Quantcast
Channel: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Viewing all 5658 articles
Browse latest View live

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (Κυριακή μετά της Αναλήψεως)

$
0
0



Από εδώ:Η έκτη κατά σειρά Κυριακή μετά το Άγιο Πάσχα είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Α'Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. Η σύνοδος συνήλθε με πρόσκληση του Μέγα Κωνσταντίνου κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του και είχε διάρκεια 3,5 χρόνια. Διακριθείσες μορφές της συνόδου ήταν οι άγιοι Αλέξανδρος Κωνσταντινουπόλεως, ο Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, Μέγας Αθανάσιος, Ευστάθιος Αντιοχείας, Μακάριος Ιεροσολύμων, Παφνούτιος, Σπυρίδων, Νικόλαοςκ.ά.
Η Α'Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο και τον Αρειανισμό. Διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Ιησού Χριστού, ως ομοούσιου τω Θεώ Πατρί. Συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.


Κλικ στα:
 

Τι είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας

Ιστορικό άρθρο για την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (Α΄ Σύνοδο της Νικαίας)

Ο ρόλος του αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο
 
Ο αφορισμός και το ανάθεμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία

 
Εκκλησία & Εξουσία: Υπήρχε καισαροπαπισμός στο Βυζάντιο;

 
Η πίστη της Εκκλησίας πριν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο:

Η Αγία Τριάδα στη Βίβλο

Πίστευε η αρχαία Εκκλησία στην Αγία Τριάδα;


Η περί της θεότητος του Ιησού Χριστού διδασκαλία των Αποστολικών Πατέρων


Για τις Κυριακές μετά το Πάσχα (και όχι μόνο):

Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…

*****
 
Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πατέρων 2015, κάποιο τηλεοπτικό κανάλι επέλεξε να προβάλει την ταινία "Ο Κώδικας Da Vinci", βασισμένη στο μυθιστόρημα που υποστηρίζει ότι η Α΄ Οικ. Σύνοδος κατασκεύασε τη θεότητα του Χριστού για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας...
Φυσικά, δε νομίζω η προβολή να έγινε επίτηδες, αφού είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κανείς - εκτός ελάχιστων χριστιανών - δεν ξέρει ότι σήμερα είναι η γιορτή των αγίων της συγκεκριμένης συνόδου (τι είναι, για να το ξέρουμε; Eurovision;).
Όμως για τους ενδιαφερόμενους μπλογκοναύτες (διερχόμενους ή ναυαγήσαντες στη μπλογκονησίδα μας) ίσως αξίζει μια υπενθύμιση σε κάποιο παλιότερο αφιέρωμά μας: 

Ο "γάμος του Ιησού"και η ταινία "Ο Κώδικας Da Vinci" 

Και: Άγιοι στις 24& 25Μαΐου, που αξίζει να τους γνωρίσουμε...

Λιβάνι από μια γυναίκα με μεγάλη ανάγκη...

$
0
0

Μια ψυχή φτιάχνει χειροποίητο λιβάνι, πολύ καλό, με διάφορα αρώματα, και είναι το μόνο έσοδό της για να ζήσει, όσα χρόνια την αφήσει ακόμη ο Θεός στη γη...
Είναι μεγάλη ανάγκη και σας παρακαλώ από καρδιάς, όσοι ιερείς, μοναχοί, επίσκοποι κ.λ.π. διαβάζετε αυτή την ανάρτηση, να την προτιμήσετε.
Δε θέλω να γράψω λεπτομέρειες, αλλά, πιστέψτε με, είναι ένα εισιτηριάκι για τον παράδεισο.
Το τηλέφωνό της, όπου μπορείτε να μάθετε και λεπτομέρειες για την ποιότητα και τα αρώματα του λιβανιού της: 6948 137554. Μπορείτε να επικοινωνήσετε και στο 6973 083926.
Ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά μπορεί να το στείλει όπου να 'ναι.
Παρακαλώ, μην το αμελήσετε.
Ευχαριστώ. Ο Θεός μαζί σας, και με όλο τον κόσμο.

Και μην ξεχνάμε και αυτό: Ονόματα για προσευχή...
ΥΓ. Η φωτο είναι από εδώ.

π. Ευμένιος Σαριδάκης, ο γελαστός άγιος του Λεπροκομείου Αθηνών († 23 Μαΐου 1999)

$
0
0

«Η Εκκλησία που πολέμησες άνοιξε την αγκαλιά της και σε δέχτηκε»...

$
0
0


 
Ομιλία εις τον Ύπατον Ευτρόπιον
του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 

(Επίκαιρο όσο πάντα...)

Κύριος Ιησούς Χριστός

Τον παρακάτω συγκλονιστικό λόγο εκφώνησε ο ιερός Χρυσόστομος στα 399, ένα έτος αφού είχε ανεβεί στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ευτρόπιος ήταν ένας, ευνούχος υπηρέτης των ανακτόρων ο όποιος κατάφερε να φτάσει στο αξίωμα τα υπάτου, του κορυφαίου δηλαδή κρατικού αξιώματος. Εξαιτίας όμως της σκληρότητας και της φιλαργυρίας του έγινε ιδιαίτερα αντιπαθής από το λαό και μάλιστα ο στρατός απαίτησε από τον αυτοκράτορα να τον θανατώσει. Τότε ο φοβερός αυτός διώκτης των χριστιανών κατέφυγε στην εκκλησία για να σωθεί από το φρικτό τέλος που τον περίμενε. Ο Χρυσόστομος τον δέχτηκε και αρνήθηκε να παραδώσει τον υπόδικο στους στρατιώτες που είχαν κυκλώσει το ναό. Στο μεταξύ ο λαός είχε σπεύσει να αντικρίσει τον πρώην παντοδύναμο διώκτη να τρέμει μπροστά στο Ιερό θυσιαστήριο. 


Πολλοί από τους χριστιανούς επιθυμούσαν την παράδοσή του στην εξουσία, ώστε να τιμωρηθεί όπως του άξιζε. Τότε ο άγιος με την ομιλία του από τον άμβωνα άδραξε την ευκαιρία και δίδαξε στους χριστιανούς σχετικά με την ματαιότητα των ανθρωπίνων και ταυτόχρονα κίνησε τις καρδιές τους σε έλεος απέναντι του αξιολύπητου αξιωματούχου. Μόνο ένας Χρυσόστομος, ως ρήτορας και ως άγιος, που ήταν θα μπορούσε ταυτόχρονα και να μιλήσει ωμά για το κατάντημα του Ευτροπίου αλλά και να μη φανεί σκληρός. Ο λόγος του μάλιστα προκάλεσε στους πιστούς τη συμπάθεια, την αμνησικακία και την επιθυμία ανταποδόσεως καλού αντί κακού απέναντι του πρώην τυράννου και διώκτη τους. Να σημειώσουμε ότι ο Ευτρόπιος είχε εισηγηθεί και είχε πάρει την έγκριση του αυτοκράτορα την προηγούμενη χρονιά για να ακυρωθεί ο νόμος που όριζε ότι οι ναοί ήταν άσυλα απαραβίαστα.


*****

Σε όλες τις περιστάσεις, αλλά προ παντός σήμερα είναι επίκαιρο να πούμε· «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Εκκλησιαστής 1, 2). Πού είναι τώρα η λαμπρότης του υπατικού αξιώματος; Πού τα χαρωπά φώτα; Πού τα χειροκροτήματα και οι συνοδείες και οι πολυέξοδες τελετές; Πού είναι οι στέφα­νοι και τα ακριβά διαμερίσματα; Πού ο θό­ρυβος της πόλεως και οι ζητωκραυγές στα ιπποδρόμια και οι κολακευτικές αρχές; Όλα αυτά διάβηκαν.
 

Φύσηξε αγέρας και με μιας όλα τα φύλλα τα έριξε κάτω, δείχνοντας μας γυμνό το δέντρο και σαλευόμενο από τη ρίζα του. Ήταν τόσο δυνατό αυτό το δρολάπι, που απείλησε να ξεριζώσει το δέντρο και να το διαλύσει ολότελα. Που είναι τώρα οι επίπλαστοι φίλοι; Που είναι τα συμπό­σια και τα δείπνα; Που είναι το μελισσολόι των παρασίτων και το αψύ κρασί που χυ­νόταν ολημερίς και οι ποικίλες τέχνες των μαγείρων και οι υπηρέτες της εξουσίας που μιλούσαν και έκαναν περιποιήσεις με πρό­θυμη καλοσύνη; Νύχτα ήταν όλα εκείνα και όνειρο, και σαν χάραξε η μέρα, αφανίσθηκαν. Ήταν άνθη εαρινά, και σαν πέρασε η άνοιξη, όλα μαράθηκαν. Σκιά ήταν και γοργοπερπάτησε. Καπνός ήταν και διαλύθηκε. Πομφόλυγες ήταν και έσκασαν. Αράχνης ιστός ήταν και έσπασε. 

Γι'αυτό, τούτο τον πνευματικό λόγο ψάλ­λουμε πάνω σ'αυτά, λέγοντας: «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Αυτός ο λόγος και στους τοίχους και στα ιμάτια και στην αγορά και στο σπίτι και στους δρόμους και στις πόρτες και στα κατώφλια και προ παντός στη συνείδηση του καθενός διαρκώς πρέπει να είναι γραμ­μένος και νυχτοήμερα να τον μελετάμε. Επειδή η απατηλότης των πραγμάτων και τα προσωπεία και η υπόκρισις από τους πολλούς νομίζονται σαν αλήθεια. Αυτόν τον λόγο πρέπει πάντα και όλες τις ώρες και παντού ο ένας να λέγει στον άλλο και ν'ακούει από τον πλησίον του: «ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης».
 

Μεγαλύτερος του ΑΕΠ της Ολλανδίας ο συνολικός πλούτος των 1.000 πλουσιότερων Βρετανών!
Φωτο από εδώ
Δεν σου έλεγα ακατάπαυστα πώς ο πλούτος είναι άστατος; Αλλά εσύ δεν μ’ ανεχόσουν. Δεν σου έλεγα ότι είναι αγνώμων δούλος; Αλλά εσύ δεν ήθελες να το παραδεχτείς. Ιδού τώρα τα γεγονότα βοούν ότι όχι μόνο άστατος, όχι μόνο αγνώμων, αλλά και φονιάς είναι γιατί αυτός σε έκαμε να τρέμεις τώρα και να φοβάσαι. Δεν σου έλεγα όταν διαρκώς με απειλούσες, επειδή σου μιλούσα τη γλώσσα της αλήθειας, ότι εγώ σε αγαπώ περισσότερο από τους κόλακες; Ότι εγώ που σε ήλεγχα, ήμουν περισσότερο με το μέρος σου από ό,τι εκείνοι που σου χαρίζονταν; Δεν πρόσθετα σ'εκείνα τα λόγια μου το ότι είναι καλύτερα τα τραύματα των φίλων από τα πρόθυμα φιλήματα των έχθρων; Αν υπέμενες τα τραύματα μου, δεν θα σου γεννούσαν το θάνατο τα φιλήματα εκείνων·γιατί οι δικές μου πληγές ετοίμαζαν την ανάρρωσή σου, ενώ οι ασπασμοί εκείνων σου ετοίμαζαν την απώλεια.

Πού είναι τώρα οι οινοχόοι; Πού είναι εκείνοι που ξεπηδούσαν μπροστά σου στις αγορές και σε στε­φάνωναν μ’ ένα σωρό εγκώμια; Αποτραβήχτηκαν, αρνήθηκαν τη φιλία, στάθηκαν μακριά από την αγωνία σου, για να σωθούν. Αλλά εγώ δεν κάνω το ίδιο. Δεν σε προσπέρασα αδιάφορος. Έπεσες και σε περιμαζεύω και σε φροντίζω. Η Εκκλησία που πολέμησες άνοιξε την αγκαλιά της και σε δέχθηκε· τα θέατρα που ενίσχυσες και που για χάρη τους συχνά αγανακτούσες εναντίον μας, σε πρόδωσαν και σε άφησαν να πεθάνεις. Αλλά εμείς δεν είχαμε πάψει να σου λέμε πάντα: Γιατί πολιτεύεσαι έτσι; Θέλεις να διαπόμπευσης την Εκκλησία και οδηγείς τον εαυτό σου στο χείλος του κρημνού. Αλλά εσύ δεν τα λογάριαζες. Και τα μεν ιπποδρόμια, αφού σου κατέφαγαν τον πλούτο, ακόνισαν το ξί­φος που θα σε θανάτωνε· η δε Εκκλησία που δέχθηκε την παράλογη οργή σου, κάνει τώρα το πάν για να σε γλυτώσει από τα βρόχια του θανάτου. 

Και λέγοντας τώρα αυτά, δεν μπαίνω σε ονειδισμό, αλλά θέλω να κάνω πιο ασφαλείς εκείνους που σε τριγυρίζουν εδώ (δηλαδή το εκκλησίασμα) δεν αναξέω τα έλκη του τραυματισμένου, αλλά θέλω να φυλάξω σε υγεία εκείνους που ως τώρα δεν λαβώθηκαν· δεν καταποντίζω το ναυαγό, αλλά θέλω εκείνους που πλέουν με πρίμο αγέρα να τους διδάξω πώς να μη βουλιάξουν. Και πώς θα γίνει αυτό; Αν νιώσουμε τις μεταβολές των ανθρωπίνων πραγμάτων. Γιατί κι αυτός, αν είχε φοβηθεί αυτές τις μεταβολές, δεν θα τον εύρισκαν. Αλλ’ επειδή αυτός ούτε από τον εαυτό του ούτε από άλλους γινόταν καλύτερος, εσείς λοιπόν που είστε πνευματικά πλούσιοι, πάρτε ένα κέρδος ακόμη από τη συμφορά του· γιατί, δεν είναι τίποτε πιο τιποτένιο από τα ανθρώπινα πράγματα. Όπως και να τα ονομάσει κανείς, η πραγματικότης θα είναι ισχυρότερη. Αν καπνό, αν χόρτο, αν όνειρο, αν εαρινά άνθη, αν ο, τιδήποτε τα ονομάσει, πολύ πιο άστατα κι εφήμερα είναι και πιο τιποτένια από το τίποτε. Και ότι μαζί με την ευτέλεια έχουν και το απόκρημνο, γίνεται φανερό από τούτη την περίπτωση. 


Φωτο από εδώ (Ο Θρόνος του Αίματος)
Ποιος ήταν ψηλότερα απ'αυτόν εδώ τον άνθρωπο; Δεν θάμπωσε όλη την οικουμένη με τα πλούτη του; Αλλά ιδού που κατάντησε πιο αξιολύπητος κι από τους δεσμώτες, πιο ταπεινωμένος κι από τους δούλους, πιο άνεχος κι από εκείνους που πεθαίνουν της πείνας, βλέποντας κάθε μέρα γύρω του ξίφη γυμνωμένα και βάραθρα και δήμιους και σύρσιμο στο θάνατο. Και δεν ξέρει, δεν έχει την ευχαρίστηση να ξέρει τουλάχιστον πότε θα πεθάνει, αλλά μέσα στο καταμεσήμερο βρίσκεται σε σκοτάδι πυκνό. Όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω να παραστήσω με τον λόγο την αγωνία του, την αγωνία του να περιμένει κάθε ώρα και στιγμή το θάνατο. Αλλά τι χρειάζονται τα λόγια μου, όταν ο ίδιος είναι εικόνα και υπογραφή των όσων λέγω; Χθες, όταν ήλθαν σ'αυτόν από το παλάτι για να τον πιάσουν, έτρεξε στον ιερόν αυτόν τόπο με παγωμένη όψη που και τώρα εξακολουθεί να είναι τέτοια· τα δόντια του χτυπούν, τρέμει και λύνεται το κορμί του, η φωνή του ράγισε, παράλυσε η γλώσσα του κι όλα πάνω σ'αυτόν δείχνουν μια ψυχή παγωμένη.
 

