↧
Η δύναμη της θέλησης - Τι είναι ο άνθρωπος (π. Νικ. Λουδοβίκος)
↧
Νεοναζισμός: ο πολιτισμός της βαρβαρότητας (φωτογραφική αναζήτηση)
 |
| Από εδώ |
Με ένα κλικ εδώ! & ένα άλλο εδώ! Και επιλέξτε τι θα δείτε...
Μογγολία
Τουρκία
Αυστρία
ΗΠΑ (& εδώ)
![Ρωσία: Νεοναζί προσελκύουν ομοφυλόφιλους εφήβους μέσω διαδικτύου και τους βασανίζουν! [βίντεο]](http://www.newslog.gr/images/medium/2013/07/27/rwsia--neonazi-proselkuoun-omofulofilous-efibous-mesw-diadiktuou-kai-tous-basanizoun---binteo-830947.jpg "Ρωσία: Νεοναζί προσελκύουν ομοφυλόφιλους εφήβους μέσω διαδικτύου και τους βασανίζουν! [βίντεο]")
Ρωσία
Και:Οι σπόνσορες της Χρυσής Αυγής
Η Χρυσή Αυγή & η Θρησκεία των Αρίων
Ιερώνυμος για Χρυσή Αυγή και "αραπάδες"
Κόντρα "Χρυσής Αυγής" - Πειραιώς Σεραφείμ (με πολλές πληροφορίες)
Στους αδελφούς μου νεοναζί και εθνικιστές, οποιασδήποτε απόχρωσης, θα ήθελα να πω ότι σ'αυτό τον τόπο υπάρχει ένας άλλος πολιτισμός, ανώτερος από τα δικά τους ιδεώδη: ο πολιτισμός που παίρνει τον αδύναμο και αμαρτωλό άνθρωπο και τον κάνει θεό.
Αυτός είναι ο πολιτισμός των πατέρων μας & ο πολιτισμός των δικών σας πατέρων, αδελφοί. Για τον πολιτισμό αυτό περιηγηθείτε στις ενότητές μας:
Σύγχρονοι άγιοι
Θέωση
Γνώση Θεού
Aγάπη
Aρχαία Ελλάδα και χριστιανισμός
Και στις αναρτήσεις μας:Νεκροκεφαλές - κρανία - σκέλεθρα
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό - και έγινε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
"Death to the World"
↧
↧
Αγίων Χαραλάμπους, Θεοδώρας &Δύο Βλασίων (10-11 Φλεβάρη)
Ο συγκλονιστικός βίος και το ηρωικό μαρτύριο του αγίου Χαραλάμπους εδώ. Ο άγιος Χαράλαμπος, οι Ναζί και τα Φιλιατρά
Saint Charalambos of Magnesia vs Nazi
Οι δύο άγιοι Βλάσιοι της 11ης του Φλεβάρη!
Η άφθαρτη & αγία αυτοκράτειρα
Άλλοι άγιοι στις 10και 11του Φλεβάρη
Για το θέμα της Εικονομαχίας, μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμά μας Μήπως είχαν δίκιο οι Εικονομάχοι;
Η αγία Θεοδώρα χαρακτηρίζεται από άθεους και νεοπαγανιστές ως "αιμοσταγής φόνισσα", με την κατηγορία ότι κίνησε φρικτό αιματηρό διωγμόεναντίον της αίρεσης των Παυλικιανών, θανατώνοντας με σταύρωση κ.λ.π. 100.000 μέλη της! Οι Παυλικιανοί δεν ήταν μόνο αιρετικό κίνημα, αλλά ένοπλοι, που πολεμούσαν κατά του Βυζαντίου, και σύμμαχοι των Αράβων. Για το θέμα αυτό, και την αμφισβητούμενη στάση της αγίας, προτείνουμε αυτήτην αναλυτική μελέτη (συγκεκριμένα για την αγία, εδώ).
Έμμεσα σχετικά είναι και τα posts μας Τιμάται ως αγία η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία;και Εκκλησία & εξουσία: υπήρχε καισαροπαπισμός στο Βυζάντιο;
↧
Κάιν και Άβελ - Προσεγγίσεις στην Παλαιά Διαθήκη από το μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία
Ερμηνευτικές προσεγγίσεις στην Παλαιά Διαθήκηκαι στο αρχαίο κείμενο του "Ποιμένα"του Ερμά, από το μητροπολίτη Γόρτυνος και καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών Ιερεμία. Προέρχονται από το διαδικτυακό κανάλιτου ιστολογίου Άπαντα Ορθοδοξίας.
Πρόκειται για μαθήματά του, σε θεολογικό σεμινάριο στη Μητρόπολή του, που μεταδίδονται ως εκπομπή κάθε Τρίτη γύρω στις 12.15΄ το μεσημέρι από το ραδιοσταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Μερικά ακόμη παραδείγματα εδώ.
Δείτε επίσης: Ερμηνευτικά στην Αποκάλυψη.
Στον π. Ιερεμία αφιερώσαμε αυτήτην ανάρτηση με αφορμή την επίθεση εναντίον του για την αναφορά του στο "ράσο που πετάει τριφασικό ρεύμα".
↧
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)
"Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκιά μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ'επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει".†Αθηνών Χριστόδουλος, τελευταίο του μήνυμα, Πρωτοχρονιά 2008 (από εδώ).
Όταν ζούσε, ήμουν πιο αφελής απ'όσο σήμερα και πολύ πιο έτοιμος να δικάσω τους πάντες και τα πάντα. Έχαψα λοιπόν αμέσως την εικόνα του που πλάσσαραν τα ΜΜΕ: πως ήταν ένας φιλόδοξος υποκριτής.
Γελοιοποιήθηκε από κάθε σατιρική εκπομπή της τηλεόρασης κι από οποιονδήποτε που ήθελε να πουλήσει εξυπνάδα. Συκοφαντήθηκε πως ήθελε να ιδρύσει κόμμα, να κυβερνήσει την Ελλάδα, να μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδος σε πατριαρχείο για να γίνει ο ίδιος πατριάρχης...
Τώρα, πιο νηφάλιος, έχω άλλη άποψη γι'αυτόν. Ίσως έκανε και λάθη (όπως όλοι μας), όμως πιστεύω πως έπραξε ακριβώς αυτό που οφείλει να πράττει η Εκκλησία, η κιβωτός και μάνα μας: αγωνίστηκε για το λαό, προσπάθησε να προστατέψει το λαό μας (το λαό του, το λαό του Χριστού μας) από τα αρπαχτικά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.
Ο Αλαβάνος τον κατηγόρησε πως «χρησιμοποιεί το θρησκευτικό συναίσθημα για να διχάσει τον λαό σε πιστούς και σε άπιστους» (εδώ). Μα ο Χριστός δε διχάζει, ενώνει. Διχάζουν οι πονηροί κήρυκες της αθεΐας, που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ζώο, τον ελεύθερο σε σκλάβο, την αλήθεια σε ψέμα.
 |
| Φωτο από εδώ |
Δε θα πω ούτε ναι, ούτε όχι. Ούτε και θα υποτιμήσω την παρουσία του σημερινού αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄, που μπορεί να μην αστράφτει και να μη βροντάει, αλλά κάνει παρεμβάσεις, ηγείται μιας Εκκλησίας που βαστάζει τα βάρη των αναγκών αναρίθμητων ανθρώπων (όχι μόνο σε φαγητό) και, αν ενεργεί υπέρ του λαού μακριά απ'τις κάμερες, είμαι πολύ βαθιά νυχτωμένος για να το ξέρω.
Όμως, ο Χριστόδουλος βρόνταγε και άστραφτε - και οι ορθόδοξοι επίσκοποι έχουν παράδοση στο να υπερασπίζονται το λαό τους ασκώντας κριτική στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα (π.χ. οι Τρεις Ιεράρχες), όχι μόνο επειδή "κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του", αλλά επειδή είναι οι πνευματικοί ΗΓΕΤΕΣ του λαού μας και, δεδομένου ότι η πολιτική και οικονομική (θα έλεγα: και συνδικαλιστική) ηγεσία είναι ξεπουλημένη, μόνο αυτοί έχουν μείνει να πολεμήσουν για μας! Όποιοι λοιπόν ισχυρίζονται πως ο εκκλησιαστικός ηγέτης πρέπει να σιωπά ή πως είναι ένας απλός πολίτης, δεν αγαπούν το λαό μας - ή απλώς έχουν πέσει θύματα προπαγάνδας, που τόσο έντονη ασκείται με κάθε μέσο κι από κάθε υπαλληλίσκο της Νέας Τάξης!...
Αυτά, ως μια μικρή εξομολόγηση και μια προσευχούλα για την ανάπαυσή του.
Ο Θεός ας μας βοηθήσει κι ας μας δώσει ηγέτες που θα μας οδηγήσουν στην πνευματική μας τροφή, παρόλο που κατά βάθος δε νομίζω ότι το αξίζουμε. [Ως ΥΓ θα πω ότι θεωρώ παρόμοιους ηγέτες - όχι αλάνθαστους βέβαια, και οι οποίοι υποσκάπτονται από την υποκινούμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ - τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης και το Σεραφείμ Πειραιώς, ενώ επίσης σημαντικοί επίσκοποι και πνευματικοί ηγέτες του τόπου μας υπάρχουν κι άλλοι, όπως ο Γόρτυνος Ιερεμίας, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο Σιατίστης Παύλος (εδώ θα διαφωνήσουν ορισμένοι, δε με νοιάζει όμως) και άλλοι].
Λίγα για το μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο:
Βιογραφικό του, όπου και στοιχεία για το έργο του ως μητροπολίτη Δημητριάδος και κατόπιν αρχιεπισκόπου Αθηνών
Ιστοσελίδα αφιερωμένη στο πρόσωπο και το έργο του
Ιστοσελίδα αφιερωμένη σε αυτόν με πολλά άρθρα πνευματικών ανθρώπων για το πρόσωπό του
Άρθρα γι'αυτόν στο ιστολόγιο Τι και Πώς
Η αίτηση συγγνώμης του Χριστόδουλου προς τους νέους:
↧
↧
Δυο βιβλία - δυο κόσμοι
Το πρώτο βιβλίο είναι από κείνα (τα πολλά στην αμερικάνικη λαϊκή λογοτεχνία) που εντοπίζουν τη νόσο του δυτικού ανθρώπου, αλλά δεν υποψιάζονται τη θεραπεία.
Elvis, Ιησούς και coca cola (εδώ)
Kinky Friedman
μετάφραση: Στέλλα Τσουκάτου
Δίαυλος, 1995
208 σελ.
ISBN 960-7140-64-8, ISBN-13 978-960-7140-64-7
![Elvis, Ιησούς και coca cola]( "Elvis, Ιησούς και coca cola")
"Υπάρχουν περισσότεροι νεκροί γιατροί παρά νεκροί μεθύστακες. Ελπίζω να διατηρηθεί η αναλογία αυτή γιατί οπωσδήποτε δεν έχει πλάκα να τα πίνεις με γιατρούς στο μπαρ".
Yπάρχουν μερικά βιβλία που λειτουργούν καλύτερα, αν, όταν τα διαβάζεις, είσαι ελαφρώς μεθυσμένος. Το παρόν είναι ένα από αυτά. Όχι μόνο επειδή ο πρωταγωνιστής του (το alter ego του συγγραφέα-τραγουδιστή) είναι διαρκώς υπό την επήρρεια του αλκοόλ - και με μυαλό ψιλοδιαλυμμένο από τη χρόνια χρήση ναρκωτικών ουσιών. Επίσης γιατί η πλοκή του είναι εντελώς παραληρηματική, η γλώσσα του τελείως slang και. οι ήρωές του απόλυτα losers (με την τρυφερή όμως, τη ροκ έννοια του όρου).
Όταν ο Kinky, ένας μεσήλικας πρώην ροκ σταρ, που πλέον περνάει την ώρα του πίνοντας, μιλώντας στη γάτα του και κάνοντας ταβανοσκόπηση στη βρωμερή σοφίτα του, χάνει αιφνιδίως τον καλύτερό του φίλο και ταυτόχρονα μια από τις περιστασιακές του γκόμενες, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε μια σκοτεινή, μακάβρια αλλά και θεότρελη υπόθεση όπου ένα ζευγάρι κόκκινες καουμπόϊκες μπότες, μια ταινία για τους μιμητές του Εlvis κι ένας ιταλός μαφιόζος είναι οι βασικοί ύποπτοι. Με τη βοήθεια των φίλων του, μια χούφτα εξίσου αποτυχημένων καλλιτεχνών της κακιάς ώρας, καταφέρνει τελικά να εξιχνιάσει το μυστήριο, όχι όμως προτού μας αραδιάσει μια ντουζίνα ευφυολογήματα για τη ζωή, τις σχέσεις και τη Νέα Υόρκη, προτού μας ενημερώσει επαρκώς για τα snuff films και για μια σειρά αηδιαστικών συνηθειών και εμμονών του Elvis και προτού μας γοητεύσει σε ουκ ολίγα σημεία του έργου του με αυτό που εγώ προσωπικά θα ονόμαζα "ποίηση του περιθωρίου".
Ίσως για κάποιους ενοχλητικό, ρηχό ή ανόητο, αυτό το μικρό βιβλίο σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Πάντως, εγώ θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους από εσάς δεν έχετε προκάτ ιδέες για το τί είναι λογοτεχνία και τέχνη, να καθήσετε αναπαυτικά στον καναπέ σας, να βάλετε ένα ποτάκι στο ποτήρι σας και να απολαύσετε τη γοητεία του, το ιδιότυπο μαύρο χιούμορ του και την καλά κρυμμένη ευαισθησία του. Γιατί, όπως γράφει κι ο ίδιος ο Kinky στο κεφάλαιο 10, "ίσως η ίδια η ζωή είναι τόσο απαίσια διεστραμμένη και περίπλοκη που μόνο ένας μεθυσμένος θα μπορούσε να δώσει ή να βγάλει νόημα απ'αυτήν".
π. Ιωάννης Κρεστιάνκιν
Με λεπτότητα και αγάπη (εκδόσεις Εν Πλώ)
![ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ]()
Οι επιστολές αυτές δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν κάποτε το υλικό κάποιας ανθολογίας. Μέσα σ’ αυτές ο αναγνώστης θα συναντήσει ζέουσα την πάλη του ανθρώπου με το καθημερινό, το συγκεκριμένο, το χειροπιαστό — οδυνηρά τετριμμένο για όλους και πάντοτε οδυνηρά μοναδικό για τον καθένα ξεχωριστά, που ζει στις ιδιαίτερες συνθήκες του βίου του. Ο Γέροντας ασχολείται με αυτό το καθημερινό και συγκεκριμένο, «με λεπτότητα και αγάπη». Όχι για να παρεμβάλλει τον εαυτό του στις ζωές των άλλων, αλλά για να τους υπενθυμίσει ότι πρέπει οι ζωές τους να μπολιαστούν από την παρουσία του Κυρίου και να αφεθούν στο θέλημά Του.
Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Ιβάν Μιχαήλοβιτς Κρεστιάνκιν) της Μονής των Σπηλαίων του Πσκώφγεννήθηκε το 1910 στην πόλη Ορυόλ της Ρωσίας. Ήταν το όγδοο παιδί του Μιχαήλ και της Ελιζαβέτας Κρεστιάνκιν. Το όνομα Ιβάν (Ιωάννης) του δόθηκε προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Εισήλθε από νωρίς στις τάξεις του κλήρου, αλλά το 1950 συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Ο Γέροντας θα παραμείνει τελικά στα στρατόπεδα για πέντε χρόνια. Στο τέλος της επίγειας διαδρομής του συνήθιζε να αναφέρει ότι εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του! «Ο Θεός ήταν δίπλα μου», έλεγε, «Για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι κάτι άσχημο. Μόνο αυτό θυμάμαι: ο ουρανός ανοιχτός και οι Άγγελοι να ψέλνουν στους ουρανούς! Τώρα τέτοια προσευχή δεν έχω…».
... Ένα πράγμα θα ήθελα να σου ζητήσω: να είσαι πιο προσεκτική και πιο αυστηρή με τον εαυτό σου. Για την εκτέλεση όλων των κανόνων μη θλίβεσαι. Τους έκανες; Δόξα τω Θεώ! Δεν τους έκανες; Συγγνώμη Κύριε! Να τα κανονίζεις όλα όχι μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις, αλλά και με το πώς αισθάνεσαι τον εαυτό σου, σωματικά και πνευματικά...
Μας σώζει ο Σωτήρας μας κι όχι οι δικοί μας αγώνες και κόποι. Εμείς ας παραδώσουμε στον Κύριο την καρδούλα μας κι Εκείνος θα τη γεμίσει με τόση αγάπη, που θα αρχίσουν να ζουν φωτεινά μέσα της όλοι!...
Για θυμήσου πώς άρχισες να μαθαίνεις γράμματα στο σχολείο... Αυτή τη μέθοδο εκμάθησης εφάρμοσε και στην πνευματική ζωή. Μη βιάζεσαι, μη βασανίζεις και μη συντρίβεις τον εαυτό σου, ούτε την οικογένειά σου. Να ενεργείς πάντα με περίσκεψη σε κάθε περίσταση της ζωής. Επίσης μην ξεχνάς να λες: "Κύριε, βοήθει μοι! Κύριε, συνέτισόν με!"
Ορίστε, έτσι θα μαθαίνεις. Το πρωταρχικό σε τούτη την επιστήμη είναι να μάθεις να κυριαρχείς και να κυβερνάς όχι τους άλλους, αλλά τον εαυτό σου.
Ο Θεός είναι αγάπη και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει. Ορίστε όλη η επιστήμη! Μάθε να αγαπάς τους άλλους, μάθε να συμπονάς τους άλλους κι η χαρά θα εγκατασταθεί στον νου και την καρδιά σου.
Η ευλογία του Θεού μαζί σου.
Περιηγηθείτε στα δάση μας:
Φρικιά στην Εκκλησία
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Άντε και πίστεψα - Τώρα τι κάνουμε;
Two Deaths
Σχεδόν άγιοι...
Elvis, Ιησούς και coca cola (εδώ)
Kinky Friedman
μετάφραση: Στέλλα Τσουκάτου
Δίαυλος, 1995
208 σελ.
ISBN 960-7140-64-8, ISBN-13 978-960-7140-64-7
"Υπάρχουν περισσότεροι νεκροί γιατροί παρά νεκροί μεθύστακες. Ελπίζω να διατηρηθεί η αναλογία αυτή γιατί οπωσδήποτε δεν έχει πλάκα να τα πίνεις με γιατρούς στο μπαρ". Τέτοιου είδους σαρκαστικές παρατηρήσεις υπάρχουν σε κάθε γωνιά του βιβλίου "Έλβις, Ιησούς και Κόκα-Κόλα"και προέρχονται από το ταραγμένο μυαλό του πρώην τραγουδιστή της κάντρυ Κίνκυ Φρίντμαν. Το βιβλίο του Φρίντμαν μοιάζει με νουάρ μυθιστόρημα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα κακό τριπ στη σύγχρονη Αμερική, σ'έναν κόσμο με πολλά παραισθησιογόνα, πολύ ουίσκυ, παρατεταμένα άγουρα χρόνια και βαρεμένες κυριακάτικες νύχτες. Όλα αυτά καλύπτονται με το καταλυτικό χιούμορ του συγγραφέα που αμολάει στις σελίδες του ένα θίασο από απολαυστικούς losers, ηθοποιούς, σκηνοθέτες που γυρίζουν ταινίες με θέμα τους σωσίες του Πρίσλεϋ, ατζέντηδες που κανονίζουν την επανεμφάνιση του Τζιμ Μόρισον, κοινωνικούς λειτουργούς με αχαλίνωτα πάθη κ.ο.κ.
Η καρδιά όλου αυτού του σαρκαστικού λούνα παρκ είναι η ποπ κουλτούρα κι αν νομίζεις ότι ο Ντάγκλας Κόπλαντ ή ο Πύντσον το παρακάνουν με τις αναφορές τους, πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο του Φρίντμαν όπου παρελαύνουν ο Ντύλαν, ο Τζέη Αρ, η Μάμα Κας (των Mamams & The Papas), ο Γκίνσμπεργκ, ο Έλβις (φυσικά) αλλά και η Έμιλυ Ντίκινσον και η μαϊμού του Κλιντ Ήστγουντ. Περισσότερο κυνικό και παρακμιακό από τα βιβλία του Κόπλαντ και με μια τάση για εξωφρενικές παρομοιώσεις (που θυμίζει Τομ Ρόμπινς) το "Έλβις, Ιησούς και Κόκα-Κόλα"είναι το ιδανικό αντίδοτο στη σοβαροφάνεια της αγάμητης βρετανικής σχολής - τύπου Τζάνετ Γουίντερσον. Επίσης στο βιβλίο υπάρχει το καλύτερο αντι-politically correct αστείο όταν ο Φρίντμαν αποκαλεί τα σκυλάκια μιας κυρίας "ζωικούς συντρόφους"αντί για το "ρατσιστικό"κατοικίδια.
 |
| Από εδώ |
Όταν ο Kinky, ένας μεσήλικας πρώην ροκ σταρ, που πλέον περνάει την ώρα του πίνοντας, μιλώντας στη γάτα του και κάνοντας ταβανοσκόπηση στη βρωμερή σοφίτα του, χάνει αιφνιδίως τον καλύτερό του φίλο και ταυτόχρονα μια από τις περιστασιακές του γκόμενες, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε μια σκοτεινή, μακάβρια αλλά και θεότρελη υπόθεση όπου ένα ζευγάρι κόκκινες καουμπόϊκες μπότες, μια ταινία για τους μιμητές του Εlvis κι ένας ιταλός μαφιόζος είναι οι βασικοί ύποπτοι. Με τη βοήθεια των φίλων του, μια χούφτα εξίσου αποτυχημένων καλλιτεχνών της κακιάς ώρας, καταφέρνει τελικά να εξιχνιάσει το μυστήριο, όχι όμως προτού μας αραδιάσει μια ντουζίνα ευφυολογήματα για τη ζωή, τις σχέσεις και τη Νέα Υόρκη, προτού μας ενημερώσει επαρκώς για τα snuff films και για μια σειρά αηδιαστικών συνηθειών και εμμονών του Elvis και προτού μας γοητεύσει σε ουκ ολίγα σημεία του έργου του με αυτό που εγώ προσωπικά θα ονόμαζα "ποίηση του περιθωρίου".
Ίσως για κάποιους ενοχλητικό, ρηχό ή ανόητο, αυτό το μικρό βιβλίο σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Πάντως, εγώ θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους από εσάς δεν έχετε προκάτ ιδέες για το τί είναι λογοτεχνία και τέχνη, να καθήσετε αναπαυτικά στον καναπέ σας, να βάλετε ένα ποτάκι στο ποτήρι σας και να απολαύσετε τη γοητεία του, το ιδιότυπο μαύρο χιούμορ του και την καλά κρυμμένη ευαισθησία του. Γιατί, όπως γράφει κι ο ίδιος ο Kinky στο κεφάλαιο 10, "ίσως η ίδια η ζωή είναι τόσο απαίσια διεστραμμένη και περίπλοκη που μόνο ένας μεθυσμένος θα μπορούσε να δώσει ή να βγάλει νόημα απ'αυτήν".
