Quantcast
Channel: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Viewing all 5841 articles
Browse latest View live

Holy New Martyr Auxentios of Bellas († 1720)

$
0
0

St. Auxentios of Bellas (Feast Day - January 25), Π. Κούβαρη και Ι. Χ. Θωμάς©  

MYSTAGOGY 
ΕΛΛΗΝΙΚΑ:Άγιος νεομάρτυρας Αυξέντιος - ένας βαρκάρης μάρτυρας Χριστού († 25-1-1720)

Saint Auxentios was born into a devout and poor family from Bellas in Epirus. As a young man, he traveled to Constantinople and entered the fur business, but grew dissatisfied with his prospects. Beguiled by the devil to hold more esteem for the pleasures and vain pursuits of the world rather than the things of God, he began to keep bad company and enlisted in the Ottoman navy. 

However, when his shipmates began, untruly, to claim that he had denied Christianity in order to become a Muslim, he regretted keeping company with such young men of ill will, and with the spark of Christ that always remained in his heart, he fled and returned to Constantinople, where he earned his living for a time as an oarsman, carrying people on a small vessel from one part of Constantinople to another. 

Then, seized with remorse for his past mistakes, his heart burned with the desire for martyrdom. This inspired him to pray for a spiritual father to guide him.  Soon after a hieromonk from Mount Athos, Gregory of Xeropotamou, entered his boat, and full of gratitude he took advantage of the opportunity and sought his advice. Having revealed his desire for martyrdom, Gregory advised him that there are other means of salvation besides martyrdom, and urged him to return with him to Mount Athos to lead a life of martyrdom against the will as a monastic. 

Auxentios was insistent in his desire for martyrdom, however, so he remained an oarsman and he began to lead a life of asceticism and prayer in order to test his resolve, while everything he made from his occupation he gave to the poor.  Then, armed with the power of the Holy Spirit, he made his way to the harbor where the Sultan's barge lay at anchor. The sailors, who recognized him at once, seized him as an apostate and dragged him to the court. 

One Turk hit him in the face with his rod so hard, that it took out his right eye. Yet this bloodthirsty Turk was not satisfied, so he hit him again in the mouth, and two of the Saint's teeth fell out. Despite this pain, however, Auxentios remained steadfast in his faith in Christ. When he boldly confessed his faith before the judge, the judge ordered his men to beat the Saint's legs 300 times with rods. This caused a river of blood to run from his legs. They then returned him to prison, almost dead. His spiritual father, Gregory, came to encourage him in prison and gave him communion of the Divine Mysteries.

Five days later, on Tuesday the 25th of January 1720, after a final appearance before the judge in chains as if he was a criminal, he was asked for a final time why he refused to accept Islam. Auxentios responded: "I was born a Christian, and I want to die a Christian. I will not deny my faith for any reason, even if you torture me, because this faith is good and true. I pray that you also believe in it, that you may not be damned." Seeing the steadfast faith of Auxentios, the judge ordered him to be beheaded. Kneeling down Auxentios prayed for the Christians and the entire world, then he was beheaded. He was thirty years of age.  The next day a heavenly light came to rest upon Auxentios' holy relics. 

A certain Christian who had a high seat in the Sultan's government asked if he could have his body to properly bury it. This was granted, and after receiving the body he prepared it and buried it in the Church of the Life-Giving Spring. Two years later his relics were to be transferred, and when they opened his grave a beautiful fragrance came from it, which left everyone astonished. Miracles were ascribed to the sacred relics as well.  His sacred skull can be venerated at the Monastery of Xeropotamou in Mount Athos, where it is kept as a valued treasure. 

See in MYSTAGOGY:

Islam and Orthodoxy, Mount Athos, New Martyrs Under Turks, Relics, Saints of January

See in our Weblog:

Paul, the Christian equivalent to Mohammed
The Penalties for Apostasy in Islam

From Islam to Christianity: Saints in the Way to the Lihgt   
Orthodoxy and Islam 
Islam(tag)
New martyrs (tag)
Answering Islam (site)
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
LIVE, BEYOND THE LIMITS!
Travelers on the Way to the Light 
Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony

Saint James the Ascetic, Rapist and Murderer - Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιος

$
0
0
Η πιο φρικτή ιστορία μετάνοιας στην Ορθοδοξία!...

james ascetic
St. James the Ascetic (Feast Day - January 28) 
ΕΛΛΗΝΙΚΑ αμέσως κάτω από το αγγλικό

God sees His creatures, such as man, not from what can be observed, but from the heart. And by His choices, He gives a loud slap to our respectability and pietism. If such a man as Saint James lived today, journalists would completely destroy him. Yet this man was recognized by God, and God revealed him to be one of our saints.

Yes, actions are a sign of holiness or evil. But not always. There are cases when saints have fallen, and fallen hard. A well known example from ancient times of an adulterer and murderer is King David, the man who "was after God's heart". But in later times, God has allowed saints to have dramatic falls, for many reasons, of which the three most important are:

1. That we may not rest on our laurels.

2. That our pietism and criticism of others may be struck.

3. That we might experience the saving power of repentance, and defeat despair.


God does not judge from what can be observed, as people do. Nor is it beneficial for the Church to judge. Christians are not judges of their brethren, but physicians and fellow sick. Their role is not to condemn, but help, comfort and heal their fellow sick with God's help, no matter how heavy their sickness may be.

Purification for Christians is a personal matter, and applies to each person individually. It is not massively applicable to a group, whether it is the Church or something else. Because in every group there will always be someone who falls, and in the field of the Lord there will always be weeds, till the end of time.

So let us not condemn our brethren, whatever they may do. Instead, let us weep and pray for them, for whose sake Christ died. And let us revive ourselves, saying: "Woe to me a sinner! For if this my good brother fell, what kind of fall awaits me, the sinner and ungodly!"

For God "opposes the proud, but gives grace to the humble", and with "the measure by which we measure, by the same measure will we be measured".

Source: Translated by John Sanidopoulos.


Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιος

"Ν": Η ιστορία του ανθρώπου αυτού, που διέπραξε φρικτό διπλό έγκλημα, αλλά κατέληξε άγιος:
είναι αυστηρώς ακατάλληλη για όποιον θεωρεί ότι δε θα την αντέξει,
δε σημαίνει ότι βλέπουμε σαν αγίους όλους τους εγκληματίες,
δεν είναι μια ιστορία εύκολης και πρόχειρης μεταμέλειας, αλλά μια ιστορία ΦΡΙΚΤΗΣ μετάνοιας,
δεν απαλλάσσει τον ένοχο από την ευθύνη και την ενοχή του,
δεν περιφρονεί τα θύματα,
δεν εκφράζει κάποιο φανταστικό αίτημα για κατάργηση των νόμων, των δικαστηρίων και των φυλακών (εκφράζει όμως το αίτημα για κατάργηση στις καρδιές μας του μίσους και της δίψας για εκδίκησης),
δεν προτρέπει τους ανθρώπους να εγκληματήσουν.
Απλώς, είναι μια άποψη για τον άνθρωπο πολύ πιο ανθρωπιστική και ελεύθερη από την άποψη οποιουδήποτε προοδευτικού, τύπου Charlie Hebdo.
Αντίθετα, προτρέπει όλους εμάς που είμαστε ήδη αμαρτωλοί και όλους εκείνους που έχουν διαπράξει ή συνεχίζουν να διαπράττουν εγκλήματα κάθε είδους, να μετανοήσουν, ν'αλλάξουν ζωή και να επιστρέψουν στο Χριστό.Τους λέει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι ο δρόμος της επιστροφής είναι ανοχτός, αλλά χρειάζεται δύναμη και γενναιότητα. Ο Χριστός, μέσω της Εκκλησίας, προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια. Ο άνθρωπος ας πάρει την απόφασή του κι ας επιλέξει το αιώνιο Φως ή το παντοτεινό σκοτάδι... (Από ΟΟΔΕ)

Ο Θεός δεν βλέπει τα πλάσματά του, όπως ο άνθρωπος, από το φαινόμενο, αλλά από την καρδιά. Και με τις επιλογές του, ρίχνει ηχηρά χαστούκια στον καθωσπρεπισμό και τον ευσεβισμό μας. Καθώς λοιπόν διανύουμε τον τρίτο μήνα αποκαλύψεων σκανδάλων, για πρόσωπα της Εκκλησίας, και καθώς πολλοί μιλούν για "κάθαρση", είπαμε να βάλουμε αυτό το άρθρο, για έναν άνθρωπο, που αν ζούσε σήμερα, οι δημοσιογράφοι θα τον είχαν διαλύσει κυριολεκτικά. Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο, ο Θεός τον θεώρησε και τον αναγνώρισε, και τον απεκάλυψε ως έναν από τους αγίους Του!

Ναι, οι πράξεις είναι δείγμα αγιότητας ή κακίας. Όχι όμως πάντα! Υπάρχουν περιπτώσεις, που ακόμα και ένας άγιος μπορεί να πέσει, και μάλιστα να πέσει ΣΟΒΑΡΑ. Και το γνωστό παράδειγμα του μοιχού και φονιά βασιλιά Δαυίδ, του "ανδρός κατά την καρδία του Θεού", μας το έχει δείξει από αρχαίων χρόνων. Όμως και σε νεότερες εποχές, ο Θεός έχει επιτρέψει τέτοιες δραματικές πτώσεις αγίων, για πολλούς λόγους, των οποίων οι τρεις σπουδαιότεροι είναι αυτοί:
1. Για να μην επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.
2. Για να χτυπήσει τον ευσεβισμό μας και την επίκριση προς τους άλλους.
3. Για να δούμε τη σωτήρια δύναμη της μετανοίας, και να νικάμε την απελπισία.
 
Το άρθρο αυτό, το αναδημοσιεύουμε ως απόσπασμα από την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή, Ιανουάριος 2001. Και μας διδάσκει πολλά:
 
"Στις 28 Ιανουαρίου κάθε χρόνο η Εκκλησία γιορτάζει (με την κυριολεκτικήσημασία της γιορτής) τη μνήμη Ιάκωβου του ασκητή, που ανεπιφύλακτα τον έχεικατατάξει στους αγίους της.
Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την κοντινήπολίχνη (την Πορφυριώνη) κάποιοι ευφυείς και τότε πολέμιοι του θρησκευτικούσκοταδισμού έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα να του προσφέρειπροκλητικά τα θέλγητρά της: Ο Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και ησυνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε εγκατέλειψετο επάγγελμά της και έζησε με συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.


Υστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον ασκητή τηθυγατέρα του που έπασχε από νόσο βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε καιελευθέρωσε το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγεςμέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά οπατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος, «ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από τηνεπιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξητου, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.

Σε πανικό απόγνωστης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει μέσα οίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοποςμαθαίνει τα συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τονβρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η απελπισία είναιαμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται μεσυντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα. Θαμείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση αυταπάρνησης ως την τελευτή του.


Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος έχει«πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούντης φύσεως οι όροι.Κλήρος και λαός βγαίνουν στην έρημο και φτάνουν στοντάφο όπου είναι κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθείκαι η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την αγιότητα τουμετανοημένου".  ("Επιφυλλίδα"Χρ. Γιανναρά).

 
Δεν κρίνει ο Θεός από το φαινόμενο, όπως ο άνθρωπος. Και έτσι οφείλει να μην κρίνει και η Εκκλησία. Δεν είναι δικαστές οι Χριστιανοί των αδελφών τους, αλλά γιατροί και συνασθενείς. Και ο ρόλος τους δεν είναι να καταδικάσουν, αλλά να βοηθήσουν, να παρηγορήσουν και να γιατρέψουν τους συνασθενείς τους με τη βοήθεια του Θεού. Όσο βαριά κι αν είναι η αρρώστια τους.
Η "κάθαρση"για τους Χριστιανούς, είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, και εφαρμόζεται στον καθένα συνάνθρωπό μας ξεχωριστά. Δεν εφαρμόζεται ΜΑΖΙΚΑ σε μια ομάδα, είτε αυτή είναι η Εκκλησία, είτε κάτι άλλο. Γιατί σε μια ομάδα, πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που πέφτουν, και στο χωράφι του Κυρίου, πάντα θα υπάρχουν ζιζάνια, ως τη συντέλεια.

Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τον αδελφό μας, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν έχει κάνει. Αντίθετα, ας κλάψουμε και ας προσευχηθούμε γι'αυτόν, χάριν του οποίου ο Χριστός πέθανε. Και ας συνεφέρουμε τον εαυτό μας, λέγοντας: "Αλλοίμονό μου του αμαρτωλού! Γιατί αν ο αδελφός μου αυτός ο καλός έπεσε, τι πτώση περιμένει εμένα τον αμαρτωλό και ασεβή!"
Γιατί ο Θεός "στους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν",και "με όποιο μέτρο μετράμε, με το ίδιο μέτρο θα μετρηθούμε"!

Επιδόρπιο:
 
Ο παπάς στη φυλακή, οι φονιάδες & οι σατανιστές

Η μοναξια της πολυκοσμίας (Μπορεί να είσαι κάθαρμα, αξίζεις όμως, γιατί είσαι εικόνα Χριστού)...
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους 

Υπέρ των αμαρτωλών
Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών (σκέψεις για την εξομολόγηση) 
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο και τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου... 
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας... 
  
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Ιερός Χρυσόστομος: «Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο»
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ (ενότητα στο blog μας)

Δείτε επίσης:Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες (30 Ιανουαρίου) 

Από τους Τρεις Ιεράρχες στο νέο ιερομάρτυρα του Μεξικού Παύλο ντε Μπαγεστέρ (30+31 Ιαν.)...

$
0
0


Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες (30 Ιανουαρίου)
 
Τρεις Ιεράρχες - Δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλιο


Η μεγάλη αγία της Ρωσίας Πελαγία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν σαλή (30 Ιαν.)

Ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ-Κονβαλλιέρ, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό το 1954, πυροβολήθηκε βγαίνοντας από την εκκλησία, στην πόλη του Μεξικού, στις 22 Ιανουαρίου 1984. Η ψυχή του ταξίδεψε για τους ουρανούς στις 31 του ίδιου μήνα.
Διαβάστε γι'αυτόν εδώ.

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier

Οι άγιοι & ηρωικοί ανάργυροι ιατροί Κύρος και Ιωάννης (31 Ιανουαρίου)
 
Άγιοι στις 30& 31Ιανουαρίου

Τα βίντεο: α΄ από Kostas Stef& β΄ Αβραάμ Σαλασίδη
 

Οι Τρεις Ιεράρχες και η σημερινή κατάσταση στην Παιδεία (βίντεο)

$
0
0

Το παρακάτω βίντεο (από το Ιστολόγιο Κατάνυξις, με εισήγηση του κ. Ιωάννη Μαρκά σε σχετική εκδήλωση του ιερού ναού προφήτη Ηλία Θεσσαλονίκης) υποθέτω ότι θα φανεί δύσπεπτο σε πολλούς φίλους μπλογκοναύτες, που ίσως θεωρήσουν το περιεχόμενό του υπερζηλωτικό, παρατραβηγμένο, κινδυνολογικό και γενικώς... "θεούσικο".
Άσχετα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κάποιος με όσα λέγονται εκεί, ας το ακούσουμε. Ίσως μας βοηθήσει να προβληματιστούμε, αλλά και ίσως - ας το κρίνει ο καθένας βλέποντας τον κόσμο και την κοινωνία γύρω μας - να λέει περισσότερες και τρομακτικότερες αλήθειες απ'αυτές που έχουμε συνηθίσει να συζητάμε. Πιάνει θέματα ταμπού, δυσάρεστα σε πολλούς σημερινούς χριστιανούς, θέματα με τα οποία ασφαλώς κάποιοι έχουν εμμονή, αλλά από την εμμονή ώς την πλήρη απόρριψη υπάρχει μεγάλη απόσταση.



