Πνευματικά "φαινόμενα", περιπτώσεις πλάνης &ο άγιος γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης

January 28, 2014, 11:40 am

≫ Next: Των Αγίων Ημερών (30-31 Ιανουαρίου)

≪ Previous: Άγιοι &Μνήμες (27-28 του Γενάρη)

$

0

0

Βιογραφία του μεγάλου και αγίου Γέροντα Δανιήλ (1846-1929), ασκητή στα Κατουνάκιατου Αγίου Όρους, διαβάστε εδώ.
Μικρό απόσπασμα: "Ήδη ενώ ζούσε ακόμη στην λιτή και πενιχρή στην αρχή καλύβη του, διευρυμένη αργότερα για να φιλοξενεί τους διερχόμενους προσκυνητές, είχε επιβληθεί στην συνείδηση των Αγιορειτών Πατέρων ως κανών και γνώμων Ορθοδοξίας, ως ασφαλές κριτήριο για την διάγνωση των πλανών με τις όποιες ο «δολομήτης Σατάν», όπως έλεγε, παρέσυρε και προχωρημένους ακόμη μοναχούς. Κατέληξε να είναι ο εκφραστής της αυτοσυνειδησίας του Άγιου Όρους, ο υπέρμαχος της ορθοδόξου πίστεως και ζωής, την γνώμη του όποιου, ως εγγύηση Ορθοδοξίας, ζητούσαν από τον κόσμο με ερωτήματα και επιστολές αγωνιώντες για την αποστασία και τις παρεκκλίσεις ορθόδοξοι πιστοί..."

Μια δύσκολη μεταστροφή (Α΄. Από εδώ)
 

Ο π. Δανιήλ (1846-1929)

  Προς τα τελευταία χρόνια της ζωής του Γέροντος συμπίπτει η μεταστροφή του Κωστή Μαρμαρά. Μία περίπτωσις που κούρασε αρκετά τον Κατουνακιώτη μοναχό.
   Ο Κωστής που καταγόταν από το Αϊδίνιο της Μ. Ασίας και ζούσε στην Αρναία της Χαλκιδικής ήταν ανήσυχο πνεύμα και του άρεσε να ασχολείται με πολλά πράγματα. Ήταν φαρμακοποιός και πρακτικός ιατρός. Ήταν φωτογράφος και είχε ιδικό του φωτογραφείο. Είχε κλίση προς τη θρησκεία και κατείχε τη βυζαντινή μουσική.
   Συνέβη να γνωρίσει μερικούς πνευματιστάς και έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη τους. Σιγά-σιγά το ενδιαφέρον αυξήθηκε, ώσπου αφοσιώθηκε ολόψυχα στον πνευματισμό. Τυλίχτηκε τόσο πολύ στα δίχτυα της σατανικής αυτής τέχνης, ώστε ήταν αδύνατο να απαλλαγεί. Ούτε πέντε ούτε δέκα, αλλά τριάντα ολόκληρα χρόνια ασχολείτο με τον πνευματισμό, χωρίς να υποπτεύεται ότι πίσω από όλα αυτά τα φαινόμενα κρύβονταν οι πονηροί δαίμονες.
   Η αρχή ήταν μία απλή περιέργεια. Άκουσε για τα τραπέζια που στις πνευματιστικές συνεδριάσεις έκαναν αυτόματες κινήσεις. Θέλησε να ερευνήσει την περίπτωση και να ιδή αν πρόκειται για ηλεκτρισμό ή για παρέμβαση πνευμάτων. Διεπίστωσε ότι ο ηλεκτρισμός δεν μπορούσε να εξηγήσει τις κινήσεις των τραπεζιών. Η αιτία ήταν τα πνεύματα. Αλλά τι είδους πνεύματα ήταν; Αγαθά ή πονηρά; Σχημάτισε την ιδέα ότι ήταν άγια πνεύματα, και έτσι παραδόθηκε ανεπιφύλακτα στις αγκάλες του Πνευματισμού.
   Η επίδοσίς του είχε επιτυχίες. Προχώρησε στην αυτόματη γραφή και κατόπιν στη νοομαντεία. Μπορούσε να επικοινωνεί με τα πνεύματα των νεκρών. Ιδιαίτερα τον ευχαριστούσε να συνομιλεί με επιφανείς ιατρούς του Παρελθόντος και μάλιστα με τον …Ιπποκράτη, ο οποίος του έδινε διάφορες ιατρικές συνταγές και του προέλεγε για την τύχη ορισμένων ασθενών. Επικοινωνούσε ακόμη με διάφορους …Αγίους, καθώς και με …Αγγέλους. Υπέβαλλε ερωτήσεις, δεχόταν απαντήσεις, αποκαλύψεις, ουράνια μηνύματα.
   Το πρώτο έναυσμα για να συνέλθη από την πλάνη του το έδωσε ένα μικρό βιβλίο. Ήταν το έργο του γερο-Δανιήλ «Κατά πνευματιστών». Διαβάζοντάς το ταράχθηκε. Με δυνατά επιχειρήματα ο Αγιορείτης συγγραφεύς παρουσίαζε τα πνευματιστικά φαινόμενα σαν έργα δαιμόνων. Άρχισαν οι αγωνίες και τα ερωτήματα. Τώρα ζητούσε μία βοήθεια. Και αυτήν τη βρήκε στην αλληλογραφία με τον Κατουνακιώτη μοναχό.
   Τα γράμματα του Γέροντος τον βοηθούσαν να εγκαταλείπει σιγά-σιγά το δηλητηριασμένο χώρο των δαιμόνων. Αυτό όμως δεν ήταν και τόσο εύκολο, γιατί η πολυχρόνια συνεργασία μαζί του, τους είχε δώσει δικαιώματα επάνω του. Ακόμη και ξυλοκόπημα δεχόταν εκ μέρους των.
   «Συνήντησα – αναφέρει σε μία του επιστολή ο Κωστής – ένα ενάρετο Ιερέα και του ζήτησα ένα μέσον για να πολεμήσω το σατανά. Εκείνος μου υπέδειξε τη δεύτερη ευχή των εξορκισμών του Μ. Βασιλείου. Μόλις τη διάβασα ανεφώνησα: «Βρήκα αδάμαντα. Βρήκα όπλο για να κυνηγήσω το σατανά». Αλλά τη νύχτα, μόλις έσβησα τη λάμπα και έπεσα να κοιμηθώ ήρθαν οι δαίμονες και με έδειραν με γρονθοκοπήματα. Αυτό έγινε τρεις βραδιές. Μία άλλη φορά προσκάλεσα έναν Ιερέα να μου διαβάσει την Παράκληση και την δεύτερη ευχή του Μ. Βασιλείου. Ο διάβολος επετέθη αόρατα εναντίον του και του τραβούσε δυνατά από πίσω το ράσο, ενώ άλλη φορά, όσο διάβαζε ο Ιερεύς τους εξορκισμούς, ο διάβολος γαύγιζε σαν σκύλος!».
 
Β΄. Από εδώ


Ο Κωστής κατόρθωσε να απαλλαγεί από τις σατανικές ενοχλήσεις. Πλην όμως ο εχθρός δεν εννοούσε να τον αφήσει εντελώς ήσυχο. Τον επείραζε με άλλο, πιο δυσδιάκριτο τρόπο.
   Πολλές φορές αισθανόταν ότι μέσα στον εγκέφαλό του υπήρχε ολοζώντανη η μορφή του Αποστόλου Παύλου. Παρουσιαζόταν ψηλός, με τη συνηθισμένη ενδυμασία, τα χέρια ακουμπισμένα σ’ ένα μεγάλο ραβδί, και άλλοτε έπαιρνε τη μία έκφραση και άλλοτε την άλλη. Επίσης ορισμένες φορές έβλεπε μέσα στο μυαλό του το Ευαγγέλιο. Συχνά άκουγε μέσα στο μυαλό του ορισμένες φράσεις, τις οποίες και  χρησιμοποιούσε όταν είχε συζήτηση με άλλους. Τα φαινόμενα αυτά τα θεωρούσε ως προϊόντα της χάριτος. Και ο γερο-Δανιήλ δυσκολεύθηκε πολύ να τον πείσει ότι ανήκουν στην πλάνη και ότι δεν πρέπει να τα αποδέχεται.
   Κάποια φορά ο Κωστής, ώρα 12 μεσημβρινή, περνούσε έξω από το Ναό των Αγίων Αναργύρων Αρναίας, προκειμένου να πάει σε κάποιον άρρωστο που έπασχε από γριππώδη πνευμονία. Στην πρόθεση του Ναού, στο Ιερό, όπου έκαιε μία κανδήλα  εμπρός στην εικόνα των Αγίων Αναργύρων (η εικόνα τοποθετήθηκε προσωρινά εκεί, διότι στον κυρίως Ναό εργάζονταν μάστοροι) αντίκρυσε ένα πολύ ζωηρό φως. Πλησιάζοντας προς το παράθυρο αντίκρυσε κάποιον άνθρωπο που παρατηρούσε την κανδήλα των Αγίων. Τη στιγμή εκείνη βγήκε προς τον κυρίως Ναό. Τα βήματά του ακούγονταν καθαρά.
-    Ποιος είναι; Ποιος είναι; άρχιζε να φωνάζει ο Κωστής. Σχημάτισε την εντύπωση ότι επρόκειτο για ληστεία. Με άλλους τέσσερις περαστικούς μπαίνουν μέσα στο Ναό, αναζητώντας τον υποτιθέμενο ληστή, αλλά δε βρήκαν απολύτως τίποτε.
   Αυτού του είδους τα εντυπωσιακά περιστατικά τα έγραφε στο γερο-Δανιήλ και ζητούσε τη γνώμη του. Και ο σοφός Γέροντας του εξηγούσε ότι αποτελούν κατάλοιπα της παλαιάς του συνεργασίας με τα πονηρά Πνεύματα και γι’ αυτό να τα απορρίπτει.
   Άξιον θαυμασμού είναι ότι, παρ’ όλο που ο Κωστής εγκαταλείποντας τον πνευματισμό, ζούσε μία έντονη χριστιανική ζωή, ο εχθρός τον ενοχλούσε με ψευδοαποκαλύψεις και ψευδοοράματα.
   Είπαμε ότι ζούσε μία έντονη χριστιανική ζωή. Ας ιδούμε μόνο τους αγώνες του στον τομέα της προσευχής: Επήγαινε κάθε βράδυ στο Ναό των Αγίων Αναργύρων και διάβαζε το απόδειπνο και την παράκληση των Αγίων. Επιστρέφοντας στο σπίτι του απεμονώνετο σ’ ένα δωμάτιο και διάβαζε τον κανόνα του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού προς τη Θεοτόκον σε βαρύ ήχο, τους χαιρετισμούς, τον κανόνα στους Αγίους Πάντας και τον κανόνα «εις τον Γλυκύτατον Ιησούν». Επίσης, όταν καβάλα στο ζώο επήγαινε για κάποια ιατρική επίσκεψη σ’ ένα γειτονικό χωριό, διάβαζε πολλούς παρακλητικούς κανόνες σε διαφόρους Αγίους, τον εσπερινό ή το απόδειπνο, εάν ήταν αργά, έλεγε απ’ έξω την «τιμιωτέραν» κλπ. Και παρ’ όλα αυτά, εάν δεν τον βοηθούσε η σοφία και η διάκρισις του γερο-Δανιήλ κινδύνευε να γίνει έρμαιο της πλάνης.
   Στα κατάλοιπα του γερο-Δανιήλ σώζεται μία επιστολή του Κωστή, όπου υπάρχουν διάφορα ερωτήματα σχετικά με τις ικανότητες των πονηρών πνευμάτων. Ζητεί δηλαδή από το Γέροντα να του διευκρινήσει, εάν ο σατανάς μπορεί να ειπή το «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς», το «Είδομεν το φως το αληθινόν… αδιαίρετον τριάδα προσκυνούντες…» και το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…».
   Δύσκολη ομολογουμένως η περίπτωση του Κωστή. Αλλά με την υπομονή του και την προσευχή του και τις πολλές του επιστολές ο γερο-Δανιήλ κατόρθωσε να τον λυτρώσει από τα δεσμά του δολίου εχθρού. Σχετικώς ο Αδελφόθεος σημειώνει: «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών».

Η πλάνη του Καλλίστρατου (από εδώ)

Φωτο από εδώ

   Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο περισσότερο εκτίθεται σε κινδύνους, και μάλιστα όταν στερείται έμπειρο πνευματικό καθοδηγητή, ικανό να διακρίνει τα «πνεύματα».
   Κάτι τέτοιο συνέβη και στον Αγιοσαββίτη μοναχό π. Καλλίστρατο. Επί σαράντα έτη αγωνιζόταν ασκητικά γεμάτος ένθεο ζήλο τόσο στη Μονή του Αγίου Σάββα, όσο και σε άλλα ερημικά μέρη της Παλαιστίνης, όπως λ.χ. σ’ ένα σπήλαιο στο «Κοράκι» κοντά στο όρος Νεβώ, όπου ενταφιάσθηκε ο Μωϋσής. Παρ’ όλο που είχε σημειώσει νίκες και τρόπαια κατά του αοράτου εχθρού, προς το τέλος της ζωής του υπέπεσε σε πλάνη. Δεχόταν ως θεϊκή την σατανική ενέργεια που τον επισκεπτόταν σε ώρες προσευχής και του έφερνε κάποιο συγκλονισμό στην ύπαρξή του.
   Γινόταν, ας πούμε, η Ακολουθία του Όρθρου, και ξαφνικά έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί τον π. Καλλίστρατο να κινείται και να δονείται και να κλονίζεται ολόκληρος. Σε σχετικές συζητήσεις και παρατηρήσεις ήταν έτοιμος να αμυνθεί και να υποστηρίξει πως οι εκδηλώσεις αυτές οφείλονταν σε πλούσια επίσκεψη της θείας Χάριτος. Παρέπεμπε μάλιστα και στο εδάφιο Ιωάν. 11, 33 – «Ιησούς ουν ως είδεν αυτήν (την Μαρίαν, την αδελφή του Λαζάρου) κλαιούσαν και τους συνελθόντας αυτή Ιουδαίους κλαίοντας, ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν».   Είναι παλαιά συνήθεια να προσπαθούν όλοι οι πλανεμένοι να κατοχυρώνουν την πλάνη τους ή την αίρεσή τους με αγιογραφικά εδάφια. Το ίδιο κάνουν και οι αιρετικοί  Πεντηκοστιανοί, που πιστεύουν πως όταν τους επισκέπτεται με ορμή το «Άγιον Πνεύμα», δονούνται υπερβολικά στο σώμα και μπορεί να πέσουν και κάτω και να κυλιώνται στο έδαφος! Και μη χειρότερα!
   Οι Πατέρες της Μονής σκανδαλίζονταν πολύ με την περίπτωσή του. Τον νουθετούσαν. Ζητούσαν να διορθωθεί. Αλλά δεν είχαν την πνευματική δύναμη να τον πείσουν ότι πρόκειται για πλάνη. Ο ίδιος ενώ παραδεχόταν ότι προέρχονταν οι δονήσεις από θεία ενέργεια, δεν αποκλείεται μερικές φορές να αμφέβαλλε κάπως. Και έχοντας ακούσει για την διορατικότητα του Αγιορείτου γερο-Δανιήλ, απεφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του.
   Στις 28 Μαρτίου του 1911 ετοίμασε μια εκτεταμένη επιστολή και την έστειλε στα Κατουνάκια. Εκεί περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την περίπτωσή του. Περιέγραφε και τον σκανδαλισμό των αδελφών, που δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα σημεία της Χάριτος!... Και ζητούσε να του υποδειχθεί τρόπος, ώστε να αποφεύγει αυτόν τον σκανδαλισμό.
   Στις 2 Απριλίου ο σοφός Γέροντας των Κατουνακίων ετοίμασε την απάντησή του. Σ’ αυτή κάνει πολύ λόγο για τα σκιρτήματα που οφείλονται στη θεία χάρη και για τις άλογες κινήσεις και ταραχές του σώματος που προέρχονται από την πλάνη.
   Με δυνατά επιχειρήματα του δείχνει ότι τα ιδικά του «αλλόκοτα κινήματα και οι σπαραγμοί του σώματος» κάθε άλλο παρά θεϊκά είναι.
   Του εξηγεί για τις προϋποθέσεις που έχει η «απλανής κοινωνία της χάριτος». Δηλαδή για την πραγματική απάρνηση του κόσμου, για την τελεία υποταγή και αφοσίωση στον έμπειρο Γέροντα, για την πλήρη εκκοπή του ιδίου θελήματος, για την αγόγγυστο υπομονή των πάσης φύσεως πειρασμών, για την ανελλιπή άσκηση του καθημερινού μοναχικού κανόνος, για την καθαρά εξομολόγηση…
   Του υπενθυμίζει τις γνώμες των μεγάλων Νηπτικών και κυρίως του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου: Στον καιρό της προσευχής να μη παραδεχώμεθα ούτε φως ούτε φωτιά ούτε σχήμα Χριστού ή Αγγέλου, αλλά να διατηρούμε το νου μας άχρωμο, ασχημάτιστο, άμορφο, αφάνταστο.
Η εμφάνισις της θείας χάριτος σαν «φως ανατέλλον» ή σαν «έντρομος αγαλλίασις» είναι γνωστή στον πονηρό δαίμονα, ο οποίος παρουσιάζει στους «μη κεκαθαρμένους» παραπλήσιους τύπους και ενέργειες, και τους παραπλανά, χωρίς να το αντιληφθούν.
Η παρουσία γνησίων σημείων της χάριτος στους αγωνιστάς, μπορεί να οδηγήσει αργότερα, όταν λείπει ο απλανής πνευματικός οδηγός, σε πλάνη. Ο εχθρός γνωρίζει να τους εξαπατά και να τους κλέπτει «υποκρύφως». Ο αρχέκακος όφις είναι σε θέση να παραμορφώσει την υψηλή υπόθεση της νοεράς προσευχής. Και είναι ενδεχόμενο να νομίζει κάποιος πως έγινε ησυχαστής και όμως να καταντά «φανταστής» και παίγνιο των πονηρών πνευμάτων.
   Του τονίζει επίσης ότι με την ενέργεια της χάριτος ο άνθρωπος γίνεται νηφάλιος, γαλήνιος, ατάραχος ψυχικά και σωματικά, σεβάσμιος. Και μάλιστα πολλές φορές ακινητοποιείται εντελώς το σώμα, ενώ ο νους αρπάζεται σε θεϊκές αναβάσεις και θεωρίες. «Πολλών γαρ Αγίων τα σώματα κατά τον καιρόν της προσευχής θεαθέντα υπό άλλων εναρέτων ανδρών εφαίνοντο ωσεί νεκρά και ακίνητα, και όταν έπαυεν εκείνη η θεία ενέργεια ήρχοντο εις εαυτούς». Και ποτέ δεν συνέβη να εμφανίζουν οι Άγιοι τέτοιες κινήσεις, που μονάχα σκάνδαλο προξενούν και όχι ωφέλεια.
   Σε μία παράγραφο της επιστολής ο γερο-Δανιήλ κάνει μία χαριτωμένη παρατήρηση: «Αν νομίζεις, π. Καλλίστρατε, πως είναι ορθή και άψογη η συμπεριφορά σου, τότε ας την μιμηθούν και οι άλλοι εξήντα Πατέρες του Μοναστηριού σας, και ας αρχίζουν όλοι να δονούνται και να ταράζονται στις Ακολουθίες και στις Λειτουργίες, και φαντάσου τι έχει να γίνει τότε»!
   Του υπογραμμίζει και τον άλλο κανόνα, ότι η θεία χάρις που ενοικεί στην καρδιά ενός θεοφόρου ανθρώπου συνηθίζει να εκδηλώνει τις ενέργειές της και τις θεοφάνειες όχι ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά στη μοναξιά, στο κελί ή στην έρημο.
   Αφού ο θεοφώτιστος Γέροντας με πολλά επιχειρήματα αποκαλύπτει την πλάνη του, στο τέλος για να μην τον εκθέσει στο επικίνδυνο πνεύμα της λύπης του χορηγεί το βάλσαμο της παρηγοριάς.
   «Δεν εκπλήττομαι του λέγει – για το πάθημά σου. Δεν σε κατακρίνω γι’ αυτό αγαπητέ. Μόνο ο Θεός είναι άπταιστος και ανίκητος. Εμείς βλέπουμε ότι και πολλοί Άγιοι υπέπεσαν σε τέτοιες αποπλανήσεις. Αλλά ο φιλανθρωπότατος Ιησούς μας δεν τους άφησε σ’ εκείνη την απάτη, αλλά τους έσωσε με θαυμαστό τρόπο.

     »Δεν ήταν, σεβαστέ μου, αγιότατος και δοκιμότατος πατήρ ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης; Και όμως στο τέλος της επιγείου ζωής του δεν έπεσε σ’ εκείνη τη φρικτή πλάνη; Ο Πανάγαθος όμως Θεός δεν τον άφησε μέχρι τέλους, αλλά τον έσωσε με θαυμαστό τρόπο.
   »Δεν έπεσαν από άγνοια σε κακόδοξες αιρέσεις και ο αββάς Γεράσιμος και ο Μέγας Ιωαννίκιος και ο Άγιος Αυγουστίνος; Και όμως ο Θεός οικονόμησε τη λύτρωσή τους, και σήμερα τιμώνται και δοξάζονται από την Εκκλησία! Καθώς εκείνοι, επειδή είχαν άλλες θαυμάσιες αρετές, δεν εγκατελείφθησαν, και συ, αγαπητέ μου Γέροντα, θα εξέλθης νικητής».
   Στην καρδιά του π. Καλλιστράτου υπήρχε αρκετό περιθώριο για να δράσει ο Θεός. Δεν έλειπε η αγαθή προαίρεσις. Απλώς δεν έτυχε να βοηθηθεί ως τώρα από έμπειρο και διακριτικό Γέροντα. Γι’ αυτό η επιστολή του γερο-Δανιήλ είχε άμεση επίδραση. Σαν δυνατό φως άρχισε να διασκορπίζει τα σκοτάδια που τόσα χρόνια σύγχυζαν το πνεύμα του. Όταν μάλιστα αργότερα έλαβε και δεύτερη επιστολή, απαλλάχθηκε τελείως από κάθε πλάνη και σατανική κίνηση. Και γεμάτος ταπείνωση έγραψε στο θεοφώτιστο Αγιορείτη Γέροντα:
   «Η επιστολή σου ήταν δίστομος μάχαιρα εναντίον του εχθρού. Με ταχύτητα αστραπής εξαφανίσθηκε η ενέργεια του Σατανά, η πολυχρόνια αυτή τυραννία, που με εξαπάτησε να τη θεωρώ ενέργεια του Θεού και να καυχώμαι. Τώρα απορώ και εξίσταμαι πώς ενήργησε η σεβαστή οσιότης σου, πώς έδειξε απέναντί μου, σ’ εμένα το αίσχος των ανθρώπων, τον ευτελή και ανάξιο, τόση υπερβολική ταπείνωση, πώς ο παντεπόπτης Κύριος που δεν επιθυμεί το θάνατο του αμαρτωλού, ένευσε στην αγαθή καρδιά σου, ώστε να με σηκώσεις από την πτώση όπου με οδήγησε ο θηριώνυμος δράκοντας. Μου φάνηκες σαν άγγελος απεσταλμένος από το Θεό, διότι τα λόγια σου ήταν λόγια Θεού και μόλις τα διάβασα και τα κατενόησα, εξαφανίσθηκε όλη η ενέργεια του εχθρού.
   »Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου…
   »Με ποια γλώσσα να υμνήσω και να μεγαλύνω και να υψώσω αυτή την ευεργεσία! Με άκουσες και έσπευσες γρήγορα να μου ομιλήσεις για την απάτη και την πλάνη του σατανά. Δεν έχω χάρισμα να γράφω ωραία, για να βρω τα κατάλληλα λόγια να σε ευχαριστήσω. Ο Κύριος να σε ανταμείψει για όλα.
   »Αυτά που συνέβησαν σ’ εμένα, οφείλονταν στην έλλειψη οδηγού. Ενώ έκανα νυκτομαχία, νόμιζα πως έκανα θεάρεστους αγώνες…»
   Ο γερο-Δανιήλ συγκινήθηκε υπερβολικά από την τόσο ευχάριστη εξέλιξη της υποθέσεως. Και σχολίαζε την περίπτωση με τα εξής χαρακτηριστικά λόγια:
   «Όλα προέρχονται από τον Πανάγαθον Θεόν. Είδε ο Θεός την πίστη του και με εφώτισε πώς να του απαντήσω. Αυτός ο άνθρωπος είχε καλή προαίρεση και φόβο Θεού, και γι’ αυτό τον λύτρωσε παράδοξα ο Κύριος. Εγώ δεν πίστευα πως θα λυτρωνόταν τόσο γρήγορα και πως ένας τέτοιος παλαιός αγωνιστής θα έδειχνε τόση πίστη και ταπείνωση. Είθε οι ευχές του να με ενισχύσουν κι εμένα που γράφω, αλλά δεν πράττω».

