Quantcast
Channel: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Viewing all 5171 articles
Browse latest View live

Преподобная старица София Хотокуриду

0
0

Pravoslavie.ru
Ρωσικό άρθρο για την οσία Σοφία της Κλεισούρας († 1974, 6 Μαΐου), την "Ασκήτισσα της Παναγιάς". Ελληνικά για την ίδια εδώ.

В 2003 году в Афинах состоялась большая выставка икон, написанных современными иконописцами. Икона Софии († 6 мая 1974) – работа талантливого иконописца Димитрия Хаджиапостола – привлекла особенное внимание посетителей. Потом выставка экспонировалась в Москве, и ее организаторы выбрали образ Софии для афиш и буклетов. Так по Москве распространились святые образки смиренной при жизни Софии, в монашестве Миртидиотиссы. Решением Священного Синода от 7 июня 2012 года имя святой было включено в месяцеслов Русской Православной Церкви. Память святой - 23 апреля (6 мая).

Клисурская обитель Богородицы
 
Монастырь Богородицы, где подвизалась София, расположен между деревнями Варико и Клисури, на восточных склонах горы Мурики. Его престольный праздник приходится на 8 сентября, а подчиняется он митрополии Касторийской. 

Клисурская обитель Фото: http://www.rel.gr
Клисурская обитель Фото: http://www.rel.gr
 
Нынешний облик монастыря сложился в конце XVII – начале XVIII века. Но храм, построенный ктитором обители – иеромонахом Исаией (Пистасом), родом из Клисури, – стоит на фундаменте более древнем – XIV или XV века. За века здание храма претерпело множество изменений; так, в 1911 году обрушился его купол. Икона Рождества Богородицы считается чудотворной, как и другая икона – Божией Матери с Младенцем, что в северной части иконостаса, – она вся увешена подношениями от верующих.
В западной части монастыря находится небольшой кладбищенский храм, посвященный Усекновению главы святого Иоанна Предтечи. Выше монастыря расположена кафизма (скит) Святой Троицы, которая, вероятно, была некогда местом уединения и подвига безвестного ныне подвижника, может быть, и самого преподобного ктитора, как часто было в подобных случаях.
Хотя этот монастырь древний, ему не довелось иметь большую общину: обычно там жили игумен и один или два прислуживающих ему монаха. Он поддерживался различными благотворительными обществами. 

Начало 



Сведения о Софии собраны в основном людьми, знавшими ее при жизни: немногочисленными родственниками и паломниками в монастырь. После 1971 года, когда была проложена дорога, посещение обители стало более простым. До этого люди из окрестных сел шли 4 часа пешком, чтобы поклониться Богородице и посоветоваться с подвижницей Софией. София была родом из сельской местности области Ардаси Трапезундской митрополии на Понте. Дочь Аманатия Саулидиса и Марии, с малых лет она ходила по храмам и часовенкам. Она была красивой: карие глаза, узкое лицо. Ее волосы были русыми, и она заплетала их в пять кос. Она очень гордилась своими волосами и поэтому, вероятно, позже совершенно перестала о них заботиться. Родители выдали ее замуж относительно поздно, поддавшись давлению родственников. Они были богобоязненные и не настаивали на замужестве, предоставляя девушке полную свободу в выборе пути.
От не слишком долгого брака (1907–1914) с Иорданом Хотокуридисом родился ребенок, но он вскоре умер, а супруг сгинул в военных лагерях во внутренних областях Понта. Эти события сподвигли Софию к глубокому покаянию и подвижничеству в течение всей жизни.
Она начала подвижническое жительство еще на Понте, на своей родине, вдали от родственников, – в одиночестве на горе. Во время гонений перед ней предстал святой Георгий и, объявив ей о надвигающейся опасности, приказал сообщить это крестьянам, чтобы они успели спрятаться. Так и случилось, и деревня была спасена.
А о ее возвращении в Грецию в качестве беженки рассказывают следующее. Был сильный шторм, и корабль, на котором плыли беженцы, несколько раз чуть было не пошел ко дну. Но в конце концов все спаслись. Капитан, перекрестившись, сказал пассажирам: «Среди вас есть какой-то праведник, и он вас спас». Тогда глаза всех обратились к Софии, которая одна в углу не прекращала молитвы в течение всего путешествия. Этот рассказ сохранился в записи, вот как сама старица рассказывает о происшедшем:
«Волны наполнились ангелами, и предстала Богородица:
– Вы пропадете, так как вы сильно согрешили.
– Пречистая Дево, пусть я погибну, так как я грешна, но пусть спасутся люди».
Корабль носил имя святителя Николая.
Когда наконец они достигли Греции, Сама Богородица предстала ей и сказала: «Приходи в Мой дом». Тогда София спросила: «Кто Ты, и где Твой дом?» «Я живу в Клисури», – таков был ответ.
В первые годы жительства Софии в монастыре игуменом там был иеромонах Григорий (Магдалис), пожилой святогорец, человек великой добродетели. У него София научилась духовной жизни и всегда упоминала его имя с большим уважением. 

В очаге
 
Очаг в монастырской трапезной по повелению Богородицы стал постоянным обиталищем Софии. Всю ночь она стояла на коленях, прислонившись спиной к влажной его стенке, и трудно сказать, спала ли она хотя бы два часа. Тогда не было в окнах стекол, и холод и сырость от постоянно текущей из кранов воды пробирали сильнее, чем ныне. За монастырскими воротами столбик термометра часто опускался зимой до 15 градусов ниже нуля. Иногда она разводила в очаге огонь, но так как все было открыто, это скудное тепло быстро растворялось. На подоконнике у нее всегда горела свеча из чистого воска перед образом Богородицы.
Там она сидела, там ела, там проводила время, наблюдая также и за воротами монастыря. Часто случалось так, что без уведомления (ведь телефона или кого-то иного способа связи тогда не было) она сообщала о паломниках, которые должны прибыть, и даже называла их имена, хотя их еще никто не видел. А когда она хотела что-либо им сообщить, она оставляла очаг, неожиданно появлялась перед ними и говорила то, что хотела сказать.
Однажды из Крокоса Козани приехал целый автобус паломников. София поименно поприветствовала всех и при этом сказала каждому о его личной или семейной проблеме, спрашивая и о тех, кто остался в селе. Чтобы услышать ее и посоветоваться с ней, из Салоник приезжали полные автобусы учеников отца Леонида (Параскевопула), который позже стал митрополитом. «Великое сокровище у вас там в горах», – говорил он. Приезжали благочестивые паломники и из предместий Салоник: из Ставруполи, Криа Вриси. Приезжали и из Афин. 

Одеяние и поведение 


Ее одеяние было нищенским. Белья у нее не было. Иногда зимой она накидывала на спину дырявое одеяло или проеденную мышами шаль. Она ходила босая. Порой на ней была шерстяная, рваная и старая, шапочка и какие-нибудь старые тапки или башмаки. Иногда она собирала в очаг листья и ветки и зарывалась в них, как мышь. Однажды чуть не случился пожар, и она, проснувшись, еле успела выскочить, чтобы не сгореть заживо. Оказалось, что ее лохмотья подгорели, но она так и ходила, пока не нашлось чего-нибудь получше. Видя ее рубище, в котором она была и в холод, и в дождь, паломники приносили ей новую теплую одежду, но блаженная, принимая ее, тут же отдавала беднякам, так, чтобы правая рука не знала, что творит левая. Она не носила новой одежды, и даже той, которую надевали только один раз. Ее голова была всегда повязана черным платком. Еще на Понте она перестала заботиться о волосах и не расчесывала их, и они стали жесткими, как лошадиная грива. От ее головы исходило благоухание. Однажды она попыталась состричь волосы спереди, но для этого понадобились ножницы для стрижки овец.
Вечерами, сидя у очага, она просила кого-нибудь, кто умел читать, почитать ей жития святых из маленьких брошюрок, которые она хранила у себя. Когда было очень холодно, паломники, видя ее разутой, просили ее подбросить дров в очаг. Тогда она вскрикивала длинным «Не-е-ет» – это вскрик до сих пор стоит в ушах паломников, и они со слезами умиления повторяют его.
София пришла в монастырь в возрасте 44 лет. Чтобы никого не смущать своей красотой, она мазала лицо сажей и копотью из котелков. Она брала зажженные угли без щипцов голыми руками.
Ее пища всегда была постной. Паприка и лук-порей, запеченные в золе, немного маринованных зеленых заплесневелых помидоров и иногда в скоромные дни немного соленой рыбы. Для себя она не готовила. Только когда ждала посетителей, она отправляла женщин варить фасоль или макароны, с маслом или без, и сколько бы ни засыпали в кастрюлю, еды выходило ровно столько порций, сколько было нужно. Всем путникам и паломникам она варила кофе. Она никогда не мыла турку, и та всегда была покрыта кофейной гущей, но она никому не позволяла ее мыть. Да никто никогда и не брезговал этой туркой, сколь бы грязной она ни казалась.
Она собирала дикие травы, грибы и мох и ела все это сырым, обильно посыпав солью. По субботам и воскресеньям она добавляла в еду ложку масла. Иногда она открывала рыбные консервы и ела их через несколько дней, когда они покроются на палец плесенью. Она клала еду в медную посудину и ела после того, как она позеленеет от плесени, так что казалось, что она непременно отравится и умрет. Она варила листья и папоротник. Она не очищала виноград от муравьев и не выбрасывала гнилые ягоды. И после такой еды с ней никогда не случалось ничего плохого. Она всегда была благодарна Господу и с глубокой радостью говорила: «Возрадовалось сердце мое».
Никогда не было такого, чтобы она задела или огорчила кого-либо. Когда она понимала, что кто-то был в тяжелом положении из-за мучающих его грехов, она с разумением подходила к такому человеку. Она пару раз заговаривала с ним, как бы призывая тайно от всех, и снова удалялась. Тот человек понимал это и следовал за ней. Тогда они вдвоем усаживались так, чтобы их не видели и не слышали остальные, и она, не давая ему раскрыть грех или проблему, сначала утешала, а потом наставляла душеполезными и полными любви словами Господними. Порой она говорила: «Они пришли к Богородице черными, а уходят белыми».
Особенно заботилась она о незамужних девицах, которым случилось сбиться с пути. Она собирала их вокруг себя и вразумляла лучше матери. Она говорила им не рассказывать больше о своем падении и заботилась о том, чтобы выдать их замуж, снабжая их приданым из того, что приносили ей люди. «Богородица не потеряет вас», – добавляла она.
Сама София жила в полной скудости. Когда становилось совсем тяжело жить в очаге, она поднималась на верхний этаж в келью под номером «1». Там у нее были листья и солома, на которые она ложилась. Но любопытство людское добралось и сюда. И что оно обнаружило? Под соломой лежали острые камни. Во время оккупации под соломой она прятала масло или другую снедь и раздавала их присущим ей образом там, где была нужда.
Через ее руки проходило много денег. Она брала их и оставляла где придется: в кустах, под камнями, в ямах, в щелях стен, под деревянными ступенями, под черепицей. Но как только в них появлялась нужда, она тут же их находила и отдавала туда, где было необходимо.

Преподобная София
Преподобная София
Она видела много соблазнительных действий мирян, монахов и священников, но никогда никого не осуждала. «Покрывайте, и вас покроет Бог», – говорила она.
Студенты и верующая молодежь, простой люд и военачальники, монахини и игуменьи, высокие по званию и смиренные священники и монахи, даже из Иерусалима и Франции, – все они приходили увидеть этот «скелет» и услышать слова Божии. Кое-кто даже записывал за той, кого некоторые глупые и недалекие сельчане называли по-понтийски «палала» (сумасшедшая) и даже «София-дурочка» и над которой смеялись.
Все это она понимала, но ничего не говорила. Речь ее всегда была ласковой, даже если ее взгляд был серьезным и глубоким. Ее внешность многих пугала. Любимой ее фразой было: «Имейте много терпения, много терпения». Она говорила и повторяла эту фразу, так как вся ее жизнь была терпением и суровым подвигом ради Христа.
Много терпения.
Ее тело было подобно телу святой Марии Египетской: высохший остов, лицо как обтянутый кожей череп, запавшие в глазницы глаза, мозолистые руки, обожженные золой и углями, сухая, сожженная солнцем кожа, желтая, бледная, без единой кровинки. Жесткие волосы, из которых часто торчали колючки и солома.
Как-то София тяжело заболела. Ее всю скрючило от боли. То ли воспалился аппендикс, то ли грыжа или что-то подобное. Вдруг открылась рана на животе – и эта блаженная стала прикладывать к ране тряпки и фитили от лампад, и рана стала гнить. От нее отвратительно пахло, но она отказывалась от какой-либо помощи или даже ухода. «Придет Богородица и возьмет у меня эту болезнь», – говорила она.
Приехавшим на автобусе благочестивым паломникам из Афин она сама рассказывала о чуде (сохранилась магнитофонная запись):
«Пришла Богородица с архангелом Гавриилом и святым Георгием; были там и другие святые.
Архангел сказал:
– Мы сейчас тебя разрежем.
Я сказала:
– Я грешная. Можно, я исповедуюсь, причащусь? Потом и режьте.
– Ты не умрешь, – сказал он.
– Мы тебе сделаем операцию, – сказал он и открыл меня».
Она рассказывала об этом с простотой и непосредственностью, как будто речь шла о самой обычной вещи. И без всякого стыда задирала свою блузку или платье, чтобы показать разрез, который сам зажил. И не могло быть никакого сомнения в ее словах.
Она никогда не обращала внимания на болезни или травмы. Как-то раз, когда мастера меняли черепицу в западном крыле монастыря, София наступила на большой гвоздь. Никто не услышал ни вскрика, ни всхлипа, хотя такая боль невыносима для человека. Гвоздь проткнул ногу и вышел с другой стороны, но крови не было. Рабочие перепугались, София же помогла им извлечь гвоздь, ударив сверху по нему, и продолжила свой путь, как будто ничего не произошло.
 
Воспоминания и свидетельства
 
Митрополит Ланкадасский Спиридон, родом из Клисури, помнит рассказы родителей о Софии: «Как и Анна, дочь Фануилова, прожив с мужем семь лет от девства (см.: Лк. 2: 36–38), София из Клисурской обители Божией Матери с простотой и истинной стойкостью свидетельствовала о чудесах Бога и Богородицы. Мне не довелось знать ее лично, потому что мы уехали из деревни, но свидетельства моих родителей и других клисуриотов описывают благочестивый и освященный, смиренный и благодатный ее образ».
Уже почившая о Господе Евфимия Саулиду, ее невестка по племяннику Исааку, всегда принимала Софию с большим уважением с той поры, как ей пришлось общаться с игуменом Григорием по монастырским делам: «Нашу монашенку все уважали. Как бы вам сказать… Она понимала наши мысли и давала нам с Исааком хорошие советы. Я сдавала дом учительницам, и те ходили к Софии, чтобы она их просветила: эти учительницы слушали неграмотную – такая святость была у Софии. Она говорила мне, чтобы сначала они ложились спать, а потом мы. Она пахла не как женщина, можно сказать: она благоухала, как говорит отец Фотий. Он исповедовался у нашей монашенки, а та исповедовалась у него».
Блаженная осеняла женщин маленькой иконой Рождества Богородицы, чтобы скрыть свою собственную молитву и благодать, которую даровала ей Богородица. В случае других болезней она благословляла иконой святых бессребреников. Одни видели, как с ней у ее изголовья спали три змеи, и ни они ее не тревожили, ни она их. Большую змею также видели в церкви Святой Троицы, и эта змея сопровождала ее, когда София зажигала лампады. Люди испугались и попытались ее убить. Но София пресекла эти намерения, сказав: «Раз она вас не беспокоит, не беспокойте и вы ее. Она церковная».
В других случаях она сама выслеживала змей и разбивала им головы камнями.
Военный в отставке, который посещал Софию до последнего с тех пор, как служил в этой области – в годы войны и позже, в 1949-м, рассказывал нечто невероятное. У Софии была медведица, которую та кормила из рук хлебом и прочей снедью, и громадное, но смирное животное брало у нее пищу, с благодарностью облизывало ей руки и ноги и исчезало в лесу. У медведицы было даже имя. 


– Иди, Руса, иди поешь хлебушка, – звала София. Если случалось кому-нибудь незнающему наблюдать это зрелище, того трясло, как от холода. Тогда в диких горах водилось много медведей, волков и других зверей.
Многие свидетельствуют следующее: блаженная оставляла на подоконнике крошки для птиц, и те, когда она молилась, даже если это происходило в церкви, собирались и с щебетом летали вокруг нее. Когда она отошла ко Господу, птицы приходили и клевали ее фотографию. Сколько подобных случаев описано в синаксарях!