Και τα λέγω αυτά όχι ονειδίζοντας, όχι μπαίνοντας αδιάκριτα στη συμφορά του, αλλά θέλοντας να μαλακώσω τη δική σας καρδιά και να σας παρακαλέσω έλεος και να σας πείσω ότι αρκετή στάθηκε γι'αυτόν η τιμωρία. Υπάρχουν ανάμεσα μας άσπλαχνοι και άδικοι, που θα κατηγορήσουν και μένα γιατί τον δέχθηκα πεσμένο μπροστά στο ιερό βήμα θέλοντας, λοιπόν, με τα λόγια μου να μαλακώ­σω και ν'αλλάξω την απανθρωπιά τους, γι'αυτό διαδηλώνω τη συμφορά του άνθρωπου εδώ.
 

Για τι πράγμα αγανακτείς, αγαπητέ; πες μου. Γιατί -λέγει- στην Εκκλησία κατέφυγε εκείνος που ασταμάτητα την πολεμούσε. Μα γι'αυτό ακριβώς έπρεπε περισσότερο να δοξάζεις το Θεό, που τον άφησε να έλθει σε τέτοια ανάγκη, ώστε και τη δύναμη της Εκκλησίας και τη φιλανθρωπία της να μάθει. Τη δύναμη, βλέποντας πώς έπεσε ενώ θαρρούσε ότι ήταν νικητής της· τη φιλανθρωπία, βλέποντας πώς η Εκκλησία που πολεμήθηκε απ'αυτόν τώρα βάζει ασπίδα να τον προστατέψει και τον δέχεται κάτω από τις πτέρυγες της και τον ασφαλίζει ολότελα και χωρίς να μνησικακήσει για ό,τι εκείνος έπραξε εναντίον της, του άνοιξε την αγκαλιά της με μητρική στοργή.
 

Αυτό είναι τρόπαιο απ'όλα τα τρόπαια λαμπρότερο, αυτό είναι νίκη περιφανής, αυτό ντροπιάζει και καταισχύνει ειδωλολάτρες και Ιουδαίους, αυτό είναι φως θριάμβου στο πρόσωπο της Εκκλησίας. Γιατί, αφού πήρε αιχμάλωτο τον εχθρό, τώρα τον λυπάται, κι ενώ όλοι τον άφησαν έρημο, αυτή μόνη σαν μητέρα φιλόστοργη κάτω από τα παραπετάσματα της, τον έκρυψε και στάθηκε αντιμέτωπη στη βασιλική οργή, στη μανία του όχλου, στο γενικό, ακράτητο μίσος. Αυτός είναι ο καλύτερος στολι­σμός του θυσιαστηρίου. Ποιος στολισμός -θα πεις- ο ακάθαρτος και ο πλεονέκτης και ο συλητής ν'αγγίζει το θυσιαστήριο; 

Μη το λες· επειδή και η πόρνη άγγιξε τα πόδια του Χριστού, η τόσο μιασμένη και ακάθαρτη· και δεν ήταν αυτό λάθος του Χριστού, αλλά θαύμα και ύμνος μέγας· γιατί δεν ζημίωσε τον καθαρό η ακάθαρτη, αλλά τη μιασμένη πόρνη ο καθαρός και άμωμος την καθάρισε με το άγγιγμα. Μη, λοιπόν, μνησικακείς, άνθρωπε. Όλοι είμαστε δούλοι Εκείνου που έλεγε ενώ τον σταύρωναν: «ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,33).
 

Αλλά θα πεις, ότι αυτός ο άνθρωπος απετείχισε την Εκκλησία ως καταφύγιο που ήταν, με διάφορα διατάγματα και νόμους. Αλλά να που με τα γεγονότα έμαθε το κακό που έπραξε και με την είσοδό του εδώ πρώτος αυτός κατάργησε το νόμο που έκαμε κι έγινε θέαμα οικτρό της οικουμένης κι ενώ είναι βουβός όμως έτσι σαν να μιλά και να φωνάζει: Μη κάνετε τέτοια, για να μη πάθετε τέτοια.
 

Image result for λιονταρι
Από εδώ
Υψώνεται μες από τη συμφορά του σαν διδάσκαλος και τώρα είναι που ξεπηδά από το θυσιαστήριο μεγάλη λάμψη, φοβερότατο δίδαγμα. Ποιό είναι αυτό; Ότι η Αγία Τράπεζα έχει δεμένο το λιοντά­ρι. Όταν θέλουν να απεικονίσουν τη δόξα ενός βασιλέως, δεν θ’αρκεσθούν να τον παραστήσουν καθήμενο πάνω στο θρόνο και να του φορέσουν την αλουργίδα και να του βάλουν στο μέτωπο το διάδημα. Αλλά θα ζωγραφίσουν επίσης, κάτω από το πόδι του, τους νικημένους βαρβάρους, με δε­μένα τα χέρια πίσω, και τα κεφάλια στο χώμα. Και ότι δεν χρειάζονται λόγια για ένα τέτοιο δίδαγμα, οι ίδιοι το παραδέχεσθε με τη βία με την οποία όλοι τρέξατε εδώ για να δείτε το θέαμα. Σήμερα η Εκκλησία είναι γεμάτη και λαμπροφόρος. Όσο λαό έβλεπα το Πάσχα συναθροισμένο εδώ, βλέπω και σήμερα. Αυτός ο άνθρωπος αν και αμίλητος, όλους σας κάλεσε, σαλπίζοντας μες από το γεγο­νός το ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις. Και κόρες τους θαλάμους, και γυναίκες τους γυναικωνίτες, και άντρες την αγορά άδειασαν και τρέξατε όλοι εδώ, για να δείτε την ανθρώπινη φύση ελεγχόμενη κι από τα εφήμερα αγαθά απογυμνωμένη και το χθεσινό ξετσίπωτο πρόσωπο, που άστραφτε από αναίδεια, πλυμένο από το σφουγγάρι της ντροπής των πραγμάτων και ξεβαμμένο από τα ψιμύθια ολότελα. Γιατί η καλοπέραση που δίνουν οι πλεονεξίες είναι πρόστυχη προσωπίδα σαν γραϊδίου όψης βαμμένη.
 

Αυτού του καταντήματος είναι μεγάλη η ευγλωττία· τον άνθρωπο που έλαμπε και φαινόταν από παντού, τον έκαμε να είναι τώρα ο πιο αδύνατος από όλους.
 

Αν πλούσιοςμπει εδώ, μεγάλο θα είναι το κέρδος που θα πάρει. Γιατί, βλέποντας από τι ψηλή κορφή κρημνίσθηκε εκείνος που έσειε την οικουμένη όλη, και πώς τώρα είναι ζαρωμένος και δειλότερος από λαγό και βάτραχο, και χωρίς δεσμά σ'αυτή την κολόνα κολλημένος και αντί με αλυσίδα από το φόβο σφιγμένος γύρω της και τρέμοντας, τότε ο πλούσιος θα αισθανθεί μέσα του να πέφτει ο πυρετός της απληστίας, να σωριάζεται ο εγωισμός του, κι αφού φιλοσοφήσει όπως πρέπει πάνω στ'ανθρώπινα, θα φύγει από την εκκλησία έχοντας μάθει από τα πράγματα εκείνα που με λόγια διδά­σκουν οι άγιες Γραφές, ότι δηλαδή· «πᾶσα σάρξ χόρτος, καὶ πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος, καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπε» (Ησ. 40, 6-7). Επίσης «ὅτι ὡσεὶ χόρτος ταχὺ ἀποξηρανθήσονται καὶ ὡσεὶ λάχανα χλόης ταχὺ ἀποπεσοῦνται» (Ψαλμ. 36, 2). Επίσης «ὅτι… ὡσεὶ καπνὸς αἱ ἡμέραι (αυτού)» (Ψαλμ. 101, 4) κ.τ.λ.
 

Αν πάλι μπει εδώ ο φτωχός και υψώσει τα μάτια του σ'αυτόν τον άνθρωπο, δεν θα λυπηθεί τον εαυτό του ούτε θα στενοχωρηθεί για τη φτώχεια του. Αλλά θα αισθανθεί ευγνωμοσύνη στη φτώ­χεια του, γιατί του είναι άσυλο και λιμάνι ακύμαντο και τείχος ασφαλές. Και βλέποντας ό,τι βλέπει, θα προτιμήσει χίλιες φορές να μείνει εκεί που βρίσκεται παρά ν'αποκτήσει για λίγο τον κόσμο ολόκληρο κι ύστερα να κινδυνεύει να χάσει και την ίδια του τη ζωή.
 

Βλέπεις ότι όχι μικρή η ωφέλεια είναι και στους πλουσίους και στους φτωχούς και στους ταπεινούς και στους δοξασμένους και στους δούλους και στους ελευθέρους από μια τέτοια εδώ καταφυγή. Βλέπεις πώς γιατρεύεται ο καθένας μόνο και μόνο που είδε αυτό το θέαμα.
 

Άρα σας μαλάκωσα το πάθος, σας ξερίζωσα την οργή; Άρα σας έσβησα την απανθρωπιά; Άρα σας οδήγησα σε συμπάθεια; Νομίζω πώς το πέτυχα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Μου το δείχνουν τα πρόσωπα σας και οι πηγές των δακρύων σας. Αφού, λοιπόν, η πέτρα έγινε χώμα παχύ και μαλακό, εμπρός ας βλάστηση το έλεος, ας κυματίσουν τα στάχυα της συμπαθείας μας κάτω από τα μάτια του Θεού κι ας πέσουμε στα γόνατα μπροστά στον βασιλέα, η μάλλον ας παρακαλέσουμε τον φιλάνθρωπο Θεό να μαλακώσει το θυμό του βασιλέως, να κάνει απαλή την καρδιά του και να μας δώσει ολόκληρη τη χάρη που θα του ζητήσουμε. Και ήδη, από τη μέρα εκείνη που αυτός κατέφυγε εδώ, δεν σημειώθηκε μικρή μεταβολή στις διαθέσεις του βασιλέως. Γιατί, σαν έμαθε ο βασιλεύς πώς κα­τέφυγε σε τούτο το ιερό άσυλο, έβγαλε λόγο μακρό μπροστά στο στρατόπεδο, που του ζητούσαν να τον αποκεφαλίσει εξαιτίας των εγκλημάτων του, και γαλήνευσε τον στρατιωτικό θυμό. Και είπε ότι δεν πρέπει μόνο τα φταιξίματα, αλλά και τα κατορθώματα του να λογαριασθούν, δείχνοντας έτσι ότι ένιωθε την αγανάκτηση τους, αλλά και ανθρώπινη κατανόηση. Κι όταν πάλι ήλθαν έως εδώ για να εκδικηθούν τον βασιλέα τους, μ’ άγριες φωνές και έξαλλες χειρονομίες και σείοντας τα δόρατα, αυτός εδώ αφήνοντας να ρέουν τα δάκρυα από τα ημερότατα μάτια του και δείχνοντας τους την ιερά τράπεζα όπου είχε καταφύγει, κόπασε την οργή τους.
 

Αλλ’ ας προσθέσουμε κι εμείς τώρα τη δική μας συμπεριφορά. Ποιας συγχωρήσεως θα είσαστε άξιοι, αν ο βασιλεύς που υβρίσθηκε δεν μνησικακεί, και σεις που τίποτε τέτοιο δεν πάθατε θα φανε­ρώνατε τόση οργή; Και πώς, σαν διαλυθεί αυτή η σύναξη και παύση αυτό το θέαμα, θα προσεγγίσε­τε τα άγια μυστήρια και θα φέρετε στα χείλη σας την προσευχή εκείνη που ο Κύριος μάς πρόσταξε να λέμε: «ἄφες ἡμῖν… (καθώς) καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματ. 6, 12) αν απαιτητέ τιμωρία;
 

Ελεημοσύνη
Εικ. από εδώ
Έκανε μεγάλες αδικίες, προσέβαλε τόσο πολύ; Δεν θα το αρνηθούμε ούτε εμείς. Αλλά τώρα δεν είναι καιρός δικαστηρίου, αλλά ελέους· όχι ευθύνης, αλλά φιλανθρωπίας· όχι ανακρίσεως, αλλά συγχωρήσεως· όχι καταδικαστικής ψήφου, αλλά οίκτου και χάριτος. Ας μη φλογίζεται λοιπόν κα­νένας από οργή, ας μη προβάλλει εμπόδια, αλλά καλύτερα ας δεηθούμε στον φιλάνθρωπο Θεό να δώσει σε τούτο το πλάσμα του προθεσμία ζωής, να εξαρπάσει από τη σφαγή που το απειλεί για να πληρώσει τα φταιξίματα που έκαμε, και όλοι μαζί ας προσέλθουμε στον φιλάνθρωπο βασιλέα, παρακαλώντας εξ ονόματος της Εκκλησίας, εξ ονόματος του θυσιαστηρίου, να μάς χαρίσει αυτό τον άνθρωπο που πρόσπεσε στην άγια Τράπεζα.

Αν το πράξουμε αυτό, και ο βασιλεύς θα το δεχθεί και ο Θεός πριν και πάνω από τον βασιλέα θα το επαινέσει και μεγάλη αμοιβή θα μάς αποδώσει για τη φιλανθρωπία που θα δείξουμε. Γιατί, καθώς αποστρέφεται και μισεί τον ωμό και απάνθρωπο, έτσι στον ελεήμονα και φιλάνθρωπο είναι προ­σηνής και γεμάτος φίλτρο. Και αν μεν αυτός είναι δίκαιος, του πλέκει λαμπρότερα στέφανα· αν δε αμαρτωλός, παρατρέχει τα αμαρτήματα, αμείβοντας τη συμπάθεια που έδειξε ο αμαρτωλός, στον συναμαρτωλό του. Γιατί λέγει «ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Πρ. Ωσηέ 6,6 και Ματ. 9,13). Και παντού της Γραφής βλέπει το Θεό να ζητά ακριβώς αυτό και να το λέγει λύση των αμαρτημάτων.
 

Έτσι λοιπόν, κι εμείς τώρα θα τον κάνουμε ίλεω, έτσι θα λύσουμε και τα δικά μας φταιξίματα, έτσι θα στολίσουμε την Εκκλησία, έτσι και ο φιλάνθρωπος βασιλεύς θα μάς επαινέσει, καθώς είπα προ­ηγουμένως, και όλος ο λαός θα μάς χειροκροτήσει και τα πέρατα της οικουμένης θα μάθουν τη φιλανθρωπία και την ημερότητα της πόλεως αυτής, και θα γεμίσει η γη από το κήρυγμα του παρα­δείγματος μας.
 

Για να απολαύσουμε, λοιπόν, τα τόσα αυτά αγαθά, ας προσπέσουμε, ας παρακαλέσουμε, ας δεηθούμε, ας αρπάξουμε από τα νύχια του κινδύνου τον αιχμάλωτο, τον φυγάδα, τον ικέτη, για να πετύχουμε κι οι ίδιοι των μελλόντων αγαθών, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
 

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ
Περιοδική έκδοση Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Γιαννιτσών
Τεύχος 21
Νοέμβριος 2010   

 
Για τον ιερό Χρυσόστομο:

Ο ασυμβίβαστος: άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (αφιέρωμα)

Ιερός Χρυσόστομος: «Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο»
Χρυσόστομος (και άλλοι Πατέρες) και γυναίκες

Δείτε επίσης:Υπέρ των αμαρτωλών
Αυτογνωσία
Εκκλησία & Εξουσία: Υπήρχε καισαροπαπισμός στο Βυζάντιο;

Για τους Πατέρες της Εκκλησίας
Ο Εσταυρωμένος του μπαρ

Και:


Γιατί οι άνθρωποι εχθρεύονται την αλήθεια;
Αγίου Λουκά Κριμαίας. Δεχόμαστε μόνο εκείνες τις διδασκαλίες που τρέφουν την φιλαυτία και τον εγωισμό μας...



Έξοδος από όλα τα αδιέξοδα
Του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά είναι...



Θα δεχόταν ο Χριστός τόση λάμψη στις Εκκλησίες;
Του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκ. Αχρίδος...

