Quantcast
Channel: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Viewing all 5803 articles
Browse latest View live
↧

Θαυμαστά γεγονότα στήν προσπάθεια ἐγκαθίδρυσης τῆς Ὀρθοδόξου Εκκλησίας στήν Σιέρρα Λεόνε

September 12, 2018, 11:04 am
$
0
0


Ιεραποστολικό Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"
Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής

Μεγάλα καί θαυμαστά γεγονότα ζοῦμε, δέκα χρόνια τώρα, στήν προσπάθεια ἐγκαθίδρυσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας στό ἐξουθενωμένο ἀπό τίς συμφορές κράτος τῆς Δυτικῆς Ἀφρικῆς, τή Σιέρρα Λεόνε. Πραγματικά μένουμε ἄφωνοι στίς ἄπειρες δωρεές πού ὁ Κύριος καί Θεός μας χάρισε σ'αὐτόν τόν “ἀγρό” Του. Μία ἀπό τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ καί ἡ ἀνέγερση ἑνός διώροφου κτηρίου πού θά λειτουργήσει ὡς στέγη γιά τά παντελῶς ἀπορφανισμένα παιδιά τῆς πρωτεύουσας τοῦ κράτους Φριτάουν.
Ἡ ἰδέα γιά τήν ἀνέγερση αὐτοῦ τοῦ Ὀρφανοτροφείου ἀνέκυψε ἀπό τίς φοβερές θεομηνίες τῶν τελευταίων ἐτῶν πού ἔπληξαν τή χώρα. Ἑκατοντάδες παιδιά ἔμειναν τελείως ὀρφανά. Ἔχασαν τούς γονεῖς τους ἀπό τίς πλημμύρες (2017) καί ἀπό τήν ἐπιδημία ἔμπολα (2014-2015). 
Μέσα σέ σύντομο χρονικό διάστημα, στήν περιοχή Τάουερ Χίλ, στίς παρυφές τῆς πρωτεύουσας, πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ὅπου βρίσκεται καί ἡ Παιδαγωγική Ἀκαδημία, περατώνεται τό Ὀρφανοτροφεῖο πού θά ὀνομαστεῖ «Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος». Ἀπομένει ὁ ἐξοπλισμός του καί ἡ ἔναρξη λειτουργίας του. 
Αὐτή τήν περίοδο, σέ συνεργασία μέ τίς κρατικές ἀρχές τοῦ Ὑπουργείου Κοινωνικῆς Πρόνοιας, καταρτίζουμε τόν κατάλογο μέ τά ὀρφανά παιδιά πού πρόκειται νά φιλοξενηθοῦν. Ἐλέγχουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά, ἄν δηλαδή ὑπάρχει πραγματική ἀνάγκη περίθαλψης ἤ ὄχι. Οἱ ἁρμόδιες κρατικές ὑπηρεσίες θά καθορίσουν τή λίστα τῶν ὀρφανῶν. Ἔτσι προχωροῦμε στίς διαδικασίες μέ τήν ἀπαραίτητη νομική κάλυψη καί μέ κρατική προστασία. 

Τό Ὀρφανοτροφεῖο θά φιλοξενήσει περίπου 40 παιδιά, ἡλικίας 4 ἕως 7 ἐτῶν. Στά παιδιά θά παρέχεται φαγητό δύο φορές τή μέρα καί παράλληλα θά ὑπάρχει μέριμνα γιά τήν ἔνδυση, τήν ὑπόδηση ἀλλά καί γιά ὅλες τίς ὑπόλοιπες ἀνάγκες τους. Πρόσφατα τό Ὑπουργεῖο μᾶς παρότρυνε νά δεχθοῦμε στό Ὀρφανοτροφεῖο καί ὀρφανά ἀνάπηρα παιδιά, γιά τά ὁποῖα ἀπαιτεῖται εἰδική περίθαλψη καί ἰατρική φροντίδα ἀπό νοσηλευτικό προσωπικό. 
Αὐτά τά ἐγκαταλελειμμένα μικρά παιδιά πρέπει νά γαλουχηθοῦν μέ ἀγάπη Χριστοῦ. Θά πρέπει νά ἀγαπήσουν τήν Ἐκκλησία μέ τό παράδειγμά μας. Θά ἐκκλησιάζονται στόν Ἱ. Ναό τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί οἱ δύο Ἱερεῖς πού διακονοῦν ἐκεῖ, θά ἔχουν καί τήν πνευματική εὐθύνη ὅλων τῶν παιδιῶν. Παράλληλα μέ τήν πνευματική καθοδήγησή τους θά ὑπάρχει μέριμνα καί γιά τήν ἐκπαίδευσή τους. Ζώντας σέ ἕνα τέτοιο χριστιανικό περιβάλλον, ἐλπίζουμε νά ἔχουμε εὐλογημένους καρπούς. Ὅπως γνωρίζετε, ἡ ἡλικία μεταξύ 2-6 ἐτῶν εἶναι ἡ πιό κρίσιμη, καθώς τότε τίθενται οἱ βάσεις καί τά θεμέλια τοῦ χαρακτήρα τους. Οἱ φόβοι, οἱ ἀρετές, τό καλό καί τό κακό, ὅλα ἐνυπάρχουν στόν ἄνθρωπο ἀπό τήν παιδική του ἡλικία. Ἔχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία αὐτή ἡ ἡλικία. Τά μεγαλύτερα παιδιά ἄνω τῶν 8 ἐτῶν φιλοξενοῦνται στό Γουότερλου.
 
Γνωρίζετε ἀσφαλῶς ὅτι, ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια, στό Γουότερλου, τό χωριό τῶν ἀναπήρων, λειτουργοῦν σπίτια φιλοξενίας. Δέν τά ὀνομάζουμε Ὀρφανοτροφεῖο γιά νά μήν αἰσθάνονται τά φιλοξενούμενα παιδιά ὅτι βρίσκονται σέ κάποιο ἵδρυμα. Φροντίσαμε, λοιπόν, γιά τόν σκοπό αὐτό νά ἔχουμε ἀνά ὀκτώ παιδιά καί μία μητέρα, ὑπεύθυνη γιά τήν ἀνατροφή τους. Ἡ μέριμνα γιά τά ὀρφανά παιδιά τοῦ Γουότερλου εἶναι μεγάλη. Ξεχωριστά σπίτια ὑπάρχουν γιά τά ἀγόρια καί ξεχωριστά γιά τά κορίτσια. Καθημερινά φροντίζουμε γιά τή διατροφή τους, τήν ἐκπαίδευσή τους, τήν κατήχησή τους καί τή συμμετοχή στίς Ἱερές Ἀκολουθίες. Δυστυχῶς, ὅμως, ὅταν φτάνουν σέ ἡλικία 12 ἐτῶν πρέπει νά φύγουν καί νά πᾶνε στά δημόσια σχολεῖα ὑπό τίς πιό ἄθλιες συνθῆκες. Ἔτσι προχωρήσαμε στήν ἀνέγερση ἑνός Δημοτικοῦ Σχολείου, οἱ ἐργασίες τοῦ ὁποίου ὁλοκληρώνονται.
Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, σκεφτόμαστε νά ἱδρύσουμε καί ἕνα Γυμνάσιο, γιά τό ὁποῖο ἤδη συγκεντρώνουμε τά πρῶτα χρήματα. 
Ἐπίσης, στούς ἄμεσους στόχους μας εἶναι ἡ ἵδρυση ἑνός ἀκόμη Ὀρφανοτροφείου, στόν ἴδιο χῶρο, γιά μικρότερα παιδιά. Πρόσφατα ἀποπερατώθηκαν καί οἱ ἐργασίες τοῦ Νηπιαγωγείου στό Γουότερλου. Πρέπει νά ἀναφέρουμε τό ἀξιοθαύμαστο γεγονός τῆς ἀνέγερσης τοῦ Νηπιαγωγείου. Ὅλες οἱ δαπάνες κατασκευῆς καί ἐξοπλισμοῦ καλύφθηκαν μέ δωρεά ἑνός δισεκατομμυριούχου Κινέζου ἀπό τήν Ταϊβάν, πού εἶναι Βουδιστής στό θρήσκευμα. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἐδῶ καί λίγα χρόνια, ἀνέλαβε τή χρηματοδότηση ἀνέγερσης 56 σχολείων σ’ ὅλη τήν Ἀφρική. Ὅταν ἐγκαινιάσαμε τό Νηπιαγωγεῖο, μᾶς ἐπισκέφθηκε καί μᾶς συγκίνησε. Γνώρισε τήν Ἱεραποστολή μας μέσω τῆς γραμματέως του, ἡ ὁποία εἶναι ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἀπό τήν Αὐστραλία καί ἦταν μαθήτρια τῆς ἀδελφῆς τοῦ πατρός Θεμιστοκλῆ, τῆς κυρίας Μαίρης Ἀδαμοπούλου, ἡ ὁποία ἔχει ἀναλάβει καί τή διεύθυνση λειτουργίας ὅλων τῶν Ἱδρυμάτων τῆς Ἱεραποστολῆς. Ἡ μαθήτριά της ἀπό παλιά παρακολουθοῦσε καί γνώριζε τό ἐπιτελούμενο ἔργο στή Σιέρρα Λεόνε μέσω τοῦ διαδικτύου. ["Ν": Ευχόμαστε ο αδελφός αυτός να προσέλθει στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού & να συγκαταριθμηθεί, κάποτε, μεταξύ των αγίων μας. H ιστοσελίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν εδώ& ενότητα στο blog μας εδώ. Περί βουδισμού (επιτρέψτε μου) εδώ].
Ἀγαπητοί ἀδελφοί τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Συνδέσμου, θέλουμε νά γνωρίζετε ὅτι τά χρήματα πού μᾶς στέλνετε κατά διαστήματα, διατίθενται ἀποκλειστικά γιά φιλανθρωπικούς καί μόνο σκοπούς, δηλαδή γιά διανομή τροφίμων καί φαρμάκων, ἐνῶ τά λειτουργικά ἔξοδα τῶν Ἱδρυμάτων τά καλύπτουμε ἀπό ἐμβάσματα πού λαμβάνουμε ἀπό τούς ὁμογενεῖς μας τῆς Αὐστραλίας καί τῆς Ἀμερικῆς. Ἐνδεικτικά σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι τά Σχολεῖα τοῦ Γουότερλου καί ἡ Κλινική μας λειτουργοῦν χάρη στή γενναιοδωρία ἑνός πλουσίου Ἕλληνα τῆς Ἀμερικῆς, ὁ ὁποῖος μᾶς στέλνει κάθε μήνα τό ποσό τῶν 10.000 δολαρίων.
 