Δυο παρατηρήσεις μόνο:
Κάπου γίνεται αναφορά στα θρυλικά "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών". Σήμερα γενικά θεωρείται σίγουρο ότι τα "Πρωτόκολλα"είναι πλαστά, γραμμένα όχι από Εβραίους συνωμοτες, αλλά από μη Εβραίους συνωμοσιολόγους, πιθανόν από τη μυστική αστυνομία της τσαρικής Ρωσίας των αρχών του 20ού αιώνα, με μεγάλα κομμάτια αντιγραμμένα από μια πολιτική σάτιρα του 1860 με στόχο το Ναπολέοντα Γ΄.
Δε μπορώ να ξέρω αν είναι έτσι. Ίσως. Όμως, όποιος κι αν τα έγραψε, σήμερα βλέπουμε να επαληθεύονται σε τρομακτικές διαστάσεις (όπως και το 1984του Όργουελ φυσικά, που δεν έχει σχέση με Εβραίους) και κατά τη γνώμη μου αποτελούν ένα είδος ακτινογραφίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που έχει εισβάλει και κυριεύσει όχι μόνο τον τόπο μας, αλλά και το σπίτι μας, την καθημερινή μας ζωή (και των παιδιών μας) και τον τρόπο σκέψης μας (και των παιδιών μας).
Επίσης, κάποιος στο βίντεο λέει ότι η οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας οδήγησε στη διάλυση του θεσμού της οικογένειας. Για να μην παρεξηγούμαστε, όλα έχουν δύο όψεις. Η γυναίκα, που είναι ο στύλος της οικογένειας, διαχρονικά υπέστη καταπίεση, που την εξανάγκασε να "βγει από το σπίτι". Αυτό το επιτείνουν σήμερα οι αυξημένες οικονομικές ανάγκες των οικογενειών. Όταν όμως φτάνουμε στο άλλο άκρο, και πλέον η ίδια η γυναίκα δεν αναγνωρίζει ως κάτι σημαντικό το ρόλο της μέσα την οικογένεια (που είναι διαφορετικός από το ρόλο του συζύγου και πατέρα και πρέπει και οι δύο - άντρας και γυναίκα - να έχουν ρόλους προσφοράς), τότε τα παιδιά (αν γεννιούνται καν) μπορεί να μεγαλώνουν σχεδόν χωρίς οικογένεια (έχουν, αλλά "δεν έχουν"). Ποιοι τα μεγαλώνουν; Στην καλύτερη περίπτωση, οι επαγγελματίες (στους παιδικούς σταθμούς κ.τ.λ.), στη χειρότερη η τηλεόρασηκαι το διαδίκτυο.
Δε φταίει σ'αυτό "η γυναίκα" (που συχνά παλεύει μόνη της σ'ένα σπίτι με αδιάφορο σύζυγο και πελαγωμένα - τουλάχιστον - παιδιά). Ολόκληρη η κοινωνία, μεθοδευμένα, οδηγήθηκε εκεί, ώστε να μην υπάρχουν πλέον οικογένειες, αλλά μόνο εκτροφεία αριθμημένων εργαζομένων και καταναλωτών. Ακριβολογώ ή υπερβάλλω;
Ας δούμε και ένα κείμενο του γέροντα Σωφρόνιου με θέμα Η μητρότητα ως διακονία της γυναίκας, που θεωρώ ότι τοποθετεί το ζήτημα σε σωστή βάση.
Επίσης, αν θέλετε, δείτε και μια παλιότερη ανάρτησή μας: Ο Αντίχριστος (το Θηρίο) & οι αντίχριστοι της γενιάς μας.
Ευχαριστώ.

Διανυκτερεύοντας στο νεκροταφείο (Ή: Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!)

$
0
0


ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
 

Στο μοναστήρι της Όπτιναζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί, ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης, η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα.
Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο: «Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!
Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι, γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ, προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα.

Δεν θα ήταν τίποτα εαν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν, κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά; Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!».

Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν, γι'αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη, μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της (τα δισάκια). Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της, αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που τις έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.
Η μοναχή Βαρσανουφία ήταν παρθένος και είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή. Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν,όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο.

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί, ενώ στις ακολουθίες (εκκλησιαστικές τελετές) καθόνταν σ'ένα στασίδι. Βασικά δεν καθόταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί. Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.
Δεν πήγαινε στην τράπεζα (=τραπεζαρία)της μονής για να φάει, αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε. Εάν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε, εάν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της, δάγκανε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή....

...Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν, να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα, έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων.
«Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών, να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους!» έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.
Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων, που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.
Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω. Είχε πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:
Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο. Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται, ήδη τα είχα μοιράσει όλα. Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου. Της τις έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας. Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό, με φώναξε και μου είπε: ''Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε...''



Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ. Στα χρόνια των διωγμών, όταν έκλεισαν τα μοναστήρια, εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμορντίνο, αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους. Αρχεία δεν διατηρήθηκαν, ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν. Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα, μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο:«Κύριε, Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους».
Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο. Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί. Ξαφνικά μέσα από έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.
"Αδελφή Βαρσανουφία, τι κάνεις εκεί;"ρώτησαν όλοι έκπληκτοι. Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;
"Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε"τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς τους ποιος και πού είναι θαμμένος!

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα ερχόνταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους με την καθοδήγηση της μοναχής. Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών. Τους θυμόνταν όλους, τους γνώριζε, τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι'αυτούς.
Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.
"Αδελφή Βαρσανουφία", την ρωτούσαμε, "πώς αντέχεις χωρίς ύπνο;"
"Με βοηθούν οι νεκροί"απαντούσε αυτή με χαρά...!

...Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.
Η μοναχή τους αγαπούσε όλους, όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς. Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού ΕΚΕΙ όλα είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά. Γι'αυτό ίσως σε όλη της την ζωή περιπλανιόνταν, μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά, ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια. Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.
Εμείς μόνο ζητάμε στα μνημόσυνα - μας εξηγούσε - οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό. Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα. Προσεύχονται για εμάς, μας θυμούνται και μας αγαπούν. Όλα τα επίγεια θα φθαρούν, το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη...

Από το βιβλίο της Нина павлова-михайлов день (Νίνας Πάβλοβα, Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ)
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης (proskynitis.blogspot)


Επισκεφτείτε επίσης:

Θάνατος και πένθος στην Ορθόδοξη θεολογία
Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών


Ο όσιος Μακάριος της Όπτινα(& links για άλλους αγίους της Όπτινα, αλλά και για τους τρεις νεομάρτυρες του 1993)
Γερόντισσες(ενότητα)
Διά Χριστόν σαλοί(ασκητές με προσποιητή τρέλα και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, που θυμίζουν τη συμπεριφορά της γερόντισσας Βαρσανουφίας)

1 Φεβρουαρίου 2015: Καλό Τριώδιο - &ο άγιος των αμπελιών!

$
0
0

The Holy Abbess and Wonder-worker Saint Brigid of Kildare, Ireland († 523) - Αγία Μπριγκίτα, η μεγάλη πνευματική μητέρα της ορθόδοξης Ιρλανδίας (1 Φεβρ.)

$
0
0
 
Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries 
ΕΛΛΗΝΙΚΑ αμέσως κάτω από το αγγλικό

 

From: The Synaxarion, The lives of the Saints of the Orthodox Church, Volume three, Holy convent of the Annunciation of Our Lady, Ormylia, 2001
Sources:impantokratoros.gr, MYSTAGOGYand: http://groups.yahoo.com/group/celt-saints/message/3315

A first approach to the indigenous Orthodox Saints and Martyrs of the Ancient Church who lived and who propagated the Faith in the British Isles and Ireland during the first millennium of Christianity and prior to the Great Schism is being attempted in our website in our desire to inform our readers, who may not be aware of the history, the labours or the martyrdom of this host of Orthodox Saints of the original One, Holy, Catholic and Apostolic Church of our Lord. 

"The Church in The British Isles will only begin to grow when she begins to venerate her own Saints" (Saint Arsenios of Paros†1877)

 

Saint Brigid (Brigit, Bridget), "the Mary of the Gael," was born around 450 in Faughart (Fochart, Fothairt) , about two miles from Dundalk in County Louth in Ulster. According to tradition, her father was a pagan named Dubthach, and her mother was Brocessa (Broiseach), one of his slaves. Whether she was raised a Christian or converted in 468, as some accounts say, is unknown, but she was inspired by the preaching of Saint Patrick from an early age.

Even as a child, she was known for her compassion for the poor. She would give away food, clothing, and even her father's possessions to the poor. One day he took Brigid to the king's court, leaving her outside to wait for him. He asked the king to buy his daughter from him, since her excessive generosity made her too expensive for him to keep. The king asked to see the girl, so Dubthach led him outside. They were just in time to see her give away her father's sword to a beggar. This sword had been presented to Dubthach by the king, who said, "I cannot buy a girl who holds us so cheap."

St Brigid received monastic tonsure at the hands of St Mael of Ardagh (February 6). Some miles from Dublin she was granted by the King of Leinster possession of a plain called the Curragh, where she built herself a cell under a large oak tree, thence called Kill-dara, or Cell of the oak. Seven other girls soon placed themselves under her direction establishing the monastery of Kill-dara, which gave its name to the later cathedral city of Kildare. The community grew rapidly thanks to the renown of the holy Abbess, and became a double monastery, with the Abbess ranking above the Abbot, and branched out into several others all over Ireland. This was the beginning of women's cenobitic monasticism in Ireland.

The miracles performed by St Brigid are too numerous to relate here, but perhaps one story will suffice. One evening the holy abbess was sitting with the blind nun Dara. From sunset to sunrise they spoke of the joys of the Kingdom of Heaven, and of the love of Christ, losing all track of time. St Brigid was struck by the beauty of the earth and sky in the morning light. Realizing that Sister Dara was unable to appreciate this beauty, she became very sad. Then she prayed and made the Sign of the Cross over Dara's eyes. All at once, the blind nun's eyes were opened and she saw the sun in the east, and the trees and flowers sparkling with dew. She looked for a while, then turned to St Brigid and said, "Close my eyes again, dear Mother, for when the world is visible to the eyes, then God is seen less clearly by the soul." St Brigid prayed again, and Dara became blind once more.

St Brigid fell asleep in the Lord in the year 523 on February 1 after receiving Holy Communion from St Ninnidh of Inismacsaint (January 18). She was buried at Kildare, but her relics were transferred to Downpatrick during the Viking invasions. It is believed that she was buried in the same grave with St Patrick (March 17) and St Columba of Iona (June 9).

Late in the thirteenth century, her head was brought to Portugal by three Irish knights on their way to fight in the Holy Land. They left this holy relic in the parish church of Lumiar, about three miles from Lisbon. Portions of the relic were brought back to Ireland in 1929 and placed in a new church of St Brigid in Dublin.

The relics of St Brigid in Ireland were destroyed in the sixteenth century by Lord Grey during the reign of Henry VIII.

The tradition of making St Brigid's crosses from rushes and hanging them in the home is still followed in Ireland, where devotion to her is still strong. She is also venerated in northern Italy, France, and Wales.

The Book of Armaugh, an ancient Irish chronicle, calls Saint Patrick and Saint Brigid "the pillars of the Irish" and says that through them both, "Christ performed many miracles." 



************************************************* 

Icon from here& here

According to tradition, Saint Brigid (Brigit, Bridget) was born at Fochart (or Fothairt), near Dundalk of County Louth in Ulster, of a noble Irish family, which had been converted by Saint Patrick (17 Mar.). A wonderful striving for virtue was seen in her from her earliest years. Being uncommonly beautiful, she had many suitors and her father tried to marry her to the King of Ulster. At the age of sixteen, she implored Our Lord Jesus Christ, whom alone she desired as her spouse, to make her unattractive, so that no longer would anyone want to marry her. Her prayer was heard; she lost an eye, and was allowed to enter a monastery. However, on the very day that she took the veil, she was miraculously healed and recovered her original loveliness, which was now set off by spiritual beauty.

Some miles from Dublin she was granted possession of a plain called the Curragh, where she built herself a cell under a large oak tree, thence called Kill-dara, or Cell of the oak. Seven other girls soon placed themselves under her direction establishing the monastery of Kill-dara, which gave its name to the later cathedral city of Kildare. The community grew rapidly thanks to the renown of the holy Abbess, and became a double monastery, with the Abbess ranking above the Abbot, and branched out into several others all over Ireland.

Saint Brigid was often journeying to visit these foundations, and she wrought miracles everywhere along her way. She drove out demons simply by the sign of the Cross; she healed the sick, converted sinners, and her presence inspired love of God in the whole people. All the leading people of the day knew her and presented her with tokens of their admiration.

Having predicted the day of her decease, she fell asleep in peace on 1 February 524, bequeathing to her disciples a monastic Rule, which epitomized her teaching. She is regarded, on a par with Saint Patrick, as patroness of Ireland, and is venerated there as a Saint, second only to the Mother of God. During the Middle Ages the veneration of Saint Brigid spread throughout Europe.

Through the prayers of Thy Saints, Lord Jesus Christ, have mercy upon us. Amen. 




St. Brigid of Kildare, Abbess & Virgin (Bride, Bridget, Brigit, Ffraid)

Born at Faughart (near Dundalk) or Uinmeras (near Kildare), Louth, Ireland, c. 450; died at Kildare, Ireland, c. 523; feast day is the 1st of February; feast of her translation is June 10.
 

"We implore Thee, by the memory of Thy Cross's hallowed and most bitter anguish, make us fear Thee, make us love Thee, O Christ. Amen." (Prayer of Saint Brigid).

Saint Brigid was an original--and that's what each of us are supposed to be, an original creation of the Almighty Imagination. Unfortunately, most of us get caught up in the desire to be accepted by others. We conform to the norm, rather than opening up to the creative power of God and blooming to render Him the sweet fragrance of our unique lives. We miss the glory of giving God the gift of who we were intended to be.

Brigid lacked that fault. She got things done. She had a welcome for everyone in an effort to help them be originals, too. She was so generous that she gave away the clothes from her back. She never shied away from hard work or intense prayer. She would brush aside the rules--even the rules of the Church--if it was necessary to bring out the best in others. Perhaps for this reason, the saint who never left Ireland, is venerated throughout the world as the prototype of all nuns. She bridged the gap between Christian and pagan cultures.

Brigid saw the beauty and goodness of God in all His creation: cows made her love God more, and so did wild ducks, which would come and light on her shoulders and hands when she called to them. She enjoyed great popularity both among her own followers and the villagers around; and she had great authority, ruling a monastery of both monks and nuns.

Her chief virtue lay in her gentleness, in her compassion, and in her happy and devoted nature which won the affection of all who knew her. She was a great evangelist and joined hands gladly and gaily with all the saints of that age in spreading the Gospel. So great was her veneration throughout Europe that the Medieval knights, seeking a womanly model of perfection, chose Brigid as the example. This theory maintains that such was the image of Brigid as the feminine ideal that the word "bride" passed into the English language. (This is unlikely, however. The word probably derives from the Old German "bryd," meaning bride.)

Historical facts about Saint Brigid's life are few because the numerous accounts about it after her death (beginning in the 7th century) consist mainly of miracles and anecdotes, some of which are deeply rooted in pagan Irish folklore. Nevertheless, they give us a strong impression of her character. She was probably born in the middle of the 5th century in eastern Ireland. Some say her parents were of humble origin; others that they were Dubhthach, an Irish chieftain of Leinster, and Brocca, a slave at his court. All stories relate that they were both baptized by Saint Patrick. Some say that Brigid became friends with Patrick, though it is uncertain that she ever met him. Beautiful Brigid consecrated herself to God at a young age. She was veiled as a nun by Saint Macaille at Croghan and consecrated as Abbess by Bishop Saint Mel at Armagh.



 
Icon from here
 
The Book of Lismore bears this story:

Brigid and certain virgins along with her went to take the veil from Bishop Mel in Telcha Mide. Blithe was he to see them. For humility Brigid stayed so that she might be the last to whom a veil should be given. A fiery pillar rose from her head to the roof ridge of the church. Then said Bishop Mel: "Come, O holy Brigid, that a veil may be sained on thy head before the other virgins." It came to pass then, through the grace of the Holy Spirit, that the form of ordaining a bishop was read out over Brigid. Macaille said that a bishop's order should not be confirmed on a woman. Said Bishop Mel "No power have I in this matter. That dignity hath been given by God unto Brigid, beyond every (other) woman." Wherefore the men of Ireland from that time to this give episcopal honour to Brigid's successor.

Most likely this story relates to the fact that Roman diocesan system was unknown in Ireland. Monasteries formed the centre of Christian life in the early Church of Ireland. Therefore, abbots and abbesses could hold held some of the dignity and functions that a bishop would on the Continent. Evidence of this can be seen also at synods and councils, such as that of Whitby, which was convened by Saint Hilda. Women sometimes ruled double monasteries; thus, governing both men and women. Bridget, as a pre-eminent abbess, might have fulfilled some semi-episcopal functions, such as preaching, hearing confessions (without absolution), and leading the neighbouring Christians.

Beginning consecrated life as a anchorite of sorts, Brigid's sanctity drew many others. When she was about 18, she settled with seven other like-minded girls near Croghan Hill in order to devote herself to God's service. About 468 she followed Saint Mel to Meath.

There is little reliable information about the convent she founded around 470 at Kildare (originally Cill-Daire or 'church of the oak'), the first convent in Ireland, and the rule that was followed there. This is one of the ways Brigid sanctified the pagan with the Christian: The oak was sacred to the druids, and in the inner sanctuary of the Church was a perpetual flame, another religious symbol of the druid faith, as well as the Christian. Gerald of Wales (13th century) noted that the fire was perpetually maintained by 20 nuns of her community. This continued until 1220 when it was extinguished. Gerald noted that the fire was surrounded by a circle of bushes, which no man was allowed to enter.

It is generally thought to have been a double monastery, housing both men and women--a common practice in the Celtic lands that was sometimes taken by the Irish to the continent. It's possible that she presided over both communities. She did establish schools there for both men and women. Another source says that she installed a bishop named Conlaeth there, though the Vatican officially lists the See of Kildare as dating from 519.

Cogitosus, a monk of Kildare in the eighth century, expounded the metrical life of St. Brigid, and versified it in good Latin. This is what is known as the "Second Life", and is an excellent example of Irish scholarship in the mid-eighth century. Perhaps the most interesting feature of Cogitosus's work is the description of the Cathedral of Kildare in his day:

"Solo spatioso et in altum minaci proceritate porruta ac decorata pictis tabulis, tria intrinsecus habens oratoria ampla, et divisa parietibus tabulatis".

(The rood-screen was formed of wooden boards, lavishly decorated, and with beautifully decorated curtains.)

Probably the famous Round Tower of Kildare dates from the sixth century (photo below).



The sixth Life of the saint printed by Colgan is attributed to Coelan, an Irish monk of the eighth century, and it derives a peculiar importance from the fact that it is prefaced by a foreword from the pen of St. Donatus, also an Irish monk, who became Bishop of Fiesole in 824. St. Donatus refers to previous lives by St. Ultan and St. Aileran.