Μαρία Τσουκανά
Το δεύτερο βιβλίο είναι από κείνα που εντοπίζουν τη θεραπεία:π. Ιωάννης Κρεστιάνκιν
Με λεπτότητα και αγάπη (εκδόσεις Εν Πλώ)
Οι επιστολές αυτές δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν κάποτε το υλικό κάποιας ανθολογίας. Μέσα σ’ αυτές ο αναγνώστης θα συναντήσει ζέουσα την πάλη του ανθρώπου με το καθημερινό, το συγκεκριμένο, το χειροπιαστό — οδυνηρά τετριμμένο για όλους και πάντοτε οδυνηρά μοναδικό για τον καθένα ξεχωριστά, που ζει στις ιδιαίτερες συνθήκες του βίου του. Ο Γέροντας ασχολείται με αυτό το καθημερινό και συγκεκριμένο, «με λεπτότητα και αγάπη». Όχι για να παρεμβάλλει τον εαυτό του στις ζωές των άλλων, αλλά για να τους υπενθυμίσει ότι πρέπει οι ζωές τους να μπολιαστούν από την παρουσία του Κυρίου και να αφεθούν στο θέλημά Του.Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Ιβάν Μιχαήλοβιτς Κρεστιάνκιν) της Μονής των Σπηλαίων του Πσκώφγεννήθηκε το 1910 στην πόλη Ορυόλ της Ρωσίας. Ήταν το όγδοο παιδί του Μιχαήλ και της Ελιζαβέτας Κρεστιάνκιν. Το όνομα Ιβάν (Ιωάννης) του δόθηκε προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Εισήλθε από νωρίς στις τάξεις του κλήρου, αλλά το 1950 συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Ο Γέροντας θα παραμείνει τελικά στα στρατόπεδα για πέντε χρόνια. Στο τέλος της επίγειας διαδρομής του συνήθιζε να αναφέρει ότι εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του! «Ο Θεός ήταν δίπλα μου», έλεγε, «Για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι κάτι άσχημο. Μόνο αυτό θυμάμαι: ο ουρανός ανοιχτός και οι Άγγελοι να ψέλνουν στους ουρανούς! Τώρα τέτοια προσευχή δεν έχω…».
*****
... Ένα πράγμα θα ήθελα να σου ζητήσω: να είσαι πιο προσεκτική και πιο αυστηρή με τον εαυτό σου. Για την εκτέλεση όλων των κανόνων μη θλίβεσαι. Τους έκανες; Δόξα τω Θεώ! Δεν τους έκανες; Συγγνώμη Κύριε! Να τα κανονίζεις όλα όχι μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις, αλλά και με το πώς αισθάνεσαι τον εαυτό σου, σωματικά και πνευματικά...
Μας σώζει ο Σωτήρας μας κι όχι οι δικοί μας αγώνες και κόποι. Εμείς ας παραδώσουμε στον Κύριο την καρδούλα μας κι Εκείνος θα τη γεμίσει με τόση αγάπη, που θα αρχίσουν να ζουν φωτεινά μέσα της όλοι!...
Για θυμήσου πώς άρχισες να μαθαίνεις γράμματα στο σχολείο... Αυτή τη μέθοδο εκμάθησης εφάρμοσε και στην πνευματική ζωή. Μη βιάζεσαι, μη βασανίζεις και μη συντρίβεις τον εαυτό σου, ούτε την οικογένειά σου. Να ενεργείς πάντα με περίσκεψη σε κάθε περίσταση της ζωής. Επίσης μην ξεχνάς να λες: "Κύριε, βοήθει μοι! Κύριε, συνέτισόν με!"
Ορίστε, έτσι θα μαθαίνεις. Το πρωταρχικό σε τούτη την επιστήμη είναι να μάθεις να κυριαρχείς και να κυβερνάς όχι τους άλλους, αλλά τον εαυτό σου.
Ο Θεός είναι αγάπη και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει. Ορίστε όλη η επιστήμη! Μάθε να αγαπάς τους άλλους, μάθε να συμπονάς τους άλλους κι η χαρά θα εγκατασταθεί στον νου και την καρδιά σου.
Η ευλογία του Θεού μαζί σου.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιηγηθείτε στα δάση μας:
Φρικιά στην Εκκλησία
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Άντε και πίστεψα - Τώρα τι κάνουμε;
Two Deaths
Σχεδόν άγιοι...
↧
Οι πρωτοχριστιανοί άγιοι σύζυγοι Ακύλας και Πρίσκιλα (13 Φεβρουαρίου)
"Ν": Το άρθρο αυτό ξεκινάει με ένα σχόλιο για την εορτή του αγίου Βαλεντίνου, που είναι μία μέρα μετά τη γιορτώ των αγίων Ακύλα και Πρίσκιλας. Το παραλείπουμε και παραπέμπουμε σε αυτήτην εκτενή δική μας αναφορά σ'αυτόν (τονίζουμε δε ότι ο άγιος Βαλεντίνος υπάρχει και είναι και ορθόδοξος - περισσότερα όμως στο post).
Ο Ακύλας ήταν ένας Εβραίος που είχε γεννηθεί στον Πόντο. Σε νεαρή ηλικία πρέπει να εγκαταστάθηκε στην Ρώμη, όπου και πιθανώς γνώρισε την Πρίσκιλλα, την «μικρή Πρίσκα», Ρωμαία, που ίσως ανήκε στην ανώτερη τάξη, με την οποία και παντρεύτηκε. Ως απάντηση στις αναταραχές που είχαν προκληθεί από τους Ορθόδοξους Εβραίους ["Ν": δηλ. εκείνους που δέχονταν μόνο την Παλαιά Διαθήκη και απέρριπταν το Χριστό] και τους Χριστιανούς Εβραίους της Ρώμης, σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο τέταρτος Αυτοκράτορας Κλαύδιοςδιέταξε την εκκένωση της αιώνιας πόλης από όλους τους Εβραίους κατοίκους. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα έφθασαν στην Κόρινθο, γύρω στο έτος 50 μ. Χ., όπου και συναντήθηκαν με τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος είχε μόλις ολοκληρώσει την διδασκαλία του στην Αθήνα. Ο Παύλος που εξασκούσε το επάγγελμα του κατασκευαστή σκηνών, αρνούμενος να χρηματοδοτεί το αποστολικό του έργο από τις εκκλησίες της εποχής, θα γνωρίσει το νεαρό ζευγάρι που ασκούσε το ίδιο επάγγελμα και θα αναπτύξει μαζί τους στενή φιλική σχέση. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα θα μυηθούν στον Χριστιανισμό και θα βαπτισθούν από τον ίδιο τον Παύλο.
Η αφοσίωσή τους στο πρόσωπό του ήταν τόση που θα τον ακολουθήσουν στο ταξίδι του στην Μικρά Ασία, όπου και θα παραμείνουν για το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής τους, επιδεικνύοντας πλούσιο και σημαντικό αποστολικό έργο.
Γράφει χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος (για την αγάπη τους και την αφοσίωσή τους) για να τους επαινέσει αλλά και να τους αναδείξει παράδειγμα προς μίμηση: «Ἀσπάσασθε Πρίσκιλλαν καὶἈκύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν ΧριστῷἸησοῦ, οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγὼμόνος εὐχαριστῶ, ἀλλὰκαὶπᾶσαι αἱἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν, καὶτὴν κατ᾿οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν». (προς Ρωμαίους 16,3)
Από την Συρία, θα καταλήξουν στην Έφεσο, όπου θα αναλάβουν πρωτεύοντα ρόλο στην μικρή χριστιανική κοινότητα της εποχής. Στην Καινή Διαθήκη οι αναφορές στο όνομά τους έχουν αποτελέσει θέμα έρευνας για τους θεολόγους, καθώς όσες φορές αναφέρεται πρώτο το όνομα του Ακύλα, άλλες τόσες αναφέρεται και της Πρίσκιλλα, γεγονός που οδήγησε αρκετούς θεολόγους να ισχυριστούν πως παρ’ όλο που η θέση της γυναίκας ήταν τότε υποδεέστερη, το αποστολικό τους έργο εθεωρείτο ισάξιο.
Η επιτυχία τους στη διάδοση του Χριστιανισμού τους ανέδειξε σε εξέχοντα μέλη της πρώτο – χριστιανικής εκκλησίας, αλλά τους έκανε και μισητούς στα μάτια φανατικών παγανιστών, καθώς εκείνη την εποχή η Έφεσος, που αποτελούσε κέντρο της παγανιστής λατρείας με τον Ναό της Άρτεμης, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου να αποτελεί το ορόσημο της πόλης, συγκέντρωνε μεγάλο πλήθος παγανιστών. Από χέρια παγανιστών θα βρουν τον μαρτυρικό θάνατο ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, σύμφωνα με τις γραφές και η μνήμη τους θα μνημονεύεται στο Ορθόδοξο εορτολόγιο, όχι μόνο για το αποστολικό τους έργο, αλλά και για την συζυγική τους σχέση και την αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλον, καθώς ο συγγραφέας των πράξεων των Αποστόλων, Λουκάς, περιγράφει τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, ως το ιδανικό χριστιανικό ζευγάρι.
Να λοιπόν ποιους πρέπει τα ζευγάρια να μιμούνται, να ποιοι είναι οι προστάτες τους. Ο άγιος Ακύλας και η αγία Πρίσκιλλα ήταν δύο άνθρωποι που ήταν ερωτευμένοι μεταξύ τους, όμως συγχρόνως είχαν και έναν κοινό έρωτα για ένα άλλο πρόσωπο...όχι ανθρώπινο αλλά Θεανθρώπινο. Του Ιησού Χριστού.
Και αυτός ο έρωτας για τον Χριστό αναζωογονούσε και τον μεταξύ τους έρωτα.
Η Εκκλησία τιμά το άγιο αυτό ζευγάρι στις 13 Φεβρουαρίου κάθε έτους. όμως τα χριστιανικά ζευγάρια ας μην μένουν μόνο σε μία ημέρα εκδήλωσεις του έρωτος και της αγάπης τους προς τον άλλο.
Διότι λέγει ο ιερός Χρυστόστομος: "Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το ν’ αγαπιέται πολύ ο άντρας από τη γυναίκα του και η γυναίκα από τον άντρα της". και πάλι "Δεν είναι η περιουσία που φέρνει τον πλούτο στους συζύγους, αλλά η μεταξύ τους αγάπη".
*****
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφειγια την αγία Πρίσκιλα (από αυτό το εκτενές αφιέρωμαστη θέση της γυναίκας στο χριστιανισμό):
Εις το, Ασπάσαθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν (δηλ. ομιλία για τη φράση του αποστ. Παύλου που χαιρετά το άγιο ζευγάρι): «Υπάρχει και άλλη ωφέλεια εδώ, όχι μικρότερη, που μάλιστα, όταν κατορθωθεί, διαπερνά όλη τη ζωή μας. Ποια είναι; το να μην κατηγορεί κάποιο το γάμο, ούτε να νομίζει εμπόδιο και κώλυμα στο δρόμο της αρετής το να έχει γυναίκα και να ανατρέφει παιδιά και να κυβερνά σπίτι και να ασκεί τέχνη. Ορίστε και εδώ, άντρας και γυναίκα, και διοικούν εργαστήρια και ασκούν επάγγελμα και όμως αναδείχθηκαν πολύ φιλοσοφικότεροι [εννοεί αγιότεροι] από εκείνους που ζουν στα μοναστήρια».
Στο ίδιο έργο, ο άγιος εξετάζει το νόημα της αναφοράς του Παύλου πρώτα στην Πρίσκιλλα και έπειτα στον Ακύλα.
Αξίζει να εξετάσουμε και το άλλο, για ποιο λόγο ανέφερε πρώτα την Πρίσκιλλα και μετά τον άνδρα (της). Γιατί δεν είπε «Χαιρετίστε τον Ακύλαν και την Πρίσκιλλαν», αλλά «την Πρίσκιλλαν και τον Ακύλαν». Δεν το έκανε χωρίς λόγο, αλλά, νομίζω, επειδή ήξερε ότι η εκείνη ήταν ευλαβέστερη από τον άνδρα της. Και αυτό δεν είναι απλή υπόθεση, αλλά φαίνεται και από το βιβλίο των Πράξεων των αποστόλων: τον Απολλώ, άνδρα μορφωμένο και καλό γνώστη της Αγίας Γραφής, που γνώριζε μόνο το βάπτισμα του Ιωάννου [του Προδρόμου, δηλ. δεν ήξερε το χριστιανικό βάπτισμα], αυτή τον πήρε και τον κατήχησε στην οδό του Θεού και τον ανέδειξε διδάσκαλο πλήρως καταρτισμένο.
Βλέπετε, οι γυναίκες που περιέβαλλαν τους αποστόλους δεν είχαν τις ίδιες έγνοιες με τις σημερινές, να ντύνονται πολυτελώς, να καλλωπίζονται με βαφές και να αγχώνουν τους συζύγους τους αναγκάζοντάς τους να τους αγοράσουν φορεσιά πολυτελέστερη από της και λευκούς ημίονους και χρυσόπαστους χαλινούς, να υπηρετούνται από ευνούχους και μια μεγάλη ομάδα υπηρετριών και κάθε άλλη γελοία φαντασίωση. Αλλά απορρίπτοντας όλα αυτά και αποβάλλοντας τον πόθο της πολυτέλειας, ένα μόνο ζητούσαν, να συμμετάσχουν στο έργο των αποστόλων.
Τέτοια δεν ήταν μόνον εκείνη [η Πρίσκιλλα], αλλά και όλες οι υπόλοιπες. Διότι μιλάει και για κάποια Περσίδα, «η οποία πολύ κοπίασε για μας», και κάποια Μαρία και κάποια Τρύφαινα θαυμάζει γι’ αυτούς τους κόπους, ότι κοπίαζαν μαζί με τους αποστόλους και επιδίδονταν τους ίδιους αγώνες.
Τότε πώς γράφει στον Τιμόθεο «Δεν επιτρέπω σε γυναίκα να διδάσκει, ουδέ να καθοδηγεί τον άντρα»; (Αυτό ισχύει) όταν και ο άντρας είναι ευλαβής και διαθέτει την ίδια πίστη και μετέχει στην ίδια σοφίας. Όταν όμως είναι άπιστος ή πλανημένος, δεν της αποστερεί την αυθεντία της διδασκαλίας. Γιατί γράφει στους Κορίνθιους: «Και γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, ας μην τον αφήσει, γιατί, που ξέρεις, γυναίκα, αν δε σώσεις τον άνδρα»; Πώς θα έσωζε η πιστή γυναίκα τον άπιστο άνδρα; Διδάσκοντάς τον και οδηγώντας τον προς την πίστη, όπως και τον Απολλώ η Πρίσκιλλα.
Αναρτήσεις που ίσως σας ενδιαφέρουν:
Γάμος, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η χριστιανική συζυγία. (Συμβουλές προς τον σύζυγο)
Γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι; από αγάπη, από έρωτα ή για να κάνουν πολλά παιδιά;
Ένας νέος ερωτεύεται...
↧
Του αγίου Βαλεντίνου και Δύο Άλλων...
↧
Το Μανιφέστο του Αταίριαστου
Η αγιότητα τού ενός (αποτέλεσμα προσευχής και σύνδεσης με τον Θεό) μεταμορφώνει το περιβάλλον της, σε τέτοιο βαθμό ώστε καθίσταται επικίνδυνη για τις δομές και τους θεσμούς της κοινωνίας της – αυτό δηλαδή που κοσμικά θεωρείται «ησυχία» και «απραξία» απειλεί τα θεμέλια της κοσμικότητας.
Άβατον, Ιούλιος 2013, που κατά τα άλλα είναι ένα νεοεποχίτικο συνονθύλευμα χωρίς υγιή πνευματικό προσανατολισμό. Μακάρι ο Θεός να ευλογήσει τους αναγνώστες του, απ'όσο μακριά κι αν έρχονται, να φτάσουν στο στόχο, τον αληθινό πόθο, το Φως (το Χριστό).
"Δεν πιστεύεις στο Θεό, αδελφέ μου; Δεν πειράζει, πιστεύει αυτός σε σένα" (Stefen King, The Stand).Δε γνωρίζω τίποτα πιο ανατρεπτικό, πιο φωτεινό και πιο αντισυμβατικό από το Χριστό. Μετά το άρθρο δίνουμε link σε μερικά αγαπημένα μας posts. Καλή ανάγνωση.
Ο ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ
Γράφει η Μαρία Σταματιάδου
Νομικός - Αρθρογράφος
Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι το αταίριαστο ταιριάζει με τον εαυτό του. (Ηράκλειτος)
Πάντα ήμουν α-ταίριαστη… όχι μόνον με κάποιους ανθρώπους, αλλά σχεδόν με τα πάντα:στη βιολογική οικογένειά μου δεν ταίριαζα με κανέναν (ήμουν «το παιδί από άλλο ανέκδοτο», που δεν συμμερίστηκε και δεν δικαίωσε κανένα όνειρο γονιών και συγγενών), στο σχολείο δεν ταίριαζα με κανένα παιδί και με κανέναν δάσκαλο ενώ στη μετέπειτα –ενήλικη– ζωή μου δεν ταίριαζα με τίποτα! Καμία έκφανση του κόσμου τούτου δεν μπορούσε να «κουμπώσει» σε κάτι αυθεντικά δικό μου.Αυτή είναι μια αλήθεια, την οποία ήξερα από πάντα, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει από πάντα. Αυτό μεταφραζόταν κατ’ αρχήν σε πολύ πόνο, σε βίωση αδικίας και σε ενοχές χωρίς προσανατολισμό. Επιπλέον –και αυτό ήταν το χειρότερο– η προσποίηση είχε γίνει καθημερινότητά μου και σχεδόν δεύτερη φύση μου, καθώς έπρεπε να συμβιώσω με τους «άλλους» σε κάποια πλαίσια, οικογενειακά, κοινωνικά, επαγγελματικά…
Και δυστυχώς, κανένα «πλαίσιο» δεν αποδέχεται κάτι αταίριαστο, το αποβάλλει σαν ξένο σώμα, σαν αναφομοίωτο μόσχευμα –και πράγματι, είναι ξένο σώμα– και οφείλεις να ψηθείς πολύ στην απόρριψη από τους άλλους, στην προσποίηση από εσένα τον ίδιο και στις οδυνηρές απώλειες, ώσπου να μάθεις να είσαι αταίριαστος και να χαίρεσαι γι’ αυτό, υποστηρίζοντάς το έναντι πάντων – και κυρίως διαφυλάσσοντάς το στον εαυτό σου.
ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΧΥΡΑ
«Δεν πιστεύω στην κοινωνία», είχε πει κάπου ο Ντοστογιέφσκυ, και χρειάστηκε να φθάσω σχεδόν «στου δρόμου τα μισά» που λέει ο ποιητής, για να καταλάβω τι εννοούσε και γιατί το είπε. Ήταν και αυτός ένας από τους αταίριαστους που πέρασαν από τον κόσμο αυτό…
Ο αταίριαστος δεν είναι απλώς κάποιος που δεν ταιριάζει με τα δεδομένα. Ο αταίριαστος αντιμετωπίζεται σαν συνεχή απειλή, μόνο και μόνο επειδή είναι αυτό που είναι. Δεν αντιμετωπίζεται όμως σαν «κατά μέτωπο» απειλή, αλλά σαν υφέρπουσα αποσταθεροποίηση της ομοιογένειας και της «κανονικότητας».
Η κοινωνία δομείται με αυτόν ακριβώς το σκοπό: τη διατήρηση αυτού που εννοείται «κανονικότητα» και που δεν είναι τίποτε περισσότερο από τα κοσμικά συμφέροντα κάποιου ισχυρού συνόλου. Ο αταίριαστος δεν μπορεί να πιστέψει στην κοινωνία, όχι επειδή είναι επαναστάτης (μολονότι μοιραία είναι επαναστάτης), αλλά διότι δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε κανενός είδους κοσμικό συμφέρον – ακόμη και σε όσα θεωρούνται «καλά» και «υγιή».
Προσωπικά, πάντα ασφυκτιούσα στις κοινωνικές δομές και στους θεσμούς, μολονότι κάποιοι έμοιαζαν «ηθικοί» και σε πλήρη συμφωνία με τα κοσμικά, δικά μου συμφέροντά. Διότι, τι άλλο είναι οι θεσμοί –όπως τουλάχιστον λειτουργούν σήμερα στις κοινωνίες που γνωρίζουμε– παρά η κατοχύρωση των «δικαιωμάτων» του κάθε «εγώ»;
Το «εγώ»οχυρώνεται πίσω από τους θεσμούς για να μπορέσει να προστατευτεί, και οι αταίριαστοι άνθρωποι δεν ταιριάζουν στα προστατευτικά τείχη – γι’ αυτό και πορεύονται στη ζωή ανοχύρωτοι (δίχως ακόμη το υπέρτατο οχυρό της οικογένειας), και συνήθως φαίνονται να είναι οι «χαμένοι» του κοσμικού παιχνιδιού.
Σχεδόν ποτέ δεν θα δούμε έναν αταίριαστο να έχει πολλά χρήματα,να κάνει καριέρα, να είναι «πετυχημένος», σύμφωνα με τα μέτρα, τα σταθμά και τα κριτήρια της κοινωνίας. Εδώ όμως, οφείλουμε να κάνουμε μια διευκρίνιση: ο αταίριαστος δεν είναι ο κάθε αποτυχημένος κοινωνικά. Είναι αυτός που ασφυκτιά στο ενδοκοσμικό παιχνίδι και αρνείται (από φυσική άρνηση), να παίξει σ’ αυτό.
Η λέξη αποτυχημένος δεν είναι απόλυτα σωστή, διότι προϋποθέτει την προσπάθεια και την αποτυχημένη κατάληξη αυτής. Στην περίπτωση των αταίριαστων, δεν υπάρχει προσπάθεια. Υπάρχει μόνον μια συνεπής άρνηση της συμμετοχής τους στο κοσμικό παιχνίδι, που αποτελεί ταυτόχρονα μια συνεπή κατάφαση στη δική τους αλήθεια.
ΜΕ ΡΙΖΕΣ Ή ΜΕ ΦΤΕΡΑ;
Ο λόγος που επέλεξα να γράψω αυτό το άρθροτώρα, είναι διότι θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την τωρινή μου κατάφαση στην αλήθεια μου, μια κατάφαση που τώρα αναδύθηκε μέσα μου συνειδητά, ως δώρο Ζωής.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα στην κατάσταση που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «το μετέωρο βήμα του πελαργού» (κάθε συνειρμός με την ταινία του Αγγελόπουλου δεν είναι τυχαίος).