Ἀπευθύνουμε ἔκκληση ἀγάπης στόν Σύνδεσμό σας καί σέ ὅλους τούς φίλους καί δωρητές σας νά ἀναλάβετε στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων σας τή συντήρηση τοῦ Ὀρφανοτροφείου τῶν μικρῶν μας παιδιῶν, γιά τήν ὁποία ἀπαιτοῦνται περίπου 40.000 εὐρώ ἐτησίως. Γνωρίζουμε τήν ἀγάπη καί τόν θυσιαστικό σας ἀγώνα γιά τίς Ἱεραποστολές σέ ὅλο τόν Κόσμο. Ἀντιλαμβανόμαστε, ἐπίσης, τίς οἰκονομικές δυσχέρειες πού διέρχεστε ἀπό τήν πολυετή οἰκονομική κρίση τῆς Ἑλλάδας μας. Ὅμως παρακαλοῦμε νά ἐπιστρατεύσετε γιά μία φορά ἀκόμη τίς δυνάμεις σας, ὥστε νά βρεθοῦν ἀνάδοχοι γιά 40 ἀπορφανισμένα παιδιά τῆς πόλης μας καί νά μᾶς δίνουν τουλάχιστον 50 εὐρώ τόν μήνα ἕκαστος. Ὁ Θεός νά δώσει νά βρεθοῦν εὐλαβεῖς δωρητές καί εὐεργέτες γιά νά συνδράμουν στήν προσπάθειά μας αὐτή.
Θά σᾶς εἴμαστε πραγματικά εὐγνώμονες.

Ἐκ τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Κλιμακίου
 
Περισσότερα:

Ο Χριστός στην Αφρική (ενότητα)
Η ομιλία του π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου από τη Σιέρρα Λεόνε (βίντεο) 
Orthodox Sierra Leone(ενότητα)
Καμερούν : «Για τα παιδιά αυτά ας γίνουμε ο Χριστός της γειτονιάς τους»  
↧
Search

Church, Home, & Trail: A Trinity

September 13, 2018, 1:33 am
$
0
0
A Path Seeker's Journal

As a devout Christian, I attend worship services every Sunday and mid-week when possible. Sadly, some believers have begun to shun church membership thinking that it is better not to be surrounded with others who may be hypocritical sinners. Not going to church because it is full of flawed people is like not going to the gym because it has too many out of shape people. We are all struggling with faults and failures. A good church is a hospital for sick souls. I know my spiritual illnesses. So, I get my medication every week from God with my brothers and sisters who love me, and I them.

Taking spiritual medicine only at church on Sunday is no different than following doctor’s orders only in the hospital. Real healing and growth comes from being consistent in nearness to God every day. So, I keep a daily rule consisting of prayers, scripture, and the writings of early Christians. I confess that I am better at keeping this in the mornings than evenings. But, having a standard regimen is very helpful to be repentant, avoid pitfalls, and feel the love of God and others.


I have found that spending time in nature works in concert with my time in church and home. The building and portion of my house where I worship are all man-made. The tiny stream and mighty river that greet me every workday morning were not made by contractors. Even though the trails were created by hard working staff and volunteers, no one makes trees and shrubs. The outdoors is its own cathedral.

Sometimes we Christians forget our heritage in the outdoors. But, our places away from the hassle and hustle of the cities and towns have been quite inspirational. The prophet Elijah fled to Mount Horeb to Jezebel’s persecution (1 Kings 19:1-18). Our Lord taught thousands of seekers in a lonely place and fed them with a few fish and loaves of bread (Mark 6:30-43). Arsenius left the imperial comfort and status of Rome to live silently in the desert. In our times, Seraphim Rose found it far more beneficial to live in prayer and writing in the Platina, California forest than in San Francisco.

 

Do we all need to become monks and nuns? That is the calling of only a few of us. Do we all have to take major hikes to remote places? Health, time, urbanization, and other issues place limits on where we can go and for how long. But, don’t let these things be excuses to not go anywhere and do anything. Take a pocket New Testament on a city park bench a couple of free mornings. Use your prayer beads and ropes while walking in a suburban green space after work every now and then. Do what is in your tradition right where you are.

Your practice of faith outdoors need not be elaborate. The earth is God’s footstool. Footstools are not centerpieces of our furniture. But, they do add comfort to the weary. And sometimes that little bit of rest they provide is what we need for healing and becoming closer to the One who gives rest.

See also

"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith
↧
↧

Του Τιμίου Σταυρού &άγιοι + μνήμες (&ένα βιβλίο) γύρω απ'αυτόν!...

September 13, 2018, 5:52 am
$
0
0
↧

The Universal Exaltation of the Precious and Life-Giving Cross

September 14, 2018, 1:13 pm
$
0
0

Commemorated on September 14

Troparion & Kontakion

Orthodox Church in America
 
The Elevation of the Venerable and Life-Creating Cross of the Lord: The pagan Roman emperors tried to completely eradicate from human memory the holy places where our Lord Jesus Christ suffered and was resurrected for mankind. The Emperor Hadrian (117-138) gave orders to cover over the ground of Golgotha and the Sepulchre of the Lord, and to build a temple of the pagan goddess Venus and a statue of Jupiter.

Pagans gathered at this place and offered sacrifice to idols there. Eventually after 300 years, by Divine Providence, the great Christian sacred remains, the Sepulchre of the Lord and the Life-Creating Cross were again discovered and opened for veneration. This took place under the Emperor Constantine the Great (306-337) after his victory in the year 312 over Maxentius, ruler of the Western part of the Roman empire, and over Licinius, ruler of its Eastern part. In the year 323 Constantine became the sole ruler of the vast Roman Empire.

