The Seven Apostolic Men, missionaries in Spain

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World

Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Catholic Church

The Days of the Schism of 1054

Saints

Logos Ortodoxo

Catecismo Ortodoxo

St. Gregory Nazianzen Orthodox Institute (Español)

↧

San Torcuato y los 7 Varones Apostólicos (Año 47)

May 16, 2015, 5:14 am

≫ Next: Ortodoxia y Romanocatolicismo

≪ Previous: The Seven Apostolic Men, missionaries in Spain

Άρθρο στα ισπανικά για τους 7 Αποστολικούς Άνδρες που έφεραν το χριστιανισμό στην Ισπανία (γιορτάζουν 15 Μαΐου). Ελληνικά γι'αυτούς εδώ.

aciprensa.com

Patrono principal de Guadix y de la Diócesis.
Según la tradición hispánica, que recogen los calendarios mozárabes, siete discípulos del Apóstol Santiago: Torcuato, Segundo, Indalecio, Tesifonte, Eufrasio, Cecilio y Hesiquio, fueron enviados por san Pedro y san Pablo a evangelizar España.
Las muchas tradiciones en torno a la cristianización de nuestro país atribuyen a éstos, conocidos como los siete varones apostólicos, hechos históricos que otros atribuyen a Santiago; la imprecisión se debe a la falta de fuentes documentales. No está claro si eran romanos, griegos o indígenas; tampoco la ubicación de las siete iglesias que fundaron, y de las que fueron obispos (la única que parece segura es Iliberis, Elvira, sede del famoso Concilio, cuyo primer obispo, según el Códice Emiliano, fue Cecilio). No obstante, parece probada la existencia de un texto original del siglo V, que sirvió de base al Martiriologio de Lyon (año 806), al relato de Rodrigo Cerrato (siglo XIII) y a la liturgia mozárabe, donde se recogían los primeros recuerdos de la Iglesia en España.
Según la más depurada tradición hispánica, corroborada por varios documentos, los restos de san Torcuato y san Eufrasio descansan en Galicia; el primero estuvo mucho tiempo en la iglesia visigótica de Santa Comba de Baños, de Bande, y actualmente están en la iglesia de Celanova (Orense); los de san Eufrasio descansan en Santa María de Mao, en la diócesis de Lugo.
El Papa Juan Pablo II en su primer viaje a España del año 1982 pronunció las siguientes palabras refiriéndose a nuestra nación: “...fue conquistada para la fe por el afán misionero de los Siete Varones Apostólicos”.
Breve historia del Santuario de San Torcuato en Gaudix (Granada - España)
La Ermita-Sepulcro de San Torcuato de Face Retama, fue erigida en Santuario Diocesano en honor del Patrón San Torcuato, fundador de esta Iglesia local, por Decreto del Sr. Obispo de la Diócesis, Don Juan García-Santacruz Ortiz, es el lugar sagrado donde, según la tradición, fue martirizado el primer obispo de Europa (s. I d.c.) y patrón de la ciudad de Guadix y estuvieron enterrados sus restos.

imagen de aquí

Estos restos, fueron trasladados en el siglo X a Celanova, Galicia, difundiéndose su veneración por el Norte Peninsular.
La catedral de Guadix conserva un total de tres reliquias de San Torcuato: El santo brazo que bendice a los accitanos cada 15 de mayo, la mandíbula que se trajo para la iglesia de San Torcuato (Hospital) y una tercera -y poco conocida por no encontrarse expuesta a la veneración de los fieles- llamada del calcáneo. La Puerta de Baçamarín pasó a llamarse de San Torcuato a partir del año 1593 con motivo de la entrada solemne de las reliquias del Santo traídas del Monasterio de San Rosendo de Celanova (Orense) y en su interior alberga un pequeño oratorio.
La fachada está dedicada a San Torcuato y fue trazada por el arquitecto Gaspar Cayón.

Nota nuestro blog: Los siete apostólicos hombres son santos ortodoxos.

Por favor, consulte:

Ortodoxia y Romanocatolicismo

ZÉOSIS - LA FINALIDAD DE LA VIDA DEL HOMBRE
Interpretación ortodoxa del pasaje: “Tú eres Pedro, y sobre esta piedra edificaré mi iglesia”
¡La Ortodoxia es la única verdad!Psicoterapia Ortodoxa
Experiencias de la Jaris
La Áskisis

Orthodox Europe :: Spain
Logos Ortodoxo

Catecismo Ortodoxo

St. Gregory Nazianzen Orthodox Institute (Español)
Teología bizantina medieval

Una carta de un cristiano ortodoxo a nuestros Hermanos Indianos

The Seven Apostolic Men, missionaries in Spain

(en Griego) Οἱ Ἅγιοι Τορκουάτος, Κτησιφῶν, Σεκοῦνδος, Ἰνδαλέτιος, Καικίλιος, Ἡσύχιος καὶ Εὐφράσιος οἱ ΜάρτυρεςΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ.

THE LATIN SAINTS OF THE ORTHODOX PATRIARCHATE OF ROME

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World

Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Catholic Church

The Days of the Schism of 1054

Saints

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier

↧

Ortodoxia y Romanocatolicismo

May 16, 2015, 1:56 pm

≫ Next: Κυριακή του Τυφλού, οι «παράξενες Κυριακές» &μια ροκ μπαλλάντα...

≪ Previous: San Torcuato y los 7 Varones Apostólicos (Año 47)

Archimandrita Yeorgios († 2014)
Yérondas del monasterio de San Gregorio Santo Monte Athos
Logos Ortodoxo

Συνοπτική και αξιοπρόσεκτη μελέτη του γέροντα Γεωργίου Καψάνη(† 8 Ιουνίου 2014) περί Ορθοδοξίας και Καθολικισμού. Ελληνικά εδώ.

PRÓLOGO

Después de tomar el trono de Roma el nuevo Papa, Benedicto XVI, se anunció el retorno del inicio del Diálogo teológico de Ortodoxos y Romanocatólicos, que a causa del problema de la Unía se había parado en Julio del 2000. Se han hecho varias valoraciones sobre la actitud que mantendrá el nuevo Pontífice frente a serios problemas teológicos que existen y dificultan la apocatástasis o restablecimiento de la unión eclesiástica.

Independientemente de estas valoraciones, los Ortodoxos vemos la apocatástasis de la unión eclesiástica como la vuelta de los Romanocatólicos a “Ortodoxa fe que se entregó en los santos miembros de la Iglesia, una vez para siempre” -de la que nunca deberían haber salido- y de la cual se han cambiado por los dogmas heréticos como el de la primacía del poder del papa, de su infalibidad, del “filioque”, de la creada gracia y muchos más.

Para que se tome conciencia de lo que esperamos del diálogo, que parece va a volver a empezar otra vez, publicamos con algunos cambios la homilía que habíamos hecho en 1998, con el tema de las diferencias básicas de la Iglesia Ortodoxa y el Romanocatolicismo o Papismo, en una ciudad de la província, después de la invitación de su Metropolita, porque se habían presentado casos de proselitismo por parte de los Papistas en perjuicio de los Ortodoxos. Una característica de la plural época nuestra es el intento de acercamiento de varios pueblos y culturas. En esta dirección se han movido varios representantes de distintas confesiones cristianas o religiones, reuniéndose en ocasiones para tener conversaciones oficiales y no oficiales. Para que sea posible la realización de estos diálogos se buscan en principio puntos comunes entre las partes dialogantes. Por esto en la presente coincidencia histórica quizás se considere paradójica la enumeración de las diferencias entre nuestra santa fe Ortodoxa y el Papismo.

Pero un ligero y frívolo ecumenismo, que desconoce y no acepta las diferencias, aleja en vez de traer más cerca la unión. Para éste ligero y frívolo ecumenismo escribe el padre Dimitru Staniloae: ”Cada cierto tiempo, se crea una gran ilusión sobre la unión, un fácil y simplón entusiasmo, que cree que puede con su calor emocional (sentimentalismo) liquidar la realidad y volver a crearla sin dificultad. Además se crea una mentalidad conciliadora diplomática, que cree que puede conciliar con mutuas cesiones en tesis dogmáticas o situaciones generales, que mantienen las iglesias separadas. Estas dos maneras con las que se afronta la realidad la tergiversan; presentan una elasticidad o una relativización del valor que se da a ciertos artículos de la fe de las iglesias. Esta relativización refleja quizás la muy baja importancia que dan a éstos artículos sobre la fe, algunas organizaciones cristianas en su totalidad o en algunos de sus círculos. Proponen sobre éstos temas, por el entusiasmo o por mentalidad diplomática, intercambios, acuerdos y convenios, justamente porque no tienen nada que perder de lo que ofrecen. Pero éstas conciliaciones presentan un grave y gran peligro para las Iglesias, donde los correspondientes artículos tienen un valor de primera línea. Para éstas Iglesias, estas propuestas de este tipo de intercambio y conciliación equivalen a ataques abiertos.” (Dimitru Staniloae, Para un Ecumenismo Ortodoxo, ediciones Athos, Pireo 1976).

Existe otra razón por la que debemos conocer las diferencias: mantener en estado de alerta y vigilancia la conciencia dogmática de los Ortodoxos.Vivimos en época de confusión y sincretismo (comparitivismo donde todo vale), de intercristianismo e interreligionismo que se mezcla y se proyecta por la llamada “Nueva Era o Nuevo Orden”. La tripulación de nuestra Iglesia se infecta. Recientemente un maestro de la Universidad de Atenas escribía que podía encender una vela al icono de la Panayía, como igual también delante de una estatua de una de las diosas del Hinduismo.

Es un deber imperioso pastoral de los Pastores de nuestra Iglesia que confiesen la Fe Ortodoxa sin conciliación alguna cuando dialogan con los heterodoxos, pero también cuando enseñan al pueblo Ortodoxo, y sobre todo allí donde se confunde, a causa de la ignorancia de las diferencias con los otros dogmas y religiones. Mucho más importante es que enseñen e indiquen las diferencias dogmáticas en las zonas y regiones donde conscientemente e inconscientemente se ejerce el proselitismo. El consejo del Apóstolos Pablo a los obispos y presbíteros de la Iglesia resuena y truena hoy también: “ Cuidad y vigilaros vosotros mismos como viviréis. Cuidad como os comportaréis y enseñaréis a todo el rebaño espiritual, en el cual el Espíritu Santo os puso como obispos para conducir y apacentar a la Iglesia del Señor Dios, la Cuál el mismo Señor adquirió con Su sangre” Hechos 20, 28.

EL ESTADO DEL VATICANO

El Vaticano es un centro, un palacio con un mecanismo administrativo- sistema de la Romanocatólica-Papista Iglesia y del estado Papista. El Papa es el jefe de la Iglesia Romanocatólica y a la vez el jefe del estado del Vaticano, que dispone de ministros, de economía, antiguamente de ejercito y hoy de policía, diplomacia y cualquier otra cosa que constituye un estado.

Todos conocemos cuantas guerras sangrientas y de larga duración fueron hechas en el pasado por los Papas y sobre todo durante “la lucha o guerra de rodeo” que empezó por el Papa Gregorio VII en 1075 y duró 200 años. La finalidad de estas guerras era la seguridad y la extensión del estado del Vaticano. Hoy también, y a pesar de su empequeñecimiento, el estado del Vaticano se entromete enérgicamente y activamente e impulsa soluciones a favor de sus intereses, con el resultado de graves heridas a otros pueblos y sobre todo Ortodoxos, tal como recientemente en la guerra de Croatas y Musulmanes contra los Ortodoxos Serbios.

El Papa en varios países es representado por el Nuncio, que es su ojo y su oído. En Atenas está el Arzobispo Latino, el Epíscopo Uniata y el Nuncio. Estos oficios papocesáricos se resumen característicamente en lo que dijo el Papa Inocencio III (1198-1216), el más grande de los Papas de la edad media, en su discurso de entronización: “El que tiene la novia es el novio. Pero esta novia (la Iglesia) no se casó con las manos vacías, sino que me ofreció un dote incomparable, es decir, la plenitud de los bienes espirituales y la magnitud de los mundanos, la grandeza y la abundancia de ambos… Como símbolo de los bienes mundanos me dio la Corona, la Mitra por el Sacerdocio, la Corona para el reino y me hizo representante de Aquél que en su prenda y su muslo fue escrito: “Rey de los reinados y Señor de los señores” (Migne, PL217, 665 AB. Y Archimandrita Bilalis, Ortodoxia y Papismo, pág. 155, Atenas). Según la tradición Occidental, el emperador tenía que sostener la brida del caballo papista en los encuentros oficiales, demostrando así su sumisión al Papa.

La coexistencia en la misma persona de la autoridad eclesiástica y política es según la didascalia de nuestro Señor y de los Santos Apóstoles inaceptable. Es conocida la frase del Señor: “Dad al César las que pertenecen al César y a Dios las que pertenecen a Dios” (Marc.12´17).

Esta coexistencia, San Nicodemo el Ayiorita la describe así: “mezcla, mixtura inmezclable y bestia alocada” (Pidalion, pág.109). Es señal de terrible mundanización de la Iglesia la confusión y mezcla de las dos autoridades, la espiritual y la mundana, de los dos reinos, el celeste y el terrenal. Así la Iglesia sucumbe a la segunda tentación de Cristo por el diablo, que le pidió que le reverenciara, para darle el poder y autoridad de todos los reinos del mundo. El Señor le contestó: “Al Señor tu Dios reverenciarás y a Él solo adorarás y alabarás” (Mat 4´10). Recordemos al Gran Inquisidor de Dostoyefski. De esta mezcla inmezclable se influencia desfavorablemente y se mundaniza toda la institución de la Iglesia.

Esta diferencia nuestra con el Vaticano es de suma importancia y se tiene que discutir en el diálogo. ¿Como puede la Santa Iglesia Ortodoxa unirse con una Iglesia que es también Estado?

Es digno de mencionar aquí que una cosa es el poder del estado y la otra, por economía, la toma provisional de misión de etnarca para consuelo y apoyo de miembros de la Iglesia que se encuentran en régimen de esclavitud. Nuestra Iglesia siempre en difíciles períodos históricos de esclavitud y represión ponía sobre el Patriarca y el Epíscopo los deberes y obligaciones de Etnarca. Pero el Etnarca tenía una misión distinta que el presidente de la democracia o primer ministro, los cuales se han el se han encargado del poder del estado. El Etnarca es el protector del perseguido y maltratado pueblo Ortodoxo. Es muy conocida la importancia de la misión que cumplieron los Patriarcas Ecuménicos como Etnarcas, no solo de los Elenos Ortodoxos, sino de todos los pueblos Ortodoxos durante el período de la esclavitud Turca, muchos de los cuales pagaron con su sangre su misión, porque fueron maltratados, atormentados y matados por los Turcos, como San Gregorio V´

La Santísima Trinidad (de aquí)

EL FILIOQUE

Se trata de la conocida adición que añadieron en el Símbolo de la Fe “y del Hijo” sobre el Espíritu Santo. Según esta enseñanza, el Espíritu Santo proviene o procede no sólo del Padre, tal como dice claramente el Señor en el Santo Evangelio, sino también del Hijo. Primero el Gran Fotios y a continuación muchos grandes Padres, como San Gregorio Palamás, San Marcos el Amable y muchos más, estigmatizaron con invencibles argumentos la herejía de esta adición del papismo.

Escribe San Fotios: “El Señor y nuestro Dios dice, el Espíritu, el cual procede del Padre”; en cambio, Padres, esta nueva impiedad e irrespetuosidad dice que: «que el Espíritu procede del hijo también». ¿Quién no va a cerrar los oídos ante esta exagerada blasfemia? Ésta es contra los Evangelios, contra los Sínodos, prescinde de los Santos Padres como el Gran Atanasio, el famoso Gregorio el Teólogo, la prenda del reino de la Iglesia, San Basilio el Grande, la boca de oro universal y el océano de la sofía-sabiduría, el verdadero Crisóstomo (Boca de oro); Y porque digo éste o aquél, si va contra conjuntamente todos los santos profetas, apóstoles, jerarcas, mártires y todos los logos soberanos de Cristo, se arma esta voz blasfema y guerreante contra Dios. (Epístola de San Fotios 1,13,16, PG 102, 728D, 729A).

De acuerdo con la didascalia de los santos Padres, esta adición es antievangélica. El Señor, claro y decididamente dice que el Santo Espíritu procede del Padre. El filioque toca y hiere el mismo misterio Trinitario, porque introduce dualidad en la Santa Trinidad y racionaliza el transcedental, hiperlógico Misterio, es decir, intenta acercarlo por la razón a lo racional y no por la fe.

Son característicos los logos que dice al respecto Vl. Losky: “Si en el primer de los casos (el del filioque) la fe busca el concepto para desplazar la apocálipsis revelación sobre el nivel de la filosofía, en el segundo caso (en Ortodoxa Triadología), el concepto busca la realidad de la fe para metamorfosearse (convertirse, transformarse), sobre todo por los misterios de la apocálipsis revelación. Como el dogma de la Trinidad representa la esencia de todo concepto y pensamiento teológico, elevado desde la región que los Padres Elenos llaman “la por excelencia teología”, cada uno comprende que una diferencia sobre este punto esencialísimo, por muy insignificante que parezca a primera vista, tiene un significado decisivo. Se trata de un «filosófico antropomorfismo o humanomorfismo”, el cual no tiene nada de común con el teofánico antropomorfismo de la Biblia. «Por el dogma del filioque, el Dios de los filósofos y de los científicos se introduce en el seno del Dios vivo, toma el lugar el Deus absconditus, el cual Dios puso la oscuridad para esconderse así mismo de los filósofos y científicos. La desconocida ουσία (esencia, sustancia) del Padre, Hijo y del Espíritu Santo, recibe calificaciones positivas. Se hace el objeto de una filosofía natural: Es un `Dios general´ el cual podría ser lo mismo el Dios de Descartes o de Leibnitz o vete a saber de quien, igual el Dios del Voltaire y de los descristianizados deistas del siglo XVIII”. (Vl. Loski, en ”Como icona y semejanza de Dios” pág.78).

Pero Su santidad el Patriarca Ecuménico, hablando en la Universidad de Salónika el 1 de Octubre del 1997, dio e indicó una especial importancia sobre las consecuencias del Filioque en la Eclesiología.

Además esto puede ser importantísimo, porque algunos Ortodoxos y heterodoxos sostienen que Occidente y Oriente expresaban de distinta manera la misma tradición apostólica, como si ésta fuera la tradición Fotiana (de Fotios el Grande). Sólo con la terrible tergiversación de la historia se pueden proyectar este tipo de opiniones y sobre todo adjudicarlas al Gran Fotios, el por excelencia confesor de la Ortodoxia, que poderosamente registró la cacodoxia del Filioque.

LA CREADA GRACIA

Cuando en el siglo XIV el monje Occidental Barlaam vino a Bizancio y predicaba como creada gracia la (increada energía) Jaris de Dios, los Ortodoxos, mediante san Gregorio Palamás, demostraron y confesaron increada a la energía divina Jaris.

Esta diferencia es notable y muy importante.

Si la divina Jaris es creada, no puede producirse la zéosis del hombre, es decir, unirse, comulgar y hacerse dios el hombre por la Jaris (el hombre se prepara y la operación la hace la increada energía Jaris). La finalidad de la vida en Cristo, si la divina Jaris es creada, no puede ser la zéosis, sino solamente un mejoramiento moral. Por eso los heréticos Occidentales no hablan de la zéosis como finalidad de la vida del hombre, sino de una mejora moral; debemos hacernos hombres mejores, pero no dioses/as por la (increada energía) Jaris. En consecuencia la Iglesia no puede ser comunión en la zéosis, sino institución que proporciona la justícia o derecho a los hombres de una manera judicial, legislativa y jurisprudencialmente mediante la creada gracia. En definitiva, queda abolida, se suprime la misma verdad de la Iglesia como realidad de la comunión zeantrópina (dioshumana).

En este caso los Misterios de la Iglesia no serían señales de la presencia de Dios en la Iglesia y la comunión con la increada energía Jaris del Dios Trino, sino como si fueran “grifos” que abre la Iglesia y así corre la creada gracia, con la cual esperan los hombres beneficiarse y justificarse jurídicamente. Así también los Misterios se consideran y se toman juridicamente y no eclesioloógicamente. La áskisis ejercicio, ascesis, entrenamiento (espiritual) cae en una gimnasia moral, humanista. El cristiano luchador no puede tomar experiencia de la increada energía Jaris. No contempla lo increado, la luz Tabórea (del monte Tabor en la Metamórfosis de Cristo), sino que se queda aparáclitos (desconsolado) y no amado por la (energía) de la luz Divina, según San Gregorio Palamás. No participa en la doxa-gloria, el esplendor y la realeza del Dios Trino. Así la teología, sin la experiencia de la increada Luz, se convierte en escolástica e intelectual. El hombre se queda encerrado en una cárcel oscura del presente mundo sin abertura y sin presaborear la realeza venidera.

Nuestra Iglesia Ortodoxa con sus grandes Sínodos del siglo XIV confirmó, ratificó la didascalia o enseñanza sobre el discernimiento de οὐσία (usía, esencia, sustancia) y ἐνέργεια (energía) de Dios ambas increadas y sobre Sus increadas Energías y la increada Luz, e hizo de ésto su teología. Proclamó a San Gregorio Palamás como didáscalos, gran maestro incofundible e iluminador de la Iglesia, y anatematizó a los que no aceptan esta enseñanza. Los papistas hasta hoy no han aceptado esta didascalia y muchos hacen la guerra contra San Gregorio Palamás. (Hoy la Iglesia le llama Megadidáscalos, título honorífico que sólo él tiene; la verdad es que Su teología y antropología son insuperables, avanzada por los tiempos de los siglos. Tanto que me atrevo a decir -yo el traductor, paciente incurable pero si curado por San Gregorio Palamás, como también por la psicoterapia Ortodoxa- que si el mundo lo conociera, el 90% de psiquiátricos, psicólogos y psiquiatras sobrarían hoy; es mi propia experiencia.).

Ésta es también una diferencia de importante valor que no se ha discutido en el diálogo y por si misma se impone en discutir en el diálogo. ¿Por qué se supone que tiene que hacerse la unión? ¿Podemos nosotros creer en la increada energía y ellos en creada? Recordemos aquí el logos de San Gregorio el Teólogo contra los guerreantes del espíritu: “Si no es Dios el santo Espíritu que se deifique primero Él y después que deifique a mí que soy del mismo valor que El? (si el Espíritu santo es creado entonces el hombre como creado también es igual que el santo Espíritu). (San Gregorio el Teólogo. Para los que llegaron de Egipto, 1985,tomo 2º pág.142).

Inconmovible fe de la Ortodoxa Iglesia es que la divina Jaris es increada energía del Dios Trinitario y se ve mística e inefablemente en los perfectos y santos como increada Luz, como tabórica Luz. Ésta es la experiencia de la Iglesia, tal como la vivieron los Santos a lo largo de los siglos.

Según San Marcos de Éfeso el Amable: “Nosotros decimos increada a la divina naturaleza, como son también increadas la voluntad y la energía, según los Padres; por otro lado los ortodoxos latinizantes junto con los Latinizantes (los de espíritu francolatino) y con el Tomás (el Aquino) identifican la voluntad con la esencia (sustancia) y sobre la divina energía dicen que es creada, aunque se llama deidad, luz divina y santa inmaterial, Espíritu santo o algo más parecido. Y así las malastutas creaciones creen en deidad creada, en luz divina creada y creado Espíritu santo». (San Marco de Efeso. Epístola hacia todos los Ortodoxos Cristianos que están en toda la tierra y las islas,. En Juan Karmiris los monumentos Dogmáticos y simbólicos de la Iglesia Ortodoxa Católica. Atenas 1960, tomo 1º pág.428)

Experiencias y ejemplos personales de santos yérontas (stárets) contemporáneos como Sofronio y Paisios certifican la verdad y la razón sobre ésto. El bienaventurado yérontas Sofronio Sajarof, ayiorita y fundador del Monasterio de San Juan el Precusor en Essex, en Inglaterra, expresó la experiencia de la Luz increada en sus interesantísimos libros, que escribió y nos los dejó como herencia por agapi-amor (increada energía). (S. Sofronio.- Contemplamos a Dios tal como es./ San Siluan el Athonita./ Sobre la oración etc.)