Το ένα πόδι της ύπαρξής μου πατούσε σταθερά στον κόσμο αυτόν που γεννήθηκα και που με περιβάλλει, το άλλο πόδι μου ήταν αέρινα σηκωμένο, με φορά προς τον «άλλον κόσμο», εκείνον που λαχταρούσα. Το ένα πόδι είχε ρίζες, το άλλο πόδι είχε φτερά. Οι ρίζες ήταν μικρές, λεπτές, αδύνατες, ενώ τα φτερά ήταν μεγάλα…
Η γνωριμία μου με αυτόν τον «άλλο κόσμο» ήταν αναπόφευκτη, αφ’ ενός διότι είχε το αποτύπωμά του μέσα μου, αφ’ ετέρου διότι τα φτερά (του ποδιού και της ψυχής) με οδηγούσαν σ’ αυτόν, όσο η συνειδητότητά μου σταδιακά υψωνόταν. Και ναι, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, στον αντίποδα του κόσμου που ξέρουμε και ζούμε, ένας κόσμος κυριολεκτικά ανάποδος!
Οι Ορθόδοξοι γέροντες, όταν αναφέρονται στον κόσμο αυτόν, χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό «πνευματικός» - στη ουσία του όμως είναι το ίδιο υλικός με τον κόσμο που γνωρίζουμε, διέπεται όμως από άλλους νόμους, τους πνευματικούς.
Στον κόσμο αυτόν, η ύπαρξη τελειούται (τελειοποείται), εν ασθενεία (σε κοσμική αδυναμία). Το κοσμικό έσχατο γίνεται πνευματικά πρώτο. Το άδειασμα του νου (και όχι το γέμισμά του με πληροφορίες) οδηγεί στην Σοφία. Η αγιότητα τού ενός (αποτέλεσμα προσευχής και σύνδεσης με τον Θεό) μεταμορφώνει το περιβάλλον της, σε τέτοιο βαθμό ώστε καθίσταται επικίνδυνη για τις δομές και τους θεσμούς της κοινωνίας της – αυτό δηλαδή που κοσμικά θεωρείται «ησυχία» και «απραξία» απειλεί τα θεμέλια της κοσμικότητας.
Εικ: Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μέσα στο θείο Φως (από εδώ)
«Αυτοί που σταματούν στη σοφία τους είναι ανόητοι και ολιγαρκείς. Αυτοί που ηδονίζονται με την καλλιέπειά τους προδίδουν την ποίηση. Αυτοί που ενθουσιάζονται με τα χαρίσματά τους και τα διαφημίζουν είναι ρηχοί νερόλακκοι και ταλαιπωρούν τους αφελείς», λέει ο Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος, ορίζοντας με κάποιον τρόπο, το ανάποδο του κοσμικού σε σχέση με το πνευματικό.
Αντίθετα, αυτός που δεν προβάλλει τίποτε, αυτός που δεν μπαίνει στο κοσμικό παιχνίδι με σκοπό να κερδίσει ή να πετύχει ή να δικαιωθεί, ή να ασχοληθεί, ή ακόμη και να «κάνει καλά τη δουλειά του» (μεγάλη παγίδα και ένοχο άλλοθι), αλλά αντίθετα, περιφρονεί κάθε είδους ιδιοτέλεια, κάθε είδους κοσμικό όριο, κάθε κοσμική απαίτηση, αυτός που μπορεί (ή που παλεύει) να υπάρχει εν Ελευθερία στην (κοσμική) Ανυπαρξία του, αυτός είναι που στο τέλος (ένα τέλος που συνήθως αργεί αλλά πάντα έρχεται) «κερδίζει», «πετυχαίνει», «δικαιώνεται», σε ένα επίπεδο υψηλότερο, φωτεινό.
Όταν οι άλλοι σχολιάζουν την οικονομική φτώχεια του, αυτός προσεύχεται ενάντια στην ψυχική μιζέρια τους. Όταν οι άλλοι τον περιφρονούν λόγω της αποτυχίας του στον κοινωνικό του ρόλο (με ό,τι αυτός ο ρόλος περιλαμβάνει), αυτός αναμορφώνει, προάγει και φωτίζει την κοινωνία. Όταν οι άλλοι ειρωνεύονται την τρέλλα του, αυτός εκστασιάζεται από την αποκάλυψη των Μυστηρίων, από το τέλος των αποριών, από τους καινούργιους δρόμους που ανοίγονται μπροστά του.
Διότι ο κόσμος του είναι ανάποδος: η σιωπή εκεί ισοδυναμεί με ισχυρή φωνή, η Ανυπαρξία ισοδυναμεί με το πλήρωμα της ύπαρξης, η αδιαφορία ισοδυναμεί με την ενεργητική βία ενάντια στους θεσμούς, η απραξία με το έσχατο όριο των πράξεων.
ΟΤΑΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί το οικονομικό σύστημα είναι τόσο περίπλοκο; Γιατί η οικογένεια, από σχέση και ουσιαστική αξία ζωής, έγινε θεσμός, οικονομική και κοινωνική μονάδα; Γιατί η παιδεία είναι τόσο διαμελισμένη; Γιατί σχετιζόμαστε, είτε μόνον εντός ιδεολογικού πλαισίου (συνήθως οι κοσμικά μορφωμένοι) είτε μόνο με βάση το συμφέρον (έστω και το υγιές) και είμαστε ανίκανοι να σχετιστούμε με βάση την ολοκληρωτική Αλήθεια μας και μόνον;
Ένας είναι ο κύριος λόγος:να έχουμε απασχολημένο το μυαλό μας εξ ολοκλήρου σε αυτά τα πλαίσια, τόσο ώστε να απορροφηθεί η ίδια η καρδιά μας, και έτσι να γίνουμε ακίνδυνοι.
Μπορεί να βρίζουμε όλη την ημέρα για το γεγονός ότι μαζεύουμε αποδείξεις για την εφορία, αλλά δεν παύουμε να τις μαζεύουμε. Μπορεί να ασφυκτιούμε στις γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά τις ακολουθούμε κατά πόδας, για να πάρουμε σύνταξη ή για να κερδίσουμε «κάτι παραπάνω». Μπορεί να βρίσκουμε το οξυγόνο μας σε σχέσεις πέρα και πάνω από το θεσμό της οικογένειας, όπως λειτουργεί στα χρόνια μας, αλλά η κοινωνική «ευπρέπεια» και η οικονομική ανάγκη μάς ωθούν στο να γαντζωνόμαστε σ’ αυτόν. Μπορεί η παιδεία να στερείται κάθε ουσίας, αλλά μπαίνουμε στο κυνήγι των πτυχίων και των διπλωμάτων, για «καλύτερη δουλειά» και επαγγελματική «επιτυχία».
Και πού είμαστε εμείς σε όλα αυτά; Παντού, θα μπορούσε να πει κάποιος. Και όντως, έχουμε τόσο πολύ ταυτιστεί με τον κοσμικό μας ρόλο, που θεωρούμε ότι είναι η αλήθεια μας – αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία των κοινωνιών.
Οι αταίριαστοι λοιπόν είναι αυτοί που δεν ταυτίστηκαν με τον κοσμικό τους ρόλο.Και πέρα από αυτό, έμειναν πιστοί στη διαφορετικότητά τους, με όλο το βαρύ τίμημα που υποχρεώθηκαν να πληρώσουν. Γιατί; Διότι το κάλεσμα του «άλλου κόσμου», εκείνου του ανάποδου, ήταν πολύ πιο ισχυρό και ιδιαίτερα πολύτιμο, σε σχέση με τις απώλειες του κόσμου τούτου.
Και αυτό, διότι, «το αταίριαστο ταιριάζει με τον εαυτό του», όπως είπε ο Ηράκλειτος. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν το γνωρίζει αυτό, οι αταίριαστοι όμως το γνωρίζουν εκ βαθέων…
Οι κοινωνίες, παρ’ όλο που αποτελούνται από πρόσωπα, είναι απρόσωπες. Έχουν την αποστολή της αυτοσυντήρησής τους και αισθάνονται τους αταίριαστους ως απειλή για την αποστολή αυτή.
Οι άνθρωποι όμως, ιδιαίτερα εκείνοι που κατάφεραν να γίνουν πρόσωπα και δεν αφομοιώθηκαν από την κοινωνική μάζα, μπορούν να ωφεληθούν πολύ από την ύπαρξη των αταίριαστων ανθρώπων. Το αντανακλαστικό βέβαια είναι η καχυποψία ή ακόμη και η εχθρότητα. Όταν όμως καταφέρουν να ακούσουν την εσωτερική φωνή τους και να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο, τότε πραγματικά συμβαίνουν ανατροπές.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα και έκανα την προσωπική μου έρευνα γι’ αυτήν. Μπορείτε και εσείς να πάρετε στοιχεία από την ιστοσελίδα «Αέναη Επ-ανάσταση», της Σοφίας Ντρέκου, η οποία μού πρωτομίλησε για αυτήν.
Ο ΑΓΙΟΣ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Η ιστορία αναφέρεται σε έναν «άγιο-τρομοκράτη» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον Όσιο Θεόδωρο του Κούσμιτς, η ζωή τού οποίου φανερώνει πολύ γλαφυρά τη θετική και θεραπευτική επίδραση των αταίριαστων ανθρώπων στην κοινωνία.
Αυτόν τον άνθρωπο τον συνέλαβαν το 1836 οι αστυνομικοί στο Περμ της Σιβηρίας, ως ύποπτο μιας τρομοκρατικής ενέργειας που είχε συμβεί εκείνες τις ημέρες. Δεν είχε ούτε ταυτότητα ούτε οποιοδήποτε έγγραφο που να αποδεικνύει ποιος είναι και από πού προερχόταν. Είπε στους αστυνομικούς ότι τον έλεγαν Θεόδωρο.
Δεν αποκάλυψε κανένα άλλο στοιχείο για τον εαυτό του. Οι αστυνομικοί τον συμπάθησαν, διότι, παρ’ όλη την απόλυτη φτώχεια του που φαινόταν από τα ρούχα και το όλο παρουσιαστικό του, είχε απέναντί τους μιαν αρχοντική ευγένεια. Τον έστειλαν σε ένα χωριό της Σιβηρίας, το Ζάρκαλυ. Εκεί έμεινε 6 χρόνια, ώσπου ένας εύπορος κοζάκος του πρόσφερε ένα κελί σε ένα κοντινό χωριό. Επέστρεψε όμως πάλι στο Ζάρκαλυ, όπου οι χωρικοί τού είχαν χτίσει ένα πρόχειρο κατάλυμα.
Ο Θεόδωρος ήταν ένας αταίριαστος τού χωριού, καθώς περνούσε το χρόνο του προσευχόμενος, σε απόλυτη ένδεια, χωρίς ποτέ να παραπονιέται για οτιδήποτε. Αντίθετα, ήταν φορέας γαλήνης, αστείρευτης χαράς και αγάπης – στοιχεία που χάριζε ατέλειωτα σε όλο τον κόσμο. Το κρύο, οι αρρώστιες, η πείνα και η φτώχεια περνούσαν από πάνω του επιδερμικά, ενώ ο ίδιος ήταν αφοσιωμένος στην προσευχή που τον συνέδεε με τον Θεό και με τους ανθρώπους γύρω του.
Ταυτόχρονα, με κάποιον μυστικό τρόπο, οι χωρικοί βίωναν βαθιά την αγάπη του και χωρίς να το συνειδητοποιούν –πάλι με μυστικό τρόπο– επηρεάζονταν από την παρουσία του. Τον αγαπούσαν, τον συμβουλεύονταν, κατέθεταν σ’ αυτόν τις πίκρες και τις χαρές τους.
Με τον καιρό, η παρουσία του άρχισε να επηρεάζει τη συμπεριφορά τους. Τους έκανε να στρέφονται στα ουσιώδη και να παραμελούν τις συμβάσεις και τα σχετικά με τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Η ψυχή τους έκλινε προς την αγάπη, την ησυχία, τη γαλήνη, την αλληλοβοήθεια, την προσευχή.
Ένας πάμφτωχος σιωπηλός αταίριαστος, χωρίς ταυτότητα, αναμόρφωσε το είναι τους, με την παρουσία του και μόνον! Αυτό έκανε τις Αρχές του τόπου να αντιδράσουν. Πρώτη μάλιστα η Εκκλησία, που είδε στο πρόσωπό του έναν επικίνδυνο ασεβή αναρχικό.
«Αυτά συμβαίνουν όταν η Εκκλησία γίνεται θεσμός και αρχίζει τους εναγκαλισμούς με την πολιτική εξουσία, όταν δηλαδή η Εκκλησία αρχίζει να παίζει το παιχνίδι της εννόμου τάξεως… όμως οι νόμοι είναι κοσμικοί, ενώ η Εκκλησία στην ουσία της δεν είναι του κόσμου τούτου»,λέει σχολιάζοντας ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.
Στη συνέχεια, και η πολιτική εξουσία στράφηκε εναντίον του, αλλά δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για κάτι συγκεκριμένο. Τότε, ένας πλούσιος του χωριού που τον αγαπούσε και τον σεβόταν πολύ, ο Συμεών Φεοφάνοβιτς Χρομώφ, του έχτισε ένα κελί δίπλα στο σπίτι του και έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του.
Όταν ο Θεόδωρος αρρώστησε πολύ βαριά, το 1859, λίγες ημέρες πριν πεθάνει, ο Χρομώφ τον πίεσε να του αποκαλύψει την ταυτότητά του, διότι ήθελε να ξέρει ποιος είναι ο άνθρωπος με τόσα χαρίσματα και τέτοιας ποιότητας ταπείνωση.
Τότε, ο Θεόδωρος τού αποκάλυψε κάτι που ο Χρομώφ επιβεβαίωσε αρκετές μέρες μετά το θάνατό του: ο Θεόδωρος ήταν ο τσάρος Αλέξανδρος ο Α', ο οποίος θεωρούταν ότι σκοτώθηκε στον πόλεμο της Κριμαίας, κανείς όμως δεν είχε δει το πτώμα του.
Μετά το θάνατο τού Θεόδωρου, ο Χρομώφ ερεύνησε το κελί του και βρήκε τη συνεχή αλληλογραφία του με τα ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης και αναφορές σε παλαιότερες συναντήσεις του με ευγενείς της εποχής.
Μάλιστα, ο τσάρος Αλέξανδρος ο Β΄ έδωσε στη δημοσιότητα αυτά τα στοιχεία, υποστηρίζοντας, μαζί με άλλους που έκαναν σχετική έρευνα, ότι ο πρώην τσάρος και μετέπειτα ασκητής οδηγήθηκε στην απόφαση αυτή με ευλογία του στάρετς Νικολάου της Όπτινα, ή του ίδιου του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, τον οποίο είχε επισκεφθεί πολλές φορές.
ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ…
Όλοι οι άγιοι είναι αταίριαστοι– χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι αταίριαστοι είναι άγιοι. Η ιστορία του οσίου Θεοδώρου του Κούσμιτς αναφέρθηκε εδώ, διότι καταδεικνύει πιο κραυγαλέα την ιδιότυπη σχέση των αταίριαστων ανθρώπων με την κοινωνία και με την εξουσία.
Καταδεικνύει επίσης ότι, αν αρχίσει να φτερουγίζει η ψυχή προς τον «άλλο κόσμο», τον ανάποδο, όλες οι ρίζες που πιθανόν δένουν τον άνθρωπο με τον κόσμο τούτο, αποδεικνύονται ανίσχυρες.
Ίσως είναι πολύ βαρύ το κοσμικό τίμημα που πληρώνουν οι αταίριαστοι για να μάθουν ότι ταιριάζουν με τον εαυτό τους, αποδεικνύεται όμως ασήμαντο, όταν το θαύμα αρχίζει να συντελείται…
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΑΝ ΚΟΥΤΙΑ ΣΚΟΡΠΙΑ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Για τον Θεό όλα είναι ωραία και καλά και δίκαια, όμως οι άνθρωποι άλλα θεωρούν άδικα και άλλα δίκαια. (Ηράκλειτος)
Η πάλη με τον Θεό είναι μια επικίνδυνη περιπέτεια· μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή, αλλά μπορεί επίσης να μας κάνει ικανούς «ίνα αποθώμεθα τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού» (Κολ. 3,9), και να νικήσουμε διά της ταπεινοφροσύνης. (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ, Η ζωή Του ζωή μου [ενότητα στο blog μας για το Γέροντα Σωφρόνιο εδώ])
Τα ματς-μουτς με την εξουσία δεν κάνουν καλό. Διότι αν σου δώσει ένα «ματς» η εξουσία, θα περιμένει ένα «μουτς» από εσένα, και το αντίστροφο, οπότε χάνεις την ελευθερία σου… (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)
Η διάνοια που εμμένει στις φιλοσοφικές κατηγορίες δεν μπορεί να δεχθεί το ευαγγελικό κήρυγμα. Γι’ αυτήν είναι τρέλα, «ότι το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α΄ Κορ. 1,19-25). (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ, Η ζωή Του ζωή μου)
Η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν, γύρω στην ηλικία των τριών χρόνων, συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον, δεν αποτελεί μέρος του, αλλά είναι μια ξεχωριστή οντότητα. (Ζακ Λακάν)
Σχετικό θέμα:Ο Άγιος Τρομοκράτης (η Αληθινή Αντίσταση) βίντεο
Οι άγιοί μας δεν ήταν εξωγήινοι!
Η θεια τρελα και οι αναρχικοι της ορθοδοξιας
Οι άγιοι αναρχικοί
Η θεια τρελα και οι αναρχικοι της ορθοδοξιας
 |
| Ιερείς μεταξύ αστυνομικών & διαδηλωτών στην Ουρανία (εδώ) |
Οι άγιοι αναρχικοί
↧
↧
"Θεέ μου, είσαι άδικος… Και η αγάπη πρέπει να έχει όρια!..."
Κυριακή του Ασώτου, η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Στις εκκλησίες διαβάζεται ένα από τα πιο σκανδαλιστικά κομμάτια του ευαγγελίου, η παραβολή του ασώτου υιού. Γι'αυτήν ανεβάσαμε παλαιότερα την ανάρτηση Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει. Έλα πίσω!
Τώρα αναδημοσιεύουμε το παρακάτω εξαιρετικό σχόλιο, από το ιστολόγιο Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες:
Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ…
Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;
Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;
 |
| Από εδώ |
Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία και να τρελαθούν με έναν τέτοιο Θεό….
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής
Επισκεφτείτε και:
↧
Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων και άλλοι άγιοι στις 17 του Φλεβάρη!...
Θεόδωρος ὁ Μεγαλομάρτυρας ὁ Τήρων(δες και εδώ - εικ. από εδώ)
Μαριάμνη ἡ Ἰσαπόστολος ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Φιλίππου τοῦ Ἀποστόλου Μαρκιανὸς καὶ Πουλχερία οἱ βασιλεῖς
Αὐξίβιος Ἐπίσκοπος Σόλων Κύπρου
Ρωμύλος, Σεκουνδιανός, Δονάτος οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς
Θεόδουλος ὁ Μάρτυρας
Θεοστήρικτος
Εύρεση των λειψάνων Ἁγίου Μηνᾶ τοῦ Καλλικέλαδου
Θεόδωρος ἐκ Ρωσίας(& εδώ - εικ.)
Θεόδωρος ὁ Νεομάρτυρας ὁ Βυζαντινὸς
Μιχαὴλ ὁ Νεομάρτυρας ὁ ἐν Ἀδριανούπολει
Ρωμανὸς ὁ ἐκ Τυρνόβου
Ἐρμογένης ὁ Ἱερομάρτυρας Πατριάρχης Μόσχας(εικ.)
Βαρνάβας τῆς Γεθσημανῆ
↧
Τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου...
Γιαγιά, να με περιμένεις
π. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών, «Παραμυθητική Θεολογία», εκδ. Δομή ["Ν": παραμυθητική = παρηγορητική]. Πηγή: ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσικήκαι η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε πού πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιάμαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…
Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμουστο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πάρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από την Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…
Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…
Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».
Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.
Επισκεφτείτε και:
"Δε μας παρατάς με το Γέροντα!!" - Η έφηβη και ο άγιος: μια ιστορία για το σεβασμό, την αγάπη και την αιωνιότητα...
Του π. Αδαμάντιου Αυγουστίδη:
Εξομολογηση ή ψυχοθεραπεια;
Η Ψυχική Υγεία: Η Συμβολή της Εκκλησίας στην προαγωγή της Ψυχικής Υγείας
Κατάκριση και Συγχωρητικότητα
Χριστιανισμός & πολιτική στον κόσμο του αύριο (Εισήγηση του π. Αδαμάντιου Αυγουστίδη στη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας 2013, με το γενικό θέμα: "Κοινοβουλευτική Δημοκρατία - Χριστιανισμός - Ορθοδοξία: αξίες και έννοιες")
↧
Father Symeon de la Jara: On a Righteous Path from Peru to Mount Athos
ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ
When Miguel Angel de la Jara Higgingson was seven, his mother had a vision. She sensed that her son would some day leave her for a "far away place, like an island, there where people of solitude lived who pray all the time and rarely step out into the world". Even she, however, could probably not have imagined just how far from his native Peru, both physically and spiritually, his life's search would take him.Now he is Father Symeon the hermit, a Greek Orthodox monk who lives on Mount Athos, a self-administrating, all-male monastic community on the Athos peninsula - the eastern most of three jutting peninsulas in the northern Greek prefecture of Halkidiki.
However, it's not just his Peruvian origins that make Father Symeon such a well-known figure among visitors to Mount Athos; it's also his radiant presence as an artist, poet and painter that makes him so sought after, especially by the young.
His journey began in 1968, when at the age of 18 he left Peru to discover the world. After travelling through Europe and Asia for over two years - during which time he was exposed to eastern philosophies and religions such as Buddhism, Hinduism and yoga - he finally settled in Paris, where he lived for the next three years.
It was in Paris that he first met a Greek Orthodox monk and learned about Orthodoxy, a meeting that was to have a profound effect on him. For the next two and a half years he studied hagiography (icon painting) with Leonide Ouspensky, while his interest in Orthodoxy deepened.
He first visited Greece in 1972, where he accepted the Orthodox faith, before returning to stay in 1973, originally joining the Monastery of Agios Georgios (St George) on the large Greek island of Evia. When, in 1974, the entire monastery relocated to Agios Gregorios (St Gregory) on Mount Athos, Symeon followed, living at the Agios Gregorios Monastery until 1987. He subsequently became a hermit, moving to the old hermit's cell of Timios Stavros (Honorable Cross) near Stavronikita Monastery, where he built a new dependency and formed a complex.
On first meeting Father Symeon, one is struck by his youthful passion and joy - qualities which, as he says, "one cannot hide". A compassionate listener and gentle speaker, he responds to questions with spontaneity and rigour, without ever becoming dogmatic or distant. Behind his piercing eyes is an inquisitive mind, forever seeking ways to express the love and joy he wants to share with others.
After 24 years in Greece, Father Symeon declares a profound love and admiration for Greek culture and language, saying he prefers writing in Greek to even his native Spanish. To his extensive travels he owes a rich and varied experience, as well as a love of French Surrealism, tatami mats, Japanese food and Chinese art. And to his Peruvian family he owes his love of art.