Ο γιατρός των άστεγων στο Πίτσμπουργκ

$
0
0

 giatros-4

ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ 

Ο γιατρός Τζιμ Γουίδερςδεν είναι ο συνηθισμένος γιατρός που μπορεί να συναντήσει κανείς. Κάθε βράδυ από την στιγμή που επινόησε την έννοια «ιατρική στους δρόμους», εδώ και 22 χρόνια δηλαδή, βγαίνει στους δρόμους του Πίτσμπουργκπροσφέροντας ιατρική φροντίδα στους άστεγους… δωρεάν.
Ενώ οι περισσότεροι γιατροί περιμένουν τουςασθενείςτους στο ιατρείο τους, ο  Γουίδερς γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτοί που τον έχουν πραγματικά ανάγκη, είναι απίθανο να απευθυνθούν σε αυτόν. Έτσι πηγαίνει εκείνος σε αυτούς. Ένας πραγματικός ανθρωπιστής με όλη την σημασία της λέξης.
Ο Withers πραγματικά πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει. Γι'αυτό κάθε βράδυ ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους, πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές.
Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, εισβάλλει σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και δρόμους της γενέτειρας πόλης του και φροντίζει όσους έχουν ανάγκη χωρίς καμία χρέωση.

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Ο  Γουίδερς εξηγεί πώς ξεκίνησε την ιατρική αυτή προσέγγιση:
«Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες η σε κάποιο κάμπινγκ. Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα, έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί.»

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Η προσπάθεια του Γουίδερς να βοηθήσει τους άστεγους  ξεκίνησε το 1992, όταν ήταν ακόμη ειδικευόμενος γιατρός. Δυστυχώς τότε δεν είχε την εμπειρία  για να βρει τρόπους να προσεγγίσει τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη.
Όλα όμως βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, τον Μάικ Σάλοους, ο οποίος τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Ο  Γουίδερς λέει: Ξεκίνησα κυριολεκτικά να ντύνομαι σαν άστεγος και να περιφέρομαι κρυφά τις νύχτες στους δρόμους με έναν άνδρα που κάποτε  ήταν άστεγος. Γιατί το έκανα αυτό; Αυτό έχει να κάνει με την ανησυχία μου για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους.

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Αρχικά ο Γουίδερς δέχτηκε την κριτική των συναδέλφων του οι οποίοι θεώρησαν πως αυτή η περίεργη ιατρική προσέγγιση, θα του στοίχιζε την αξιοπιστία του στην ιατρική κοινότητα. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να ακολουθεί το πάθος του, γεγονός που τελικά είχε τεράστιο αντίκτυπο.
Σήμερα ο Γουίδερς, πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν χρειάζεται πια να μεταμφιέζεται  ως άστεγος. Έχει αναγνωριστεί ως ήρωας, είναι πάντα ευπρόσδεκτος και έχει κερδίσει τον σεβασμό της κοινότητας των αστέγων έχοντας αντιμετωπίσει 26.000 περιστατικά αστέγων τα τελευταία 22 χρόνια. Έχει πλέον και μόνιμους ασθενείς που πάντα ενθουσιάζονται όταν τον βλέπουν.

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Από το 1992, όταν πρωτοξεκίνησε δηλαδή τις νυχτερινές του εξορμήσεις, ο Γουίδερς μετέτρεψε την νυχτερινή του ενασχόληση σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό το «Operation Safety Net» ένα από τα πρώτα προγράμματα ιατρικής περίθαλψης των δρόμων. το «Operation Safety Net» είναι επίσης μέλος του συστήματος υγείας του Πίτσμπουργκ έχοντας 16 μόνιμους υπάλληλους, κοινωνικούς λειτουργούς νοσηλευτές και γιατρούς. Ο οργανισμός αυτός είναι στην υπηρεσία των άστεγων 5 νύχτες την εβδομάδα.

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Ο οργανισμός αυτός δεν έχει βοηθήσει μόνο τους άστεγους σε θέματα υγείας, αλλά βοήθησε επίσης το 75% από αυτούς να αποκτήσουν ασφάλεια υγείας και 500 από αυτούς να βρουν στέγη. Ο Γουίδερς απέδειξε πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε μια κοινωνία.

dinfo.gr - Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους!

Ο γιατρός  Γουίδερς λέει ταπεινά:
«Είναι μια συνεχής περιπέτεια το να πρέπει όλη την ώρα να βρίσκεις τρόπους για να κάνεις κάτι τέτοιο να λειτουργεί. Η δύναμη της ιατρικής περίθαλψης απλώνεται  πολύ πιο πέρα από την ιατρική. Αλλάζει όλους τους ανθρώπους που είναι αναμεμιγμένοι. Οι άστεγοι γίνονται πιο δυνατοί και βρίσκουν το σθένος να φύγουν από τους δρόμους. Πιστεύω πως η θεραπεία είναι ο πυρήνας του σχηματισμού μιας κοινωνίας που θεωρεί πως ο καθένας από εμάς είναι άνθρωπος με άξια».
Και καταλήγει: «Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό».

"Ν": Θα πω τώρα την παράκλησή μου. Ποιος θα προσεγγίσει αυτό τον αξιέπαινο άνθρωπο, να τον καλέσει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στο αληθινό σπίτιτου; Υπάρχει κανείς, είτε ορθόδοξος της Αμερικής είτε μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, να κάνει έλεος γι'αυτόν;

Ο Θεός να δώσει.
Ιδού το βιογραφικότου μητροπολίτη Πίτσμπουργκ Σάββα στην ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής.
Για  τις Ορθόδοξες Εκκλησίες στο Πίτσμπουργκ, μια αναζήτηση εδώ.

Τα δικά μας:

Παπάδες που ΛΕΝΕ
Άγιοι της διπλανής πόρτας
Ιεραποστολή & βοήθεια στον Τρίτο Κόσμο

Και:


Ένας άστεγος και δυο παπάδες, τροφοδότες των φτωχών
ΗΠΑ: από τις συμμορίες στην Αδελφότητα του Μαύρου Αγίου

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός 

«Εργάτες» ή 2×2: ένα προτεσταντικό παρακλάδι που υπάρχει και στον τόπο μας...

$
0
0


2a92e440-4e58-4c5b-b38c-a6e23428b241

Επιμέλεια Θ. Ι. Ρηγινιώτης
FROM WORKER SECT TO ORTHODOXY

Η αίρεση των «Εργατών» είναι ένα από τα χιλιάδες παρακλάδια του προτεσταντισμού, δηλαδή του χριστιανικού κινήματος που αποκόπηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μετά το 1517 και στη συνέχεια διασπάστηκε ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα σήμερα να αριθμεί περισσότερες από τριάντα χιλιάδες ανεξάρτητες και διαφορετικές θρησκευτικές ομάδες, μικρές και μεγάλες.

Εισαγωγή για τον προτεσταντισμό

Οι αρχικοί ηγέτες του προτεσταντισμού είναι ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Ιωάννης Καλβίνος και οι πρωταρχικές ομάδες τους είναι οι λουθηρανοί και οι καλβινιστές.

Από τις αμέτρητες οργανώσεις, κοινότητες και «Εκκλησίες», που ξεπήδησαν από τον προτεσταντισμό, είναι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, καθώς και οι πεντηκοστιανοί («Εκκλησία της Πεντηκοστής»). Οι πεντηκοστιανοί (που πέφτουν σε έκσταση και πιστεύουν ότι μπαίνει μέσα τους το Άγιο Πνεύμα και τους οδηγεί σε προφητικές και θαυματουργικές καταστάσεις), στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται επίσης και «Ευαγγελικοί», αν και στο εξωτερικό έτσι ονομάζονται οι οπαδοί του Λούθηρου, οι λουθηρανοί.

Γενικά οι προτεστάντες όλων των παρατάξεων έχουν την εντύπωση ότι συνεχίζουν τον αγνό και ανόθευτο χριστιανισμό των πρώτων χριστιανών (της εποχής των αποστόλων, των μαθητών του Χριστού) και ότι μετά τον 1ο αιώνα ή έστω από τον 4ο αιώνα (από το Μέγα Κωνσταντίνο, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία άρχισε να υποστηρίζει το χριστιανισμό), η Εκκλησία έχασε την αλήθεια και συμβιβάστηκε με το κράτος.

Κάνουν λάθος, γιατί σε όλους τους αιώνες υπήρξαν και υπάρχουν άγιοι, άνθρωποι ενωμένοι με τον Τριαδικό Θεό, σοφοί και θαυματουργοί, ασυμβίβαστοι, που αγωνίστηκαν ενάντια στην αδικία και στη νόθευση της χριστιανικής πίστης. Πολλοί από αυτούς μάλιστα αγωνίστηκαν ενάντια σε διεφθαρμένους βυζαντινούς αυτοκράτορες και φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή και θανατώθηκαν για τον αγώνα τους. Συνεπώς, αν και υπήρξαν άνθρωποι της Εκκλησίας που συμβιβάστηκαν με την πολιτική εξουσία, όμως οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι και οι πνευματικοί αγωνιστές όλων των εποχών (μέχρι και σήμερα), κράτησαν πάντα ανόθευτη την αληθινή διδασκαλία του Χριστού και των αποστόλων και ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με οποιουδήποτε είδους διαφθορά.

Αλλά οι άγιοι ήταν (και είναι) όχι μόνο ασυμβίβαστοικαι γεμάτοι αγάπη, αλλά και ενωμένοι με το Θεό, προικισμένοι με μεγάλα θαυματουργικά χαρίσματα, που εκδηλώνονται και κατά τη διάρκεια της ζωής τους στη Γη και μετά το θάνατό τους. Κυριολεκτικά ζουν μέσα στο Φως του Θεούκαι από την ένωσή τους με αυτό το Φως δέχονται ουράνιες αποκαλύψεις και σοφία.

Επισημαίνω ότι δεν αναφέρομαι σε ψευτοαγίους και ψευδοδιδασκάλους, αλλά στους πραγματικούς αγίους, που είναι και οι αυθεντικοί διδάσκαλοι του χριστιανισμού, όχι μόνο ιερείς και μοναχοί, αλλά άντρες και γυναίκες κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου.

Ωστόσο, εκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία, σε καμιά άλλη χριστιανική ομάδα στην ιστορία δεν παρατηρούνται αυτά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Οι προτεστάντες, για να δικαιολογήσουν την ξαφνική εμφάνισή τους στην Ιστορία το 16ο αιώνα, επινόησαν τη θεωρία ότι η Εκκλησία έχασε την αλήθεια μετά τη γενιά των πρώτων χριστιανών. Έτσι, απέρριψαν όλες τις διδασκαλίες των αγίων του χριστιανισμού και όλες τις χριστιανικές πρακτικές, που ξέρουμε ότι εφαρμόζουν οι χριστιανοί τουλάχιστον από το 2ο αιώνα μετά Χριστόν, κάποιες μάλιστα ήδη από τον 1ο αιώνα. Οι προτεστάντες λοιπόν δεν έχουν ιερείς (μόνο ιεροκήρυκες και θρησκευτικούς διδασκάλους), δεν τελούν μυστήρια (μόνο συμβολικές τελετές θείας κοινωνίας, γάμου και βάπτισης), δεν κάνουν το σταυρό τους, δεν χρησιμοποιούν εικόνες, δεν αναγνωρίζουν και δεν τιμούν την Παναγία και τους αγίους και γενικά δεν κάνουν ό,τι δεν βλέπουν να αναφέρεται καθαρά στην Αγία Γραφή.

Έχουν δηλαδή απορρίψει όλο το χριστιανισμό, εκτός από ό,τι είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή.
Αυτή όμως η ιδέα είναι αντίθετη με την ίδια την Αγία Γραφή, αφού:

α) σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι άγιοι που πρωταγωνιστούν στην Αγία Γραφή (προφήτες και απόστολοι) λαμβάνουν αποκάλυψη απευθείας από το Θεό και όχι μελετώντας τις Γραφές, ενώ β) ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή Β΄ προς Θεσσαλονικείς, 2, 15, προτρέπει τους χριστιανούς να κρατάνε τις παραδόσεις που διδάχτηκαν, είτε μέσω επιστολής είτε προφορικά. Άρα, κατά τον Παύλο, ο χριστιανισμός έχει μεταδοθεί και προφορικά και όχι μόνο μέσω κειμένων.

Ο τρόπος που λειτουργούσαν ή νήστευαν οι πρώτοι χριστιανοί π.χ. δεν περιγράφεται στην Αγία Γραφή! Άρα μήπως «δε λειτουργούσαν» και «δε νήστευαν»; Όχι, και τα δύο αναφέρεται ότι τα έπρατταν (Πράξεις των αποστόλων, 13, 2), χωρίς όμως να τα έχουν παραλάβει μέσω κάποιου «ιερού βιβλίου». Αποτελούσαν πρακτικές που είχαν μεταδοθεί από τους αποστόλους στην πράξη και δε χρειάζονταν να καταγραφούν στα αποστολικά κείμενα, δηλ. εκείνα που κατόπιν αποτέλεσαν την Καινή Διαθήκη. Το ίδιο ισχύει και για ερωτήματα όπως: μήπως οι πρώτοι χριστιανοί δεν είχαν ιερείς; μήπως δεν πίστευαν στην Αγία Τριάδα; μήπως δεν τιμούσαν το σταυρό, την Παναγία και τους αγίους; μήπως, μήπως… κ.τ.λ.

Βέβαια, οι προτεστάντες επέλεξαν το δόγμα «μόνο η Γραφή» ως τη μόνη ασφαλή βάση για να βρουν την αυθεντική εκδοχή του χριστιανισμού, επειδή τους χώριζε ένα χάσμα 15 αιώνων από την πρωτοχριστιανική εποχή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν χωρίζεται από την πρωτοχριστιανική εποχή με κανένα χάσμα, αλλά ενώνεται μέσω της αδιάσπαστης αλυσίδας των αγίων της, από τους ίδιους τους αποστόλους και τους άμεσους μαθητές τους μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και σ’ εμάς δεν τίθεται θέμα «διαφωνίας» και «αντίθεσης» μεταξύ Αγίας Γραφής και παράδοσης: και τα δύο παραδόθηκαν στους ανθρώπους από τους αποστόλους και διαφυλάχτηκαν μέσα στους αιώνες.

Οι «Εργάτες», μια ομάδα με πολλά ονόματα

H θρησκευτική ομάδα των «Εργατών» ιδρύθηκε το 1897 στην Ιρλανδία από τους Ουίλλιαμ Ίρβιν (William Irvine), Έντουαρντ Κούνυ (Edward Cooney) και Τζακ Κάρρολλ (Jack Carroll). Γι’ αυτό είναι γνωστοί και ως Κουνίτες (Cooneyites), Ιρβινίτες (Irvinites) καί Καρρολλίτες (Carrollites), από τα ονόματα των ιδρυτών τους Cooney, Irvine και Carroll.

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε μετά την πρώτη συνέλευση των "εργατών". Οι δύο άνδρες στην μπροστινή σειρά είναι ο George Walker (αριστερά) και ο ιδρυτής William Irvine (δεξιά). Από εδώ.

Έχουν πολλά ονόματα, όπως Εκκλησία χωρίς Όνομα, Χριστιανοί (σκέτο), Η Αλήθεια, Χριστιανοί άνευ Δόγματος, Ο Δρόμος του Θεού, Ανώνυμοι Χριστιανοί, Φίλοι και Εργάτες, Εκκλησία των Δύο-Δύο (2×2), Ανώνυμη κατ’ Οίκον Εκκλησία, Εκκλησία της Καινής Διαθήκης και τουλάχιστον 20 ακόμη.