In 313 he had issued the Edict of Milan, by which the Christian religion was legalized and the persecutions against Christians in the Western half of the empire were stopped. The ruler Licinius, although he had signed the Edict of Milan to oblige Constantine, still fanatically continued the persecutions against Christians. Only after his conclusive defeat did the 313 Edict of toleration extend also to the Eastern part of the empire. The Holy Equal of the Apostles Emperor Constantine, having gained victory over his enemies in three wars with God’s assistance, had seen in the heavens the Sign of the Cross, and written beneath: “By this you shall conquer.”

Ardently desiring to find the Cross on which our Lord Jesus Christ was crucified, Saint Constantine sent his mother, the pious Empress Helen (May 21), to Jerusalem, providing her with a letter to Saint Macarius, Patriarch of Jerusalem.

Although the holy empress Helen was already in her declining years, she set about completing the task with enthusiasm. The empress gave orders to destroy the pagan temple and the statues in Jerusalem. Searching for the Life-Creating Cross, she made inquiry of Christians and Jews, but for a long time her search remained unsuccessful.

Finally, they directed her to a certain elderly Hebrew by the name of Jude who stated that the Cross was buried where the temple of Venus stood. They demolished the pagan temple and, after praying, they began to excavate the ground. Soon the Tomb of the Lord was uncovered. Not far from it were three crosses, a board with the inscription ordered by Pilate, and four nails which had pierced the Lord’s Body (March 6).

In order to discern on which of the three crosses the Savior was crucified, Patriarch Macarius alternately touched the crosses to a corpse. When the Cross of the Lord touched the dead one, he came to life. Having beheld the raising of the dead man, everyone was convinced that the Life-Creating Cross was found.

Christians came in a huge throng to venerate the Holy Cross, beseeching Saint Macarius to elevate the Cross, so that even those far off might reverently contemplate it. Then the Patriarch and other spiritual leaders raised up the Holy Cross, and the people, saying “Lord have mercy,” reverently prostrated before the Venerable Wood. This solemn event occurred in the year 326. 
 

 
During the discovery of the Life-Creating Cross another miracle took place: a grievously sick woman, beneath the shadow of the Holy Cross, was healed instantly. The elder Jude and other Jews there believed in Christ and accepted Holy Baptism. Jude received the name Cyriacus and afterwards was consecrated Bishop of Jerusalem.

During the reign of Julian the Apostate (361-363) he accepted a martyr’s death for Christ (see October 28). The holy empress Helen journeyed to the holy places connected with the earthly life of the Savior, building more than 80 churches, at Bethlehem the birthplace of Christ, and on the Mount of Olives where the Lord ascended to Heaven, and at Gethsemane where the Savior prayed before His sufferings and where the Mother of God was buried after her death.

Saint Helen took part of the Life-Creating Wood and nails with her to Constantinople. The holy emperor Constantine gave orders to build at Jerusalem a majestic and spacious church in honor of the Resurrection of Christ, also including under its roof the Life-Giving Tomb of the Lord and Golgotha. The temple was constructed in about ten years. Saint Helen did not survive until the dedication of the temple, she died in the year 327. The church was consecrated on September 13, 335. On the following day, September 14, the festal celebration of the Exaltation of the Venerable and Life-Creating Cross was established.

Another event connected to the Cross of the Lord is remembered also on this day: its return to Jerusalem from Persia after a fourteen year captivity. During the reign of the Byzantine emperor Phocas (602-610) the Persian emperor Khozroes II in a war against the Greeks defeated the Greek army, plundered Jerusalem and captured both the Life-Creating Cross of the Lord and the Holy Patriarch Zachariah (609-633).

The Cross remained in Persia for fourteen years and only under the emperor Heraclius (610-641), who with the help of God defeated Khozroes and concluded peace with his successor and son Syroes, was the Cross of the Lord returned to the Christians.

With great solemnity the Life-creating Cross was transferred to Jerusalem. Emperor Heraclius in imperial crown and royal purple carried the Cross of Christ into the temple of the Resurrection. With the emperor went Patriarch Zacharios. At the gates by which they ascended Golgotha, the emperor suddenly stopped and was not able to proceed farther. The holy Patriarch explained to the emperor that an angel of the Lord was blocking his way. The emperor was told to remove his royal trappings and to walk barefoot, since He Who bore the Cross for the salvation of the world from sin had made His way to Golgotha in all humility. Then Heraclius donned plain garb, and without further hindrance, carried the Cross of Christ into the church.

In a sermon on the Exaltation of the Cross, Saint Andrew of Crete (July 4) says: “The Cross is exalted, and everything true gathers together, the Cross is exalted, and the city makes solemn, and the people celebrate the feast”. 

See also

Giving Thanks for All Things – The Cruciform Life
Jesus Christ and Nicodemus - A little of the theology of the Cross: The Sunday before the feast of the Exaltation of the Holy Cross
The Feast of the Exaltation of the Holy Cross (September 14): the crossroads of history and the Tree of Life...
Sunday after the feast of the Exaltation of the Holy Cross: "Whoever desires to come after Me, let him deny himself, and take up his cross and follow Me"
 
Two miracles of the Holy Cross in Africa (Congo) 
An Atonement of Shame – Orthodoxy and the Cross
Orthodoxy and Orthopraxy
Holy Cross Resource Page
Elevation of the Holy Cross
Kiss The Who's What?  

Του Τιμίου Σταυρού & άγιοι + μνήμες (& ένα βιβλίο) γύρω απ'αυτόν!...
↧

The Orthodox Holy Monastery at the Shepherds Field (East Jerusalem, Israel)

September 15, 2018, 4:22 am
$
0
0

Photo from here

Orthodoxwiki
Ελληνικά για το θέμα:
Το Χωριό και η Μονή των Ποιμένων στη Βηθλεέμ 
 
The Monastery at the Shepherds Field (East Jerusalem, Israel) is located in a small valley in the village of Beit-Sahour, approximately one kilometer east of Bethlehem, where tradition indicates the spot where the "Shepherds kept watch" [Luke 2: 18-20], on the night that Christ was born (December 25), and heard the angelic proclamation "Glory to God in the highest, peace on earth and good will toward men" [Lk. 2: 14]. The site is also well known for its ancient Olive trees that date over 2000 years; tradition holds that two of these trees mark the location where Kind David wrote many of his Psalms.
The underground church is dedicated to the Synaxis of the Mother of God (celebrated December 26). An account by Eusebius (265-340) says that the "Tower Ader" marked the location where the shepherds received the message. St Jerome was of the same opinion and Arculf (670) notes that he saw a church in this place. In the calendar of Jerusalem (7th - 8th century) a monastery called "Poemenium" (of the flock) was east of Bethlehem. The abbot Daniel (1106) calls this place the "Agia Pimina" (Holy Pasture) and Peter the deacon (1137) calls the church "Ad Pastores", which had a grotto and an altar, while Phocas (1177) mentions a monastery as well. 

Photo from here
History

In the life of the Saints (Synaxaristes), it is mentioned that the angel who spoke to the shepherds was the Archangel Gabriel. Local Christians call the site by the name 'Kaniseter' Rawat', which means 'Place of the Shepherds' Shelter', while in Greek the site is known simply as Toemenion' meaning 'the pasture', But through the centuries the holy shrine has been known variously as the Synaxis of the Theotokos, "Glory to God in the Highest," Peace, the Holy Angels, and the Shepherds' Field. This cave was one of many churches built by Saint Helena in the year 325 A.D., when she came to the Holy Land to find the True Cross of our Lord. As a historical note, of all the churches built by Saint Helena, only this cave church is the original one ; all others have been destroyed and rebuilt through the centuries. This cave functioned first as a shelter, then as a tomb of the shepherds, and has been treated as such by Christians since the 4tn century. 

Holy Communion, photo from here

Therefore, directly connected with Jesus, it has been venerated as a holy place from earliest Christian times. It is mentioned, and precisely located in the itineraries of Christian pilgrims, the earliest being Aetheria, dating the second half of the 4tn century. All Christian, documents including those of the pilgrim itineraries, fix the site of the Shepherds' Field as being east of Bethlehem and at a distance of about one kilometer from the Basilica of the Nativity. On the basis of archaeological evidence, it has been proved that the church dates to the early Byzantine period, and that it is the earliest Christian structure built on this site. Therefore the evidence of the excavations are in full agreement with the early Christian written sources, and the site of Kaniset er' Rawat' is in fact the ruin of the Christian holy site of the Shepherds' Field. 

