Quantcast
Channel: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Viewing all 5781 articles
Browse latest View live

Άγιος Νικόλαος του Πσκώβ ο διά Χριστόν σαλός (&ο Τσάρος Ιβάν ο Τρομερός)

$
0
0

1156424786_Image12 


Ο Άγιος Νικόλαος του Πσκώβ, ο διά Χριστόν σαλός, κατοικούσε στην πόλη Πσκώβ του Νόβγκοροντ, όπου περιφερόταν στους δρόμους φορώντας κουρέλια, γινόμενος αντικείμενο εμπαιγμών από τους περαστικούς και τα παιδιά.
Οι άνθρωποι τον αποκαλούσαν περιπαικτικά «Μικούλα Σβιάτ», δηλαδή Νικόλας ο Άγιος και πίστευαν ότι ήταν ένας τσαρλατάνος θαυματοποιός ή μάγος, ενώ άλλοι τον ευλαβούνταν.
Στις 20 Φεβρουάριου του 1570 μ.Χ. ο Τσάρος Ιβάν ο Τρομερός πέρασε από το Πσκώβ.

1156422173_pskovope_1 

Όλοι κυριεύτηκαν από πανικό, καθότι ο ηγεμόνας τους ήταν γνωστός για τις λεηλασίες που έκανε, ειδικά στους ναούς ("Ν": περισσότερο τρομερός ήταν επειδή μπορούσε να αφανίσει μια ολόκληρη πόλη λόγω μιας έμμονης ιδέας - αποκορύφωμα η σφαγή στο Νόβγκορονταυτή τη χρονιά, το 1570, μετά την οποία πέρασε από το Πσκωφ - περισσότερα για τον Ιβάν Δ΄ εδώ).
Ήταν η Γ΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Σαρακοστής και ο Τσάρος έμπαινε επιβλητικός στην πόλη με τη συνοδεία του. Τότε ο Νικόλαος καβαλώντας το μπαστούνι του, όπως ένα παιδί που μιμείται κάποιον καβαλάρη, εμφανίστηκε και άρχισε να φωνάζει, «Ιβανούσκα, Ιβανούσκα.
Image result for αγιος νικολαος σαλος ιβαν τρομερος
Εικ. από εδώ
Είναι καλύτερα να φας το ψωμί και το αλάτι παρά να πίνεις ανθρώπινο αίμα». Ο Τσάρος έδωσε αμέσως εντολή να τον συλλάβουν, αλλά αυτός τρέχοντας ξέφυγε.
Στη συνέχεια ο Ιβάν παρέστη στη Θεία Λειτουργία και ακολούθως παρακάθισε σε γεύμα που του πρόσφεραν. Τρώγοντας εξέφρασε την επιθυμία να γνωρίσει το Νικόλαο το σαλό, τον οποίο είχε ακουστά. Προς μεγάλη του έκπληξη είδε τον ίδιο άνθρωπο που συνάντησε προηγουμένως, να του φέρνει ένα κομμάτι ωμό κρέας προτρέποντάς τον να το φάει. «Είμαι χριστιανός και δεν τρώω κρέας τη Σαρακοστή», του απάντησε, για να συνεχίσει ο Νικόλαος: «Αλλά πίνεις όμως το αίμα των χριστιανών. Εξαφανίσου από ’δώ, ξένε. Αν καθυστερήσεις δεν θα ξέρεις πως να φύγεις». 
Πριν καλά καλά τελειώσει τη φράση του, μπήκε μέσα ο ιπποκόμος του Τσάρου για να του ανακοινώσει ότι ψόφησε το άλογό του. Ο Ιβάν φοβισμένος εγκατέλειψε αμέσως την πόλη.

Στις 28 Φεβρουάριου 1576 μ.Χ.ο Νικόλαος άφησε την τελευταία του πνοή στους δρόμους του Πσκώβ, δίπλα από το καμπαναριό του ναού της Αγίας Τριάδας, όπου συνήθιζε να κοιμάται. Ενταφιάστηκε στην κρύπτη κάτω από τον καθεδρικό ναό της πόλης.
Έκτοτε είναι ο πολιούχος άγιος του Πσκώβ. Κατά τη διάρκεια της Πολωνικής εισβολής του 1581 μ.Χ. πολλοί κάτοικοι του Πσκώβ είδαν τον άγιο σε όραμα να ικετεύει την Παναγία να παρέμβει στο Χριστό για να σώσει τους κατοίκους, πράγμα που έγινε, και οι Πολωνοί πέρασαν από την πόλη αναίμακτα.

Φωτογραφίες: uspenie.paskha.ru/
Πηγή:Παρά την Λίμνην, Μηνιαία έκδοση Εκκλησία Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, Κύπρου, Περίοδος Γ΄, Έτος ΚΓ΄, αρ.2, Φεβρουάριος 2013

1156425252_Image30

Δείτε επίσης:


Το θαύμα των κολλύβων &η Κυριακή της Ορθοδοξίας (α΄ Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής)

$
0
0

Το διά κολλύβων θαύμα του αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος (α΄ Σάββατο της Μεγάλης Σαρακοστής)

Εσπερινός

Όταν έγινε αυτοκράτορας ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363) θέλησε να επαναφέρει τη θρησκεία των ειδώλων. Στο σύντομο διάστημα της βασιλείας του ξανάρχισαν οι διώξεις κατά των Χριστιανών. Ο Ιουλιανός γνώριζε πολύ καλά τα ήθη των Χριστιανών και ότι αυτοί την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τηρούν αυστηρή νηστεία. Θέλησε, λοιπόν, να τους μιάνει με ειδωλολατρικές θυσίες.
Έβαλε σ'εφαρμογή ένα σατανικό σχέδιο και κάλεσε τον έπαρχο της Κωνσταντινούπολης για να τον βοηθήσει. Του ζήτησε να εξαφανίσει όλα τα τρόφιμα και να παραμείνουν μόνο εκείνα που θα ήταν ραντισμένα με το αίμα των θυσιών που έγιναν προς τιμή των ειδώλων (ειδωλόθυτα). Με αυτό το τρόπο οι Χριστιανοί ή θα αναγκάζονταν να αγοράσουν αυτά τα τρόφιμα ή θα πέθαιναν από την πείνα…

Ο έπαρχος έθεσε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο του Ιουλιανού και αποσύρθηκαν από την αγορά της Κωνσταντινούπολης όλα τα τρόφιμα και παραμείναν μόνο τα ειδωλόθυτα. Προς στιγμή φάνηκε να νικά ο Ιουλιανός. Ο Θεός, όμως δεν εγκατέλειψε το λαό Του. Έστειλε το Μεγαλομάρτυρά Του Θεόδωρο τον Τήρωνα (μαρτύρησε στις 17 Φεβρουαρίου 306/07), για να προστατεύσει τους πιστούς.
Ο Άγιος εμφανίστηκε στον Πατριάρχη Ευδόξιο (360-369) και του απεκάλυψε το σχέδιο του Ιουλιανού με τα εξής λόγια: «Σήκω γρήγορα, Πατριάρχη, συγκέντρωσε το Χριστεπώνυμο πλήρωμα και διαφύλαξε το από τον μολυσμό των ειδώλων, δίνοντάς του τη συμβουλή να μην αγοράσει κανείς από τα τρόφιμα που υπάρχουν στην αγορά».
Ο Πατριάρχης απορώντας είπε προς τον Μεγαλομάρτυρα: «Πώς είναι δυνατόν, Κύριέ μου, να γίνει αυτό; Διότι οι μεν πλούσιοι μπορεί να το εφαρμόσουν, γιατί έχουν τρόφιμα στις αποθήκες τους, οι φτωχοί όμως, οι οποίοι δεν θα έχουν ούτε μιας μέρας τρόφιμα, τι θα κάνετε μπροστά σ” αυτή την ανάγκη;».
Ο Άγιος του απάντησε: «Να τους προσφέρεις κόλλυβα, για να καλύψεις την ανάγκη τους».
Επειδή ο Πατριάρχης άκουγε για πρώτη φορά για τα κόλλυβα, τον ρώτησε με απορία: «Τι είναι αυτά τα κόλλυβα, δεν τα γνωρίζω;». Ο μεγαλομάρτυρας τότε του αποκρίθηκε: «Είναι σιτάρι. Να το βράσεις και να το μοιράσεις στους Χριστιανούς».
Και για να φανερώσει ο Άγιος τον τόπο τιμής του, πρόσθεσε: «Αυτό το βρασμένο σιτάρι στα Ευχάϊτα συνηθίζουμε να το λέμε κόλλυβα. Κάνε, λοιπόν, έτσι και σώσε το ποίμνιο του Χριστού από το μιασμό».
Λέει ο Πατριάρχης προς τον Άγιο: «Ποιος είσαι εσύ Κύριε μου, που φροντίζεις με τόση αγάπη και ευσπλαχνία για τη σωτηρία μας;».
Και ο Μεγαλομάρτυρας του αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι ο Μάρτυρας του Χριστού Θεόδωρος ο Τήρων και με έστειλε για βοήθειά σας».

Με αυτά τα λόγια ο Άγιος εξαφανίστηκε. Ο Πατριάρχης τότε σηκώθηκε με θαυμασμό και συγκέντρωσε το λαό του Θεού και του απεκάλυψε την εμφάνιση και τη βοήθεια του Μεγαλομάρτυρος.
Συγχρόνως εφάρμοσε τη συμβουλή του Αγίου, έβρασε σιτάρι και το μοίρασε στο λαό και προστάτευσε έτσι το ποίμνιο του Χριστού.
Ξημέρωσε Σάββατο και στην αγορά της Κωνσταντινούπολης, αν και τελείωνε η εβδομάδα, κανένας Χριστιανός δεν πήγε. Χάρη στην εμφάνιση του Αγίου το σατανικό σχέδιο του Ιουλιανού απέτυχε οικτρά, γιατί κανένας Χριστιανός δεν αγόρασε από τα ειδωλόθυτα.
Γι'αυτό και οι Χριστιανοί ύμνησαν και δοξολόγησαν το Θεό και το Μεγαλομάρτυρά του Θεόδωρο και για χάρη του καθιέρωσαν λαμπρή εορτή.
Έτσι καθιερώθηκε, από τα μέσα περίπου του τετάρτου αιώνα, το πρώτο Σάββατο των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας να τιμά το θαύμα διά κολλύβων του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Για την Κυριακή της Ορθοδοξίας (αφιερωμένη στη νίκη κατά της Εικονομαχίας, δηλ. τον οριστικό τερματισμό της με τη Σύνοδο του 843 μ.Χ.) δείτε το αφιέρωμά μας Μήπως είχαν δίκιο οι Εικονομάχοι; 
Και: Η άφθαρτη αυτοκράτειρα (η αγία Θεοδώρα & το τέλος της Εικονομαχίας)
 
Δείτε επίσης:

Ιωάννη Τσέντου, Ιουλιανός ο Παραβάτης
7 Κυριακές (οι Κυριακές της Μ. Σαρακοστής - ώς το Πάσχα - και τι γιορτάζουμε κάθε μία απ'αυτές)
Μεγάλη Σαρακοστή: να μην ξεχάσω... 
Τα Σάββατα της Μεγάλης Σαρακοστής
Η Ορθοδοξία, μια απορία και η αποστολή μας

Άγιοι που γιορτάζουν στις 28 Φεβρουαρίου:

Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής
Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος(κανονικά γιορτάζει 29 Φεβρουαρίου, αλλά όταν ο Φεβρ. έχει 28 μέρες, τιμάται στις 28)
Αγία Κυράννα η Νεομάρτυς
Άγιος Προτέριος ο Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας
Όσιος Βάρσος Επίσκοπος Δαμασκού
Άγιος Αβρίκιος ο Μάρτυρας
Άγιος Νέστωρ ο Μάρτυρας
Οσίες Μαράνα και Κύρα
Άγιοι Έξι Μάρτυρες εξ Αιγύπτου
Άγιος Ιωνάς ο Λέριος
Άγιος Γεώργιος ο Ομολογητής Επίσκοπος Δεφέλτου
Άγιοι Νυμφάς και Εύβουλος οι Απόστολοι
Άγιοι Μακάριος, Ρουφίνος, Ιούστος και Θεόφιλος οι Μάρτυρες
Άγιοι Καιράλιος, Πουπούλιος, Γάιος και Σεραπίων οι Μάρτυρες
Όσιος Γερμανός εκ Ρουμανίας
Άγιοι Τεσσαράκοντα Χιλιάδες Μάρτυρες
Άγιος Νικόλαος του Πσκωφ
Όσιος Μελέτιος Επίσκοπος Χαρκώβ
Μνήμη Μεγάλου Σεισμού
Άγιος Αρσένιος Μητροπολίτης Ροστώβ

Μάρτιος, ο μήνας της Παναγιάς!...

$
0
0



Καλώς ορίσαμε στο Μάρτιο, τον ευλογημένο.
Όλοι οι μήνες είναι ευλογημένοι, γιατί έχουν μεγάλες γιορτές του Χριστού μας, της Παναγίας μας και των αγίων μας. Ιδιαίτερα ο Μάρτιος έχει την ευλογία να είναι ένας μήνας της Παναγιάς. Γι'αυτό, όσο δύστροπος κι αν είναι (με τις μεταπτώσεις του καιρού, που ας μας φυλάει η Χάρη της Παναγίας από αυτές), είναι και πολυαγαπημένος!...
Ως μήνας της Παναγιάς είναι καθιερωμένος να θεωρείται ο Αύγουστος - και πολύ σωστά, γιατί τις πρώτες 15 μέρες έχουμε το δεκαπενταύγουστο, στις 23 Αυγούστου έχουμε την απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ("εννιάμερα της Παναγίας", που πανηγυρίζονται ως ιδιαίτερη γιορτή σε πολλούς ιερούς τόπουςτης πατρίδας μας) και στην εξώπορτά του, 31 Αυγούστου, κλείνουμε με την εορτή της Αγίας Ζώνης.
Όμως κι ο Μάρτης είναι ένας μήνας όπου ασχολούμαστε διαρκώς με την Παναγία. Επειδή αυτός ο μήνας "δε λείπει απ'τη σαρακοστή", 4 ή 5 Παρασκευές του ψάλλουμε στις ορθόδοξες ενορίες και τα μοναστήρια όλου του πλανήτη τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου! Τις Κυριακές ακούμε στις εκκλησίες μας το "Τη Υπερμάχω"και στις 25 Μαρτίου έχουμε τη μεγάλη γιορτή του Ευαγγελισμού!
Δόξα τω Θεώ, λοιπόν, μπήκαμε πάλι σ'αυτόν το μήνα. Με το καλό να γιορτάσουμε τον Ευαγγελισμό Της και να φτάσουμε και στο Άγιο Πάσχα, με την προσωπική και συλλογική μας ανάσταση εν Χριστώ.



Για τις 2 πρώτες μέρες του Μάρτη:

1 Μαρτίου, γιορτάζει η αγία Ευδοκία, μια διάσημη πόρνη του Λιβάνου που άλλαξε ζωή, μοίρασε στους φτωχούς την περιουσία που είχε αποχρήσει με την πορνεία και τελικά μαρτύρησε για το Χριστό, ενώ και την ώρα που τη βασάνιζαν έκανε ανθρώπους να μεταστραφούν στο χριστιανισμό!
2 Μαρτίου γιορτάζει ο αγαπημένος του λαού μας άγιος παπά Νικόλας Πλανάς, ο θαυματουργός φτωχόπαπας της Αθήνας (μιας πόλης των αγίων) και προστάτης των παντρεμένων ζευγαριών! Ιδού μικρό αφιέρωμασ'αυτόν.
Άλλοι άγιοι στις 1& 2Μαρτίου!
Ας έχουμε την ευχή τους.

 

Περί Γιάνη Βαρουφάκη και κάρτας του πολίτη

$
0
0

Το βίντεο από εδώ (το είδαμε εδώ).



Το παραπάνω έκανε το γύρο της μπλογκόσφαιρας και προκάλεσε ανησυχίες και αντιδράσεις. Από τον καλό αδελφό, που το ανέβασε στο ΥΤ, σχολιάζεται έτσι:
27.2.2015. Συνεχίζοντας την πολιτικη ΓΑΠ και υπηρετώντας τα πιο σκοτεινά σχέδια της τραπεζο/εταιρειοκρατίας, ο «αντιμνημονιακός» ΥΠΟΙΚ Βαρουφάκης αναγγέλλει την θέσπιση της έξυπνης καρτοταυτότητας για όλους.
Φυσικά, η αναφορά αυτή συναντά τη γνωστή προφητεία από τη βιογραφία του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη (ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου, «Σκεύος εκλογής», 1996, σελ. 421):
Φωτο από εδώ
«Επέβαλαν στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος,τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε· με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων. Θα επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ασήκωτους και πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε να κάνουν το λαό να αγανακτήσει. Και τι θα πετύχουν με αυτό; Ακούστε· Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα. Θα λένε: Έχετε δίκιο που διαμαρτύρεσθε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος και αυτοί που έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν· για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου. Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θα παρέχουν μέσω του ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις.
Αδελφοί, μας εξαπατούν με τερατώδη ψέμματα. Δεν πρόκειται με όσα αυστηρά οικονομικά μέτρα κι αν λάβουν να ξεχρεώσουμε το χρέος μας αυτό. Γιατί δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους η ύπαρξη μιας εύρωστης οικονομικά Ελλάδας. Τι κάνουν λοιπόν; Ενώ βρισκόμαστε σε οικονομικό χάος και δεν μπορούμε ούτε τους τρέχοντας τόκους του χρέους να πληρώσουμε, δημιουργούν τεχνητές κρίσεις με τις γειτονικές μας χώρες έτσι ώστε, φοβούμενοι από τις απειλές τους να ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δραχμές για την αγορά πολεμικών αεροπλάνων, πλοίων κτλ. Ακούμε συνεχώς για θερμά επεισόδια, αμφισβητούνται τα σύνορά μας, τα νησιά μας..... Με όλα αυτά μας αποπροσανατολίζουν για να μπορέσουν με πολύ εύσχημο τρόπο και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί να μπουν στο σπίτι μας..... Να γνωρίζετε ότι θα ασκήσουν πιέσεις με πολλούς τρόπους, ιδιαίτερα στους πολιτικούς μας άρχοντες..... Εμείς όμως ας μη βλέπουμε τους δικούς μας πολιτικούς, αλλά αυτούς που τους τα επιβάλλουν από το παρασκήνιο με τη βία, ύπουλα και εξαπατώντας τους».
Το είχαμε δημοσιεύσει και εδώ, όπου και σχετικές τοποθετήσεις μας.