According to Symeon, it is the need to tap into the inner joy in all things which has led him to art and prayer; that has been the predominant force in his life. Through poetry, paintings, photographs, prayers and lectures he has reached out and tried to touch people's hearts beyond the borders of the Holy Mountain.
 |
| Lemon in Silence (Hieromonk Symeon, 1992) |
He has several published works, including his 1985 lecture Nifalios Methi (Sober Drunkenness), the 1983 publication The Holy Mountain Today brought out by Alexandria Press in London, and the poetry collection Simeon Mnema, published in 1994. A new book of poetry, titled Me Imation Melan (In Black Cloth), is due to be released shortly by Agra Editions in Athens.
An artist in solitude as much as a solitary, a monk in the midst of art, his poems and his paintings have both the freshness of the "here and now" and the depth of eternity, and are of a striking immediacy and poise. They make one wonder what the difference between the artist and the hermit is - or even if there is one at all.
Click:
Three girls of July"Let the mouth become basil and a rose": St. Sophia the Righteous, the "Ascetic of the Panagia"
A Deer Lost in Paradise
Two Deaths
LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
St Anthony's orthodox monastery in Arizona
Patriarchal Stavropegic Monastery of St John the Baptist - Essex
Patriarchal Stavropegic Monastery of St John the Baptist - Essex
Orthodoxy in the Heart of Africa - in the Ends of the Earth!
The Invisible Naked Ascetics of Mount Athos
Eugene Ionesco and the Elder On Mount Athos
The Invisible Naked Ascetics of Mount Athos
Eugene Ionesco and the Elder On Mount Athos
↧
↧
Η Επανάσταση μιας Γυναίκας: αγία Φιλοθέη η Αθηναία, † 19 Φεβρουαρίου 1589
Ο τίτλος του post προέρχεται από ένα παλιό βιβλίο για την αγία Φιλοθέη, που όμως δε μπόρεσα να το βρω. Θ'αναφερθούμε σήμερα, πρώτα ο Θεός, σε δυο νεομάρτυρες, που ιδιαίτερα με συγκινούν. Ας έχετε όλοι τις πρεσβείες τους, αδελφοί/αδελφές, ό,τι κι αν πιστεύετε ή "δεν πιστεύετε"...
Άγιος Βαλέριος Γκαφένκου(18 Φεβρ.)
Ο άγιος Βαλέριος Γκαφένκου φυλακίστηκε σε ηλικία 20 ετών από το αθεϊστικό καθεστώς της Ρουμανίας και πέθανε για τη χριστιανική του πίστη στις 18 Φεβρουαρίου 1952, αφού είχε αξιωθεί να δει την Παναγία και να φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο πνευματικής ζωής. Με τη στάση ζωής του έγινε όχι μόνο άγιος και μάρτυρας, αλλά και ένας δάσκαλος της ορθόδοξης αγάπης, πραότητας και αγιότητας σε καιρούς φοβερά δύσκολους και θανατηφόρα επικίνδυνους! Η μελέτη της ζωής και των λόγων του είναι απόλυτα απαραίτητη για την εποχή μας, που τόσο βασανίζεται από τις αδυναμίες μας.
To συγκλονιστικό βιογραφικό του δες εδώ, καθώς και μετά τη μέση αυτούτου post (και ένα σοβαρό αφιέρωμαγι'αυτόν, στ'αγγλικά).
Η αγία Φιλοθέη η Αθηναία(19 Φεβρ.)
Είναι η Γυναίκα που έκανε μόνη της μια επανάσταση ενάντια στον κατακτητή, την εποχή της Τουρκοκρατίας, στην Αθήνα του 16ου αιώνα.
Μια επανάσταση όχι με τη βία, αλλά με πνευματική καλλιέργεια και έργα υποδομής (π.χ. πηγάδια), προσφορά μόρφωσης στο λαό (ιδίως στις κοπέλες και γυναίκες) και στέγης και περίθαλψης σε κακοποιημένες γυναίκες και σκλάβες. Το τελευταίο έκανε τους Τούρκους να εισβάλουν δύο φορές στο μοναστήρι της (κέντρο ανθρωπιστικής προσφοράς), και τη δεύτερη φορά την ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου.
Αργότερα το σώμα της βρέθηκε άφθαρτο και φυλάσσεται σε μαρμάρινη λάρνακα μέσα στο μητροπολιτικό ναό Αθηνών (όπως και το άφθαρτο σώμα του αγίου Γρηγορίου Ε΄, πατριάρχη ΚΠόλεως, που κρέμασαν οι Τούρκοι το Πάσχα του 1821 [αξίζει να δεις γι'αυτόν εδώ]).
Προς τιμήν της αγίας ή με αφορμή διάφορα ανθρωπιστικά έργα της, έχουν πάρει το όνομά τους συνοικίες της Αθήνας όπως η Φιλοθέη, η Καλογρέζα και το Ψυχικό.
Έτσι, η αγία Φιλοθέη συναντά όλες τις μεγάλες αγίες της φιλανθρωπίας (και τις σύγχρονες γυναίκες με παρόμοιες ανησυχίες), όπως οι νεότερες αγίες ΕλισάβετΘεοδώροβνα και ΜαρίαΣκόμπτσοβα, η Γερόντισσα Γαβριηλίακ.ά.
Δες βιογραφία της εδώαπό την Ομάδα Γυναικών "Αγάζηλος". Και ένα εξαιρετικό κείμενο γι'αυτήναπό μια άλλη σπουδαία, κατά τη γνώμη μου, Γυναίκα, την κυρία Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη.Οι ευχές των αγίων να σας συνοδεύουν, καθώς & όλο τον κόσμο, αδελφοί.
Για τη θέση της Γυναίκας στο χριστιανισμό δες το άρθρο Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα.Βιογραφία της αγίας Φιλοθέης από εδώ:
Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρε για λίγο ο ύπνος. Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της.
Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της.
Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.
Κατ'αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών.
Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Ανδρέα σωζόταν στην Αθήνα, με τη Χάρη του Θεού, επί πολλά έτη μετά την κοίμηση της Αγίας και ήταν πλουτισμένο, όχι μόνο με υποστατικά και διάφορα μετόχια, αλλά και με πολυειδή χρυσοΰφαντα ιερατικά άμφια και σκεύη, απαραίτητα για τις ετήσιες ιερές τελετές και αγρυπνίες. Προπαντός όμως το μοναστήρι σεμνυνόταν και εγκαλλωπιζόταν με το θησαυρό του τιμίου και αγίου λειψάνου της Αγίας, το οποίο ήταν αποθησαυρισμένο και αποτεθειμένο στο δεξιό μέρος του Ιερού Βήματος, όπου και το ασπάζονταν με ευλάβεια όλοι οι Χριστιανοί. Το τίμιο λείψανο της Αγίας σκορπούσε ευωδία, γεγονός που αποτελούσε εμφανή μαρτυρία και απόδειξη της αγιότητας αυτής.
Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.
Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεία διά τους παίδας των Αθηναίων, διά ν’ ανοίξη τους οφθαλμούς αυτών προς την παράδοσιν και την δόξαν των προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.
Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.
Εικ. από εδώ
Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνουο μυροβλύτης Νικόλαοςκαι πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.
Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αφού έφθασε στην τελειότητα και στην πράξη και στην θεωρία, αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, προς απόδειξη του θαυματουργικού της χαρίσματος, θα μνημονεύσουμε ένα μόνο, το ακόλουθο: Ζούσε στην εποχή της ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες. Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Εξ αιτίας τούτου περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός και τετραχηλισμένος, θέαμα όντως ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν από την τρέλα, στην οποία τον είχε οδηγήσει ο Σατανάς, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία στην ασθένειά του. Δεν μπορούσε όμως να πετύχει τίποτε. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από πολύ και εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη διαβολική μάστιγα. Έπειτα, αφού το νουθέτησε αρκετά, τον εισήγαγε και στην τάξη των μοναχών. Και έτσι ο νέος εκείνος, αφού εκάρη μοναχός, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ'όλους.
Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο (=μοναστηράκι)που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.
Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.
Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ'αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ'εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».
H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 - 1600 μ.Χ.). Ο Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ'αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: «Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι... τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ'έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι». Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος που ονομαζόταν Iέραξ. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: «Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν...».
Απολυτίκια
Ἀθηναίων ἡ πόλις ἡ περιώνυμος Φιλοθέην τιμᾷ τὴν ὁσιομάρτυρα καὶ ἀσπάζεται αὐτῆς τὸ θεῖον λείψανον, ὅτι ἐβίωσε σεμνῶς καὶ μετήλλαξε τὸ ζῆν ἀθλήσει καὶ μαρτυρίῳ, καὶ πρεσβεύει πρὸς τὸν Σωτῆρα, διδόναι πᾶσι τὸ θεῖον ἔλεος.
Ἀθηνῶν τῶν κλεινῶν τε νῦν καὶ πάλαι τὸ βλάστημα καὶ τῶν χθὲς καὶ πρώην ὁσίων τὸ ἀρίζηλον καύχημα τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί, ὁσίαν Φιλοθέην εὐλαβῶς ὅτι τὸν Χριστὸν εὐτόνως πάντων τῶν γεηρῶν ἀντήλλαξεν. Ἔχουσα οὗν συμπρεσβευτὴν τὸν παμμέγαν Διονύσιον, σῶζε τοὺς προσκυνούντας, εὐσεβῶς τὸ πάνσεπτον σκῆνος σου.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὅσιων τὴν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τὴν πάλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τὴ σῆ, ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι'ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον διὸ σὲ ὢ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε.
Επισκεφτείτε παρακαλώ αυτό το αφιέρωμαστα μνημεία, τις κρύπτες και τις στοές που συνδέονται με την αγία Φιλοθέη, στην περιοχή της Φιλοθέης Αθηνών. Εκεί και πολλές φωτο.
Δες επίσης:
Αθήνα, πόλη των αγίων!...
Άντε και πίστεψα - Τώρα τι κάνουμε;
Μερικοί άλλοι άγιοι της Φιλανθρωπίας (από τους πολλούς): άγιοι Βασίλειοςκαι Χρυσόστομος, Σαμψών ο Ξενοδόχος, Φιλάρετος ο Ελεήμων, Ιωάννης ο Ελεήμων, Μελάνη η Ρωμαία, Παρασκευή η Επιβατινή, Ιωάννης Βατάτζης ο Νέος Ελεήμων (αυτοκράτορας), και οι νεότεροι άγιοι Ελισάβετ Θεοδώροβνα,Ιωάννης της Κρονστάνδης, Ιωάννης Μαξίμοβιτς (Σαγκάης & Σαν Φρανσίσκο),Μαρία Σκόμπτσοβα, Γερόντισσα Γαβριηλίαπ. Νικόλαος Κογιώνης.
Οι «μάνες» με τα ράσα που μεγαλώνουν ορφανά
Μοναχές νοσοκόμες, στα ίχνη της αγίας Ελισάβετ της Μόσχας
Οι παπάδες των αστέγων στο Παρίσι
Και:Παύλος, ο άγιος πατριάρχης των Σέρβων
Ο δεσπότης των τρόλεϋ: Σιατίστης Αντώνιος
Παπάδες που "λένε"
Γερόντισσες
Άλλοι άγιοι στις 18& 19του Φλεβάρη!
↧
Τσικνοπέμπτη!...
Με την ευκαιρία της Τσικνοπέμπτης, κάνω δώρο σε όλους τους αδελφούς μπλογκοναύτες (διερχόμενους ή... ναυαγήσαντες στη μπλογκονησίδα μας), τα παρακάτω "κάπως αλλιώτικα" posts:Νύχτα Τσικνοπέμπτης!(σημαντικό post, με ανατροπή...)
Και:
Ανέκδοτα με την Παναγία!... (όχι για να γελάσουμε, αλλά για να συγκινηθούμε και να προβληματιστούμε) Ανέκδοτα με μοναχούς
Άγιοι της διπλανής πόρτας
↧
Ο μεγάλος άγιος της Γεωργίας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής († 1995)
Αν βλέπαμε μια "μικτή κόσμου"της Ορθοδοξίας, στην οποία σίγουρα θα συμμετείχαν ο άγιος Πορφύριος, οι Γέροντες Παΐσιοςκαι Ιάκωβος, Κλεόπας Ελίε, Σωφρόνιος του Έσσεξκαι Ιωνάς της Οδησσού († 2012 - για να περιοριστώ σε αγίους που κοιμήθηκαν μετά το 1990), βασικός παίχτης θα ήταν και ο άγιος Γαβριήλ.
Οι περιπέτειές του (από την εφηβία ακόμη, πιστό παιδί μιας αθεϊστικής οικογένειας που τον εμπόδιζε να προσεύχεται - όμως η μητέρα του τελικά πίστεψε και κατέληξε μοναχή), οι ασκητικοί του αγώνεςκαι οι ταλαιπωρίες του για το Χριστό συγκλονίζουν. Η αγάπη του απέραντη. Τα θαυματουργικά του χαρίσματα είναι εφάμιλλα του αγίου Πορφυρίου και του Γέροντα Παΐσιου.
 |
| φωτο από εδώ |
Από το οπισθόφυλλο της βιογραφίας του (Μαλχάζι Τζινόρια, Ο Άγιος Γαβριήλ ο Διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013):
Ο π. Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1929 στην Τυφλίδα της Γεωργίας και κοιμήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1995 στο Μτσχέτα. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Γεωργίας, ένας χαρισματικός και θεοφόρος Γέροντας, ο οποίος έζησε ως διά Χριστόν σαλός (προσποιητά τρελός ["Ν": άρθρο για τους σαλούς εδώ - ενότητα στο blog μας εδώ]) και Ομολογητής (δηλ. διακήρυξε δημόσια την πίστη του στο Χριστό κατά τη διάρκεια διωγμού). Ενάντια στις επιταγές του αθεϊστικού καθεστώτος, έχτισε με τα ίδια του τα χέρια έναν τετράτρουλο ναό στο σπίτι του, όπου και ασκήτεψε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκάρη μοναχός και διώχθηκε για πολλά χρόνια από την κυβέρνηση. Βασανίστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες και φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες.
Ενώ δεν μας έχει ακόμη αποκαλυφθεί όλο το φάσμα του βίου του, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες των ανθρώπων που τον επισκέπτονται στην Ιερά Μονή Σαμτάβρο, στην πόλη Μτσχέτα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και έζησαν από κοντά τη θαυματουργική του δύναμη, αλλά και το διορατικό και προορατικό του χάρισμα. Σήμερα στον τάφο του, στο προαύλιο του μοναστηριού, επιτελούνται αναρίθμητα θαύματα σε ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.
Ο άγιος Γαβριήλ τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Νοεμβρίου.
Διδασκαλίες του αγίου:
— Μπροστά στον κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, το σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου όμως λουρί το κρατάει ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα πέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς.
— Στις έσχατες ημέρες η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη είναι που θα σώσει τους ανθρώπους. Η καλοσύνη θα σου ανοίξει την πύλη του Παραδείσου, η ταπείνωση θα σε βάλει μέσα και η αγάπη θα σου φανερώσει το πρόσωπο του Θεού…
Προσθέτουμε:Διωγμός και από την επίσημη Εκκλησία!
Για χρόνια ο πατριάρχης Γεωργίας Εφραίμ Β΄ του είχε επιβάλει ακοινωνησία (απαγόρευση να κοινωνήσει, δηλ. αφορισμό), υποκύπτοντας σε πιέσεις του καθεστώτος! Αυτό το διάστημα, που δεν είχε θέση σε κάποιο ναό, ο άγιος έζησε ως ζητιάνος και με τα χρήματα που μάζευε ελεούσε τους φτωχούς. Ο πατριάρχης τού έλυσε τον αφορισμό λίγο πριν το θάνατό του (του πατριάρχη), το 1972. Όταν πέθανε, ο άγιος πήρε τη φωτογραφία του (που την κατέβασαν από τη Θεολογική Σχολή, για να βάλουν τη φωτογραφία του νέου πατριάρχη) και την τοποθέτησε με σεβασμό στο κελί του (βιογραφία του αγίου, σελ. 70-74).
Αποσπάσματα από το βιβλίο, δημοσιευμένα στο εξαιρετικό ιστολόγιο Άπαντα Ορθοδοξίαςκ.α.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ (από
εδώ)
— Γέροντα, πώς να αγαπάμε έναν κακό άνθρωπο; — Κατανοώ την ερώτηση σας. Να μισείτε την κακία και την αμαρτία, όμως τον άνθρωπο πρέπει να τον λυπάστε και να τον αγαπάτε. Μόνον ο Θεός ξέρει. Μπορεί αυτός που εμείς μισούμε σήμερα, αύριο, με προσευχή, με δάκρυα, με νηστεία, με μετάνοια, να καθαριστεί και ο Κύριος να τον συμπεριλάβει στους Αγγέλους. Υπήρξαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ιστορία.
Όταν έβριζαν ή κατηγορούσαν τον άγιο, τον ρωτούσαν με ειλικρινή απορία:
— Στ'αλήθεια, Γέροντα, ακόμη τους αγαπάς;
— Τώρα πιο πολύ τους αγαπώ και τους λυπάμαι, απαντούσε μελαγχολικά.
Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και παραπονιόταν:
— Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.
Ο π. Γαβριήλ κατέβαινε στο ναό, γονάτιζε στον άμβωνα και κήρυττε να περνούμε τις ημέρες μας με αγάπη. Αν είχε μαλώσει κάποιον για τυχόν λάθη που διέπραξε και περνούσε η μέρα χωρίς να έρθει να του ζητήσει συγχώρεση, τον έβρισκε Γέροντας κι έλεγε:
— Συγγνώμη αν σε στενοχώρησα.
Κάποια φορά ο Γέροντας, ενόσω μας μιλούσε στο κελί του, άρχισε ξαφνικά να «κατηγορεί» κάποιον που κατείχε μεγάλη θέση:
— Τέτοιον εχθρό, σαν αυτόν, δεν είχε ξανά η Γεωργία. Είναι δυνατόν να μη βρέθηκε κανείς να τον σκοτώσει για να ελευθερώσει τον λαό; Τον φονιά του θα τον εκτελέσουν αμέσως. Αλλά εγώ θα τον ελεήσω!
Ένας πιστός, που ήταν εκεί, σκέφτηκε: «Εγώ, π. Γαβριήλ, μπορώ να τον σκοτώσω». Κι αμέσως ο Γέροντας του είπε:
— Αν μισήσεις έστω κι έναν άνθρωπο, είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών!
Με τέτοιον τρόπο δίδασκε ο άγιος στους ανθρώπους την αγάπη.
Ο άγιος δεχόταν δώρα μόνο αν ήταν δουλεμένα με αγάπη και καλοσύνη. Σ'όποια δουλειά δεν έβλεπε αγάπη, έλεγε:
— Δεν τη θέλω τέτοια δουλειά. Δεν έχει χάρη.
Μάλιστα δεν δεχόταν ούτε το ψωμί που του πρόσφεραν αν αυτό δεν δινόταν αυθόρμητα κι από αγάπη. Ένα πνευματικό του παιδί θυμάται σχετικά:
«Κάποτε μια φίλη μου, πηγαίνοντας στον Γέροντα, πήρε μαζί της τρία καρβέλια ψωμί για να του τα δώσει. Στο δρόμο σκέφτηκε: "Τι τα χρειάζεται ο π. Γαβριήλ τρία καρβέλια; Τα δύο του φτάνουν". Και κράτησε το ένα για τον εαυτό της. Όταν μπήκαμε στην αυλή του μοναστηριού, ο Γέροντας μου είπε, κοιτάζοντας αυστηρά τη φίλη μου:
— Πάρε αυτά τα καρβέλια και δώσ'τα στα πουλιά.
Άρχισα να κόβω μπουκίτσες το ζεστό ψωμί και απορούσα γιατί με έβαλε να δώσω στα πουλιά τόσο ψωμί. Ύστερα η φίλη μου, μου εξήγησε το λόγο αποκαλύπτοντας μου τι είχε σκεφτεί νωρίτερα. Και μ'αυτό τον τρόπο ο Γέροντας έδωσε ένα μάθημα στη φίλη μου».
Ο π. Γαβριήλ μας είχε φανερώσει την επιθυμία του να γράψει κάπου με χρυσά γράμματα «Ο Θεός είναι αγάπη» και να το κρεμάσει στο λαιμό του. Αλλά ο Θεός του είπε:
— Γαβριήλ, το όνομα μου πρέπει να το χαράξεις στην καρδιά σου και όχι να το κρεμάς στο στήθος.
Οι Ιεχωβάδες επικαλούμενοι κάποια χωρία από την Αγία Γραφή, αρνούνται τη μετάγγιση αίματος, θεωρώντας ότι με το αίμα «μεταγγίζονται» και οι αμαρτίες. Ο π. Γαβριήλ έλεγε γι` αυτό το θέμα:
— Ναι, στο αίμα είναι οι αμαρτίες. Αλλά αν ο άνθρωπος πεθαίνει, πρέπει να του δώσεις αίμα για να τον σώσεις. Μεταγγίζεις αγάπη ! Κι η αγάπη σκεπάζει τις αμαρτίες.
Λίγες ημέρες προτού φύγει από τη ζωή ο Γέροντας έλεγε:
— Εγώ είμαι σκουλήκι, χώμα και σκόνη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αλήθεια. Ο Θεός είναι η αλήθεια. Φεύγω και αρχίζω να χτίζω σπίτι. Να ξέρετε: Αν κάποιος από εδώ χαθεί, θα κατέβω εγώ γι'αυτόν ακόμη και στον Άδη.
Ο Θεός μας ζητάει οι καλές πράξεις που κάνουμε να πηγάζουν από την καρδιά μας. Ότι καλό κάνουμε στους άλλους, το κάνουμε για τον Κύριο. Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνεις μια σκάλα. Όταν αμαρτάνεις, την κατεβαίνεις. Κι αυτό συμβαίνει σ'όλη μας τη ζωή.
Μια φορά ο π. Γαβριήλ συζητούσε με τη γυναίκα μου ["Ν": του συγγραφέα]. Εγώ καθόμουν στη γωνία και άκουγα. Μιλούσε τόσο θερμά και με αγάπη, που σκέφτηκα: «Μακάρι, Γέροντα, να είχα τη μισή σου αγάπη». Εκείνος, ξαφνικά, διέκοψε τη συνομιλία του και μου είπε:
— Αυτή την αγάπη, Μαλχάζι, δεν θα την αντέξεις! Απόρησα. Και πάλι σκέφτηκα: «Τότε ας είχα τη μισή απ'τη μισή ή και τη μισή απ'του μισού τη μισή». — Ναι, αυτό μπορεί να γίνει, απάντησε αμέσως στη σκέψη μου και συνέχισε τη συζήτηση του.
— Γι'αυτό είμαστε τόσο αδύναμοι και εύκολα μας νικά ο κόσμος και ο Πονηρός, γιατί προσπαθούμε μόνο για τον εαυτό μας, δεν φροντίζουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη θεϊκή, αλλά ψάχνουμε για στηρίγματα: Ένας στη συγγένεια, δεύτερος στη φιλία, τρίτος στους γνωστούς κι άλλος στους γείτονες. Κι όλες αυτές οι σχέσεις δυναμώνουν τη φιλία κι όχι την ορθή πίστη, που είναι η μόνη που μπορεί να κουμπώσει τη ζώνη της φιλίας. Αλλά εμείς τι παθαίνουμε; Μερικές φορές κάνουμε πιο ευχάριστα παρέα με τους αλλόπιστους παρά με τα παιδιά της Εκκλησίας. Αυτά έλεγε κι ο Ιερός Χρυσόστομος.