By the end of the 4th century, pious traditions also associated the Shepherds' Field with the place where Jacob pastured his flock and built the Mignal Eder (i.e. Tower of the Flocks) referred to in Genesis 35:16. The remains of the base of this tower are still visible today. The following story is found in Genesis 35, verses 9-16 (in the Greek translation of the Old Testament known as the Septuagint). God spoke to Jacob after his return from Mesopotamia, blessing him and naming him 'Israel'. He told him that the land He gave to Abraham and Isaac would also be given to him. On the spot where God spoke to him, Jacob erected a stone monument and named the place 'Bethel1. After erecting the tower, Jacob moved his tent near the Tower of Mignal Eder. When he finally reached Bethlehem, Rachel gave birth with great pain.
Archimandrite Fr. Ignatios Kazakos Superior (photo).

See also

"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith
Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony
LIVE, BEYOND THE LIMITS!
↧
↧

Ποιο είναι πιο δυνατό, το φίδι ή ο Σταυρός;

September 15, 2018, 4:41 am
$
0
0

Προσκυνητής

Το 1994 στην Ιερά Μονή Ολύμπου είχε πάει ένας Αγιορείτης. Εκεί συνάντησε μια γιαγιά που εξυπηρετούσε τους επισκέπτες και του εξομολογήθηκε το λογισμό της:
«Πάτερ, όταν βλέπω κανένα φίδι στην αυλή του μοναστηριού, το σταυρώνω, αυτό κοκαλώνει, γίνεται σαν βέργα και μετά το πιάνω και το πετάω έξω. Μου λένε μερικοί: "Χαζή είσαι και πιάνεις τα φίδια;"
Κι εγώ τους λέω: Γιατί είμαι χαζή; Ποιο είναι πιο δυνατό, το φίδι ή ο Σταυρός που πάνω του σταυρώθηκε ο Χριστός κι έσωσε τον κόσμο;
Με τη δύναμη του σταυρού, όταν θέλω να ζυμώσω, βάζω νερό και αλεύρι, τα σταυρώνω, μετά σηκώνεται το προζύμι και κάνω ψωμί».
πηγή

Ρίγος πασχαλινό - Ή: Γιατί η ζωή μας σέρνεται σε μια απέραντη θλίψη...

Προσκυνητής
 
Αυτή η ημέρα ανήκει στον σταυρό και όμως μυρίζει ανάσταση, ένα πασχαλινό ρίγος μας αναστατώνει.
Σήμερα είναι μέρα νηστείας, ξηροφαγίας και ομολογώ πως με δυσκολεύει αυτή η μικρή στέρηση και πιστεύω και πολλούς άλλους φίλους, ενώ αυτό δεν συμβαίνει σε μακρές περιόδους νηστείας, κατά τις οποίες στερεώνεται η κατανυκτική χαρά μέσα μας.
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε ασπαστεί σε απόλυτο βαθμό το ασκητικό, το ορθόδοξο ήθος, το οποίο είναι σταυρώσιμο. Δεν ζούμε την νηστεία κάθε στιγμή, αλλά μόνα εποχικά και τυπικά. Θεωρούμε τις στερήσεις, την κακουχία, την νηστεία δύσκολα και ίσως προσβλητικά για το ανθρώπινο πρόσωπο πράγματα, λυπηρές υποθέσεις για λυπηρούς ανθρώπους. Γι'αυτό σε μια απέραντη θλίψη σέρνεται η ζωή μας, ακόμα και μέσα στις κοσμικές χαρές από τις οποίες δεν βγαίνει πνεύμα. Την απόλυτη αναστάσιμη χαρά την βιώνουν "αυτοί που"κατά τον απόστολο Παύλο "είναι του Χριστού, το σαρκικό το θέλημα σταύρωσαν μαζί και τις επιθυμίες".
Αυτή η χαρά πού λάμπει στα πρόσωπα των αγίων ασκητών, μοναχών ή μέσα στον κόσμο είναι καρπός σκληρής σταυρώσιμης ζωής. Όλοι οι μεγάλοι μέσα από τον Σταυρό πέρασαν για να τους λέμε σήμερα μεγάλους. Και λάμπει το πρόσωπο και ολόκληρη η ύπαρξη τους είναι φως.
Γράφει ένας ασκητής του αιώνα μας: "Ανάσταση μέσα μου, ατέλειωτη χαρά!". Αυτή την χαρά την ζηλεύουμε και αυτοί πού την είδαμε και αυτοί πού δεν ακούσαμε για εκείνη και δεν ξέρουμε τί είναι αυτό πού ψάχνουμε και αυτό πού μας λείπει. Αυτό είναι η ιδια η αναζήτηση για το μοναδικό νόημα της ζωής.
 
ππκ - πηγή

Και:

Του Τιμίου Σταυρού: μια Μεγάλη Παρασκευή μέσα στο Φθινόπωρο!
 
Τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού στην Μονή Σταυροβουνίου Κύπρου

Μπορεί για μας να υπάρχει μεγαλύτερος θησαυρός από τον Σταυρό που αγιάστηκε με το Τίμιο Αίμα του Κυρίου;(άγιος Λουκάς ο Ιατρός)
  
Τετρακτινοπύρσευτος Σταυρός!
  
Χάνω για να κερδίσω ή καλύτερα χάνω για να κερδίσεις!...
   
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά...
↧

Ημερίδα για τη Γερόντισσα Γαβριηλία τη Δευτέρα 17.9.2018 στη Θεσσαλονίκη

September 15, 2018, 12:31 pm
↧

Η Εκκλησία ως «ιατρείο ψυχής» μπορεί να προσεγγίσει και να θεραπεύσει τους πλανεμένους αδελφούς

September 17, 2018, 7:51 am
$
0
0


Orthodoxia.online

Η Εκκλησία, δηλαδή όλοι μας, πρέπει να λειτουργεί ως φορέας αγάπης και θεραπείας και όχι ως τιμωρός για τους πλανεμένους αδελφούς.

Η Εκκλησία ως «ιατρείο ψυχής» μπορεί να προσεγγίσει και να θεραπεύσει τους πλανεμένους αδελφούς.

Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ο μακαριστός αυτός υπερασπιστής της πίστεως, διέκρινε ότι πολ­λές φορές η επέμβαση του εκκλησιαστικού και οικείου περιβάλλοντος των θυμάτων αποτελεί συνισταμένη πανικού, απόρριψης, αποκλεισμού, λανθασμένης διάγνωσης και το βασικότερο, παντελούς άγνοιας του σεναρίου και της σκηνοθεσίας που μεθοδεύουν οι αιρέσεις με σκοπό να δελεάσουν και να εξασφαλίσει οπαδούς.

Η εκ των προτέρων κατ’ αρχάς αποδοχή του άλλου ως έχει, δηλαδή με τα ελαττώματά του, τις αδυναμίες του, την τυχόν εξωτερική του εμφάνιση κ.λ.π. είναι ένα σωστός τρόπος προσέγγισής του.

Αγάπη, προς το απολωλός ή τον αδιάφορο θα πρέπει να εκδηλώνεται χωρίς υστεροβουλία. Αυτό που χρειάζεται είναι η περίθαλψη και η απεριόρι­στη αγάπη και κατανόηση. Πολύ σωστά η Εκκλησία μας έχει χαρακτηρισθεί ως ένα μεγάλο Νοσοκομείο όπου όλοι όσο βαριά άρρωστοι και εάν είναι μπορούν ν’ αποθεραπευτούν. Η Εκκλησία οικοδομείται με τη μετάδοση της άκτιστης και θεοποιού Χάριτος.

Ο αείμνηστος π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος μας επισημαίνει ξανά και ξανά ότι ο άξιος ποιμένας δεν τρέχει να αναζητήσει το χαμένο πρόβα­το με σκοπό να το δείρει. Κανένας σωστός ποιμένας δεν είναι τόσο σκληρός, ώστε να μη δείχνει έλεος. Γι’ αυτό χρειάζεται σύνεση, κατα­νόηση, αγάπη.

Πρόκειται για σοβαρά ασθενείς, που δεν έχουν συναί­σθηση ότι πάσχουν, θεωρούν τον εαυτό τους γιατρό, ικανό να δώσει στον καθένα μας συνταγές θεραπείας.

Ο άνθρωπος αναζητεί αγάπη και ζεστασιά. Εάν δεν βιώνει αυτή του τη ανάγκη μέσα στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής σίγουρα θ’ ανα­ζητήσει να την γεμίσει κάπου αλλού.