Έλεγε την "ευχή του Ιησού"και άρχιζαν τα "φαινόμενα"...(από εδώ)

Ο π. Αλύπιος, της Ι. Μονής Ξενοφώντος, διακρινόταν πολύ για τον ζήλο του. Ιδιαίτερα αγαπούσε να βρίσκει ένα ήσυχο μέρος και να προσεύχεται συνεχώς με την «ευχή», δηλαδή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Κάθε φορά που έλεγε την «ευχή» σκιρτούσε η ψυχή του από ουράνια, ανέκφραστη χαρά.
Κάποτε όμως τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Χωρίς να μπορεί κι ο ίδιος να καταλάβει τι συνέβη, αδυνατούσε να συνεχίσει την «ευχή». Αν δοκίμαζε μια φορά να την πει, αμέσως – φοβερό και ανεξήγητο – άρχιζε να κλονίζεται το σώμα του. «Και το περίεργον και απορίας άξιον – όπως γράφει κάπου ο ίδιος ο γερο-Δανιήλ - όπου ταραττομένου του σώματός του συνεταράττοντο και όσοι παραπλέυρως αυτού εν τοις στασιδίοις τοις συνεχομένοις απ’ αλλήλων, όλοι ομού μετά των στασιδίων συνεχόρευον οιονεί και συνεταράττοντο. Όταν δε επίσης ηύχετο εν τω κελλίω αυτού, αυτό μετά των παρακειμένων κελλίων, δίκην βεζουβίου εκρήξεως εδονούντο, πράγμα όντι πρωτάκουστον» (Επιστολή προς Γέροντα Καλλίστρατον, 2-4-1911). Εσείετο ο τόπος. Τι γέροντες και Πνευματικοί τον είδαν, τι προσευχές και εξορκισμούς του διάβασαν… Το αποτέλεσμα μηδέν.
Η υπόθεσις έπαιρνε τραγικές διαστάσεις. Επειδή ο π. Αλύπιος είχε, χρόνια τώρα, γίνει ένα με την ευχή, δεν μπορούσε να την σταματήσει. Έτσι ασυναίσθητα, στο κελλί του, στην Εκκλησία, στο φαγητό, στην εργασία κ.λ.π. επρόσφερε ενδόμυχα τα ιερά λόγια. Και αμέσως το κρεβάτι ή τα στασίδια ή το τραπέζι ή τα πράγματα της εργασίας όλα εσείοντο. Και όσοι τυχόν πατέρες ήσαν δίπλα του πήγαιναν και αυτοί πέρα-δώθε! - Σταμάτα, πάτερ Αλύπιε, να λες την «ευχή». Δεν βλέπεις τι κακό γίνεται;
- Μα μήπως το θέλω; Ασυναίσθητα την προφέρω. Συγχωρήστε με πατέρες.
Αφού απελπίσθηκαν απ’ όλους, σκέφθηκαν τον γερο-Δανιήλ. Και ο π. Αβέρκιος, ο οικονόμος του μοναστηριού, ξεκίνησε με τον π. Αλύπιο για τα Κατουνάκια. Βράδυασαν στη Σιμωνόπετρα.
- Πρόσεχε, πάτερ Αλύπιε. Τώρα που θα πάμε στο μοναστήρι μην πεις την «ευχή» και τρομοκρατήσουμε τους πατέρες…
Στον νάρθηκα όμως της Εκκλησίας ξεχάσθηκε και την πρόφερε μία φορά και γύρω του τότε γίνηκε… σεισμός. Την άλλη ημέρα έφθασαν στα Κατουνάκια.
Ο γερο-Δανιήλ έμαθε εν ολίγοις το ιστορικό και μετά πήρε ιδιαίτερα τον π. Αλύπιο.
- Εγώ, του είπε, δεν είμαι Πνευματικός, αλλά πρέπει να μάθω λεπτομερώς την πνευματική σου ζωή. Θα μου κάνεις λοιπόν γενική εξομολόγηση και θα περιγράψεις το πώς σου συνέβη για πρώτη φορά το φαινόμενο.
- … Εκείνη τη νύχτα αγρυπνούσα στο παρεκκλήσιο της αμπελικής κοντά στη Μονή και προσευχόμουνα με το κομποσχοίνι. Σε μια στιγμή χτύπησε ο μάνταλος της πόρτας. Ένοιωσα ένα φόβο στην καρδιά μου και έναν κλονισμό στο σώμα μου. εγώ συνέχισα την προσευχή. Εν τω μεταξύ τα χτυπήματα έγιναν περισσότερα. Ο μάνταλος πήγαινε πάνω-κάτω. Σε λίγο άρχισε να χτυπάει και η πόρτα. Ένα δυνατό χτύπημα. Δεύτερο δυνατό χτύπημα. Αντιλήφθηκα πως ήταν κάτι σατανικό. Προχώρησα ως την πόρτα, αλλά δεν είδα τίποτα. Σε λίγο πάλι χτυπήματα και πάλι κλονισμός στο σώμα μου. βεβαιώθηκα τότε πως ήταν του διαβόλου και δεν έδωσα σημασία. Με περισσότερο τώρα ζήλο έλεγα την «ευχή». Τα χτυπήματα όμως αυξήθηκαν και όχι μόνο το σώμα μου, η πόρτα, αλλά και ολόκληρη η Εκκλησία βρισκόταν σε μία περίεργη κίνηση. Από τη στιγμή εκείνη, όταν σταματούσα την «ευχή» έπαυαν οι κινήσεις. Όταν την έλεγα, άρχιζαν. Έτσι έχουν τα πράγματα, άγιε γέροντα.
Ο γερο-Δανιήλ βυθίστηκε σε σκέψεις. Πρωτάκουστη περίπτωση. Αλλά δεν τον εφόβισε. Και δικαίως, γιατί στους πνευματοφόρους ανθρώπους τίποτε δεν μένει ανεξήγητο. «Ο πνευματικός», όπως το γράφει και ο Απόστολος, «ανακρίνει πάντα». Για μια στιγμή σαν να φωτίστηκε, ρώτησε τον μοναχό:
- Πάτερ Αλύπιε, όταν άρχισαν τα πρώτα έντονα χτυπήματα στην πόρτα, και αντελήφθεις ότι πρόκειται για διαβολική ενέργεια, τι είπες με το λογισμό σου; Τι αισθήματα κυριάρχησαν στην ψυχή σου; Φόβος και δειλία ή αταραξία και περιφρόνησις; Ή μήπως κάτι άλλο τυχόν;
Ο π. Αλύπιος ανέφερε λεπτομέρειες. Και ο γερο-Δανιήλ βρήκε την εξήγηση του φαινομένου: Καθώς ο διάβολος δημιουργούσε τον θόρυβο, ο π. Αλύπιος έλεγε μέσα του: «Ας χτυπάει όσο θέλει. Εμένα δεν πρόκειται να με αποσπάσει από την προσευχή μου. Μήπως τα ίδια δεν έκανε και στο Μέγα Αντώνιο; Αυτός τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου. Είτε ο κλονισμός στο σώμα μου είναι ενέργεια της χάριτος είτε ενέργεια του φθονερού μισοκάλου, εγώ πρέπει συνεχώς μέχρις εσχάτου μου αναπνοής να λέγω την ευχή, και θα σκάσει ο διάβολος». Δηλαδή τον κατέλαβε μία αδιόρατη εκ πρώτης όψεως ομίχλη υπερηφανείας και έδειξε προς τον εχθρό υπεροπτική περιφρόνηση, σαν να είχε φθάσει στα μέτρα του Μεγάλου Αντωνίου. Μολυσμένη πια η προσευχή του από την οίηση δεν ανέβαινε ευπρόσδεκτη στο Θεό.
Ο γερο-Δανιήλ ανέλυσε σε βάθος την υπόθεση και συμβούλεψε τον πολεμούμενο:
- Από τώρα και πέρα λέγε την «ευχή» με ταπείνωση, με συντριβή. Να το αισθάνεσαι, όταν το λες. Να το πιστεύεις ότι είσαι ένας αμαρτωλός, ένας υπόδικος στα μάτια του Θεού. Να θεωρείς την ταραχή του σώματος ως σατανική ενέργεια. Και όταν παρουσιασθεί να παρακαλάς νοερά το Χριστό να την φυγαδέψει. Έτσι μόνο θα ελκύσεις την Θεία Χάρη.
Ο ταλαιπωρημένος από το διάβολο μοναχός βρήκε τη θεραπεία του. Προσευχήθηκε ταπεινά και ειρήνεψε. Ρίχθηκε από τότε με περισσότερο ζήλο στους πνευματικούς αγώνες και στην κατάκτηση της ταπεινώσεως. Αναφέρεται σχετικά ότι απέκτησε το κατά δαιμόνων χάρισμα, αφού με τις φροντίδες του και τις προσευχές του θεραπεύτηκε ένας δαιμονισμένος ονόματι Ευδόκιμος, από την Τήνο, που παρέμενε στην Ι. Μονή Ξενοφώντος. Και τι δαιμονισμένος! Όχι μόνο έβγαζε άτακτες κραυγές και ύβρεις, αλλά πολλές φορές έσπαζε και τις αλυσίδες του. Επί πλέον ερρυπαίνετο συνέχεια από την σωματική του ακαθαρσία. Για να τον θεραπεύσει ο π. Αλύπιος εμόχθησε τρία ολόκληρα χρόνια!

Ενότητα για το Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτηστο ιστολόγιο Αναβάσεις.
Καταχωρίσεις για το Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη (1912-1998)
"Εις όρος μικρόν": μια ταινία & πολλά posts για το μοναχισμό 
Η Παναγία και οι Αγιορείτες

Και:

Ιστορίες πλάνης: Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία

Δαιμονισμός και Επιστήμη

Τα "δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας και πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό 

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Άγιοι της διπλανής πόρτας

Ιστορίες Φωτός

Οράματα εκτός Εκκλησίας

Η λάτρις του Σίβα

---

Των Αγίων Ημερών (30-31 Ιανουαρίου)

January 29, 2014, 1:16 pm

≫ Next: Ιερείς προσευχόμενοι στην Ουκρανία, μέσα στις ταραχές...

≪ Previous: Πνευματικά "φαινόμενα", περιπτώσεις πλάνης &ο άγιος γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης

$

0

0

Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες

Μνήμη της εύρεσης της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823)

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier: Ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ-Κονβαλλιέρ, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό το 1954, πυροβολήθηκε βγαίνοντας από την εκκλησία, στην πόλη του Μεξικού, στις 22 Ιανουαρίου 1984. Η ψυχή του ταξίδεψε για τους ουρανούς στις 31 του ίδιου μήνα. [...]

Οι αγίες Μητέρες των Τριών Ιεραρχών(γιορτάζουν την 1η Κυριακή του Φλεβάρη)

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

Όσιος Αρσένιος ο Νέος εν Πάρω

Ο άγιος νεομάρτυρας Ηλίας Αρδούνης(και άλλοι άγιοι που μεταστάφηκαν στην Ορθοδοξία από το Ισλάμ)

Άλλοι άγιοι στις 30& 31του Γενάρη!...

Ιερείς προσευχόμενοι στην Ουκρανία, μέσα στις ταραχές...

January 29, 2014, 2:35 pm

≫ Next: SAINT ISIDOROS AND THE 72 MARTYRS of Estonia

≪ Previous: Των Αγίων Ημερών (30-31 Ιανουαρίου)

$

0

0

Από την Αέναη επΑνάσταση.

Η παραπάνω στιγμή αποθανατίστηκε στις 22 Ιανουαρίου στο Κίεβο (Ουκρανία) κατά την διάρκεια των βίαιων διαδηλώσεων...
Ένα ορθόδοξος ιερέας με τον σταυρό στο χέριστέκεται μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων καταστολής σε μια προσπάθεια να θυμίσει σε όλους ότι είναι αδέλφια…

Δείτε άλλη μια φωτογραφία που συγκλονίζει!

Ορθόδοξοι ιερείς προσεύχονται στο κέντρο των διαδηλώσεων στο Κίεβο ώστε να επέλθει ειρήνη και ηρεμία.
Οι ιερείς στέκονται ανάμεσα σε διαδηλωτές και τις αστυνομικές δυνάμεις που είναι έτοιμες να επέμβουν...

Πηγή εδώ... Κι εδώδείτε περισσότερες φωτογραφίες από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία που πήρε θανατηφόρα στροφή χθες, με τουλάχιστον δύο διαδηλωτές που σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς. Οι φιλοευρωπαϊκοί διαδηλωτές αύξησαν τις επιθέσεις τους σε ΜΑΤ στο Κίεβο, με πυροτεχνήματα, και κιβώτια γεμάτα βόμβες μολότοφ. Επίσης, δείτε την είσοδό τους νωρίτερα: Διαμαρτυρία στην Ουκρανία. [42 φωτογραφίες]

"Ν": Προσθέτουμε και αυτήν (από τον παραπάνω σύνδεσμο). Ό,τι κι αν κάνει αυτός ο ιερέας (που βέβαια δεν είναι απλά περαστικός, φορώντας το πετραχήλι του), το σίγουρο είναι ότι διακινδυνεύει το κεφάλι του.

"Ν": Η άλλη πλευρά;

Την παραπάνω φωτο δημοσίευσαν τα "Νέα"ως ιερείς που συμμετέχουν στις ταραχές με το πλευρό των εξεγερμένων. Είναι όμως έτσι ή πρόκειται για ιερείς που προσεύχονται για ειρήνη;
Το ιστολόγιο Ολυμπίαγράφει πως πρόκειται για ιερείς από τη σχισματική ομάδα του λεγόμενου "Πατριαρχείου Κιέβου", που έχει αποσχισθεί από την κανονική Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία υπάγεται στο πατριαρχείο της Μόσχας.
Δε μπορώ να ξέρω την αλήθεια. Ίσως έχει και μικρή σημασία. Σημασία έχει να βοηθήσει ο Θεός και να συνέλθει ο λαός, ώστε να μη χυθεί άλλο αίμα. Πουθενά στον κόσμο...

SAINT ISIDOROS AND THE 72 MARTYRS of Estonia

January 31, 2014, 2:31 am

≫ Next: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)

≪ Previous: Ιερείς προσευχόμενοι στην Ουκρανία, μέσα στις ταραχές...

$

0

0

From here (click here!)

 

Dear People,

          One of the great lessons that we learn in life soon after being born into this world is that evil lurks in the hearts of all humanity.  In spite of the Advent of Jesus Christ in Bethlehem two thousand years ago and His profound message of love and understanding, mankind’s fall from the Grace of God often reveals its ugly face.  Jesus Christ established the One, Holy, Catholic and Apostolic Church with his own blood and sacrifice on the Cross of Golgotha.  He has asked us to love one another unconditionally. He says to us in John 13:34. “A new commandment I give to you, that you love one another as I have loved you, that you also love one another.” The message of unconditional love of Jesus Christ is the message that has been proclaimed throughout Christian history and yet there are great divisions in the Christian community today.  Initially there was the One, Holy, Catholic and Apostolic Church that prevailed for 1054 years when the official schism took place between the Greek East and the Latin West.  Five hundred years later the Protestant Reformation took place and since the advent of Protestantism, we have had a constant dissolution of Christian unity.  

 

          In the 21^st, the common enemy of Christianity is secularism, atheism, communism and Islamism.  All these political ideologies are constantly attempting to attract the hearts and minds of all the people of the world.  There has never been a time when Christianity needed a common front to combat all these enemies of the Christian Gospel.  And yet, Christianity is more divided today than ever before.  These divisions are being exacerbated by the watering down of the Christian Gospel that was preached by Jesus Christ.  This has resulted in the West, Europe and America with a form of secularized Christianity.  We need to return to our traditional roots that prevailed during the first one thousand years of Christian history.  The Holy Orthodox Church is that Church that has remained faithful to its Founder, Jesus Christ.  And those of us who are Orthodox Christians must follow the example of Saint Isodoros and the 73 Orthodox Martyrs of Guriev, Estonia in 1472 that you will read about in the story that follows.

          In spite of all the enemies of the original Christian message that prevail in the world today, we must never forget that God’s plan will be fulfilled.  There is no power in this world that can prevail against the divine plan of God.   Look at the State of Israel and the fulfillment of God’s prophecies in the 21^st century.  He never fails to fulfill that which He has prepared for the salvation of humanity.  We must never lose our faith in Jesus Christ and become victims of the powers and principalities of this world.  We Orthodox Christians are called upon to remain faithful to the Saving Message of Jesus Christ found in the Holy Scriptures and in the Holy Tradition of Holy Orthodoxy.  Our faithfulness to our ancient roots will prevail in the face of our common enemy, the powers of Satan and darkness that are attempting to hinder the plan of God to save humanity.

+Fr. Constantine (Charles) J. Simones, Monday, January 13, 2014 

SAINT ISIDOROS OF ESTONIA AND THE 73 MARTYRS

They were martyred by Roman Catholics

On the Feast Day of Epiphany 1472

 

          In areas of the world where the water is frozen on the Feast of Epiphany, the faithful cut an opening in the ice in the form of a Cross. Once this is accomplished and following the Blessing of the Waters service the Cross is immersed in the water by the presiding bishop or priest.  This is what the Orthodox Christian priest Isidoros of Estonia did on the River Emazogki in Giouriev Estonia.  This particular celebration of Epiphany took place in 1472.   As soon as Father Isidoros blessed the waters of the river and finished with the Epiphany Service, he and seventy three of his parishioners were arrested.  The reason they were arrested is that they refused to convert to Roman Catholicism.  Father Isidoros had been in the gun sights of the Roman Catholics for some time.  He encouraged his Orthodox Christian faithful not to betray their faith and cave in to the demands of their Roman Catholic overlords even to the point of being tortured.

          Once these Orthodox Christians were put in jail they were given an ultimatum and a time limit to either convert to Roman Catholicism or face the consequences. In jail Father Isidoros was encouraging his faithful to stand firm in their Orthodox Christian Faith and he even strengthened them spiritually by giving them Holy Communion. Meanwhile a judicial decision was promulgated in the city of Giouriev in the presence of Bishop Andrew, the Roman Catholic Bishop, and the leaders of the city.  Amongst the Orthodox Faithful who were in jail were many women and children.  When the Roman Catholics saw the firmness of the faith of the Orthodox Christians, they decided to choke them to death.  They beat them up and dragged them to the river where the blessing of the water had taken place. They threw their bodies into the Cross opening in the ice and they all became martyrs for their faith.  When the ice melted the following spring, the bodies of the 73 martyrs and Father Isidoros floated to the surface of the river.  The bodies of the martyrs were lovingly gathered up by the Orthodox faithful of Estonia and buried them with honors as defenders of Holy Orthodoxy.  The Orthodox Church of Estonia declared their sainthood in 1897.  These martyrs are honored on January 8 every year.

          This is an interesting note on the profound tragedy that took place on Epiphany in Estonia in 1472.   All of this Christian infighting took place in Gouriev, Estonia and led to the tragic consequences in spite of the fact that Prince John 111 of Moscow had signed an agreement with the Knights of Livonia in 1463.  This agreement said that the religious freedom of the Orthodox Christian faithful should be respected and that they should not be forced to convert to Roman Catholicism.  But unfortunately, the German Knights never honored this agreement. These knights constantly threatened and tortured the Orthodox faithful in this part of the world.  Because of this German persecution Father Isidoros and his 73 parishioners became Martyr Saints of Holy Orthodoxy.

 

GLORIFIED IS THE NAME OF GOD IN HIS HOLY SAINTS

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ

ΙC XC

NIKA

Translated by: Fr. Constantine J. Simones, Waterford, CT, USA, on Friday, January 10, 2014. 860-460-9089, cjsimones300@gmail.com

 

Click:

The "God" of Western Theology 

Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Papism (Catholic Church)
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World

Faith And Science In Orthodox Gnosiology and Methodology

LIVE, BEYOND THE LIMITS!

The Saints and the animals

Literature, Culture and the Western Soul

Orthodoxy

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco

"THEOSIS" IN SAINT SILOUAN THE ATHONITE AND STARETS SOPHRONY OF ESSEX

Western Europeans in Search of Truth - The Nativity of the Mother of God Convent, Asten, the Netherlands
Klaus Kenneth, the spiritual traveler

Orthodox Church of Poland

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)

January 31, 2014, 1:20 pm

≫ Next: Ο Άγιος των Αμπελιών &των Πουλιών και η Ορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας

≪ Previous: SAINT ISIDOROS AND THE 72 MARTYRS of Estonia

$

0

0

"Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκιά μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ'επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει".

†Αθηνών Χριστόδουλος, τελευταίο του μήνυμα, Πρωτοχρονιά 2008 (από εδώ).

Όταν ζούσε, ήμουν πιο αφελής απ'όσο σήμερα και πολύ πιο έτοιμος να δικάσω τους πάντες και τα πάντα. Έχαψα λοιπόν αμέσως την εικόνα του που πλάσσαραν τα ΜΜΕ: πως ήταν ένας φιλόδοξος υποκριτής.

Γελοιοποιήθηκε από κάθε σατιρική εκπομπή της τηλεόρασης κι από οποιονδήποτε που ήθελε να πουλήσει εξυπνάδα. Συκοφαντήθηκε πως ήθελε να ιδρύσει κόμμα, να κυβερνήσει την Ελλάδα, να μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδος σε πατριαρχείο για να γίνει ο ίδιος πατριάρχης...
Τώρα, πιο νηφάλιος, έχω άλλη άποψη γι'αυτόν. Ίσως έκανε και λάθη (όπως όλοι μας), όμως πιστεύω πως έπραξε ακριβώς αυτό που οφείλει να πράττει η Εκκλησία, η κιβωτός και μάνα μας: αγωνίστηκε για το λαό, προσπάθησε να προστατέψει το λαό μας (το λαό του, το λαό του Χριστού μας) από τα αρπαχτικά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.
Ο Αλαβάνος τον κατηγόρησε πως «χρησιμοποιεί το θρησκευτικό συναίσθημα για να διχάσει τον λαό σε πιστούς και σε άπιστους» (εδώ). Μα ο Χριστός δε διχάζει, ενώνει. Διχάζουν οι πονηροί κήρυκες της αθεΐας, που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ζώο, τον ελεύθερο σε σκλάβο, την αλήθεια σε ψέμα.

Φωτο από εδώ

Κάποιοι προτείνουν ένα σενάριο, πως ο ξαφνικός θάνατός του δεν ήταν τυχαίος· ότι του προκάλεσαν τον καρκίνο με ραδιενεργή ουσία, π.χ. πολώνιο, για να ξεκουμπιστεί και να μπει ανεμπόδιστα σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο υποδούλωσης της πατρίδας μας και καταστροφής του λαού μας μέσω της "οικονομικής κρίσης". Αν ο Χριστόδουλος ζούσε, δεν ξέρουμε πώς θα αντιδρούσε, πάντως σίγουρα δε θ'ανεχόταν το ανήθικο, προδοτικό παιχνίδι σε βάρος του λαού και της χώρας μας. Παρόμοιο θάνατο λένε πως είχαν βρει μεθοδευμένα ο Γιάσερ Αραφάτ (εδώ), ο Ούγκο Τσάβεςκαι ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος.
Δε θα πω ούτε ναι, ούτε όχι. Ούτε και θα υποτιμήσω την παρουσία του σημερινού αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄, που μπορεί να μην αστράφτει και να μη βροντάει, αλλά κάνει παρεμβάσεις, ηγείται μιας Εκκλησίας που βαστάζει τα βάρη των αναγκών αναρίθμητων ανθρώπων (όχι μόνο σε φαγητό) και, αν ενεργεί υπέρ του λαού μακριά απ'τις κάμερες, είμαι πολύ βαθιά νυχτωμένος για να το ξέρω.

Όμως, ο Χριστόδουλος βρόνταγε και άστραφτε - και οι ορθόδοξοι επίσκοποι έχουν παράδοση στο να υπερασπίζονται το λαό τους ασκώντας κριτική στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα (π.χ. οι Τρεις Ιεράρχες), όχι μόνο επειδή "κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του", αλλά επειδή είναι οι πνευματικοί ΗΓΕΤΕΣ του λαού μας και, δεδομένου ότι η πολιτική και οικονομική (θα έλεγα: και συνδικαλιστική) ηγεσία είναι ξεπουλημένη, μόνο αυτοί έχουν μείνει να πολεμήσουν για μας! Όποιοι λοιπόν ισχυρίζονται πως ο εκκλησιαστικός ηγέτης πρέπει να σιωπά ή πως είναι ένας απλός πολίτης, δεν αγαπούν το λαό μας - ή απλώς έχουν πέσει θύματα προπαγάνδας, που τόσο έντονη ασκείται με κάθε μέσο κι από κάθε υπαλληλίσκο της Νέας Τάξης!...
Αυτά, ως μια μικρή εξομολόγηση και μια προσευχούλα για την ανάπαυσή του.
Ο Θεός ας μας βοηθήσει κι ας μας δώσει ηγέτες που θα μας οδηγήσουν στην πνευματική μας τροφή, παρόλο που κατά βάθος δε νομίζω ότι το αξίζουμε. [Ως ΥΓ θα πω ότι θεωρώ παρόμοιους ηγέτες - όχι αλάνθαστους βέβαια, και οι οποίοι υποσκάπτονται από την υποκινούμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ - τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης και το Σεραφείμ Πειραιώς, ενώ επίσης σημαντικοί επίσκοποι και πνευματικοί ηγέτες του τόπου μας υπάρχουν κι άλλοι, όπως ο Γόρτυνος Ιερεμίας, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο Σιατίστης Παύλος (εδώ θα διαφωνήσουν ορισμένοι, δε με νοιάζει όμως) και άλλοι].

Λίγα για το μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο:

Βιογραφικό του, όπου και στοιχεία για το έργο του ως μητροπολίτη Δημητριάδος και κατόπιν αρχιεπισκόπου Αθηνών
Ιστοσελίδα αφιερωμένη στο πρόσωπο και το έργο του
Ιστοσελίδα αφιερωμένη σε αυτόν με πολλά άρθρα πνευματικών ανθρώπων για το πρόσωπό του
Άρθρα γι'αυτόν στο ιστολόγιο Τι και Πώς 

Η αίτηση συγγνώμης του Χριστόδουλου προς τους νέους:

Ο Άγιος των Αμπελιών &των Πουλιών και η Ορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας

February 1, 2014, 7:49 am

≫ Next: Ντοκιμαντέρ: Άγιος Αναστάσιος εκ Παραμυθίας

≪ Previous: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)

$

0

0

Στο έμπα του Φλεβάρη: Άγιος μεγαλομάρτυρας Τρύφωνας, ο άγιος των Αμπελιών & των Πουλιών

2 Φεβρουαρίου: Υπαπαντή του Κυρίου: η Ορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας(κοίτα πόσες Παναγίες γιορτάζουναυτή τη μέρα!)

Υπαπαντή: Εορτή δυνάμεως ζωής ακαταλύτου

Άλλοι άγιοι στη 1και τις 2του Φλεβάρη (& ο άγιος Νικόλαος της Ιαπωνίας)

Οι άγιοι Συμεών ο Θεοδόχος & Άννα η Προφήτισσα, που συμμετείχαν στην Υπαπαντή του Κυρίου, γιορτάζονται στις 3 του Φλεβάρη. 

Εικόνα του αγιογράφου Michael Hadjimichael (από εδώ):

Ντοκιμαντέρ: Άγιος Αναστάσιος εκ Παραμυθίας

February 1, 2014, 2:25 pm

≫ Next: Όταν οι Μπολσεβίκοι άλλαξαν το Ημερολόγιο...

≪ Previous: Ο Άγιος των Αμπελιών &των Πουλιών και η Ορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας

$

0

0

Paramythia-online.gr. Από τον Προσκυνητή.
Δείτε και:Άγιοι από την Ιερά Μητρόπολη Παραμυθίας

Όταν οι Μπολσεβίκοι άλλαξαν το Ημερολόγιο...

February 2, 2014, 10:58 am

≫ Next: Επί Γης ειρήνη: η απάντηση στην κοινωνική βία

≪ Previous: Ντοκιμαντέρ: Άγιος Αναστάσιος εκ Παραμυθίας

$

0

0

 
Το παρακάτω άρθρο δεν έχει μόνο ιστορική σημασία, αλλά είναι εξαιρετικά & δραματικά επίκαιρο (βλ. εδώ& εδώ). Πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (με πηγές: εδώ& εδώ). Εμείς από Σαλογραία.

Όταν οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, ο στόχος τους ήταν να επιφέρουν δραστικές αλλαγές στις δομές της κοινωνίας. Ένας τρόπος με τον οποίο προσπάθησαν να το κάνουν αυτό ήταν με την αλλαγή του ημερολογίου. Το 1929, δημιούργησαν το «Σοβιετικό Αιώνιο Ημερολόγιο», το οποίο άλλαξε την δομή της εβδομάδας, του μήνα και του έτους.

Ο μήνας διαιρέθηκε σε 6 πεντάδες και το έτος σε 72.  Αργίες δεν προβλέπονταν, παρά μόνο ευκαιριακά.

Εννοείται ότι η αργία της Κυριακής καταργήθηκε.

Πολλές φορές όταν ισχυρές πολιτικές ιδεολογίες, κατάφερναν ανατροπές στην πολιτική κατάσταση της εποχής τους, ήθελαν να αποτυπώσουν την ιδεολογία τους (και κατ’ αυτό τον τρόπο να «διαιωνίσουν» την παρουσία τους στη ροή του χρόνου) - εκτός των άλλων νεωτερισμών - και με διαφορετικά από τα ισχύοντα ημερολόγια.

Ο κύριος στόχος τους ήταν να τονίσουν στον αποδέκτη λαό ότι η «νέα κατάσταση» έρχεται σε αντίθεση με την παλιά και συνεπώς με τα κηρύγματά τους εγκαινιάζουν κάτι καινούργιο που θα αποτελέσει «σταθμό» μέσα στο χρόνο.

 

Η πιο ανατρεπτική αλλαγή του ισχύοντος ημερολογίου, δηλαδή του χριστιανικού, έγινε στη Γαλλία το1793.

Οι Γάλλοι επαναστάτες, επιθυμούντες να υπογραμμίσουν την κατάργηση του παλαιού καθεστώτος και την εγκαθίδρυση του νέου, της δημοκρατίας, καθιέρωσαν το«δημοκρατικό ημερολόγιο»(calendrier républicain) υπολογίζοντας αναδρομικά το 1792 ως«έτος 1».

Το «δημοκρατικό ημερολόγιο» διεπόταν από έντονο ορθολογιστικό και αντιχριστιανικό πνεύμα.

Η σοβιετική μεταρρύθμιση του Γρηγοριανού ημερολογίου ήταν πολύ διαφορετική από το «δημοκρατικό ημερολόγιο» που έγινε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Αν και δεν αναιρέθηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, η νέα μεταρρύθμιση αναδιάρθρωσε πλήρως τις εβδομάδες.

Ο επίσημος λόγος ήταν η «μεγαλύτερη παραγωγικότητα από τους εργαζόμενους και τα εργοστάσια», αλλά όπως και στη γαλλική μεταρρύθμιση πριν από αυτό, η σοβιετική ημερολογιακή μεταρρύθμιση ήταν σε μεγάλο βαθμό μια αντίδραση ενάντια στην (χριστιανική) θρησκεία.