Το σχόλιό μας: την ηλεκτρονική διακυβέρνηση & τη βιοπολιτική, που δίνει τη δυνατότητα στα κέντρα εξουσίας να ελέγχουν 100% τη ζωή μας, δεν πρόκειται να την αποφύγουμε. Εφαρμόζεται ήδη - εφόσον έχω στην τσέπη μου κινητό τηλέφωνο ή smartphone και στο σπίτι μου laptop, είμαι στα χέρια εκείνων που διαχειρίζονται την τεχνολογία σε παγκόσμια κλίμακα.Και αυτοί, συγχωρέστε με που το λέω έτσι, δεν είναι άνθρωποι του Θεού. Ούτε είναι απλώς κυβερνήσεις χωρών, αλλά πρόκειται για κύκλους γιγαντιαίων οικονομικών συμφερόντων, που κρύβονται πίσω από τις κυβερνήσεις. Με διαμορφώνουν όπως θέλουν και μπορούν να με εντοπίσουν όποτε θέλουν - ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές φυσικά.
Ναι, χρειάζονται αντιδράσεις. Και προσευχή βέβαια και χριστιανική πνευματική ζωή! Και αντιδράσεις. Ιδούμια πρόσφατη τοποθέτηση του πατριάρχη Μόσχας, που νομίζω ότι αποτελεί θετικό βήμα και καλό θα ήταν να τη βλέπαμε και στη χώρα μας (αν και είναι χλιαρή και "διαλλακτική").
Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται αντίδραση από πλευράς της θεσμικής Εκκλησίας. Τι αντίδραση όμως; Ένας ολομέτωπος πνευματικός πόλεμος ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα εκμετάλλευσης ολόκληρης της ανθρωπότητας.Ενάντια στις πολυεθνικές που χειρίζονται τη ζωή μας και χειραγωγούν τη σκέψη μας και φυσικά ενάντια στους πολιτικούς που αποτελούν όργανά τους.
Δεν εννοώ έναν στενά πολιτικό αγώνα, αλλά έναν πνευματικό αγώνα, που βέβαια, τρόπον τινά, θα είναι αναγκαστικά και πολιτικός (όχι κομματικός) και κοινωνικός, αλλά πρώτιστα θα αποσκοπεί στη σωτηρία των ψυχών, που είναι το μεγάλο διακύβευμα.
Αυτός ο αγώνας θα σημαίνει στέρηση της θεσμικής Εκκλησίας από διευκολύνσεις που της παρέχει τώρα η σιωπή της (ή η "διαλλακτικότητά της"). Θα σημαίνει πιθανόν καταφυγή στις κατακόμβεςκαι μαρτύριο (ίσως όχι αίματος, αλλά οπωσδήποτε συνείδησης). Αλλά θα είναι η πίστη "η νικήσασα τον κόσμον", η πίστη που "την οικουμένην εστήριξεν". Τώρα, έχουμε μια πίστη εθιμοτυπική, συγχωρέστε με, της ταραμοσαλάτας και του οβελία...

Επιτρέψτε μου να πω και πως τότε, κατά τη γνώμη μου, η Εκκλησία θα γεμίσει νιάτα - τώρα, τα νιάτα θέλουν να δραπετεύσουν απ'αυτό τον αντίχριστο κόσμο που μοιάζει με κόλαση, αλλά δεν ξέρουν πού να πάνε και πέφτουν σε χειρότερη κόλαση. Γιατί να 'ρθουν στην Εκκλησία, αφού η Εκκλησία έχει σχεδόν γίνει μέρος του κόσμου; Αυτοί θέλουν ν'αποδράσουν, για να γλιτώσουν από τα θηρία (ή το Θηρίο), δε θέλουν ένα συμβιβασμένο όμιλο απόλεμων, που διαφυλάσσουν κάποια έθιμα και παραδόσεις.
Βέβαια η Εκκλησία έχει και την αυθεντική της πλευρά (σύγχρονους αγίουςκαι παπάδες που "λένε"), που δεν είναι μέρος του κόσμου, αλλά αγωνίζεται αληθινά για τη θεραπείακαι τη σωτηρία του κόσμου, όμως δεν βλέπουμε την ηγεσία της να περνάει σ'αυτή την πλευρά, πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων. Κάνω λάθος; ΜΑΚΑΡΙ...
Το χειρότερο είναι ότι δεν ελπίζω και πολλά ως προς αυτό το ζήτημα. Ας βάλει ο Χριστός το χέρι Του και όσοι πιστοί ας προσπαθήσουμε, μαζί με το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους μας, με ταπείνωση και ΑΓΑΠΗ και συγχώρηση ακόμη και για τους εχθρούς της πίστης μας, ας προσπαθήσουμε - λέω - να ξεκολλήσουμε απ'τον κόσμο, όχι για να φύγουμε απ'τον κόσμο*, επειδή τον περιφρονούμε για το σκοτάδι που τον πληγώνει (τότε νομίζω πως θα προδίδαμε τον κόσμο, δηλ. τους αδελφούς μας - βλ. και το Ιω. 17, 15), αλλά για να σωθούμε οι ίδιοι, οι δικοί μας άνθρωποι και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, που τόση ανάγκη έχει από τον πνευματικό αγώνα των χριστιανών, έστω κι αν δεν το ξέρει ή δε θέλει να το παραδεχτεί...

(*Και οι μοναχοίακόμη - οι αληθινοί μοναχοί - είναι πνευματικά "εκτός του κόσμου", αλλά αποτελούν ένεση σωτηρίας του κόσμου).

"Η δυστυχία του να πρέπει να είσαι ευτυχισμένος"...

«Άγγελοι με ράσα» - Ορθόδοξοι εθελοντές στα στέκια των αστέγων στο κέντρο της Αθήνας

$
0
0
780paidiki-ftoxia[1] 

του Αντώνη Μακατούνη
Το συγκλονιστικό ρεπορτάζ στα στέκια των αστέγων που δημοσιεύτηκε στο πρώτο φύλλο της νέας εφημερίδας «Ορθόδοξη Αλήθεια». Εμείς από ΟΟΔΕ blog.

Ηταν Τρίτη, εννέα και μισή το βράδυ, η θερμοκρασία στην παγωμένη Αθήνα έκανε βουτιά, η υγρασία τσάκιζε κόκαλα και το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 6 βαθμούς Κελσίου, «τσαλακώνοντας» τα πρόσωπα των περαστικών που διέσχιζαν βιαστικά τους δρόμους του κέντρου της πόλης.
Τίποτα όμως δεν πτόησε τους έξι κληρικούς και τους 30 εθελοντέςμε τη ζεστή καρδιά, στην πλειονότητά τους νέοι, που κάθε εβδομάδα έχουν μια ιερή αποστολή, να μοιράσουν τρόφιμα, νερό, κουβέρτες, είδη ρουχισμού και καθαρισμού στους αστέγους της πρωτεύουσας, οι οποίοι ανεβαίνουν καθημερινά τον δικό τους σύγχρονο γολγοθά.
Σημείο συνάντησης και εκκίνησης είναι η οδός Μητροπόλεως στο Μοναστηράκι (έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό). Επικεφαλής της ομάδας είναι κάθε Τρίτη ο υπεύθυνος του φιλοπτώχου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών πατήρ Αλέξιος Γιαννιός, ο οποίος συγκεντρώνει με ηρεμία γύρω του όλους τους εθελοντές και τους προετοιμάζει ψυχολογικά, αφού πρόκειται να δουν σκληρές εικόνες καθημερινής επιβίωσης και ανέχειας, που δεν μπορούν όχι να υποψιαστούν, αλλά ούτε να φανταστούν.
Οι επόμενες δυόμισι ώρες θα αλλάξουν τη ζωή και τον τρόπο σκέψης τους για πάντα, αφού η δυστυχία που θα αντικρίσουν δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς και οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο καθημερινά πολλαπλασιάζονται ανησυχητικά. Λέει με έμφαση στους εθελοντές να προσφέρουν πέρα από το φαγητό, το χαμόγελό τους και την αγάπη τους. Να μη φοβηθούν, να τους συμπαρασταθούν ψυχολογικά, να τους σφίξουν το χέρι, να μιλήσουν μαζί τους και να τους παρηγορήσουν, ενώ δεν παραλείπει να εκφράσει και τις ευχαριστίες του για τον χρόνο που διαθέτουν. Ανάμεσα στην ομάδα βρίσκεται και η «ορθόδοξη Αλήθεια», η οποία έγινε αυτόπτης μάρτυρας μιας σπουδαίας (αλλά και επικίνδυνης) προσπάθειας, που για πρώτη φορά καταγράφεται από μέσο ενημέρωσης.
«Οι άνθρωποι αυτοί έχουν άμεση ανάγκη από αυτά που τους προσφέρουμε, αλλά περισσότερο από όλα έχουν ανάγκη της παρουσίας του ανθρώπου και ιδιαίτερα των πατέρων που δείχνουν ότι η εκκλησία είναι έμπρακτα κοντά σε αυτούς τους συνανθρώπους μας» 
αναφέρει στην «ορθόδοξη Αλήθεια» ο πατήρ Αλέξιος, ενώ παράλληλα προκαλεί ανατριχίλα, ενθυμούμενος μία πρόσφατη ιστορία: 
«Οι γέροντες και οι γερόντισσες θα έπρεπε να είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από την κοινωνία γιατί προσέφεραν στη ζωή τους. Θυμάμαι στην πλατεία Κουμουνδούρου ήταν ο κ. Ανδρέας, 83 ετών, ο οποίος είχε περιουσία, ο γιος του όμως απέτυχε σε δάνειο που είχε πάρει με αποτέλεσμα να του κάνουν κατάσχεση. Τότε ο ηλικιωμένος βρέθηκε άστεγος και μάλιστα είχε φρικτό και επώδυνο τέλος, αφού τον έφαγαν τα ποντίκια».
Οταν το κομβόι της ανθρωπιστικής βοήθειας ξεκινά, ο πρώτος σταθμός είναι ο Ναός της Αγίας Ειρήνης. Στα σκαλιά της εκκλησίας βρίσκεται κρυμμένος κάτω από μία κουβέρτα ο Γιάννης, προδομένος από τους ανθρώπους, ενώ για χρόνια ταλαιπωρείται στους δρόμους, όπως λέει με παράπονο. Αμέσως τρεις εθελοντές τού δίνουν δύο σακούλες με τρόφιμα και κουβέρτες για να περάσει ακόμη μια κρύα νύχτα.
Παράλληλα ο πατήρ Αλέξιος τους λέει να αφήσουν και άλλες προμήθειες και ρούχα αφού συχνάζουν εκεί και άλλοι άστεγοι, που εκείνη την ώρα απουσίαζαν. Κατεβαίνοντας πεζοί τον γνωστότερο δρόμο της Αθήνας, την οδό Ερμού, αντικρίζουμε στριμωγμένο μέσα σε ένα μικρό υπόστεγο τον Αριστείδη, ένα νέο παλικάρι 28 ετών που είναι άστεγος από δεκαπέντε χρονών. Ανάμεσα στα χαρτόκουτα που χρησιμοποιεί για μόνωση και το αυτοσχέδιο στρώμα, το γεμάτο με παλιά πανιά και κουρέλια, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στους εθελοντές:
«Με παράτησαν τα αδέλφια μου, χρωστάω στην Εκκλησία την επιβίωσή μου»
τονίζει με σπασμένη φωνή από τις καθημερινές κακουχίες. Απέναντι, ένας ηλικιωμένος δέχεται και αυτός με τη σειρά του τα «δώρα» των κληρικών.
Επόμενος σταθμός το Θησείο, κοντά στον Ναό του Αγίου Αθανασίου, όπου συγκεντρώνονται πολλές ταλαιπωρημένες ψυχές, ανάμεσά τους η ηλικιωμένη κυρία Αγγέλα, η οποία ξεπροβάλλει μέσα από τα παραπήγματα, φορώντας σκισμένα παπούτσια όλο λάσπες. «Καλώς τους ιεραποστόλους μου»λέει με όση δύναμη της έχει απομείνει στη φωνή. 
«Μου ήταν αδιανόητη η σκέψη ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ταλαιπωρούνται τόσο»
μονολογεί ένας εθελοντής φοιτητής, που έρχεται για πρώτη φορά, ενώ ένας άλλος μοιάζει χαμένος από την πρωτόγνωρη εικόνα που βλέπει γύρω του.
«Χωρίς την Εκκλησία δεν θα σας μιλούσα τώρα, δεν θα ζούσα»
αναφέρει ο Τάσος και συνεχίζει:
«Δεν είμαι “επαγγελματίας” άστεγος, η ανέχεια και η ανεργία με έφτασαν εδώ, σε αυτό το αδιέξοδο».
Ολόκληρες οικογένειες εκλιπαρούν για μια κουβέρτα και ζητούν γάλα για τα παιδιά

orthoaltihΕκεί όπου χάνεται τελείως η λογική είναι στην πλατεία Κουμουνδούρου, (στην «αυλή» των γραφείων του κυβερνώντος κόμματος), όπου 150, ίσως και περισσότεροι άνθρωποι στριμώχνονται σε οριακό βαθμό, κάποιοι ποδοπατιούνται μάλιστα για να πάρουν τα προς το ζην. Ανάμεσά τους και οικογένειες, μαμάδες με καροτσάκια που εκλιπαρούν για λίγο γάλα για τα παιδιά τους, οι χαοτικές εικόνες είναι αδύνατον να αποτυπωθούν στο ψυχρό χαρτί. Εκατοντάδες χέρια προσπαθούν να αρπάξουν πρώτα τα δέματα από τους εθελοντές, με τον φόβο μήπως τελειώσουν και δεν προλάβουν να πάρουν. Πάντα όμως οι προμήθειες είναι πολλές ώστε να μη μείνει κανένα στόμα πεινασμένο. Σύσσωμη η ομάδα σχηματίζει μια ανθρώπινη αλυσίδα που μοιράζει τα πακέτα με ταχύτητα, παίρνοντάς τα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που απέχουν δεκάδες μέτρα λόγω έλλειψης χώρου από το συγκεντρωμένο πλήθος.
Οπως αποκαλύπτει ο πατήρ Αλέξιος, στα εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά της γύρω περιοχής μένουν οικογένειες, ως συνέπεια της πενταετούς οικονομικής κρίσης που πλήττει την πατρίδα μας. 
«Μας συγκινούν τα παιδιά, τα οποία μένουν μαζί με τους γονείς τους σε νεοκλασικά εγκαταλελειμμένα κτίρια στην πλατεία Κουμουνδούρου. Έρχονται και μας ζητούν ένα παιχνίδι, ένα κρουασάν, έναν χυμό. Έχουν έλλειψη των αναγκαίων και των πιο απλών πραγμάτων, χαίρονται ακόμα και με κάποιο χαλασμένο και χρησιμοποιημένο παιχνίδι που τα άλλα παιδιά το πετούν στα σκουπίδια. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αστέγων είναι Ελληνες».
Μας διακόπτει ένας πατέρας που ζητά επιπλέον τρόφιμα και κουβέρτες για τα παιδιά του, αμέσως του δίνονται, κάνοντας το πρόσωπό του να γεμίζει από συγκίνηση και αίσθημα λύτρωσης.

«Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ στην Αθήνα αυτή την κατάσταση»
«Εχω εμπειρίες από την ιεραποστολή μου στην Αφρική, οι εικόνες της φτώχειας είναι σχεδόν αντίστοιχες πια. Βλέπουμε σκληρές εικόνες, ανθρώπους να σιτίζονται από τους κάδους των απορριμμάτων. Δεν περιγράφονται οι εικόνες και δεν λέγονται και εύκολα. Είναι κάτι πρωτόγνωρο, εγώ δεν θυμάμαι ποτέ την Αθήνα σε αυτή την κατάσταση. Υπήρχαν παλαιότερα οι άστεγοι κατ’ επιλογήν, τώρα δεν είναι επιλογή τους, όταν βλέπεις οικογένειες με παιδιά μπορείς να πεις ότι είναι από επιλογή;» 
αναρωτιέται με πόνο ψυχής και συντριβή ο πατήρ Κωνσταντίνος Φεργαδιώτης, εφημέριος του Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών, ενώ συμπληρώνει: 
«Αυτοί οι άνθρωποι σε τελική ανάλυση θα πρέπει να βρουν μία στέγη, οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν να μένουν έξω. Πρέπει να βρεθεί μια λύση».
Οσοι έρχονται πρώτη φορά κοιτούν αποσβολωμένοι το σκηνικό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους. Κάποιοι χαμηλώνουν το βλέμμα αφού δεν αντέχουν την ανεπανάληπτη δυστυχία. 
«Αν ήμουν και εγώ στη δύσκολη θέση τους, θα έψαχνα σανίδα σωτηρίας, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένο, πρέπει να το καταλάβουν όλοι»
υπογραμμίζει ο εικοσάχρονος φοιτητής Πληροφορικής Θανάσης Καραμπάτσης.

Μια «ζωή» χωρίς αύριο

Τα έντονα συναισθήματα σκεπάζουν την παγωνιά της νύχτας, η ανατολή του ηλίου σε λίγες ώρες θα απαλύνει προσωρινά τον πόνο που τρώει τις ψυχές των αστέγων. Το αύριο όμως τους τρομάζει περισσότερο, πώς θα ξημερώσουν. Φοβούνται τι θα τους συμβεί στο απόλυτο σκοτάδι, με αποτέλεσμα οι οικογένειες να κοιμούνται σε βάρδιες. 
«Αυτό που τους απαλύνει έστω και για λίγο τον πόνο είναι η ανθρώπινη επαφή. Το κράτος δυστυχώς απουσιάζει»
προσθέτει ο πατήρ Παναγιώτης Κούκουνας από την Ηλιούπολη.
Οι εθελοντές αμίλητοι επιστρέφουν στα σπίτια τους και προσπαθούν να κατανοήσουν μάταια την κοινωνική τραγωδία που αντίκρισαν. Είναι βέβαιο ότι διδάχτηκαν ένα αξέχαστο μάθημα ζωής που θα τους συνοδεύει στον υπόλοιπο βίο τους. Οι τραγικές φιγούρες των συνανθρώπων τους δεν πρόκειται να ξεχαστούν εύκολα. Κι όμως, είναι δίπλα μας. Κάθε βράδυ είναι εκεί. Δυστυχώς κοντά τους είναι μόνο λίγοι άνθρωποι της Εκκλησίας.

Ο πατέρας των συσσιτίων π. Νεκτάριος(από εδώ)

Ιερομόναχος Νεκτάριος, ένας σύγχρονος πατέρας της αγάπης. Καθημερινά γυρίζει την Αθήνα για να συγκεντρώσει από διάφορα μαγαζιά ό,τι περισσεύει για τον συνάνθρωπο που πάσχει, που δεν έχει ένα πιάτο φαγητό, ένα κομμάτι ψωμί, και περιμένει ένα χάδι ανθρωπιάς από όλους εμάς. Στα συσσίτια που διανέμει η Αρχιεπισκοπή Αθηνών μέσα από την "Αποστολή", καταγράψαμε την άλλη Ελλάδα…
Ο π. Νεκτάριος μίλησε για τον πόνο και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας (από Αγιορείτικο Βήμα)… [Το 2ο βίντεο από Άπαντα Ορθοδοξίας. Δείτε επίσης: Σύγχρονοι άγιοι& παπάδες που "λένε"].