Εντός της ομάδας δραστηριοποιούνται κήρυκες, που αυτοχαρακτηρίζονται Εργάτες (Workers) και Εργάτριες. Το όνομα «Δύο-Δύο» το χρησιμοποιούν επειδή πάνε ανά δύο, όπως οι Απόστολοι. Γι’ αυτό, κυρίως εκτός Ελλάδος, είναι γνωστοί και με το όνομα αυτό (Two by Twos). Οι Εργάτες και οι Εργάτριες (δηλ. οι κήρυκες και ιεραπόστολοι της οργάνωσης) υποτίθεται ότι πρέπει να παραμείνουν άγαμοι, αν και αυτό δεν εφαρμόζεται απόλυτα. Μάλιστα η ασυνέπεια αυτή έχει προκαλέσει σκάνδαλο και θεωρείται μια από τις αδυναμίες του κινήματός τους.

Είναι ακραίοι προτεστάντες, επειδή απορρίπτουν και τη θεότητα του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή αρνούνται εντελώς την Αγία Τριάδα (ανήκουν, δηλαδή, στις προτεσταντικές ομάδες που χαρακτηρίζονται «αντιτριαδικές»).

Η αίρεση των Εργατών πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1920 με τον Ελληνοαμερικανό Ιωάννη Μιχελέτο, που ήταν Κρητικός, παντρεμένος με μια Ιρλανδή Εργάτρια, την Ann, η οποία πέθανε αργότερα στα Χανιά.

Στο νομό Ρεθύμνου υπάρχουν από παλιά κάποιες οικογένειες που ανήκουν στη θρησκευτική ομάδα των Εργατών. Δεν είναι γνωστοί, γιατί ζουν ήσυχα, χωρίς να προσπαθούν να διαδώσουν τις διδασκαλίες τους ή να αυξήσουν τα μέλη τους.

Μοναχός Άβελ, ένας μέλος της ομάδας των Εργατών που έγινε Ορθόδοξος

Προσωπικά, αγνοούσα εντελώς και την ύπαρξη ακόμη αυτής της ομάδας, μέχρι που με πληροφόρησε σχετικά ο φίλος μου μοναχός Άβελ (κατά κόσμον Αναστάσιος Γκιουζέλης), παιδί οικογένειας μελών της ομάδας, που, μετά από σοβαρό προβληματισμό και έρευνα, έγινε ορθόδοξος χριστιανός και μάλιστα μοναχός, κοντά στον πολύ αξιόλογο Ρεθεμνιώτη ιερέα των Αθηνών π. Ιωάννη Κωστώφ.

Τις πληροφορίες που παραθέτω παραπάνω τις έλαβα με τη βοήθειά του. Ο μοναχός Άβελ έχει συστήσει ιστοσελίδα σχετική με την ομάδα των Εργατών, όπου αναφέρει και την περιπέτεια της μεταστροφής του (δηλαδή πώς από προτεστάντης έγινε ορθόδοξος) και προσπαθεί με αγάπη και αγωνία να βοηθήσει τους πρώην ομοθρήσκους του (πολλοί από τους οποίους είναι και συγγενείς του) να πλησιάσουν την Ορθοδοξία, για να μπορέσουν να βρουν τον αληθινό δρόμο προς το Χριστό και προς την αιώνια σωτηρία τους.

Σκοπός του (όπως και σκοπός κάθε ειλικρινούς χριστιανού αγωνιστή) δεν είναι να επιβάλει στους άλλους τις δικές του πεποιθήσεις, αλλά να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να βελτιώσουν τη ζωή τους και να βρουν το αληθινό Φως του Θεού, από το οποίο, χωρίς να το γνωρίζουν, έχουν απομακρυνθεί, χαμένοι σε μια ψηφίδα του μπερδεμένου μωσαϊκού των αναρίθμητων μπερδεμένων προτεσταντικών παραφυάδων.

Η διεύθυνση της ιστοσελίδας του:
https://workersectingreece.wordpress.com (ελληνική σελίδα)
http://ex2x2lettersfromgreece.wordpress.com (αγγλική)
Η διήγηση της μεταστροφής του δημοσιεύεται εδώκαι εδώ.

Άλλες πηγές στο Διαδίκτυο για τους Εργάτες υπάρχουν πολλές. Θα παραπέμψω στις παρακάτω, που θεωρούνται οι καλύτερες:

http://en.wikipedia.org/wiki/Two_by_Twos
http://www.tellingthetruth.info/home/
http://workersect.org/

Επίλογος

Κλείνω το μικρό αυτό άρθρο δηλώνοντας το σεβασμό μου στις πεποιθήσεις κάθε ανθρώπου. Αν καμιά φορά οι χριστιανοί κρίνουμε αυτές τις πεποιθήσεις, δεν το κάνουμε για να μειώσουμε ή να επηρεάσουμε τους συνανθρώπους μας, ούτε έχουμε κάποιο όφελος απ’ αυτό, αλλά μόνο για να βοηθήσουμε στη σωτηρία τους. Ο χριστιανικός δρόμος είναι μια πρόσκληση. Όποιος θέλει, μπορεί να τον ακολουθήσει και να μπει στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Όποιος δεν θέλει, ας τραβήξει το δικό του δρόμο.

Για το ότι η αληθινή Εκκλησία που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, αφήνω να μιλήσουν ρωμαιοκαθολικοί και προτεστάντες που έγιναν ορθόδοξοι μετά από προσεκτική έρευνα της αρχαίας ιστορίας του χριστιανισμού και σύγκριση της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας (της Εκκλησίας των αποστόλων και των αγίων μαθητών τους) με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν αμέτρητοι, αλλά από τους πιο γνωστούς είναι οι πρώην ρωμαιοκαθολικοί μοναχοί π. Πλακίδας Deseilleκαι π. Παύλος ντε Μπαγεστέρ (ο τελευταίος μάλιστα δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1984), ο διακεκριμένος Ελβετός θεολόγος και ασκητής π. Γαβριήλ Bunge, ο πρώην προτεστάντης πάστορας (ιεροκήρυκας) Ματθαίος Γκάλλατιν, αλλά και ο πρώην προτεστάντης επίσκοπος π. Πήτερ Γκίλκουιστ, μέλος μιας προτεσταντικής κοινότητας των ΗΠΑ με χιλιάδες μέλη, που μεταστράφηκε ολόκληρη στην Ορθοδοξία μετά από έρευνα των αρχαίων χριστιανικών πηγών.

Η ιστορία αυτής της συγκλονιστικής μεταστροφής εξιστορείται στο βιβλίο του π. Π. Γκίλκουιστ «Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας» (εκδόσεις Ακρίτας).

Τα βιβλία αυτών των ανθρώπων, που μπορείτε να τ’ αναζητήσετε και στο Διαδίκτυο, αλλά και στο ορθόδοξο βιβλιοπωλείο της πόλης σας (ίσως δεν ξέρετε ποιο είναι, πάντως μάλλον υπάρχει και είναι σημαντικός χώρος πνευματικής αναζήτησης), ίσως μπορούν να βοηθήσουν έναν προτεστάντη οποιασδήποτε ομάδας (είτε Εργάτη, είτε Μάρτυρα του Ιεχωβά, είτε πεντηκοστιανόείτε οτιδήποτε άλλο) να κατανοήσει τις πραγματικές ρίζες της διδασκαλίας της οργάνωσής του και ίσως να καταλάβει για ποιο λόγο η Ορθοδοξία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και απόψεις στο ένα ή το άλλο ζήτημα, καθώς και πώς σχετίζονται αυτά με τις πρωτοχριστιανικές καταβολές και την ίδια την Αγία Γραφή.

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Άρθρα για τον προτεσταντισμό εδώ& εδώ.

Και:

Οι προτεστάντες ρωτούν: γιατί να είμαι ορθόδοξος;
Γνωριμία με την Ορθόδοξη Πίστη (ιστοσελίδα με θέματα προτεσταντικού ενδιαφέροντος)

Το λάθος ενός αγίου και ένας παράξενος, ελεύθερος σκλάβος!...

$
0
0

Άγιος απόστολος Κάρπος (26 Μαΐου): Το λάθος ενός αγίου
 

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (27 Μαΐου), ένας παράξενος δούλος...


Μια οικογένεια δούλων νικά τις εξουσίες του κόσμου...

Στις 26 Μαΐου εορτάζουν:


Άγιος Κάρπος ο Απόστολος από τους Εβδομήκοντα, Άγιος Αλφαίος ο Απόστολος, Άγιος Αλέξανδρος από την Θεσσαλονίκη ο Δερβίσης, Άγιος Συνέσιος ο Επίσκοπος
    Άγιος Αλέξανδρος από την Θεσσαλονίκη ο Δερβίσης
  1.  
  2.  
     

Στις 27 Μαΐου εορτάζουν:

Άγιος Ελλάδιος, Άγιος Θεράπων, Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος
  1. Όσιος Θεράπων ηγούμενοςτης Λευκής Λίμνης (για την οποία εδώ)

Ομοφυλοφιλία.gr

$
0
0

Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (28 Μαΐου)

$
0
0
Εικ. από εδώ

Ένα κλικ αγάπης και ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας στα:


"Τρελός", ελεύθερος, ταπεινός, κρυμμένος, γεμάτος αγάπη - Άγιος Ανδρέας ο σαλός

Και:

"Πάω να εμπαίξω τον κόσμο": ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν Σαλός και Ιωάννης ο συνασκητής του (21 Ιουλίου)
Άγιος Βασίλειος ο διά Χριστόν σαλός, ο μεγάλος άγιος της Μόσχας
Αγία Ξένη της Πετρούπολης η διά Χριστόν σαλή

Ενότητα για τους διά Χριστόν σαλούς, με αρκετές περιπτώσεις
Η θεία τρέλα και οι αναρχικοί της Ορθοδοξίας
Η Ελευθερία του Ήθους στους διά Χριστόν Σαλούς
Ο διά Χριστόν σαλός ως προφήτης και απόστολος, π. Κάλλιστου Ware
Η σαλότητα στον κόσμο ως αναζήτηση του Χριστού: η περίπτωση του Νικόλα του Άσιμου

Στα νεότερα χρόνια (χρόνια γενικής παράνοιας) υπάρχουν αρκετοί διά Χριστόν σαλοί, που καταρρίπτουν την παράνοια τη νομιζόμενη ως λογική. Γνωστοί σε μας:
Η αγία Γερόντισσα Ταρσώστην Κερατέα.
Η αγία Γερόντισσα Σοφία, η Ασκήτισσα της Παναγιάς, στην Κλεισούρα Καστοριάς.
Η Στέλλα Μιτσακίδου, το "Σπουργιτάκι του Θεού" (ΕΔΩ).
Ο παπά Φώτης Λαυριώτης (κοιμήθηκε 5 Μάρτη 2010)

Ο Αγιορείτης ασκητής π. Ηρωδίων 
Ο άγιος Γαβριήλ ο Ομολογητήςαπό τη Γεωργία (2 Νοεμβρίου 1995). Δείτε επίσης για το "Φώτη του αθέατου δρόμου", που μοιράζει χαμόγελα και λουλούδια κόντρα στην αθλιότητα και στην εξαθλίωση...

Άλλοι άγιοι στις 28 & 29 Μαΐου.


28 Μαΐου

Άγιος Ευτυχής Επίσκοπος Μελιτηνής, Αγία Ελικωνίδα, Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, Άγιος Νικήτας Αρχιεπίσκοπος Χαλκηδόνας

29 Μαΐου


Αγία Θεοδοσία η Παρθένος, Αγία Θεοδοσία η Οσιομάρτυς η Κωνσταντινουπολίτισσα, Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, Οσία Υπομονή, Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων

Sir John Tavener, an Orthodox Christian British composer − Τζων Τάβενερ († 2013), ένας ορθόδοξος Βρετανός συνθέτης

$
0
0

Ελληνικά, αμέσως μετά το αγγλικό.
Wikipedia

Sir John Kenneth Tavener (28 January 1944 – 12 November 2013) was a British composer, known for his extensive output of religious works, including The Protecting Veil, Song for Athene and The Lamb.
Tavener first came to prominence with his cantata The Whale, premiered in 1968. Then aged 24, he was described by The Guardian as "the musical discovery of the year",[1] while The Times said he was "among the very best creative talents of his generation."[2] During his career he became one of the best known and popular composers of his generation, most particularly for The Protecting Veil, which as recorded by cellist Steven Isserlis became a bestselling album, and Song for Athene which was sung at the funeral of Princess Diana.[3]The Lamb featured in the soundtrack for Paolo Sorrentino's film The Great Beauty.[4] Tavener knighted in 2000 for his services to music and won an Ivor Novello Award.[5]
was

Early life and education


Tavener was born on 28 January 1944 in Wembley, London.[6] His parents ran a family building firm[3] and his father was also an organist at St Andrew's Presbyterian Church in Frognal, Hampstead.[7] At the age of 12, Tavener was taken to Glyndebourne to hear Mozart's The Magic Flute, a work he loved for the rest of his life.[8] That same year he heard Stravinsky’s most recent work, Canticum Sacrum, which he later described as "the piece that woke me up and made me want to be a composer".[8]
Tavener became a music scholar at Highgate School (where a fellow pupil was John Rutter).[9] The school choir was often employed by the BBC in works requiring boys' voices, and so Tavener gained choral experience singing in Mahler's Third Symphony and Orff's Carmina Burana.[8] He started to compose at Highgate, and also became a sufficiently proficient pianist to perform Beethoven's Fourth Piano Concerto and, in 1961 with the National Youth Orchestra, Shostakovich's Piano Concerto No. 2.[8] He also became organist and choirmaster in 1961 at St John's Presbyterian Church, Kensington (now St Mark's Coptic Orthodox Church),[10] a post he held for 14 years.[8]
Tavener entered the Royal Academy of Music in 1962, where his tutors included Sir Lennox Berkeley.[3][8] During his studies there he decided to give up the piano and devote himself to composition.[8]

 

The Whale and early career

Tavener first came to prominence in 1968 with his dramatic cantata The Whale, based on the Old Testament story of Jonah.[3] It was premièred at the London Sinfonietta's début concert,[3] which was also the opening concert of the Queen Elizabeth Hall.[11] Tavener's younger brother, Roger, was then doing some building work on Ringo Starr's home and, gaining the musician's interest, persuaded the Beatles to have The Whale recorded by Apple Records and released in 1970.[3] The following year Tavener began teaching at Trinity College of Music, London.[7] Other works by Tavener released by Apple included his A Celtic Requiem, which impressed Benjamin Britten enough to persuade Covent Garden to commission an opera from Tavener:[3] the ultimate result, to a libretto by playwright Gerard McLarnon, was Thérèse. When staged in 1979 the opera was thought too static to be a successful drama.[3]

Tavener had also been deeply affected by his brief 1974 marriage to the Greek dancer Victoria Maragopoulou.[3][8] His chamber opera A Gentle Spirit (1977), with a libretto by McLarnon based on a story by Fyodor Dostoyevsky, concerns a pawnbroker whose marriage fails to the extent that his wife commits suicide. It has been deemed "far superior to Thérèse, with the internal drama more suited to the stage".[3] Significantly, it also touched on Russian Orthodoxy, to which McLarnon had been a convert for several years.[3]


 

Conversion to Orthodox Christianity

Tavener converted to the Greek Orthodox Church in 1977.[7] Orthodox theology and liturgical traditions became a major influence on his work. He was particularly drawn to its mysticism, studying and setting to music the writings of Church Fathers and completing a setting of the Divine Liturgy of St. John Chrysostom, the principal eucharistic liturgy of the Orthodox Church: this was Tavener's first directly Orthodox-inspired music.[12]

Later career


John Tavener's choral arrangement of William Blake's "The Lamb" from his collection Songs of Innocence and of Experience is a continually popular work. This image represents copy C, object 8 of that original poem, currently held by the Library of Congress.[13]

Tavener's subsequent explorations of Russian and Greek culture resulted in Akhmatova Requiem: this failed to enjoy success either at its Edinburgh Festival premiere in 1981, or at its Proms' performance the following week where many of the audience left before it finished.[8] Of more lasting success was Tavener's short unaccompanied four-part choral setting of William Blake's poem "The Lamb", written one afternoon in 1982 for his nephew Simon's third birthday.[14] This simple homophonic piece is usually performed as a Christmas carol. Later prominent works include The Akathist of Thanksgiving of 1987, written in celebration of the millennium of the Russian Orthodox Church; The Protecting Veil, first performed by cellist Steven Isserlis and the London Symphony Orchestra at the 1989 Proms; and Song for Athene (1993). The two choral works were settings of texts by Mother Thekla, a Russian Orthodox abbess who was Tavener's long-time spiritual adviser until her death in 2011.[12]Song for Athene in particular gained world-wide exposure when performed at the funeral of Diana, Princess of Wales in 1997.[3]
Tavener's Fall and Resurrection, first performed in 2000, used instruments such as ram's horn, ney flute and kaval. It was dedicated to the Prince of Wales, with whom Tavener formed a lasting friendship.[3] In 2003 Tavener composed the exceptionally large work The Veil of the Temple (which was premièred at the Temple Church, London), based on texts from a number of religions. Identified by Tavener as "the supreme achievement of my life",[12] it is set for four choirs, several orchestras and soloists and lasts at least seven hours.[9]Prayer of the Heart, written for and performed by Björk, was premiered in 2004.[15] In 2007 Tavener composed The Beautiful Names, a setting of the 99 names of God in the Muslim tradition, sung in Arabic.[12]
It had been reported, particularly in the British press, that Tavener left Orthodox Christianity to explore a number of other different religious traditions, including Hinduism and Islam, and became a follower of the Traditionalist philosopher Frithjof Schuon.[16][17] In an interview with The New York Times, conducted by British music journalist Michael White, Tavener said: "I reached a point where everything I wrote was terribly austere and hidebound by the tonal system of the Orthodox Church, and I felt the need, in my music at least, to become more universalist: to take in other colors, other languages." The interviewer also reported at the time that he "hasn’t abandoned Orthodoxy. He remains devotedly Christian."[18] Speaking on the BBC Four television programme Sacred Music in 2010, Tavener described himself as "essentially Orthodox".[19] He reiterated both his desire to explore the musical traditions of other religions, and his adherence to the Orthodox Christian faith, on Start the Week,[20] recorded only days before his death and broadcast on 11 November 2013.