El bentito Silouan el Athonita

LA PRIMACIA DEL PODER Y LA INFALIBILIDAD PAPAL

Con la enseñanza del Filioque, sobre “la procedencia del Santo Espíritu también por el Hijo ”se introduce la dualidad (dos principios) en la Santa Trinidad, que constituye διθεΐα (dizeía, doble deidad, dos dioses) y se desprecia el Santo Espíritu (San Fotios). Este desprecio del Santo Espíritu creó un serio vacío en la Iglesia, que alguien debería reemplazar, rellenar. Esto quiso hacerlo un hombre y este hombre es el Papa. Así, lo de por el Santo Espíritu infalible de la Iglesia se traspasa a un hombre “infalible” y gobernante de toda la Iglesia (San Fotios).

Para que no seamos injustos con los romanocatólicos, exponemos a continuación un fragmento de la “Disposición Dogmática sobre la Iglesia”, uno de los libros que contienen las decisiones del IIº Sínodo Vaticano, de la XX sinodo ecuménico como la llaman los Papistas. *(Los Romanocatólicos, como es conocido, no se quedaron en el VIIº Sínod Ecuménicoo, sino que convocaron otros 13. Estos Sínodos son para ellos un gran obstáculo, porque aunque quisieran superar el espíritu escolástico y judicial, no pueden porque están comprometidos por las decisiones de estos pseudosínodos. A esta conclusión llega el estudiante de la “Catequesis de la Iglesia Católica”, que es la última catequesis oficial después del IIº sínodo vaticano, del que aún resuena su espíritu.)

“La Asociación o Cuerpo de los Obispos no tiene poder, si no se encuentra en comunión con el Obispo de Roma, el sucesor de Pedro y la Cabeza de la Asociación, porque permanece intacto y entero el poder de la Primacía sobre todos los pastores y creyentes. Realmente el Obispo de Roma con su axioma como representante de Cristo en la tierra y pastor de toda la Iglesia, tiene plena, superior y universal autoridad y poder dentro de la Iglesia, por lo cual puede siempre ejercer libremente… El Obispo de Roma, como sucesor de Pedro, es la continua y visible autoridad y cimiento de la unidad, tanto de los Obispos como de la multitud de los creyentes. (IIº Sínodo Vaticano, Lumen Gentium).

Citamos algunos fragmentos en relación esto, de la oficial catequesis “de la Iglesia Romanocatólica”: <<La única Iglesia de Cristo… es aquella en la que para su pastoreo, nuestro Salvador, después de su Resurrección, puso al Apóstolos Pedro (ver Juan 21,17) y le confió a él y a los demás Apóstoles la propagación y su gobernación… `Esta Iglesia que se ha compuesto y organizado como sociedad dentro del mundo, existe en la Iglesia Católica, que se gobierna por el sucesor del Apóstolos Pedro y de los obispos que se encuentran en comunión con él… La asociación de obispos ejerce el poder en toda la Iglesia, teniendo como forma oficial el Sínodo Ecuménico…´ `No puede existir Sínodo Ecuménico sino se legaliza o por lo menos no sea aceptado por el sucesor de Pedro´… `Ésto, la infabilidad, la tiene el obispo de Roma, cabeza de la asociación de obispos, gracias a su axioma, en cuanto como primer pastor y maestro de todos los creyentes, que apoya y sostiene la fe a sus hermanos, proclama con acto definitivo una enseñanza relativa a la fe y la moral… `…Para la ordenación regular de un obispo hoy se exige un especial permiso del obispo de Roma, a causa de su cualidad por ser el lazo supremo de comunión entre las Iglesias locales dentro de la una Iglesia y la garantía de sus libertades. (Catequesis de la Iglesia Romanocatólica, Vaticano. Ediciones Cactos, Atenas 1994, pág. 271, 293, 295, 488).

Además es digno de ver que el Papa en textos oficiales no firma como Obispo de Roma, sino como obispo de la Iglesia católica o simplemente con su nombre, por ejemplo Juan-Pablo II. Probablemente se considera a si mismo Super-obispo o como obispo de los obispos.

El dogma de “infalible” se reconoció y se recalcó más en el IIº sínodo Vaticano: “Esta sumisión religiosa de la voluntad y del nus se debe indicar de especial manera como auténtico poder didáctico del Pontífice Romano, aún cuando habla ex cátedra” (igual que antes pág.16)

Se manifiesta con lo anterior que lo infalible del Papa se extendió para cualquier decisión. Es decir, mientras con el Iº sínodo Vaticano sólo los de ex cátedra y con el uso del término definimus (definimos) las decisiones del Papa eran infalibles; En el IIº sínodo Vaticano aparece y expresa que el Papa es infalible, no solo cuando aparece oficialmente sino cuando no es oficial también.

Además se ve claramente de lo anterior, que el sínodo ecuménico se convierte en una pandilla (de carcas, trilleros) de consejeros de los Papas. Lo infalible o inequívoco en la Iglesia Romanocatólica no pertenece al sínodo ecuménico, sino al Papa. ¿Pero quien proclamó al Papa infalible? ¿El falible Sínodo?

De esta manera la primacía sinódica que fue entregada por los Santos Apóstoles, se sustituye por el poder y autoridad papocéntrica. El “infalible” Papa se constituye el centro y la fuente de la unidad de la Iglesia, que significa que la Iglesia tiene necesidad de un hombre para mantener la unidad. Así se aparta y se rebaja la tesis y lugar de Cristo y del Santo Espíritu. Además con el traspaso de lo infalible del Santo Espíritu a la persona del Papa se limita la perspectiva esjatológica de la historia de la Iglesia y se constituye en mundanocrática (gobernada por leyes mundanas, chico bueno, chico malo, eres bueno Dios te quiere, eres malo no te quiere y te castiga, eres malo y tienes dinero, pagas al banco del Vaticano y te salvas; en definitiva, un Dios cambiable cosido a la imagen y semejanza del papa, como las leyes mundanas de comercio, derecho, política y tribunal).

Los ortodoxos con profunda tristeza y como no, con indignación sagrada, leemos las anteriores decisiones. Lo consideramos blasfemia contra el Espíritu Santo. Así comprendemos el duro y filántropo logos del padre Justino Pópovich: “En la historia del género humano existen tres principales caídas: la de Adán, la de Judas y la del Papa”. (Arch. Justino Pópovits, Ortodoxa Iglesia y Ecumenismo, pág. 212)

Semejante lenguaje duro como éste del P. Justino Popovich usó la Ortodoxa Iglesia a través de los siglos. En las pretensiones papistas para la primacía del poder y lo infalible, los Ortodoxos resistieron siempre en la Eclesiología Ortodoxa.

Según Mitrofanis Kritópulos Patriarca de Alejandría: “Nunca se ha oido que un hombre mortal y culpable de miríadas de pecados que se llame cabeza de la Iglesia. Porque aquel también es persona que sufre la muerte. Entonces desde el dia en que muere un papa hasta el día de la elección de uno nuevo es necesario que la Iglesia permanezca sin cabeza. Pero tal como exactamente un cuerpo sin cabeza no puede estar vivo y de pie ni un momento, así también la Iglesia sin la cabeza adecuada para ella es imposible que se quede viva ni por unos segundos. Pues la Iglesia necesita de cabeza inmortal, para poder ser siembre viva, energizada, activa y operativa, tal como la cabeza… Cierto es que así de este tipo es la cabeza de la Ortodoxa Iglesia Católica que es el Señor Jesús Cristo, el cual es la cabeza de todos, del cual se compone todo el cuerpo…”

Según Dosizeo de Jerusalén, en la conocida “Confesión” sobre el yugo Turco, la época de esclavitud Turca (1672): “En la Iglesia Católica Ortodoxa, como el hombre es mortal, es imposible que sea cabeza católica (universal, entera) sin principio y fin; ésta cabeza es nuestro Señor Jesús Cristo que gobierna y conduce a través de los santos padres. “

En 1895 el Sínodo del Patriarcado Ecuménico con el Patriarca Anzimos VII, editó una excelente e interesantísima circular hacia el santo clero y su fiel pueblo del trono Patriarcal de Costantinópolis, en contestación a la circular de Papa León 13º, quien dirigiéndose a los gobernantes y los pueblos de la ecumeni (de toda la tierra) y hacia la Iglesia Ortodoxa, los invitaban a acercarse a la Iglesia papista después de que reconocieran lo infalible del papa, la primacía del poder y el poder internacional del papa en toda la Iglesia. Ponemos un fragmento:

“La ortodoxa oriental y católica Iglesia de Cristo, solo al inefablemente humanizado (hecho hombre, encarnado) Hijo y Logos de Dios reconoce como infalible y a ningún otro que exista en la tierra lo reconoce como infalible; más éste mismo apóstol Pedro, del cual se jacta y se cree el papa que es su sucesor, tres veces negó al Señor y dos veces fue recriminado por el apóstol Pablo, ya que no actuaba ortodoxamente sobre la verdad del Evangelio… En cambio la Iglesia Ortodoxa mantiene la fe evangélica pura, no falseada, “la actual Iglesia Romana papista es la Iglesia de las innovaciones y falsificaciones de los textos de los Padres de la Iglesia y la tergiversación de la misma Divina Escritura y de la decisiones de los Santos Sínodos; por eso razonable y justamente se proscribe y se abdica, puesto que se queda en esta su posición engañosa´´ Dice San Gregorio el Nanciano: “Es elogiable la guerra más grande, sí te separan de la paz de Dios”.

En éste punto me gustaría contestar alguna posible protesta.

Últimamente el Papa de Roma y teólogos Romanocatólicos hablan de vez en cuando de manera halagüeña sobre nuestra Iglesia Ortodoxa y proceden en discursos y manifestaciones filoortodoxas (como amigos). ¿Ha cambiado algo que pueda hacer cambiar nuestra posición frente al Papismo?

Realmente hay personas aisladas Romanocatólicas que con certeza expresan sus posiciones filoortodoxas.

Mientras que la línea y política oficial del Vaticano es distinta. El Vaticano usa el doble lenguaje y doble cara. Cuando se dirige a nosotros usa expresiones de agapi-amor. En cambio cuando se dirige hacia los Romanocatólicos usa sus conocidas antiguas posiciones duras. No debemos olvidar que cada manifestación filoortodoxa no se refiere de ningún modo a la Iglesia Ortodoxa, sino generalmente a la Iglesia Oriental, que para muchos Romanocatólicos se identifica con las comunidades uniatas. (El traductor. Mi experiencia personal se identifica exactamente con lo referido anteriormente. Aquí en las Españas, en las que llevo 30 años, actúan así o peor, son lobos “carcas” que van con piel de cordero; como se les dé un poco de libertad son capaces de llevarte a la hoguera, el espíritu inquisidor lo llevan escondido por dentro, son como las zorras, como cuervos y si te descuidas te sacan los ojos.).

Nos remitimos al texto del bienaventurado profesor de Nuevo Testamento de la escuela teológica de la Universidad de Atenas, Ioanis Panagópulos, que podemos calificarle de todo menos antiecuménico, el cual comentando la circular con el tema de la unión de las Iglesias, que dirigió el 25 de Marzo 1995 el Papa Juan-Pablo II hacia los Romanocatólicos y todos los cristianos dice:

Image result for Papa Juan-Pablo II

“… para la Iglesia Ortodoxa (la circular) dedica especialmente muchos párrafos (50-61). Mientras que para las otras comunidades cristianas acepta que mantienen algunos datos auténticos de la verdad cristiana y su santidad (10-13); al contrario la Ortodoxa Iglesia se reconoce como Iglesia hermana, el otro “pulmón” del cuerpo de Cristo (54), la cual a pesar de eso se encuentra separada de la Iglesia Romanocatólica o Papista. Se reconoce también directamente la sucesión apostólica y Sus Misterios y se estima sinceramente su riqueza espiritual y litúrgica. Mientras tanto a pesar de ésta cesión, se sobreentiende claramente que la Iglesia Ortodoxa tampoco no contiene plenamente la verdad cristiana, como también igual que las confesiones protestantes, al tiempo que no se introducen en comunión con la sede Romana. La Iglesia Romanocatólica desea y aparece otra vez como fuente y única autenticidad y juez de la eclesiología de todas las comunidades cristianas… La circular retorna con intransigencia e inflexibilidad a las proclamaciones del Decreto sobre Ecumenismo de 2º Sínodo Vaticaneo. Su base principal es: “la comunión de las Iglesias de otras partes con la Iglesia de Roma es condición necesaria para la unión.” La primacía del obispo de Roma está fundamentada en la voluntad de Dios y se entiende como vigilancia sobre la unión eclesiástica, en la transmisión de la fe, en la ceremonia litúrgica y sacramental, en misiones, en el orden canónico y la vida cristiana en general. Solo con la comunión con los sucesores de Pedro se garantiza la plenitud de la una y santa Iglesia católica y apostólica. Cada discusión o conversación para la unidad eclesiástica presupone la aceptación sin condiciones de la primacía del Papa, el cual Dios ha creado “como perpetuo y visible principio y cimiento de unidad´´. ..

Los creyentes Ortodoxos debemos confesar nuestro pleno desencanto sobre ésta nueva Circular del Papa. Porque ésta percepción tradicional Romanocatólica sobre la Iglesia y la unión, constituyó ya desde el siglo V, la piedra de toque de escándalo a pesar de las discusiones teológicas de 1500 años no llegamos a ningún resultado positivo y naturalmente no llegaremos a ninguno, mientras la Iglesia Romanocatólica insista y permanezca intransigente en la aceptación de la primacía papista. <…> En consecuencia, es pues imperdonable la ingenuidad y sensiblería el hecho que uno sostenga que la nueva circular papista deja abierto el tema de la primacía. La única novedad en este tema es su concesión a los otros y con exigencia y de manera diplomática, para que los demás indiquen todos “su auténtico heroísmo” y “sacrificio de unidad”. Es decir que seamos heroes (Panagópulos, Vaticano y la Unión de las Iglesias Cristianas).

Esta actitud del Vaticano y principalmente la antiortodoxa acción de la Unía obligó al Patriarcado Ecuménico a parar el diálogo con los Romanocatólicos. Es también digno de mencionar que el excelentísimo Patriarca declaró hace unos meses a periodistas austriacos, que las Iglesias Ortodoxas no aceptaron el acuerdo de Balamand, y menos el de la Iglesia de Rumania.

Además entre las dos Iglesias existen muchas otras diferencias, como por ejemplo la enseñanza sobre el purgatorio y la enseñanza sobre nuestra Panayía (Todasanta Virgen), la cual llaman Marioloyía (que es fantasmatología de carcas caídos “tiologos” que escriben lo que les dicta su escolástico orgullo intelectual y espiritual). Proclamando como dogma la concepción sin inseminación de la Panayía la separan del género humano, la hacen una especie de diosa bajada del cielo, cosa que tiene consecuencias gravísimas de la sanación y salvación para la humanidad: si la Virgen tenía otra naturaleza distinta a la humana, entonces el Señor tomando la naturaleza humana de Ella glorificó o hizo la zéosis a otra naturaleza y no a la común fisis (naturaleza) de todos los hombres.

Todas estas diferencias tienen el denominador común del humanocentrismo o antropocentrismo. Fruto del antropocentrismo es el judicial (nomenclatura) y de derecho espíritu de los Romanocatólicos, el cual se ve en el derecho canónico y en muchas instituciones de la Iglesia Occidental.

Un ejemplo claro que confirma lo anterior es la manera en se hace el misterio de la Confesión. El confesor y el confesado entran en dos locutorios, sin que se vea el uno con el otro, y allí se hace una clase de “juicio”, durante el cual el confesado enumera sus pecados y recibe las reprensiones que definen los cánones de la Iglesia Romanocatólica. Para la Iglesia Ortodoxa éste misterio se entiende de otra manera: existe una inmediata relación personal entre el pnevmaticós-guía espiritual, en la cual el pnevmaticos es el padre y el confesado su hijo espiritual, que va a abrir su corazón, contar su dolor, sus pecados, y que toma la adecuada terapia espiritual. (Por el traductor:El Misterio de la Metania Ortodoxa es la auténtica psicoterapia Ortodoxa, y su psicofármaco es la increada energía Jaris de Jristós, el sanador de nuestras psijes y cuerpos, como dice la Divina Litúrgia).

El humanocentrismo de la Iglesia Romanocatólica se ve también en sus continuas innovaciones. Al contrario, la Iglesia Ortodoxa no acepta innovaciones, no añadió nada a lo que nos enseño el Señor y los Santos Apóstoles. Es la verdadera Iglesia por excelencia evangélica y apostólica, esto se expresa también en la vida y en sus instituciones o costumbres las cuales son absolutamente evangélicas y apostólicas.

Todo lo ortodoxo es θεανθρωπωκεντρικό (zeanzropozentrikó, dioshumanocéntrico). Al contrario, todo lo Occidental, sea papista o protestante, ha recibido poco o mucho la influencia del humanocentrismo. Por eso el bienaventurado teólogo y filósofo Ruso Komiakof decía que el papismo y protestantismo son dos caras opuestas de la misma moneda.

Pero también San Nectario de Egina escribía característicamente, comparando la Iglesia Occidental con el Protestantismo: “La única diferencia que existe entre estos dos sistemas es la siguiente: por un lado, en la Iglesia Occidental el átomo o individuo, o sea el Papa, reúne sobre sí mismo muchas personas mudas y no libres (esclavos) que se conforman cada vez a los principios, conductas y actitudes del sobreasentado individuo; por otro lado, en el Protestantismo la Iglesia se asentó y se conjuntó sobre el individuo. El resultado es que la Iglesia Occidental es individuo y nada más. ¿Pero quién puede garantizarnos el mismo parecer, actitud y conducta de todos los Papas? ¿Si cada Papa juzga e interpreta lo correcto como a él le parece y traduce e interpreta la Santa Escritura como él quiere y sentencia como él considera qué es correcto, en qué se diferencia éste de todos los que dogmatizan en la Protestante Iglesia; cuál es la diferencia con los gobernantes? Quizás en los Protestantes cada individuo constituye una Iglesia, en cambio, en su totalidad la Iglesia Papista la constituye un individuo, no siempre el mismo individuo, sino que en cada tiempo uno diferente. (San Nectario, Sínodos Ecuménicos, pág 73.) La esencia es la misma, la atomocratía o individualismo. En el papismo la atomocratía, individualismo del Papa y en el Protestantismo la atomocratía de cada individuo Protestante, donde cada uno es criterio de la verdad.

En la Iglesia Ortodoxa la dioscentricidad-zeantropocentricidad es testificada por todo aquello en que consiste su vida y enseñanza. El arte eclesiástico, la agiografía-iconografía, la arquitectura, la música, etc… Si comparamos una Madona del renacimiento con un icono Bizantino de la Virgen, acreditaremos esta diferencia. La Madona es una mujer bella, en cambio, la Panayía bizantina es un ser humano glorificado. Si comparamos el Templo de San Pedro en Roma con el Templo de Santa Sofía en Constantinopla (Kostantinópolis), comprobaremos cuanto antropocentrismo expresa el Templo de San Pedro, el cual intenta imponerse con el peso de la materia. Al contrario, entrando en la Santa Sofía, uno se siente que sale, que se eleva al cielo. El templo de Santa Sofía no intenta impresionar con su riqueza ni con su materia. Lo mismo ocurre con la música Bizantina eclesiástica, que regocija y eleva al cielo, y no tiene ninguna relación con la polifónica música europea, que simplemente alimenta y agrada el sentimentalismo del hombre.

Por todas estas causas la unión no es cuestión de acuerdo solo en algunos dogmas, sino la aceptación del espíritu ortodoxo, zeantropocéntrico, cristocéntrico, triadocéntrico en los dogmas, en la piedad, en la eclesiología, en el canónico derecho, en la pastoral, en el arte, y en la áskisis (ascesis, ejercicio, entrenamiento).

Para que se haga la verdadera unión, tendríamos, por un lado, que nosotros dimitir de nuestro Ortodoxo zeantropocentrismo-dioshumanocentrismo o los Papistas de su propio humanocentrismo. (Escojan, el Papa o Jesús Cristo). Lo primero es imposible que ocurra por la Jaris (increada energía) de nuestro Señor, porque sería una traición al Evangelio de nuestro Cristo. Lo segundo es difícil que ocurra; pero “los imposibles de los hombres son posibles para Dios” (Lucas 18´27.)

Creemos que tampoco interesa a los no Ortodoxos que nosotros dimitamos de nuestra Ortodoxia. Mientras existe la Ortodoxia, se salva auténtica y no innovada y falsificada fe evangélica, la “que se entregó enteramente a los Santos” (Judas, 3.). Existe testificación de la real comunión de Dios con el hombre; la verdad de la Iglesia como comunión dioshumana-zeantrópina. Además, así los heterodoxos que la perdieron conocen que en alguna parte existe. Tienen esperanza. Quizás alguna vez la busquen aisladamente o colectivamente. La encontrarán y descansarán. Que guardemos esta santa fe no solo para nosotros sino para todos nuestros hermanos heterodoxos y para todo el mundo. La teoría sobre dos pulmones, por los que respira la Iglesia, es decir, del Papismo y la Ortodoxia, no puede ser aceptable por la parte Ortodoxa, porque un pulmón (el Papismo) no actúa ortodoxamente y el pulmón que tiene ahora padece de una enfermedad incurable.

Agradecemos a la Todasanta Trinidad, inicial vivificadora, por Su gran regalo, nuestra Fe Ortodoxa y los respetuosos ancestros, didáscalos, sacerdotes, obispos y padres espirituales que nos enseñaron y entregaron esta Santa Fe.

Confesamos, que no descansaríamos espiritualmente en una Iglesia que en todo sustituye al Zeántropos Cristo por el “infalible” hombre, “papa” o “protestante”.

Creemos que nuestra Iglesia es la Una, Santa, Católica y Apostólica Iglesia de Cristo, que tiene la plenitud de la Verdad y de la Jaris (increada energía). Nos entristecemos porque los heterodoxos cristianos no pueden disfrutar de esta plenitud, y sobre todo porque es cierto que intentan algunas veces arrastrar y proselitizan a los Ortodoxos Cristianos en sus comunidades, dónde solo una parcial, separada y tergiversada opinión tienen sobre la verdad. Estimamos el amor que tienen por Cristo y cuantas obras buenas hacen, pero no podemos aceptar que la interpretación que dan al Evangelio de Cristo está de acuerdo con la didascalia de Cristo, de los Santos Apóstoles, los santos Padres y los Santos Regionales y Ecuménicos Sínodos.

Oramos para que el primer Pastor, Cristo, el único infalible Jefe y Cabeza de la Iglesia, que a ellos les conduzca a la Santa Iglesia Ortodoxa, que es la casa paternal de ellos, de la cual una vez se desviaron, y oramos para que a nosotros los Ortodoxos nos ilumine (con su increada Jaris, ya que ellos no la aceptan así) de manera que permanezcamos hasta la muerte fieles a la santa e original (no innovada) Fe nuestra, nos ayude a consolidarnos y a profundizar lo más posible en ella, “hasta que lleguemos todos a la unidad de la fe y del conocimiento del Hijo de Dios, en personas perfectas, a la medida que corresponde a la plenitud de Cristo. (Ef. 4´13) Amén.

La Ortodoxia no es una religión, es fe en apocalipsis, revelación. La columna vertebral de la Ortodoxia es kázarsis, iluminación y zéosis, más el discernimiento entre esencia y energía increadas y creadas; es la auténtica psicoterapia y “fe energizada por la agapi-amor” (Gal.5,6), la increada energía amor de Jristós, energizada por la increada energía Jaris (gracia) del Dios Trina. En nuestra Iglesia se sana el hombre físicamente y psíjicamente como dice la divina liturgia, “Jristós el médico de nuestros cuerpos y psijes”, sanación del hombre (Adán) enfermo a causa del obscurecimiento de su nus por el movimiento de la energía maligna de su propia voluntad (Eva) egoísta y orgullosa y del Maligno. “Ven y lo verás”.