Πολλοί συνάνθρωποί μας, λόγω προσωπικών, ψυχολογικών, οικογε­νειακών περιπετειών έχουν βιώσει στη ζωή τους το μαρτύριο της έλλει­ψης ζεστασιάς και αγάπης.

Δεν έχουν κάποιο άνθρωπο δίπλα τους για να τους συμπαρασταθεί και να σταθεί δίπλα τους, για να καλύψει το κενό που πρέπει να πληρωθεί με αγάπη, φροντίδα, ζεστασιά και ενδια­φέρον.

Η επίγεια ζωή του ανθρώπου δεν είναι χαρές και γέλια αλλά κυρίως λύπες και πίκρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από το Θεό. (Γεν. 2.8,15-17,3.1-0). Ο άνθρωπος βιώνει τις συνέπειες της πτώ­σης του, της παρακοής στο θέλημα του Θεού. (Γεν. 3,7-13). Πολλές φορές η ζωή εκδιπλώνεται ενώπιον μας με τραγικό και δραματικό τρόπο.

Προσωπικές αποτυχίες, οικογενειακές και κοινωνικές συγκρού­σεις, προσωπικά δράματα, ψυχολογικός κλονισμός, έρχονται να ταρά­ξουν την ύπαρξή μας. Ειδικά, ο θάνατος προσφιλών προσώπων κλονί­ζει τα θεμέλια του ψυχολογικού μας κόσμου, συγκλονίζει συθέμελα το ανθρώπινο είναι. Τα γεγονότα αυτά μας θέτουν ενώπιον των οριακών καταστάσεων που μπορεί να φτάσει η ύπαρξή μας. Βιώνοντας αυτές τις οριακές καταστάσεις, βιώνουμε τον προσωπικό μας Άδη, εκείνη την κατάσταση της απόλυτης μοναξιάς, βρισκόμαστε σε τραγικό αδιέξοδο. Σε αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ζεστασιά, συντροφιά, αγάπη, κατανόηση, ένα λόγο παρηγοριάς.

Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση ο άνθρωπος είναι ανοιχτός σε κάθε είδους πράξη αγάπης και φροντίδας και γίνεται ευάλωτος σε «επιθέσεις αγάπης» πολλών αιρετικών.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά την κατάστα­ση απώλειας προσφιλών προσώπων ο άνθρωπος παρουσιάζει ανησυ­χίες, αγωνίζεται να μάθει την τύχη των αποθανόντων πλέον προσφι­λών του προσώπων, και ενδιαφέρεται να μάθει για τη θρησκευτική και μεταφυσική διάσταση της ανθρώπινης ζωής. 



Σε αυτή τη στιγμή μπορεί να παρουσιαστούν αιρετικοί, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβάκαι οι οποί­οι θα προθυμοποιηθούν να καλύψουν αυτό το μεταφυσικό κενό του υποψηφίου και βασανισμένου από τα χτυπήματα της ζωής προσήλυτου παρουσιάζοντας τις αφελείς τους διδασκαλίες περί ανάστασης των νεκρών και τη διδασκαλία τους περί της δευτέρας Παρουσίας του Κυρί­ου μας.

Παράλληλα, με συνεχείς επισκέψεις αποκτούν μια προσωπική οικειότητα με το υποψήφιο θύμα και του δίδουν ζεστασιά και αγάπη, προσπαθώντας ν’ αναπληρώσουν το δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή του. Ο υποψήφιος προσήλυτος τους εμπιστεύεται και η παρουσία του σε μια και περισσότερες συναθροίσεις των αιρετικών αυτών αποτελεί πια θέμα χρόνου.

Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος μας παρουσιάζει ένα όπλο των αιρέ­σεων και ειδικά των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και αυτό είναι ο λεγόμενος «βομβαρδισμός αγάπης». Η αγάπη όμως αυτή ερμηνευομένη από τους σκοπούς που υπηρετεί είναι υποκριτική, επίπλαστη χωρίς βάθος και έννοια. Είναι η «αγάπη» ενός προβατόσχημου λύκου απέναντι σε αγνό αμνό, το δέλεαρ της οργάνωσης για να προσελκύσει τους ανυποψία­στους ανθρώπους στις «φυλακές» της αίρεσης.

Η «αγάπη» των αιρετικών μοιάζει με την «αγάπη» που δείχνει ο κυνηγός προς το θήραμά του.

Πλησιάζει το θήραμά του με «καλοσύνη», προσπαθεί να γίνει φίλος του, το πλησιάζει σιγά-σιγά, ώστε να μην καταλάβει τις εχθρικές του διαθέσεις, χρησιμοποιεί κινήσεις των χεριών του για να δείξει στο θήραμά του ότι το αγαπά και θέλει μόνο να το ταΐσει και όταν έρχεται σε μια ικανή απόσταση βολής, τότε εκτο­ξεύει τα βέλη του ή χρησιμοποιεί το μαχαίρι του για να το σφάξει και να επιφέρει το θάνατό του.

Αυτού του είδους «αγάπη» είναι «αγάπη των αδελφών στις συνα­θροίσεις» των αιρετικών. Αυτού του είδους η «αγάπη» εφαρμόζεται από τους περισσότερους αιρετικούς οι οποίοι πίσω από αυτή την επί­πλαστη και ουσιαστικά ανύπαρκτη αγάπη καλύπτουν τις πραγματικές διαθέσεις τους.

Ο άνθρωπος είναι ψυχή και σώμα. Είναι ένωση πνευματικού και υλι­κού στοιχείου. Στην ύπαρξή του ενώνεται ο πνευματικός και ο υλικός κόσμος. Είναι ένα όν μοναδικό και αξιοθαύμαστο. Ο Απόστολος Παύ­λος στην προς Εβραίους επιστολή μας παρουσιάζει με έντονο τρόπο αυτό το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης όταν τον συγκρίνει με το νοητό κόσμο. (Εβρ. 2,7).

Ο Απόστολος Παύλος στο 13ο κεφάλαιο της Α’ προς Κορινθίους επιστολή, μας παρουσιάζει την αληθινή έννοια της αγάπης. Η αγάπη είναι η υπέρτατη αρετή, το υπέρτατο πνευματικό απόκτημα, το χάρι­σμα μπροστά στο οποίο φανερώνεται όλος ο πλούτος της εν Χριστώ ζωής. (Α’ Κορ. 13,1) Η αληθινή αγάπη έχει μακροθυμία, δεν κυριαρ­χείται από ζηλοφθονία, ανέχεται τα πάντα και υποχωρεί στα πάντα. (Α’ Κορ. 13,4).

Η αληθινή αγάπη δεν κρύπτει ιδιοτέλεια όπως των αιρετικών αλλά ανιδιοτέλεια. Πρέπει ν’ αγαπούμε «εν αγάπη ανυποκρίτω» (Β’ Κορ. 6,6) διότι ο ίδιος ο Θεός «αγάπη εστίν» (Α’ Ιωανν. 4,8)

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή: «Τίς σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι» (Α’ Κορ. 11,29), συμμετέ­χοντας στα υπαρξιακά προβλήματα των Κορινθίων. Η κατανόηση του ανθρώπινου προβληματισμού βοηθά αυτόν που ασχολείται με την σωτηρία των ανθρώπων να συμμετάσχει ουσιαστικά στα προσωπικά προβλήματα του ποιμενόμενου. Η δική μας προσωπική συμμετοχή στα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου και η κοινωνία αγάπης που θα πρέπει να δημιουργήσουμε θα μας δώσει την δυνατότητα να οικοδομή­σουμε και να εντάξουμε ουσιαστικά τους ανθρώπους στην ποίμνη του Χριστού.

Η Εκκλησία αγαπά τον άνθρωπο όχι διότι επιθυμεί να το κάνει πειθήνιο όργανό της αλλά διότι έτσι εκφράζει τη φύση και την απο­στολή της, αγαπά τον άνθρωπο όχι διότι επιθυμεί να τον εξουσιάζει αλλά διότι ακολουθεί πιστά το λόγο του Κυρίου, η Εκκλησία δεν αγαπά μόνο όσους ανήκουν σε αυτήν αλλά ολόκληρο τον κόσμο, αυτούς που την αγαπούν και αυτούς που την υπηρετούν και αυτούς που την εχθρεύονται. Είναι η ολοκληρωτική έκφραση της αγάπης.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» Έκθεση της Ορθοδόξου Πίστεως σε αντιπαράθεση με την αιρετική διδασκαλία.