Even as a child Brigid showed special love for the poor. When her mother sent her to collect butter, the child gave it all away. Her generosity in adult life was legendary: It was recorded that if she gave a drink of water to a thirsty stranger, the liquid turned into milk; when she sent a barrel of beer to one Christian community, it proved to satisfy 17 more. Many of the stories about her relate to the multiplication of food, including one that she changed her bath-water into beer to satisfy the thirst of an unexpected clergyman. Even her cows gave milk three times the same day to provide milk for some visiting bishops.

Brigid saw that the needs of the body and the needs of the spirit intertwined. Dedicated to improving the spiritual as well as the material lives of those around her, Brigid made her monastery a remarkable house of learning, including an art school. The illuminated manuscripts originating there were praised, especially the Book of Kildare, which was praised as one of the finest of all illuminated Irish manuscripts before its disappearance three centuries ago.

Once she fell asleep during a sermon of Saint Patrick, but he good-humouredly forgave her. She had dreamed, she told him, of the land ploughed far and wide, and of white-clothed sowers sowing good seed. Then came others clothed in black, who ploughed up the good seed and sowed tares in its place. Patrick told her that such would happen; false teachers would come to Ireland and uproot all their good work. This saddened Brigid, but she redoubled her efforts, teaching people to pray and to worship God, and telling them that the light on the altar was a symbol of the shining of the Gospel in the heart of Ireland, and must never be extinguished.

Brigid is called the 'Mary of the Gael' because her spirit of charity, and the miracles attributed to her were usually enacted in response to a call upon her pity or sense of justice. During an important synod of the Irish church, one of the holy fathers, Bishop Ibor, announced that he had dreamed that the Blessed Virgin Mary would appear among the assembled Christians. When Brigid arrived the father cried, "There is the holy maiden I saw in my dream." Thus, the reason for her nickname.

Her prayers and miracles were said to exercise a powerful influence on the growth of the early Irish Church, and she is much beloved in Ireland to this day.

When dying at the age of 74, St. Brigid was attended by St. Ninnidh, who was ever afterwards known as "Ninnidh of the Clean Hand" because he had his right hand encased with a metal covering to prevent its ever being defiled, after being the medium of administering the viaticum* to Ireland's Patroness. 


(*viaticum = Holy Communion to a Christian on their deathbed)

She was interred at the right of the high altar of Kildare Cathedral, and a costly tomb was erected over her. In after years her shrine was an object of veneration for pilgrims, especially on her feast day, 1 February, as Cogitosus related. About the year 878, owing to the Scandinavian raids, the relics of St. Brigid were taken to Downpatrick, where they were interred in the tomb of St. Patrick and St. Columba.


A tunic reputed to have been hers, given by Gunhilda, sister of King Harold II, survives at Saint Donatian's in Bruges, Belgium. A relic of her shoe, made of silver and brass set with jewels, is at the National Museum of Dublin. In 1283, three knights took the head of Brigid with them on a journey to the Holy Land. They died in Lumier (near Lisbon), Portugal, where the church now enshrines her head in a special chapel.

In England, there are 19 ancient church dedications to her. The most important of which is the oldest church in London--St. Bride's in Fleet Street--and Bridewell or Saint Bride's Well. In Scotland, East and West Kilbride bear her name. Saint Brigid's Church at Douglas recalls that she is the patroness of the great Douglas family. Several places in Wales are named Llansantaffraid, which means "St. Bride's Church." The Irish Bishop Saint Donato of Fiesole (Italy) built a Saint Brigid's Church in Piacenza, where the Peace of Constance was ratified in 1185.

The best-known custom connected with Brigid is the plaiting of reed crosses for her feast day. This tradition dates to the story that she was plaiting rush crosses while nursing a dying pagan chieftain. He asked her about this and her explanation led to his being baptized.

Traditional Irish blessings invoke her. "Brid agus Muire dhuit, Brigid and Mary be with you" is a common Irish greeting, and in Wales people say, "Sanffried suynade ni undeith, St. Brigid bless us on our journey." A blessing over cattle in the Scottish isles goes: "The protection of God and Colmkille encompass your going and coming, and about you be the milkmaid of the smooth white palms, Brigid of the clustering, golden brown hair" (Attwater, Benedictines, Bentley, Delaney, Encyclopaedia, Farmer, Gill, Groome, Montague, O'Briain, Sellner, White).

She is usually portrayed in art with a cow lying at her feet, or holding a cross and casting out the devil (White). Her emblem is a lighted lamp or candle (not to be confused with Saint Genevieve, who is not an abbess). At times she may be shown (1) with a flame over her; (2) geese or cow near her; (3) near a barn; (4) letting wax from a taper fall upon her arm; or (5) restoring a man's hand (Roeder).



Brigid is the patron saint of Ireland, poets, dairymaids, blacksmiths, healers (White), cattle, fugitives, Irish nuns, midwives, and new-born babies (Roeder). She is still venerated highly in Alsace, Flanders, and Portugal (Montague), as well as Ireland and Chester, England (Farmer).

Troparion of St Brigid of Kildare Tone 1

O holy Brigid, thou didst become sublime through thy humility,/ and
didst fly on the wings of thy longing for God./ When thou didst arrive
in the eternal City and appear before thy Divine Spouse,/ wearing the
crown of virginity,/ thou didst keep thy promise/ to remember those who
have recourse to thee./ Thou dost shower grace upon the world, and dost
multiply miracles./ Intercede with Christ our God that He may save our
souls.

Kontakion of St Brigid in the Fourth Tone

The holy virgin Brigid full of divine wisdom,/ went with joy along the
way of evangelical childhood,/ and with the grace of God/ attained in
this way the summit of virtue./ Wherefore she now bestows blessings upon
those who come to her with faith./ O holy Virgin, intercede with Christ
our God/ that He may have mercy on our souls.

Apolytikion in the Fourth Tone
 

Having learned of things divine by the words of Patrick, thou hast proclaimed in the West the good tidings of Christ. Wherefore, we venerate thee, O Brigid, and entreat thee to intercede with God that our souls be saved.

Kontakion of St Brigid in the Third Tone
 

At the Church of the Oak, thou didst establish thy sacred monasteries for those that took up the Tree of life, even the Precious Cross, upon their shoulders. And by thy grace-filled life and love of learning, thou didst bear fruit a hundredfold and didst thereby nourish the faithful. O righteous Mother Brigid, intercede with Christ, the True Vine, that He save our souls. 




See also:

More about St Brigid
The Orthodox Church in Great Britain:http://www.thyateira.org.uk/, http://www.antiochian-orthodox.co.uk/index.html

Klaus Kenneth, the spiritual traveler Strange, Yet Familiar: My Journey (by Bishop Kallistos (Ware), Bishop of Diokleia)

Aγία Μπριγκίτα η Θαυματουργός, η μεγάλη πνευματική μητέρα της ορθόδοξης Ιρλανδίας

Συλλογή άρθρων για την αγία Μπριγκίτα, που γιορτάζει 1 του Φλεβάρη μαζί με τον άγ. Τρύφωνακαι άλλους αγίους. Προέρχεται από το ιστολόγιο Ορθοδοξία, που προσφέρει - μεταξύ άλλων - πολλά στοιχεία ιδιαίτερα για τους αρχαίους αγίους της Βρετανίας και άλλων δυτικών χωρών. Ας έχουμε την ευχή τους.
Οι μεταφράσεις των αγγλικών κειμένων έγιναν από τον αδελφό, το διαχειριστή του ιστολογίου.

 
 
Από την ζωή της αγίας Brigid (Μπριγκίττα) της Ιρλανδίας

Μέρος α΄
 
Το βιβλίο του Lismore περιέχει αυτή την ιστορία:


Η  Brigid και άλλες παρθένες μαζί της πήγαν να πάρουν το μοναχικό σχήμα από τον Επίσκοπο Mel στην περιοχή Telcha Mide. Εκείνος χάρηκε πολύ που τις είδε. Από ταπεινοφροσύνη η Brigid έμεινε πίσω ώστε να είναι η τελευταία που θα της δοθεί το μοναχικό σχήμα. Μια λαμπερή στήλη φωτός φάνηκε να βγαίνει από το κεφάλι της μέχρι το ταβάνι της Εκκλησίας. Τότε ο Επίσκοπος  Mel είπε: «Πλησίασε, αγία Brigid, ώστε το μοναχικό σχήμα να σου δοθεί πριν από τις άλλες παρθένες.»  Και τότε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, οι κανόνες με τους οποίους χειροτονούταν κάποιος Επίσκοπος διαβάστηκαν μπροστά στην αγία Brigid. Ο Macaille είπε πως το αξίωμα του επισκόπου δεν μπορούσε να δοθεί σε γυναίκα. Ο Επίσκοπος Mel απάντησε: «Δεν έχω εξουσία πάνω σε αυτό το ζήτημα. Αυτό το αξίωμα δόθηκε από τον Θεό στην Brigid, ξεχωριστά από όλες τις άλλες γυναίκες». Από τότε και μετά οι άνδρες της Ιρλανδίας έδιναν τιμές επισκόπου στους διαδόχους της Brigid.


Το ποιο πιθανό είναι πως αυτή η ιστορία μας φανερώνει πως το αρχιεπισκοπικό σύστημα της Ρώμης ήταν άγνωστο στην Ιρλανδία. Τα μοναστήρια ήταν το κέντρο της Χριστιανικής ζωής στην παλιά Εκκλησία της Ιρλανδίας. Παρόλα αυτά, οι ηγούμενοι και οι ηγουμένες μπορούσαν να έχουν κάποια αξιώματα ίδια με αυτά που είχαν οι Επίσκοποι. Στοιχεία για αυτό φανερώνονται στις συνόδους και στα συμβούλια, όπως σε αυτή του  Whitby, η οποία διοικούταν από την αγία  Hilda. Πολλές φορές οι γυναίκες διοικούσαν διπλά μοναστήρια στα οποία ηγουμένευαν και σε άντρες και σε γυναίκες. Η Brigid σαν διαπρεπής ηγουμένη, ίσως πραγματοποιούσε κάποιες λειτουργίες ενός επισκόπου, όπως το να κηρύττει, να ακούει εξομολογήσεις (χωρίς να έχει το δικαίωμα να δώσει άφεση αμαρτιών) και να καθοδηγεί τους γειτονικούς της Χριστιανούς.


Αφού ξεκίνησε μια ζωή σαν αναχωρήτρια, η αγιοσύνη της προσέλκυσε πολλούς άλλους. Όταν ήταν γύρω στα 18, εγκαταστάθηκε με άλλα εφτά κορίτσια που είχαν τις ίδιες ιδέες με αυτήν κοντά στον λόφο Croghan προκειμένου να αφιερώσει τον εαυτό της στην υπηρεσία του Θεού. Γύρω στο  468 ακολούθησε τον άγιο  Mel στο  Meath.


Υπάρχουν λίγες αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με το κοινόβιο που ίδρυσε γύρω στο 470 στο Kildare (αρχικό όνομα Cill-Daire ή εκκλησία της βελανιδιάς), το πρώτο κοινόβιο στην Ιρλανδία και για τους κανόνες που ακολουθούσαν εκεί. Μέσα στο ιερό της εκκλησίας έκαιγε συνέχεια μια φλόγα. Ο Gerald της Ουαλίας (13ος αιώνας) σημειώνει πως η φλόγα διατηρούταν συνεχώς αναμμένη από 20 μοναχές του κοινοβίου. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1220 όταν την σβήσανε. Ο Gerald σημειώνει πως η φωτιά περικυκλωνόταν από ένα κύκλο με θάμνους μέσα στον οποίο δεν επιτρεπόταν να μπει κανένας άντρας.



 

Γενικά πιστεύεται πως ήταν ένα διπλό μοναστήρι, στο οποίο έμεναν άντρες και γυναίκες, κάτι συνηθισμένο στην γη των Κελτών, το οποίο συχνά μετέφεραν οι Ιρλανδοί και στα περίχωρα. Είναι πιθανόν να ηγουμένευε και στις δύο κοινότητες. Εγκατέστησε σχολεία εκεί για γυναίκες και για άντρες. Μια άλλη πηγή λέει πως έβαλε έναν επίσκοπο εκεί ονόματι    Conlaeth, παρότι το Βατικανό καταγράφει πως η επισκοπή του Kildare χρονολογείτε από το 519 και έπειτα.

Ο Cogitosus, ένας μοναχός του Kildare τον 8ο αιώνα, ανέπτυξε περισσότερο τον βίο της αγίας Brigid και τον μετέφρασε σε καλά Λατινικά. Αυτό το έργο είναι γνωστό σαν «Η δεύτερη ζωή», και είναι ένα εξαιρετικό δήγμα Ιρλανδικής λογοτεχνίας στα μέσα του 8ου αιώνα. Πιθανόν το ποιο ενδιαφέρον στο έργο του  Cogitosus είναι η περιγραφή του Καθεδρικού του Kildare εκείνον τον καιρό: «Solo spatioso et in altum minaci proceritate porruta ac decorata pictis tabulis, tria intrinsecus habens oratoria ampla, et divisa parietibus tabulates» που σημαίνει «το τέμπλο ήταν φτιαγμένο από ξύλινα σανίδια, πλουσιοπάροχα διακοσμημένο και με όμορφα διακοσμημένες κουρτίνες.»


Πιθανόν ο γνωστός Κυλινδρικός Πύργος του  Kildare να χρονολογείτε γύρω στον 6ο αιώνα.





Μέρος β΄

Ακόμη και σαν παιδί η Brigid έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη για τους φτωχούς. Όταν η μητέρα της την έστειλε να μαζέψει βούτυρο, το μοίρασε όλο. Η γενναιοδωρία της σαν ενήλικη ήταν ιστορική. Έχει καταγραφεί πως αν έδινε ένα ποτήρι νερό σε έναν διψασμένο άγνωστο, το υγρό άλλαζε και γινόταν γάλα. Όταν έστειλε κάποτε ένα βαρέλι με μπύρα σε μια Χριστιανική κοινότητα, η μπύρα έφτασε για 17 επιπλέον άτομα (ενώ το περιεχόμενο ήταν για λιγότερα). Πολλές από τις ιστορίες για αυτήν την σχετίζουν με πολλαπλασιασμούς φαγητού, μια από αυτές μας λέει πως μετέτρεψε το νερό που προοριζόταν για το μπάνιο της σε μπύρα προκειμένου να ικανοποιήσει τη δίψα ενός κληρικού που ήρθε απροειδοποίητα.  Ακόμη και οι αγελάδες της έδιναν γάλα τρεις φορές την ίδια ημέρα για να έχουν γάλα για κάποιους επισκόπους που τους επισκέφτηκαν.


Η Brigid έβλεπε τις ανάγκες του σώματος και τις ανάγκες του πνεύματος μαζί. Αφοσιωνόταν στο να βελτιώσει τις πνευματικές καθώς και τις υλικές ζωές εκείνων που ήταν γύρω της, η  Brigid έκανε το μοναστήρι της έναν αξιοσημείωτο οίκο μόρφωσης που περιελάμβανε ένα σχολείο τεχνών. Τα φωτισμένα χειρόγραφα που φτιάχνονταν εκεί ήταν ξακουστά, ειδικά το βιβλίο του Kildare, το οποίο ήταν γνωστό σαν ένα από τα ομορφότερα από όλα τα φωτισμένα Ιρλανδικά χειρόγραφα πριν από την εξαφάνιση του τρεις αιώνες πριν.    


Κάποτε κοιμήθηκε κατά την διάρκεια μιας λειτουργίας του αγίου Πατρικίου*, όμως ο αγαθός άγιος την συγχώρεσε. Είχε ονειρευτεί, του είπε, μια γη που ήταν όλη οργωμένη και πλατιά και σπορείς με λευκά ρούχα έσπερναν καλό σπόρο. Έπειτα ήρθαν άλλοι ντυμένοι με μαύρα, οι οποίοι όργωσαν τον καλό σπόρο και έσπειραν ζιζάνια στη θέση του. Ο Πατρίκιος της είπε πως θα συμβεί το εξής: «Διδάσκαλοι με λανθασμένη διδασκαλία θα έρχονταν στην Ιρλανδία και θα ξερίζωναν όλη την καλή δουλειά που είχαν κάνει». Αυτό στενοχώρησε την Brigid,  όμως διπλασίασε τις προσπάθειες της, διδάσκοντας τους ανθρώπους να προσεύχονται και να δοξάζουν τον Θεό και λέγοντας τους πως η φωτιά πάνω στο ιερό ήταν ένα σύμβολο της λάμψης του Ευαγγελίου στην καρδιά της Ιρλανδίας και δεν πρέπει ποτέ να σβήσει.


*Σύμφωνα με την παράδοση ο άγιος Πατρίκιος βάπτισε την αγία Brigid και ήταν δάσκαλος της.

Αγγλικό κείμενο εδώ (αυτό που έχουμε παραπάνω). Μετάφραση του ιστολογίου "Ορθοδοξία".


Μέρος γ΄


Η επιρροή της αγίας Brigit στους νέους ανθρώπους ήταν απεριόριστη, καθώς η πραότητα της έδινε δεκαπλάσια δύναμη στα λόγια της. Κάποτε, βλέποντας έναν νεαρό άντρα, έναν μαθητή του διπλανού σχολείου, να τρέχει με πολύ φόρα και με απρεπή τρόπο μπροστά σε κάποιες από τις μοναχές της, πήγε κοντά του και τον ρώτησε γιατί τρέχει με τόση βιασύνη. Εκείνος αποκρίθηκε απερίσκεπτα και με κάποιον αστεϊσμό πως έτρεχε προς τον Παράδεισο. Σε αυτό του απάντησε με ηρεμία: «Προσεύχομαι στο Θεό, αγαπητέ γιε μου, να ήμουν άξια να τρέξω μαζί σου σήμερα στο ίδιο μέρος. Σε ικετεύω να προσευχηθείς για εμένα για να με βοηθήσεις να φτάσω εκεί».