[Στις 10 Δεκεμβρίου 1918 θεσπίστηκαν έξι Μπολσεβίκικες γιορτές κατά τη διάρκεια των οποίων οι εργασίες απαγορεύονταν. Η 1ηΙανουαρίου – εορτή Πρωτοχρονιάς, η 22η Ιανουαρίου η εορτή της «Ματωμένης Κυριακής του 1905», η 12η Μαρτίου - εορτή της «Ημέρας της Ανατροπής της απολυταρχίας», η 18η Μαρτίου – εορτή της «Ημέρας της Παρισινής Κομμούνας», η 1η Μαΐου – εορτή της «Παγκόσμιας Ημέρας των Εργαζομένων», η 7η Νοεμβρίου – εορτή της «Ημέρας της Προλεταριακής Επανάστασης». Τον Ιανουάριο του 1925 η επέτειος του θανάτου του Λένιν το 1924 προστέθηκε στην 21η Ιανουαρίου.] 

 

Τον Μάιο του 1929, ο Εβραίος μπολσεβίκος Yuri M. Larin(κανονικό όνομα: Mikhail Aleksandrovich Luria, γιος του σιωνιστή Shneur Zalman Luria), πρότεινε μια συνεχή εβδομάδα παραγωγής. Ενώ αρχικά η πρότασή του ελαφρώς απορρίφθηκε, τον επόμενο μήνα κέρδισε την υποστήριξη τουΙωσήφ Στάλιν, ηγέτη (Γενικού Γραμματέα) της Σοβιετικής Ένωσης. Κάθε αντίθεση στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση γρήγορα συνθλίφτηκε ως «αντεπαναστατικό γραφειοκρατικό σαμποτάζ». Δύο μήνες αργότερα, στις 26 Αυγούστου 1929, το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (CPC) αποφάσισε ότι όλες οι παραγωγικές επιχειρήσεις θα μεταφέρονταν από την παραδοσιακή εβδομάδα εργασίας που διακόπτεται από το Σαββατοκύριακο, σε μια εβδομάδα συνεχούς παραγωγής. Περαιτέρω, η CPC δήλωσε ότι ήταν «απαραίτητο η συστηματική προετοιμασμένη μετάβαση των επιχειρήσεων και θεσμών στην συνεχή παραγωγή να αρχίσει κατά τη διάρκεια του οικονομικού έτους 1929-1930».

Η ιδέα φάνηκε απλή: διαιρέστε το σύνολο των εργαζομένων σε βάρδιες.
Αυτό ίσχυε όχι μόνο για τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, αλλά και για το προσωπικό των καταστημάτων και τους κυβερνητικούς υπαλλήλους.
Με τα εργοστάσια και τα καταστήματα να λειτουργούν και να παράγουν 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα της εβδομάδας, η παραγωγικότητα θα αυξηθεί.

Αυτό ονομάστηκε‘nepreryvka’ ή εβδομάδα «χωρίς διακοπή».

Η μεταρρύθμιση στο ημερολόγιο ήταν απλά μόνο αυτό που φαινόταν.

Η επίδραση στην κοινωνική ζωή ήταν καταστροφική.

Οι εβδομάδες ήταν πέντε ημέρες.
Κάθε μέρα ήταν κωδικοποιημένη είτε με ένα λατινικό αριθμό, I έως V, είτε με ένα χρώμα. Αυτά τα χρώματα σύντομα ήρθαν να ταυτιστούν με ορισμένες ημέρες της εβδομάδας.

Οι εργαζόμενοι σημείωναν έναν αριθμό ή ένα χρώμα για να δείξουν τις μέρες που είχαν ρεπό.

Με ένα τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας να εργάζεται οποιαδήποτε δεδομένη ημέρα, το αποτέλεσμα ήταν να απομονώνεται από τους φίλους, τα μέλη της εκκλησίας και της οικογένειάς του.

Εάν ο σύζυγος αναπαύονταν κάθε Κόκκινη ημέρα, η σύζυγος ξεκουραζόταν κάθε Μπλε ημέρα και τα παιδιά δεν είχαν σχολείο κάθε Πράσινη ημέρα, υπήρχαν πολύ λίγες ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση ακόμη και εντός της οικογένειας, μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς.

 

Οι εργαζόμενοι μπορεί να αναπαύονταν πιο συχνά από ό, τι πριν (μία φορά κάθε πέντε, αντί για επτά, ημέρες), αλλά σίγουρα δεν ξεκουράζονταν μαζί, ως μία κοινωνία, δεδομένου ότι το 80 τοις εκατό του συνόλου του ενεργού πληθυσμού θα ήταν στην εργασία οποιαδήποτε δεδομένη ημέρα.

Είτε Χριστιανός, είτε μουσουλμάνος, είτε Εβραίος, είτε άθεος, η ζωή ενός ατόμου περιστρέφονταν γύρω από τις ημέρες που δεν είχε εργασία.

Το σοβιετικό ημερολογιακό πείραμα ήταν πολύ πιο ριζοσπαστικό από εκείνο των Γάλλων.

Αντί απλά να αλλάξουν τον αριθμό των ημερών σε μια εβδομάδα,οι Σοβιετικοί ουσιαστικά χώρισαν την κοινωνία σε πέμπτα : το ένα πέμπτο της κοινωνίας που ζούσε από το ένα ημερολόγιο, το δεύτερο ένα πέμπτο ζούσε από ένα άλλο, το τρίτο από ακόμα ένα άλλο και ούτω καθεξής.

Αυτή ήταν μια κατακερματισμένη κοινωνία. Εκκλησίες, οικογένειες, ολόκληρη η κοινωνία δεν ήταν πλέον ένα αρμονικό σύνολο, αλλά, στην ουσία, πέντε ξεχωριστές κοινωνίες, που ζούσαν παράλληλα, αντί να ζουν από κοινού.

Ως κοινωνικό πείραμα, οδήγησε σε μια πλήρη κατάρρευση της οικογενειακής μονάδας.

 

Το ότι κάποιος θα επέλεγε τους φίλους του μεταξύ εκείνων που είχαν τις ίδιες ημέρες ρεπό, είναι απολύτως κατανοητό, δεδομένου ότι, κατά τις ημέρες που οι εργαζόμενοι είχαν ρεπό, μόνο ένα περίπου 20 τοις εκατό των ανθρώπων γνώριζε ότι θα είναι διαθέσιμο για κοινωνικές σχέσεις, το άλλο 80 τοις εκατό για εργασία.

Ωστόσο, όπως φαίνεται από την ακόλουθη καταγγελία, η οποία δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα ‘Πράβντα’ την ίδια την μέρα που η ‘nepreryvka’ τέθηκε σε ισχύ, τέτοια προβλήματα επισκιάστηκαν από την πραγματική διακοπή της οικογενειακής ζωής που επέφερε η μεταρρύθμιση :

«Τι μένει σε εμάς να κάνουμε στο σπίτι, αν οι γυναίκες μας είναι στο εργοστάσιο, τα παιδιά μας στο σχολείο και κανείς δεν μπορεί να μας επισκεφθεί... ; Αυτό δεν είναι αργία, αν πρέπει να είσαι μόνος σου».

Λαμβάνοντας υπόψη την παραδοσιακή μαρξιστική αποστροφή προς την οικογένεια (βλέπε κι εδώ), είναι αρκετά πιθανό ότι η ενδεχόμενη καταστροφή της οικογένειας μπορεί να ήταν η πραγματική ατζέντα των αρχιτεκτόνων της Σοβιετικής ημερολογιακής μεταρρύθμισης.



Η δυσαρέσκεια του πληθυσμού οδήγησε σύντομα σε μια τροποποίηση της ημερολογιακής μεταρρύθμισης.

Στις 16 Μαρτίου του 1930, η «κυβέρνηση της Επιτροπής του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας για τη Μετάβαση των Επιχειρήσεων και Γραφείων σε μια Εβδομάδα Συνεχούς Παραγωγής» αναγνώρισε την ανάγκη να υπάρχουν ίδια ρεπό και ότι θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα εν λόγω αιτήματα για προγράμματα ανάθεσης εργασιών.

Το CPC εξέδωσε διάταγμα στις 23 Νοεμβρίου 1931, το οποία τερμάτιζε ένα πείραμα τόσο καταστροφικό για τις οικογένειες. Ωστόσο, δεν αποκαταστάθηκε η παραδοσιακή εβδομάδα των επτά ημερών. Από τότε και μέχρι τον Ιούνιο του 1940, το Σοβιετικό Γρηγοριανό ημερολόγιο χωρίστηκε σε μήνες που περιείχαν πέντε εβδομάδες έξι ημερών ή αλλιώς ‘chestidnevki’. Η έκτη ημέρα ήταν κοινό ρεπό για όλους.

Είναι γνωστό ότι κατά τον Μαρξ η θρησκεία ήταν απλώς μια "απόδραση από την πραγματικότητα". Έπρεπε λοιπόν, οπωσδήποτε η θρησκεία να φύγει από την μέση. Το σύνθημα του καθεστώτος των μπολσεβίκων ήταν : «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Ως τέτοια, η θρησκεία θεωρήθηκε "δεισιδαιμονία για τα αδύναμα μυαλά"η οποία έπρεπε να "συντριβεί".

Όπως και στη Γαλλία 140 χρόνια νωρίτερα, ο κύριος σκοπός της κατάργησης της εβδομάδας των επτά ημερών στη Σοβιετική Ένωση ήταν να καταστραφεί η θρησκεία. 

 

 Όχι μόνο ήταν δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος μια κυριακάτικη λειτουργία, αλλά μόνο μία φορά κάθε τριάντα πέντε ημέρες ο εργαζόμενος, θα μπορούσε να πάει στην εκκλησία.

Όταν ο Κομισάριος Εργασίας εξέφρασε την ανησυχία του για το μέλλον της Κυριακής ως βιώσιμης ημέρας στο ημερολόγιο, κατηγορηματικά δήλωσε ότι ο σκοπός της μεταρρύθμισης ήταν, στην ουσία, «η καταπολέμηση του θρησκευτικού πνεύματος».

Ο εκκλησιασμός και ο γάμος, δύο θεοίδρυτοι θεσμοί, δέχτηκαν την επίθεση από την διαβολική ημερολογιακή μεταρρύθμιση.

Η ανατροπή αυτής της μεταρρύθμισης ξεκίνησε από πιστούς αγρότες.

Όπως και στη Γαλλία 140 χρόνια νωρίτερα , ήταν ο κατ’ ουσίαν πιστός στις παραδόσεις αγροτικός πληθυσμός ο οποίος ηγήθηκε του κινήματος για τη διατήρηση της εβδομάδας των επτά ημερών.

Όταν οι αρχές επέμειναν να ξεκουράζονται σύμφωνα στο νέο κοσμικό εβδομαδιαίο ρυθμό, πολλοί αγρότες ακολούθησαν το παράδειγμα των προκατόχων τους, των Γάλλων καισαμποτάρισαν τις προσπάθειές τους με το να παίρνουν και τις επίσημες σοβιετικές κρατικές αργίες και τις ημέρες εκκλησιασμού της παραδοσιακής εβδομάδας, τις οποίες προκλητικά σημείωναν στα επίσημα χρονοδιαγράμματα που εκδίδονταν από το τυπογραφείο της κυβέρνησης. 

 

Η ημερολογιακή μεταρρύθμιση δεν είχε τα παραγωγικά και οικονομικά οφέλη που οραματίστηκαν οι μπολσεβίκοι. Όχι μόνο οι μηχανές κατέρρεαν περισσότερο καθώς δεν υπήρχε χρόνος να γίνει η συντήρηση ρουτίνας, αλλά και με τους εργαζόμενους στο ίδιο εργοστάσιο να φεύγουν από την εργασία ή να επιστρέφουν στη δουλειά κάθε μέρα, η έλλειψη συνέχειας στο εργατικό δυναμικό συνέβαλε στη μείωση της παραγωγής αλλά και στην αύξηση της ανευθυνότητας η οποία, με τη σειρά της, έφερε ακόμη περισσότερη μειωμένη παραγωγή.

Ο επίσημος λόγος που δόθηκε για την εγκατάλειψη του μεταρρυθμισμένου ημερολογίου ήταν η αποκατάσταση της παραγωγικότητας.
Ωστόσο, ένας μεγάλος παράγοντας που συνέβαλλε, αν και δεν αναγνωρίστηκε επίσημα, ήταν η άρνηση των χωρικών να συμμορφωθούν πλήρως.

Για να εκτιμηθεί ο ρόλος που διαδραμάτισαν τα θρησκευτικά συναισθήματα στην πτώση της ‘chestidnevki’, ας σημειωθεί ότι, μαζί με την αποκατάσταση του εβδομαδιαίου κύκλου των επτά ημερών, οι σοβιετικές αρχές αποκατέστησαν και την Κυριακή ως την επίσημη ημέρα της εβδομαδιαίας ανάπαυσης.

Αν δεν υπήρχαν οι ισχυρές θρησκευτικές πιέσεις προφανώς, η κυβέρνηση θα μπορούσε να επιλέξει εύκολα οποιαδήποτε άλλη ημέρα της εβδομάδας, ιδίως με δεδομένο το γεγονός ότι η Κυριακή ήταν επισήμως «νεκρή» σχεδόν έντεκα χρόνια.

Στις 26 Ιουνίου 1940 το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ αποκατέστησε την εβδομάδα των επτά ημερών. 

 

Επισκεφτείτε επίσης:

Για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής...

Οι 5 φάσεις των σχέσεων Κράτους & Εκκλησίας στην αθεϊστική Ρωσία (ΕΣΣΔ)

Αντιχριστιανική Προπαγάνδα και ΜΜΕ: Εισαγωγικά

Ένα αντιθρησκευτικό ρωσικό αναγνωστικό του 1933 για τα παιδιά του νηπιαγωγείου και της πρώτης τάξης των δημοτικών σχολείων της Σοβιετικής Ένωσης (φωτο)
Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού;
Ο Χριστιανισμός, ο Μαρξισμός και η Αγάπη 
Ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας του χριστιανισμού
Αναίρεση δυο μύθων για τον καπιταλισμό & την παγκόσμια κρίση
Το πιο επαναστατικό κοινωνικό μήνυμα 
Ο χριστιανισμός είναι συντηρητικός ή επαναστατικός;

ΚΑΙ:
ΡΩΣΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ (ενότητα)
Ρώσοι Νεομάρτυρες(μελέτη)

Η εκτός νόμου Ρωσική "Εκκλησία των Κατακομβών"
«Σχεδόν άγιοι»

Ο τρελός δεσπότης (άγιος Βαρνάβας Μπελιάγεφ)

«Αγάπησα το μαρτύριο, που τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή» (αφιέρωμα στον άγιο Λουκά τον Ιατρό)
Οι τυφλοί ψάλτες & ο άγιος μαέστρος
Άγιος Ανδρόνικος του Περμ (ο δεσπότης που συνελήφθη από εκατοντάδες στρατιώτες)
Είναι άγιοι οι Ρωμανώφ;
Αγία Ελισάβετ Φεοντόροβνα, η φιλάνθρωπη νεομάρτυρας
Ορθόδοξη Ρωσία (ενότητα)

Και:"Παιδιά χωρίς Θεό" (ιστοσελίδα για την εξάπλωση του αθεϊσμού στα παιδιά)

---

Επί Γης ειρήνη: η απάντηση στην κοινωνική βία

February 3, 2014, 12:24 pm

≫ Next: A Life Transformed

≪ Previous: Όταν οι Μπολσεβίκοι άλλαξαν το Ημερολόγιο...

$

0

0

 

"Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βιος
κι από το στόμα την μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
χαρά στους που ‘ναι οι δυνατοί!
Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί
γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση."
Οδυσσέας Ελύτης

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΒΗΜΑΤΑ

 

«Επί γης ειρήνη». Ο αγγελικός ύμνος είναι γεγονός ότι ποτέ δεν έχει χάσει την αξία του. Στις μέρες μας όμως η ειρήνη έπαψε να έχει σχέση κυρίως με πολέμους, αιματοκυλίσματα, εξοπλισμούς, φόβο θανάτου από καταστροφές. Όχι ότι εξέλειπαν. Κατά καιρούς, ακόμη και σχετικά κοντά μας, ο «άρχων του κόσμου τούτου», γιατί αυτός είναι που οδηγεί τους ανθρώπους και τους λαούς σε συγκρούσεις, για να αναστατώνει τον κόσμο και τις ζωές μας, μας υπενθυμίζει πόσο επισφαλής είναι η ειρήνη που ζούμε. Ωστόσο,παρά την παγκόσμια ευθραυστότητα, η ευχή «επί γης ειρήνη» έχει να κάνει σήμερα κυρίως με τις καρδιές μας, την ύπαρξή μας και τις συγκρούσεις τις οποίες αυτή βιώνει. Έχει να κάνει και με την ίδια την κοινωνία, η οποία αντιμετωπίζει στα σπλάχνα της το φαινόμενο της βίας. Μπορεί σε συνολικό επίπεδο και σε σχέση με τα γεγονότα που μας απασχολούν το πρόβλημα της βίας, η οποία διαλύει την ειρήνη, να μην φαίνεται τόσο σημαντικό. Όμως η βία υπάρχει, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες διαστάσεις, τόσο στην στάση του κράτους έναντι των ανθρώπων, όσο και στην στάση κοινωνικών ομάδων έναντι του κράτους, αλλά και στην ζωή των οικογενειών, όπως επίσης και σε χώρους όπου επισυμβαίνει η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, όπως το σχολείο, τα ΜΜΕ, ο αθλητισμός. Το αίτημα για ειρήνη λοιπόν ούτε έχασε ούτε θα χάσει την επικαιρότητά του.

 

Η βία έχει τη ρίζα της στην εσωτερική διάσπαση του ανθρώπου.Είναι ένα πνευματικό τραύμα το οποίο ανακύπτει από την σύγκρουση του παλαιού ανθρώπου, του υποστρώματος εκείνου της ψυχής που δεν μας αφήνει να αγαπήσουμε πέρα από τον εαυτό μας, με τον νέο άνθρωπο, με την δίψα της ανθρώπινης ύπαρξης να πορευτεί στο «καθ’ ομοίωσιν» Θεού. Γιατί βιώνουμε, από τη στιγμή που είμαστε ελεύθεροι, αυτή την σύγκρουση, όχι δυαλιστικά, ως σύγκρουση δύο θεών ή δύο κόσμων εντός μας, του καλού και του κακού, του φωτός και του σκοταδιού, τα οποία παλεύουν επειδή είναι ισοδύναμα και επαφίεται στον άνθρωπο ποιο από τα δύο θα νικήσει. Για την πίστη μας το κακό είναι παρυπόσταση.Αυτό σημαίνει ότι καταλαμβάνει τον χώρο της ύπαρξης ή της ζωής όταν απουσιάζει το καλό. Όταν δηλαδή απουσιάζει ο Θεός από την ύπαρξη ή τον κόσμο εξαιτίας της ελεύθερης επιλογής του ανθρώπου να πορεύεται με κριτήριο τον εαυτό του και σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος αυτοθεοποιείται. Τότε η κατάσταση αυτή λειτουργεί ως  κακό.

 

  

Οι τρεις πειρασμοί του Ιησούστην έρημο. Ο διάβολος εικονίζεται πολύ μικρότερος απ'το Χριστό, για να φανεί η αδυναμία του. Έτσι εικονίζεται πάντα στις ορθόδοξες εικόνες (η αδυναμία αυτή βέβαια είναι απέναντι στο Θεό & στους αγιασμένους ανθρώπους που έχουν μέσα τουςτη θεία χάρη [υπάρχουν και δίπλα σουτέτοιοι], όχι απέναντι στις κοινές δυνατότητες του ανθρώπου).

 

 Όμως το κακό είναι και προσωποποιημένο. Εφευρέτης του είναι ο διάβολος, η απόλυτη προσωποποίησή του, διότι αυτός έχει διαλέξει να μην έχει αφήσει ούτε ίχνος στην ύπαρξή του για την παρουσία του φωτός που αναδύεται μέσα από την κοινωνία με το Θεό. Η ανταρσία του έναντι του Θεού τον έχει καταστήσει μισόθεο και, την ίδια στιγμή, μισόκαλο. Αυτό σημαίνει  ότι έχει επιλέξει, ουσιαστικά χωρίς περιθώριο τροπής, να λειτουργεί ως η αντίθεος δύναμη στον κόσμο, χωρίς όμως να μπορεί να παρεισφρύσει στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, αλλά μόνο να τον πειράξει. Δεν είναι πανίσχυρος, αλλά πειραστής.  Εναπόκειται στην κατάφαση του ανθρώπου αν θα συνεργήσει στο κακό, καθώς δεν είναι υποχρεωτική η διάπραξή του είτε με την σκέψη είτε με την επιθυμία είτε με το συναίσθημα είτε με τα έργα, δηλαδή με τα πάθη που γίνονται έμπρακτη κατάσταση. Όμως ο άνθρωπος βιώνει εντός του αυτή τη σύγκρουση με τον πειραστή. Και σχηματίζεται ανά πάσα στιγμή στον εαυτό μας ο «παλαιός άνθρωπος, ο φθειρόμενος κατά τας επιθυμίας της σαρκός». 

 

     Αυτός που λειτουργεί ως «ο έτερος νόμος εν τοις μέλεσιν ημών» (14 Οίδαμεν γαρ ότι ο νόμος πνευματικός εστιν· εγώ δε σαρκικός ειμι, πεπραμένος υπὸ την αμαρτίαν. 15 ό γαρ κατεργάζομαι ου γινώσκω· ου γαρ ό θέλω τούτο πράσσω, αλλ᾿ ό μισώ τούτο ποιώ. 16 ει δε ό ου θέλω τούτο ποιώ, σύμφημι τω νόμω ότι καλός. 17 νυνὶ δε ουκέτι εγὼ κατεργάζομαι αυτό, αλλ᾿ η οικούσα εν εμοὶ αμαρτία. 18 οίδα γαρ ότι ουκ οικεί εν εμοί, τούτ᾿ έστιν εν τη σαρκί μου, αγαθόν· το γαρ θέλειν παράκειταί μοι, το δε κατεργάζεσθαι το καλὸν ουχ ευρίσκω· 19 ου γαρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ᾿ ό ου θέλω κακὸν τούτο πράσσω. 20 ει δε ό ου θέλω εγὼ τούτο ποιώ, ουκέτι εγὼ κατεργάζομαι αυτό, αλλ᾿ η οἰκούσα εν εμοὶ αμαρτία. 21 ευρίσκω άρα τον νόμον τω θέλοντι εμοὶ ποιείν το καλόν, ότι εμοὶ το κακὸν παράκειται· 22 συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον, 23 βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. 24 Ταλαίπωρος εγὼ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; 25 ευχαριστώ τω Θεώ δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. άρα ουν αυτὸς εγὼ τω μεν νοί δουλεύω νόμω Θεού, τη δε σαρκὶ νόμω αμαρτίας, Ρωμ. 7, 14- 25), με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πράξουμε κατά το θέλημα του Θεού, δηλαδή κατά την αγάπη, μολονότι το θέλουμε, διότι η αγάπη μας έχει δοθεί ως δωρεά παρά του Θεού εξ άκρας συλλήψεώς μας. Είναι συστατικό στοιχείο του προσώπου μας, είναι το «κατ’ εικόνα» μας. Και ο πειραστής έρχεται ακριβώς να ψιθυρίσει στο κατ’ εικόνα μας ότι παρότι μας δόθηκε, να αρνηθούμε τον δωρητή Του που είναι ο Θεός, και να ζήσουμε αξιοποιώντας τα δοθέντα χαρίσματα, τις υποστατικές μας ιδιότητες, χωρίς να τις αναφέρουμε στο Θεό, αλλά με γνώμονα τον εαυτό μας.

 

Φωτο από εδώ (κάτω μέρος της σελίδας)

 Έτσι σχηματίζονται εντός μας τα στρώματα των παθών, τα ζιζάνια (Ματθ. 13, 24-30), τα οποία αναπτύσσονται την ίδια στιγμή με τα στάχυα της ύπαρξής μας. Στάχυα και ζιζάνια έχουν εξάρτηση από την ελευθερία μας. Τα στάχυα είναι δωρεά. Τα ζιζάνια καλύπτουν το χώρο στον οποίο τα στάχυα δεν καλλιεργούνται, το κενό του αγρού της ύπαρξής μας, όταν η καρδιά μας δεν είναι γη αγαθή σε όλα τα τεταρτημόριά της. Κι εδώ ακριβώς έγκειται η διάσπασή μας. «Το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος» (Δοξαστικό του Εσπερινού της Κυριακής του Θωμά). Διότι όσο επιτρέπουμε στα ζιζάνια να αναπτύσσονται, τότε εκείνα απειλούν να συμπνίξουν τα στάχυα, με αποτέλεσμα την εσωτερική σύγκρουση. Στάχυ είναι η αγάπη. Ζιζάνιο είναι ο εγωισμός. Στάχυ είναι η ελευθερία. Ζιζάνιο είναι η ανάγκη. Στάχυ είναι η αλήθεια που ελευθερώνει. Ζιζάνιο είναι η γνώση που φυσιοί. Στάχυ είναι το να αισθάνεται ο άνθρωπος διαχειριστής αγαθών τα οποία έχει, είτε εξ αιτίας των χαρισμάτων του, είτε εκ του κόπου του, είτε εκ των συγκυριών της ζωής που ονομάζουμε και πιστεύουμε ως την Θεία Πρόνοια. Ζιζάνιο είναι ο άνθρωπος να αισθάνεται κάτοχος και ιδιοκτήτης των αγαθών, τα οποία τότε υπάρχουν μόνο για τον ίδιο. Στάχυ είναι η αρετή, η χαρά, η γνησιότητα που πηγάζει μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις οι οποίες αποσκοπούν στην κοινωνία που δίνει τελικά αγάπη. Ζιζάνιο είναι η χρήση των άλλων ανθρώπων, είτε ως σκευών ηδονής είτε ως υποτακτικών, με σκοπό την προσωπική μας θεραπεία. Στάχυ είναι η διακονία. Ζιζάνιο είναι η εξουσία, η δεσποτεία, η τυραννία. Στάχυ είναι η δίψα για ζωή που έρχεται μέσα από την αγάπη. Ζιζάνιο είναι η δίψα για ζωή που γίνεται αποφορά θανάτου στην αίσθηση ότι όλα είναι μάταια, γι’  αυτό και πρέπει να λειτουργούμε στη λογική του «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν». 

 

Έργο ελευθερίας η σύγκρουση αυτή. Έργο δικό μας στο οποίο συμβάλλει ο πειραστής με τον δικό του τρόπο. Συνέπεια της σύγκρουσης είναι η διάσπαση, η οποία αποτυπώνεται τόσο στον νου και την «διασκέδασή» του, το σκόρπισμά του στις ποικίλες υποχρεώσεις της ζωής ή στην ανάγκη για «ξέσκασμα» από την πραγματικότητά μας, που όμως εμπεριέχει την διάσταση της ψυχής, «πράγματος αθανάτου». Γι’  αυτό και  χρειάζεται να προχωρήσουμε σε ένα αγώνα πνευματικό, για να μπορέσει ο ηγεμόνας νους να ελέγξει την γη της καρδιάς και της ύπαρξής μας, ώστε το εντός μας να προσεγγίσει την ειρήνη. Και πιστεύουμε ότι η ειρήνη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5,22), διότι ο άνθρωπος από μόνος του δεν έχει την δυνατότητα να φέρει εις πέρας αυτόν τον αγώνα. Κουραζόμαστε. Ο πειραστής είναι ισχυρός. Και την ίδια στιγμή ζούμε σε μία πραγματικότητα η οποία, στην εκκοσμικευμένη διάστασή της, μας έχει κάνει να πορευόμαστε με συντεταγμένες ζιζανίων και όχι με τα κάρπιμα στάχυα ως τελικό σκοπό μας. 

 

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η κοινωνική βία δεν προσεγγίζεται ούτε από τους νομοθέτες της πολιτείας ούτε από τους όποιους αναλυτές, ειδικούς και ενδιαφερόμενους, στην πνευματική της διάσταση. Βλέπουμε τα συμπτώματα ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τις επιφανειακές αιτίες της βίας και ανησυχούμε ή προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τις εξωτερικές εκδηλώσεις του φαινομένου, όπου είναι εφικτό. Έτσι, δεν διστάζουμε να πούμε ότι αιτίες της βίας είναι η κοινωνική ανισότητα, τα πρότυπα επιθετικότητας τα οποία προβάλλονται κατά κόρον από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο, η αδυναμία της κοινωνίας να εξασφαλίσει εργασία ή τουλάχιστον να δημιουργήσει το περιβάλλον εκείνο στο οποίο ο νέος άνθρωπος να μπορεί να καλλιεργήσει τα χαρίσματα και τις ικανότητές του και την ίδια στιγμή να εξασφαλίσει με αξιοπρέπεια τα προς το ζην, η αδυναμία των νέων να αξιοποιήσουν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους με αποτέλεσμα να ασχολούνται φανατικά με το ποδόσφαιρο, που γίνεται εστία βίας εξαιτίας των αντιπαραθέσεων μεταξύ των διαφόρων υποστηρικτών.