Однажды София работала в огороде. К ней подошла некая сияющая Женщина, показала на овощи и сказала: – Полей их, дочь Моя, чтобы народу было что есть.
София, не понимая, Кто это, сказала этой Женщине, чтобы Она прошла в храм и приложилась к иконам. Та и в самом деле направилась в монастырь, и София решила пойти тоже, чтобы должным образом приветствовать Ее, но нигде не могла найти эту Женщину. После она рассказала о случившемся отцу Григорию, который уверил ее, что эта Женщина была Богородицей.
В аскитирий Святой Троицы, расположенный не далее 300 метров от монастыря по прямой, но почти на самой вершине, она поднималась утром и вечером по серпантину, чтобы зажечь там лампаду. Когда ее спрашивали, как ей, старухе, удается подниматься так быстро, она отвечала:
– Меня поднимает Богородица.
Некоторые люди свидетельствуют о том, что видели, как она поднималась или спускалась, не касаясь земли: она летала.
Особенно она дружила со святыми.
Святой Георгий принял ее под свое покровительство со времен Понта, когда он спас ее село. Он присутствовал и на операции. И наконец, в день его памяти София почила о Господе.
Святой Мина, небесный покровитель Касторьи, икона которого находится в соборе, часто появлялся как всадник, и его слышали и другие люди, работающие в монастыре. Но София не только его слышала, но и видела святого в светлом облаке, причем явственно его различала.
Как-то раз случилось событие неожиданное и, пожалуй, для тех, кто его задумал, ужасное. Приехали люди из Афин и захотели забрать Софию, а София стала звать знакомых на помощь. И кажется, что ее близкие духовные друзья из Клисури поняли ее знаки. А людей из Афин послали нарочно, чтобы разлучить Софию с Богородицей и иметь своему монастырю рекламу: мол, вот, у них в обители живет подвижница. Она же, как всегда, спросила Пречистую, Которая сказала ей:
– София, у тебя два глаза, так что следуй за своим новым оком.
И она больше никогда не удалялась от Богородицы, от Ее монастыря и церкви. 

Кончина
 
Незадолго до своей смерти София все время повторяла: «Я уйду, а через некоторое время на родину придет большая беда». Когда произошли кипрские события, ее ученики поняли это пророчество.
На отпевании предстоял игумен монастыря архимандрит Нектарий, а погребальное слово произнес отец Хризостом Аваянос, начав со стиха «Приимши крест… учила еси презирати убо плоть… прилежати же о души, вещи безсмертней» – из тропаря преподобным женам. Он неожиданно оказался в обители – по божественному навету, вместе с отцом Григорием Хаджиниколау, а ведь ему никто ничего не сообщал. От лица клисуритов произнес речь и учитель Георгий Галицас. Общество клисуритов прислало деньги на сорокоуст и на поминовение в течение года с ее племянником Исааком Саулидисом.
8 лет спустя – в 1982 году – обрели ее мощи: все благоухало базиликом, и это благоухание сохранялось несколько дней. Другие видели сияние, поднимающееся до небес.
Среди заросших крестов древних отцов за алтарем храма святого Иоанна. Предтечи стояло мраморное надгробие. На мраморе под крестом была высечена надпись:
«София Хотокуриду, монахиня святой обители Богородицы, умерла 6.5.74 в возрасте 88 лет».
В тяжелые времена Христос являет таких людей, о которых сразу и не скажешь, что они могут удержать народ в вере… 

Фото: http://www.rel.gr
Фото: http://www.rel.gr
 
Ее мощи хранятся с благоговением. Многие как великое сокровище хранят также кусочек ее лохмотьев. У некоторых есть частицы ее мощей. Ее платок хранит ее верная ученица, и этот платок творит чудеса – особенно для бесплодных и беременных женщин. Это кусок черной старой и рваной ткани, источающей благоухание, то слабое и едва различимое, то сильное и удивительное. 
 
Послесловие
 
Способ подвижничества, избранный святой Софией, напоминает житие блаженного отца Георгия (Карсалидиса) и святых юродивых. И в житии святого Серафима Саровского и его учениц мы найдем много сходного. Главным же всегда остается пламенная любовь ко Христу и чрезмерные до безумия подвиги.
Придя с Понта, София всегда соблюдала все посты, а когда поменяли календарь, то и по два раза, чтобы никого не соблазнить. Когда ей говорили, за кем идти, она все равно никогда не оставляла простых верующих. Когда некоторые люди захотели ее себе присвоить беззаконным образом, она посоветовалась со своим духовником в Лехово и не оставила монастыря. Она всех принимала как любящая мать и успокаивала. Ей не нравились новшества, пусть даже и касающиеся одежды. Она отдыхала с теми, кто соблюдал традиции, постился и скромно одевался. Но когда какой-то священник из соседнего монастыря спросил ее, нужно ли ему делать замечания верующим, она ответила:
– Лучше делать вид, что не видишь, чем ругаться с народом.
София никогда не хотела удаляться от Церкви и монастыря и так и осталась в уделе Богородицы.
Простые люди из тех мест и все, кто ее знал, с особым уважением вспоминают и применяют ее советы и хранят ее фотографии вместе с иконами. Все, кто ее призывает в своих молитвах, получают ответы на свои вопросы. Иеромонах-святогорец написал икону после того, как ему явился ее образ.
Юноша из города на Пелопоннесе принял решение стать священнослужителем, когда увидел Софию. 

Фото: http://www.rel.gr
Фото: http://www.rel.gr
 
Хотя свидетельства о дерзновении Софии перед Господом все умножаются и готовится к изданию ее пространное житие, ее христолюбивая жизнь предугадывает установленное церковное действо, так что скоро наши торжествующие и подвизающиеся братья возрадуются еще одной избранной рабе Господа нашего Иисуса Христа – блаженной Софии. 
Первый образ Софии заказал у иконописца Д. Хаджиапостола высокопреподобнейший архимандрит Павел (Апостолидис), игумен святой обители Богородицы Сумельской, ныне митрополит Драмский. С тех пор были написаны и другие иконы. Уже обретена ее святая глава и другие честные мощи. Футболист, которому София явила чудо, посеребрил святую главу, и она источает тончайшее благоухание, и от нее истекают капли мира, о чем свидетельствуют паломники. Составлена служба ей, песнопения для которой написаны святогорским монахом по заказу архимандрита Павла. 

Подготовила Зинаида Оборнева
По книге "ΣΟΦΙΑ ΧΟΤΟΚΟΥΡΙΔΟΥ-ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΣΚΗΤΡΙΑ", "ΜΥΓΔΟΝΙΑ", Θεσσαλονίκη, 2006


Ήμουν "άγιος", και κατάντησα να τρέχω σε γιατρούς!...

0
0

 

π. Ανδρέας Κονάνος
Προσκυνητής (από εδώ)
 
- Πάτερ μου, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Πώς γίνεται τότε που ήμουν μικρός, οι άλλοι να με φωνάζουν τιμητικά "άγιο, όσιο, γέροντα, άγγελο"κι άλλα τέτοια, και τώρα στα 35 μου να έχω καταντήσει να γυρνάω σε ψυχιάτρους και να παίρνω τα φάρμακά μου; Μου φαίνεται απίστευτο το πώς κατάντησα και πώς εξελίχτηκε έτσι η ζωή μου.
- Φίλε μου, δεν ξέρω τη ζωή σου λεπτομερώς! Η θεραπεία σου, πάντως, δεν ονομάζεται οπωσδήποτε "κατάντια"! Πού το ξέρεις; Ίσως τώρα να είσαι πραγματικά "άγιος"!

- Με κοροϊδεύεις, πάτερ; Τι άγιος;
- Όχι, σοβαρολογώ. Άγιος δεν είναι ο απείραχτος κι άψητος στη ζωή, μα ο ζυμωμένος με τον όποιο πόνο της. Ύστερα, τα όρια της αγιότητας με την ψυχική ασθένεια είναι λεπτά και κρυμμένα. Κι επειδή αυτοί που μας αξιολογούν, είναι κι αυτοί με επιβαρυμένη ψυχολογία, κάνουν μεγάλα λάθη που μπερδεύουν. Έτσι, μερικές φορές οι βαθιές ενοχές βαφτίζονται αγιότητα, η δειλία και φοβία σεμνότητα, η μειονεξία ταπεινότητα, η ανέραστη ζωή αγνότητα και παρθενία.

Οπότε, όλα αυτά, ίσως, τότε που ήσουν παιδί ερμηνεύτηκαν από κάποιους – που σίγουρα δεν είχαν καθαρό βλέμμα κι αυτοί
με όρους αγιότητας, ενώ έκρυβαν συνθήκες ψυχικών προβλημάτων. Και ήρθε η στιγμή, που η αλήθεια φανερώθηκε. 
Πάντως, για μένα, φίλε μου, τώρα είναι που αρχίζεις να γίνεσαι στ’ αλήθεια άγιος. Διότι τώρα αρχίζεις να μαθαίνεις τον πραγματικό εαυτό σου, να ζητάς βοήθεια, να ταπεινώνεσαι και να κοιτάς την ψυχή σου κατάματα. Άρα, μην απογοητεύεσαι. Ούτε να θυμώνεις για το παρελθόν σου. Όλα έγιναν για έναν καλό σκοπό στη ζωή. Η αληθινή ζωή είναι μπροστά και σε περιμένει. Έχεις τόσο όμορφα να ζήσεις ακόμα!!
 

- Τα χάπια μου!!!!
- Χα χα! Όλα θα πάνε καλά!!

- Τα λες πολύ όμορφα, και δεν μπορώ να το πιστέψω.
- Αυτό είναι το πρόβλημά σου: δεν πιστεύεις τόσο στην ομορφιά, όσο επενδύεις στη μιζέρια και το ψέμα. Μα είναι καλή ευκαιρία να ξυπνήσεις. Και να ζήσεις. Το αξίζεις.
- Μακάρι! Ευχήσου το.
- Προχώρα!

Και:


Αθέατα περάσματα(ενότητα στο blog μας για τον π. Ανδρέα Κονάνο) 
Πόνος και Φως (ενότητα)
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Ένας παπάς στο Δαφνί


"Θα αυτοκτονήσω": μήνυμα προς απελπισμένους που σκέφτονται την αυτοκτονία
Πώς έσπρωξα στην αυτοκτονία τον αδελφό μου
 

Για την αυτοκτονία - στη μοναχική και άρρωστη γυναίκα 

Μπαμπά, μ'αγαπάς; Μαμά, μ'αγαπάς;
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
 
Το λειτούργημα της πνευματικής πατρότητας

Από τον Αγαπημένο Μαθητή στον άγιο που μάτωσε τα δέντρα! (8 + 9 του Μάη)

0
0

Χαιρετισμούς από τη Βόρεια Κορέα!

0
0
 
Βορειοκορεάτες προσκυνούν τα κολοσσιαία αγάλματα των νεκρών ηγετών της δυναστείας των Κιμ!! (από εδώ)

Από το ιστολόγιο της Σταυρούλας

Με αφορμή ένα πολύ συγκινητικό video, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ, με τη μαρτυρία μιας πολύ χαριτωμένης νεαρής φυγάδος, έψαξα λίγο το θέμα στο διαδίκτυο και κυριολεκτικά ανατρίχιασα.
Πρόκειται για το πιο στεγανό, αδιαπέραστο και συγχρόνως το πιο τυραννικό καθεστώς της υφηλίου.
Η δυναστεία των Κιμ (Κιμ Ιλ Σουνγκ, Κιμ Γιονγκ Ιλ, Κιμ Γιονγκ Ουν) κατάφερε να εμπεδώσει ένα υπερσυγκεντρωτικό, απολύτως ανελεύθερο, μιλιταριστικό σύστημα εξουσίας που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης. Η προπαγάνδα βασιλεύει. Υπάρχει μόνο ένα κρατικό κανάλι τηλεόρασης που όλο το εικοσιτετράωρο προβάλλει τις δραστηριότητες και τα επιτεύγματα και λιβανίζει τον απόλυτο Μονάρχη. Δεν υπάρχει από τους ιδιώτες πρόσβαση στο internet. Τα σύνορα είναι σφραγισμένα. Θεωρείται εθνική προδοσία η απομάκρυνση από τη χώρα έστω για ένα τουριστικό ταξίδι. Δεν γίνονται εισαγωγές ξένων προϊόντων. Το 1990 έγινε φοβερός λιμός, πέθαναν 3.000.000 άνθρωποι και μόνο τότε ζητήθηκε βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα.
Οι πιο τρελές απαιτήσεις των μοναρχών πρέπει να πραγματοποιούνται αδιαμαρτύρητα.
Παραδείγματα: Κανένας σ'όλη τη χώρα δεν μπορεί να φέρει το όνομα Κιμ ή Γιονγκ Ουν.
Υπάρχουν 28 κουρέματα εγκεκριμένα από το κράτος Οι άνδρες δεν μπορούν να μακρύνουν τα μαλλιά τους περισσότερο από 12 εκατοστά. Οι ηλικιωμένοι άνδρες μπορούν να φτάσουν την κόμη τους έως 7,6 εκατοστά. Οι γυναίκες μπορούν να επιλέξουν ένα από 14 διαφορετικά είδη, ανάλογα με το αν είναι παντρεμένες ή όχι.
Η ακρόαση δυτικής μουσικής απαγορεύεται επί ποινή θανάτου.
Η τηλεφωνική επικοινωνία με το εξωτερικό απαγορεύεται επί ποινή θανάτου.
Αν κάποιος κριτικάρει την κυβέρνηση αποστέλλεται σε "στρατόπεδο επανεκπαίδευσης"όπου ...στρώνει!.
Απαγορεύεται κάθε θρησκεία. Το 2013 εκτελέστηκαν δημοσίως ογδόντα Χριστιανοί επειδή στην κατοχή τους βρέθηκε η Βίβλος.
Αλκοόλ καταναλώνεται μόνο σε κάποιες ελάχιστες ημέρες εθνικών επετείων.
Τα τελευταία δύο χρόνια εκτελέστηκαν περισσότεροι από εκατόν τριάντα άνθρωποι γιατί παρακολουθούσαν κανάλια της Νότιας Κορέας.

Θυμόμαστε όλοι το βαρύτατος πένθος, το παραλήρημα ενός ολόκληρου λαού, στην κηδεία του προηγούμενου ηγέτη του το 2011. Μπορείτε να δειτε εδώ τις εκδηλώσεις πένθους ή ...φόβου του λαού!Κηδεία του Κιμ Γιονγκ Ιλ



 

Η μέτρηση των ετών στη Βόρεια Κορέα μετρά από τη γέννηση του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Δηλαδή η χώρα βρίσκεται στο έτος 103. 


 

Η νεολαία έχει ένα πρότυπο, ένα ίνδαλμα, έναν θεό... Τα παιδιά στα σχολεία μελετούν τη σοφία των Κιμ και τρέφονται με τόση προπαγάνδα που κυριολεκτικά αλλοιώνει, μπλοκάρει τον εγκέφαλό τους για πάντα!


 

Αυτή η εικόνα του απόλυτου συγχρονισμού λέει πολλά...
Για όλο τον κόσμο η Βόρεια Κορέα ήταν μέχρι την εμφάνιση του ISIS [τζιχαντιστών] ο υπ'αριθμόν ένα κίνδυνος ["Ν": εκτός από τις οικονομικές αυτοκρατορίες που ήδη κυβερνούν τον κόσμο, φυσικά], γιατί παραμένει εκτός διεθνών οργανισμών και συνθηκών και διεθνούς δικαίου, διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο και έχει υπερφίαλους και αλαζονικούς ηγέτες.

Συμπέρασμα: Είμαστε πολύ-πολύ καλά στην Ελλάδα μας!!!!
 

"Ν": Με το τελευταίο συμπέρασμα δεν μπορώ να συμφωνήσω. Φυσικά, είμαστε πολύ καλά ΣΕ ΣΧΕΣΗ με τη Β. Κορέα (και αυτό προφανώς εννοεί η συνάδελφος, άρα δεν διαφωνούμε επί της ουσίας), όμως δεν παύουμε να είμαστε υποχείρια των ίδιων διεθνών κολοσσών που ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ το καθεστώς της Β. Κορέας, επεμβαίνουν σε τρίτες χώρες όταν οι ίδιοι έχουν συμφέρον και όλο τον υπόλοιπο πλανήτη τον κρατάνε δέσμιο των συμφερόντων τους.

Για τη Β. Κορέα μπορείτε να δείτε επίσης:
Συρία + Βόρεια Κορέα: σφαγή και αγχόνη στους χριστιανούς!

Βασανιζόμενοι χριστιανοί στη Βόρεια Κορέα
Βόρεια Κορέα και εξόντωση των χριστιανών
Άλλος ένας θεοποιημένος αθεϊστής δυνάστης...(ο βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ιλ)

Αλλά και:

Μάρτυρες από τα αθεϊστικά καθεστώτα του 20ού αιώνα:Ρωσία, Ρουμανία, Αλβανία, Έλληνες νεομάρτυρες.
Άγνωστοι Κινέζοι νεομάρτυρες - Ο π. Στέφανος Wu
«Όπως τα γουρούνια στο σφαγείο»: Η ημέρα που οι Κινέζοι αξιωματούχοι δολοφόνησαν βάναυσα το αγέννητο παιδί μου
Αθεϊστικά "ιερά λείψανα", που προσκυνήθηκαν από εκατομμύρια πιστούς

Σημείωση: Αυτό το post έχει καθαρά πνευματικό σκοπό και όχι πολιτικό.