Orthodoxy in the United Arab Emirates

$
0
0
Greek Orthodox expanding the faith in UAE
 
 
By Caline Malek
The National,Journey to Orthodoxy

Η Ορθοδοξία στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα: μια κοινότητα 700 οικογενειών (μεταναστών από διάφορες χώρες) απολαμβάνει καθεστώς ελευθερίας στο Άμπου Ντάμπι. 

ABU DHABI — Greek Orthodox Christians are building a church in Mussaffah to accommodate the hundreds of worshippers living in the capital.

In addition to the 700 Abu Dhabi families registered with the church, Father Stephanos Neaimeh believed there were 300 to 400 more unregistered families in the emirate.
“The Saint Nicholas Orthodox Church isn’t very big,” said the Lebanon native. “It fits about 300 worshippers, sitting and standing. Sunday and Friday masses are usually full and we have 700 families, so we don’t have much space. We sometimes use the salon upstairs with a screen and we place chairs outside too. During Easter and Christmas we never have space.”
The Saint Andrew’s Centre, an Anglican compound with more than 40 Christian worshipping groups, was built in 1975. The church has worshippers from seven Arabic nationalities, mostly Palestinian, Syrian and Lebanese.
“There are also Romanians, Russians, Ukrainians, Serbians and Georgians,” Father Neaimeh said. “If they need to pray, we give them the church with their own priest. Otherwise, they can pray with us using their books. We use the Greek and Arabic languages and we’re thinking in the future to prepare a book using English and French because some people don’t understand Greek and Arabic.”
Greek Orthodox expanding the faith in UAE
Father Stephanos Neaimeh, a Greek Orthodox priest, has lived in the UAE since 1989. Mona Al Marzooqi / The National

The compound in Al Mushrif was a donation to the British embassy from Sheikh Zayed, the founding President.
“The Greek Orthodox church then bought a plot of land from the British to build their church,” said the 65-year-old clergyman. “We have been treated very well and we always pray for the late Sheikh Zayed’s soul to rest in peace because he founded a country that is open to anyone. He turned the desert into paradise and those who hadn’t lived in his days don’t know how wonderful it was.”
The new church, Saint Elia, will house about 1,250 worshippers sitting.
“It will be much bigger than the current one.”
Its construction started in May and it should take 18 months.
Ornaments for the church are being brought from Greece. 
“Every year I fly to Greece to ship crosses, icons and religious books for the church and I have never once been stopped or questioned,” he said. “The local population is very polite with us, well mannered and very hospitable.”
Father Neaimeh, who arrived in the UAE in 1989, said he valued his time in the country. 
Image result for Abu Dhabi
Abu Dhabi
“I’m not surprised I stayed this long because in the Orthodox Church the priest is like a father to the congregation – he stays with them and takes care of them for as long as he is supposed to,” he said. “I am happy here in Abu Dhabi because the priest is like the soldier, he serves the people like his family. We don’t differentiate between rich and poor and all people are the same in the church.”
The UAE includes three Orthodox churches, including one in Jebel Ali.
“We organise bazaars and dinners to raise funds for the church,” said Gloria Mina Chahine, a member of the church’s 30-person committee. “I’ve loved church ever since I was a child. I was always in Sunday school and the choir back in Lebanon and I go to church every Friday. I like to pray and I feel a special feeling towards God. When I came to Abu Dhabi with my husband 20 years ago we joined the church. It’s a nice habit and I really found my family in the church.”
Nabil Al Zahlawi, a Syrian-Canadian who has lived in Abu Dhabi for 20 years, said the aim of the committee was to bring the best to the Greek Orthodox community and support the church’s activities.
“We have a lot of work to do with the new church,” he said. “We always face problems in the current church because it’s too small. But now that we own the land officially we can do a lot of work without any problem. “My family is very close to the church. My brother is a bishop in the US. My cousin is a bishop in Brazil and my other cousin a priest in Germany.”

See also:

Orthodoxy and Islam
"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith

«Άγιο Τάγμα ΜΑΝS» – Μια νεοεποχίτικη κοινότητα μεταστρέφεται στην Ορθοδοξία

$
0
0

Πηγή: Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, τόμ. Γ΄, Μυριόβιβλος 2008, σελ. 512-528.

ΟΟΔΕ
 
π.Σεραφείμ Ρόουζ.Η ζωή και τα έργα του -τ.Γ'ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΟΔΕ:Η παρακάτω περίπτωση είναι όχι μόνο εξαιρετικά χαρμόσυνηκαι εκπληκτικά ενδιαφέρουσα, αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρη. Φανερώνει πώς μια ολόκληρη μεταφυσική κίνηση από ειλικρινείς αναζητητές της αλήθειας, βρήκαν την αλήθεια που αναζητούσαν στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού και βρήκαν επίσης την αληθινή σχέση μαζί Του στην αρχαία και αυθεντική μορφή του χριστιανισμού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η περίπτωση των αδελφών μας που αναφέρεται εδώ γίνεται, όπως είπαμε, ιδιαίτερα επίκαιρη, γιατί σήμερα έχουν ξεφυτρώσει πολύ περισσότερες τέτοιες μεταφυσικές και μυστικιστικές ομάδες, που αναζητούν την αλήθεια και τη λύτρωση σε διάφορους δρόμους, συχνά αναμειγνύοντας στοιχεία του ορθόδοξου χριστιανισμού με ξένες δοξασίες και παρερμηνεύοντας τη διδασκαλία του Χριστού, προσπαθώντας να την κατανοήσουν με βάση τις εντελώς διαφορετικές δοξασίες αυτές.
 
Ακόμη κι αν λέμε και γράφουμε ότι η αναζήτηση των ομάδων αυτών κινείται σε λάθος δρόμο, ποτέ δεν απορρίπτουμε τους ίδιους τους ανθρώπους που συμμετέχουν σ’ αυτές, γιατί κάθε άνθρωπος, σε όποιο χώρο κι αν βρίσκεται, είναι αδελφός μας και αγαπητός στο Θεό – επομένως αγαπητός και σε μας. Ωστόσο, η παρακάτω αναδημοσίευση είναι μια πρόσκληση για όλους τους αδελφούς μας, που κινούνται στα ποικιλόμορφα πλαίσια της «Newage» πνευματικότητας. Πρόσκληση, όχι «να γίνουν ορθόδοξοι» άκριτα και αβασάνιστα, αλλά να ερευνήσουν την Ορθοδοξία από τις πηγές της, να την περάσουν από όσο ψιλό κόσκινο θέλουν και μετά να αποφασίσουν αν θα βρουν μέσα σ’ αυτήν το αληθινό σπίτι και την αγκαλιά του Πατέρα τους, του Πατέρα όλων των πλασμάτων, όλων των κόσμων.
 
Ένας είναι ο μεγάλος και θείος Πατέρας, όπως κι αν Τον ονομάζει ή Τον φαντάζεται ο καθένας. Όμως δεν είναι όλες οι ιδέες γι’ Αυτόν σωστές, αληθινές και ωφέλιμες για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό κάθε αναζητητής Του πρέπει να είναι προσεκτικός. Οι αδελφοί μας του MANSάφησαν τον παλιό εαυτό τους –τις παλιές ιδέες τους– και προόδευσαν πνευματικά προσχωρώντας στην Ορθοδοξία. Δεν έχασαν βέβαια κανένα από τα κομμάτια της αλήθειας που είχαν ήδη βιώσει από πριν, ούτε σταμάτησαν όσα καλά έργα επιτελούσαν πριν γίνουν ορθόδοξοι.«Όταν γίνεσαι χριστιανός, τίποτε αληθινό από όσα έχεις μάθει δεν χάνεται» (π. Σεραφείμ Ρόουζ). Το ίδιο συνέβη και με όσα άλλα πρόσωπα ή κινήσεις ήρθαν στην Ορθοδοξία από «αλλού».
 
Δε ντράπηκαν να «σταυρώσουν» τον παλιό εαυτό τους για να αναστηθούν στο νέο κόσμο του Χριστού. Δε φοβήθηκαν τον πόνο και την αγωνία, που προκαλεί αναπόφευκτα στον άνθρωπο η ανακάλυψη ότι μέχρι τώρα βρισκόταν σε λάθος δρόμο και ότι πρέπει να αλλάξει εντελώς –ή σχεδόν εντελώς– τον τρόπο σκέψης και ζωής του. Μελέτησαν και αποφάσισαν, τόλμησαν και προχώρησαν. Άλλωστε ο Θεός κατά κανόνα ανακαλύπτεται (ή, πιο σωστά, αποκαλύπτει τον εαυτό Του) στον άνθρωπο που Τον αναζητά με πόνο και λέει «ναι» στην αγωνία της αναζήτησης, όπως ο Ίδιος ο Θεός είπε «ναι» στη μεγάλη δική Του αγωνία της Γεθσημανή και του Γολγοθά, για χάρη των ανθρώπων. η αγωνία αυτή του ανθρώπου που αναζητά επιβραβεύεται με την πνευματική του ανάστασηκαι την απερίγραπτη χαρά της συνάντησής του με Εκείνον που αναζητούσε τόσον καιρό.
 
Αν επιτρέπεται να προτείνουμε (όχι «να υποδείξουμε») κάποια βιβλία, που θα καταδείξουν πώς είναι να βρίσκεις την αλήθεια, τέτοια βιβλία είναι:
  • Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, εκδ. Μυριόβιβλιος (3 τόμοι –ιδίως ο πρώτος).
  • Κλάους Κένεθ, Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς – από το σκοτάδι του μίσους στο γέροντα Σωφρόνιο, εκδ. εν Πλω 2009.
  • Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτηςκαι Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, έκδ. ιεράς μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας (StavropegicMonasterytoStJohntheBaptist, Essex).
  • Συλλογικός τόμος Από τον βουδισμό στον Χριστό – εμπειρίες μεταστροφής, εκδ. «Η μεταμόρφωση του Σωτήρος», Μήλεσι 2008.
Βλ. επίσης πολλές τέτοιες εμπειρίες στην ενότητα τής Ιεραποστολής ("Ν": & στην ενότητά μας ).

*****

Προς το τέλος της επίγειας ζωής του ο π. Σεραφείμ (1)είχε αρχίσει να παίρνει τεύχη ενός περιοδικού αποκαλούμενου Sonflowers(γιοι των λουλουδιών), που τυπωνόταν από ένα «Νέας Εποχής χριστιανικό» σωματείο, που ονομαζόταν «Άγιο Τάγμα MANS» (MANS: τα αρχικά γράμματα για τις ελληνικές λέξεις: Μυστήριο, Αγάπη, Νους, Σοφία). Το περιοδικό συντασσόταν προφανώς με πολύ αγάπη και φροντίδα και προσπαθούσε να ψηλαφίσει μια «μυστική διάσταση» του Χριστιανισμού.

Το «Άγιο Τάγμα MANS» ήταν μόνο μία από τις εκατοντάδες γνωστικιστικές και μυστικιστικές ομάδεςπου είχαν ξεφυτρώσει κατά τη δεκαετία του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, αλλά ήταν η σαφής χριστιανική σκοπιά του που ενδιέφερε τον π. Σεραφείμ.

Μετά το θάνατο του ιδρυτή του το 1974, το Τάγμα είχε προχωρήσει σε μια πορεία αναζήτησης όχι διαφορετική από αυτή, στην οποία ο π. Σεραφείμ είχε εμπλακεί πολλά χρόνια πριν. Ο νέος Γενικός Διευθυντής του, ο Βικέντιος Ρόσσι, είχε κληρονομήσει την ηγεσία σχεδόν δύο χιλιάδων ψυχών, το ένα τρίτο των οποίων είχε ορκιστεί πτωχεία και υπακοή. Αν και το Τάγμα είχε δεχτεί τον Ιησού Χριστό ως λόγο για την ύπαρξή του και την Ευχαριστία ως κέντρο της λατρείας του, τα πρώτα χρόνια είχε αιρετικές ιδέες, όπως η μετενσάρκωσηκαι ο γνωστικιστικός διαφωτισμός: οι διδασκαλίας της Νέας Εποχής, για τις οποίες ο π. Σεραφείμ είχε προειδοποιήσει τους ανθρώπους στα βιβλία του (2). Μέχρι το 1983 ο Βικέντιος είχε αποβάλει ήδη πολλές από αυτές τις ιδέες (που ανάγκασαν όχι λίγους ανθρώπους να φύγουν), αλλά ακόμα ήταν χωρίς μια στέρεη βάση για την ομάδα του. Εάν επρόκειτο να μείνουν σταθερά στον βασικό Χριστιανισμό, ποιο είδος του Χριστιανισμού θα ήταν;

Ο Βικέντιος, σε αναζήτηση της πληρότητας της αλήθειας, μελετούσε σωρεία βιβλίων. Ακριβώς όπως ο π. Σεραφείμ, εντυπωσιάστηκε αρχικά από τα γραπτά του Ρενέ Γκενόν, από τα οποία έμαθε για την αναγκαιότητα της αρχαίας παράδοσης, της Ορθοδοξίας. Εστίασε λοιπόν τη μελέτη του στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, και από τα πολλά ορθόδοξα κείμενα που διάβασε συγκινήθηκε ιδιαίτερα από εκείνα του π. Σεραφείμ. Ένιωσε την επιθυμία να επικοινωνήσει με τον ίδιο τον π. Σεραφείμ. Αλλά τότε, με μεγάλη του θλίψη, διάβασε σε ένα τεύχος του Ορθόδοξου Λόγουπως ο π. Σεραφείμ είχε κοιμηθείένα χρόνο πριν.

 
Μονή Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (από εδώ)

Οι ημέρες, οι εβδομάδες περνούσαν και δεν μπορούσε να βγάλει από τη σκέψη του τον π. Σεραφείμ. Πόσο παράξενο, σκέφτηκε. Κανένα άλλο κείμενο δεν τον είχε πραγματικά «ακολουθήσει» με τέτοιο τρόπο. Όπως θυμήθηκε αργότερα: «Ήταν σαν ο ίδιος ο π. Σεραφείμ να με τραβούσε, καλώντας με, μη “επιτρέποντας” τίποτε άλλο εκτός από το να ακολουθήσω τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό στο τέλος». Προσευχήθηκε στο Θεό να φέρει Αυτός το Τάγμα στη ζώσα παράδοση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.

Καθώς ο Βικέντιος άρχισε να παρουσιάζει τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό στα μέλη του Τάγματος, διαπίστωσε ότι ήταν απίστευτα δεκτικά σε αυτόν,βλέποντάς τον ως αληθινό, μυστικιστικό Χριστιανισμό (3), για τον οποίο τόσο καιρό ψηλαφούσαν στο σκοτάδι. Εντούτοις, με μια τέτοια μεγάλη και σύνθετη ομάδα δεν θα μπορούσε να περιμένεις κανείς ότι θα γίνου παρευθύς όλοι πλήρως ορθόδοξοι. Πολλή προσπάθεια και έρευνα ψυχής χρειάζεται καθ’ οδόν.

Κατά τη διάρκεια της Διακαινισίμου Εβδομάδος [σ. σ.: δηλ. της εβδομάδας ανάμεσα στην Κυριακή του Πάσχα και την Κυριακή του αγίου Θωμά], τον Μάιο του 1984, ένας από τους πάστορες του Τάγματος, ο Ναθαναήλ, έκανε ένα προσκύνημα στη Μονή του Αγίου Γερμανού. Η ημέρα ήταν κρύα και ομιχλώδης όταν ο Ναθαναήλ, έχοντας μόλις αποχωρήσει από την ακολουθία στην εκκλησία, πήγε και στάθηκε μπροστά στον τάφο του π. Σεραφείμ. Η καρδιά του ήταν βαριά. Αισθάνθηκε ταραγμένος και αβέβαιος, καθώς προσπαθούσε να καταλάβει κάτι το οποίο παρέμενε εκτός αντιλήψεως. Η ομορφιά και το βάθος της Ορθοδοξίας τον είχαν κατακλύσει καιείχαν ικανοποιήσει τον πόθο της ψυχής του,αλλά τώρα αναρωτιόταν πώς η κοινότητά του θα μπορούσε να εισαχθεί πλήρως στην Εκκλησία.

Καθώς τα μέλη του Τάγματος είχαν απαρνηθεί τα εγκόσμια και είχαν πάρει ισόβιους όρκους, μια συμπόνια, γεννημένη από τον κοινό πνευματικό αγώνα, είχε καλλιεργηθεί μεταξύ τους. Είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπηρεσία του Χριστού, κάνοντας «ιεραποστολή του δρόμου» για να φέρουν το φως του Χριστού στις πιο επικίνδυνες γειτονιές, τρέφοντας τους φτωχούς και ανοίγοντας καταφύγια «Οίκους Ραφαήλ» (4), για τις δυστυχισμένες οικογένειες. Πολλά μέλη είχαν σταλεί για ιεραποστολή σε καινούργιες πόλεις με λιγότερο από εικοσιπέντε δολάρια στην τσέπη τους. Θα άρχιζαν και θα τελείωναν την ημέρα με προσευχή, ερχόμενοι στην εκκλησία για να κοινωνήσουν κάθε πρωί στις 6:00΄.

Ο Ναθαναήλ γνώριζε ότι υπήρχαν πολλά πράγματα, τα οποία το Τάγμα θα έπρεπε να αλλάξει καθώς εισερχόταν πιο βαθιά στην Ορθοδοξία –και ήδη αυτή η αλλαγή είχε αρχίσει– αλλά φοβόταν ότι η πολύ ξαφνική και δραστική αλλαγή θα σκόρπιζε όλα όσα είχαν οικοδομήσει όλα αυτά τα χρόνια. Θα ήταν δυνατό να γίνουν δεκτοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποβάλλοντας τις λανθασμένες ιδέες και πρακτικές τους, χωρίς όμως να πρέπει να εγκαταλείψουν τις καλές τους ιδέες και τα καλά έργα τους;

Όρθιος μπροστά στον τάφο του π. Σεραφείμ με συγκρουόμενες σκέψεις γι’ αυτά τα θέματα, ο Ναθαναήλ ζήτησε τη βοήθειά του. πίστευε ότι ο π. Σεραφείμ είχε οδηγήσει την κοινότητά του ώς εδώ στην πορεία προς την Ορθοδοξία και τώρα τον ρωτούσε προς τα πού να πάει από εκεί που είχε φτάσει. Η προσευχή του, που την έκανε με πόνο καρδιάς, ήταν συγκεντρωμένη και έντονη και ακολουθήθηκε απροσδόκητα από μια θαυμάσια γαλήνη. Μέσα στην καρδιά του άκουσε τον π. Σεραφείμ να λέει: «Διάβασε Πράξεις 10». Μην έχοντας ποτέ πριν ακούσει μια φωνή με τέτοιο τρόπο, σκέφτηκε ότι το είχε φανταστεί. Αλλά η φωνή ξανάρθε, αυτή τη φορά πιο ξεκάθαρη: «Διάβασε Πράξεις 10».