 

Στην εποχή μας κάποιοι υποστηρίζουν ότι αιτία της βίας είναι η λαθρομετανάστευση, η οποία δημιούργησε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Αυτές δεν ήμασταν έτοιμοι να διαχειριστούμε και έτσι προσπαθούμε με ξενόφερτα εργαλεία, όπως είναι οι θεωρίες περί προστασίας των μειονοτήτων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, του ουδετερόθρησκου σχολείου -το οποίο σταδιακά γίνεται άχρωμο και κατόπιν άθεο, να βάλουμε –την πορεία μιας τέτοιας κοινωνίας σε μία σειρά, αδιαφορώντας για το μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο ανακύπτει και που δεν είναι άλλο από την απουσία ταυτότητας των ανθρώπων, οι οποίοι μεταβάλλονται σε πληθυσμούς και όχι δεν παραμένουν λαοί.

 

 Ίσως αυτό το πρόβλημα να είναι και η κύρια κοινωνική αιτία της βίας, ιδίως στις νεανικές ηλικίες. Όταν ο νέος δεν αισθάνεται ότι μπορεί να ανήκει κάπου, να γίνεται αποδεκτός με τα θετικά και αρνητικά σημεία του χαρακτήρα του, όταν βιώνει αυτό το εσωτερικό κενό της απουσίας πίστης σε αξίες κοινοτικές και συλλογικές, όπως είναι η πατρίδα, η θρησκευτική πίστη, η οικογένεια, το σχολείο, η παρέα που θα έχει νόημα, τότε αγκιστρώνεται σε μικρές συλλογικότητες όπως είναι οι σύνδεσμοι οπαδών ποδοσφαιρικών σωματείων, νεολαίες πολιτικών κομμάτων ή ομάδες και παρέες που έχουν ως σκοπό τους είτε την επιβολή των απόψεών τους με κριτήριο να ακουστεί η φωνή τους ή να εξουσιάσουν και τότε αξιοποιεί την σωματική του ρώμη για να διατρανώσει τη ύπαρξή του, τον αυτοπροσδιορισμό του σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε κοινωνικό. Γιατί ο άνθρωπος είναι «φύσει πολιτικόν ζώον», κατά τον Αριστοτέλη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει εκτός της «πόλεως», εκτός δηλαδή των συλλογικοτήτων που του δίνουν την αίσθηση του «ανήκειν». Το «ανήκειν» είναι συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Η ετερότητά μας, η διαφορετικότητά μας, δεν έχει νόημα αν δεν ανήκουμε κάπου. 

 

Η εποχή μας έχει πληθυσμιοποιήσειτους ανθρώπους. Τους αντιμετωπίζει ως αριθμούς, ως μάζα. Ο πολιτισμός μας δεν λειτουργεί με γνώμονα το προσωπικό, αλλά το ατομικό. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο πρόσωπο, για τις ιδιαιτερότητές του, για την διαφορετικότητά του, για τις ανάγκες του, αλλά  μας χορηγεί υποκατάστατα ευτυχίας, με σκοπό να είμαστε υποταγμένοι στο παγκόσμιο σύστημα. Σήμα κατατεθέν οι αντιφάσεις.Από την μία ο πολιτισμός μας στηρίζει την διαφορετικότητα στο εσωτερικό μιας κοινωνίας, όταν έρχεται σε απόκλιση από τις παλαιές αξίες, όπως η πατρίδα, η θρησκευτική πίστη, η οικογένεια. Από την άλλη προωθεί προϊόντα μαζικής κουλτούρας, τα οποία αποσκοπούν στην στείρωση οποιασδήποτε διαφορετικότητας σε σχέση με αυτόν τον πολιτισμό. Κριτήριο και πάλι η αποκοπή μας από τις ρίζες, από τις αξίες. Εθιζόμαστε έτσι σε μία διαφορετικότητα που θα γίνει σταδιακά κανονικότητα και αισθανόμαστε διαφορετικοί όλοι όσοι σκεφτόμαστε μα βάση ένα αξιακό σύστημα το οποίο είναι δεδομένο ότι συνταιριάζει και με τον Θεό και με την αίσθηση του «ανήκειν»  σε αγαπώσες κοινότητες. 

 

Η εποχή μας, ταυτόχρονα, αποθεώνει τα υλικά αγαθά και τον καταναλωτισμό. Δικαιολογεί εν μέρει την βία όταν κάποιοι δεν έχουν πρόσβαση σ’  αυτά. Από την άλλη στοχοποιεί πρόσωπα τα οποία αντιδρούνε, έστω και ου κατ’  επίγνωσιν, με βία έναντι της κοινωνικής αδικίας, τα καθιστά εχθρούς του συστήματος, της ασφάλειας των πολλών και χρησιμοποιεί βία για να επιβάλει την τάξη σε μια κοινωνία. Όμως με την βία δεν θεραπεύεται η αδικία.Παρόλα αυτά εθιζόμαστε στο να την θεωρούμε ως τον μοναδικό τρόπο επιβολής της τάξης και της ασφάλειας, χωρίς να εξετάζουμε τις αιτίες του προβλήματος. Έτσι και οι ταραχοποιοί αποδοκιμάζονται, αλλά και το σύστημα δεν αλλάζει, με αποτέλεσμα να ζούμε αυτοτροφοδοτούμενες καταστάσεις. Μας απομένει όμως η ιδέα ότι υπάρχει και καλή και αναγκαία βία, εκτός από κακή.Τι είναι ηθικό όμως και τι όχι το ορίζουμε εμείς. Η βία, ως αφαίρεση ζωής, ως εξευτελισμός του ανθρώπινου προσώπου, ως  κατάσταση που τραυματίζει έστω και μία ψυχή, δεν μπορεί να γίνει δεκτή ως επιθυμητή λύση.Αναπόφευκτη, ναι. Επιθυμητή, όχι.Κι όμως, εμείς εθιζόμαστε στο να την θεωρούμε ως την μοναδική λύση. Οι τηλεοπτικές αστυνομικές σειρές και οι αντίστοιχες κινηματογραφικές ταινίες, ως σημεία των καιρών, μαρτυρούν του λόγου του ασφαλές. 

 

Στο σημείο αυτό χρειάζεται μία αναφορά και στο οικογενειακό περιβάλλον. Στην βία την οποία βιώνει ή ασκεί ο άνθρωπος στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Η βία αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του ανθρώπου να αγαπήσει, να ανεχτεί «αλλήλων εν αγάπη» (Εφεσ. 4,2), να βαστάξει το βάρος του άλλου και του εαυτού του. Έρχεται ως αποτέλεσμα της επιθυμίας του ανθρώπου να κάνει πράξη το θέλημά του, να εξουσιάσει, να νιώσει ισχυρός. Αν παλαιότερα αυτή η τάση ενισχυόταν από το κοινωνικό περιβάλλον που θεωρούσε την οικογενειακή βία, έστω και σιωπηρώς, ανεκτή, σήμερα που η κοινωνία δεν μπορεί να την δεχτεί ως στάση ζωής, θα περίμενε κάποιος να είχε εκλείψει. Εντούτοις, βλέπουμε να μην περιορίζεται. Κι αυτό διότι δεν έχουν θεραπευτεί οι αιτίες που την προκαλούν, οι οποίες συνδέονται με την ανωριμότητα του ανθρώπου να διαχειριστεί την έννοια της σχέσης και το πρόσωπο του άλλου. 

 

Ο άνθρωπος νιώθει ιδιοκτήτης τόσο του εαυτού του και του σώματός του, όσο και του άλλου, του συντρόφου του, με αποτέλεσμα αυτό το αίσθημα της ιδιοκτησίας να μην ανέχεται την αντιπαράθεση, το αντίθετο, την μη υποταγή. Ο πειρασμός της σωματικής δύναμης γι’  αυτόν που την έχει, όπως επίσης και η ικανότητα χειρισμού του άλλου μέσω του λόγου ή της άσκησης ψυχολογικής πίεσης που προκαλεί άγχος ή η εκμετάλλευση εγγενών αδυναμιών του άλλου, όπως είναι η δειλία του  χαρακτήρα, γεννούν συνθήκες βίας. Ταυτόχρονα, εξαρτήσεις, όπως το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, ή κοινωνική πίεση, όπως εξαιτίας της ανεργίας ή της απόρριψης του προσώπου από το εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον, δημιουργούν συνθήκες ξεσπάσματος βίας, η οποία μεταφέρει τις συνέπειές της στα νεώτερα μέλη της οικογένειας. Παραδειγματίζονται εκείνα από τους μεγαλύτερους και αναπτύσσουν ιούς εντός της ύπαρξής τους, μολύνονται και μεταδίδουν την βία με ανάλογους ή και όμοιους τρόπους είτε στο σχολείο είτε στην πορεία της ζωής. 

 

Η κοινωνία έχει βρει ως φάρμακο, ως αντιβίωση για την βία, την ψυχολογία,την ψυχοθεραπεία, την ψυχανάλυση. Τις επιστήμες της ψυχικής υγείας.Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την χρησιμότητά τους, όπως επίσης και το ότι μπορούν να εντοπίσουν στοιχεία στην ψυχή, τα οποία ταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Μπορούν έτσι να τον βοηθήσουν να κάνει καινούριο ξεκίνημα στη ζωή του. Όμως αυτές οι επιστήμες δεν μπορούν να δούνε το βαθύτερο υπόστρωμα που οδηγεί τον άνθρωπο στην βία. Την αμαρτία, την διάσπαση, την σύγκρουση του παλαιού ανθρώπου με τον νέο, την ταυτόχρονη ύπαρξης σταχυών και ζιζανίων στην ψυχή μας. Η ψυχή που χωρίζεται από τον Θεό γίνεται, όπως και ο νους, κτηνώδης ή δαιμονιώδης.Αυτό σημαίνει ότι δικαιολογεί στον εαυτό της κάθε αμαρτία και πορεύεται στη λογική του κατεξουσιασμού των άλλων, με κάθε τρόπο. Αν δεν θεραπευθεί πνευματικά ο άνθρωπος, με την παρουσία του Χριστού στην καρδιά του και την εν Αγίω Πνεύματι ειρήνευσή του, κάθε άλλη θεραπεία θα είναι κατάπλασμα, ανακουφιστικό, αλλά όχι αληθινά και ολοκληρωτικά ιαματικό.Γιατί η πρώτη θεραπεία έγκειται στην άφεση των αμαρτιών. Με αυτήν ο άνθρωπος συμφιλιώνεται με τον Θεό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό του, επιλέγει το δρόμο της μετάνοιας, που σημαίνει ότι αποφασίζει να εργαστεί να καλλιεργήσει τα στάχυα της ψυχής του και να περιορίσει τα ζιζάνια και την επίδρασή τους επάνω του. 

 

Την ίδια στιγμή η κοινωνία που απαρτίζεται από ανθρώπους οι οποίοι επιλέγουν να ακολουθήσουν αυτόν το δρόμο ανοίγεται σε τρίβους ευθείας. Αυτό σημαίνει ότι δεν περιμένουμε από τον κόσμο να νομοθετήσει κατά της αδικίας, αλλά από μόνοι μας την θεραπεύουμε, όσον εξαρτάται από εμάς. Και το φάρμακο είναι η αγάπη.Συγχώρεση των άλλων γιατί δεν είναι όπως τους θέλουμε. Προσφορά του περισσεύματος ή του υστερήματός μας. Φιλαδελφία και αλληλεγγύη. Επιθυμία για κοινωνία μαζί τους χωρίς αποκλεισμούς. Άρα, καλλιέργεια ενός γνήσιου τρόπου «ανήκειν», στον οποίο δεν χωράνε ρατσισμοί και βία. Εντιμότητα και φιλοτιμία, γιατί γνωρίζουμε ότι η εκμετάλλευση της όποιας θέσης μας προς παράνομο πλουτισμό βλάπτει το σύνολο και αποτελεί θρίαμβο του ζιζανίου του  εγωισμού.  Διακήρυξη αυτού του ήθους με την προσευχή, την λατρεία του Θεού, την ευχαριστιακή πορεία. Κι εδώ είναι ένα σημείο κλειδί.Ο ευχαριστιακός τρόπος μας κάνει να λειτουργούμε με γνώμονα την σχέση μας με το Θεό.Γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι εκ των Εκείνου και Του τα προσφέρουμε «κατά πάντα και δια πάντα». Δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να λειτουργήσουν ως ιδιοκτήτες, εξουσιαστές  ούτε των χαρισμάτων μας, ούτε των άλλων ανθρώπων, με αποτέλεσμα να αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό.  Κι αυτό περνά και μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Μέσα από την ευχαριστία έρχεται η ειρήνη. 

 

«Επί γης ειρήνη». Είναι ο Χριστός μας.Είναι αυτός που ας κάνει να λειτουργούμε με πνεύμα καταλλαγής στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Στην Εκκλησία και στην καθημερινή μας ζωή. Που μας κάνει να μην επιδιώκουμε την ακρότητα και τον φανατισμό, ενίοτε και με έναν «ου κατ’  επίγνωσιν ζήλο». Που μας κάνει να μην βλέπουμε παντού εχθρούς, αντίπαλους της πίστης. Διότι αυτή η ακρότητα σήμερα μας τυραννά. Επειδή έχουμε αυτή την αγωνία του «ανήκειν», αισθανόμαστε την ίδια στιγμή τον φόβο ότι το «ανήκειν» μας κινδυνεύει. Ότι η πίστη μας βρίσκεται υπό διωγμόν. Ότι όποιος εκφράζει αντίθετη άποψη από εμάς, όποιος έχει πιο ανοικτό πνεύμα, όποιος έχει ποιμαντική αγωνία για τους ανθρώπους, εκκοσμικεύεται, προδίδει τα ιερά και τα όσια, αιρετίζει. Είναι ίδιον του φόβου να βλέπει παντού εχθρούς. Είναι ίδιον του φόβου να αναζητεί παντού τον πειραστή, όχι ως αυτόν που προσπαθεί να αποκόψει τον άνθρωπο από τον Χριστό, αλλά ως αυτόν που απειλεί την αλήθεια την οποία ακολουθούμε. 

 

Όμως ο Χριστός δεν απειλείται από κανέναν, ούτε από τα δικά μας λάθη, ούτε ακόμη και από τις αμαρτίες μας. Ο Χριστός είναι η ειρήνη του κόσμου και των καρδιών μας, διότι μας κάνει να βλέπουμε τον άλλο με αγάπη. Με πραότητα και υπομονή. Να γίνεται η χαρά μας, για την οποία Εκείνος αναστήθηκε. Και την ίδια στιγμή μας κάνει να βλέπουμε την δική μας αποτυχία, την δική μας αμαρτία να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τα ζιζάνια της ψυχής μας και να Τον εμπιστευόμαστε εν πνεύματι ταπεινώσεως. Και Εκείνος, ως «ο Στάχυς της Ζωής» (Στιχηρό του Εσπερινού του Σαββάτου του Λαζάρου), μας βοηθά να αγωνιστούμε για να καλλιεργήσουμε τα δικά μας στάχυα. Όχι για να απολυτοποιήσουμε την αλήθεια μας, αλλά να την θέσουμε στην κρίση της Εκκλησίας, ώστε να αγγίξει, εάν η Εκκλησία το κρίνει, και άλλους, καλώντας τους σε κοινωνία με τον Χριστό.

 

Το παράδοξο είναι ότι για να πετύχουμε αυτή την ειρήνη, εκτός από την σχέση μας με τον Θεό της Ειρήνης, της οποίας «ουκ έστιν όριον» (Ησαΐας, 9,7), χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τον παλαιό άνθρωπο. «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν» (Ματθ. 10,34), διακηρύσσει ο Κύριός μας. Και την ίδια στιγμή μας καλεί να ασκήσουμε βία: «βιάζεται η βασιλεία των ουρανών και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Μόνο που αυτή η βία έχει να κάνει με τον δικό μας πνευματικό αγώνα. Είναι εντός μας και τα όπλα μας είναι αυτά που η Εκκλησία ορίζει.

 
      Ο τρόπος του Θεού εναντίον των άδικων ανθρώπων εκφράζεται ως εξής: «Λήψεται πανοπλίαν, τον ζήλον αυτού, και οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυναν εχθρών. Ενδύσεται θώρακα, δικαιοσύνην, και περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ανυπόκριτον. Λήψεται ασπίδα ακαταμάχητον, οσιότητα, οξυνεί δε απότομον οργὴν εις ρομφαίαν, συνεκπολεμήσει αυτώ ο κόσμος επί τους παράφρονας» (Σοφία Σολομώντος, 5,17-19). «Θα πάρει ως πλήρη οπλισμό του τον ζήλο που προκαλεί θυμό εναντίον όσων αδικούν τους δίκαιους και θα οπλίσει και την άψυχη κτίση, για να αμυνθεί κατά των επιτιθέμενων εχθρών. Θα ενδυθεί ως θώρακα την δικαιοσύνη και θα φορέσει ως περικεφαλαία την αμερόληπτη και αλάνθαστη κρίση του. Θα πάρει ως ασπίδα ακαταμάχητη την αγιότητά του και θα τροχίσει σαν κοφτερό σπαθί τον αδυσώπητο θυμό του και θα πολεμήσει μαζί του όλος ο κόσμος τους ασεβείς που γίνονται παράφρονες».

      Αλλά και εμείς καλούμαστε να αναλάβουμε την πανοπλίαν του Θεού, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε «εν τη ημέρα τη πονηρά και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι. Στήτε ουν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι. Και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μάχαιραν του Πνεύματος ό εστί ρήμα Θεού» (Εφεσ. 6, 13-17). «Φορέστε την πανοπλία του Θεού, ώστε να μπορέσετε να προβάλετε αντίσταση, όταν έρθει η ώρα της σατανικής επίθεσης. Λάβετε κάθε απαραίτητο μέτρο, για να μείνετε ως το τέλος σταθεροί στις θέσεις σας. Σταθείτε, λοιπόν, σε θέση μάχης, ζωστείτε την αλήθεια σαν ζώνη στην μέση σας, φορέστε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη. Για υποδήματα στα πόδια σας βάλτε την ετοιμότητα να διακηρύξετε το χαρούμενο άγγελμα της ειρήνης. Εκτός απ’ όλα αυτά, κρατάτε πάντα την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία θα μπορέσετε να σβήσετε τα φλογισμένα βέλη του πονηρού. Η σωτηρία ας είναι η περικεφαλαία σας, και ο λόγος του Θεού η μάχαιρα που σας δίνει το Πνεύμα».
 

Αυτός ο πόλεμος όμως εναντίον του παλαιού ανθρώπου τελικά φέρνει την γνήσια ειρήνη εντός μας. Και αποκτώντας αυτή την ειρήνη, του Θεού, χιλιάδες άνθρωποι θα την αποκτήσουν κοντά μας, κατά το βίωμα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Ο χριστιανός δεν παρακολουθεί παθητικά την πορεία του κόσμου. Ξεκινά όμως από την εντός του ειρήνη, για να βοηθήσει παράλληλα την κοινωνία στην οποία ζει. Και αυτή είναι η απάντηση στην κοινωνική βία την οποία ζούμε στον καιρό μας έντονα. Η πνευματική μας ζωή πρωτίστως. Και μετά κάθε αγώνας για λιγότερη αδικία, για περισσότερη αγάπη, για Χριστό στη ζωή του κόσμου. Ας είναι αυτός ο δρόμος όλων, ιδίως των νεώτερων, απορρίπτοντας το κακό σε όλες του τις μορφές και εκφάνσεις. 

 

Θα κλείσουμε τις σκέψεις μας παραθέτοντας κάποιες θέσεις του νεοανακηρυχθέντος αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Θα δείτε στην σοφία του γέροντος τον τρόπο της αληθινής, της κατά Χριστόν ειρήνης.

«Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά». (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων, 2003, σελ. 417)

«Η νοοτροπία της σημερινής κοινωνίας κάνει κακό στα παιδιά. Έχει άλλη ψυχολογία, άλλη παιδαγωγική, που απευθύνονται σε παιδιά αθέων. Η νοοτροπία αυτή οδηγεί στην ασυδοσία. Και βλέπετε τα  αποτελέσματα στα παιδιά και στους νέους. Φωνάζουν σήμερα οι νέοι. Λένε:  « Πρέπει να μας καταλάβετε!». Δεν πρέπει, όμως, να πάμε εμείς σ’  αυτούς. Αντίθετα, θα προσευχόμαστε γι’  αυτούς, θα λέμε το σωστό, θα το ζούμε, θα το κηρύττομε, αλλά δεν θα προσαρμοσθούμε με το πνεύμα τους. Να μη χαλάσομε το μεγαλείο της πίστεώς μας. Δε γίνεται, για να τους βοηθήσομε, ν’  αποκτήσομε τη δική τους νοοτροπία. Πρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε και να κηρύττομε την αλήθεια, το φως. Από τους Πατέρες θα μάθουν τα παιδιά. Η διδασκαλία των Πατέρων θα μάθει στα παιδιά μας για την εξομολόγηση, για τα πάθη, για τις κακίες, πώς νικούσαν οι άγιοι τον κακό εαυτό τους. Κι εμείς θα ευχόμαστε ο Θεός να εγκύψει μέσα τους». (ό.π., σελ. 444)

«Δεν νομίζετε ότι αυτά είναι η αιτία που τα παιδιά χάνονται, που οι άνθρωποι ανταρτεύουν;  Είναι ο εγωισμός, που τους έχουν απ’  τη μικρή ηλικία εμφυτεύσει οι γονείς. Ο διάβολος, ο μέγας εγωιστής, ο μέγας εωσφόρος. Δηλαδή ζούμε τον εωσφόρο μέσα μας, ζούμε τον διάβολο. Δεν ζούμε την ταπείνωση. Η ταπείνωση είναι του Θεού, είναι κάτι το απαραίτητο για την ψυχή του ανθρώπου. Είναι κάτι το οργανικό. Κι όταν λείπει, είναι σαν να λείπει απ’  τον οργανισμό η καρδιά. Η καρδιά δίνει ζωή στον οργανισμό και η ταπείνωση δίνει ζωή στην ψυχή. Με τον εγωισμό ο άνθρωπος είναι πλέον με το μέρος του κακού πνεύματος, δηλαδή αναπτύσσεται με το κακό πνεύμα και όχι με το αγαθό.

Αυτό κατόρθωσε ο διάβολος να κάνει. Έκανε τη γη λαβύρινθο, για να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Τι είναι αυτό που πάθαμε και δεν το καταλάβαμε;  Βλέπετε πώς πλανηθήκαμε; Καταντήσαμε τη γη μας και την εποχή μας σωστό ψυχιατρείο! Και δεν καταλαβαίνομε τι μας φταίει. Όλοι απορούμε:  Τι γίναμε, πού πάμε, γιατί τα παιδιά μας πήρανε τους δρόμους, γιατί φύγανε απ’  τα σπίτια τους, γιατί παρατήσανε τη ζωή, γιατί παρατήσανε τη μόρφωσή τους; Γιατί γίνεται αυτό;»  Ο διάβολος κατόρθωσε να εξαφανίσει τον εαυτό του και να κάνει τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν άλλα ονόματα. Οι γιατροί, οι ψυχολόγοι λένε συχνά, όταν ένας άνθρωπος πάσχει: « Α, νεύρωση έχεις! Ά, άγχος έχεις!» και τα τοιαύτα. Δεν παραδέχονται ότι ο διάβολος υποκινεί και διεγείρει στον άνθρωπο τον εγωισμό. Κι όμως ο διάβολος υπάρχει, είναι το πνεύμα του κακού. Αν πούμε ότι δεν υπάρχει, είναι σαν να αρνιούμαστε το Ευαγγέλιο που μιλάει γι’  αυτόν».   (ό.π. σελ. 443-444).

 

Αν παλέψουμε εναντίον του εγωισμού μας, αν προσπαθήσουμε να νικήσουμε τα πάθη μας, αν δεν επιτρέψουμε στον πειραστή να μας διασπά εσωτερικά, τότε έχουμε κάνει το μεγάλο βήμα για να νικήσουμε οποιαδήποτε μορφής βίας, είτε σε κοινωνικό είτε σε διαπροσωπικό επίπεδο. Γιατί έχουμε βρει τον τρόπο να θεραπεύσουμε το πρόβλημα στις ρίζες του. Και αυτό μπορεί να γίνει με την βοήθεια του Χριστού και την ζώσα παράδοση της Εκκλησίας μας. Περισσότερο χριστιανοί ας γίνουμε. Για να έχει νόημα και η προσευχή και η δοξολογία της χριστιανικής μας πίστης, το «επί γης ειρήνη». Ξεκινά από εμάς και γίνεται βίωμα στον κόσμο. Και πιο πολλοί θα παρακινηθούν και θα ακολουθήσουν. Αυτός λοιπόν ας είναι ο κατά Θεόν αγώνας μας.

Εισήγηση στην Παγκρήτια Σύναξη Νέων,Χανιά, 28 Δεκεμβρίου 2013

Δες και:

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

Οι άγιοι αναρχικοί

Περί προσευχής, κάτι βαθύ

Πάρε το Χριστό που σου δίνω... και φύγε

Η έφηβη και ο άγιος: μια ιστορία για την αγάπη, το σεβασμό & την αιωνιότητα

Νεκροκεφαλές - Κρανία - Σκέλεθρα...

Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους!...

Two Deaths

Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Ο ζητιάνος που βοηθάει ορφανοτροφεία (& άλλοι άγιοι της διπλανής πόρτας)
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Δίψα & άμεση γνώση του Θεού - Ειρήνη & αγάπη 
Πες με το νου σου "Ελέησέ με, Θεέ μου", και εισακούστηκε η προσευχή σου! 

"Νεκρός για τον κόσμο"τι σημαίνει 

A Life Transformed

February 4, 2014, 7:30 am

≫ Next: Capitalism and the Spirit of the Church Fathers

≪ Previous: Επί Γης ειρήνη: η απάντηση στην κοινωνική βία

$

0

0

Orthodox Christian Prison Ministry

After 15 years in federal prison—including 22 hour-a-day lockdowns at Supermax facilities—Clark Porter achieved what was once unimaginable: a scholarship to Washington University, two university degrees, a full-time position with the US District Court, and a stable family life. And that’s not even the most incredible part of the story.

Fr. Stephen Powley can laugh about it now. At the time, his early encounters with Clark Porter weren’t funny. Fr. Stephen was a prison chaplain; Clark was serving a sentence for robbing a federal post office. “I used to dread walking down Clark’s range,” Fr. Stephen says, referring to his weekly visits. “I knew he would be livid with me and would cuss me out, I just didn’t know why.”

Clark admits he was an angry man when Fr. Stephen met him. Though it wasn’t yet obvious, he was trying to change, to turn around a young life that had gotten a troubled start. The sixth of seven children, he was raised first by his mother, then his grandmother, and then put into foster care at age eight. After bouncing around the foster care system, he skipped out at fifteen. Two years later he and a friend robbed a post office in downtown St. Louis, making off with little more than $600 and stamps. In 1987, at age 17, Clark was convicted and sentenced to 35 years in prison.

He could have been paroled early in 1999, but two years were added on for bad conduct. As he neared his release, he was determined to be ready. He was reading whatever he could—books on self-help and anger management, teachings on Hinduism, Buddhism, mysticism, and Islam. And he was praying. He was looking, he says, for a faith he could hold on to. Christianity was not a possibility. “I hated it,” he says. Convinced it was exploitative, he saw it as “We get the land, you get the Bible.”

Yet for all his searching, he had hit a wall. About the same time, a man was transferred from another section of the prison to the cell next to his. He was a Buddhist who, through long conversations with Fr. Stephen, had converted to Orthodox Christianity while in prison, taking the baptismal name Zacchaeus. Clark began confiding in him, telling him how he was feeling. Zacchaeus told Clark he was suffering from “coolness of heart.”