Και όταν εκείνος άκουσε αυτά τα λόγια και κοίταξε το σοβαρό καλοσυνάτο πρόσωπο της, συγκινήθηκε πολύ και της είπε με δάκρυα στα μάτια του πως σίγουρα θα προσευχόταν για εκείνη και για πολλούς άλλους και την ικέτευσε να προσφέρει τις προσευχές της για αυτόν ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του σταθερά προς τον Παράδεισο και να φτάσει τελικά εκεί.  Αυτός ο νέος άντρας, το όνομα του οποίου ήταν Ninnius, έγινε έπειτα ένας από τους ποιο τιμημένους Ιρλανδούς αγίους.

Αγγλικό κείμενο http://www.saintbrigit.org/lifeofstbrigit3.html

  
Μέρος δ΄(αγγλική πηγή εδώ)

Γεμάτη από ουράνια έμπνευση, επιθύμησε να αφιερώσει τον εαυτό της σαν μια αγνή παρθένα στον Θεό και αναζήτησε τον ποιο άγιο επίσκοπο τον  Macc Caille. Βλέποντας εκείνος την ουράνια επιθυμία της και την μετριοφροσύνη της και την μεγάλη της αγάπη για την ελεημοσύνη, τοποθέτησε ένα λευκό πέπλο και ένα ολόλευκο και καθαρό φόρεμα επάνω στην αγία κεφαλή της (το μοναχικό ένδυμα των Κελτών αναφέρεται σε διάφορες πηγές πως είχε λευκό χρώμα).
 
Ένα ποίημα για την αγία Brigid (Μπριγκίτα) της Ιρλανδίας(από εδώ)
 
Ένα υπέροχο ποίημα αφιερωμένο στην αγία Brigid μας λέει για τα πράγματα τα οποία επιθυμούσε περισσότερο. Εάν δεν έχει γραφτεί από την ίδια την αγία, τότε σίγουρα έχει γραφτεί από κάποιον που την αγαπούσε και γνώριζε πολύ καλά την αγαθή φύση της: 


Θα ευχόμουν μια μεγάλη λίμνη από ζύθο για τον Βασιλέα των Βασιλέων.
Θα ευχόμουν η οικογένεια του Παραδείσου να πίνει αιώνια.
Θα ευχόμουν οι άνθρωποι του Παραδείσου να επισκέπτονταν το σπίτι μου.
Θα ευχόμουν να τους δοθούν δοχεία γεμάτα γαλήνη.
Θα ευχόμουν να χαίρονται καθώς θα πίνουν.
Θα ευχόμουν ο Ιησούς να ήταν εδώ ανάμεσα τους.
Θα ευχόμουν οι τρεις Μαρίες να ήταν εδώ.
Θα ευχόμουν οι άνθρωποι του Παραδείσου από κάθε μεριά να ήταν εδώ.
Θα ευχόμουν να ήμουν σε ένα σπίτι που θα ανήκε στον Χριστό και να πλήρωνα σε αυτόν την διαμονή μου, έτσι όταν θα είχα κάποιο πρόβλημα θα μου έδινε μια καλή ευλογία.


Λέγεται πως ο Κύριος πρόσφερε στην Brigid οτιδήποτε ζητούσε και εκείνο που επιθυμούσε ήταν πάντα το ίδιο «να ικανοποιήσει τους φτωχούς, να εκδιώξει κάθε κακουχία και να σώσει κάθε θλιμμένο άνθρωπο». Φαίνεται πως στην αγάπη της για τους άλλους η αγία Brigid πραγματικά ξεχνούσε τον εαυτό της και άφηνε την αγάπη και την πρόνοια του Θεού να την συντηρεί.


Αγγλικό κείμενοA Gift of Hospitality - Saint Brigid, Abbess of Kildare (Orthodox America)
 
Ένα εικονοστάσι της αγίας Brigit (Μπριγκίτα) της Ιρλανδίας (από εδώ)

Εικόνα της αγίας Brigit:




 

Εικονοστάσι με τον αχυρένιο σταυρό της αγίας Brigit:


 

Ένα Ορθόδοξο βιβλίο για παιδιά με τον βίο της αγίας Brigit:


 
Από https://janegmeyer.wordpress.com/tag/saint-brigid-cross/
 

Κελτική ευλογία για την φωτιά τη νύχτα - Σχετικά με την αποτροπή της πυρκαγιάς και τον σταυρό της αγίας Μπρίγκιτ (από εδώ)

 
 

Σβήνω την φωτιά στην εστία όπως την σβήνει η Μαρία.
Η επαγρύπνηση της αγίας Μπρίγκιτ και της Μαρίας να βρίσκονται επάνω στη φωτιά και πάνω στο πάτωμα και σε όλο το νοικοκυριό.
Ποιος στέκεται στο γρασίδι έξω; Η Μαρία που λάμπει σαν τον ήλιο και ο Υιός της.
Το στόμα του Θεού ζήτησε, ο άγγελος του Θεού μίλησε: «Άγγελοι φυλάξτε την εστία ώσπου η λαμπρή μέρα να επισκεφτεί τη φωτιά».


Αγγλικό κείμενο: από το βιβλίο «The little book of Celtic blessings» σελ. 15.


Ένα Ιρλανδικό τραγούδι για την αγία Brigit 

 
 

Ένα Ιρλανδικό τραγούδι για την αγία Brigit:

Εξυμνώ την αγία Brigid
Την εξυμνούν στην Ιρλανδία
Την εξυμνούν σε όλες τις χώρες
Ας την εξυμνήσουμε όλοι μας


Η λαμπρή φλόγα του  Leinster
Λάμπει σε όλη τη χώρα
Κεφαλή της Ιρλανδικής νιότης
Κεφαλή των ευσεβών γυναικών μας


Το σπίτι τον χειμώνα είναι πολύ σκοτεινό
Όμως την ημέρα της αγίας Brigid
η άνοιξη είναι κοντά σε εμάς στην Ιρλανδία.


Ένας πολύ γνωστός Ουαλός, ο Gerald Barry (Giraldus Cambrensis), ο οποίος βρισκόταν στην Ιρλανδία το 1185, έγραψε, πως βρήκε το Kildare στο Leinster να εορτάζει την ένδοξη Brigit, η εορτή ονομαζόταν «Η Φλόγα της Αγίας Brigit» η οποία αναφέρεται πως δεν έσβηνε ποτέ. Αυτή η φωτιά διατηρούταν αναμμένη μέρα και νύχτα από τις μοναχές της εποχής του και για αιώνες πριν, πόσο πριν κανείς δεν μπορεί να πει, πιθανόν από τον καιρό της αγίας και συνέχυσε να διατηρείτε αναμμένη αιώνες μετά. Τελικά την έσβησαν όταν τα μοναστήρια έκλεισαν από τον βασιλιά Ερρίκο τον όγδοο το έτος 1536. Ο Thomas Moore, σε ένα από τα τραγούδια του, αναφέρεται σε αυτό με τις ακόλουθες λέξεις: «Σαν την λαμπρή φλόγα που έλαμπε στου Kildare το Ιερό και έκαιγε μέσα στους αιώνες στο σκοτάδι και την καταιγίδα».


Να υπενθυμίσουμε εδώ πως η φλόγα που άναψε η Brigit στο Ιερό στο μοναστήρι της στο Kildare της Ιρλανδίας συμβόλιζε το φως που έφερε το Ευαγγέλιο στην Ιρλανδία και είχε δώσει εντολή να μη σβήσει ποτέ η φλόγα.


Το βίντεο με το τραγούδι δείτε το στο τέλος του αγγλικού κειμένου της ανάρτησής μας, πιο πάνω.

Και κλείνουμε με:

Βιβλία για την Κέλτικη Ορθοδοξία
 
Orthodox England
Ορθόδοξοι άγιοι της δύσης(περιεκτικό αφιέρωμα με αρκετά άρθρα) 

Σαραντίζοντας τη Θεοτόκο &το νεογέννητο Χριστό: της Υπαπαντής του Κυρίου, 2 Φεβρουαρίου

$
0
0

The Doors and God

$
0
0

doorsYou cannot attend an Orthodox service and not be aware of doors. There are the doors that form the center of the icon screen, opening directly upon the altar. There are the two doors that flank them, one on either side, known as the “Deacon Doors.” Someone always seems to be coming out of one and going into another. One visitor to my parish confessed that the service reminded her of a “cuckoo clock.”
“The door opens. Someone comes out and says something and goes back in again.”
I have to admit that I have never been able to rid my mind of her description. Doors are important things, even within the Scriptures. Their place in the liturgical life of the Church is important for all of the same reasons.
Doors hide things. “Behind locked doors,” has an almost ominous sound to it. They were clearly invented in the course of human history to keep animals, people and pests outside.
But doors also reveal things.
After these things I looked, and behold, a door standingopen in heaven. And the first voice which I heard waslike a trumpet speaking with me, saying, “Come up here, and I will show you things which must take place after this.” (Rev 4:1)
Indeed, one of the characteristics of revelation is that something must first be hidden in order to be revealed. That which always stands naked, open and available does not serve for revelation.
It is this character of hidden-and-revealed that serves as one of the main currents in the drama of Orthodox liturgy. The Christian faith is apocalyptic– it has always the character of that-which-is-revealed. Though we may employ reason in the consideration of the faith, we are nowhere promised that this is the true manner of coming to know what God has given to us. Instead, our faith is that-which-has-been-made-known. It is the revelation (apokalypsis) of that which is hidden (the mysterion).

I personally think that there is something within the human that is particularly attuned to revelation. We describe the experience by saying, “A light came on,” or “The coin dropped.” The movement between ignorance and knowledge in such situations is not a path. It is sudden and even jarring. We see when shortly before we were blind. I would suggest that the knowledge acquired in such a manner differs qualitatively from knowledge gained in other ways.
It is the instinct for such knowledge and experience that creates the theme of “the doors” in Orthodox worship. Some find the doors somewhat daunting and exclusionary. They announce, “You cannot go here!” a sentiment utterly contrary to our modern democratic sensibilities. But the exclusionary aspect of the doors always exists not to hide but to reveal. That which is closed will be opened – but the opening requires that they first be closed.
The universe presents itself as a closed door. As soon as we intuit structure and order, our efforts to make sense of things are rebuffed. The mystery of knowledge is not the perception of the obvious.
Charles Townes, Nobel Laureate and father of laser technology, self-described Protestant Christian, once observed:
“Understanding the order of the universe and understanding the purpose in the universe are not identical, but they are not very far apart.”
His own breakthrough invention of the “Maser” (using microwaves rather than light), came to him while sitting on a park bench. Work and study preceded it, but the idea itself came as an “Aha! moment” in his words. It is not unlike Archimedes famous cry of  “Eureka!” (“I have found it?”).
Such moments do not come like the sum at the end of a math problem – they are rather like the dawning realization of how the math problem is to be done. It is knowledge of a different sort. And, unlike the sums, such moments are frequently life-changing. They are perceptions that change how we see things. A door that was closed has now been opened.
Sts. Zosima and Mary of Egypt
Doors also permit or restrict movement. St. Mary of Egypt’s famous conversion occurred in the experience of a doorway that would not yield to her sin.
Entering can mean nothing if its refusal is not also a possibility. There is a hymn from Great Lent, sung first on the Sunday of the Publican and the Pharisee:
Open to me the gates of repentance, O Giver of Life,
For my spirit rises early to pray towards thy holy temple,
bearing the temple of my body all defiled;
But in Thy compassion, purify me by the loving kindness of Thy mercy.
There is the thought within the Church that there must be a “place of repentance,” an opportunity that is never just a “given.” In our lives we can sometimes experience such catastrophic consequences in our actions that we cannot undo the harm we have done. No amount of asking forgiveness can make things right. It is among the most devastating places that anyone can reach. It’s for that reason that we pray for the gates or doors of repentance to be opened to us – that we might find a place and not be swept away in the tidal wave of our own destructive actions.
Most joyful, however, is the greatest entrance allowed by the doors – the entrance of God into our world and into our lives. It represents the deepest longing of the human heart: the return of the King and the restoration of all things.
Lift up your heads, O you gates! And be lifted up, you everlasting doors! And the King of glory shall come in. Who isthis King of glory? The LORD strong and mighty, The LORD mighty in battle. Lift up your heads, O you gates! Lift up, you everlasting doors! And the King of glory shall come in. Who is this King of glory? The LORD of hosts, He isthe King of glory.  (Psa 24:7-10)
Perhaps the greatest moment in the Divine Liturgy comes when the Royal Doors open before the altar and the priest comes forth, carrying the Body and Blood of Christ with the words: “In the fear of God, and with faith, draw near!” It is the invitation to communion, a profound proclamation that our sins have been forgiven and that our union with God is at hand.
Such liturgical moments are profoundly true. The drama within the liturgy itself is made to serve the spiritual reality of the event. What they await is the corresponding movement within the human heart. Words alone are often not enough to open the door of the human heart itself. The dramatic portrayal adds yet one more plea from God in His invitation of love. Sadly, our hearts sometimes remain unmoved and the gates remain shut. It has always struck me as the greatest spiritual irony that the most recalcitrant locks that we encounter are those on the outside of the gates of paradise, those that insist to God that He remain beyond our world behind gates we have barred against Him. And there on the outside, we can rant and rage against all the injustice of our world and all that God has not done for us – or simply go about our business as though there were no paradise beyond those doors waiting to come forth.
 
Click:
 
The Path to Renewal of the Heart  

Father Seraphim Rose - Living the Orthodox Worldview
The Social Dimension of Orthodox Monasticism
An Orthodox parish in Turkana desert

Δάκρυα για δύο αγγέλους...

Ουκρανία: συνεχίζεται ο αιματηρός εμφύλιος!...

$
0
0


Ουκρανικός εμφύλιος - φωτο από εδώ

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που γράφαμε αυτάκαι ο αδελφοκτόνος σπαραγμός συνεχίζεται εδώ κοντά μας, στην Ορθόδοξη Ουκρανία.
Αν μας αφορά ο πόλεμος, η βία και η αδικία που συμβαίνει σε κάθε μέρος και λαό του πλανήτη μας, ένα παραπάνω, νομίζω, μας αφορά όταν συμβαίνει σ'έναν ορθόδοξο λαό, που είναι πολύ πιο δικός μας από τους "Ευρωπαίους εταίρους μας"...
Ως χώρα ίσως θα μπορούσαμε να παρέμβουμε για την ειρήνη. Ως Εκκλησία (δηλ. ορθόδοξος λαός με τους πνευματικούς ηγέτες του) να προσευχηθούμε για τους αδελφούς μας και ίσως να προσπαθήσουμε επίσης να παρέμβουμε, όπως παρεμβαίνουν οι μη κρατικές συλλογικότητες, γιατί έχουμε κι εμείς φωνή.
Η παρακάτω είδηση (από skai.gr) έχει ημερομηνία 30 Ιανουαρίου 2015:
 
Ουκρανία: Οβίδες σε πολιτιστικό κέντρο και ένα τρόλεϊ στο Ντονέτσκ τουλάχιστον 6 νεκροί
Ένας εικονολήπτης του Ρόιτερς είδε τέσσερις σορούς καλυμμένες με σεντόνια κοντά στο πολιτιστικό κέντρο




Οβίδες έπληξαν ένα πολιτιστικό κέντρο και ένα τρόλεϊ στην πόλη Ντονέτσκ της ανατολικής Ουκρανίας σήμερα με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον έξι άνθρωποι, μεταδίδουν δημοσιογράφοι του πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερς οι οποίοι βρίσκονται στην πόλη.
Ένας εικονολήπτης του Ρόιτερς είδε τέσσερις σορούς καλυμμένες με σεντόνια κοντά στο πολιτιστικό κέντρο και μια πέμπτη σορό σε ένα αυτοκίνητο που είχε υποστεί μεγάλες ζημιές σε μικρή απόσταση. Μια γυναίκα θρηνούσε πάνω από τη μια από τις σορούς. Ο ίδιος εικονολήπτης μετέδωσε πως είδε μια ανθρώπινη σορό πλάι σε ένα τρόλεϊ.
Οι αρχές των φιλορώσων αυτονομιστών στο Ντονέτσκ ανέφεραν πως τουλάχιστον επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους πέντε στο πλήγμα στο πολιτιστικό κέντρο και τουλάχιστον δύο όταν μια οβίδα έπληξε το τρόλεϊ, σε απόσταση περίπου 1 χιλιομέτρου.


Την περασμένη εβδομάδα στην ανατολική Ουκρανία σημειώθηκαν οι πιο πολύνεκρες μάχες μετά την εκεχειρία που είχε συναφθεί στο Μινσκ πριν από πέντε μήνες.

Το Κίεβο δεν έχεισχολιάσει μέχρι στιγμής τις επιθέσεις αυτές, που σημειώθηκαν εν μέσω προετοιμασιών για τη συνάντηση της λεγόμενης "ομάδας επαφής", στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι της Ουκρανίας, της Ρωσίας, των ανταρτών και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).
Οι διαπραγματεύσεις αυτές ακυρώνονται, διεμήνυσε ο ένας από τους φιλορώσους αυτονομιστές ηγέτες, ο Ντένις Πουσίλιν, κάτι που διέψευσε αμέσως το υπουργείο Εξωτερικών της Λευκορωσίας.
«Το υπουργείο Εξωτερικών της Λευκορωσίας επιβεβαίωσε σήμερα ότι (η αντιπροσωπεία της κυβέρνησης από) το Κίεβο δεν θα έλθει, οι διαπραγματεύσεις ακυρώθηκαν. Θα φύγουμε από το Μινσκ σήμερα», είπε ο Πουσίλιν στους δημοσιογράφους.
Ερωτηθείς από τοΓαλλικό Πρακτορείο όμως, ένας εκπρόσωπος της διπλωματίας της Λευκορωσίας διέψευσε, ότι ανακοινώθηκε η ακύρωση των συνομιλιών αυτών στο Μινσκ.