Personal life


In 1974 he married the Greek dancer Victoria Maragopoulou, but it only lasted eight months.[3][8] In 1991 he married Maryanna Schaefer with whom he had three children, Theodora, Sofia and Orlando.[3] He suffered from considerable health problems throughout his life. He had a stroke in his thirties, heart surgery and the removal of a tumour in his forties,[21] and suffered two successive heart attacks which left him very frail.[22] He was diagnosed with Marfan syndrome in 1990.[3][23][24] Lady Tavener broadcast a charity appeal on BBC Radio 4 in October 2008 on behalf of the Marfan Trust.[25]
Tavener had an interest in classic cars, owning an Armstrong Siddeley Sapphire, a Rolls-Royce Silver Shadow, a Jaguar XJ6 and a Bentley Mulsanne Turbo.[26]

Death


Tavener died, aged 69, on 12 November 2013 at his home in Child Okeford, Dorset.[27] In the music world, composers John Rutter[27] and Sir Peter Maxwell Davies,[27][28] cellist Steven Isserlis,[27]Neil Portnow, president of the National Academy of Recording Arts and Sciences, Roger Wright, controller of BBC Radio 3 and director of the Proms, and soprano Patricia Rozario, paid tribute. A tribute was also received from Charles, Prince of Wales.[27][28] Tavener's funeral was held at the Anglican Cathedral in Winchester on 28 November 2013. The service was Orthodox, and presided over by Archbishop Gregorios of Thyateira, the representative of the Ecumenical Patriarch, and the most senior Orthodox bishop currently in the UK. Some 700 mourners attended.[29]

Music


John Rutter describes Tavener as having the "very rare gift" of being able to "bring an audience to a deep silence."[27] According to Steven Isserlis, "he had his own voice. He wasn't writing to be popular – he was writing the music he had to write."[27]

Style and development


While Tavener's earliest music was influenced by Igor Stravinsky and Olivier Messiaen– often invoking the sound world of Stravinsky, in particular Canticum Sacrum,[3] and the ecstatic quality found in various works by Messiaen – his later music became more sparse, using wide registral space and was usually diatonicallytonal.[7] Tavener recognised Arvo Pärt as "a kindred spirit" and shared with him a common religious tradition and a fondness for textural transparency.[9]

More here.


External links
A video of John Tavener's 'Prayer of the Heart' which he wrote especially for Bjork. It is a stunning setting of the 'Jesus Prayer' - "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me".



See also:

Harold II of England, the last Orthodox king of England
The Orthodox Church in England:

http://www.thyateira.org.uk/ 
http://www.antiochian-orthodox.co.uk/index.html
Orthodox England
Τζων Τάβενερ, ένας ορθόδοξος Βρετανός συνθέτης

Wikipedia

Φωτο από εδώ
Ο σερ Τζων Κένεθ Τάβενερ (28 Ιανουαρίου 1944 − 12 Νοεμβρίου 2013) ήταν Βρετανός συνθέτης, γνωστός για τα μινιμαλιστικά του έργα θρησκευτικής μουσικής, όπως τα The Whaleκαι Funeral Ikos. Δεν πρέπει να συγχέεται με τον συνθέτη του 16ου αιώνα Τζον Τάβερνερ, παρότι ο ίδιος ισχυριζόταν ότι είναι απευθείας απόγονός του[1]. Ο Τάβενερ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του θριαμβευτικά: το 1968, σε ηλικία 24 ετών, περιγράφηκε από τον Guardianως «η μουσική ανακάλυψη της χρονιάς», ενώ οι Timesέγραψαν ότι ήταν «μεταξύ των καλύτερων δημιουργικών ταλέντων της γενιάς του». Το έτος 2000 του απονεμήθηκε ο τίτλος του ιππότη (σερ) «για τις υπηρεσίες του στη μουσική», ενώ είχε κερδίσει και το σημαντικό βρετανικό Βραβείο Άιβορ Νοβέλο[2].

Βιογραφία

Ο Τζων Τάβενερ γεννήθηκε στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου. Φοίτησε στο σχολείο Χάιγκέιτ, όπου ένας από τους συμμαθητές του ήταν ο Τζων Ράτερ, και στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής, όπου ένας από τους καθηγητές του ήταν ο σερ Λένοξ Μπέρκλεϋ. Αναδείχθηκε το 1968 με τη δραματική του καντάταThe Whale, βασισμένη στην ιστορία του Ιωνάκαι του κήτους από την Παλαιά Διαθήκη. Η πρεμιέρα του έργου ήταν και η πρώτη συναυλία της ορχήστρας London Sinfonietta, ενώ αργότερα εκδόθηκε σε δίσκο από την Apple Records, όπως και το έργο του Κελτικό Ρέκβιεμ. Το επόμενο έτος άρχισε να διδάσκει στο Trinity College of Music στο Λονδίνο. Το 1977, σε ηλικία 33 ετών, ο Τάβενερ βαπτίσθηκε Ορθόδοξος Χριστιανός. Η ορθόδοξη θεολογία και οι λειτουργικές παραδόσεις της Ορθοδοξίας επηρέασαν σημαντικά το έργο του. Μελέτησε και μελοποίησε γραπτά των Πατέρων της Εκκλησίας, ολοκληρώνοντας μία Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τη βασική λειτουργία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Από τα δημοφιλέστερα και συχνότερα παρουσιαζόμενα έργα του Τάβενερ είναι η σύντομη απόδοση για χορωδία του Αμνούτου Ουίλλιαμ Μπλέηκσε 4 μέρη, γραμμένη μέσα σε ένα απόγευμα το 1982 για τον ανιψιό του Σάιμον με την ευκαιρία των τρίτων γενεθλίων του. Αυτό το απλό, ομοφωνικό κομμάτι εκτελειται συνήθως ως χριστουγεννιάτικο. Σημαντικότερες, ωστόσο, υπήρξαν οι εξερευνήσεις του στον ρωσικό και τον νεοελληνικό πολιτισμό, όπως αναδεικνύονται στα έργα του Ρέκβιεμ της Αχμάτοβακαι 16 χαϊκού του Σεφέρη. Ανάμεσα στα αξιόλογα μεταγενέστερα έργα του Τάβενερ συγκαταλέγονται τα Ο Ακάθιστος των Ευχαριστιών (1987, γραμμένο ως εορτασμός για τα χίλια χρόνια της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας), The Protecting Veil (που πρωτοεκτελέσθηκε από τον τσελίστα Στήβεν Ίσερλις και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου στα Proms του 1989) και Song for Athene (1993, εκτελέσθηκε στην κηδεία της Πριγκίπισσας Νταϊάνα). Ο Τάβενερ επίσης συνέθεσε και αφιέρωσε στη μνήμη της Νταϊάνα το κομμάτι Eternity's Sunrise, βασισμένο σε ποίηση του Ουίλλιαμ Μπλέηκ.
Μετά το 2000 είχε αναφερθεί, ιδιαίτερα στον βρετανικό τύπο, ότι ο Τάβενερ είχε αφήσει την Ορθοδοξία για να εξερευνήσει άλλες θρησκευτικές παραδόσεις, όπως τον Ινδουισμό και το Ισλάμ, καθώς και ότι είχε γίνει ακόλουθος του μυστικιστή φιλοσόφου Φρίτγιοφ Schuon[3][4]. Πάντως, παρότι τα τελευταία του χρόνια είχε ενσωματώσει στοιχεία μη δυτικής μουσικής στις συνθέσεις του, ο Τάβενερ παρέμεινε Ορθόδοξος Χριστιανός: Στη δεύτερη περίοδο της τηλεοπτικής σειράς Sacred Music, που μεταδόθηκε στη Βρετανία από το BBC Four στις 2 Απριλίου 2010, ο Τάβενερ περιέγραψε τον εαυτό του ως «ουσιαστικά Ορθόδοξο».

Το 2003 ο Τάβενερ συνέθεσε το πολύωρο έργο The Veil of the Temple («Το πέπλο του ναού»), που έκανε πρεμιέρα στην Temple Church της Φλητ Στρήτ του Λονδίνου και βασίζεται σε κείμενα από διάφορες θρησκείες. Είναι γραμμένο για 4 χορωδίες, αρκετές ορχήστρες και σολίστες, και διαρκεί τουλάχιστον επτά ώρες. Η πρεμιέρα, το 2004, του κομματιού του Προσευχή της καρδιάς, που είναι γραμμένο για (και εκτελέσθηκε από) την Μπιόρκ, εκδόθηκε σε CD και ενσωματώθηκε ως μουσική κάλυψη στην εγκατάσταση του Τζέικ Λέβερ Centre + Circumference (2008, Wallspace, All Hallows on the Wall, City of London).
Παρότι τα παλαιότερα έργα του Τάβενερ ήταν επηρεασμένα από τον Ίγκορ Στραβίνσκικαι (λιγότερο) από τον Ολιβιέ Μεσιάν, θυμίζοντας συχνά τον ηχητικό κόσμο των έργων του Στραβίνσκι Requiem Canticlesκαι A Sermon, a Narrative and a Prayer, καθώς και την εκστατική ποιότητα διάφορων έργων του Μεσιάν, η μεταγενέστερη μουσική του Τάβενερ είναι συνήθως διατονική. Ορισμένοι σχολιαστές διακρίνουν μία ομοιότητα με τα έργα του Άρβο Περτ, από την κοινή θρησκευτική θεματολογία τους ως τις τεχνικές λεπτομέρειες του μήκους των μουσικών φράσεων, του διατονισμού και της χρήσεως των κρουστών.
Η ύστερη μουσική του Τάβενερ είχε μετακινηθεί από τη διάφανη απλότητα της δεκαετίας του 1980 προς ένα πολύ πιο κορεσμένο αρμονικά ύφος, όπως εμφαίνεται ιδιαίτερα στα έργα του Atma Mass (2003) και Requiem (2008).
Ο Τάβενερ υπέφερε από σοβαρά προβλήματα με την υγεία του: μετά από ένα έμφραγμα στα τριάντα του, εγχείρηση στην καρδιά και την αφαίρεση ενός όγκου[5], είχε υποστεί δύο διαδοχικές καρδιακές προσβολές που άφησαν πολύ ευπαθή[6]. Κυριότερη αιτία αυτών των προβλημάτων ήταν ότι έπασχε από Σύνδρομο Μαρφάν[7][8]. Η σύζυγός του Μαριάννα είχε απευθύνει μία φιλανθρωπική έκκληση στο ραδιόφωνο του BBC τον Οκτώβριο 2008 για ενίσχυση του Marfan Trust[9].

Περισσότερα εδώ.

Δείτε επίσης:

"Αυτήν την ημέρα ο βασιλιάς Χάρολντ έπεσε..." (ο τελευταίος ορθόδοξος βασιλιάς της Αγγλίας) 

Άλωση και Μνήμη (και τζιχαντιστές)...

$
0
0

Φωτο από εδώ

Η μνήμη της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης (29 Μαΐου) είναι σήμερα πιο επιτακτική και επείγουσα, λόγω και των σύγχρονων τζιχαντιστών.
Ό,τι κι αν πουν κάποιοι, είναι αδύνατο να μη συνδέσουμε τους τζιχαντιστές με την Άλωση (καθώς και με τους πρώτους μουσουλμάνους, του 7ου αιώνα), γιατί βλέπουμε απλώς την ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Εμείς ωστόσο, σ'αυτή τη μπλογκονησίδα, επιμένουμε χριστιανικά και πνευματικά. Δεν είμαστε πολιτικό ιστολόγιο. Οι πολιτικοί ας κάνουν τη δουλειά τους (που δυστυχώς δεν την κάνουν, όπως δεν την έκαναν σχεδόν ποτέ στη νεώτερη ελληνική ιστορία - γι'αυτό και πρέπει να ελέγχονται και να πιέζονται από τις υγιείς δυνάμεις της πατρίδας μας). Η Εκκλησία πρέπει να κάνει τη δική της, που είναι ο ευαγγελισμός των εθνών και η σωτηρία των ψυχών και του κόσμου.

Το αφιερωματάκι μας:

29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!...
Το Ισλάμ έρχεται - Εμείς κοιμόμαστε;
Για το νέο κύμα λαθρομεταναστών που καταπλέει στη χώρα μας

Ο πρώιμος ισλαμικός επεκτατισμός
Το ήθος του Μωάμεθ

Η Ορθοδοξία στην Τουρκία!
Ισλάμ (ενότητα άρθρων)
Από Ισλάμ (μεταστροφές - υποενότητα της προηγούμενης)
Ο νεομάρτυρας ιεραπόστολος π. Δανιήλ Συσόεφ
Γάμος χριστιανής με μουσουλμάνο

Πομάκοι, Ισλάμ και Ορθοδοξία - μια πρόσκληση
Σύγχρονοι μάρτυρες

Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος: Δεν πολέμησε για να νικήσει τους εχθρούς, αλλά για να αναστήσει την αξιοπρέπεια των Ελλήνων!
Βυζάντιο: μια χώρα όπου επιστήμη και Εκκλησία δεν βρίσκονταν σε κόντρα
Εκκλησία και εξουσία στο Βυζάντιο
Η ελληνικότητα και ο πατριωτισμός του Γεννάδιου Σχολάριου


Η αγία Υπομονή, μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Ο άγιος Πατάπιος και η αγία Υπομονή (βίντεο)

Η αγία Θεοδοσία και άλλοι άγιοι στις 29 Μαΐου

Ο αδελφός είναι η ίδια μας η ζωή (αγίου ΣΙλουανού του Αθωνίτη, † 1938)

$
0
0
 
Ο αδελφός είναι η ίδια μας η ζωή

Αγιορείτικο Βήμα
 
Προσδοκώντας τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, η αγάπη επιθυμεί να φθάσει έως το τέλος· γι᾿ αυτό αγκαλιάζει όχι μόνο το σύνολο όσων βρίσκονται τώρα πάνω στη γη, αλλά ακόμη και αυτούς που είναι ήδη κεκοιμημένοι, ακόμη και τον άδη και αυτούς που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί, με άλλα λόγια τον όλο Αδάμ.
Μακαρία η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, διότι ο αδελφός μας είναι η ίδια η ζωή μας.
Η ψυχή λυπάται όταν βλέπει τον άλλο να υποφέρει. Εάν μπορούσα να βοηθήσω έστω και έναν μόνο άνθρωπο, θα ευλογούσα γι᾿ αυτό αιωνίως τον Κύριο.