“When Zacchaeus was moved [to the cell] next to Clark, it was one of those divine appointments that God has for somebody,” says Fr. Stephen. “It was Zacchaeus who God used to show Clark how Orthodoxy could help him.”

Zacchaeus began recommending Orthodox books for Clark to read and Fr. Stephen provided him the books from the Chapel library. Clark says his introduction to Orthodoxy wasn’t watered down. “I read the patristic fathers. It was straight to the heart of it.” One of the first books he read was the classic Unseen Warfare. He had to keep stopping and contemplating what he was reading, because the book hit him so hard. One book led to another: The Ladder of Divine Ascent, The Philokalia, writings by St. John Chrysostom, and books on the Jesus Prayer.

“I did a lot of reading,” he says. “I would read an hour of an Orthodox book and then an hour of the Bible. My goal was to read the Bible in a year and I did. And then I started it over again.” He says reading the Bible and Orthodox books gave him focus. He was no longer raging at Fr. Stephen, seeking counsel from him instead. He began fasting, and he read the prescribed Orthodox prayers five times a day, beginning with matins in the morning. When people ask him today why he’s not a big football fan, he points to his prayer rule. His steadfastness to the prayer rule meant he had to miss watching Sunday morning football games. “I couldn’t do both,” he says.

Eventually Clark sought to be baptized. But with his release date drawing near, Fr. Stephen wanted him to wait and be baptized within an Orthodox community in St. Louis. “Orthodoxy isn’t just a matter of joining a denomination. It’s a way of life and community. If he was going to be in prison another 10 years, it would have been different and his baptism would have taken place there,” Fr. Stephen says. Clark wrote to a few Orthodox churches; one didn’t write back, another sent him books and told him to be in touch when he got out.

Once out of prison, he started calling those same churches. He was concerned how they might react, both to his felony conviction and to him as an African American. He called one church and explained his situation to the priest. On the other end of the line, dead silence. Clark thanked him and hung up. Undeterred, he looked in the phone book and realized that St. Nicholas Greek Orthodox Church was a mile from the halfway house where he was staying. He called and was put through to the priest. As he began to explain his situation, the priest cut him off. “Just come to church,” he said. So he did. There he met the woman who would become his Godmother. She wasn’t concerned with Clark’s background either. She too kept telling him, “Come to church.” He was baptized in 2002, six months after his release. He knew the St. Nicholas community had accepted him when, in the kitchen during the Church’s annual festival, one of the women yelled at him for getting in her way. Seeing the shock on Clark’s face, she retorted, “You better get used to it, because you’re with the Greeks now.”

Though he’s been a parishioner at St. Nicholas for years, he’s still moved by the trust the church showed him from the beginning. For the first two years he served in the altar, wanting to “understand the Liturgy from a personal level.” And he teaches Sunday School to the first graders. “They never cared about my situation,” he says, still marveling that they never judged him for being an ex-felon. The church gave him money from its scholarship fund every year to help him through college. And every year the church continues to show their support by making donations to the US Federal Probation Office where Clark works, donating appliances, clothing, gift cards, and toys in support of men and women who’ve recently been released from prison.

The church may have trusted Clark, but trust in himself and God played a role, too. His first job out of prison was washing dishes in a restaurant. The environment wasn’t a good one—the staff was using drugs and hiring prostitutes. The owner was verbally abusive, something Clark couldn’t tolerate. “I got two choices,” he told himself. Quit, or wind up back in prison. So he did the former, and had faith that something would work out. When his Godmother questioned his wisdom he told her, “I’ll find a new job within the week.”

Days later, on campus at the community college where he was taking courses, he learned of a work study opportunity through another student. Clark approached the woman who was hiring and explained his situation. She lectured him for having quit his job, but she gave him a chance. She understood where he was coming from; her husband was in jail. That led to part-time jobs on campus, including as a writing tutor.

Not long after that, a professor at the college, impressed with Clark’s writing, showed it to a dean at Washington University. The university offered Clark a scholarship. In 2006 he graduated with a bachelor’s degree and then went on to earn a master’s in social work from the University of Missouri-St. Louis. Since 2009 he has been a project support specialist for the Probation Office of the US District Court—the very office he was released to in 2001—where he helps ex-offenders transition into their new lives. He and a colleague created an intensive supervision program, Project Re-Direct, which targets offenders who are at high-risk of returning to prison. 

The program demands a 20-hour a week commitment from participants, requiring them to engage in GED courses, job readiness, counseling, and community service. The theory is that intensive and comprehensive support is needed to reduce recidivism. Project Re-Direct has had impressive results, with one of the highest success rates of any program of its kind in the country.

Working with men who’ve been released from prison, Clark understands their struggles. For all his success, he is deeply humble and doesn’t see himself as special. “There but for the grace of God go I,” he says. “I always relied on church and family,” explaining how he made it once he was released. “I’ve had a lot of grace in my life.”

July 24, 2013 / C. Loizos

Click:

 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ναός αφιερωμένος στον Άγιο Ληστή (με πολλά Links σχετικά με φυλακές)
"Διαλογισμός Βιπάσσανα"& Ορθόδοξο Μονοπάτι

The Heresy of Racism
Hardest of the Hardcore - The story of John the Romanian
Klaus Kenneth, the spiritual traveler

VALERIU GAFENCU - The Saint of the Prisons and Prisoners 

Constantine Oprisan (1958), the Philosopher and Martyr

The anti-Human

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco

St. Melangell, the Righteous Abbess of Wales 

A visual overview of Orthodox Saints and Martyrs of the British Church

A Deer Lost in Paradise
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

Literature, Culture and the Western Soul

OUR TALENT OF FREEDOM & SOME PITFALLS

Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World

The holy anarchists

 

"Road to Emmaus"

"Death to the World"

Orthodox America - By Issue Number
Orthodox England
"The Orthodox World"

St Herman Press

Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Capitalism and the Spirit of the Church Fathers

February 4, 2014, 11:01 pm

≫ Next: Κούκλες βουντού γίνονται ανάρπαστες στην Πάφο!!...

≪ Previous: A Life Transformed

$

0

0

Metropolitan Hierotheosof Nafpaktos and Saint Vlassios

Honey and Hemlock

Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Ελληνικά εδώ (δες και εδώ, μαζί με τα links που ακολουθούν)
 

Deification of money, hedonism and easy living are the things that prevail in the age we are living in.
The utilization and exploitation of money came to be developed within Protestant circles, within a morality that presumed money to be God’s blessing and the rich as those blessed by God. This topic has been expounded in detail by Max Weber in his widely-known classic, The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism. In it, he maintains that Capitalism, the rationalized utilization of money and life, are the result of all the principles that were developed by the various Protestant groups in Europe.
Specifically on the worth of money, Max Weber quotes the guidelines given by Benjamin Franklin, which we find in his books, Necessary Hints To Those That Would Be Rich and Advice to a Young Tradesman. In these books, Franklin advises:
"Remember that TIME is Money…Remember that CREDIT is Money…Remember that Money is of a prolific generating nature. Money can beget Money, and its Offspring can beget more, and so on... Remember this saying, that 'the good paymaster is lord of another man's purse'. He that is known to pay punctually and exactly to the time he promises, may at any time, and on any occasion, raise all the Money his friends can spare...."
This is the basic principle of the financial market that is nowadays undergoing a crisis.
Max Weber comments that man is governed by his thirst to acquire money - an acquisition that is expressed as a life objective. When asking himself why people must make money, Max Weber comments on the advice given to Benjamin Franklin by his strict Calvinist father and his reference to the Book of Proverbs: “Seest thou a man diligent in his business? He shall stand before kings.” (Prov. 22:29). According to Weber, “The acquisition of money within the contemporary financial order is – if done legitimately – the result and the expression of virtue and progress in a profession, and this virtue and progress are – as can be easily surmised – the true alpha and omega of Franklin’s morality.”
This mentality of modern-day man is clearly capitalistic. It is observed in the West and it has influenced many, all over the planet. This is what contemporary, foreign theologians have observed, who have analyzed the respective teachings of the Holy Fathers of the Church.

* * *

Professor of the Pacific Lutheran University of Tacoma, Mrs.Brenda Ihssen, wrote two essays in which she analyzed this matter. The first is titled Usury, Hellenic Patrology and Overall Social Teaching, in which she touches on topics such as: “What do the patristic authors say about social morality?”, “Who are considered usurers?”, “What are the significant questions that should be posed that the researcher should be aware of when approaching a patristic, social-moral text?”, “Under what prerequisites or up to what point can patristic sources be regarded as contributing towards the overall social teaching?”. Within these central chapters we can we find many subdivisions, such as “The Prohibition of Usury in the Bible”, “the usurer as a threat to the community (mean, wild beast, liar, even murderer)”, “the spiritual indigence of the usurer”, usurers as “members of the community”, “if there are exceptions to lending”. She furthermore responds to three basic questions, such as:
“Do the texts of the Hellenic Fathers have any bearing on reality?”
“Are they interested in the texts having a bearing?”
“Is the presence of Hellenic-Roman matters incontestable?”
Her second essay is titled Basil and Gregory’s Sermons on Usury: Credit Where Credit Is Due. In it, she examines their motives for preoccupying themselves with the matter of usury; the influences they were subjected to by philosophers; the use of the Holy Bible with regard to the demand for interest, to usury as a form of stealing, to the turmoil caused by usury; to the images that are used to describe the usurer, and to the celestial “interest”.
At this point, I would like to present Brenda Ihssen’s Introduction, the Conclusion to her first study, and a basic excerpt from the central theme. And I regard this to be a good thing, inasmuch as she was born, raised and teaches in a University in America, where the exploitation of money is a science on its own.
In her Introduction, she writes:
“It is an undeniable ascertainment that the discussion of the moral repercussions of interest and usury no longer provokes the interest of the average citizen. Interest is not regarded as a problem, but a natural element of life. ‘We are happy to pay 4%, as long as we can buy the holiday pillows that the specialists insist we are in need of’. Unfortunately, millions of people on the planet are suffering at the hands of others, who are happy to keep them in poverty, through exorbitant and exhaustive compound interest.
"In my class, students wonder where the problem is if someone borrows money and pays it back with interest, if they are adults and are aware of what they are doing. It is my conviction that the problem lies in the fact that the 21st century holds grievous poverty, hunger, homelessness and deaths, for both debtors and their families. A further issue is the salvation of the usurer, whose acts cut him off from the sight of God.
"In antiquity, interest on loans was condemned in Jewish society, whereas it was considered a normal part of transactions in the Hellenic and Roman system (although it had not become fully accepted in the Hellenic system). Thus, although condemned by Plato (who considered it a “vulgar” thing), interest was regarded as fair compensation for the time and the risk that was undertaken by the lender. Inasmuch as the lender was unable to use the money he had loaned, interest is seen as a form of 'gratitude' for the time required for its return. 'Risk' meant that the lender may never see his money again, consequently, the larger the risk, the larger the compound interest would be.
"Nevertheless, for Hellenic Patrology, time and risk did not count. Any guarantee whatsoever against money loaned was regarded as dishonesty; any percentage above the principal loaned constituted usury. Even a one percent desire for profit placed one’s salvation in jeopardy.”
In a certain point of her text she mentions what bearing the Church Fathers’ teaching against usury had on reality. She writes:
“The excerpts that show our theologians as addressing acquaintances in their own community lead us to the conclusion that they are referring to a problem closely linked to the reality around them.
"As far as our age is concerned, I have to admit that they continue to have a bearing on reality, for the following reason: because each community continues to contain people who are willing to profit at anothers expense. Consequently, I believe that we can learn what these authors had to say about the results of greed within a community. Their writings also comprise a reflection of the ascetic ideal of theologians, for whom the chief importance of the text was the extraction of a moral meaning for implementation in current situations.
"Finally, all these theologians believe that money – whether someone possesses it or not, or whether someone loans it or not – constitutes an obstacle for one’s effective relationship with God" (page 5).
In her Conclusion, she writes:
“The virtue of offering is a continuous course that never reaches perfection. According to our theologians, he who gives instead of lending is distancing the obstacles that sin created; obstacles that do not allow people to have wholesome and maintainable relations between each other. True love desires to share whatever is its own, while true greed desires only whatever is to its own advantage. Usury represents the exact opposite of love, and in fact with a benevolent façade. A self-serving Christian can assert that he has a right to lend money with interest – even with an exorbitant compound interest – firstly because it is legal, and secondly because a Christian is freed of the law. This is the same logic that the Apostle Paul had encountered in Corinth, where his response was 'everything is permissible for me, but not everything is beneficial'.
"To summarize, the Hellenic Fathers regarded usury as something that is not moral, cannot be justified and is not beneficial. Contemporary authors maintain that the matter of usury is dead in our age, given that everyone lends and borrows with interest, without giving it a thought. I hope they are mistaken. Universal poverty is such that the matter of usury is significant to all those who contemplate on contemporary financial catastrophes that are brought about by unfair loan practices. Capitalism has subjugated human health and dignity to financial ends for far too long. As a topic, usury does not provoke discussions; poverty provokes them. We need to be deeply concerned about the evil that interest on loans inflicts on people, on families, on communities, on countries and – if our theologians are correct – even on the salvation of each and every one of us” (page 8).

* * *

We are living in an age where loaning – the official and legal one through banks – prevails and is somehow also regarded as moral. Many seek loans to acquire a house, to put their children through school, to afford a vacation, etc. In certain cases, like acquiring a house, one can say that loans are beneficial. In these cases, a fair society can be of help to those in need – without of course causing damage to those who aren’t. The science of political economics can balance out things, so that banks will benefit with measure, legitimately, but at the same time, those in need can be helped to solve the problems in their life without losing their freedom. If this is put into effect in a legal and fair manner, then it can function along the principle of brotherly love.
However, when lending is linked to hedonism, easy living, bliss, the quest for wealth, etc., then it cannot be acceptable. We need to address the issue and the passions that it cultivates, along with the overall mentality that it develops when our mind is fixed only on money and possessions and is not allowed to attend to other, more important matters.
We must stigmatize and cauterize usurers who exploit the anguish of their fellow-man and who remain unemotional in the presence of their misfortune.
The characterizations of the Fathers for these people are extremely weighty ones. In such cases, those who have money should practice philanthropy and provide interest-free loans to those who are in need of money for coping with the hardships of their life. Furthermore, according to contemporary reality, the hoarding of money in banks is considered a necessity and interest is something fair and legitimate. No one can deny such a logical possibility, especially for householders. However the crucial matter is that when bank savings are seen in the context of the passion of acquisition and avarice, and more so when charity and philanthropy are withheld and man’s hopes now hinge on money, and his faith in God’s Providence is cast out, then this cannot be justified by ecclesiastical morality.
Generally speaking, we should not increase our “needs”. We should not strive to live opulently; that way, we will not be forced to borrow money, because that is the way we will lose our freedom. A frugal life is a respectable life. Besides, “poor” is not the one who does not possess money, but mainly the one who generates the need for many “needs” and is obliged to borrow from banks and from people, and as a result, lose his freedom. The Holy Metropolis is frequently visited by people who have lost their fortunes and their homes on account of such loans.
The ascetic lifestyle, which also involves avoiding luxury and bliss, can benefit us in the present area also, so that we can preserve our spiritual freedom and our non-dependence on situations that literally subjugate us. In a capitalist society where everyone lives with the dream of money and reality shows, which is also what the various lotteries aspire to, we have a duty to live ascetically and to labour honestly and thus adhere to the word of the Gospel. And our mind should always be turned in the direction of the pre-fallen life of Man and to the eschatological life; in other words, in the words of Saint Gregory the Theologian, "to look not towards the pursuant division, but to the initial isonomy-equality".

Click:

 
What do we mean by “Fathers of the Church”?

Klaus Kenneth, the spiritual traveler

VALERIU GAFENCU - The Saint of the Prisons and Prisoners 

Constantine Oprisan (1958), the Philosopher and Martyr

The anti-Human

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco

St. Melangell, the Righteous Abbess of Wales 

A visual overview of Orthodox Saints and Martyrs of the British Church

A Deer Lost in Paradise
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

Literature, Culture and the Western Soul

OUR TALENT OF FREEDOM & SOME PITFALLS

Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World

The holy anarchists

 

"Road to Emmaus"

"Death to the World"

Orthodox America - By Issue Number
Orthodox England
"The Orthodox World"

St Herman Press

Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Κούκλες βουντού γίνονται ανάρπαστες στην Πάφο!!...

February 5, 2014, 11:33 am

≫ Next: Youth of the Apocalypse: And the Last True Rebellion

≪ Previous: Capitalism and the Spirit of the Church Fathers

$

0

0

"Ν": Χωρίς καμιά διάθεση να προσβάλουμε το λαό της όμορφης Πάφου (και της Κύπρου με τους τόσους αγίους), αλλά αντίθετα με την ελπίδα να θορυβήσουμε εκείνους, στους οποίους αφορά το ζήτημα, αναδημοσιεύουμε από το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο. Σημειώνουμε ότι η ενασχόληση με τη μαγεία για "παιχνίδι"είναι κάτι συνηθισμένο στους έφηβους, όχι μόνο τώρα αλλά από τότε που ήμουν εγώ έφηβος. Φυσικά δεν είναι κάτι υγιές, αλλά ένα σύμπτωμα (και συγχρόνως αίτιο) της γενικής παρακμής και της νοσηρότητας που βασανίζει την κοινωνία.

Τον περασμένο Ιούλιο βρέθηκα με την οικογένειά μου στην όμορφη και γραφική Πάφο, για ολιγοήμερες διακοπές.

Πάντοτε συγκινούμαι όταν βρίσκομαι σ’ αυτήν την ιστορική πόλη, την οποία ο Απόστολος των εθνών Παύλος, μαζί με τον ιδρυτή και προστάτη της Εκκλησίας της Κύπρου Απόστολο Βαρνάβα, είχαν επισκεφτεί πριν 2.000 περίπου χρόνια, σταλμένοι  από το Άγιο Πνεύμα.
Προερχόμενοι από τη Σαλαμίνα [της Κύπρου], οι δυο Απόστολοι, οι οποίοι είχαν για βοηθό τους τον ευαγγελιστή Μάρκο, διέσχισαν την Κύπρο, μεταδίδοντας το λόγο του Θεού στους κατοίκους της νήσου. Στην Πάφο, όπως μας ενημερώνουν οι Πράξεις των Αποστόλων (Πραξ. 13. 6), ο ραδιούργος Ιουδαίος ψευδοπροφήτης και μάγος Ελύμας, είχε προσπαθήσει να διαστρέψει την οδό του Κυρίου, παρεμβάλλοντας εμπόδια στους Αποστόλους οι οποίοι προσπαθούσαν να κηρύξουν το ευαγγέλιο, στον τότε Ρωμαίο ανθύπατο Σέργιο Παύλο, άνθρωπο συνετό.

Οι μαγικές τέχνες του Ελύμα, στάθηκαν όμως αδύναμες και ανίσχυρες μπροστά στην πανίσχυρη δύναμη του θεοφόρου Παύλου, ο οποίος τύφλωσε το μάγο, κατατροπώνοντας τη σκοτεινή δύναμή του.
Τον είχε αποκαλέσει μάλιστα γιο του διαβόλου, γεμάτο από κάθε είδους πονηριά και ραδιουργία, που πολεμά καθετί το καλό.
Μετά το πέρασμα των Αποστόλων από την Πάφο, η λατρεία των ειδώλων και των δαιμονίων, παραχώρησε τη θέση της στη λατρεία του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Οι ειδωλολατρικοί ναοί έκλεισαν και χριστιανικές ορθόδοξες εκκλησίες έκαναν την εμφάνισή τους, σε όλη την περιοχή. Περπατώντας στον παραλιακό δρόμο της Κάτω Πάφου, κοντά στο λιμανάκι, απ’ όπου ο Παύλος και η συνοδεία του είχαν φύγει με πλοίο και μετέβησαν στην Πέργη της Παμφυλίας, μπήκαμε σε κάποια καταστήματα αναμνηστικών δώρων, γνωστά ως souvenir shops.

Ξαφνικά και ενώ περιεργαζόμουν τα διάφορα αντικείμενα, τα μάτια μου καρφώθηκαν σε κάτι περίεργες κούκλες, αναρτημένες  σ’ ένα κυκλικό περιφερόμενο σταντ. Διερωτήθηκα αν αυτό που έβλεπα ήταν αληθινό ή οφθαλμαπάτη. Η πινακίδα όμως στο πάνω μέρος του σταντ, με προσγείωσε ανώμαλα. Κούκλες βουντού!!!

 

Μάλλινες κούκλες διαφόρων μορφών, εντός πλαστικών διάφανων σακουλιών, με οδηγίες χρήσης στα αγγλικά. Πώς και που να τοποθετήσεις τις βελόνες στο κουκλάκι, για να μαγέψεις αυτήν ή αυτόν που αγαπάς, ή να κάνεις κακό σ’ αυτούς που μισείς!!! Ανατρίχιασα.
Πήγα γρήγορα στο ταμείο διαμαρτυρόμενος στην υπεύθυνη.
«Μα ήμουν έτοιμη να παραγγείλω και άλλες, γιατί σχεδόν έχουν τελειώσει. Έχουν γίνει ανάρπαστες, δεν προλαβαίνουμε να τις τοποθετούμε στο σταντ και αμέσως τις αγοράζουν. Βρίσκονται στην κορυφή των πωλήσεων», ήταν η απάντηση της.

Φύγαμε απογοητευμένοι.

Σκέφτηκα ότι ίσως να είναι το μοναδικό κατάστημα που πωλεί τέτοια σατανικά αντικείμενα. Διαψεύστηκα όμως, όταν μπαινοβγαίνοντας από το ένα κατάστημα στο άλλο, διαπίστωσα έκπληκτος, ότι όλα διέθεταν κούκλες βουντού!!!
Η απογοήτευσή μου είχε κορυφωθεί, όταν όλοι οι καταστηματάρχες με ενημέρωσαν, ότι οι σχετικές κούκλες γίνονται ανάρπαστες από ντόπιους και ξένους, μικρούς αλλά και μεγάλους.

Μια αλλοδαπή έφηβη μάλιστα, την οποία συνόδευαν οι γονείς της και τ’ αδέλφια της, τη στιγμή που μιλούσαμε με την υπεύθυνη του καταστήματος, είχε ξεκρεμάσει από το σταντ τρεις-τέσσερεις κούκλες, προφανώς για να τις δωρίσει σε γνωστούς της, όταν θα επέστρεφε στη χώρα της, αλλά να κρατήσει και για τον εαυτό της.
Διερωτήθηκα εάν πήγε χαμένο το κήρυγμα του Παύλου στην Πάφο και οι σαράντα παρά μίαν μαστιγώσεις που σύμφωνα με την τοπική παράδοση, είχε δεχθεί στην πλάτη του ο ουρανοβάμων Απόστολος, στην προσπάθειά του να εκχριστιανίσει τους ειδωλολάτρες αλλά και Ιουδαίους κατοίκους της.

Από τη σελίδα της Παγκύπριας Ένωσης Γονέων

BOYNTOY (VOODOO)

Ιερέας βουντού "προσευχόμενος"... (από εδώ)

Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 40 
Πρωτοπρ. Βασίλειου Α. Γεωργόπουλου (M.Th). Από εδώ. 
 
            α) Τι είναι τo Βουντού.

    Βουντού ονομάζεται μια μορφή αφροαμερικανικής μαγικής λατρείας η οποία αρχικά παρουσιάστηκε τον 18ο αιώνα στα νησιά της Καραϊβικής και κυρίως στην Αϊτή μεταξύ των μαύρων σκλάβων που μεταφέρονταν από τους δουλέμπορους βίαια από την Αφρική στο Νέο Κόσμο.
Παρά τον αναγκαστικό εκχριστιανισμό τους, οι αφρικανοί σκλάβοι με εξωτερικό χριστιανικό περίβλημα, διατήρησαν τα εντόνως ανιμιστικά, φετιχιστικά, μαγικά θρησκευτικά τους στοιχεία, τους τελετουργικούς χορούς τους και την προγενέστερη νοηματοδότησή τους. Σήμερα συναντά κάποιος τη λατρεία βουντού εκτός από τα νησιά της Καραϊβικής, κυρίως στις Η.Π.Α.

            β) Σε τι πιστεύουν οι οπαδοί του Βουντού;
 
   ΟΙ οπαδοί του Βουντού πιστεύουν σε μία υπέρτατη θεότητα το Αγαθό πνεύμα, σε διάφορους αφρικανικούς θεούς που θεωρούνται κατώτερες θεότητες και σε θεοποιημένα πνεύματα προγόνων. Αυτοί οι θεοί και τα πνεύματα ονομάζονται Λόα (Loa).
Κατά την εποχή του δουλεμπορίου, είχαν αντιστοιχήσει τα Λόα, για να αποκρύψουν την πραγματικότητα, με Ρωμαιοκαθολικούς αγίους. Τα Λόα, απαιτούν πιστότητα και αφοσίωση από τους λάτρεις τους. Τα πιο φοβερά και πλέον δαιμονικά Λόα ονομάζονται Guede και έχουν σχέση με το θάνατο, το σεξ, τη μαύρη μαγεία.
Κάθε οικογένεια ή επιμέρους ομάδες ανθρώπων, συγκροτούν λατρευτικούς κύκλους ενός ή πολλών Λόα, με υποχρεωτική την παρουσία κάποιου Ιερέα που ονομάζεται "χάνγκαν"ή και Ιέρειας που ονομάζεται "μάμπο"ως ενδιάμεσου για προστασία.
Τα Λόα, αισθητοποιούν την παρουσία τους στους πιστούς όταν στην κυριολεξία τα πνεύματα τους καταλαμβάνουν κατά την διάρκεια της τελετουργίας.
           

            γ) Γνωρίσματα της λατρείας Βουντού.
 
   Γνωρίσματα της εν λόγω μαγικού και δαιμονικού χαρακτήρα λατρείας είναι: α) Ο εξαιρετικά έντονος φρενήρης και εκστατικός τελετουργικός χορός. β) Η έκχυση αίματος κατά τη διάρκεια της τελετουργίας, συνήθως μέσω θυσίας ζώου. Παλαιοτέρα είχαν καταγραφεί και ανθρωποθυσίες. γ) Η παρουσία ιερέως ή ιέρειας. δ) Η κατάληψη κυριολεκτικώς των οπαδών-λάτρεων κατά την έκσταση από τα πνεύματα (Λόα). ε) Η έκδηλη παρουσία του μαγικού - δαιμονικού στοιχείου.

 

            δ) Βουντού και μαύρη μαγεία.

  Φωτο: βουντουϊστής με κεφάλι θυσιασμένης κατσίκας (από το ίδιο άρθρο)

   Η έκδηλη παρουσία μαγικών πρακτικών και δαιμονικών οντοτήτων στη λατρεία Βουντού, έχει σε μεγάλο βαθμό ταυτίσει το Βουντού στις Η.Π.Α. και στην Ευρώπη γενικότερα με την άσκηση μαύρης μαγείας.
Ιδίως στις Η.Π.Α. και κυρίως στη Νέα Ορλεάνη, είναι γνωστές οι κούκλες Βουντού, που στις διάφορες αποκρυφιστικές και μαγικές τελετές χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα και ομοιώματα των ανθρώπων, στους οποίους θέλουν να προξενήσουν πόνο, ασθένεια ή κακό. Στα πλαίσια αυτά, το Βουντού κατανοείται κυρίως ως αποκρυφιστική πρακτική και όχι ως ονομασία συγκεκριμένης ομάδας.

Για τη σύνταξη του παρόντος άρθρου βασιστήκαμε στα:
1) Handbuch Religiose Gemeinschaften und Weltanscha-uungen, (Hrsg. H. Reller, H. Krech, M. Kleiminger), 5η εκδ. 2000.
2) H. Gasper - J. Muller - F. Valentin, Lexikon der Sekten, Sondergruppen und Weltanschauugen, 7η έκδ. 2001.
3) Kirchen, Sekten, Religionen, (Hrsg. G. Schmid, G. O. Sc-hmid), 7η εκδ. 2003.
4) A. Fincke - M. Pohlmann, Kompass Sekten und religiose Weltan -schauungen, 2004. 5) Βλ. Kompaktlexikon Religionen, [Hrsg: Rudiger Hauth], 1998.

