Σύγχρονη δουλεία: 30.000.000 σκλάβοι ανά την υφήλιο!...

July 24, 2015, 12:23 pm

≫ Next: Οι Χαιρετισμοί της Γιαγιάς

≪ Previous: 21st Century Slavery - The Dark Shadow of Slavery Today

$

0

0

Παιδί σκλάβος στην Αϊτή (φωτο της Διεθνούς Αμνηστείας, από εδώ)

tvxs.gr

Κληρονομική σκλαβιά, αναγκαστική εργασία, σεξουαλική εκμετάλλευση: είναι κάποιες από τις εκφάνσεις σύγχρονης δουλείας υπό την οποία ζουν παγκοσμίως 30 εκατομμύρια άνθρωποι, σύμφωνα με υπολογισμούς της αυστραλιανής οργάνωσης Walk Free.

«Η σύγχρονη δουλεία είναι μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι είναι στο έλεος της βίας. Αναγκάζονται να δεχτούν εργασίες ή καταστάσεις όπου γίνονται αντικείμενα οικονομικής εκμετάλλευσης. Δεν αμείβονται αλλά απλώς λαμβάνουν το ελάχιστο για να επιβιώσουν και δεν είναι ελεύθεροι να φύγουν»,σύμφωνα με τον Νικ Γκρόνο, επικεφαλής της οργάνωσης.

«Ακόμη και σήμερα άνθρωποι γεννιούνται σε καθεστώς κληρονομικής σκλαβιάς. Υπάρχουν θύματα που έχουν απαχθεί ή κρατούνται πριν πωληθούν ή παραμείνουν κρατούμενοι για εκμετάλλευση, είτε δήθεν μέσω "γάμου", απλήρωτης και αναγκαστικής εργασίας, ή ακόμη και παιδιών που εξαναγκάζονται να πολεμήσουν»,αναφέρεται στην έκθεση της Walk Free που δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο.

Στην κορυφή της λίστας της έκθεσης βρίσκονται χώρες της νότιας Ασίας και της Δυτικής Αφρικής. Συγκεκριμένα, στην Ινδίαζουν 14 εκατομμύρια άνθρωποι υπό καθεστώς σκλάβου, στην Κίνα 2,9 εκατομμύρια και στο Πακιστάνπάνω από 2 εκατομμύρια.

Ακολουθούν η Νιγηρία, η Αιθιοπία, η Ρωσία, η Ταϊλάνδη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό,η Βιρμανίακαι το Μπαγκλαντές. Στις δέκα αυτές χώρες ζουν ως δούλοι τα 22 από τα 29,8 εκατομμύρια.

Αν μελετήσει κανείς τα στοιχεία βάσει του ποσοστού του πληθυσμού μιας χώρας που τελεί υπό καθεστώς σκλαβιάς, τότε πρώτη στην λίστα είναι η Μαυριτανία– 4% του πληθυσμού είναι υπόδουλοι. Ακολουθούν οι Μπενίν, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάμπια, Γκαμπόνκαι Σενεγάλη.

«Εξακολουθούν να υπάρχουν κληρονομικοί σκλάβοι στη Μαυριτανία, τα παιδιά γεννιούνται σκλάβοι και αναγκάζονται να εκτελούν οικιακές εργασίες ή να εργάζονται στα χωράφια»,είπε ο Γκρόνο μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο.

«Στην Ινδία, ολόκληρες κοινότητες στα βόρεια χωριά υποδουλώθηκαν, και αναγκάζονται να δουλεύουν για την κατασκευή τούβλων ή να εργάζονται στα λατομεία. Τα παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν σε αργαλειούς για να φτιάχνουν τις κουβέρτες που πωλούνται στα καταστήματά μας»,δήλωσε.

Στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, βρίσκονται οι πιο δυτικές χώρες όπως η Ισλανδία, η Ιρλανδίακαι το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ο αριθμός των δούλων είναι γύρω στους 4.400.

Ετησίως, η δουλεία αποφέρει έσοδα 32 δις δολάρια - ποσό που είναι μεγαλύτερο από το ετήσιο ΑΕΠ της Ισλανδίας, της Ρουάντα, της Νικαράγουα και της Μογγολίας αθροιστικά. Τα μισά από αυτά παράγονται σε ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Οι σύγχρονοι δούλοι είναι περισσότεροι από όσοι ήταν τον 17ο και 19ο αιώνα την περίοδο του δουλεμπορίου, ενώ μπορεί να βρει κανείς σκλάβους ηλικίας 6 ετών. Τουλάχιστον, 122 προϊόντα παγκοσμίως παράγονται από ανθρώπους υπό καθεστώς σκλαβιάς. Τέτοια είναι διαμάντια από την Αφρική, γαρίδες από την Νοτιοανατολική Ασία και τούβλα από την Βραζιλία. 

Δείτε ακόμη:

Φωτογραφίζοντας τη σύγχρονη σκλαβιά!

Τα τελευταία δύο χρόνια, η φωτογράφος Λίσα Κριστίνέχει ταξιδέψει ανά τον κόσμο, καταγράφοντας με τον φακό της την σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης σκλαβιάς.
Από τα ορυχεία του Κονγκό, μέχρι τους κεραμοποιούς στο Νεπάλ, οι φωτογραφίες της ρίχνουν φως στην καθημερινότητα 30 εκατομμυρίων σκλάβων παγκοσμίως. Εδώ.

Σύγχρονοι σκλάβοι και δουλεία στην Αφρική

Σκλάβες του σεξ στην Ευρώπη – Μαύρες σκλάβες στην Ελλάδα

21st Century Slavery - The Dark Shadow of Slavery Today

Orthodox Christian Initiative for Africa

Πολυεθνικές & παιδική εργασία

Χριστιανισμός και δουλεία(& συνέχεια εδώ)

Μια οικογένεια δούλων νικά τις εξουσίες του κόσμου...

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο ελεύθερος σκλάβος! 

Άγιος Μωυσής ο Ούγγρος, ο ελεύθερος σκλάβος, που αρνήθηκε να γίνει σεξουαλικός σκλάβος

«Άναψα τα καρβουνάκια στην άκρη του γεμιστήρα του καλάσνικοφ, έβαλα το λιβάνι και θύμιασα τους ανθρώπους»...

Φυλετικές διακρίσεις και Ορθοδοξία (& τρεις άγνωστοι μαύροι άγιοι!)

---

Οι Χαιρετισμοί της Γιαγιάς

July 25, 2015, 1:04 pm

≫ Next: Mormonism / "LDS" Church & Orthodox Church - The Orthodox Church in Utah

≪ Previous: Σύγχρονη δουλεία: 30.000.000 σκλάβοι ανά την υφήλιο!...

$

0

0

Διακόνημα,ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟ (ιστολόγιο για την Υπεραγία Θεοτόκο)
 
"Διακόνημα": Σημειώνουμε ότι στο Άγιο Όρος η Αγία Άννα αποκαλείται “η Γιαγιά”.

Εικοσιτέσσαρες κατ’ αλφάβητον Οίκοι (=στροφές) εις την Αγίαν Θεοπρομήτορα και Πανένδοξον Άνναν (Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

"Ν": Ο σύγχρονος αυτός όσιος υμνογράφος (που αμέτρητους αγίους τίμησε με τα υπέροχα υμνογραφικά του έργα) είχε ιδιαίτερο λόγο να τιμά την αγία Άννα, μητέρα της Θεοτόκου, μια και ανήκε στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης, γι'αυτό και έφερε το όνομα/χαρακτηρισμό "Μικραγιαναννίτης".
 
Κοντάκιον.
Ήχος πλ.δ´. Τη Υπερμάχω. 

Τη του Σωτήρος ευκλεεί Προγόνω άσωμεν
τη πεπλησμένη δωρεών του θείου Πνεύματος
κατά χρέος εγκωμίων άσματα θεία·
ως τεκούσα γαρ Παρθένον την Πανάχραντον
αναβλύζει καθ’ εκάστην χάριν άφθονον
τοις κραυγάζουσι· Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
ΟΙ ΟΙΚΟΙ
 
Άγγελος ουρανόθεν, καταπτάς της Παρθένου, μηνύει σοι την σύλληψιν Άννα, ήν τεκούσα εξ Ιωακείμ, την ευκαρπίαν εκφαίνεις της χάριτος· διό σου την λαμπρότητα, θαυμάζοντες βοώμεν ούτω·
Χαίρε, δι’ ής η χάρις δωρείται·
χαίρε, δι’ ής η πλάνη σοβείται.
Χαίρε, της εν νόμω λατρείας εκτύπωμα·
χαίρε, της μελλούσης ευκλείας προκήρυγμα.
Χαίρε, ύψος αγαπήσεως του Θεού των οικτιρμών·
χαίρε, βάθος καθαρότητος και παντοίων αρετών.
Χαίρε, ότι εν γήρα την Παρθένον βλαστάνεις·
χαίρε, ότι πλουσίως θείαν χάριν πηγάζεις.
Χαίρε, αυγή μελλούσης λαμπρότητος·
χαίρε, ακτίς της θείας χρηστότητος.
Χαίρε, δι’ ής ατεκνία νεκρούται·
χαίρε, δι’ ής ευφορία δηλούται.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Βλέπουσα η Προμήτωρ, εαυτήν εν στειρώσει, εβόησε τω πάντων Δεσπότη· λύσον Αδωναΐ Σαβαώθ, της ατεκνίας μου τα δεσμά δέομαι· και συλλαβούσα τέτοκεν, την τεκούσαν ώ εκβοώμεν·
Αλληλούϊα.
 
Γνώσιν άνωθεν σχούσα, Άννα Θεοπρομήτορ, εν γήρατι τεκείν θεία νεύσει, έχαιρες χαράν την αληθή, ως της χαράς την αιτίαν κυήσασα· διό της αθυμίας μου, το νέφος λύσον του βοάν σοι·
Χαίρε, η λύσις της αθυμίας·
χαίρε, η βρύσις της θυμηδίας.
Χαίρε, ατεκνίας φυγούσα το όνειδος·
χαίρε, παρθενίας τεκούσα το στέλεχος.
Χαίρε, θεϊκών προστάξεων πλήρωμα περιφανές·
χαίρε, ίνδαλμα της χάριτος θείον και θεοειδές.
Χαίρε, ότι εκφαίνεις την σωτήριον χάριν·
χαίρε, ότι εκτρέπεις απαιδίας την ζάλην.
Χαίρε, Θεώ αμέμπτως λατρεύουσα·
χαίρε, σεμνώς εν γήρατι τέξασα.
Χαίρε, Θεού θεοφόρε Προμήτορ·
χαίρε, ημών αληθής αντιλήπτωρ.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Δόξαν Θεού υμνούσα, Άννα Θεοπρομήτορ, συν τω Ιωακείμ τω συνεύνω, προσήγαγες τω θείω ναώ, τριετίζουσαν Παρθένον την Αχραντον, οία προσηύξω πρότερον, βοώσα πιστώς τω Κυρίω·
Αλληλούϊα.
 
Εντολαίς του Κυρίου, και τοίς τύποις του νόμου, ρυθμίζουσα την σήν πολιτείαν, θεράπαινα ώφθης του Θεού, και εναρέτων πράξεων υπόδειγμα, ω Αννα παμμακάριστε· διό σε τιμώντες βοώμεν·
Χαίρε, Θεού τον νόμον πληρούσα·
χαίρε, ημίν τα κρείττω τυπούσα.
Χαίρε, απαρχή της ημών αναπλάσεως·
χαίρε, θησαυρέ εσομένης ελλάμψεως.
Χαίρε, κλήμα ευφορώτατον των εν νόμω εντολών·
χαίρε, σκήνωμα πολύτιμον ουρανίων δωρεών.
Χαίρε, ότι εδέξω θείαν επαγγελίαν·
χαίρε, ότι προάγεις την Παρθένον Μαρίαν.
Χαίρε, εικών της εν νόμω πίστεως·
χαίρε, λαμπάς εντολών της χάριτος.
Χαίρε, πολλών χαρισμάτων πλημμύρα·
χαίρε, Θεού ενταλμάτων κινύρα.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.

Ζήσασα θεοφρόνως, Άννα Θεοπρομήτορ, ως μήτηρ της Μητρός του Σωτήρος, μετέστης προς τας άνω μονάς, και της εκ σου προελθούσης Θεόπαιδος, εκ δεξιών παρέστηκας, εκβοώσα τω σω εγγόνω·
Αλληλούϊα.
 
Ήρθης προς θείαν δόξαν, μεταστάσα του κόσμου, και της υπερκοσμίου χορείας, ηξιώθης Άννα θαυμαστώς, και τοις εν γη άσματικώς τιμώσί σε, χάριν παρέχεις άφθονον· ένθεν άπαντές σοι βοώμεν·
Χαίρε, φωτός του θείου δοχείον·
χαίρε, χαράς αλήκτου ταμείον.
Χαίρε, Τρισηλίου λαμπρότητος μέτοχος·
χαίρε, ζωηρρύτου φαιδρότητος έμπλεως.
Χαίρε, ότι απεκύησας την Μητέρα του Θεού·
χαίρε, ότι εγαλούχησας την τροφόν του Ποιητού.
Χαίρε, η μεταστάσα προς την άληκτον δόξαν·
χαίρε, η επαρθείσα προς την άλυτον χώραν.
Χαίρε, Θεού ορώσα την έλλαμψιν·
χαίρε, εχθρού νεκρούσα την έπαρσιν.
Χαίρε, πηγή ψυχοτρόφων ναμάτων·
χαίρε, πολλών παροχεύς ιαμάτων.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε. 

Θείων απαυγασμάτων, προϊόντων απαύστως, πηγής εκ Τριφαούς απορρήτως, οία Προμήτωρ του Λυτρωτού, πληρουμένη Άννα αειμακάριστε, λύσον παθών την ζόφωσιν, των ευλαβώς Θεώ βοώντων·
Αλληλούϊα. 

Ίσχυσας εν τω γήρα, θεία επαγγελία, τεκείν την Θεοτόκον Μαρίαν, λυθείσα στειρώσεως δεσμών, ως εν σοί του Σαβαώθ ευδοκήσαντος· ένθεν χαράς επλήρωσας, τους εκβοώντάς σου τοιαύτα·
Χαίρε, χαράς την πηγήν τεκούσα·
χαίρε, ζωής αλήκτου τυχούσα.
Χαίρε, θεοφρόνων γυναίων αγλάϊσμα·
χαίρε, θεοσδότων χαρίτων θησαύρισμα.
Χαίρε, στήλη θεοτύπωτος σωφροσύνης αληθούς·
χαίρε, οίκος θείου Πνεύματος δια βίου ευαγούς.
Χαίρε, ότι κυΐσκεις του Θεού την καθέδραν·
χαίρε, ότι εκλύεις του εχθρού την ενέδραν.
Χαίρε, ψυχών αγίων ωράϊσμα·
χαίρε, παθών ποικίλων ιάτειρα.
Χαίρε, εχθρού καταργούσα το κράτος·
χαίρε, πιστοίς θείον νέμουσα θάρρος.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε. 

Κυήσασα την Παρθένον, και φυγούσα εν γήρα, στειρώσεως το όνειδος Άννα, χάριν είληφας παρά Θεού, ταίς στείραις διδόναι τέκνα εκάστοτε, πιστώς προσερχομέναις σοι, και ευλαβώς Θεώ βοώσαις·
Αλληλούϊα. 

Λήξιν προς ουρανίαν, ως μετέστης εν δόξη, πλουσία μετοχή εθεώθης, και τώ ξύλω Άννα της ζωής, αποκατέστης απαύστως πρεσβεύουσα, χάριν δούναι και έλεος, τοίς ευλαβώς σοι εκβοώσι·
Χαίρε, η μήτηρ Μητρός Κυρίου·
χαίρε, η πτώσις εχθρού δολίου.
Χαίρε, των Δικαίων σεπτόν ακροθίνιον·
χαίρε, των Αγίων απάντων κειμήλιον.
Χαίρε, όρος ότι έτεκες το περίοπτον Θεού·
χαίρε, μήτηρ ότι γέγονας της Μητρός του Ποιητού.
Χαίρε, η γεωργούσα παρθενίας την χώραν·
χαίρε, η δρεπομένη την αΐδιον δόξαν.
Χαίρε, παθών οδύνας η παύουσα·
χαίρε, ψυχών τον ζόφον σκεδάζουσα.
Χαίρε, σεπτή μυροθήκη του νόμου·
χαίρε, Θεού η Προμήτωρ του Λόγου.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε. 

Μέγιστον έσχες κλέος, Άννα Θεοπρομήτορ, τεκούσα του Θεού την Μητέρα· διό μεγίστων εκ συμφορών, απαλλάττεις τους σοί προστρέχοντας, και προς ζωήν ανώλεθρον, κατευθύνεις τους εκβοώντας·
Αλληλούϊα. 

Νόμου του Μωϋσέως, τα εντάλματα Άννα, πληρούσα ευθυτάτη καρδία, το πλήρωμα εν σοί προτυποίς, της του Ευαγγελίου θείας χάριτος, και διεγείρεις άπαντας, εκβοάν σοι εν ευφροσύνη·
Χαίρε, σελήνη παμφαεστάτη·
χαίρε, λυχνία τηλαυγεστάτη.
Χαίρε, λαμπρυνθείσα του νόμου ταις πράξεσι·
χαίρε, δοξασθείσα ταις άνωθεν χάρισι.
Χαίρε, τέμενος θεότευκτον επιπνοίας θεϊκής·
χαίρε, όργανον θεόλβιον ενεργείας μυστικής.
Χαίρε, ότι παρέχεις τέκνα ταις στειρευούσαις·
χαίρε, ότι βλυστάνεις χάριν ταις απορούσαις.
Χαίρε, Θεού η μάμμη η ένδοξος·
χαίρε, ημών προστάτις η ένθεος.
Χαίρε, πιστών χαρμονή μακαρία·
χαίρε, πασών γυναικών πανολβία.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε. 

Ξένον έσχηκας τόκον, εν τω γήρατι Άννα, τεκούσα του Θεού την Μητέρα, και ξένων ηξίωσας τιμών, των ανθρώπων το γένος τη κυήσει σου· διό σοι εποφείλομεν, χάριτας οι πόθω βοώντες·
Αλληλούϊα. 

Όλη λελαμπρυσμένη, αρετών αγλαΐαις, μετέστης προς ζωήν την αγήρω, και τοις εν γη κατέλιπες σεμνή, ως ιατρείον το σώμά σου άσυλον, εξ ού τον θείον πόδα σου, πλουτούντες πιστώς σοι βοώμεν·
Χαίρε, η λύσις της απαιδίας·
χαίρε, η παύσις της ατεκνίας.
Χαίρε, των μητέρων το θείον εντρύφημα·
χαίρε, των δογμάτων των τύπων εκπλήρωμα.
Χαίρε, πλούτος θείας χάριτος και χρηστότητος πολλής·
χαίρε, άγιον θησαύρισμα συμπαθείας θεϊκής.
Χαίρε, ότι θαυμάτων ενεργείς τας δυνάμεις·
χαίρε, ότι δαιμόνων καταργείς παρατάξεις.
Χαίρε, Χριστόν κινούσα προς έλεος·
χαίρε, εχθρών απίστων ο έλεγχος.
Χαίρε, Θεού ευσπλαγχνίας πλημμύρα·
χαίρε, εχθρού καθαιρέτις τελεία.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε. 

Προφητών θεολήπτων, και Δικαίων απάντων, υπέρκεισαι Κυρίου Προμήτορ· ότι την τεκούσαν μετά σαρκός, τον υπερούσιον Λόγον εκύησας· μεθ’ ών απαύστως πρέσβευε, σώζεσθαι τους Θεώ βοώντας·
Αλληλούϊα.
 
Ρεύματα ασεβείας, εξηράνθησαν Άννα, τεκούσης σου Θεού ευδοκία, την τεκούσαν εν ύλη βροτών, την πηγήν της αιωνίου χρηστότητος, Χριστόν τον υπεράγαθον· διό σοι πάντες εκβοώμεν·
Χαίρε, το ρείθρον της ευφροσύνης·
χαίρε, ο λύχνος της σωφροσύνης.
Χαίρε, της απάτης ξηράνασα ρεύματα·
χαίρε, της σοφίας εκχέασα χεύματα.
Χαίρε, φως η διαυγάζουσα εντολών των του Θεού·
χαίρε, νύκτα η σκεδάζουσα των σκανδάλων του εχθρού.
Χαίρε, ότι ιάσαι χαλεπάς ασθενείας·
χαίρε, ότι βλυστάνεις γλυκασμόν αφθαρσίας.
Χαίρε, Θεού ελαία κατάκαρπος·
χαίρε, ηθών αγίων κυπάρισσος.
Χαίρε, σεμνή αγλαόκαρπος ρίζα·
χαίρε, ημών θυμηδίας αιτία.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Σώζε πάσης ανάγκης, και μανίας και βλάβης, ταις σαις προς τον Σωτήρα πρεσβείαις, τους πίστει τώ σεπτώ σου ναώ, προσιόντας και αιτούντας εκάστοτε, Άννα την σην αντίληψιν, και ευλαβώς Θεώ βοώντας·
Αλληλούϊα.
 
Την παρούσαν σου ποίμνην, την θερμώς προσκειμένην, τη ση Θεοπρομήτορ πρεσβεία, σκέπε εκ πάσης επιβουλής, και μανίας του δεινού κοσμοκράτορος, και δίδου ταύτη ένδοξε, την σην ειρήνην εκβοώση·
Χαίρε, το τείχος των ευσεβούντων·
χαίρε, η πτώσις των ανομούντων.
Χαίρε, των εν πόνοις κειμένων η λύτρωσις·
χαίρε, των εν νόσοις τελούντων η ίασις.
Χαίρε, όμμα το παρήγορον τεθλιμμένων καρδιών·
χαίρε, όνομα σωτήριον των εν θλίψεσι ψυχών.
Χαίρε, Θεοπρομήτορ Άννα δεδοξασμένη·
χαίρε, η φαινομένη τοις πιστώς αιτουμένοις.
Χαίρε, Αγίων εν μέσω λάμπουσα·
χαίρε, χαρίτων φέγγος αστράπτουσα.
Χαίρε, Χριστού καθορώσα το κάλλος·
χαίρε, εχθρού εκνευρούσα το κράτος.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Ύμνοις σου την αγίαν, μετάστασιν τιμώμεν, δοξάζοντες Χριστόν τον Σωτήρα, τον από γης σε και της φθοράς, προς αφθαρσίαν λαμπρώς μεταστήσαντα, ω πρέσβευε δεόμεθα, Άννα υπέρ των εκβοώντων·
Αλληλούϊα.
 
Φλέγει η ενοικούσα, και αεί προϊούσα, σεμνή εκ της σεπτής σου Εικόνος, χάρις η όντως ζωοποιός, των ακαθάρτων πνευμάτων τάς φάλαγγας, θεραπείαν και λύτρωσιν, παρέχουσα τοις εκβοώσι·
Χαίρε, πασχόντων η θεραπεία·
χαίρε, της ποίμνης σου προστασία.
Χαίρε, στειρεύουσης νηδύος η λύτρωσις·
χαίρε, αθυμούσης καρδίας η ίασις.
Χαίρε, ότι λύεις πάντοτε ατεκνίας τα δεσμά·
χαίρε, ότι παύεις θλίψεων και στειρώσεως δεινά.
Χαίρε, η χορηγούσα τέκνα τοις ατεκνούσι·
χαίρε, η ενδιδούσα ίαμα τοις νοσούσι.
Χαίρε, πιστών μητέρων το καύχημα·
χαίρε, σεμνών γυναίων το στήριγμα.
Χαίρε, λαού ευσεβούς ευφροσύνη·
χαίρε, ημών μυστική χαρμοσύνη.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Χαίρει η καυχωμένη, τη κλήσει σου τη αγία, η Σκήτη η παρούσα θεόφρον, και τη οξεία σου αρωγή, ρυομένη παντοίων περιστάσεων, κηρύττει σου τα θαύματα, Αννα τω Κυρίω βοώσα·
Αλληλούϊα.
 
Ψάλλοντες εν αινέσει, των σων προτερημάτων, τον πλούτον και την άφθονον χάριν, βοώμεν σοι Άννα εκ ψυχής· μη διαλίπης ημάς εποπτεύουσα, τους πόθω σε γεραίροντας, και εκτενώς σοι εκβοώντας·
Χαίρε, ο πλούτος των πτωχευόντων·
χαίρε, η σκέπη των Μοναζόντων.
Χαίρε, της παρούσης σου Σκήτης προσφύγιον·
χαίρε, Μοναστών αρραγές καταφύγιον.
Χαίρε, Άννα θεοδόξαστε των Δικαίων χαρμονή·
χαίρε, πάντων των τιμώντων σε θερμοτάτη αρωγή.
Χαίρε, η λυτρουμένη ημάς πάσης ανάγκης·
χαίρε, η ενεργούσα ιαμάτων δυνάμεις.
Χαίρε, δι’ ής παθών ιαθήσομαι·
χαίρε, δι’ ής φωτός πληρωθήσομαι.
Χαίρε, χαρά της παρούσης σου Σκήτης·
χαίρε, καμού έφορός τε και ρύστις.
Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Αγία Θεοπρομήτορ Άννα πρέσβευε υπέρ ημών.
 
Ω Προμήτορ Κυρίου, θεοδόξαστε Άννα, ημών καταφυγή εν ανάγκαις (εκ γ´.)· προσδέχου τας δεήσεις ημών, και αίτει ημίν φώς θείον και έλεος· θερμώς γαρ σοι προστρέχομεν, και τη Τριάδι εκβοώμεν·
Αλληλούϊα.
 
Κοντάκιον.
Ήχος πλ.δ´. Τη Υπερμάχω. 
  
Τη του Σωτήρος ευκλεεί Προγόνω άσωμεν
τη πεπλησμένη δωρεών του θείου Πνεύματος
κατά χρέος εγκωμίων άσματα θεία·
ως τεκούσα γαρ Παρθένον την Πανάχραντον
αναβλύζει καθ’ εκάστην χάριν άφθονον
τοις κραυγάζουσι· Χαίροις, Άννα θεόκλητε.
 
Δίστιχον.

Άννα χαριτώνυμε χάριν μοι δίδου
Γερασίμω χαίρε σοι αναβοώντι.

Δείτε επίσης:

 

25 Ιουλίου, της αγίας Άννας, μητέρας της Παναγίας & Γιαγιάς του Χριστού

26 Ιουλίου, της αγίας μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού Παρασκευής

 

Η αγία που κρατάει δίσκο με δυο μάτια

Άγιος Μωυσής ο Ούγγρος, ο ελεύθερος σκλάβος, που αρνήθηκε να γίνει σεξουαλικός σκλάβος (26 Ιουλίου)...