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία στη (Νότια) Κορέα, δείτε εδώπαρακαλώ.

Ο παιδοκτόνος και η υποκρισία μας

0
0



Ιερεύς Θεόδωρος Μπατάκας
Τι και Πώς


"Ν": Το παρακάτω άρθρο ΔΕΝ αθωώνει το δολοφόνο της μικρής Άννυς. Δεν περιφρονεί τον πόνο της μητέρας της και όλων εκείνων που την αγαπούσαν (συγχωρέστε με: εμείς, φοβάμαι, δεν είμαστε απ'αυτούς - μόνο τηλεθεατές που μηρυκάζουν τη συγκίνηση που πουλάνε τα ΜΜΕ, για όσο την πουλάνε και για τις περιπτώσεις που την πουλάνε, ενώ υπάρχουν εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις, πολλές μάλιστα εν εξελίξει). Αλλά και νομίζω πως τοποθετεί μερικά πράγματα στη σωστή τους θέση. 


Διακονώ είκοσι χρόνια στους χώρους κράτησης του Νομού Μαγνησίας ως εθελοντής Ιερεύς, αλλά και ως Υπεύθυνος του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ".
Από τη θέση αυτή, κυρίως ως ιερεύς, γνώρισα "εκ των έσω"πολλούς συνανθρώπους μου που εγκλημάτησαν με διαφόρους τρόπους.

Κάποιοι από αυτούς φόνευσαν όχι μόνο μία φορά, αλλά και περισσότερες....
Κι όμως, διέκρινα πως είχα εμπρός μου την φθαρμένη εικόνα του Θεού, λόγω των αμαρτιών και όχι ένα ... "κτήνος".
Σε πολλές περιπτώσεις, αγαπητά μου αδέλφια, έγινα μάρτυρας της αληθινής μετάνοιας αυτών των ανθρώπων. Τους είδα και τους άκουσα να ζητούν το έλεος του Θεού με δάκρυα στα μάτια....
Και το βρήκαν...
Θυμάμαι τον Μιχάλη, τον μπάρμπα-Δημήτρη, τον Βάϊο, τον Δημήτρη... και τόσους άλλους...
Όλοι αυτοί συνέχισαν τη ζωή τους ως άνθρωποι του Θεού, χρήσιμοι για την οικογένειά τους, αλλά και για την ίδια την κοινωνία ...
Κάποιοι άλλοι κρατούμενοι ισοβίτες ήθελαν λίγη βοήθεια για να καταλάβουν "το μέγεθος και το βάρος του εγκλήματός τους"....
Είχαν την ανάγκη ν'ακούσουν από κάποιον χριστιανό την αλήθεια πως ο Θεός τους αγαπά ακόμη και είναι σε θέση να τους συγχωρέσει αν μετανοήσουν τη στιγμή που "η σύγχρονη χριστιανική κοινωνία των ελευθέρων"δεν τους συγχωρήσει...

Κάποιοι άλλοι παρέμειναν αμετανόητοι, διότι δεν άνοιξαν την ψυχής τους για να εισέλθει η Χάρις του Θεού...

ΝΑΙ, αγαπητοί μου,

Ο ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣδιέπραξε ένα φοβερό έγκλημα με απίστευτο και φρικιαστικό τρόπο....
Αλλά ας σκεφθούμε, μήπως κι εμείς γίναμε φονείς των παιδιών μας;


 

Τι έχουν να πουν οι μητέρες και οι πατέρες που φόνευσαν τα παιδιά τους σε κάποιο χειρουργείο;
Τι νομίζεται πως είναι η έκτρωση;
ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ εκ προμελέτης.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ που σκοτώνουν τα παιδιά τους πιστεύετε πως είναι καλύτεροι από τον σημερινό ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟ;

Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από μας ο Θεός.
Δεν έχει σημασία η εικόνα που παρουσιάζουμε ενώπιον των ανθρώπων, αλλά η ΕΙΚΟΝΑ που παρουσιάζουμε ενώπιον του Θεού...
Ας σταματήσουμε να παίζουμε τον ρόλο του εισαγγελέα για τους άλλους και ας στρέψουμε τους προβολείς μέσα μας για να διακρίνουμε πως κι εμείς είμαστε ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ...



Ας αφήσουμε το έργο της κρίσεως και της καταδίκης του εγκληματία στα χέρια της δικαιοσύνης, κι εμείς ας προσευχηθούμε γι'αυτόν που οδηγήθηκε στο έγκλημα με τη βοήθεια πολλών ηθικών αυτουργών...

Παρακαλώ και:

Πόσο κοστίζει μια έκτρωση; 

Γυναικεία ιστοσελίδα για την έκτρωση
Ιστοσελίδα για την έκτρωση
Αν δεν κάνω άμβλωση, τι να κάνω;
Ρώσος ιερέας σώζει 2000 βρέφη από άμβλωση

Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιος
Ο παπάς στη φυλακή, οι φονιάδες & οι σατανιστές
Ο παπάς και ο φονιάς(& εδώ)
Η μοναξια της πολυκοσμίας (Μπορεί να είσαι κάθαρμα, αξίζεις όμως, γιατί είσαι εικόνα Χριστού)...
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους
Υπέρ των αμαρτωλών
Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο και τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου...
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας...
"Πες του Χριστούλη να με δεχτεί...", και ξεψύχησε

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Ιερός Χρυσόστομος: «Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο»
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ (ενότητα στο blog μας)

Ο άγιος Χριστόφορος (ταινία)

0
0

Πρόκειται για ελληνική ταινία που γυρίστηκε το 1985 από την εταιρία "Ελπίς φιλμ"και ανήκει σε μια σειρά ταινιών με θέματα βιογραφίες αγίων. Παρακολουθήστε την με ένα κλικ εδώ!...

Για τη βιογραφία του αγίου:
Ένας Όμορφος άγιος με κεφάλι σκύλου: από εδώ (ο τίτλος & η εικόνα από εδώ)

https://vatopaidi.files.wordpress.com/2010/05/saint-christopher.jpgΟ Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος, που σημαίνει αδόκιμος, αποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.), όταν στην Αντιόχεια Επίσκοπος ήταν ο Άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας (τιμάται 4 Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, γι'αυτό και αποκαλείτο «κυνοπρόσωπος» ["Ν": και συχνά ζωγραφιζόταν με κεφάλι σκύλου - υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, ότι ήταν πολύ όμορφος και λόγω της ταπείνωσής του ζωγραφιζόταν παλιότερα με κεφάλι σκύλου].

Η μεταστροφή του στον Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου.

Όταν ήταν ακόμη κατηχούμενος (δηλ. μάθαινε ακόμη για το χριστιανισμό, χωρίς να έχει βαπτιστεί), για να ευχαριστήσει τον Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν επί των ώμων του εκείνους που επιθυμούσαν να διέλθουν τον ποταμό. Μια μέρα παρουσιάσθηκε προς αυτόν μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να τον περάσει στην απέναντι όχθη. Ο Ρεμπρόβος πρόθυμα το έθεσε επί των ώμων του και στηριζόμενος επί της ράβδου του εισήλθε στον ποταμό. Όσο όμως προχωρούσε, τόσο το βάρος του παιδιού αυξανόταν, ώστε με μεγάλο κόπο κατόρθωσε να φθάσει στην απέναντι όχθη. 


Μόλις έφθασε στον προορισμό του, κατάκοπος είπε στο παιδί ότι και όλο τον κόσμο να σήκωνε δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Το παιδί του απάντησε: «Μην απορείς, διότι δεν μετέφερες μόνο τον κόσμο όλο, αλλά και τον πλάσαντα αυτόν. Είμαι Εκείνος στην υπηρεσία του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και σε απόδειξη αυτού φύτεψε το ραβδί σου και αύριο θα έχει βλαστήσει», και αμέσως εξαφανίσθηκε. Ο Ρεμπρόβος φύτεψε την ράβδο και την επομένη την βρήκε πράγματι να έχει βλαστήσει. 

http://xristianos.gr/forum/eikones/agioi_tis_orthodoksias/agios_xristoforos_megalomarturas_050.png
Εικ. από εδώ
Μετά το περιστατικό αυτό βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο Ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χριστόφορο. Η άκτιστη θεία Χάρη, που έλαβε την ώρα του βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Και αυτή ακόμα η δύσμορφη όψη του φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη.

Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ο Άγιος εικονίζεται να μεταφέρει στον ώμο του τον Χριστό. Εξ αφορμής ίσως του γεγονότος αυτού θεωρείται προστάτης των οδηγών και στο Μικρόν Ευχολόγιον και συγκεκριμένα στην ακολουθία (τελετή)«επί ευλογήσει νέου οχήματος» υπάρχει, πρώτο στη σειρά, το απολυτίκιό του.

Κατά τον τότε εναντίον των Χριστιανών διωγμό, λίγο μετά την βάπτισή του, είδε Χριστιανούς να κακοποιούνται από τους ειδωλολάτρες. Από αγανάκτηση επενέβη και έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις προς αυτούς, διέφυγε δε τη σύλληψη χάρη στο γιγαντιαίο του παράστημα και την ηράκλεια δύναμή του. Καταγγέλθηκε όμως στον αυτοκράτορα και διατάχθηκε η σύλληψή του. Για τον σκοπό αυτό απεστάλησαν διακόσιοι στρατιώτες. Αυτοί, αφού ερεύνησαν σε διάφορα μέρη, τον βρήκαν κατά την στιγμή την οποία ετοιμαζόταν να γευματίσει ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Κατάκοποι οι στρατιώτες και πεινασμένοι ζήτησαν από τον Άγιο Χριστόφορο να τους δώσει να φάγουν και ως αντάλλαγμα του υποσχέθηκαν ότι δεν θα τον κακομεταχειρίζονταν. 


Ένας από τους στρατιώτες, βλέποντας ότι πλην του ξερού άρτου δεν υπήρχε καμία άλλη τροφή, ειρωνευόμενος τον Χριστόφορο, του είπε ότι ευχαρίστως θα γινόταν Χριστιανός, εάν είχε την δύναμη να τους χορτάσει όλους με το κομμάτι εκείνο του άρτου. Τότε ο Άγιος, αφού γονάτισε, άρχισε να παρακαλεί τον Χριστό να πολλαπλασιάσει το κομμάτι εκείνο του άρτου, όπως πολλαπλασίασε τους πέντε άρτους στην έρημο, για να χορτάσουν οι πεινώντες στρατιώτες και να φωτισθούν στην αναγνώριση και ομολογία Αυτού. 

Η παράκληση του Αγίου εισακούσθηκε και το τεμάχιο του άρτου πολλαπλασιάσθηκε. Βλέποντας οι στρατιώτες το θαύμα αυτό, προσέπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσαν να τους γνωρίσει καλύτερα τον Θεό του. Ο Άγιος εξέθεσε με απλότητα τη Χριστιανική διδασκαλία και αφού όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να γίνουν Χριαστιανοί, τους οδήγησε προς τον Επίσκοπο Αντιοχείας Βαβύλα, ο οποίος, αφού τους κατήχησε, τους βάπτισε. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πληροφορήθηκε το γεγονός, τους μεν στρατιώτες συνέλαβε και αποκεφάλισε, τον δε Χριστόφορο προσπάθησε με υποσχέσεις και κολακείες να μεταπείσει, αλλά οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην επίμονη άρνηση αυτού. 

Κατόπιν τούτου έστειλε προς αυτόν δύο διεφθαρμένες γυναίκες, την Ακυλίνα και την Καλλινίκη, ελπίζοντας ότι με τα θέλγητρά τους θα τον σαγήνευαν και θα τον παρέσυραν. Οι δύο γυναίκες, αφού άκουσαν την προτροπή του Αγίου, για να επανέλθουν στον δρόμο της αγνότητας και της αρετής, έγιναν Χριστιανές και, αφού παρουσιάσθηκαν ενώπιον του αυτοκράτορα Δεκίου, ομολόγησαν τον Χριστό. Γι'αυτό και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο [τις σούβλισαν ζωντανές!].

Στη συνέχεια ο Άγιος Χριστόφορος υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια και τέλος υπέστη τον δι'αποκεφαλισμού θάνατο το 251 μ.Χ.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στο Μαρτύριο αυτού κοντά στο ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Κυπαρίσσιον και στο ναό του Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, πλησίον της Αγίας Ευφημίας των Ολυβρίου.


Δείτε συμπληρωματικά στοιχεία για τον άγιο εδώ.

Και: Ο άγιος με το κεφάλι σκύλου & τα δέντρα που αιμορραγούν στις 9 Μαΐου
Ο προφήτης Ησαΐας (9 Μαΐου) & ολόκληρο το βιβλίο του, με μετάφραση
Άγιοι στις 8, 9& 10Μαΐου!

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Στολαῖς ταῖς ἐξ αἵματος, ὡραϊζόμενος, Κυρίῳ παρίστασαι, τῷ Βασιλεῖ οὐρανῶν, Χριστοφόρε ἀοίδιμε· ὅθεν σὺν Ἀσωμάτων, καὶ Μαρτύρων χορείαις, ᾄδεις τῆ τρισαγίῳ, καὶ φρικτῇ μελωδίᾳ· διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, σῶζε τοὺς δούλους σου.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
 

Χριστὸν φέρων ἔνδοξε, ἐν τῇ ψυχῇ σου, ἰσχυρῶς κατέβαλες, τῶν ἐναντίων τὰς ἀρχάς· διὸ Χριστὸν ἐκδυσώπησον, ὦ Χριστοφόρε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον
Μάρτυς ἀκατάπληκτος καὶ στερρός, πέλων τῇ ἰδέᾳ, Χριστοφόρε καὶ τῷ νοΐ, τῶν ἀντικειμένων, κατέπληξας τὰ στίφη, ἀθλήσας ὑπὲρ φύσιν πόθῳ τοῦ Κτίστου σου.

Ένα ορφανό αγόρι που έγινε δάσκαλος ενός ολόκληρου λαού

0
0

Ο άγιος Ιωσήφ της Όπτινα († 1911, 9 Μαΐου)


Η Όπτινα είναι ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Ρωσίαςκαι ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Σημαντικό από άποψη πνευματικότητας, αφού έδωσε στο βασανισμένο ρωσικό λαό μια σειρά κορυφαίων αγίων διδασκάλων της αγάπης και του χριστιανικού πνευματικού αγώνα, ιδιαίτερα κατά το 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα.
Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από πρώην αρχηγό συμμορίας ληστών, τον Όπτα, που μετανόησε.
Την Όπτινα την έκλεισαν οι αθεϊστές μετά την επανάσταση του 1917. Ο τελευταίος στάρετς (= γέροντας, πνευματικός διδάσκαλος), ο άγ. Νεκτάριος της Όπτινα, κοιμήθηκε ενώ ήταν εξόριστος.
Κάποιοι μαθητές του αγίου αυτού ασκητή, του οσίου Νεκταρίου ("όσιος" = άγιος που στην επίγεια ζωή του ήταν μοναχός), έφυγαν στην Αμερική και μετέφεραν εκεί τη χριστιανική ματιά του. Αυτή την κληρονομιά έλαβε και ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, που - μαζί με τον π. Γερμανό Ποντμοσένσκυ - έγραψαν αρκετά για την ερειπωμένη τότε Όπτινα στον Ορθόδοξο Λόγο, στο περιοδικό τους.
Η Όπτινα επιστράφηκε στη Ρωσική Εκκλησία από τη σοβιετική κυβέρνηση στις 12 Νοε. 1987. Όλοι οι άγιοι της παλαιάς εποχής αναγνωρίστηκαν επίσημα ως άγιοι και γιορτάζονται στις 11 Οκτωβρίου (Σύναξη) και ο καθένας την ημέρα της μνήμης του. Είναι οι άγιοι: Μωυσής, Αντώνιος, Λεωνίδας (Λεβ), Μακάριος, Ιλαρίων, Αμβρόσιος, Ανατόλιος Α΄, Ισαάκ Α΄, Ιωσήφ, Βαρσανούφιος, Ανατόλιος ο Νέος, Νεκτάριος, Νίκων ο Ομολογητής (που καταδιώχθηκε από τους σοβιετικούς) & Ισαάκ ιερομάρτυρας (τουφεκίστηκε το 1937). Επίσης το 1918 αποκεφαλίστηκε ο αρχιμανδρίτης Παντελεήμων της Όπτινα, ένας από τους αμέτρητους αγίους νεομάρτυρεςεπί σοβιετικού καθεστώτος. Ίσως υπάρχουν κι άλλοι άγιοι απ'την Όπτινα. Εκεί μόνασε π.χ. ο αγιασμένος Τούρκος μοναχός Νικόλαος, που βασανίστηκε τρομερά στην Τουρκία επειδή εγκατέλειψε το Ισλάμ.
Τη νύχτα του Πάσχα, 18 Απρίλη 1993, τρεις ενάρετοι νέοι μοναχοί της Όπτινα δολοφονήθηκαν τελετουργικά από σατανιστές. Η ιστορία τους εδώ.
Αναλυτικά για την ιερά μονή Όπτινα & την ιστορία της σε αυτό το άρθρο.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
 
IosifOptinskiy-370x498
Εικ. από εδώ
Ο Όσιος Ιωσήφ της Όπτινα, κατά κόσμον Ιβάν Ευθύμοβιτς Λιτόφκιν, γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1837 στο χωριό Γκοροντίστσα της περιοχής Στάρομπελσκ της επαρχίας Καρκώφ, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, τον Ευθύμιο Αιμιλιάνοβιτς και την Μαρία Βασίλιεβνα Λιτόφκιν. Είχαν έξι παιδιά, τρεις υιούς και τρεις θυγατέρες, τον Ιβάν, τον Πέτρο, τον Συμεών, την Αλεξάνδρα, την Άννα και ακόμη μία θυγατέρα.