"Η προσευχή της μάνας για το παιδί της είναι πιο δυνατή και από τις ανοιγμένες φτερούγες του αετού" (από εδώ)
Μια φορά παρακάλεσαν τον Γέροντα να προσευχηθεί για κάτι.
— Δεν είναι το θέλημα του Θεού, απάντησε αυστηρά.
— Εσείς προσευχηθείτε, τον ξαναπαρακάλεσαν επιμένοντας.
— Ο Μωυσής έβγαλε τον λαό του από τη δουλεία της Αιγύπτου - τι μπορούσε να κάνει ο ίδιος, αν δεν ήταν θέλημα του Κυρίου;
Όταν ένας κοντινός του π. Γαβριήλ τον ξέχασε στις προσευχές του, κάποια μέρα που πήγε στο κελί του, αφού τον ευλόγησε, του είπε καθώς έφευγε:
— Μη με ξεχνάς στις προσευχές σου, παιδί μου!
— Πώς, πατέρα, το ξέρετε και αυτό; ρώτησε απορημένος.
— Και αυτό το ξέρω και εκείνον με τον οποίο μάλωσες, κι ανέφερε το όνομα του. Όταν προσεύχεστε, εγώ είμαι δίπλα σας, έλεγε κοιτάζοντας τους όλους με αγάπη.
Πώς μπορώ να προσεύχομαι για τους εχθρούς μου;
Ο Ζουράμπ Βαραζασβίλι τον ρώτησε:
— Πάτερ Γαβριήλ, υπάρχουν άνθρωποι ανήθικοι, γεμάτοι κακία, που αξίζουν την περιφρόνηση και σε αναστατώνουν. Πώς μπορούμε να προσευχόμαστε για το καλό τους; Δεν θα βγουν οι ευχές από την καρδιά μας.
— Κάνε την αρχή απ'αυτόν που αγαπάς πιο πολύ, ας πούμε από τα παιδιά σου. Όταν προσευχηθείς γι'αυτά, συνέχισε με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σου. Μετά γι'αυτούς που βρίσκονται γύρω σου, για τους γείτονες. Ύστερα για την πόλη που μένεις. Η Τιφλίδα δεν είναι η μόνη. Να προσευχηθείς για όλους που μένουν στη Γεωργία. Η Γεωργία δεν είναι η μόνη. Την περικυκλώνουν εχθροί.
Παρακάλεσε τον Θεό να ειρηνεύσει τις καρδιές τους, ώστε να μην μπορούν να την εχθρεύονται. Τώρα, αφού προσευχήθηκες για όλη τη χώρα σου, έμειναν μόνον οι δικοί σου προσωπικοί εχθροί. Μην τους αποκλείεις. Παρακάλεσε τον Θεό να γεμίσει τις καρδιές τους με καλοσύνη και το νου τους με σοφία. Βλέπετε; Έτσι γίνεται να προσευχηθείς και για τους εχθρούς.
Για μια πόρνη
Κάποτε, ο Γέροντας κάθε πρωί και για μερικές βδομάδες, μνημόνευε μια κοπέλα που είχε απομακρυνθεί τελείως από κοντά μας, επειδή είχε γίνει πόρνη. Τον άκουγαν και απορούσαν: «Γιατί μας λέει κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια; Ποιος είναι ο λόγος;».
Τελικά τον ρώτησαν:
— Γέροντα, γιατί τη μνημονεύετε τόσο συχνά;
— Για να προσεύχεστε γι'αυτήν. Σας ικετεύω να προσευχηθείτε πολύ για την ψυχή της, μας είπε.
Ένα απόγευμα κάποια πιστή, καθώς ήταν πολύ κουρασμένη, σκεφτόταν: «Δεν μπορώ να μνημονεύω όλους αυτούς τους συγγενείς και γνωστούς μου. Ας νοιάζεται ο καθένας για το κεφάλι του. Μου αρκεί το δικό μου. Την άλλη μέρα που πήγε στον π. Γαβριήλ και γονάτισε να πάρει ευλογία, ο Γέροντας αφού την ευλόγησε της είπε:
— Όχι μόνο για τους κοντινούς σου και για τους γνωστούς σου πρέπει να προσεύχεσαι, αλλά και για όσους βρίσκονται στις φυλακές, στους οίκους ανοχής, για τους ανήμπορους και τους οδοιπόρους.
— Η προσευχή της μάνας για το παιδί της είναι πιο δυνατή και από τις ανοιγμένες φτερούγες του αετού.
ΤΙ ΕΒΛΕΠΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΟ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (από εδώ)
Διηγείται ένας πιστός:
«Μια μέρα, βγαίνοντας από το ναό μαζί με τον π. Γαβριήλ, εκείνος έκανε το σταυρό του. Μόλις απομακρυνθήκαμε μερικά μέτρα, στράφηκε ξαφνικά προς το ναό και άρχισε να... φτύνει! Ύστερα, περνώντας έξω από μια ταβέρνα έκανε πάλι το σταυρό του. Βέβαια αυτό το έκανε συχνά, αλλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω και έτσι δεν συγκράτησα την περιέργεια μου:
— Γέροντα, γιατί όταν είστε κοντά στο ναό φτύνετε και όταν περνάτε έξω από την ταβέρνα κάνετε το σταυρό σας και προσεύχεστε;
— Αφού με ρωτάς από καρδιάς, θα σου πω. Αυτό όμως αφορά μόνον εμένα. Γύρω από την εκκλησία στέκονται παρατεταγμένα σε τρεις σειρές τα δαιμόνια, γιατί δεν θέλουν να μπαίνει μέσα ο άνθρωπος. Έτσι, όταν βγαίνω από το ναό και απομακρύνομαι λίγο, τα βλέπω και φτύνω. Ενώ όποτε περνάω από την ταβέρνα βλέπω τους αγίους Αγγέλους να κλαίνε που μεθοκοπούν εκεί οι άνθρωποι, κι αρχίζω μαζί τους να προσεύχομαι ν'αφήσουν την οινοποσία και να πάνε στο ναό. Ο ναός συμβολίζει τον Ουρανό. Να περάσω από μπροστά του και να μην μπω μέσα; Αν περάσεις μπροστά από την εκκλησία και κάνεις απλώς το σταυρό σου, σημαίνει ότι χαιρετάς τον Θεό και τον προσπερνάς. Τότε τα δαιμόνια χαίρονται. Γι'αυτό πρέπει να διαπεράσεις τον κλοιό τους ή τουλάχιστον να πλησιάσεις την πόρτα του ναού και εκεί να κάνεις το σταυρό σου. Αν δεν έχεις χρόνο, κάνε απλώς το σταυρό σου και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση που δεν μπήκες μέσα».
Μια φορά ο Γέροντας φαινόταν στενοχωρημένος. Ύστερα από λίγο άρχισε να παριστάνει τον τρελό κι έλεγε:
— Φεύγουν από τη Γεωργία για να συναντήσουν άλλους προφήτες. Τι πρόβλημα έχει η Γεωργία; Ίσως εδώ μάλιστα να βρίσκεται και κάποιος λίγο πιο μεγάλος από τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ! «Ότι ουκ έστι προφήτης άτιμος ει μη εν τη πατρίδι αυτού και εν τοις συγγενέσι και εν τη οικία αυτού».
ΤΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ (από εδώ)
Ο π. Γαβριήλ ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται. Δούλευε για κάποιο διάστημα ως αγρότης στα κολχόζ, όπου και διέμενε. Εκεί στερήθηκε για λίγο την ησυχία, καθώς δεν ήταν εύκολο να μένει μόνος του. Βρήκε όμως πολύ γρήγορα μια σπηλιά, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι βοσκοί, την καθάρισε κι εγκαταστάθηκε εκεί. Πολύ πιθανό είναι την άγνωστη σε μας περίοδο της ζωής του να την πέρασε εκεί, στη σπηλιά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για τους ασκητές και τους σπηλαιώτες φανέρωνε μια εξοικείωση με τη ζωή αυτή, ενώ το πρόσωπο του φορτιζόταν και μια ανεπιτήδευτη τρυφερότητα διαγραφόταν στην έκφραση του.
Οι πιστοί συχνά του ζητούσαν να κάνουν παρακλήσεις για να πληθαίνει και να αναπτύσσεται η Γεωργία.
Κάποια φορά, κατά τη διάρκεια της παράκλησης στο ναό Σιόνι, ο άγιος είδε ένα τρομακτικό όραμα. Διηγείται ο ίδιος:
«Ήταν δυο στρατιωτικοί, με αρχαίες στρατιωτικές στολές, που έδειχναν εμένα: "Να! Αυτός είναι!". Ήρθαν πλάι μου και με πήραν μαζί τους. Με δυσκολία καταλάβαινα. Διέκρινα ένα άσπρο σπίτι χωρίς σταυρό. Με έβαλαν μέσα. Ήταν τελείως σκοτεινά.
Έκλεισαν τις πόρτες και μ'άφησαν εκεί. Όταν τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι, είδα πεταμένα στο πέτρινο πάτωμα παιδάκια, που είχαν το μέγεθος ενός μικρού δαχτύλου και κείτονταν μέσα στα αίματα. Από μια τρύπα στο ταβάνι έπεφταν κι άλλα νεκρά παιδάκια, τόσα πολλά που δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Όλα γύρω ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Στεκόμουν στις μύτες των ποδιών μου. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κι άκουσα μια φωνή: "Έρχεται! Έρχεται!"Παραξενεύτηκα. "Ποιος έρχεται; Φαίνεται θα 'ναι εδώ το αφεντικό. Θα παρακαλέσω να με αφήσουν να φύγω από εδώ", σκέφτηκα. Πάλι ήρθαν εκείνοι οι δύο στρατιωτικοί. Στάθηκαν στην είσοδο και στην έξοδο και δεν μου επέτρεπαν να φύγω. Κόλλησα στον τοίχο. Τότε είδα την Παναγίανα έρχεται με τη συνοδεία αγγέλων και αγίων. Ήταν ντυμένη στα λευκά. Την αναγνώρισα αμέσως. Με κοίταξε αυστηρά, μου έδειξε τα ματωμένα παιδιά και μου είπε: 'Τι'αυτό με παρακαλάς; Έτσι θα πληθαίνει η Γεωργία; Εγώ θα ευλογώ κι αυτοί θα σκοτώνουν;"Γύρισε κι έφυγε. Έπειτα με πήραν οι δυο στρατιωτικοί και με έφεραν στο κελί μου».
Την επομένη ο π. Γαβριήλ αποκάλυψε αυτό το όραμα σ'όσους ήταν παρόντες στην ικεσία και παρακάλεσε όλες τις γυναίκες να προσεύχονται προειδοποιώντας τες: «Μητέρες, μην κάνετε εκτρώσεις! Βοηθήστε να σωθεί η Γεωργία! Φοβήθηκα τόσο πολύ όταν είδα οργισμένη την Παναγία, που δεν ήξερα πού να πάω. Δεν επιθυμώ κανείς να δει έτσι τη Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης».
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ (από εδώ)
Μια φορά πήγαν στον Γέροντα δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις έστειλαν για να δουν αν ο π. Γαβριήλ θα τις έφερνε στην οδό της αληθείας. Όταν μπήκαν στο κελί, ο π. Γαβριήλ, με ένα μυστηριώδες ύφος στη φωνή του, φώναξε:
— Ήρθε το χαλάζι και βρήκε την πέτρα!
Μετά άρχισε να κλαίει για πολλή ώρα. Οι γυναίκες, μην αντέχοντας άλλο, τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε.
— Πώς να μην κλαίω; Για όλους τους χριστιανούς η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών είναι ανοιχτή, όμως εγώ από τις αμαρτίες μου δεν μπορώ να μπω! Κι αυτοί οι Ιεχωβάδες, πέντε εκατομμύρια στον κόσμο, λένε ότι θα σωθούν μόνο 144 χιλιάδες. Αυτοί έχουν πιάσει όλες τις θέσεις, κι εμένα ποιος θα με βάλει μέσα;
Οι γυναίκες τα έχασαν. Δεν ήξεραν τι ν'απαντήσουν. Ύστερα τους μίλησε για την πλάνη στην οποία βρίσκονταν, τους δίδαξε την ορθή πίστη και, τέλος, έγιναν μοναχές στο μοναστήρι Μπόδμπε.
Η Μτσχέτα και η γύρω περιοχή είναι γεμάτη με εκκλησίες και μοναστήρια, όπου οι προσκυνηματικές εκδρομές είναι συνηθισμένες. Μια μέρα η αυλή του μοναστηριού Σαμτάβρο γέμισε παιδικές φωνές. Η ανυπόμονη φύση των παιδιών τα έκανε να τρέχουν παντού. Οι δάσκαλοι δυσκολεύονταν να τα συμμαζέψουν. Ένα μόνο παιδί στεκόταν παράμερα. Πλησίασε την πόρτα της εκκλησίας, γύρισε αμέσως προς την πύλη για να βγει, και μετά πάλι, σαν κάποιος να το τραβούσε πίσω, κοίταζε την εκκλησία με βουρκωμένα μάτια. Ο π. Γαβριήλ καθόταν πάνω στις σκάλες και τα παρακολουθούσε όλα. Ξαφνικά έβαλε μια δυνατή φωνή και τα παιδιά από την τρομάρα τους μπήκαν στο ναό. Τότε ο Γέροντας είπε στην Ταμάρη που ήταν δίπλα του:
— Το παιδί αυτό που κάθεται μόνο του είναι Ιεχωβάς, όπως και οι γονείς του. Και βλέπεις τι κάνει ο Πονηρός; Δεν το αφήνει να μπει στην εκκλησία! Αλλά ούτε η χάρις του Κυρίου το αφήνει να βγει έξω.
Τότε ο Γέροντας το σταύρωσε, και το παιδί, σαν να ελευθερώθηκε από βαριές αλυσίδες, ξέγνοιαστο και χαρούμενο, μπήκε στο ναό. Αφού όλα τα παιδιά προσκύνησαν, βγήκαν ήρεμα από την εκκλησία. Ο π. Γαβριήλ, γελώντας, είπε τότε στην Ταμάρη:
— Ήρθαν αγριοκάτσικα και φεύγουν αρνιά!
Ο π. Γαβριήλ δεν επέτρεπε στα πνευματικά του παιδιά να μιλάνε με αιρετικούς γιατί έτσι άνοιγαν επικοινωνία με το κακό. Μια μέρα, δύο Ιεχωβάδες πήγαν σε ένα γειτονικό μου σπίτι κι οι γείτονες κάλεσαν εμένα να τους μιλήσω. Τους μίλησα, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να καταλάβουν τίποτα. Εγώ βιαζόμουν να πάω στον π. Γαβριήλ και τους άφησα. Στον Γέροντα δεν έκανα λόγο καθόλου γι'αυτό. Κάποια στιγμή όμως μου είπε:
— Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κάνεις κήρυγμα στους Ιεχωβάδες; Δεν είσαι απόστολος. Όποιος επιτρέπει σε αιρετικό να μπει στο σπίτι του, για να του μιλήσει για την ορθή πίστη, βάζει μέσα τον Πονηρό, και πώς μετά θα βγει από εκεί; Εσύ είχες καμιά ευλογία από ιερέα να κάνεις κήρυγμα; Όταν μιλάς με αιρετικούς, πρέπει να αποκαλύπτεις τα λάθη τους. Όμως εσύ άρχισες να μιλάς αλαζονικά, λέγοντας πως εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πιο δυνατοί. Έτσι οδηγήθηκες από τον Πονηρό στην αμαρτία της περηφάνιας. «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας υμών έμπροσθεν χοίρων, μηδέ καταπατήσωσιν αυτούς έν τοις ποσίν αυτών καί στραφέντες ρήξωσιν υμάς».
Στους αιρετικούς δεν κάνει να μιλάς, γιατί τους δίνεις αφορμή να βλασφημούν περισσότερο τον Κύριο. Αν ο μουσουλμάνος τηρεί τις δέκα εντολές, θα τον
Σ'ένα πυκνό δάσος ζούσε μια φυλή. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν χρειαζόταν, έφερναν βροχή με την προσευχή τους κι ότι άλλο ζητούσαν ο Θεός τούς το ικανοποιούσε. Στο τέλος τους έστειλε και δύο ιεραποστόλους, οι οποίοι όταν είδαν τα θαυμαστά που συντελούνταν απόρησαν και είπε ο ένας στον άλλον: «Βλέπεις αυτοί πόσα μεγάλα θαύματα κάνουν μόνοι τους; Αυτοί δεν προσκυνούν τον ήλιο, το φεγγάρι και τ'άλλα είδωλα, αλλά προσεύχονται ενώπιον Εκείνου που δημιούργησε τον ήλιο, το φεγγάρι, τον ουρανό και όλα. Ο Θεός βλέπει την καθαρή καρδιά τους και γι'αυτό ακούει τις παρακλήσεις τους. Γι'αυτό έστειλε και μας εδώ, για να κηρύξουμε την αλήθεια και να τους βαπτίσουμε. Το γράφει το Ευαγγέλιο: "Ζητείτε και εύρήσετε"».
Μια φορά έτυχε να περπατήσω στις παλιές περιοχές της Τιφλίδας. Προσπέρασα τους αρμένικους ναούς και μέσα μου τους κατηγόρησα ως αιρετικούς. Στη συνέχεια, επισκέφτηκα τον Γέροντα. Κάθισα αλλά δεν του είπα τίποτα. Εκείνος όμως είπε:
— Ναι, αλλά τι σου φταίει το Ετσμιαδζίνι; Όπως για μας είναι το Σβετιτσχοβέλι, έτσι γι'αυτούς είναι το Ετσμιαδζίνι. «Ετσμιαδζίνι» σημαίνει «Ένας που ήρθε». Εκεί εμφανίστηκε ο Θεός, και είναι σπουδαίο και άγιο μέρος. Και πού ξέρεις πότε χτίστηκαν αυτοί οι ναοί; Μήπως τους έχτισαν πριν γίνουν οι Αρμένιοι μονοφυσίτες;
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΑΓΩΓΗ, Σ’ ΕΝΑ ΤΖΑΜΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ (από εδώ)
ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ
Ο π. Γαβριήλ συχνά επισκεπτόταν ανθρώπους που είχαν διαφορετική θρησκευτική αντίληψη. Προσπαθούσε σε όλους να μοιράσει χάρη και να τους οδηγήσει στην αληθινή πίστη. Διηγείται ο ίδιος:
«Μια φορά, ντυμένος όπως ήμουν με το μοναχικό μου σχήμα, πήγα στη Συναγωγή. Στην είσοδο κρεμόταν ένα μεγάλο πορτρέτο του Μωυσή. Τον προσκύνησα. Αυτό άρεσε στους παρευρισκομένους. Ο Μωυσής ήταν ένας μεγάλος προφήτης κι εγώ του απέδωσα τον οφειλόμενο σεβασμό. Μπήκα την ώρα που διάβαζαν τη Βίβλο. Ήταν λίγοι και με κοίταζαν με έκπληξη.
Άρχισα να κάνω κήρυγμα, κι όταν άκουσαν για τον Χριστό φώναξαν τον αρχιερέα τους. Βγήκε αλλά δεν με σταμάτησε. Ύστερα με κάλεσε στο γραφείο του. Άκουσε με πολύ ενδιαφέρον και προσοχή όσα έλεγα για τον Χριστό. Τέλος, με ευχαρίστησε και έτσι αποχωριστήκαμε.
Πήγα και σ'ένα τζαμί. Απέξω μια παρέα μουσουλμάνων κάθονταν κι έπιναν τσάι. Όταν με είδαν, σηκώθηκαν και με κάλεσαν με σεβασμό στο τραπέζι τους. Εκεί κήρυξα μόνο για την αγάπη και χωρίσαμε γλυκά. Πήγα και στους Βαπτιστές αλλά δεν με δέχτηκαν. Όταν με είδαν, εκνευρίστηκαν, φώναξαν τον πάστορα τους και με έδιωξαν».
Ο π. Γαβριήλ, όταν μιλούσε για αιρετικούς ή πιστούς άλλων θρησκευμάτων, τόνιζε πάντοτε ότι πρέπει να επιδεικνύουμε την ίδια αγάπη σε όλους. Μια μοναχή του είπε κάποια φορά:
— Μίλησα με έναν αιρετικό. Οργίστηκα τόσο πολύ όταν με έβρισε, που νομίζω πως αμάρτησα.
Ο π. Γαβριήλ τότε της απάντησε γλυκά:
— Δεν είναι πέτρινη η καρδιά σου για ν'ακούς αδιάφορα να σε βρίζουν για την πίστη σου. Αν δεν είσαι αγνός και άκακος σαν μικρό παιδί, δεν θα μπεις στη Βασιλεία των Ουρανών. Όχι όμως να έχεις και το μυαλό ενός μικρού παιδιού!
Ενώ σε άλλη μοναχή είχε πει:
— Θα έρθει εποχή που θα σας οδηγούν κοσμικοί άνθρωποι. Μακάρι να μου έρθει κάποιος αιρετικός ή Βαπτιστής ή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Θα τους βάλω να καθίσουν, θα τους ταΐσω και θα τους διδάξω τον καλό λόγο. Αλλά εγώ δεν θα φάω μαζί τους. Δεν θα καθίσω με απίστους. Κι αν έρθει κάποιος, εσύ μη σηκώνεσαι. Μη δώσεις τη θέση σου. Άφησε τον να καθίσει με τον εαυτό του. Δεν πήγες εσύ, αυτός ήρθε και κάθισε δίπλα στους πιστούς. Γι'αυτόν θα σηκωθούν όλοι;
ΕΡΩΤΗΜΑ - Γιατί οι Εβραίοι δεν κατάλαβαν ότι ο Χριστός ήταν ο Θεός;" (από εδώ)
Γιατί οι Εβραίοι δεν κατάλαβαν ότι ο Χριστός ήταν ο Θεός;
— Το κατάλαβαν. Αυτοί όμως επιθυμούσαν τη δόξα αυτού του κόσμου, γι'αυτό και δεν Τον δέχτηκαν. Κι ο Θεός τους έκρυψε τον τάφο του προφήτη Μωυσή, για να μην τον καταστήσουν Θεάνθρωπο.
Ύστερα από ολιγόλεπτη σιωπή, πρόσθεσε:
— Σε κάθε λαό ο Θεός έδωσε τον δικό του Μωυσή.
Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ, Ο ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΚΑΡΑΣΒΙΛΙ (από εδώ)
Mου έλεγε ο π. Γαβριήλ για τον αγαπημένο του υποτακτικό π. Νικόλαο Μακαρασβίλι:
— Εγώ σε ευλογώ να πας στον π. Νικόλαο και να τον υπακούς. Αυτός είναι ο ιερομόναχος που τηρεί απαρέγκλιτα τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Τέτοιον μοναχό δεν θα ξαναέχει η Γεωργία. Η ταπείνωση του φθάνει μέχρι το θρόνο του Κυρίου. Ο «πρύτανης» στους μοναχούς είμαι εγώ. Όμως εμένα θα διαδεχθεί ο π. Νικόλαος. Θα τον βάλουνε να περάσει μέσα από «σωλήνα» και μετά θα γίνει γιατρός όλων των ψυχών. Εγώ πώς θα μπορούσα να αγαπήσω τους μέθυσους, αν δεν είχα περάσει μέσα απ'αυτή την αμαρτία; Είμαι 40 χρόνια μοναχός και δεν είχα κοντά μου ποτέ ούτε έναν δόκιμο, και τώρα 40 ημερών μοναχοί έχουν! Ο Νικόλαος είναι η τελευταία μου ελπίδα. Ο μόνος που εμπιστεύομαι. Μόνο εγώ τον καταλαβαίνω, γιατί τον μοναχό μόνο ένας μοναχός μπορεί να τον καταλάβει. Ο Νικόλαος ξέρει να κλαδεύει τα ξερά δέντρα όσο κανείς άλλος!
Ο π. Γαβριήλ είχε πει στη μητέρα του π. Νικόλαου: — Εσείς δεν ξέρετε τι θα γίνει το παιδί σας. Τα λόγια του θα τα ακούει όλος ο κόσμος. Και για να πάνε οι άνθρωποι να φιλήσουν το χερι του θα δυσκολευονται πολύ.
Ο π. Γαβριήλ και ο π. Νικόλαος έχουν τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά: ανείπωτη αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο, αγάπη προς την πατρίδα, υπακοή, ταπεινοφροσύνη, αγνότητα, παρθενία, αυστηρή άσκηση, αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια. Επιπλέον, και οι δύο έζησαν ως άστεγοι και ζητιάνοι, ενώ μέχρι σήμερα κατηγορούν τον π. Νικόλαο ως περιπλανώμενο τρελό, όπως κατηγορούσαν και τον π. Γαβριήλ. Μια φορά ο π. Νικόλαος μου είπε:
— Μαλχάζι, μερικές φορές λέω τέτοια ανεξήγητα πράγματα που ούτε ο Αντίχριστος δεν θα μπορεί να πει. Τι να κάνω; Αυτοί οι πιστοί δεν θέλουν να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει.
Είχε πει ο π. Γαβριήλ στον π. Νικόλαο, προετοιμάζοντας τον για τις επερχόμενες δοκιμασίες:
— Παιδί μου, Νικόλαε, θα σε κατηγορήσουν για πόρνο, ομοφυλόφιλο, κλέφτη, τρελό και άλλα πολλά. Ο δρόμος όμως του μοναχού αυτός είναι.
Διηγείται ο π. Νικόλαος για τη γνωριμία του με τον Γέροντα: «Εγώ τον π. Γαβριήλ δεν τον γνώρισα τώρα. Από τα παιδικά μου χρόνια με ακολουθεί χωρίς να το καταλαβαίνω. Θυμάμαι πως στο Μπατούμι, εκεί που μεγάλωσα, τριγύριζε ένας ζητιάνος. Ήταν πολύ παράξενος. Τα παιδιά τρέχαμε από πίσω του και τον φωνάζαμε "Άγγελο". Μια φορά τον είδα μπροστά στο σπίτι μου και μου είπε ότι εγώ δεν θα παντρευτώ. Τότε θύμωσα. "Αλλιώς γυναίκα σου θα είναι η τάδε", και μου είπε το όνομα μιας συμμαθήτριας μου που ήταν πολύ άσχημη. Έπειτα, το καλοκαίρι, που ήμουν μόνος στο σπίτι του θείου μου στο Τσαγβέρι, ήρθε ένας ζητιάνος και μου ζήτησε την εικόνα που είχε ο θείος μου κρεμασμένη στον τοίχο. Του την έδωσα. Αργότερα, όταν έγινα μοναχός, είδα αυτή την εικόνα κρεμασμένη στο κελί του π. Γαβριήλ.
Όταν ήμουν φοιτητής, αποφάσισα να κλεφτώ με μια κοπέλα. Την ίδια όμως ημέρα, ένας φίλος μου με κάλεσε σε τραπέζι. Δεν μπορούσα να μην πάω. Εκεί ήταν κι ένας μοναχός, με πολύ παράξενη συμπεριφορά. Κάθισε δίπλα μου, έβαλε το χέρι του στα γόνατα μου, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: "Εσύ δεν θα παντρευτείς ποτέ. Ξέχασες το λόγο;".
Ύστερα, όταν έκανα την πρακτική μου για το πτυχίο μου στο πανεπιστήμιο έξω από την πόλη, είχα γνωρίσει έναν άλλο μοναχό, με τον οποίο συζητούσα συχνά. Είχαν όμως βάλει (από την Κα Γκε Μπε) κάποιον να τον παρακολουθεί, ο οποίος δεν μας άφηνε ποτέ μόνους. Μια μέρα λοιπόν εκείνος ο μοναχός άρχισε να φωνάζει ότι θέλει άντρα και έτρεξε ν'αγκαλιάσει αυτόν που τον παρακολουθούσε. Εκείνος τρομοκρατήθηκε: "Αυτός είναι ανώμαλος", είπε κι έφυγε. Έτσι δεν μας ξαναενόχλησε, κι εγώ συνέχισα να συνομιλώ ελεύθερα πια μαζί με εκείνον τον σοφό μοναχό.
Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι και ο ζητιάνος και ο μοναχός εκείνος ήταν το ίδιο πρόσωπο, δηλαδή ο π. Γαβριήλ- αλλά όσες φορές κι αν πίεσα τον Γέροντα να μου το βεβαιώσει, αρνιόταν να μιλήσει».
ΔΙΔΑΧΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ (από Ιερά Μονή Παντοκράτορος)
Στα χρόνια του Αντιχρίστουοι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες["Ν": αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματική επιστημονική έρευνα για εξωγήινη ζωή, αλλά με τη θρησκειοποίησή της από το μπερδεμένο και αλλοτριωμένοσύγχρονο δυτικό άνθρωπο].
*****
Ο Γέροντας Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός (1929-1995), πλήρης Χάριτος και αγιοπνευματικών χαρισμάτων, απολάμβανε μεγάλου σεβασμού στη Γεωργία. Μαρτυρίες για την αγιότητα του δίνουν σε ένα μικρό βιβλίο Μητροπολίτες, ηγούμενοι, ηγουμένισσες, μοναχοί, ιερείς και λαϊκοί. Ο Γέροντας ήταν ασυμβίβαστος με κάθε αντίχριστη πολιτική και πρακτική.
Την πρωτομαγιά του 1965 έκαψε ένα 12μετρο πορτραίτο του Λένιν πού κρεμόταν στο κτίριο του ανωτάτου Σοβιέτ στην Τυφλίδα, πρωτεύουσα της Γεωργίας. Συνελήφθη από την Κα-Γκε-Μπε. Στην ερώτηση του ανακριτού γιατί το έκανε απάντησε: «Το έκανα γιατί δεν είναι δυνατόν να λατρεύουμε ένα άνθρωπο. Εκεί, στην θέση του πορτραίτου του Λένιν, πρέπει να κρεμάσετε την εικόνα της Σταυρώσεως του Χριστού. Γιατί γράφετε ‘Δόξα στον Λένιν’; Πρέπει να γράψετε: Δόξα στον Κύριο Ιησού Χριστό». Μετά από αυτό τον έκλεισαν σε ψυχιατρική κλινική, όπου διέγνωσαν σχιζοφρένεια!!!
[Σημείωση του ιστολογίου μας: Η πράξη αυτή του αγίου έγινε σε απόλυτη νηφαλιότητα, με πνεύμα αυτοθυσίας και ομολογίας της πίστης του. Είπε σε πριν το κάνει, ενώ παρακολουθούσε τον αθεϊστικό εορτασμό μαζί με μερικούς πιστούς: «Τετέλεσται! Θεέ μου, πάω να ομολογήσω το άγιο όνομά Σου. Ξέρω πως μπορεί να μη γλιτώσω το θάνατο. Άλλωστε εγώ, Χριστέ μου, σε όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να μαρτυρήσω για σένα».
Πήγε μόνος, δεν άνοιξε κανένα κεφάλι, ούτε έσπασε βιτρίνες (ενώ οι αντίπαλοί του – το καθεστώς – βασάνισε και σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες από την αρχή της επιβολής του). Στάθηκε και τον έπιασαν, τον ανέκριναν, τον ξυλοκόπησαν τόσο, που του έσπασαν 17 κόκαλα. Από το θάρρος, τη σοφία και τη διδασκαλία του, κατά τις ανακρίσεις, άνθρωποι του καθεστώτος πίστεψαν στο Χριστό. Στη φυλακή, όπου τον έκλεισαν, οι κακοποιοί μετανοούσαν για τα εγκλήματά τους και έβρισκαν σ’ αυτόν ελπίδα για τη σωτηρία τους. Μετά απ’ αυτά τον έκλεισαν σε ψυχιατρική κλινική, υπό άθλιες συνθήκες, με νέα βασανιστήρια, απ’ όπου απολύθηκε μετά από καιρό με πιστοποιητικό ψυχασθένειας ως «ψυχοπαθολογικό άτομο, που έχει τάσεις σχιζοφρένειας με ψυχωτικές διαταραχές» (όλα αυτά στη βιογραφία του, σελ. 57-66). Και παρόλα αυτά ο άγιος έλεγε: «Πιστέψτε με, λέω την αλήθεια, κακοί άνθρωποι δεν υπάρχουν. Εγώ δεν συνάντησα ποτέ μέχρι τώρα κακό άνθρωπο» (σελ. 69). Αυτά ας τα λάβουν υπόψιν εκείνοι που θεωρούν θεμιτά τα βίαια ξεσπάσματα «προς υπεράσπιση της πίστης και του Χριστού». Αν έχουν το ίδιο πνεύμα, ας προχωρήσουν με τον ίδιο τρόπο – όχι όμως με εμπάθεια και μίσος προς τους υβριστές και τους αμαρτωλούς, που και ο άγιος δεν τους μίσησε, αλλά, ενώ τον κακοποιούσαν, τους κήρυττε με αγάπη και χωρίς έπαρση την αλήθεια.
Έτσι ο άγιος είναι και χαρακτηρίζεται Ομολογητής, που σημαίνει, όπως είπαμε, ότι ομολόγησε το Χριστό - δηλαδή διακήρυξε την πίστη του στη διάρκεια διωγμού].
Παραθέτουμε στην συνέχεια μερικές από τις νουθεσίες του Γέροντος προς τα πνευματικά του τέκνα περί των εσχάτων και του Αντιχρίστου.
Όλους, όσοι πήγαιναν σ’ αυτόν για ευλογία, τους παρακαλούσε κλαίγοντας: να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλωσύνη σας. Η γή κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα-δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλον.
Στους εσχάτους χρόνους να μην κοιτάτε τον ουρανό. Μπορεί να πλανηθείτε από τα ψευδοσημεία που θα παρουσιάζονται εκεί. Θα εξαπατηθείτε και θα απολεσθείτε…
Θα βάλουν το χάραγμα του Αντιχρίστου στο χέρι και στο μέτωπο. Τα διάφορα προιόντα δεν μπορούν να σας προκαλέσουν βλάβη. Έστω κι’ αν βάζουν σ’ αυτά τον αριθμό του Αντιχρίστου, αυτό δεν είναι ακόμη το χάραγμα. Πρέπει να λέτε το ‘Πάτερ ημών’, να κάνετε τον Σταυρό σας και η τροφή σας θα αγιάζεται. Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.
Ρώτησαν τον Στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι: «Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη και έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό. Ο Κύριος στους έσχατους χρόνους θα ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δένδρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ’ αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γή, και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέληση του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Ετσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου. Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θα ενεργεί επάνω του. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας.
Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και στα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».
Πηγή: ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής – Μάρτιος 2012
Ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Γεώργιος Μπασιλάντζε μιλά σε συνέντευξη για τον άγιο Γαβριήλ τον Ομολογητή
Αγιοι Απόστολοι Άρτας
Ακολουθεί ένα ενιαίο απόσπασμα από συνεντεύξεις που έδωσε ο π. Γεώργιος Μπασιλάντζε στην εφημερίδα Κβίρις Παλίτρα κατά το έτος 2007.
Η συνέντευξη του π. Γεωργίου δόθηκε το 2007, δηλαδή πολύ καιρό πριν ο π. Γαβριήλ ανακηρυχθεί άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας, το 2012.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πότε και πώς γνωρίσατε τον π. Γαβριήλ;
Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Γνώρισα τον π. Γαβριήλ στα νεανικά μου χρόνια. Εκείνος ήταν τέσσερα χρόνια και τέσσερις μέρες μεγαλύτερος μου. Αγαπούσε πολύ την πατρίδα του και τους Γεωργιανούς. Είχε πνεύμα παλικαρίσιο. Οι διωγμοί και οι σκληρές δοκιμασίες τον συντρόφευαν σ'όλη του τη ζωή. Όλα τα υπέμενε χωρίς παράπονο. Θα μπορούσε όμως να μην τα υπομένει. Είχε αήττητη ψυχή.
Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πότε έγινε ο π. Γαβριήλ άγιος;
Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Ο π. Γαβριήλ δεν «έγινε», αλλά γεννήθηκε άγιος. Ακούς; Ο π. Γαβριήλ ήταν άγιος και τότε που οι ιερείς στη Γεωργία δεν τον κοινωνούσαν. Κατάλαβες; Εκείνος ήταν και παρέμεινε ιερέας και τον καιρό που τον έπαυσαν από τα καθήκοντα του ιερέα. Κατάλαβες; Πότε πρέπει να ξυπνήσετε; Δεν πρέπει οι διωγμοί του π. Γαβριήλ να διεγείρουν τη σκέψη και να ξυπνήσουν πνευματικά τον γεωργιανό λαό;
Στ'αλήθεια, δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω; Σε ποια κατάσταση ήμασταν και ακόμη είμαστε; Τον Γαβριήλ, αυτόν τον αληθινό πνευματικό, τον μεγάλο άγιο στη Γεωργία, δεν τον κοινωνούσαν. Και ποιοι; Οι ίδιοι Γεωργιανοί ιερείς! Ή μήπως από Γεωργιανούς δεσπότες δεν του είχε απαγορευτεί να τελεί τα καθήκοντα του; Χρειάζεται πολλή σοφία; Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους! Τι συνέβαινε; Δεν αντιλαμβάνονταν τον Γαβριήλ ή δεν τον άντεχαν; Αν πουν πως δεν τον καταλάβαιναν, εγώ θα σας πω το εξής: Αν ένας επίσκοπος ή ιερέας δεν αντιλαμβάνεται με τα μάτια του πνεύματος και της ψυχής την παρουσία του αγίου αλλά αρκείται στην εξωτερική του συμπεριφορά, δεν μπορεί να υπολογίζεται αυτός ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Γιατί δεν βλέπει πνευματικά. Τέτοιοι ιερείς δεν μπορούν να ανεβάσουν τον αμαρτωλό στη Βασιλεία των Ουρανών, γιατί αυτοί εδώ στη γη δεν διακρίνουν τον φορέα της άγιοπνευματικής χάριτος.
Γι'αυτό σε κανέναν ιερέα δεν χωρά καμιά δικαιολογία!
Οι πιστοί, για να διαπιστώσουν την αγιότητα του π. Γαβριήλ, έψαχναν πολύ καιρό στα βιβλία αν μπορούσε ο άγιος να πίνει κρασί και να μεθάει. Αλλά δεν έβρισκαν απάντηση στα βιβλία. Ήταν μπερδεμένοι. Ρωτούσαν κι εμένα. Με την καρδιά τους αισθάνονταν ότι ο Γαβριήλ ήταν ένας μεγάλος άγιος αλλά συγκρούονταν με άλλες ακρότητες του. Ο Γαβριήλ μεθούσε. Και αφού δεν είχαν καταλάβει την πραγματική χάρη του αγίου, και αυτό που έβλεπαν παρέμενε ανεξήγητο, ήταν πολύ μπερδεμένοι. Σήμερα ο πιστός ψάχνει τον άγιο με τα βιβλία. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο. Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή! Ας πούμε, τώρα, ότι πολλοί τον αναγνώρισαν. Αλλά πριν τον δίωκαν. Γιατί δεν ήταν ακριβώς στο δικό τους πνεύμα. Διότι οι ιερείς που είχαν συλληφθεί από το κομουνιστικό κόμμα και φοβούνταν την Κα Γκε Μπε πιο πολύ από τον Θεό δεν έφεραν μέσα τους βέβαια το αληθινό πνεύμα!
Ο π. Γαβριήλ πολεμούσε το κακό τότε, όταν η χώρα βρισκόταν σε περίοδο συμφοράς και όταν οι άνθρωποι του κλήρου δεν μπορούσαν να βγάλουν μιλιά. Η ζωή του π. Γαβριήλ και ο ασκητισμός του είναι μέγα γεγονός. Και την προσωπικότητα του πρέπει οι ιερείς να τη γνωρίσουν στον λαό. Όχι έτσι που λένε απλώς ότι ο π. Γαβριήλ ήταν άγιος. Όχι «ήταν» αλλά είναι! Μη νομίζουν ότι ο π. Γαβριήλ είναι ένα «περαστικό τρένο». Ο Θεός τώρα θα τον λαμπρύνει με όλο του το μεγαλείο και ταυτόχρονα θα ζητήσει απ'όλους μιαν απάντηση για τους διωγμούς του. Δεν Οα μπορούν να αποκρύψουν ούτε την αξία του ούτε να διαστρέψουν τη διδασκαλία του καταπώς τη θέλουν αυτοί.
Τη δύναμη του π. Γαβριήλ όλοι την έχουν αισθανθεί. Και οι καλοί και οι κακοί. Ο καλός δεν τολμούσε να πει κάτι. Όμως ο κακός έβγαζε με οργή δηλητήριο. Πάλι επαναλαμβάνω ότι η ζωή του π. Γαβριήλ πρέπει να μελετηθεί δεόντως και να εξηγηθεί στους ανθρώπους η αξία της ασκητικής του ζωής. Είναι πολύ σπάνιο να ξεχωρίσεις άγιο που να πέρασε μια τέτοια δύσκολη και αντίξοη περίοδο κουβαλώντας έναν τόσο βαρύ σταυρό για τον λαό του. Πείνα, παγωνιά, πόνος. Άστεγος και ζητιάνος, σερνόμενος στους δρόμους. Βρισιές, συκοφαντίες, ψυχιατρεία, φυλακίσεις. Πονάει η ψυχή μου όταν οι ιερείς, καθισμένοι σε ζεστούς ναούς και ντυμένοι ωραία, εκφράζονται με μισόλογα προκειμένου να προβληθούν αυτοί.
Πολύ συχνά έλεγε ο άγιος με ραγισμένη καρδιά: «Ο γεωργιανός λαός δεν με κατάλαβε». Και «δεν με κατάλαβε» δεν σημαίνει ότι εκείνος επιζητούσε μεγαλεία και σεβασμό ή πλούτη ή θέση. Το ότι δεν τον κατάλαβαν δεν είναι φανερό και σήμερα; Πολλά γράφουν για τον π. Γαβριήλ. Και τα γράφουν έτσι που τον τοποθετούν μέσα σε καλούπια. Δεν βάζουν αυτά για τα οποία κυρίως πάλευε ο π. Γαβριήλ. Γράφουν μόνο για τα θαύματα που και άλλοι άγιοι έκαναν. Διάβασα πολλά βιβλία που γράφουν για τον π. Γαβριήλ. Και θα σας πω ότι παραλείπουν τα περισσότερα από τα λόγια του. Πολλά τα έχουν διορθώσει. Άλλα τα πέρασαν από λογοκρισία.
Τότε μη γράφεις ή, αν γράψεις, πρέπει να διαθέτεις την πνευματική δύναμη, την παλικαριά, να τα γράφεις όπως ακριβώς ειπώθηκαν από εκείνον. Και εκείνος δεν χρειάζεται βοήθεια, διορθώσεις και ωραιοποιήσεις. Εκείνος δεν έκανε λάθη. Εκείνος δεν ήταν ποτέ σε καλούπια. Και να μη χρησιμοποιήσετε τα λόγια του για κάποιο δικό σας όφελος. Θα λογοδοτήσετε στον Θεό γι"αυτό.
Ο π. Γαβριήλ δεν έκανε λάθος όταν έλεγε: «Ο Θεός στο σύμπαν έχει πιο άγιο μέρος, τη Βασιλεία των Ουρανών. Όμως εδώ, στη γη, έχει το Σβετιτσχοβέλι». Την Ιερουσαλήμ εκείνος την ήξερε καλύτερα από σας. Εσείς μην τον «βοηθάτε» να διατηρηθεί η τάξη. Ήξερε εκείνος τι έλεγε. Κι αυτό που έλεγε εσείς δεν το ξέρετε. Και αφού δεν το ξέρετε και δεν σας άρεσε, διορθώνετε τον Γαβριήλ. Αυτή η πράξη είναι άξια τιμωρίας.
Σήμερα ζητούν να μιλήσουν για τον π. Γαβριήλ «κατά παραγγελία». Όπως αυτοί επιθυμούν. Αλλά να ξέρετε: Τον π. Γαβριήλ εμείς τον γνωρίσαμε. Κι εγώ ξέρω ποιος είναι αυτός. Άλλο να τον «γνωρίσεις» κι άλλο να τον «δεις». Άλλο να τον «καταλάβεις» κι άλλο να «πηγαίνεις» κοντά του.
Αν ο π. Γαβριήλ κήρυττε έτσι όπως γράφουν τα περασμένα από έλεγχο βιβλία, τι θα ήταν ακατανόητο; Αλλά ο Γαβριήλ κήρυττε έτσι όπως του υπαγόρευε, όπως τον πληροφορούσε ο Θεός! Γι'αυτό και έλεγε «δεν με καταλαβαίνει ο γεωργιανός λαός». Και αυτά τα λόγια που ο Θεός του έλεγε ποιος μπορεί κι έχει την τόλμη να τα «φιλτράρει»;
Όποιον «φυλάει τα ρούχα» του και όχι την ψυχή του τον προειδοποιώ: Ο Γαβριήλ σύντομα θα φανεί. Όπως θέλετε πάρτε τα λόγια μου. Εγώ ξέρω τι λέω. Τα κηρύγματα του π. Γαβριήλ πολύ γρήγορα θα σας τα εξηγήσει εκείνος ο οποίος περισσότερο απ'όλους τον κατανοεί, ο οποίος εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο το Γαβριήλ. Θα μας παρουσιαστεί εκείνος που από τον Θεό πήρε το δικαίωμα αυτό, και όχι εκείνοι που με «εντολές» προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν να το κάνουν.