The girl who holds in her hand two eyes and a free slave man (who refused to become a sexual slave)

Mormonism / "LDS" Church & Orthodox Church - The Orthodox Church in Utah

July 26, 2015, 8:23 am

≫ Next: 28 Ιουλίου, της αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

≪ Previous: Οι Χαιρετισμοί της Γιαγιάς

$

0

0

Photo from here

"Of any group that claims to be Christian, Mormons are quite possibly the furthest removed from its historical doctrinal center" (Joel Kalvesmaki, here).

"I have often told people that if I wasn’t a Mormon I would be an Orthodox Christian" (Kent (MC), in a response here).

Ελληνικά η εισαγωγή εδώ, όπου και σχετικό αφιέρωμα. Η μετάφραση στα αγγλικά έγινε από την αγαπητή αδελφή μας Κ.Ν. Την ευχαριστούμε από καρδιάς.

 

In the present post we shall present certain points regarding the Mormon community (aka “Church of Christ of Latter-day Saints”) as seen by the Orthodox Church, in the hope that it can thus contribute – with the help of God - towards a dialogue between Mormon and Orthodox Christian brethren and hopefully thus motivate some of our Mormon brothers to take a closer look at Orthodoxy, which is the true root of Christianity.

With the term “Orthodox Church” we mean what is usually referred to as the “Eastern Orthodox Church” and not any of the numerous other religious communities that are self-styled “orthodox”,such as “orthodox protestants” or “orthodox non-Chalcedonians” (Copts, Ethiopians, Syrians, etc.), which in our opinion can be inadvertently confusing.

I would like to affectionately point out here that from the Orthodox viewpoint, Mormons are merely one of the literally thousands of religious communities that comprise the branch of Protestantism that sprouted from the formerly Christian “status quo”, which had eventually been denatured by the medieval infrastructures of the West.  The medieval West with its so-called “Catholic Church” or “Roman Catholic Church” had already excised itself from its ancient, authentic roots – which were in fact Orthodox – and had succumbed to the dominance of heresy. Luther had attempted to confront this heresy of the Papacy, but he unfortunately distanced himself even more from those ancient, authentic roots of the One Church.

During the time that Luther and Calvin were formulating the Reformation in the West, the Orthodox Christian monasteries of Eastern Europe and certain quarters in Asia and Northern Africa were hosts to hundreds of saints – both men and women.  Needless to mention that there were also the faithless, the immoral and unrepentant sinners living in those same areas (as they do in every place and every era); however, there were also millions of true Christians with the authentic faith in Christ who lived among them: countless “little” and “big” holy persons, many of which were also miracle-workers, as verified within the Book of Acts of the Apostles - as were the Disciples of Jesus Christ. 

These saints - each of them not less important than Luther or Calvin - were students and spiritual children of the saints of the preceding generation of saints, who in turn had likewise been spiritual children of the saints before them etc., thus reaching back as far as the first Apostles and their disciples, of the first century A.D..  None of them “needed” to break away from the Church in which they belonged or create a new version of Christianity, because that was the Church which had not altered its teaching or its way of life over time (as did the Papacy); it was the actual, original Church, which Jesus Christ Himself had founded, and which the Holy Spirit had thereafter undertaken to guide throughout History, by means of the holy Apostles and their disciples, i.e., the saints of the second century A.D., the third, the fourth, and so on, until this day. 

Sadly, during the time of Luther, most of those territories had come under Ottoman (Muslim) occupation; however, that did not hinder the Christians from developing spiritually within the bosom of the Church or progress in their union with Christ and amongst themselves, in the same way that they did during the centuries of Roman persecutions.

Protestants had fought against the terrible heresy of Papism; and yet, right beside them at a very small distance stood the ancient Church of the proto-Christian era – still alive and breathing, and without having ever broken the ties that link it to the original Church of the Apostles and the first Christians.

Our Mormon brethren had distanced themselves even further from the roots of Christianity, by having adopted new beliefs, some of which are reminiscent of olden-time Gnosticism – that is, the “religion of angels”, which had already been denounced by the Apostle Paul in Colossians 2:18 and Timothy 1:4, which had eventually also split up into many branches. 

Some serious points (there may be more) that Mormons and ancient Gnostics have in common:

They use a different Bible, in parallel to the proper Holy Bible, whose content they claim has been revealed to them “from above”.  This is what the Gnostics had done, thus creating the vast pseudo-literature of “apocryphal gospels”.  

They place the Christian God, but also Jesus Christ, in the context of a more general, celestial genealogy, from which they even hinge the creation of the universe and mankind (ref. 1 Timothy 1:4: “unending genealogies”) 

They also acknowledge the pre-existence of the human soul, the reincarnation and deification of man which is far different to the deification (“theosis”) taught by Christianity. 

They teach that they were guided to these “new revelations” by an angel (ref. “Colossians 2:18 – “religion of angels”).

They have embraced polygamy, an act that brings them somehow closer to the Nicolaitans, who are clearly condemned in Revelations 2:6 and 14-15, and 2 Peter 2:15, although they had not gone to the extremes that the other had.

Numerous other groups have likewise appeared on the scene and have distanced themselves immensely from Christianity by taking other, strange paths, as for example the “Jehovah’s Witnesses” and the Pentecostal groups, but nevertheless, they too merely comprise pebbles in the tangled mosaic of Protestantism. 

It is to all these distanced brethren – including the Mormons – that the Orthodox Church is inviting them to return to their home.

Mormonism - OrthodoxWiki

here

Mormonism is a heretical religion founded in 1830 by Joseph Smith, Jr. Most of its adherents comprise the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints or "LDS" Church, with headquarters in Salt Lake City, Utah; its second-largest sect is the Community of Christ, in Independence, Missouri. Total membership for the LDS church as of 2008 is 13,000,000,[1] with 250,000 in the Community of Christ[2] and perhaps 50,000 in several smaller sects. 

Icon from here

Brief History

Mormonism began on April 6, 1830 in Fayette, New York, as an alleged "restoration" of the original Apostolic Church. Its originator, Joseph Smith, Jr., asserted that he had seen two celestial "personages" in 1820 who claimed to be God the Father and our Lord Jesus Christ. These "personages" told Smith that all existing churches--including the Orthodox Church--were false, and that he had been chosen to "restore" the one true Church.

Attracting a host of converts, Smith's new religion also garnered intense persecution, necessitating moves in turn to Ohio, Missouri, and finally Illinois, where Joseph Smith was murdered in 1844. Smith's movement fragmented following his demise, with the majority eventually following Brigham Young to Utah.

Plural marriage proved a source of dissension, especially between the Utah Mormons and the smaller Community of Christ, which rejected the doctrine. Polygamy also caused trouble between the LDS church and the U.S. government, until its practice was banned in 1890. Throughout the last century, Mormons fought to project an image of wholesome, family-oriented Christianity, reaping millions of converts and emerging as a formidible presence on the world religous scene.

With the fall of communism, the LDS extended their prosletyzing efforts into traditionally Orthodox countries, including Russia, which passed a law in 1997 designed to hamper their efforts and those of other Western sects. 

Compared To Holy Orthodoxy

(This section is concerned with the organization and theology of the Utah LDS church, which contains the majority of the world's Mormons. While the Community of Christ church is similarly organized, its beliefs differ rather sharply from LDS Mormonism in many respects, as do the beliefs and organization of the smaller sects. However, all Latter Day Saint sects remain diametrically opposed to Orthodox Church teaching in most essential regards.)

Mormonism as a whole encompasses a mélange of many different religious beliefs, the vast majority of which are contrary to the teachings of the Orthodox Church. Joseph Smith gleaned inspiration from various religious movements of his time, including Campbellite, Restorationist, and Universalist. However, the foundation of Mormon belief is the acceptance of modern prophecy and revelation, and an "open canon" of Holy Scripture.
 

Mormon Organization

While Joseph Smith taught that any person with a testimony of Christ is a prophet, the LDS church remains a hierarchial organization with a President/Prophet, usually assisted by two "Counselors", who alone possesses the "keys" to all prophetic power. Most members of the LDS church believe that their current president, Thomas S. Monson (as of 2008), is the sole person authorized to speak definitively for God on the earth today. Below this "First Presidency" are twelve "Apostles," who are also considered "prophets, seers, and revelators," but who do not exercize the prerogatives held by the president. Beneath these apostles are the "Seventies," concerned with heading up Mormon missionary efforts, together with a "Presiding Bishopric" largely relegated to temporal concerns. These men are referred to as the "General Authorities" of the LDS church.[3]

A local Mormon congregation, called a "ward" (equivalent to an Orthodox parish), is headed by a "bishop" (equivalent to an Orthodox parish priest). A group of wards occupying a specific geographical area is organized into a "stake" (equivalent to an Orthodox diocese), headed by a "stake president" (equivalent to an Orthodox bishop). The disparity between Mormon and Orthodox usage of "bishop" can cause confusion for the uninitiated!

Another source of confusion is the Mormon use of the word "elder." While Orthodox Christians use "elder" to refer to a holy person who has been given a special gift of spiritual insight and direction (but who is not necessarily a priest, or even a male), Mormons use this term to refer to a specific office in the "Melchizedek Priesthood," the higher of their two "priesthoods" (the "lesser" priesthood is referred to as the "Aaronic Priesthood"). "Elder" is the lowest office in this higher priesthood, and is generally held by all male members over the age of eighteen deemed "worthy" of it (the vast majority).

"Patriarch" also has a different usage for Mormons than for Orthodox; instead of referring to the chiefest of Orthodox bishops, this term is used to describe an office in the higher Mormon priesthood mostly concerned with the giving of special "patriarchial blessings" to church members.

The "Doctrine of Eternal Progression"

A major pillar of Mormon belief is their concept of deification, which they refer to as the "Doctrine of Eternal Progression." In opposition to the Trinitarian dogmas of the First and SecondEcumenical Councils, Mormons believe that God the Father, whom they refer to as "Elohim"[4] or "Heavenly Father," was originally a flesh-and-blood human being, who was spiritually "begotten" by another "god" (and his "godess" wife) and then physically born on another planet (not Earth). "Elohim" lived a normal human life, and by embracing his world's version of Mormonism, he "progressed" to become the "god" he is today.[5]

Having attained to "godhood," this "Elohim" and his wife were enabled to create and populate their own universe--namely, ours--with spiritual offspring who, by coming to earth and taking on human flesh, embracing and fully living the Mormon religion, and "enduring to the end," could themselves acquire "godhood," where they in turn could begin this process anew. It should be noted that this LDS doctrine of "pre-existence" of spirits, by which we all are alleged to have existed "spiritually" in heaven prior to our birth on this earth, was specifically condemned by the Fifth Ecumenical Council.

For a casual observer, this may seem similar to the Church's teaching of theosis, but this is most emphatically not so: First, there is a definite distinction in the Church between God and mankind, between the Creator and His Creation. God is eternal, and existed for eternity prior to (and entirely separate from) His creation (which, unlike its Creator, is not eternal), until the incarnation of the pre-eternal Word of God, the Second Person of the Most Holy Trinity, as Our Lord Jesus Christ. This was a unique union between God and His creation, which never existed before. Mormonism, on the other hand, teaches that only matter and intelligence are truly eternal (not God), and that all of their "gods" essentially "evolved" in the same fashion, from physical matter. Second, the Orthodox Church clearly teaches that the Most Holy Trinity has always existed precisely as one God: "the Trinity, One in Essence, and Undivided." Mormonism, on the other hand, teaches that the Father, Son and Holy Spirit are one in "purpose" only, and most emphatically not one in essence or hypostasis (as the Orthodox Church teaches). They are three "gods," say the Mormons, and not "one" in anything except a common purpose and mindset. Furthermore, say they, there are potentially billions of "gods" beyond the three they acknowledge as belonging to this world. All of this is diametrically opposed to Orthodox Christian teaching. Third, Theosis is a unification between God and mankind, not the creation of an entirely separate deity (or dieties).

Mormonism's designation by Orthodoxy as being "heretical"--instead of "heterodox," as is the case with the Roman Catholic and most major Protestant faiths--stems primarily from their spurious doctrines on the Holy Trinity and the nature of God, together with various other specious beliefs.

Mormons have a very difficult time understanding why Orthodox and other Christians deny that they are Christian. The simplest answer to this question is that the Mormon god is simply not God--at least not the God worshipped by Orthodox Christians (and other Trinitarians). This does not mean that the Mormons are necessarily immoral or wicked people, simply that they worship a god completely dissimilar from the Christian Trinity. 

Attaining to "Godhood"

While Mormonism claims to focus on salvation through the atonement of Jesus Christ, their concept of exaltation goes far beyond this. All of mankind, say the Mormons, will be saved from death through the resurrection of Christ; but it is only those whom God judges as obedient and faithful, and who receive specific saving ordinances (which will be offered to every person that has ever lived), who will be exalted to the highest of the three "degrees of glory" which comprise the Mormon heaven. Only those exalted to this "Celestial glory" will become "gods." Those in the lower two degrees,[6] while enjoying a blessed and happy state, will still be limited in their "progression" and will never have the chance to move to a higher existence.

To attain to "Celestial glory," one must be baptized as a Mormon by "true authority" (meaning a regularly-ordained member of their church), "confirmed" by the same, and receive certain "sacred" or "higher" ordinances that can only be had within a Mormon temple. While Orthodox Christians often tend to use the term "temple" to refer to any Orthodox Church building, Mormons use it only for specific structures specially dedicated as such.[7]

Within these structures, Mormons practice (for themselves, or on behalf of others) certain esoteric rituals: Baptism for the Dead, where living proxies act on behalf of deceased persons who are then "baptized" into the LDS church; names are obtained from geneological research, for which the Mormons are world-famous. This practice was rejected by the Council of Hippo and the Third Council of Carthage, and St. John Chrysostom associated it with the heretical Marcionites. St. Clement of Alexandria indicated that Baptism for the Dead was a doctrine also particular to the Gnostics. The so-called "Endowment," where initiates are taught the "fullness" of Mormon doctrine on such subjects as the "plurality of Gods," the Mormon version of creation, and the process by which one may "progress to godhood." Additionally, participants take a solemn oath never to reveal anything that goes on in the temple, as well as oaths to faithfully abide by all Mormon teachings. This ritual is essentially a "contract" between the Mormon "god" and his adherents, by which they promise to obey his laws and earthly leadership, and he in turn promises to advance them to "godhood" upon their resurrection. Many elements of this rite were stolen from the heretical Freemasons, and Joseph Smith (who had been a Master Mason himself) was expelled from that fraternity as a result. Marriage for Eternity, where participants, upon receiving their "Endowment," are married "for time and all eternity." This is seen as an indespensible requirement for "godhood."[8] The Orthodox Church has traditionally rejected this concept.

The Mormon hell, by the way, is limited to those few who have apostasized from the Mormon religion, broken their oath of secrecy about the Temple rituals, committed murder after becoming a Mormon, or are guilty of other very serious offenses--together with the devil and his fallen angels. 

 

Photo from here

Alleged "brotherhood" of Christ and Satan

In the Pearl of Great Price, "Book of Moses" 4:1-4 and "Book of Abraham" 3:27, Mormonism's god explains that in the "preexistence," he asked for a volunteer to serve as the savior of humankind. Two of his "spirit-sons," Jesus and Lucifer, obliged. Lucifer wanted to compel all humans to follow God, while Jesus insisted on the right of each person to choose for themselves. When "Elohim" chose Jesus over Lucifer, say the Mormons, Lucifer rebelled and was cast out of heaven with his followers. They were deprived of all chance to receive a fleshly body, and thus barred from any chance at "godhood."

The June 1986 Ensign, official magazine of the LDS Church, affirmed the teaching that Christ and Satan are, indeed, "spirit brothers"--albeit diametrically opposed "brothers."[9]

All of these teachings, needless to say, are emphatically rejected by the Orthodox Church. 

The Mormon Concept of Angels

In contrast to Orthodoxy, which views angels (whether righteous or fallen) as a separate class of beings created by God prior to--and separate from--humanity, Mormonism sees angels as being either pre-existent spirits of human beings not yet physically born, or the spirits of departed "righteous" men, such as characters from the Bible and the Book of Mormon. "Moroni," the alleged "angel" who showed the golden plates of the Book of Mormon to Joseph Smith (see below), was supposed to have been an ancient American prophet who figures prominently in the final portions of that book.

While the Orthodox Church traditionally admonishes her children to mistrust any spiritual manifestations they might see (even the saints have sometimes been deceived by demons, such as St. Nikita the Venerable of Novgorod, for instance!), Joseph Smith offered his followers a novel test by which he claimed to be able to discern true angels of God from demons. This task, which involved asking to shake the "angel's" hand (Smith said one would not feel the "angel's" hand, if it were a demon), may be found in LDS Doctrine and Covenants Section 129.[10] However, the life of St. Martin of Tours illustrates that the demons are quite capable of affecting human sensory perceptions--including the human sense of touch--contrary to Joseph Smith's assertion.[11]

 
"The Great Apostasy" and Apostolic Succession

Like many Restorationist heresies, Mormons believe that the Church entered an age of opprobrium several years after its founding.[12] In doing so, say they, it lost all right to perform sacraments, consecrate priests, or otherwise act in God's name. And from that moment until 1830, say the Mormons, there was no true Church anywhere on the earth. While Mormons offer no specific date for this alleged catastrophe, they tend to believe that it had occurred by the era of St. Constantine the Great and the First Ecumenical Council in A.D. 325. The Orthodox Church, which traces her unbroken succession to the Apostles themselves and alone teaches the fullness of their doctrine, is ergo in apostasy (with all other non-LDS churches) according to the Mormons.

Mormons point to New Testament scriptures[13] that they assert as speaking of a complete apostasy of the entire Church, as proof of their claims. While Orthodox Christians would agree that these passages did indeed speak of apostates to come--such as Arius, Nestorius and Paul of Samosata, for instance--they emphatically reject the Mormon interpretation (advanced to varying degrees by nearly all Protestants) that the entire Apostolic Church would fall into heresy. In St. Matthew 16:18, our Lord clearly states that the "gates of hell shall not prevail" against the Church He had founded--a Church which the Mormons agree existed, but which they claim to have been subsequently "lost", in violation of our Lord's words.

Mormons believe ardently in the necessity of Apostolic Succession, which they refer to as "Priesthood succession" or "Priesthood lineage." However, since they recognize no valid church between the alleged "Great Apostasy" and the establishment of their own in 1830, they trace their succession to one of four "exalted beings,"[14] who purportedly visited Joseph Smith on two separate occasions in the 1820's, just prior to their church's founding. 

Gethsamene and Golgotha

Utah Mormons generally reject all usage of the Holy Cross as a Christian symbol. The Mormon church teaches that the atonement of Christ took place, not primarily on the Cross, but rather in the Garden of Gethsamene the night before His crucifixion. The LDS Bible Dictionary entry for "Atonement" speaks of the shedding of Our Lord's blood as having taken place there; His subsequent death on the Cross the following day is relegated to a seemingly secondary place. There is no entry for "Cross" in the LDS Bible Dictionary, and its cursory article on "crucifixion" makes no mention whatsoever of this salvific event having any role in His Atonement. The Mormonwiki article on "Atonement of Jesus Christ" contains a section entitled "Gethsamene and Golgotha," which emphasizes the time our Lord spent in the Garden of Gethsamene, alleging that it was here that the genuine "shedding of blood" took place to effect our salvation.

Many Mormon leaders have denounced the wearing or display of the Cross by Mormons. Some of their statements are contained in an essay entitled "Why Are There No Crosses on Mormon Churches and Temples?"[15]

On the other hand, the late Fr. Michael Pomazansky, author of Orthodox Dogmatic Theology, shows the Orthodox teaching on the Cross as both the path, power and banner of the Church. In his essay "The Cross of Christ" (printed in this same book), he gives the Orthodox teaching on the vital importance of our Lord's Cross as the indispensible weapon, not merely in the general victory against Satan and his angels won at Calvary, but equally in our own individual struggles for salvation.[16]
 

Original Sin and Infant Baptism

Similar to the ancient heresy of Pelagius, Mormons teach that all human beings are born unafflicted by the fall; and they further assert that children are incapable of sin until they reach the age of eight years.[17] The second Mormon "Article of Faith" (contained in the Pearl of Great Price) teaches: "We believe that men will be punished for their own sins, and not for Adam's transgression."[18] Accordingly, infant baptism is vehemently rejected by the Mormon church.

In contrast, Orthodoxy teaches (unlike Roman Catholics and most Protestants) that while only Adam and Eve bear the guilt for their sin in the Garden of Eden, they transmitted the consequences of that sin to their progeny. St. Anastasius the Sinaite wrote: "We became the inheritors of the curse in Adam. We were not punished as if we had disobeyed that divine commandment along with Adam; but because Adam became mortal, he transmitted sin to his posterity. We became mortal since we were born from a mortal."[19] Thus, in keeping with Holy Scripture and Apostolic Tradition, the Orthodox Church baptizes infants by triple immersion (as she does with adult converts, as well)--not to cleanse them of "original sin," but rather to give them the grace this holy sacrament imparts, together with access to the Holy Eucharist and all of the other means of grace she offers.[20]
 

Miracles and Martyrs

Mormons assert that one proof of their claims is the miracles claimed by members of their sect--and the comparative absence of these in other Christian denominations. This was emphasized during the early years of Mormonism, where their assertions of the "restoration" of the "gifts of the Spirit" contrasted sharply with Campbellite and other Protestants' assertions that such miracles had entirely ceased among Christians. Mormons insist that this cessation of such "gifts" comprises proof of their alleged "Great Apostasy" of the entire Church (see above).

Orthodoxy, however, offers an unbroken twenty-century history of wonderworkers, miracles and gifts far surpassing anything the Mormons can adduce. The twentieth century alone saw SS Nectarios of Aegina, John Maximovitch of San Francisco and John of Kronstadt, among others; each preceding century offers additional proof that the true "gifts of the Holy Spirit" never ceased in the one, true (Orthodox) Church of Christ. 

 

 

Mormonism believes in the concept of martyrdom, offering various persons who have been murdered for professing the LDS religion since its inception. While it does not pray to these people, as Orthodox do to their martyrs and saints, it does venerate their memory and uphold them as examples to other Mormons. The LDS church offers its founder, Joseph Smith, Jr., as its chief "martyr," as he was murdered by an anti-Mormon mob in Carthage, Illinois, on June 27, 1844. However, whereas a martyr has always been understood by Orthodox Christians as one who dies voluntarily for the Faith without resisting his persecutors in any way (and indeed, while praying for and forgiving them), Joseph Smith did not die in this fashion. Rather, Smith used a six-shot pistol against his attackers, wounding three of them before being killed himself.[21]

While the murder of Smith was indeed a deplorable and henious act, it cannot be described as true "martyrdom" by Orthodox standards--not only because of Smith's resistance to his killers, but equally because he died for a false religion. "The martyrdom of heretics is suicide," say the Holy Fathers.[22]

In contrast, Orthodoxy offers numerous genuine martyrs throughout her 2,000 year history, including nearly twenty-million who died during the twentieth century under Communist persecution. This list extends from the Holy Apostles themselves and their immediate disciples, right up to the present day. Fr. Alexander Men, for instance, was martyred in Semkhoz, Russia in 1990, and Priestmonk Nestor Savchuk of Zharky, Russia was martyred there in 1993. Other Orthodox Christians have been martyred in the Serbian provice of Kosovo, within the past decade.[23][24]

  

Distinctive Mormon "Scriptures"
 

The Book of Mormon

In 1823 Smith claimed to have been visited by an angel named Moroni, who told him of a chronicle of ancient history supposedly engraved in "Reformed Egyptian" on tablets of gold, and buried in a hill near Manchester, New York. Smith allegedly obtained these plates in 1827 and translated them into English via the use of two seer-stones which he called the "Urim and Thummim." These stones should not be confused with the Old Testament Urim and Thummim (the stones on the High Priest’s breastplate used to relay messages from God to the Israelites), though Mormons sometimes try to connect the two.

This translation became The Book of Mormon, which is revered as "Another Testament of Jesus Christ" by Mormons. The monikers referring to Smith's church as "the Mormon Church" and its members as "Mormons" are derivations fromThe Book of Mormon. This book purports to be a religious and secular history of the ancient inhabitants of the Americas--called Nephites, Lamanites, Mulekites, and Jaredites--from about 2200 B.C. to A.D. 421. It claims that at least some Native Americans are descended from groups of Near Eastern peoples (mostly Jews) who immigrated during pivotal periods in Israel’s history.

The Book of Mormon claims that many of these people were openly-practicing Christians, before the birth of Christ, with a functioning church organization that mirrored that later taught by Joseph Smith. According to Smith's text, the godly "Nephites" openly administered baptisms, "confirmations" and the Holy Eucharist eons before the coming of the Savior. The book even claims that our Lord came to visit these peoples Himself after His Ascension--after raining down several days of death and destruction on the evildoers among them. About four-hundred years after this alleged event, the "Nephites" were destroyed by the wicked "Lamanites," who became the primary ancestors of the Native American peoples.

Interestingly, over 3,000 changes have been noted between the Book of Mormon currently published by the LDS Church, and the original 1830 edition published by Joseph Smith. Most of these alterations were made by Smith himself, in later editions of the book printed during his own lifetime. For instance, in I Nephi 11:32, our Lord was originally referred to as "the eternal God," but is now referred to as "the son of the eternal God." In I Nephi 11:18, the Theotokos was initially referred to as "the mother of God," while today she is referred to as "the mother of the Son of God."[25]

Connections between the history and civilization portrayed in The Book of Mormon and evidence found by archaeologists in the Americas is debatable. Evidence of horses, elephants, cattle, barley, wheat, steel swords, chariots, shipbuilding, and other Old World paraphernalia has not been found to exist in the Americas until the advent of Europeans. Evidence of these people, the gold plates, or the "seer-stones" has yet to be found.[26]

  

Other Mormon "Scriptures"

Mormons also accept as Scripture the Doctrine and Covenants, containing 138 "revelations" and two "official declarations" allegedly given to Joseph Smith and his successors; together with the Pearl of Great Price, containing the "Book of Moses" (a rewriting by Joseph Smith of the first part of the Book of Genesis), the "Book of Abraham" (a purported account of the Patriarch Abraham, with references to multiple "gods" in the act of creation, rather than one God), and various other texts by Smith.

Additionally, Joseph Smith rewrote the entire Bible "by inspiration" during his lifetime, making substantial additions to the text, deleting the Song of Solomon entirely, and otherwise shaping its text to conform to his own teachings (including an alleged prophecy of his own coming). While this text was never officially adopted by the main LDS church (it was adopted, on the other hand, by the Community of Christ), portions of it appear in the Pearl of Great Price and as footnotes in the official LDS editions of the King James Version of the Bible (still the official LDS version). 

 

Mormonism and Polygamy

 

Photo from here

Plural marriage was practiced by early Mormon church leaders. Many sources say that Smith had as many as twenty to thirty wives, while Brigham Young counted fifty-two.[27] The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints practiced polygamy until 1890, when they ended it to ensure Utah’s statehood.