Η αδελφή του Αλεξάνδρα, που αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Λεωνίδα, διηγείτο πως ο μικρός Ιβάν ήταν πολύ στοργικό και ευαίσθητο παιδί. Με την τρυφερή ψυχή του συμμετείχε στις θλίψεις των άλλων, αν και η έμφυτη μετριοφροσύνη και συστολή του συχνά δεν του επέτρεπαν να ομιλεί. Όταν ο Ιβάν ήταν τεσσάρων ετών, έχασε τον πατέρα του και λίγο αργότερα την μητέρα του από την επιδημία χολέρας που ενέσκηψε στο χωριό.

Η αγάπη του για το μοναχικό βίο οδήγησε τα βήματά του στην Όπτινα. Μετά από τρία χρόνια, στις 15 Απριλίου 1872, χειροθετήθηκε μοναχός με το όνομα Ιωάννης και στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους εκάρημοναχόςκαι έλαβε το όνομα Ιωσήφ. Το 1877 χειροτονήθηκε διάκονος. Αυτό έγινε τελείως απροσδόκητα και με έναν τρόπο που έδειχνε καθαρά πως το χέρι του Θεού τον καθοδηγούσε στον δρόμο του. Τον Οκτώβριο του 1884 έλαβε τη χάρη της ιεροσύνης από τον Επίσκοπο της ΚαλούγκαΒλαδίμηρο.

Ο όσιος από την πρώτη ημέρα της χειροτονίας του λειτουργούσε με προθυμία, με ευλάβεια, χωρίς βιασύνη και αισθανόταν μεγάλη πνευματική χαρά. Οι άλλοι πατέρες τον ευλαβούνταν και τον αγαπούσαν ιδιαίτερα, γιατί τον θεωρούσαν αληθινό μοναχό. Ο Γέροντας της μονής Αμβρόσιοςδιέβλεπε σε αυτόν τον μελλοντικό διάδοχό του και του έδινε την ευλογία να εξομολογεί μερικούς από τους επισκέπτες της μονής. Τον προετοίμαζε σιγά - σιγά, για να τον διαδεχθεί. Τον δίδασκε τόσο με τον λόγο, όσο και με το παράδειγμά του.

Όταν ο Γέροντας Αμβρόσιος κοιμήθηκε, όλοι στράφηκαν προς τον όσιο Ιωσήφ. Και εκείνος με προσευχή και ταπείνωση ανέλαβε το έργο της πνευματικής καθοδήγησης των αδελφών. Η προσευχή του είχε μεγάλη δύναμη και είχε αξιωθεί από τον Θεό και του προορατικού χαρίσματος.

Ο όσιος δεν επέτρεπε ποτέ στους μοναχούς να αρνηθούν κάποιο διακόνημα (υπηρεσία ή αποστολή). Έλεγε πως εκείνος που φέρει σε πέρας το διακόνημα που του έχουν αναθέσει, αξιώνεται να έχει ευλογημένο τέλος. Όταν οι άνθρωποι του εξέφραζαν το παράπονο πως η υπακοή ήταν δύσκολη και προκαλούσε πολλή λύπη, το πρόσωπο του οσίου φωτιζόταν με χαρά, τα μάτια του γέμιζαν με τρυφερή πατρική αγάπη και έλεγε με έναν ιδιαίτερο πνευματικό τόνο: «Λοιπόν, και τι μ'αυτό; Λόγω αυτής της υπακοής θα γίνετε μάρτυρες».


Σε κάποια μοναχή ο όσιος είπε τα ακόλουθα: «Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου σε ενοχλούν και δεν μπορείς να εύρεις την ειρήνη της ψυχής σου, θυμήσου τα εξής:
1. Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου που θέλεις να διορθώσεις σε ενοχλούν, σε εκνευρίζουν και χάνεις την ειρήνη σου, τότε αμαρτάνεις και εσύ. Η αμαρτία δεν διορθώνεται με την αμαρτία, αλλά με την ταπείνωση.
2. Ο ζήλος που θέλει να καταστρέψει όλα τα κακά είναι από μόνος του ένα μεγάλο κακό.
3. Μέσα στο μάτι σου υπάρχει ένα μεγάλο δοκάρι και εσύ προσέχεις το κάρφος στο μάτι του αδελφού σου.
4. Υπάρχουν ατέλειες που είναι αναπόφευκτες και άλλες που μπορεί να είναι ευεργετικές. Το καλό δοκιμάζεται από το κακό.
5. Το παράδειγμα της μακροθυμίας του Θεού πρέπει να χαλιναγωγήσει την ανυπομονησία μας, που μας στερεί την ειρήνη.
6. Το παράδειγμα του Ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας φανερώνει με πόση ταπείνωση και καρτερία πρέπει να υπομένουμε την ανθρώπινη αμαρτία. Αν δεν έχουμε κάποια θέση ευθύνης έναντι των άλλων, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αμαρτία τους με εμπάθεια ["Ν": δεν καταλαβαίνω την τελευταία φράση και υποπτεύομαι ότι έχει γίνει κάποιο λάθος].
7. Κάθε άνθρωπος καταδικάζει εκείνες τις αμαρτίες των άλλων, για τις οποίες κατηγορείται ο ίδιος.
8. Για τις πράξεις των άλλων δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μας ηρεμεί περισσότερο όσο η σιωπή, η προσευχή και η αγάπη».

Θιασώτης και εργάτης της αδιάλειπτης προσευχής, ο όσιος προσπαθούσε να ενθαρρύνει και τους άλλους να ασκούν το θείο αυτό έργο. Δίδασκε την προσευχή πολύ καλά και πίστευε πως ήταν η σπουδαιότερη απασχόληση για όλους. Εμπόδιζε δε επιτακτικά και αυστηρά τους άπειρους και τους δόκιμους από την άσκηση της νοεράς προσευχής. Τους δίδασκε να πορεύονται προοδευτικά, αρχίζοντας από την προφορική άσκηση της προσευχής του Ιησού, κάνοντας μερικά κομποσχοίνια. «Αυτό προστατεύει τον άνθρωπο από την υπερηφάνεια», έλεγε ο όσιος.


Κάθε ημέρα έξω από το κελλί του μαζεύονταν οι φτωχοί και ο μοναχός που ήταν σε υπηρεσία έδιδε ελεημοσύνη σε όλους.

Ο όσιος Ιωσήφ λειτουργούσε για τελευταία φορά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1905. Από την επόμενη ημέρα ασθένησε και όλοι περίμεναν το αναπόφευκτο. Ο Θεός όμως παρέτεινε την ζωή του, που ήταν πολύτιμη για όλους, μέχρι το 1911. Λίγο πριν την κοίμησή του κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και παρεκάλεσε τους αδελφούς να προσευχηθούν στον Θεό να ελευθερώσει την ψυχή από το σώμα του. Ζήτησε να βάλουν κοντά του μία εικόνα. Οι μοναχοί έφεραν την εικόνα της Παναγίας, με την οποία τον ευλόγησε ο μοναχός Ισαάκιος, την τοποθέτησαν απέναντί του στο τραπεζάκι κοντά στο μαξιλάρι του και άναψαν μπροστά της ένα καντήλι. Ο όσιος κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό άσπρο ξύλινο σταυρό και στο στήθος του είχαν ακουμπήσει το ιερό λείψανο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Έτσι κοιμήθηκε με ειρήνη.


Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Το κελλί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε;
Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης († 1908)
Η αγία Ματρώνα η Αόμματη († 1952)
Το ορφανό εργατάκι που έγινε άγιος δεσπότης
Κακοποιημένο θαυματουργό κορίτσι! 
Το κακοποιημένο αγόρι που άγιασε
Άγιος Μάμας, το ορφανό αγόρι που ίππευε τα λιοντάρια

Ο άγιος με το κεφάλι σκύλου & τα δέντρα που αιμορραγούν στις 9 Μαΐου
Ο προφήτης Ησαΐας (9 Μαΐου) & ολόκληρο το βιβλίο του, με μετάφραση 
Το αίμα του αγίου αποστόλου Σίμωνα του Ζηλωτή (10 Μαΐου) στις πέτρες όπου μαρτύρησε 

Άγιοι στις 8, 9& 10Μαΐου!

Κυριακή της Σαμαρείτισσας, 4η Κυριακή από το Πάσχα: Διψάς;

0
0

Για τη Γιορτή της Μητέρας...

0
0


Εικ. από εδώ


Αν και οι Παγκόσμιες Ημέρες, όπως και οι Ευρωπαϊκές Ημέρες, είναι γιορτές που δεν ανήκουν στη δική μας κουλτούρα και πνευματική κληρονομιά (αντίθετα, επινοήθηκαν από έναν πολιτισμό που δεν είχε πια ρίζες, αφού είχε εγκαταλείψει τη δική του πνευματική κληρονομιά, και κάπως έπρεπε να δημιουργήσει ένα εορτολόγιο), θα ήθελα να προσφέρω ένα μικρό δωράκι, από το ανθοπωλείο της καρδιάς μου, σε όσες μανούλες εξωκείλουν στη μπλογκονησίδα μας.

Για μητέρες, μανούλες, μαμάδες και τα παιδιά τους (αφιέρωμα - διαλέξτε ό,τι θέλετε)


Και:

 Η ιέρεια του σπιτιού μου

Απόσπασμα από το άρθρο: Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα - Η θέση της γυναίκας στο χριστιανισμό, που σας προσκαλώ να διαβάσετε.


Η γιαγιά και –κυρίως– η μάνα μέσα στο σπίτι είναι η ιέρεια της κατ’ οίκον Εκκλησίας, του μικρότερου κυττάρου του παγκόσμιου σώματος του Χριστού (εντός του οποίου ωστόσο υπάρχει «η όλη Εκκλησία»). Είναι η ιέρεια, γιατί αυτή ανάβει το καντήλι, θυμιάζει μπροστά στις εικόνες και τις φωτογραφίες των νεκρών, προσεύχεται με θέρμη για όλα τα μέλη της οικογένειάς της, νηστεύει για χάρη τους και πιθανόν, ως η μαγείρισσα του σπιτιού (τι «υποτιμητικό», κατά τη γνώμη των σύγχρονων «φεμινιστών»...) ρυθμίζει το διαιτολόγιο της οικογένειας σύμφωνα με τις γιορτές και τις νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.


Ακόμη, παρασκευάζει τα κόλλυβα, ζυμώνει το πρόσφορο και τον άρτο για την εκκλησία (τώρα τα αναθέτουμε στο φούρναρη και το ζαχαροπλάστη), αλλά και διδάσκει τα παιδιά πώς να προσεύχονται, να νηστεύουν, να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται και να συμμετέχουν στα ιερά μυστήρια, όπως το ευχέλαιο και φυσικά η θεία Μετάληψη (μπορεί βέβαια να τα διδάσκει με λάθος τρόπο, πιεστικά π.χ., αλλά παντού μπορεί να γίνουν λάθη – τα λάθη δεν ακυρώνουν την αξία και τη σημασία του σωστού). Είναι δηλαδή και η πνευματική δασκάλα των παιδιών της –αυτό που χαρακτηρίζουν ανοήτως «προσηλυτισμό» οι προκατειλημμένοι εναντίον μας, λες και οι ίδιοι δεν ενσταλάζουν στα παιδιά τους τις αξίες και τις πρακτικές του δικού τους πολιτισμού. 

H αγία Μαρία, γιαγιά της Παναγίας, κρατάει στην ποδιά της την αγία Άννα, η οποία κρατάει την Παναγία, η οποία κρατάει το Χριστό. Στην πάνω μεριά εικονίζεται η Υπαπαντή του Χριστού. Όμορφη εικ. από την Κυριακή των Προπατόρων, που γιορτάζει και η αγία Μαρία (από εδώ).

Και δε διδάσκει μόνο τα παιδιά της, αλλά και τον άντρα της και πιθανόν και τον πατέρα της, τους αδελφούς της και όλα τα άρρενα μέλη της οικογένειάς της (θυμάστε τι λέει παραπάνω ο Χρυσόστομος με αφορμή την αγία Πρίσκιλλα, P.G., 51, 191-192). Αυτό το αναφέρει –αναθέτοντάς της ουσιαστικά αυτό το ρόλο– και ο άγιος απόστολος Πέτρος στην Α΄ επιστολή του, που βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη [εδώ& εδώ].

Ο Πέτρος γενικά έχει το γυναικείο φύλο σε μεγάλη υπόληψη (βλ. Α΄ Πέτρου, 3, 1-7). Πιστεύει ότι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος» που φέρουν μέσα τους είναι πολυτελής ενώπιον του Θεού και συνιστά το αληθινό κόσμημά τους. Και γράφει ότι οι άντρες οφείλουν στις γυναίκες τιμή, γιατί εκείνες είναι «συγκληρονόμοι χάριτος ζωής», δηλαδή μοιράζονται εξίσου με τους άντρες την ύψιστη προοπτική της θέωσης. Επίσης πρέπει να τους συμπεριφέρονται «κατά γνώσιν» (με φρόνηση) γιατί η γυναίκα έχει «ασθενέστερο σκεύος» (=το σώμα της είναι πιο εύθραυστο –ελπίζω να μην ξεσηκωθούν οι «φεμινιστές» που δεν τις φορτώνει με ξίφος και …πλάστη απέναντι στην αντρική αυθαιρεσία!). Οι γυναίκες, γράφει, πρέπει να «υποτάσσονται» στους άντρες τους (πάλι τα ίδια, θα πείτε), όμως «αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν» (=κάνοντας το καλό και χωρίς να φοβούνται τίποτα, στίχ. 6)!! Κοινώς, «εγώ είμαι μαζί σας». Τι συμβαίνει λοιπόν; Συμβαίνει ότι αναθέτει στις γυναίκες το έργο της ηθικής διάπλασης των αντρών. Οι άντρες είναι ξεροκέφαλοι και πολλές φορές δεν πείθονται με τα λόγια, οπότε οι γυναίκες, γράφει, πρέπει να τους διαμορφώσουν ψυχικά με τη συνετή και τρυφερή συμπεριφορά τους.


Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη - Julia Hayes© (www.ikonographics.net)
Η αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της 
Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη – Julia Hayes© (www.ikonographics.net)
Από εδώ.

Ακόμα κι αν διαφωνείτε μ’ αυτή την αντιμετώπιση, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ο Πέτρος (αντίθετα μ’ ό,τι λένε, σαφώς ψευδόμενα, κάποια γνωστικά «ευαγγέλια») όχι μόνο αγαπά και σέβεται τις γυναίκες, αλλά και υπολογίζει σ’ αυτές, μιλώντας εν μέσω της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που ήταν ένα κράτος καθαρά φαλλοκρατικό.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τόσες μητέρες και σύζυγοι έχουν αγιάσει. Με αυτή την αναφορά ας μου επιτραπεί να κλείσω στο παρόν κείμενο, που ήδη το έχω αφιερώσει εξ αρχής στις δικές μου οικογενειακές ιέρειες και δασκάλες, εκείνες που έχουν περάσει, αυτή που τις διαδέχτηκε και εκείνη που πρόκειται να τις διαδεχτεί, αν θέλει ο Θεός και η Παναγία Μητέρα Του. Σας ευχαριστώ.


 
Τα πρώτα βήματα του Χριστού
Από το post Η Μαμά Σου Σε αφήνει... Έλα να παίξουμε!
 

Και:

Υπαπαντή: η ορθόδοξη γιορτή της Μητέρας

Χρόνια πολλά λοιπόν, αγαπημένες μας μαμάδες, και καλή ανατροφή στα παιδάκια σας, με την ευχή του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας...

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα, αγαπημένες μας ηλικιωμένες μαμάδες και αγαπημένοι μας ηλικιωμένοι μπαμπάδες! Καλό παράδεισο σε όλους σας / σε όλους μας!
Κι εσείς, μπαμπάδες, μικροί και μεγάλοι, ν'αγαπάτε και να φροντίζετε τις γυναίκες σας!... Ακούτε;

Ορθόδοξος γάμος: ένας δρόμος που περπατιέται στη γη, αλλά καταλήγει στον ουρανό(είναι το 2ο κομμάτι του post)

Με αγάπη Χριστού.