Συμπλήρωμα

Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής από την αίρεση
Θύρα 7 και Θύρα του Μνημείου 
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Για την αλλαγή των άλλων (Γερόντισσα Γαβριηλία)
Άλαν: από Αυστραλία μέσω… Ινδίας!Ταξί... για τον παράδεισο!
↧
Search

Theocracy, anyone?

September 18, 2018, 12:27 pm
$
0
0

Khanya (Orthodox Christians from South Africa)

The icon of Christ "Extreme Humility" or "The King of the Glory", from here.
My brethren, really, this is our King in the Orthodox Church!

Someone pointed me to an interesting article on theocracy recently Of Course Christians Are Theocrats | Peter J. Leithart | First Things:
In the final analysis, “human affairs” and “things divine” won’t stay put in their neutral corners. This is why I prefer Stanley Hauerwas’s straightforward confession: “I often enjoy making liberal friends, particularly American liberal friends, nervous by acknowledging that I am of course a theocrat.”
That “of course” is the kicker. For Hauerwas, it’s obvious that a Christian must be a theocrat. He’s right. “Theocracy” means “rule of God,” and the Christian gospel is, in a literal sense, a theocratic message: Jesus preached the gospel of the kingdom of God. Against the Roman conviction that “Caesar is lord,” Christians proclaim that “Jesus is Lord.”
I thought it was worth reading, and on the whole I agreed with the sentiments expressed.
I recalled the ending of the account of the Martyrdom of Polycarp;, which I have often quoted, where after listing all the secular rulers and authorities at the time, the author goes on to say “but the reigning monarch was Jesus Christ, who rules for ever and ever.”
That “but” is important.
Yes, it is theocracy in the sense in which Stanley Hauerwas and Peter J. Leithart speak of it, but it is not what most people mean by “theocracy” when they use the word today. The “but” makes a clear distinction between the Kingdom of God and the kingdoms of men, in a way that “theocracy”, in its current English usage, does not.
Now the blessed Polycarp was martyred on the second day of the first part of the month Xanthicus, on the seventh before the calends of March, on a great Sabbath, at the eighth hour. He was apprehended by Herodes, when Philip of Tralles was high priest, in the proconsulship of Statius Quadratus, but in the reign of the Eternal King Jesus Christ. To whom be the glory, honor, greatness, and eternal throne, from generation to generation. Amen.
One cannot determine the meaning of words in current usage solely by etymology, which the First Things article does, So my response to it is both Yes and No, and the No comes from C.S. Lewis, with whom I also agree:
I am a democrat… I am a democrat because I believe that no man or group of men is good enough to be trusted with uncontrolled power over others. And the higher the pretensions of such power, the more dangerous I think it both to the rulers and to the subjects. Hence Theocracy is the worst of all governments. If we must have a tyrant a robber baron is far better than an inquisitor. The baron’s cruelty may sometimes sleep, his cupidity at some point be sated; and since he dimly knows he is doing wrong he may possibly repent. But the inquisitor who mistakes his own cruelty and lust of power and fear for the voice of Heaven will torment us infinitely because he torments us with the approval of his own conscience and his better impulses appear to him as temptations. And since Theocracy is the worst, the nearer any government approaches Theocracy the worse it will be. A metaphysic, held by the rulers with the force of a religion, is a bad sign. It forbids them like the inquisitor, to admit any grain of truth or good in their opponents, it abrogates the ordinary rules of morality, and it gives a seemingly high, super-personal sanction to all the passions by which, like other men, the rulers will frequently be actuated. In a word, it forbids wholesome doubt.[1]
And it is also worth bearing in mind the Grand Inquisitor, from Dostoevsky.


Christ with Emperor Constantine and Empress Zoe

In the days when Roman Emperors were pagan, there was less of a problem. There could be a clear distinction of church and state, between eternity and time. It was easy to be theocrats in the Hauerwas sense. But when Christian kings and emperors came along, a notion of Christian kingship.developed, which has never really worked out in practice.
We pray:
  • hallowed be thy name…  on earth as it is in heaven
  • thy kingdom come… on earth as it is in heaven
  • thy will be done… on earth as it is in heaven
So Christian rulers have a responsibility to God and not for him. They are to make their rule an icon, an image, of the kingdom of God and God’s justice. It is when Christian rulers think that they have a responsibility for God, and not to him, that things go horribly wrong. All too often they fail. And it is the failure to recognise the failure that, as C.S. Lewis points out, is the greatest failure of all.
The Bolsheviks thought they recognised the failure, but were trapped by precisely the same thing. They thought they could build the kingdom of heaven on earth,  without God (ie astheistically), Call it, if you will, as Philip Pullman did, the Republic of Heaven. But they too failed to recognise their failure, and thought that anyone who pointed out the failure and failed to recognise the Bolshevik earthly paradise must be mad, so they locked dissidents away in lunatic asylums. Even an atheist theocracy remains a theocracy, subject to all the weaknesses C.S. Lewis points out.
Beware the politician who thinks he knows the will of God, or, in the absence of God, substitutes his own will.
On balance I think I agree with C.S. Lewis: theocracy is the worst form of government.

Notes & References

[1] Lewis, C.S. 1966. Of other worlds: essays and stories. London: Geoffrey Bles; p 81.
For more on this and related topics see also:
See also
 
Grace and “the Inverted Pyramid”
Weak, Sick, Poor, Tired: A Story for Losers
Why Orthodox Men Love Church
The Kingdom of Heaven, where racial discrimination has no place
"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith
St. Justin Popovic: Whither does humanistic culture lead?
The Singular Goodness of God
 
The Church as the Liberated Zone: "All we Christians are terrorists..." 
Giving Thanks for All Things – The Cruciform Life
An Atonement of Shame – Orthodoxy and the Cross
Sunday after the feast of the Exaltation of the Holy Cross: "Whoever desires to come after Me, let him deny himself, and take up his cross and follow Me" 
↧
↧

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς και οι Ναζί στο Νταχάου...

September 19, 2018, 8:03 am
$
0
0


Μίλιτσα Ζέρνωβ
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Θα έδινα όλη μου τη ζωή για να ζήσω μία ώρα στο Νταχάου
Διακόνημα,Orthodoxia.online
 
Κάποτε, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με κάλεσαν οι Αμερικανοί φίλοι μου να τους επισκεφτώ από την Αγγλία. Εγώ στο μεταξύ είχα πληροφορηθεί ότι ο επίσκοπος Αχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) ζει στο Σικάγο και αποφάσισα να τον επισκεφτώ, μολονότι αυτό δεν ήταν ούτε τόσο φθηνό μα ούτε και τόσο απλό.
Τηλεφώνησα στην σερβική Εκκλησία για να μάθω την διεύθυνσή του και μου είπαν ότι ο επίσκοπος έλειπε σε ταξίδι στη Ν. Υόρκη για ένα τριήμερο. Ήταν για μένα δώρο εξ ουρανού.
Συναντηθήκαμε. Εκείνος ήταν γερασμένος και καταβεβλημένος, αλλά το βλέμμα των μαύρων ματιών του διαπερνούσε τον συνομιλητή -όπως τότε στην Σερβία- μέχρι την καρδιά.
Αρχίσαμε να μιλάμε για την πορεία του κόσμου, για την Εκκλησία, τη Ρωσία…
«Σεβασμιώτατε», τον ρώτησα, «άραγε οι κακουχίες και οι στερήσεις στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη ναζιστική Γερμανία κατά τον πόλεμο πνευματικά φονεύανε ή ξαναγεννούσαν τον άνθρωπο; Διότι, εγώ για παράδειγμα, γνώρισα ανθρώπους, και μάλιστα πιστούς, οι οποίοι στο στρατόπεδο δεν είχαν τη δύναμη να προσευχηθούν, επειδή όλες τους οι δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στο ξεροκόμματο, στο κρεμμύδι, στο φλιτζάνι με το ζεστό νερό…»
Μού απάντησε στο στρατόπεδο γινόταν έτσι: κάθεσαι σε μία γωνιά και επαναλαμβάνεις μέσα σου: -Κύριε, εγώ είμαι γη και σποδός. Κύριε παράλαβε την ψυχή μου! Καί πάλι σε ανεβάζει ο Κύριος… Στην πραγματικότητα, θα έδινα όλη τη ζωή που μου απέμεινε, εάν αυτό ήταν δυνατόν, για μία ώρα παραμονής στο Νταχάου.
Ο επίσκοπος σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε ίσια στα μάτια. Εγώ δεν μπόρεσα να αντέξω εκείνο το βλέμμα. Με κοίταζαν τα μάτια του ανθρώπου που συνάντησε το Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο…
Μου έλεγε και το εξής:
-Με πλησίαζαν οι δεσμοφύλακες και ειρωνικά με ρωτούσαν:-Πιστεύεις εσύ ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός;
-Όχι, τους απαντούσα.
Τότε άρχιζαν να γελούν και να με ξαναρωτούν:
-Δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις πλέον;
-Δεν πιστεύω πλέον, αλλά γνωρίζω, φώναζα με όλη μου τη δύναμη και κείνοι εξαγριωμένοι έφευγαν αυτοστιγμεί.
Αργότερα ξανάρχιζαν την κουβέντα και ρωτούσαν:
-Εκείνος ο Ιησούς σου ήταν γιος μιας Εβραιοπούλας;
-Όχι, τους απαντούσα.
-Τότε τίνος γιος ήταν;
-Υιός του Θεού, τους απαντούσα και κείνοι δεν είχαν τι να μου πουν.
Ο επίσκοπος Νικόλαος ήταν στύλος της σερβικής Εκκλησίας. Τώρα, μετά την κοίμησή του, βλέπει συνεχώς το Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο.