Today about 70% of Utah is Mormon, and around 60,000 or so are polygamous, though the mainline LDS Church excommunicates anyone advocating or practicing it. Other breakaway Mormon sects practice polygamy secretly. Despite the huge publicity campaign the LDS Church has constructed to disassociate itself from polygamy, Mormons and plural marriage are still commonly associated in contemporary culture. While it may have been renounced by the main LDS body, there is no doubt that Mormonism and its unholy practice of plural marriage remain closely entwined, especially since mainline LDS members are still required to affirm the propriety of polygamy when it was authorized by their church (prior to 1890).

The Orthodox Church condemns all forms of plural marriage as an unnatural practice. 

Citations 

↑"LDS Church says membership now 13 million worldwide", Salt Lake Tribune, June 25, 2007.
↑http://www.cofchrist.org/news/GeneralInfo.asp. This organization was known as the "Reorganized Church of Jesus Christ of Latter Day Saints" until 2001.
↑ All Utah LDS priesthood offices are limited to men; the Community of Christ, on the other hand, ordains both men and women (since 1984).
↑ LDS Bible Dictionary, Entry "God," at http://scriptures.lds.org/en/bd/g/43. This doctrine, incidentally, is vehemently rejected by the Community of Christ and most smaller Mormon sects.
↑ Numerous quotes from Mormon leaders on this topic, past and present, may be read at http://blog.mrm.org/category/eternal-progression/. See also the Mormonwiki article on "Eternal progression" at http://www.mormonwiki.org/Eternal_progression.
↑ These are referred to as "Terrestrial" and "Telestial," respectively, in LDS Doctrine & Covenants Section 76.
↑ The regular Mormon meetinghouses are generally called "chapels" or "stake centers," and unlike their temples, are generally open to the public.
↑ LDS Doctrine & Covenants, Section 131. See http://scriptures.lds.org/dc/131.
↑ Read the entire article at http://www.lds.org/ldsorg/v/index.jsp?vgnextoid=2354fccf2b7db010VgnVCM1000004d82620aRCRD&locale=0&sourceId=4a10ef960417b010VgnVCM1000004d82620a____&hideNav=1.
↑http://en.wikisource.org/wiki/The_Doctrine_and_Covenants/Section_129
↑ See St. Martin's story at http://celticchristianity.org/COCQ/COCM200111.html, or in Chapter Five of Rose, Fr. Seraphim, Orthodoxy and the Religion of the Future, St. Herman of Alaska Press, 1980.
↑ Mormons tend to follow the Western error that posits Roman Catholicism, rather than Eastern Orthodoxy, as the most ancient of contemporary Christian faiths. Many are suprised to learn that Orthodoxy even exists! However, learning of Orthodoxy's existence and claims does not alter their beliefs in the slightest.
↑ I Timothy 4:1, II Timothy 3:1-5, Acts 20:28-31, among others.
↑ The Mormons claim these beings to have been St. John the Baptist, and the Holy Apostles SS Peter, James and John.
↑http://members.tripod.com/~Aarius/nocross.htm.
↑ Pomazansky, Protopresbyter Michael, Orthodox Dogmatic Theology: A Concise Exposition; St. Herman of Alaska Brotherhood, 1997, pp. 326-30.
↑ See http://www.lds.org/ldsorg/v/index.jsp?vgnextoid=21bc9fbee98db010VgnVCM1000004d82620aRCRD&locale=0&sourceId=c2fb94859a4bb010VgnVCM1000004d82620a____&hideNav=1.
↑http://scriptures.lds.org/a_of_f/1.
↑ St. Anastasius the Sinaite, 19. Vide I.N. Karmirh, SUNOYIS THS DOGMATKHS THS ORQODOXOU EKKLHSIAS, s. 38. Quoted from Kalomiros, Dr. Alexandre, The River of Fire, ch. IV, found at http://www.orthodoxpress.org/parish/river_of_fire.htm.
↑ Pomazansky, pp. 268-69.
↑ History of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, Vol. 7, p. 100, 102 & 103.
↑http://www.orthodoxinfo.com/general/i_believe.aspx.
↑http://www.serfes.org/orthodox/SerbianMartyrsOfthe20thCentury.htm.
↑http://www.kosovo.net/default2.html.
↑http://www.geocities.com/swickersc/mormonbkchange.html.
↑ See, for instance, the Smithsonian Institute's offical statement on the Book of Mormon, at http://www.irr.org/mit/smithson.html.
↑ D. Michael Quinn, The Mormon Hierarchy: Origins of Power, Signature Books, Salt Lake City, 1994, 685 pages, ISBN 1-56085-056-6; Appendix 6, "Biographical Sketches of Officers of the Church of Jesus Christ of Latter- day Saints, 1830-47" pp. 607-608). 

Sources and External Links
 

The Official LDS Website
Mormonwiki.com (A Mormon version of the Wikipedia)
Wikipedia: Mormonism
Community of Christ (Website for the Community of Christ, the second-largest Mormon sect)
To Those Who Are Investigating Mormonism by Richard Packham (Packham is a former member of the LDS)
HBO’s Big Love (Big Love is a television drama portraying Mormon polygamists living secretly in modern-day Utah)


My First Visit to an Orthodox Christian Church


By Andrew, Mormon Matters

Lately, I’ve been thinking a lot about how the familiar Mormon claim that we are the “one true Church” is as much a statement about other churches as it is about our own. And I’ve been thinking about how ignorant and uninformed I feel about other churches because I can count on one hand the number of times I’ve visited one.
So recently I decided to start visiting other churches a lot more often in hopes that I can develop some personal, first-hand knowledge about them. And it seemed fitting to start by paying my first visit to the church that claims to be the oldest “one true” Christian church: the Orthodox Christian church.
Like Mormons, Orthodox Christians explain: “We’re neither Protestant nor Roman Catholic.” An Orthodox website explains where they see themselves in relation to the various Christian denominations:

Roman Catholicism is a medieval modification of the original Orthodoxy of the Church in Western Europe, and Protestantism is a later attempt to return to the original Faith. To our way of thinking, the Reformation did not go far enough.
We respectfully differ with Roman Catholicism on the questions of papal authority, the nature of the church, and a number of other consequent issues. Historically, the Orthodox Church is both “pre-Protestant” and “pre-Roman Catholic” in the sense that many modern Roman Catholic teachings were developed much later in Christian history.

Thus, Orthodox Christians and Mormons agree that the Catholic church became corrupted, and that the Reformation did not successfully remedy the defects in the Catholic church. But while Mormons would assert that no Christian church retained the priesthood keys throughout the ages, the Orthodox Church asserts that the original Christian church’s orthodoxy and authority remained intact in the East while the Roman Catholic church apostatized in the West. Accordingly, they are commonly referred to as “Eastern Orthodox” churches.
Because the Orthodox church was brought to America via various immigrant groups from Eastern Europe, such as Russia or Greece, each Orthodox church in America usually bears the name of the particular immigrant group that established it, e.g., Russian Orthodox Church or Greek Orthodox Church. As far as Orthodox Christians are concerned, there is just one Orthodox church, and these descriptive national designations will eventually be removed. In fact, there are currently efforts to unify all the Orthodox churches in America under the same name by removing their various national designations, which can be confusing for outsiders (“Can I go to a Greek Orthodox Church if I’m not Greek?”).
There is a beautiful Greek Orthodox Church named St. Paul’s in my hometown that, despite my having lived here for 20 years, I had never set foot in until just last weekend. I wasn’t able to attend their regular “family” service because it is held at the same time as my Sacrament meeting. However, I was able to attend their “Matins” service at 9 a.m., which seemed like their equivalent of a “music and the spoken word” program held each Sunday before their regular family service.
When I arrived, I introduced myself to a woman in the parking lot and explained I was there visiting the Orthodox church for the first time. When I told her my name was Andrew, she smiled and said: “That’s quite a coincidence! Today is St. Andrew’s day and we are commemorating him in our Matins service this morning!” Of course, before that moment I had no idea it was St. Andrew’s day, but I was delighted to hear that I would be accidentally celebrating it.
After having me sign a guest book, my guide showed me into their equivalent of a chapel, which they call the “Sanctuary.” In the lobby just outside the main Sanctuary, there was a beautiful Byzantine-style painting of a saint that I did not recognize. Upon entering the lobby, my guide crossed herself and leaned over and kissed the portrait. She then walked me over to the candles and asked whether I wished to light one. I couldn’t think of any reason why not, so I lit a candle and dropped a dollar into the basket.
My guide then showed me into the main Sanctuary, which is pictured below.

As you can see in the photo above, the Sanctuary is an immense, white-walled open space whose main focal point is a beautiful mosaic of Mary, Jesus, and two angels at their sides ["N": About the Virgin Mary, Mother of our Lord, click here, here& here]. What is less visible in the photo above is that the background tiles are painted a metallic gold, which creates a beautiful and awe-inspiring impression. The Sanctuary’s enormous space makes one feel small, which is humbling and invokes a sense of reverence.
In the center of the Sanctuary above one’s head is another beautiful mosaic depicting Christ sitting upon a throne, which is pictured below.

When I arrived at the Sanctuary, the Matins was already in session. I was immediately surprised to see I was one of only about eight or nine people in attendance. My guide gave me a booklet in which was printed the Matins program for that day. As I leafed through it, I saw that it was essentially a script for the entire Matins program, consisting of prayers, scriptures, and short hymns.
My guide told me I was free to choose any pew. I thanked her and started walking down the center aisle. When I realized my guide was not accompanying me, I looked back and she had a somewhat concerned look on her face. I walked back to her and she kindly explained that normally people enter the pews from the outsideaisles, rather than down the center aisle. I was disappointed that I had only been there two minutes and had already made my first rookie mistake!
I then walked down the outside aisle to a pew about six rows from the front, and took my place at the end of the row. But I did not sit. I stood. I had done a little reading on the St. Paul’s website beforehand and learned that at Orthodox services, those in attendance typically stand throughout the entire service as a sign of reverence (of course, those who are elderly or physically unable to stand need not do so).
As the eight or nine of us in attendance stood, a priest and three readers each took turns reading from the Matins script. What first caught my attention is that they were reading in a melodic half-singing, half-chanting sort of way. At first it was unfamiliar and a bit surprising. But as I read along in the Matins script as they sang/chanted, I soon became entranced by the melody and rhythm and was able to focus intently on the beautiful prayers, scriptures, and hymns that had been selected. And although I missed every cue to cross myself or repeat words back to the priest, and failed to turn to face the priest with the rest of the worshipers as he carried incense up the center aisle, I felt quite comfortable and enjoyed the Matins ceremony immensely.
I was also struck by the fact that the two priests and a couple of the readers all wore beards, which was a stark contrast to the clean-shaven Bishoprics we’re accustomed to seeing sitting on the stand at LDS services. While beards are eschewed by LDS leaders, apparently beards are regarded quite well by the Orthodox. And although both priests were men (only men can be priests in the Orthodox church), one of the black-robed readers on the stand was a woman.
As I stood listening and reading along during the Matins service, in the back of my mind I tried to think of the one or two words I would use to describe the experience. The first word that came to mind was “Beautiful”. The richly colored mosaics set against the pure white open space of the Sanctuary, and the melodic sing-chanting of the prayers, scriptures, and hymns, was in all an absolutely beautiful experience. And as I stood there, I felt a sadness that only a handful of people were even there to appreciate it. I almost wanted to go out into the streets and tell everyone what they were missing.
The other word that repeatedly came to mind was “Reverence”. There was a deep sense of reverence pervading the Matins service. The worshipers standing attentively in the pews, the absence of any musical instruments other than the voice that God gave to man, and the complete absence of any infants or toddlers made for a very reverent, serene worship experience.
And as I stood in my pew, I paused periodically to search my heart for the answer to the main question I had brought with me, which was whether or not I would be able to sense God’s presence there.
And I did.
As the priest and readers beautifully quoted passages of scripture, sang hymns, and prayed in Christ’s name, it confirmed to me the truthfulness of Christ’s promise: “For where two or three are gathered together in my name, there am I in the midst of them.” (Matt. 18:20.) As Elder Boyd K. Packer once said: “The idea that with the Crucifixion of Christ the heavens were closed and that they opened in the First Vision is not true. The Light of Christ would be everywhere present to attend the children of God; the Holy Ghost would visit seeking souls. The prayers of the righteous would not go unanswered.” (Boyd K. Packer, “The Light of Christ,” Ensign, Apr. 2005, 11.) My visit to the Orthodox church showed me that those words are as true now as they were then.
President Hinckley said: “Be respectful of the opinions and feelings of other people. Recognize their virtues; don’t look for their faults. Look for their strengths and their virtues, and you will find strength and virtues that will be helpful in your own life.” (Sheri L. Dew, Go Forward with Faith: The Biography of Gordon B. Hinckley (1996), 536, 576.) With that in mind, here are just a few of the strengths and virtues I saw in Orthodox Christian worship that I feel could be helpful in my own spiritual life:

• A deep sense of reverence. I feel I could greatly benefit from trying to adopt a much more reverent attitude about what is occurring in the chapel on Sundays: the prayers, the Sacrament, the sermons, etc. You really get the sense that Orthodox worshipers feel that what is taking place in their Sanctuary is a sacred, holy experience.
• An intense focus on Christ. There is no question that the Matins service at the Orthodox church was Christ-centered. It was filled with references to Christ, scriptures about Christ, prayers invoking Christ’s name, and hymns about Christ.
• Worship. Although this is somewhat duplicative of point #1 above, one thing that struck me about the Orthodox Matins was that it truly felt like a “worship” experience. The word “worship” is defined as “reverenthonor and homage paid to God or a sacred personage.” Because the service was so reverent, it also felt worshipful.

Please share any thoughts, observations, questions, knowledge, or experience you may have with Orthodox Christianity or Orthodox Christians by commenting below.

* * * * *
Some interesting facts about Orthodox Christianity:
There are some 250 million Orthodox Christians in the world.

Most Christians in Greece, Romania, Bulgaria and Serbia, Russia and Ukraine are Orthodox.

Three million Americans are Orthodox Christians

The heaviest concentrations of Orthodox in America are in Alaska, Pennsylvania, New Jersey, New York, and Ohio.

Organized Orthodox Church life first came to America in 1794 with missionaries from old Russia who came to Alaska.

Centuries of vigorous Orthodox missionary activity across 12 times zones in northern Europe and Asia was halted by the Communists after the Soviet Revolution in 1917.

Orthodox missions are active in Central Africa, Japan Korea and many other parts of the world.
(For those interested in learning more about Orthodox Christianity, see here for helpful and informative answers to some Frequently Asked Questions.)

*******

Click here to read a dialogue between Mormons and Orthodox Christians.

 

Orthodox Missionary Fraternity

See also:

Our Faith

St. Andrew Greek Orthodox Church 

The holy Apostles (from here)

An ever-growing number of persons from various backgrounds are becoming interested in the Orthodox Church. These individuals are discovering the ancient faith and rich traditions of the Orthodox Church. They have been attracted by her mystical vision of God and His Kingdom, by the beauty of her worship, by the purity of her Christian faith, and by her continuity with the past. These are only some of the treasures of the Church, which has a history reaching back to the time of the Apostles.

In our Western Hemisphere, the Orthodox Church has been developing into a valuable presence and distinctive witness for more than two hundred years. The first Greek Orthodox Christians arrived in the New World in 1768, establishing a colony near the present city of St. Augustine, Florida. One of the original buildings in which these immigrants gathered for religious services is still standing. It has recently been transformed into St. Photius' Shrine by the Greek Orthodox Archdiocese. The Shrine, named in memory of a great missionary of the Orthodox Church, honors those first Orthodox immigrants. The chapel serves as a national religious landmark, bearing witness to the presence of Orthodoxy in America from the earliest days of its history. The next group of Orthodox Christians to emerge on the American Continent were the Russian fur traders in the Aleutian Islands. They, too, made a great contribution.

The Orthodox Church in this country owes its origin to the devotion of so many immigrants from lands such as Greece, Russia, the Middle East, and the Balkans. In the great wave of immigrations in the 19th and 20th centuries, Orthodox Christians from many lands and cultures came to America in search of freedom and opportunity. Like the first Apostles, they carried with them a precious heritage and gift. To the New World they brought the ancient faith of the Orthodox Church.

Many Orthodox Christians in America proudly trace their ancestry to the lands and cultures of Europe and Asia, but the Orthodox Church in the United States can no longer be seen as an immigrant Church. While the Orthodox Church contains individuals from numerous ethnic and cultural backgrounds, the majority of her membership is composed of persons who have been born in America. In recognition of this, Orthodoxy has been formally acknowledged as one of the Four Major Faiths in the United States. Following the practice of the Early Church, Orthodoxy treasures the various cultures of its people, but it is not bound to any particular culture or people. The Orthodox Church welcomes all!

There are about 5 million Orthodox Christians in this country. They are grouped into nearly a dozen ecclesiastical jurisdictions. The largest is the Greek Orthodox Archdiocese of America, which has about 500 parishes throughout the United States. Undoubtedly, the Primate of the Archdiocese, His Eminence Archbishop Iakovos, has been chiefly responsible for acquainting many non-Orthodox with the treasures of Orthodoxy. His selfless ministry, which has spanned more than thirty years, has been one of devotion and vision. Filled with an appreciation of his Hellenic background and guided by a spirit of ecumenism, Archbishop Iakovos has recognized the universal dimension of Orthodoxy. He has acted decisively to make this ancient faith of the Apostles and Martyrs a powerful witness in contemporary America. 

Eastern Christianity

The Orthodox Church embodies and expresses the rich spiritual treasures of Eastern Christianity. It should not be forgotten that the Gospel of Christ was first preached and the First Christian communities were established in the lands surrounding the Mediterranean Sea. It was in these eastern regions of the old Roman Empire that the Christian faith matured in its struggle against paganism and heresy. There, the great Fathers lived and taught. It was in the cities of the East that the fundamentals of our faith were proclaimed at the Seven Ecumenical Councils.

The spirit of Christianity which was nurtured in the East had a particular favor. It was distinct, though not necessarily opposed, to that which developed in the Western portion of the Roman Empire and subsequent Medieval Kingdoms in the West. While Christianity in the West developed in lands which knew the legal and moral philosophy of Ancient Rome, Eastern Christianity developed in lands which knew the Semitic and Hellenistic cultures. While the West was concerned with the Passion of Christ and the sin of man, the East emphasized the Resurrection of Christ and the deification of man. While the West leaned toward a legalistic view of religion, the East espoused a more mystical theology. Since the Early Church was not monolithic, the two great traditions existed together for more than a thousand years until the Great Schism divided the Church. Today, Roman Catholics and Protestants are heirs to the Western tradition, and the Orthodox are heirs to the Eastern tradition.
 
Orthodox

Christians of the Eastern Churches call themselves Orthodox. This description comes to us from the fifth century and has two meanings which are closely related. The first definition is "true teaching." The Orthodox Church believes that she has maintained and handed down the Christian faith, free from error and distortion, from the days of the Apostles. The second definition, which is actually the more preferred, is "true praise." To bless, praise, and glorify God the Father, Son, and Holy Spirit is the fundamental purpose of the Church. All her activities, even her doctrinal formulations, are directed toward this goal.

Occasionally, the word Catholic is also used to describe the Orthodox Church. This description, dating back to the second century, is embodied in the Nicene Creed, which acknowledges One, Holy, Catholic, and Apostolic Church. From the Orthodox perspective, Catholic means that the Church is universal and also that she includes persons of all races and cultures. It also affirms that the Church has preserved the fullness of the Christian faith.
It is not unusual for titles such as Greek, Russian, and Antiochian to be used in describing Orthodox Churches. These appellations refer to the cultural or national roots of a particular parish, diocese, or archdiocese.
 
Diversity in Unity

The Orthodox Church is an international federation of patriarchal, autocephalous, and autonomous churches. Each church is independent in her internal organization and follows her own particular customs. However, all the churches are united in the same faith and order. The Orthodox Church acknowledges that unity does not mean uniformity. Some churches are rich in history, such as the Church of Constantinople, while others are relatively young, such as the Church of Finland. Some are large, such as the Church of Russia, while others are small, such as the Church of Sinai. Each Church is led by a synod of bishops. The president of the synod is known as the Patriarch, Archbishop, Metropolitan, or Catholicos. Among the various bishops, the Ecumenical Patriarch of Constantinople is accorded a "place of honor" and is regarded as "first among equals." In America and Western Europe, where Orthodoxy is relatively young, there are a number of dioceses and archdioceses which are directly linked to one of these autocephalous Churches. For example, the Greek Orthodox Archdiocese is under the care of the Patriarchate of Constantinople. While the Archdiocese enjoys a good measure of internal autonomy and is headed by an Archbishop, it owes its spiritual allegiance to the Church of Constantinople.

Source:Greek Orthodox Archdiocese of America

Our Faith
The Orthodox Church
House of God
Worship
Liturgy
The Sacraments
Special Services
Teachings
Spirituality
History
The Church

Find an Orthodox Christian Church in Utah

Holy Trinity Cathedral
Holy Trinity Cathedral (Salt Lake City, Utah) - Wikipedia
 
279 300 W
Salt Lake City, UT, United States
+1 801-328-9681

The Assumption of the Virgin Mary Greek Orthodox Church
Google+ page
 
61 S. 2nd Street, Price, UT 84501.
+1 435-637-0704
St Peter & Paul Orthodox Church

355 300 E
Salt Lake City, UT, United States
+1 801-532-5456
Holy Apostles Orthodox Mission
Google+ page

280 W Center St
Orem, UT, United States
+1 801-750-9183
 
Transfiguration Greek Orthodox Church
Greek Orthodox Church of Transfiguration

674 42nd street, South Ogden Utah, 84403. 

Icon from here

Church Tel: 801-399-2231, FAX: 801-399-1932.

St. George Russian Orthodox Church, Salt Lake City, UT
St. George Russian Orthodox Church - Salt Lake City, Facebook

Greek Orthodox Mission Parish of Utah

Physical Location:

3015 E. Creek Road Cottonwood Heights, UT

Mailing Address:

P.O. Box 4791
Salt Lake City, Utah 84110

Telephone:

801-573-6800 (Parish Council President)

Greek Orthodox Mission Parish of Utah - Facebook

Greek Orthodox Metropolis of Denver. For other parishes throughout the Archdiocese of America click here 

 

The Metropolis of Denver covers the area illustrated in the map above, encompassing all of twelve states (those shown in green) and the western portions of two others (shown in yellow). 

Please, click:

The Way - An introduction to the Orthodox Faith

Theosis (deification): The True Purpose of Human Life 

Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony of Essex

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...
The Stories of the Saints of North America

LIVE, BEYOND THE LIMITS!

A Different Light: Youthful Travelers in Contemporary America

ORTHODOX CHRISTIAN MONASTICISM in NORTH AMERICA

Find an Orthodox Church in...

New martyrs

Saints

Protestants ask: Why be Orthodox?

Matthew Gallatin: Thirsting for God in a Land of Shallow Wells

A Journey to the Ancient Church: Evangelicals Discovering Orthodox Christianity

Liturgy, Sacraments, & All That Jazz: Ten Reasons I Joined the Orthodox Church

Two Orthodox Missions in USA

Ancient Faith Radio

Glory to God for all things

Orthodox America - By Issue Number
"The Orthodox World" "Death to the world""Road to Emmaus"

28 Ιουλίου, της αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

July 28, 2015, 2:16 am

≫ Next: ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

≪ Previous: Mormonism / "LDS" Church & Orthodox Church - The Orthodox Church in Utah

$

0

0

 

Παραλίγο βασίλισσα!... - Η αγία και τα τρία μήλα

 

Και:

 
Επιστρέφουν κάθε χρόνο... Το εορταστικό 7ήμερο στην κατακλείδα του Ιούλη! 

 

Άγιοι στις 28, 29& 30του Ιούλη

ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

July 28, 2015, 3:01 pm

≫ Next: Της αγίας Μαρίνας &της αγίας Ελισάβετ της Ρωσίας (17 Ιουλίου)

≪ Previous: 28 Ιουλίου, της αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

$

0

0

Περιεχόμενα

 

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος"

Η άρνηση των Νεστοριανών

Ο όρος "Θεοτόκος"είναι όρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!

Η ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ

Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η Παναγία η Οδηγήτρια με προφήτες. Εικ. του 16ου αι. από το Νεσέμπαρ της Βουλγαρίας (από το άρθρο Η Θεοτόκος στη βουλγαρική αγιογραφία)

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟ

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Η ευλάβεια της Εκκλησίας μας προς το πρόσωπο της υπεραγίας Θεοτόκου εκφράζεται με αναρίθμητους ύμνους, γιορτές, εικόνες, ναούς, ικεσίες αγάπης. Η Παναγία είναι παρούσα παντού μέσα στην Εκκλησία: Πρώτ’ απ’ όλα σε κάθε Λειτουργία, όπου η επίκληση του Σωτήρος γίνεται μέσω της  φράσης «ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου σώτερ σώσον ημάς»· πέρα από τη Λειτουργία, και τις ακολουθίες πού απευθύνονται ειδικά σ’ αυτόν, όπως οι Χαιρετισμοίή οι Παρακλητικοί Κανόνες, δεν υπάρχει εκκλησιαστική ακολουθία που να μην αφιερώνει ύμνους ή ευχές στο πρόσωπο της· η εικόνα της βρίσκεται πάντα στ’ αριστερά της ωραίας πύλης, με κεριά να καίνε μπροστά της, όπως και στην εικόνα του Χριστού, αλλά και σ’ όλα τα σπίτια των χριστιανών· αναρίθμητοι ναοί αλλά και μοναστήρια είναι αφιερωμένοι σ’ αυτήν. Πολλά ιερά προσκυνήματα είναι καθιδρυμένα σε περιοχές που σχετίζονται με θαύματα της Παναγίας. Σε παραδόσεις, δοξασίες και λαϊκές παροιμίες, το όνομα της Θεοτόκου αναφέρεται με εξαιρετική τιμή, ευγνωμοσύνη και εμπιστοσύνη.

Παρατηρείται όμως και το παράδοξο γεγονός ότι ενώ από τη μια, σε λειτουργικό και γενικότερα λατρευτικό επίπεδο, η τιμή προς την Παναγία εκφράζεται μ’ έναν απίστευτο μορφολογικό πλούτο, αφ’ ετέρου οι δογματικές διατυπώσεις αναφορικά με τη Θεοτόκο είναι μάλλον λακωνικές. Πέρα από τη αναφορά του Συμβόλου της Πίστεως στη Σάρκωση του Χριστού, «εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» και τον τίτλο της «Θεοτόκου» πού της δόθηκε από τη Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, πού έγινε στην Έφεσο το 431 μ.Χ., η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει προβεί σε άλλες δογματικές εμβαθύνσεις αναφορικά με τη Θεοτόκο.