Σχετικά Άρθρα:


Ομόφωνη απόφαση για επέκταση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας
Ουκρανία: 5 στρατιώτες και 6 πολίτες νεκροί τις τελευταίες 24 ώρες


Άρθρα που παραπέμπουν εδώ:


Αμερικανικά ΜΜΕ: Η Αθήνα παραδίδεται σε ρωσόφιλο αίσθημα
Ουκρανία: Τουλάχιστον 15 στρατιώτες νεκροί σε διάστημα 24 ωρών
Ουκρανία: Επιστράτευση με στόχο δύναμη 100.000 ανδρών ετοιμάζουν οι αντάρτες


Από πέρυσι:

Σάββατο των Ψυχών στην Ουκρανία και σε όλο τον Ορθόδοξο Κόσμο!...
Προσευχή για την Ουκρανία ...


Η παρακάτω - συγκινητική κατ'εμέ - φωτο δείχνει ένα βομβαρδισμένο ναό στην Ουκρανία. Δεν ξέρω από ποια ημερομηνία είναι, πάντως η πηγή της είναι εδώ (αρχική πηγή εδώ).
 
 

Αποφυλακίστηκε ο Αχρίδος Ιωάννης!

$
0
0
Δόξα τω Θεώ!

axridos-1

Ρομφαία

Αποφυλακίστηκε σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος κ. Ιωάννης, ο οποίος παρανόμως για σχεδόν τριάμιση χρόνια ήταν φυλακισμένοςστις φυλακές των Σκοπίων.

Να αναφερθεί ότι η πρώτη απόφαση των δικαστικών αρχών ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης να αποφυλακιστεί στις 19 Ιανουαρίου, κάτι που τελικά δεν έγινε μετά από προσφυγή.

Σήμερα, Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015 ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος κ. Ιωάννης πέρασε το κατώφλι των φυλακών και είναι πάλι ελεύθερος.

Η Romfea.gr επικοινώνησε με τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη ο οποίος δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, παρόλο αυτά ευχαριστεί όλους όσους συνέβαλαν για την αποφυλάκισή του.


"Ν": Η ταπεινή μπλογκονησίδα μας συγχαίρει το σεβασμιότατο και γενικά την Ορθόδοξη Εκκλησία των Σκοπίων και εύχεται ο Θεός να καθοδηγήσει το λαό Του προς τη σωτηρία.
Ευχαριστούμε επίσης όλους τους αδελφούς που συμμετείχαν στο σχετικό ψήφισμα - όχι ότι αυτό τον απελευθέρωσε (μαζεύτηκαν λίγες υπογραφές), αλλά είναι ευλογημένο που, συν Θεώ, έγινε κι από πλευράς μας, των ορθοδόξων της Ελλάδας, μια μικρή προσπάθεια.

Τακτικές «πνευματικής αυτοβοήθειας»...

$
0
0

Σκέψεις και τακτικές "πνευματικής αυτοβοήθειας"και αυτοάμυνας
για την αντιμετώπιση των ψυχολογικών δυσκολιών και διαταραχών

του Νικήτα Καυκιού
http://psyche.gr/spiritual_self-help.html

Μην αγωνίζεσθε να διώξετε το σκοτάδι. Βρίσκεσθε στο σκοτάδι και θέλετε να απαλλαγείτε; Εσείς τι κάνετε; Διώχνετε με δύναμη το σκοτάδι, το χτυπάτε, αλλ'αυτό δεν φεύγει. Θέλετε φως; Ανοίξτε μια τρυπίτσα και θα έλθει μια ακτίνα του ήλιου, θα έλθει το φως. Αντί να διώχνετε το σκοτάδι, αντί να διώχνετε τον εχθρό, να μην μπει μέσα σας, ανοίξτε τα χέρια στην αγκάλη του Χριστού. Αυτός είναι ο πιο τέλειος τρόπος, να μην πολεμάτε, δηλαδή, απευθείας το κακό, αλλά να αγαπήσετε τον Χριστό, το φως Του, και το κακό θα υποχωρήσει.


Γέροντος (αγίου) Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (φωτο)
Βίος και Λόγοι. εκδ. Ιερά Μονή Χρυσοπηγής. Χανιά 2003 


- Όπως ένα φυτό στρέφεται προς τον ήλιο για να παίρνει ζωή από τις ακτίνες του, έτσι και εγώ στρέφομαι συνεχώς προς το Θεό για να παίρνω ζωή και ενέργεια από την Αγάπη Του.

- Καταλαβαίνω ότι όλα τα γεγονότα της ζωής μου έχουν κάποιο νόημα. Συνειδητοποιώ ότι όλες οι εμπειρίες είναι ευκαιρίες που μπορούν να συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μου και στη σωτηρία μου. Λειτουργώ σαν ένας μετασχηματιστής. Μετασχηματίζω όλα τα αρνητικά σε θετικά. Ανακαλύπτω τα μαθήματα που κρύβονται στην οδύνη. 

Αξιοποιώ τις αρνητικές εμπειρίες για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ωριμάζω μέσα από τις αντιξοότητες. Για να δυναμώσω μια μυϊκή ομάδα του σώματός μου την γυμνάζω και την καταπονώ. Η σωματική δύναμη δεν έρχεται μέσα από την ανάπαυση και τη ξεκούραση αλλά μέσα από τον κόπο και την άσκηση. Έτσι και η ψυχική δύναμη δεν έρχεται μέσα από την ευχαρίστηση και την καλοπέραση αλλά μέσα από τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες
Η ζωή με ευλογεί με τη δυνατότητα της οδύνης. Αναγνωρίζω την ευλογία που κρύβεται στη δυσκολία και χαίρομαι για την ευκαιρία που μου δίνεται να προοδεύσω ψυχολογικά και πνευματικά. Αναγνωρίζω το νόημα που κρύβεται σε αυτό που περνάω. Με τη βοήθεια του Θεού αξιοποιώ όλες τις ευκαιρίες που μου παρέχει η ζωή για να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου, να δυναμώσω ψυχολογικά και να πλησιάσω το Θεό.

- Ακόμη και αν νιώθω το Θεό μακριά μου γνωρίζω ότι σύμφωνα με το λόγο Του είναι πάντοτε μαζί μου, με φροντίζει, με αγαπά και με συγχωρεί. Ακόμη και οι Άγιοιδεν ένιωθαν πάντοτε μέσα τους την παρουσία του Θεού. Συχνά ένιωθαν τη σχέση τους με το Θεό να αδυνατίζει ή και να χάνεται και αυτό τους προκαλούσε αφόρητη οδύνη. Έμειναν όμως κοντά Του. Όχι με τα αισθήματα αλλά με την πράξη της ζωής.Έκαναν μεγάλο αγώνα, τραυματίστηκαν, απογοητεύτηκαν αλλά στο τέλος τα κατάφεραν. Ή μάλλον ο Θεός κατάφερε να τους σώσει και να τους χαρίσει την αιώνια χαρά. Δεν νίκησαν με τη δύναμή τους αλλά με τη δύναμη του Θεού. Αναγνώρισαν και αποδέχτηκαν την αδυναμία τους και αυτή η ταπείνωση τους οδήγησε στη σωτηρία.

- Όπως το τζάκι θέλει συνεχώς ξύλα για να συνεχίσει να καίει έτσι και η ψυχή μου χρειάζεται συνεχώς το θείο λόγο για να παραμείνει ζωντανή, χαρούμενη και φωτεινή. Διαβάζω ψαλμούς, χωρία του Ευαγγελίουή κείμενα Αγίων πατέρων που μου εμπνέουν χαρά και ελπίδα. Δεν περιμένω να μου έλθει το κέφι για να αρχίσω να διαβάζω. Αρχίζω το διάβασμα για να μου έλθει το κέφι. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

- Τα αρνητικά αισθήματα απέναντι στους άλλους διώχνουν την εσωτερική ειρήνη και πυροδοτούν τη θλίψη και την περιθωριοποίηση. Λέω στους άλλους ότι λυπάμαι που τους στενοχώρησα εν γνώσει ή εν αγνοία μου. Αν κάποιος με έχει πληγώσει φροντίζω να τον κάνω να νιώσει άνετα μαζί μου ώστε να καταλάβει ότι τον έχω συγχωρήσει. Η συγχώρηση φέρνει την αρμονία στις προσωπικές μου σχέσεις και την εσωτερική γαλήνη στην ψυχή μου.

- Θυμάμαι τις στιγμές που στο παρελθόν αισθάνθηκα την παρουσία και τη βοήθεια του Θεού στη ζωή μου. Αν έχω κρατήσει κάποιο ημερολόγιο με τις εμπειρίες μου, το ξαναδιαβάζω. Η απουσία του Θεού στη ζωή μου είναι μια πρόσκληση για να τον πλησιάσω.

- Συνεχίζω να κάνω με σταθερότητα κάποια μικρή προσευχή ή λίγες μετάνοιες (κανόνα) ανεξάρτητα από το πως αισθάνομαι. Με αυτό τον τρόπο κρατάω ζωντανή τη σχέση μου με τον Θεό. Μένω ανοιχτός απέναντί Του ώστε να μπορέσω να δεχτώ τη Χάρη και τη βοήθειά Του.

- Δεν περιμένω να δω άμεσα τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου. Κάνω με απλότητα αυτό που γνωρίζω ότι μπορεί να με ωφελήσει. Δεν απαιτώ όμως να νιώσω καλύτερα. Η ανάγκη μου για άμεση βελτίωση μπορεί να με οδηγήσει στην απογοήτευση. Κάνω ήσυχα και αβίαστα αυτό που είναι ωφέλιμο για την προσωπική μου πορεία. Αφήνω τα αποτελέσματα στην αγάπη του Θεού.

- Προσπαθώ να μην αποκοπώ από την Εκκλησία.Αν και ίσως μου φαίνεται δύσκολο, προσπαθώ να πηγαίνω έστω και για λίγο στις Ακολουθίες. Δεν τα βάζω με τον εαυτό μου όταν δεν τα καταφέρνω. Με προτρέπω με σεβασμό και συγκατάβαση να κάνω αυτό που μπορεί να ξυπνήσει μέσα μου τη χαρά και την ελπίδα στον Χριστό.

- Αναζητώ ένα δίκτυο στήριξης σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν Αγάπη και νιώθουν τον Θεό. Φροντίζω να περνάω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί τους. Δεν τους γίνομαι βάρος αλλά τους βοηθώ με το να τους δίνω την ευκαιρία να με βοηθήσουν.

- Συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου να ξεπεράσω τις δυσκολίες μόνο με τις δικές μου δυνάμεις. Συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου να προσευχηθώ ή να πιστέψω περισσότερο.

Ινατί περίλυπος εί η ψυχή μου; και ινατί συνταράσσεις με; ’Ελπισον επί τον Θεόν, ότι εξομολογήσομαι αυτώ, σωτήριον του προσώπου μου, και ο Θεός μου.
Ψαλμός 42
Γιατί ψυχή μου λυπάσαι τόσο πολύ και με ταράζεις τόσο; Να ελπίζεις στη βοήθεια του Θεού. Θα εξομολογηθώ σε Αυτόν και θα Τον υμνήσω. Αυτός είναι η σωτηρία μου και ο Θεός μου. 

Ελεύθερη απόδοση στη Νέα Ελληνική, δική μου.

 - Γνωρίζω πως ο Θεός είναι άνευ όρων αγάπη. Δεν με τιμωρεί για κάποια αμαρτία μου. Ο Θεός θέλει να αισθάνομαι πάντοτε χαρά και ευτυχία.Με την ανθρώπινη λογική δεν μπορώ να καταλάβω γιατι ο Θεός επιτρέπει τη δυσκολία που περνάω. Δεν προσπαθώ με το ζόρι να καταλάβω το μυστήριο της οδύνης στη ζωή μου. Απλά συμφιλιώνομαι με οτιδήποτε συμβαίνει και αναθέτω την ελπίδα μου στο Θεό. Μέσα από την οδύνη ωριμάζω ως χριστιανός και ως άνθρωπος. Οι δοκιμασίες που περνάω σύντομαι θα περάσουν. Στο τέλος θα νικήσει σίγουρα η Αγάπη του Θεού.

- Μιλάω γι'αυτό που αισθάνομαι. Οι άνθρωποι που διαθέτουν πνευματική ωριμότητα μπορούν να με καταλάβουν και να με αποδεχτούν απόλυτα χωρίς να με κρίνουν. Άλλωστε είναι πιθανόν να έχουν περάσει και οι ίδιοι ανάλογες δυσκολίες. Είναι βέβαιο ότι χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αντιμετωπίσει προβλήματα σαν τα δικά μου ή και σοβαρότερα και τα έχουν ξεπεράσει. Εκφράζω με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια στα πνευματικά αδέλφια που εμπιστεύομαι αυτό που αισθάνομαι.

- Εξομολογούμαι στον πνευματικό μου και ζητάω στήριξη και συμπαράσταση από αυτόν με λόγια, πράξεις και προσευχή. Δεν του ζητώ να μου δώσει μόνο συμβουλές ούτε να τελέσει απλά το μυστήριο της εξομολόγησης. Τον παρακαλώ ευγενικά να μου σταθεί σαν πατέρας και αδελφός. Σαν πραγματικός πατέρας και πραγματικός αδελφός. Να ζήσει το πρόβλημά μου σαν δικό του πρόβλημα και να με στηρίξει με την έμπρακτη αγάπη του.

- Οι άνθρωποι της Εκκλησίας με αγαπούν και θα ήθελαν να με βοηθήσουν. Δεν σημαίνει όμως ότι όλοι γνωρίζουν τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Δεν μπορούν να μαντέψουν τι ακριβώς είναι αυτό που χρειάζομαι. Τους εξηγώ με λεπτομέρειες τι είναι αυτό που θα ήθελα να κάνουν για μένα.
Είναι πιθανόν, χωρίς να το θέλουν, να πουν ή να κάνουν κάτι που θα με ενοχλήσει. Αυτό είναι φυσικό να συμβεί κάποια στιγμή ιδιαίτερα επειδή σε αυτή τη φάση της ζωής μου είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος και ευάλωτος. Συγχωρώ τα μικρά σφάλματα των άλλων και τους εξηγώ αναλυτικά τι είναι αυτό που με ενοχλεί και με ποιο τρόπο θα ήθελα να με αντιμετωπίζουν. Τους βοηθώ να με βοηθήσουν εξηγώντας τους αναλυτικά αυτό που αισθάνομαι και αυτό που χρειάζομαι.

- Ιδιαίτερα σε μια περίοδο της ζωής μου που νιώθω έντονα αρνητικά αισθήματα άγχους και θλίψης είναι φυσικό να μην αισθάνομαι τη Χάρη και τη βοήθεια του Θεού.Δεν επιδιώκω να νιώσω με το ζόρι την παρηγοριά και τη Χάρη του Θεού. Απλά ησυχάζω με αυτό που αισθάνομαι και αυτό που μου συμβαίνει ενώ παραμένω δεκτικός στη βοήθεια του Θεού. Δεν αλλάζω τον εαυτό μου με τις δικές μου δυνάμεις. Είμαι όμως έτοιμος να δεχτώ τη Χάρη του Θεού όταν με επισκεφτεί. Το έλεος του Θεού θα με αναζητήσει. Η Αγάπη του Θεού θα έλθει σε βοήθειά μου. Εγώ απλά δεν χρειάζεται να την εμποδίσω. Επιτρέπω στην Αγάπη του Θεού να εργαστεί τη σωτηρία μου. Η Αγάπη του Θεού θα με βοηθήσει ακόμη και όταν δεν θέλω. Αλλά αν το θέλω και το επιτρέπω θα είναι πιο εύκολο να το νιώσω. Ο ρόλος μου είναι απλά να διευκολύνω τη Χάρη να με ελευθερώσει από αυτό που με βασανίζει. Όταν και όπως ο Θεός γνωρίζει με την άπειρη σοφία Του.

Σιγά σιγά θα σας επισκέπτεται η χάρις. Θα μπαίνετε μες στη χαρά.
Θ'αρχίσετε να ζείτε στην ειρήνη, οπότε μετά θα γίνετε πιο δυνατοί με τη θεία χάρι. Δεν θα θυμώνετε, δεν θα εκνευρίζεσθε, δεν θα παρεξηγείτε, δεν θα κατακρίνετε, θα τους δέχεσθε όλους με αγάπη.
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Βίος και Λόγοι. εκδ. Ιερά Μονή Χρυσοπηγής. Χανιά 2003, σελ. 269.

- Είναι φυσικό να φοβάμαι και να αμφιβάλλω για την σχέση μου με το Θεό και τους πνευματικούς μου πατέρες και αδελφούς. Αυτό οφείλεται στην ανασφάλειά μου. Συμφιλιώνομαι με τους φόβους και τις αμφιβολίες μου χωρίς να επιδιώκω να απαλλαγώ από αυτές. Όταν θα με στερεώσει και δυναμώσει η Χάρη του Θεού όλα τα αρνητικά αισθήματα θα φύγουν από μόνα τους. Όπως το φως διώχνει το σκοτάδι έτσι και η Αγάπη του Θεού διώχνει το φόβο, τη θλίψη και την αμφιβολία.