Και:

Ένας άγιος από Νταχάου προς Ευρώπη 
Ενότητα στο ιστολόγιό μας για τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς
Αλεξάντερ Σμορέλ, ο αντιναζιστής νεομάρτυρας (13 Ιουλίου)
Ορθόδοξοι άγιοι του Παρισιού, νεομάρτυρες από τους Ναζί
Ο άγιος νεομάρτυρας Γκόραζντ της Τσεχίας
Άγιος Γρηγόριος Περάντζε, Άουσβιτς 1942
Οι άγιοι Σέρβοι νεομάρτυρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Η νεομάρτυς Στεφανίδα του Κοσόβου (& η αγιοκατάταξη του αγ. Αλέξανδρου Σμορέλ)

Ο "Άγγελος του Νταχάου": ο ρωμαιοκαθολικός ιερέας και μάρτυρας του Νταχάου Ένγκελμαρ Ουντσάιτιχ (άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) 

Η μοναδική Θ. Λειτουργία του Πάσχα του 1945 στο Νταχάου ...
Orthodox Pascha (Easter) in Dachau
1940: Η Παναγία στο μέτωπο
Χειμάρρα 1940: Μια 9χρονη, μαζί με τους γονείς της, έθαψε 6 Έλληνες στρατιώτες στην αυλή του σπιτιού της...
Το ΟΧΙ του κλήρου (της Ορθόδοξης Εκκλησίας) κατά τη ναζιστική Κατοχή 
Η γιορτή της Αγίας Σκέπης 
Το θαύμα της Παναγίας στα τζάμια της βομβαρδιζόμενης Θεσσαλονίκης
Η Παναγία και τα τανκς των Ναζί 
Ο άγιος Χαράλαμπος, οι Ναζί & τα Φιλιατρά
↧

The Great River: Christianity and Paganism

September 20, 2018, 11:27 am
$
0
0


From Death to the World #XXVI
By Deacon Joseph Magnus Frangipani
Death to the World (about)
Ελληνικά για το θέμα:
Είναι η γιόγκα λατρεία δαιμονικών θεών; 
Γιόγκα για εγκύους; Γιόγκα για παιδιά;
 
By the time I arrive in New Delhi, leaping pockets of green slime lining the bus terminals, sailing through smoke of burning bodies, backpacking dog-infested cobblestone streets of Tibetan refugee camps; before happening upon remote caves at the source of the Ganges, and discovering the wonders of the Prayer of the Heart; long before studying black magic in ashrams through Rishikesh and forking roasted vegetables smeared with butter and rose petal; before shooting back and forth across sage deserts of Idaho by astral projection and offering fruit, fire and rice before Krishna, Shiva and the goddess of death I will, periodically, disappear through the veil of shamanism.

I will appear on Spirit Mountain outside Eugene, Oregon, coated in rain and rags barefoot with a stick of incense behind my ear, offering our dog as sacrifice. With a handful of yak-bone beads and bright feathers, I chalk the occult patterns of yantras and sit inside them. Yantra, in Sanskrit, literally means “machine, contraption.” They adorn temple floors associated with specific demons and summon occult powers based primarily, but not exclusively, on Hindu astrology and numerology. Anything placed inside a yantra sits upon a spiritual trapdoor. Seated inside one of these “machines,” or yantras, you blast off – spiritually, mentally, sometimes physically – a willing conduit of demonic flight.

Mantras, the Sanskrit syllables inscribed on yantras, are similar to GPS coordinates for the practitioner, or phone numbers yoking us to whoever – or whatever – is on the other end. Similarly, diving into the black cauldrons of cartomancy, unfolding my Tarot deck summoning Thoth, the Egyptian god, I assumed knowledge of the future. So-and-so will meet you here on such-and-such date. This or that will happen. The astrological association for the pointer finger is Jupiter. This symbolizes power and authority, so wear a tin ring on that finger, and never gold. I concocted remedial tonics and teas from temples on moonlit nights. Sprinkle this on the forehead, rub that behind his ear. To strangers and friends it appeared I knew intimate patterns and cycles of desire, thought, auspicious dates and providential occurrences. The extraordinary becomes ordinary.

Holy Orthodoxy offers countless examples of demons appearing as angels. Determined as I am for direct experience, trusting without discernment everything ‘spiritual’ and seemingly non-material is good, I acted on my freedom without accountability. In Orthodoxy, we trust the prescribed medicine of Holy Tradition coming from Christ’s Body, the one and apostolic Church. We hold ourselves accountable before a spiritual father and confessor, distrusting so-called ‘spiritual experiences’ regarding ourselves unworthy.

In the spiritual life, especially when conditioned to accept strictly materialistic, ‘scientific’ and rational explanations for everything, you either embrace what amounts to atheism, or leap in the opposite direction. Reading hundreds of books on far-eastern mysticism and experiencing first-hand supernatural phenomenon in thousand-year Hindu temples and ashrams, it is hard, as Elder Sophrony admits in We Shall See Him As He Is, to rid oneself of aberrations of this kind. A practitioner of eastern traditions before returning to Christ, he says, “you are persistently haunted by the suspicion that the experiment was a failure because you were unable to strip yourself of all the transitory phenomena of cosmical experience. You ought to have ‘put off’ your personality, considering it merely a temporary form of existence that restricts at every level.”

This is to say, as according to Buddhism, if the cause of suffering is desire, and we must extinguish desire in ourselves, from an Orthodox perspective, we must commit spiritual suicide. We have to destroy the soul because her God-given energies yearn for union with the Divine. I could not do this. Meditation and yoga cleared and calmed the mind but it never healed the heart, and never unified me with Christ. It cannot, because the goal of yoga is self-divination, the opening of chakras so the 7th chakra, the crown chakra, blossoms and you realize that you and God are identical, and that truly, neither ultimately exist. The awakening of kundalini energy instrumental in Hinduism is depicted in yoga as awakening the serpent.

This is preciously the delusion satan, in the form of a serpent, cast around our forefather and foremother Adam and Eve. They chose self-deification, apart from God, choosing their will, their path, and rejecting the uncreated path Who is Christ. I have no doubt many leap off the rusted, sinking boat of western Christianity in search of bright and colorful fish. But the most colorful fish often are the most dangerous, the most poisonous.

It is early October. I find myself inexplicably drawn to Kalkaji Temple where the fearsome Kali – brandishing severed heads and hands, tongue lapping blood from a corpse – manifests inside a rock garlanded with tinfoil and smoke. Hinduism is a seemingly unending umbrella of many colors encompassing complementary and opposing ideas, personalities, enthusiastic rituals, the boundaries between the material and spiritual fluid and fleeting.