SAN GREGORIO PALAMÁS: La Iglesia de Occidente, como es enorme, le pasó lo mismo que al más enorme de los animales, es decir, el elefante, el cual cuando cae no puede levantarse. Pero si esta Iglesia pide ayuda, nosotros todos estamos bien dispuestos y prestos a extender la mano sanadora y salvadora de ayuda. (Logos demostrativos B´1)

Traducción de: xX.jJ

Interpretación ortodoxa del pasaje: “Tú eres Pedro, y sobre esta piedra edificaré mi iglesia”

Petros

Protopresbítero Ánguelos Anguelakópulos

Logos Ortodoxo

Cuando el Señor y Sus Discípulos llegaban “en la región de Cesarea de Filipo” (Mt 16,13), según san Mateo, preguntó a los Apóstoles a responderle qué opinión tenían los hombres sobre Él. “Ellos dijeron: Unos, Juan el Bautista; otros, Elías; y otros, Jeremías, o alguno de los profetas” (Mt 16,14). “Y vosotros, ¿quién decís que soy yo?” (Mt 16,15), volvió a preguntarlos el Señor. Entonces en esta pregunta respondió el Apóstol Pedro y dijo: “Tú eres el Cristo, el Hijo del Dios viviente” (Mt 16, 16). Entonces el Señor por esta respuesta se alegró y girando hacia la parte de éste, dijo: “Bienaventurado eres, Simón, hijo de Jonás, porque no te lo apocaliptó=reveló carne ni sangre, sino mi Padre que está en los cielos. Y yo también te digo, que tú eres Πέτρο (petro) Pedro, y sobre esta «πέτρα petra piedra» (roca) edificaré mi iglesia; y las puertas del Hades no prevalecerán contra ella” (Mt 16,17-18).

De los logos anteriores se ve claramente que el apóstol Pedro habló en nombre de todos los Discípulos y a causa de esta iniciativa y otras similares es calificado por los santos Padres como “el notable de los Apóstoles”, “exarca”, “líder” etc.

El que con la palabra «πέτρα petra piedra» el Señor daba a entender la confesión de Su deidad, se hace claro también por el género femenino de esta palabra. Es decir el Señor no dijo “en ti « Πέτρο (petro)Piedro» edificaré mi Iglesia”, sino en esta «πέτρα petra piedra» que antes has confesado sobre mi deidad se edificará la Iglesia y por esta razón será inquebrantable en los siglos”. Se hace, pues, claro que la «πέτρα petra piedra» por la que habló el Señor era la fe en Sus logos divinos y generalmente en Su naturaleza divina.

Los santos Padres en la palabra «πέτρα petra piedra» vieron la confesión de la deidad del Señor, sobre la que se sostuvo la Iglesia, que exactamente por esta razón es inquebrantable e invencible en los siglos (7). (A. Pitsilkas dice: “la verdadera«πέτρα petra piedra» de la fe y la vida, es la fe, creencia en la divina naturaleza del Señor”.

San Cirilo dice: “Creo que con la palabra«πέτρα petra piedra» debemos entender la fe inquebrantable de los Apóstoles”.

San Hilario, obispo de Pointié dice: “«πέτρα petra piedra» es también la bendita piedra única de la fe, que fue confesada por la boca de san Pedro; sobre esta piedra de la confesión de fe fue cimentada la Iglesia”.

Como dice san Jerónimo: “El Dios fundó Su Iglesia sobre esta«πέτρα petra piedra» y de esta«πέτρα petra piedra» el Apóstol Πετρος (petros)=Pedro tomó su nombre”.

San Juan el Crisóstomo comenta: “Sobre esta«πέτρα petra piedra» edificaré mi Iglesia, es decir, sobre la fe de la confesión, ¿cuál fue la confesión del Apóstol? « Tú eres Cristo el hijo del Dios viviente» (S. J. Crisóstomo homilía 53)“.

San Ambrosio de Milano, san Basilio de Seluca y los santos Padres del 4º Sínodo Ecuménico de Calcedonia enseñan exactamente lo mismo.

San Agustín el mayor santo de los latinos, escribe: “¿Qué significan las palabras «sobre esta πέτρα petra piedra edificaré mi Iglesia?» Significan que sobre esta fe, sobre estas palabras: “Tú eres el Cristo el hijo de Dios viviente”. “Sobre esta«πέτρα petra piedra» de tu confesión edificaré mi Iglesia. Por lo tanto la«πέτρα petra piedra» era el Cristo”. La opinión de san Agustín sobre este pasaje famoso era también la opinión de toda la Cristiandad en su época.

¿Por qué hemos referido todo esto? Porque desgraciadamente este pasaje sobre la«πέτρα petra piedra» ha sufrido una flagrante mala interpretación de parte de los heréticos papistas y latinos.

Una de las innovaciones, cacodoxías falsedades y herejías del Papismo es también la famosa primacía notoria del poder o jurisdiccional del papa. Según la enseñanza oficial del Papismo, el obispo de Roma tiene el altísimo y universal poder sobre toda la Iglesia, en todo lo ancho y largo de la tierra, supera todos los demás obispos a quienes aprueba, elige, examina y gobierna. Se considera a sí mismo la cabeza de la Iglesia, la piedra angular y el sucesor inmediato del Apóstol Pedro, principal entre los Apóstoles, pero no en honor, sino revestido de poderes supremos sobre la Iglesia. Esto es dogma para el Papismo, lo cual se ha hecho contenido intocable durante el 1º sínodo vaticaneo el año 1870.

Para sostener y justificar la incoherencia, la cacodoxía falsedad y la herejía de la primacía papista, entre otras cosas (donaciones pseudoisidoreas y pseudoconstantineas, de falso Isidoro y falso Constantino), proclaman también el pasaje anterior (Mt 16,18-19) que hemos analizado. Según los papistas, el Señor ha calificado como «πέτρα petra piedra» al Apóstol Πέτρο (petro) Pedro, haciendo con el nombre un juego de palabras, que es la piedra angular de la Iglesia, el que tiene las llaves del cielo y la caja fuerte de la Jaris (gracia). Y puesto que el papa es el sucesor del Apóstol Pedro, por justicia divina, hereda también todo lo de Pedro. El Apóstol Pedro administra y gobierna todo en la Iglesia como un monarca, por lo tanto, como monarca y soberano de la Iglesia es también su sucesor, el papa.

¿Pero dónde se ve y se da a entender que el Apóstol Pedro es la piedra angular de la Iglesia y el único banquero de la Jaris del Espíritu Santo? En ninguna parte. Como hemos dicho, tanto el Señor y el Nuevo Testamento como también el acuerdo de los Santos Padres (consensus partum), dicen que la roca y «πέτρα petra piedra» angular es el Cristo.

La incoherencia y la inexistencia de la perspectiva sobre la primacía del poder del Apóstol Pedro, se demuestra también de los siguientes hechos:

1. En el Sínodo Apostólico, que se reunieron en Jerusalén el año 49 dC, el presidente era Santiago, la opinión de él sobre la circuncisión de los nacionales fue aceptada por todos los Apóstoles. Si Pedro tuviera la primacía del poder sería el presidente del Sínodo Apostólico no Santiago, y los Apóstoles aceptarían la opinión de Pedro y no la de Santiago. Pero no se hizo así.

2. En el episodio del altercado entre los Apóstoles Pedro y Pablo en la cuestión de la circuncisión de los nacionales, finalmente predominó la posición de Pablo, retirándose Pedro. Si el Apóstol Pedro tuviera la primacía del poder, entonces impondría monárquicamente su opinión y se retiraría. Pero no fue así.

3. Durante el Pentecostés, vemos que el Espíritu Santo se sentó en forma de lenguas candentes en la cabeza de cada uno de los Apóstoles por igual y de manera uniforme. En todos los Apóstoles fue repartida la misma lengua. Si Pedro tuviera la primacía del poder, entonces el Espíritu Santo debería sentarse exclusiva y solamente a la cabeza de Pedro sin haber iluminado a los restantes once, o alguna lengua debería ser mayor y desigual que las restantes y sentar a la cabeza de Pedro. Pero no fue así.

4. Cuando el Cristo hablaba a Sus Discípulos sobre Su Pazos-Pasión, su muerte por la Cruz, sepultura y Resurrección, entonces Pedro pensando humana y mundanamente, comenzó a regañar a Cristo y trató de persuadirle y hacerle cambiar de actitud para evitar que el Señor pasara por la amargura de la Cruz y la muerte. Pero entonces, Pedro recibió de nuestro Señor un calificativo muy estricto y duro: «¡Quítate de delante de mí, Satanás!; me eres tropiezo, porque no pones la mira en las cosas de Dios, sino en las de los hombres (Mt 16,23).» ¡El mismo Señor llama a Pedro Satanás y escándalo! Si Pedro tuviera la primacía del poder, entonces el Señor no lo calificaría así, sino que debería hacer caso a Pedro para evitar así la muerte por la Cruz. Pero, no se hizo así.

5. Es conocida la triple negación del Apóstol Pedro, pero también su metania (arrepentimiento, introspección y confesión) con lágrimas y su restablecimiento Apostólico por el mismo Señor. Si el Apóstol Pedro tuviera la primacía del poder no haría falta su metania y restablecimiento en su axioma apostólico. Debería permanecer sin metania como Judas, y fuera de Cristo. Pero no fue así.

6. La tradición de la Iglesia testifica que Madre de todas las Iglesias (Ortodoxas) es Sión, Jerusalén y no Roma, a causa de la acción de Jesús Cristo. “Χαίρε (jere) alégrate santa Sión, Madre de las Iglesias” (3º tropario de la gran víspera del Sábado). Si Pedro tuviera la primacía del poder, entonces Madre de todas las Iglesias debería ser Roma. Pero no ocurre así.

La interpretación diferente de estos logos por los papistas se debe en el intento de ellos a justificar intencionadamente la caída de los papas en la cloaca de la vanagloria, la arrogancia, el orgullo demoníaco y el egoísmo luciférico, que es tan grande de manera que sea calificada por san Justino Pópovits como la cuarta caída en la historia, después de las caídas de Satanás, de Adán y de Judas.

En conclusión, las posiciones ortodoxas aceptadas por la Iglesia al respecto son las siguientes:

1. El Jesús Cristo ha dado a los Apóstoles exactamente el mismo poder que dio a san Pedro.

2. Los Apóstoles nunca reconocieron en la persona de san Pedro como observador de Jesús Cristo y como maestro infalible de la Iglesia.

3. San Pedro nunca se consideró como papa y nunca actuó de la manera que actúan los papas.

4. Los Sínodos de los cuatro primeros siglos, reconociendo la posición altísima que tenían los obispos de Roma, daban al obispo de Roma la primicia del honor, pero nunca la primicia del poder, jurisdicción o competencia.

5. Los Santos Padres, en el famoso pasaje: “tú eres Πέτρο (petro) Pedro, y sobre esta «πέτρα petra piedra» (roca) edificaré mi iglesia”, nunca consideraron que encontraban el sentido de que la Iglesia fue edificada sobre Pedro (super Petrum); consideraban que sobre la πέτρα petra piedra (súper petram), es decir, sobre la confesión de fe del Apóstol Pedro.

A pesar de la clara y cristalina esneñanza de la Iglesia Ortodoxa sobre la cuestión de la primacía, por un lado el Papa permanece impenitente, no se arrepiente reclamando poder universal, propone e impone la “unión de las Iglesias” bajo el modelo tipo de la Unía. Es decir, hacerse una “unión tipo unítica (como los unitas), donde cada iglesia mantendrá y no cambiará de tradiciones, usos y costumbres, (sin importar si estas cosas están de acuerdo con la Παράδοση (parádosi) Santa Entrega y Tradición, la Santa Escritura, el Evangelio, los Sínodos Ecuménicos, los Santos Cánones, los santos Padres y sus escritos), sino que reconocerá la primacía del poder del Papa en toda la tierra rememorándole en los oficios y los dípticos y todo dependerá de él. El Papa podrá cambiarlo y transformarlo todo. Sólo dos cosas no puede dejar y separarse de ellas: la primacia y la infalibilidad.

Sin embargo los Ecumenistas Ortodoxos a través del diálogo teológico entre Ortodoxos y Papistas, proyectan el reconocimiento de la primacia papista, intentan hacer una mezcla pura entre la institución sinodal y la primacía papista y hablan de μετασυνοδικότητα (metasinodikótita) tras o meta-sinodal. Más concreto, el metropolita de Pergamo Ziziulas copresidente junto con Kurt de la comisión mixta sobre el diálogo teológico entre ortodoxos y papistas, quien estos días se encuentra en el Vaticano para la fiesta de los Apóstoles Pedro y Pablo, junto con el obispo de Sinope Atenagoras y el archimandrita Pródromo Xenaki, predican la herejía de la eclesiología eucarística. La “eclesiología efjarística” es calificada y presentada como el caballo de Troya, mediante el cual se unirá la mayor parte de los miembros de la Iglesia Ortodoxa con el Vaticano. (La herejía de la eclesiología efjarística está vinculada con la Primacía del Papa). Ziziulas desarrolla la teoría herética de la santidad de la primacía del Papa, que la secularizada Ortodoxia no podía comprender. El mismo había dicho que: “factores secularizados que entonces dominaban la secularizada Ortodoxia, no la permitieron ver la santidad de la primacía” y “la Iglesia tiene necesidad de primacía papista”.

También el metropolita de Sinope, Lampriniades, había desarrollado la eclesiología “tras o meta -sinodal” nacida de los latinos. El mismo sostiene que: “La negación de una primacía en la Iglesia Ortodoxa, una primacía que sólo puede encarnar un Primero -por lo tanto un Obispo, quien tiene el privilegio de ser el primero entre los hermanos obispos- consiste en una herejía. Es inadmisible que por costumbre se dice que la unión entre Ortodoxos es asegurada por una fe y culto comunes o por la institución del Sínodo Ecuménico. Ambos factores son impersonales, mientras que en nuestra teología ortodoxa el principio de unidad no es la esencia divina, sino la Persona del Padre, así también al nivel eclesiológico, en la Iglesia local, el punto de unidad no es el sacerdocio o el culto común, sino la persona del Obispo. Por lo tanto a nivel ortodoxo universal, el principio de unidad no puede ser sostenido sobre una idea o institución, sino en una persona, si claro está, queremos permanecer coherentes y consecuente en nuestra teología²⁴. ([24] “No somos más sabios que los santos Padres”, sinaxis (reunión) de Clérigos y Monjes para la refutación de la argumentación del Ecumenismo. En la ciudad de Tríkala 2-12-2011).

El propósito y objetivo es la proyección del anticristo Papa como líder político y religioso, quien a su vez entregará el poder del mundo al Anticristo. ¿A quién seguiremos y con quién iremos? ¿Con el Papa y el Anticristo o con el Cristo y Pedro? ¿Con la bestia o con el Cordero? El resultado final y la victoria pertenece al Cordero Degollado.

En Pireo 28-6-2013
Traducido por: χΧ jJ

Por favor, consulte:

ZÉOSIS - LA FINALIDAD DE LA VIDA DEL HOMBRE
¡La Ortodoxia es la única verdad!
Psicoterapia Ortodoxa
Experiencias de la Jaris
La Áskisis
San Gregorio Palamas
Santos
Enseñanzas de Santos Padres
Orthodox Europe :: Spain

Logos Ortodoxo

Catecismo Ortodoxo

Iglesia Ortodoxa - La Primera Iglesia Cristiana

www.impantokratoros.gr

St. Gregory Nazianzen Orthodox Institute (Español)

Una carta de un cristiano ortodoxo a nuestros Hermanos Indianos
San Torcuato y los 7 Varones Apostólicos (Año 47)

THE LATIN SAINTS OF THE ORTHODOX PATRIARCHATE OF ROME

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World

Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Catholic Church

The Days of the Schism of 1054

↧

Κυριακή του Τυφλού, οι «παράξενες Κυριακές» &μια ροκ μπαλλάντα...

May 16, 2015, 2:29 pm

≫ Next: Δυο σύζυγοι απόστολοι: οι άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία (17 Μαΐου)

≪ Previous: Ortodoxia y Romanocatolicismo

Για την Κυριακή του Τυφλού (5η Κυριακή μετά το Πάσχα):

Ο γενναίος Τυφλός που υπερασπίστηκε το Χριστό
Ενότητα άρθρων για την Κυριακή του Τυφλού

Γι'αυτές τις «παράξενες Κυριακές»:

Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες...

Επίσης, παρακαλώ:

Η τυφλή από παιδί κ. Αυγουστίνα στην πανήγυρη του τυφλού Αγίου Ανθίμου
Δυο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα
Γερόντισσα Ξένη της Αίγινας, η Τυφλή Αγία
Άγιοι με αναπηρία
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Πόνος και Φως

Μια ροκ μπαλλάντα για τον Τυφλό

Το παρακάτω ποίημα του Ιωάννη Πολέμη«Ο τυφλός προ του Σταυρού» (το αναδημοσιεύουμε από εδώ) θεωρώ πως θα γινόταν εξαιρετική ροκ μπαλλάντα, είτε μέχρι το τέλος είτε μέχρι το ημιστίχιο «που θα καρφώσουν στο Σταυρό».
Για τη ροκ και τους ροκάδες δείτε εδώ& εδώ, παρακαλώ. Αρκετά links για το διάλογο μοντέρνας μουσικής και ορθόδοξης πνευματικής αναζήτησης, εδώ.
Για ένα ροκά υμνογράφο αξίζει να δείτε εδώ.

Τυφλός βρήκε το φως του χάρη σε νέα θεραπεία!

Τυφλός βρήκε το φως του χάρη σε νέα θεραπεία!

Φωτο από εδώ

Η μπαλλάντα του Τυφλού, λοιπόν:

Τι είν'η βοή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω;
-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυο μαζί με κάποιον πλάνο.
-Ποιοι ναν οι δυο, που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθή μαζί τους;
-Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους!
-Θα πάω να δω...

Είπα να δω κι ήρθαν στο νου μου πάλι,
τα χρόνια που ήμουνα τυφλός. Τυφλός! Εσείς οι άλλοι
δεν ξέρετε πόσο η ψυχή μέσα στα στήθη είν'άδεια,
όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζει στα σκοτάδια!
Πως τη θυμούμαι τη στιγμή που εστάθη αυτός μπροστά μου
και μ'ευσπλαχνίσθη, κι έσκυψε, πήρε πηλό από χάμου
κι αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο,
μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!

Όταν τον πρωτοακτίκρυσα τον Φωτοδότη εμπρός μου,
στην όψη του είδα όλες μαζί τις ομορφιές του κόσμου.
Μοσχοβολούσε κι έλαμπε το κάθε κίνημά του...
Φως και τα χείλη, κι η φωνή, τα μάτια κι η ματιά του.
Στα χείλη του η παρηγοριά, στα μάτια του η ελπίδα...
Έστρεψα τότε ολόγυρα τα δυο μου μάτια κι είδα
κάθε που ζει και που δεν ζει, κι είδα παντού γραμμένη
την όψη του, λες κι ήτανε καθρέπτης του η οικουμένη.

Φως η ζωή, χαρά το φως! Ας πάω να δω τον πλάνο
που θα καρφώσουν στο Σταυρό. Κατά το λόφο επάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι οχλοβοή κι αντάρα
χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι όλες σαν μια κατάρα.
Που πάει; Σπρώχνει και σπρώχνεται και πνίγεται και πνίγει,
και σταματά προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει
τρεις μαυροφόρες που κρατούν μια λιγοθυμισμένη.
Θε νάναι μάνα η δύστυχη! Ξάφνου, με μιας σωπαίνει
το πλήθος που ανταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι
πνιγμένοι μεσ'στα βογγητά! Υψώνονται οι δυο πρώτοι
σταυροί· κανείς δεν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν
μα βόγγος δεν ακούγεται. Να, και τον τρίτον υψώνουν.

............ ......... ......... ......... ......... ......... .........

Πώς; Συ που μούδωσες το φως, εσένα πλάνο λένε;
Κι ήταν γραφτό τα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;
Τι να τα κάνω και της γης και τ'ουρανού τα κάλλη;
Πάρε το φως που μούδωσες και τύφλωσέ με πάλι!

↧

Δυο σύζυγοι απόστολοι: οι άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία (17 Μαΐου)

May 17, 2015, 3:52 am

≫ Next: Chief Ivan Pan'kov: An Architect of Aleut Literacy

≪ Previous: Κυριακή του Τυφλού, οι «παράξενες Κυριακές» &μια ροκ μπαλλάντα...

π. Νικόδημου Παυλόπουλου
Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον» - Ορθόδοξη Γυναίκα

Ανάμεσα στους αγίους εικονίζεται ο άγιος Αθανάσιος ο Νέος, ο Θαυματουργός, επίσκοπος Χριστιανουπόλεως (17ος - 18ος αι.), που γιορτάζει την ίδια μέρα.

Αποστολική Συζυγία

«Τους φωταυγείς αστέρας και ιερούς Αποστόλους τιμήσωμεν
Ιουνίαν ενθέως και τον θεοφόρον Ανδρόνικον».

Ανήκουν στο χορό των εβδομήκοντα Αποστόλων, αλλά δεν ήσαν μαθηταί του Αποστόλου Παύλου όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Ήταν συγγενείς του Αποστόλου των Εθνών Παύλουκαι προερχόταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Πολύ όμως πριν ακόμη κληθή στο Αποστολικό αξίωμα ο ένδοξος Απόστολος Παύλος, εκείνοι είχαν γνωρίσει το Χριστό και μαζί τον ευαγγελίζοντο.

Υπήρξαν μάλιστα επίσημοι μεταξύ των λοιπών Αποστόλων. Όλα αυτά τα μαρτυρεί και εγκωμιαστικά τα παραθέτει στον έβδομο στίχο του δέκατου έκτου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής του ο Άγιος Παύλος και γράφει: «Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες εισίν επίσημοι εν τοις αποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ».

«Όντως θαύμα παράδοξον» και οι δύο ομόζυγοι, αδέσμευτοι από τις ηδονές και χαρές του γάμου, απρόσβλητοι από τα βέλη του πονηρού και πλάνου να «ζουν εν Χριστώ», να αιχμαλωτίζονται για το Χριστό, να κηρύττουν το Χριστό και να περιοδεύουν προς τον ιερόν αυτό σκοπό «πάσαν την υφήλιον» όλες τις χώρες του τότε γνωστού κόσμου!

«Ως υπόπτερός τις διαδραμών, πάσαν πλάνην εκ βάθρων ανέσπασε, τον Χριστόν κηρύττων συνεπομένην έχων και την υπερθαύμαστον Ιουνίαν, τω κοσμώ ήδη νεκρωθείσαν, και Χριστώ μόνω ζώσαν» μαρτυρεί το Ιερό Συναξάριο.

Ενεκρώθησαν και οι δυο για τον κόσμο, ενέκρωσαν τα πάθη της σαρκός και ημπορούσαν να ειπούν μαζί με τον συγγενή τους Απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζή δ'εν εμοί Χριστός». Γι'αυτό και αναδείχτηκαν επίσημοι μεταξύ των Αποστόλων, γιατί έθυσίασαν τα πάντα για το Χριστό, δεν εκράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους, ούτε νεότητα, ούτε ωραιότητα, ούτε τις χαρές του γάμου, ούτε και τα λοιπά του κάθε ανθρώπου δικαιώματα αλλά σαν τη λαμπάδα έλυωναν επάνω στο κήρυγμα και την ιεραποστολή.

Από εδώ

Και είχαν πολύ μεγάλο και πάρα πολύ δύσκολο πρόγραμμα. Μέλημά τους ήταν όσο το δυνατό περισσότερες πόλεις και χώρες να περιοδεύσουν, όσον ημπορούσαν περισσότερες ψυχές στο Χριστό να προσελκύσουν, όσο ανέπνεαν, τα είδωλα και τους ναούς των να καταστρέψουν και όσο ζούσαν ευκτήριους οίκους για τη δόξα και τη λατρεία του Χριστού να ανεγείρουν.

Δέκα ζωές δεν έφθαναν για εκείνο το μεγαλόπνοο και σωτήριο τους πρόγραμμα. Και όμως στα λίγα χρόνια πού ο Θεός τους εχάρισε επραγματοποίησαν όλα τα παραπάνω και «πάσαν ιερώ κηρύγματι φωταγωγούντες την γήν» «προς φως ωδήγησαν θεογνωσίας τους ενυπάρχοντας εν σκότει πάλαι της αθεότητος» και «οίκους και βωμούς κατέστρεψαν της πλάνης και εδομήσαντο Εκκλησίας εις σωτηρίαν των ψυχών ημών» κατά τον ιερόν Υμνογράφο.