"Η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή"(άγιος Πορφύριος)

Τι σημαίνει το όνομα του blog μας "Νεκρός για τον κόσμο"

Saint Innocent Veniaminov & the Native Tribes of Alaska

0
0

Innocent of Alaska 4.jpg
St Innocent Veniaminov, photo from here
en.wikipedia.org

Saint Innocent of Alaska (August 26, 1797 – March 31, 1879, O.S.), also known as Saint Innocent Metropolitan of Moscow (Russian Святитель Иннокентий Митрополит Московский) was a Russian Orthodoxmissionarypriest, then the first Orthodoxbishop and archbishop in the Americas, and finally the Metropolitan of Moscow and all Russia. Remembered for his missionary work, scholarship, and leadership in Alaska and the Russian Far East during the 19th century, he is known for his abilities as a scholar, linguist, and administrator, as well as his great zeal for his work.
As a missionary priest he took his wife and family with him. In these territories he learned several languages and dialects of the indigenous peoples. He wrote many of the earliest scholarly works about the native peoples of Alaska, including dictionaries and grammars for their languages for which he devised writing systems; also, he wrote religious works in, and translated parts of the Bible into, several of these languages. His books were published beginning in 1840.

Early Life and Education


Saint Innocent was born Ivan Evseyevich Popov (Иван Евсеевич Попов) on August 26, 1797 into the family of a church server in the village of Anginskoye, Verkholensk District, Irkutsk Province, in Russia. His father, Evsey Popov, died when Ivan was six. In 1807 at age 10, Ivan entered the IrkutskTheological Seminary, where the rector renamed him Veniaminov in honor of the recently deceased Bishop Veniamin of Irkutsk.
On May 18, 1817 Ivan Veniaminov was ordained a deacon of the Church of the Annunciation in Irkutsk. That year he also married a local priest's daughter named Catherine.
After completing his studies in 1818, Veniaminov was appointed a teacher in a parish school. On May 18, 1821 he was ordained a priest to serve in the Church of the Annunciation in Irkutsk. In Russian he was known as Father Ioann, the religious version of Ivan.

Ministry in Alaska


At the beginning of 1823, Bishop Michael of Irkutsk received instructions to send a priest to the island of Unalaska in the Aleutian Islands of Alaska. Father Ioann Veniaminov volunteered to go and on May 7, 1823 he departed from Irkutsk, accompanied by his aging mother, his wife, and their sons, Stefan and Innocent, an infant. After a difficult yearlong journey by land and water, they arrived at Unalaska on July 29, 1824.
After Father Ioann and his family built and moved into an earthen hut, he set about studying the local languages and dialects. He trained some of his new parishioners in Russian construction techniques. With them he undertook the construction of a church, which was finished the following July.
Father Ioann's parish included the island of Unalaska and the neighboring groups of Fox and Pribilof islands, occupied by indigenous people who had been converted to Christianity before his arrival. They also retained many of their earlier religious beliefs and customs. Father Ioann often traveled between the islands in a canoe, battling the stormy ocean in the Gulf of Alaska.


St. Innocent as Metropolitan of Moscow.

By his travels through the islands, Father Ioann Veniaminov's became familiar with the local dialects. In a short time he mastered six of the dialects. He devised an alphabet using of Cyrillic letters for the most widely used dialect, the Unagan dialect of Aleut. In 1828, translated portions of the Bible and other church material into that dialect. In 1829 he journeyed to the Bering Sea coast of the Alaskan mainland and preached to the people there.
In 1834, Father Ioann was transferred to Sitka Island, to the town of Novoarkhangelsk, later called Sitka. He devoted himself to the Tlingit people and studied their language and customs. From his studies there, he wrote the scholarly works Notes on the Kolushchan and Kodiak Tongues and Other Dialects of the Russo-American Territories, with a Russian-Kolushchan Glossary.

Kamchatka Ministry


In 1838, Father Ioann journeyed to St. Petersburg (where on Christmas Day 1839 he was promoted to archpriest), Moscow and Kiev to report on his activities and request an expansion of the Church's activities in Russian America. While he was there, he received notice that his wife had died in Alaska. He requested permission to return to Sitka. Instead, church officials suggested that he take vows as a monk. Father Ioann at first ignored these suggestions, but, on November 29, 1840, he was tonsured a monk with the name Innocent in honor of Saint Innocent, the first bishop of Irkutsk (†1731, commemorated on November 26). He was elevated to the rank of Archimandrite.
On December 15, 1840, Archimandrite Innocent was consecrated Bishop of Kamchatka and Kuril Islands in Russia and the Aleutian Islands in Russian America. His see was located in Novoarkhangelsk (Sitka), to which he returned in September 1841. He spent the next nine years administering his diocese as well as taking several long missionary journeys to its remote areas.
On April 21, 1850, Bishop Innocent was elevated to Archbishop. In 1852 the Yakut area was admitted to the Kamchatka Diocese. In September 1853 Archbishop Innocent took up permanent residence in the town of Yakutsk. Innocent took frequent trips throughout his enlarged diocese. He devoted much energy to the translation of the scriptures and service books into the Yakut (Sakha) language.
In April 1865 Archbishop Innocent was appointed a member of the Holy Governing Synod of the Russian Orthodox Church.

Metropolitan of Moscow


On November 19, 1867, he was appointed the Metropolitan of Moscow, succeeding his friend and mentor, Saint Filaret, who had died. As metropolitan, he undertook revisions of many church texts that contained errors, raised funds to improve the living conditions of impoverished priests, and established a retirement home for clergy.

Death and Legacy



The Relics of Saint Innocent of Alaska (Reliquary/coffin at the bottom and his icon on the opened lid at the top) in the Assumption Cathedral at the Trinity-Sergius Monastery in Sergiev Posad, Russia

Innocent died on March 31, 1879. He was buried on April 5, 1879 at Trinity-St. Sergius Lavra, outside Moscow.

Sainthood


On October 6 [O.S. September 23] 1977 the Russian Orthodox Church, acting on the official request of the Orthodox Church in America, glorified (canonized) Innocent as a saint, giving him the title "Enlightener of the Aleuts, Apostle to America."
Innocent's feast day is celebrated by the Orthodox Church three times a year: March 31, the date of his repose according to the Julian Calendar (April 13 N.S.); October 6, the anniversary of his canonization (September 23 O.S.), and October 5, the Synaxis of the Moscow Hierarchs.
Innocent is widely venerated as Equal-to-apostles[1][2] as the Orthodox apostle of America.[3]
On the liturgical calendar of the Episcopal Church (USA), Innocent is honored with a feast day on March 30.

Works


In the Aleut language – Eastern dialect of the Fox Islands:

In the Aleut language – Western dialect of Atka Island


In the Aleut language – Eastern dialect of the Fox Islands, with footnotes in the Western dialect of Atka Island


In Russian:

  1. Часть I, географическая
  2. Часть II, этнографическая. Замечания об алеутахМ.: ЛИБРОКОМ, 2011. — 336 с.
  3. Часть III, Записки об атхинских алеутах и колошах (колюжах, тлинкитах). М.: УРСС, 2011. — 160 с.

See also


References



  • [1]"The Orthodox Church in America — The Akathist Hymn to Saint Innocent of Moscow Equal to the Apostles and Enlightener of North America", Retrieved 2011-12-27

  • [2]"Mar. 31/Apr. 13: St. Innocent of Moscow, Equal to the Apostles and Enlightener of America", Retrieved 2011-12-27


    1. [3]"St. Innocent of Moscow Russian Orthodox Church — Biography of St. Innocent of Moscow", Retrieved 2011-12-27

    External links


     



      

    Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…

    0
    0


    Φωτό  από εδώ
    Όλοι οι άνθρωποι, που ζουν σε χώρες παραδοσιακά χριστιανικές, ξέρουν πως κάθε Κυριακή πρωί στις εκκλησίες γίνεται λειτουρ- γία. Όμως οι περισσότεροι πιστεύουμε πως όλες οι λειτουργίες είναι ίδιες και πως όλες οι Κυριακές είναι κι αυτές ίδιες.

    Η μόνη διαφορά από Κυριακή σε Κυριακή, που ξέρουν οι περισσότεροι, είναι… οι αγώνες ποδοσφαίρουπου γίνονται σε κάθε αγωνιστική του πρωταθλήματος! Από θρησκευτική άποψη, όλες οι Κυριακές φαίνονται ίδιες.

    Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Για τον πολιτισμό και την πνευματική κληρονομιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που είναι η κληρονομιά του λαού μας, κάθε Κυριακή έχει κάτι το ιδιαίτερο – ένα ιδιαίτερο όνομα και κάτι ξεχωριστό που θυμόμαστε ή γιορτάζουμε στις εκκλησίες, μέσα στη λειτουργία.

    Βέβαια κάθε Κυριακή γιορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού, όλο το χρόνο κάθε Κυριακή είναι ένα μικρό Πάσχα.Ο Χριστός αναστήθηκε αυτή τη μέρα, γι’ αυτό η ημέρα ονομάστηκε «Κυριακή ημέρα» (=ημέρα του Κυρίου), ενώ οι Εβραίοι την ονομάζουν «ημέρα μία» (και μετά συνεχίζουν Δευτέρα, Τρίτη κ.τ.λ.). Γι’ αυτό την Κυριακή γίνεται η θεία λειτουργία και οι άνθρωποι μεταλαβαίνουν το σώμα και το αίμα του Χριστού, που είναι η κυριότερη πράξη λατρείας του Θεού στο χριστιανισμό, μια γιορταστική πράξη, μια πράξη χαράς.

    Γι’ αυτό η Κυριακή είναι πάντα γιορτή και, κανονικά, είναι και αργία από την εργασία μας. Αν δεν έχεις αργία, και μάλιστα την ίδια μέρα με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σου, είναι δύσκολο να γιορτάσεις και να συνδεθείς με τους άλλους ανθρώπους, τόσο μέσα στην εκκλησία (όπου πηγαίνουμε στη λειτουργία για να συνδεόμαστε και μεταξύ μας κι όχι μόνο ο καθένας μας, ατομικά, με το Θεό) όσο και κατά τη διάρκεια της ημέρας, στις υπόλοιπες δραστηριότητές μας.

    Η γενική αργία της Κυριακής, στην πράξη, δεν έχει καταργηθεί μόνο στις τουριστικές περιοχές, αλλά και γενικότερα στον ιδιωτικό τομέα και ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι το κράτος θα βοηθούσε στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων αν την προστάτευε, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό με την πρώτη ματιά.

    Εκτός όμως απ’ αυτό, οι Κυριακές έχουν κι άλλες ιδιαιτερότητες.

    Κυριακές των τεσσάρων ευαγγελιστών

    Κατ’ αρχάς, κάθε Κυριακή ονομάζεται με το όνομα ενός από τους τέσσερις ευαγγελιστές, δηλ. τους συγγραφείς των τεσσάρων ευαγγελίων, ανάλογα με το ευαγγέλιο από το οποίο διαβάζουμε ένα απόσπασμα στη λειτουργία. Έτσι, έχουμε Κυριακή Α΄ Ματθαίου, Β΄ Ματθαίου, Γ΄ Ματθαίου, Δ΄ Ματθαίου κ.τ.λ., Α΄ Μάρκου, Β΄ Μάρκου, Γ΄ Μάρκου κ.τ.λ., Α΄ Λουκά, Β΄ Λουκά κ.τ.λ., Α΄ Ιωάννου, Β΄ Ιωάννου κ.τ.λ. [βλ. αρκετά εδώ].

    Κι αυτές οι Κυριακές έχουν συγκεκριμένο θέμα, άρα και όνομα, παραδείγματος χάριν:

    Η παραβολή του πλούσιου και του Λάζαρου (Κυριακή Ε΄ Λουκά), κατά την οποία διαβάζεται η συγκεκριμένη παραβολή, δηλ. ιστορία που είπε ο Χριστός για να βοηθήσει τους ακροατές Του να πιάσουν ένα μήνυμα.




    Και πολλές άλλες.

    Αυτές οι συγκεκριμένες διηγήσεις γίνονται το κεντρικό θέμα της κυριακάτικης λειτουργίας, διαβάζονται μέσα απ’ το ευαγγέλιο και κατόπιν ερμηνεύονται από τον ιερέα με μια σύντομη ομιλία.

    Κυριακές των θαυμάτων

    Μέσα σ’ αυτή τη σειρά, έχουμε μια αλυσίδα από 14 Κυριακές, όπου θυμόμαστε στη λειτουργία κάποια θαύματα του Ιησού Χριστού. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

    Κυριακή των 10 λεπρών
     
    paralytos_5
    Η θεραπεία του παραλύτου
    Κυριακή του Παραλύτου

    Κυριακή της Σαμαρείτιδας

    Η θεραπεία του δούλου του Εκατόνταρχου (Κυριακή Δ΄ Ματθαίου)

    Η θεραπεία του δαιμονιζόμενου (Κυριακή Ε΄ Ματθαίου)

    Η θεραπεία των δύο τυφλών (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου)

    Ο χορτασμός των 5.000 ανθρώπων (Κυριακή Η΄ Ματθαίου)

    Το περπάτημα του Χριστού στα κύματα (Κυριακή Θ΄ Ματθαίου)

    Η θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου (Κυριακή Ι΄ Ματθαίου)

    Η θαυμαστή αλιεία, δηλ. το ψάρεμα που ώθησε τους Πέτρο, Ανδρέα, Ιάκωβο και Ιωάννη να γίνουν μαθητές του Χριστού (Κυριακή Α΄ Λουκά)

    Η θεραπεία του δαιμονιζόμενου στη χώρα των Γαδαρηνών (Κυριακή Στ΄ Λουκά)

    Η ανάσταση της κόρης του Ιάειρου (Κυριακή Ζ΄ Λουκά)

    Η θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας (Κυριακή Ι΄ Λουκά)

    Χριστουγεννιάτικες Κυριακές

    Έχουμε επίσης ιδιαίτερες Κυριακές «με ονοματεπώνυμο» πριν από κάποιες μεγάλες γιορτές, όπως η «Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού», δηλ. πριν τις 14 Σεπτεμβρίου, ή η «Κυριακή προ των Χριστουγέννων», δηλ. η τελευταία Κυριακή πριν τις 25 Δεκεμβρίου. Ομοίως και η «Κυριακή προ των Φώτων», δηλ. πριν τις 6 Ιανουαρίου.

    Οι άγιοι Προπάτορες
    Μάλιστα, δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα είναι η Κυριακή των αγίων Προπατόρων, όπου γιορτάζονται όλοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τον άγιο Ιωσήφ το Μνήστορα, τον αρραβωνιαστικό της Παναγίας. Ενώ την «Κυριακή μετά την Χριστού γέννησιν» (δηλ. μετά τα Χριστούγεννα) γιορτάζουμε τους αγίους Δαβίδ τον προφήτη και βασιλιά (πρόγονο του Χριστού) και Ιωσήφ το Μνήστορα – τότε γιορτάζουν και οι ορθόδοξοι χριστιανοί με τα ονόματα αυτά. Τότε γιορτάζει και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, δηλ. ο πρωτότοκος γιος του αγίου Ιωσήφ από την πρώτη του σύζυγο, τη Σαλώμη, μετά το θάνατο της οποίας αρραβωνιάστηκε την Παναγία (ο άγιος Ιάκωβος γιορτάζεται και στις 23 Οκτωβρίου και κατά την ημέρα της μνήμης του έχει επικρατήσει να γίνεται στις εκκλησίες μια ιδιαίτερη, αρχαία λειτουργία πρωτοχριστιανικού τύπου, που θεωρείται δικό του έργο).

    Πασχαλιάτικες Κυριακές

    Έχουμε όμως και μια αλυσίδα από 19 Κυριακές γύρω απ’ το Πάσχα, που αποτελούν μια ενότητα και η μία είναι συνέχεια της άλλης. Είναι οι εξής:

    Α. Οι Κυριακές του Τριωδίου («Τριώδιο» είναι το βιβλίο, από το οποίο ψάλλουμε στην εκκλησία εκείνη την περίοδο). Αυτές χωρίζονται σε δύο ομάδες:

    1. Οι τέσσερις Κυριακές της Αποκριάς:

    Του Τελώνου και του Φαρισαίου (διαβάζεται στην Εκκλησία αυτή η παραβολή)

    Του Ασώτου

    Των Απόκρεω

    Της Τυρινής

    [Δες περισσότερα εδώ].

    2. Οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής

    Α΄ Νηστειών: της Ορθοδοξίας





    Κυριακή των Βαΐων, με την οποία αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα.

    Αυτές τις Κυριακές γιορτάζονται μεγάλοι άγιοι, που δίδαξαν στην ανθρωπότητα το χριστιανικό δρόμο, είτε με τα βιβλία τους, είτε με τη ζωή τους.