Εκείνη τη στιγμή ο Ναθαναήλ δεν θυμόταν το περιεχόμενο εκείνου του κεφαλαίου των Πράξεων των Αποστόλων. Όταν το αναζήτησε αργότερα, η έννοια των λέξεων που είχε ακούσει έγινε σαφής. Το δέκατο κεφάλαιο των Πράξεων αναφέρεται στη μεταστροφή του εκατόνταρχου Κορνήλιου, ενός Ρωμαίου εθνικού. Ο Κορνήλιος περιγράφεται ως «ένας ευσεβής άνθρωπος, ο οποίος, μαζί με όλο το σπιτικό του, είχε φόβο Θεού και έδινε ελεημοσύνη στους ανθρώπους και προσευχόταν στο Θεό πάντοτε». Ο Θεός, που επιθυμούσε τη σωτηρία του, του παραχώρησε ένα όραμα, στο οποίο ένας άγγελος του είπε: «Οι προσευχές και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού». Κατόπιν ο απόστολος Πέτρος, που είχε δει κι αυτός ένα όραμα, ήρθε στον Κορνήλιο και στους φίλους του λέγοντας: «Αλήθεια, τώρα καταλαβαίνω ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις, αλλά δέχεται τον καθένα, σε όποιο λαό κι αν ανήκει, αρκεί να Τον σέβεται και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του».
 
Ακούγοντας και πιστεύοντας όλα αυτά που ο άγιος απόστολος Πέτρος ομολόγησε για το Χριστό, ο Κορνήλιος έλαβε το Άγιο Πνεύμα. Αναφερόμενος στον Κορνήλιο και τους φίλους του, ο απόστολος Πέτρος είπε: «Ποιος μπορεί να εμποδίσει να βαφτιστούν με νερό αυτοί που έλαβαν το Άγιο Πνεύμαόπως εμείς;». Σε αυτό το σημείο, ο απόστολος Πέτρος τους “διέταξε” να βαφτιστούν.
Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, ο Ναθαναήλ κατάλαβε ότι η περιγραφή του Κορνηλίου θα μπορούσε να εφαρμοστεί άμεσα στο Τάγμα του. Όπως ο Κορνήλιος, έτσι και οι αφιερωμένοι άνδρες και γυναίκες του τάγματος είχαν γίνει αποδεκτοί από το Θεό για τις ειλικρινείς προσευχές τους και είχαν οδηγηθεί στην αληθινή, την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, στην ολοκλήρωση όλων αυτών που ο Θεός είχε έρθει στη γη για να δώσει. Γενόμενοι ορθόδοξοι θα μπορούσαν να συνεχίσουν τα καλά έργα τους, τα οποία είχαν προσελκύσει αρχικά τη χάρη του Θεού.

Ο προβληματισμός του Ναθαναήλ είχε κατ’ αυτό τον τρόπο απαντηθεί με τρεις λέξεις από τον π. Σεραφείμ, ο οποίος συνέχιζε προφανώς να φροντίζει το Τάγμα από τον άλλο κόσμο. Σήμερα πολλές εκατοντάδες ανθρώπων από το Τάγμα –που τώρα καλείται «Αδελφότητα του Σωτήρα Χριστού»– και οι κοινότητές του έχουν προσχωρήσει σε αυτό που ο π. Σεραφείμ αποκαλούσε «σωτήρια μάνδρα» της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Χωρίς καθόλου να εγκαταλείψουν τα καλά τους έργα, έχουν αντίθετα βρει νέες, δημιουργικές διεξόδους για τον αρχικό ιεραποστολικό τους ζήλο, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού σε ένα ορθόδοξο πλαίσιο. Ορθόδοξες ιεραποστολές και βιβλιοπωλεία άνοιξαν σε όλη την Αμερική και στο εξωτερικό, ενώ τα καταφύγια, οι «Οίκοι Ραφαήλ», συνεχίζουν να παρέχουν στέγη και ακολουθίες για τις αγωνιζόμενες οικογένειες. Εικοσιτέσσερις άνθρωποι προερχόμενοι από το Τάγμα (συμπεριλαμβανομένων των παιδιών τους) έχουν ακολουθήσει το ζυγό της μοναστικής ζωής στην Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού και αλλού. Τριάντα τώρα υπηρετούν ως κληρικοί σε διάφορες ορθόδοξες δικαιοδοσίες και άλλοι προετοιμάζονται αυτή την περίοδο για χειροτονία.

[Περισσότερες λεπτομέρειες για την είσοδο του Αγίου Τάγματος MANS/Αδελφότητας του Σωτήρα Χριστού στην Ορθόδοξη Εκκλησία βλ. HieromonkJonahParrhausen, «Οι πύλες της μετανοίας», περιοδικό Again, vol. 23, no. 1 (2001), s. 23-26].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΟΟΔΕ:

(1) Πρόκειται για τον Αμερικανό ορθόδοξο ιερομόναχο π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), για τον οποίο μπορείτε να μάθετε στο σχετικό μας άρθρο["Ν": και ενότητα στο ιστολόγιό μας].

(2) Ιδιαίτερα το Η Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος [Orthodoxyandthereligionofthefuture], εκδόσεις «Μορφή Εκδοθείτω». Και στο διαδίκτυο, εδώ. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε ειλικρινή αναζητητή.

(3) Όταν ο συγγραφέας λέει «μυστικιστικό», προφανώς εννοεί Χριστιανισμό που διδάσκει την ένωση του ανθρώπου με το Θεό και όχι απλές «ηθικές αξίες» ή κάποια θεωρία «τιμωρίας» και «ανταμοιβής».

(4) Ονομάστηκαν έτσι από τον Αρχάγγελο Ραφαήλ, του οποίου το όνομα σημαίνει «ο Κύριος ιάται» (θεραπεύει), και ο οποίος εμφανίζεται στο βιβλίο Τωβίτ [της Παλαιάς Διαθήκης] ως άγγελος ιάσεως [σημ. π. Δαμασκηνού].

Δείτε επίσης:

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
A Different Light: Youthful Travelers in Contemporary America 
Travelers on the Way to the Light
New Age(ενότητα)
Ο πιτσιρικάς, ο άγιος και το λιοντάρι (η ιστορία του αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη - 4 Μαρτίου - σε κινούμενα σχέδια)

Killer prayer

$
0
0

Fr Seraphim, the priest of the Monastery of All Celtic Saints on Mull. Photo from here.

THE ORTHODOX MONASTERY OF ALL CELTIC SAINTS

Have you ever looked at your prayer book with the distinct feeling of ‘I hate you, I hate you, I hate you?’ Have you felt totally useless spiritually, unable to move forward for one tiny step? Do you, in fact, feel that you are going backwards, rather than advancing in any way; that your prayer life is worse today than yesterday, and definitely worse than a year ago? Well, in that case, rejoice, for this is the sure sign that your prayer is working.

I’ve met so many people this weekend… each with their personal story, personal challenges, personal sources of happyness and pain. Everywhere though, questions and worries concerning prayer take over the conversation in a matter of minutes. The basic thing people seem not to understand is that the point of prayer is not happiness – the reason we pray is not so that we feel happy and fulfilled.

By prayer, our saints say, we get closer to God; unfortunately, getting closer to God means we have to get closer to ourselves first, closer to our own hearts, because that is where Christ reveals Himself – and getting to know one’s own heart is nasty business; getting to know who you really are is never fun, never a fulfilling or comforting experience.

When your prayer kills you on the inside, let it. And give thanks. When your prayer exposes the small person that you are in front of your own conscience, let it. And give thanks. These years of pain, these years of staring at one’s prayer book and wondering how did one get so low and miserable, so utterly unable to control one’s thoughts, one’s feelings, one’s attention, one’s passions, these years when you go down in your own personal hell and you discover that this is where you belong, that there is nothing alive in you, nothing holy in you – these years are the years your prayer IS working. This is the time you’re keeping yourself open for God to strat re-creating you, re-shaping you into who you really are.

These are painful years, when nothing good seems to live in us, but these years will teach you so many things about yourself, things you would never learn otherwise. You learn your limitations, you learn humility, you learn repentance, you learn obedience, you learn not to judge, not to condemn – for, how could you judge and condemn anyone, when you yourself are spiritually dead and surviving only out of God’s love and mercy?

These years are the foundation for all your future years. I think about these years as the foundation to a house – my life. Make sure, make absolutely sure that you have a strong, healthy foundation; otherwise, no matter what you build on top of it, it will crumble sooner or later.

This prayer is just a stage, of course. When God sees that the foundation is ready, you will break through, and things will be different. Don’t despair and don’t give up – for now, just rejoice because you know your prayer is working. You’re gradually learning the truth about yourself, you’re gradually leaving behind the idolatric images of your self that you or those around you have built for years. As you leave these fake images behind, you’re getting closer to your real self, you gain knowledge about who you really are and, in time, this self-knowledge will be the foundation for knowledge and love for God.

Let this prayer kill you. It’s not you who’s dying, not your real self, but the fake and prideful self you’ve learnt to mistake for who you really are. Let this prayer kill this fake self, let this prayer help you discover your real name, your real personhood. Don’t get down from the cross of this prayer. Remember that after the Cross – and only after – Christ’s Resurrection awaits you: You, the real one.

Click:

The Orthodox Church in Great Britain: http://www.thyateira.org.uk/, http://www.antiochian-orthodox.co.uk/index.html


Orthodox England
British Orthodox Church
Early Christian Ireland
Great Britain of my heart

"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith
The Spirituality of the Celtic Church
CELTIC & ANGLIAN
St. Melangell, the Righteous Abbess of Wales
Orthodoxy In An English Village 


Travelers on the Way to the Light
Klaus Kenneth, the spiritual traveler
Strange, Yet Familiar: My Journey (by Bishop Kallistos (Ware), Bishop of Diokleia)

Harold II of England, the last Orthodox king of England

Περπατώντας με τα λιοντάρια &τους αγγέλους: οι άγιοι Γεράσιμος Ιορδανίτης &Μάρκος ο Αθηναίος (4 + 5 Μαρτίου)...

Τηλεταινία "Ο Άγιος"

$
0
0
Ο Άγιος  
Τηλεταινία για τους αφανείς αγίους που ζουν δίπλα μας, αλλά και για τους διαφορετικούς δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μαρίας Παστουρματζή, εκδόσεις Εν πλω.
Σχόλιο επισκέπτη στο 1ο επεισόδιο:
"Στην πραγματική ζωή λοιπόν, ο καθένας μας είναι υποψήφιος για να μπει σ'έναν από τους ρόλους του έργου! Απ'ό,τι φαίνεται δεν επιλέγουμε πάντα το σταυρό μας! Συγχαρητήρια στους δημιουργούς!"

Περί φυλακών & φυλακισμένων, εδώ (με πολλά links).
 

Άφθαρτο το σκήνωμα του οσίου Βησσαρίωνα 24 χρόνια μετά την κοίμησή του

$
0
0

 


Από εδώ.
Αναλλοίωτο παραμένει το σκήνωμα του οσίου Γέροντα Βησσαρίωνα του Αγαθωνίτου, 24 ολόκληρα χρόνια μετά από την κοίμησή του. .... Το χρονικό της εκταφής του αφθάρτου σκηνώματος του οσίου πατρός ημών Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου.

Η εξαιρετική συνέχεια (με φωτογραφίες) στο rodos-press.

 Image result for Άφθαρτο το σκήνωμα του όσιου Βησσαρίωνα 24 χρόνια μετά από την κοιμησή του

Για τα άφθαρτα λείψανα των αγίων δείτε στο: Ένας άγιος εντυπωσιακά άφθαρτος και στοΗ τεχνητή αφθαρσία των βουδιστών μοναχών και το μήνυμα του άφθορου λάμα Hambo Itigelov.

Lent in Narnia

$
0
0

Would C.S. Lewis have renounced Turkish Delight from Ash Wednesday to Easter?


Image result for narnia 

Ελληνικά δείτε:
O συγγραφέας των "Χρονικών της Νάρνια" C. S. Lewis και οι Ορθόδοξες επιρροές στο έργο του

In his short essay "Some Thoughts," C. S. Lewis examines the paradoxical fact that the Christian calendar is as full of feasts as it is fasts, as full of fasts as it is feasts.

How did the Christian faith come to have this unique "two-edged" character, a stance which is both world-affirming and world-denying? Lewis explains that on one hand "because God created the Natural — invented it out of His love and artistry — it demands our reverence." But at the same time, "because Nature, and especially human nature is fallen it must be corrected and the evil within it must be mortified."

But make no mistake, Lewis writes, its essence is good, and correction is "something quite different" from repudiation or Stoic superiority. And hence, Lewis argues, all true Christian asceticism will have "respect for the thing rejected" at its center. "Feasts are good," Lewis concludes, "though today we fast."

Lewis makes a similar point in his essay "A Slip of the Tongue," where he argues that in the life of a perfect believer, feasts "would be as Christian" as fasts.

Though today we fast, feasts are good. Feasts are, or should be, as Christian as fasts. These statements might serve as helpful signposts as we enter the seasons of Lent and Easter.

 

This two-edged, world-denying and world-affirming, stance is seen clearly in The Lion, the Witch and the Wardrobe in the Turkish Delight which Edmund is tempted with and in the delightful meal served up by the Beavers.

Early in the story, the White Witch creates a box filled with "several pounds" of Turkish Delight which Edmund greedily devours. Donald Glover has called Lewis's specific choice of Turkish Delight a master stroke, one made with clear intention. What would have been lost if the Witch had tempted Edmund with, for example, oatmeal and raisin cookies? Glover argues that Turkish Delight is "a highly overrated sweet," and Narnia fans who have gone in search of the candy may agree, wondering how Edmund could have fallen prey to the overly sugared confection. Surely the name promises more than the candy delivers, and this, perhaps, is Lewis's point. Furthermore, it is not just Delight but Turkish Delight, a title containing, as Glover has observed, "Oriental and romantic overtones," further promises left unfulfilled by the sticky goo.

Image result for narnia edmund 

Gilbert Meilaender, in a chapter appropriately titled "The Sweet Poison of the False Infinite," provides an analysis of the spell that the Witch's candy casts upon Edmund. As Meilaender explains, the phrase "the sweet poison of the false infinite" comes from Lewis's novel Perelandra and refers to any love of secondary things which has become inordinate. In Miracles, Lewis maintains that we are to offer the created things and pleasures of this world "neither worship nor contempt." Meilaender points out that the theme of inordinate loves is one to which Lewis often returns.

The Witch's magic candy is a sickly imitation of the wholesome food the children are served at the Beavers' house. There they eat boiled potatoes with "a great big lump of deep yellow butter" from which everyone can take "as much as he wanted." The main course is "good freshwater fish" followed by "a great and gloriously sticky marmalade roll" fresh from the oven and steaming hot. Afterwards, they each have a big cup of tea, push back their stools, and let out "a long sigh of contentment."

Lewis's point with the Turkish Delight is not that enjoying sweets is bad; in fact, his position is quite the contrary. Enjoyment of life's pleasures in all their variety and plenitude will be an essential quality of proper Narnian life. This was seen earlier in the tea that Mr. Tumnus provided for Lucy which included "a nice brown egg, lightly boiled, for each of them, and then sardines on toast, and then buttered toast, and then toast with honey, and then a sugar-topped cake." Meilaender points out that in both his fiction and non-fiction, Lewis suggests over and over that "to be fully human involves a certain stance toward the things of creation," one of deep enjoyment but not slavish adoration.

Lewis's devil Screwtape explains the situation to his young nephew this way: "Never forget that when we are dealing with any pleasure in its healthy and normal and satisfying form, we are, in a sense, on the Enemy's ground. … He made the pleasures. … All we can do is to encourage the humans to take the pleasure which our Enemy has produced, at times, or in ways, or in degrees, which He has forbidden."

Thescrewtapeletters.jpg
 
In his essay "First and Second Things," Lewis elaborates on this point, writing:

By valuing too highly a real but subordinate good, we … come near to losing that good itself. The woman who makes a dog the center of her life loses, in the end, not only her human usefulness and dignity but even the proper pleasure of dog-keeping. … Every preference of a small good to a great, or a partial good to a total good, involves the loss of the small or partial good. … You can't get second things by putting them first; you can get second things only by putting first things first.

These real but subordinate goods come in endless variety besides the sorts of activities which are typically given up for Lent, things like eating sweets, smoking, or drinking Coke. Human curiosity, for example, is one of these real goods which must have its ordinate place. We see its proper role in the lives of the four Pevensies when they decide to explore the Professor's house. As the narrator tells us, "That was how the adventures began." The Professor's house is described as having a whole series of rooms lined with books, an indicator of the goodness of curiosity in its proper place in the Professor's life and vocation.

It was not always like this. In The Magician's Nephew, Digory's healthy sense of curiosity became inordinate as he forcibly made Polly stay in Charn while he struck the mysterious bell to find out what would happen. As Jonathan Rogers has noted, here Digory shows "an excessive desire for knowledge." It is fitting that at this point Polly tells Digory he looks just like his Uncle Andrew.

But lest we react too strongly and reject curiosity or any other created thing altogether, Lewis also includes in The Magician's Nephew one of the most awe-inspiring creation scenes in all of literature, as Aslan sings Narnia into existence—each star, stag, bird, and blade of grass. You may choose to despise the things of this world, Lewis seems be saying, but know that they came from the Creator's loving hand with a very different relationship in mind.

"A properly Christian view of things requires more than a right relationship to the things of heaven," Jonathan Rogers writes. "It requires a right relationship to the things of earth too." Rogers concludes that "by allowing the reader to watch the creation of another world, C. S. Lewis evokes an appropriate awe and delight in the things of this world."

As we enter into the season of Lent, it might be helpful to see these 40 days not so much a time of renunciation (unless, of course, we have things to renounce) but a time of reordering, a time to slow down, step back, and carefully examine the things we have actively made or passively allowed to become the first things and second things in our lives.

Devin Brown is a Lilly Scholar and a Professor of English at Asbury University. He is the author of Inside Narnia (2005), Inside Prince Caspian (2008), and Inside the Voyage of the Dawn Treader (2010).

Click:

C. S. Lewis: An Anonymous Orthodox?

Get Real for Lent
broom makers sepia 

According to St. Basil, God is the “only truly Existing.” Our own existence is a gift from God who is our Creator. None of us has “self-existing” life. We exist because God sustains us in existence – in Him we live and move and have our being (Acts 17:28).
Sin is the rejection of this gift of God – a movement away from true existence.