Από τη Βικιπαίδεια:

  

Βουντού, Βουντούνή Αϊτινό Βουντού (αγγλ. Voodoo) ονομάζεται η συγκρητική^[1]θρησκείαπου αναπτύχθηκε στην Αϊτήκαι εξασκείται κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της Καραϊβικής. Διαμορφώθηκε από τη μείξη των Δυτικών Αφρικανικώνπαραδόσεων με τα πιστεύω της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η λατρεία Βουντού δημιουργήθηκε από τους Αφρικανούς σκλάβους που μεταφέρθηκαν στις Δυτικές Ινδίεςτον 16ο αιώνα, όταν υποχρεώθηκαν να ασπαστούν τη θρησκεία των δουλεμπόρων τους και να απορρίψουν τα διάφορα Αφρικανικά δόγματα^[2].

Σε ορισμένες περιπτώσεις ο όρος Βουντού μπορεί να αναφέρεται στο Βουντού της Λουιζιάνα, το οποίο διαφέρει σε ελάχιστα σημεία από το Αϊτινό Βουντού, ή στο Βουντού της Δυτικής Αφρικήςπου αναφέρεται κυρίως στις δοξασίες των Αφρικανών χωρίς τις Χριστιανικές επιρροές.

Οι ακόλουθοι του Βουντού πιστεύουν σε ένα πάνθεο θεοτήτων το οποίο αποκαλούν Λόα (Lwa). Οι θεότητες αυτές είναι κατώτερες του μοναδικού Θεού (Bondyè). Ο Θεός δεν παρεμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις, και αυτός είναι ο λόγος που οι πιστοί δεν επικαλούνται τον Θεό στις τελετές τους, αλλά τα πνεύματα Λόα^[3]. Άλλα χαρακτηριστικά του Βουντού περιλαμβάνουν τον σεβασμό των νεκρών και την προστασία από τη μαύρη μαγεία^[4]. ["Ν": όπως την εννοούν βέβαια αυτοί την προστασία, δηλαδή μαγεία κατά της μαγείας, πράγμα εσφαλμένο].

Το Αϊτινό Βουντού συναντάται στην Αϊτή, τη Δομινικανή Δημοκρατία, την ανατολική Κούβα^[1], σε διάφορα νησιά στις Μπαχάμες, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, και σε πολλές άλλες χώρες όπου υπάρχουν Αϊτινοί μετανάστες. Σε διάφορα όμως μέρη, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Βουντού προϋπήρχε με διαφορετική μορφή, καθώς είχε ήδη διαμορφωθεί από άλλους Αφρικανούς μετανάστες.

Γιώργος Λιάγκας: Κάνει βουντού στην ομάδα της Εθνικής Γερμανίας (από εδώ, 22 Ιουνίου 2012)

Φυσικά όλοι οι παρακάτω συνάνθρωποί μας κάνουν πλάκα. Προφανώς κανείς δεν τους είπε - και να τους το έλεγε, μάλλον θα τον κορόιδευαν - ότι δεν είναι όλα για πλάκα. Για να γίνει κατανοητό αυτό (επειδή προφανώς πολλοί θα γελάσουν γιατί "δεν πιστεύουν"και "δε φοβούνται"κτλ), ας γράψουμε μόνο ότι οι μαύρες σκλάβες του σεξ που εκπορνεύονται στην Ελλάδα (και έξω απ'την Ελλάδα) εκβιάζονται με βουντού. Αν μη τι άλλο, λοιπόν, δεν είναι αστείο...
"Απολαύστε"το θέαμα & ανάψτε κι ένα κεράκι (στην εκκλησία, όχι σε ...τελετές) για τους αφελείς.

Και μετά απ'αυτά:

Μια άλλη άποψη για το χριστιανισμό στους μαύρους δούλους της Αμερικής 

Σύγχρονοι άγιοι στην Κύπρο:

Ο Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης
Ο άγιος νεομάρτυρας Φιλούμενος

Οι άγιοι της Κύπρου

Ένας σύγχρονος Κύπριος άγιος(ο παππούς Παναής από τη Λύση)

π. Ευέλθων ο Κύπριος, ένας αληθινός ιερέας με τεράστια ανθρωπιστική και πνευματική προσφορά
Ένας άγνωστος Κύπριος νεομάρτυρας
Ο παπάς που φώτισε τη Λεμεσό
Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος από τη Μηλιά Αμμοχώστου

240 άγιοι της Κύπρου!
Βιογραφίες αγίων της Κύπρου
Η ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Κύπρου 

Για τα λοιπά:

Νεκροκεφαλές - Κρανία - Σκέλεθρα
Μουσική της Κόλασης - Μουσική στην Κόλαση
Φρικιά στην Εκκλησία!
Η νόσος του δυτικού ανθρώπου (& η θεραπεία της)
Μαγεία & πολυγαμία: δυο συμπτώματα της νόσου του δυτικού ανθρώπου & βοήθειά του από την Ορθοδοξία
Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους

"Road to Emmaus"

"Death to the World"

Η θρησκεία της χαράς – Γελαστοί άγιοι
Ο Μάγος και η Μοναχή: η ευλογημένη απορία του αγίου Κυπριανού
Δαιμονισμός & επιστήμη

Και μια ενότητα εδώ. 

Από εδώ

Youth of the Apocalypse: And the Last True Rebellion

February 6, 2014, 3:34 am

≫ Next: Άγιος Φώτιος ο Μέγας, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (6 Φεβρουαρίου)

≪ Previous: Κούκλες βουντού γίνονται ανάρπαστες στην Πάφο!!...

$

0

0

From here

In the darkening world of contemporary unbelief, where the impending storm clouds of destruction have indeed almost drowned out the light, this distress is most intensely felt by the still-tender souls of the youth. YOUTH OF THE APOCALYPSE AND THE LAST TRUE REBELLION is a ray of light cutting through the dark clouds of hypocritical, worldly pseudo-religion. It presents the realities of Orthodox Truth without any apologies. This book is a virtual manifesto for the despairing children of the eleventh hour, addressing the issues and problems that are literally tearing apart the fabric of innocence. It deals with suicide, insanity, drugs, violence, art, the occult, the apocalypse, and finally with our salvation, suffering and resurrection out of the depths of the contemporary nihilistic wasteland.
"Humanity had thought itself sufficient, and even now we think we can escape our destiny by our own efforts. Escape!--that is our only thought. To escape from the insanity, the hell of modern life is all we wish. But we cannot escape!!! We must go through this hell, and accept it, knowing it is the love of God that causes our suffering. What terrible anguish!--to suffer so, not knowing why, indeed thinking there is no reason. The reason is God's love--do we see it blazing in the darkness?--we are blind." --Fr. Seraphim Rose
YOUTH OF THE APOCALYPSE was torn from the hearts of two young monks in Alaska, who themselves have been raised out of the darkness of contemporary nihilism in its most extreme form. It has already brought suicidal young souls, despairing Orthodox young people, and other Christian youth into the ranks of God.

Editorial Reviews 

 From the mother's womb the newborn child cries; and these teardrops continue even unto this generation of youth. Every tear of every child is a painful gesture of a universal confession of the fall of mankind from perfection--to corruption, suffering and death. This cry does not grow fainter as we grow older. On the contrary, in these times worthy of much lamentation the cry grows louder and is the only consolation of the youth of today.
This generation of youth, which could very well be the last generation, is shackled in despair to this cry because they see all too well that this broken world is coming to an end. And no one has told them the truth that in the Apocalypse God will wipe every tear from their eyes. But they have been taught by violence that this eternal truth is "relative."
Alone, imprisoned in this world, we are brainwashed into believing that "there is no absolute truth," and that there is "no answer to the question: Why?" After spending our childhood in such a cold prison, it's no wonder that in our youth we seek death. When there is no answer to the answer to the question "Why?" the only freedom seems to be oblivion. The youth of today have come to the conclusion that the only hand left to wipe the tears from their eyes is the hand of suicide. When there is no truth in a world of falsehood; when there is no beauty in an ugly world; when there is no love in a world of violence and hate; when there is no God in a faithless world; it's no wonder that in every room, on every street, in every city, the weeping of the young can be heard. This is why youthful rebellion is born and justified.
This breaking down of our world is due to one philosophy, one mission that has been victorious over man's freedom of thought since time began--Nihilism. It is the belief that "there is no absolute truth." It is like a heartless and gutless machine that presses on, giving birth to destruction, sorrow, pain and death. It chooses the young for its victims, for it is easy to scar the innocence of youth. It is this machine that controls that spirit of these times and tells us that there is no answer to the question "Why?"--and therefore no reason to live at all. It is this machine of apostasy that has given birth to the youth of today. We are her children; we are the children of Nihilism; we are the youth of the apocalypse.
Now we are left with a generation that is dying off due to suicide--the Last Genocide. This Genocide can only be stopped by Truth. In order to embrace this Truth we must die to this world and be resurrected. This is the unshackling. This is the Last True Rebellion. 

Click:

We and the spirits of the departed
Why’s the smile of elder Joseph of Vatopedi from eternity?
Death! Death! DEATH!(The Mystery and the Process of Death)
How an Atheist Cancer Patient Came to Believe in God 
Through Closed Doors
OUR TALENT OF FREEDOM & SOME PITFALLS
“Orthodoxy and the Religion of the Future”
An Orthodox spiritual father comments on 12-year-old Akiane

Magazine "Death to the World", Punk & Orthodoxy in USA 

A Deer Lost in Paradise
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco 

Priest-Monk Nestor the New Martyr of Zharky (+1993)

Two Deaths
Through The Eastern Gate - From Tibetan Buddhism to Orthodox ChristianityThe Orthodox Church in West Bengal, India

Hinduism. The Power of the Pagan Gods

A Fakir's "Miracle" and the Prayer of Jesus.

 

An Indian chief's 'secret path' to Orthodoxy

Orthodoxy
Orthodox America - By Issue Number
Orthodox England
"The Orthodox World" Saint Herman Press

Basic Dogmatic Teaching - An Orthodox Handbook

Άγιος Φώτιος ο Μέγας, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (6 Φεβρουαρίου)

February 6, 2014, 2:08 pm

≫ Next: Άγιοι των Ημερών, 6-8 του Φλεβάρη...

≪ Previous: Youth of the Apocalypse: And the Last True Rebellion

$

0

0

Ορθόδοξος Συναξαριστής

Εικ. από εδώ

Ο Μέγας Φώτιος έζησε κατά τους χρόνους που βασίλευσαν οι αυτοκράτορες Μιχαήλ (842 - 867 μ.Χ.), υιός του Θεοφίλου, Βασίλειος Α'ο Μακεδών (867 - 886 μ.Χ.) και ο Λέων ΣΤ'ο Σοφός (886 - 912 μ.Χ.), υιός του Βασιλείου. Γεννήθηκε το 810 μ.Χ. (κατά άλλους το 820 μ.Χ.) στην Κωνσταντινούπολη από ευσεβή και επιφανή οικογένεια, που αγωνίσθηκε για την τιμή και προσκύνηση των ιερών εικόνων. Οι γονείς ήταν ο Άγιος Σέργιος (βλέπε 13 Μαΐου) και Ειρήνη και καταδιώχθηκαν επί του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (829 - 842 μ.Χ.). Ο Άγιος Σέργιος ήταν αδελφός του Πατριάρχου Ταρασίου (784 - 806 μ.Χ.) και περιπομπεύθηκε δέσμιος από το λαιμό ανά τις οδούς της Κωνσταντινουπόλεως, στερήθηκε την περιουσία του και εξορίσθηκε μετά της συζύγου του και των παιδιών του σε τόπο άνυδρο, όπου από τις ταλαιπωρίες πέθανε ως Ομολογητής.

Ο ιερός Φώτιος διέπρεψε πρώτα στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα. Όταν με εντολή του αυτοκράτορα απομακρύνθηκε βιαίως από τον πατριαρχικό θρόνο ο Πατριάρχης Ιγνάτιος, ανήλθε σε αυτόν, το έτος 858 μ.Χ., ο ιερός Φώτιος, ο οποίος διακρινόταν για την αγιότητα του βίου του και την τεράστια μόρφωσή του. Η χειροτονία του εις Επίσκοπο έγινε την ημέρα των Χριστουγέννων του έτους 858 μ.Χ. υπό των Επισκόπων Συρακουσών Γρηγορίου του Ασβεστά, Γορτύνης Βασιλείου και Απαμείας Ευλαμπίου. Προηγουμένως βέβαια εκάρη μοναχός και ακολούθως έλαβε κατά τάξη τους βαθμούς της ιεροσύνης.

Ο ιερός Φώτιος με συνοδικά γράμματα ανακοίνωσε, κατά τα καθιερωμένα, τα της εκλογής του στους Πατριάρχες της Ανατολής και τόνισε την αποκατάσταση της ειρήνης στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Αλλά πριν ακόμα προλάβει να την παγιώσει επήλθε ρήξη μεταξύ των ακραίων πολιτικών και των οπαδών του Πατριάρχη (αγίου)Ιγνατίου, των «Ιγνατιανών». Οι «Ιγνατιανοί» συγκεντρώθηκαν στο ναό της Αγίας Ειρήνης, αφόρισαν τον ιερό Φώτιο και ανακήρυξαν Πατριάρχη τον Ιγνάτιο. Ο Άγιος Φώτιος συγκάλεσε Σύνοδο στο ναό των Αγίων Αποστόλων για την αντιμετώπιση του ανακύψαντος ζητήματος. Η Σύνοδος καταδίκασε ως αντικανονικές τις ενέργειες των «Ιγνατιανών» και τόνισε ότι ο Ιγνάτιος, αφού παραιτήθηκε από τον θρόνο, δεν ήταν πλέον Πατριάρχης και ότι εάν διεκδικούσε και πάλι την επιστροφή του στον πατριαρχικό θρόνο, τότε αυτόματα θα υφίστατο την ποινή της καθαιρέσεως και του αφορισμού.

Ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας ιερούργησε, ως άλλος Απόστολος Παύλος, το Ευαγγέλιο. Αγωνίσθηκε για την αναζωπύρωση της ιεραποστολικής συνειδήσεως, που περιφρουρεί την πνευματική ανεξαρτησία και αυτονομία των ορθοδόξων λαών από εισαγωγές εθίμων ξένων προς την ιδιοσυγκρασία τους, με σκοπό την αλλοίωση της ταυτότητος και της πνευματικής τους ζωής. Διότι γνώριζε ότι ο μέγιστος εχθρός ενός λαού είναι η απώλεια της αυτοσυνειδησίας του, η φθορά της πολιτισμικής του ιδιοπροσωπίας και η αλλοίωση του ήθους του. Ο ιερός Φώτιος γνώριζε την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου, αφού αναφέρεται πολλές φορές στο έργο αυτό και μάλιστα επηρεάστηκε από αυτή στο θέμα της χρήσεως των επιτόπιων γλωσσών και των μοναχών ως ιεραποστόλων. Επί ημερών του εκχριστιανίσθηκε το έθνος των Βουλγάρων, το οποίο μυσταγώγησε προς την αμώμητη πίστη του Χριστού και το αναγέννησε με το λουτρό του θείου Βαπτίσματος.

Ο ιερός Φώτιος διεξήγαγε μεγάλους και επιτυχείς αγώνες υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως εναντίων των Μανιχαίων, των Εικονομάχων και άλλων αιρετικών και επανέφερε στους κόλπους της Καθολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας πολλούς από αυτούς.

«Ἅπαντα μὲν τὰ ἀνθρώπινα συγκαταρρεῖ τῷ χρόνῳ καὶ ἀφανίζεται. Ἀρετὴ δέ.... καὶ χρόνου καὶ παθῶν καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου περιγίνεται. Εἰ δὲ ἀκριβέστερον ἴδοις, τῷ χρόνῳ καὶ τῷ θανάτῳ μᾶλλον ἀναζὴ καὶ θάλλει καὶ τὸ οἰκεῖον κλέος καὶ τὴν εὐπρέπειαν, ἐναποσβεσθέντος αὐτοὶς τοῦ φθόνου, λαμπρότερον τὲ καὶ θαυμασιώτερον ἀναδείκνυται».

Ο λόγος αυτός, απόσταγμα της βαθιάς πίστεως και της κατά Θεόν σοφίας του Ισαποστόλου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ομολογητού, «μυρίαις ἀρεταὶς ἐξανθήσαντος καὶ πάση γνώσει διαλάμψαντος», πληρέστατα εφαρμόζεται σε αυτόν τον ειπόντα, τον οποίο η αδιάφθορη συνείδηση της Εκκλησίας και του Γένους, ομολόγησαν αυτόν Άγιο και Ισαπόστολο «τοὶς οὐρανίοις ἀδύτοις ἀγκατοικιζόμενον», ως «ἀοίδιμον μὲν τοὶς διωγμοίς, δεδοξασμένον δὲ τοὶς θανάτοις».

Το θεολογικό του έργο δικαίωνε τους αγώνες της Εκκλησίας, βεβαίωνε την Ορθόδοξη πίστη και ενέπνεε την Εκκλησιαστική συνείδηση για την συνεχή εγρήγορση του όλου εκκλησιαστικού Σώματος. Υπό την έννοια αυτή η εκκλησιαστική συνείδηση διέκρινε στο πρόσωπό του τον υπέρμαχο της Ορθοδόξου πίστεως και τον εκφραστή του αυθεντικού φρονήματος της Εκκλησίας. Σε οιονδήποτε στάδιο του βίου και αν παρακολουθήσουμε τον ιερό Φώτιο, είτε στην βιβλιοθήκη, επιδιδόμενο σε μελέτες, είτε ως καθηγητή της φιλοσοφίας στο πρώτο Πανεπιστήμιο της Μεσαιωνικής Ευρώπης της Μαγναύρας σε μια εποχή που η Δύση ήταν ακόμη βυθισμένη στο τέλμα των σκοτεινών αιώνων, είτε υπουργούντα σε αξιώματα μεγάλα και περιφανή της Πολιτείας, είτε κοσμούντα τον αγιότατο Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, είτε εξασκούμενο στην ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία, είτε υφιστάμενο την παραγνώριση των ανθρώπων και τις σκληρές στερήσεις δύο εξοριών, παντού αναγνωρίζουμε τον μαχόμενο υπέρ της αληθούς Ορθοδόξου πίστεως, της «ἀποστολικῆς τὲ καὶ πατρικῆς παραδόσεως» και «τῆς προγονικῆς εὐσεβείας», η οποία αποτελεί και το περιεχόμενο της πατερικής διδασκαλίας αυτού. Γι'αυτό και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Βασίλειος καταθέτοντας τη συνείδηση της Εκκλησίας περί της πρώιμης αγιοποιήσεως του μεγάλου Ιεράρχου, γράφει:

«Φώτιος γὰρ ἣν ὁ μακάριος, ὁ φωτὸς ἀκτίσι φερωνύμος τοῦ ὀνόματος πλήθει διδασκαλιῶν καταλάμψας τὰ πέρατα, ὁ ἐξ αὐτῶν σπαργάνων ἀφιερωθεῖς τῷ Χριστῷ, ὡς ὑπὲρ τῆς αὐτοῦ εἰκόνος δημεύσει καὶ ἐξορία, τούτοις δὴ τοὶς ἀθλητικοὶς ἐκ προοιμίου ἀγώσι συγκοινωνήσας τῷ γεννήτορι, οὐ καὶ ἡ ζωὴ θαυμαστὴ καὶ τὸ τέλος ἐπέραστον, ὑπὸ Θεοῦ τοὶς θαύμασι μαρτυρουμένη».

Η ζωντανή Ορθόδοξη πίστη, κατά τον ιερό Πατέρα, η πίστη της αληθείας, είναι η αρχή της Χριστιανικής μας υποστάσεως και επιβάλλει την συνεχή προσπάθεια για το «ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοὶς οὐρανοὶς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς», για την πραγμάτωση της «καινῆς κτίσεως», που επιτυγχάνεται με τη δυναμική γεφύρωση, σύνδεση και αλληλοπεριχώρηση του θείου και ανθρώπινου στοιχείου. Ο Χριστός ενώνει στο πρόσωπό Του τη θεία με την ανθρώπινη φύση. Αυτό σημαίνει ότι η θεότητα και η ανθρωπότητα έχουν εν Χριστώ ένα κοινό τρόπο υπάρξεως και αυτός ο τρόπος είναι η ενότητα, η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων, η κοινωνία της αγάπης. Η ένωση της θείας με την ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του Χριστού δεν είναι μία αφηρημένη αρχή. Φανερώνεται σε εμάς, όπως φανερώνεται πάντοτε η φύση: μόνο ως τρόπος υπάρξεως, δηλαδή ως δυνατότητα ζωής. Είναι η δυνατότητα να ζήσουμε, να πληρωθεί η απύθμενη δίψα για ζωή που βασανίζει την ύπαρξή μας, να ζήσουμε όλες τις δυνατότητες της ζωής νικώντας την αναπηρία και τον θάνατο της τεμαχισμένης υπάρξεως. Αρκεί να αποδεχθεί ο άνθρωπος την αμαρτία και αποτυχία του και να ζήσει την κένωση του Χριστού, τη ζωή του Θεού.

Η αληθινή Χριστιανική ζωή είναι η γέφυρα που συνδέει τον ουρανό με την γη, η συνεχής πηδαλιούχηση του πορθμείου εκείνου, το οποίο, όπως λέγει ο ιερός Φώτιος, έρχεται από τον ουρανό και «διαπορθμεύει ἠμὶν τὴν ἐκεῖθεν ἀγαθοειδὴ καὶ θείαν εὐμένειαν» και Χάρη. Αυτό ακριβώς είναι το αληθινό ήθος της Ορθοδοξίας: η αναγέννηση, ένωση, μετοχή και κοινωνία με τον Χριστό διά του Αγίου Πνεύματος.


Κλικ εδώ
 
Το Ορθόδοξο, λοιπόν, ήθος, που είναι η κοινωνία του προσώπου με τον Θεό Πατέρα εν Χριστώ διά του Αγίου Πνεύματος και ο αγιασμός του όλου ανθρώπου στην οδό της θεώσεως αρχίζει να υπάρχει μόνο όταν έχουμε ως προϋπόθεση την ορθή πίστη, την ορθοδοξία. Γι'αυτό ουδέποτε ο Άγιος ανέχθηκε οποιαδήποτε παρασιώπηση ή παραφθορά της αλήθειας.

Γράφει χαρακτηριστικά ο ιερός Φώτιος προς τον Πάπα Νικόλαο: «τὰ οἰκουμενικαὶς καὶ κοιναὶς τυπωθέντα ψήφοις πάσι προσήκει φυλάττεσθαι». Διότι, διά της επιμελούς φυλάξεως της διδασκαλίας των Οικουμενικών Συνόδων, «πᾶσα καινοτομία καὶ αἵρεσις ἀπελαύνεται, τὸ δὲ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀκήρατον καὶ ἀρχαιοπαράδοτον φρόνημα ταὶς εὐσεβούντων ψυχαὶς εἰς ἀδίστακτον σεβασμιότητα καθιδρύνεται». Έτσι η μία γενεά, μετά φόβου Θεού, παραδίδει στην επερχόμενη τα της πίστεως πολύτιμα κεφάλαια που έλαβε, με πλήρη συναίσθηση ότι και η επερχόμενη θα διατηρήσει αλώβητη την πίστη. Σε μία ομιλία του ο Άγιος εξαίρει τη σπουδαιότητα της συνεχιζόμενης ανελλειπώς διαδοχής:

«Πρὸ τῆς ἑβδόμης Συνόδου, ἔσχε πρὸ ταύτης ἡ Πρώτη πολλῶν ἐν μέρει τᾶς πράξεις μιμήσασθαι. Ἡ Δευτέρα τὴν Πρώτην ὑπογραμμὸν καὶ τύπον ἐδέξατο, τῆς δὲ Τρίτης αὐτὴ μετὰ τὴν πρώτην ὑπῆρξε παράδειγμα, ναὶ δὴ καὶ Τετάρτην ταυταὶς ἐπλούτει μιμήσασθαι καὶ ταὶς ἐφεξῆς ὑπῆρχον αἳ προλαβούσαι διδάσκαλοι».

Η απαρίθμηση εδώ των Συνόδων δεν είναι συμπτωματική. Για τον Άγιο, τον της απλανούς γνώσεως κανόνα, το παρελθόν, η παράδοση, τα γενόμενα στο άγιο Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού δεν αποτελούν απλά ιστορικά γεγονότα. Μάλλον αποτελούν υπόδειγμα, τύπο για το μέλλον του Κυριακού Σώματος. Γι'αυτό και δεν επιμένει μόνο στην ιστορική παράδοση ή μετάδοση, ούτε μόνο για τον κληρονομικό χαρακτήρα της διδασκαλίας, αλλά προ παντός για την πληρότητα της αλήθειας, για την ταυτότητα και την συνέχεια της καθολικής εμπειρίας της Εκκλησίας, για τη ζωή της μέσα στη χάρη, για το παρόν μέσα στο οποίο κατοικεί ήδη το μέλλον, για το μυστήριο της πίστεως.

Η ενότητα, η αγιότητα και η καθολικότητα της Εκκλησίας συμπληρώνονται και καταξιώνονται με την αποστολικότητά της. Στην αρχιερατική προσευχή του Ιησού ο αγιασμός και η καθολική ενότητα της Εκκλησίας συνδέονται άμεσα με την αποστολικότητα: «Ἶνα ὁ κόσμος πιστεύση, ὅτι Σὺ μὲ ἀπέστειλας». Έτσι η αποστολικότητα γίνεται οντολογικό γνώρισμα της Εκκλησίας, που εκφράζει και τα άλλα γνωρίσματά της. Η Εκκλησία είναι αποστολική, γιατί συνεχίζει την αποστολή του Χριστού και των Αποστόλων Του μέσα στον κόσμο. Ο ιστορικός σύνδεσμός της με τους Αποστόλους και η βεβαίωση του συνδέσμου αυτού με την αναγωγή των κατά τόπους Εκκλησιών και των Επισκόπων στους Αγίους Αποστόλους αποτελούν τα εξωτερικά τεκμήρια της αποστολικής ιδιότητας και διαδοχής. Το ηθικό δε αίτημα της αποστολικότητας της Εκκλησίας είναι η υποχρέωση για πιστότητα στην αποστολική παράδοσή της, η οποία εξασφαλίζει την ταυτότητα και ενότητα του ζώντος Σώματος. «Τοῦτο γὰρ τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, τοῦτο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τὸ φρόνημα».

Αγωνιζόμενος ο Άγιος Φώτιος υπέρ «τῆς πίστεως ἠμῶν τῶν Χριστιανῶν...., τῆς ἀχράντου καὶ εἰλικρινοῦς λατρείας, καὶ τῶν περὶ αὐτὴν μυστηρίων», στην εγκύκλιο επιστολή του, το 867 μ.Χ., που απευθυνόταν προς τους κατά Ανατολάς Επισκόπους και Πατριάρχες, στρέφεται στην καταπολέμηση της αιρέσεως, «κατὰ πάσης αἱρέσεως», που αποτελεί την ενότητα και την ακεραιότητα της Ορθοδοξίας και συγχρόνως καλεί όλους να είναι άγρυπνοι εναντίων κάθε δυσέβειας. Ο Μέγας Φώτιος, γνωρίζοντας ότι κάθε εκτροπή από την αληθή πίστη έχει ως συνέπεια την έκπτωση από την πνευματικότητα, κατακρίνει «τὸ τῆς γνώμης ἠρρωστηκὸς καὶ ἀστήρικτον» και καταδικάζει, ως «ἁμαρτίαν πρὸς θάνατον», κάθε εκτροπή από την Ορθοδοξία και την «τῶν παραδοθέντων ἀθέτησιν» ή «καταφρόνησιν» από εκείνους που «κατὰ τῶν ἰδίων ποιμένων ὑπερήφανον ἀναλαμβάνουν φρόνημα, ἐκεῖθεν δὲ κατὰ τοῦ κοινοῦ Ποιμένος καὶ Δεσπότου παρατείνουν τὴν ἀπόνοιαν». Επί της βάσεως αυτής αντέκρουσε όχι μόνο τους εικονομάχους αλλά και τις παπικές αξιώσεις και το γερμανοφραγκικό δόγμα του filioque, το οποίο διασαλεύει την κοινωνία των αγιοπνευματικών προϋποθέσεων και ενεργειών και δεν έχει θέση μέσα στην κοινωνία του Σώματος της Εκκλησίας και της κοινότητος των αδελφών.