Ωστόσο, το παράδοξο αυτό δεν είναι παράδοξο, γιατί η Εκκλησία θεωρεί τη Θεοτόκο μέσα από μια Χριστολογική προοπτική. Το ίδιο το περί Θεοτόκου δόγμα της Εφέσου, διατυπώθηκε για να αντιμετωπιστεί μια Χριστολογική αίρεση, εκείνη του Νεστόριου, πού υποστήριζε ότι η Μαρία ήταν μητέρα του Χριστού και όχι του Θεού, υπονοώντας έτσι ότι ο Χριστός είχε δύο πρόσωπα και όχι ένα, και επομένως δεν μπορούσε να αποκαλείται Θεοτόκος. Γι’ αυτό λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία επέμεινε στην παραδοσιακή δοξολογία της Θεοτόκου πού είναι βαθιά ριζωμένη στην Χριστολογία. Στο πρόσωπο της Μαρίας δεν τιμούμε απλώς την παρθένο από την Ναζαρέτ, αλλά την αειπάρθενο Θεοτόκο. Στις ορθόδοξες εικόνες, η Παναγία σπανίως εικονίζεται χωρίς τον Υιό της και Υιό του Θεού. Και η αποδιδόμενη προς αυτήν τιμή εστιάζεται κυρίως στο ρόλο πού έπαιξε ως Θεοτόκος και πού εξακολουθεί να έχει ως Μήτηρ Θεού στο σχέδιο της σωτηρίας.

Η Παναγία, εκπροσωπώντας όλο το ανθρώπινο γένος, όλο τον άνθρωπο αλλά και όλη την κτίση, ήταν εκείνη πού μπόρεσε να φτάσει στο σημείο να πει το μεγάλο «ναι», να συγκατανεύσει ελεύθερα στην πρόταση της σωτηρίας και να γίνει  «Θεογεννήτωρ», Μήτηρ Θεού. Με τη Θεοτόκο, η ανθρωπότητα υψώνεται μέσα από την πτώση της και καταφέρνει επιτέλους να πιάσει το χέρι πού της απλώνει ο Θεός. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με την αποδοχή αυτή, έγινε δυνατόν να σαρκωθεί ο άναρχος και ασώματος Θεός για τη δική μας σωτηρία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το έργο της σωτηρίας είναι αποτέλεσμα της συνέργειας δύο ελεύθερων θελήσεων: εκείνης του Θεού και εκείνης της Θεοτόκου, δηλαδή του ανθρώπου. Η θέληση του Θεού για γενική σωτηρία ήταν δεδομένη. Για να προχωρήσει όμως το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, χρειαζόταν και η ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρώπου. Διότι μια σωτηρία πού θα επιβαλλόταν μονομερώς από τον Θεό, πού θα παραβίαζε την ανθρώπινη ελευθερία, το κατ’ εικόνα, δεν θα ήταν πραγματική σωτηρία αλλά βιασμός του ανθρώπου. Το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία μας, δεν θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί Αν δεν πίστευε σ’ αυτό η Παρθένος και δεν δεχόταν να το διακονήσει. Είναι λοιπόν η Θεοτόκος συνεργός στο έργο της σωτηρίας και όχι απλό όργανο. Η Παναγία είναι το ιερό και άμωμο ανάθημα του ανθρωπίνου γένους στον Θεό. Είναι το πιο εύοσμο άνθος όλης της ανθρωπότητας. 

Η Μαρία έγινε Μητέρα του Χριστού. Γέννησε το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τόσο η σύλληψη όσο και η γέννηση του ανερμήνευτου Τόκου της έγιναν πέρα από τους νόμους της φύσεως, σαν θαύμα της θείας πανσοφίας και παντοδυναμίας, το οποίο δεν έβλαψε τη σωματική ολοκληρία της Παρθένου, η οποία παρέμεινε «εσαεί» Παρθένος (αειπάρθενος).

 

Στην αδιάφθορη μήτρα της κατοίκησε ο άπειρος Θεός όχι τυπικώς (πράγμα αταίριαστο στην απεριόριστη και ακατάσχετη φύση του Θεού), αλλά «κατ'ευδοκίαν», και ενώθηκε πραγματικά με τον άνθρω­πο, τον όποιο συνέλαβε ή Μαρία όχι με συνεργία ανδρός, αλλά με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Στο πρόσωπο της Θεοτόκου ανακεφαλαιώνεται ολόκληρο το μυστήριο της θείας περί τον άνθρωπο οικονομίας. Η αν­θρώπινη φύση σπάζει τα δεσμά της αμαρ­τίας αφθαρτοποιείται και θεοποιείται.

Στην Παναγία έχουμε την “κατόρθωση” του “μητροπαρθενικού κάλλους”. Συγκεντρώνει επάνω της την χάρη της παρθενίας και την χάρη της μητρότητας. Αυτό, βέβαια, το αφύσικο γεγονός είναι φυσική συνέπεια της θέσης της μέσα σε όλη την δημιουργία. Είναι το “μεθόριο” της κτιστής και της άκτιστης φύσης. Αυτή πρώτη απ’ όλη την κτίση δέχεται την χάρη του Θεού. Η θέση αυτή χαρίστηκε στην Θεοτόκο, λόγω της ακριβούς και βαθιάς αυτοπροαίρετης υπακοής της στο θέλημα του Θεού. Αυτή η ολοκληρωτική ελεύθερη υπακοή της δώρισε την “γονιμότητα της παρθενίας”. Την έκανε μητέρα του Θεού. 

 

Η Παναγία έδωσε την ανθρώπινη φύση στο Υιό του Θεού, ο οποίος έγινε έτσι και Υιός ανθρώπου, πλήρης και τέλειος άνθρωπος από παρθενικό τόκο, από τόκο που ήταν άσχετος με την φθορά και τα πάθη των συνηθισμένων γεννήσεων. Η σύνθεση της παρθενίας με την μητρότητα είναι η αφετηρία της νέας ζωής της χάριτος, η αρχή της νεκρώσεως του Θανάτου. Η γέννηση του Χριστού ήταν ελεύθερη από κάθε αναγκαιότητα. “Επεσκίασε” η χάρη του Θεού την “Κεχαριτωμένη” και συνέδεσε μέσα στη μήτρα της το κτιστό και το άκτιστο. Αυτή η ανθρώπινη φύση του Χριστού από τη σύλληψή της ήταν ελεύθερη από την αμαρτία, γιατί υπόστασή της ήταν ο Υιός και Λόγος του Θεού. Έτσι προσέλαβε ο Θεός σώμα θνητό και παθητό, αλλά “χωρίς αμαρτίας”. Με αυτό νίκησε τον θάνατο και δώρισε την ζωή σε όλο το ανθρώπινο γένος.

Η Εκκλησία μας, με το γνωστό ύμνο του Αγίου Κοσμά του Μελωδού, τολμά να αποκαλεί την Θεοτόκο «τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξωτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε λυρική έξαρση. Η θέση της Θεοτόκου στο θείο σχέδιο της καθολικής σωτηρίας είναι ανώτερη και από εκείνη των αγγέλων διότι οι άγγελοι, ως ασώματες υπάρξεις, δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν το σώμα, την υλικότητα, για την πραγματοποίηση του μυστηρίου της Σαρκώσεως. Ενώ η Θεοτόκος, προσφέροντας τον εαυτό της στον Θεό, αξιώθηκε να κυοφορήσει τον ίδιο τον Δημιουργό Εκείνον που έπλασε και τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ.

Μια γυναίκα, λοιπόν, που γεννήθηκε μέσα στην πτωτική ανθρωπότητα, μέσα στην ιστορία, δια της θελήσεώς της αλλά και όλου το βίου της, ελκύει την θεία χάρη, γίνεται συνεργός του Θεού στο σχέδιο της σωτηρίας. Γίνεται η νέα Εύα και μέσω αυτής γεννάται ο Νέος Αδάμ, ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, για να διορθώσει το σφάλμα του προπάτορος Αδάμ και να νικήσει τον θάνατο για χάρη του ανθρώπου. Γενόμενη Μήτηρ Θεού, η Παναγία μαρτυρεί για όλο το έργο πού επιτελεί ο Δημιουργός. Με την υπερφυή, εκ Πνεύματος Αγίου, σάρκωση του Χριστού, γεννάται από την παρθένο Μαρία μια νέα ανθρωπότητα, ένας καινός άνθρωπος και δίνεται στην κτίση μια καινούργια σημασία, πού είναι o σκοπός κι ο λόγος της υπάρξεως της: η μέλλουσα μεταμόρφωσή της. 

Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Παναγία οδηγεί τον άνθρωπο να κατανοήσει και να διασαφήσει το μυστήριο του Υιού του Θεού πού γίνεται άνθρωπος χωρίς να πάψει να είναι Θεός. Η Παναγία προσωποποιεί την κλήση πού απευθύνεται στον καθένα μας για αγιότητα. Ζώντας τον Χριστό και την Εκκλησία ανακαλύπτουμε την Μητέρα του Θεού και το μυστήριο της Μητρότητάς της. Και, όπως κατέδειξε η Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου, ανακαλύπτοντας την «όντως Θεοτόκον», ανακαλύπτουμε τον ίδιο τον Χριστό.

Όλα αυτά, η Παναγία τα δείχνει με το πρόσωπό της, δια του προσώπου και της παρουσίας της. Η μαρτυρία της είναι μια σιωπηλή μαρτυρία. Ελάχιστες οι εμφανίσεις της και οι αναφορές των Ευαγγελίων στο πρόσωπό της. Το μήνυμά της ανήκει στην κατηγορία των σημείων. Σημείο αντινομικό, αναιρετικό της λογικής του κόσμου, αφού συνθέτει την παρθενία και την μητρότητα. Πρόκειται για ένα σημείο πού δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό. Δεν επιβλήθηκε, δόθηκε. Επομένως πρέπει να ανακαλυφθεί.

 

Η Παναγία δεν είναι διόλου δυσνόητη. Ξέρει να σωπαίνει αλλά ξέρει να είναι και παρούσα εκεί πού την ζητούν. Η σιωπηλή της μαρτυρία, γίνεται άμετρον έλεος, για όσους επικαλούνται την χάρη της, γίνεται στοργή.

Μετά τη θεία μετάστασή της η Θεοτόκος συμβασιλεύει με τον Υιό της στους ουρανούς. Από τη θέση αυτή και με την παρρησία πού έχει ως «μήτηρ της Ζωής», με την «αμετάθετον μεσιτείαν» της, συμπαρίσταται δυναμικά στο ανθρώπινο γένος, υπάρχει ως ακένωτη πηγή στοργικής προστασίας, ενεργεί ως μητέρα όλων των πιστών, ελπίς και προστασία των χριστιανών. Η θαυματουργική της χάρη, ξεχωριστή και πιο ισχυρή από των άλλων αγίων, εκδηλώνεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους, ως βοήθεια και θεραπεία σε κάθε ανάγκη.

Το μυστήριο της Θεοτόκου δεν μπορεί να αναλυθεί, να οριοθετηθεί με λόγια. Γι’ αυτό η στάση του καθενός πιστού μπροστά στη Θεοτόκο είναι ανάλογη μ’ εκείνη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ κατά την στιγμή του Ευαγγελισμού: στάση απορίας και θαυμασμού. Στην εποχή μας έχουν γίνει αποδεκτές ως φυσικές καταστάσεις δύο από τις πιο καταπιεστικές συνέπειες της εκούσιας απομακρύνσεως του ανθρώπου από το πνεύμα των εντολών του Θεού. Έχει κυριαρχήσει το σαρκικό φρόνημα ως φυσική κατάσταση των ανθρώπων. Και από την άλλη μεριά έχει γίνει αποδεκτή ως φυσική κατάληξη της ανθρώπινης ζωής ο θάνατος, του οποίου επιδιώκεται η αναβολή και όχι η υπέρβαση ή η κατάργηση. Μέσα σ’ αυτήν την κρατούσα κατάσταση δεν μπορεί εύκολα να κατανοηθεί η “άσπιλη σύλληψη”, ούτε να γίνει εύκολα αποδεκτός ο λόγος για το “μητροπαρθενικό κάλλος” της Θεοτόκου. Η προσέγγισή του απαιτεί καθαρή διάνοια, καθαρή καρδιά και καθαρά χείλη.

 Όταν ορισμένες Προτεσταντικές ομάδες αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος"για τη μητέρα του Κυρίου μας, συνήθως τα μέλη τους νομίζουν ότι ο όρος απαγορεύεται επειδή είναι "αντιβιβλικός".

 

Δεν αντιλαμβάνονται, ότι η άρνηση του όρου αυτού έχει Χριστολογικές προεκτάσεις, που φθάνουν στην αίρεση του Νεστοριανισμού! Να επιστήσουμε την προσοχή προς τους Ευαγγελικούς και Πεντηκοστιανούς, που δεν δέχονται τον όρο: "Θεοτόκος", ότι με τον τρόπο αυτό, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ, με αποτέλεσμα να πιστεύουν σε ΑΛΛΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!!!

Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος"

Οι περισσότεροι Προτεστάντες στην Ελλάδα αρνούνται να ονομάσουν τη μητέρα του Κυρίου μας "Παναγία"ή "Θεοτόκο". Συγκεκριμένα, λόγω της θεολογικής ρηχότητος που χαρακτηρίζει τις Προτεσταντικές ομάδες στη χώρα μας, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει το δόγμα των δύο φύσεων σε μία υπόσταση τού Χριστού. Για τους περισσοτέρους από αυτούς, αυτά είναι "ψιλά γράμματα". Με αποτέλεσμα να ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΙΖΟΥΝ, αρνούμενοι τον όρο "Θεοτόκος"για τη μητέρα του Κυρίου μας.

 

Όσον αφορά όμως την άρνηση από μέρους τους, για τον όρο: "Θεοτόκος", τους θέτει σαφέστατα με το μέρος των αρνητών των δύο φύσεων τού Χριστού! Με άλλα λόγια, όποιος αρνείται τον όρο "Θεοτόκος", αυτομάτως γίνεται ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, γιατί αρνείται τον αληθινό Χριστό, και δέχεται έναν άλλο ΚΙΒΔΗΛΟ Χριστό.

Δεν είναι λοιπόν σοβαρό επιχείρημα αυτό που λένε μερικοί Προτεστάντες: "αν μιλήσουμε για Θεομήτορα", να μιλήσουμε και για θεοπαππού", και άλλα τέτοια ανάλατα επιχειρήματα. Γιατί βεβαίως η Εκκλησία προσεύχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία για τις ευχές των "δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης". Οι Χριστιανοί τιμούν κάθε δίκαιο που συνέβαλλε στην ενσάρκωση του Θεού μας και Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προς σωτηρία των ανθρώπων. Και η άρνηση τιμής προς τα άγια αυτά πρόσωπα, βαρύνει τον αρνητή.

 

Η εικόνα της Θεοτόκου "Μητέρα των Ορφανών", στην Ορθόδοξη Πατριαρχική Σχολή "Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ο Γ΄", στην Κένυα. Στη φωτο, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος δωρίζει την εικόνα στη Σχολή (εδώ).

Η άρνηση των Νεστοριανών

Με την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο (Έφεσος 431 μ.Χ.), ένα από τα σημαντικά θέματα που συζητήθηκαν, ήταν ο όρος: "Θεοτόκος". Ο λόγος που προέβησαν σε αυτό το δογματισμό οι Χριστιανοί τότε, ήταν ο εξής:

 

Ο Νεστόριος (428 – 431 μ.Χ.) δεν δέχονταν ένα μόνο πρόσωπο για τον Ιησού Χριστό, αλλά έλεγαν ότι άλλο είναι το πρόσωπο του Θεού Χριστού, και άλλο του ανθρώπου Χριστού. Έλεγαν ότι η Παρθένος Μαρία, δεν ήταν Θεοτόκος, αλλά "ανθρωποτόκος", επειδή δήθεν ο Χριστός όταν γεννήθηκε ήταν μόνο άνθρωπος. Την έλεγαν επίσης: "Χριστοτόκο", υπονοώντας ότι ήταν ο Ιησούς μόνο Χριστός, και όχι Θεάνθρωπος.

Με άλλα λόγια, διασπούσαν τον ΕΝΑΝ Κύριο Ιησού Χριστό, σε δύο διαφορετικά πρόσωπα: Ένα Θεϊκό, και ένα ανθρώπινο. Δεν είχαν έτσι έναν Χριστό, αλλά ΔΥΟ! Και έλεγαν ότι μόνο φαινομενικά ο Χριστός ήταν ενιαίο πρόσωπο.

Έτσι μια μερίδα εντός των Ευαγγελικών και των Πεντηκοστιανών, νεστοριανίζουν, πιστεύοντας σε άλλο Χριστό! Οι άλλοι όμως, που λένε ότι πιστεύουν στον αληθινό Θεάνθρωπο Χριστό, τι λόγο έχουν να αρνηθούν τον όρο: "Θεοτόκος"για τη μητέρα του;

 

Ακόμα και ο Νεστόριος, τελικά αποδέχθηκε τον όρο: "Θεοτόκος", και μάλιστα πριν από την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, με την επιφύλαξη της "φαινομενικής"μετάδοσης ιδιώματος, από τον Θεό Λόγο στον άνθρωπο Ιησού. Δηλαδή, ακόμα και ο Νεστόριος, βρήκε τελικά αποδεκτή τη λέξη αυτή, έστω και υπό όρους.

Οι σύγχρονοι αρνητές της Θεοτόκου, τι πρόβλημα έχουν; Είναι Νεστοριανικότεροι του... Νεστορίου;

 

Άρα αντιλαμβάνονται οι Προτεστάντες, το λόγο που αρνούνται τον όρο "Θεοτόκος"; Αντιλαμβάνονται, ότι η άρνηση αυτή, τους κατατάσσει μεταξύ των αιρετικών, που αρνούνται τη Θεανθρώπινη υπόσταση τού Κυρίου Ιησού Χριστού; Κατανοούν ότι αυτή η άρνηση που τους έχουν περάσει στο μυαλό οι ηγέτες τους, ισοδυναμεί με πίστη σε έναν άλλο, κίβδηλο Χριστό;

 

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι η πλειονότητα των Ευαγγελικών και Πεντηκοστιανών, που αρνούνται τον όρο "Θεοτόκος", ότι δεν το κάνουν επίτηδες και το κάνουν απλώς από προχειρότητα και έλλειψη στοιχειώδους θεολογικής κατάρτισης.

Η Ορθόδοξη άποψη

Ο όρος "Θεοτόκος"είναι όρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!

1. Πρώτα όμως, πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα: "Γιατί θα έπρεπε να δέχονται μόνο όσα βλέπουν στην Αγία Γραφή"; Πού λέει η Αγία Γραφή, ότι μόνο μέσα από αυτή πρέπει να δέχονται μόνο όσα γράφει εκεί μέσα; Αυτές είναι δυο ερωτήσεις, στις οποίες ποτέ κανένας Προτεστάντης δεν κατάφερε να απαντήσει.

2. Οι Προτεστάντες αποδέχονται και άλλους όρους, οι οποίοι δεν βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Για παράδειγμα, αποδέχονται (τουλάχιστον οι περισσότεροι Προτεστάντες), τον όρο "Τριάδα"για τον Θεό, αν και δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Αποδέχονται επίσης τον όρο "ομοούσιος", για την ουσία του Θεού, που ούτε αυτός βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Αποδέχονται επίσης τον όρο "Θεάνθρωπος", για τον Ιησού Χριστό, παρά το ότι δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή.

 

Μα τότε τον όρο "Θεομήτωρ"γιατί δεν τον δέχονται, εφόσον αυτός περιγράφεται σαφώς στην Αγία Γραφή; Δεν δέχονται ότι η παρθένος Μαρία γέννησε τον Χριστό; Δεν δέχονται ότι ο Χριστός ήταν και είναι ο Θεός Λόγος; Και αν η παρθένος Μαρία, γέννησε τον Θεό, δεν ήταν Θεομήτωρ; Απλή λογική: Μητέρα του Θεού = Θεομήτωρ. Γιατί λοιπόν τους ενοχλεί ο όρος: "Θεομήτωρ";

3. Όμως, ο όρος "Θεοτόκος"είναι όρος που υπάρχει στην Αγία Γραφή:

 

α. Ας δούμε λοιπόν δύο παραδείγματα από τα αμέτρητα χωρία που αναφέρουν τον Ιησού Χριστό ως Θεό μας:

"οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν· και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος εστίν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος." (Α΄ Ιωάννου 5,20).

"ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας" (Ρωμαίους 9,5).

Μάλιστα, ειδικά αυτό το τελευταίο χωρίο, αναφέρει τον "ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ"Χριστό, ως "Θεό ευλογητό", μην κάνοντας καμία Νεστοριανική διάκριση θεϊκής και ανθρώπινης υπόστασης, αλλά δείχνοντας ότι ο άνθρωπος Χριστός, είχε την ίδια υπόσταση με τον Θεό Λόγο. Δεν διακρίνεται λοιπόν ο άνθρωπος Χριστός, από τον Θεό Λόγο, αλλά είναι ο ίδιος και μοναδικός Ιησούς Χριστός.

β. Η παρθένος Μαρία αναφέρεται σαφώς ως μητέρα του Ιησού Χριστού: "και ευλόγησεν αυτούς Συμεών και είπε προς Μαριάμ την μητέρα αυτού" (Λουκάς 2,34). Και εφόσον ο Χριστός είναι και Θεός, η Μαρία είναι ΘΕΟΜΗΤΩΡ.

γ. Όμως υπάρχει και ένα χωρίο στην Αγία Γραφή, που γράφει σαφώς για την παρθένο Μαρία, πως ήταν η μητέρα του Θεού!!! Πρόκειται για τα λόγια που είπε η Ελισάβετ, υποκινούμενη από το Άγιο Πνεύμα, όταν είδε την Παναγία:

"Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν· ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με;" (Λουκάς 1,41-43).

Η Ελισάβετ στο χωρίο αυτό κάτω από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αποκάλεσε την Παναγία: "μητέρα του Κυρίου"της. Και δεν μπορεί κάποιος, να αμφισβητήσει, ότι ο Κύριος της Ελισσάβετ ήταν ο Θεός Λόγος, ο Ιησούς Χριστός. Εδώ το Άγιο Πνεύμα, δεν αποκαλεί την Μαρία, μόνο: "Ευλογημένη (και συνεπώς αγιότερη) από όλες τις γυναίκες", (Παναγία), αλλά την αποκαλεί επίσης και "μητέρα του Κυρίου"της, που σημαίνει "μητέρα τού Θεού".

 Όλα αυτά είναι αρκετά, για να δει κάθε λογικός Προτεστάντης, το άτοπο της άρνησής του, να αποδεχθεί την Παναγία ως "Θεοτόκο".

Πολύ περισσότερο, ότι με την άρνησή τους αυτή, όχι μόνο στερούν αυτή την τιμή από την Παναγία, αλλά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, κάτι που είναι αίρεση απωλείας.

Ας σταματήσουν λοιπόν να πλανώνται από τους αιρεσιάρχες τους, γιατί αυτοί μόνο σε απώλεια τους οδηγούν.

 

Η ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ

Όλοι σχεδόν οι Προτεστάντες, αρνούνται τον όρο: "Παναγία", και αρνούνται να δώσουν στην Παναγία την ύψιστη τιμή, μεταξύ όλων των άλλων αγίων. Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν συνήθως, είναι το εδάφιο που θα εξετάσουμε εδώ. Νομίζουν ότι ο Ιησούς διόρθωσε κάποια γυναίκα που μακάρισε τη μητέρα Του. Όμως το εδάφιο λέει πολύ διαφορετικά πράγματα.

Το  περιστατικό ιστορείται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Ακούγοντας την καταπληκτική διδασκαλία του Κυρίου μία γυναίκα του όχλου αναφωνεί με ενθουσιασμό: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λκ 11,27). Μακαρίζει, δηλαδή, τη μητέρα του Κυρίου και στο θαυμασμό της γυναίκας του όχλου ο Κύριος απαντά με τη φράση: «Μενούνγε μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λκ 11,28).

... η τελευταία πρόταση της περικοπής αποδόθηκε στη νεοελληνική ως εξής: «Μακάριοι μάλλον είναι εκείνοι, που ακούν το λόγο του Θεού και τον φυλάττουν». Άρα, είναι μακάριοι από τον Κύριο οι ακροατές και τηρητές του θείου λόγου.

Ωστόσο, είναι εσφαλμένη η πρόταση ότι «μακάριοι μάλλον» είναι οι τηρητές του θείου λόγου παρά η Παναγία.

Το σφάλμα επικεντρώνεται στην άστοχη μετάφραση της πρώτης λέξεως της προτάσεως, του συνθέτου μορίου «μενούνγε». Σύμφωνα με τα λεξικά, το μόριο αυτό αποτελείται από τρεις λέξεις: Από τον αντιθετικό σύνδεσμο μεν, τον συμπερασματικό ουν και το βεβαιωτικό μόριο γε. Στο συγκεκριμένο χωρίο της Καινής Διαθήκης το «μενούνγε» θα μπορούσε να ισοδυναμεί με τα νεοελληνικά «πράγματι», «ναι, μάλιστα», «βεβαιότατα»! Είναι αξιοσημείωτο ότι με την ίδια σημασία αναφέρεται το «μενούνγε» και σε άλλα τρία χωρία της Καινής Διαθήκης: Ρωμαίους 9,19· 10,18· Φιλιππησίους 3,8.

Ο Κύριος απαντώντας στον μακαρισμό της γυναίκας προτάσσει το «μενούνγε» όχι για να αρνηθεί ή να μειώσει το θαυμασμό προς την μητέρα του. Θέλει να πει ο Κύριος ότι συμφωνεί απόλυτα και αποδέχεται ως ειλικρινή και άδολη την έκφραση του θαυμασμού προς την μητέρα του. Με όσα λέγει στη συνέχεια θέλει να οδηγήσει τη σκέψη των ακροατών του σε κάτι υψηλότερο. Το νόημα των λόγων του είναι: «Ναι, μάλιστα βέβαια! Μακαρία η μητέρα μου, όπως λες, αλλά κι εγώ σου λέω ότι μακάριος είναι εκείνος, που ακούει το θείο λόγο μου και τον τηρεί».

 

Έτσι, ο Κύριος ενθαρρύνει τη γυναίκα να ελπίζει ότι κι αυτή, αλλά και κάθε χριστιανός μπορεί να γίνει ευτυχισμένος, όπως η μητέρα του, αν ακούσει τον λόγον του και τον τηρήσει. Το ίδιο νόημα έχει και μία άλλη σχετική απάντηση του Ιησού, όταν, καθώς μιλούσε, του ανήγγειλαν ότι τον ζητούν η μητέρα και οι αδελφοί του κι αυτός απάντησε: «Μήτηρ μου και αδελφοί μου ούτοί εισιν οι τον λόγον του Θεού ακούοντες και ποιούντες αυτόν» (Λκ 8,21 · Μτ 12,48-50· Μκ 3,34-35).

Η μακαριότητα της Παρθένου, η υψίστη δόξα της συνίσταται στο ότι εκλέχθηκε, να γίνει μητέρα του Κυρίου, ακριβώς, διότι παρέμεινε αιώνιος φύλακας του θεϊκού Κυρίου.

 

Η μυροβλύτισσα εικόνα της Παναγίας από τη Χαβάη (δες εδώ). Είναι αντίγραφο της μυροβλύτισσας εικόνας του ορθόδοξου νεομάρτυρα από τη Χιλή Χοσέ Μουνιόθ-Κορτέζ, για τον οποίο δες εδώ.