+++

Much of our attention in the modern world is engaged seemingly with things that have no “true existence.” We engage with illusions, with digital constructs. Our economy allows us to escape the normal necessities such as seasonal scarcity or other mundane concerns. We are increasingly removed from the very environment in which we naturally live.

It is said that astronauts, after spending a prolonged time in space, have lingering effects of zero-gravity. Our bodies are made for gravity and require its constant pull for everything from muscle tone to bone density. But we now live in situations in which many forms of natural “gravity” have been reduced or removed. What effect does the long-term ability to have almost any food at any time of year have on the human body? As someone who has spent the better part of my life at a desk, I can attest to the effect of a sedentary existence. My lower back, my range of motion, the flexibility of my joints are all consistent with the modern white-collar worker.

What effect do such things have on the soul? For the soul requires “gravity” as well. Plato stated in his Republic, that all children should learn to play a musical instrument because music was required for the right development of the soul. We give far too little thought to such things, assuming that no matter what environment we live in, our inherent freedom of choice remains unscathed and we can always decide to do something different, or be something different.

I could decide to run a marathon tomorrow, but I know that the first quarter-mile would leave me gasping for breath and exhausted. You cannot go from 40 years at a desk to the demands of a marathon – just because you choose to do so.

 
Photo from here

And so we come to Great Lent.

Some see this season of the year as a spiritual marathon. They rise from their sedentary spiritual lives, set off in a sprint and fail before the first week is out. The failure comes in anger, self-recrimination, even despondency.
The first year that I “chose” to fast in the Orthodox manner (it was 4 years before I was received into the Church), the priest I discussed the fast with said, “You can’t keep the fast.” I argued with him until I realized his wisdom.
“Do something easier,” he told me. “Just give up red meat.”
“What about chicken?” I asked.

“Nope. Eat chicken. Eat everything except beef and pork. And pray a little more.”

And so I returned to my Anglican life, a little disappointed that my zeal had made such a poor impression. But my family accepted the proposal and we ate no red meat for Lent. It was, in hindsight, the best Lent my family had ever had. No longer were we musing over “what to give up for Lent,” and instead accepted a discipline that was given to us.

In subsequent years that same priest (who is now my godfather) increased the discipline. And we were ready for it. It is interesting to me, however, that my first experience of an Orthodox fast was being told not to be so strict. The “strict” part was learning to do what I was told. That is sometimes the most difficult fast of all.

Lent is a time to “get real.” Not eating some things is actually normal. In our modern world we have to embrace a natural “gravity” that we could easily leave behind – at least, we have to do this if we want to avoid an atrophy of the soul.

In 2000, the average American ate 180 pounds of meat a year (and 15 pounds of fish and shellfish). That was roughly a third more than in 1959. Scarcity is not an issue in our diet. Our abundance is simply “not real,” and the environment frequently shows the marks of the artificial nature of our food supply. But we have no way of studying what is going on with our souls. What I know to be true is that – as goes the body – so goes the soul. Those who engage the world as consumer are being consumed by the world to an equal measure.

And so we get real.
Getting real means accepting limits and boundaries. Our culture is a bubble of make-believe. It rests on an economy of over-consumption. The crash of 2008 came close to a much greater disaster and could have easily gone into free-fall. Many fail to understand just how fragile our lives truly are. In the season of Lent (and on all the fasting days of the year) we embrace the fragility of our lives. We allow the world to say “no” and take on extra burdens and duties. It is worth keeping in mind that such things do not make us spiritual heroes, first they have to make us human.

About Fr. Stephen Freeman
Fr. Stephen is a priest of the Orthodox Church in America, serving as Rector of St. Anne Orthodox Church in Oak Ridge, Tennessee. He is also author of Everywhere Present and the Glory to God podcast series.

Click:
 

Chinese Marriages in Greece / in Crete – 在希臘的中國婚禮上 / 克里特島。

$
0
0

A gift, to our Chinese friends who have chosen Crete - or Greece generally - as the ideal location for their marriage ceremony.

 santorini wedding
Photo from here

Aside from the sun and the sea, the hospitable people and the ancient monuments, our homeland, Greece, has been blessed with yet another treasure : an even more beautiful and far more precious one.  
We Greeks share this treasure, with millions of people all over the world and it is our gift to our Chinese brethren as well - especially those who live in our country or who have chosen it as the place to have their wedding.
This treasure is the ancient and authentic form of Christianity. It is the faith that Jesus Christ Himself had taught; it is the Church that He had founded - the Church that has not ceased to exist and continues to bring man into communion with God, throughout the ages.
We refer to it as the Orthodox Church. 
It has been the faith of the Greeks for almost 2000 years, but it is also the faith of many other peoples; it even has faithful and Saints, in the heart of China.
This faith is what we cherish most of all, and it is our heartfelt desire to share it with all the world. 
After all, Jesus Christ belongs to all the world.
 Chinese Orthodox Church

We invite you with love, to click on the following titles:

"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith
Orthodox martyrs blood, saints and spiritual agonists in China 
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of Shanghai & San Francisco
Travelers on the Way to the Light


谢谢
 
935011_3154477118367_789904571_n
Photo from here

Επείγον ψήφισμα για Σαουδάραβα - 1.000 μαστιγώσεις επειδή “πρόσβαλε το Ισλάμ” !!!

$
0
0
Δραματική έκκληση από τη σύζυγό του Ενσάφ Χαϊντέρ
 
 
Αγαπητά μέλη του Avaaz,
Ήταν δεμένος χειροπόδαρα και με το πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πόνο, για να το βλέπουν όλοι. Είναι αβάστακτο να σκέφτομαι πως μαστίγωσαν το σύζυγό μου ξανά και ξανά 50 φορές.Τώρα μαθαίνω ότι μπορεί ακόμα και να τον εκτελέσουν – μπορείς όμως να με βοηθήσεις να τον σώσω!

Με λένε Ενσάφ Χαϊντέρ και ο Ράιφ είναι ο σύζυγός μου. Πέρσι καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση και 1.000 μαστιγώσεις γιατί λένε πως “πρόσβαλε το Ισλάμ” – το έγκλημά του ήταν ότι εξέφρασε την άποψή του σε ένα blog. Ο Ράιφ είναι ήσυχος άνθρωπος και στοργικός πατέρας – λείπει τόσο πολύ στα τρία μας παιδιά και σε εμένα και πλέον φοβόμαστε για τη ζωή του.


Όμως η Γερμανία θα μπορούσε να μας βοηθήσει να τον ελευθερώσουμε:
σε 48 ώρες, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, Υπουργός Οικονομίας και Ενέργειας της Γερμανίας, θα επισκεφτεί τη Σαουδική Αραβία – και αν χρησιμοποιήσει την επιρροή και πάρει θέση για τον Ράιφ, μπορεί να πιέσει τους Σαουδάραβες ηγέτες να επανεξετάσουν την υπόθεση.


Ζήτησα προσωπικά βοήθεια από τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Όμως η φωνή μου μόνη της δεν είναι αρκετή για να ακουστεί.Γι’ αυτό σας ζητάω να στηρίξετε την έκκλησή μου έτσι ώστε φτάνοντας στη χώρα να νιώσει μια τεράστια παγκόσμια πίεση και να διαπραγματευτεί την αποφυλάκιση του Ράιφ.Ένωσε τη φωνή σου με τη δική μου και διάδωσέ το στους πάντες:

https://secure.avaaz.org/el/free_raif_badawi_loc/?bWdvGhb&v=54813
Πριν μερικά χρόνια, ο σύζυγός μου Ράιφ Μπαντάουι ξεκίνησε ένα blogμε τίτλο “Ελεύθεροι Προοδευτικοί Σαουδάραβες”. Ήθελε να γράφει για την πολιτική και τη θρησκεία, και να αναλύει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Όμως το δικαστήριο της Σαουδικής Αραβίας τον κατηγόρησε για προσβολή του Ισλάμ–- κάτι που επιφέρει βαριές τιμωρίες. Επιπλέον η ποινή του Ράιφ δεν έχει αντίκτυπο μόνο σε αυτόν: το δημόσιο μαστίγωμά του στέλνει ένα προειδοποιητικό μήνυμα σε οποιονδήποτε θέλει να εκφράσει παρόμοιες απόψεις. 

Με τον Ράιφ γνωριστήκαμε πριν από 15 χρόνια. Παντρευτήκαμε δύο χρόνια αργότερα και σύντομα έμεινα έγκυος στο πρώτο μας παιδάκι. Όταν το 2008 ο σύζυγός μου είχε προβλήματα με τις αρχές, μας ζήτησε να εγκαταλείψουμε τη χώρα: ταξιδέψαμε μέσω Αιγύπτου στον Λίβανο και καταλήξαμε στον Καναδά, όπου δώθηκε ασυλία σε μένα και τα παιδιά μου. Αλλά δεν μπορούμε απλά να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια – θέλουμε τον Ράιφ πίσω, μαζί μας!  

Πολλοί άνθρωποι στη χώρα μου ζητούν μεταρρυθμίσεις και το διεθνές ενδιαφέρον για τη δοκιμασία του Ράιφ αυξάνεται διαρκώς. Ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ έχει ήδη δηλώσει ότι θα ασχοληθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του. Πρόσθεσε τη φωνή σου στην έκκλησή μου – το κάλεσμά μας για βοήθεια μπορεί να απελευθερώσει τον σύζυγό μου:

https://secure.avaaz.org/el/free_raif_badawi_loc/?bWdvGhb&v=54813

Με βαθιά ευγνωμοσύνη,
Ενσάφ κι ολόκληρη η ομάδα του Avaaz.

Περισσότερες πληροφορίες:

 Η σύζυγος του blogger Ράιφ Μπαντάουι τονίζει ότι η κατάσταση της υγείας του έχει επιδεινωθεί πολύ (Τα Νέα)
http://www.tanea.gr/news/world/article/5204119/h-syzygos-toy-mplogker-raif-mpantaoyi-tonizei-oti-h-katastash-ths-ygeias-toy-exei-epideinwthei-poly/

18 Νομπελίστες στο πλευρό του Ραΐφ Μπαντάουι (Lifo)

http://www.lifo.gr/now/world/58831

Τον λένε Ραϊφ Μπαντάουι και κάθε Παρασκευή θα τον μαστιγώνουν 50 φορές (Huffington Post Greece)
http://www.huffingtonpost.gr/2015/01/16/raif-badawi-mastigonoun_n_6484674.html

Ο Σαουδάραβας μπλόγκερ Ράιφ Μπαντάουι μπορεί να ξαναδικαστεί και να αποκεφαλιστεί, υποστηρίζει η οικογένειά του - Saudi blogger Raif Badawi could be retried and beheaded, say his family (The Guardian)

http://www.theguardian.com/world/2015/mar/01/raif-badawi-could-be-retried-and-beheaded-family-ensaf-haidar-apostasy

O Ράιφ Μπαντάουι, Σαουδάραβας μπλόγκερ που καταδικάστηκε σε 1.000 μαστιγώσεις, μπορεί να αντιμετωπίσει τη θανατική ποινή - Raif Badawi, the Saudi Arabian blogger sentenced to 1,000 lashes, may now face death penalty (The Independent)

http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/raif-badawi-the-saudi-arabian-blogger-sentenced-...

Η σύζυγος του μπλόγκερ Μπαντάουι κάνει έκκληση στον Γερμανό Ζίγκμαρ Γκάμπριελ για βοήθεια - Blogger Badawi’s wife appeals for help from Germany’s Sigmar Gabriel (Deutsche Welle)
http://www.dw.de/blogger-badawis-wife-appeals-for-help-from-germanys-sigmar-gabriel/a-18288173Συνέντευξη με την Ενσάφ Χαϊντέρ, σύζυγο του φυλακισμένου Σαουδάραβα μπλόγκερ Ράιφ Μπαντάουι - Q&A: Ensaf Haidar, wife of jailed Saudi blogger Raif Badawi (Macleans)http://www.macleans.ca/news/canada/qa-ensaf-haidar-wife-of-jailed-saudi-blogger-raif-badawi/ 

Το μαστίγωμα του Ράιφ Μπαντάουι στη Σαουδική Αραβία είναι μία ‘βάναυση και απάνθρωπη πράξη’ (Διεθνής Αμνηστία) - Flogging of Raif Badawi in Saudi Arabia ‘vicious act of cruelty’ (Amnesty)
http://www.amnestyusa.org/news/news-item/flogging-of-raif-badawi-in-saudi-arabia-%E2%80%98vicious-act-of-cruelty

Ο Σαουδάραβας μπλόγκερ Ράιφ Μπαντάουι καταδικάζεται σε 10 χρόνια φυλάκιση - Saudi blogger Raif Badawi gets 10 year jail sentence (BBC)
http://www.bbc.com/news/world-middle-east-27318400 

*********
 
"Ν": Παρακαλώ, υποστηρίξτε το και, αν θέλετε, επισκεφτείτε την ενότητά μας Ισλάμκαι το ιστολόγιο Έλληνες αποστάτες από το Ισλάμ.

“Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”. Η μαρτυρία ενός παιδιού σκλάβου στις φυτείες...

$
0
0

Image result for σοκολατα
Η φωτο από εδώ, όπου πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα (μπείτε)

mixanitouxronou.gr

“Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”. Η μαρτυρία ενός παιδιού σκλάβου στις φυτείες που προμηθεύουν κακάο τις βιομηχανίες της δύσης. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα.


Το 1528, ο Ερνάν Κορτές, ο εξερευνητής που κατέκτησε το Μεξικό, έφερε στην Ισπανία το δέντρο “Theobroma cacao”, το αγαπημένο κακαόδεντρο των Μάγια και των Αζτέκων.
Οι Ισπανοί επεξεργάστηκαν τους καρπούς του δέντρου, πρόσθεσαν ζάχαρη και το γευστικότατο ρόφημα επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη.
Τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε η πρώτη μπάρα σοκολάτας, απ’ τον Ολλανδό Conrad von Houten.
Πλέον, οι φυτείες κακάο αποτελούσαν μία απ’ τις σημαντικότερες πηγές πλούτου για τους Ευρωπαίους, που είχαν επεκτείνει την κυριαρχία τους σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Αφρική.
Το 1880 οι Πορτογάλοι οργάνωσαν τις πρώτες φυτείες κακάο στην Αφρική, στο νησί Σάο Τομέ και Πρίνσιπε.
Η δουλεία είχε καταργηθεί το 1875, αλλά στις φυτείες κακάο ο χρόνος φαίνεται ότι κυλούσε πιο αργά, καθώς οι συνθήκες εργασίας δεν άλλαξαν καθόλου.
Κάθε χρόνο πέθαινε το 11% των εργατών, περισσότεροι από τους οποίους είχαν απαχθεί απ’ την Αγκόλα και δούλευαν παρά τη θέλησή τους. 




Η καλλιέργεια του κακάο επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Αφρική και πολλές μικρές, οικογενειακές φάρμες που της διαχειρίζονταν οι ίδιοι οι Αφρικανοί άρχισαν να εμφανίζουν κέρδη.
Με την παγκόσμια οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930, τα κέρδη εξαφανίστηκαν και απέμειναν πολύ λιγότερες φυτείες κυρίως στην Ακτή Ελεφαντοστού και την Γκάνα.
Στα μέσα του 2ου αιώνα, τα αφρικανικά κράτη άρχισαν να εκσυγχρονίζονται, να αποκτούν την ανεξαρτησία τους και η “ανεπίσημη” δουλεία εξαλείφθηκε.


Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο κόσμος.
Το 2000, μια σειρά από δημοσιογραφικές έρευνες αποκάλυψαν ότι η δουλεία “ζει και βασιλεύει” στις φυτείες κακάο. Και αυτοί οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν είναι ενήλικοι, αλλά παιδιά που πουλιούνται απ’ τις οικογένειές τους και πολλά πεθαίνουν, πριν προλάβουν να ενηλικιωθούν. 



Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο
μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά
των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα.
 


Οι σύγχρονοι σκλάβοι της σοκολάτας
 

Η UNICEF υπολογίζει ότι περίπου μισό εκατομμύριο παιδιά εργάζονται σε φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού, που από τη δεκαετία του ’70 διατηρεί την παγκόσμια πρωτιά στις εξαγωγές κακάο.
Οι ηλικίες των εργατών κυμαίνονται από 5 μέχρι 16 και προέρχονται ως επί το πλείστον απ’ τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, όπως είναι η Μπουργκίνα Φάσο και το Μάλι.
Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα.
Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί τους πολύτιμους καρπούς.
Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδί χωρίς σημάδια στο σώμα του, από τραυματισμούς με τα μαχαίρια.
Μερικά έχουν χάσει ακόμα και τα χέρια τους, εξαιτίας μίας και μόνο κακώς υπολογισμένης κίνησης.
Όταν μάθουν να χρησιμοποιούν τα θανατηφόρα εργαλεία της “δουλειάς” τους, έχουν να αντιμετωπίσουν άλλους κινδύνους.
Καθημερινά, χρησιμοποιούν τοξικές ουσίες για να ραντίσουν τις φυτείες, χωρίς ίχνος προστασίας.


Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, 

με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί 
τους πολύτιμους καρπούς
 

Τα παιδιά-δούλοι ονειρεύονται μόνο να αποδράσουν
 

Όταν τελειώνει η δουλειά της ημέρας, πολλές ώρες αφότου έχει πέσει το σκοτάδι, τα παιδιά τρώνε το φαγητό που τους αναλογεί: καλαμπόκι και μπανάνες. Είναι τα φθηνότερα τρόφιμα που κυκλοφορούν και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες παιδιών σε ανάπτυξη.


Η πλάτη του Ντρίσα, σακατεμένη απ'τα χτυπήματα 


Το βράδυ κοιμούνται πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα ξημερώματα αρχίζουν πάλι τη δουλειά.
Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα.
Έχουν γίνει ελάχιστες ενέργειες για την καταπολέμηση της σύγχρονης παιδικής δουλείας.
Δημιουργήθηκε ένα τυπικό πρωτόκολλο, που αν και ζητά την κατάργηση της παιδικής εργασίας, δεν επέβαλε καμία νομική μεταρρύθμιση.
Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι ο βασικός παραγωγός κακάο για γίγαντες όπως η Cadbury, η Hershey’s κι η Nestle.
Συνεργάζονται πολύ διστακτικά με τις έρευνες της UNICEF, αρνούνται να αποκαλύψουν από που παίρνουν το κακάο τους.
Απαγόρευσαν να υπάρχει ταμπέλα στα προϊόντα που θα ξεχώριζε αυτά που είχαν παραχθεί νόμιμα από αυτά που βασίζονταν σε παιδική εργασία, γιατί φοβήθηκαν ότι θα ξεκινούσε ένα γενικό μποϊκοτάζ προς όλα τα προϊόντα κακάο.
Καμία ετικέτα όμως δεν θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα με τα λόγια του νεαρού Ντρίσα, που έζησε για χρόνια ως σύγχρονος σκλάβος:
“Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”.