    Β. Οι Κυριακές του Πεντηκοσταρίου(«Πεντηκοστάριο» είναι το βιβλίο, από το οποίο ψάλλουμε στην εκκλησία εκείνη την περίοδο). Είναι συνέχεια των προηγουμένων και είναι οι εξής:


    Η Κυριακή του Θωμά (γιορτάζεται η εμφάνιση του αναστημένου Χριστού στον απόστολο Θωμά, με την οποία ο Ιησούς δέχτηκε την αμφισβήτηση της ανάστασής Του από το μαθητή Του και του επέτρεψε ν’ αγγίξει τις πληγές Του, όπως ήθελε)

    Η Κυριακή των Μυροφόρων (γιορτάζουν οι Γυναίκες που είδαν πρώτες τον αναστημένο Χριστό και οι δύο μαθητές Του που Τον κατέβασαν από το σταυρό, δηλ. οι άγιοι Νικόδημος και Ιωσήφ από την Αριμαθαία, που είναι ο άνθρωπος που έφερε πρώτος το χριστιανισμό στη Μ. Βρετανία)


    Η Κυριακή της Σαμαρείτιδας (μαζί με την Κυριακή του Παραλύτου αναφέρθηκαν και προηγουμένως, στις Κυριακές των θαυμάτων)


    Κάθε μία από τις παραπάνω Κυριακές υπενθυμίζει ένα σημαντικό επεισόδιο από τη ζωή του Χριστού, όχι μόνο με θαύματα αλλά και με μεγάλο βάθος και σοφία, που μπορεί να δώσει αφορμή για σκέψη και ανάλογη στάση ζωής.

    Την Πέμπτη μετά την Κυριακή του Τυφλού συμπληρώνονται 40 μέρες από το Πάσχα και έχουμε τη γιορτή της Ανάληψης, δηλαδή της αποχώρησης του Χριστού από τη Γη (της σωματικής αποχώρησης, γιατί πνευματικά, κατά τους χριστιανούς, είναι πάντα εδώ – για την ακρίβεια, και σωματικά είναι πάντα εδώ, γιατί το σώμα και το αίμα Του βρίσκονται μέσα στο δισκοπότηρο της θείας μετάληψης) 

    Η Κυριακή των Αγίων Πατέρωντης Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

    Η Κυριακή της Πεντηκοστής (50 μέρες μετά το Πάσχα έχουμε την ανάμνηση της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, με την οποία άρχισε η ύπαρξη του χριστιανισμού στον κόσμο). Τη Δευτέρα, μια μέρα μετά την Πεντηκοστή, είναι η περίφημη γιορτή του Αγίου Πνεύματος.

    Η Κυριακή των Αγίων Πάντων: έχει μπει αμέσως μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής, επειδή η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος έχει ως αποτέλεσμα τη δυνατότητα των ανθρώπων να γίνουμε άγιοι.

    Καλή Κυριακή, λοιπόν!

    Για την ιστορία, να πούμε ότι πρώτη φορά το όνομα της ημέρας «Κυριακή» (=ημέρα του Κυρίου) το συναντάμε στο βιβλίο «Αποκάλυψη» (κεφ. 1, στίχ. 10), μέσα στην Καινή Διαθήκη, το οποίο γράφτηκε λίγο πριν το 100 μ.Χ. από τον άγιο Ιωάννη το Θεολόγοκαι Ευαγγελιστή, το μαθητή του Χριστού και μόνο από τους 12 αποστόλους που δεν πέθανε με μαρτυρικό θάνατο.

    Καλή Κυριακή λοιπόν. Από Κυριακή σε Κυριακή, έχουμε μια σκάλα που μπορεί να βοηθήσει να γίνει η ζωή μας ποιοτικότερη, φωτεινότερη και… αιωνιότερη!

    Ρέθυμνο 10 Μαΐου 2015
    Κυριακή της Σαμαρείτιδας 2015 (δηλ. της αγίας μεγαλομάρτυρος Φωτεινής)

    Υ.Γ.: Σημαντική πηγή για τα παραπάνω αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, το βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου.
     
    Δείτε επίσης, αν θέλετε:
     

    Μια μεγάλη ευρωπαϊκή ημέρα: των αγίων Κυρίλλου &Μεθοδίου (11 Μαΐου)

    0
    0

     
    Συμβολική εικόνα: οι δύο άγιοι παραδίδουν το νέο αλφάβητο στους Σλάβους (από εδώ)

    Ένα κλικ αγάπης και πανευρωπαϊκής αυτοσυνειδησίας,
    παρακαλώ, εδώ! & εδώ!

    Επίσης, στα:

    Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
    Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης & η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο 
    Ημέρες του σχίσματος 1054


    Δίπλα: Εικόνα του Βούλγαρουαγιογράφου Zahari Zograf (1810 – 1853) που βρίσκετε στο μοναστήρι Troyan (1848) (από εδώ)

    Την ίδια μέρα, 11 Μαΐου, εμείς οι Βυζαντινοίγιορτάζουμε την ανάμνηση των εγκαινίων της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολης), το 330 μ.Χ.

    Άλλοι άγιοι στις 10, 11& 12Μαΐου (μεταξύ των οποίων ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, το ευνουχισμένο αγόρι που έγινε ηρωικός πατριάρχης!)
     
      
    Μνημείο των αγ. Κύριλλου & Μεθόδιου, Μιλκούτσιτσε. Από αυτό το post μαςγια την Ορθοδοξία στην Τσεχία+Σλοβακία (εκεί η αρχική πηγή).

    ÉIRE MO CHROÍ (Ireland of my heart) & Ireland Pilgrimage

    0
    0

    Το λείψανο της αγίας Βαρβάρας &η Γιορτή της Κάνναβης...

    0
    0

    Δυο στιγμιότυπα, με διαφορά μιας μέρας, στην ίδια πόλη: Αθήνα 9 & 10 Μαΐου 2015



    Ο κόσμος μας δεν είναι μόνο ένας κόσμος, αλλά πολλοί κόσμοι που συνυπάρχουν και ο καθένας από μας ζει "στον κόσμο του". Συχνά αγνοεί ακόμη και την ύπαρξη των "παράλληλων κόσμων"που ανασαίνουν και κινούνται δίπλα του ή τους γνωρίζει παραμορφωμένους.
    Δε θα σχολιάσω τη συνύπαρξη, σχεδόν, αυτών των δύο εκδηλώσεων (9 Μαΐου έγινε η Γιορτή της Κάνναβης, 10 Μαΐου ήρθε η αγαπημένη μου αγία Βαρβάρα). Απλώς θα κεράσω με αγάπη κάτι από τη δική μου φυτεία για κάθε διερχόμενο μπλογκοναύτη:

    Βιογραφία της αγίας Βαρβάρας
    Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
    Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
    ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
    Ζήσε πέρα από τα όρια!


    Οι άγιοι αναρχικοί 
    Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους... 

    Ο Μπαγάσας του Νικόλα του Άσιμου(και ο ίδιος ο Άσιμος)
    Ο άγιος των Εξαρχείων, που δεν είχε ούτε για νοίκι...
    ΗΠΑ: από τις συμμορίες στην Αδελφότητα του Μαύρου Αγίου 

    Είσαι ο άνθρωπός μου;
    "Νεκρός για τον κόσμο"τι σημαίνει;
    Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
    Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

    Αθήνα, πόλη των αγίων!...

    Jonathan Jackson: How I became Orthodox Τζόναθαν Τζάκσον: "Πώς έγινα Ορθόδοξος"...

    0
    0

    Holywood actor and singer Jonathan Jackson, recipient of five Emmy Awards, at an interview given in “Pemptousia TV” during his recent visit to the Monastery of Vatopaidi – Mt Athos, speaks about how he became Orthodox!



    From: Roman Catholics met Orthodoxy

    Click:
    tumblr_m6yd1e1kf51qmvtcro1_500 From General Hospital to the Hospital of Souls: Interview with Jonathan Jackson
    Jonathan Jackson Wins Emmy Award for Best Supporting Actor (2012) 
    A Different Light: Youthful Travelers in Contemporary America
    A Letter from an Orthodox Christian to our Native Americans Brothers

    Why I’m not an atheistFalse Black: Gothic Orthodox?
    Hippies met Orthodoxy


    Orthodox Saints and the Future of America

    A smile from eternity & a barefoot saint in USA
    Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need... Two hundred tattoo artists & a prayer with humble love for Enigma...
    Άρης Σερβετάλης: "Διαβάζω το γέροντα Παΐσιο – Εμπιστεύομαι το Θεό"
    Νίκος Αναδιώτης στο ΟΛΑ: ένα από τα καλύτερα πράγματα που κάνω είναι η εξομολόγηση
    Θοδωρής Αθερίδης: «Νομίζω ότι όσοι δεν πιστεύουν έχουν πιαστεί κορόιδα»... Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
    ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
    Ζήσε πέρα από τα όρια!


    Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
    ΗΠΑ: από τις συμμορίες στην Αδελφότητα του Μαύρου Αγίου

    Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

    Άγιος Νεκτάριος της Όπτινα, ο διορατικός &θαυματουργός († 12 Μαΐου 1928)

    0
    0

    Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο διάσημος Ρώσος πνευματιστής Βλαντιμίρ Μπύκωφ μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία και μετατράπηκε σε σφοδρό πολέμιο του πνευματισμού, όταν συναντήθηκε με το διορατικό χάρισμα του αγίου Νεκταρίου της μονής Όπτινα· αργότερα μάλιστα χειροτονήθηκε ιερέας στη Μόσχα και εκτελέστηκε για την πίστη του το 1924 ή 25.
    Μια συνάντηση με τον ίδιο άγιο, γύρω στο 1920, αποδείχτηκε αρκετή για να μεταστραφεί στην Ορθοδοξία ο λόγιος προτεστάντης Μιλαήλ Μ. Τάουμπε, που είχε αποσταλεί από το σοβιετικό καθεστώς για να κατάσχει τη βιβλιοθήκη της Όπτινα· ο Τάουμπε όχι μόνο μεταστράφηκε, αλλά και εκάρη μοναχός – ενώ γύρω οι χριστιανοί, και ιδιαίτερα οι ιερείς και μοναχοί, διώκονταν απηνώς – και εξορίστηκε, επιμένοντας στην πίστη του.
    Τα περιστατικά αυτά αναφέρονται στη συγκλονιστική βιογραφία του αγίου, Όσιος Νεκτάριος, Ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, έκδοση Σταυροπηγιακής και Συνοδικής Ι. Μονής Οσίου Συμεών του Ν. Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2003, σελ. 114-129 (Μπύκωφ) και 203-4 (Τάουμπε).

    «Είχαμε μάθει να διαβάζουμε μόνο σε βιβλία για τα θαύματα και την προόραση των αγίων, και να που εμείς τώρα ζούσαμε κάτω από το διορατικό βλέμμα του γέροντος Νεκταρίου!» σημείωσε η Ρωσίδα ποιήτρια Ναντιέζντα Παυλόβιτς (1895-1974) για τον άγιο Νεκτάριο της Όπτινα, του οποίου υπήρξε ίσως το πιο απαιτητικό, ατίθασο και «δύσκολο» πνευματικό παιδί. 
    Βλ. στο ίδιο, σελ. 147. Για την πνευματική σχέση της με τον άγιο βλ. σελ. 174-180, και σε άλλα σημεία του βιβλίου.


    Η Όπτινα είναι ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Ρωσίαςκαι ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Σημαντικό από άποψη πνευματικότητας, αφού έδωσε στο βασανισμένο ρωσικό λαό μια σειρά κορυφαίων αγίων διδασκάλων της αγάπης και του χριστιανικού πνευματικού αγώνα, ιδιαίτερα κατά το 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα.
    Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από πρώην αρχηγό συμμορίας ληστών, τον Όπτα, που μετανόησε.
    Την Όπτινα την έκλεισαν οι αθεϊστές μετά την επανάσταση του 1917. Ο τελευταίος στάρετς (= γέροντας, πνευματικός διδάσκαλος), ο άγ. Νεκτάριος της Όπτινα, κοιμήθηκε ενώ ήταν εξόριστος.
    Κάποιοι μαθητές του αγίου αυτού ασκητή, του οσίου Νεκταρίου ("όσιος" = άγιος που στην επίγεια ζωή του ήταν μοναχός), έφυγαν στην Αμερική και μετέφεραν εκεί τη χριστιανική ματιά του. Αυτή την κληρονομιά έλαβε και ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, που - μαζί με τον π. Γερμανό Ποντμοσένσκυ - έγραψαν αρκετά για την ερειπωμένη τότε Όπτινα στον Ορθόδοξο Λόγο, στο περιοδικό τους.
    Για τη μονή της Όπτινα και τους αγίους της δείτε περισσότερα εδώ& ακόμη πιο αναλυτικά εδώ.

    Έτσι λοιπόν με χαρά αναδημοσιεύω το παρακάτω βιογραφικό ενός από τους πιο αγαπημένους μου αγίους (που ήταν σύγχρονος του δικού μας αγίου Νεκταρίου της Αίγινας), με την ευκαιρία της επετείου της μνήμης του (12 Μαΐου - το παρόν άρθρο εδώγράφει 12 Απριλίου, που είναι με το παλαιό ημερολόγιο, το οποίο ισχύει στη Ρωσία). Δόξα τω Θεώ. Ας έχουμε την ευχή του, και όλος ο κόσμος! 

     
    ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ,ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

    Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα, κατά κόσμον Νικόλαος Τύχωνωφ, γεννήθηκε το 1853 στην πόλη Γιελέτς της επαρχίας Οριόλ της Ρωσίας, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, τον Βασίλειο και την Ελένη. Όταν ο Νικόλαος ήταν επτά ετών, έχασε τον πατέρα του. Λίγο πριν το θάνατό του, ευλόγησε τον υιό του με την εικόνα του Αγίου Νικολάου αναθέτοντας το παιδί του στην κηδεμονία του μεγάλου αυτού Αγίου. Ο μελλοντικός Στάρετς (γέροντας)δεν αποχωρίσθηκε την εικόνα αυτή σε ολόκληρη την ζωή του. Εκτός από τον Νικόλαο η μητέρα του είχε και άλλα μικρότερα τέκνα, τα οποία πέθαναν πρόωρα από πείνα και ασθένειες.

    Ο μικρός Νικόλαος είχε θερμή καρδιακή σχέση με την μητέρα του. Οι προσευχές της και η αυστηρή ανατροφή, που του έδωσε, τον προστάτευαν από πειρασμούς και συμφορές. Σιγά - σιγά μεγάλωνε και έγινε πράος, ήσυχος και ευλαβής, έξυπνος και φιλομαθής. Λόγω της μεγάλης φτώχειας της οικογένειάς του αναγκάσθηκε να φοιτήσει όχι στο δημόσιο σχολείο, αλλά στο ενοριακό σχολείο του χωριού του, όπου φοιτούσαν οι άποροι. Εκεί λοιπόν έμαθε να διαβάζει, να γράφει, να μετράει και να μελετά το νόμο του Θεού.


     

    Όταν έγινε ένδεκα ετών, εργάσθηκε στο κατάστημα του πλούσιου εμπόρου Χάμωφ. Λίγο αργότερα, ενώ ο Νικόλαος ήταν ακόμη πολύ νέος, η μητέρα του πέθανε και έτσι έμεινε πια παντελώς ορφανός. Έζησε για εννέα χρόνια στο σπίτι του εμπόρου. Στις ελεύθερες ώρες του μελετούσε πνευματικά βιβλία και πήγαινε στην εκκλησία. Τον διέκρινε η πραότητα, η μετριοφροσύνη και η καθαρότητα της καρδιάς.

    Εκείνο τον καιρό ζούσε στην Γιελέτς μια σχεδόν εκατοντάχρονη μοναχή, η μάτιουσκα Θεοδώρα, πνευματική θυγατέρα του Οσίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ (τιμάται 13 Αυγούστου). Οι κάτοικοι της Γιελέτς είχαν την ευλαβή συνήθεια να την συμβουλεύονται σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις τους. Ο εργοδότης, λοιπόν, του Νικολάου, που πληροφορήθηκε ότι του ετοίμαζαν ένα προξενιό, τον έστειλε σε αυτήν να πάρει ευλογία για το γάμο. Η γερόντισσα του είπε: «Παιδί μου, πήγαινε στην Όπτινα στον Στάρετς Ιλαρίωνα και αυτός θα σου πει τι θα κάνεις». Έτσι ο Νικόλαος πήρε το δρόμο για την Όπτινα, που βρισκόταν σχετικά κοντά στη γενέτειρά του και ήταν τότε ήδη ξακουστή σε όλη τη Ρωσία.

    Ο Στάρετς Ιλαρίων του συνέστησε να επισκεφθεί τον Στάρετς Αμβρόσιο. Ο Γέροντας τον δέχθηκε και μίλησε μαζί του για δύο ώρες. Μετά από αυτή τη συνομιλία η ζωή του Νικολάου άλλαξε ξαφνικά. Κατ'οικονομίαν Θεού ανακάλυψε την πραγματική του κλίση.
     

    Ο Νικόλαος εκτελούσε κάθε διακόνημα με πολλή υπακοή, ταπείνωση και ζήλο. Όταν αργότερα ο Στάρετς, επαναλάμβανε το αποστολικό παράγγελμα: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες. Ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι και μη στενάζοντες. Αλυσιτελές γαρ υμίν τούτο. (Να πειθαρχείτε και να υπακούετε στους ηγουμένους σας. Γιατί αυτοί αγρυπνούν χάριν των ψυχών σας, επειδή θα αποδώσουν λόγο στον Θεό για εσάς. Ώστε αυτό να το κάνουν με χαρά και όχι αναστενάζοντας. Διότι αυτό θα είναι επιζήμιο για εσάς)».