 

Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

Απάντηση σε κακοπροαίρετες ενστάσεις Προτεσταντών

 

Πολλοί Προτεστάντες, με κακοπροαίρετο τρόπο και κακοπιστία, όπως κάνουν και με την Αγία Γραφή, απομονώνουν φράσεις από τη Χριστιανική υμνολογία. Έτσι πείθουν τους αστήρικτους με ψευδείς πληροφορίες, συκοφαντώντας την Εκκλησία του Χριστού, και έτσι τους ρίχνει και αυτούς στην αίρεση, για να ανακυκλώσουν και να συνεχίσουν να διαδίδουν τις Προτεσταντικές ιδέες.

Ψευδείς και συκοφαντικές διαστρεβλώσεις

Οι Προτεστάντες αλλοιώνουν το νόημα της Χριστιανικής υμνολογίας προς την Παναγία, για να μας πουν ότι δήθεν την "θεοποιήσαμε", και να βρουν κάτι (έστω και ψευδές), να κατηγορήσουν την Εκκλησία. Παρ'όλα αυτά, εξακολουθούν κατά τη συνήθειά τους να απομονώνουν φράσεις, που στα αυτιά των αμαθών φαντάζουν "ασεβείς", έτσι ώστε να τους πλανούν.

Θα αναφερθούμε σε μία φράση, την οποία απομονώνουν για να διαβάλλουν την Εκκλησία του Χριστού:

"Τη Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί, καί προσπέσωμεν εν μετανοία, κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα, βοήθησον εφ'ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον, απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων, μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί ΜΟΝΗΝ ΕΛΠΙΔΑ κεκτήμεθα".

[...] Αφού πρώτα έχουν απομονώσει το μέρος αυτό από την υπόλοιπη υμνολογία, λένε ότι δεν μπορείτε να τα έχετε και τα δύο. Μια ελπίδα είναι ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ, είναι λοιπόν η Μαρία ή ο Χριστός;

[...]

Η Ορθόδοξη άποψη

1. Η Θεοτόκος είναι Παναγία, πάνω από όλους τους αγίους, γιατί, ως άνθρωπος, μόνο με ανθρώπους μπορεί να συγκριθεί, και όχι με τον Θεό.

2. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν "θεοποιεί"την Παναγία, γι'αυτό και εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε το σταυρό μας με ΤΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ και όχι με τέσσερα, όπως κάνουν οι παπικοί. Ούτε αναγνωρίζουμε το παπικό δόγμα περί "ασπίλου συλλήψεως"της Παναγίας.

3. Προσκυνούμε τιμητικά την Παναγία και ζητάμε τις μεσιτείες και τις παρακλήσεις προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, ώστε να μας βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, σε εθνικές ή προσωπικές δυσκολίες, σωματικές ή ψυχικές ασθένειες. Με αυτή την έννοια η μεσιτεία της μας σώζει (όχι όπως ο Χριστός που είναι ο απόλυτος Σωτήρας) από κινδύνους στην επίγεια ζωή μας. Είναι η ελπίδα μας, η προστασία μας, η μεσιτεία μας, σε δεύτερη θέση, μετά τον Θεό. Υπάρχει το απόλυτο ο Θεός και το σχετικό η Παναγία και οι Άγιοι, που δείχνουν τον Θεό, που απευθύνονται στο Θεό, που μεσιτεύουν για εμάς στο Χριστό, που μας οδηγούν προς τον Θεό, όπως οι Απόστολοι και υπόλοιποι μαθητές του Χριστού. Η Εκκλησία του Χριστού είναι ΜΙΑ, επίγεια και ουράνια, και πιστεύουμε ακράδαντα ότι η επουράνιος Εκκλησία (άγγελοι, άγιοι, μάρτυρες, πρεσβύτεροι) προσεύχεται και μεσιτεύει για εμάς μπροστά στο Θρόνο του Θεού.

   

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ότι συνέβη με τον Χριστό, ο οποίος πέθανε και αναστήθηκε, το ίδιο θα συμβεί και με κάθε άνθρωπο. Προς το παρόν, βέβαια, γευόμαστε μόνο το θάνατο. Βλέπουμε την κυριαρχία του πάνω σε όλη την δημιουργία. Αυτό που προσδοκούμε είναι η κοινή ανάσταση, η ζωοποίηση των νεκρών σωμάτων και η ένδυση των φθαρτών με αφθαρσία. Αυτό που αναμένουμε εμείς να συμβεί, όταν θα έλθει ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, συνέβη ήδη στην Θεοτόκο.

Η Μητέρα του Χριστού τρεις ημέρες μετά την Κοίμηση και την Ταφή της από τους Μαθητές και τους πρώτους Αποστολικούς Πατέρες, “μετέστη” στους ουρανούς. Η “μετάσταση” της Θεοτόκου είναι ταυτόχρονα ανάσταση και ανάληψη. Δηλαδή, το νεκρό της σώμα συνδέθηκε πάλι με την ψυχή της και “ανελήφθη” από τον Υιό της στον ουρανό. Δεν ήταν δυνατόν αυτή που γέννησε τον νικητή του θανάτου να κατέχεται από τον θάνατο.

Χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη στο σώμα της Παναγίας πέραν της μεταστάσεώς του στον ουρανό και της αφθαρτοποιήσεώς του, προτιμούμε να μείνουμε χωρίς προσθήκες και επεξηγήσεις στον όρο "μετάσταση"που μας παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες, με δεδομένα τα λόγια της Αγίας Γραφής στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή 15,22-23: "Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται. Έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι· απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού". Και μια και η ζωοποίηση των σωμάτων ακόμα δεν έχει συμβεί πέραν του Χριστού, εφ'όσον δεν έχει συμβεί ακόμα η Δευτέρα Παρουσία, δεν μπορούμε να μιλάμε για "ανάσταση", αλλά απλώς για "μετάσταση". 

 

Άλλωστε κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής, οι ψυχές των αγίων, ακόμα και χωρίς το σώμα τους, δεν κατέχονται εκ του θανάτου: "Λέγει αυτώ Μάρθα· οίδα ότι αναστήσεται εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. Είπεν αυτη ο Ιησούς· εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα." (Ιωάννης 11,21). Άλλο πράγμα λοιπόν είναι η μετάσταση και η διαφύλαξη του σώματος της Παναγίας από τη φθορά, και άλλο η ανάσταση. Και ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη "συνανίσταται"για το σώμα της Παναγίας όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (PG 151,465), είναι προφανές ότι δεν πρόκειται ακριβώς για τη γενική ανάσταση που θα συμβεί κατά τη Δευτέραα Παρουσία, αλλά για κάτι που μοιάζει με αυτήν.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου υπήρξε ένδοξος και ήταν ανάλογη με την ζωή της. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλώντας για την Κοίμηση της Θεοτόκου, όχι μόνον την ονομάζει ένδοξη, αλλά συγχρόνως την ονομάζει μεταβίωση.

 

Αυτή η λεγομένη μεταβίωση είναι η ανάσταση και ανάληψη του σώματος της Παναγίας. Κατά την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως και άλλων αγίων, δεν εορτάζουμε μόνον την άνοδο της ψυχής της Θεοτόκου στον ουρανό, αλλά και του σώματος. Γράφει ότι η Θεοτόκος μετέστη στον ουρανό και παρέστη εκ δεξιών του παμβασιλέως. Έτσι, με το σώμα της ανέβηκε στον Ουρανό, και είναι η μόνη που με το σώμα της μαζί με τον Υιό της βρίσκεται στον ουράνιο χώρο.

Αυτή όμως η “μετάσταση” δεν χώρισε την Θεοτόκο από τον κόσμο. Περισσότερο από όλους τους Αγίους, η Θεοτόκος, παρά την “κοίμησή” της, συνεχίζει να είναι παρούσα μέσα στο κόσμο με την άμαχη προστασία της. Αυτό μαρτυρούν τα αμέτρητα θαύματά της.

 

Δείτε επίσης:

 
Βιογραφία της Παναγίας
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας (μεγάλο αφιέρωμα) 
 

Παναγία των Ελλήνων
Παναγία(ενότητα στο blog μας)
Παναγία, αθεϊσμός και αιρέσεις

Ορθόδοξες Παναγίες απ'όλο τον κόσμο

Η τιμή της Παναγίας στην Αγία Γραφή 

Η Παναγία των αλκοολικών
Εικόνες της Παναγίας
Παρακλητικοί Κανόνεςστην Παναγία & διάφορους αγίους

Της αγίας Μαρίνας &της αγίας Ελισάβετ της Ρωσίας (17 Ιουλίου)

July 16, 2015, 12:10 pm

≫ Next: Μαρτυρία Σώματος &Αίματος Χριστού στην Ταϊβάν

≪ Previous: ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

$

0

0

Κλικ εδώ, παρακαλώ!...

 

Μαρτυρία Σώματος &Αίματος Χριστού στην Ταϊβάν

July 30, 2015, 1:12 pm

≫ Next: Νέα από τον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής - News from the Orthodox Vineyard of Africa...

≪ Previous: Της αγίας Μαρίνας &της αγίας Ελισάβετ της Ρωσίας (17 Ιουλίου)

$

0

0

Θεία λειτουργία στο σημερινό παρεκκλήσι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ταϊβάν (ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία). Φωτο από εδώ.

Αγιορείτικο Βήμα

Είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός, που το διηγήθηκε ο π. Ιωνάς, ο μοναδικός Ορθόδοξος Ιεραπόστολος στην Ταϊβάν ["Ν": τώρα, συν Θεώ, δεν είναι εντελώς μόνος, αλλά έχει τη βοήθεια δύο Ταϊβανών ορθοδόξων λαϊκών], και συνέβη τον Ιανουάριο του 2001.

Ο τίτλος του άρθρου είναι Γένεση (ή Κινέζικες Ιστορίες), πιθανόν επειδή με αυτή τη Θεία Λειτουργία, την πρώτη στην Ταϊπέι, πρωτεύουσα της Ταϊβάν, συγκροτήθηκε το μικρό ποίμνιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας εκεί.
«Ο ερχομός του καινούργιου χρόνου (2001) βρήκε τον παπά (π.Ιωνά) γεμάτο σκέψη και αγωνία. Γιατί ο καιρός περνούσε και δεν είχε πού να λειτουργήσει. Δεν τον πείραζε το ταξίδι κάθε Κυριακή χαράματα με το τραίνο στην Ταϊτσούνγκ. Το συνήθισε σιγά-σιγά. Από τις 4.30΄ σέρνοντας τη βαλίτσα με τα άγια σκεύη, το Eυαγγέλιο, τη στολή, να βρεί ταξί, να δώσει στον ταξιτζή να καταλάβει πού να τον πάει.
Γιατί στην μικρή πόλη έξω από την Ταϊτσούνγκ, μόνος ένας ορθόδοξος Αμερικανός υπήρχε - κανείς άλλος στη λειτουργία.
Όμως τώρα τον έτρωγε η αγωνία. Γιατί είχε βάλει αγγελία στις εφημερίδες: «λειτουργία για τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνεια». Κάποιος φοιτητής, Ρώσος, του είπε και θυμόταν ότι οι Ρώσοι ακολουθούν το παλιό ημερολόγιο. Αλλά πού να λειτουργήσει στην Ταϊπέι;
Σκέφτηκε τα ξενοδοχεία. Έχει εδώ στην Ταϊπέι μεγάλα και πολυτελή. Θυμόταν τον πρώτο καιρό, όταν τύχαινε να περνάει απ'έξω από κάποιο… Έριχνε κανένα βλέμμα μέσα, δειλά-δειλά. Άλλωστε δεν είχε ποτέ πάρε δώσε με ξενοδοχεία, καταγόταν από φτωχή οικογένεια, μετά στο Άγιο Όρος… Και από πού να αρχίσει; «Ας πάμε στον σταθμό» σκέφτηκε, το μέρος που ήξερε κάπως. Άλλωστε γύρω απ'αυτόν υπάρχουν πολλά ωραία ξενοδοχεία.

Άρχισε από το πρώτο. Το «COSMOS HOTEL»… Διαπίστωσε ότι το Σάββατο 6 Ιανουαρίου από πολύ νωρίς είναι κλεισμένο για γάμους και δεξιώσεις. Ήταν η αρχή του χρόνου και σύμφωνα με το φεγγάρι ήταν τυχερή περίοδος για γάμους. Έφυγε. Ανέβηκε στην εναέρια γέφυρα, δρόμο για το HILTON, απέναντι. Η κυρία Αθηνά Τσέν, που τον δέχτηκε στον 6ο όροφο, του είπε χαμογελώντας ότι είναι κλεισμένο ένα μήνα μπροστά για γάμους… Ανταλλάξανε χαμόγελα και κάρτες και έφυγε με την ψυχή στο στόμα και την αγωνία στην καρδιά… «Θεέ μου ,πού να βρω….».
Πηγε τρεμάμενος πιο πέρα, στον επόμενο σταθμό του ηλεκτρικού.
LAI LAI SERATON… Προχώρησε –μεγάλο πολύ ήταν– τι να γίνει, ίδιες διαδικασίες… Στο τέλος βρέθηκε κάποια άκρη, μόνο μια αίθουσα υπήρχε στον 17ο όροφο, με όνομα απρόσμενο! Kingdom hall!
«Εντάξει, σίγουρα Σάββατο πρωί» είπε με αγωνία. «Ναι 70000 δρχ +4000 το άτομο, γιατί το ξενοδοχείο προσφέρει καφέ υποχρεωτικά».
Σαββατο πρωί με τη μεγάλη βαλίτσα, κρατώντας τη με προσοχή, τα άγια σκεύη μέσα. Το σαράκι της αγωνίας του τρυπάει βαθιά την καρδιά. «Θα έρθει, Θεέ μου, κανένας ή όχι; Πώς θα λειτουργήσω αν δεν έρθει;».
Ξέρω πως κρατούσε το προσφοράκι, μαύρο ψωμάκι (δεν βρίσκεις εύκολα άσπρο αλεύρι, ήταν ολικής αλέσεως), φτιαγμένο στην Ταϊτσούνγκ, γιατί στο φτωχικό δωματιάκι της φοιτητικής εστίας που μένει δεν επιτρέπεται να μαγειρεύει, και πώς το κοιτουσε. Δεν κοιμήθηκε την προηγούμενη νύχτα.
Άνοιξε τη βαλίτσα, άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα άγια σκεύη… Η Κινέζα υπάλληλος του ξενοδοχείου παρακολουθούσε με απορία και σιωπή, που σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε σεβασμό. Τον βοήθησε να βάλουν το τραπεζάκι στο παράθυρο, φαινόταν η Ταϊπέι που τόσο αγάπησε από κάτω, σαν να ετοιμαζόταν να λειτουργήσει στον ουρανό. Έβγαλε το Ευαγγέλιο… Πήρε καιρό με την καρδια γεμάτη αγωνία. «Θεέ μου θα έρθει κανείς;». Άρχισε να φορά την ιερατική στολή… Ετοίμασε και μια λεκανίτσα με νερό και ένα μικρό σταυρό, να κάνει τον αγιασμό των Θεοφανείων.
Κρατούσε το πρόσφορο, μα φοβόταν να αρχίσει, θα ερχόταν κανείς; Μηχανικά άνοιξε το μπουκαλάκι με το κρασί, ώσπου ήρθαν οι πρώτοι.
-Εδώ είναι η Ορθόδοξη Λειτουργία;
-Ναι, εδώ…
-Είμαστε οι… από τα Σκόπια!!
Να κι άλλοι δύο, από Ρωσία, κι άλλοι από Ουκρανία, Λευκορωσία. Και η φίλη η καθηγήτρια και μαθήτριά σου στα ελληνικά Κινέζα, ήρθε κι αυτή και ο Αμερικάνος από την Ταϊτσούγκ. Γεμάτος χαρά άρχισε την προσκομιδήστο μικρό διπλανό τραπεζάκι.
-Ελάτε πιο κοντά, τους είπε, να έτσι γίνεται η προσκομιδή, να αυτό θα γίνει Χριστός…
Συνέχισε την προσκομιδή. Κάποια στιγμή που γύρισε το κεφάλι του να πάρει το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό, παρατήρησε μερικούς να έχουν δάκρυα στα μάτια τους… Συνέχισε.

-Και τώρα να πείτε τα ονόματά σας, να βγάλω μερίδες για σας και για τις ψυχές των δικών σας.
Δεν καταλάβαιναν στην αρχή, δεν είχαν ξαναδεί, δεν ήξεραν. Ύστερα άρχισαν να λένε ένας-ένας χαμηλόφωνα, συγκινημένα. Ίσκρα, Ιλιούσα, Ξένις, Πήτερ, Νατάσα, Βέστνα.
Άρχισε την Λειτουργία με συγκίνηση. Έψαλε ο Αμερικάνος… Οι άλλοι παρακολουθούσαν καθιστοί, αλλά συνεπαρμένοι.
Κοιτούσαν με περιέργεια, πρώτη φορά τόσο κοντά η Αγία Τράπεζα, το μικρό αυτό τραπεζάκι του ξενοδοχείου. Κοιτούσαν το Άγιο Αντιμήνσιο που άνοιξε… Συνέχισε…
-Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε…
Προσήλθε ο Αμερικάνος με ευλάβεια. Οι άλλοι κοιτούσαν. Τέλειωσε σύντομα την Λειτουργία. Συγκινημένα ευχαρίστησε και είπε δυο λόγια για την διπλή γιορτή, όπως γιορταζόταν παλιά στην Ανατολή, μαζί Χριστούγεννα και Θεοφάνεια… Εξήγησε τι είναι ο αγιασμός και έκανε τον αγιασμό των Θεοφανείων, έτσι ταπεινά χωρίς ψάλτες κλπ. Στο τέλος έδωσε σε όλους αγιασμό σε πλαστικά ποτηράκια και άδεια μπουκάλια από το νερό, που έφερε η Κινέζα υπάλληλος του ξενοδοχείου.
Αφού μοίρασε το αντίδωρο πρότεινε να πάρουν καφέ που ήταν ήδη έτοιμος, μέχρι να τελειώσει την κατάλυση ["Ν": δηλ. να "καταλύσει" (να καταναλώσει, να φάει) όση θεία κοινωνία είχε απομείνει, επειδή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν πρέπει να μείνει στον κόσμο, παρά μόνο μέσα στο ανθρώπινο σώμα, που, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι ο αληθινός ναός του Θεού]. Τους εξήγησε ότι δεν γινόταν να αφήσει τη θεία Κοινωνία. Άρχισε να καταλύει με προσοχή. Πάντα φοβόταν, έπρεπε να είναι όλα με τάξη.

Δεν είχε προσέξει όμως κάποιον που τον κοίταζε με έκπληξη και γουρλωμένα μάτια. Δεν κατάλαβε τίποτα, άλλωστε δε φημιζόταν για την παρατηρητικότητά του.
Τελείωσε, ξεντύθηκε [από τη στολή του], τύλιξε τα άγια σκεύη στην βαλίτσα.
Ετοιμάστηκαν να κατέβουν.
Όλοι χαρούμενοι. Η Κινέζα μέτρησε τα άτομα και πήρε τα λεφτά. Τα παιδιά από τα Σκόπια κάλεσαν τον παπά στο σπίτι τους. Θα είχαν το βράδυ χριστουγεννιάτικο πάρτυ. Ήταν τόσο χαρούμενοι που έκαναν Ορθόδοξα Χριστούγεννα.

Ταϊπέι (από εδώ)

Ξέρω, σκεφτόταν αν πρέπει να πάει, ως λαϊκός δεν είχε πάει, αλλά τώρα έπρεπε. Πήγε. Ήταν πολλοί… Δημιουργήθηκε μια ζεστή ατμόσφαιρα.
-Παιδιά, τους είπε, καλό είναι στην άλλη Λειτουργία να κοινωνήσετε κιόλας. Θα έχετε καιρό άλλωστε, υποθέτω, να κοινωνήσετε.
-Ναι, πάτερ, του λέει κάποιος, αλλά τι είναι η Θεία Κοινωνία;
-Η Θεία Κοινωνία, παιδιά, είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στ'αλήθεια, που μας δίνει, γιατί μας αγαπάει, γιατί τόσο μας αγάπησε που θέλησε να γίνει αίμα, αίμα μας και σώμα μας. Ξέρετε, Εκείνος θέλει να μας κοινωνήσει πρώτα ["Ν": δηλ. να ενωθεί μαζί μας - κοινωνία = ένωση]και μετά εμείς, αυτό είναι η τέλεια αγάπη. Αλλά, για να μην τρομάξουμε, αφήνει να βλέπουμε μόνο κρασί και ψωμί και όχι αίμα και κρέας. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν δεί.

Τους ανέφερε ιστορίες και περιστατικά, ακόμα ανθρώπους που γνώριζε ο ίδιος, τον πατέρα κάποιου συμμοναστή του ["Ν": δηλ. μοναχού στο ίδιο μοναστήρι μ΄αυτόν], που είχε δεί το μυστήριο όταν ήταν παιδάκι και τους το είχε πει. Απορροφημένος καθώς ήταν, δεν πρόσεξε δυο που κοιτάζονταν με νόημα και έκπληξη.
Το πάρτι συνεχιζόταν, νέοι επισκέπτες, άλλες συζητήσεις. Τότε δυο τον πήραν παράμερα, στο διπλανό δωμάτιο… Συγκινημένοι του είπαν:
-Πές μας, είναι αλήθεια αυτό που είπες για κείνο τον άνθρωπο, ότι είδε κρέας και αίμα;
-Βεβαίως, τους είπε, άλλωστε μπορείτε να το ελέγξετε, να σας δώσω διεύθυνση κ.λ.π. Γιατί;
-Γιατί, πάτερ, είδα κι εγώ το ίδιο πράγμα, είπε. Σε είδα να τρως κρέας όταν τέλειωσες, κρέας άσπρο, με αίμα, και απόρησα και είπα στον άλλο. Μα τι κάνει αυτός εκεί; Πού το βρήκε, τέλος πάντων, πού το είχε κρύψει;
Τι να απαντήσεις;
-Παιδί μου, δόξασε το Θεό που σε αγαπάει τόσο και σου έδειξε το μυστήριο αυτό. Εγώ ποτέ δεν είδα κάτι τέτοιο.
-Τι λές, πάτερ, εμένα αγαπάει ο Θεός;
Δύσκολο είναι να συνεχίσεις. Οι άνθρωποι αυτοί εξομολογήθηκαν, κοινώνησαν και κοινωνούν ως τώρα.

(Διασκευή κειμένου π. Δημ. Αθανασίου)

Δείτε επίσης:

Η Ορθοδοξία στην Κινα, άλλοτε και τώρα
Orthodox martyrs blood, saints and spiritual agonists in China

Taiwan & Hong Kong of my Heart

Chinese Marriages in Greece / in Crete – 在希臘的中國婚禮上 / 克里特島。

Ιστοσελίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν: http://theological.asia

台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan  

"Θέλω να γίνω Χριστιανός": Μια συγκλονιστική ιστορία μεταστροφής στις φυλακές της Ν. Κορέας

Η πιο τεκμηριωμένη επιστημονικά περίπτωση ορατής μεταβολής της θείας κοινωνίας σε σάρκα και αίμα
Η θεία λειτουργία: παρουσίαση, υπότιτλοι, ερμηνευτικά (μερικά)

Νέα από τον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής - News from the Orthodox Vineyard of Africa...

July 31, 2015, 1:34 pm

≫ Next: Λουλουδάκια για την Παναγία μας

≪ Previous: Μαρτυρία Σώματος &Αίματος Χριστού στην Ταϊβάν

$

0

0

Κλικ στους τίτλους - κι έτσι κλείνουμε τον Ιούλη...Δόξα τω Θεώ.

Συμβολή Στην Εκπαίδευση Παιδιών Της Αφρικής: "Η αποστολή μας στη Μαδαγασκάρη με τις καταπληκτικές μας εθελόντριες Ανθή και Στέλλα πηγαίνει υπέροχα... "

Ημερίδα για την ορθόδοξη πνευματικότητα στη Μητρόπολη Κένυας

Μαδαγασκάρη

Ι.Μητρόπολη Άκκρας: Προχωράνε οι εργασίες στο Ακίμ Μπρεμάϋ για την ανέγερση του δέκατου Σχολείου- Ορφανοτροφείου

Ουγκάντα: "Κάθε ευχαριστώ είναι πάντοτε λίγο... "
 
Συνάντηση συνεργασίας του Επισκόπου Μοζαμβίκης Ιωάννη με τον νέο πρόεδρο της Παγκόσμιας Διακοινωβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού Θωμά Κατσαντώνη.

"Our P4K Lady Eleni from Brisbane Australia, holds Health, Hygiene and Immunization talks with the Parents of school children at Waterloo, Sierra Leone."

A new land in Rutana Province in Southen East of Burundi for the expansion of the Orthodox Church Faith...

Madagascar: His Emminence Ignatios Sennis loves Manakara' Children

The Rebuilding of the roof of the Muyange II Orthodox Church in Burundi

PASTORAL VISIT TO DOLISIE – FEAST OF ST PANTELEIMON

OCMC News - OCMC Missionary Dr. William Black Arrives in Kenya

Orthodox Christian Initiative for Africa

---

Λουλουδάκια για την Παναγία μας

August 1, 2015, 2:18 am

≫ Next: Why the Orthodox Honor Mary

≪ Previous: Νέα από τον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής - News from the Orthodox Vineyard of Africa...

$

0

0

 

Θεοτόκος,Προσκυνητής

Ο Άγιος Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην Εικόνα Της.
«Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;», έλεγε.

Ήθελε, ο άγιος Γέροντας, να πηγαίνουμε αφιερώματα στην Παναγία, ό,τι έχει ο καθένας. Έλεγε μάλιστα για κάποιον που πήγε στην Μονή των Ιβήρων, για να προσκυνήσει την Παναγία την Πορταΐτισσα. Η Εικόνα αυτή είναι γεμάτη με φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ο προσκυνητής και είπε, όταν έφευγε:
«Παναγία μου, εγώ ήθελα να σε δω απλή και όχι με φλουριά». Στο δρόμο όμως
τον έπιασε ένας πόνος δυνατός και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου, ζητώντας βοήθεια από την Παναγία.
«Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα Σου φέρω δυο φλουριά».
Τότε του παρουσιάσθηκε η Παναγία, τον έκανε καλά και του είπε:
«Έτσι μου τα φέραν τα φλουριά, δεν τα ζήτησα εγώ»!

Ο Άγιος γέροντας Παΐσιος ήθελε να «συγγενεύουμε» με την Παναγία. Και συγγενεύουμε με την Παναγία – έλεγε –, με την ταπείνωση, γιατί η Παναγία ήταν ταπεινή.