Και:

Σύγχρονοι σκλάβοι στην Αφρική
Σκλάβες για σεξ στην Ευρώπη - Μαύρες σκλάβες στην Ελλάδα!

Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Ακτή ΕΛεφαντοστού
Για την παιδική εργασία εδώ& εδώ.

Το Κουτί Της Πανδώρας - FACEBOOK ή FAKEBOOK;

$
0
0

Απομονωμένος, ταπεινωμένος & δυστυχισμένος, ο σύγχρονος άνθρωπος ενθαρρύνεται να ειδωλοποιεί και να λατρεύει τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι έτσι ανακτά τη χαμένη του αξιοπρέπεια.
Καταργεί τον ιδιωτικό του χώρο, αυτοπροβάλλεται ναρκισσιστικά με μια ψευδαίσθηση παγκόσμιας διασημότητας και, επιπλέον, έχει ένα οχυρό, δήθεν απαραβίαστο, απ'όπου μπορεί να εξαπολύει την καταπιεσμένη κακία και το δηλητήριο που έχουν συσσωρευτεί μέσα του σε όλη του τη ζωή - μια ζωή χωρίς πνευματική θεραπεία, μια ζωή χωρίς εκκλησιασμό (= συνάντηση με τους άλλους), μια ζωή χωρίς Χριστό.
Ο άνθρωπος είναι "ένας ήλιος, ένας μικρός θεός μέσα στη λάσπη" (έτσι τον χαρακτηρίζει ο σύγχρονος άγιος, και πανεπιστημιακός, Ιουστίνος Πόποβιτς). Όμως για να λάμψει χρειάζεται την αγάπη και το Χριστό και τη θεραπεία των τραυμάτων του.
Λίγα από τα πολλά - εκτός των άλλων - που προκαλεί η αλόγιστη ζωή στον πλανήτη του Facebook. Φυσικά, στη ζούγκλα του Fb - όπως και στον ωκεανό της μπλογκόσφαιρας - υπάρχουν και αληθινοί ταξιδευτές, καθώς και ιεραπόστολοι, που συχνά μάλιστα διακινδυνεύουν. Ευτυχής όποιος τους ανακαλύπτει...



Δείτε επίσης, αν θέλετε:  Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!

Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Πατέρας της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου

$
0
0

"Ν": Με την παρούσα ανάρτηση αρχίζουμε το αφιέρωμά μας στη Σύνοδο του 1368, τη θεωρούμενη από πολλούς (και από εμάς) ως 9η Οικουμενική Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Περί της 8ης Οικουμενικής Συνόδου δείτε σχετικά εδώ (σχετική ενότητα στο ιστολόγιό μας εδώ).


Δείτε επίσης:
2η Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής: του αγίου Γρηγορίου Παλαμά
Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο ειρηνοποιός επίσκοπος & θεολόγος του Φωτός
Η συμβολή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στον Ησυχασμό
Οι Κυριακές της Μ. Σαρακοστής και πού είναι αφιερωμένες
8 Μαρτίου: Λίγα λουλούδια για την Ημέρα της Γυναίκας!...

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Πατέρας της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί! Η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά συμπίπτει με την 14η Νοεμβρίου. Η Σύνοδος όμως του 1368, η οποία διακήρυξε εις τον κόσμο την αγιότητα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, λόγω των θαυμάτων τα οποία εποίει και όχι λόγω της παιδείας του, ούτε λόγω των συγγραμμάτων του, που είναι το υψηλότερο στην εποχή του επίτευγμα, αλλά και στην κορυφή συγχρόνως της αγιοπατερικής θεολογικής παραδόσεως, μετέφερε τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εις την Β΄ Κυριακή των Νηστειών. Είναι μία πράξις συμβολική και αποφασιστική, διότι η σημερινή ημέρα τιμάται από τους Ορθοδόξους όλου του κόσμου ως επέκταση και προέκταση της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Είναι συνέχεια της νίκης της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού και εν Χριστώ κοινωνίας εναντίον της πλάνης. Δεν είναι νίκη προσώπων εναντίον άλλων προσώπων, δεν είναι νίκη παρατάξεων εναντίον άλλης παρατάξεως η άλλων παρατάξεων, αλλά είναι η νίκη της Πίστεως. Ο θρίαμβος της Πίστεως ως τρόπου σκέψεως, ως τρόπου ζωής και εμπειρίας αγιοπνευματικής, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο εις την θέωση. Είναι νίκη δηλαδή της σωτηρίας, την οποία εισήγαγε στην ιστορία ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, άσαρκος εις την Παλαιά Διαθήκη και ένσαρκος εις την Καινή Διαθήκη.

Για να κατανοήσουμε τη σημασία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τον οποίο εις τον τίτλο της αποψινής ομιλίας ονομάζουμε Πατέρα της 9ης Οικουμενικής Συνόδου, θα ήθελα να οριοθετήσουμε τα συστατικά του τίτλου αυτού.

Η Προσωπικότητα του Αγίου

Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1296 και σπούδασε φιλοσοφία, κυρίως αριστοτελική, σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν έδινε δεκαεξαετής τις εξετάσεις του εις το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, ο μεγάλος λόγιος ο Θεόδωρος Μετοχίτης ενθουσιασμένος να του πει: «Παιδί μου, ούτε ο ίδιος ο Αριστοτέλης θα μπορούσε να εκφραστεί κατά καλύτερο τρόπο».

Θεολογία ο Άγιος Γρηγόριος εσπούδασε εις την Θεολογική Σχολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν ήταν κάποιο ίδρυμα κρατικό, διότι η Θεολογική Σχολή είναι το μοναστήρι, είναι το (κοινοβιακό) μοναστήρι. Μέσα στο μοναστήρι ο Άγιος Γρηγόριος έγινε Θεολόγος. Μέσα από την άσκηση και την πνευματική ζωή. Εις το Παπίκιον Όρος, μεταξύ Μακεδονίας και Θράκης, στο Άγιον Όρος και στην Βέροια, με τη αυστηροτάτη άσκησή του. Πέντε ημέρες της εβδομάδος ήταν απομονωμένος εις την αναχωρητική άσκηση, την βαρειά άσκησή του, και δύο ημέρες κατέβαινε για να συζητήσει με το μοναστικό σώμα τα προβλήματα, να μετάσχει δηλαδή στην κοινωνική εν Αγίω Πνεύματι ζωή των συμμοναστών του.

Ο Άγιος Γρηγόριος αναδείχθηκε σε μέγα Θεολόγο της Εκκλησίας, διότι είχε τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Ήταν ο Θεολόγος της ασκήσεως, της μετανοίας, και όχι ο Θεολόγος των πτυχίων και των πανεπιστημιακών τίτλων. Επιτρέψτε μου να το πω. Με αξίωσε ο Θεός, το λέγω γιατί τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο της ζωής μου, δεν ξέρω πόσο ο Θεός θα μ’ αφήσει στον κόσμο, αγγίζω τα εβδομήντα. Λέγω συνήθως, όσα πτυχία και να έχουμε δεν μας καταξιώνουν ως Θεολόγους. Με τη Χάρη του Θεού έχω πέντε πανεπιστημιακά διπλώματα, τρία πτυχία και δύο «Ντοκτορά», διδακτορικούς τίτλους, διδακτορικό Θεολογίας και Φιλοσοφίας - Ιστορίας, αυτά σε ξένο Πανεπιστήμιο. Γιατί τα είπα αυτά; Για να επαναλάβω αυτό που αρέσκομαι να λέγω συνήθως, ότι όλα αυτά, οι τίτλοι και τα πτυχία είναι μηδέν και κάτω του μηδενός, μηδέν και κάτω του μηδενός, ένα τίποτα. Εκείνο, το οποίο χρειάζομαι και μάλιστα ως Κληρικός, είναι μια αχτίδα της Χάριτος του Θεού. Λίγη Χάρη Θεού χρειάζομαι, για να ανταποκριθώ εις τις απαιτήσεις του διακονήματος και λειτουργήματός μου, και σ’ αυτό πιστεύω ότι θα συμφωνούν όλοι οι σεβαστοί συνάδελφοι εν Χριστώ, που είναι στο Άγιον Βήμα.

Έγινε, λοιπόν, μ’ αυτήν την Θεολογία συνεχιστής των Αγίων Πατέρων, ως Θεολόγος κατεξοχήν της παραδόσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εντάχθηκε σε μια σκυταλοδρομία του Αγίου Πνεύματος, η οποία αρχίζει με τους Αποστόλους, τους Αποστολικούς Πατέρες, με πρώτον τον Άγιο Ιγνάτιο Αντιοχείας, συνεχίζεται με τον Άγιο Ειρηναίο, με τον Άγιο Κυπριανό [Καρχηδόνας], φθάνει στο Μέγα Αθανάσιο, τους Καππαδόκες Πατέρες, τους Κυρίλλους, των Ιεροσολύμων και της Αλεξανδρείας, και συνεχίζεται αυτή η σκυταλοδρομία με τον Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Μέγα Φώτιο τον 9ο αιώνα, για να κορυφωθεί τον 14ο αιώνα στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και εν συνεχεία στους αγίους Κολλυβάδες Πατέρες, τους ησυχαστές του 18ου αιώνα.

Από την άλλη πλευρά, Φώτιος, Γρηγόριος Παλαμάς και Μάρκος Ευγενικός είναι στην ευθεία γραμμή της παραδόσεως, η οποία προέβαλε τους αγίους Πατέρες, την σκέψη τους και την βιοτή τους απέναντι στην αλλοτριωμένη και διεστραμμένη Δυτική Χριστιανοσύνη. Παρ’ όλα αυτά, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -ο Θεός το επέτρεψε, για να τον δυναμώσει περισσότερο- έγινε και ομολογητής της πίστεως. Κατηγορήθηκε ως καινοτόμος και μάλιστα ως αιρετικός. Αυτή ήτανε η κρίση του 14ου αιώνος. 


 

Μετά την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο (691/2) έχουμε τέτοια παραδείγματα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, από τα τέλη του 7ου αιώνος και εξής. Οι Άγιοι να θεωρούνται ως καινοτόμοι, οι Άγιοι να θεωρούνται ως αιρετικοί, διότι δεν συμφωνούσαν με μια πολιτική Θεολογία, η οποία είχε διαδοθεί, με Ιεράρχες και Θεολόγους, οι οποίοι προσπαθούσαν να τα έχουν καλά με την εξουσία, για να καρπούνται οφέλη γήινα και προσωρινά. Το 1343 εφυλακίσθη ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη φυλακή των ανακτόρων και το 1344 καταδικάσθηκε σε ακοινωνησία!Σύνοδοι είχαν καταδικάσει παλαιότερα τον Ιερό Χρυσόστομο, (σκεφτείτε τον ιερό Χρυσόστομο!) δύο φορές σε εξορία, ώστε να πεθάνει στην εξορία. Ανάλογες Σύνοδοι κατεδίκασαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, γιατί δεν ήταν πρόθυμος να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών του εκκλησιαστικού χώρου και της πολιτείας. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, αγαπητοί αδελφοί, Σύνοδοι που θεωρούνται Ορθόδοξοι, να αθωώνουν τους ενόχους και να καταδικάζουν τους Αγίους. Αυτό το φαινόμενο, που σημαίνει διαστροφή της Παραδόσεως εκ μέρους των, που αποκαλύπτει την εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού χώρου, θα συνεχίζεται όσο υπάρχει η αμαρτία, και φοβερά αποστασία, μέσα στο ράσο. Έτσι, λοιπόν, -θα μου επιτρέψετε παρενθετικά- να προσθέσω κάτι: Συνήθως λέγουν κάποιοι, και δεν είναι άστοχο το ερώτημα, γιατί δεν συμμετέχουν και οι λαϊκοί, μέλη και αυτοί του Σώματος του Χριστού, εις τας Συνόδους της Εκκλησίας. Οι Άγιοι Πατέρες τα έχουν διατάξει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε δεν χρειάζεται ούτε εμείς οι πρεσβύτεροι, ούτε οι λαϊκοί να συμμετέχουμε στις Συνόδους. Διότι τότε θα αρχίσει το ερώτημα: γιατί αυτός και όχι εγώ!

Ο Επίσκοπος μετέχει στη Σύνοδο, μεταφέροντας σ’ αυτήν αυτούσια τη γνώμη του ποιμνίου του. Όταν, λοιπόν, κάθε Επίσκοπος μέσα στη Σύνοδο εκφράζει την γνώμη της τοπικής του εκκλησίας, τότε συμμετέχει σ’ αυτήν, έμμεσα, και το πλήρωμά της. Φτάσαμε όμως σε καταστάσεις, αγαπητοί αδελφοί, που άλλη είναι η γνώμη του λαού, άλλη είναι η γνώμη των πρεσβυτέρων, του κλήρου του ευρυτέρου, άλλη είναι η γνώμη των Επισκόπων και τελικά άλλα αποφασίζουν οι Σύνοδοι. Αυτή είναι η κακοτυχία, η οποία μας δέρνει. Και θα μου επιτραπεί ταπεινά να υποβάλω γονυπετής, την παράκλησή μου στην Ιερά Σύνοδο. Ας πνεύσει και σ’ αυτήν ένας αέρας Πατερικός. Ας γίνει και στη Σύνοδό μας μία αναγέννηση, Πατερική όμως και Αποστολική και Προφητική. Κι ας ακούει τη φωνή του ποιμνίου -η Σύνοδος-, διότι θα έλθει εποχή, όπου οι αταξίες που συμβαίνουν στο πεζοδρόμιο καθημερινά, θα εισέλθουν και μέσα στην Εκκλησία. Μόλις ολοκληρωθεί ο σχεδιαζόμενος χωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας, με την πλέον αρνητική έννοια του όρου, τότε θα καταντήσουμε χειρότερα από τους Παλαιοημερολογίτες. Και αν δεν θελήσουμε με πρώτους τους Επισκόπους μας, τους οποίους σέβομαι απόλυτα, εάν δεν θελήσουμε να σωφρονισθούμε και να μην προκαλούμε τον λαό του Θεού, θα φθάσουμε σε φοβερές καταστάσεις στο χώρο τον εκκλησιαστικό. Δεν είμαι προφήτης, αλλά ο Θεός μου επέτρεψε να ασχολούμαι με την επιστήμη της Ιστορίας. Ο ιστορικός εργάζεται πάνω σε νομοτέλειες. Όχι λοιπόν με την διαίσθηση Προφήτου, διότι είμαι ακάθαρτος και ασήμαντος, αλλά με την διαίσθηση που μου δίνει ο χώρος της Ιστορίας, προβλέπω ότι εκεί θα καταλήξουμε. Κλείνω την παρένθεση.

Ο Άγιος Γρηγόριος απελευθερώθηκε το 1343 και από το 1347 μέχρι το 1359, μέχρι την κοίμησή του, διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Θεσ/κης. Το 1368, όπως είπα, η Σύνοδος του Πατριαρχείου για πρώτη φορά στην ιστορία επεμβαίνει για να διακηρύξει, όχι να αγιοποιήσει, -αυτά είναι φράγκικα, δεν έχουμε αγιοποίηση- αλλά επεμβαίνει η Σύνοδος να διακηρύξει την αγιότητά του, την υπάρχουσα και αποδεικνυομένη, όχι από τα βιβλία του, αλλά από τα θαύματά του.

Ο Θεσμός των Οικουμενικών Συνόδων

Μιλήσαμε όμως στον τίτλο για 9η Οικουμενική Σύνοδο. Ποια είναι η 9η Οικουμενική Σύνοδος, με την οποία θα συνδέσουμε την παρουσία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά; Είναι γνωστό από την Ιστορία, ότι έχουμε επίσημα επτά Οικουμενικές Συνόδους. Η Οικουμενική Σύνοδος είναι το ανώτερο κριτήριο της εκκλησιαστικότητος. Για μας τους ορθοδόξους υψίστη μορφή εκκλησιαστικού πολιτεύματος είναι η Οικουμενική Σύνοδος. Κορυφή μας δεν είναι ένας άνθρωπος, ένας Πάπας -εδώ είναι ουσιαστική η διαφορά μας με τον παπισμό. Οι Προτεστάντες τα κατήργησαν όλα, και είναι πιο έντιμοι από τους παπικούς. Είναι πιο έντιμοι, γιατί δε θέλησαν να κρατήσουν τίποτε από την παράδοση της Εκκλησίας και να το διαστρεβλώνουν. Ο Παπισμός όμως υποκατέστησε την Οικουμενική Σύνοδο με τον Πάπα και την έκανε όργανο του παπισμού την Οικουμενική Σύνοδο, θεραπαινίδα των παπικών σχεδίων.

Στην Ορθοδοξία υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι τέλους της ιστορίας, ως ύψιστος θεσμός εις την ζωήν της, η Οικουμενική Σύνοδος. Η Οικουμενική Σύνοδος –οικουμενική σημαίνει Σύνοδος όλου του κράτους. Κατά τον όρο του Ξενοφώντος και στο Ελληνικό Βυζάντιο, στην Ελληνική, δηλαδή, Ρωμανία, η λέξη Οικουμένη, σημαίνει κατ’ ουσίαν το κράτος, οικουμενικός διδάσκαλος, οικουμενικοί πατέρες κ.ο.κ.-. Η Οικουμενική Σύνοδος, λοιπόν, είναι η Σύνοδος όλου του κράτους και αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα της πίστεως και τάξεως της Εκκλησίας. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι προϋποθέτουν κρίσεις εις το σώμα της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι απειλείται η σωτηρία. Και τότε έρχεται ως στόμα της Εκκλησίας η Οικουμενική Σύνοδος, για να διακηρύξει, σε κάθε περίπτωση, την σώζουσα Αλήθεια, σύμφωνα με τους Πατέρες, τους Αποστόλους, τους Προφήτες και τις Μητέρες όλων των αιώνων. 


Έχουμε επί παραδείγματι την 1η και την 2α Οικ. Σύνοδο, 325 και 381, οι οποίες ασχολήθηκαν με το πρόβλημα, τη μάστιγα καλύτερα, του Αρειανισμού και το Τριαδολογικό πρόβλημα. Έχουμε, λοιπόν, το 381 την ομολογία της πίστεως που είναι το «Πιστεύω», το οποίο απαγγέλλουμε στην Θ. Λειτουργία και σε πολλές άλλες ακολουθίες. Το «Πιστεύω» είναι η ομολογία της πίστεως που σώζει, που οδηγεί στη θέωση, με βάση τις αιρέσεις που προέκυψαν από τον Αρειανισμό. Δεν είναι ολόκληρη η πίστις της Εκκλησίας.