Το κήρυγμά τους, την αυταπάρνησή τους, τις πολλές τους ιεραποστολικές επιτυχίες τις πολυάριθμες χριστιανικές εκκλησίες πού έκτισαν οι τρισμακάριοι Απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία τα συνώδευε πάντοτε ο Κύριος με θαύματα ούτως ώστε να πιστεύουν οι πάντες ότι ήταν περισσότερον από ευεργετική η παρουσία τους.

Όπως μάλιστα μαρτυρεί το Ιερό Συναξάριο «πνεύματα ακάθαρτα εξ ανθρώπων απεδίωξαν και πάθη εθεράπευσαν».

Εξ αλλού αυτό είχαν ζητήσει από τον Κύριο στο Υπερώον της Ιερουσαλήμ οι άγιοι Απόστολοι και λοιποί μαθηταί οι όποιοι μετά την απελευθέρωσι του Πέτρου και του Ιωάννου από το πονηρότατο Συνέδριο «ομοθυμαδόν ήραν φωνήν προς τον Θεόν και είπον... και νυν Κύριε έπιδε επί τας απειλάς αυτών — των εχθρών της πίστεως — και δός τοις δούλοις σου — στους Αποστόλους — μετά παρρησίας πάσης λαλείν τον λόγον σου εν τω την χείρα σου εκτείνειν εις ίασιν και σημεία και τέρατα γίνεσθαι δια του ονόματος του αγίου παιδός σου Ιησού».

Ω αγία συνεργασία του Θεού μετά των Αποστόλων, ώ αγία και ηρωική συζυγία του Ανδρόνικου μετά της Ιουνίας!

Αυτά τα παραδείγματα αγαπητοί μου αδελφοί, όπως το του Ανδρόνικου και της Ιουνίας είναι μεν λίγα αλλά θαυμάσια και εξαιρετικά.

Εκείνο που κάνουν πολλοί σύζυγοι με κόπους και μόχθους και ίδρωτες πολλούς, που γεννούν δηλαδή πολλά παιδιά και τα σπουδάζουν και τους χτίζουν σπίτια και τα προικίζουν και υστέρα ακόμη και για τα εγγόνια τους φροντίζουν, ημπορούσαν να το μεταφέρουν στην πίστι μας και στου Χριστού την κλήσι και να αποκτήσουν με την Ιεραποστολική τους φλόγα και διάθεσι πολλά πνευματικά τους παιδιά και να τα εκθρέψουν με το γάλα της πίστεως και να τα αποκαταστήσουν χτίζοντας γι'αυτά σχολεία και εκκλησίες όπου θα βρίσκουν την αληθή και σωτήρια γνώσι και όλες τις χαρές του πνεύματος.

Θα έλεγα μάλιστα πως τα ανδρόγυνα που δεν έχουν παιδιά θα έπρεπε περισσότερο να διαθέσουν τον καιρό τους και τα χρήματά τους στα έργα της Εκκλησίας τα καλά, στα κατηχητικά, στην επίσκεψι των ασθενών, στην ενίσχυση των ιδρυμάτων, στην προσφορά εθελοντικής υπηρεσίας στα άσυλα των ανιάτων και σε λοιπά ευαγή ιδρύματα και όχι στα ταξίδια ανά την Ευρώπη και τις άλλες Ηπείρους και όχι στη μεγάλη ζωή με τα γλέντια και τις διασκεδάσεις με τα τσιγάρα και τα πιοτά και τις παράνομες και αμαρτωλές με άλλα πρόσωπα σχέσεις.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν όλα τα παραστρατημένα ανδρόγυνα αντιλαμβανόταν το πραγματικό νόημα του γάμου και την αξία της εν Χριστώ συζυγίας και της συνεργασίας υπέρ της κατισχύσεως του αγίου Του θελήματος!!!

Η εύρεση των λειψάνων των αγίων

Συμπλήρωμα από το διαδικτυακό Συναξαριστή:

Μνήμη των εν τοις Ευγενίου ευρεθέντων Μαρτύρων (22 Φεβρουαρίου)

Όταν ο αγιότατος Πατριάρχης Θωμάς (βλέπε 21 Μαρτίου) ήταν πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (607 - 610 μ.Χ.), βρέθηκαν τα τίμια λείψανα μερικών αγίων μαρτύρων, κρυμμένα κάτω από τη γη. Αμέσως έγινε η ανακομιδή τους ["Ν": η εκταφή τους] με ευλάβεια και σεβασμό, και με συνοδεία πολύ λάου. Κατά τη διάρκεια της ανακομιδής, πολλές και διάφορες ασθένειες θεραπεύτηκαν.

Αφού πέρασαν πολλά χρόνια, ο Θεός αποκάλυψε σ'ένα άνθρωπο κληρικό και καλλιγράφο, το Νικόλαο, ότι στον ίδιο τόπο εκείνο τον καλούμενο Ευγενίου, βρίσκονται κρυμμένα και τα άγια λείψανα των Αποστόλων Ανδρόνικου και Ιουνίας, τους οποίους αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, ως έξης: «Ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τους συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινές εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις, οἱ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῷ» (προς Ρωμαίους 16, 7).

Ἀπολυτίκιον (από εδώ). Ἦχος α΄. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Δυὰς φωτοειδής, ἱερῶν Ἀποστόλων, καὶ κήρυκες Χριστοῦ, ἀνεδείχθητε κόσμω, τοὶς πάσι κατασπείραντες, τὸ τῆς χάριτος κήρυγμα, ὅθεν σήμερον, ἠμᾶς πιστῶς εὐφημοῦμεν, ὢ Ἀνδρόνικε, καὶ Ἰουνία θεόφρον, Χριστὸν μεγαλύνοντες.

Δείτε και:

Άγιοι στις 17& 18Μαΐου
Άγιος νεομάρτυρας Νικόλαος ο εκ Μετσόβου (17 Μαΐου)
Οι πρωτοχριστιανοί άγιοι σύζυγοι Ακύλας και Πρίσκιλα (13 Φεβρουαρίου)
Άγιοι Αδριανός και Ναταλία: ένα άγιο ζευγάρι που άντεξε τα πάντα! (26 Αυγούστου)
Άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία: δύο από τους κορυφαίους! (19 Μαρτίου)
Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη: υπόδειγμα για παντρεμένους και μοναχούς (5 Νοεμβρίου)
Οι φτηνές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο - Γάμος: ένας δρόμος που περπατιέται στη γη, αλλά καταλήγει στον ουρανό
Έρωτας, σεξ, γάμος και μοναχισμός
Ενότητα για το γάμο στο ιστολόγιό μας
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ & ΓΑΜΟΣ(ιστολόγιο)

↧

Chief Ivan Pan'kov: An Architect of Aleut Literacy

May 17, 2015, 8:05 am

≫ Next: Καλή επιτυχία στις Πανελλήνιες!

≪ Previous: Δυο σύζυγοι απόστολοι: οι άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία (17 Μαΐου)

Αναφορά στον Ivan Pan'kov, έναν από τους αρχηγούς των Αλεούτων της Αλάσκας, που, ορθόδοξος χριστιανός ο ίδιος, συνεργάστηκε με τους αγίους Ιννοκέντιο Βενιαμίνωφ και Ιάκωβο Νετσβέτωφ (επίσης Αλεούτο, από τη μητέρα του) για τη διάδοση της Ορθοδοξίας στο λαό του, αλλά και για τη δημιουργία αλφαβήτου και βιβλίων στη γλώσσα τους.
Εδώένας άλλος ορθόδοξος χριστιανός αρχηγός από τους αυτόχθονες της Αμερικής. Δείτε και την εμπειρίαενός σύγχρονου προτεστάντη ιεραπόστολου (τώρα ορθόδοξου) στη χώρα των Αλεούτων, καθώς και τα links στο τέλος αυτής της ανάρτησης...

The Aleutian Islands (from here)

Chief of Tigalda Island that assisted Ivan Veniaminov, Russian Orthodox missionary, in learning the Unangan / Eastern Aleut language, developing an alphabet, and recording information about the people and their customs. The two write an Unangan / Aleut catechism, the first book written in an Alaska Native language.
Chief Pan'kov was bilingual and fully literate. (from here)

The Unangan (from here)

Several migrations of various tribes from eastern Asia crossed over the Bering Land Bridge into North America thousands of years ago (Laughlin, 1980, 10, 65, 75–78). One of these migrations included a people who would master the seas and come to dominate the islands that would eventually bear their name along the North Pacific Rim, the Aleutian Islands [Aleut: Unangan tanangin]. The inhabitants of the Aleutian Islands evolved a spoken language known as Unangam tunuu. As the population dispersed from east to west along the Aleutian Island Chain, they developed language dialects. Those Aleut people living among the eastern Aleutians, Umnak eastward (Bergsland, 1994, xvi), referred to themselves as Unangan (people of the seashore) and those living in the western Aleutians, Atka to Attu (Bergsland, 1994, xvi and 47), refer to themselves as Unangas. The singular form of the word “people” in Unangam Tunuu is Unangax.

The Unangan and Unangas did not have a written language until the arrival of the Russians in the eighteenth century, and more specifically, due to the efforts of members of the Russian Orthodox Church led by Reverend Ivan (Ioann)Veniaminov. Veniaminov created an Aleut orthography using a modified Cyrillic alphabet. According to noted Aleut linguist Knut Bergsland, Veniaminov created “the first tentative grammar and vocabulary of Eastern Aleut.” (Bergsland, 1994, viii)

Then two Aleuts, Ivan Pan’kov, a chief of Tigalda, and Father Iakov Netsvetov worked with Veniaminov to translate several religious works into Aleut. A written Unangam Tunuu continued to evolve with the work of other Orthodox priests such as Innokenti Shayashnikov and Lavrentiy Salamatov (Bergsland, 1994, viii). The immediate and intimate participation by Aleuts themselves, and the willingness of Russian Orthodoxy to include Unangam Tunuu in the liturgy, are given significant credit for the rapid and devoted adoption of the faith by the Unangas and Unangan.

Click:

Lydia T. Black,Ivan Pan'kov: An Architect of Aleut Literacy

The Angels of Akun - Outreach Alaska

See also:

Saint Innocent Veniaminov & the Native Tribes of Alaska

Outreach Alaska (site)

Orthodoxy and Native Americans (site)

Alaska of my heart (site)

Filmmaker Hopes To Capture the Orthodox Spirituality of Alaskan Natives

Holy New Martyr Peter the Aleut

St Jacob (Netsvetov) of Alaska
Saint Olga of Alaska

Native American Pathways to Orthodoxy

A Native American chief’s ‘secret path’ to Orthodoxy

St. Herman's Guardian – Archimandrite Gerasim Schmaltz

A Letter from an Orthodox Christian to our Native Americans Brothers

Latin America: Peoples in Search of Orthodoxy

Orthodox Saints and the Future of America

The Stories of the Saints of North America

ORTHODOX CHRISTIAN MONASTICISM in NORTH AMERICA

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...

Ο άγιος των Εξαρχείων, που δεν είχε ούτε για νοίκι...

↧

Καλή επιτυχία στις Πανελλήνιες!

May 17, 2015, 8:20 am

≫ Next: Σιατίστης Παύλος: Η θρησκεία γεννά βία;

≪ Previous: Chief Ivan Pan'kov: An Architect of Aleut Literacy

Φωτο από το Διαδίκτυο

Από το ιστολόγιοΤης Σταυρούλας

Ὁ ἅγιος Πορφύριος (1906-1991) φανέρωσε στὴν ἐποχή μας μὲ πολὺ δυναμικὸ τρόπο τὴ γνήσια μορφὴ τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Δίδαξε μὲ ἔργο καὶ λόγο. Μὲ τὴ διακριτική του συμπεριφορά, τήν ἤρεμη διδασκαλία καὶ τὰ ἀναρίθμητα θαύματά του ἔγινε ὁδηγὸς πολύτιμος στὰ δύσκολα μονοπάτια τῆς ἐποχῆς μας.
Συνέβη κάποτε νὰ ταξιδεύει ἀπὸ Θεσσαλονίκη γιὰ Ἅγιον Ὄρος. Ἔφτασε ὅμως στὸν σταθμὸ λεωφορείων καθυστερημένα. Δὲ βρῆκε εἰσιτήριο καὶ ἀναγκάστηκε νὰ ταξιδέψει ὄρθιος. Δίπλα του καθόντουσαν κάποιοι νεαροὶ ποὺ ἀστεϊζόντουσαν μεταξύ τους καὶ γελοῦσαν. Ἡ συμπεριφορά τους ἐξόργισε ἕναν ἐπιβάτη, ποὺ δὲν κρατήθηκε καὶ ἐπέπληξε τοὺς νεαρούς, ἐπειδὴ ἔβλεπαν ὄρθιο μπροστά τους ἕνα γέροντα ἱερέα καὶ ἐν τούτοις συνέχιζαν νὰ κάθονται ἀδιάφοροι. Παρὰ τὴν ἐπίπληξη ὅμως οἱ νεαροὶ παρέμειναν ἀσυγκίνητοι καὶ κανένας δὲν σηκώθηκε νὰ δώσει τὴ θέση του.
Τότε ὁ ὀργισμένος ἐπιβάτης σηκώθηκε καὶ παραχώρησε τὴ δική του θέση στὸν γέροντα Πορφύριο. Ἐκεῖνος τὸν εὐχαρίστησε, ἀλλὰ δὲν δέχτηκε νὰ καθίσει. Ταξίδεψε ὄρθιος μέχρι τὴν Ἱερισσό (δύο ὧρες περίπου).

Ὅταν κατέβηκαν, ὁ ἐπιβάτης τὸν ρώτησε γιατί δὲν δέχτηκε τὴ θέση ποὺ τοῦ πρόσφερε.
- Ἔκαμα μιὰ θυσία γιὰ τὰ παιδιά, ἀπάντησε ὁ γέροντας.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν κατάλαβε τὰ αἰνιγματικά του λόγια. Ὁ ἅγιος τότε τοῦ ἐξήγησε:
- Δὲν ἔκανες καλὰ ποὺ μάλωσες τὰ παιδιά. Ἔκαμαν βέβαια μιὰ κακὴ πράξη: Ἄφησαν ὄρθιο ἕναν ἡλικιωμένο καὶ δὲν τοῦ παραχώρησαν ἀπὸ μόνα τους τὴ θέση, ὅπως θά ’πρεπε. Ἂν λοιπὸν σηκώνονταν ὅταν τὰ κατσάδιασες καὶ καθόμουν ἐγὼ στὴ θέση τους, ἢ ἂν δεχόμουν τὴ θέση ποὺ μοῦ πρόσφερες ἐσύ, τὰ παιδιὰ δὲν θὰ καταλάβαιναν τὴν κακὴ πράξη τους. Ἀντίθετα θὰ ἔνοιωθαν δικαιωμένα, ἀφοῦ, εἴτε ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς, θὰ εἶχε τακτοποιηθεῖ τὸ θέμα. Τώρα ὅμως ποὺ ἔμεινα ὄρθιος καὶ μ’ ἔβλεπαν μπροστά τους τόσες ὧρες, σηκώθηκε ἡ ἴδια ἡ συνείδησή τους ἀπὸ μέσα τους καὶ σιωπηλὰ τὰ κατηγόρησε γιὰ τὴν πράξη τους. Μόνο ἔτσι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ: ὅταν διορθώνεται, ἐπειδὴ τὸν κατηγορεῖ, ὄχι ὁ ἄλλος ἀπ’ ἔξω, ἀλλὰ ἡ συνείδησή του ἀπὸ μέσα.

Ὁ καλύτερος ὁδηγὸς δηλαδὴ εἶναι ἡ συνείδηση. Ἕνας δάσκαλος ποὺ τὸν ἔβαλε στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός.
Ἂς ἔλθουμε τώρα καὶ σὲ σένα…
Βρίσκεσαι πρὸ τῶν ἐξετάσεων. Διάβασες, καταρτίστηκες, ἑτοιμάστηκες. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ δὲν κάνεις ἄλλη δουλειά, ἀπ’ τὸ νὰ τρέχεις ἀπὸ δάσκαλο σὲ δάσκαλο γιὰ νὰ διδαχτεῖς. Πέρασες ἀπὸ πολλοὺς δασκάλους. Πῆρες μαθήματα πολλά.
Ἀνάμεσα στοὺς τόσους δασκάλους ποὺ ἐπέλεξες νὰ σὲ μορφώσουν, συγκαταλέγεται ἄραγε καὶ ὁ δάσκαλος ποὺ ἔβαλε μέσα σου ὁ Θεός; Τί μαθήματα σοῦ ἔδωσαν οἱ δάσκαλοί σου ἀπ’ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τώρα; Σίγουρα πῆρες γνώσεις πολλές. Ἔλαβες ὅμως καὶ μαθήματα ἀνθρωπιᾶς;

Καλὲς οἱ γνώσεις. Ἀπαραίτητες. Μὰ πιὸ ἀπαραίτητα εἶναι τὰ μαθήματα ἀνθρωπιᾶς. Ποὺ σὲ κάνουν ὄντως ἄνθρωπο. Οἱ γνώσεις μόνο, χωρὶς μαθήματα ἀνθρωπιᾶς, μπορεῖ νὰ σὲ κάνουν ἀκόμα καὶ ἀπάνθρωπο. Μηχανή. Ρομπότ. Ὀλοθρευτή.
Γι’ αὐτὸ χρειάζεται καὶ ὁ δάσκαλος ποὺ διορίζεται ἀπ’ τὸν Θεὸ στὸ σχολεῖο τῆς ψυχῆς σου. Ἡ συνείδηση. Γιὰ νὰ σὲ διδάξει καὶ καλὰ μαθήματα. Νὰ σοῦ δώσει καὶ μιὰ ἄλλη παιδεία. Νὰ σὲ ὁδηγήσει σταδιακά καὶ στοὺς ἄλλους δασκάλους ποὺ ἄφησε στὸ πόδι του ὁ Χριστός: «Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας», τοὺς σοφοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ κάθε ἐποχῆς, ποὺ ἐμφορούμενοι ἀπὸ θεϊκὸ πνεῦμα, ἀλήθεια καὶ ἀγάπη, μεταφέρουν μέχρι ἐσένα καὶ μένα τὰ «γράμματα» καὶ τὰ «πράγματα» τοῦ Θεοῦ, τὸν τρόπο δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνουμε οἱ ἀληθινοὶ ἄνθρωποι ποὺ ὀνειρευόταν ὁ Θεός, ὅταν μᾶς ἔπλαθε. Σὰν τὸν ἅγιο Πορφύριο. Καὶ ἀφοῦ ὁ Θεὸς διορίζει δασκάλους, ὁρίζει καὶ ἐξετάσεις.
Κάποτε λοιπὸν θὰ μᾶς ἐξετάσει καὶ ὁ Θεός. Δὲν θά ’θελες νὰ περάσεις καὶ τότε; Οἱ τωρινές σου ἐξετάσεις, μπροστὰ σ’ ἐκεῖνες τοῦ Θεοῦ, εἶναι μιὰ λεπτομέρεια. Δὲν ἀξίζει νὰ ἐπικεντρώνεσαι μόνο σ’ αὐτές. Κινδυνεύεις γιὰ ἕνα δέντρο νὰ χάσεις τὸ δάσος. Δὲν θά ’ναι κρίμα;
Στὶς ἐξετάσεις τοῦ Θεοῦ, μὰ καὶ σὲ τοῦτες τώρα τὶς ἐξετάσεις σου καὶ σὲ κάθε καλὸ ἐγχείρημα στὴ ζωή σου, εὔχομαι νά ’χεις πάντα μιὰ πολὺ μεγάλη καὶ
Κ Α Λ Η Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α !

π. Δημήτριος Μπόκος
Μάιος 2015

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός...
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!

"Δε μας παρατάς με το Γέροντα!!" - Η έφηβη & ο άγιος: μια ιστορία για την αγάπη, το σεβασμό και την αιωνιότητα
Ο άγιος της Ομόνοιας, οι χίπις και οι πόρνες
Ένας πανεπιστημιακός γιατρός για ένα σύγχρονο άγιο (όταν ο άγιος Πορφύριος έβλεπε τις μάχες που γίνονταν στη Ρουμανία)
Οι άγιοί μας δεν ήταν εξωγήινοι!

Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους!...
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ!...
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

Υπάρχει Θεός;
Έφηβοι
Νεανική κουλτούρα
Αθήνα, πόλη των αγίων

↧

Σιατίστης Παύλος: Η θρησκεία γεννά βία;

May 18, 2015, 4:10 am

≫ Next: Η Βιέννη υποδέχεται τη Eurovision με «γκέι» φανάρια οδικής κυκλοφορίας

≪ Previous: Καλή επιτυχία στις Πανελλήνιες!

Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τή χριστιανική.
Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία.
Ἀγαπῶ τή ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.

ΟΟΔΕ blog

Η ομιλία του Μητροπολίτη Σισανίου Παύλου στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία», Θεσσαλονίκη, 27-29 Απριλίου 2015.

Ἡ ματιά μου στό θέμα εἶναι ἡ ματιά ἑνός Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί δή ἱερωμένου. Μιά διευκρίνιση πού ἴσως βοηθήσει τήν σκέψη ὅλων. Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική. Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία. Ἀγαπῶ τήν ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.

Τό ἐρώτημα γιά τό Θεό εἶναι ἕνα πανανθρώπινο ἐρώτημα. Ἡ Θρησκεία εἶναι κάτι τό ἀνθρώπινο, ἀλλά τήν ἴδια στιγμή κάτι τό πάρα πολύ σημαντικό καί ἀσφαλῶς καθόλου εὐκαταφρόνητο.Τό πλῆθος τῶν Θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς ἀναζητᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς αὐτόν γιατί ὁ Θεός συνιστᾶ δομικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης του. Ἡ θρησκευτική ἀναζήτηση ἔχει τήν ἴδια ἡλικία μέ τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ μαρτυρία τοῦ δικοῦ μας ἱστορικοῦ Πλουτάρχου εἶναι πολύ χαρακτηριστική.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι ἀνθρώπινο, ἀλλά μιά Θεανθρώπινη πραγματικότητα.Εἶναι πρόσκληση γιά κοινωνία τοῦ Προσωπικοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί κλήση γιά μετοχή καί ἀλληλοπεριχώρηση. Τό περιεχόμενο τῆς κοινωνίας, ἡ οὐσία τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ Χριστός σχολιάζοντας τήν δήλωση τοῦ Πέτρου ὅτι «ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημείωσε ὅτι ἐπάνω σέ αὐτή τήν ἀλήθεια θά οἰκοδομήσει τήν Ἐκκλησία Του, ὄχι τήν θρησκεία του, καί ὅτι οὔτε οἱ πύλες τοῦ Ἅδη δέν θά καταλύσουν αὐτήν. Ὁ Χριστός δέν μίλησε τυχαῖα, οὔτε χρησιμοποίησε τυχαῖες λέξεις.

Εἶναι πάρα πολύ εὔκολο ἡ θρησκεία ἀπό μία ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία, σέ ταμπέλα, σέ προσωπικό ἀνέξοδο βόλεμα,σ’ ἕνα κατεστημένο, ὁπότε κατ’ ἀρχήν παύει νά εἶναι προσωπικό ἀγώνισμα. Γίνεται προμετωπίδα γιά ἄλλους στόχους. Τότε οἱ ἄλλοι γίνονται οἱ ἀντίπαλοι πού πρέπει ἴσως καί νά ἐξαφανιστοῦν. Ἡ βία εἶναι τό ἀποτέλεσμα καί ὁ καρπός αύτῆς τῆς διαστρέβλωσης.

Ἀναμφισβήτητα καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό δρόμος Θεώσεως μπορεῖ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογίακαί εἶναι ἀπολύτως σωστό αὐτό πού ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας.Εἶναι εὔκολο πρᾶγμα νά εἶσαι θρησκευτικός ἄνθρωπος, εἶναι πολύ δύσκολο νά εἶσαι ἐκκλησιαστικός ἄνθρωπος. Στήν πρώτη περίπτωση αὐτοδικαιώνεσαι καί τόν Θεό τόν χρειάζεσαι γιά νά πεῖ στούς ἄλλους πόσο «καλός» εἶσαι ἐσύ. Δέν διστάζεις μάλιστα νά κάνεις καί τήν σύγκριση τή δική σου μέ τούς ἄλλους γιά νά δείξεις πόσο πολύ ὑπερέχεις ἐσύ. Πρόκειται γιά τόν κλασσικό τύπο τοῦ Φαρισαίου τῆς Παραβολῆς.