Πρέπει να έχεις καρδιά που συμπάσχει και να αγαπάς όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά επίσης να σέβεσαι κάθε πλάσμα, καθετί που έχει δημιουργηθεί από τον Θεό.

Και:

Δίψα και άμεση γνώση του Θεού, Ειρήνη και Αγάπη

Διαμάντια από τη διδασκαλία του αγίου Σιλουανού (και η βιογραφία του)
Η μυστική πράκτορας και ο καλόγερος
Αυτογνωσία
Ο συνάνθρωπος: κόλαση ή παράδεισος;
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους
Ο γέροντας Ισίδωρος και η πλάση... Τα «σιωπηλά και ήσυχα παιδιά της γης»

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
Πώς αναζητούμε το Θεό. Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά "να δουν" 
Προσδοκώντας τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, η αγάπη επιθυμεί να φθάσει έως το τέλος· γι᾿ αυτό αγκαλιάζει όχι μόνο το σύνολο όσων βρίσκονται τώρα πάνω στη γη, αλλά ακόμη και αυτούς που είναι ήδη κεκοιμημένοι, ακόμη και τον άδη και αυτούς που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί, με άλλα λόγια τον όλο Αδάμ.

Μακαρία η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, διότι ο αδελφός μας είναι η ίδια η ζωή μας.

Η ψυχή λυπάται όταν βλέπει τον άλλο να υποφέρει. Εάν μπορούσα να βοηθήσω έστω και έναν μόνο άνθρωπο, θα ευλογούσα γι᾿ αυτό αιωνίως τον Κύριο.

Πρέπει να έχεις καρδιά που συμπάσχει και να αγαπάς όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά επίσης να σέβεσαι κάθε πλάσμα, καθετί που έχει δημιουργηθεί από τον Θεό.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης - See more at: http://perivolipanagias.blogspot.gr/2015/05/blog-post_753.html#sthash.SPZ74ffo.dpuf
Προσδοκώντας τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, η αγάπη επιθυμεί να φθάσει έως το τέλος· γι᾿ αυτό αγκαλιάζει όχι μόνο το σύνολο όσων βρίσκονται τώρα πάνω στη γη, αλλά ακόμη και αυτούς που είναι ήδη κεκοιμημένοι, ακόμη και τον άδη και αυτούς που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί, με άλλα λόγια τον όλο Αδάμ.

Μακαρία η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, διότι ο αδελφός μας είναι η ίδια η ζωή μας.

Η ψυχή λυπάται όταν βλέπει τον άλλο να υποφέρει. Εάν μπορούσα να βοηθήσω έστω και έναν μόνο άνθρωπο, θα ευλογούσα γι᾿ αυτό αιωνίως τον Κύριο.

Πρέπει να έχεις καρδιά που συμπάσχει και να αγαπάς όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά επίσης να σέβεσαι κάθε πλάσμα, καθετί που έχει δημιουργηθεί από τον Θεό.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης - See more at: http://perivolipanagias.blogspot.gr/2015/05/blog-post_753.html#sthash.SPZ74ffo.dpuf

Πεντηκοστή και πνευματική δίψα

$
0
0

ΕΑΝ ΤΙΣ ΔΙΨΑ, ΕΡΧΕΣΘΩ ΠΡΟΣ ΜΕ ΚΑΙ ΠΙΝΕΤΩ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός 
 
Οι γιορτές της πίστης μας μάς δίνονται για να ξεδιψάσουμε την πνευματική μας δίψα για τον Θεό, την Αλήθεια, τη  Ζωή. Μας δίδονται για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την προσκόλλησή μας σε έναν τρόπο ζωής, ο οποίος φαίνεται να καλύπτει τον χρόνο μας, να απομυζά τον προβληματισμό μας για το επέκεινα, να μας απορροφά είτε με το να επιδιώκουμε την λιγοστή απόλαυση που θα μας κάνει να ξεχνιόμαστε είτε με το να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο, ένα καλύτερο μέλλον, μια μεγαλύτερη άνεση στην πορεία μας.
 
Μέσα από τις γιορτές της πίστης συναντούμε τον πρωταγωνιστή τους που δεν είναι άλλος από τον τριαδικό Θεό. Είναι Αυτός που μας δημιούργησε, Αυτός που μας ανακαίνισε, Αυτός που βρίσκεται κοντά μας δίδοντάς μας το Φως Του, τη χαρά, την Αγάπη, το άνοιγμα στην κοινωνία της αιωνιότητας. Μέσα από τις γιορτές της πίστης μας έχουμε τη δυνατότητα, καθώς συμμετέχουμε στο κορυφαίο γεγονός της Θείας Ευχαριστίας, να αφήνουμε στον εαυτό μας ένα παράθυρο στον ουρανό, μία ελπίδα αιωνιότητας η οποία αλλάζει την ύπαρξή μας.
 
Προϋπόθεση η δίψα μας να μην έχει κορεστεί από τον κόσμο. Να υπάρχει περιθώριο για τον Θεό. Όπως ο Χριστός είπε στους Ιουδαίους την τελευταία ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας: «εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7, 37). Όποιος διψάει, να έρχεται σε μένα και να πίνει. Ο λόγος αυτός δείχνει τη δίψα όχι απλώς για κάποιες ιδέες που θα δώσουν σκοπό και νόημα  στη ζωή μας ή για κάποιο τελετουργικό ή για κάποια λόγια που θα μας παρηγορήσουν, αλλά τη δίψα για ένα Πρόσωπο και για κοινωνία μαζί του.
 
Οι γιορτές της πίστης μας έχουν νόημα αν διψούμε για τον Χριστό. Διότι Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής τους, άμεσα ή έμμεσα.  Και διψώ για τον Χριστό σημαίνει επιθυμώ να τον συναντήσω. Επιθυμώ να Τον γνωρίσω. Επιθυμώ να Τον κοινωνήσω. Επιθυμώ να Τον αγαπήσω και να αφήσω την ζωή μου να αλλάξει, να νοηματοδοτηθεί κοντά Του. Επιθυμώ τελικά να πιω από το ζων ύδωρ που προσφέρει και που δεν είναι άλλο από τον Εαυτό Του. Και το πρόσωπο του Χριστούυπάρχει στην Εκκλησία και γίνεται προσιτό διά του Αγίου Πνεύματος. και μέσα από την χάρη που το Άγιο Πνεύμα δίδει, αποκτούμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον Θεό-Πατέρα, να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη του τριαδικού Θεού, μέσω του Οποίου αγιάζεται και μεταμορφώνεται η ζωή μας.
 
Γιατί οι άνθρωποι, ενώ στην καθημερινή μας ζωή ζητούμε την κοινωνία με τα πρόσωπα των άλλων, καθότι δεν μπορούμε να αντέξουμε την μοναξιά, όταν στην καρδιά μας τίθεται το ερώτημα του Θεού, μεταστρέφουμε την απάντηση από το Πρόσωπο στις πεποιθήσεις, από την συνάντηση και την κοινωνία με τον Υιό του Θεού σε μία αφηρημένη πίστη σε κάποιον γενικά υπάρχοντα Θεό, την επικοινωνία με τον Οποίο μεταθέτουμε για το τέλος του βιολογικού μας χρόνου; Από την άλλη πάλι, γιατί οι άνθρωποι που θέλουμε να πιστεύουμε στο Πρόσωπο του Χριστού και στη συνάντηση μαζί Του δυσκολευόμαστε να Τον προσεγγίσουμε, καθώς αισθανόμαστε ισχυρή εντός μας τη δύναμη της αμαρτίας, τη δύναμη της προσκόλλησης στον κόσμο και τις μέριμνες, αφηνόμαστε στους λογισμούς με τους οποίους ο νους μας μάς αφήνει επαναπαυμένους στην τυπικότητα μιας σχέσης, η οποία αρκείται στη συνήθεια;
 
Το κλειδί είναι το «ερχέσθω».Να έρχεται.  Η σχέση μας με τον Χριστό προϋποθέτει μία συνεχή κίνηση προς Εκείνον. Αυτή η κίνηση είναι απότοκος της δίψας. Όποιος διψά, πηγαίνει προς την πηγή. Και δεν πηγαίνει άπαξ, διότι όσο υπάρχουμε εν χρόνω, θα διψούμε. Όσο θα γνωρίζουμε ότι το ύδωρ το οποίο λαμβάνουμε από τον Χριστό δίνει ζωή, διότι είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο αποστέλλει ο Κύριος στον κόσμο δια της Εκκλησίας, τόσο θα θέλουμε να πηγαίνουμε προς Εκείνον, διότι θα βρίσκουμε σ’ αυτό το ζων ύδωρ ασφάλεια, χαρά, διάθεση να συνεχίσουμε την πορεία μας στον κόσμο και τον χρόνο εν επιγνώσει του Ποιος είναι η Αλήθεια και πώς η Αλήθεια μπορεί να είναι ο γνώμονας της πορείας μας. 
 
Όμως οι άνθρωποι αφήνουμε κατά μέρος αυτό το «ερχέσθω». Πηγαίνουμε στο Χριστό μόνο όταν αισθανόμαστε ότι μας διακατέχουν ανάγκες που μοιάζουν με δίψα, αλλά δεν είναι δίψα ζωής, αλλά δίψα κάλυψης των φόβων μας, των αγωνιών μας, των επιθυμιών για εκπλήρωση των στόχων μας, για εύρεση ανθρώπων με τους οποίους να μπορούμε να συνυπάρχουμε,  και όχι μία συνεχής δίψα για ζωή και περίσσεια ζωής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το «ερχέσθω» να είναι συνήθεια, περιστασιακότητα, ένα διάλειμμα στην πορεία της ζωής μας και όχι η ίδια η ζωή μας.
 
«Ερχέσθω» μας λέει ο κόσμος. Και νομίζουμε ότι κινούμενοι προς αυτόν θα ξεδιψάσουμε. Νικημένοι από τον χρόνο και τη δύναμή του, από τις επιλογές και τα πρότυπα ζωής, από τις ιδέες και την αίσθηση ότι η ματαιότητα ξεπερνιέται όταν δημιουργούμε με βάση τα χαρίσματα, τις ανάγκες και την προσαρμογή μας στα κοσμικά δεδομένα, από την επιθυμία της ευχαρίστησης, πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τον Θεό για να έχει η ζωή μας νόημα. Και είναι το «ερχέσθω» του κόσμου μία υπόσχεση άμεσης πλήρωσης της δίψας μας, είτε με τα αγαθά είτε με τα όνειρα και τις ελπίδες είτε με την προσαρμογή σε δεδομένα που μας καθιστούν μέλη της κοινότητας των πολλών, ενίοτε χωρίς πολύ κόπο, με τη δύναμη του εδώ και τώρα των αισθήσεων. Είναι το «ερχέσθω» του κόσμου η εκπλήρωση της ψευδαίσθησης ότι μπορούμε να γνωρίσουμε τις αλήθειες του, μία εκ νέου μετοχή στον καρπό του δέντρου «του γινώσκειν καλόν και πονηρόν», μία μικρή θεοποίηση που διαγράφει τη δίψα για Θεό. 
 
Καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σ’ αυτά τα «ερχέσθω». Είναι η δύναμη της ελευθερίας που ο Θεός μάς χάρισε και την οποία ουδέποτε αφαιρεί. Μπροστά στην πρόκληση όμως δεν είμαστε μόνοι μας. Υπάρχει ο Παράκλητος. Το Πνεύμα της Αληθείας. Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Ο θησαυρός των αγαθών και ο Χορηγός της Ζωής. Δρα μυστικά και αόρατα. Φωτίζει. Γλυκαίνει. Μας ωθεί στην οδό του «ερχέσθω» προς τον Χριστό. Μας κάνει να αντέχουμε τον καύσωνα των παθών ο οποίος μας καλεί να επιλέξουμε το «ερχέσθω» του κόσμου ως δυνατότητα άμεσου ξεδιψάσματος.  Και μας υποδεικνύει τη ζωή της Εκκλησίας, τη ζωή της αγάπης και της υπομονής ως την οδό στην οποίο ο ερχόμενος δεν θα εκβληθεί έξω, ακόμη κι αν νικηθεί από το άλλο «ερχέσθω».  Πρόσκαιρη είναι εκείνη η ήττα. Αν «έλθει και σκηνώσει εν ημίν» ο Ουράνιος Βασιλεύς, καθαριζόμαστε από πάσης κηλίδος και από εμάς ξεδιψούν κι άλλοι.
 
Γιορτές όπως η Πεντηκοστή, η επιδημία (ερχομός)του Πνεύματος, αποτελούν για όλους μας ανανέωση της ελπίδας, επανεύρεση της πηγής που ξεδιψά αληθινά. Και την ίδια στιγμή μάς υπενθυμίζουν την πρόσκληση του Θεού. Το δικό Του «ερχέσθω», την δική Του κάθοδο στον κόσμο και προς εμάς, η οποία γίνεται συνεχής παρουσία χάριτος στις καρδιές μας. Αρκεί να κοπιάσουμε εν προσευχή, αγάπη και δίψα για κοινωνία μαζί Του. Για να μπορούμε να πίνουμε, να χορταίνουμε και να προσφέρουμε από το ζων ύδωρ του Πνεύματός Του δίνοντας αληθινό νόημα στη ζωή μας και κοινωνώντας το Πρόσωπό Του.
 
Διαβάστε, παρακαλώ, και:
 

Περί του Αγίου Πνεύματος
 
Εξαιτίας της αίρεσης των πεντηκοστιανών, που νομίζουν ότι ξαναζούν την Πεντηκοστή κατά τις συγκεντρώσεις τους, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και αυτή την ανάρτηση:

An Interview with a Former Protestant Missionary

$
0
0

Are There Many Christian Churches, or Is the True Church One?

Journey to Orthodoxy 

priest Peter Jackson editedPriest Peter Jackson — a former Protestant missionary and the translator of several books of Holy Scripture into the language of the Kogi people of Colombia, presently(1997) a student at Holy Trinity Spiritual Seminary — tells of his road to Orthodoxy. This is an Interview conducted with him on the pages of Pravoslavnaya Rus’ [Orthodox Rus’] by R. Sholkov.
 
RS: Tell us a little bit about yourself.
 
PJ: I was an Evangelical Protestant from birth. My family attended Baptist and Presbyterian churches, and my parents were firm believers in [the concept of] the “invisible Church,” i.e., [the belief] that there has never been a single church on earth which could call herself the one True Church; i.e., [a church] possessing the fulness of the Truth [Isstina]. All that was necessary was “to believe in Christ” and to attend that church which was “convenient.” But I could never understand why there were so many different so-called churches, all of which considered themselves to be Bible-based?
When I was 12 years old, our community was visited by some preachers who were doing missionary work in Colombia and translating the Bible for the Indians. Because I had always been interested in languages, I was attracted to this work. I was astonished [to learn] that there are thousands of languages in the world into which the Bible has not yet been translated. I began to study Greek and Hebrew, in order to prepare myself for working in translating the Bible into such languages; and, at the university, I studied linguistics. Later, I joined the Protestant Mission of Bible translators (Wycliffe Bible Translators), in order to obtain a more detailed education.
When I was in training at Wycliffe, I became acquainted with my future wife, Styliana; now we have two sons, Nicholas and Benjamin. Styliana’s parents were missionaries in Colombia, when she was yet 5 years old. They preached among the semi-savage Kogi tribe. Her parents were very happy to receive our (my wife’s and mine) support in this missionary work. They had no time for translations; hence, after our arrival, I began to study both Spanish (which is spoken in Colombia) and the language of the Kogi people, and to translate the New Testament and the book of Genesis into their language. I was also forced to create an orthography for the Kogi, as they had never had a written language.
 