Την περασμένη Κυριακή -πιστεύω ότι κι εδώ, όπως και σε όλη την Ορθοδοξία- ανεγνώσθη ένα μέρος του Συνοδικού της Ορθοδοξίας. Το Συνοδικόν είναι η συνέχεια του Συμβόλου της πίστεως. Άρχισε να συντάσσεται στην Σύνοδο του 843, που έγινε η αναστήλωση των αγίων Εικόνων, και ολοκληρώθηκε τον 14ον αι., στην εποχή του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, περιλαμβάνοντας και όλες τις μεταγενέστερες, μετά το 843, αιρέσεις. Το Συνοδικόν της Ορθοδοξίας είναι προέκταση, επέκταση του Συμβόλου της Πίστεως. Ο μακαρίτης ο Κοραής, ο οποίος θέλησε να διαμορφώσει όλον τον ελληνικό βίο, έλεγε: «Δέχομαι το Σύμβολο της Πίστεως, άρα είμαι Ορθόδοξος»! Αλλά και οι Προτεστάντες και οι παπικοί, έστω με την μικρή αλλαγή, που έχει μεγάλη σημασία βέβαια, του Filioque, το ίδιο Σύμβολο δέχονται. Εκείνο που χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία είναι η συνέχεια του Συμβόλου της Πίστεως, και σ’ αυτήν ανήκει το κείμενο του Συνοδικού της Ορθοδοξίας.

Από την 3η μέχρι την 7η Οικ. Σύνοδο, μέχρι το 787, έχουμε αντιμετώπιση από τους Αγίους μας του Χριστολογικού προβλήματος. Είναι οι σχέσεις των δύο φύσεων, ανθρωπίνης και θείας εις Χριστόν, των δύο ενεργειών, θείας και ανθρωπίνης και των δύο θελήσεων, με κορύφωση εις το πρόβλημα του εικονισμού του Θείου Λόγου. Αν είναι δυνατόν ο Θεός Λόγος, που εσαρκώθη «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν», αν είναι δυνατόν να εικονισθεί. Έχουμε μία σύγκρουση μεταξύ του ελληνικού πνεύματος που δέχεται τον εικονισμό, και του ασιατικού πνεύματος, με όλα τα παρακλάδια του που αρνείται αυτόν τον εικονισμό, ήδη στην Παλαιά Διαθήκη. Και η απόφαση, η διακήρυξη καλύτερα των Αγίων Πατέρων (7η Οικ. Σύνοδος και Σύνοδος του 843) είναι ότι, αφού ο Θεός Λόγος προσέλαβε τον άνθρωπο ολόκληρο, ψυχή και σώμα, και έχουμε εν Χριστώ τέλειον άνθρωπον και τέλειον Θεόν, εικονίζεται ο Θείος Λόγος, κατά την ανθρώπινη φύση Του. Και έτσι μπορούμε να έχουμε τον Ιησούν Χριστόν σε εικόνες και να προσκυνούμε δια της ανθρωπίνης φύσεως, την θεότητα του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι τεράστιο επίτευγμα της Εκκλησίας, αλλά και του ελληνικού πνεύματος, το οποίο προσέφερε και αυτό την παράδοσή του, για να εκφρασθεί, να ενισχυθεί και να κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο η Ορθοδοξία.

Εάν είχαμε τον Ιησούν Χριστόν σήμερα (βέβαια Εκείνος επέλεξε το πότε θα ήρχετο μέσα στην Ιστορία ως Θεάνθρωπος), εάν ο Ιησούς Χριστός κυκλοφορούσε ανάμεσά μας σήμερα, θα μπορούσαμε με μία κινηματογραφική μηχανή ή με μία φωτογραφική μηχανή να αποτυπώσουμε την μορφή του, όπως θα φαινόταν ο ίδιος ανάμεσά μας. Αυτό είναι τεράστια νίκη, επαναλαμβάνω, της Ορθοδοξίας και η λύσις του Χριστολογικού προβλήματος.


 
Οι άγιοι Φώτιος ο Μέγας, Γρηγόριος Παλαμάς και Μάρκος ο Ευγενικός, που αντιτάχθηκαν στα σφάλματα της δυτικής χριστιανοσύνης, τα οποία διαμόρφωσαν τον Καθολικισμό (εικ. από εδώ)

Υπάρχει όμως και η 8η Οικ. Σύνοδος. Είναι η Σύνοδος του 879, επί Μ. Φωτίου. Ο γνωστός δογματολόγος και δάσκαλός μας, ο Ιωάννης Καρμίρης, στην Θεολογική Σχολή Αθηνών, έλεγε ότι η Σύνοδος του 879 επί Μ. Φωτίου, είναι η τελευταία προ του Σχίσματος Γενική Σύνοδος της Αρχαίας Εκκλησίας, με όλα τα γνωρίσματα Οικ. Συνόδου. Η Σύνοδος αυτή καταδικάζει την δυτική αλλοτρίωση εις την διατύπωση του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, όχι μόνο από τον Πατέρα, όπως ο Χριστός μας το λέει στο 15,26 του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου -«ό παρά του Πατρός εκπορεύεται»- αλλά και «εκ του Υιού».

Θα μου επιτρέψετε, μιλώντας για θεολογικά θέματα να πω ότι είναι υπόθεση όχι επαγγελματιών της Θεολογίας, αλλά είναι υπόθεση όλου του Σώματος, όπως η πίστις μας τον 19ο αι. ήταν υπόθεση και του αγραμμάτου –σχολικά- Μακρυγιάννη. Χριστιανός Ορθόδοξος, ο οποίος δεν ζητεί να ενημερωθεί και να κατανοήσει τα προβλήματα της πίστεως, δεν είναι Ορθόδοξος. Γι’ αυτό διάφοροι χώροι που παρουσιάζονται ως Ορθόδοξοι από τον 19ο αι. μέχρι σήμερα, ασχολούνται με ηθικολογικά, με ηθικιστικά προβλήματα και νομίζουν ότι η ενασχόληση με τα δογματικά, -λόγω των σφαλμάτων του Μακράκη- θα οδηγήσει σε παρεκτροπές. Όχι αδελφοί μου, με ταπείνωση, με φόβο Θεού και με την στήριξη των Γερόντων, των πνευματικών μας, πρέπει να επιδιώκουμε να κατανοήσουμε τα θεολογικά προβλήματα και τη σημασία τους. Γιατί τα λέω αυτά;

Κάποτε ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, το 1981 σε ένα συνέδριο (αιωνία του η μνήμη) μου λέει: «Μα είναι δυνατόν να ερίζουμε, να φιλονικούμε με τους Δυτικούς χριστιανούς για μία λεξούλα;
» (για το Filioque). Και τότε ο παπα-Γιώργης –ο Θεός φώτισε– του είπα ένα επιχείρημα που το κηρύσσω μέχρι σήμερα. Λέω, πως υπάρχει μία φρασούλα που λέγεται βλασφημία. Βλασφημούμε τον Θεόν, τον Χριστόν μας, την Παναγία και πολλά άλλα πρόσωπα της εκκλησιαστικής μας πίστεως. Ο αιρετικός, έστω και με μία φράση, εκτοξεύει συνεχώς βλασφημία κατά του Θεού. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, έστω και σε ατελείς Θ. Λειτουργίες να μετέχουμε με τους αιρετικούς, όταν αυτό που λέγουν, αυτό που διδάσκουν, ο παπισμός, το πρωτείον, το αλάθητον, είναι εκτόξευση «κατά ριπάς» βλασφημιών εναντίον του Θεού; Εμείς με τους λόγους των Αγίων μας, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι ως άνθρωποι, αλλά με τους λόγους των Αγίων μας υμνούμε θεαρέστως τον Θεόν. Εκείνοι με τα λόγια των Παπών και των ψευδοσυνόδων τους βλασφημούν συνεχώς τον Θεό. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να υπάρξει κοινωνία; Καταλαβαίνετε τη σημασία και μιας μικρής λέξεως ακόμη. Αν το σκεφθείτε έτσι, ότι κάθε αιρετική παρέκκλιση είναι βλασφημία κατά του Θεού, θα καταλάβετε, γιατί οι Άγιοι Πατέρες τρέμουν κυριολεκτικά, όταν ακούνε τα λόγια των αιρετικών. Εμείς έχουμε φθάσει, μιλώ για τον εαυτό μου, σε τέτοια αναισθησία, ώστε ακούμε συνεχώς να βλασφημείται ο Θεός και δε μας ενδιαφέρει καθόλου. Είναι θάνατος πνευματικός, νάρκωση πνευματική!

Η 8η Οικ. Σύνοδος είναι η σύνοδος του 879, η οποία καταδικάζει το Filioque, την προσθήκη της φράσεως αυτής εις το Σύμβολον και κυρίως εκείνους που εισήγαγαν στο Σύμβολον αυτή την προσθήκη, δηλαδή τον φραγκικό κόσμο και την ηγεσία του. 




Η 8η (Η΄) Οικουμενική Σύνοδος (από εδώ) 
 
Η Διασταση Ανατολής και Δύσεως

Υπάρχει όμως και η 9η Οικ. Σύνοδος. Είναι οι Σύνοδοι της περιόδου της εκρήξεως του προβλήματος που αφορούσε στον ησυχασμό. Δεν είναι «ησυχαστικές έριδες», οι Φράγκοι μας μάθανε να τις λέμε ησυχαστικές έριδες. Είναι η έκρηξη της αντιστάσεως των ησυχαστών, των Ορθοδόξων δηλαδή, απέναντι στις παπικές και σχολαστικές προκλήσεις.

Είναι οι Σύνοδοι του 1341, του 1347, του 1351, με κατακλείδα την Σύνοδο που ανέφερα πριν, του 1368. Η αφορμή εδόθηκε από τα προβλήματα, τα οποία δημιούργησε η σύγκρουση των δύο παραδόσεων, της Ανατολής και της Δύσεως. Επίσης σχολαστικοί του Βυζαντίου, της Ρωμανίας, λατινίζοντες, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Εκείνα όμως τα πρόσωπα, τα οποία ηγούνται, στην διασπορά πλανών εις την Ορθοδοξο Ανατολή είναι, όπως ξέρετε, ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός και ο Γρηγόριος Ακίνδυνος ή Πολυκίνδυνος, όπως τον έλεγαν, ο μαθητής του.

Ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος αλλά και οι άλλοι οπαδοί τους, μετέφεραν την δυτική αλλοτρίωση στην Ανατολή. Ήδη στη Δύση είχε διαμορφωθεί ένας άλλος Χριστιανισμός, είχε αλλάξει η ουσία του Χριστιανισμού με την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού στη Δύση, η οποία εκκοσμίκευση σαρκώνεται και κορυφώνεται στην δημιουργία του παπικού κράτους.

Εμείς σήμερα, με ποιόν Πάπα μιλούμε; Με τον Πάπα επίσκοπο, έστω και super επίσκοπο, όπως θέλει να ονομάζεται, -γενικός επίσκοπος υπεράνω όλων των επισκόπων- ή με τον Πάπα βασιλέα και αυτοκράτορα και αρχηγό κράτους; Διερωτώμαι αυτοί που διεξάγουν τέτοιους διαλόγους, πότε θα το συνειδητοποιήσουν; Δύο τινά συμβαίνουν. Ή δεν μπορούν να τα καταλάβουν τα προβλήματα –κάτι που δεν θέλω να πιστέψω, γιατί διαθέτουν λογικό καλύτερο από το δικό μου,– η αδιαφορούν και τα θεωρούν όλα αυτά άνευ σημασίας, ασχολούμενοι με κοινωνικά, με πολιτικά και διπλωματικά θέματα.

Η Δύση και όλος ο Χριστιανισμός είχε αλλοτριωθεί σε σημείο που να λέγει ο Ντοστογιέφσκυ, δύο φορές, εις τους αδελφούς Καραμάζωφ και εις τον Ηλίθιον: Με τον άθεο (ήταν η εποχή της άθεης ιντελιγκέντσιας εις την Ρωσία), με τους αθέους μπορώ να μιλήσω, διότι ξέρω που κινείται η σκέψη τους και ο λόγος τους, τι πιστεύουν και τι δεν πιστεύουν. Με τον παπισμό δεν μπορώ να μιλήσω, διότι ο παπισμός μου δίνει αλλοτριωμένη πίστη, «μου δίνει Χριστό που δεν υπάρχει, μου δίνει τον Αντίχριστο». Αυτό το λέγει ο Φιοντόρ, ο Θεόδωρος, δηλαδή, Ντοστογιέφσκι.

Έτσι λοιπόν η Δύσις εισάγει ό,τι εισάγει, χτυπώντας την καρδιά της Ορθοδοξίας που είναι ο ησυχασμός. Ο ησυχασμός ως άσκηση, ως πρακτική πνευματικότητος, συνοδεύει τον άνθρωπο από την αρχή της Δημιουργίας. Η επιστροφή των Πρωτοπλάστων γίνεται μέσω της πνευματικής ζωής, όπως και η πτώσις τους ήταν καρπός της αρνήσεως της πνευματικής, της αγιοπνευματικής, καλύτερα, ζωής. Ο ησυχασμός με την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό της καρδιάς από την Χάρη του Θεού, την άκτιστη, και με την θέωση, ανατρέπει την πλάνη, την αμαρτία μας, ανατρέπει την τραγικότητά μας. Η θεολογική ταυτότητα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, είναι ο ησυχασμός. Συνεχίζει και επανεκφράζει την πατερικότητα, αλλά κυρίως ο Άγιος Γρηγόριος αντελήφθη την αλλοτρίωση της Δύσεως. Μία Δύση που οι σχολαστικοί οι δικοί μας την ήθελαν και τότε ως συνομιλητή και συνοδοιπόρο.

Η Θεολογία της Θεώσεως 

 
 Μητρόπολη Πειραιώς: Νέες Ακολουθίες για τις Η'και Θ'Οικουμενικές Συνόδους
Η Θ΄ (9η) Οικουμενική Σύνοδος (από εδώ)

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σ’ αυτό το σημείο, συνεχίζει τον Μ. Φώτιο. Ο πρώτος που αντελήφθη την αλλοτρίωση του Δυτικού Χριστιανισμού -ότι είναι κάτι άλλο, αλλά όχι Χριστιανισμός των Αγίων Πατέρων- ήταν ο Άγιος Φώτιος, με το περίφημο έργο του «Περί της μυσταγωγίας του Αγίου Πνεύματος», που είναι πηγή μέχρι σήμερα εις την διδασκαλία και στα συγγράμματα όλων των θεολόγων μας περί Αγίου Πνεύματος. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ανοίγει περισσότερο τον δρόμο. Είχε δε τις προκλήσεις του Καλαβρού Βαρλαάμ, ώστε να συλλάβει την πλήρη αλλοτρίωση της Δυτικής Θεολογίας. Ποια είναι η ουσία της διδασκαλίας του Αγίου Γρηγορίου, που είναι η συνέχεια της πατερικότητος; Ανακεφαλαιώνει τους Αγίους Πατέρες όλων των εποχών ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και επαναδιατυπώνει και επανεκφράζει την πίστη με τα μέσα, που του έδιδε η εποχή του. Την ίδια Ορθοδοξία εκφράζει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, με τη δική του γλώσσα, με τον δικό του τρόπο, μένοντας όμως πιστός στην θεολογική ομολογία των πατέρων του 4ου, του 5ου κ.ο.κ αιώνος. Δέχεται πρώτον την διάκριση ουσίας και ενέργειας εις τον Θεόν, την ονομάζει «διάκρισιν θεοπρεπή και απόρρητο», που είναι η προϋπόθεση της θεώσεως.

Εάν αρνηθούμε, όπως ο σχολαστικισμός, η θεολογία του παπισμού δηλαδή, την διάκριση ουσίας και ενέργειας, μένει μετέωρον το θέμα της θεώσεως. Πώς θεούμεθα; Ο σκοπός, ο απόλυτος σκοπός και προορισμός κάθε ανθρώπου, όχι μόνο των χριστιανών, είναι η θέωση.Κάθε άνθρωπος να φτάσει στη θέωση. «Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4). Η «επίγνωση της αληθείας» είναι η θέωση. Να ενωθούμε με την άκτιστη Χάρη τού Θεού. Με την ουσία του Θεού δεν υπάρχει δυνατότητα ενώσεως. Υπερβαίνει πάσα κατάληψη η ουσία του Θεού. Ενούμεθα με την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Θεού, οπότε, αν δεν υπάρχει αυτή η ενέργεια, αλλά η ενέργεια είναι κτιστή, - η μεγαλύτερη βλασφημία μετά το Filioque είναι η παραδοχή κτιστής χάριτος, κτιστής ενέργειας εις τον Θεόν-, δεν είναι δυνατή η σωτηρία.

Κτιστή ενέργεια σημαίνει, έχει αρχή και τέλος. Πώς θα σε σώσει κάτι που έχει αρχή και τέλος; Η ενέργεια της Αγίας Τριάδος, ούτε αρχή έχει, ούτε τέλος. Είναι άναρχη και ατελεύτητη, όπως η ουσία του Θεού. Αφού, λοιπόν, την ουσία δεν μπορούμε να την δεχτούμε -την ουσία του Θεού-, δεχόμεθα την ενέργειά Του. Χάρις, ενέργεια, Βασιλεία, δύναμις, η Βασιλεία των ουρανών, όλα αυτά σημαίνουν την άκτιστη ενέργεια που εκπορεύεται από την Αγία Τριάδα.

Σε κάποιο έργο που προέρχεται από τον ησυχαστικό κύκλο, επιτρέψτε μου αυτή τη στιγμή να ομολογήσω την αδυναμία μου να πω αν είναι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ή όχι (αλλά δεν έχει καμιά σημασία, ίσως ανήκει στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά), αποσαφηνίζεται πώς βλέπει τον Θεό η Δύση, ο παπισμός. Βλέπει τον Θεό ως έναν δίσκο ηλιακό, που βρίσκεται στον ουρανό, αλλά οι ακτίνες του δεν φτάνουν στην γη. Τότε ή υπάρχει ο ήλιος ή δεν υπάρχει είναι το ίδιο πράγμα. Δεν μας ζεσταίνει, δεν μας ζωογονεί, αφού οι ακτίνες του δεν φτάνουν εις τον κόσμον. Ο Θεός της Ορθοδοξίας, των Αγίων Πατέρων, είναι ένας ήλιος που στέλνει τις ακτίνες του και ζωογονεί τη γη, και όλη την κτίση, αγιοπνευματικά. Οπότε από τα διάφορα υπόγεια, από την αμαρτία μας, από την πτώση μας, σπεύδουμε να ανεβούμε στην επιφάνεια του εδάφους, για να δεχθούμε τις ζωογόνες ακτίνες, όχι του φυσικού ηλίου, αλλά του υπερφυσικού Ηλίου, του Ηλίου της Δικαιοσύνης.