Γι'αυτό και η Σύνοδος, η οποία συνήλθε τον Ιούλιο ή Αύγουστο του 867 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, καθαίρεσε τον Πάπα Νικόλαο για τις αντικανονικές του ενέργειες, ενώ αποδοκίμασε τη διδασκαλία του filioque και τα ρωμαϊκά έθιμα. Μάλιστα η εγκύκλιος επιστολή του ιερού Φωτίου για τα θέματα αυτά, μετά τη συνοδική κατοχύρωση του περιεχομένου της, κατέστη ένα σταθερό πλέον κριτήριο για την αξιολόγηση των σχέσεων Ανατολής και Δύσεως.

Η δολοφονία του αυτοκράτορα Μιχαήλ του Γ', στις 24 Σεπτεμβρίου 867 μ.Χ., από τον Βασίλειο Α'τον Μακεδόνα, συνοδεύτηκε και με κρίση στην Εκκλησία. Ο νέος αυτοκράτορας τάχθηκε υπέρ της προσεγγίσεως Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης και αναζήτησε ερείσματα στους «Ιγνατιανούς». Ο ιερός Φώτιος υπήρξε το θύμα αυτής της νέας πολιτικής σκοπιμότητας του αυτοκράτορα, ο οποίος εκθρόνισε τον Άγιο Φώτιο και αποκατέστησε στον θρόνο τον Πατριάρχη Ιγνάτιο, στις 23 Νοεμβρίου 867 μ.Χ. Η Σύνοδος του έτους 869 μ.Χ., που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό της Αγίας Σοφίας, αναθεμάτισε τον Άγιο Φώτιο, όσοι δε Επίσκοποι χειροτονήθηκαν από αυτόν ή παρέμεναν πιστοί σε αυτόν καθαιρέθηκαν και όσοι από τους μοναχούς ή λαϊκούς παρέμειναν οπαδοί του αφορίσθηκαν. Ο ιερός Φώτιος καθ'όλη την διαδικασία και παρά την προκλητική στάση των αντιπροσώπων του Πάπα τήρησε σιγή, τους υπέδειξε να μετανοήσουν και αρνήθηκε να δεχθεί την αντικανονική ποινή. Στη συνέχεια εξορίστηκε και υποβλήθηκε σε ποικίλες και πολλαπλές στερήσεις και κακουχίες. Επακολούθησε βέβαια η συμφιλίωση των δύο Πατριαρχών, Φωτίου και Ιγνατίου, αλλά ο θάνατος του (αγίου)Ιγνατίου, στις 23 Οκτωβρίου του 877 μ.Χ., επέτρεψε την αποκατάσταση του ιερού Φωτίου στον πατριαρχικό θρόνο μέχρι το έτος 886 μ.Χ. κατά τον οποίο εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από το διαδεχθέντα τον αυτοκράτορα Βασίλειο δευτερότοκο υιό του Λέοντα ΣΤ'τον Σοφό.

Ο Άγιος Φώτιος κοιμήθηκε οσίως το έτος 891 μ.Χ. όντας εξόριστος στην ιερά μονή των Αρμενιανών, όπως άλλοτε ο θείος και ιερός Χρυσόστομος στα Κόμανα του Πόντου. Το ιερό και πάντιμο σκήνωμα του Αγίου και Μεγάλου Φωτίου εναποτέθηκε στην λεγόμενη μονή της Ερημίας ή Ηρεμίας, που ήταν κοντά στην Χαλκηδόνα. Παλιότερα η Σύναξή του ετελείτο στο Προφητείο, δηλαδή στο ναό του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, που βρισκόταν στη μονή της Ερημίας, ενώ τώρα τελείται στην ιερά πατριαρχική μονή της Αγίας Τριάδος στη νήσο Χάλκη, όπου ιδρύθηκε και η Θεολογική Σχολή της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Δείτε και:
Βιογραφία του Μ. Φωτίου στην Ορθόδοξη Wiki 
O Mέγας Φώτιος και τα κλασικά γράμματα
Ο Μέγας Φώτιος ως γνώμονας χρηστής διοίκησηςΠρος υποψηφίους για το ''άθλημα τής πόλης''.
Η Ογδόη Οικουμενική Σύνοδος [ή, 4η της Κωνσταντινουπόλεως ( 879/880 )] και η Καταδίκη της Προσθήκης και του Δόγματος του «Filioque»

Εγκύκλιος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς για την επί Μ. Φωτίου (θεωρούμενη ως Η΄ Οικουμενική) Σύνοδο

Ἀπολυτίκιον
Ὡς τῶν ἀποστόλων ὁμότροπος καὶ τῆς οἰκουμένης διδάσκαλος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων ἱκέτευε, Φώτιε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρίσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς σοφίας ἐκφάντωρ λαμπρὸς γενόμενος, Ὀρθοδοξίας ἐδείχθης θεοπαγῆς προμαχών, τῶν Πατέρων καλλονὴ Φώτιε μέγιστε, οὐ γὰρ αἱρέσεων δεινῶν, στηλιτεύεις τὴν ὀφρύν, Ἐώας τὸ θεῖον σέλας, τῆς Ἐκκλησίας λαμπρότης, ἣν διατηρεῖ Πάτερ ἄσειστον.

Άγιοι των Ημερών, 6-8 του Φλεβάρη...

February 6, 2014, 2:24 pm

≫ Next: Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014: δυο σημαντικές ιεραποστολικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα

≪ Previous: Άγιος Φώτιος ο Μέγας, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (6 Φεβρουαρίου)

$

0

0

Οι άγιοι Βαρσανούφιος και Ιωάννης

6 Φεβρουαρίου

Άγιος Φώτιος ο Μέγας, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
 
Οι Άγιοι Βαρσανούφιος και Ιωάννης & η θρυλική Βίβλος τους

7 Φεβρουαρίου

Όσιος Παρθένιος επίσκοπος Λαμψάκου

Σύγχρονα θαύματα του αγίου Παρθενίου Λαμψάκου στην Θεσσαλονίκη
 
Όσιος Λουκάς ο εν Στειρίω όρει ασκήσας
 
Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εξ Αλικιανού της Κυδωνίας Κρήτης

8 Φεβρουαρίου

Εικ. από εδώ

Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης

Άγιος Προφήτης Ζαχαρίας

Άλλοι άγιοι στις 6, 7& 8του Φλεβάρη.
 

---

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014: δυο σημαντικές ιεραποστολικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα

February 6, 2014, 2:38 pm

≫ Next: "Θάνατος και χαρά"

≪ Previous: Άγιοι των Ημερών, 6-8 του Φλεβάρη...

$

0

0

Παρακαλώ, κλικ στους τίτλους:

Ομιλία της Πελαγίας Yu στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής, Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014, ώρα 10.15 π.μ.

 

 

Κυριακή 9/2, 10.30 π.μ : Σύναξη στη Θεσσαλονίκη με τον π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλο, ιεραπόστολο στη Σιέρα Λεόνε.

 

 

 

Για να πάρετε μια γεύση:

 

Επιστολή της Πελαγίας Yu προς τους Έλληνες ορθόδοξους χριστιανούς

 

Η ιστορία του π. Θεμιστοκλή 

 

Ε, αν θέλετε, δείτε και:10+3 ιεραποστολικά βίντεο...

"Θάνατος και χαρά"

February 7, 2014, 11:10 am

≫ Next: Η Ελευθερία του Ήθους στους Διά Χριστόν Σαλούς

≪ Previous: Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014: δυο σημαντικές ιεραποστολικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα

$

0

0

π. Βασιλείου Γοντικάκη, της Ιεράς Μονής Ιβήρων
Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ

Κάθε φορά που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο, τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι η θλίψη, η απογοήτευση και ο φόβος. Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης στην ιστορική, πλέον, ομιλία του στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. το 1986 έδειξε, με αφορμή την πορεία προς Εμμαούς, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε το θάνατο. Ο τίτλος της ομιλίας: "Θάνατος και Χαρά". Παρακολουθήστε τον!

«Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τον θάνατο και μου ήρθε στο νου η αγωνία, αν θέλετε και η απογοήτευση των μαθητών μετά τον θάνατο του Χριστού και ο φόβος τους. Για αυτό θα ήθελα να σας υπενθυμίσω την προς Εμμαούς πορεία.

Θα το πω με δύο λόγια, μιας και είναι γνωστή η πορεία: Δύο μαθητές, τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Κυρίου, προχωρούν εις Εμμαούς, συζητούν μεταξύ τους για τον Ιησού, αγωνιούν, μιλούν για τα γεγονότα. Έρχεται ο Χριστός, χωρίς να τον αναγνωρίσουν, και τους ερμηνεύει τις γραφές. Εν τέλει Τον αγαπούν αυτόν τον Συνοδοιπόρο. Του λένε "μείνε μαζί μας". Μένει. Φτάνουν στο τραπέζι και στην κλάση του άρτου Τον γνωρίζουν. Τότε Αυτός γίνεται άφαντος, εκείνοι γεμίζουν χαρά και προχωρούν προς τα Ιεροσόλυμα.

Oι δύο μαθητές, λοιπόν, μιλούσαν και συζητούσαν για τον Χριστό. Και εκείνος παρουσιάστηκε δίπλα τους να συμπορεύεται. "Οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν". Τα μάτια τους ήταν ακόμα κλειστά και δεν Τον γνώρισαν. Νομίζω ένα μεγάλο πράγμα είναι το εξής: ο Χριστός είναι η οδός και είναι και ο αληθινός Συνοδοιπόρος μας. Κι αν τυχόν αγωνιούμε, αν συζητάμε, αν ψάχνουμε, αν βαδίζουμε, αν τυχόν για κάπου πάμε, Αυτός είναι μαζί μας.Μα, λέει κάποιος: "δεν Τον ξέρουμε". Αλλά πρέπει να ξέρουμε ένα πράγμα: μαζί με την αγωνία μας και Αυτός συμπορεύεται. Και ας μην Τον διακρίνουμε.

O Χριστός, στη συνέχεια, δεν θέλει να τους κάνει διδασκαλία, αλλά θέλει να τους δώσει τη δυνατότητα να πουν αυτά που έχουν μέσα τους.Γι'αυτό προσποιείται άγνοια και μάλιστα επιμένει. Τότε «του εξηγούν» για τον Ιησού τον Ναζωραίο τον οποίο παρέδωσαν "οι άρχοντες ημών εις κρίμα θανάτου"και Tον σταύρωσαν. Στη συνέχεια λένε κι οι δυο τους τον πόνο τους: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός θα λύτρωνε το Ισραήλ. Αλλά ήδη πέρασαν τρεις μέρες αφού έγιναν αυτά, αφού Τον σταύρωσαν και δεν είδαμε ακόμη τίποτε που να στηρίξει τις ελπίδες μας. Μας παραξένεψαν μερικές γυναίκες από τη δική μας συντροφιά, γιατί πήγαν πρωί στο μνημείο και λένε ότι δεν βρήκαν το σώμα Του. Ήλθαν και μας είπαν ότι είδαν οπτασία αγγέλων κι ότι οι άγγελοι λένε ότι ζει. Και πήγαν και μερικοί από μας στο μνημείο και το βρήκαν έτσι όπως είπαν οι γυναίκες, "Αυτόν δε ουκ είδον"».

Τους δίνει, λοιπόν, τη δυνατότητα ο Χριστός να πουν το λογισμό τους. Αυτοί, με τετράγωνη λογική, λένε ότι "Εμείς ελπίζαμε. Τώρα δεν ελπίζουμε. Τι να ελπίζουμε; Εφ'όσον Αυτός σταυρώθηκε, πέθανε και είναι τρεις μέρες που πέρασαν, τελείωσε η ιστορία". Αποδεικνύουν τετραγωνικά ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ελπίζει κανείς.Νομίζω ότι ο μεγάλος δάσκαλος, ο Χριστός, αυτό ήθελε να πουν κι αυτοί. Αυτό ήθελε να βγάλει από μέσα τους: ότι, κοίταξε, με την τετράγωνη λογική, η υπόθεση τελείωσε - και νομίζω ότι είναι καλό να τελειώνουν οι υποθέσεις.

Όμως αρχίζει Εκείνος και μιλά: "Ώ ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται". Επειδή και ο Κύριος ένιωθε ότι ήταν φίλοι Του, τους μιλάει αυστηρά. Και λέει τη φράση τη μεγάλη παρακάτω: "Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξα αυτού;"Δεν έπρεπε να πάθει αυτά ο Χριστός για να περάσει στη δόξα Του; Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στο μεγάλο μυστήριο και λέμε: Αν τυχόν έπρεπε να πάθει Αυτός, που ήταν ο ίδιος ο Χριστός, εμείς τι πρέπει να πάθουμε;

Άρχισε από τον Μωυσή και όλους τους προφήτες και εξήγησε σε όλες τις γραφές αυτά που αφορούσαν το πρόσωπό Του.Μαζί με την πορεία προχωρούσε και η ερμηνεία, κι έβλεπαν οι μαθητές ότι κάπου αλλού τους πηγαίνει.Μόλις έφτασαν στην πόλη που πήγαιναν, Αυτός προσποιήθηκε ότι πάει κάπου αλλού. Αλλά αυτοί: "παρεβιάσαντο αυτόν λέγοντες μείνον μεθ'ημών, ότι πρός εσπέραν εστί καί κέκλικεν η ημέρα". Νομίζω ότι οι μαθητές είπαν: Τώρα πού πάς; Τελείωσε η μέρα, τελειώνει η πορεία. Έτσι που μας έκανες δεν μπορούμε να φύγουμε από κοντά Σου, ούτε Εσύ από μας, έλα να μείνεις μαζί μας. Και ο Χριστός πέρασε μαζί τους.

Και "εν τω κατακλινθήναι αυτόν μετ'αυτών λαβών τόν άρτον ευλόγησε, καί κλάσας απέδιδον αυτοίς, αυτών δέ διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, καί επέγνωσαν αυτόν, καί αυτός άφαντος εγένετο απ'αυτών". Μετά από τον λόγο, την ιερολογία, φτάσαμε στην ιερουργία.Έγιναν οι εξηγήσεις και δεν έμενε πια τίποτα άλλο παρά η πράξη της ιερουργίας. O Χριστός δεν είπε τίποτα, αλλά τεμάχισε τον άρτο. Eν τη κλάσει του άρτου Τον γνώρισαν και μόλις Τον γνώρισανέγινε άφαντος, χάθηκε. Φυσικά, εγώ νομίζω ότι όταν λέμε χάθηκε εννοούμε βρέθηκε. Γιατί αν τυχόν έμενε θα τον έχαναν? θα έλεγαν ότι "Αυτός είναι εδώ, εκεί", θα Τον εντόπιζαν, ενώ Αυτός είναι πανταχού παρών. Oπότε αφού Τον κατάλαβαν, παίρνουν δύναμη, ανοίγονται οι οφθαλμοί τους. Επομένως "διηνοίχθησαν οi οφθαλμοί τους"σημαίνει ότι άρχισαν να βλέπουν τα αόρατα, να καταλαβαίνουν τα περασμένα και να έχουν δύναμη για να προχωρήσουν στα μέλλοντα, δηλαδή να συνεχιστεί η πορεία.

Oπότε γνωρίζουν τώρα μέσα στην Θεία Ευχαριστία, μέσα στη Θεία Λειτουργία, εν τη κλάσει του άρτου, τις γραφές αληθινά.Γνωρίζουν αυτά που πέρασαν και παίρνουν δύναμη για να προχωρήσουν. O Κύριος γνωρίζεται ως άρτος κλώμενος και αίμα εκχυνόμενον. Στην κλάση του άρτου γνωρίζεται ο Κύριος και ταυτόχρονα γνωρίζουμε κι εμείς τον Κύριο "εν τη κλάσει τη ημετέρα".Εάν τυχόν και εμείς δεν πονέσουμε, εάν τυχόν και εμείς δεν πεθάνουμε, δεν σταυρωθούμε, δεν πρόκειται να γνωρίσουμε τον Κύριο. Όπως και Κείνος έπρεπε να πάθει για να μπει στη δόξα Του, και εμείς πρέπει να πάθουμε, πρέπει να υποφέρουμε. Όλα αυτά τα βάσανα είναι ευλογία για να ανοιχτούν τα μάτια μας και έτσι να Τον βλέπουμε διαφορετικά.

Είμαστε άνθρωποι, πονάμε και έχουμε τη δική μας λογική. Κι ο Χριστός επιτρέπει τον λογισμό μας. Δίδει τις αφορμές, στους μαθητές, να ακούν το λογισμό τους και να δικαιολογήσουν τετραγωνικά την απελπισία τους. Αλλά όμως όταν απελπίζεσαι, όταν ψάχνεις, όταν πορεύεσαι, Αυτός είναι μαζί σου. Στη συνέχεια θα έρθει καιρός, όταν φτάσεις πια στην κλάση του άρτου, όταν φτάσεις στον πολύ πόνο και είσαι μαζί Του, να διανοιχτούν οι οφθαλμοί σου. Τότε Τον βλέπεις, Eκείνος χάνεται, δηλαδή, μένει διαρκώς μαζί σου...

Εντάξει η λογική μας, εντάξει η αναζήτησή μας αλλά είμαστε πλασμένοι για κάτι μεγαλύτερο. Ό,τι κι αν πετύχουμε με τη δική μας αναζήτηση, με τη δική μας γνώση δεν μας ικανοποιεί. O Χριστός έχει να δώσει σε μας κάτι πολύ μεγαλύτερο και δεν μας το έδωσε πριν Αυτός πάθει και μπει στη δόξα Του. Δηλαδή, μπορούμε να πεθάνουμε και να ζήσουμε. Μπορούμε να χαθούμε και να βρούμε την ψυχή μας, κι αν κανείς θέλει να την σώσει, θα την χάσει. Κι αν την χάσει ενσυνείδητα, όπως λέει, "ένεκεν εμού καί τού ευαγγελίου"αυτός θα την σώσει. Oπότε νομίζω ότι το μεγάλο πράγμα που έχουμε και κουβαλάμε δεν είναι το τι έχουμε αλλά το τι είμαστε.Αυτό που λέει και ο 'Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: το μεγάλο πράγμα είναι ότι μπορούμε να γίνουμε όλοι κοινωνοί του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, δηλαδή μπορούμε σιγά σιγά να αναχθούμε σε αυτή την άλλη λογική. Oπότε τα πάντα είναι ευλογία.

Όπως για παράδειγμα οι νεομάρτυρες, οι οποίοι ζούσαν σε αυτή την κατάσταση, και ζούσαν σε αυτόν τον παράδεισο. Oπότε λένε: "αν τυχόν μας αφήσετε να ζήσουμε σας είμαστε ευγνώμονες γιατί ζούμε στον παράδεισο, μέσα σε αυτήν την λογική της Θείας Λειτουργίας, την άλλη λογική, εάν μας σκοτώσετε, σας είμαστε χίλιες φορές πιο ευγνώμονες γιατί το συντομότερο θα δοκιμάσουμε αυτό το πράγμα το οποίο δεν παρέρχεται και το οποίο είναι χαρά εν όλω τω κόσμω και για όλο τον κόσμο. Κι ο καθένας τότε γεννιέται, όταν πεθαίνει και τότε αγκαλιάζει όλους και βρίσκει μες την καρδιά του όλους.

Και ταυτόχρονα ενώ μιλάμε με αυτόν τον τρόπο, δεν υποτιμούμε το σώμα αλλά αντίθετα βλέπουμε ότι θεώνεται. Κι αυτή είναι η αντίθετη κίνηση που γίνεται μέσα εδώ. Δηλαδή, δεν ενώνεται μόνο η πορεία με τη στάση, η θεότης με την ανθρωπότητα, αλλά γίνεται και μια αντίστροφη κίνηση, όπως λέει το Συναξάρι των Αγίων Πάντων, "τό Πνεύμα κάτεισιν καί ο Νούς άνεισιν". Το πνεύμα κατέρχεται, ο λόγος σαρκούται και το χώμα, η φύση μας, αναλαμβάνεται, θεώνεται. Και το πιστεύουμε αυτό και το περιμένουμε να γίνει κάποτε, αλλά γίνεται από τώρα. Ήδη προγεύεται κανείς, νομίζω, προπαντός ο πονεμένος και σφαγμένος, ο τιμημένος με το να δεχτεί πολλές δοκιμασίες, νιώθει σαν άλλο σκαμμένο χωράφι που μπαίνει μέσα μια νωτίδα ουράνια,έτσι μπαίνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και μέσα στο σώμα του ανθρώπου μια άλλη παράκληση θεϊκή και προχωρεί εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν.

Oπότε το θέμα, νομίζω, δεν είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε μια ψεύτικη ερώτηση ή να δώσουμε μια ψεύτικη απάντηση σχετικά με τον θάνατο. Το θέμα είναι αν είναι δυνατόν να μπορούμε να κάνουμε υπομονή. Αυτό που λέει ο Κύριος, ότι το χωράφι το αγαθό, η γη η καλή είναι αυτοί που δέχονται το λόγο του Θεού και καρποφορούν εν υπομονή. Μπορούμε να κάνουμε υπομονή; Κάποιος γεωργός υπάρχει που φροντίζει για μας. Μπορούμε να περιμένουμε; 

"Βρε παιδάκι μου, πεθαίνουμε"
 

Mα λέει κανείς: "βρε παιδάκι μου, πεθαίνουμε". Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο ότι το άρρωστο παιδί που έφερε ο πατέρας, έπεσε κάτω ξερό σαν νεκρό και πολλοί άρχισαν να λένε πως πέθανε. Νομίζω ότι δεν έχει σημασία αν νομίζουμε εμείς ότι πεθάναμε, αν νομίζουν όλοι οι άλλοι ότι και εμείς πεθάναμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να μένουμε κοντά στα πόδια κάποιου ο οποίος υπήρχε προτού τον κόσμον είναι, προτού υπάρξει ο κόσμος κι ο οποίος "τά πάντα διά τό πλήθος του ελέους του εξ ουκ όντων εις τό είναι παρήγαγε". Oπότε εάν τυχόν είσαι δίπλα σε Αυτόν, άσχετα αν είσαι πεθαμένος ή ζωντανός ελπίζεις και περιμένεις να έρθει η ζωή. Αλλά νομίζω ότι η ζωή έρχεται δια του θανάτου. Όπως ο σπόρος, εάν δεν πέσει στη γη να πεθάνει, μένει μόνος, έτσι και εμείς, αν δεν πονέσουμε θα μείνουμε μόνοι.

Το θέμα είναι το εξής: Ότι πολύ πονούμε και λίγο ζωογονούμαστε, πολύ υποφέρουμε και λίγο μπαίνουμε στη χαρά. Νομίζω ότι το μήνυμα το χαρούμενο του Χριστού είναι ότι μας δίνει τη δυνατότητα να περάσουμε τη ζωηφόρο νέκρωση.Όταν ζήτησαν δυο μαθητές να δοξαστούν και να καθίσει ο ένας εκ δεξιών και ένας εξ ευωνύμων, Αυτός είπε, όπως αναφέρεται στο Τριώδιο, ότι ο Κύριος δεν δίδει τέτοια πράγματα στους δικούς Του, υπόσχεται ποτήριο θανάτου. Το μεγάλο γεγονός είναι ότι μπορούμε να πεθάνουμε περιμένοντας. Όταν περνάμε την Γεσθημανή, δεν μπορούμε να μιλάμε. Τώρα το ότι μιλάμε σημαίνει ότι δεν περνάμε Γεσθημανή. Αλλά τι γίνεται; Τα χάνουμε. Μπορεί να τα χάσουμε, μπορεί να πέσουμε κάτω, μπορεί να μας εγκαταλείψει κάθε δύναμη σωματική, ψυχική, πνευματική. Το θέμα είναι αν μπορείς και ξερός να περιμένεις και να ευγνωμονείς. Κάποιος υπάρχει μέσα μας και δίπλα μας, που ιερουργεί διαφορετικά το μυστήριο της ζωής.

Θα μπορούσε εύκολα να μας πει ψεύτικα πράγματα, δεν θέλει. Θέλει να μας φέρει στην αιώνια ζωή. Και για να μπεις στην αιώνια ζωή πρέπει να περάσεις από τον θάνατο. Θα μπορούσε ο Χριστός, αν ήταν ταχυδακτυλουργός, να έκανε αυτό που ζήτησαν οι Εβραίοι, όταν έλεγαν "κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψουμε". Θα μπορούσε να το κάνει. Δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει. Κατέβηκε από τον Σταυρό νεκρός. Νεκρός για να νικήσει τον θάνατο για πάντα, για όλους μας.

Όποτε ένα πράγμα μπορούμε να πούμε ότι μπορούμε να πετύχουμε. Ότι υπάρχει μέσα μας ένας συγκεκριμένος δυναμισμός και δια του θανάτου, μέσα στη γη την καλή και αγαθή της Εκκλησίας, αυτός ο δυναμισμός εκρήγνυται και προχωρούμε σε άλλο τόπο, σε άλλο χώρο, όπου τα φοβερά τελεσιουργείται και τα πάντα λειτουργούν διαφορετικά. Αυτός ο άλλος χώρος και ο άλλος χρόνος είναι αυτός εδώ που ζούμε. Αν θα πάμε με πύραυλους στα αστέρια δεν αυξάνει ο χώρος της ζωής μας και η ελευθερία μας. Αν τυχόν παρατείνουμε τη ζωή μας με μεταμόσχευση καρδιάς δεν γευόμαστε της χάριτος της αιωνιότητος.

Σε μια στιγμή μπορεί να χωρέσει η αιωνιότης και μέσα σε ένα μικρό άγιο μαργαρίτη να χωρέσει όλος ο Χριστός.Ακριβώς γι'αυτό ο Κύριος ενώ έρχεται να μας φέρει τη χαρά , ενώ έρχεται να μας φέρει τη ζωή, λέει: "μακάριοι οι πενθούντες, μακάριοι οι κλαίοντες καί ουαί οι γελώντες". Ακριβώς γιατί θέλει να μας φέρει τον πραγματικό γέλωτα, την πραγματική χαρά και την αιώνια ζωή από σήμερα...

Η ψυχή μετά τον θάνατο
 

Τι γίνεται η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατο; Νομίζω δεν μπορούμε να τα λύσουμε και όλα τα προβλήματα. Ξέρετε, είναι πολύ μεγάλο δράμα να νομίζεις ότι έχεις λύσει τα προβλήματά σου. Επίσης, είναι άσχημο ένας δάσκαλος, όποιος από μας κάνει τον δάσκαλο, να δίδει απαντήσεις και να κλείνει τα θέματα. Στην πορεία προς Εμμαούς ο Κύριος κατ'αρχήν δίνει τη δυνατότητα στον άλλον να βγάλει τα απωθημένα του. Για να εκτονωθούν οι άνθρωποι, για να πουν το λογισμό τους, για να δείξουν την απογοήτευσή τους, για να φτάσουν στην απόγνωση. Λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο όπλο από την απόγνωση. Γιατί όταν κανείς απογοητευθεί από όλα τα εγκόσμια, όπως λέει κι ο άγιος Νικόδημος, όταν φτάσουμε στην απιστία για τον εαυτό μας τότε αρχίζει να αναδύεται μια άλλη πίστη και μια άλλη δύναμη να υπάρχει μέσα μας.

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν θα πούμε μια κουβέντα σαν απάντηση. Μπορούμε να δεχτούμε τη χάρη του Θεού μέσα μας και να αναχθεί όλο το είναι μας σε ένα άλλο χώρο; Μπορούμε να ελπίζουμε στην ανάσταση των σωμάτων; Αυτό είναι που δίδει η Εκκλησία. Αυτό που έχει σημασία είναι όχι να λύνουμε τις απορίες μας με ένα τρόπο εγκυκλοπαιδικό, με τη λογική του κομπιούτερ, αλλά ει δυνατόν να μετανοούμε, να μπαίνουμε στην άλλη λογική, τη λογική της Εκκλησίας.Τότε καταλαβαίνουμε ότι όταν ο Χριστός φανερώνεται, κρύπτεται. Όταν γίνεται άφαντος φανερώνεται. Αυτό που λέει ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: «ο Χριστός απαντά δι'ων αρνείται να απαντήσει». Αν, λοιπόν, δεν μπορούμε να ακούμε τη σιωπή Του, σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο Του. Αν τυχόν νομίζουμε ότι τον καταλαβαίνουμε, κάτι δεν πάει καλά μέσα μας.