RS: How did you find out about Orthodoxy?
 
PJ: Being a missionary, I understood much. The Evangelicals repeat, over and over, that they all have the same identical faith; but each denomination has its own system of belief. Thus, I saw that the missionaries in Colombia pretended to sympathize with the Roman Catholics; but that behind their backs, they hated each other. Each denomination taught in accordance with its own belief-system, but would say, at the same time, that all Protestants nonetheless believe one and the same thing. I began to think deeply about this—how could we teach the tribes a single faith? when one group would become Baptists, another—Lutherans, a third—Pentecostals. I discovered that each Bible translator, willy-nilly, would translate it in accordance with his own denomination’s world-view. They would say that this “will help the Indians to understand [the Bible] better.” But which translation of the Bible was the correct one? How could we proclaim catholicity [sobornost’]? Where was the Church in all this?
Likewise, while I was translating the Bible from the Greek, I noticed that its meaning was distinct from the English and Spanish translations. The Western teaching concerning predestination (Calvinism), which always used to trouble me, did not exist in the Greek Bible. But the English and Spanish translators, willy-nilly, would introduce slight changes into the meaning of the text, in order to imbue the texts with a western and even a Calvinist meaning. I likewise noticed that the other major Protestant doctrines simply could not be Biblical; chiliasm, for example, or the justification of believers by faith alone, although Protestants explain that these doctrines of theirs are allegedly Bible-based!
I began to study Church history, in order to find out precisely whence these heresies originated, and what the early Church actually taught. Protestants, on the other hand, teach that, after the Apostles, God ceased all activity, as it were, for fourteen centuries.
 
RS: And how did your spouse, who had grown up in a family of confirmed Protestants react to the road along which you had begun to travel?
 
PJ: She always supported me; even, as it were, nudged me along! When we were wed, we promised each other that we would always seek accord in all controversial issues that might arise. The Truth [Istina] is one, and we always discuss all questions until we reach an accord. What we cannot agree about is the teaching concerning the Church. Styliana was likewise brought up with the idea of an “invisible Church,” but rejected it. She believed firmly that the Church must be somewhere. It was precisely she who inspired me to find out whether Calvinism has any basis in the Bible. When I discovered that the distorted concept of predestination existed only in the West, and that the Holy Fathers of the East teach about synergy (i.e., the mutually-reciprocal bond between the Divine and human wills), my wife asked me:
“Well, what about the Greek Church, then? Perhaps it contains the Truth [Istina]?”
My response was the following:
“Which Greek Church? Are you speaking of the Orthodox Church?”
I knew nothing about Orthodoxy, but I had been brought up with the understanding that Orthodoxy is as pernicious as [Roman] Catholicism—even worse, in fact. Thus, I expressed no further interest in the idea.
In the meantime, we were approaching ever closer to Orthodoxy! When we were invited to preach at meetings, I would speak about fasting and the doctrine of synergy. But people did not like what I had to say. I tried to be a proper Protestant and base my teachings upon the Bible, but people would say:
“We don’t care that you can support your words with the Bible, this is still not our doctrine.”
It was apparent that, despite Protestantism’s stand against Church Tradition, they had created their own tradition. We finally figured out that we were no longer Protestants. But we were also not [Roman] Catholics. So what were we? Where was our faith?
When we returned to America for vacation, my wife purchased a used book for 10 cents, entitled “The Orthodox Church.” I immediately read it and was struck by lightning, as it were. I did not know about the seven Œcumenical Councils and about former apostasies. Now, I read about theosis and hesychasm, about St. Gregory Palamas and the Venerable Serafim of Sarov. This was a new world! But, in reality, it was not new, but distinctively unique [samobytnyi]; this was the Apostolic Faith. The Truth [Istina] had turned out to be there, where we had not expected to find It—but [where] It had always waited for us. We understood that Christ had truly built His Church, having said to Peter:
“upon this rock I will build My Church, and the gates of hell shall not prevail against her” (Matt. 16: 18).
We believed in this as in a verity, even when our families and friends stood opposed to our beliefs.
 
RS: When did you become Orthodox?
 
PJ: Only after our return to Colombia did we decide to become Orthodox. But we could not find an Orthodox parish; there was only a tiny Greek community there, but without a priest. A year later, we finally met a priest from Venezuela, and he agreed to baptize us. A month later, he returned with a bishop from the Patriarchate of Constantinople, who invited us to move to Argentina, where he would have prepared me for the priesthood. But the newspapers at that time were filled with stories about the meetings between the Œcumenical Patriarch and the Pope of Rome.
 
RS: What did you know about ecumenism and modernism in “official Orthodoxy”?
 
PJ: We had already read about the participation of the “official Orthodox Churches” in the “World Council of Churches,” but our Orthodox friends in America (all of them, from “officially-Orthodox Churches”) sought to convince us that there is no false teaching or heresy involved in this; and that, by participating in the WCC, the Orthodox can enlighten the heterodox [inovernyie]. Nevertheless, this meeting between the Œcumenical Patriarch and the Pope of Rome troubled us; as did the news that the Antiochian Patriarchate had established de facto communion with the Monophysites. I wrote a letter about this to our bishop.
We were shocked by his reply. He railed abusively [vyrugal] at us for our doubting the Patriarch and said that he was sorry that we had been “deceived by fanatics,” that is, by the True Orthodox. But we didn’t even know a single True Orthodox person, and we had never heard of them. We were simply opposed to ecumenism, because it rejects the “uniqueness” [yedinstvennost’] of Holy Orthodoxy, and thereby contradicts the Œcumenical Councils. Worse yet, the bishop informed us that the Œcumenical Patriarch had not only wanted to enter into communion with the Monophysites and the [Roman] Catholics, but even with all the monotheistic faiths. This was no longer Orthodoxy! I have saved this letter, in order to show it to my “Orthodox” ecumenist-friends. Ecumenism-modernism is not simply a temporary tendency [veyaniye] that will soon vanish. It is the greatest peril of our times.
 
RS: How did you happen to meet True Orthodox Christians, and how did this affect your life?
 
PJ: I was already sending off letters to various Orthodox jurisdictions, in order that they might help me create an Orthodox parish in Colombia. Soon after our baptism, we received letters from Bishop Ilarion [Hilarion] and Fr. Luke; both of them were from ROCOR. Both the one and the other treated us with Christian love, and also suggested to us that we should find out about ecumenism in greater detail. Vladyka Ilarion did not say anything bad against that bishop from the PC, but stated that the Holy Spirit was guiding us onto the right path. When we had finished thoroughly studying [izuchili] the literature of ROCOR and the other True Orthodox jurisdictions, we saw clearly the distinction between their spirituality and the pseudo-spirituality [lzhedukhovnost’] of the “Orthodox” modernists. Thus, we decided to join ROCOR.
 
RS: Now you are studying at Holy Trinity Seminary. What are your plans for the future?
 
PJ: Despite the fact that there have long-since been Orthodox temples in Latin America, we were amazed by the fact that there is not a single one in Colombia, although Orthodox [Christians] do live there. Likewise, many of our friends and acquaintances in Colombia are interested in Orthodoxy. This is a [Roman] Catholic country, but the Protestants have drawn many to themselves. The majority of [Roman] Catholics would never have converted to Protestantism, had they not noticed that their church is moving ever-farther-away from the Truth [Istina]. People tell us that they want to find that original Faith which [once] existed among the ancient Saints. Thus, we think that Colombia, like all of Latin America, is a great harvest, which is awaiting its workers.
 
RS: What would you like to say to our non-Orthodox readers?
 
PJ: We are disappointed by the fact that at such a time as Orthodoxy is being reborn in Rus’, many false teachings are appearing and polluting Russia. God is one, the Church is one, and the Truth [Istina] is one. I would advise the non-Orthodox readers to study thoroughly [izuchit’] the teaching of the Orthodox Church. Not a single other church or faith can call itself the true Church. Do not depart from Orthodoxy because you see some people in it of little faith. You must not abandon the Truth [Istina] on account of sinful man. Sinners are everywhere, but true Saints are only [to be found] in Orthodoxy. Do not be afraid to ask questions and to seek the Truth [Istina]. Then you will be able to say with us:
“We see the true Light; we have found the true Faith.”
*****
But even if we, or an angel from heaven, should preach to you a gospel contrary to that which we preached to you, let him be accursed. As we have said before, so now I say again, If anyone is preaching to you a gospel contrary to that which you received, let him be accursed. (St. Paul [The Epistle to the Galatians, Ch. I, vv. 8-9])
Translated by G. Spruksts from the Russian text in PR, No. 8, 1997, pp. 11-12, 14.
 
Note-Priest Peter Jackson is now the rector of Sts. Theodore Church in Williamsville, near Buffalo, NY.
 

Πεντηκοστή &του Αγίου Πνεύματος...

$
0
0

 Φωτο από εδώ (μπείτε)

Ένα μόνο σχόλιο, προς τον εαυτό μου και προς κάθε αδελφό.
Η Πεντηκοστή είναι η Κυριακή της γονυκλισίας, για την οποία ίσως διαβάσεις πιο κάτω. Η πρώτη μέρα που γονατίζουμε στην Εκκλησία μετά το Πάσχα. Στο μεσοδιάστημα δεν γονατίζουμε, για να θυμόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι κι όχι δούλοι!
Ο ίδιος ο Χριστός γονάτισε (ή πάντως έσκυψε) τουλάχιστον δυο φορές: όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, κατά το Μυστικό Δείπνο, και όταν έπεσε κάτω απ'το βάρος του σταυρού, στο δρόμο για το Γολγοθά. Και τις δυο φορές, το υπέστη για να σώσει εσένα, εμένα και κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε... Έχουμε λοιπόν ένα Θεό, που όχι μόνο γίνεται άνθρωπος, αλλά και γονατίζει για τον άνθρωπο και φυσικά πεθαίνει γι'αυτόν. Αυτό το Θεό δοξάζει και Αυτόν διακηρύσσει ο Χριστιανισμός (εννοώ η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αυθεντική Εκκλησίαπου ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός), γι'αυτό και δεν συγκρίνεται με καμιά θρησκεία (ούτε καν με τον Καθολικισμό, που αντιλαμβάνεται το Θεό ως εξουσία).
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί συνηθίζουμε να γονατίζουμε μπροστά στην εικόνα του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου αγίου, εκφράζοντας το βάρος του δικού μας σταυρού και των δικών μας αμαρτιών. Κάποιοι αδελφοί μας δεν καταδέχονται να γονατίσουν, επειδή βλέπουν με περιφρόνηση τους αγράμματους προγόνους τους να το κάνουν και οι ίδιοι αισθάνονται μορφωμένοι, εξελιγμένοι και ανώτεροι - δε βλέπουν ωστόσο ότι και άγιοι τρομερά μορφωμένοι το ίδιο κάνουν. Όποιος όμως δεν καταδέχεται να γονατίσει μπροστά στην εικόνα του Χριστού, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γονατίσει μπροστά στο διάβολο.
Φωτο από εδώ
Και ο μεν Ιησούς, από κει που είσαι γονατισμένος, αδελφέ / αδελφή μου, θα σε ανασηκώσει. Όμως ο διάβολος θα σε συντρίψει.
Θα δώσω ένα παράδειγμα για την άρνησή μας να γονατίσουμε. Είναι από το αυτοβιογραφικό κείμενο του Nilus Stryker, ενός βουδιστή ιερέα των ΗΠΑ που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία:
Στον Βουδισμό της Vajrayana, βλέπεις τον δάσκαλό σου σαν ένα φωτισμένο ον, το οποίο αντιπροσωπεύει πλήρως το μονοπάτι σου προς εκείνο τον στόχο. Βάζουμε εδαφιαία μετάνοια στον δάσκαλό μας, σε ένδειξη απόλυτου σεβασμού και σε ένδειξη της εξάρτησής μας από αυτόν για την πνευματική μας πρόοδο και ολοκλήρωση. Εγώ έβαζα μετάνοιες στον δάσκαλό μου χωρίς κανένα ενδοιασμό (το μόνο εμπόδιο ήταν τα κιλά μου και τα γόνατά μου).
Στην Ορθόδοξη εκκλησία βάζουμε μετάνοιες ενώπιον του Θεού, ενώπιον του Χριστού, ενώπιον του Αγίου Πνεύματος. Βάζουμε και μετάνοιες ενώπιον των εικόνων των αγίων, σε ένδειξη αφοσίωσης και σεβασμού.
Εγώ ακόμα αρνιόμουν να κάνω μετάνοιες. Κάτι υπήρχε, μέσα σ’ αυτή την εμμονή μου, που δεν ήταν λογικό. Έβλεπα, πόσο αλλόκοτο ήταν να βάζω μετάνοιες σε ένα δάσκαλο και να επιμένω να μην το κάνω ενώπιον Θεού. Μου φαινόταν κάπως πιο εύκολο να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο παρά το Θείο. Έκανα τον σταυρό μου, αλλά δεν έκανα μετάνοιες. Εδώ με τράβηξαν κυριολεκτικά από το κρεβάτι, με κάλεσαν με τέτοιον τρόπο που μέχρι εγώ τον άκουσα, και βίωσα μια τέτοια απίστευτη εμπειρία Φωτός και Αγάπης με τρόπο τόσο προσωπικό, και όμως, η υπερηφάνεια μου και η ισχυρογνωμοσύνη μου συνέχιζαν να αντιστέκονται σε μια πιο πλούσια και πληρέστερη εκδήλωση αφοσίωσης… Δεν λύγιζα… Δεν θα «έκλινα τον αυχένα» στον Θεό… Κάτι συνέχιζε να αντιστέκεται δυναμικά στο κάλεσμα του Χριστού και της Ορθόδοξης εκκλησίας… Κι ας ήξερα πως δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω ξανά.
Ένα κλικ λοιπόν, σε παρακαλώ, ΑΝ θέλεις, στα:


Περί του Αγίου Πνεύματος
 
Εξαιτίας της αίρεσης των πεντηκοστιανών, που νομίζουν ότι ξαναζούν την Πεντηκοστή κατά τις συγκεντρώσεις τους, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και αυτή την ανάρτηση:

Pentecost Apolytikion in Greek, Arabic, Romanian, Slavonic, Spanish

$
0
0

Click:The Earth has become Heaven today

Από canarino3075
Ευλογητος ει, Χριστε ο Θεος ημων, ο πανσοφους τους αλιεις αναδειξας, καταπεμψας αυτοις το Πνευμα το αγιον, και δι'αυτών την Οικουμενην σαγηνευσας, φιλανθρωπε, δοξα Σοι!

مبارك أنت ايها المسيح إلهنا
يا من اظهرت الصيادين غزيري الحكمة، إذ سكبت عليهم الروح القدس
وبهم اصطدت المسكونة يا محب البشر المجد لك

Binecuvântat eşti Hristoase, Dumnezeul nostru, Cela ce prea înţelepţi pe pescari ai arătat, trimiţându-le lor Duhul Sfânt; şi printr-înşii lumea ai vânat, iubitorule de oameni, mărire Ţie!



Bendito eres tú, oh Cristo Dios nuestro,que mostraste a los Pescadores sapientísimos,cuando enviaste sobre ellos el Espíritu Santo, y por ellos el universo pescaste, Oh amante de la Humanidad, gloria a tí.

Άγιοι &Μνήμες στην πόρτα του Ιούνη...

$
0
0

Περίπλους του Αγίου Όρους για την ενίσχυση των ορθόδοξων κλινικών στη Τανζανία

$
0
0

Από το ιστολόγιο τηςΟρθόδοξης Ιεραποστολής


Το Σάββατο 20 Ιουνίου 2015 ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΑΝΖΑΝΙΑΣ διοργανώνει τον ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!!! 

Μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως Τανζανίας: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τους ήδη 260 ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ που δήλωσαν συμμετοχή στον ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ με στάση στην ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ!!!