Γι’ αυτό έφτασε η Δύση από τον Deismus, στον «θάνατο του Θεού». Deismus τι σημαίνει; Θεός, Δημιουργός, αλλά όχι κυβερνήτης του κόσμου. Deus creator, sed non gubernator. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει, δεν έχει καμία σημασία. Γι’ αυτό ασχολείται η Δύση με κοινωνικά, με ηθικά προβλήματα. Όχι ότι δεν τα συμμεριζόμεθα κι εμείς, αλλά δεν είναι η κύρια προτεραιότητα της πίστεώς μας. Αυτοί ασχολούνται με τα αποτελέσματα, χωρίς να αναζητούν τις ρίζες, την ουσία. Η Δύση, λοιπόν, έφτασε από τον Deismus, εις τον θάνατον του Θεού. Στην δεκαετία του 1950 στην Αμερική και μετά στην Ευρώπη ο θεολογικός κόσμος μιλεί για τον «θάνατο του Θεού» και για την θεολογία «μετά τον θάνατο του Θεού». Τι σημαίνει θάνατος του Θεού; Δεν σημαίνει ότι ο Θεός καθ’ εαυτόν πεθαίνει. Δεν τους απασχολεί, γιατί ή υπάρχει ή δεν υπάρχει ο Θεός δεν λέει τίποτε γι’ αυτούς. Θάνατος του Θεού σημαίνει ότι ο Θεός δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή μας. Ο Θεός δεν μπορεί να μας σώσει. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, όχι μόνο βλασφημία, πόση ανοησία κρύβει αυτή η πορεία. 


 
Εικ. από εδώ

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιλώντας για τη διάκριση ουσίας και ενεργείας, όπως ο Μ. Βασίλειος και οι λοιποί Άγιοι Πατέρες, σώζει την Πίστη και την δυναμική της συγχρόνως εις την θέωση του ανθρώπου. Μιλεί, επίσης, για την ουσία του Θαβωρίου Φωτός. Στην συζήτηση με τους σχολαστικούς και τον Βαρλαάμ ετέθη το θέμα του Θαβωρίου Φωτός. Τι φως είναι; κτιστό ή άκτιστο; Ο Άγιος Γρηγόριος μας λέγει ότι και στο Σινά και στο Θαβώρ και στην Πεντηκοστή έχουμε την άκτιστη ενέργεια του Θεού ως άκτιστο φως. Η αίρεση είναι που προκαλεί όλα αυτά τα προβλήματα. Ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός εχαρακτηρίζετο σοφός. Είχε σπουδάσει στην Ρώμη μαθηματικά, φιλοσοφία. Ήταν ουμανιστής. ανθρωπιστής. Για να καταλάβετε αυτό το θέμα, παραπέμπω σε μια πρόσφατη μελέτη του αγαπητού αδελφού και συναγωνιστού, του πατρός Θεοδώρου Ζήση, Καθηγητού στην Θεσσαλονίκη (είναι και αυτός τώρα ομότιμος όπως και ο ομιλών αυτή τη στιγμή) εις τον Ορθόδοξον Τύπον. Σε τρεις συνέχειες αναλύει το αν ο Μέγας Φώτιος ήταν ανθρωπιστής, όπως διάφοροι φιλοσοφούντες θέλουν να τον παρουσιάσουν. Δεν θα επιμείνω περισσότερο γιατί θέλω να ολοκληρώσω αυτές τις σκέψεις.

Ήρθε, λοιπόν, ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός από τη Μεγάλη Ελλάδα, την Καλαβρία. Ήρθε και έγινε καθηγητής εις την Κων/πολη. Δέχτηκε μεγάλες τιμές. Μάλιστα εξεπροσώπησε την Ορθοδοξία σε μια Σύνοδο στις αρχές του 14ου αι. εις την Avinion της Γαλλίας, όπου οι πάπες μέσα στις συγκρούσεις τους ήταν εξόριστοι. 


Ο Παλαμάς διέγνωσε αμέσως τον αιρετικό τρόπο σκέψεως του Βαρλαάμ. Κάποιος μοναχός, για να καταλάβετε τι σημαίνει Άγιος και Πατέρας της Εκκλησίας, κάποιος μοναχός έδωσε στον Άγιο Γρηγόριο ένα κείμενο περί Αγίου Πνεύματος, κατά του filioque, το οποίο είχε γράψει ο Βαρλαάμ. Και όλοι πίστευαν ότι είναι η κορυφή της Ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Μόλις διάβασε λίγες γραμμές ο Άγιος Γρηγόριος λέει «είναι αιρετικό το κείμενο». Έκανε τον αντιπαπικό ο Βαρλαάμ, αλλά η μέθοδος την οποία ακολουθούσε προέδιδε την εξάρτησή του από την πτώση του παπισμού, από την σχολαστική φιλοσοφία. Διότι η σκέψη του στηρίζονταν σε συλλογισμούς ανθρωπίνους και όχι στην αποκάλυψη του Θεού δια του Ιησού Χριστού στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη και στους Πατέρες της Εκκλησίας. Η φιλοσοφία, λοιπόν, για τον Βαρλαάμ είχε λυτρωτική σημασία, λυτρωτικό χαρακτήρα, και ζητούσε ούτε λίγο ούτε πολύ την εκφιλοσόφηση της πίστεως. Έπρεπε δηλαδή, έλεγε ο Βαρλαάμ, να γίνει κανείς φιλόσοφος, για να μπορέσει να σωθεί. Ένας «ελιτισμός» στον χώρο της πίστεως, στον χώρο της σωτηριολογίας. 

Ο Άγιος Γρηγόριος απαντούσε ότι ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι, είτε ξέρουμε γράμματα, είτε δεν ξέρουμε. Έχουμε μια άλλη παιδεία μέσα στην καρδιά μας, την παιδεία και την νουθεσίαν του Θεού. Και δεν στηριζόμαστε στα ανθρώπινα γράμματα. Τώρα κατανοείτε γιατί κατεδίκασα όλα τα πτυχία που με την χάρη του Θεού μπόρεσα να αποκτήσω. Μηδέν και κάτω του μηδενός εις την σωτηρία. Η Χάρις του Θεού και το άνοιγμα της καρδιάς σ’ αυτή τη Χάρη είναι η δυνατότητα της σωτηρίας μας και όχι τα γράμματα. Όχι η επίδειξη γνώσεων. Όλα αυτά μπορούν να ωφελήσουν σε πρακτικά θέματα, να κηρύξεις καλύτερα, να χρησιμοποιήσεις μια υψηλότερη γλώσσα, αλλά τις περισσότερες φορές, τα προσόντα αυτά τα κοσμικά γίνονται η αφορμή της πτώσεώς μας. Διότι «φυσιούται» ο άνθρωπος. Αποκτά ο άνθρωπος έπαρση, στηριζόμενος εις τις γήινες γνώσεις του.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη συνέχεια γίνεται υπερασπιστής του μοναχισμού, του μοναχισμού της πατερικής παραδόσεως, τον οποίον πολεμούσε ο Βαρλαάμ. Ξέρετε η Δύση είχε χάσει τον αυθεντικό μοναχισμό, όπως είχε χάσει και την αληθινή θεολόγηση. Η αληθινή θεολόγηση περνάει μέσα από την ασκητική πραγματικότητα και πράξη, δηλαδή η Θεολογία είναι καρπός ασκήσεως, ανοίγματος του ανθρώπου στην Χάρη του Θεού. Η Θεολογία δεν είναι υπόθεση διανοητική. Όταν σπούδαζα στη Δύση, έμαθα την φράση «lavoro da tavolino», εργασία του τραπεζιού, του γραφείου. Δεν είναι αυτή η Θεολογία. Η Θεολογία γεννιέται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, με τον φωτισμό του ανθρώπου από την Χάρη του Θεού. Διαφορετικά συντάσσουμε ωραία κείμενα, τα οποία όμως δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στην Θεολογία, διότι δεν είναι καρπός αγιοπνευματικής εμπειρίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη συνέχεια είναι ο Θεολόγος της Θείας Χάριτος. Η Χάρις του Θεού, λέγει, είναι άκτιστη, δεν είναι δημιουργημένη χάρις, κτιστή χάρις, gratia creata. Οι θεούμενοι είναι οι αυθεντίες και όχι τα κείμενα. Αυτό το είχε υποστηρίξει πρώτον ένας μικρασιάτης Θεολόγος, Πατέρας της Εκκλησίας στο κέντρον της Ευρώπης, στο Λούγδουνον, την Λυών, ο Άγιος Ειρηναίος, τον 2ο αι. Ότι αυθεντίες στην Εκκλησία δεν είναι τα κείμενα, αλλά είναι ο θεούμενος, ο άγιος. Αυτός είναι αυθεντία. Ο προφήτης, ο Απόστολος, ο Πατέρας και η Μητέρα όλων των αιώνων. Αυτός που φτάνει στην θέωση. Οι θεολόγοι της Εκκλησίας, λοιπόν, είναι οι θεόπτες, είναι οι προφήτες που ονομάζονται στην Παλαιά Διαθήκη «Ροέ» από το εβραϊκό ρήμα «ραά» (αυτό δεν είναι επίδειξη, είναι γνωστότατο). Το ρήμα «ραά» σημαίνει βλέπω. Προφήτες είναι οι βλέποντες. Τι βλέπουν; Την Χάρη του Θεού, την άκτιστη. (Έχει ένα σπουδαίο βιβλίο ο σεβαστός και αγαπητός συναγωνιστής, ο π. Ιερόθος Βλάχος, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου: «Οι βλέποντες»). Έτσι, λοιπόν, οι Θεολόγοι είναι οι θεόπτες. Οι Θεολόγοι είναι αυτοί που βλέπουν το άκτιστο φως, αυτοί που φθάνουν εις την θεοπτίαν. 


Και κάτι άλλο. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σε αντίθεση με τον Βαρλαάμ, ο οποίος ζητούσε την εκφιλοσόφηση της πίστεως και τόνιζε ιδιαίτερα τις φιλοσοφικές γνώσεις του ανθρώπου ως παράγοντα σωτηριολογίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ιεραρχεί την σοφία-παιδεία. Έχουμε, διδάσκει, την θύραθεν, την κοσμική σοφία-παιδεία που παίρνουμε στα σχολεία, και την εσωτερική σοφία-παιδεία που παίρνουμε μέσα από τον πνευματικό αγώνα. Οπότε, λοιπόν, αυτό περνάει στο Συνοδικόν της Ορθοδοξίας εξ αφορμής του Ιωάννου του Ιταλού και άλλων νοθευτών της πίστεως. Είναι το περίφημο εκείνο: «τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, ου προς παίδευσιν μόνον, αλλά και ταις ματαίαις αυτών γνώμαις επομένοις και ως αληθέσι πιστεύουσι, ανάθεμα»! Το ανάθεμα δεν είναι, όπως νομίζουν πολλοί, κατάρα. Το ανάθεμα σημαίνει χωρισμός. Οι αναθεματιζόμενοι δεν ανήκουν στο Σώμα του Χριστού και ορθά πρέπει να εκφωνείται «πάσι τοις αιρετικοίς ανάθεμα». Τα γράμματα, δηλαδή, δεν μας σώζουν. Το πρόβλημα είναι να μελετάς φυσική, αστροφυσική, και να νομίζεις ότι αυτό μπορεί να σε σώσει. Άλλο η εκπαίδευση του ανθρώπου, (αυτά καθορίζονται από τον Γρηγόριον τον Θεολόγον τον 4ο αιώνα) και άλλο το θέμα της σωτηρίας, της αιωνιότητός μας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διακρίνει δύο σοφίες, δύο γνώσεις. Όπως και όλοι όσοι ακολουθούν την παράδοση από τον Απόστολο Παύλο και τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο μέχρι τον Ευγένιο Βούλγαρη. Δέχεται ότι η Αποκάλυψις είναι υπέρ κατάληψιν. Δέχεται ότι η Αποκάλυψις του Θεού είναι ο Αληθινός Λόγος του Θεού. 

Θα σάς πω δε κάτι που κάποιους θα τους ξενίσει. Εμείς λέμε συνήθως η Βίβλος, η Αγία Γραφή περιέχει το Λόγο του Θεού. Δεν είναι η Βίβλος ο Λόγος του Θεού, αλλά είναι καταγραφή της Αποκαλύψεως του Θεού στην καρδιά των Αγίων, των Προφητών και των Αποστόλων. Ο Θεός δεν επικοινωνεί με γλώσσα ανθρώπινη. Ο Θεός δεν επικοινωνεί με κείμενα. Ο Θεός επικοινωνεί, εισερχόμενος δια του Ακτίστου Φωτός Του μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, ο οποίος φθάνει να γίνει δεκτικός της Χάριτος του Θεού. Επομένως η Βίβλος δεν είναι ο Λόγος του Θεού καθεαυτόν, είναι «λόγος περί του Λόγου του Θεού». Προηγείται η Αποκάλυψη της καταγραφής της, του γράμματος, της Βίβλου. Πιστεύω να έγινα κατανοητός. Εκεί μας οδηγεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Εμείς μιλούμε συνεχώς για την Γραφή ως τον Λόγον του Θεού. Είναι «λόγος για τον Λόγο του Θεού». Ο Λόγος του Θεού είναι η φανέρωση της Χάριτος του Θεού μέσα στην καρδιά των Προφητών, των Αποστόλων και όλων των Αγίων.

Η Μέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος

Αγαπητοί αδελφοί, οι Σύνοδοι του 14ου αιώνος διατυπώνουν την θεολογία περί της Θείας Χάριτος. Η Ορθόδοξη Παράδοση δέχεται αυτές τις Συνόδους ως 9η Οικουμενική και πανορθόδοξα γίνεται αυτό αποδεκτό από γνωστούς Θεολόγους. Διότι και η Σύνοδος αυτή, όπως και η 8η το 879, διαφοροποιούν ριζικά την ορθόδοξη Εκκλησία, στην πατερική συνέχειά της, από τον χριστιανισμό της Δύσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λοιπόν, με την θεολογία του, καρπό της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα καρδιά του, είναι ο Πατέρας της 9ης Οικουμενικής Συνόδου.

Ένα επίκαιρο ερώτημα είναι: Η μέλλουσα να συνέλθει πανορθόδοξος Σύνοδος τι θα κάνει; Ετοιμάζεται αυτή η Σύνοδος, για να μας οδηγήσει, όπως διαβάζουμε και όπως βλέπουμε, στην αποδοχή του παπισμού και του Προτεσταντισμού ως αυθεντικών χριστιανισμών. Αυτό είναι το τραγικό. Εύχομαι να μη γίνει ποτέ. Αλλά εκεί οδηγούνται τα πράγματα. Εάν, λοιπόν, συνέλθει η Πανορθόδοξος Σύνοδος, που θα έχει τον χαρακτήρα για μας Οικουμενικής Συνόδου, εάν συνέλθει και δεν δεχθεί μεταξύ των Οικουμενικών Συνόδων την 8η και την 9η, θα είναι ψευδοσύνοδος. Όπως η Σύνοδος Φεράρας-Φλωρεντίας. Και τότε επεβλήθη από κάποιους δεσποτάδες Ανατολικούς και Δυτικούς, επεβλήθη η Σύνοδος Φεράρας-Φλωρεντίας, αλλά ήταν αρκετή η αντίσταση εν Αγίω Πνεύματι κάποιων κορυφών της παραδόσεώς μας, όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ώστε τελικά να χαρακτηριστεί ψευδοσύνοδος. Αιρετική Σύνοδος, αποτυχημένη Σύνοδος, η Σύνοδος Φεράρας-Φλωρεντίας.

Η μέλλουσα να συνέλθει, λοιπόν, Πανορθόδοξος Σύνοδος θα κριθεί σ’ αυτό το σημείο. Εάν παρακάμψει αυτές τις δύο Συνόδους που τοποθετούν την Ορθοδοξία απέναντι στον Δυτικό χριστιανισμό. Εκεί είναι το κρίσιμο ερώτημα. Αυτοί θέλουν να παρουσιάσουν την ενότητα, ότι ο Δυτικός Χριστιανισμός είναι παράλληλη μορφή της Ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων. Εκεί κάποιοι εργάζονται, προς τα εκεί κάποιοι θέλουν να οδηγήσουν. Ο Θεός όμως είναι πάνω από όλους μας.

Ένα ψευδοεπιχείρημα, λοιπόν, που κυκλοφορείται στο χώρο της δικής μας Θεολογίας, της Ακαδημαϊκής Θεολογίας, είναι ότι ουδεμία Οικουμενική Σύνοδος κατεδίκασε τον Δυτικό Χριστιανισμό. Και όμως έχουμε δύο Οικουμενικές Συνόδους, του 879 και εκείνης του 14ου αιώνος, που διαφοροποιούν την Ορθοδοξία από τον Δυτικό Χριστιανισμό.

Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμβολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινόμενος εις τους αιώνες». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.

Η κατανόηση, λοιπόν, των Αγίων, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, θέτει το πρόβλημα της αποδοχής της γλώσσας των Αγίων. Η γλώσσα των Αγίων είναι η έκφραση της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Με αυτή τη σκέψη καταλήγω κι εύχομαι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς να συνοδεύει τη ζωή μας. Καλόν το υπόλοιπον Στάδιον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και Καλή Ανάσταση!


Δείτε επίσης:

Οι 9 Οικουμενικές Σύνοδοι της Ορθοδοξίας

Από πού πηγάζει το κύρος των Συνόδων;

Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι Έγκυρες/Αλάθητες;

Η διδασκαλία του αγίου Μάρκου του Ευγενικού για το καθαρτήριο πυρ


Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Νύχτα. Οι αγαπητές ώρες του Θεού και των αγίων...

$
0
0

 

Η αγρυπνία είναι σχάρα που ψηνόμαστε για να καθαριστούμε, να φωτισθούμε, ν΄αγιασθούμε.
Νύχτα. Οι αγαπητές ώρες του Θεού και των αγίων, των φίλων μας, που μαθαίνουμε τα κουμπιά τους, για να τους καλοπιάνουμε. Μόνο να 'μαστε τίμιοι μαζί τους.
Γιατί εύκολα τους λησμονάμε, αθετούμε τις υποσχέσεις μας και τους αφήνουμε εκτεθειμένους στον Θεό. Να δεθούμε με τους αγίους. Είναι η καλύτερη συντροφιά στη μοναξιά. Διώχνουν την παγωνιά. Έρχονται αμέσως. Ακούν αμέσως.
Ο άγιος Νικόλαοςείναι για τους αμαρτωλούς. Ο Πρόδρομοςτόσο εύκολος, η Παναγίατόσο καταδεκτική, αλήθεια…


+ Του μακαριστού Μοναχού Μωυσή, του Αγιορείτη

Περιβόλι της Παναγιάς,Προσκυνητής

Και:Το κελί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε...
ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ…
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Θεραπεία της μοναξιάς (ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ...)

9 Μαρτίου: των αγίων Σαράντα &της ρωσοκινεζικής Παναγίας του Αλμπαζίν

Viewing all 5781 articles
Browse latest View live