- Τα αρνητικά αισθήματα επηρεάζουν τον τρόπο που σκέπτομαι, συμπεριφέρομαι και σχετίζομαι με τους άλλους. Είναι φυσικό όταν νιώθω κατάθλιψη να δυσκολεύομαι να προσευχηθώ, να εκκλησιασθώ ή να μελετήσω ψυχωφελή βιβλία. Είναι φυσικό να νιώθω ότι ο Θεός με έχει εγκαταλείψει ή ότι είμαι ένοχος απέναντί του. Η ψυχολογική μου ζωή επηρεάζει την πνευματική και το αντίστροφο. Όμως ο Θεός είναι πάντοτε κοντά μου και με προστατεύει ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνω.

- Επαναλαμβάνω συχνά προτάσεις αγίων πατέρων ή της Αγίας γραφής που αναφέρονται στην αγάπη, τη στήριξη και τη συγχωρητικότητα του Θεού.

- Επαναλαμβάνω μέσα μου συνεχώς την παρακάτω προσευχή:
“Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού χάρισε μου αντί για θλίψη - χαρά, αντί για θυμό - αγάπη, και αντί για άγχος - γαλήνη.”
Ή
“Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού χάρισε μου χαρά, αγάπη και ειρήνη.”

Η ευχή του Ιησού το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με» όταν επαναλαμβάνεται μέσα μου συνεχώς, με επιμονή και πραότητα φέρνει εσωτερική γαλήνη και ηρεμία. Η συναίσθηση ότι παραδίδω όλα μου τα προβλήματα και τις αδυναμίες στον παντοδύναμο Θεό της αγάπης μου δίνει κουράγιο, ενισχύει την αυτοπεποίθηση και μειώνει το φόβο. Η αδιάκοπη επανάληψη του ονόματος του Χριστού θεραπεύει την αρνητικότητα και με αναπαύει με τη δύναμη της Χάρης του Αγίου Πνεύματος. Με την προσευχή δεν είμαι μόνος, συντροφιά με την αδυναμία του. Παρεμβαίνει δυναμικά στη ζωή μου ο ίδιος ο Θεός, ο παντοδύναμος Θεραπευτής όλων των ασθενειών και όλων των αδυναμιών. 


Προσεύχομαι με κάθε τρόπο, όπως μπορώ και αυτό μου δίνει ένα στήριγμα ένα αποκούμπι που τόσο πολύ το έχω ανάγκη. Ακόμη και όταν δεν πιστεύω στο Θεό (και είναι φυσικό να μην πιστεύω αν δεν Τον γνωρίζω) επαναλαμβάνβω νοερά μέσα μου την ευχή του Ιησού, το "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με".
Μπορώ ακόμη να μιλήσω ελεύθερα στον Θεό σαν να είναι πατέρας μας ή ένα ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο που μπορεί να με βοηθήσει.

"Θεέ μου δεν σε γνωρίζω αλλά σε παρακαλώ να με βοηθήσεις να ξεπεράσω αυτά τα αρνητικά αισθήματα διότι υποφέρω πολύ. Σε παρακαλώ βοήθησέ με".
Και πάλι συνεχίζω επαναλαμβάνοντας πολλές φορές την ευχή του Ιησού . Δεν πρέπει όμως να περιμένωγρήγορα και σημαντικά αποτελέσματα. Λέω την ευχή και αφήνω τον Θεό να λειτουργήσει μέσα μου την βοήθειά Του όπως Εκείνος γνωρίζει. Προσευχόμαι χωρίς να εξετάζω το αποτέλεσμα, χωρίς να περιμένω κάτι. Σιγά-σιγά θα συντελείται μέσα μου η αλλαγή. Η ανάπτυξη της σχέσης μου με το Θεό είναι θεραπευτική.

- Επαναλαμβάνω μέσα μου συνεχώς τις παρακάτω προτάσεις:
Με τη βοήθεια και τη Χάρη του Θεού:
Ξεπερνώ όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες.
Εκφράζω με τόλμη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Εξαγνίζω το παρελθόν μου.
Βελτιώνω τις σχέσεις μου.
Εμπιστεύομαι την Αγάπη του Θεού.
Χαίρομαι την κάθε στιγμή της ζωής μου.
Μαθαίνω από κάθε εμπειρία μου.
Παραμένω ψύχραιμος, ήρεμος και γαλήνιος.
 

Επίσης:
Ο Θεός είναι πάντοτε μαζί μου.
Ο Θεός συγχωρεί όλα μου τα λάθη.
Ο Θεός με στηρίζει με την Αγάπη του.
Ο Θεός με αγαπά πάντοτε, άνευ όρων.
Ο Θεός μου χαρίζει απεριόριστες δυνατότητες.
Με τη βοήθεια του Θεού μπορώ να τα καταφέρω.
Η ζωή μου δεν προσδιορίζεται από την τυχαιότητα αλλά προστατεύεται κατά πάντα από τον ίδιο το Θεό.
Η Χάρη του Θεού μου χαρίζει δύναμη, υγεία, ελπίδα, ζωντάνια, ηρεμία, φως, αισιοδοξία, χαρά, ευτυχία.

- Όσο μπορώ συντονίζω τις πράξεις μου με το θέλημα του Θεού. Κάνοντας υπακοή στο θέλημα του Θεού βοηθώ τον εαυτό μου να κάνει την καλύτερη επιλογή σε κάθε περίσταση. Ο Θεός θέλει από εμένα αυτό που με βοηθά περισσότερο. Οι εντολές του Θεού είναι οι κατευθυντήριες γραμμές που μπορούν να με οδηγήσουν σε μια καλύτερη ζωή και στη λύτρωση από κάθε κακό. Οι εντολές δεν είναι αστυνομικές ή δικαστικές αποφάσεις που επιβάλλονται από μια εξωτερική εξουσία. Οι εντολές είναι οι απαραίτητες οδηγίες για να προχωρήσω και να ολοκληρώσω με τον καλύτερο τρόπο το ταξίδι της ζωής.Το θέλημα του Θεού δεν είναι ένα ατομικό, εγωκεντρικό θέλημα που μου επιβάλλεται με αυστηρότητα. Το θέλημα του θεού συνιστά έκφραση της Αγάπης Του που στοχεύει να με βοηθήσει να πλησιάσω την τελειότητα.Το θέλημα του θεού είναι το καλύτερο φάρμακο για τον εαυτό μου. Αυτό που ο Θεός θέλει, είναι αυτό που εγώ χρειάζομαι.

«έως γήρους εγώ ειμί και έως αν καταγηράσητε εγώ ειμί εγώ ανέχομαι υμών εγώ εποίησα και εγω ανήσω εγώ αναλήμψομαι και σώσω υμάς. Ησαίας 46,4
-----
Μέχρι τα γηρατειά σας εγώ είμαι ο Θεός σας και μέχρι τα βαθιά σας γεράματα εγώ θα σας στηρίζω. Εγώ σας έπλασα και εγώ θα σας σηκώσω αν πέσετε, εγώ θα σας υποστηρίξω και θα σας σώσω.
Ελεύθερη απόδοση στη Νέα Ελληνική, δική μου.

- Τα κλειδιά της αυτογνωσίας και της προσωπικής μου ανάπτυξης κρύβονται στη σκιά και το σκοτάδι της καθημερινότητας. Αξιοποιώ την ενέργεια που κρύβεται στις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής για να προχωρήσω στην πνευματική μου πορεία. Δεν προσδοκώ να απαλλαγώ οριστικά από την οδύνη. Μαθαίνω να χαίρομαι μαζί με τις δυσκολίες.

- Αποσπώ την προσοχή μου από τα προβλήματα και τις αδυναμίες μου και βλέπω τον εαυτό μου μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητας. Συνειδητοποιώ ότι είμαι εικόνα του Θεού. Θέλω να μάθω να σκέπτομαι, να αισθάνομαι και να συμπεριφέρομαι όπως ο Χριστός.

- Επιτρέπω μέσα από μένα να εκδηλωθεί η αγάπη του Θεού στον κόσμο. Στο βαθμό που μπορώ γίνομαι αγάπη για τους γύρω μου. Αν δεν είναι δυνατόν να πάρω αγάπη από τους άλλους προσπαθώ όσο μπορώ να δώσω αγάπη. Σιγά-σιγά μαθαίνω να παίρνω δίνοντας, να κερδίζω χάνοντας. 


Επισκεφτείτε, αν θέλετε, και:

Αυτογνωσία
Απλές προτάσεις για υγεία, ευεξία, αρμονία & αιώνια ζωή!... 
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός

Η εσωτερική ειρήνη
Η δικτατορία των "πρέπει" - ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα!

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία

 
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
"Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!": Η εξομολόγηση ενός μοναχού 

Θέλει τόλμη η προσευχή!!
Περί προσευχής κάτι βαθύ


"Κύριε... μήπως είστε ο Χριστός;" 
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...

Patriarch of Moscow in the Duma urged not to fool around with God’s plan – BBC Russian

$
0
0
Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος: Για όσους δεν θα δεχτούν την ηλεκτρονική ταυτότητα, πρέπει να υπάρχει εναλλακτική λύση

ΕΛΛΗΝΙΚΑ κάτω από το αγγλικό
id-ont.blogspot.gr


Patriarch of Moscow and All Russia Kirill, for the first time in the history of speaking in the Duma, spoke out against surrogacy free abortion, mandatory electronic ID personality and “pseudo-modern”.



“You can not, based on the latest achievements of science , joke with God’s plan, “- said the head of the Russian Orthodox Church, justifying his opposition to surrogate motherhood and abortion.
Just ban abortions patriarch did not suggest he only considers it appropriate to bring them from the application of compulsory medical insurance, that is paid to do.

Mandatory electronic identity card, according to Patriarch Kirill, can become an instrument of total control over society.

“Each of us can be in bondage to them [information technology], under total control,” – said the Patriarch, and is designed to give citizens the opportunity to choose between electronic cards and certificates old personality types.

The patriarch also said that he hoped to “Fundamentals of religious culture” taught in Russian schools and the second to the tenth grade, and not only in the fourth, as it is now. 


russiannewsonline.blogspot.gr

Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος: Για όσους δεν θα δεχτούν την ηλεκτρονική ταυτότητα, πρέπει να υπάρχει εναλλακτική λύση
 

Για τους ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να παρέχουν τα προσωπικά τους δεδομένα για μια ενιαία ηλεκτρονική κάρτα, πρέπει να βρεθεί μια νόμιμη εναλλακτική λύση. Τη δήλωση αυτή έκανε ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος, μιλώντας στην Κρατική Ντούμα.

"Πολλοί ανησυχούν για την εισβολή στη ζωή τους των νεωτερισμών που σχετίζονται με ηλεκτρονικά μέσα συλλογής και υπολογισμού προσωπικών δεδομένων τα οποία σε σημαντικό βαθμό αυξάνουν τον έλεγχο της ταυτότητας του ανθρώπου", επισήμανε.

"Είμαι πεπεισμένος, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δικαίωμα επιλογής, να πάρουν την ταυτότητα σε μορφή πλαστικής ηλεκτρονικής κάρτας ή σε παραδοσιακή μορφή, με χρήση ηλεκτρονικών φορέων πληροφοριών ή χωρίς αυτούς", είπε ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας. "Με αναφορά ότι κάτι τέτοιο βολεύει τους γραφειοκράτες, δεν μπορούμε ολοκληρωτικά να επιβάλουμε τις τεχνολογίες αυτές. Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί σκλάβος αυτών των τεχνολογιών, υπό έναν ολοκληρωτικό έλεγχο", πρόσθεσε.

Ο Πατριάρχης είπε ότι στο όνομά του και στο όνομα των οργάνων της εξουσίας έρχονται χιλιάδες αιτήσεις από πολίτες που εκφράζουν "την διαφωνία τους με ολοκληρωτική επιβολή νέων τεχνολογιών ταυτοποίησης του προσώπου".

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ και καιρό επιμένει στην ανάγκη τήρησης από το κράτος της αρχής να έχουν οι πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας την εθελοντική επιλογή κατά τη λήψη των ενιαίων ηλεκτρονικών καρτών και νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Πολλοί πιστοί αρνούνται να πάρουν τα ηλεκτροικά έγγραφα, θεωρώντας ότι τα έγγραφα αυτά κάνουν τη ζωή του ανθρώπου στο μέγιστο διαφανή και κάτι τέτοιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πίεση στον πολίτη και να αγγίζει την επιλογή της κοσμοαντίληψης και της θρησκείας του.

briefingnews.gr

 
Και:

Άγιος Άμανδος, επίσκοπος Μάαστριχτ, φωτιστής του Βελγίου (6 Φεβρουαρίου)

$
0
0

Συναξαριστής (& εδώ)

Ο άγιος Άμανδος γεννήθηκε κοντά στην Ακυϊτανία περί τα τέλη του 6ου αιώνα μ.Χ. και σπούδασε θεολογία στη Ρώμη. Από νεαρή ηλικία μόνασε σε μοναστήρι της νήσου Γιε. Επειδή ο πατέρας του δεν ήθελε να γίνει ο γιός του μοναχός και του έφερνε εμπόδια, ο άγιος κατέφυγε στην πόλη Τουρ, όπου ήταν επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έγκλειστος σε ένα κελί στα τείχη της πόλεως.

Σε ένα προσκύνημά του στους τάφους των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στη Ρώμη, είδε σε όραμα τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος του φανέρωσε ότι το θέλημα του Θεού είναι να κηρύξει ο Άγιος το Ευαγγέλιο στους λαούς της Βελγικής. Γι'αυτό επέστρεψε στην πόλη Μπουρζ, όπου χειροτονήθηκε Επίσκοπος και άρχισε την ιεραποστολική του δράση στους λαούς της Γάνδης, της Φλάνδρας, των Πυρηναίων και της Γασκώνης.

Μετά από το δεύτερο προσκύνημά του στη Ρώμη, στους τάφους των Αγίων Αποστόλων, εξελέγη το έτος 647 μ.Χ. Επίσκοπος της πόλεως Μάαστριχτ. Εκεί εργάσθηκε για την εξημέρωση των ηθών και των εθίμων των εθνικών λαών και πολλές φορές έσωσε, με την προσευχή του, το ποίμνιό του από φυσικές καταστροφές. Με την ευλογία του αγίου Μαρτίνου, Πάπα Ρώμης (βλέπε 13 Απριλίου), συνεκάλεσε τοπικές Συνόδους κατά της αιρέσεως του Μονοθελητισμού.

Μετά από τόσα χρόνια ιεραποστολικής δράσεως και διακονίας, ο άγιος Άμανδος, αφού ενθρόνισε ως διάδοχό του τον άγιο Ρεμάκ, παραιτήθηκε από τον Επισκοπικό θρόνο. Συνέχισε όμως το κηρυκτικό έργο του, το οποίο τελείωσε στη Γασκώνη και κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη στη μονή του Ελνόν, το έτος 680 μ.Χ.


Δείτε και:

Οι αρχαίοι ορθόδοξοι άγιοι του Βελγίου (από εδώ)

Άγιοι στις 6 του Φλεβάρη (& στις 7)
Όσιος Βουκόλος Επίσκοπος Σμύρνης
Άγιος Φώτιος ο Μέγας, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (6 Φεβρουαρίου) 
Οι άγιοι Βαρσανούφιος ο Μέγας και Ιωάννης ο Προφήτης
Όσιος Παρθένιος, επίσκοπος Λαμψάκου
Όσιος Λουκάς ο εν Στειρίω όρει ασκήσας


Και:

The Orthodox Church in Belgium and in Luxemburg

Η ιστοσελίδατης Ορθόδοξης Μητρόπολης Βελγίου, εδώένα βελγικό ορθόδοξο ιστολόγιο & εδώένα ζεστό ορθόδοξο ιστολόγιο στα γαλλικά (με πολλά links).

Virtual Orthodoxy: Living A Lie

$
0
0

by Fr. Geoffrey Korz

The main point is this: If our Orthodox faith is not actually lived out and strengthened by the holy services, it is nothing more than fakery and self-deception.
Some people go to Church because they think it makes them good
While others occupy their place because they feel they should
In pleasant weather some will go a little time to spend
And others like to grace the place to gossip with a friend
Yes, people go to Church for many reasons, some quite odd
But oh, what blessing waits for those who come to worship God.
– Source Unknown
virtual orthodoxy
As a child, I recall the foregoing poem included as part of a parish newsletter. Often, much of the “fluff” that finds its way into parish newsletters has little spiritual value, but the poem stuck with me over the years. The intervening decades have seen the fastest decline in Church attendance in the history of the world.
The persecutions in pagan Rome, threats from Muslim sultans, and the Soviet gulag had a slower effect on cutting into Church attendance than life in the comfy, modern world.
But why is it happening?
For Orthodox Christians, who believe the old dictum “lex orandi, lex credendi” (the law of worship is the law of belief), this trend has chilling implications: for those who do not worship, belief is eroded, and spiritual strength is snuffed out. Ironically, Church attendance in the West today is not hit by persecution, but by seduction.
The sword of the Ottoman janissary has been replaced by the lure of the shopping mall. The fear of starving to death in Siberia has been replaced with the comfort of bacon and eggs for breakfast. The threat of arrest by centurions – the threat that led to the liturgical command to bar
“the doors, the doors”
before the recitation of the Creed – this threat has been replaced by the fear of missed email or missed sleep.
In some cases, attending church is a reality check that many are unwilling to bear. While the world of spiritual books requires little change in the life of the reader, a conversation or Confession with a spiritual father makes certain demands on our Christian life. Having to co-exist with other faithful during the service, during classes or social events, confronts each of us with potential frustrations where we are faced with the very real challenge of actually being a Christian.
As Sartre suggested, in the material world,
“hell is other people”;
for those who acknowledge that Hell is something far more serious, avoiding the “hell” of other people becomes a sure passport to Its Eternal Reality. In all these cases, the Orthodox soul that endeavours to remain untested in his faith, remains outside actual Christian life. Living in two worlds, Orthodox life becomes the same as modern spiritual life: contrived, subjective, plastic, and fake.
When we are in a position where we might not attend the services of Christ’s Church, we should ask ourselves:
  • Would I be staying home if this were a work day?
  • Will my sickness be better if I stay at home?
  • Am I further ahead to attend Church late, or not at all?
  • Am I attending Orthodox services for a “taste” of something “spiritual”? (i.e. Am I a spiritual dilettante?)
  • Will not attending the services this week make it easier for me to avoid them in the future?
  • Am I generally spending more time on mundane things than at prayer or church? (e.g. brushing my teeth, watching television, shopping, drinking a coffee, etc.)
There are of course many similar questions we can and should ask ourselves. The main point is this:
If our Orthodox faith is not actually lived out and strengthened by the holy services, it is nothing more than fakery and self-deception.
There are lots of religious outlets created for the purpose of offering such false spiritual life, and catering to our “felt needs”. The Holy Orthodox Church, the Body of Christ, is not one of them, and if we fail to understand this and to live accordingly, we miss the point of going to church – and the point of the Church.