Ο Γέροντας Ιάκωβος (από εδώ)

Τότε ξιφουλκεῖς ἐναντίον ὅσων δέν συμφωνοῦν μέ ἐσένα, ἀπαιτεῖς ἀπό τούς ἄλλους ὅταν ἐκφράζονται νά χρησιμοποιοῦν μόνο τή δική σου γλῶσσα καί ὁρολογία. ἐπιτηδεύεσαι ἰδιαίτερα νά τοποθετεῖς «ταμπέλες» στούς ἄλλους, εἶσαι τελικά βασικός ἐκφραστής μιᾶς λεκτικῆς κατ’ ἀρχήν βίας πού δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τό νά ἀποκτήσει καί ἄλλες ἐκφράσεις. Ὑποτιθέμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί δῆθεν ἀγωνιστές ἐπιδόθηκαν μέ ἰδιαίτερο ζῆλο στήν ἄσκηση μιᾶς τέτοιας συμπεριφορᾶς κατά παντός διαφωνοῦντος καί δέν δίστασαν νά ἀμφισβητήσουν τήν ὀρθότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους στάσεως ἀκόμη καί ἀπό μορφές ὅπως ὁ ἅγιος Πορφύριοςκαί ὁ μακαριστός Γέρων Ἰάκωβος, γιά νά μιλήσω μόνο γιά περιπτώσεις πού τίς γνωρίζω καλά. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, στίς εὐλογημένες αὐτές μορφές τῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν εἴδαμε συμπεριφορές, λόγους ἐκφράσεις καί πρό παντός μιά ἀδίστακτη νοοτροπία πού φθάνει μέχρι καί τήν συκοφαντία.

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ὡς δρόμος ὑπέβασης τοῦ θανάτου καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα προσωπικό ἀγώνισμα πού κατ’ἀρχήν ἀπό τήν φύση του δέν μπορεῖ ποτέ νά στραφεῖ ἐναντίον κανενός ἄλλου ἀνθρώπου, ἀσκεῖται μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναπτύσσεται μέσα σέ μιά φιλική ἤ καί ἐχθρική κοινωνία χωρίς νά ἐξαναγκάζει κανέναν καί πού ἡ ἀντίσταση εἶναι τό μαρτύριο.

Δέν μπορεῖ λοιπόν σέ καμμία περίπτωση ἡ Ἐκκλησία νά ἔχει σχέση μέ τή βίαἤ νά ἀνέχεται τή βία σάν τρόπο διεκδίκησης ἤ ἀντιμετώπισης μεταξύ προσώπων ἤ ὑπεράσπισης τῆς πίστεως τοῦ χριστιανοῦ.Ἕναν ἄπιστο, ἕναν ἄθεο δέν μπορῶ νά τόν βρίσω στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τόν λυπᾶμαι σάν ἄνθρωπο καί προσεύχομαι γι’αὐτόν. Ἡ ἀντίσταση τῶν χριστιανῶν στούς πολεμίους τῆς πίστης τους, δέν ἦταν οὔτε ἡ λεκτική οὔτε ἡ σωματική βία, ἀλλά τό μαρτύριο.

Ἔχουμε δύο βασικά καί πολύ καθαρά δεδομένα. Οἱ μάρτυρες δέχθηκαν τό μαρτύριο, ἀλλά δέν ἄσκησαν καμμία βία ἀπέναντι στούς διῶκτεςὄχι γιατί δέν μποροῦσαν ἴσως, ἀλλά γιατί μιά τέτοια βία ἀκύρωνε τόν δικό τους ἀγῶνα γιά τήν θέωση. Ἴσως ἀκόμη πρέπει νά διερευνήσουμε μήπως ἡ ἀπαίτηση τῆς ὑπακοῆς ἀποτελεῖ σέ κάποιες περιπτώσεις μιά μορφή βίας μέ στόχο τήν ἐξουσία ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἡ ὑπακοή εἶναι πράξη ἐλευθερίας καί δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐπιλέγεται κατ’ἀρχήν καί ἀσκεῖται μετ’ἐπιμελείας ἀπό τόν ἐλευθέρως ὑπακούοντα. Σήμερα στό ὄνομα τῆς ὑπακοῆς συγκροτοῦμε ὁμάδες ὑποτακτικῶν ὅπου ἡ ὑπακοή εἶναι ὑπερτέρα καί αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί εὑρισκόμαστε στό κατώφλι νέων δεινῶν αἱρέσεων. Πρόκειται γιά ὁμαδοποιήσεις πού ἐπιτυγχάνονται μέσω μιᾶς βίας καί ἐξουσιαστικῆς διαθέσεως τήν ὁποία βαπτίζουμε ὑπακοή.

Οἱ νέοι Ἅγιοι, καί ἀναφέρομαι μόνο σ’αυτούς γιατί τούς γνωρίσαμε, τήν μόνη βία πού ἄσκησαν ἦταν μόνο στόν ἑαυτό τους. Ἡ ἡρεμία τους ὡς καρπός κοινωνίας μέ τόν Θεό ἀπέκλειε τήν βία. Οἱ ἅγιοι δέν ἔβρισαν οὔτε τούς ἄθεους, οὔτε τοὐς ὀλιγόπιστους, οὔτε τούς ἁμαρτωλούς, οὔτε κἄν τούς διῶκτες τους. Δέν ὑπερασπίσθηκαν τόν Θεό καί τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν διώκοντας τοὐς ἀπίστους.

Τή βία τή γεννάει ἡ ἀνασφάλεια, ὁ φανατισμός, πού σημαίνει ἀρρωστημένη πίστη. Ἡ ἀληθινή πίστη ἐλευθερώνει τό πρόσωπο καί γι’ αὐτό μπορεῖ νά σέβεται καί τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου.

Ἡ βία ἐπί τῆς οὐσίας εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἀθεῒα γιατί ὑπερασπίζεται τόν θεοποιημένο ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τό ἔνδυμα τῆς ὁποιασδήποτε ἰδεοληψίας. Ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας εἶναι ἐπίσης καρπός ἀνασφάλειας καί ψευδοῦς σχέσης, ἀπουσία ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.

Ὁ Χριστός μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός δέν ζητᾶ ὀπαδούς, ἀλλά φίλους καί οἰκείους πρός μετοχήν καί κοινωνίαν. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός ἐπετίμησαν μέ αὐστηρότητα ὅσους περιφρονοῦσαν τήν πίστη ἄλλων. Μπορῶ νά καταλάβω τήν βία πού ἀσκοῦν ἄλλες θρησκεῖες, ΔΕΝ θά καταλάβω ὅμως ποτέ τήν βία λεκτική ἤ ἁποιαδήποτε ἄλλη τῶν χριστιανῶν καί δή τῶν Ὀρθοδόξων.

Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεοςδίνει ἕνα ὁρισμό τῆς Θρησκείας λέγοντας:

«Θρησκεία καθαρά καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί Πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χῆρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό τοῦ κόσμου».

Εικ. από εδώ

Εἶναι σημαντικό ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος δίνει αὐτόν τόν ὁρισμό ["Ν": στην Επιστολή Ιακώβου, δείτε την εδώ]γιά νά ἐξηγήσει πόσο ἄχρηστη καί χωρίς περιεχόμενο καί πόσο κάλπικη εἶναι ἡ θρησκεία ἐκείνου πού νομίζει ὅτι θρησκεύει, ἀλλά δέν εἶναι ἱκανός νά συγκρατήσει τή γλῶσσα του. Ἀσφαλῶς ἰσχύει καί γιά ὅποιον μέ ἀσυγκράτητη γλῶσσα νομίζει ὅτι ὑπερασπίζεται τήν πίστη του ἤ τόν Θεό του. Ἀπό τήν ἄλλη τό περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς θρησκευτικότητας, τῆς ἀληθινῆς σχέσης μέ τόν Θεό εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης καί ἡ ταπεινή διακονία τοῦ ἄλλου, ἐφόσον σύμφωνα μέ τήν πατερική διατύπωση «εἶδες τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου».

Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα ἀσκεῖται ὡς ἀγαπητική σχέση μέ τόν προσωπικό Θεό καί στό πρόσωπο τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου πού εἶναι εἰκόνα τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα δέν εἶναι ἰδεολογική πίστη, ἀλλά σχέση ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης. Ἡ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη στόν προσωπικό Θεό δέν μπορεῖ νἀ ἀσκεῖται ὡς τυφλή πίστη, ὡς φανατισμός καί ὡς ἰδεοληψία. Ἡ ἀγάπη μου στό Θεό μεταμορφώνει τή δική μου τή ζωή,ἀλλά ὁ ἀληθινός Θεός ΔΕΝ ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ὑπεράσπιση τή δική μου ἤ τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου καί μάλιστα στό ὄνομα Του.Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στόν Πέτρο στόν κῆπο τῆς Γεσθημανή δέν ἐπιτρέπει τήν παραμικρή παρερμηνεία. Οἱ φονταμενταλιστές ἀπό ὅπου κι’ἄν προέρχονται δέν μποροῦν νά μιλοῦν στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα ἡ θρησκευτική βία, ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας, γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς καθαρότητας καί αὐθεντικότητάς της κάνει ἀπειλητικά τήν ἐμφάνιση της καί βρίσκεται στό κέντρο τῆς δημόσιας ζωῆς σέ ὅλο τόν κόσμο. Στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ διαπράττονται τά χειρότερα, τά εἰδεχθἐστερα ἐγκλήματα σήμερα, ἄν καί πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν καί δυνάμεις πολιτικές πού χρησιμοποιοῦν τίς θρησκεῖες γιά δικό τους στόχο καί χρεώνοντάς τες μέ κάτι πού δέν τούς ἀνήκει καί δή σέ ὅλες. Κάποιοι βρῆκαν τήν ἀφορμή γιά νά κατηγορήσουν γενικά τήν θρησκεία ὡς πρόξενο βίας ἐκφράζοντας ὅμως τήν δική τους βία ἀπέναντι στή θρησκεία. Ὑπάρχουν ὅμως μελετητές τοῦ φαινομένου πού διατυπώνουν τήν ἄποψη ὅτι ἡ ἐμφάνιση συστηματικῶν μορφῶν βίας ὀφείλεται στήν ἔλευση τοῦ πολιτισμοῦ καί στήν ἀλληλοεπίδραση μεταξύ κρατικῆς ἰδεολογίας, πολιτικῆς καί θρησκείας, ἕνα περίεργο καί λίαν εὔφλεκτο μεῖγμα.Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πιο σύνθετο ἀπ’ ὅτι φαίνεται.

Τελικά ἡ θρησκεία καί ἡ βία εἶναι δύο ἐκρηκτικές δυνάμεις πού ὅταν ἑνωθοῦνε μεταξύ τους καί ἐκδηλωθοῦν ἀρνητικά, δημιουργοῦν τρομακτικές καταστάσεις.Τό χειρότερο δέ, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ὅταν οἱ δύο δυνάμεις αὐτές κατευθύνονται ἀπό ἐξωγενεῖς δυνάμεις ὅπως εἶναι ἡ πολιτική, ὁ ἐθνοφυλετισμόςκαθώς καί ποικίλα οἰκονομικά συμφέροντα.

Θέλω νά τελειώσω τήν σύντομη αὐτή εἰσήγησή μου μέ τόν καθαρό λόγο τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου:

«Ἀποτελεῖ αὐτονόητο καί ἀπαράγραπτο δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νά ἀπευθύνεται ἐλεύθερα στόν Θεό του. Νά τόν τιμᾶ καί νά τόν λατρεύει σέ χώρους πού Τοῦ πρέπουν χωρίς προσκόμματα. Τό εὐρύτερο δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, εἶναι δικαίωμα θεμελιῶδες σέ κάθε εὐνομούμενη καί δημοκρατική Πολιτεία καί πρέπει νά χαίρει πάντα ἀναγνώρισης καί σεβασμοῦ. Ὅμως κάθε ἐκδήλωση βίας στό ὄνομα τῆς ὁποιασδήποτε Θρησκείας, ἀπ’ὅπου καί ἐάν προέρχεται, εἶναι ἀπόλυτα καταδικαστέα, γιατί πρωτίστως προσβάλλει βαθύτατα τόν ἴδιο τόν πυρήμα τῆς Θρησκείας καί μετατρέπει πιστούς ἀνθρώπους σέ ἀθύρματα πάσης φύσεως φονταμεταλιστῶν καί καιροσκόπων, πού οὐδόλως σέβονται τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου».

Μία μόνο προσθήκη δική μου.

Ἄν ὁποιαδήποτε θρησκεία δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ τήν βία, ἄν θέλει νά εἶναι θρησκεία, αὐτό ἰσχύει ἀπόλυτα μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πίστη καί συνιστᾶ τό ἐναντίον, δηλαδή ἀκύρωση τῆς οὐσίας Της.

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ:

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Επιστήμη & θρησκεία, ορθολογισμός & δόγμα

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;

Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους

Νευροθεολογία: Εγκέφαλος και πνευματική εμπειρία

Ιστορίες πλάνης: Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία

Παύλος, το χριστιανικό ανάλογο του Μωάμεθ (& άλλα άρθραπερί Παύλου, για επίμαχα θέματα)

Ορθόδοξοι επίσκοποι κατά της Χρυσής Αυγής (& ο Πειραιώς, ο Γόρτυνος& ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών)

Andrew Parker, Το Αίνιγμα της Γενέσεως

Ένας πανεπιστημιακός γιατρός για ένα σύγχρονο άγιο

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό

Ένας άθεος στο ίδιο τραπέζι με το Χριστό

Ο άγιος των Εξαρχείων, που δεν είχε ούτε για νοίκι...

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

Άγιοι της διπλανής πόρτας

Ιστορίες Φωτός

Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

↧

Η Βιέννη υποδέχεται τη Eurovision με «γκέι» φανάρια οδικής κυκλοφορίας

May 18, 2015, 2:55 pm

≫ Next: Για τη Γενοκτονία των Ποντίων (19 Μαΐου 1919)...

≪ Previous: Σιατίστης Παύλος: Η θρησκεία γεννά βία;

Η Βιέννη υποδέχεται τη Eurovision με «γκέι» φανάρια οδικής κυκλοφορίας

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για να υποδεχθεί τον ετήσιο διαγωνισμό της Eurovision, ο οποίος θα διεξαχθεί στην αυστριακή πρωτεύουσα στις 23 Μαΐου 2015, η Βιέννη αποφάσισε να βάλει τα καλά της και να δείξει σε όλον τον πλανήτη το προοδευτικό της πρόσωπο.
Δεκάδες φωτεινοί σηματοδότες στους δρόμους της πόλης έχουν αντικαταστήσει τον «Σταμάτη» και τον «Γρηγόρη» με φιγούρες γκέι ζευγαριών που εμφανίζονται να περπατούν ή να στέκονται μαζί χεράκι-χεράκι με μία καρδιά ανάμεσά τους.
Σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο της Υπηρεσίας Φωτισμού της πόλης, η συγκεκριμένη καμπάνια έχει ως σκοπό να παρουσιάσει τη Βιέννη ως μία ανοιχτόμυαλη πόλη αλλά και αυξήσει την ασφάλεια στους δρόμους, αφού οι πρωτότυπες φιγούρες προσελκύουν την προσοχή τόσο των οδηγών όσο και των πεζών.
Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, που κλείνει φέτος τα 60 του χρόνια, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο διεθνές γκέι κοινό. Το γεγονός δε ότι πέρυσι είχε αναδειχθεί νικήτρια η Κοντσίτα Βουρστ, μία drag περσόνα με γυναικεία εμφάνιση και μούσι, κάνει ακόμα πιο σημαντική τη φετινή διοργάνωση για το κίνημα LGBT.

"Ν": Με κάθε σεβασμό προς τους ομοφυλόφιλους αδελφούς μας, θα καταθέσω την άποψή μου:

Διεθνώς η ομοφυλοφιλία διαφημίζεται και οι αναφορές σ'αυτήν έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας.Η κινητικότητα αυτή δεν βλέπω να έχει καμία πραγματική σχέση με την υπεράσπιση των ομοφυλόφιλων από τον κοινωνικό ρατσισμό. Πρόκειται για μια διαφήμιση / προπαγάνδιση της ομοφυλοφιλίας, με στόχο αφενός την καθιέρωσή της ως, δήθεν, φυσιολογικής ερωτικής / σεξουαλικής συμπεριφοράς (που δεν είναι, ό,τι και αν λέει κάποιος) και αφετέρου τη διάδοσή της.
Φοβάμαι ότι αυτή η προπαγάνδα θα κάνει πολλούς έφηβους και έφηβες να δοκιμάσουν σχέσεις με πρόσωπα του ίδιου φύλου. Είτε γιατί θα είναι "ιν"είτε από αντίδραση στο "σκοταδιστικό κατεστημένο"είτε για 1000 λόγους.
Οι ομοφυλόφιλοι, και μάλιστα οι ακτιβιστές τους (LGBT), εμφανίζονται ως οι νέοι χίππιςή οι νέοι ροκάδες = ένα κίνημα αντίδρασης στην υποκρισία, το σκοταδισμό, τον ηθικισμό και κάθε τι "κακό". Σύντομα θα είναι (ή ήδη είναι) η νέα μόδα. Μια επόμενη σελίδα στον πανσεξουαλισμό. Ώς τώρα, έχει εξαπλωθεί η ελευθεριότητα στο σεξ με όποιο πρόσωπο του αντίθετου φύλου θέλεις. Τώρα καλλιεργείται και το "κάνε το και με άτομα του δικού σου φύλου, είναι φυσιολογικό, ωραίο και επαναστατικό - και είναι και επικηρυγμένο από τους σκοταδιστές, άρα θα είσαι ένας επαναστάτης!".
Το αποτέλεσμα: ένα επιπλέον βήμα στη μαζική παράνοια, από την οποία πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος και η οποία κάνει την προσωπική του ζωή και την κοινωνία κόλαση.
Όλα αυτά γράφονται με ΑΓΑΠΗ προς όλους. Απορρίπτουμε κάθε ρατσιστική συμπεριφορά. Το ότι είμαι ετεροφυλόφιλος δεν με κάνει αναμάρτητο, ούτε αυτόματα "καλό χριστιανό". Είμαι ορθόδοξος χριστιανός και αγαπώ τους ομοφυλόφιλους, όσο και κάθε άνθρωπο. Ακριβώς γι'αυτό, δεν μπορώ να τους λέω ψέματα, ακόμη κι αν με μισήσουν. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά.

Ας έχουμε υπόψιν, επίσης, ότι δεν είναι σίγουρο πως κάποιος "γεννιέται ομοφυλόφιλος". Πιθανόν η σκληρή και υποκριτική - ναι, όντως τέτοιοι είμαστε - κοινωνία τον σπρώχνει εκεί (ένα αγόρι με θηλυπρεπή συμπεριφορά π.χ., που ΔΕΝ είναι οπωσδήποτε ομοφυλόφιλος, συχνά αντιμετωπίζεται ως "αδερφή"και τελικά βρίσκει καταφύγιο εκεί όπου τον έσπρωξαν) ή κάποιο ψυχικό τραύμα, είτε σε παιδική είτε σε μεγαλύτερη ηλικία. Χρειάζεται σοβαρότητα και όχι χάχανα.
Το ότι κάποιος "αισθάνεται"έτσι ή αλλιώς μπορεί να έχει άλλες αιτίες και όχι ότι "είναι της φύσης του να είναι ομοφυλόφιλος, γεννήθηκε έτσι"κ.τ.λ. Κάποιος, συγχωρέστε με, μπορεί να αισθάνεται κατσαρίδα, αλλά κανείς δεν θα πει ότι είναι εντάξει και ότι στην πραγματικότητα είναι μια κατσαρίδα που από λάθος παγιδεύτηκε σε σώμα ανθρώπου. Μάλλον θα ψάξουν την αιτία που του προκάλεσε μια τέτοια εντύπωση. (Αν και στην εποχή μας, πιθανότατα, πολλοί αυτό θα πουν, ότι στην πραγματικότητα είναι κατσαρίδα και ότι πρέπει να αφεθεί να ζει ως κατσαρίδα).
Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι κατσαρίδες, αλλά άνθρωποι. Δεν κάνω σύγκριση ανθρώπων με κατσαρίδες. Απλώς, ας μην πέφτουμε εύκολα θύματα.

Δε θα γράψω άλλα προς το παρόν. Παραπέμπω, με σεβασμό για κάθε μπλογκοναύτη και μπλογκοναύτισσα, στα:

Ομοφυλοφιλική «κατήχηση» στα σχολεία της Δύσης
Gay agenda + Ομοφυλοφιλία & Ορθοδοξία

Περί Gey Pride
Μεγαλώνουν τα παιδιά τους και σαν αγόρια και σαν κορίτσια...

Έρωτας, σεξ, γάμος και μοναχισμός
Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
Θέλεις σεξ;
Σεξ στην εφηβεία

Ο Μπαγάσας του Νικόλα του Άσιμου(και ο ίδιος ο Άσιμος)

Το λείψανο της αγίας Βαρβάρας & η Γιορτή της Κάνναβης

Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών, που του είχαν γράψει άλλοι...
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!

Είσαι ο άνθρωπός μου;

"Νεκρός για τον κόσμο"τι σημαίνει;
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

↧

Για τη Γενοκτονία των Ποντίων (19 Μαΐου 1919)...

May 19, 2015, 7:50 am

≫ Next: Saint Macarius (Glukharyov), Missionary to the Altai & his Legacy!

≪ Previous: Η Βιέννη υποδέχεται τη Eurovision με «γκέι» φανάρια οδικής κυκλοφορίας

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

«Πανταχόθεν του Πόντου αγγέλονται σφαγαί.. εις Κερασούντα.. εις Τραπεζούντα και αλλού. Εάν κατάστασις συνεχιστεί, Ελληνισμός Πόντου εξαφανισθήσεται, πριν η διπλωματία προλάβει ασχοληθεί περί αυτού». Με αυτό το απελπισμένο τηλεγράφημα τον Ιούλιο του 1920, η Επιτροπεία Ποντίων ενημέρωνε με σπαρακτικό τρόπο τον Ελευθέριο Βενιζέλο για τα γεγονότα που αποτέλεσαν την αρχή του τέλους του Ποντιακού Ελληνισμού. Κατά την περίοδο 1914- 1923, οι Τούρκοι θανάτωσαν πάνω από 200.000 Έλληνες του Πόντου.
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έχει προσδιοριστεί, ωστόσο υπάρχουν ιστορικοί και ερευνητές, που υποστηρίζουν ότι αγγίζει τις 350.000. Η σφαγή ήταν αποτέλεσμα του σχεδίου εκτουρκισμού της ευρύτερης περιοχής του Πόντου και στόχος δεν ήταν μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Αρμένιοι. Οι διώξεις είχαν αρχίσει αρκετά χρόνια νωρίτερα, χωρίς όμως να έχουν τον χαρακτήρα της οργανωμένης γενοκτονίας.

Την «εκκαθάριση» ξεκίνησε το κίνημα των Νεότουρκων το 1911, τη συνέχισε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ολοκλήρωσε με φριχτό τρόπο ο Μουσταφά Κεμάλ από το 1916 έως το 1923. Τα πρώτα χρόνια, οι Έλληνες του Πόντου οδηγούνταν στα λεγόμενα τάγματα εργασίας, τα Αμελέ Ταμπουρού, όπου μετά από εξαντλητικές πορείες και την ασιτία, οι περισσότεροι δεν άντεχαν και πέθαιναν. Αργότερα, οι διώξεις πήραν το χαρακτήρα της γενοκτονίας και οι Τούρκοι δεν έδειχναν κανένα έλεος. Σκότωναν εν ψυχρώ άνδρες γυναίκες και παιδιά.

Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες

Στις 19 Μαΐου του 1919 (η ημερομηνία έχει καθοριστεί επίσημα σαν ημέρα μνήμης) ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με τις δυνάμεις του. Τότε άρχισε η δεύτερη και πιο φριχτή φάση της ποντιακής τραγωδίας. Σύμφωνα με τον πρόξενο της Αυστρίας στην Τραπεζούντα: «οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης του πληθυσμού, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπισμένοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από την πείνα».
Πολλοί προκειμένου να σωθούν από τη σφαγή, κατέφυγαν στα γύρω βουνά, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού σκορπίστηκε στα βάθη της Μικράς Ασίας και την Ελλάδα. Οι μαρτυρίες όσων επέζησαν έχουν καταγραφεί και τεκμηριώνουν τη γενοκτονία. Σε άρθρο του δημοσιογράφου Τάσου Κοντογιαννίδη διαβάζουμε τη συγκλονιστική περιγραφή μιας αμερικανίδας δημοσιογράφου, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων: «Καθ’ οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδιών, σε μια ατέλειωτη πορεία μαρτυρίου, όπου έπεφταν νεκροί από την εξάντληση και από τα χτυπήματα των συνοδών Τούρκων. Οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατον.
Στην πόλη Μεζερέχξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου τριακοσίων μικρών παιδιών, μαζεμένων σε κύκλο. Είκοσι τσανταρμάδες – χωροφύλακες που κατέβηκαν από τα άλογά τους- χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες! Τα παιδάκια έσκυβαν κι έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για ν’ αποφύγουν τα χτυπήματα. Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της δέχτηκε το ξίφος στην καρδιά κι έπεσε κατά γης. Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους Έλληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στη Σεβάστεια σε τριάντα χιλιάδες!» Οι Νεότουρκοι έβγαλαν και πολλές φωτογραφίες γύρω από τα πτώματά των Ελλήνων του Πόντου. Σε κάποιες φαίνονται να χαμογελούν… Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα αποδεικνύουν αυτό που οι Τούρκοι αμφισβητούν. Ότι έγινε οργανωμένη γενοκτονία των Ποντίων.
Ο Χ. Τσιρκινίδης συμπεριέλαβε τη μαρτυρία του θείου του Ευριπίδη, στο βιβλίο «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: «Με πολλά βάσανα φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων.
Εκεί στην Κερασούντα μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας. Μαζεύουν όλους του Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν, κάθε φορά που συμπλήρωνε ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καύκια σε άγνωστα μέρη.
Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί εκεί χωρίς φαγητό, νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα και εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής μέχρι να πεθάνουν». Παρόλο που η πράξη των Τούρκων συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που την καθιστούν γενοκτονία, βάσει του διεθνούς ορισμού, οι Τούρκοι δεν το παραδέχονται. Η επίσημη άποψή τους είναι πως οι θάνατοι και οι διώξεις των χιλιάδων ποντίων συγκαταλέγονται στις συνήθεις απώλειες του πολέμου.

Σας παρακαλώ, κλικ και εδώ!
Καθώς και στο:29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!...

↧

Saint Macarius (Glukharyov), Missionary to the Altai & his Legacy!

May 19, 2015, 8:17 am

≫ Next: Ουκρανία: Μια χώρα υπό διάλυση (και: Η Ορθοδοξία στις σλαβικές χώρες)

≪ Previous: Για τη Γενοκτονία των Ποντίων (19 Μαΐου 1919)...

Orthodoxwiki

The Venerable Makarii, Missionary to the Altai (1792-1847) was a Russian archimandrite who founded the Altai mission in 1830. In the year 2000, the Russian Orthodox Church glorified him as a saint, commemorated on May 18.

Early life

Fr. Makarii--né Mikhail--was born October 30, 1792 in Viaz'ma (Smolensk Province), to parents Fr Iakov and Agafiia Glukharev. He also had a younger brother, Aleksei.[1]

His father being a priest, Mikhail studied at ecclesiastical schools in Smolensk, then enrolled in the St. Petersburg Academy, where he studied from 1813 to 1817. [2] At this time he met his future spiritual father, Filaret, later Metropolitan of Moscow. [3] He also developed an interest in the Philokalia;[4] the writings of Protestant mystics such as Jung-Stilling and Johann Arndt;[5] Quakerism;[6] and the Russian Bible Society.[7]

In 1818 Makarii (as he was now called) was tonsured as a monk, ordained as a priest, and enrolled at the Lavra of the Caves in Kiev. [8] In 1821, he transferred to Kostroma Seminary, where he received the rank of archimandrite. [9] At this time his confessor, Fr. Liverii, introduced him to the practice of hesychasm. He also met St. Seraphim of Sarov, who had just emerged from forty years of seclusion. [10]

Fr. Makarii left Kostroma in 1824, apparently out of a desire for the cenobitic life, coupled with frustration over his administrative role. He eventually settled in the Glinsk Hermitage in Putivl village, near Kursk. [11] There he conceived of the idea of becoming a missionary to Siberia.[12]
Altai mission

In 1829 Fr. Makarii's application to become a missionary priest to Siberia was accepted, and he left for Tobolsk. The following year he moved to Biisk as superior of a new Altai mission.[13] His work there fell under the authority of Tobolsk Archbishop Evgenii Kazantsev (who served in that capacity from 1825 to 1831),[14] and then Archbishop Afanasia Protopov. [15]

At first Fr. Makarii and his several companions made Biisk their central mission station. In 1831 they relocated to Maima, a village to the south whose location offered various advantages. In 1835 the central station was moved to nearby Ulala (present-day Gorno-Altaisk).[16]

Fr. Makarii's first convert was one Elesk, an Ulala native who received the baptismal name of Ioann. [17] According to his records, Fr. Makarii made a total of 675 converts, and baptized 1,047 children (of which 764 were native Altaian and 283 Russian). [18]

Fr. Makarii established a rule for the missionaries under which they were to share goods in common. This rule was maintained until after his death. [19] The result was a relatively communitarian social structure in the villages which he supervised--similar, perhaps, to the cenobitic system which he admired.

Fr. Makarii established five Christian villages, in which Russian missionary families guided Altaian natives to adopt a sedentary agricultural lifestyle as well as the Orthodox Christian faith. He also founded two schools, a "poor house," and a hospital. By the onset of World War I, the number of villages had swelled to more than 180, and the number of baptized Altaians to perhaps 40,000, representing 55 percent of the native population. The mission hierarchy grew with corresponding complexity. [20]

Opposition emerged not only from local shamans and other pagan leaders, but also from the "priestless"Old Believers (bespopovtsy) in the area, as well as certain civil authorities and members of the "white" clergy who had grown accustomed to benefitting financially from their clerical status. [21]

Fr. Makarii was unusual in his support for women missionaries. A longtime supporter of the restoration of the female diaconate,[22] he recruited several umarried women to join his work in Altai as nurses and teachers. [23]

Altogether, Fr. Makarii lived in the Altai fourteen years (1829-1839, 1840-1844).

Last years

Between 1839 and 1840, Fr. Makarii departed the Altai for a fund-raising tour of several Russian cities. Funds thus raised were sufficient to finance boys' and girls' schools in Ulala and Maima.[24]

In 1842 he asked to be relieved of his post in Siberia, citing ill health. Rather than the hoped-for permission to make the pilgrimage to Jerusalem, however, Fr. Makarii instead received appointment as abbot of Bolkov Monastery (Orlov diocese).[25]

In 1844, Fr. Makarii finally departed the Altai, leaving newly-ordained Fr. Stefan Vasil'evich Landyshev as his successor. [26] He died in Bolkhov on May 18, 1847.[27]

Legacy

By World War I, the Altai mission established by Fr. Makarii had succeeded in converting over half of the region's native population, and organizing native followers into a network of Christian villages (whereas before most had been nomadic pastoralists). Some eighty-two schools of various types were established, along with rudimentary medical care. James Lawton Haney writes, "The most progressive among the Church's eight Siberian missions, these schools were operated primarily for the benefit of the native Altai people, although they also served Russians. Through instruction in the Orthodox faith they served to integrate the students into the Church, but they also offered them their only hope for entrance into the modern world through basic education. [...] It is undeniable that these schools served the state's colonial interests in the Russification of the native population. Due to the fact that classes were held in the Altai language and the fact that many teachers were of Altaian or part-Altaian heritage, however, the mission schools also provided the Altai people with a vision of a new social identity beyond the village or tribe. Even Soviet researchers have acknowledged that the schools played a significant role in cultural development of the Altai people."[28]

Josef Glasik calls the Altai mission "...the first really exemplary Orthodox mission organization."."[29]

The 1917 Russian Revolution essentially destroyed this network of communities. Also of note was the 1904 Burkhanist movement, a native Altaian religious movement which arose in opposition to Christianity and Russian rule.

Quotes

Translations into English by James Lawton Haney.

On women's education: "Is it not true that the first teachers of humans from birth have been essentially women? Were they not the first to teach us to think and speak? Were they not the first to sow the seeds of good and evil in the hearts of children in family activities? What has the Russian Church done for the Christian education of women among ordinary people? For the benefit of boys Russians were the last in the world to plan schools in villages: but you poor girls, you future mothers of generations, are you not human, are you not Russians? Have you not been atoned for and received jewels from the crown of Jesus Christ? Do you not need to know and love that One in whom you believe?" .[30]

On the construction of church buildings in remote villages: "Their architecture...[should] be simple so that the parishoners themselves could build them: the belfry should have a large bell, a fancy cupola; also, a multitude of high windows and large decorated doors. All this should be done in accord with the humble station of the people; however, it should be a correct building....The holy vessels in their churches should all be tin, but correct and of pleasant design; the clergy's vestments proper for the church and for the village--clean, but not rich; the iconostasis not large, consisting of a few, but proper, even fine, holy icons...the Gospel on the altar should be covered in a modest silk cloth with icons of the evangelists and of the Resurrection of Christ."[31]

On missionary work among the Altaians: "Their intellectual faculties were so poorly developed, that it seems as though they cannot feel the soul in themselves; and the range of their thoughts and desires, their hopes and fears, their joys and sorrows, is limited to bodily needs. What is the missionary to do with them? Is he to be satisfied with spreading the faith alone? But not many from among them are in agreement with it; and fewer still who can understand it. Should one begin to speak to them about heaven? They think only about bread, and after sermons they engage in conversation only about how they have nothing from which to make bread for themselves. How should one approach a sick man? Should one speak to him about the soul, about eternal torment, about paradise? In response to this he points to the wounds on his body and, looking at the preacher with a languishing gaze, asks "Em'-bar-ba?" Do you have no medicine? And so, what is one to do with him?"[32]

On translation: "The collection of Tatar words and sayings we have accumulated is like a beggar's sack in which there are all kinds of bread scraps, soft and hard, wheat and rye, fresh and stale--and when put together make a heavy load. These were our achievements through becoming acquainted with the different dialects used in the different native tribes. Here there was information from different sources we came across in our travel. Here there were Kumandin, Chern' Tatar, Teleut, and Altai words. It was so much of a mishmash heaped together that it was not easy to bring this chaotic mixture into any kind of harmonious order. I thought, what could one possibly get out of all this except remarkable nonsense? Among all these dialects--which were all related, but different from one another--it was necessary to adopt the most widely-used; to compile a dictionary of the dialect in the usual order; to note down, as far as possible, especially, the peculiarities of other districts; and, in such a manner, learn one and become acquainted little by little with another. We were already able to present to the natives the essential teachings of the faith and welcome them into the church of Christ in the Chern' Tatar and Altai dialects; but in transposing the Holy Scriptures to that or another dialact, it was not possible to take even a single step without an interpreter."[33]

On the importance of consistent long-term policies in the mission field: "Work done without conservation is vanity and fuss."[34]

On being offered some squirrels by natives as a present: "Altai people! Altai people! Your squirrels have their burrows, but Christ has no place to lay his head."[35]

On poverty: "A monk doesn't need any property. He doesn't need any safe deposit boxes or purses. The poor and wretched, they are our safe deposit boxes. Thieves will not steal what has been placed in them. They will be unlocked only in the next world."[36]

On hope in God: "Let us be mistrustful of our own feelings...stand firm, let us not be hypocritical in our faith and in our devotion to Jesus Christ. Do not place hope in yourself but set all your hopes in God--that is the first lesson incumbent upon you to learn."[37]

On humility: "The Lord tames the proud and gives his blessing to the humble. Learn from our Saviour to be humble until the end of life. Dig this well deep; the more living water there is, the more abundantly God's love will be poured into our hearts by the Holy Spirit."[38]

On music (from a letter to Princess Trubetskaia): "I would like you to be more diligent in noble music; it is an art that elevates the soul."[39]

On prayer: "Prayer is a fruit of love."[40]

A prayer: "My God, be the essence of my feelings, my searchings, my meditations, and all my actions. Act in me, that all I begin to do, I would perform for the glory of Your name, that I would serve my fellow creatures filled with Your love. Send down your Holy Spirit into my heart. Let your Holy Spirit lead me from the beginning until the end and let Him be in me as will, deed, and achievement."[41]

Writings

(Ghost-written for Dimitrii Mizko.) Some Aspects of the Life of the late Right Reverend Iov, Archbishop of Ekaterinoslav, Kherson and Tavria, collected and set forth by a Principal of Ekaterinoslav District Schools, Dimitrii Mizko. [Nekotorye cherty zhizni presov. Iova, arkhiepiskopa ekaterinoslavskogo...sobrannye i ezlozhennye...Dimitriem Mizko.] St. Petersburg, 1826.[42]
(as "N. Samoilov.") A Historical Description of the Glinsk Hermitage of the Virgin Mary. [Istoricheskoe opisanie Glinskoi bogorodskoi pustyni, sostaoiashchei Kurskoi eparkhii i gubernii v Putivlskom uezde.] Sostevlennoe Nikolaem Samoilovym. St. Petersburg, 1835.[43]
Thoughts on the Means for the More Successful Extension of the Christian Faith among Jews, Mohammedans, and Pagans in the Russian Empire. [Mysli o sposobakh k uspeshnomu rasprostraneniiu khristianskoi very mezhdu evreiami, magometanami i iasychnikami v Rossiiskoi derzhave.] 1839. Letter to Tsar Nicholas I and the Holy Synod suggesting various reforms. The reaction was unfavorable.[44]
Bible translations from Hebrew to Russian. Fr. Makarii began his translation of the Old Testament in 1837, and worked on it all his life. He was disciplined for preferring the Masoretic text to the Septuagint, and colloquial Russian to Church Slavonic. His incomplete translation was finally published in the 1860's, more than a decade after his death.[45]
The Alphabet Bible. Theological teaching aid in four parts, intended for native Altaian converts. In Russian, c. 1842. Only the forward is extant. Fr. Makarrii received criticism for this work, which was said to reflect his "lack of humility" in interpreting scripture.[46]
Elementary Doctrine for People Studying the Books of the Holy Bible. Unpublished, composed c. 1842. In two parts: Part One introduced the Cyrillic alphabet, Part Two introduced key prayers and scriptural verses. The work was rejected for publication on similar grounds as the above.[47]
Miscellaneous translations into the Altaian language, including much of the New Testament, various prayers, a catechism, etc. These were revised by native collaborators. Fr. Makarii also compiled a comparative dictionary of Altaian dialects.[48]
Unpublished translations of Gregory the Theologian, St. Augustine, John of the Ladder, and other Church Fathers from Greek into Russian. [49]
Sermons, 11 of which were published in Supplements to the Works of the Holy Fathers (1848), and with the addition of six more sermons, as the book Some Sermons of the Late Archimandrite Makarii, Superior of Altai Mission Church (1854).[50]
A book of poetry, Lepta, for the benefit of the Altai mission. [Lepta v pol'zu Tserkovnoi altaiskoi misii.] Moscow, 1846. [51]
Various letters. The most complete collection is said to be that of Konstantin Vasil'evich Kharlampovich, who edited a volume containing 305 letters, arranged by recipient: Letters of Archimandrite Makarii Glukharev, Founder of the Altai Mission, with a Biographical Sketch, Portraits, Views, and Two Facimiles. [Pis'ma Arkhimandrita Makariia Glukhareva, osnovatelia altaiskoi missii, s biograficheskim ocherkom, portretami, vidom, i dvumia faksimile.] Kazan, 1905.[52]

Links

St. Makarii of Altai Foundation (in Russian)

Sources

Kharlampovich, Konstantin Vasil'evich, and James Lawton Haney (translator and editor). Archimandrite Makarii Glukharev--Founder of the Altai Mission. Edwin Mellon Press, 2001. (Volume 6 in the series Studies in Russian History.) Here cited as AMG:FAM.

Altai Republic

Religion in Altai Republic today (from here)

Different religions are present in Altay. According to a 2012 official survey^[26] 27.6% of the population adheres to the Russian Orthodox Church. The second most popular religions are ethnic and nature religions, namely Rodnovery, Tengrism and Burkhanism, constituting altogether 13% of the population. 6% of the population follows Islam, 2% Hinduism (including Slavic Vedic, Krishnaite and Tantric movements), 1% are Old Believers and 1% Protestants. 25% of the population is "spiritual but not religious", 14% is atheist and 7.4% follows other religions or did not answer to the question.^[26]
The traditional religion of the native Altaians is Tengrist shamanism, revived by modern Tengrist movements and Burkhanism. Ethnic Russians primarily practice Russian Orthodox Christianity and Rodnovery (Slavic Neopaganism), but also Hinduism, while Kazakhs are traditionally Muslims. Tibetan Buddhism has also recently begun making some inroads by way of neighboring Mongolia and Tuva.
From 1904 until the 1930s, a new religious movement called Burkhanism (or Ak Jang, the "white faith") was popularized among native Altaians. The religion originated in Altai, and emphasized the "white" aspect of shamanistic practice. Burkhanism remains an important component of Altaian national consciousness, and is currently being revived in several forms along with indigenous Altai culture in general.
Russian Pagan and Hindu followers often go on pilgrimages to Mount Belukha, which is considered to be the location of Shambhala both by some Pagans and locals of Altai. One can often find manifestations of shamanistic spirituality in the region; for example, at points along the Katun River, local believers in shamanic religions are known to tie white ribbons to nearby trees and leave offerings of coins or food to the spirits.^[28] Although shamanism is much less widely practiced today, it is regaining popularity as a result of new religious freedom following the collapse of the Soviet Union.

See also:

St Nicholas of Alma Ata and Kazakhstan
St Sebastian the Confessor of Optina and Karaganda (Kazakhstan)
St Nestor (Anisimov) of Kamchatka
Saint Nickolas of Japan & the samurai Fr Paul Sawabe Takuma

Orthodox Carpatho-Russia: The People From Nowhere
Holy New Martyr Peter, Metropolitan of Krutitsa
Orthodox martyrs blood, saints and spiritual agonists in China
The Life of Saint Luke of Simferopol and Crimea

The Way - An introduction to the Orthodox Faith

Ιεροδιάκονος Προκόπιος του Αλτάι (1928/29). Ένας νεομάρτυρας του Πάσχα.
Οι άγιοι της Σιβηρίας!...
Μια συνάντηση στα δάση - δασολόγος ασκητής στη Σιβηρία

Με τα πόδια από τη Σιβηρία στο Άγιο Όρος!

Ο Χριστός στα βάθη της Ασίας (ενότητα)

↧

Ουκρανία: Μια χώρα υπό διάλυση (και: Η Ορθοδοξία στις σλαβικές χώρες)

May 19, 2015, 2:31 pm

≫ Next: O Εσταυρωμένος του μπαρ – Αλήθειες από τον κ. Νίκο Δήμου

≪ Previous: Saint Macarius (Glukharyov), Missionary to the Altai & his Legacy!

Η Ρωσία, η Ευρώπη, η Ορθοδοξία, ο Καθολικισμός και οι σλαβικές χώρες...

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου (ανάρτηση του Ιουλίου 2014)

Ένωση Μακεδόνων Κερκύρας "Ο Μ. Αλέξανδρος"

ΕΘΝΟ-ΛΟΓΙΚΑ

Πολλοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι το αγεφύρωτο πολιτισμικό χάσμα, το αμοιβαίο βαθύ μίσος και η εκατέρωθεν καχυποψία μεταξύ της φιλοδυτικής και της ρωσόψυχης Ουκρανίας οδηγούν στη διάλυση και στο τέλος της χώρας, με τη σημερινή της μορφή. Ο διχασμός είναι προφανής σε όλα τα επίπεδα, στο Στρατό, στα Σώματα Ασφαλείας, στο Κοινοβούλιο, στην Εκτελεστική Εξουσία, στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην Κουλτούρα, στη Θρησκεία. Στο Στρατό, στα Σώματα Ασφαλείας και στις Μυστικές Υπηρεσίες υπάρχουν αξιωματικοί και άνδρες τόσο από τη Δυτική όσο και την Ανατολική Ουκρανία, που είναι αδύνατο να συνεργασθούν και ο ένας υποβλέπει και υποπτεύεται τον άλλον. Ο Sergio Romano, δημοσιογράφος της έγκυρης ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera, στις 9 παρελθόντος Απριλίου, έγραψε την περίπτωση η Ουκρανία να αποκτήσει το καθεστώς του Βελγίου, όπου δύο διαφορετικές εθνικές και πολιτιστικές οντότητες (Βαλόνοι και Φλαμανδοί) το 1830 κατέστησαν ομόσπονδο κράτος, με απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Το πείραμα στο Βέλγιο έχει εν μέρει επιτύχει, αλλά πάντοτε υπάρχουν φυγόκεντρες τάσεις και βεβαίως δεν υπάρχει ο από αιώνων αβυσσαλέος διχασμός της Ουκρανίας. (Σημ. Δες προηγούμενο άρθρο μου «Η διχασμένη Ουκρανία»).

Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Ουκρανία δεν οφείλονται μόνο στον γεωστρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, δεν είναι δηλαδή η περίπτωση για τη Ρωσία των παρακαυκασίων χωρών Γεωργίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, ή, παλαιότερα, για τις ΗΠΑ, της Κούβας. Οι Ρώσοι της Ουκρανίας, μετά την εξέγερση των δυτικόφιλων στην πλατεία Μεϊντάν και το πραξικόπημα σε βάρος του ρωσόψυχου νομίμου Προέδρου της Β. Γιανουκόβιτς, αισθάνονται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η εθνική τους ταυτότητα από την επιθετικότητα της Δύσης και των Ουκρανών οπαδών της.

Η απομάκρυνση του νομίμου και με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγεμένου Προέδρου Γιανουκόβιτς αποτελεί πραξικόπημα.Αν το ίδιο συνέβαινε σε χώρα μη φιλική στη Δύση θα είχε ξεσηκωθεί το Σύμπαν, πιθανόν θα είχε επέμβει το ΝΑΤΟ και ουδείς θα αναγνώριζε το νέο καθεστώς. Αντίθετα τον χωρίς καμία νομιμοποίηση πρωθυπουργό της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσένιουκ όλοι τον αναγνωρίζουν, τον δέχονται και τον βοηθάνε…

Έως και ο Πάπας τον δέχθηκε, που βεβαίως στηρίζει με κάθε τρόπο το επιβληθέν παράνομο καθεστώς.

Η αντίδραση της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας εντάθηκε με την ένταξη σ’ αυτήν της Κριμαίας, μετά από Δημοψήφισμα, στο οποίο το 96% των κατοίκων της τάχθηκε υπέρ της εντάξεως της στη Ρωσία. Στην Κριμαία κατοικούν Ρώσοι, σε ποσοστό 96%, πολύ μεγαλύτερο από αυτό των Κοσοβάρων στο Κοσσυφοπέδιο. Όταν οι Σέρβοι, με τα χίλια δίκια τους, αφού το Κοσσυφοπέδιο είναι η μήτρα του Έθνους τους, όπως το Κίεβο για τους Ρώσους, ζήτησαν να μην αναγνωριστεί το Δημοψήφισμα που διενήργησαν οι Μουσουλμάνοι Κοσοβάροι για την ανεξαρτησία της περιοχής τους, η Δύση απάντησε ότι έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αμέσως το αναγνώρισε…

Όταν το ίδιο ακριβώς έκαμαν οι Ρώσοι της Κριμαίας δεν το αναγνώρισε και μίλησε για παράνομη ενέργεια…

Πολύ σωστά το επισήμανε σε άρθρο του ο ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής Ολιβιέ Ζαλέκ στον «Le Monde Diplomatique» του Απριλίου 2014.