Ένας ήρθε σε μένα και άρχισε να με ανακρίνει: «Από πού και πώς γνωρίσατε τον π. Γαβριήλ; Εγώ ποτέ δεν σας είδα κοντά του». Ο θρασύς! Εκείνος και στον Γαβριήλ πήγαινε με «εντολή» και σε μένα με «εντολή» ήρθε ο καημένος. Ο π. Γαβριήλ, καθισμένος μαζί σας, χωρίς να βγαίνει από το κελί του, γύριζε τον κόσμο όλο. Και εσείς δεν το είχατε καταλάβει. Εκείνος συνομιλούσε πνευματικά με αγίους που βρίσκονταν στην Αμερική, τη στιγμή που μιλούσε μαζί σας και ήταν με το σώμα του δίπλα σας. Καταλάβατε; Αν αυτός ο άνθρωπος που μου έκανε αυτή την ερώτηση δεχόταν τη χάρη του Γαβριήλ κι έμπαινε λίγο στην ψυχή του, δεν θα με ρωτούσε τέτοια πράγματα. Αλλά θα με γνώριζε και μένα με το πνεύμα του. Πώς να με γνωρίσει, όμως, όταν έχει πουλημένη την ψυχή του;
Πρέπει ν'αναφέρω ιδιαίτερα την αξία της ασκητικής ζωής του π. Γαβριήλ. Αυτός ο μεγάλος άγιος πολεμούσε ηρωικά το κακό. Ήταν μεγάλος πνευματικός δάσκαλος. Γι'αυτό δεν τον άντεχαν. Αλλά δείτε πόσο οι απλοί άνθρωποι τον αγαπούσαν και τον αγκάλιαζαν!
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Π. Γεώργιε, εσείς γνωρίζετε το πνευματικό παιδί και μαθητή του; Τι γνώμη έχετε γι'αυτόν; Πολλοί λένε ότι ο π. Γαβριήλ δεν είχε μαθητή και δεν άφησε κληρονόμο.
Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Τον ξέρω. Τι γνώμη μπορώ να έχω για έναν που τον μεγάλωσε και τον δίδαξε ένας μεγάλος άγιος μοναχός; Εκείνος είναι αληθινός και όλοι οι αληθινοί στη Γεωργία -κι όχι μόνο στα Γεωργία- περιμένουν την εμφάνιση του. Η δίωξη του σας κάνει ν'απορείτε. Οι διωγμοί είναι η μοίρα των αληθινών. Μη στενοχωριέστε. Ο Νικόλας είναι σε φόρμα! (Γελάει). «Να δεις τον Θεό τι θα κάνει στον εχθρό!». Αυτή την έκφραση πολύ την αγαπώ γιατί κάποτε ο Άγγελος μου μ'αυτά τα λόγια με ενθάρρυνε!
Σε ότι αφορά αυτά που πολλοί λένε, ότι «δεν είχε μαθητή», «δεν άφησε κληρονόμο», θα σας πω ότι αυτό είναι δικό τους πνευματικό πρόβλημα. Γιατί με τις λίγες γνώσεις που διαθέτουν νομίζουν πως μπορούν να βλέπουν τον εσωτερικό κόσμο και τα σχέδια του μεγάλου αγίου. Νομίζετε πως μπορούν; Τον π. Γαβριήλ όχι μόνο οι αμαρτωλοί αλλά ούτε και οι άγιοι της εποχής μας δεν μπορούν να τον ερμηνεύσουν.
Σύμφωνα με τους κανόνες, η αλυσίδα των αγίων δεν σπάει. Και ο μεγάλος άγιος είναι υποχρεωμένος «να βρει» τον κληρονόμο που του προόρισε ο Θεός. Να τον καθαρίσει, να τον πηγαίνει μυστικά στον Θεό και, τέλος, να του αφήσει τη δύναμη, τις γνώσεις και τα πνευματικά μυστικά που αυτός είχε κληρονομήσει από τους αγίους που προηγούνταν.
Ο κληρονόμος του Γέροντα πρέπει να είναι μοναχός. Από τη διδασκαλία των αγίων πατέρων, η σχέση μεταξύ μοναχού και πνευματικού παιδιού γίνεται υπό την προστασία και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Στην ασκητική μια τέτοια σχέση είναι πνευματικό μυστήριο. Ακούτε; Μυστήριο! Και όποιος ανακατευτεί σ'αυτό το μυστήριο θα το κάνει από απειρία, από άγνοια, από χαμηλή πνευματικότητα ή από κάποια περηφάνια ή από παρότρυνση του πονηρού. Οπωσδήποτε είναι κάτι καταραμένο. Κι είναι άξιος τιμωρίας όποιος και να ναι αυτός που το διαπράττει: Ιερέας, λαϊκός, μοναχός. Στη σχέση Γέροντα και μαθητή δεν μπορεί να ανακατεύεται ούτε άλλος άγιος! Και τι να πούμε για έναν συνηθισμένο λαϊκό αλλά και για τον οποιονδήποτε ιερωμένο.
Ο άγιος μοναχός μπορεί να πει σε άλλους πολλά για τον μαθητή του. Αλλά να ξέρετε ένα πράγμα: Οι κατ'ιδίαν, ενώπιος ενωπίω, συζητήσεις Γέροντα-υποτακτικού είναι διαφορετικές. Και για το πνευματικό παιδί σημασία έχει όχι εκείνο που λέει ο πνευματικός πατέρας γι'αυτόν στους άλλους, αλλά τι λέει στον ίδιο μυστικά, κατ'ιδίαν.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων πατέρων, είναι απαραίτητη η υπακοή των μελών της Εκκλησίας στην ηγεσία της. Η εκκλησιαστική ηγεσία δεν πιέζει κανέναν. Ο κάθε μοναχός είναι ελεύθερος. Όταν όμως βρει έναν άγιο μοναχό και υποταγεί σ'αυτόν, πρέπει να τον υπακούει σε όλα, χωρίς αντιρρήσεις. Γιατί από τον άγιο μοναχό φανερώνεται το θέλημα του Θεού! Και ότι αφήσει ως πνευματική κληρονομιά ο άγιος μοναχός στον μαθητή δεν μπορεί να το αλλάξει ή να το προσεταιριστεί κανείς. Ούτε ιεράρχης! Μην μπερδεύετε τον κανονισμό της Εκκλησίας με την τάξη της καλογηρικής πρακτικής. Ο άγιος μοναχός είναι ο αναντίρρητος καθοδηγητής του μαθητή του. Η ευλογία του αγίου μοναχού είναι όπως ο λόγος του Θεού. Εδώ υπάρχουν μόνο ο μαθητής, ο δάσκαλος και ο Θεός. Κανείς άλλος δεν μπορεί να παρέμβει στη σχέση τους.
Έτσι οι γνώμες οι απόψεις, οι επιθυμίες και οι θεωρίες των ανθρώπων δεν καθορίζουν αν είχε ή δεν είχε ο Γέροντας μαθητή και πώς πρέπει να είναι αυτός. Αυτό είναι μαζί και άγνοια και αυθάδεια και θράσος! Ο Θεός έχει προορίσει ποιος και σε ποιον θα γίνει υπάκουος και κληρονόμος. Έτσι, η σκέψη των αμαρτωλών ανθρώπων δεν απασχολεί τον άγιο μοναχό. Η μέριμνα του είναι πώς ο μαθητής του θα τα καταφέρει επάξια ν'ανταποκριθεί στην πνευματική του αποστολή.
Ο π. Νικόλαος είναι πολύ σπάνιος. Βασανισμένος. Και αληθινός ασκητής της εποχής μας. Ο Θεός να τον βοηθάει. Ο Θεός να του δίνει μακροημέρευση και να τον έχει νικητή, αυτόν που γίνεται θυσία, σταυρώνεται για την πατρίδα και για τον πλησίον του. Επίμονος, προοδευτικός, ακατάβλητος στις μέρες μας.
Έμπιστος και τηρητής των μοναχικών υποσχέσεων. Σπάνιος δάσκαλος της μετάνοιας και της αγάπης. Ισχυρός πνευματικός ήρωας, πολέμιος του κακού. Μέγα παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης προς τον πνευματικό πατέρα του. Σκληραγωγημένος από τον π. Γαβριήλ. Βαδίζοντας το δρόμο της «ανυπακοής», αληθινός δάσκαλος της υπακοής! Μεγάλη ελπίδα της Γεωργίας. Ξεχωριστός, μεταξύ αληθινών μοναχών, με τους οποίους θα λάμψει η Γεωργία!
Οι άγιοι πατέρες μας μάθαιναν: Ο μεγάλος προφήτης, και μετά την αναχώρηση του απ'αυτόν τον κόσμο, εξακολουθεί να διδάσκει τον λαό του. Αφήνει το φυσικό του σώμα, αλλά δεν εγκαταλείπει πνευματικά τον λαό του. Την αποστολή του τη συνεχίζει το πνευματικό του παιδί».
"Ν": Θα παρακαλέσω να διαβάσετε - αν δεν το έχετε κάνει - τα άρθρα μας για τους διωγμούς της Ορθοδοξίας στη Σοβιετική Ένωση:
Ρώσοι Νεομάρτυρες (μελέτη)
«Αγάπησα το μαρτύριο, που τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή» (αφιέρωμα στον άγιο Λουκά τον Ιατρό)
Οι τυφλοί ψάλτες & ο άγιος μαέστρος
Άγιος Ανδρόνικος του Περμ (ο δεσπότης που συνελήφθη από εκατοντάδες στρατιώτες)
Είναι άγιοι οι Ρωμανώφ;
Αγία Ελισάβετ Φεοντόροβνα, η φιλάνθρωπη νεομάρτυρας
Ορθόδοξη Ρωσία(ενότητα)
Επίσης, την ενότητά μαςΟρθόδοξη Γεωργία
↧
Σάββατο των Ψυχών στην Ουκρανία και σε όλο τον Ορθόδοξο Κόσμο!...
Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου
Θάνατος(ενότητα)
Πού είναι οι νεκροί;(μικρό αφιέρωμα)
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ!
Χαμόγελο από την αιωνιότητα
Στιγμιότυπο απ'την Κόλαση σε ορθόδοξη εικόνα
Τα Κοιμητήρια
Ουκρανία ώρα μηδέν: Πολεμικό σκηνικό και δεκάδες νεκροί
Ιερείς προσευχόμενοι στην Ουκρανία, μέσα στις ταραχές
Κλικ εδώ!
↧
↧
Η Ελευθερία του Ήθους στους Διά Χριστόν Σαλούς
Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της μελέτης του π. Παύλου Παπαδόπουλου για τους διά Χριστόν σαλούς ως ηθικά και ποιμαντικά πρότυπα (ολόκληρη η μελέτη εδώ). Στο μέρος αυτό εξετάζεται η ανάδειξη της ελευθερίας του ήθους στο παράδειγμα της βιοτής της ιδιαίτερης αυτής περίπτωσης αγίων.
Τι είναι οι σαλοί, εδώ. Ενότητα στο blog μας εδώ.
Τι είναι οι σαλοί, εδώ. Ενότητα στο blog μας εδώ.
 |
| Αριστερά, ο άγιος Βασίλειος της Μόσχας. Δεξιά, σύγχρονος σαλός ασκητής. |
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΩΝ
Εισαγωγικά
Όπως προαναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, η άτυπη συμπεριφορά των δια Χριστόν σαλών αποτελούσε μια ιδιαίτερη γλώσσα, κατά την οποία οι συνάνθρωποί τους διδάσκονταν μέσω ενίοτε σκανδαλωδών σχημάτων συμπεριφοράς, τα οποία έφερναν σαφή συμβολικό χαρακτήρα και οδηγούσαν σε βαθύτερο προβληματισμό τους άλλους ανθρώπους.
Η ποιμαντική συνεισφορά των διά Χριστόν σαλών στηρίζεται στην καλλιέργεια της βαθειάς ταπείνωσης, στον εμπαιγμό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και κενοδοξίας, των αβαθών κριτηρίων της ανθρώπινης ηθικής και πολλές φορές στην ομολογία του ορθοδόξου βιώματος[1]. Η ηθική τους ήταν αμφιλεγόμενη από τις εξωτερικές τους συμπεριφορές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ανήθικοι. Όχι μόνο ανήθικοι δεν ήταν αλλά είχαν ξεπεράσει κατά πολύ αυτό που λέγεται ηθική τελείωση και είχαν εισέλθει πλέον στον κόσμο της απόλυτης εν Χριστώ ελευθερίας του ήθους, σε μία κατάσταση που τα αποδεκτά σχήματα συμπεριφοράς δεν έχουν θέση μιας και τα πάντα γίνονται με κριτήριο την θυσιαστική εν Χριστώ αγάπη.
1. Η Ελευθερία του ήθους των δια Χριστόν σαλών:
Πρότυπα αυθεντικής πίστης και αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον.
Ο σκοπός της ποιμαντικής των δια Χριστόν σαλών δεν είναι άλλος από την σωτηρία του πλησίον. Όμως η σωτηρία και η πνευματική προκοπή του πλησίον περνάει μέσα από τον προσωπικό αγώνα και τη σκληρή άσκηση του δια Χριστόν σαλού, προκειμένου να πραγματοποιήσει και το δικό του εξαγιασμό. Ο άγιος Συμεών έπρεπε να παραμείνει 29 χρόνια στην έρημο, να αποκτήσει μια πλήρη απάθεια[2], για να έλθει στη συνέχεια στον κόσμο.
Ο άνθρωπος πρώτα υπηρετεί τη δική του σωτηρία και έπειτα τη σωτηρία του πλησίον[3]. Η θέωση έχει και κοινωνικό χαρακτήρα. Η θέωση δεν νοείται ευδαιμονικά και εγωιστικά. Συχνά τονίζεται ότι ο άνθρωπος που έχει θεωθεί, παρόλο που είναι τέλειος «ἐν τελείῳ Θεῷ» και ενωμένος με τις υπέρτατες αγγελικές δυνάμεις, δεν επαναπαύεται στη μακάρια κατάστασή του, αλλά γίνεται εν Αγίω Πνεύματι διάκονος των μυστηρίων του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους και στο Θεό υπηρετώντας τους με το λόγο, όπως οι απόστολοι. Καθώς βλέπει το Θεό μπορεί να φωτίσει τον εν Χριστώ πλησίον του και καθώς γνωρίζει το Θεό γίνεται ικανός να διδάξει και να οδηγήσει τους συνανθρώπους του στη σωτηρία και τη θέωση. Αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση των αγίων σαλών .
Ο Λεόντιος Νεαπόλεως μας πληροφορεί ότι ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός προτρέπει τον συνασκητή του άγιο Ιωάννη «Ἀπέλθωμεν, σώσωμεν καὶ ἄλλους»[4], δηλ. αφού σωθήκαμε εμείς, μπορούμε να παρακινούμε και άλλους στην όδο της σωτηρίας, η οποία είναι «ἡ μετάβαση ἀπὸ τὸ “κατὰ φύσιν” καὶ τὸ “παρὰ φύσιν” στὸ “ὑπέρ φύσιν” διὰ τῆς συνεργίας τῆς θείας Χάριτος»[5].
Ο άγιος Συμεών δε διστάζει καθόλου να μεταβαίνει στην πόλη της Έμεσας ή ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και να εργάζεται για την σωτηρία των ανθρώπων παρόλο που εκεί κυριαρχούσαν η αμαρτία και η φθορά, δίνοντας αμέσως θετική απάντηση στο κάλεσμα του Θεού με σκοπό να απαλλάξει όλη την κοινότητα αλλά και ολόκληρη την πόλη από τα σχέδια του διαβόλου.
Στην κλήση του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού φαίνεται η διπλή αποστολή του σαλού, η δική του πνευματική εξέλιξη και προκοπή, η οποία συντελείται ταυτόχρονα με αυτήν του πλησίον. «Τρέχε οὔν τὸν καλὸν αγῶνα γυμνὸς καὶ γενοῦ σαλὸς δι’ ἐμὲ, καὶ πολλῶν ἀγαθῶν δεσπότης καθίσεις ἐν τῇ ἡμέρα τῆς βασιλεἰας μου».
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινίσουμε πως την απάντηση στο ερώτημα πώς μπορούν να σωθούν οι χριστιανοί της πόλης, μας τη δίνει ο επίσκοπος Νεαπόλεως Λεόντιος. Η οδός της σωτηρίας περνάει από την συνείδηση και τη διάθεση του καθενός, αρκεί να βοηθάει, να δίνει, να ελεεί και να αγαπάει τον πλησίον του. Ως έμπειρος δάσκαλος της Εκκλησίας, ο Συμεών έλεγε τη συμβουλή του στο τέλος του μαθήματος όταν έβγαζε τη μάσκα του τρελού και μιλούσε με παρρησία στο ποίμνιό του, τονίζοντας ότι η αγάπη[6] είναι ο οδηγός μας σε κάθε πτωχό και εξουθενωμένο, σε κάθε ξένο και απόβλητο της κοινωνίας και προτρέποντας τους ακροατές να ακούσουν έμμεσα το λόγο του Παύλου ο οποίος μας επισημαίνει να διώκουμε την αγάπη[7]. Όποιος δεν έχει αγάπη μέσα του δεν θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει το Θεό, δε γίνεται σωτηρία χωρίς αγάπη, και η έκφραση της αγάπης είναι η ελεημοσύνη[8].
Η πίστη μαρτυρείται με τις πράξεις, δεν αναγγέλλεται με λόγια ή ρητορικές αποδείξεις, αλλά με έργα ελεημοσύνης[9]. Ο βιογράφος του οσίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού, περιγράφει ένα περιστατικό «κρυφής» ελεημοσύνης[10], όπου ο όσιος έψαχνε να βρει ένα κρυφό μέρος, όπου ήταν συγκεντρωμένοι και άλλοι φτωχοί. Πλησίαζε τότε, καθόταν ανάμεσά τους και για να γίνεται αντιληπτή η εργασία του, έκανε πως παίζει. Αν κάποιος απ’ αυτούς του άρπαζε κάτι, τον ράπιζε. Τότε οι άλλοι για να υπερασπίσουν το σύντροφό τους, χτυπούσαν τον Ανδρέα με ραβδιά. Εκείνος χρησιμοποιούσε την ευκαιρία αυτή για να φύγει και σκόρπιζε όλα τα χρήματα. Τότε ο καθένας ό,τι άρπαζε, το κρατούσε δικό του[11].Πολλές φορές ο σαλός ελέγχει τους αμαρτωλούς ώστε να μετανοήσουν, να αλλάξουν τρόπο σκέψεως και ζωής, είτε πρόκειται για πόρνες[12], είτε για μοιχούς[13], είτε για κλέφτες[14], είτε για ασώτους[15]. Έτσι, με συμβολισμούς και παραβολές, με αυστηρά λόγια και πειράγματα, προσπαθεί ο σαλός να σταματήσει κάποιο κακό και να αποκαλύψει κάποια αλήθεια, για να σώσει μια ψυχή[16]. Και αυτό πηγάζει από τη χαρακτηριστική αγάπη του για τους φτωχούς και τους αμαρτωλούς. Η αγάπη αυτή τον ωθεί μέχρι τα καπηλειά, τα πορνεία και σε όποια γωνιά κρύβεται η ηθική και η υλική αθλιότητα, προκειμένου να την ανακαλύψει και να τη θεραπεύσει[17].
5. Η αναγνώριση των διά Χριστόν Σαλών ως αγίων (από εδώ)
Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο πρέπει να αποφεύγουμε κάθε είδος σκανδαλισμού των ανθρώπων[20]. Όμως μέσα από τους βίους των διά Χριστόν σαλών, βλέπουμε ότι κατά κάποιο τρόπο οι σαλοί αρνούνται την παραίνεση του αποστόλου, καθώς προκαλούν συστηματικά των σκανδαλισμό των πιστών και διασύρουν ακόμη και την κανονική τάξη της Εκκλησίας, την ευπρέπεια του ναού και την υποχρέωση της νηστείας[21].
Όπως προαναφέραμε, αυτό γινόταν για την απόκρυψη των αρετών τους. Έπρεπε όμως να γίνεται πολύ προσεκτικά, ώστε να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλ. η ωφέλεια των υπολοίπων. Σε κάποιες περιπτώσεις οι σαλοί ήταν εντολοδόχοι από τον ίδιο τον Κύριο. Το ότι ήταν εντολοδόχοι έχουμε την μαρτυρία από τον ίδιο τον αγ. Συμεών τον δια Χριστόν σαλό, όταν επρόκειτο να αφήσει τον συνασκητή του Ιωάννη στην έρημο, για να πάει στις πολιτείες να εμπαίξει τον κόσμο. «Ἐν τῇ δυνάμῃ τοῦ Χριστοῦ ὑπάγω ἐμπαίζων τὸν κόσμον»[22].Γράφει χαρακτηριστικά ο καθ. Χρ. Γιανναράς: «Οι διά Χριστόν σαλοί δεν διαλέγουν σαν μια μορφή άσκησης αυτή τη σαλότητα, αλλά διαλέγονται από τον ίδιο τον Θεό για κάτι τέτοιο. Το κάνουν “άθελά” τους. Ο δρόμος τους έφερε εκεί. Και είναι αυτό γεύση αλήθειας και επικίνδυνης ελευθερίας»[23].Τους χρησιμοποίησε δηλαδή ο Κύριος, όπως ακριβώς τους αποστόλους Του, σώζοντας μέσω αυτών και όσους μπόρεσαν να πάρουν τα σωστά μηνύματα[24].
 |
| Η σαλή αγία Ξένη της Πετρούπολης |
Ο άγιος σαλός κατόρθωνε να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη των αμαρτωλών και των δυστυχισμένων[25]. Επίσης, έσωζε γυναίκες που ζούσαν στην πορνεία, τις οδηγούσε σε νόμιμο γάμο ή ακόμα και στο μοναχικό βίο ή τις ελευθέρωνε από τη διαφθορά προμηθεύοντάς τους χρήματα. Ακόμη, κέρδιζε και τους άπιστους ή τους αιρετικούς και τους επέστρεφε στη ορθή πίστη[26]. Επομένως, οι διά Χριστόν σαλοί κατείχαν μία ξεχωριστή θέση στη συνείδηση των πιστών.
Γι’ αυτούς τους λόγους, όπως και με όλους τους αγίους, έτσι και με τους διά Χριστόν σαλούς, αυτοί οι οποίοι αναγνώρισαν πρώτοι την αγιότητα τους, ήταν οι πιστοί άνθρωποι, το πλήρωμα της Εκκλησίας και κυρίως οι αυτόπτες μάρτυρες που ζούσαν μαζί τους και ενδεχομένως και να σκανδαλίστηκαν από το φέρσιμό τους. Ιδιαίτερα όμως μετά το θάνατο ενός σαλού, όσοι ευεργετήθηκαν από εκείνον, έσπευσαν για να διηγηθούν όσα τους έκανε ο σαλός για την σωτηρία τους[27].
Εφόσον λοιπόν, οι σαλοί έχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την αναγνώριση της αγιότητά τους, δηλ. την ορθή πίστη, τα θαύματα και προπάντων τη συγκατάθεση των πιστών, η Εκκλησία δεν μπορεί παρά μόνον να επισημοποιήσει την αγιότητα των ανθρώπων αυτών[28] που αγάπησαν τον Θεό και τον πλησίον τόσο πολύ που παραμέρισαν την δική τους «έξωθεν καλή μαρτυρία» προφυλάσσοντας με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτό τους από την θανατηφόρο υπερηφάνεια αλλά και δίνοντας το παράδειγμα του όντως εν Χριστώ ελεύθερου ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να κινείται άφοβα πέρα από τα όρια της ηθικότητας, των κανόνων και της επιβαλόμενης κοινωνικής συμπεριφοράς, μιας και ο ίδιος έχει φτάσει με την Χάρη του Θεού στην απόκτηση μιας χριστομίμητης αγάπης που είναι ανώτερη από κάθε είδους καθωσπρεπισμού και επιφανειακής ευγένειας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Βλ. ΤΣΑΜΗ Δ., Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Αγίου Σάββα του Νέου, ΕΕΘΣΠΘ 24, στιχ 1 ε., Θεσσαλονίκη, 1983.