    Στις 3 Απριλίου 1876 εκάρη ρασοφόρος μοναχός. Μετά ένδεκα χρόνια, στις 14 Μαρτίου 1887, Δ'Κυριακή των Νηστειών, εκάρη μικρόσχημος και έλαβε το όνομα Νεκτάριος, προς τιμήν του Οσίου Νεκταρίου της Λαύρας του Κιέβου

    Η είσοδός του στο αγγελικό τάγμα των μοναχών του έφερε μεγάλη χαρά. Σε προχωρημένη ηλικία θυμόταν: «Επί ένα ολόκληρο χρόνο ένοιωθα σα να είχα φτερά στους ώμους μου».

    Όσο περισσότερο ανέβαινε την πνευματική κλίμακα, τόσο κατώτερο από ταπεινοφροσύνη θεωρούσε τον εαυτό του, τόσο περισσότερο αισθανόταν την αναξιότητά του.

    Οι Γέροντες, που έβλεπαν την πνευματική προκοπή του, αποφάσισαν την χειροτονία του σε διάκονο, που έγινε στις 19 Ιανουαρίου 1894 από τον Επίσκοπο Ανατόλιο και εις πρεσβύτερον στις 21 Οκτωβρίου 1898 από τον Επίσκοπο της Καλούγκα Μακάριο.

    Ο Όσιος Νεκτάριος δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές. Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου.
     

    Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

    Επί αρκετά χρόνια, μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής επαναστάσεως, η Όπτινα υπέμεινε με γενναιότητα όλες τις δοκιμασίες, αλλά οι μέρες της αγίας μονής ήταν πια μετρημένες. Την Κυριακή των Βαΐων του 1923 η Όπτινα έκλεισε οριστικά.


     
    Ο άγιος σε μεγάλη ηλικία

    Ο Όσιος Νεκτάριος συνελήφθη και φυλακίσθηκε στο αρτοποιείο της μονής, που είχε μετατραπεί σε φυλακή. Λίγες ημέρες μετά οδηγήθηκε στην φυλακή του Κοζέλσκ και καταδικάσθηκε χωρίς δίκη σε θάνατο διά τουφεκισμού. Μετά από διαμαρτυρίες ο Όσιος απελευθερώθηκε στις 17 Απριλίου και έζησε ως εξόριστος σε αγρόκτημα του Πλόχινο.

    Αργότερα, με διαταγή των αρχών του καθεστώτος, εξορίζεται πιο μακριά, στο χωριό Χόλμισι της επαρχίας Μπριάνσκ. Εκεί δεχόταν τους επισκέπτες και πλήθος επιστολών από απλούς ανθρώπους, αλλά και από μεγάλους ιεράρχες. Ο Άγιος Πατριάρχης Τύχων τον συμβουλευόταν διά μέσου έμπιστων ανθρώπων. Ο Άγιος Θεός είχε δωρίσει στον Όσιο το διορατικό χάρισμα. Έτσι όλοι τον εμπιστεύονταν και έκαναν υπακοή στον λόγο του.

    Ο Όσιος Νεκτάριος κοιμήθηκε, μετά από ασθένεια, το 1928. Η είδηση της κοιμήσεώς του διαδόθηκε αστραπιαία. Χιλιάδες πιστοί άρχισαν να συρρέουν συνεχώς από διάφορες πόλεις στο Χόλμισι.

    Το 1935 κλέφτες έσκαψαν τον τάφο του Οσίου ψάχνοντας για πολύτιμα αντικείμενα. Έβγαλαν έξω από τον τάφο το φέρετρο, έσπασαν το κάλυμμα και αφού έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτε, παράτησαν το ανοιχτό φέρετρο μαζί με το λείψανο του Οσίου στηριγμένο σε ένα δένδρο.

     
    Μια ομάδα από εργάτες, που δούλευαν δίπλα στα αγροκτήματα, έτρεξαν στο κοιμητήριο και είδαν έκπληκτοι πως ο Όσιος ήταν εκεί άφθαρτος, επτά ολόκληρα χρόνια μετά την κοίμηση και την ταφή του. Το δέρμα του είχε το χρώμα του κεριού και τα χέρια του ήταν ευλύγιστα και μαλακά.
     

    Μια γυναίκα έφερε λευκό μεταξωτό ύφασμα και κάλυψε το πρόσωπό του. Έπειτα έκλεισαν το φέρετρο και ενταφίασαν τον Όσιο ψάλλοντας Τρισάγιο. Στις 16 Ιουλίου 1989 πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή του τιμίου λειψάνου του Οσίου και η επιστροφή του στην Όπτινα.
     

    Δείτε και:

    ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ
    Ρώσοι νεομάρτυρες επί αθεϊστικού καθεστώτος
    Οι Νεομάρτυρες της Μονής Όπτινα (Πάσχα 1993) 
    'A Successor of the Grace of Optina Eldership'—St Sebastian the Confessor 
     

    Οι άγιοι της Όπτινα

    "I was a Presbyterian pastor. Now, I am Orthodox and I am a missionary."

    0
    0

    Η παρακάτω ιστορία προκαλεί «ανατριχίλα» για το σχέδιο του Θεού να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αρχαία, πρωτοχριστιανική, Ορθόδοξη Εκκλησία. Πήγε στην Αιθιοπία και στην Κένυα ως ευαγγελικός προτεστάντης ιεραπόστολος και γνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Έγινε μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2011 και τώρα επιθυμεί να επιστρέψει στην Κένυα ως Ορθόδοξος Ιεραπόστολος.

    From here



    Hi, my name is Bill (Dr. William Black). I am Orthodox and I am a missionary. I’ve been accepted by OCMC (Orthodox Christian Mission Center) as a missionary candidate and have been busy raising support for a ministry in Kenya since Thanksgiving 2014. That I would end up an Orthodox missionary was not an option on my event horizon when I first began to formulate a plan for my life.
     

    First of all, I grew up in a Protestant home – Presbyterian to be precise. While family interests biased me towards medicine or the sciences, my fascination and training, however, was in history which, however interesting, does not make for an easy career path. And I was a musician to boot, playing the viola in orchestras and ensembles. Unexpectedly, the missionary option intruded itself on my list of possibilities for my life towards the end of my college career. I was by then a sincere Evangelical involved in a campus Christian fellowship. The summer before my senior year, I exchanged my studies in Medieval and Renaissance History at Duke University for living in the rural areas of Kenya with a Kenyan pastor and his family as part of a short-term mission trip in 1980. Those three brief months changed my life.

    My experiences that summer convinced me that I was called to be a missionary. I realized, however, that I was woefully prepared for such a life, so I set myself to get the training and experience that I needed. I got ministry experience by working as a campus staff member for InterVarsity Christian Fellowship at the College of William and Mary. And then I also got my Masters of Divinity degree from Gordon-Conwell Theological Seminary north of Boston, MA. I was ordained as a Presbyterian Church (USA) pastor in 1989 and served churches in North Carolina and Pennsylvania. I was accepted for PhD studies at the University of Cambridge (UK) and moved there with my family in 1996. After completing my studies, I was accepted as a missionary and assigned to Addis Ababa, Ethiopia, where I taught at the Ethiopian Graduate School of theology for 8 years. I also served as the senior pastor of the International Evangelical Church in Addis Ababa for 4 years. In 2008, we moved to Nairobi, Kenya, where I taught at the Nairobi Evangelical Graduate School of Theology. In 2011, I was relieved from my position as a professor of theology and history and asked to resign from my mission.







    In January of that year, I had been baptized and chrismated into the Orthodox Church of Kenya.

    I met an Orthodox priest early on during my studies in Cambridge and, during tea time breaks at the research library where we both were studying, I began to hear the story of the Orthodox Church. I was astonished, as I had never been exposed to the history or the theology, and the more I learned, the more fascinated I became. The process of my converting to Orthodoxy from having been an Evangelical, Reformed pastor, scholar, and missionary took 14 years.

    Because of my subsequent leadership positions in churches and ministries, I had not allowed myself to question the theology or the history of my little corner of Protestantism. But when I discovered that Orthodoxy was not just different in emphasis but also different in kind from all Western forms of Christianity, I was shaken to my foundations. I began to see the development of Western theology in a new light, which led me also to see how some of my own theological choices were creating inconsistencies in my own faith and life. I deliberately began a process of taking onboard those aspects of Orthodox thinking and practice that I could get away with, given my responsibilities as a Protestant pastor and seminary teacher. I wanted to become Orthodox, but I knew that to do so would be very costly, and I feared that my life as I had known it would come to an end. So for years I read Orthodox books, prayed Orthodox prayers and straddled the fence between East and West.

    A turning point occurred when we moved from Addis Ababa, Ethiopia to Nairobi, Kenya in 2008. I no longer had the responsibility of pastoring a large church and of preaching every Sunday. This set me free to participate in an Orthodox Church. I began attending Sts. Cosmas and Damian Orthodox Church in Nairobi, the Church which served the international Orthodox community there. I also got to know the priest, Fr. Innocentios, a Ugandan archimandrite who also served as the administrator of the Orthodox seminary in Nairobi. Attending the Divine Liturgy every week made me increasingly familiar with both the liturgy and the liturgical calendar. I started trying to keep the fasts and participated in parish life. I discovered that Orthodox services were held daily at the seminary, which was closer to where I lived, so I began attending a service on Thursday mornings as well.






     

    On that fourth Sunday, I found myself standing just to the side of the great canopied pulpit in the middle of our nave. Along the sides were icons of the four Evangelists, and on the front, just above eye level, was an icon of Christ holding an open Gospel on which something was written in modern Greek. As the Orthodox faithful were going up to receive the Mysteries, I once again felt powerfully that I wanted to join them and that this was where I belonged. And once more I tried to shove the feeling out of my being. To distract myself, I remember looking up at the icon of Christ. I slowly started to make out what the stylized script of the Bible verse was. ‘If anyone… wants to be… my disciple,… let him deny himself,… take up his cross… and follow Me.’

    I suddenly realized that I wasn’t just reading some inscription on an icon, but that the Lord Jesus Himself was addressing me. It suddenly became clear that whatever the cost, the call to follow Jesus was now taking me into the Orthodox Church. And once I heard His call in these terms, my response was easy. I started taking those steps which led me five months later to being baptized and chrismated an Orthodox Christian by His Eminence Makarios, the Archbishop of Kenya.

    I think God knew that I needed to be absolutely sure that becoming Orthodox was His call, because just as I had feared there was fallout. I was terminated by the board of the university where I taught. I was told to resign by my mission board. I was adrift for some months, not knowing what I might do next, until I was offered a position by another Christian university whose board and faculty were happy to have an Orthodox faculty member. Another small Protestant mission board accepted me and provided an interim means for me to continue as a missionary, at least until my next furlough.

    That next furlough was scheduled for the summer of 2013. What I didn’t realize at the time was that the originally intended 4 month ‘home assignment’ furlough had slowly become a leave of absence that has lasted now nearly two years. There were some family issues that I needed to address. Sadly, these were not resolved in the way that I had hoped and I thought that my life in Kenya and my career as a missionary serving the churches there had come to an end. So, in February 2014, I traveled back to Nairobi for the purposes of wrapping up my affairs and selling my possessions. It was a sad and desolate time for me.

    But on the weekend before my return to the States, I had scheduled to meet with a friend who serves as the deputy dean of the Patriarchal Orthodox Seminary. When he asked me why I was leaving Kenya, I told him. Then he replied that in Christ there is forgiveness and healing, and that they wanted me to come and teach at the seminary and, that I could even live there on the campus. Not only that, but the Dean – His Eminence Archbishop Makarios – also reiterated the same message and invited me personally to return and join the faculty there, but he wanted me first to return to American and be sent by the local churches through OCMC. I was thunderstruck. And, I was profoundly grateful.
     

    When I returned to the States, I began praying for God to open a way for me to become an Orthodox missionary. My Protestant mission had been wonderful to me and they were willing to keep me on, but I had a strong sense that, if I was going back, I wanted to do so by Orthodox means. I reestablished contact with OCMC (Orthodox Christian Mission Center) and began the application process with them. I had been in contact with them since my conversion, so they were fully aware of my circumstances and the challenges I had faced. The process involved a lot of paperwork, essays, interviews, psychological testing, references and lots of back and forth communication. The OCMC Missionary Department needed to verify on behalf of all sending members, parishes, clergy and hierarchs of Orthodox Churches in America that I was candidate material, someone who could fulfill the set missionary requirements and the appointed ministry in Kenya . I learned a new level of patience during these months; but finally, the week before Thanksgiving, I was given the good news that the OCMC Board of Directors had accepted me as a missionary candidate.

    What follows is the story of my getting there from here, which is a post in itself. But for now, it’s enough to brief you on how this unlikely convert has ended up preparing for fulltime Orthodox mission work under the Omophorion of His Eminence Makarios the Archbishop of Kenya. Kristo amefufuka! Kweli amefufuka!

    If you or your parish would like to support me in my upcoming ministry in Kenya, go to my page on the OCMC website and click on the ‘Support’ button:

    http://www.ocmc.org/about/view_missionary.aspx?MissionaryId=41

    http://ampelonas-trygetes.blogspot.gr/2015/04/missionary-to-kenya-dr-william-black.html


    *****
     
    Πολλοί άνθρωποι έχουν γνωρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία τα τελευταία χρόνια στην Αμερική και σε όλο το κόσμο. Μικρές ιστορίες μπορείτε να δείτε στο Orthodox Christian Network

    «Hi, my name is Wesley. I’m 22 years old and I live in the small, mostly mennonite community of Winkler in Manitoba, Canada. I converted to the Orthodox Church from the Mennonite faith in September of last year after a year and a half of researching Orthodoxy. I drive 2 hours North every weekend to attend the services of the Church and thank God every day for bringing me to His Holy Church»

    «Hello I am Sotir Kullau and this is my icon corner. I have now been Orthodox for five years—before I was Muslim. My mother will be baptized soon too. Glory to God! God bless all Christians around the world!»

    https://www.facebook.com/MyOCN?fref=ts

    See also:

    The Orthodox Church in Kenya
    Orthodox Patriarchate of Alexandria and all Africa
    Icons and the Black Church (& Orthodoxy in Uganda - Black Orthodoxy)
    «I lit the charcoal briquettes at the one end of a magazine of bullets from a kalashnikov, placed the incense on top of them and censed the people accompanying me»

    Orthodox Christian Mission Center
    Orthodox Missionary Fraternity

    KUTAFUTA IMANI LAKUNYOLOKA – AMA KI ORTHODOKSI (Σουαχίλι, Swahili)
    Liturghia TakatifuAfrikaans Ortodoks
    Introduction to Apostle to Zaire - The Life and Legacy of Blessed Father Cosmas of Grigoriou
    We are Going to Live in Paradise: Orthodoxy in Congo
    Swahili in St. Petersburg


    Protestants ask: Why be Orthodox?
    Liturgy, Sacraments, & All That Jazz: Ten Reasons I Joined the Orthodox Church
    Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
    Orthodoxy In An English Village
    The “Orthodox Option” For Anglicans
    Memory Eternal, Fr. Peter Gillquist - A Journey to the Ancient Church: Evangelicals Discovering Orthodox Christianity
    Matthew Gallatin: Thirsting for God in a Land of Shallow Wells
    Klaus Kenneth, the spiritual traveler
    To Be Free or Not To Be: Welsh Christianity at the Crossroads
    Jonathan Jackson: How I became Orthodox - Τζόναθαν Τζάκσον: "Πώς έγινα Ορθόδοξος"...
    A Different Light: Youthful Travelers in Contemporary America

    The Way - An introduction to the Orthodox Faith
    The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World
    Find an Orthodox Church in...
    Travelers on the Way to the Light

    Βουλευτές, γιατροί, παπάδες &το λείψανο της αγίας Βαρβάρας...

    0
    0

    Ι. Μιχελογιαννάκης: "Έχω δει το θαυματουργικό έργο των λειψάνων"

    Κατασκήνωση "Άγκυρα",Προσκυνητής

    Καταπληκτικές κουβέντες ακούστηκαν χθες σε ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΙ, όταν ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μιχελογιαννάκης, γιατρός στο επάγγελμα, δήλωσε ότι έχει δει το θαυματουργικό έργο των λειψάνων, τάχθηκε κατά της καύσης των νεκρών γιατί στο μέλλον μπορεί να αγιοποιηθούν, ενώ θυμήθηκε και περιπτώσεις θείας κοινωνίας μέσα σε νοσοκομεία σε μικρά παιδιά, για να υποστηρίξει την άποψή του.



    Στο τέλος της κουβέντας θυμήθηκε μια επίσκεψη στο νοσοκομείο Παίδων, στα παιδάκια με το Aids, όταν μια καθηγήτρια ιατρός είπε ότι «"κοινωνώ, διότι πιστεύω ότι η δύναμη του Θεού θα με κάνει να μην κολλήσω", παρότι επιστημονικά λέει "θα κολλήσω". Αυτό είναι το πιο σημαντικό που έχω ακούσει, είναι μία μαρτυρία», κατέληξε ο βουλευτής.