Στο Ουκρανικό πρόβλημα αναμίχθηκαν οι ΗΠΑ και ουδείς έντιμος και λογικός άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί το γιατί, πέραν της στρατηγικής τους να περιορίσουν την επιρροή της Ρωσίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μια έστω και ισχνή, δικαιολογία, πως θέλει να προωθήσει τη συνεργασία με την Ουκρανία και κάποτε να την εντάξει στους κόλπους της, όπως έχει ήδη κάνει με τις άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες. Ο Μίκαελ Χάλτζελ, του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς διερωτάται σχετικά: «Γιατί οι Αμερικανοί θάπρεπε να ανησυχούν για την ασφάλεια της Ευρώπης περισσότερο από τους ίδιους τους Ευρωπαίους;». Ο ρόλος του πλανητικού χωροφύλακα, του ενεργούντος ανάλογα με τα συμφέροντα του και όχι με το Δίκαιο δεν ταιριάζει στη Δημοκρατία των ΗΠΑ.

Οι επιθέσεις που δέχεται η Ρωσία για το Ουκρανικό είναι οι περισσότερες κάτω από τη μέση. Λόγου χάρη είναι προϊόν προπαγάνδας η ταύτιση της Ρωσίας με τη Σοβιετική Ένωση και του Πούτιν με τον Στάλιν, ή τον Μιλόσεβιτς…

Στους διάφορους λιβέλους που γράφονται σε βάρος της Ρωσίας αποσιωπάται το γεγονός ότι ο Πούτιν προστατεύει όχι μόνο τα συμφέροντα της Ρωσίας, αλλά και την ύπαρξη των συμπατριωτών του που ζούνε στην Ουκρανία. Επίσης δεν αναφέρεται ότι επί Στάλιν δεν υπέφεραν μόνο οι Ουκρανοί, αλλά όλη η ΕΣΣΔ και κυρίως οι Ρώσοι. Εκατομμύρια Ρώσων οδηγήθηκαν στα ψυχιατρεία, στα γκουλάγκ, στα βασανιστήρια και στον θάνατο και χιλιάδες είναι οι Μάρτυρες που θυσιάστηκαν για την Πίστη τους στην Ορθοδοξία. Είναι επίσης προϊόν προπαγάνδας η ταύτιση των κομμουνιστών διανοουμένων (Αραγκόν, Σαρτρ, Ζιντ, Ρίτσου) που είχαν γοητευθεί από τον Στάλιν με τους σημερινούς ακέραιους και ελεύθερους στο φρόνημα πνευματικούς ανθρώπους, που καταγγέλλουν τις ακρότητες των φασιστών του Κιέβου, τις αυθαιρεσίες του εκεί σημερινού παράνομου καθεστώτος και τις επιδιώξεις του σε βάρος του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας. Ο Πούτιν ούτε άγιος είναι ούτε ο πιο έντιμος των ανθρώπων, όπως εξάλλου οι περισσότεροι που κατέχουν εξουσία, σε Ανατολή και Δύση. Αλλά αυτή τη στιγμή εξετάζεται η πολιτική του στο θέμα της Ουκρανίας και όχι στα εσωτερικά της χώρας του.

Η ΕΕ ορθώς δεν θέλει να εισέλθει σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο με τη Ρωσία, γιατί και ωφελιμιστικά να το δει εκείνη θα χάσει. Οι περισσότερες χώρες – μέλη της εξαρτώνται ενεργειακά από τη Ρωσία. Ορθώς λοιπόν η Γερμανία και οι άλλες χώρες της ΕΕ επιδιώκουν να υπάρξει μια ειρηνική λύση, η οποία να ικανοποιεί όλους, έστω κι αν αυτό σήμερα φαίνεται και είναι ανέφικτο. Ο Ζαλέκ στο άρθρο του, που αναφέραμε προηγουμένως, σημειώνει πως τρεις είναι οι προτεραιότητες για τους Ουκρανούς, αν θέλουν να μην διαλυθεί το κράτος τους: Πρώτη η ανεύρεση γεωπολιτικής ισορροπίας μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης, θέμα που όπως έχουμε γράψει έχει βάθος αιώνων. Δεύτερη η πολιτισμική και γλωσσική ισότητα μεταξύ των πολιτών της Ανατολικής και της Δυτικής Ουκρανίας. Και τρίτη η καταπολέμηση της διαφθοράς της μετακομμουνιστικής επιχειρηματικής και κρατικής ελίτ. Όμως φαίνεται πως κάποιοι θερμοκέφαλοι στις ΗΠΑ επιθυμούν τον Ψυχρό Πόλεμο, με τη βεβαιότητα ότι έτσι η χώρα τους θα ενισχύσει την πλανητική κυριαρχία της…

Γιατί τόσο μίσος σε βάρος των Ρώσων και των Ορθοδόξων;

Από ένα μεγάλο μέρος της δυτικής ιντελιγκέντσιας εκφράζεται ένας ιεροεξεταστικός φανατισμός κι ένα μίσος σε βάρος των Ρώσων και γενικά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Λες και πρέπει να εξοντωθούν όπως οι Ινδιάνοι στην Αμερική για να ησυχάσουν και να μην υπάρχει για τους ανθρώπους εναλλακτική πρόταση ζωής, έξω από τη μετανεωτερική δυτική. Ο Μάρτιν Κετλ έγραψε στην αγγλική εφημερίδα «Γκάρντιαν» ότι διαβάζοντας τα κείμενα του Αμερικανού διπλωμάτη Τζορτζ Κέναν, που διαμόρφωσε την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου, καταλήγει ότι «οι παραλληλισμοί ανάμεσα στη Ρωσία του Πούτιν και τη Ρωσία του Στάλιν είναι ξεκάθαροι. Ανάμεσα σε άλλους ο ρωσικός εθνικισμός, η αναξιοπιστία, η θεμελιώδης απουσία κοινών αξιών με τη Δύση, η σημασία του πυρηνικού αδιεξόδου…». Φυσικά για τον εθνικισμό και την αναξιοπιστία των ΗΠΑ ουδέν αναφέρεται.

Εκφραστής του αντι-ορθοδόξου φανατισμού είναι ο γνωστός Αμερικανός καθηγητής Σάμιουελ Χάντιγκτον (1927-2008). Στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των Πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης», που προκάλεσε πολλές συζητήσεις, γράφει ότι «η Ευρώπη τελειώνει εκεί που τελειώνει η δυτική Χριστιανοσύνη και εκεί που αρχίζει το Ισλάμ και η Ορθοδοξία». (Σημ.!!!)…

Και συνεχίζει: «Ο πρώτος στόχος που πρέπει να θέσει η Δυτική Ευρώπη είναι <να απορροφηθούν ξανά οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης στη δική μας πολιτιστική και οικονομική κοινότητα, εκεί δηλαδή που ανήκουν: να συσφίγξουμε τους δεσμούς μεταξύ Λονδίνου, Παρισιού, Ρώμης, Μονάχου, και Λειψίας, Βαρσοβίας, Πράγας και Βουδαπέστης>….

Ο Πρόεδρος της Λιθουανίας είχε πει ότι οι Λιθουανοί είχαν να διαλέξουν μεταξύ <δύο πολιτισμών> και επέλεξαν τον λατινικό κόσμο, προσηλυτίστηκαν στον ρωμαιοκαθολικισμό και επέλεξαν μια μορφή κρατικής οργάνωσης, που στηρίζεται στο νόμο. Με παρόμοιο τρόπο οι Πολωνοί λένε ότι ανήκουν στη Δύση από τον 10ο αιώνα, όταν επέλεξαν το δυτικό Χριστιανισμό έναντι του Βυζαντίου…»

«…Η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του κλασσικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του, σημαντική πηγή του δυτικού πολιτισμού. Στην αντιπαράθεσή τους με την Τουρκία οι Έλληνες θεωρούν τους εαυτούς τους ιστορικά υπερασπιστές του Χριστιανισμού…

Παρόλα αυτά η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ ένα εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και στα ήθη και των δύο…

Η συμπεριφορά της Ελλάδος ως προεδρεύουσας του Συμβουλίου της ΕΕ το 1994 εξόργισε τα άλλα μέλη και οι αξιωματούχοι της Δυτικής Ευρώπης χαρακτήρισαν λάθος το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος….».

Για την Ουκρανία ο Χάντινγκτον βλέπει ως πιθανή εκδοχή να διασπαστεί σε δυο ξεχωριστές οντότητες κατά μήκος της πολιτισμικής συνοριακής γραμμής και η ανατολική πλευρά να συγχωνευθεί με τη Ρωσία. Επίσης αναφέρει την περίπτωση της Κριμαίας, όπου το 1992 η εκεί Βουλή ανακήρυξε την ανεξαρτησία της περιοχής, αλλά μετά από πιέσεις ανακάλεσε την απόφασή της. Ο Χάντινγκτον από τότε (Σημ. Σε πρώτη έκδοση στα αγγλικά το βιβλίο του εκδόθηκε το 1996) πρόβλεψε πως μια δυτικά προσανατολισμένη Ουκρανία θα μπορούσε να είναι βιώσιμη «μόνο αν είχε ισχυρή και αποτελεσματική δυτική υποστήριξη. Και μια τέτοια υποστήριξη είναι, με τη σειρά της, πιθανό να υπάρξει μόνο αν οι σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας υποχωρήσουν σημαντικά και καταλήξουν να μοιάζουν με αυτές που υπήρχαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου». Είναι σαφές ότι οι γεωστρατηγικοί αναλυτές, όπως ο Χάντιγκτον, από τότε πρόβλεπαν και, ουσιαστικά, πρότειναν τις σημερινές εξελίξεις και την επαναφορά του Ψυχρού Πολέμου…

Ο Ντοστογιέφσκι στο Ημερολόγιο του περιγράφει αυτό το μίσος των Δυτικών έναντι της ισχυρής Ρωσίας και της Ορθοδοξίας. Να θυμηθούμε ότι η Δύση δεν θέλησε ποτέ και μια ισχυρή Ελλάδα…

Στα 1876 έγραψε: «Η Ευρώπη ποτέ δεν μας έδειξε εμπιστοσύνη. Δεν μπορεί να μας δει παρά μόνο με εχθρότητα». Και πάρα κάτω σημειώνει τη γοητεία που ασκεί σε ορισμένους Ρώσους η ηδονιστική ζωή της Δύσης, που παρουσιάζεται ως «σύγχρονη» και «απελευθερωμένη». Γράφει ο μέγας Ρώσος συγγραφέας:«Ορισμένοι από τους Ρώσους άλλαξαν θρησκεία και πέρασαν στον Καθολικισμό….Οι συντηρητικοί στην Ευρώπη είναι ριζικά αρνητικοί απέναντι στη Ρωσία. Αποτελούν τους καταστροφείς, τους εχθρούς της Ρωσίας! Η έχθρα τους προς τη Ρωσία και την Ορθοδοξία σημαίνει γι’ αυτούς τον αληθινό Ευρωπαίο, το αυθεντικό παιδί του πολιτισμού…».-

Ο θρησκευτικός χωρισμός των Σλαύων

Δώδεκα είναι οι Ευρωπαϊκές χώρες που κατοικούνται κυρίως από Σλαύους, που παλαιότερα ήσαν όλοι Ορθόδοξοι. Στο διάβα των αιώνων ορισμένοι αποσπάσθηκαν από την Ορθοδοξία και ασπάσθηκαν τον Καθολικισμό, τον Προτεσταντισμό ή το Ισλάμ. Ο Χάντιγκτον υποστηρίζει πως η Ευρώπη έχει αφομοιώσει όσους ασπάστηκαν τον Πάπα και αυτοί είναι πλέον μέρος της Δύσης, σε αντίθεση με τους Ορθοδόξους που τους κατατάσσει μαζί με το Ισλάμ… Στις σλαυικές χώρες της Ευρώπης και με βάση τα όσα αναφέρει ο οίκος Ντε Αγκοστίνι οι κάτοικοι θρησκευτικά κατανέμονται ως ακολούθως:

Στη Βοσνία Ερζεγοβίνηυπήρξε βίαιος εξισλαμισμός και εκκαθολικισμός των Ορθοδόξων. Σήμερα στη, λόγω θρησκευτικών διαφορών, θνησιγενή αυτή χώρα το 43% είναι Μουσουλμάνοι, το 39% Ορθόδοξοι, και το 18% Ρωμαιοκαθολικοί.

Στη Βουλγαρία το 88,2% είναι Ορθόδοξοι και το 11,8% Μουσουλμάνοι, -τουρκογενείς, αθίγγανοι και πομάκοι.

Στην Κροατία, υπό την επήρεια των Ρωμαιοκαθολικών ηγεμόνων που την υπέταξαν, οι κάτοικοι αλλαξοπίστησαν και μετέτρεψαν το αλφάβητο τους από κυριλλικό σε λατινικό. Έτσι, κατά τον Χάντιγκτον, «εκσυγχρονίστηκαν». Σήμερα το 88,4% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 5,6% Ορθόδοξοι, το 2,3% Μουσουλμάνοι και το 0,6% Προτεστάντες.

Στη Λευκορωσία οι περισσότεροι Σλαύοι κάτοικοί της αντέστησαν στους κατά καιρούς Ρωμαιοκαθολικούς ηγεμόνες που τους υπέταξαν. Σήμερα το 82% είναι Ορθόδοξοι και το 18% Ρωμαιοκαθολικοί. Τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία τους έχουν θορυβήσει. Φοβούνται μήπως έρθει η σειρά τους….

Στην Ουκρανία το 85% είναι Ορθόδοξοι, διεσπασμένοι σε τρία κομμάτια, το 8,2% Ρωμαιοκαθολικοί, κανονικοί και Ουνίτες, και το 3,6% Προτεστάντες.

Στην Πολωνία οι Σλαύοι της χώρας ήσαν οι πρώτοι που προσχώρησαν στον Πάπα και στον εκδυτικισμό. Σήμερα το 90,7% είναι Ρωμαιοκαθολικοί και το 1,4% Ορθόδοξοι, κυρίως Λευκορώσοι.

Στη Ρωσία το 85% είναι Ορθόδοξοι, το 8,4% Προτεστάντες – η προσηλυτιστική προπαγάνδα τους κάνει θραύση στην μετακομμουνιστική εποχή – και το 7% Μουσουλμάνοι – Τάταροι, Τσετσένοι και άλλοι.

Στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο – μία ακόμη περίπτωση που ο τοπικιστικός φανατισμός δρα διχαστικά στον ίδιο λαό – οι Ορθόδοξοι δεν ακολούθησαν τους Κροάτες και τους Σλοβένους αδελφούς τους και δεν υπέκυψαν στον Πάπα. Ακολουθούν την κυριλλική γραφή, δηλαδή μιλάνε με τους Κροάτες και τους Σλοβένους την ίδια γλώσσα (Σημ. ΔΕΕ: Λάθος! Οι σλοβένοι έχουν δικιά τους γλώσσα, διαφορετική από την Σερβοκροατική), αλλά την γράφουν διαφορετικά… Το 75,2% είναι Ορθόδοξοι, το 19% Μουσουλμάνοι (Σημ. Περιλαμβάνονται οι Κοσοβάροι) και το 5,8% Ρωμαιοκαθολικοί.

Στα Σκόπια το 72% του πληθυσμού είναι Ορθόδοξοι, το 28,3% Μουσουλμάνοι – κυρίως Αλβανοί - και το 1% Ρωμαιοκαθολικοί.

Στη Σλοβακία οι Σλαύοι κάτοικοι της χώρας έχουν υποστεί σοβαρότατες επιδράσεις από τους κατακτητές της χώρας τους. Αποτέλεσμα σήμερα το 60,4% να είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 6,3% Προτεστάντες, το 1% Ορθόδοξοι και το 30% δηλώνουν άθεοι.

Στη Σλοβενία οι Σλαύοι κάτοικοί της υπέστησαν όσα και οι γείτονες τους Κροάτες. Το 82,9% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 2% Ορθόδοξοι και το 10% δηλώνουν άθεοι.

Στην Τσεχία ισχύουν τα ίδια με αυτά της Σλοβακίας. Σήμερα οι κάτοικοί της, σε ποσοστό 55% (!!!) δηλώνουν άθεοι, το 39,2% Ρωμαιοκαθολικοί, το 3,7% Προτεστάντες και το 0,5% Ορθόδοξοι. -

Δείτε επίσης:

Σάββατο των Ψυχών στην Ουκρανία και σε όλο τον Ορθόδοξο Κόσμο!

Ιερείς προσευχόμενοι στην Ουκρανία, μέσα στις ταραχές
Προσευχή για την Ουκρανία ! Молитва за мир в Украине ! Молитва за мир в Україні !

Ενότητες στο blog μας:

Κεντρική Ευρώπη

Ορθόδοξα Βαλκάνια

↧

O Εσταυρωμένος του μπαρ – Αλήθειες από τον κ. Νίκο Δήμου

May 20, 2015, 3:52 am

≫ Next: Των αγίων Ημερών άγιοι και εορτές...

≪ Previous: Ουκρανία: Μια χώρα υπό διάλυση (και: Η Ορθοδοξία στις σλαβικές χώρες)

Ο κ. Νίκος Δήμουγενικά εμφανίζεται ως «αντίπαλος»της Εκκλησίας (την οποία, προφανώς, ταυτίζει με το ιερατείο, που, προφανέστερα, το θεωρεί συμμορία εκμεταλλευτών της θρησκοληψίας και δεισιδαιμονίας του λαού) και αγκυλωμένος από ιδεολογικές προκαταλήψεις – αλλά και μια υπεροπτική διάθεση – απέναντι σε διάφορες εκδηλώσεις της χριστιανικής ευσέβειας.

Εδώ όμως τονίζει αλήθειες αποδεκτές από κάθε σοβαρό ορθόδοξο χριστιανό και ομολογεί τον εαυτό του ως χριστιανό, έστω και, όπως γράφει, «αιρετικό».

Ασφαλώς, «αιρετικό» εννοεί κάτι σαν αντίθετο στην υποκρισία και τη θρησκοληψία, δηλ. όχι πραγματικά αιρετικό, άσχετα αν η άποψή του για το Θεό, τον άνθρωπο, την Εκκλησία κ.τ.λ. είναι στην πραγματικότητα αιρετική ή όχι. Το τελευταίο δεν νομίζω πως τον απασχολεί καν, γιατί φαίνεται να μην αποδέχεται ότι στην τοποθέτηση του χριστιανισμού γι'αυτά τα θέματα υπάρχει κάποια αλήθεια.Πιστεύω ότι από το χριστιανισμό έχει κρατήσει μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται ως κοινωνικό μήνυμα, απορρίπτοντας ό,τι θεωρεί μεταφυσικό μύθο, όπως τη θεότητα του Χριστού, την ένωση του ανθρώπου με το Θεό και φυσικά την αξία των μυστηρίων της Εκκλησίας. Τέλος πάντων.

Δημοσιεύουμε λοιπόν αυτό το άρθρο, ας μου συγχωρεθεί να πω, όχι για να μάθουμε κάτι καινούργιο, αφού αυτά που επισημαίνει τα λένε αμέτρητοι ορθόδοξοι πνευματικοί διδάσκαλοι, αλλά για να τον συγχαρούμε και να τον καλέσουμε (τον ίδιο και όλους όσοι συμμερίζονται την οπτική του) στην παρέα μας, στο σπίτι μας, στην Εκκλησία. Είμαι βέβαιος ότι κατά βάθος αναζητά τον ίδιο Χριστό, με τον οποίο συνδέονται οι άγιοί μας, όμως δεν ξέρει ότι υπάρχει ή πού θα Τον ανακαλύψει.

Θα παρακαλέσω κάθε ενδιαφερόμενο μπλογκοναύτη να κάνει μια βόλτα και στην ανάρτησή μας Ο Καλός Άθεος, αλλά και στην ενότητά μας Άγιοι της διπλανής πόρτας, όπου νομίζω πως θα βρει κάποιους άλλους «γείτονες», διαφορετικούς απ’ αυτούς που περιγράφει και απορρίπτει ο συντάκτης.

Στο τέλος θα κεράσουμε κάτι ακόμη. Ευχαριστώ.

Το κείμενο του κ. Νίκου Δήμου (από εδώ):

O Εσταυρωμένος του μπαρ

Η φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο δεν είναι μοντάζ. Την τράβηξα πριν από χρόνια στην Μύκονο. Σε ένα μπαρ, μία εσοχή περιείχε την εικόνα του Χριστού (με «στέφανο εξ ακανθών», παρακαλώ) και μπροστά της μία σειρά μπουκάλια ποτών, που σχεδόν την έκρυβαν.

Μόλις την είδα, σκέφθηκα: να μία ωραία σχέση με την θρησκεία! Μου θύμισε την πρώτη μου επίσκεψη σε ιερόδουλο. Πάνω από το «κρεβάτι της αμαρτίας», κρεμόταν η εικόνα της Παναγίας.

Παιδί, έβλεπα τις γειτόνισσες να εκκλησιάζονται, να προσκυνούν, να νηστεύουν – αλλά εκτός από αυτά να μην τηρούν καμία από τις ουσιαστικές εντολές του Ιησού τον οποίο θρηνούσαν και στόλιζαν στον Επιτάφιο. Οι πιο θρήσκοι άνδρες της γειτονιάς ήταν τα μεγαλύτερα λαμόγια.

Και ο μπάρμαν της Μυκόνου και η πόρνητης πλατείας Βάθη είχαν μία εργαλειακή σχέση με την θρησκεία. Ήθελαν την βοήθεια και την προστασία της κατά την εξάσκηση του επαγγέλματός τους, άσχετα με το τι ήταν αυτό το επάγγελμα.

Κι αυτοί που συρρέουν να προσκυνήσουν το σκήνωμα της ΑγίαςΒαρβάρας["Ν": ένα λείψανο, όχι το σκήνωμα]ζητάνε επίσης προστασία, παραμυθία και θεραπεία. Αλλά πόσοι από αυτούς είναι πραγματικοί Χριστιανοί; Πόσοι ακολουθούν τη διδασκαλία του Ιησού στην «Επί του Όρους Ομιλία»; Το να πιστεύεις στα θαύματα είναι εύκολο και βολικό – το να γυρίζεις το άλλο μάγουλο όμως;

Άραγε όσοι πάνε το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο ή στην Παναγία Σουμελά, αγαπούν τον πλησίον τους ως εαυτόν;

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι Έλληνες είναι από τους πλέον θρησκευόμενους λαούς. Όμως έχουν μία περίεργη σχέση με την θρησκεία. Πάνω από πνευματική την θεωρούν εθνική υπόθεση – κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας. Αυτό τους παρέχει προνομιούχο προστασία σε καιρούς ανάγκης. (Μέχρι και δικό της Θεό έχει η Ελλάδα). Ζητάνε την παρέμβαση του Αγίου σαν ρουσφέτι.

Αυτό όμως δεν τους οδηγεί στο να διαμορφώσουν τη ζωή τους ακολουθώντας την χριστιανική διδασκαλία.

Και οι υποδοχές «με τιμές αρχηγού κράτους» δεν αποτελούν ένδειξη πίστης, αλλά ένδεια. Φαντάζεστε τον ταπεινό Ιησού, που μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα στο γαϊδουράκι – να βρεθεί μπροστά σε μπάντα και άγημα;

Αυτά από έναν αιρετικό χριστιανό – που όμως σέβεται περισσότερο την έντιμη πίστη από όλους εκείνους που την καπηλεύονται.

*****

"Ν": Σκέψεις του αγαπητού αδελφού ιερέα που μας επισήμανε το παραπάνω:

Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, εδώ ο Νίκος Δήμου μας αποκαλύπτει μια αλήθεια.Την έλλειψη ενσάρκωσης και μαρτυρίας μέσα στην ζωή. Αναλύει φαινόμενα θρησκόληπτα, που αντί να βγάζουν οσμή ευωδίας βγάζουν δυσωδία.

Έχει χαθεί η λεβεντιά της πνευματικής ζωής, αναζητούμε γέροντες σαν καφετζούδες, συνταγές σωτηρίας και, αντί να δούμε την πνευματική σχέση με τον Χριστό ως σχέση πραγματική, ως ταξίδι ελευθερίας που μας δίνει δυνατότητες μέσα από την ελευθερία, αλλά και την χάρη (του Θεού), τη βλέπουμε τη σχέση ως συναλλαγή.