Τα 10 λεωφορεία (με 500 προσκυνητές) θα ξεκινήσουν από Θεσσαλονίκη (κ. Μήτζια 6989814893), Σέρρες (κ. Τόττα 6982457434), Χαλκιδική (αδ. Βασιλική 6973961861), Νέα Μεσήμβρια (κ. Τρυφερίδου 6974663068) και Σοχό (κ. Πολυξένη Γρούσκου 6941543157) κόστος 25€ μόνο!!
Τα έσοδα θα διατεθούν στις Ορθόδοξες Κλινικές μας!!

https://www.facebook.com/orthodoxtanzania?fref=ts


 Ακολουθία σε αχυροκαλύβα-εκκλησία

Για την Ιερά Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως (Τανζανίας), διαβάστε πολλές ειδήσεις εδώ!
Από εκεί αλιεύουμε και τα παρακάτω:

Ιερά Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως

Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Δημήτριος. Η Μητρόπολη περιλαμβάνει στην αρμοδιότητά της την Ανατολική Τανζανία και τις Σεϋχέλλες Νήσους και εδρεύει στο Νταρ Ες Σαλάαμ (:Ειρηνούπολη) της Τανζανίας. Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή με την πρόνοια του Σεβασμιωτάτου έχει κάνει άλματα. Υπάρχουν 59 Ιεροί Ναοί, πολλοί εκ των οποίων φτιαγμένοι από χόρτα (χορτοκαλύβες), κατηχητικά σχολεία, σύνδεσμοι ορθοδόξων νέων και σύλλογοι ορθοδόξων γυναικών. 


Η Ιερά Μητρόπολη έχει κατηχήσει και βαπτίσει πάνω από 35.000 ιθαγενείς, δίνει υποτροφείες σε περισσότερους από 1.800 μαθητές και φοιτητές, δίνει βοηθήματα σε εκατοντάδες αναξιοπαθούντες, διανέμει μεγάλες ποσότητες ιματισμού, υπόδησης και σχολικών ειδών, φροντίζει για την πραγματοποίηση γεωτρήσεων, την παροχή πόσιμου νερού και την ανάπτυξη γεωργοκτηνοτροφικών προγραμμάτων. Προσφέρει καθημερινά πρωινό ρόφημα και συσσίτιο σε 400 νήπια, γεύμα σε 250 μαθητές και δύο φορές την εβδομάδα βιταμίνες σε 600 μαθητές. Προσφέρει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε καρκινοπαθείς νέους καθώς και δεκάδες αναπηρικά αμαξίδια ετησίως. Εξασφαλίζει στέγη σε δεκάδες πολύτεκνες οικογένειες και έχει εξασφαλίσει την παροχή πόσιμου ύδατος σε πάνω από 300.000 ιθαγενείς.

Επίσημος ιστοχώρος

Επίσκεψη σε χωριό Μασάι
Η Βόρεια Τανζανία έχει την Ιερά Μητρόπολη Μουάνζας, για την οποία δείτε εδώ.


Δείτε επίσης:

An urgent appeal to Orthodox Christians living in the US and Canada. Επείγουσα έκκληση προς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζουν στις ΗΠΑ και στον Καναδά (για συμμετοχή στην ιεραποστολή στην Αλάσκα).

Αγώνας ζωής και θανάτου στη Γουινέα. Life and death struggle in Guinea.

Δανία: Καθηγητής του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης έγινε Ορθόδοξος

$
0
0

Από τον Προσκυνητή:
Στις 31 Μαΐου 2015, Κυριακή της Πεντηκοστής, ο Ρουμάνος επίσκοπος Βορείου Ευρώπης Μακάριος τέλεσε τη θεία λειτουργία στο ναό της ρουμανικής κοινότητας στην Κοπεγχάγη.
Με την ευκαιρία αυτή, βαπτίστηκε Ορθόδοξος ο Δανός καθηγητής πανεπιστήμιου κ. Ιωάννης Γκίσσελ, μετά από τρίχρονη κατηχήση στα δόγματα της ορθοδόξου πίστεως. Ευχόμαστε καλή πορεία και καλό παράδεισο στο νεοφώτιστο!


Περισσότερα εδώ (στα ρουμάνικα).
Για την Ορθόδοξη Εκκλησία στη Δανία, πληροφορίες εδώ (αγγλικά και δανέζικα).
În ajunul Praznicului Rusaliilor, sâmbătă 30 mai 2015, Preasfințitul Părinte Episcop Macarie al Europei de Nord a săvârșit Sfânta Liturghie și pomenirea celor adormiți, de Moșii de vară, în Paraclisul Centrului Episcopal din Stockholm. După amiază, a botezat cea de-a doua fetiță în familia unor tineri medici români din Stockholm apoi a săvârșit Privegherea Praznicului Pogorârii Sfântului Duh.

În Duminica Rusaliilor, 31 mai 2015, Preasfințitul Părinte Episcop Macarie, împreună cu un sobor de preoți și diaconi a săvârșit Sfânta Liturghie și Vecernia plecării genunchilor în biserica parohiei românești din Copenhaga, potrivit episcopiascandinavia.se. Cu acest prilej, profesorul danez Ioan Gissel de la Universitatea din Copenhaga a primit Botezul în Biserica Ortodoxă, după aproape trei ani de pregătire duhovnicească. Ierarhul i-a oferit noului luminat, în dar, o cruciuliță de argint realizată după modelul Crucii Nordului, o icoană pictată cu Sfântul Proroc Ioan Botezătorul, un ștergar românesc și mai multe cărți de spiritualitate ortodoxă în limba daneză.

În Lunea Rusaliilor, 1 iunie 2015, Părintele Episcop Macarie va sluji Sfânta Liturghie de hram în Mănăstirea Ortodoxă Suedeză „Sfânta Treime” din localitatea Bredared, Suedia.
- See more at: http://basilica.ro/sarbatoarea-rusaliilor-la-copenhaga-107193.html#sthash.d7xVuOHO.dpu
În ajunul Praznicului Rusaliilor, sâmbătă 30 mai 2015, Preasfințitul Părinte Episcop Macarie al Europei de Nord a săvârșit Sfânta Liturghie și pomenirea celor adormiți, de Moșii de vară, în Paraclisul Centrului Episcopal din Stockholm. După amiază, a botezat cea de-a doua fetiță în familia unor tineri medici români din Stockholm apoi a săvârșit Privegherea Praznicului Pogorârii Sfântului Duh.

În Duminica Rusaliilor, 31 mai 2015, Preasfințitul Părinte Episcop Macarie, împreună cu un sobor de preoți și diaconi a săvârșit Sfânta Liturghie și Vecernia plecării genunchilor în biserica parohiei românești din Copenhaga, potrivit episcopiascandinavia.se. Cu acest prilej, profesorul danez Ioan Gissel de la Universitatea din Copenhaga a primit Botezul în Biserica Ortodoxă, după aproape trei ani de pregătire duhovnicească. Ierarhul i-a oferit noului luminat, în dar, o cruciuliță de argint realizată după modelul Crucii Nordului, o icoană pictată cu Sfântul Proroc Ioan Botezătorul, un ștergar românesc și mai multe cărți de spiritualitate ortodoxă în limba daneză.

În Lunea Rusaliilor, 1 iunie 2015, Părintele Episcop Macarie va sluji Sfânta Liturghie de hram în Mănăstirea Ortodoxă Suedeză „Sfânta Treime” din localitatea Bredared, Suedia.
- See more at: http://basilica.ro/sarbatoarea-rusaliilor-la-copenhaga-107193.html#sthash.d7xVuOHO.dpuf

"The Earth Has Become Heaven Today" - Why Did Christ Call the Grace of the Holy Spirit Water?

$
0
0

"The Earth Has Become Heaven Today" 


By Metropolitan Seraphim of Kastoria
MYSTAGOGY

In a famous speech of Saint John Chrysostom, where he speaks of the epidemic of the Holy Spirit on the day of Pentecost, he says the following:

"The earth has become heaven today, not that the stars have descended from the sky to the earth, but the apostles have been raised to the heavens, because the grace of the Spirit has been poured out."1

From the day of Pentecost the All Holy Spirit, the Comforter, has been with us, "the Spirit of Truth, Who is everywhere present and fills all things, the treaury of good things and giver of life." He is Life and life-giving, Light and light-giving, Goodness and the source of goodness, the Spirit of wisdom, the Spirit of prudence, God and god-maker, Fire and the fire-producer. This is what the hymnographers of the Church chant.

Saint Theodore the Studite will be our teacher on this great and illustrious day of our faith, for he is the poet of the antiphons, which are those hymns we chant every Sunday in the Service of Matins before the Morning Gospel. In one of these which is chanted in the fourth tone he says:

"By the Holy Spirit shall every soul be given life 
and be elevated through purification, 
and be made radiant through the mystery of the Triune Unity."

First, every rational soul with the presence of the Holy Spirit not only receives life by the creative word of God "be fruitful and multiply and have dominion over the earth," but also the good life with the re-creation that takes place through the Mystery of Baptism.

And then, by our participation in the divine-working Mysteries of the Church, we are regenerated, brightened and illuminated, becoming ready to see the face of Christ, acquiring the space in our soul for the presence of the Holy Spirit. It is filled with life, as Christ said: "I am come that they might have life, and that they might have it more abundantly."2

Concerning this wonderful presence of the Holy Spirit in the life of each person and in particular the change it causes, Basil the Great says: "If through faith He receives a publican, he is made an evangelist [meaning Matthew the Evangelist]; if one is born a fisherman, he ends up a theologian [meaning John the Theologian]; if a persecutor finds repentance, he becomes an apostle to the nations [meaning Paul the Apiostle]."3

The Holy Spirit becomes rooted in the soul of every believer through the Holy Mysteries of the Church and spiritually transforms them: "He illumines all towards the understanding of God, the prophets He inspires, the legislators He makes wise, the priests He perfects, ... the righteous He establishes, the prudent He makes modest, He acts through the grace of healing, enlivens the dead, releases the captives, adopts the alienated."4 The Holy Spirit abides in the Church as its guide and inspiration, as the inexhaustible source of divine illumination, as the inexhaustible river of countless graces.

Conversely, when someone loses the grace of the Holy Spirit, which is the true life of the soul, according to the expression of the Holy Fathers, then they are spiritually dead, and they are separated from God. Saint Gregory Palamas calls this the primary death of the soul. The life of the soul is its union with God. The death of the soul is the presence of sin and the absence of God's grace.

It is precisely this truth that Saint John Chrysostom delivers: "When you hear about the death of the soul, do not think the soul dies, for it is immortal. The death of the soul is sin and eternal hell."5

Second, in this fog of sin, which is a disease of the soul, the Holy Spirit comes as a helper and assistance in our illness.

"The Spirit helps us in our weakness,"6 stresses the Apostle Paul. And he adds: "The Spirit Himself intercedes for us through groans that cannot be spoken."7

He helps us pray.

He leads us to repentance.

He gives us the remission of sins.

He is found in all the Mysteries of our Holy Church.

He gives us the air of spiritual freedom and opens to us the doors of salvation.

He even removes the barrier to holiness, since this is the goal of our life, namely theosis: "I have said you are gods and all sons of the Highest"8 and "Be holy for I am holy."9

This is why Saint Gregory the Theologian describes the Holy Spirit as a "temple-maker, god-maker, perfector."10 That is, He makes a person a place for Him to dwell, He perfects them, and He makes them gods by grace.

Third, the Holy Spirit, Saint Nikodemos the Hagiorite will interpret, according to the anavathmos of Saint Theodore the Studite, gives to us the purification of our nous and its elevation to heaven and illumination.
These energies of the Holy Spirit, the God-seeing Holy Fathers remind us, are not sensible.11 We cannot understand the energies with our reasoning, nor can we interpret them with our minds, because they are higher than our minds. They are sacred and divine. They are secret, and they abide secretly in the space of the soul with the presence of the Holy Spirit and with the participation of those who live in His presence.

Only the saints of the Church can understand what a person has within the heart. Elder Ephraim of Katounakia with the vehicle of prayer understood the state of being the one he was conversing with was in. "The fragrance of Christ," he would say. "His soul is fragrant, it has the grace of purity." Or he would say: "He has on him such a stench," which would come from the presence of impurity and sin.

This is why Basil the Great in his homilies on the Holy Spirit stresses: What cannot be seen by the world, can be seen by the saints through the purity of their hearts.

And yet, the patristic experience will attest, that which is visible to the saints of God, to others, namely the impure, it is invisible.

How can we describe our times today?

We are as a ship without lights at night under the threat of waves. "It is like navigating by night; no light to be seen; Christ asleep in the boat" (St. Gregory the Theologian).

This is because we believe in idols and not the true God.

We worship creation and not the Creator.

We believe in matter and the pleasure of happiness as the outlook of life.

We have used other messiahs and have not opened our hearts to the only Messiah who is Christ.

We have received a foreign way of life than that which is kept by the Church and lived by the Fathers.

This is why we have been miserably deceived and disappointed and we are now naked and humiliated in the eyes of the powerful of the earth.

The medicine? Our return to God and our repentance. It is that which the Apostle Peter stressed on the day of Pentecost: "Repent and be baptized, ... and you shall receive the gift of the Holy Spirit."12 This is why our request to the Holy Spirit today should be the following:

"Come and dwell in us. 
Come the true light. 
Come eternal life. 
Come the resurrection of the dead. 
Come the Mighty One, Who creates all things and re-creates. 
Come breath and life, the consolation of my humble soul, 
its joy and glory and my perpetual delight."

Amen.

Notes:

1. "On Pentecost," Homily One.
2. John 10:10
3. "On Faith," Homily 15.
4. Ibid.
5. "New Ladder."
6. Romans 8:26
7. Ibid.
8. Psalm 81:6
9. 1 Peter 1:16
10. "On the Holy Spirit," Discourse 31.
11. "Interpretation of the Anavathmoi."
12. Acts 2:38

Source: Translated by John Sanidopoulos.

Why Did Christ Call the Grace of the Holy Spirit Water? 


MYSTAGOGY

"The water I shall give him will become in him a fountain of living water, welling up into eternal life" (Jn. 4:14). This is a new kind of water, a living, leaping water, welling up for those who are worthy. But why did Christ call the grace of the Spirit water? Because all things are dependent on water; plants and animals have their origin in water. Water comes down from heaven as rain, and although it is always the same in itself, it produces many different effects, one in the palm tree, another in the vine, and so on throughout the whole of creation. It does not come down, now as one thing, now as another, but while remaining essentially the same, it adapts itself to the needs of every creature that receives it.

In the same way the Holy Spirit, whose nature is always the same, simple and indivisible, apportions grace to each man as He wills. Like a dry tree which puts forth shoots when watered, the soul bears the fruit of holiness when repentance has made it worthy of receiving the Holy Spirit. Although the Spirit never changes, the effects of His action, by the will of God and in the name of Christ, are both many and marvelous.

The Spirit makes one man a teacher of divine truth, inspires another to prophesy, gives another the power of casting out devils, enables another to interpret Holy Scripture. The Spirit strengthens one man's self-control, shows another how to help the poor, teaches another to fast and lead a life of asceticism, makes another oblivious to the needs of the body, trains another for martyrdom.

His action is different in different people, but the Spirit Himself is always the same. In each person, Scripture says, the Spirit reveals His presence in a particular way for the common good.

The Spirit comes gently and makes himself known by His fragrance. He is not felt as a burden, for He is light, very light. Rays of light and knowledge stream before Him as He approaches. The Spirit comes with the tenderness of a true friend and protector to save, to heal, to teach, to counsel, to strengthen, to console. The Spirit comes to enlighten the nous first of the one who receives Him, and then, through Him, the nous of others as well.

As light strikes the eyes of a man who comes out of darkness into the sunshine and enables him to see clearly things he could not discern before, so light floods the soul of the man counted worthy of receiving the Holy Spirit and enables him to see things beyond the range of human vision, things hitherto undreamed of.

From "On the Holy Spirit".
 

God the Holy Trinity: 'The Lover of Mankind' 

God in Trinity - A Communion of Persons
The Holy Trinity in the Old Testament

Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony 
 
Viewing all 5658 articles
Browse latest View live