Ας σκεφθούμε: Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ Της είπε ότι θα γεννήσει τον Υιόν του Θεού, τον Μεσσία, Αυτή ονόμασε τον Εαυτό Της «δούλη Κυρίου». «Ιδού η δούλη Κυρίου – είπε στον αρχάγγελο –, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»! Και η Ίδια πάλι εμεγάλυνε τον Κύριο λέγοντας, «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Για την ταπείνωσή Της η Παναγία κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος.

Ο άγιος Ανδρέας της Κρήτης, λέγει σε ένα τροπάριό του σ᾽ Αυτήν: «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα»!

Πρέπει να προσευχόμαστε, χριστιανοί μου, στην Παναγία ανοίγοντας την καρδιά μας σ᾽ Αυτήν, μιλώντας Της ελεύθερα, γιατί είναι η Μάνα μας. Μα, μαζί με την καρδιακή αυτή δική μας προσευχή, πρέπει να λέγουμε στην Παναγία και τις προσευχές και τα τροπάρια που θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες γι᾽Αυτήν. Οι καλύτερες προσευχές στην Παναγία είναι οι Παρακλητικοί Κανόνες σ᾽Αυτήν και οι Χαιρετισμοί.

Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος συνιστούσε πολύ να διαβάζουν οι χριστιανοί κάθε μέρα το Θεοτοκάριο.
Το Θεοτοκάριο είναι μιά μεγάλη Συλλογή 62 Κανόνων (=υμνογραφικών έργων) προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που τους συγκέντρωσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης από χειρόγραφα του Αγίου Όρους. Είναι υπέροχα, χριστιανοί μου, τα τροπάρια των Κανόνων αυτών και βοηθάει πολύ την ψυχή μας να διαβάζουμε από την Συλλογή αυτή, όσο μπορούμε κάθε μέρα.

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε σε κάποια Μοναχή: «Να διαβάζεις κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ να αγαπήσεις την Παναγία. Και να δεις η Παναγία μετά!...Θα σου δώσει μεγάλη παρηγοριά»!
«Και πότε να διαβάζω το Θεοτοκάριο», τον ρώτησε αυτή η Μοναχή. «Το βράδυ ή το πρωί;».
«Καλύτερα τις πρωινές ώρες – της απήντησε ο Γέροντας –, ώστε αυτά που διαβάζεις, να τα έχεις στο νου σου όλη την ημέρα. Το Θεοτοκάριο πολύ βοηθάει. Θερμαίνεται η καρδιά και συγκινείται».
Και μνημόνευε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος τον Αγιορείτη παπα-Κύριλλο, τον Ηγούμενο της Μονής Κουτλουμουσίου, που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τους λυγμούς και τα δάκρυα, όταν διάβαζε το Θεοτοκάριο!

Δείτε επίσης:

ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ (με πολλά links)
Δεκαπενταύγουστος και φέτος - ημέρα πρώτη

Για τη νηστεία του δεκαπενταύγουστο διαβάζουμε εδώ, και γενικά για τη νηστεία, στην ανάρτησή μας Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά.

Και:

 

Τι δεν έχεις, Κύριε, να Σου το δώσω...

Οι θρησκευτικές γιορτές ως παράγοντας ποιότητας ζωής

Πνευματική εμπειρία σ'ένα σουβλατζίδικο!

 

1 Αυγούστου: Εφτά άγια παιδιά που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, μαζί με τη μητέρα τους και το δάσκαλό τους!... (εικ. από εδώ)
Η "Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού"
Αγία Ελέσα Οσιομάρτυς που μαρτύρησε στα Κύθηρα

2 Αυγούστου: Η ανακάλυψη και ανακομιδή των λειψάνωντου αγίου Πρωτομάρτυρα ΣτέφανουΟ άγιος Βασίλειος της Μόσχας, ο διά Χριστόν σαλός

Άλλοι άγιοι τις πρώτες 2 μέρες του Αυγούστου!

Why the Orthodox Honor Mary

August 2, 2015, 12:36 am

≫ Next: Τρίφωτος Θεότης

≪ Previous: Λουλουδάκια για την Παναγία μας

$

0

0

Fr. Stephen Freeman 

Glory 2 God for all things

 

The most difficult part of my Orthodox experience to discuss with the non-Orthodox is the place and role of the Mother of God in the Church and in my life. It is, on the one hand, deeply theological and even essential to a right understanding of the Orthodox faith, while, on the other hand, being intensely personal beyond the bounds of conversation. I am convinced, as well, that the Orthodox approach to Mary is part of the apostolic deposit, and not a later accretion.

When I was doing graduate studies some decades back, I decided to concentrate my historical research on the “cult of Mary” (the veneration of Mary) in the historical Church. With that decision came a semester of intensive research, combing through materials of every sort. And throughout all of that research the question, “When did this begin?” was uppermost in my mind. I came to a surprising conclusion. It began at the beginning.

The historical evidence for Mary’s veneration is so obvious that it is simply overlooked: her place in the gospel accounts. I find much of the “historical” evidence about Christ to have a similar feature. It is amusing, and annoying, to read modern historical critics of the New Testament who come away from those documents arguing that the notion of Christ’s divinity was a later development. Somehow they manage to read the New Testament and miss the most obvious thing: the writers all believe that Jesus is divine. They fail to notice that the very existence of the “Jesus material” of the New Testament exists solely because its writers believed He was God. Every line flows from that belief.

In a similar manner, Mary’s place within the gospels carries a message of veneration. Those who do not see this obvious feature of the New Testament generally get lost in the details, reading too much into sayings such as Jesus’ “Woman what have I to do with you?” and the like.

First, the stories of Mary hold an important place in the gospel narrative. St. Mark has the least mention of her, with no birth narrative. St. Luke has the most material, and St. John perhaps the most important. Biblical critics take a “least is best” approach and will say things like, “St. Mark knows nothing of a birth narrative,” a patently overstated claim.

For me, it is the seemingly “gratuitous” material that points to veneration of Mary. St. Luke’s account has the Magnificat hymn in which Mary declares, “All generations will call me blessed.” It is a phrase that can only be compared to God’s promise to Abraham:

I will make you a great nation; I will bless you And make your name great; And you shall be a blessing. I will bless those who bless you, And I will curse him who curses you; And in you all the families of the earth shall be blessed.” (Gen 12:2-3)

In Mary’s encounter with her kinswoman Elizabeth (and with the child in her womb, John), the focus is on Mary herself rather than the child in her womb.

But why is this granted to me, that the mother of my Lord should come to me? For indeed, as soon as the voice of your greeting sounded in my ears, the babe leaped in my womb for joy. (Luk 1:43-44)

Later in Luke, when the child Jesus is presented in the Temple, the elder Simeon prophesies:  

Behold, this Child is destined for the fall and rising of many in Israel, and for a sign which will be spoken against (yes, a sword will pierce through your own soul also), that the thoughts of many hearts may be revealed. (Luk 2:34-35)

Here, Mary is linked to the Cross of Christ in the piercing of her soul.

I describe these stories as “gratuitous” in that they go well beyond the simple point of the Virgin Birth. Mark and John have no mention of the conception or birth of Christ (though they both include Mary in their narrative). The abundance of Marian material in Luke can only point to her veneration in the primitive Church. She is not just the Virgin who gives birth to Christ – she is also blessed by all; she is the cause of joy to the Prophet John even in his mother’s womb; she is a unique participant in the sufferings of Christ, destined herself for a mystical sword that will pierce her very soul.

This is information that points to the unique place of Mary in the first century Christian community. How can the Church not venerate one whom John the Baptist greeted with a leap of joy when he was in the womb? How can the Christian community be rightly centered on the Crucified Christ and ignore the soul-pierced Mother? The material in Luke is prima facie evidence of the primitive veneration of the Mother of God. That veneration never ceases in the Church, but matures over time as the Church considers the meaning and depth of Christ’s Incarnation, Crucifixion and Resurrection.

It is obvious that many Christians would prefer to read only Mark’s gospel and ignore the obvious implications in Luke and John.

John’s gospel seems to me to be marked with a profound understanding of the mystery of Mary. Of special note is his first mention of her. We meet her at the Wedding in Cana. John provides no introduction to her character – he presumes a prior knowledge on the part of his readers. At the Wedding, the wine runs out. And with no explanation of a practical sort, John simply relates that Mary tells Jesus, “They have no wine.”

It is profound. His disciples have seen nothing as yet. No miracles have been performed (this Wedding will be the scene of the first miracle). And yet Mary knows who He is and what He means. She is already fully initiated into the truth of His life and ministry.

Many Protestants have made much of Christ’s reply to her: “What is this between you and me?” They have treated the statement to mean: “What business is this of yours?” In fact, it simply asks, “What is this between you and me?” But St. John puts the statement in a context: “For mine hour has not yet come.” Christ says to His mother, “It’s not time. This doesn’t have to begin yet.”

They share the bond of the coming Cross. His life will be offered, a sword will pierce her soul. And once He begins, nothing can stop the movement to Golgotha. Her response is simple: “Do whatever He tells you.” It is a repetition of her earlier, “Be it unto me according to your word.” Her complete humility and self-emptying before God is a human reflection of the self-emptying of Christ on the Cross. With this new “fiat,” the inexorable journey to the Cross begins.

The mystery of her participation in Christ does not end with historical moments – for the sharing of those moments in the gospels are in no way merely concerned with the historical record. They are primarily theological moments. She holds not just a place in the history of salvation, but in its theological understanding and existential participation as well. The gospels are written for our salvation, and not as mere information.

And it is this theological and existential reality that are missing from many contemporary accounts of the Christian faith. The question is often asked, “Why do I need to venerate Mary?”

First, the Orthodox would not say, “You need to venerate Mary.” Rather, we say, “You need to venerate Mary as the Theotokos” (birth-giver of God). This is the theological title dogmatically assigned to her by the Third Ecumenical Council. She is venerated because she is Theotokos. To venerate the Theotokos is an inherent part of rightly believing in the Incarnation of the God-Man. To ignore her as Theotokos is to hold a diminished and inadequate understanding of the Incarnation.

But this is speaking in terms of mere ideas. The Incarnation is not an idea – it is a reality – both historical and now eternal. The Incarnation is the God/Man Jesus Christ. And, more fully, the Incarnation is the God/Man Jesus Christ born of the Holy Spirit and the Theotokos. This is what is asserted in the Nicene Creed.

The reality of this statement is not an idea, but a Person, both in the case of the God/Man, and in the case of the Theotokos. The act of believing in the Incarnation of Christ is made manifest in the worship that is properly directed towards Him and in the veneration that is properly directed towards the Theotokos.

And it is this that is so difficult to explain to the non-Orthodox. For doctrines are easily perceived by them as ideas, even factoids. In Orthodoxy, these doctrines are living realities. It is of little importance to acknowledge that someone is, in fact, my mother. It is of the utmost importance that I honor my mother (by Divine command) and love her. We do not think doctrine. Doctrine is a description of the realities by which we live. We venerate the Theotokos because, knowing what we know, we cannot do otherwise.

See also:

Theotokos (tag)

A Miracle of the Virgin Mary in a Turkish Home of a Paris Suburb

Τρίφωτος Θεότης

August 3, 2015, 7:47 am

≫ Next: Οι Άγιοι Επτά Παίδες της Εφέσου (4 Αυγούστου)

≪ Previous: Why the Orthodox Honor Mary

$

0

0

Το αντικείμενο της Ορθοδόξου Θεολογίας είναι οι Ενέργειες του Θεού

π. Ι. Ρωμανίδης

Πηγή: "Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ι. Ρωμανίδη"Τόμος Β΄. Του σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου. ΟΟΔΕ.
["Ν": Τα εντός εισαγωγικών αποσπάσματα είναι του π. Ι. Ρωμανίδη]

Οι Πατέρες από την πείρα τους γνωρίζουν ότι η ουσία και η ενέργεια δεν είναι ανεξάρτητες από τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Είδαμε προηγουμένως ότι οι θεόπτες βλέπουν τρία Φώτα, «τρίφωτον θεότητα», που το ένα είναι η πηγή των άλλων δύο, το δεύτερο προέρχεται από το πρώτο, αλλά έχει σάρκα, επειδή ενανθρώπησε, και το άλλο προέρχεται από το πρώτο, λέγεται «τρίτο» και δεν έχει ενσαρκωθεί. Έτσι, το πρώτο, δεύτερο, τρίτο λέγονται με αυτήν την σειρά, όχι για την ανωτερότητα και την αξία, αλλά για την αιτία, όπως θα δούμε πιο κάτω.

 
Ο άγ. Αλέξανδρος του Σβιρ
βλέπει την Αγία Τριάδα
 
Πάντως, οι θεόπτες μετέχουν της ενεργείας-δόξης του Θεού, δεν μετέχουν της ουσίας του Θεού, που υπάρχει, αλλά γνωρίζουν ότι τόσο η δόξα-ενέργεια, όσο και η ουσία δεν είναι απρόσωπα. Αυτό το γνωρίζουν, γιατί ακούνε την φωνή του Θεού «Εγώ ειμί ο Ων» (Έξοδος γ, 14) και αισθάνονται την αγάπη Του.

Έτσι, καταλαβαίνουν ότι τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν την ίδια ενέργεια και την ίδια ουσία. Τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν μεταξύ τους ένωση και κοινωνία κατ’ ουσίαν. Στο Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενώθηκαν η θεία με την ανθρώπινη φύση καθ’ υπόσταση, ενώ εμείς κοινωνούμε της ακτίστου ενεργείας του Τριαδικού Θεού, δηλαδή ενωνόμαστε με τον Θεό κατ’ ενέργειαν.

«Δεν υπάρχει ουσία χωρίς υπόσταση. Επομένως, στον Θεό υπάρχει κοινωνία ουσίας, αλλ'όχι κοινωνία υποστάσεων. Δηλαδή, οι υποστάσεις είναι ακοινώνητες. Υπάρχει κοινωνία ουσίας, οπότε ο Πατήρ κοινωνεί την ουσία στον Λόγο και το Άγιον Πνεύμα, δίδει ύπαρξη στον Υιό και το Άγιον Πνεύμα».

Έτσι, το αντικείμενο της Ορθοδόξου θεολογίας δεν είναι η ουσία του Θεού, αλλά οι ενέργειες του Θεού. Οι άνθρωποι μετέχουν πολυτρόπως και ποικιλοτρόπως της ενεργείας του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία αποβλέπει στην θέωση του ανθρώπου, στο να φθάσει ο άνθρωπος στην μέθεξη της ακτίστου δόξης του Θεού.

«Από την Ορθόδοξη θεολογία ξέρουμε ότι την ουσία του Θεού δεν την γνωρίζουμε και ότι τις υποστάσεις του Θεού δεν μπορούμε να τις γνωρίσουμε. Το μόνο πράγμα το οποίο μπορούμε να γνωρίσουμε περί Θεού είναι ολίγα τινά περί των ενεργειών του Θεού.

Αλλά αυτά τα γνωρίζουμε μόνον αφού περάσουμε από το στάδιο της καθάρσεως και φθάσουμε στο στάδιο του φωτισμού, οπότε, στο στάδιο του φωτισμού, υπάρχει το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, που σημαίνει διάκριση των ενεργειών. Τότε κανείς μανθάνει, από διάκριση και εμπειρία, υπό καθοδήγηση Πνευματικού Πατρός, να διακρίνει μεταξύ ακτίστων ενεργειών του Θεού και των κτιστών, κυρίως, των ενεργειών του διαβόλου.

Όταν φθάνει σε αυτό το σημείο και γνωρίζει να διακρίνει μεταξύ αυτών των δύο, αυτό είναι η θεολογία. Το αντικείμενο της θεολογίας δεν μπορεί να είναι η ουσία του Θεού, δεν μπορεί να είναι οι υποστάσεις του Θεού, αλλά το αντικείμενο της θεολογίας είναι οι ενέργειες του Θεού. Και, εφ'όσον οι ενέργειες του Θεού γίνονται γνωστές μόνον όταν διακρίνονται από τον φωτισμένο νου, η όλη υπόθεση είναι να μάθουμε πότε ενεργεί ο Θεός μέσα μας και πότε ενεργεί ο διάβολος. Αυτή είναι η θεολογία. Δεν υπάρχει άλλη θεολογία».

Επί πλέον, οι Πατέρες γνωρίζουν εκ πείρας ότι η ενέργεια του Θεού είναι σε όλη την κτίση, και εξαρτάται από τον άνθρωπο πώς θα αντιδράσει σε αυτήν. Αυτό συνδέεται με την ελευθερία του ανθρώπου.

«Είναι πανταχού παρούσα και διαβρώνει το σύμπαν, δηλαδή παντού είναι αυτή η ενέργεια του Θεού. Είναι στον κάθε άνθρωπο, υπάρχει το βασικό μυστήριο της παρουσίας του Θεού, που ο Θεός αμερίστως μερίζεται εν μεριστοίς. Οπότε, όλος ο Θεός είναι παρών στον κάθε άνθρωπο, αλλά ο κάθε άνθρωπος μέσα του έχει μία σπίθα από άκτιστη Χάρη Θεού, αυτό που λέμε στην νεωτέρα θεωρία προκαταρκτική Χάρη. Αυτό το έχουν όλοι οι άνθρωποι, όχι μόνον οι Ορθόδοξοι, όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτό.

Μετά, αυτή η ενέργεια του Θεού επηρεάζει κατευθείαν τον κάθε άνθρωπο. Δηλαδή, ο Θεός ο ίδιος επηρεάζει κάθε άνθρωπο στον κόσμο, δηλαδή, με αυτήν την χάρη και ενεργεί. Άλλοι άνθρωποι αντιδρούν θετικά, άλλοι αντιδρούν λιγότερο θετικά, άλλοι πεπωρωμένοι δεν αντιδρούν καθόλου, δηλαδή, αλλά οι πεπωρωμένοι δεν είναι μόνον μεταξύ των μη Ορθοδόξων, υπάρχουν και Ορθόδοξοι πεπωρωμένοι, δηλαδή. Ο μη Ορθόδοξος έχει αυτήν την ενέργεια, ο Ορθόδοξος και αυτός έχει αυτήν την ενέργεια. Τι είναι η διαφορά μεταξύ, τότε, των Ορθοδόξων και των άλλων, αφού έχουν την ίδια Χάρη μέσα τους, την ίδια Βασιλεία του Θεού; Τι είναι η διαφορά;

Εκτός από το ότι είναι προκαταρκτική αυτή η Χάρη, στην Ορθόδοξη παράδοση, στην Αποστολικής εποχή, έχουμε ανθρώπους που έχουν πνευματική εμπειρία, οι οποίοι σε αυτήν την Χάρη που είναι μέσα τους, αντέδρασαν κατά τέτοιο τρόπο που η σπίθα αυτή έγινε φλόγα. Γι'αυτό ο Χριστός στους Αποστόλους, σε ορισμένο σημείο, τους λέει "υμείς εστέ το φως του κόσμου" (Ματθαίος ε΄, 14)».

Ενώ όλα αυτά τα γνωρίζουν οι θεόπτες της Εκκλησίας από την πείρα τους, αντίθετα ο Ιερός Αυγουστίνος, ο οποίος επηρέασε την δυτική θεολογία, διεκήρυττε ότι θα γνωρίσει και την ουσία του Θεού με την λογική, τον στοχασμό, όπως το συναντάμε και στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.

«Ο Αυγουστίνος πίστευε ότι μπορεί να συλλάβει όχι μόνο την ενέργεια του Θεού, αλλά και την ουσία του Θεού. Το λέει καθαρά στο δεύτερο βιβλίο του: "δεν θα διστάσουμε να ερευνήσουμε την ουσία του Θεού είτε εκ των έργων του Θεού είτε εκ των μαθημάτων", εννοεί την φιλοσοφία.

Το μεγαλύτερο λάθος των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων είναι ότι μείωσαν την παρατήρηση και αύξησαν υπέρ το δέον την σημασία της σκέψεως. Νόμιζαν, δηλαδή, οι αρχαίοι Έλληνες ότι με την σκέψη μπορούν να καταλάβουν την αλήθεια και όχι με τις αισθήσεις, γιατί καταλάβαιναν ότι σε μερικές περιπτώσεις οι αισθήσεις είναι απατηλές. Και φαίνεται, δηλαδή, ότι κάτι είναι, ως φαίνεται, στην πραγματικότητα, δεν είναι έτσι, όπως νομίζουν ότι είναι».

Γενικά, μέσα από την θεοπτική εμπειρία οι Άγιοι δογμάτισαν για την θεολογία του Τριαδικού Θεού.

«Έτσι, ξεκάθαρα, αναπτύχθηκαν τα αξιώματα ότι στην Αγία Τριάδα έχουμε δυο πράγματα συγκεκριμένα: πρώτον εκείνο που είναι κοινό και στα Τρία Πρόσωπα και δεύτερον εκείνο που είναι ατομικό και ανήκει μόνο σε ένα Πρόσωπο. Η ουσία ή η φύση και η φυσική της θέληση, δύναμη και ενέργεια ανήκουν από κοινού στις τρεις Υποστάσεις φύσει και με απόλυτη ισότητα και κυριότητα, ενώ τα υποστατικά ιδιώματα ή προσόντα ή χαρακτηριστικά ανήκουν το καθένα από αυτά μόνο σε μια "υπόσταση"και είναι για πάντα και καθ’ ολοκληρίαν ακοινώνητα».

Υπάρχει ταυτότητα ουσίας και ενεργειών μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Αυτό σημαίνει ότι κοινή είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού, και αυτό είναι θέμα αποκαλύψεως του Θεού στον άνθρωπο.

«Η πιο ουσιαστική προϋπόθεση ήταν η απόλυτη ταυτότητα της ενέργειας και της θέλησης στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που σημαίνει μια απόλυτη ταυτότητα της ουσίας. Η μία ενέργεια και θέληση της Αγίας Τριάδας είναι καθαρά αποκαλύψεις της μίας άκτιστης ουσίας και φύσης».

Δείτε και:

Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους

Δίψα και άμεση γνώση του Θεού, Ειρήνη και Αγάπη 

Βλέποντας το Θεό (μοναχισμός και θέα του ακτίστου Φωτός)

Οι έννοιες αγιότητα και άγιος (& η θέωση)

H παρεξηγημένη αγιότητα

Ο ρόλος της ακαδημαϊκής θεολογίας & της χαρισματικής θεολογίας(οι απόψεις του γέροντα Σωφρόνιου για το θέμα)

Μεταφορά της εμπειρίας - Η παράδοση τής εμπειρίας με λέξεις

Από τα κτιστά ρήματα στα άρρητα ρήματα

Οι Άγιοι Επτά Παίδες της Εφέσου (4 Αυγούστου)

August 4, 2015, 1:49 am

≫ Next: Η εορτή της προόδου του Τιμίου Σταυρού στο Μεξικό - 70 άτομα ζήτησαν να κατηχηθούν στην ορθόδοξη πίστη