Τι έλεγε ο άγιος Πορφύριος: "Πολλοί έρχονται σε μένα και όλο ζητάνε παντρειές, δουλειά, αποκατάσταση οικονομική, το μέλλον, αλλά κανείς δεν έρχεται να ζητήσει πώς θα αγαπήσει τον Χριστό και τον πλησίον".

Κάναμε τον Ορθόδοξο δρόμο προτεσταντική παραφυάδα. Το τάμα, από προσφορά, αγάπη και άνοιγμα, έχει γίνει συναλλαγή και ρουσφέτι. Η Θεία Κοινωνία για το καλό του χρόνου. Ο εκκλησιασμός, αντί να είναι συνάντηση με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο, έγινε κουτσομπολιό και χαβαλές.

Για πολλούς η πίστη είναι αυτοδικαίωση αμαρτιών και, αν πεις έναν λόγο οντολογικό, σε καταγγέλλουν στον Μητρόπολη για αυστηρότητα.

Θα σταθώ σε μια φράση του κ. Δήμου: "Το να πιστεύεις στα θαύματα είναι εύκολο και βολικό – το να γυρίζεις το άλλο μάγουλο όμως;"

Για μένα μεγαλύτερο θαύμα δεν είναι η θεραπεία από έναν καρκίνο, αλλά η ΜΕΤΑΝΟΙΑ… Να βλέπεις ανθρώπους η χάρη να τους γυρνάει 360 μοίρες, να παίρνει η ζωή τους τούμπα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα, ένας άνθρωπος από το σκοτάδι να πηγαίνει στο φως.

Θαύμα δεν είναι μόνο να περιμένεις στην ουρά να προσκυνήσεις την Αγία Βαρβάρα, αλλά ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ είναι να κάνεις το βράδυ γονατιστός στο προσκυνητάρι σου ένα κομποσκοίνι για τον εχθρό σου και να νιώθεις το ρήγμα μέσα σου ότι δεν μπορείς να τον αγαπήσεις… ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ…

"Ν": Το τελευταίο μας κέρασμα:

Το φαινόμενο της αθεΐας στη σύγχρονη Ελλάδα

Το λείψανο της αγίας Βαρβάρας & η Γιορτή της Κάνναβης...
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;

Νευροθεολογία: Εγκέφαλος και πνευματική εμπειρία

Ιστορίες πλάνης: Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία

Επιστήμη και θρησκεία, ορθολογισμός και δόγμα

Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ!...

Νίτσε και Φρόυντ περί Χριστιανικής αγάπης

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά

Ο άγιος των Εξαρχείων, που δεν είχε ούτε για νοίκι...

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

↧

Των αγίων Ημερών άγιοι και εορτές...

May 20, 2015, 1:34 pm

≫ Next: An Artist’s Eye and the Kingdom of God

≪ Previous: O Εσταυρωμένος του μπαρ – Αλήθειες από τον κ. Νίκο Δήμου

Ο άγιος γιατρός & η πρώτη Ευρωπαία χριστιανή (άγιος Θαλλέλαιος ο Ανάργυρος και αγία Λυδία η Φιλιππησία, 20 Μαΐου)

Αγία Λυδία: ιεραποστολή στην οικογένεια

Είναι άγιος ή όχι ο Μ. Κωνσταντίνος;

Η αγιότητα του Μ. Κωνσταντίνου

Το πολιτικό μανιφέστο του αγ. Κωνσταντίνου

Άγιος Κωνσταντίνος, από το θρύλο στην ύβρι

Ο ρόλος του αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο

Ανάληψη, μια άγνωστη γιορτή!

Ο αναληφθείς Χριστός, το σωτήριο χελιδόνι που μας οδηγεί στην αιώνια άνοιξη (άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Αφιέρωμα στην Ανάληψη του Χριστού

Άγιοι στις 20& 21του Μάη...

Ζωντανά από το ΠΥΡΑΜΙΣ, ο Εσπερινός και η Θ. Λειτουργία από τον Άγιο Κωνσταντίνο Καΐρου – 20 και 21 Μαΐου

↧

An Artist’s Eye and the Kingdom of God

May 21, 2015, 6:37 am

≫ Next: Αποστολή Έκτακτης Ανάγκης για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής’ (EMC)

≪ Previous: Των αγίων Ημερών άγιοι και εορτές...

Fr. Stephen Freeman, Tennessee

Glory 2 God for all things

Eyes they have but do not see.

I have a daughter who is an artist. Her art is a gift that eludes me. The wonder is not so much in the skill of her hands but in her eyes. For having watched this phenomenon grow up and mature, I am certain of one thing: she sees the world in a way I do not. It is not so much that she sees beauty and that I see none, but that she seems able to follow that beauty and make it flow out of her pen. When I look at her work, I am moved to ask not, “How were you able to draw that?” but first, “How were you able to see that?”

I have read whole books on the process of drawing (I’ve always wanted to have that gift and I do not).

Parenthetically, I took my daughter with me to a week’s workshop with the renowned iconographer, Xenia Pokrovsky. Xenia said to me at the end of the week, “You’re too old to learn. But give me your daughter. I’ll make her an iconographer!” It was kind of her to attribute my clumsy work to my age and not to my complete lack of talent.

But what I have learned about drawing is that it requires you to actually draw what you see. And that’s the strange wonder of it. For I think that the artist must be seeing something that I don’t – when, in fact, they are simply seeing what they see. It is the non-artist (most of us) who is blind to the world as it is.

Every week or two, one child or another in the parish will present me with a picture – of me. Drawn in the service as a bit of a distraction, such drawings are always received with great thanks and a little marvel at what I see. And, I think, my art does not go far beyond theirs. For what I will see is not a picture of how I look (thank God!), but of how they think. Some things are very important in such drawings: the robes, not with detail, but the large phelonian for sure. Sometimes it is nothing more than a triangle with a circle on the top for my head. And, swirling from the circle is some representation of a beard (nothing on top, I fear). There is often a Cross on the triangle as well.

It is, of course, an abstraction – Picasso at age four. The process in which they are engaged, drawing what they think, will continue for the rest of their lives (if they are like me) and they will wonder why their art looks so little – like art.

But in time, and with some training, a person can learn to draw what they see. That sounds so simple – and it’s not. The habit of the non-artist is to draw what-they-think-they-see. But they do not see light and dark, shadow and shading. When I draw a nose, I try to draw a nose (the idea). When my daughter draws a nose, it is complex set of shape, shadow and shading. And – wonder of wonders – looks like a nose!

At this point in the article, you may be wondering if there is a theological point to all of this. Indeed, there is. For our perception of the world is equally abstracted – we do not see what we see – but what we think we see – and we constantly misrepresent the world to ourselves.

Jonathan Pageau, the Orthodox iconographer/carver, has written a number of articles (here, here, and here), that reflect on abstractions inherent in the modern mind. My favorite is his observation that “most of the time, the world is flat.” Meaning by that, that we perceive a flat earth. We do not see the earth turn, nor do we see it going around the Sun. We see the sun go around the earth. And so we speak of sunrise and sunset, not earthturn.

But Pageau notes that something has happened in the Modern mind. We now correct for ourselves the reality that we experience. We remind ourselves that what we see is not correct (scientifically). But, in fact, it is only true (in a relative, experiential sense) if we were standing somewhere in space looking back on our planet.

He describes this as something of an alienation from the world in which we live. We constantly “demythologize” our senses and pretend we see things from outer space. He notes that the language of Scripture and of the Church’s prayers accurately describe the world as we see it. Statements such as “the four corners of the earth” are completely understandable. Any child could follow what is being said. But the Modern must insist, with something of a knowing smile, “But the earth doesn’t really have four corners.” The Modern man, though living in the age of Einstein’s theory of relativity, becomes the least relativist of all men speaking of what “really” is.

Among the myths of Modernity is the insistence that truth can only refer to what “really” is in a very narrow “semi-scientific” meaning of the term. With this shift in point-of-view (from our eyes to telescope, microscope, video camera, etc.) we slowly lose the ability to actually see what we see. Today a family sits around a table in a restaurant, all looking at their phones, while the world that is actually present goes unobserved, including those who sit at table. A new instinct is emerging: whenever we see something we like, our camera/phone immediately rises so that what we actually see can be shared with those who are no longer actually seeing. For the world we now inhabit has reached an extreme pitch of abstraction.

This abuse and loss of our eyesight also alienates us from God. For the God who is everywhere present, does not exist in the abstract. He makes Himself present. And we see that Presence more clearly when we actually see what we see. Our modern habit makes us do quite the opposite – we think about what we see – and, in order to see God – we think even harder about what we see – failing to realize that our very abstraction pushes us ever more distant.
I recently translated all of this into something of a space/time consideration. For Modern man is also Historical man. More than at any time in history, we are aware of history. It is Modern man who created terms such as “Ancient, Medieval, Dark Ages,” etc. No one in the Dark Ages ever thought to himself, “I live in the Dark Ages.” Indeed, he never thought much at all about “time in history.” That’s a particularly modern habit. And it is an abstraction.

My observation is that, rather than being present to things-as-they-are, we are often present to things-in-abstraction. We go to the mall, and come away thinking about how our culture is in steep decline (or something similar). We experience weather, but consider it under the heading of Climate Change. Abstraction on top of abstraction and we wonder why our lives are filled with anxiety and anger!

We live our lives one moment at a time. We cannot live in a period of history. The self-awareness created by such abstractions is not actually a self-awareness, but a false consciousness in which we actually perceive ourselves to be living in an ideological construct and never actually in the world.

The Liturgy of the Church demands that we ignore such distractions. “Now lay aside all earthly cares,” we sing. This is not a call to think abstractly, but to pay attention (“Let us attend!”). For the Kingdom of God is come.

Then Jesus turned to His disciples and said privately, “Blessed are the eyes which see the things you see; for I tell you that many prophets and kings have desired to see what you see, and have not seen it, and to hear what you hear, and have not heard it.” (Luk 10:23-24)

Click:

God the Holy Trinity: 'The Lover of Mankind'
Knowledge and Vision of God in Cappadocian Fathers
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony
LIVE, BEYOND THE LIMITS!
Man's Creative Power and the Knowledge of God
Deification - The Uncreated Light

Strange, Yet Familiar: My Journey (by Bishop Kallistos (Ware), Bishop of Diokleia)
The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...

The Way - An introduction to the Orthodox Faith
Faith And Science In Orthodox Gnosiology and Methodology
Protestants ask: Why be Orthodox?

Ancient Faith Radio
Orthodox America - By Issue Number
"The Orthodox World"
Saint Herman Press
Journey to Orthodoxy
Road to Emmaus
"Death to the world"
Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

PSYCHOTHERAPY

Orthodoxy

↧

Αποστολή Έκτακτης Ανάγκης για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής’ (EMC)

May 21, 2015, 10:29 am

≫ Next: Trouver une église ou d’un monastère orthodoxe en France. Find an Orthodox church or monastery in France.

≪ Previous: An Artist’s Eye and the Kingdom of God

Πατήρ Γαβριήλ Ναντάφ

(Εμείς από: Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής)

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ (από τον Πάτερ Γαβριήλ)
Είναι καθήκον μας να δράσουμε τώρα!
Εμείς, ως Συμβούλιο Χριστιανικής Υποστήριξης (C.E.C.) της Χριστιανικής κοινότας του Ισραήλ, μαζί με τον οργανισμό “Rescuers Without Borders”, αποφασίσαμε να δράσουμε τώρα και ξεκινήσαμε την Αποστολή Έκτακτης Ανάγκης για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής’ (EMC). Η αποστολή θα παρέχει άμεση βοήθεια σε θύματα διωγμού σε όλη την Μέση Ανατολή: από ιατρική και ανθρωπιστική βοήθεια, εξοπλισμό επιβίωσης, ιατρική εκπαίδευση, μέχρι εθελοντικό δίκτυο ψυχολογικής και συναισθηματικής υποστήριξης.

Είναι καθήκον μας να βοηθήσουμε τους διωγμένους αδελφούς μας σε μια τόσο σκοτεινή και επικίνδυνη περίοδο της Μέσης Ανατολής. Κάθε δωρεά μετράει, όσο μικρή και να είναι, για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτούς που υποφέρουν και να σώσουμε ανθρώπινες ζωές.
Παρακαλώ βοηθήστε οικονομικά με δωρεές στην ιστοσελίδα του οργανισμού ‘Rescuers Without Border’ σε αυτήν την διεύθυνση: http://goo.gl/va8Pbgή σκανάρετε την QR εικόνα εδώ.
Πολλές ευλογίες σε όλους!

Oρθόδοξο Δίκτυο Ενημέρωσης: κλικεδώ

↧

Trouver une église ou d’un monastère orthodoxe en France. Find an Orthodox church or monastery in France.

May 22, 2015, 11:42 am

≫ Next: Helen Machankova: An Orthodox Christian New Martyr († March 15, 2013)

≪ Previous: Αποστολή Έκτακτης Ανάγκης για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής’ (EMC)

Ορθόδοξη Ιεραποστολή -Orthodox Mission -Mission Οrthodoxe – Misión Ortodoxa – Missão Ortodoxa – Missione Ortodossa – православная миссия- Misiunea Ortodoxă- 东正教使命 – रूढ़िवादी मिशन

Trouver une église ou d’un monastère orthodoxe en France. Découvrez l’ancienne église chrétienne, début en France.

Βρείτε μια Ορθόδοξη εκκλησία ή μοναστήρι στη Γαλλία. Ανακαλύψτε την αρχαία, πρωτοχριστιανική εκκλησία στη Γαλλία.

Find an Orthodox church or monastery in France.
Discover the ancient, early Christian church in France.

Orthodoxie.com | L’information orthodoxe sur Internet

Finden Sie eine orthodoxe Kirche und Kloster in Frankreich.
Entdecken Sie die alten, frühen christlichen Kirche in Frankreich.
البحث كنيسة أرثوذكسية أو الدير في فرنسا. اكتشاف القديمة، في وقت مبكر الكنيسة المسيحية في فرنسا.

Найти православный храм или монастырь во Франции.
Откройте для себя древний, ранней христианской церкви во Франции.

Găsiți o biserică ortodoxă sau mănăstire din Franța.
Descoperiți vechi biserici creștine, în Franța.

Пронађи православну цркву или манастир у Француској.
Откријте древну, раног хришћанску цркву у Француској.
Намери православен храм или манастир във Франция.
Открийте древна, раннохристиянска църква във Франция.

ს მართლმადიდებელი ეკლესიის ან მონასტრის საფრანგეთში. აღმოაჩინეთ უძველესი, ადრეული ქრისტიანული ეკლესია საფრანგეთში.

Знайсці праваслаўны храм або манастыр у Францыі. Адкрыйце для сябе старажытны, ранняй хрысціянскай царквы ў Францыі.

St Martin

Les lieux de culte orthodoxe en France

https://www.google.com/maps/d/viewer?mid=zb-xywMEvRTA.kIOiqQ20mQbE&hl=fr

……… Liste des paroisses et monastères orthodoxes en France
Diocèses orthodoxes canoniques en France

Patriarcat de Constantinople (Métropole Grecque)

Cathédrale grecque Saint Etienne
Chapelle de la Dormition de la Très Sainte Mère de Dieu.
Atelier d’iconographie «Saint Jean Damascène»
Chapelle Saint Grégoire l’Athonite et Anastasie la Romaine
Chapelle St Cassien
(Procure du monastère de la Dormition de la Mère de Dieu)
Chapelle St Jean Baptiste (Procure du monastère Saint-Nicolas)
Communauté Orthodoxe Saint Nicolas
Dormition de la Vierge
Eglise de l’Annonciation
Eglise de la Dormition de la Mère de Dieu
Eglise de la Dormition de la Mère de Dieu
Eglise de la Présentation de la Vierge au Temple
Eglise de la Présentation du Sauveur au Temple
Eglise de la Sainte Trinité
Eglise de Saint Georges
Eglise de Saint Paul
Eglise de Trois Saints Docteurs et Hiérarques
Eglise des Saints Constantin et Hélène
Eglise Géorgienne de Sainte Nino
Eglise Saint Alexandre
Eglise Saint Just
L’Annonciation
Monastère de la Protection de la Mère de Dieu
Monastère de la Transfiguration
Monastère de Saint Antoine le Grand
Monastère de Saint Nicolas
Monastère de Sainte Marie l’Égyptienne
Monastére de la Dormition de la Mère de Dieu
Saint Antoine le Grand
Saint Démètre
Saint Georges (Maison de Retraite)
Saint Irénée
Saint Pierre et Saint Paul
Saint Romain le Mélode
Saint Spyridon
Sainte Catherine
Sainte Philothée
Sainte Trinité
Saints Côme et Damien

Recherche avancée des paroisses/monastères »
La carte interactive de France »

Patriarcat de Constantinople (Exarchat Russe)

Atelier St Théodora
Cathédrale Saint Alexandre de la Néva
Chapelle de Plumaudan
Chapelle Saint Séraphim de Sarov (Maison de Retraite)
Communauté des Disséminés
Eglise de la Résurrection du Christ
Eglise de la Sainte-Résurrection
Eglise de Tous Les saints de la Terre Russe
Eglise Saint Alexandre Nevsky
Eglise Saint Alexandre Nevsky et de la Protection de la Mère de Dieu
Eglise Saint Hermogène
Eglise Saint Martin le Miséricordieux
Eglise Saint Nicolas
Eglise Saint Nicolas et Sainte Alexandra
Eglise Saint Nicolas le Thaumaturge
Eglise Saint Nicolas. Cimetière Orthodoxe de Caucade
Eglise Saint Serge de Radonège et Saint Vigor de Bayeux
Eglise Saint-Nicolas
Monastère Notre Dame de Toute Protection
Monastère Saint Silouane
Paroisse Apparition de la Vierge
Paroisse Christ Sauveur
Paroisse de la Protection de la Mère de Dieu
Paroisse de la Rencontre du Christ
Paroisse de la Théophanie
Paroisse Dormition de la Mère de Dieu (cimetière russe)
Paroisse du Christ-Sauveur
Paroisse du Saint Archange Raphaël (Maison de Retraite)
Paroisse La Trinité – Saint Hilaire de Poitiers
Paroisse Notre Dame du Perpétuel Secours – Chapelle St Esprit
Paroisse Notre Dame du Prompt Secours
Paroisse Notre Dame Souveraine
Paroisse Présentation de la Vierge au Temple (ACER)
Paroisse Saint Basile de Césarée
Paroisse Saint Jean de Cronstadt et Saint Nectaire d’Egine
Paroisse Saint Jean le Théologien
Paroisse Saint Nicolas
Paroisse Saint Nicolas
Paroisse Saint Séraphin de Sarov
Paroisse Saint Serge. Institut de Théologie Orthodoxe Saint-Serge
Paroisse Sainte Anne
Paroisse Sainte Trinité (crypte)
Paroisse Saints Pierre et Paul

Recherche avancée des paroisses/monastères »
La carte interactive de France »

Patriarcat d’Antioche

Cathédrale grecque Saint Etienne
Communauté religieuse: Moniales de la Résurrection
Paroisse des saints Archanges Michel et Gabriel
Paroisse Saint Grégoire de Tours

Recherche avancée des paroisses/monastères »
La carte interactive de France »

Maison de France

Patriarcat de Moscou

Cathédrale Trois Saints Docteurs et Saint Tikhon de Zadonsk.
Métochion du Patriarcat de Moscou
Chapelle du Saint Esprit
Chapelle Saint Nicolas (Maison de Retraite)
Chapelle stauropégiale des saints Constantin et Hélène
Communauté à Arras
Communauté à Limoges
Communauté à Metz
Communauté à Nancy
Communauté au sud de Quimper
Eglise du Sauveur
Ermitage de Saint Euphrosyn
Ermitage du Saint Esprit
Monastère de Chersonèse
Monastère de la Mère de Dieu du Signe
Paroisse de la Protection et de Saint Alexandre de la Néva
Paroisse de la Sainte Trinité et des Nouveaux Martyrs Russes
Paroisse Notre Dame Joie des Affligés et Sainte Geneviève
Paroisse Notre-Dame de Kazan
Paroisse Saint Etienne et Saint Germain d’Auxerre
Paroisse Saint Nicolas
Paroisse Saint-Jean-Baptiste
Paroisse St Séraphim de Sarov
Paroisse stauropégiale Tous-les-Saints

Recherche avancée des paroisses/monastères »
La carte interactive de France »

Patriarcat de Serbie

Cathédrale Saint Sava
Couvent Saint Patapios
Monastère de Saint Archange Michel
Monastère Nativité de la Mère de Dieu
Paroisse de la Ste Résurrection du Christ
Paroisse du Saint Archange Michel
Paroisse du Saint Prince Lazar
Paroisse du Saint Prince Lazar
Paroisse Saint Aventin
Paroisse Saint Georges
Paroisse Saint Marc d’Ephèse
Paroisse Saint Nicolas
Paroisse Saint Saturnin
Paroisse Saint Vasilije Ostroski Cudotvorac
Paroisse Sainte Parasceva
Paroisse Saints Martial et Europe

Recherche avancée des paroisses/monastères »
La carte interactive de France »

Patriarcat de Roumanie

Atelier d’iconographie de la Sainte Trinité
Ateliers Saint-Nicolas
(Centre d’études et de recherches d’arts sacrés et traditionnels)
Aumônier pour les prisonniers roumains en Île-de-France
Chapelle Saint-Grégoire-Palamas-et-Saint-Martial
Chapelle Sainte-Cécile
Communauté monastique Saint-Grégoire
Eparchie orthodoxe roumaine d’Europe Occidentale et Meridionale
Fraternité orthodoxe Sainte-Anne / Breuriezh reizhvriek Santez Anna
Monastère de l’Annonciation
Monastère de l’Exaltation-de-la-Sainte-Croix
Monastère de la Théotokos et de Saint Martin
Paroisse de la Descente du Saint Esprit
Paroisse de la Résurrection de Notre Seigneur
Paroisse de la Sainte-et-vivifiante-Croix
Paroisse de la Trasfiguration
Paroisse de Tous-les-Saints
Paroisse des Saints-Apôtres
Paroisse des Saints-Apôtres-Pierre-et-Paul
Paroisse des Saints-Archanges-Michel-et-Gabriel
Paroisse la Mère-de-Dieu-Source-de-Vie
Paroisse Saint-Côme-et-Saint-Damien
Paroisse Saint-Georges
Paroisse Saint-Germain-et-Saint-Cloud
Paroisse Saint-Jean-Baptiste
Paroisse Saint-Jean-Cassien
Paroisse Saint-Joseph
Paroisse Saint-Nectaire-Sainte-Foy
(Centre d’études et de prière Sainte-Croix)
Paroisse Sainte-Geneviève-et-Saint-Martin
Paroisse Sainte-Parascève-et-Sainte-Geneviève
Paroisse Saints-Constantin-et-Hélène

Recherche avancée des paroisses/monastères »
La carte interactive de France »

Patriarcat de Bulgarie

Communauté Saint Patriarche Evtimi (Euthyme de Tarnovo)

Click:

De l'athéisme à l'Orthodoxie en passant par...
LA SAUVEGARDE DE LA CREATION DANS LA TRADITION ORTHODOXE

SKITE SAINTE FOY - Monastère Orthodoxe en Cévennes

Saint Romain - Abbé du Jura, frère de saint Lupicin (✝ 460)

Monastery of Saint Silouan the Athonite in Saint-Mars-de-Locquenay, France

Père Placide Deseille

CONVERSATION ENTRE LA MONIALE CORNELIA [REES], ET L’ARCHIMANDRITE GABRIEL [BUNGE] : Nous devons retourner à nos racines.Jean-Claude Larchet sur différents thèmes de la vie spirituelle en rapport avec Pâques

LEXIQUE D'UN CHRETIEN ORTHODOXE ORDINAIRE

Orientation Orthodoxe Dogmatique Elaborée
FRANCE DE MON CŒUR – SAINT JEAN MAXIMOVITCH & SAINTE-MARIE SKOBTSOVA DE PARIS
Valaam, l'archipel des moines

Saint Nil de la Sora: Une Voix dans le Désert

Δυο ορθόδοξα μοναστήρια στη Γαλλία

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...