    "Ν": Θα ήθελα να επισημάνω και τη σωστή τοποθέτηση του παρουσιαστή, ότι η αποδοχή ή απόρριψη της ιερότητας των λειψάνων των αγίων συνδέεται άμεσα με την παραδοχή ή απόρριψη της δυνατότητας του ανθρώπου να γίνει άγιος, δηλ. να αναχθεί σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης (η οποία μάλιστα, προσθέτουμε, επηρεάζει και το σώμα του, και όχι μόνο το πνεύμα / την ψυχή, όπως θα θεωρούσαν φυσικό οι διάφοροι υπερασπιστές του πνεύματος, αλλά εχθροί του σώματος - η αρχαία & αυθεντική εκδοχή του χριστιανισμού, δηλ. η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι φίλη του σώματοςκαι υποστηρίζει την ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου).
    Περί καύσης των νεκρών εδώ.
    Όπως ήταν επόμενο, τα λόγια του γιατρού αντιμετωπίστηκαν με σκληρό φανατισμό και ειρωνείες από "σοβαρούς"σχολιαστές κάτω από το βίντεο. Ας είναι καλά οι άνθρωποι. Δεν κωλώνουν μπροστά σε τίποτα.

    ΙΙ. "Δεύτε και διαλεχθώμεν" - Ο Σιατίστης Παύλος για τις δηλώσεις Φίλη

    Ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος δεν είναι κάποιος "σκοταδιστής"ιεράρχης, εκτός βέβαια αν θεωρήσουμε "σκοταδισμό"απλώς και μόνο το γεγονός ότι είναι ορθόδοξος κληρικός.
    Η απάντησή του στην κριτική που άσκησε ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίληςσχετικά με το ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας (από εδώ):

    Σέ μιά δημοκρατική χώρα δέν ὁμιλοῦν μόνο οἱ πολιτικοί, ἀλλά ὅλοι. Ἄκουσα στήν τηλεόραση τόν Κοινοβουλευτικό ἐκπρόσωπο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλη νά λέει τά σχετικά μέ τήν μεταφορά τοῦ Τιμίου Λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅτι τάχα ἕνα τέτοιο γεγονός γυρίζει τήν κοινωνία πίσω πολλούς αἰῶνες, μίλησε ἀκόμη γιά εἰδωλολατρία καί ὅτι ὅποιος θέλει μπορεῖ νά πάει στήν Ἐκκλησία νά προσκυνήσει. Σέβομαι καί τήν πίστη καί τήν ἀπιστία τοῦ καθενός. Τήν πονηρία, τό φτηνό πνεῦμα καί τήν διαστροφή τῆς ἀληθείας δέν ἀνέχομαι.

    Κατ’ ἀρχήν ὁ κ. Φίλης δέν κατάλαβε ὅτι ἐπιχειρεῖ νά γυρίσει ἀρκετούς αἰῶνες πίσω τήν Ἀριστερά. Στίς ἐποχές δηλαδή πού «ἀριστερά» σήμαινε λοιδωρία τῆς πίστης, καπήλευση τῆς ἐπιστήμης, περί δῆθεν τοῦ ἀσυμβιβάστου, δογματική ἀθεῒα καί μερικά ἄλλα χειρότερα. Ἐκεῖ ἔχει λοιπόν μείνει ἤ ἐκεῖ ἐπιχειρεῖ νά μᾶς ἐπαναφέρει κάνοντας μάλιστα χρήση ἐξουσίας; Ἄς θυμᾶται ὅμως ὅτι ἀπό αὐτούς πού ἀνέβασαν τήν Ἀριστερά στήν Ἐξουσία, ἡ συντριπτική πλειοψηφία εἶναι ἄνθρωποι πιστοί.


    Ὁ κ. κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος ὅμως ὑπέπεσε σέ κάτι ἀκόμη σοβαρότερο, στήν λοιδωρία καί εἰρωνία τῶν ἀσθενῶν καί τῶν συγγενῶν τους. Ἀλήθεια δέν κατάλαβε γιατί τό ἱερό Λείψανο θά μεταφερθεῖ στό Νοσοκομεῖο; Γιά τόν ἁπλό λόγο ὅτι δέν μποροῦν οἱ ἀσθενεῖς στην κατάσταση πού βρίσκονται νά πᾶνε ἐκεῖνοι. Περισσότερος σεβασμός λοιπόν στούς ἀσθενεῖς καί στήν κατάσταση πού βρίσκονται. Αὐτοί πού μποροῦσαν νά πᾶνε πῆγαν, σ’αὐτούς πού δέν μποροῦν πάει ἡ Ἁγία Βαρβάρα. Λίγος σεβασμός λοιπόν ἀπό ὅλους «τούς ἔξυπνους» ἀπέναντι στούς ἀσθενεῖς.
     

    Ὁ κ. Φίλης ὅμως προχώρησε σέ κάτι ἀνεπίτρεπτο καί ἀνεπίτρεπτο εἶναι ἡ συκοφαντία πού γυρίζει τήν ἀριστερά πολλούς αἰῶνες πίσω. Ἀπέδωσε στήν Ἐκκλησία τή μομφή ὅτι ἀντί νά ὁδηγεῖ τούς ἀσθενεῖς στόν ἰατρό, τούς ὀδηγεῖ στούς ἁγίους, στά θαύματα, ἴσως καί στήν δεισιδαιμονία. Μπορεῖ νά φανεῖ λίγο σκληρή, ἀλλά ἐγώ θά πῶ τή λέξη: ντροπή! Ντροπή γιατί ἐπιχειρεῖ συνειδητά μία διαστρέβλωση τῶν πραγμάτων. Ἄς θυμηθεῖ ὅτι δέν εἶναι ἡ Πολιτεία πρώτη πού λειτούργησε Νοσοκομεῖα, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ἄς θυμηθεῖ ὅτι τά περισσότερα Νοσοκομεῖα στήν Ἀθήνα κτίσθηκαν σέ χώρους πού ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί μέ χαρά τούς παρεχώρησε, ἄς θυμηθεῖ ὅτι τά περισσότερα Νοσοκομεῖα ἔχουν Ναούς μικρότερους ἤ μεγαλύτερους πού συμπαραστέκονται στούς ἀσθενεῖς, ἀλλά καί στό ἔργο τῶν ἰατρῶν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παραγγέλει, νά τιμοῦμε τούς ἰατρούς γιατί καί αὐτοί δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἡ πίστη καί ἡ προσευχή στηρίζουν τόν ἀγῶνα τοῦ ἀσθενοῦς καί τῶν συγγενῶν τους (διαβάστε καί κανένα πόρισμα Συνεδρίου). ["Ν": παρέλειψε να μνημονεύσει ο σεβασμιώτατος και το πλήθος των αγίων γιατρών, κάποιοι από τους οποίους εδώ].

    Ὅσον ἀφορᾶ γιά τό θαῦμα τό ὁποῖο ἐμμέσως λοιδωρεῖτε, γιατί προφανῶς δέν τό καταλαβαίνετε, ἴσως θά ἔπρεπε νά έρωτήσετε κάποιον πού τό ἔχει ζήσει, ἴσως θά ἔπρεπε νά ἐρωτήσετε κάποιους γιατρούς πού τό ἔχουν ζήσει ἀκόμη καί κάποιους πού μίλησαν γιά ἔκτακτο ἰατρικό περιστατικό, κάποιους γιατρούς πού ἔστειλαν τόν ἄρτι θεραπευθέντα ἀσθενῆ μέ τίς πυζάμες, στόν μεγάλο ἰατρό τόν Ὅσιο Ἰωάννη τό Ρῶσσο, πρίν ἀκόμη τοῦ δώσουν ἐξιτήριο, ἴσως καί κάποιους ξένους γιατρούς πού δέν δίστασαν νά ὁμολογήσουν γιά τήν θεραπεία καί σωτηρία ἀσθενοῦς “it’s a miracle”. Ἴσως αὐτά εἶναι ψιλά γράμματα γιά σᾶς. Μείνετε ὅμως ἐσεῖς μέ τήν πίστη σας (ἀθεῒα σας) καί ἀφῆστε τούς ἄλλους μέ τήν πίστη τους καί μέ τήν ἐμπειρία, γιά ὅσους τήν ἔχουν, τοῦ θαύματος. Μιλήσατε βέβαια καί γιά «εἰδωλολατρεία». Δέν σᾶς παρεξηγῶ γιατί εἶναι λογικό νά μήν καταλαβαίνετε τή σημασία καί τίς συνέπειες τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε τόν πατερικό λόγο «σέβομαι τήν ὕλη διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός ἐργάσθηκε τήν σωτηρία μου». Πιθανῶς τά Ἱερά Λείψανα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας νά ἀμφισβητοῦν τό δικό σας καί κάποιων ἄλλων τά εἴδωλα.
     

    Σταθήκατε ὅμως ἀπρεπής ἀπέναντι καί στό συνάδελφο σας Ὑπουργό Ὑγείας πού τόν ἐπιτιμήσατε δημόσια διότι θἀ παραστεῖ στήν ὑποδοχή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου στό Νοσοκομεῖο. Βλέπετε πού σᾶς λέω ὅτι γυρίζετε τήν Ἀριστερά πίσω αἰῶνες! Βλέπετε ὅτι τήν Ἀριστερα πού σήμερα θέλει νά ἐκπροσωπήσει ὁ ΣΥΡΙΖΑ δέν τήν συγκροτεῖ μόνον ἡ ἀθεῒα ἡ δική σας, ἀλλά καί ἡ πίστη πολλῶν ἄλλων ὑπουργῶν καί μή; Θέλετε νά τόν ξαναγυρίσετε πίσω; Σεβαστεῖτε λοιπόν πρῶτος ἐσεῖς τήν ἑτερότητα καί ἀφῆστε στήν γωνία αὐτό τόν ἰδιότυπο θρησκευτικό ρατσισμό ἀπέναντι στήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἀλλοιῶς θά κληθεῖτε νά ἀπαντήσετε ἐάν τό κόμμα τοῦ ὁποίου εἶσθε κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος, εἶναι ἕνα ἀθεϊστικό κόμμα, ὁπότε καί ἀπολυταρχικό ἤ ἕνα δημοκρατικό κόμμα πού μπορεῖ νά περιέχει καί πιστούς καί ἄθεους πού ὅμως σέβονται ἀλλήλους. Ὁ λαός σᾶς ζητᾶ καί σᾶς ἐμπιστεύθηκε νά ἀντιμετωπίσετε τά προβλήματα του καί ὄχι, μερικοί ἀπό σᾶς νά τοῦ ἐλέγξετε τήν συνείδηση του.
     

    Ἔχω ἐπισκεφθεῖ πολλά Νοσοκομεῖα στό ἐξωτερικό σέ διαφορετικές χῶρες. Ἔχω συνοδεύσει ἀσθενεῖς καί μάλιστα παιδιά, ἀρκετές φορές, ἔχω ἐπισκεφθεῖ ἀσθενεῖς σέ Νοσοκομεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἔζησα τόν ἀπόλυτο σεβασμό Ἰατρῶν καί Νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ ἀπέναντι σέ αὐτό πού ἐκπροσωποῦσα, ὅπως καί ἀπέναντι στήν κάθε θρησκευτική πίστη. Εἶδα ἰατρό νά ἀναβάλλει γιά μερικά λεπτά τήν ἰατρική του ἐπίσκεψη σέ ἀσθενή, σεβόμενος τήν ἐπιθυμία του νά ὁλοκληρώσει τήν ἐπικοινωνία του μέ τόν ἱερέα του. Εἶδα ἰατρούς καί νοσηλευτικό προσωπικό μέ εὐγένεια, ἐξυπηρετικούς στήν δική μου διακονία, ἀντιμετωπίζοντας με σάν ἕνα συνεργάτη τους. Τό λέγω αὐτό καί γιά ἐσᾶς καί γιά κάποιους ἰατρούς καί νοσηλευτές. Τουλάχιστον λοιπόν ἄς ἐκπολιτιστοῦμε λίγο.
     

    Τό θέμα ἀσθένεια, πόνος, πίστη εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα πού τουλάχιστον ἀπαιτεῖ σεβασμό. Ὅταν ὁ Dr. Francis Kollins ἐπικεφαλής ἐπί σειράν ἐτῶν τῆς ἐρευνητικῆς ὁμάδος γιά τό ‘Aνθρώπινο Γονιδίωμα, πρώην ἀγνωστικιστής καί ἄθεος, σήμερα μιλάει γιά τό ἀνθρώπινο γονιδίωμα ὡς τό σχέδιο καί τήν γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, κάποιοι μποροῦν νά κρατήσουν τήν ἀθεῒα τους καί ἄς σεβασθοῦν τήν πίστη τῶν ἄλλων, πολλῷ δέ μᾶλλον τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τῶν ἀσθενῶν.

    Ενότητες άρθρων και ομιλιών του μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου εδώ& εδώ.
     
    Δείτε επίσης:

    Το λείψανο της αγίας Βαρβάρας & η Γιορτή της Κάνναβης...
    Βιογραφία της αγίας Βαρβάρας
    Εκκλησία και ασθενείς: η διακονία της Εκκλησίας στα νοσηλευτικά ιδρύματα


    Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;
    Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
    Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
     
    Ενότητα στο blog μας περί ιερών λειψάνων
    Ενότητα περί θαυμάτων

    Άγιοι των ημερών &παράκληση προσευχής για ένα ιεραπόστολο...

    0
    0

    Saints who feasting in May 15

    0
    0
    St Pachomius the Great & the Angel
    OrthodoxWiki

    The Seven Apostolic Men, Martyr Bishops, ordained in Rome by Saints Peter and Paul and sent to evangelize Spain (1st c.): Saints Torquatus, Ctesiphon, Secundus, Indaletius, Caecilius, Hesychius, and Euphrasius; 
    Saint Achilles, Bishop of Larissa (330);  
    SaintPachomius the Great, founder of cenobitic monasticism (348); 
    Saint Silvanus of Tabennisi (in the Thebaid) (4th c.); 
    St Barbarus
    Saint Barbarus the Myrrh-gusher of of Corfu (or Kerkyra) (c.820-829); 
    Saint Panegyrios of Cyprus (Panigerios), Wonderworker of Malounta
    Martyrs Cassius, Victorinus, Maximus, and their companions, in the Auvergne in France (ca.264);
    Martyr Simplicius, Bishop, in Sardinia (ca.284-305); 
    Virgin recluse Caesarea of Otranto; 
    Saint Hilary of Galeata (Hilary of Tuscany), founder of the monastery called Galeata, later known as Sant'Ilaro (Sant'Ellero di Galeata) (558); 
    Saint Colmán of Oughaval (Colman mac Ua Laoighse, Colman Mc O'Laoighse), a disciple of St Columba and St Fintan of Clonenagh (6th c.); 
    Virgin-martyr Dymphna of Geel, Flanders (ca. 650); 
    Saint Waldalenus, founder of monastery of Bèze in France (7th c.); 
    Saint Bercthun (Bertin, Brithun), a disciple of St John of Beverley and first Abbot of Beverley in England (733); 
    St Dymphna (click here)
    Saint Bertha of Bingen (ca.757), and her son Saint Rupert of Bingen (732); 
    Saint Isaiah of Rostov, Bishop and Wonderworker (1090); 
    Saint Isaiah of the Kiev Caves, Wonderworker (1115);
    Saint Andrew the Hermit, of Mt. Kalana, Epirus, Wonderworker (ca.1237-1271);

    Saint Pachomius of Nerekhta, Abbot (1384) and Saint Silvanus of Nerekhta (1384); 
    Saint Euphrosynus of Pskov (Eleazar), Abbot and Wonderworker (1481); 
    Saint Serapion of Pskov, disciple of St Euphrosynus of Pskov (1481) (see also September 8); 
    Saint Pachomius of Keno Lake Monastery (1525) (see also January 31 - Slavonic); 
    Blessed Demetrius of Moscow
    Blessed Demetrius of Moscow the Wonderworker (Dmitry of Uglich and Moscow), Slain Crown Prince (1591);
    Saint Macarius (Glukharev) of the Altai, Archimandrite (1847); 
    Saint Arethas of Valaam and Verkhoturye (1903);
    New Hieromartyrs: Archbishop Pachomius (Kedrov) of Chernigov (1938), his brother Archbishop Abercius (Kedrov) of Zhitomir (1937), their father, Priest Nicholas (Kedrov) (1936), and their brother-in-law, Priest Vladimir (Zagarsky) (1937);  

    Other Commemorations

    Discovery of the revered icon of Kamoulianos "Acheiropoieta" ("made without human hands"); 
    Uncovering of the relics (1846) of Saint Tikhon, Bishop of Voronezh, Wonderworker of Zadonsk (1783) (see also May 14 - Slavonic); 
    Translation of the sacred relics of the Holy Apostle Titus of Crete, from Venice (which had taken the relics in 1669), back to the Greek Orthodox Archdiocese of Crete (1966).  

    Click:

    ÉIRE MO CHROÍ (Ireland of my heart) & Ireland Pilgrimage 
    Viewing all 5171 articles
    Browse latest View live




    Latest Images