Tο μεγάλο πράγμα είναι ότι υπάρχει η μητέρα μας Εκκλησία, μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα εκεί ώστε σιγά-σιγά να παίρνει αυτήν την άλλη λογική.Πρέπει με ταπείνωση να τρεφόμαστε από την στερεά τροφή που προσφέρει η Εκκλησία και τότε νομίζω ότι συνέχεια η καρδιά μας θα ευφραίνεται. Έχουμε ένα μεγάλο χρέος: δια της ταπεινώσεως και δια της υπομονής να δεχτούμε αυτά τα μεγάλα τα οποία τελεσιουργείται στον υπερώον τόπο τον λειτουργικό, για να μπορέσουμε και εμείς να καταλάβουμε τι είναι άνθρωπος, να χαρούμε τη ζωή μας και μετά χωρίς άλλα σχόλια να δώσουμε τη δυνατότητα και στους άλλους να χαρούν την ζωή τους.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε ότι η αγάπη "εκ του μή όντως εις τό είναι ημάς παρήγαγε"και εάν τυχόν υπομένομε, στο τέλος από τη δακιμασία βγαίνει μια χαρά και μια αγαλλίαση η οποία ξεπερνά όλες τις δοκιμασίες.

Μια στιγμή στον καθένα μας μπορεί να δημιουργηθούν διάφορες απορίες: Τι σημαίνει θάνατος, τι σημαίνει ανυπαρξία, μια στιγμή να νιώσουμε ότι όλα είναι άχρωμα και άοσμα, τότε τι να κάνουμε; Εγώ λέω ένα πράγμα: Να περιμένομε. Να περιμένομε πού; Μέσα στην Εκκλησία όπου νιώθεις ότι υπάρχει μία ζεστασιά και μία ευρυχωρία. Όπως λέμε το έμβρυο μένει μέσα στη μήτρα της μάνας του και επειδή μένει εκεί, συνέχεια αυξάνει. Έτσι και εμείς πρέπει να μένομε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας Εκκλησίας, αυτό που λέμε μετά από την πορεία: "μείνον μεθ'ημών", μείνε μαζί μας και εμείς θα μείνουμε μαζί Σου. Άλλα σχόλια δεν θέλουμε πια. Εμείς θέλουμε να μείνουμε μαζί Σου. Αυτό μας φτάνει. Έχει μεγάλη σημασία να μείνουμε κάπου και να δούμε αυτό «το κάπου», το Ένα για το οποίο είμαστε και το οποίο μας εκκολάπτει. O πόνος έχει νόημα επειδή βρισκόμαστε στη μήτρα κάποιου που μας αγαπάει.Εκεί όποιος πολύ πονάει σημαίνει ότι είναι ηλεημένος και μπορεί να δεχτεί μεγάλα χαρίσματα.

Κλείνοντας, εγώ λέω ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος: Προσωπικά είμαι χαμένος αλλά σας λέω αδελφικά ότι ΜΠOΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ O ΑΝΘΡΩΠOΣ. Και αυτή η ζωή η απεριόριστη, η αιώνια που αρχίζει από τώρα ιερουργείται και υπάρχει στην Oρθόδοξη Εκκλησία, την μικρή την ελάχιστη και περιφρονημένη η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ελπίς πάντων των περάτων της γης... Μη μου κάνετε άλλες ερωτήσεις, δώστε άλλες απαντήσεις. Εγώ θα σας πω μόνο αυτό: Κοιτάξτε, είμαστε χαμένοι, μπορεί εν στιγμή χρόνου να σταματήσει η καρδιά μας αλλά κάτι δεν σταματά, βρε παιδάκι μου, και εγώ θέλω από εκεί και πέρα να πάμε. Και από εκεί και πέρα πάμε με το σώμα και έρχεται η αγαλλίαση και η χάρη της θεότητας μέσα στο σώμα μας και αγιάζεται η ψυχή και το σώμα και ο τρόπος με τον οποίο ζούμε».

Και:
Αναρτήσεις μας για το θάνατο και τα μετά το θάνατο
Επισκεπτήριο στην άλλη ζωή
Δίψα & άμεση γνώση του Θεού - Ειρήνη & αγάπη  

Η έφηβη και ο άγιος: μια ιστορία για την αγάπη, το σεβασμό & την αιωνιότητα

Η Ελευθερία του Ήθους στους Διά Χριστόν Σαλούς

February 7, 2014, 11:55 pm

≫ Next: Καλό Τριώδιο! - Καλή Σαρακοστή! - Καλή Ανάσταση!

≪ Previous: "Θάνατος και χαρά"

$

0

0

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της μελέτης του π. Παύλου Παπαδόπουλου για τους διά Χριστόν σαλούς ως ηθικά και ποιμαντικά πρότυπα (ολόκληρη η μελέτη εδώ). Στο μέρος αυτό εξετάζεται η ανάδειξη της ελευθερίας του ήθους στο παράδειγμα της βιοτής της ιδιαίτερης αυτής περίπτωσης αγίων.
Τι είναι οι σαλοί, εδώ. Ενότητα στο blog μας εδώ.

Αριστερά, ο άγιος Βασίλειος της Μόσχας. Δεξιά, σύγχρονος σαλός ασκητής.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΩΝ

Εισαγωγικά

Όπως προαναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, η άτυπη συμπεριφορά των δια Χριστόν σαλών αποτελούσε μια ιδιαίτερη γλώσσα, κατά την οποία οι συνάνθρωποί τους διδάσκονταν μέσω ενίοτε σκανδαλωδών σχημάτων συμπεριφοράς, τα οποία έφερναν σαφή συμβολικό χαρακτήρα και οδηγούσαν σε βαθύτερο προβληματισμό τους άλλους ανθρώπους.

Η ποιμαντική συνεισφορά των διά Χριστόν σαλών στηρίζεται στην καλλιέργεια της βαθειάς ταπείνωσης, στον εμπαιγμό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και κενοδοξίας, των αβαθών κριτηρίων της ανθρώπινης ηθικής και πολλές φορές στην ομολογία του ορθοδόξου βιώματος[1]. Η ηθική τους ήταν αμφιλεγόμενη από τις εξωτερικές τους συμπεριφορές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ανήθικοι. Όχι μόνο ανήθικοι δεν ήταν αλλά είχαν ξεπεράσει κατά πολύ αυτό που λέγεται ηθική τελείωση και είχαν εισέλθει πλέον στον κόσμο της απόλυτης εν Χριστώ ελευθερίας του ήθους, σε μία κατάσταση που τα αποδεκτά σχήματα συμπεριφοράς δεν έχουν θέση μιας και τα πάντα γίνονται με κριτήριο την θυσιαστική εν Χριστώ αγάπη.

1. Η Ελευθερία του ήθους των δια Χριστόν σαλών:

Πρότυπα αυθεντικής πίστης και αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον.

Ο σκοπός της ποιμαντικής των δια Χριστόν σαλών δεν είναι άλλος από την σωτηρία του πλησίον. Όμως η σωτηρία και η πνευματική προκοπή του πλησίον περνάει μέσα από τον προσωπικό αγώνα και τη σκληρή άσκηση του δια Χριστόν σαλού, προκειμένου να πραγματοποιήσει και το δικό του εξαγιασμό. Ο άγιος Συμεών έπρεπε να παραμείνει 29 χρόνια στην έρημο, να αποκτήσει μια πλήρη απάθεια[2], για να έλθει στη συνέχεια στον κόσμο.

Ο άνθρωπος πρώτα υπηρετεί τη δική του σωτηρία και έπειτα τη σωτηρία του πλησίον[3]. Η θέωση έχει και κοινωνικό χαρακτήρα. Η θέωση δεν νοείται ευδαιμονικά και εγωιστικά. Συχνά τονίζεται ότι ο άνθρωπος που έχει θεωθεί, παρόλο που είναι τέλειος «ἐν τελείῳ Θεῷ»  και ενωμένος με τις υπέρτατες αγγελικές δυνάμεις, δεν επαναπαύεται στη μακάρια κατάστασή του, αλλά γίνεται εν Αγίω Πνεύματι διάκονος των μυστηρίων του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους και στο Θεό υπηρετώντας τους με το λόγο, όπως οι απόστολοι. Καθώς βλέπει το Θεό μπορεί να φωτίσει τον εν Χριστώ πλησίον του και καθώς γνωρίζει το Θεό γίνεται ικανός να διδάξει και να οδηγήσει τους συνανθρώπους του στη σωτηρία και τη θέωση. Αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση των αγίων σαλών .

Ο Λεόντιος Νεαπόλεως μας πληροφορεί ότι ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός προτρέπει τον συνασκητή του άγιο Ιωάννη «Ἀπέλθωμεν, σώσωμεν καὶ ἄλλους»[4], δηλ. αφού σωθήκαμε εμείς, μπορούμε να παρακινούμε και άλλους στην όδο της σωτηρίας, η οποία είναι «ἡ μετάβαση ἀπὸ τὸ “κατὰ φύσιν” καὶ τὸ “παρὰ φύσιν” στὸ “ὑπέρ φύσιν” διὰ τῆς συνεργίας τῆς θείας Χάριτος»[5].

Ο άγιος Συμεών δε διστάζει καθόλου να μεταβαίνει στην πόλη της Έμεσας ή ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και να εργάζεται για την σωτηρία των ανθρώπων παρόλο που εκεί κυριαρχούσαν η αμαρτία και η φθορά, δίνοντας αμέσως θετική απάντηση στο κάλεσμα του Θεού με σκοπό να απαλλάξει όλη την κοινότητα αλλά και ολόκληρη την πόλη από τα σχέδια του διαβόλου.

Στην κλήση του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού φαίνεται η διπλή αποστολή του σαλού, η δική του πνευματική εξέλιξη και προκοπή, η οποία συντελείται ταυτόχρονα με αυτήν του πλησίον. «Τρέχε οὔν τὸν καλὸν αγῶνα γυμνὸς καὶ γενοῦ σαλὸς δι’ ἐμὲ, καὶ πολλῶν ἀγαθῶν δεσπότης καθίσεις ἐν τῇ ἡμέρα τῆς βασιλεἰας μου».

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινίσουμε πως την απάντηση στο ερώτημα πώς μπορούν να σωθούν οι χριστιανοί της πόλης, μας τη δίνει ο επίσκοπος Νεαπόλεως Λεόντιος. Η οδός της σωτηρίας περνάει από την συνείδηση και τη διάθεση του καθενός, αρκεί να βοηθάει, να δίνει, να ελεεί και να αγαπάει τον πλησίον του. Ως έμπειρος δάσκαλος της Εκκλησίας, ο Συμεών έλεγε τη συμβουλή του στο τέλος του μαθήματος όταν έβγαζε τη μάσκα του τρελού και μιλούσε με παρρησία στο ποίμνιό του, τονίζοντας ότι η αγάπη[6] είναι ο οδηγός μας σε κάθε πτωχό και εξουθενωμένο, σε κάθε ξένο και απόβλητο της κοινωνίας και προτρέποντας τους ακροατές να ακούσουν έμμεσα το λόγο του Παύλου ο οποίος μας επισημαίνει να διώκουμε την αγάπη[7]. Όποιος δεν έχει αγάπη μέσα του δεν θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει το Θεό, δε γίνεται σωτηρία χωρίς αγάπη, και η έκφραση της αγάπης είναι η ελεημοσύνη[8].

Η πίστη μαρτυρείται με τις πράξεις, δεν αναγγέλλεται με λόγια ή ρητορικές αποδείξεις, αλλά με έργα ελεημοσύνης[9]. Ο βιογράφος του οσίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού, περιγράφει ένα περιστατικό «κρυφής» ελεημοσύνης[10], όπου ο όσιος έψαχνε να βρει ένα κρυφό μέρος, όπου ήταν συγκεντρωμένοι και άλλοι φτωχοί. Πλησίαζε τότε, καθόταν ανάμεσά τους και για να γίνεται αντιληπτή η εργασία του, έκανε πως παίζει. Αν κάποιος απ’ αυτούς του άρπαζε κάτι, τον ράπιζε. Τότε οι άλλοι για να υπερασπίσουν το σύντροφό τους, χτυπούσαν τον Ανδρέα με ραβδιά. Εκείνος χρησιμοποιούσε την ευκαιρία αυτή για να φύγει και σκόρπιζε όλα τα χρήματα. Τότε ο καθένας ό,τι άρπαζε, το κρατούσε δικό του[11].

Πολλές φορές ο σαλός ελέγχει τους αμαρτωλούς ώστε να μετανοήσουν, να αλλάξουν τρόπο σκέψεως και ζωής, είτε πρόκειται για πόρνες[12], είτε για μοιχούς[13], είτε για κλέφτες[14], είτε για ασώτους[15]. Έτσι, με συμβολισμούς και παραβολές, με αυστηρά λόγια και πειράγματα, προσπαθεί ο σαλός να σταματήσει κάποιο κακό και να αποκαλύψει κάποια αλήθεια, για να σώσει μια ψυχή[16]. Και αυτό πηγάζει από τη χαρακτηριστική αγάπη του για τους φτωχούς και τους αμαρτωλούς. Η αγάπη αυτή τον ωθεί μέχρι τα καπηλειά, τα πορνεία και σε όποια γωνιά κρύβεται η ηθική και η υλική αθλιότητα, προκειμένου να την ανακαλύψει και να τη θεραπεύσει[17].
 

5. Η αναγνώριση των διά Χριστόν Σαλών ως αγίων (από εδώ)

Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο πρέπει να αποφεύγουμε κάθε είδος σκανδαλισμού των ανθρώπων[20]. Όμως μέσα από τους βίους των διά Χριστόν σαλών, βλέπουμε ότι κατά κάποιο τρόπο οι σαλοί αρνούνται την παραίνεση του αποστόλου, καθώς προκαλούν συστηματικά των σκανδαλισμό των πιστών και διασύρουν ακόμη και την κανονική τάξη της Εκκλησίας, την ευπρέπεια του ναού και την υποχρέωση της νηστείας[21].

Όπως προαναφέραμε, αυτό γινόταν για την απόκρυψη των αρετών τους. Έπρεπε όμως να γίνεται πολύ προσεκτικά, ώστε να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλ. η ωφέλεια των υπολοίπων. Σε κάποιες περιπτώσεις οι σαλοί ήταν εντολοδόχοι από τον ίδιο τον Κύριο. Το ότι ήταν εντολοδόχοι έχουμε την μαρτυρία από τον ίδιο τον αγ. Συμεών τον δια Χριστόν σαλό, όταν επρόκειτο να αφήσει τον συνασκητή του Ιωάννη στην έρημο, για να πάει στις πολιτείες να εμπαίξει τον κόσμο. «Ἐν τῇ δυνάμῃ τοῦ Χριστοῦ ὑπάγω ἐμπαίζων τὸν κόσμον»[22].Γράφει χαρακτηριστικά ο καθ. Χρ. Γιανναράς: «Οι διά Χριστόν σαλοί δεν διαλέγουν σαν μια μορφή άσκησης αυτή τη σαλότητα, αλλά διαλέγονται από τον ίδιο τον Θεό για κάτι τέτοιο. Το κάνουν “άθελά” τους. Ο δρόμος τους έφερε εκεί. Και είναι αυτό γεύση αλήθειας και επικίνδυνης ελευθερίας»[23].Τους χρησιμοποίησε δηλαδή ο Κύριος, όπως ακριβώς τους αποστόλους Του, σώζοντας μέσω αυτών και όσους μπόρεσαν να πάρουν τα σωστά μηνύματα[24].

Η σαλή αγία Ξένη της Πετρούπολης

Ο άγιος σαλός κατόρθωνε να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη των αμαρτωλών και των δυστυχισμένων[25]. Επίσης, έσωζε γυναίκες που ζούσαν στην πορνεία, τις οδηγούσε σε νόμιμο γάμο ή ακόμα και στο μοναχικό βίο ή τις ελευθέρωνε από τη διαφθορά προμηθεύοντάς τους χρήματα. Ακόμη, κέρδιζε και τους άπιστους ή τους αιρετικούς και τους επέστρεφε στη ορθή πίστη[26]. Επομένως, οι διά Χριστόν σαλοί κατείχαν μία ξεχωριστή θέση στη συνείδηση των πιστών.

Γι’ αυτούς τους λόγους, όπως και με όλους τους αγίους, έτσι και με τους διά Χριστόν σαλούς, αυτοί οι οποίοι αναγνώρισαν πρώτοι την αγιότητα τους, ήταν οι πιστοί άνθρωποι, το πλήρωμα της Εκκλησίας και κυρίως οι αυτόπτες μάρτυρες που ζούσαν μαζί τους και ενδεχομένως και να σκανδαλίστηκαν από το φέρσιμό τους. Ιδιαίτερα όμως μετά το θάνατο ενός σαλού, όσοι ευεργετήθηκαν από εκείνον, έσπευσαν για να διηγηθούν όσα τους έκανε ο σαλός για την σωτηρία τους[27].

Εφόσον λοιπόν, οι σαλοί έχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την αναγνώριση της αγιότητά τους, δηλ. την ορθή πίστη, τα θαύματα και προπάντων τη συγκατάθεση των πιστών, η Εκκλησία δεν μπορεί παρά μόνον να επισημοποιήσει την αγιότητα των ανθρώπων αυτών[28] που αγάπησαν τον Θεό και τον πλησίον τόσο πολύ που παραμέρισαν την δική τους «έξωθεν καλή μαρτυρία» προφυλάσσοντας με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτό τους από την θανατηφόρο υπερηφάνεια αλλά και δίνοντας το παράδειγμα του όντως εν Χριστώ ελεύθερου ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να κινείται άφοβα πέρα από τα όρια της ηθικότητας, των κανόνων και της επιβαλόμενης κοινωνικής συμπεριφοράς, μιας και ο ίδιος έχει φτάσει με την Χάρη του Θεού στην απόκτηση μιας χριστομίμητης αγάπης που είναι ανώτερη από κάθε είδους καθωσπρεπισμού και επιφανειακής ευγένειας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Βλ. ΤΣΑΜΗ Δ., Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Αγίου Σάββα του Νέου, ΕΕΘΣΠΘ 24, στιχ 1 ε., Θεσσαλονίκη, 1983.

[2] Σχετικά με την “απάθεια” έγινε λόγος στην εισαγωγή της παρούσας εργασίας. Βλ. επίσης την 9^ηπαραπομπή.

[3] Τότε εκπληρώνεται ο λόγος του Απ. Παύλου, που λέει: «ἡ γὰρ κατά θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται, ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται». Β΄ Κορ. 7, 10.

[4] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1704 Α.

[5] Βλ. ΜΑΤΣΟΥΚΑ Ν., Δογματική και Συμβολική Θεολογία, τομ. 3^ος, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 103-117.

[6] «Δυσωπῶ σε, ἵνα πᾶσαν ψυχὴν, μάλιστα δὲ μοναχὸν ἥ πτωχὸν, μηδέποτε ἐξουδενώσῃς, ὡς ἔτεχεν. Οἶδεν γὰρ ἡ ἀγάπη, ὅτι εἰσὶν εἰς τοὺς πτωχοὺς», ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1741 D.

[7] «Διώκετε τὴν ἀγάπην». Α΄ Κορ. 14, 1. «Διὸ παρακαλῶ ἡμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην» Β΄ Κορ. 2, 8.

[8] «Διὸ παρακαλῶ σε, τέκνον, πάσῃ σου δυνάμει, εἰ ἔνδεκτον καὶ ὑπὲρ δύναμιν ἀγάπησον τὸν πλησίον σου διὰ τῆς ἐλεημοσύνης, αὕτη γὰρ ἡ ἀρετὴ ὑπὲρ πάσας βοηθεῖ ἡμῖν τότε (ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως)». ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς, PG 93, 1744 Α.

[9] ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ WARE, «The Fool in Christ as Prophet and Apostle», Sobornost, 6, 2, 1984. pp. 6-28.

[10] Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου: «Προσέχετε τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιείν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς». Μθ. 6, 1.

[11] ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ πρεσβυτέρου Κων/πόλεως, Βίος ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, PG 111, 656AB. Πρβλ. ΜΑΡΤΙΝΗ ΠΑΝ., Ο σαλός Αγ. Ανδρέας και η σαλότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία,ο.π., σ. 30.

[12] «Πολλάκις δὲ καὶ γύναια ἄσεμνα και πορνικὰ τὰ μὲν ἐπὶ νόμιμον γάμον παιγνικῶς ἐφερεν, τὰ δὲ σωφρονεῖν» ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1708Β.

[13] «Μηκέτι μοίχευε, ταπεινέ καὶ οὐ ἐγγίζει σοι ὁ δαίμων», ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1716Α.

[14] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ διὰ Χριστόν σαλὸς , PG 93, 1736Α, και 1737C.

[15] ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ πρεσβυτέρου Κων/πόλεως, Βίος ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, PG 111, 643CD , 653AB.

[16] Βλ. ΜΑΡΤΙΝΗ ΠΑΝ., Ο σαλός Αγ. Ανδρέας και η σαλότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία,ο.π., σ. 30.

[17] Βλ. ΜΑΡΤΙΝΗ ΠΑΝ., Ο σαλός Αγ. Ανδρέας και η σαλότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία,ο.π., σ. 30.

*****

[20] Α΄ Κορ. 8, 13: «διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.».

[21] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1712D, 1728AB. Πρβλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σσ. 92-94.

[22] PG 93, 1704B. Πρβλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σ. 92. Βλ. επίσης, ΠΕΤΡΙΔΗ ΙΚ., Εμπαίζοντες «Ημείς μωροί διά Χριστόν…»,ο.π., σσ. 12-13.

[23] Βλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σ. 88.

[24] Βλ. ΠΕΤΡΙΔΗ ΙΚ., Εμπαίζοντες «Ημείς μωροί διά Χριστόν…»,ο.π., σ. 12.

[25] ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1713.

[26] «Ὅλος οὖν ὁ σκοπός τοῦτου οὗτος ὑπήρχε· πρώτον μὲν εἰς τὸ σῶσαι ψυχάς, εἴτε δι’ ἐπιφορῶν, ὧν αὐταῖς γελοιωδῶς ἢ μεθοδευτικῶς ἐπετέλει, εἴτε διά παραγγελιῶν, ὧν πρὸς αὐτούς σαλίζων ἔλεγεν, ἔπειτα δὲ ἵνα μὴ γνωσθῇ αὐτοῦ ἡ ἀρετή και λάβῃ ἔπαινον παρά τῶν ἀνθρώπων καὶ τιμήν», ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1728. Πρβλ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΧΡ., Η ελευθερία του ήθους,ο.π., σ. 95.

[27] «Τότε ἅπαντες ὥσπερ ἐξ ὕπνου ἀνένηψαν καὶ ἐξηγοῦντο ἀλλήλοις ὅσα ἐποίησεν ἑνὶ ἑκάστῳ θαυμάσια καὶ ὅτι διὰ τὸν Θεὸν προσεποιείτο τὸν σαλόν». ΛΕΟΝΤΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ, Ο άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός, PG 93, 1745Β.

[28] Οι σαλοί άγιοι που αναγνωρίζει η Εκκλησία είναι οι εξής: άγ. Ανδρέας (28 Μαΐου), άγ. Θεόδωρος (25 Φεβρουαρίου), άγ. Συμεών (21 Ιουνίου), αγ. Ισιδώρα (1 Μαΐου), άγ. Παύλος (6 Νοεμβρίου), άγ. Σάββας ο Βατοπαιδινός (5 Οκτωβρίου) και ο άγ. Θεόδουλος ο Κύπριος (3 Δεκεμβρίου). Πλην αυτών, η Εκκλησία της Ρωσίας τιμά μεγαλύτερο αριθμό διά Χριστόν σαλών αγίων, ανδρών και γυναικών. Βλ. ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ ΙΩ., Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή,ο.π., σ. 98.  

"Ν": Διάφοροι σαλοί άγιοι, αλλά και σύγχρονοι σαλοί εδώ.

 

Καλό Τριώδιο! - Καλή Σαρακοστή! - Καλή Ανάσταση!

February 8, 2014, 10:29 am

≫ Next: Η αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη &ο χριστιανικός αγώνας...

≪ Previous: Η Ελευθερία του Ήθους στους Διά Χριστόν Σαλούς

$

0

0

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014: Άνοιξε το Τριώδι! (Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου).

Δευτέρα 3 Μαρτίου: Καθαρή Δευτέρα (αρχή Μεγάλης Σαρακοστής - να μην ξεχάσω...).
 
Κυριακή 20 Απριλίου: Ορθόδοξο Άγιο Πάσχα 2014!
 
Καλό Τριώδιο! - Καλή Σαρακοστή! - Καλό Πάσχα!

Κλικ εδώ!...

Και:
Πίστις, ελπίς, αγάπη (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Γιατί όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς και μόνο οι πονηροί και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο...

Η αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη &ο χριστιανικός αγώνας...

February 9, 2014, 5:20 am

≫ Next: Η δύναμη της θέλησης - Τι είναι ο άνθρωπος (π. Νικ. Λουδοβίκος)

≪ Previous: Καλό Τριώδιο! - Καλή Σαρακοστή! - Καλή Ανάσταση!

$

0

0

Γέροντα Σωφρόνιου, «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2010 (από εδώ). 

Κάθε διεθνής ή ταξική πάλη συνδέεται με τη βία: «Χτυπάτε τους εχθρούς». Η εντολή όμως του Χριστού λέει «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44). Η τελευταία δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών. Όταν μπουν στις τάξεις των μαχητών οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί χριστιανοί γενικά, θεωρούν εκείνους που αποφεύγουν τη συμμετοχή στο είδος αυτό των δραστηριοτήτων ως μικρόψυχους και δειλούς. Όσο πιο επικίνδυνη είναι η συμπλοκή με τους καταπιεστές, τόσο περισσότερο θεωρείται η ανθρωπιστική αποστολή ως «μαρτύριο» για τον Χριστό.

Η αποφυγή μας υπαγορεύεται από τη συνείδηση ότι κάθε αλλαγή καταστάσεως στις κοινωνικές σχέσεις με επαναστατικό, δηλαδή εκβιαστικό τρόπο, θα αποδειχθεί τελικά αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη. Η ιστορική πείρα το απέδειξε αυτό σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων. Ήδη εμείς παρατηρήσαμε στη διάρκεια της ζωής μας πως η ιδέα της δικαιοσύνης ενέπνεε τους ανθρώπους στη μάχη με τον δεσποτισμό και την εκμετάλλευση, για την ελευθερία και τα πλήρη δικαιώματα για όλους. Ωστόσο, οι επαναστάσεις κατέληξαν ή μετατράπηκαν σε τρομοκρατικά καθεστώτα με την κατάπνιξη τεράστιων μαζών πληθυσμού, με τη στέρηση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και τα παρόμοια. Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος, η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις -ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο όνομα του Χριστού. Να ελέγξουμε όμως την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, μπορούμε και το κάνουμε, όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη από όλες τις συμμετοχές στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα. Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου. Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς, θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός. Αυτό ασφαλώς το έγκλημα είναι πιο επιζήμιο για μας από κάθε άλλο. Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». 

Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν μεγάλου πλήθους πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοί μας. Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα, και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον».

Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία· ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό-Ιησού.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία. Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ήμερα του Γολγοθά του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη του. Αυτός μόνος στάθηκε καταδικασμένος από το Ρωμαϊκό Κράτος του δικαίου, από το Νομικό Συνέδριο, και ακόμη από τον όχλο του λαού. Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «άθεου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως». Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς. Η απάντηση μας θα είναι μία: «Όσο μικρός και ασήμαντος και αν είμαι, ωστόσο, εν Χριστώ, εγώ είμαι σωστός και όχι εσείς που είστε μακριά από τον Χριστό».

Νεομάρτυρες της Κρίσης (και Ομολογητές)
Παπάδες που "ΛΕΝΕ"
Ο ασυμβίβαστος (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων και άλλοι αγωνιστές για τον πλησίον 
Άγιος Φίλιππος της Μόσχας, κατά του αυτοκράτορα
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ !
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ! 
Υπέρ των αμαρτωλών 
Φρικιά στην Εκκλησία!!
Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους
Από τις συμμορίες... κάπου αλλού
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!

Το κελί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε...
Όραμα θείου φωτός σε ρουμάνικη φυλακή 

Άγιοι της διπλανής πόρτας

Γερόντισσα Γαβριηλίαπ. Νικόλαος Κογιώνης
Οι «μάνες» με τα ράσα που μεγαλώνουν ορφανά
Η αρμονία των πλασμάτων και η κληρονομιά του Γέροντα Παΐσιου