[1] Βλ. ΤΣΑΜΗ Δ., Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Αγίου Σάββα του Νέου, ΕΕΘΣΠΘ 24, στιχ 1 ε., Θεσσαλονίκη, 1983.
[2] Σχετικά με την “απάθεια” έγινε λόγος στην εισαγωγή της παρούσας εργασίας. Βλ. επίσης την 9ηπαραπομπή.
[3] Τότε εκπληρώνεται ο λόγος του Απ. Παύλου, που λέει: «ἡ γὰρ κατά θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται, ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται». Β΄ Κορ. 7, 10.
[4] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1704 Α.
[5] Βλ. ΜΑΤΣΟΥΚΑ Ν., Δογματική και Συμβολική Θεολογία, τομ. 3ος, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 103-117.
[6] «Δυσωπῶ σε, ἵνα πᾶσαν ψυχὴν, μάλιστα δὲ μοναχὸν ἥ πτωχὸν, μηδέποτε ἐξουδενώσῃς, ὡς ἔτεχεν. Οἶδεν γὰρ ἡ ἀγάπη, ὅτι εἰσὶν εἰς τοὺς πτωχοὺς», ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1741 D.
[7] «Διώκετε τὴν ἀγάπην». Α΄ Κορ. 14, 1. «Διὸ παρακαλῶ ἡμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην» Β΄ Κορ. 2, 8.
[8] «Διὸ παρακαλῶ σε, τέκνον, πάσῃ σου δυνάμει, εἰ ἔνδεκτον καὶ ὑπὲρ δύναμιν ἀγάπησον τὸν πλησίον σου διὰ τῆς ἐλεημοσύνης, αὕτη γὰρ ἡ ἀρετὴ ὑπὲρ πάσας βοηθεῖ ἡμῖν τότε (ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως)». ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς, PG 93, 1744 Α.
[9] ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ WARE, «The Fool in Christ as Prophet and Apostle», Sobornost, 6, 2, 1984. pp. 6-28.
[10] Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου: «Προσέχετε τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιείν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς». Μθ. 6, 1.
[11] ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ πρεσβυτέρου Κων/πόλεως, Βίος ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, PG 111, 656AB. Πρβλ. ΜΑΡΤΙΝΗ ΠΑΝ., Ο σαλός Αγ. Ανδρέας και η σαλότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία,ο.π., σ. 30.
[12] «Πολλάκις δὲ καὶ γύναια ἄσεμνα και πορνικὰ τὰ μὲν ἐπὶ νόμιμον γάμον παιγνικῶς ἐφερεν, τὰ δὲ σωφρονεῖν» ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1708Β.
[13] «Μηκέτι μοίχευε, ταπεινέ καὶ οὐ ἐγγίζει σοι ὁ δαίμων», ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1716Α.[14] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1736Α, και 1737C.
[15] ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ πρεσβυτέρου Κων/πόλεως, Βίος ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, PG 111, 643CD , 653AB.
[16] Βλ. ΜΑΡΤΙΝΗ ΠΑΝ., Ο σαλός Αγ. Ανδρέας και η σαλότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία,ο.π., σ. 30.
[17] Βλ. ΜΑΡΤΙΝΗ ΠΑΝ., Ο σαλός Αγ. Ανδρέας και η σαλότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία,ο.π., σ. 30.
![Το βιβλίο του Ι ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ - ΤΑΡΣΩ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ]( "Το βιβλίο του Ι ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ - ΤΑΡΣΩ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ")
*****
[20] Α΄ Κορ. 8, 13: «διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.».
[21] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1712D, 1728AB. Πρβλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σσ. 92-94.
[22] PG 93, 1704B. Πρβλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σ. 92. Βλ. επίσης, ΠΕΤΡΙΔΗ ΙΚ., Εμπαίζοντες «Ημείς μωροί διά Χριστόν…»,ο.π., σσ. 12-13.
[23] Βλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σ. 88.
[24] Βλ. ΠΕΤΡΙΔΗ ΙΚ., Εμπαίζοντες «Ημείς μωροί διά Χριστόν…»,ο.π., σ. 12.
[25] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1713.
[26] «Ὅλος οὖν ὁ σκοπός τοῦτου οὗτος ὑπήρχε· πρώτον μὲν εἰς τὸ σῶσαι ψυχάς, εἴτε δι’ ἐπιφορῶν, ὧν αὐταῖς γελοιωδῶς ἢ μεθοδευτικῶς ἐπετέλει, εἴτε διά παραγγελιῶν, ὧν πρὸς αὐτούς σαλίζων ἔλεγεν, ἔπειτα δὲ ἵνα μὴ γνωσθῇ αὐτοῦ ἡ ἀρετή και λάβῃ ἔπαινον παρά τῶν ἀνθρώπων καὶ τιμήν», ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1728. Πρβλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σ. 95.
[27] «Τότε ἅπαντες ὥσπερ ἐξ ὕπνου ἀνένηψαν καὶ ἐξηγοῦντο ἀλλήλοις ὅσα ἐποίησεν ἑνὶ ἑκάστῳ θαυμάσια καὶ ὅτι διὰ τὸν Θεὸν προσεποιείτο τὸν σαλόν». ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1745Β.
[28] Οι σαλοί άγιοι που αναγνωρίζει η Εκκλησία είναι οι εξής: άγ. Ανδρέας (28 Μαΐου), άγ. Θεόδωρος (25 Φεβρουαρίου), άγ. Συμεών (21 Ιουνίου), αγ. Ισιδώρα (1 Μαΐου), άγ. Παύλος (6 Νοεμβρίου), άγ. Σάββας ο Βατοπαιδινός (5 Οκτωβρίου) και ο άγ. Θεόδουλος ο Κύπριος (3 Δεκεμβρίου). Πλην αυτών, η Εκκλησία της Ρωσίας τιμά μεγαλύτερο αριθμό διά Χριστόν σαλών αγίων, ανδρών και γυναικών. Βλ. ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ ΙΩ., Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή,ο.π., σ. 98.
"Ν": Διάφοροι σαλοί άγιοι, αλλά και σύγχρονοι σαλοί εδώ.
↧
Ο "προοδευτικός", η "ηλίθια"και τα παιδιά
Τι και Πώς
Αυτός είναι παιδί της λεγόμενης γενιάς "του Πολυτεχνείου", φορτωμένος την ...υποχρέωση των ανεπαρκών να είναι "προοδευτικός"αριστερός για να μπορεί να υπάρξει. Το κακό είναι ότι στα 55 του διατηρεί όλες τις αναπηρίες του ατελούς προοδευτισμού και τίποτε από τα καλά που δίνει η αληθινή πρόοδος.
Σ'αυτά τα πλαίσια λοιπόν και -προφανώς- φοβούμενος να είναι γονιός, διακηρύσσει πως είναι φίλος με τους γυιούς του. Βλέπεις οι φίλοι δεν έχουν ευθύνη. Ο πατέρας έχει.
Ετούτος άφησε τα αγόρια να μεγαλώσουν όπως εκείνα ήθελαν, δίχως περιορισμούς στις βόλτες στο διαδίκτυο αλλά και στις βόλτες γενικώς, στα ξενύχτια, στο κάπνισμα, στις παρέες. Αν τα παιδιά δεν χάθηκαν τελείως, νομίζω πως είναι από τις προσευχές της μάνας -η οποία είναι πιστή και αγωνιζόμενη χριστιανή-.
Ο ένας γυιός στα 17, ο άλλος στα 16. Μέχρι κάποια ηλικία η μητέρα τα έφερνε στην εκκλησία, τα βλέπαμε "παπαδάκια", εξομολογούντανκαι γενικώς όσα φύτευε η μάνα κρατούσαν κόντρα στις επιρροές του πατέρα.
Φυσικά ο "ποοδευτικός"πατέρας χλεύαζε τη γυναίκα για τις επαφές με τους παπάδες, τον εκκλησιασμό, τις ενοριακές συναντήσεις και όλα αυτά τα... αναχρονιστικά.
Σιγά-σιγά, οι δύο έφηβοι άφησαν τα δύσκολα μονοπάτια της πάλης και της αντίστασης στο "έτσι γίνεται τώρα", αφέθηκαν στις ευκολίες της πατρικής "φιλίας", έγιναν και αυτοί "σύγχρονοι".
Η μάνα πύκνωσε τις νουθεσίες, τις προσευχές, κάποτε και τις έντονες διαμαρτυρίες.
Όπως όταν ο μεγάλος γυιός, μαθητής τρίτης Λυκείου αντί να διαβάζει για τις εξετάσεις ξημεροβραδιάζονταν στον υπολογιστή ή γύριζε σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, άγνωστο από πού.
Όπως όταν ο μικρός έκανε δεσμό με μία συμμαθήτριά του και άρχισε να μένει στο σπίτι της, παρούσης και της μάνας της (!) (η οποία είναι διαζευγμένη και έχει άλλα δύο κορίτσια στο σπίτι).
Όπως όταν ο "προοδευτικός"άντρας της άρχισε να πηγαινοφέρνει ο ίδιος τον γυιό σ'αυτό το... σπίτι και μάλιστα να απαντά στις ενστάσεις της, με βρισιές. Γιατί αυτή είναι... ηλίθια, γιατί το αγόρι βρίσκει.... προστασία και αγάπη στο σπίτι της κοπέλας, γιατί το παιδί πρέπει να έχει σχέσεις για να μην γίνει ανώμαλο...
Σήμερα την έβρισαν πάλι και οι τρείς, τα αγόρια και ο πατέρας.
Την ειρωνεύτηκαν, την χλεύασαν για την πίστη της, της είπαν πως δεν υπάρχει πορνεία -όπως εκείνη είπε- και πως αυτά τα είπε ο Χριστός για τότε και όχι για τώρα! Στο τέλος ο... καλός σύζυγος βλαστήμησε την ώρα που την παντρεύτηκε και της είπε να "τσακιστεί"να φύγει.
Η γυναίκα δεν μένει για οικονομικούς λόγους. Έχει δικό της, σεβαστό εισόδημα το οποίο διαθέτει για τα φροντιστήρια των παιδιών και συμπληρώνει τον πενιχρό μισθό του εργάτη συζύγου που πουλάει "τζάμπα μαγκιές".
Μένει επειδή αγαπάει, επειδή είναι μάνα, επειδή είναι χριστιανή και λέει "Εσύ Χριστέ μου υπέφερες τόσα για μένα κι εγώ δεν θα αντέξω τα ελάχιστα για Σένα;".
Ανάβει το καντηλάκιτης, κάνει τα απόδειπνα, τις παρακλήσεις, τις προσευχέςτης, λέει στους Αγίουςγια τα παιδιά και τον άντρα της, ζητάει κουράγιο απ'την Κυρά την Παναγιά, ρουφάει την μύτη και τα δάκρυά της και λέει "δόξα τω Θεώ".
Αυτή η γυναίκα δεν έχει άλλον εκτός από το συνάφι του Θεού.
Την ξέρω, την αγαπώ, οι προσευχές της έχουν κάνει θαύματα σε μένα και σήμερα απευθύνομαι στην αγάπη σας και εκλιπαρώ τις προσευχές σας για κείνη και για την οικογένειά της.
Όρα:
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Γάμος
Σεξ στην εφηβεία
Φρικιά στην εκκλησία
Άγιοι της διπλανής πόρτας
Γέροντας Πορφύριος: «Μια γυναίκα που έχει ευλάβεια αξίζει περισσότερο από την εικόνα μιας αγίας, γιατί είναι ζωντανή»!
Η Επανάσταση μιας Γυναίκας
 |
| Εικ. από εδώ |
Αυτός είναι παιδί της λεγόμενης γενιάς "του Πολυτεχνείου", φορτωμένος την ...υποχρέωση των ανεπαρκών να είναι "προοδευτικός"αριστερός για να μπορεί να υπάρξει. Το κακό είναι ότι στα 55 του διατηρεί όλες τις αναπηρίες του ατελούς προοδευτισμού και τίποτε από τα καλά που δίνει η αληθινή πρόοδος.
Σ'αυτά τα πλαίσια λοιπόν και -προφανώς- φοβούμενος να είναι γονιός, διακηρύσσει πως είναι φίλος με τους γυιούς του. Βλέπεις οι φίλοι δεν έχουν ευθύνη. Ο πατέρας έχει.
Ετούτος άφησε τα αγόρια να μεγαλώσουν όπως εκείνα ήθελαν, δίχως περιορισμούς στις βόλτες στο διαδίκτυο αλλά και στις βόλτες γενικώς, στα ξενύχτια, στο κάπνισμα, στις παρέες. Αν τα παιδιά δεν χάθηκαν τελείως, νομίζω πως είναι από τις προσευχές της μάνας -η οποία είναι πιστή και αγωνιζόμενη χριστιανή-.
Ο ένας γυιός στα 17, ο άλλος στα 16. Μέχρι κάποια ηλικία η μητέρα τα έφερνε στην εκκλησία, τα βλέπαμε "παπαδάκια", εξομολογούντανκαι γενικώς όσα φύτευε η μάνα κρατούσαν κόντρα στις επιρροές του πατέρα.
Φυσικά ο "ποοδευτικός"πατέρας χλεύαζε τη γυναίκα για τις επαφές με τους παπάδες, τον εκκλησιασμό, τις ενοριακές συναντήσεις και όλα αυτά τα... αναχρονιστικά.
Σιγά-σιγά, οι δύο έφηβοι άφησαν τα δύσκολα μονοπάτια της πάλης και της αντίστασης στο "έτσι γίνεται τώρα", αφέθηκαν στις ευκολίες της πατρικής "φιλίας", έγιναν και αυτοί "σύγχρονοι".
Η μάνα πύκνωσε τις νουθεσίες, τις προσευχές, κάποτε και τις έντονες διαμαρτυρίες.
Όπως όταν ο μεγάλος γυιός, μαθητής τρίτης Λυκείου αντί να διαβάζει για τις εξετάσεις ξημεροβραδιάζονταν στον υπολογιστή ή γύριζε σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, άγνωστο από πού.
Όπως όταν ο μικρός έκανε δεσμό με μία συμμαθήτριά του και άρχισε να μένει στο σπίτι της, παρούσης και της μάνας της (!) (η οποία είναι διαζευγμένη και έχει άλλα δύο κορίτσια στο σπίτι).
Όπως όταν ο "προοδευτικός"άντρας της άρχισε να πηγαινοφέρνει ο ίδιος τον γυιό σ'αυτό το... σπίτι και μάλιστα να απαντά στις ενστάσεις της, με βρισιές. Γιατί αυτή είναι... ηλίθια, γιατί το αγόρι βρίσκει.... προστασία και αγάπη στο σπίτι της κοπέλας, γιατί το παιδί πρέπει να έχει σχέσεις για να μην γίνει ανώμαλο...
Σήμερα την έβρισαν πάλι και οι τρείς, τα αγόρια και ο πατέρας.
Την ειρωνεύτηκαν, την χλεύασαν για την πίστη της, της είπαν πως δεν υπάρχει πορνεία -όπως εκείνη είπε- και πως αυτά τα είπε ο Χριστός για τότε και όχι για τώρα! Στο τέλος ο... καλός σύζυγος βλαστήμησε την ώρα που την παντρεύτηκε και της είπε να "τσακιστεί"να φύγει.
Η γυναίκα δεν μένει για οικονομικούς λόγους. Έχει δικό της, σεβαστό εισόδημα το οποίο διαθέτει για τα φροντιστήρια των παιδιών και συμπληρώνει τον πενιχρό μισθό του εργάτη συζύγου που πουλάει "τζάμπα μαγκιές".
Μένει επειδή αγαπάει, επειδή είναι μάνα, επειδή είναι χριστιανή και λέει "Εσύ Χριστέ μου υπέφερες τόσα για μένα κι εγώ δεν θα αντέξω τα ελάχιστα για Σένα;".
Ανάβει το καντηλάκιτης, κάνει τα απόδειπνα, τις παρακλήσεις, τις προσευχέςτης, λέει στους Αγίουςγια τα παιδιά και τον άντρα της, ζητάει κουράγιο απ'την Κυρά την Παναγιά, ρουφάει την μύτη και τα δάκρυά της και λέει "δόξα τω Θεώ".
Αυτή η γυναίκα δεν έχει άλλον εκτός από το συνάφι του Θεού.
Την ξέρω, την αγαπώ, οι προσευχές της έχουν κάνει θαύματα σε μένα και σήμερα απευθύνομαι στην αγάπη σας και εκλιπαρώ τις προσευχές σας για κείνη και για την οικογένειά της.
Όρα:
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Γάμος
Σεξ στην εφηβεία
Φρικιά στην εκκλησία
Άγιοι της διπλανής πόρτας
Γέροντας Πορφύριος: «Μια γυναίκα που έχει ευλάβεια αξίζει περισσότερο από την εικόνα μιας αγίας, γιατί είναι ζωντανή»!
Η Επανάσταση μιας Γυναίκας
↧
The Falling Asleep of Fr. Andres Giron of Guatemala – May His Memory Be Eternal!
Αιωνία η μνήμη του π. Andres Giron που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της Γουατεμάλας στην Ορθόδοξη Εκκλησία (για την Ορθοδοξία στη Γουατεμάλα δες εδώ& εδώ).
Ιεραποστολή
On the morning of Sunday, February 16, 2014, two days after his 67th birthday, Fr. Andres Giron, a pioneering leader of the Guatemalan Orthodox Church, fell asleep in the Lord following a long battle with diabetes. Sadly, he was unable to overcome the serious infection that had developed after numerous surgeries to prolong his life.
Εκοιμήθη εν Κυρίω ο π. Andres Giron, ο ιερέας που οδήγησε χιλιάδες κατοίκους της Γουατεμάλας στην Ορθόδοξη πίστη!
We pray that his work will continue through the Guatemalan clergy and catechists that he helped raise up and through the missionaries from the United States that he helped welcome. Please pray for the departed soul of Fr. Andres and for the many spiritual children that he leaves behind. Pray for the Orthodox Church in Guatemala and Her leaders, that they may continue the spiritual journey that he helped to inspire. May his memory, and legacy among the Mayan people of Guatemala, be eternal!
Fr. Andres’ funeral will be on Wednesday, February 19th, 2014, in Nueva Concepcion at the school, and he will be buried near the chapel on the church compound.
http://ocmc.org/resources/view_article.aspx?ArticleId=1042
Αιωνία η μνήμη του ! Καλό παράδεισο ! Καλή Ανάσταση !
THOUSANDS MOURN THE PASSING OF FR. ANDRES GIRON, Orthodox Church in Guatemala (from here).
It was with great sadness that family, friends and the faithful gathered to pay tribute to Fr. Andres Giron- church leader, reformer and passionate servant of the poor. Over the last two months he fought a valiant battle against his diabetes, hoping to overcome its ravages, including the amputation of his right leg. On his birthday- Valentine’s Day-when he turned 67, seven priests gathered in the intensive care room to offer the sacrament of Holy Unction for healing of both body and soul. Their fervent intercessions and that of people throughout Guatemala and the world were keenly felt, but the announcement of his passing two days later would bring his martyrdom to an end. He now belonged to the ages and the judgment of God.
Fr. Andres visits his beloved flock of San Miguel
What transpired after that was truly remarkable. People by the thousands from all walks of life came to pay their respects, each with a treasured memory or sense of gratitude for selfless service rendered on behalf of his beloved Guatemala and the holy church of Christ. One comes to know the tenderness of his heart and the impetus behind his passionate cry for social justice when listening to the stories that shaped his conscience. He tells of traveling to a parish one day by horse over the mountains of Santa Ana Mixtan, suffering from hunger. He came upon a small hut with a thatched roof and he said to a Mayan woman: “Maria, can you give me a tortilla with salt?” And she answered, “I have five children, and I don’t have money to buy my corn.” He recalls the piercing effect of her words: “This answer made me cry, and I left even hungrier, but with a full conscience.” Later that day he would return with the church collection and give it to her.
Further evidence of the forces that shaped his mission in life can be found in the writings of Mahatma Gandhi, whose large photo taken from Life Magazine hangs on his office wall. Also, while studying in Memphis, Fr. Andres met with Martin Luther King, shortly before his assassination, whose council convinced the young Andres to pursue justice by non-violent means. Then there was the witness of the heroic priests who gave their lives for the cause of social justice in Central America. Fr. Andres admired them greatly, naming some of the many village that he built after these heroes.
More than anything else, however, the force that moved him to endure many sufferings, exile, threats, rejections, false accusations and three attempts on his life, was his passionate love for Jesus Christ. When preaching Christ or receiving the Eucharist tears would well up in his eyes. Evidence of the seriousness with which he pursued the call of Christ to minister to the “least of the brethren” can be found in the lives of the thousands whom he touched. For some it was a scholarship to receive an education, for many communities and individuals it was help to buy some land to cultivate their crops. Almost every day, Fr. Andres would receive visitors seeking counsel for their problems, prayers for healing, legal help to register their property or to recover what was taken from them fraudulently, medicine for the sick or help in finding doctors. He gave many unwanted children and orphans a place to call home under his roof. While attending to his pastoral duties as a priest, he maintained a seminary for as many as 75 students at a time, many of whom later would serve the church or distinguish themselves in their chosen careers.
Then there were the arduous trips over dangerous roads to remote villages where spiritually abandoned communities bereft of pastoral care would now have a father. He also served as a senator in the congress, led 70,000 on a historic march for peace in 1986, represented his country on a UN commission for human rights and headed up the campesino movement for agrarian reform.
Whether as an educator, preacher, political activist, friend, healer of broken bodies and souls and visionary, Fr. Andres Giron grounded himself in the rich soil of an unconquerable faith in Christ. Such was the life of the man who led his people to Orthodox Christianity. He was their father and mentor in every conceivable way. May his memory be eternal and his legacy a lasting one.
http://www.thewordfromguatemala.com/2014/02/22/thousands-mourn-the-passing-of-fr-andres-giron/
Click:
Latin America: Peoples in Search of Orthodoxy
The explosive growth of Orthodoxy in Guatemala and Southern Mexico
The Bliss of Paradise in Guatemala
Father Symeon de la Jara: On a Righteous Path from Peru to Mount Athos
Central and South America
Native American Pathways to Orthodoxy
A Letter from an Orthodox Christian to our Indian Brothers
A Deer Lost in Paradise
LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
St Anthony's orthodox monastery in Arizona
Patriarchal Stavropegic Monastery of St John the Baptist - Essex
Patriarchal Stavropegic Monastery of St John the Baptist - Essex
The Invisible Naked Ascetics of Mount Athos
↧