≪ Previous: Τρίφωτος Θεότης

$

0

0

Συναξαριστής   Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων, Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Οι Άγιοι Επτά Παίδες, τα ονόματα των οποίων είναι: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος (ή Ιωάννης), Κωνσταντίνος και Εξακουστοδιανός, έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.). Όταν ξέσπασαν απηνείς διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι επτά παίδες μοίρασαν την περιουσία τους στους πτωχούς, εγκατέλειψαν την πόλη και κρύφτηκαν σε μία σπηλιά μέχρι να τελειώσει ο διωγμός. Έτσι δεν θα αναγκάζονταν να αρνηθούν την πίστη τους. Όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν στο καταφύγιό τους, προσευχήθηκαν στο Θεό κατά την διάρκεια της νύχτας να πεθάνουν για να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους. Ο Θεός εισάκουσε τη δέηση τους και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Ο βασιλιάς ανακάλυψε την κρυψώνα τους και διέταξε να φραγεί με μία μεγάλη πέτρα η είσοδος της σπηλιάς. Μετά από 194 χρόνια (περί το 446 μ.Χ.), επί Θεοδοσίου του Μικρού, έκανε την εμφάνισή της στην Έφεσο κάποια αίρεση που δίδασκε κατά της ανάστασης των νεκρών. Εκείνη, λοιπόν, την εποχή, κάποιο παιδί στην αγορά της Εφέσου αγόρασε ψωμί με το νόμισμα της εποχής του Δεκίου, γεγονός ανεξήγητο. Ανέκριναν το παιδί, που ήταν ο Iάμβλιχος, και τους οδήγησε στη σπηλιά και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν θαύμα Θεού που αποδείκνυε το αληθές της Αναστάσεως των νεκρών. ["Ν": Μετά από αυτό, οι άγιοι κοιμήθηκαν (πέθαναν), οριστικά αυτή τη φορά (μέχρι την ανάσταση των νεκρών δηλαδή), όπως θα διαβάσετε παρακάτω]. ***** π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα Διακόνημα   Το μυστήριο του θανάτου πάντοτε απασχολούσε και προβλημάτιζε τους ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν την προέλευσή του και να βρούν, αν ήταν δυνατό, τον τρόπο κατάργησής του. Οι διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες έδιναν κατά καιρούς διάφορες ερμηνείες, τις περισσότερες φορές αντιφατικές.Ωστόσο ο θάνατος παρέμενε σκληρή πραγματικότης που προκαλούσε μεγάλο πόνο και βαθειά θλίψη, μάλιστα χωρίς ελπίδα αναστάσεως ζωής αιωνίου. Όταν ο Λόγος του Θεού, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, σαρκώθηκε και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, μαζί με τα άλλα θαύματα που τέλεσε, έκανε και τρεις νεκραναστάσεις. Ανέστησε την θυγατέρα του Ιαείρου, τον γιό της χήρας της Ναΐν και τον φίλο του Λάζαρο. Έτσι έδειξε ότι είναι ο Κύριος και εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου. Στην συνέχεια με την δική του Ανάσταση κατήργησε τον θάνατο και έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα να τον νικά και να τον υπερβαίνη στα όρια της προσωπικής του ζωής. Νεκραναστάσεις, βέβαια, συναντούμε και στην Π. Διαθήκη. Αλλά εκεί δεν έχουμε κατάργηση του θανάτου, γι’ αυτό και οι δίκαιοι της Π. Διαθήκης πήγαιναν στον Άδη. Ο Άδης δεν είναι κάποιος χώρος στα έγκατα της γής, “αλλά ιδιαίτερος τρόπος ζωής, διάφορος από την Κόλαση. Είναι πρόγευση των αιωνίων βασανιστηρίων ["Ν": μόνο για τους άδικους, όπως φαίνεται στην παραβολή του πλούσιου και του Λάζαρου], είναι θα λέγαμε ο προθάλαμος όπου περιμένουν οι ψυχές σαν κατάδικοι για να δικαστούν. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης, Άδη δεν πρέπει να εννοούμε κάποιον τόπο, αλλά κάποια κατάσταση της ψυχής αειδή και ασώματη” (Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Η ζωή μετά τον θάνατο, σελ. 97, 98).  Ο θάνατος, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία, δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αμαρτίας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό με την δυνατότητα να ζη αιώνια. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να συμβιβασθή με την ιδέα του θανάτου, και ούτε η παράταση της βιολογικής ζωής τον ικανοποιεί. Αυτό που θέλει είναι να νικήση τον θάνατο και να ζη αιώνια. Η συγκλονιστική ιστορία των επτά παίδων στην Έφεσο φανερώνει την αλήθεια ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος, όπως άλλωστε και ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος. Ο Χριστός κατήργησε τον θάνατο, αλλά επέτρεψε να υπάρχη ο πρόσκαιρος χωρισμός της ψυχής από το σώμα, από μεγάλη αγάπη και φιλανθρωπία, για να μη γίνη το κακόν αθάνατο. Και όπως οι επτά Παίδες εξύπνησαν από τον ύπνο, στον οποίον είχαν παραδοθεί κατά παραχώρηση του Θεού, τριακόσια εβδομηνταδύο χρόνια, έτσι όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., στα χρόνια του διώκτη των Χριστιανών Δεκίου. Αφού μοίρασαν όλα τα υπάρχοντά τους στους πτωχούς, μπήκαν σε μια σπηλιά και παρακάλεσαν τον Θεόν να τους πάρη κοντά του και να μην επιτρέψη να παραδοθούν στον ειδωλολάτρη βασιλέα. Ο Δέκιος όταν ήλθε στην Έφεσο, ζήτησε να παρουσιαστούν μπροστά του και να θυσιάσουν στα είδωλα. Όταν πληροφορήθηκε ότι “απέθαναν” σε μια σπηλιά, διέταξε να φράξουν το στόμιό της. Έτσι έμειναν να κοιμούνται τόσα πολλά χρόνια και όταν εξύπνησαν νόμισαν ότι είχαν κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Εξύπνησαν κατά τα χρόνια της βασιλείας Θεοδοσίου του μικρού, τότε που μια αίρεση υποστήριζε ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών. Έτσι, ο Θεός φανέρωσε με το θαύμα αυτό, ότι κατά τον ίδιο τρόπο θα αναστηθούν όλοι οι κεκοιμημένοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Εδώ θα πρέπη να σημειωθή ότι τα χαρακτηριστικά τους δεν αλλοιώθηκαν καθόλου από τον χρόνο, αλλά ούτε και τα ρούχα τους είχαν υποστή την παραμικρή φθορά από την υγρασία της σπηλιάς. Στο “Μικρό Ευχολόγιο” της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπάρχει “Ευχή των Επτά Παίδων εις ασθενή και μη υπνούντα”, η οποία διαβάζεται από τον Ιερέα σε όσους έχουν προβλήματα με τον ύπνο, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρονται τα εξής: “Αλλά και τους αγίους σου και ενδόξους επτά Παίδας, ομολογητάς και μάρτυρας της σής επιφανείας αναδείξας, εν ταις ημέραις Δεκίου του βασιλέως και αποστάτου, και τούτους κοιμήσας εν σπηλαίω έτη τριακόσια εβδομήκοντα δύο, ωσεί βρέφη θάλποντα εν τη νηδύϊ της αυτών μητρός, και μηδόλως υπομείναντας φθοράν, εις έπαινον και δόξαν της φιλανθρωπίας σου, εις ένδειξιν και βεβαίωσιν ημών της παλιγγενεσίας και αναστάσεως πάντων…” (Έκδ. Απ. Διακ., 1974, σελ. 278). Όταν ξύπνησαν από τον βαθύ αυτόν ύπνο, αισθάνθηκαν να πεινούν και ένας από αυτούς βγήκε, αφού εν τω μεταξύ είχε αποφραχθή το στόμιο του σπηλαίου, και κατέβηκε στην Έφεσο να ψωνίση τρόφιμα. Τότε έγινε κάτι το ασυνήθιστο. Τον περικύκλωσαν πολλοί από τους κατοίκους της πόλεως και ζητούσαν να μάθουν που βρήκε αυτόν τον θησαυρό. Γιατί από τα χρήματα που κρατούσε, νόμισαν ότι βρήκε θησαυρό από αρχαία νομίσματα και τον έσυραν στις Αρχές για ανάκριση. Τελικά, μετά την ανάκριση και τις έρευνες έγινε γνωστόν το συγκλονιστικό αυτό γεγονός και έτρεξαν όλοι στο σπήλαιο, γεμάτοι δέος και θαυμασμό, για να τους δούν όλους από κοντά. Και ενώ συνομιλούσαν, οι επτά Παίδες είπαν ότι νυστάζουν και θέλουν να κοιμηθούν. Και πράγματι έγειραν το κεφάλι και κοιμήθηκαν μέχρι την ημέρα της κοινής Αναστάσεως. Η βίωση του τρόπου ζωής που διδάσκει η Εκκλησία οδηγεί στην προσωπική κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, και στην υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής ζωής. Τότε ο άνθρωπος, όχι μόνον δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά όπως ο Απόστολος Παύλος “επιθυμεί αναλύσαι και σύν Χριστώ είναι”.

Υμνογραφικά   Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείω Πνεύματι, ἀφθαρτισθέντες, πολυχρόνιον, ἤνυσαν ὕπνον, οἱ ἐν Ἐφέσῳ ἐπτάριθμοι Μάρτυρες, καὶ ἀναστάντες πιστοὺς ἐβεβαίωσαν, τὴν τῶν ἀνθρώπων κοινὴν ἐξανάστασιν ὅθεν ἅπαντες, συμφώνως τούτους τιμήσωμεν, δοξάζοντες Χριστὸν τὸν πολυέλεον. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.   Οἱ τὰ τοῦ κόσμου ὡς φθαρτὰ παριδόντες, καὶ τὰς ἀφθάρτους δωρεὰς εἰληφότες, διαφθορᾶς διέμειναν θανόντες παρεκτός· ὅθεν ἐξανίστανται, μετὰ πλείονας χρόνους, ἅπασαν ἐνθάψαντες, δυσμενῶν ἀπιστίαν· οὓς ἐν αἰνέσει σήμερον πιστοί, ἀνευφημοῦντες, Χριστὸν ἀνυμνήσωμεν. Μεγαλυνάριον Δόγμα ἀκυροῦται νεκροποιόν· οἱ γὰρ θεῖοι Παῖδες, ἀναστάντες ἐκ τῶν νεκρῶν, ἐδήλωσαν πᾶσι, τὴν μέλλουσαν γενέσθαι, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ὥρᾳ, βροτῶν ἀνάστασιν.   Δείτε επίσης:   Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον ουρανό Και βέβαια θ'αναστηθούμε! Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς Το μυστήριο της εξόδου της ψυχής από το σώμα Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών "Στιγμιότυπο από την κόλαση"σε ορθόδοξη εικόνα Τι είναι η κόλαση; (Ο Θεός ως Πυρ & Φως) Θάνατος & πένθος στην ορθόδοξη θεολογία Η Χριστιανική Βίβλος των νεκρών   Ελεύθεροι & ωραίοι (& άγιοι) τύποι Περί θανάτου και σωτηρίας άρθρα   Άγιοι στις 3, 4& 5Αυγούστου

Η εορτή της προόδου του Τιμίου Σταυρού στο Μεξικό - 70 άτομα ζήτησαν να κατηχηθούν στην ορθόδοξη πίστη

August 4, 2015, 5:47 am

≫ Next: Εκατοντάδες Θεσσαλονικείς (&όχι μόνο) βοηθούν κάθε χρόνο σε Ιεραποστολές στην Αφρική

≪ Previous: Οι Άγιοι Επτά Παίδες της Εφέσου (4 Αυγούστου)

$

0

0

Γράφει η Αθηνά Κρικέλη, Ellopia Press
romfea.gr (εμείς από Ιεραποστολή)

Για πρώτη φορά εορτάστηκε στο κέντρο της πόλης του Μεξικού η πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού όπως είθισται την 1η Αυγούστου.
Οι πιστοί προσήλθαν με κατάνυξη στην αγρυπνία, ενώ περισσότερα από 70 άτομα εκδήλωσαν ενδιαφέρον να κατηχηθούν στην Ορθόδοξη χριστιανική Πίστη.
Με περίσσιο ενδιαφέρον και δίψα οι χριστιανοί άκουσαν από τον Αρχιμανδρίτη π. Δαμιανό την σημασία της Προόδου του Τιμίου Σταυρού.
Για την εορτή, που συμπίπτει με την πρώτη ημέρα της νηστείας της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και πως θεσπίστηκε σε ανάμνηση της απαλλαγής των Βυζαντινών από την επιδρομή των Σαρακηνών (εποχής του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού) με την βοήθεια του Τιμίου Σταυρού. Στην Κωνσταντινούπολη την ημέρα αυτή γινόταν λιτάνευση του Τιμίου Σταυρού. 
Στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίας Σοφίας του Μεξικού θα τελούνται καθημερινά Παρακλήσεις προς τη Θεοτόκο.
Με δεήσεις και ικεσίες προς την Παναγία για ειρήνη στον κόσμο αλλά και δύναμη στην Ελλάδα να ξεπεράσει τις δύσκολες ώρες της. “Δέξαι παρακλήσεις ἀναξίων σῶν ἱκετῶν”.  

Δείτε επίσης:

Μεξικό: ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι στην Κεντρική ΑμερικήΟρθόδοξη πνευματική ζωή στο Μεξικό (βίντεο)
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier
Ο Χιλιανός νεομάρτυρας Χοσέ (Ιωσήφ) Μουνιόθ-Κορτέζ (1997)
Λατινική Αμερική: λαοί που αναζητούν την Ορθοδοξία
 
Latin America of my heart
 
Γουατεμάλα : Από το ρωμαιοκαθολικισμό και το “χαρισματικό κίνημα” στην Ορθόδοξη Εκκλησία ! The explosive growth of Orthodoxy in Guatemala and Southern Mexico. 
Latin America: Peoples in Search of Orthodoxy
The Falling Asleep of Fr. Andres Giron of Guatemala – May His Memory Be Eternal! 
Η ιστοσελίδατης Ορθόδοξης Μητρόπολης Μεξικού και Κεντρικής Αμερικής.

Automatic translation by google (there may be translation errors)
 
For the first time was celebrated in the city center of Mexico progress of the Holy and Life-giving Cross as usual on August 1st.
The faithful came to the vigil with devotion and more than 70 people expressed interest indoctrinated in the Orthodox Christian Faith.
With excess interest and thirst Christians heard by Archimandrite Fr. Damian, the importance of Progress of the Holy Cross.
For the feast that falls on the first day of fasting feast of the Assumption and how established in commemoration of the discharge of the Byzantines, the raid of the Saracens (the era of Emperor Manuel Comnenus) with the help of the Holy Cross. In Istanbul the day was a procession of the Holy Cross.
The Cathedral of St. Sophia Mexico will committed daily prayers to the Virgin Mary.
With prayers and supplications to the Virgin for peace in the world and force to Greece to overcome the difficult times of. «Dexa solicitations measly Sean supplicant».
 
Written by Athina Krikeli, Ellopia Press
 
Traducción automática por Google (puede haber errores de traducción)

Por primera vez se celebró en el centro de la ciudad de México el progreso del Santo y vivificante Cruz como de costumbre el 1 de agosto.
Los fieles llegaron a la vigilia con devoción y más de 70 personas expresaron su interés adoctrinados en el Fe Cristiana Ortodoxa.
Con el exceso de interés y cristianos sed escuchado por Archimandrita Padre Damián, la importancia del progreso de la Santa Cruz.
Para la fiesta que se celebra el primer día de la fiesta del ayuno de la Asunción y cómo estableció en conmemoración de la aprobación de la gestión de los bizantinos, el ataque de los sarracenos (la época del emperador Manuel Comneno) con la ayuda de la Santa Cruz. En Estambul el día era una procesión de la Santa Cruz.
La Catedral de Santa Sofía México se comprometió oraciones diarias a la Virgen María.
Con oraciones y súplicas a la Virgen por la paz en el mundo y la fuerza a Grecia para superar los tiempos difíciles de. «Solicitaciones Dexa mísero Sean suplicante».

Escrito por Athina Krikeli, Ellopia Prensa

Εκατοντάδες Θεσσαλονικείς (&όχι μόνο) βοηθούν κάθε χρόνο σε Ιεραποστολές στην Αφρική

August 4, 2015, 6:06 am

≫ Next: Άγιος Ευσίγνιος, ο γέροντας και μάρτυρας: ένας απλός άνθρωπος ενάντια στον αυτοκράτορα!

≪ Previous: Η εορτή της προόδου του Τιμίου Σταυρού στο Μεξικό - 70 άτομα ζήτησαν να κατηχηθούν στην ορθόδοξη πίστη

$

0

0

Χριστίνα Φωτεινάκη
seleo.gr,Ιεραποστολή

Εκατοντάδες είναι οι Θεσσαλονικείς, που, παρά την κρίση, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα για λίγους μήνες και να προσφέρουν σημαντικό εθελοντικό έργο για να βοηθήσουν τα παιδιά της Αφρικής.
Γιατροί, δικηγόροι, νοσοκόμες και άνθρωποι από κάθε επαγγελματικό κλάδο, βάζουν για λίγο στην άκρη τα δικά τους προβλήματα και προσφέρουν σημαντική βοήθεια στο έργο της Ιεράς Μητρόπολης Ειρηνουπόλεως στην Τανζανία. Ο Μητροπολίτης Τανζανίας, Πατέρας Δημήτριος μίλησε στο seleo για την σημαντική βοήθεια των εθελοντών καθώς και για το έργο που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην Αφρική. 


 
268 εθελοντές από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Κύπρο

Όπως μας λέει ο π. Δημήτριος, εκατοντάδες είναι οι εθελοντές που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από την Ιεραποστολή, ενώ η βοήθειά τους στάθηκε πολύτιμη προκειμένουν να δοθεί βοήθεια σε εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που υποφέρουν από την πείνα και τις αρρώστιες. «268 εθελοντές πέρασαν μόνο τα τελευταία χρόνια από την Ιεραποστολή, οι περισσότεροι από τους οποίους ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη, ενώ κάποιοι ήρθαν και από την Αθήνα και την Κύπρο».


 
Ο Θεσσαλονικιός Μητροπολίτης και το έργο του στην Τανζανία
 
Ο πατέρας Δημήτριος γεννήθηκε στον Σοχό Θεσσαλονίκης το 1965 με το κατα κόσμον όνομα Θεμιστοκλής Ζαχαρέγκας. Σπούδασε στην Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου, λίγα χρόνια αργότερα, το 1992 βρέθηκε στην Ινδία, όπου και παρέμεινε για 7 χρόνια στο πλευρό της Μητέρας Τερέζας, την οποία βοήθησε στο φιλανθρωπικό της έργο.
Το 2004 εξελέχθη Μητροπολίτης Τανζανίας και απο τότε, σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη της Ιεραποστολής, αλλά και με τη σημαντική βοήθεια των εθελοντών έχει καταφέρει να σώσει τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. 

«Όταν έφτασα εκεί βρήκα μία εκκλησία και 300 Αφρικανούς πιστούς. Σήμερα έχουμε βαφτίσει 50.000 Χριστιανούς Ορθόδοξους και έχουμε φτιάξει 30 εκκλησίες.
Επίσης χτίσαμε 10 κλινικές για άρρωστα παιδιά και φορείς του AIDS, 7 σχολεία στα οποία διδάσκονται 11.500 παιδιά, ενώ προσπαθήσαμε να λύσουμε και το πρόβλημα του νερού δημιουργώντας 72 πηγάδια και γεωτρήσεις, από τα οποία προσφέρουμε καθαρό νερό σε 500.000 ανθρώπους. Επίσης, έχουμε φτιάξει και δύο ορφανοτροφεία», δηλώνει ο π. Δημήτριος, ενώ εξηγεί πως τα έσοδα για να δημιουργηθούν όλα αυτά έρχονται από ανώνυμους και επώνυμους δωρητές από την Ελλάδα και την Κύπρο.


 

Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει το έργο της Ιεραποστολής:
NATIONAL BANK / ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 146/296160-13
IBAN: GR 2801101460000014629616013
SWIFT: (BIC) ETHNGRAA
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
 
Δείτε επίσης:

Νέα από τη Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως
Ο Χριστός στην Αφρική
Η ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Ειρηνουπόλεως
 
Νέα από Τανζανία | Ι. Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως
Ι.Μ. Ειρηνουπόλεως Τανζανίας : έκδοση Καινής Διαθήκης και Θείας Λειτουργίας στα σουαχίλι
Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως-Τανζανία : 2.640 βαπτίσεις, 700 κατηχούμενοι, 4 χειροτονίες, γεωτρήσεις
Η ΠΡΩΤΗ ΔΟΚΙΜΗ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΗΝ ΤΑΝΖΑΝΙΑ

Ιερείς της Μαύρης Αφρικής 2 (ανανεωμένο)

Άγιος Ευσίγνιος, ο γέροντας και μάρτυρας: ένας απλός άνθρωπος ενάντια στον αυτοκράτορα!

August 5, 2015, 12:52 am

≫ Next: Μουσουλμάνοι στον Άθω...

≪ Previous: Εκατοντάδες Θεσσαλονικείς (&όχι μόνο) βοηθούν κάθε χρόνο σε Ιεραποστολές στην Αφρική

$

0

0

Ο άγιος Ευσίγνιος ήταν 110 ετών και είχε υπηρετήσει στο ρωμαϊκό στρατό 60 χρόνια. Υπηρέτησε υπό την εξουσία του Κωνστάντιου του Χλωρού (πατέρα του Μ. Κωνσταντίνου), του Μ. Κωνσταντίνου, του Κωνστάντιου και του Ιουλιανού του Παραβάτη.

Ενώ ήταν πλέον υπέργηρος και απολάμβανε το σεβασμό των γύρω του, στην Αντιόχεια, όπου ζούσε, τον βρήκαν δύο ειδωλολάτρες και του ζήτησαν να διαιτητεύσει σε κάποια διαφορά μεταξύ τους. Όταν όμως ο άγιος έδωσε δίκιο στον ένα, ο άλλος πήγε και τον κατάγγειλε στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, ότι όχι μόνο αρνείται να λατρέψει τους πατρώους θεούς, αλλά και αντιποιείται τη δικαστική εξουσία, η οποία αποτελούσε προνόμιο του αυτοκράτορα.

Ο Ιουλιανός τον κάλεσε σε απολογία και ο άγιος του εξήγησε την υπόθεση και του είπε επίσης ότι η κατηγορία αυτή έχει σχέση με τη χριστιανική του πίστη, την οποία αντιπαθεί ο κατήγορός του.

Τότε ο αυτοκράτορας τον κάλεσε να αποδώσει λατρεία στους θεούς, όμως ο άγιος αρνήθηκε και τον έλεγξε για την ασέβειά του απέναντι στον αληθινό Θεό. Του εξήγησε επίσης ότι ο ίδιος είχε γίνει χριστιανός επηρεασμένος από το Μέγα Κωνσταντίνο, υπό τις διαταγές του οποίου υπηρετούσε και ο οποίος τον είχε σώσει από τους Πέρσες, που τον είχαν αιχμαλωτίσει και ετοιμάζονταν να τον θυσιάσουν στους θεούς τους.

Ο αυτοκράτορας διέταξε το βασανισμό του, που ήταν φρικτός: έγδαραν μέρος του γεροντικού σώματός του (που όμως διατηρούνταν πολύ πιο ακμαίο απ'ό,τι συνήθως για την ηλικία του) και τον έκαψαν με αναμμένα δαδιά!
Η εκπληκτικά γενναία στάση και τα λόγια του φάνηκε ότι επηρέαζαν πολλούς από τους παρευρισκόμενους στρατιώτες και ο Ιουλιανός, φοβούμενος μεταστροφή τους στο χριστιανισμό, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.
Οι χριστιανοί κατόπιν πήραν το σώμα του και το κήδεψαν με τιμή. Λέγεται ότι την κηδεία του τέλεσε ο Μέγας Βασίλειος.

Πηγή του παραπάνω βιογραφικού (που διαφέρει από αυτό) είναι το συναξάρι του αγίου που διαβάστηκε στο ραδιοσταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίαςτην ημέρα της μνήμης του, 5 Αυγούστου 2015.
Το παράδειγμα του αγίου νομίζω ότι είναι εύγλωττο και επίκαιρο σε κάθε εποχή, αλλά και ιδιαίτερα στην εποχή μας. Ας έχουμε τις πρεσβείες του κι εμείς και η πατρίδα μας, αλλά και όλος ο κόσμος, πιστοί και "άπιστοι"...
Τα υμνογραφικά του αγίου από εδώ. Η εικόνα από εδώ.

Δείτε επίσης, παρακαλώ:

Για την αγιότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου
Για τον Ιουλιανό τον Παραβάτη

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἔμπλεως πίστεως, τῆς πρὸς Χριστὸν εὐσεβῶς, νεάζον τὸ φρόνημα, ἔσχες ἐν γήρᾳ καλῶς, Εὐσίγνιε ἔνδοξε· ὅθεν ὁμολογήσας, τὸν Ὑπέρθεον Λόγον, ἤλεγξας θαρσαλέως, Παραβάτου τὸ θράσος· ἐντεῦθεν μετὰ Μαρτύρων, ὡς Μάρτυς δεδόξασαι.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
 

Ὡς πολιὸς τῷ σώματι, σύνεσιν θείαν ἤνεγκας, δι’ ἧς ἀμβλύνας ἀσυνέτων τὴν ἔπαρσιν, νεανικῶς ἠρίστευσας, καὶ τιμηθεὶς τὸν αὐχένα, τῶν αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐνθέως ἤρδευσας, Εὐσίγνιε τρισμάκαρ, τοὺς μέλποντας τὴν σὴν ἄθλησιν.

Μεγαλυνάριον.

Πίστει ἀναθάλλων τῇ πρὸς Χριστόν, ἐν γήρατι χαίρων, ἠγωνίσω νεανικῶς, καὶ τοῦ Παραβάτου, τὴν ἄνοιαν αἰσχύνας, μαρτυρικῆς ἐπέβης, δόξης Εὐσίγνιε.

Άλλοι άγιοι στις 5 Αυγούστου 
 
Προεόρτια της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού
Αγία Νόννα, μητέρα του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου
Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός, ο διδάσκαλος του Γένους
Άγιοι Καττίδιος και Καττιδιανός τα αδέλφια
Άγιος Σόλεβ ο Αιγύπτιος
Άγιος Φάβιος ο Ιερομάρτυρας επίσκοπος Ρώμης
Άγιος Χρήστος από την Πρέβεζα
Άγιος Ευθύμιος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Άγιος Oswald

Εικ.: ο άγ. Ευγένιος ο Αιτωλός με το μαθητή του άγιο Αναστάσιο

---

Μουσουλμάνοι στον Άθω...

August 5, 2015, 6:28 am

≫ Next: "Εγέρθητε και μη φοβήσθε" (σχόλιο στην εορτή της Μεταμορφώσεως)

≪ Previous: Άγιος Ευσίγνιος, ο γέροντας και μάρτυρας: ένας απλός άνθρωπος ενάντια στον αυτοκράτορα!

$

0

0

Η Ι. Μ. Διονυσίου. Όλο και περισσότεροι Τούρκοι ζητούν να πάνε στο Άγιον Όρος.

Τούρκοι εντυπωσιασμένοι από το Άγιο Όρος

Του Σταύρου Τζίμα 

Καθημερινή. Εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής 21-6-2015. 
ΟΟΔΕ

«…Οι άνθρωποι εκείνοι που από τα μικρά μας χρόνια μάς τους παρουσίαζαν ως τρομακτικούς παπάδες με τις μαύρες γενειάδες, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοιοι. Αντιθέτως, όλοι τους μας συμπεριφέρθηκαν με οικειότητα. Αισθανθήκαμε, μάλιστα, ότι, ακριβώς επειδή είμαστε Τούρκοι, επιδεικνύουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον».

Ο δημοσιογράφος Ερτογρούλ Οζκιόκ περιγράφει τις εντυπώσεις του «από το μέρος όπου έζησε τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, αποκομμένος απ’ τον κόσμο». Τούρκος στο Αγιον Ορος; Ναι, ολοένα και περισσότεροι Τούρκοι ανακαλύπτουν το «Περιβόλι της Παναγίας», όπου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι καλοδεχούμενοι. Από τον πρόεδρο της Coca-Cola, Μουχτάρ Κεντ, γνωστούς δημοσιογράφους, όπως ο ο Ερτογρούλ Οζκιόκ, που μαζί με τον συνάδελφό του Αλι Εσάτ Γκιοκτσάλ έγραψαν στη χώρα τους ύμνους για τον Άθω, απλούς ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία, σε έναν «απόκοσμο τόπο», αλλά και πολλούς κρυπτοχριστιανούς.

«Εμείς δεν εξετάζουμε το θρήσκευμα, δεν κάνουμε διακρίσεις. Καθένας είναι ευπρόσδεκτος εδώ, αρκεί να σεβαστεί τον χώρο», τόνισε στην «Κ» ο πρωτεπιστάτης Συμεών Διονυσιάτης. Τι είδαν λοιπόν δύο Τούρκοι στο «Περιβόλι της Παναγίας»; Ο Οζκιόκ έγραψε στη «Χουριέτ» ότι το Αγιον Ορος είναι γνωστό στην Τουρκία από το παλιό θεατρικό έργο του Μουσαχιπζαντέ Τζελάλ «Ο Καδής του Αγίου Ορους», που αναφέρεται στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξιστόρησε, όπως και ο Γκιοκτσάλ, λεπτομέρειες από το «ταξίδι της απομόνωσης», με ορμητήριο την Ιερά Μονή Διονυσίου και ξεναγό τον καταγόμενο από το Μεσοχώρι της Κωνσταντινούπολης μοναχό Γαβριήλ.

Θερμή φιλοξενία

«Στο μυαλό κάθε Τούρκου υπάρχει το στερεότυπο του “Ρωμιού παπά”. Ανθρωποι ντυμένοι στα κατάμαυρα, κουρασμένα βλέμματα, μακριές γενειάδες, οι ορθόδοξοι ιερείς και μοναχοί είναι πολύ διαφορετικοί από τους καθολικούς και προτεστάντες ιερείς που βλέπουμε στις ταινίες. Πρώτα αντιλήφθηκα ότι οι ορθόδοξοι ιερείς και μοναχοί, σε σύγκριση με τους άλλους, είναι περισσότερο εσωστρεφείς. Σε αυτό πρέπει να συμβάλλει το μοναστικό πνεύμα. Οταν όμως σε γνωρίσουν, όταν δουν την ειλικρίνεια και την προσήνειά σου, αποκαλύπτεται η πραγματική τους προσωπικότητα. Και τις τρεις ημέρες δεν υπήρξαμε μάρτυρες κανενός υπαινιγμού επειδή ήμασταν Τούρκοι και μουσουλμάνοι. Αντιθέτως, μπορώ να πω ότι μας συμπεριφέρθηκαν περισσότερο ζεστά σε σύγκριση με φιλοξενούμενους από άλλες χώρες. Δεν μας έκαναν ποτέ λόγο για την οθωμανική κυριαρχία ούτε για τα όσα υπέστησαν οι ιερείς. Μας φέρθηκαν ανοιχτά και μας βοήθησαν σε κάθε θέμα». Σε άλλο σημείο, ο Τούρκος δημοσιογράφος αναφέρεται στην προτροπή μοναχού να εξομολογηθούν.