HT
Source

Click:

The Doors and God

The Path to Renewal of the Heart  

You Don't Have to Like Your Priest 
Our talent of freedom & some pitfalls
Father Seraphim Rose - Living the Orthodox Worldview
The Social Dimension of Orthodox Monasticism
An Orthodox parish in Turkana desert

Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης (8 Φεβρουαρίου)

$
0
0

Zoom in (real dimensions: 461 x 677)Εικόνα


xristianos.gr/forum


Άρχων της Ηρακλείας

Ο Άγιος Θεόδωρος ο στρατηλάτης έζησε το 320 μ.Χ. περίπου, επί της βασιλείας του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Λικινίου. Καταγόταν από μια πόλη της Μ. Ασίας, τα Ευχάϊτα. Σήμερα την πόλη αυτή την ονομάζουν Εφλεέμ. Τα Ευχάϊτα ήταν και η πατρίδα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος του μεγαλομάρτυρος, ο οποίος προ ολίγων ετών είχε μαρτυρήσει. Εκεί ήτο και ο τάφος του. Το παράδειγμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος ασφαλώς επέδρασε πολύ στο να διαμορφωθεί ο ευσεβής χαρακτήρας του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου. Τον βοήθησε πολύ, ώστε να αναδειχθεί και αυτός Άγιος αλλά και μεγαλομάρτυς.
Για την καταγωγή και τα πρώτα χρόνια της ζωής του Αγίου Θεοδώρου, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Γνωρίζομε μόνον ότι, μεγάλωσε, ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα και κατοικούσε στην Ηράκλεια του Πόντου.
Ο Άγιος Θεόδωρος είχε πολλά χαρίσματα. Ξεπερνούσε πολλούς στο κάλλος της ψυχής και στην ωραιότητα του σώματος. Ήταν φρόνιμος, συνετός και μορφωμένος περισσότερον από τους άλλους νέους της εποχής του. Είχε ο μακάριος και το χάρισμα της ευγλωττίας γι αυτό τον ονόμαζαν Βρυορρήτορα, δηλ. βρύσιν της ρητορικής. Όλοι τον εκτιμούσαν και για τα προσόντα του αυτά και την αρετή του. Όλοι ήθελαν να έχουν τη φιλία του. Ακόμη και ο Βασιλεύς Λικίνιος ζητούσε ευκαιρίες να συνομιλεί μαζί με τον Θεόδωρο. Του έδωσε μάλιστα, δια να τον τιμήσει και την πόλη Ηράκλεια να την εξουσιάζει αυτός. Αλλά δεν γνώριζε ο Λικίνιος, ότι ο Θεόδωρος ήτο Χριστιανός.

Zoom in (real dimensions: 482 x 750)Εικόνα

Εκχριστιανίζει την Ηράκλεια
 

Ο Θεόδωρος όμως, μόλις έλαβε υπό την εξουσία του την Ηράκλεια, αμέσως φανερώθηκε ως Χριστιανός. Κήρυττε με θάρρος, ότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Θεός και όχι οι θεοί της ειδωλολατρίας. Από τη διδασκαλία του πολλοί ειδωλολάτρες πίστευαν κάθε μέρα, γίνονταν Χριστιανοί και βαπτίζονταν. Τόση ήτο η δραστηριότης του και τόσο τον ευλογούσε ο Θεός, ώστε ο Θεόδωρος κόντευε να γυρίσει στο Χριστό όλη την Ηράκλεια. Ο βασιλεύς έμενε την εποχή εκείνη στη Νικομήδεια, που την είχε ως πρωτεύουσα. Πληροφορήθηκε βεβαίως τα περί της χριστιανικής δράσεως του Θεοδώρου και λυπήθηκε πολύ. Προσποιήθηκε όμως ότι δεν γνώριζε τίποτε από την χριστιανική δράση του Θεοδώρου. Τι αυτό του έστειλε επιστολή, που τον επαινούσε και τον προσκαλούσε να πάει εκεί ώστε να θυσιάσουν μαζί στα είδωλα ώστε ο κόσμος να τους ακολουθήσει. 
Η απάντηση του Αγίου ήταν η εξής: Θεόδωρος Στρατηλάτης, Λικινίω αυτοκράτορι Ρωμαίων. Χαίρειν.Την τιμία σας γραφήν εδέχθην. Να έλθω προς το παρόν αδυνατώ. Εδώ έχει δημιουργηθή μεγάλη αναταραχή από τους Χριστιανούς. Ούτοι άφησαν την πάτριον θρησκείαν και προσκυνούν τον Χριστόν. Κινδυνεύει όλη η Ηράκλεια ν'αποσκιρτήση από την βασιλείαν σου. Δια τούτο, παρακαλώ λάβε τον κόπον και ελθέ μόνος ενταύθα, φέρε δε και τα είδωλα των μεγαλυτέρων θεών, δια να ειρηνεύσης τον κόσμον και δια να προσφέρωμεν και ημείς θυσίαν έμπροσθέν τους δια να μας ίδουν και μας μιμηθούν. Υγίαινε

Ο Λικίνιος στην Ηράκλεια
 

Ο βασιλεύς, όταν διάβασε την επιστολή, χάρηκε πολύ, διότι νόμισε, ότι πράγματι ο Θεόδωρος φρόντιζε για τα είδωλα. Αλλά ο Άγιος του τα έγραφε αυτά, για δύο λόγους: Αφ'ενός μεν, διότι ήθελε να μαρτυρήσει στην Ηράκλεια και να αγιάσει με το μαρτυρικό αίμα του την πατρίδα του και αφ'ετέρου για να στηρίξει στην πίστη με το μαρτύριο του τους Χριστιανούς του. Ο βασιλεύς, λοιπόν, πήρε μαζί του οκτώ χιλιάδες στρατιώτες του και αναχώρησε, για την Ηράκλεια. Πήρε επίσης μαζί του και τα αγάλματα των μεγαλυτέρων θεών του, μη γνωρίζοντας, ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός του Θεοδώρου. Εκείνη τη νύχτα ο Άγιος προσευχόταν. Παρακαλούσε τον Χριστόν να τον βοηθήσει να φέρει εις αίσιον πέρας αυτό που σκεπτόταν: Να μαρτυρήσει γι'Αυτόν. Είδε την ώρα εκείνη ένα όραμα. Είδε σαν να χάλασε η στέγη του σπιτιού, στο οποίο έμενε. Είδε ακόμη μια φλόγα, ν'ανεβαίνει και να κατεβαίνει από τον ουρανό. Άκουσε και μια φωνή από τον ουρανό, που του έλεγε:
— Θάρρος Θεόδωρε. Έχε θάρρος. Εγώ είμαι μαζί σου. Ήταν η φωνή του Χριστού.
Ο Άγιος κατάλαβε τότε, ότι γι'αυτόν ήταν το όραμα εκείνο και ότι ήταν καιρός να μαρτυρήσει. Το ήθελε ο Κύριος.
Την άλλη μέρα ειδοποιήθηκε, ότι έρχεται ο βασιλεύς. Μπήκε στο δωμάτιο, που προσευχόταν κατόπιν πήγε και υποδέχτηκε τον βασιλιά φορώντας την στολή του στρατηλάτου. Μόλις τον υποδέχτηκε πήγαν και έκατσαν σε ένα ευρύχωρο στάδιο. Ο βασιλιάς άρχισε να επαινεί τον τόπο καθώς και τον Θεόδωρο, λέγοντας πως αυτή είναι η καταλληλότερη πόλη για την προσκύνηση των θεών.

Zoom in (real dimensions: 291 x 750)Εικόνα

Ο Θεόδωρος συντρίβει τα είδωλα
 

Ο Λικίνιος προέτρεψε τον Θεόδωρο να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Θεόδωρος αρνήθηκε και ζήτησε να του δοθούν τα χρυσά και αργυρά αγαλματίδια των θεών, για να προσφέρει αυτά θυσία στον οίκο του ιδιωτικά και μετά να προσφέρει δημόσια τις θυσίες. Πράγματι, ο Θεόδωρος έλαβε τα αγαλματίδια τα οποία κομμάτιασε και μοίρασε τα χρυσά και αργυρά αυτών στους πτωχούς. Ο εκατόνταρχος Μαξέντιος είδε την κεφαλή της θεάς Αφροδίτης στα χέρια ενός πτωχού και κατέδωσε το γεγονός στον Λικίνιο, ο οποίος θεώρησε τον Θεόδωρο ως εμπαίκτη και καταφρονητή των ειδώλων των κατηγορούσε ότι δεν σεβάστηκε τους θεούς και αυτόν που τον ευεργέτησαν και τον απειλούσε ότι θα το πλήρωνε ακριβά. Σε όλες αυτές τις κατηγορίες ο Άγιος απάντησε:
—Βασιλεύ, του αποκρίθηκε ο Άγιος, γιατί θυμώνεις; Γιατί νευριάζεις τόσο πολύ, Να! Δες και μόνος σου και κατάλαβε τη δύναμη των θεών σου. Εάν πράγματι αυτοί ήταν θεοί, πως δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον εαυτόν τους; Γιατί τότε, που τους έκοβα κομμάτια, δεν έριχναν φωτιά να με κατακάψει; Αλλά, επειδή ήταν μονάχα καθαρό χρυσάφι κι ασήμι, συντρίφτηκαν με χέρι ενός ανθρώπου. Γι'αυτό, βασιλεύ συ μεν οργίζεσαι, εγώ θεολογώ. Συ λατρεύεις ξύλα ψυχρά και άψυχα, εγώ λατρεύω τον Χριστό μου, που ζει εις τους αιώνας παντοτινά. Συ λυπάσαι κι εγώ χαίρομαι, για την απώλεια των θεών σου.

Zoom in (real dimensions: 234 x 350)Εικόνα

Υπομένει φρικτά μαρτύρια
 

Σαν τα άκουσε αυτό ο βασιλεύς, από το κακό του, άλλαξε το πρόσωπο του κι άρχισε τα βασανιστήρια. Διέταξε και τέντωσαν κάτω τον άγιο από τα χέρια και τα πόδια. Κατόπιν τον έδειραν με βούνευρα. Εφτακόσιες πληγές του έδωσαν στη ράχη και πενήντα στην κοιλιά! Τον δε λαιμό του τον κτυπούσαν με μολύβδινες σφαίρες (μπάλες). Τι τρομερό μαρτύριο! Τι φρικτοί πόνοι! Το σώμα του έγινε μια πληγή. Και όμως ο Μάρτυς τα υπέμεινε καρτερικά. Έπειτα του ξύνουν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και του καίνε τις πληγές με λαμπάδες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κατόπιν τρίβανε τις πληγωμένες και καμένες σάρκες του με τούβλα και κεραμίδια. Τι τρομερό μαρτύριο! Ο Άγιος όμως τα υπέμεινε, για την πίστη του Χριστού. 
Έπειτα από όλα αυτά τον πετάξανε στη φυλακή. Εκεί περάσανε τα πόδια του στο ξύλο, στο μάγκανο. Τον άφησαν επτά ημέρες νηστικό, για να πεθάνει. Ο Άγιος όμως τα υπέμεινε όλα αυτά για την αγάπη του Χριστού, για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Στα τρομερά και φρικτά βασανιστήρια, που του έκαναν, αυτός έλεγε μονάχα: «Δόξα σοι, ο Θεός μου». Πέρασε, λοιπόν, ο Άγιος εκείνες τις επτά ημέρες νηστικός και διψασμένος και μόνον η χάρις του Θεού τον δυνάμωνε. Κατόπιν τον ξαναβγάλανε από τη φυλακή κι'άρχισε τώρα ο βασιλεύς να τον καλαπιάνει για να θυσιάσει στους θεούς. Αλλά ο Άγιος έμενε σταθερός στην πίστη του Χριστού και τον ομολογούσε οι είναι ο μόνος Αληθινός Θεός.

Zoom in (real dimensions: 324 x 831)Εικόνα

Τον σταυρώνουν
 

Ο Λικίνιος, εφρύαξε από το κακό του και διέταξε να σταυρώσουν τον Θεόδωρο, σαν τον Χριστόν τον οποίον πίστευε. Να τον σταυρώσουν έξω από την πόλη της Σεβαστείας. Πράγματι! Τον πήρανε, οι στρατιώτες και τον πήγανε στον τόπον της εκτελέσεως. Εκεί του καρφώσανε τα χέρια και τα πόδια σε ένα ξύλινο σταυρό. Κατόπιν σηκώσανε τον σταυρόν με το σώμα και τον μπήξανε στη γη. Εν τω μεταξύ ετραντάζετο ο σταυρός δεξιά - αριστερά και ο Άγιος που κρεμόταν και στηριζότανε στα καρφιά, πονούσε αφόρητα. Τα υπέμεινε όμως. Και σαν να μην έφθανε αυτό, οι κακούργοι και απάνθρωποι εκείνοι δήμιοι περάσανε στα γεννητικά του όργανα μια περόνη, που έφθανε ως τα εντόσθια του! 
Γύρω επίσης από το σταυρό στεκότανε παιδιά και τοξεύανε στο πρόσωπο του Αγίου. Τον σημαδεύανε στα μάτια και από τα βέλη του χυθήκανε τα μάτια! Άλλοι δε σκληροί και απάνθρωποι, του έκοψαν τα γεννητικά του όργανα. Και όμως ο Άγιος, καρφωμένος επάνω στο σταυρό, τα υπέμεινε γενναίως όλα, για την αγάπη του Χριστού και έλεγε από τα βάθη της καρδιάς του:
—Χριστέ μου, συ μου είπες, ότι θα είσαι μαζί μου. Γιατί με εγκαταλείπεις τώρα; Να! Είναι καιρός βοηθείας. Μη με αφήνεις. Εγώ για την αγάπη σου, παρέδωσα το σώμα μου σε τέτοιες τιμωρίες. Δυνάμωσέ με, Θεέ μου, σε παρακαλώ και πάρε την ψυχή μου, διότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο. Φύλαξέ με να μη λυγίσω.

Άγγελος Κυρίου τον ξεκαρφώνει
 

Τον Άγιο τον αφήσανε όλη την νύχτα εκεί επάνω εις τον σταυρό. Ο Λικίνιος νόμισε, ότι θα πεθάνει, έπειτα από τόσα φρικτά και απάνθρωπα μαρτύρια, που υπέστη. Απατήθηκε όμως. Διότι τα μεσάνυχτα Άγγελος Κυρίου τον ξεκάρφωσε, τον ξεκρέμασε και τον κατέβασε από τον σταυρό. Συγχρόνως του θεράπευσε και όλες τις πληγές του! Τον έκανε τελείως καλά! Κατόπιν τον ασπάσθηκε και του είπε:
— Χαίρε, Θεόδωρε, γενναίε στρατιώτα του Χριστού. Έχε θάρρος. Πάρε δύναμη εν τω ονόματι του Χριστού. Να! μαζί σου είναι ο Χριστός. Γιατί όμως είπες, ότι σε εγκατέλειψε; Δεν σε εγκατέλειψε. Πρέπει να τελειώσεις τον δρόμο του Μαρτυρίου σου και θα ρθείς κοντά στον Κύριο, για να πάρεις το στεφάνι της δόξης, που σου έχει ετοιμασμένο. Να πάρεις την αμοιβή σου.
Ο Άγγελος έπειτα από αυτά έγινε άφαντος. Ο Άγιος σαν είδε τον εαυτόν του ξεκρεμασμένο από τον σταυρό και θεραπευμένο τελείως, άρχισε να ψάλλει στο Θεό με όλη τη δύναμη της φωνής του, λέγοντας τον ψαλμό:
—Υψώσω σε, Κύριε ο Θεός μου και ευλογήσω το όνομά Σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος.
Κατ'αυτόν τον τρόπον ευχαριστώντας και δοξολογώντας και ψάλλοντας πέρασε εκεί την υπόλοιπη νύχτα. Είχε απορροφηθεί από την προσευχή.