«Αν και ο Αλί Εσάτ εκδήλωσε προθυμία, εγώ ήμουν λίγο διστακτικός. Ο μοναχός που ήρθε να μας εξομολογήσει μάς ρώτησε αν ήμασταν βαπτισμένοι και κατόπιν αν αποδεχόμαστε τον Ιησού. Στην ισλαμική θρησκεία ο Ιησούς θεωρείται προφήτης, οπότε η απάντηση ήταν καταφατική, όταν όμως μας ρώτησε αν τον δεχόμαστε ως υιό Θεού, εγώ ήμουν μεν πλήρως ενημερωμένος για την τριαδική υπόσταση του Θεού κατά την ορθόδοξη διδασκαλία, αλλά το όλο σκηνικό για εμάς ήταν μια μπερδεμένη κατάσταση. Για ένα μουσουλμάνο ο προφήτης είναι προφήτης και ο Θεός Θεός. Αποτέλεσμα: Δεν μπορέσαμε να εξομολογηθούμε... Με άλλα λόγια, μείναμε με τις αμαρτίες μας... Δεν έχω όμως παράπονο. Εν τέλει, οι πιο όμορφες αμαρτίες μου μένουν σε μένα...». ["Ν": θεωρώ λάθος και χωρίς νόημα αυτή την προτροπή του ορθόδοξου μοναχού, αν βέβαια έγινε έτσι "ξεκάρφωτα". Αβάπτιστος άνθρωπος δεν μπορεί να λάβει τα μυστήρια της Εκκλησίας, άρα ούτε να εξομολογηθεί. Ίσως ο αδελφός τους προέτρεψε κατ'αρχάς να βαπτιστούν και μετά μίλησε για το όφελος της εξομολόγησης και τα σχετικά με τον Ιησού Χριστό κτλ., αλλά οι συνομιλητές του επικεντρώθηκαν σ'αυτό που τους φάνηκε πιο εντυπωσιακό ή παράξενο].

Ο Γκιοκτσάλ περιγράφει την ατμόσφαιρα της μεταμεσονύκτιας θείας λειτουργίας στη μονή. «Η ψαλμωδία ερχόταν μια από δεξιά, μια από αριστερά και μετατρεπόταν σε ενθουσιώδη χείμαρρο που κυλούσε στον διάδρομο. Ενα μαγευτικό φωνητικό τραμπάλισμα. Μπορεί η τέχνη να είναι μεταφυσική; Το βράδυ εκείνο πιστέψαμε ότι μπορεί. Παρακολουθούμε άφωνοι και μαγεμένοι... Το τρέμουλο των κεριών και το φως των καντηλιών, οι πολύχρωμοι κόσμοι των εικόνων και των αγιογραφιών, τα χρυσά, οι ίσκιοι... μοναδικός στις στιγμές του χρόνος για το κάθε τι...»

«Ολο και περισσότεροι Τούρκοι που επισκέπτονται τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη, θέλουν να πάνε στο Αγιον Ορος. Το θαυμάζουν, το βλέπουν σαν μοναδικό μνημείο πολιτισμού», λέει στην «Κ» η πρόεδρος του Προαθωνικού Οργανισμού Τουρισμού Μαρία Πάπα. «Οσοι πάλι δεν μπορούν να περάσουν στον Αθω, ζητούν να κάνουν τον περίπλου με τα καραβάκια και μένουν εκστασιασμένοι».

Επισκεφτείτε επίσης:

Η Ορθοδοξία στην Τουρκία!
Türkçe dilinde Ortodokslukla ilgili metinler (ορθόδοξα κείμενα στα τούρκικα)

Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους

Μουσουλμάνοι που αγίασαν ως χριστιανοί

Γάμος χριστιανής με μουσουλμάνο
Πομάκοι, Ισλάμ και Ορθοδοξία - μια πρόσκληση

Η Παναγία δακρύζει στο σπίτι ενός Τούρκου (στο Παρίσι)

Μεταστροφές από το Ισλάμ

Η ομολογία ενός μουσουλμάνου μουφτή· μια αληθινή ιστορία από την Αφρική
Παύλος, το χριστιανικό ανάλογο του Μωάμεθ

From Islam to Christianity: Saints in the Way to the Lihgt

Selected miracles of St. George the Trophy-bearer to Muslims 

Meryem Ana, Kutsalların Kutsalı - Yaşam bağışlayan kaynak

ŞEHİT AHMET - Two Turkish Saints

Aziz Porfirios - Aziz Paisios (Türkçe Altyazılı)

Άντε και πίστεψα - Τώρα τι κάνουμε;

Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
Σημειώσεις για το Ισλάμ (e-book)

"Εγέρθητε και μη φοβήσθε" (σχόλιο στην εορτή της Μεταμορφώσεως)

August 6, 2015, 12:34 am

≫ Next: Ο δικός μας Σπύρος κινδυνεύει να εκτελεστεί στό Μπουρούντι γιατί ως αστυνομικός αρνήθηκε να ασκήσει βία κατά διαδηλωτών!

≪ Previous: Μουσουλμάνοι στον Άθω...

$

0

0

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός 
ΒΗΜΑΤΑ,Προσκυνητής

Μπροστά σε ένα ξεχωριστό γεγονός, το οποίο υπερβαίνει την δύναμη του νου για κατανόηση και ερμηνεία, ο άνθρωπος αισθάνεται περιέργεια, θαυμασμό και φόβο.
Περιέργεια διότι είναι κάτι το οποίο δεν έχει ξαναζήσει, μπορεί μεν να έχει ακούσει από άλλους αλλά ο ίδιος δεν ήταν μέχρι τότε μάρτυράς του, με αποτέλεσμα να θέλει να μάθει περισσότερα γι’ αυτό και να σχηματίσει γνώμη προσωπική, να προσλάβει γνώση.
Θαυμασμό διότι δεν μπορεί να το ερμηνεύσει με τις δικές του δυνάμεις και επομένως εξέρχεται του εαυτού του για να συμμετάσχει στο γεγονός και την ίδια στιγμή νιώθει εντός του απορία πώς είναι δυνατόν να είναι μάρτυράς του, πώς του επιτράπηκε μια τέτοια χάρη. Φόβο, διότι ό,τι μας ξεπερνά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να μας υπενθυμίζει την σμικρότητά μας, το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας, αλλά και την αδυναμία μας να αντισταθούμε στην ένταση του βιώματος, το οποίο μας ρίχνει χαμαί, και μας κάνει να φοβόμαστε για το τι μέλλει γενέσθαι σε μας, αν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας και πώς θα είναι πραγματικά μετά από αυτό. Ένα μοναδικό γεγονός γεννά ταραχή στην καρδιά μας, μόλις περάσει η απόλυτη έντασή του. Είναι η μνήμη του που μας συνταράσσει, είναι η αίσθηση ότι δεν θα το ξαναζήσουμε, κάποτε είναι και η αγωνία να μην μας ξανασυμβεί διότι ο εαυτός μας δεν ήταν έτοιμος ή δεν μπορεί να το αντέξει ξανά.

Τέτοια γεγονότα στα οποία στεκόμαστε εκστατικοί είναι το μυστήριο της αγάπης και το μυστήριο του θανάτου.
Είτε συμμετέχουμε σ’ αυτά, είτε γινόμαστε μάρτυρές τους στη ζωή των άλλων, τα δύο αυτά μυστήρια γεννούν περιέργεια, θαυμασμό και φόβο. Τόσο η αγάπη, όσο και ο θάνατος δεν οικειοποιούνται μέσα από περιγραφές βιβλίων ή εικόνων, αλλά γίνονται προσιτά στον άνθρωπο όταν εκείνος τα βιώνει. Διότι αφήνουν την δυνατότητα διαμόρφωσης προσωπικής γνώμης και πρόσληψης άμεσης γνώσης, όχι απλώς ικανοποιώντας την εκ φύσεως περιέργειά μας, αλλά δίνοντάς μας την ευκαιρία να εξερευνήσουμε τις διαστάσεις και τις δυνατότητές της ίδιας μας της φύσης.
Η ζωή σε όλες της τις μορφές και δυνατότητες αποτυπώνεται στην αγάπη και τον θάνατο.
Αυτό γεννά θαυμασμό και απορία. Πώς έχουμε προικισθεί με την δυνατότητα να κατανοούμε τι σημαίνουν αγάπη και θάνατος και να εκφράζουμε αυτή την κατανόησή μας όχι απλώς με περιγραφές και λόγους, αλλά με την μετοχή όλης μας της ύπαρξης στα συμβεβηκότα τους;
Όταν αγαπούμε, εξερχόμαστε του εαυτού μας, ανοιγόμαστε στον άλλο, ο οποίος γίνεται σημείο αναφοράς μας. Διψούμε για κοινωνία και διαπιστώνουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Ενεργοποιούμε όλο μας τον εαυτό, σώμα και ψυχή, και το πρόσωπό μας εξίσταται διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχει μόνο για τον εαυτό του. Όταν βλέπουμε τους άλλους να πεθαίνουν, βιώνουμε την αδυναμία της κοινωνίας. Ο άλλος μπορεί να παραμένει σημείο αναφοράς για μας, όμως εκείνος δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Δεν μετρά η βούλησή του, η δική του δίψα για κοινωνία, η διάθεσή του. Νέκρωση των πάντων επάνω του. Πώς εν μιά ροπή κάτι τέτοιο είναι εφικτό;

Και στα δύο γεγονότα ο φόβος έρχεται να συνοδεύσει τα βιώματα. Στην αγάπη ότι αυτό που ζούμε μπορεί να μην κρατήσει ή να μην είναι επαρκές. Ότι ο χρόνος και η ποιότητά του μπορεί να μην φτάσουν, διότι τόσο εμείς όσο και τα πρόσωπα που αγαπούμε και μας αγαπούνε είναι πεπερασμένα. Η αγάπη φαίνεται μία διαδικασία δοκιμής, πρόσκαιρης πληρότητας, η οποία εύκολα μπορεί να κορεστεί. Την ίδια στιγμή ο θάνατος των άλλων μάς υπενθυμίζει τον δικό μας θάνατο, την μοναδική βεβαιότητα ότι ο χρόνος και η κακία ή η απροσεξία των άλλων θα νικήσουν την ποιότητα των χαρισμάτων μας, την μοναδικότητα του προσώπου μας, ακόμη κι αν αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις και με όλα τα μέσα τα οποία ο νους και ο πολιτισμός μας έχουν δημιουργήσει.


 
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο μυστήριο, το οποίο μας ξεπερνά. Είναι αυτό του μυστηρίου της φανέρωσης του Θεού στον κόσμο και στον άνθρωπο.
Είναι το θαύμα τού να διαπιστώνουμε ότι υπάρχει Θεός και μάλιστα όταν βλέπουμε το είδος τη μορφής Του. Όταν διαπιστώνουμε ότι νους, καρδιά, πνεύμα, σώμα, ολόκληρη η ύπαρξή μας μπορεί να ατενίσει φανερά ή μυστικά κάτι από το μεγαλείο του Θεού, ένα ίχνος της δόξας Του. Και είναι αυτή η προσωπική γνώμη και γνώση ένα γεγονός που μας βοηθά να εξερευνήσουμε τις δυνατότητες της ίδιας μας της φύσης.
Διότι μέσα από την θέα του μυστηρίου του Θεού συνειδητοποιούμε Ποιος είναι ο Δημιουργός και την ίδια στιγμή ο Ανακαινίζων ημάς. Και γεννιέται έτσι ο θαυμασμός για το μέγεθος της Αγάπης. Διότι ο Θεός αγάπη εστί. Και η δόξα Του καταυγάζεται μέσα στην αγάπη Του, η οποία γίνεται δημιουργική. Και είμαστε εμείς τα δημιουργήματά Του.
 
Οφείλουμε την ύπαρξή μας στην αγάπη του Θεού. Οφείλουμε την δυνατότητα της αιωνιότητας στην αγάπη του Θεού.
Οφείλουμε την δυνατότητα της βιώσεως του Φωτός και της Χαράς που έχουν διάρκεια και δεν είναι πρόσκαιρα γεγονότα στην αγάπη του Θεού.
Την ίδια στιγμή αυτή η αποκάλυψη εντός μας, ότι ο Θεός είναι Προσωπικός, ότι αγάπη εστί, και ότι τα πάντα επάνω μας είναι δωρεές αυτής της αγάπης, γεννά φόβο. Διότι το θέλημά μας προτάσσει της αγάπης Του την αγάπη για τον εαυτό μας. Για το δικό μας θέλημα. Το εγώ μας, το οποίο δεν βλέπει το πεπερασμένο του, αλλά υποκύπτει στον πειρασμό ότι θα υπάρχει για πάντα. Ότι μπορεί και μόνο του να τα καταφέρει. Ότι μπορεί να υποτάξει τους πάντες στις επιθυμίες του, εξουσιάζοντάς τους.Ότι μπορεί να ζήσει χωρίς τον Δημιουργό και Ανακαινίζοντα. Αλλά, ακόμη κι αν δεν σκεφτόμαστε και δε ζούμε έτσι, διαπιστώνουμε ότι είμαστε μικροί, αδύναμοι και υποταγμένοι στο χρόνο και στη φθορά για να ατενίσουμε το πρόσωπο του Ζώντος Θεού, να Τον κρατήσουμε εντός μας, όπως επίσης και ότι Εκείνος δεν υποτάσσεται στις δικές μας επιθυμίες, αλλά πορεύεται ανερμήνευτα για την δική μας λογική. Διότι βλέπει τα πάντα στον ρου του μέλλοντος και της αιωνιότητας και όχι με γνώμονα το παρόν, το οποίο αποτελεί την δική μας παράσταση.

Το μυστήριο του Θεού έζησαν οι τρεις μαθητές, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, στο όρος Θαβώρ, στο οποίο συνανήλθαν με τον Κύριο Ιησού, καθιστάμενοι μάρτυρες της Μεταμορφώσεώς Του.
Είδαν το πρόσωπό Του να λάμπει όπως ο ήλιος και τα ιμάτιά Του να γίνονται λευκά όπως το φως (Ματθ. 17,2). Και συνειδητοποιώντας μέσα τους τι είχε γίνει, εκτός από την περιέργεια για το Ποιος ήταν τελικά ο Διδάσκαλός τους, ένιωσαν και τον θαυμασμό για την δική Του δόξα, για την συνομιλία Του με τον Μωυσή και τον Ηλία, για την χάρη που η όλη εμπειρία εξέπεμπε, για την αγάπη και την πληρότητα που ένιωθαν προσλαμβάνοντες φως από το Φως.
Την ίδια στιγμή όμως ένιωσαν και τον φόβο, καθώς έγιναν μάρτυρες της γνώσεως ότι ο Θεός είναι Τριαδικός δια της νεφέλης και της πατρικής φωνής. Το μυστήριο ξεπερνούσε τις δικές τους δυνάμεις, τα όριά τους. Δεν είναι μόνο ότι δεν θα άντεχαν να συνεχίζουν να το ζούνε. Είναι και το ότι κατάλαβαν πόσο μικροί, υποταγμένοι στον χρόνο, στη φθορά και την αμαρτία ήταν. Είναι και ο φυσικός φόβος του μικρού απέναντι στον Μεγάλο, όταν η αγάπη του μικρού δεν είναι τόσο πλήρης, αλλά μέσα της είναι αναμεμειγμένη με βιώματα συμφέροντος, υποταγής και αβεβαιότητας για το Ποιος είναι τελικά αυτός τον οποίο αγαπούνε.

Γι’ αυτό και ο Χριστός πλησιάζει τους μαθητές, τους αγγίζει και τους λέει: «Εγέρθητε και μη φοβήσθε» (Ματθ. 17, 7). Σηκωθείτε και μη φοβόσαστε.
Αυτός είναι ο λόγος του Κυρίου και προς όλους μας όταν έχουμε εντός μας το μυστήριο του Τριαδικού Θεού.
Ας εγερθούμε από την παράδοση στο θέλημά μας. Από την πρόσκαιρη περιέργεια. Από έναν θαυμασμό που δεν γίνεται βίωμα και επίγνωση της αλήθειας την οποία καλούμαστε να βιώσουμε και που είναι ο Ίδιος. Ας μην φοβηθούμε ότι θα χάσουμε τον Θεό ή δεν θα είμαστε ικανοί γι’ Αυτόν, διότι η δική Του αγάπη έξω βάλλει τον φόβον. Ας εργαστούμε για να Τον αγαπήσουμε έτι περισσότερο. Και την ίδια στιγμή ας αφήσουμε το μυστήριο εν τη Εκκλησία να φωτίσει τις καρδιές μας και να τις οδηγήσει στην δίψα για αιώνια συνάντηση μαζί Του. Για να προσλάβουμε φως εκ Φωτός που είναι ο Ίδιος. Και μέσα από την σχέση μαζί Του και τα άλλα δύο μυστήρια της ζωής, η αγάπη και ο θάνατος, θα φωτιστούν κι αυτά. Η αγάπη θα αποκτήσει διάρκεια διότι δεν θα είναι το «εγώ» μας, το οποίο θα απειλεί να την καταρρακώσει, αλλά η δίψα για έξοδο από αυτό, για θυσία και αφιέρωση. Και ο θάνατος, δια της αναστάσεως, δεν θα είναι ο ακατανίκητος εχθρός, αλλά η στάση και το πέρασμα για την αιώνια συνάντηση με Εκείνον σε όλη Του την δόξα.

Εορτάζει η Εκκλησία μας την Μεταμόρφωση του Κυρίου μας στην ακμή του θέρους. Και μας υπενθυμίζει ότι η περιέργεια, ο θαυμασμός, ο φόβος μπροστά Του δεν πρέπει να παραμένουν βιώματα του παρόντος χρόνου, άλλοτε χρήσιμα, άλλοτε αγχωτικά, αλλά τρόπους με τους οποίους θα αφήσουμε τον μεταμορφωθέντα Χριστό να βοηθήσει να μεταμορφωθεί και η δική μας ζωή. Διότι αυτοί οι τρόποι αποκαλύπτουν την αγάπη Του, την μόνη έκφραση αληθινής δύναμης. Αρκεί να Τον συνοδεύουμε εν τω Θαβωρείω όρει της Εκκλησίας, στον τρόπο της οποίας ο Δημιουργός και ο Ανακαινίζων νεοποιεί και την δική μας ύπαρξη, αφήνοντας κατά μέρος ό,τι μας χωρίζει από Αυτόν.
Ο παρών χρόνος είναι η πρόγευση. Κατεβαίνοντας από το όρος, όπως οι μαθητές, μπορούμε πλέον να γνωρίζουμε τον αληθινό προορισμό μας. Και η συνάντηση μαζί Του θα δώσει νόημα σε κάθε έργο μας, ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο θα βλέπουμε τον πολιτισμό, τη ζωή, την εποχή μας. Είναι το ελλείπον ήθος, το οποίο μας δίδει ελπίδα νίκης κατά της φθοράς. Ο καθένας μας ας δώσει την δική του απάντηση.

Δείτε επίσης:

Η Γιορτή του Φωτός! (6 Αυγούστου)

Mεταμόρφωση του Χριστού vs πυρηνική «μεταμόρφωση» Χιροσίμα

Ο δικός μας Σπύρος κινδυνεύει να εκτελεστεί στό Μπουρούντι γιατί ως αστυνομικός αρνήθηκε να ασκήσει βία κατά διαδηλωτών!

August 6, 2015, 11:53 am

≫ Next: Police officer was arrested in Bujumbura because he refused to use force against demonstrators. His life is in danger!

≪ Previous: "Εγέρθητε και μη φοβήσθε" (σχόλιο στην εορτή της Μεταμορφώσεως)

$

0

0

Τέως ακατέργαστος εγωιστής-ναρκισσευόμενος άθεος. Νυν αγωνιζόμενος Χριστιανός Ορθόδοξος

Ο Σπύρος σπούδασε στην Αθήνα, είναι Έλληνας υπήκοος και εγκλωβίστηκε στη δίνη του εμφυλίου στο Μπουρούντι. Συνελήφθη, βασανίστηκε και κρατείται στις φυλακές. Συγκλονίζει η επιστολή του προς την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση
 
news247
Αύγουστος 05 2015 09:31
 
Τη χειρόγραφη επιστολή ενός αξιωματικού της μπουρουντιανής αστυνομίας, ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος στη Μουραμούγια της Αφρικής από τις 27 Ιουνίου,  δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα Έθνος.
Η επιστολή είναι γραμμένη σε άψογα ελληνικά, καθώς ο αποστολές είναι απόφοιτος της Ελληνικής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων και κάτοχος της ελληνικής υπηκοότητας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα απέκτησε το όνομα Σπύρος και είναι Έλληνας πολίτης εδώ και πολλά χρόνια.
Κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στο Μπουρούντι της Αφρικής,  έγινε αξιωματικός της Αστυνομίας, παντρεύτηκε μια δικηγόρο και μαζί απέκτησαν μια κόρη που είναι σήμερα 3,5 ετών.
Το Μπουρούντι βρίσκεται τους τελευταίους μήνες σε πολιτική κρίση με εμφύλιο πόλεμο, ταραχές και δολοφονίες.
Ο Σπύρος Χαγκαμπιμάνα (με τη μπλε στολή στη φωτογραφία) βρέθηκε στη δίνη του κυκεώνα κατά τη διάρκεια των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων. Ως υπαρχηγός του τμήματος Επιχειρήσεων δέχθηκε εντολές και αφόρητες πιέσεις να προβεί σε χρήση εκτεταμένης βίαιης καταστολής των διαδηλωτών, ακόμα και σε δολοφονικές ενέργειες.
Αντιστάθηκε σθεναρά, συνελήφθη και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια.
"Βρίσκομαι φυλακισμένος αποκλειστικά και μόνο λόγω τς εναντίωσής μου να κάνω χρήση βίας και να προβώ σε δολοφονίες άμαχων διαδηλωτών. Η ζωή μου βρίσκεται σε άμεσο και αναπότρεπτο κίνδυνο εντός των φυλακών"γράφει ο ίδιος στην επιστολή που συνέταξε από το κελί του στη φυλακή προς τους υπουργούς Εξωτερικών και Δικαιοσύνης της Ελλάδας, καθώς και με τον Έλληνα Ευρωβουλευτή Νότη Μαριά, που έχει ασχοληθεί με το θέμα των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μπουρούντι.
Ως Έλληνας πολίτης, απευθύνει δραματική έκκληση για νόμιμη παρέμβαση.

Βασανιστήρια

"Επί δέκα ολόκληρες ημέρες υποβλήθηκα σε φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια, με σκοπό τον εξαναγκασμό μου σε απόσπαση δήθεν ομολογίας. Στις 8 Ιουλίου οδηγήθηκα στις φυλακές της Muramvya με την ψευδή και ανυπόστατη κατηγορία της "απόπειρας πραξικοπήματος", που επισείει εξοντωτικές ποινές. Βρίσκομαι στην άνω φυλακή υπό άθλιες και φρικτές συνθήκες κράτησης. Έχω δικαιολογημένους φόβους ότι δεν θα τύχω δίκαιης δίκης", αναφέρει ο Σπύρος σε άλλο σημείο της επιστολής του.
Οι δικηγόροι του στη Ευρώπη βρίσκουν απολύτως δικαιολογημένους τους φόβους του.
"Η απελευθέρωσή του πρέπει να είναι άμεση και χωρίς όρους. Τα ευρωπαϊκά όργανα πρέπει να εξαντλήσουν τα όρια των αρμοδιοτήτων τους  για να διασφαλίσουν τη νομιμότητα, όσον αφορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο μπουρουντιανό λαό, που εναντιώνεται στο καθεστώς"εξηγούν στο Έθνος οι κ.κ. Ανδρέας και Αλέξης Αναγνωστάκης.

Πηγή: Έθνος (εδώ, όπου και περισσότερα). Η σελίδα του στο Facebook εδώ.

Σημ. του αρχικού blog: Γνώρισα τον Σπύρο την Μεγάλη Εβδομάδα του 2014 στό μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής, στο Πολυδένδρι. Είχε έλθει στην Ελλάδα με το παιδί του και την σύζυγό του για ένα πρόβλημα υγείας του παιδιού. Είναι νομικός και συμμετείχε στίς διαπραγματέυσεις για τό τέλος του αιματηρού εμφυλίου στό Μπουρούντι. Μετά από θητεία στό ναυτικό του Μπουρούντι (στην λίμνη Βικτώρια), έγινε αξιωματικός της αστυνομίας. Ευαίσθητος άνθρωπος, εξαιρετικής ευφυίας, πληρώνει τό τίμημα της ανθρωπιάς του και σηκώνει τον Σταυρό της θυσίας γιά τον πλησίον, σαν πραγματικός μάρτυρας της πίστης μας. ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ !!

Γ.Π.

"Ν": Παρακαλούμε για άμεση παρέμβαση όχι μόνο των πολιτικών & διπλωματικών αρμοδίων, αλλά και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Ο Θεός και η Παναγία & ο άγιος Σπυρίδωνας ας βοηθήσους τον αδελφό μας!
Ας σημειώσουμε ότι στο Μπουρούντι υπάρχει ηρωική ορθόδοξη επισκοπή, που αγωνίζεται για το λαό της υπό τις φρικτές αυτές συνθήκες. 

Police officer was arrested in Bujumbura because he refused to use force against demonstrators. His life is in danger!

August 7, 2015, 9:00 am

≫ Next: Για το νέο κύμα λαθρομεταναστών που καταπλέει στη χώρα μας...

≪ Previous: Ο δικός μας Σπύρος κινδυνεύει να εκτελεστεί στό Μπουρούντι γιατί ως αστυνομικός αρνήθηκε να ασκήσει βία κατά διαδηλωτών!

$

0

0

 

Orthodox Christian Initiative for Africa 

The police officer Spiros Hagabimana, an Orthodox Christian, was arrested in Bujumbura because he refused to use force against demonstrators.

He has beensubjected to torture. His life is in danger. 

More here (in Greek). His Facebook page is here.

  

See here for news & articles from the Orthodox Diocese of Burundi & Rwanda.

 

And 

 

Two years of missionary ministry in Burundi & Rwanda

Is Burundi really on brink of a bloodbath?

Για το νέο κύμα λαθρομεταναστών που καταπλέει στη χώρα μας...

August 8, 2015, 6:44 am

≫ Next: Igreja Ortodoxa - sites ortodoxos em Português

≪ Previous: Police officer was arrested in Bujumbura because he refused to use force against demonstrators. His life is in danger!

$

0

0

Κλικ εδώ, παρακαλώ, για μερικές σκέψεις.

Φωτο από εδώ