Zoom in (real dimensions: 219 x 306)Εικόνα

Τον βλέπουν και πιστεύουν πολλοί
 

Όταν ξημέρωσε, ο βασιλεύς έστειλε δύο υπηρέτες του, που τους ονομάζαν τον ένα Αντίοχο και τον άλλον Πατρίκιο, για να ξεκρεμάσουν το σώμα του Αγίου και να το πετάξουν στη λίμνη. Και τούτο για να μη το πάρουν οι χριστιανοί και το έχουν για αγιασμό τους. Οι απεσταλμένοι, όταν πλησίασαν εκεί ήτανε πολύ πρωί, ήτανε χαράματα και δεν έφεγγε καλά. Δεν είδανε όμως το σταυρό με τον Άγιο. Διότι ο σταυρός ήτανε πεσμένος κάτω. Ούτε και τον Άγιο φυσικά είδανε καρφωμένο εκεί ψηλά. Τότε λέγει ο Αντίοχος στον Πατρίκιο:
—Καλά λένε οι Γαλιλαίοι, ότι ο Χριστός αναστήθη εκ νεκρών. Διότι να! Ανέστησε και τον δούλο Του Θεόδωρο και τον πήρε μαζί του. Γι'αυτό δεν τον βρίσκουμε.
Ο Πατρίκιος πλησίασε κοντά πιο πολύ και είδε το Θεόδωρο που καθότανε εκεί πιο πέρα ξεκαρφωμένο, υγιέστατο και προσευχόμενο.
Τότε, σαν είδανε το μεγάλο θαύμα, φωνάξανε και οι δυο:
—Μεγάλος είναι ο Θεός των Χριστιανών. Πιστεύουμε και μεις σ'Αυτόν.
Πιστέψανε, λοιπόν, και αυτοί και είπανε στον Άγιο Θεόδωρο:
— Σε παρακαλούμε, άνθρωπε του Χριστού, να δεχθείς και μας. Και μεις από σήμερα είμαστε Χριστιανοί.
Εν τω μεταξύ κατέφθασαν και άλλοι και σαν έβλεπαν το θαύμα, πιστεύανε και αυτοί. Πιστέψανε τότε ογδονταπέντε στον αριθμόν. Όταν πληροφορήθηκε ο βασιλεύς, ότι ο Θεόδωρος είναι ζωντανός και ότι πιστέψανε οι άνθρωποι του εις τον Χριστόν εξαιτίας του Θεοδώρου, έστειλε τον βασιλικό επίτροπο, τον ανθύπατο Κρέστη, με δύναμη τριακοσίων στρατιωτών και με διαταγή να θανατώσουν τον Άγιο. Αλλά και αυτοί, μόλις πήγαν και είδανε το καταπληκτικό αυτό θαύμα, πιστέψανε στο Χριστό. Και όχι μόνον αυτοί, αλλά και πλήθος άλλων ανθρώπων, που το πληροφορούνταν, τρέχανε εκεί, βλέπανε τον Άγιο τελείως υγιή και πιστεύανε στο Χριστό.

Τον αποκεφαλίζουν
 

Τότε ένας φανατικός ειδωλολάτρης στρατιώτης, Λέανδρος ονομαζόμενος, πήγε και είπε στον βασιλιά όλα ως έχουν. Μόλις τα άκουσε αυτά ο Λικίνιος και είδε ότι η πόλις όλη ήταν ανάστατη, διέταξε τον επί τούτω ορισμένο στρατιώτη - δήμιο να πάει με άλλους έμπιστους στρατιώτες και να αποκεφαλίσουν τον Θεόδωρο. Οι δήμιοι, όταν έφθασαν εκεί, βρήκαν τον Άγιο να διδάσκει τα πλήθη. Οι Χριστιανοί και οι εν τω μεταξύ πιστεύσαντες, όταν είδανε και αντελήφθησαν τον σκοπόν τους, τους εμπόδισαν. Θα εγίνετο δε συμπλοκή και φονικό μεγάλο. Τότε μόλις και μετά βίας κατόρθωσε ο Άγιος να σταματήσει την συμπλοκή, λέγοντας:
—Αδέρφια μου, Χριστιανοί. Μη τα βάζετε με τον βασιλέα Λικίνιο. Δεν φταίει αυτός ο δυστυχής. Άλλος κρύβεται πίσω, που τον βάζει να τα κάνει αυτά. Αυτός είναι όργανο του πατρός του του διαβόλου. Εγώ άλλωστε πρέπει τώρα να πάω στον αγαπημένο μου Χριστό.
Κατόπιν έκανε το σταυρό του και δόξασε τον Θεό, διότι ήλθε η ώρα αυτή, που ποθούσε. Να πάει δηλ. κοντά στο Θεό και να ζει μαζί του ευτυχισμένος παντοτινά. Εκείνη την ώρα ήταν εκεί ο πιστός υπηρέτης του, ο υπασπιστής Ούαρος, που ήτανε ταχυγράφος. Αυτός είχε παρακολουθήσει όλα του τα μαρτύρια εξ αρχής.
—Παιδί μου, του είπε, να γράψεις το μαρτύριο μου και την ημέρα της τελειώσεως μου, για να το έχουν οι μετέπειτα και να ωφελούνται εξ αυτού. Το δε σώμα μου, μετά το θάνατο μου, θα σε παρακαλέσω να το πας να το θάψεις στην πατρίδα μου τα Ευχάϊτα. Χαίρε, λοιπόν, και να κρατήσεις την πίστη σου στο Χριστό, οτιδήποτε και αν σου συμβεί. Κατόπιν ο Άγιος έσκυψε το κεφάλι του και ο δήμιος τον αποκεφάλισε. Μετά τον αποκεφαλισμό του Αγίου Θεοδώρου, ο πιστός υπηρέτης του Ούαρος μαζί με άλλους χριστιανούς πήρανε το άγιο λείψανο του μεγαλομάρτυρος και το πήγανε στα Ευχάϊτα. Εκεί δε με λαμπάδες και θυμιάματα, το έθαψαν, στο πατρικό σπίτι του Αγίου, σύμφωνα με την επιθυμία του, που είπε στον Ούαρο. Ο δε ταχυγράφος Ούαρος, ο οποίος παρακολούθησε όλο το μαρτύριο του Αγίου Θεοδώρου, το κατέγραψε κατόπιν. Έγραψε δε και όλες τις ερωτήσεις, που του έκαναν και τις απαντήσεις που έδιδε ο Άγιος. Έγραψε επίσης τα διάφορα είδη των βασάνων, που υπέστη, καθώς και τα θαύματα, που έγιναν κατά το μαρτύριον και κατά την ταφή του. Και είναι αλήθεια, ότι τα πολλά θαύματα έγιναν τις ημέρες εκείνες, καθώς και κατόπιν.
Συνεορτάζεται συνήθως ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης με τον Τήρωνα. ["Ν": Σ'αυτό δεν συμφωνώ. Οι δύο άγιοι συχνά εικονίζονται μαζί, αλλά, απ'όσο ξέρω, δεν εορτάζονται μαζί. Ο άγ. Θεόδωρος ο Τήρων γιορτάζει 17 Φεβρουαρίου. Για τη θεωρία ότι δεν υπάρχει άγιος Θεόδωρος Στρατηλάτης, αλλά πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο, εμπνευσμένο από τον άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα, μερικές σκέψεις εδώ].

Zoom in (real dimensions: 586 x 716)Εικόνα

Άγιοι στις 8& 9Φεβρουαρίου

Ο άγιος προφήτης Ζαχαρίας (8 Φεβρ.)
Το βιβλίο του προφήτη Ζαχαρία (αρχαίο κείμενο και μετάφραση)

 
Στίχος
 

Ὢν Θεόδωρος ἀξίαν Στρατηλάτης, 
Ὑπῆρξε τμηθεὶς τοῦ Θεοῦ Στρατηλάτης. Ὄμβριμον ὀγδοάτῃ Θεοδώρου αὐχένα κόψαν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ
 

Στρατολογίᾳ ἀληθεῖ Ἀθλοφόρε, τοῦ οὐρανίου στρατηγὸς Βασιλέως, περικαλλὴς γεγένησαι Θεόδωρε· ὅπλοις γὰρ τῆς πίστεως, παρετάξω ἐμφρόνως, καὶ κατεξωλόθρευσας, τῶν δαιμόνων τὰ στίφη, καὶ νικηφόρος ὤφθης Ἀθλητής· ὅθεν σε πίστει, ἀεὶ μακαρίζομεν.

Κοντάκιον. Ἦχος β'. Τὰ ἄνω ζητῶν
 

Ἀνδρείᾳ ψυχῆς, τὴν πίστιν ὁπλισάμενος, καὶ ῥῆμα Θεοῦ, ὡς λόγχην χειρισάμενος, τὸν ἐχθρὸν κατέτρωσας τῶν Μαρτύρων κλέος Θεόδωρε. Σὺν αὐτοῖς Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβεύων μὴ παύση, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον
 

Χαίροις τῶν Μαρτύρων ἡ καλλονή, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπροσμάχητος βοηθός. Χαίροις δωρημάτων, θησαύρισμα τῶν θείων, Θεόδωρε τρισμάκαρ, ἡμῶν ἀντίληψις.

Κυριακή του Ασώτου - Κυριακή της ελπίδας...

$
0
0

Εικ. από εδώ. Ωραία εικονίζεται ως Πατέρας του ασώτου ο ίδιος ο χριστός. Οι τρεις άγγελοι στην πάνω μεριά είναι η Αγία Τριάδα.

Κυριακή του Ασώτου, δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου.
Ένα κλικ αγάπης και πνευματικής αυτοσυνειδησίας, παρακαλώ, στα:

Η παραβολή του Ασώτου(αφιέρωμα)
Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει. Έλα πίσω!

Το δαχτυλίδι και ο άσωτος υιός  (π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού)

ΕΛΘΩΝ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ! (Αγ. Παϊσίου του Αγιορείτου)
Στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου (Ἁγίου Νικοδήμου, Πνευματικά γυμνάσματα). Ομιλία π.Σάββα Αγιορείτη

Συμπληρωματικά:

Ο παπάς στη φυλακή, οι φονιάδες & οι σατανιστές
Η μοναξια της πολυκοσμίας (Μπορεί να είσαι κάθαρμα, αξίζεις όμως, γιατί είσαι εικόνα Χριστού)...
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους 
Υπέρ των αμαρτωλών
Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών (σκέψεις για την εξομολόγηση) 
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο και τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου... 
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας...
   
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Ιερός Χρυσόστομος: «Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο»
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ (ενότητα στο blog μας)

Η διαφορά του φιλοσοφικού θεού και του Θεού της Αποκαλύψεως

$
0
0


Απόσπασμα από την Δογματική και Συμβολική Θεολογία (Γ’) του καθηγητή Ν. Ματσούκα, από το κεφάλαιο «Η ύπαρξη του Θεού».

«Πάντως η φιλοσοφία, κατά βάση η διαρχική, αφού χώρισε οξύτατα αισθητό και νοητό κόσμο, επέβαλε τον ένα νοητό και ακίνητοΘεό. Τούτο το διαρχικό σύστημα κυριαρχεί καταθλιπτικά και πάνω σε μοναστικά συστήματα. Εν πάση περιπτώσει, σ’ αυτό το χάσμα μεταξύ αισθητού και νοητού κόσμου κρίκος και μέσο επικοινωνίας δεν είναι μονάχα η νοούσα ψυχή, που έτσι κι αλλιώς συγγενεύει κατά φύση με το νοητό κόσμο, αλλά και μεσάζουσες δαιμονικές θεότητες, όπως είναι, λόγου χάρη, ο δαίμων Έρως στο Συμπόσιο του Πλάτωνα. Σ’ όλες αυτές τις μορφές ζωής παράλληλα με τα φυσικά και ανθρώπινα ευρήματα υφίστανται σχεδόν κατά κανόνα ένα είδος αποκάλυψης της ίδιας της θεότητας. Τούτο παρατηρείται και σε φιλοσοφικούς κύκλους. Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, λόγου χάρη, ο Σωκράτης στη μάντισσα Διοτίμα αποδίδει το περιεχόμενο της τόσο υψηλής ομιλίας του.

Η Χριστιανική διδασκαλία, που αποτυπώνεται στα βιβλικά κείμενα και στα περαιτέρω εκκλησιαστικά μνημεία, προβάλλει καταρχήν μια παράσταση περί Θεού ριζικά διαφορετικήαπό ότι προβάλλουν η ειδωλολατρία και η διαρχική φιλοσοφία, η οποία οξύτατα διαχωρίζει αισθητό και νοητό κόσμο. Τούτη η φιλοσοφική κληρονομιά στη σκέψη απλών και διανοούμενων ατυχώς δυσκολεύει τα μέγιστα να κατανοήσει κανείς το ριζικά διαφορετικό βιβλικό και εκκλησιαστικό Θεό από τους θεούς της ειδωλολατρίας και της φιλοσοφικής διαρχίας.Αυτονόητα, βέβαια, τέτοια δυσκολία δεν έχει ουσιαστική ισχύ σ’ εκείνον που ζειτην πείρα της εκκλησιαστικής ζωής. Με άλλα λόγια, ο βιβλικός Θεός βιώνεται μέσω αυτής της πείρας με τρία άκρως βασικά χαρακτηριστικά: 1)Ενώ είναι κατά πάντα υπερβατικός, συνάμα είναι συνδεδεμένος ενεργειακάμε ολάκερη την συμπαντική πραγματικότητα. 

Φύση και υπερφύση, φυσική και μεταφυσική θεωρούνται πράγματα λειτουργικά συνδεδεμένα. Και τούτο συμβαίνει, επειδή η υπερβατικότητα του Θεού νοείται όχι τοπικά και χρονικά, αλλά μονάχα ουσιαστικά. Ο υπερβατικός Θεός απέχει από τον κόσμο φύσει και ουσία, όχι τόπω και χρόνω. Και τούτο προέρχεται από το γεγονός ότι είναι ο άκτιστος Δημιουργός, ενώ τα πάντα είναι κτίσματα. 2)Τίποτα απολύτως δεν παρεμβάλλεται, ως μεσάζουσα πραγματικότητα, μεταξύ Θεού και κόσμου. Όλα τα αισθητά πράγματα, η αγγελότητα και η ανθρωπότητα επικοινωνούν με το Θεό μέσω ενεργειών.3)Ο βιβλικός Θεός, πάντοτε ουσιοποιός και ζωοδότης στην κτίση και την ιστορία, είναι κινητικός, κοινωνικόςκαι ιστορικός· μέσω ενεργειώνσυνάπτει σε κοινωνικά πλαίσια διαπροσωπικές σχέσεις με τα λογικά πλάσματά του.

Σε τούτα τα βιβλικά δεδομένα κινούμενος ο Ιωάννης Δαμασκηνόςδίνει ένα περιγραφικό περί Θεού ορισμό: αυτό που είναι άκτιστο και άτρεπτο (και δημιουργεί τα πάντα) τι άλλο είναι παρά ο Θεός; Με άλλα λόγια, δεν θα ήταν απαραίτητος ένας Θεός που θα είχε οποιοδήποτε φυσικό, ρευστό και μετρήσιμο μέγεθος. Όση δύναμη και μεγαλοπρέπεια κι αν είχε, δεν θα διέφερε ουσιαστικά από τον άνθρωπο, οπότε μήτε και θα μπορούσε να του προεκτείνει τα όριά του, μήτε να του θεραπεύσει τις όποιες φυσικές του αδυναμίες. Από την άλλη μεριά η δημιουργία του ανθρώπου από το Θεό σημαίνει ότι στην ίδια του τη φυσική κατασκευή έχει εγκατασπαρθεί από το Δημιουργό του η γνώση της ύπαρξης του Θεού. Ολάκερο το παιχνίδι της αναζήτησης και της εύρεσης του Θεού προϋποθέτει λοιπόνα)τούτη τη φυσική γνώση,β)την ενεργειακή σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, γ) την ελεύθερη τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό. Σε αυτή τη σχέση, εξ αιτίας της διαφοράςμεταξύ Θεού και δημιουργήματος, ποτέ δεν αίρεται η ουσιαστική φυσική διάκριση: άκτιστος ο Θεός, κτιστός ο άνθρωπος. Και στην προκειμένη περίπτωση κυρίαρχο παραμένει το βιβλικό παράδοξο, μολονότι αξεπέραστο είναι το αβυσσαλέο  χάσμα ως προς την ουσιαστική διάκρισημεταξύ Θεού και κόσμου, λειτουργικός δεσμός υφίσταται φύσης και υπερφύσης, φυσικής και μεταφυσικής μέσω των ενεργειών του Θεού στην κτίση και την ιστορία. Επομένως η ύπαρξη του Θεού ενώπιον του ανθρώπου κατά κανένα τρόπο  δεν μπορεί να είναι ένα απτό, φυσικό και συγκεκριμένο πράγμα του συνολικού κόσμου».

Δείτε επίσης:

Φιλόσοφοι και αρχαία θρησκεία
Αρχαία φιλοσοφία και χριστιανισμός

Η ιστορία της σχέσης ανθρώπου και Θεού 
"Περί Θεού" (σειρά άρθρων)

  
Εικόνες αρχαίων φιλοσόφων στην ιστορική μονή Bachkovo της Βουλγαρίας (από εδώ - δες και άλλες εδώ)

Θεολογικές μελέτες σχετικές με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά (και όχι μόνο)

$
0
0

Σιδηρόκαστρο (από εδώ)

Ένα ηλεκτρονικό θησαυροφυλάκιο με μεγάλο θεολογικό πλούτο, στην ιστοσελίδα της ενορίας της Αγίας Παρασκευής Σιδηροκάστρου.

Κλικ εδώ.
Viewing all 5841 articles
Browse latest View live