I splash barefoot through split coconuts, streams of water, flower petals and broken candies. Swamis appear and disappear before my eyes, children filed away in cages are draped in curtains of yoghurt, statues bleed. Outside, in a festival of lights, cows smeared with excrement and paint drink puddles of brown slime. The closer we draw near Kali’s throne in the garlanded rock, eyes roll upward and away. Tongues wag pink from mouths and the mind confuses and twirls like a blender. A leprous claw grabs me, spins a web of red string around my wrist, pushes me backward. It is late and I’m disoriented.

I disappear from the temple and board the nearest bus fifteen hours north for Dharamsala to the Dali Lama’s monastery. The abbot greets me with Tibetan yak butter tea and cookies. We discuss my work for the Tibetan National Library. The following week, I’m given astrological charts from the Dali Lama’s oracles living in Kangra valley. You see their lights roaming red over the evening hills. We don’t specify how or where, but you will suffer grave illness buried under your thirtieth year. Carts drag goat bones through the forest. Someone – or something – gathers cycles and patterns from my life. Yes, so-and-so greeted me here on such-and-such day with fire. Smear this across your abdomen, swallow those roots, never look with your left eye at someone in yellow.

All my life I wondered not whether a spiritual world exists, because I knew it existed – and not how it exists, but how I might enter that other world. I will disappear from the Pacific Northwest and return to India and discover Christ in the Himalayas. Kali shrieks and falls like lightning when the Prayer of the Heart erupts spontaneously, the red wrapping around my wrist cut away with a knife melting into campfire. The devil has power over those who hand their will over to him. This period was of extreme calm and focus. My personal, direct experience of Truth as someone who entered into human history, lived among us, and remains fully human but also fully God, now everywhere and entering personally into our lives, this experience and the Faith soon discovered in the pre-eternal Church is true enlightenment. Life in Christ is not only enlightenment, it surpasses the created states of mind and offers purification, illumination of heart and mind, and growing in likeness and union in God.

My journey into ancient Christianity amounts to thirty-eight years, continues like the migratory pattern of swifts, swallows and nightjars. I have long been interested why we struggle to escape the country of our birth and, not knowing any other language or culture, cast off into uncharted territory. I’ve noticed we tend to spiritually migrate in regular, seasonal movements, often east and west, between the conceptual and non-conceptual, along a flyway, between breeding and wintering grounds. But I am no longer fascinated by eastern traditions such as yoga and meditation, Buddhism, Hinduism, and the occult. I continue rejecting western Christianity as a paling shadow, embracing the constant light of Christ revealed through the ascetic and scriptural life peppered throughout Mount Athos, Romania, Serbia, Georgia and Russia, Greece, and all over the world, especially here, in North America where shadows fall day and night.

After backpacking frozen beaver ponds over Spruce Island, in Alaska, created lights gradually dimming and fading, warming myself against icons of the Mother of God, mind sharpening and pointing like a knife into bread; after discovering my spiritual father and confessor at seaside glaciers pouring incense at dawn, and losing the Prayer of the Heart, and falling and getting up, and falling and standing up; long after touching vestments of a Serbian bishop who suddenly removed from my eyes a kind of spiritual curtain, and I saw things of which I am unworthy to speak and write about; and spooning yoghurt with walnut and honey; after marrying a wonderful woman, raising children, graduating seminary, and periodically sailing across deserts to a monastery, I will, periodically, emerge from the Divine Liturgy carrying Christ on the altar of my heart.

What can I say? Behind every crucifixion is a resurrection.

It is necessary for us to suffer, not that we seek it out but that we don’t always run away, voluntarily following Christ to His crucifixion, studying not the minds and ideas of men but hearts of saints struggling to conform to God’s revelation.

Suppose we fast from everything, emptying clutter. The unquenchable desire remains, with our whole being we thirst to know and be made known by God. The Lord stands at the chamber of the heart, never forcing Himself, always waiting for us. He leaves when we say leave, and returns as soon as we lean inward, hear Him, and answer the Door. Then our Christ holds out His robe of divine grace, drapes it over the heart, and places a ring on the finger, and dines with us. In the Old Testament we hear His voice, My son, give Me thy heart. Fed from this mystical honeycomb, the soul is no longer distressed or curious of far away places because she experiences Christ everywhere. She at last reaches the great river, the fountain of immortality.

Within the womb of Holy Tradition, you’ll uncover great joy and suffering. You’ll taste Christ the healer and physician of souls and bodies, and a gentle warming in the heart will arrive, or it won’t. Our experiences in the Church are allowed and given by God for our repentance, so that wandering the far country we come to ourselves, body and soul together, preparing us so that we see the Light that illumines the saints of ancient Christianity walking in our midst. In this great cloud of witnesses, it is not a question of whether we see God, but whether Christ is the healing Light and not darkening fire sailing through the smoke of this world.

Click:
 
  
Why I’m not an atheist
False Black: Gothic Orthodox?
Hippies meets Orthodoxy
A smile from eternity & a barefoot saint in USA
LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
 
The holy anarchists
VALERIU GAFENCU - The Saint of the Prisons and Prisoners
Through Closed Doors
Two Deaths 
Klaus Kenneth, the spiritual traveler
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World


The 'Death' of Anita Phillips
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...
↧

Χριστιανοί [;] υπερήρωες και η μυθολογία των κόμικς

September 21, 2018, 1:51 pm
$
0
0

Εικ. από εδώ

Είναι αναμφισβήτητο πως η μυθολογία των κόμικς υπερηρώων, βασικά αμερικάνικη, έχει έντονες μεταφυσικές ρίζες, βυθισμένες όμως στο συγκρητιστικό υπέδαφος που σήμερα ονομάζουμε Νέα Εποχή. Χαρακτήρες από διάφορους μυθολογικούς χώρους, πολλά σκοτεινά και δαιμονικά πλάσματα, μάγοι και αποκρυφιστές, μέντιουμ και άνθρωποι με παραψυχολογικές ικανότητες περιπλέκονται όλοι μαζί σε περιπέτειες με νοσηρή ατμόσφαιρα, που υποβάλλουν στη φαντασία του αναγνώστη (που συνήθως είναι έφηβος, με κατά τεκμήριο οξυμένη φαντασία) αρνητικά ερεθίσματα με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ως ορθόδοξος χριστιανός, δεν βλέπω κάτι καλό στα παράξενα κόμικς «σύμπαντα» και «πολυσύμπαντα» (multiverses). Μάλλον σχιζοφρένεια, που δεν αφήνει ανεπηρέαστους ούτε τους υποτιθέμενους καλούς ήρωες, που κι αυτοί συχνά αποχτούν διφορούμενες πτυχές, είτε στις κλασικές είτε στις εναλλακτικές (ultimate) εκδοχές των χαρακτήρων και των περιπετειών τους. Φυσικά στις συγκρούσεις που αφηγούνται υπερισχύει το Καλό, όμως το Κακό περιγράφεται έντονα και εξωτικά, ώστε θεωρώ πως τραυματίζειτη φαντασία, τη γοητεύει και τελικά το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτο.
Σ’ ένα κόσμο δημιουργημένο από τη λογοτεχνία φαντασίαςδεν είναι αναμενόμενο να γίνονται αναφορές στο χριστιανισμό. Τα κόμικς υπερηρώων όμως συνεχώς φλερτάρουν με τέτοιες αναφορές, που τους προσφέρουν υλικό για παράδοξες αφηγήσεις. Η πλήρης απουσία χριστιανικών αναφορών ίσως ήταν προτιμότερη από την αλλοιωμένη παρουσία του χριστιανισμού. Αντίθετα, ο χριστιανισμός παρουσιάζεται στα κόμικς ελεύθερα διασκευασμένος, για να ταιριάζει με το μυθικό υπερσύμπαν που γεννιέται από τη φαντασία των δημιουργών και συμβάλλει στην οικονομική επιτυχία των εκδοτικών οίκων.
Έτσι συνυπάρχουν όντα από το πάνθεο πολλών θρησκειών και μυθολογιών, μαζί με φυλές πανίσχυρων αγγέλων ή δαιμόνων (ιδιαίτερα οι δαίμονες εμφανίζονται σε εκπληκτική ποικιλία), που κατοικούν σε εσχατιές του σύμπαντος ή στην κόλαση, σχεδιασμένη ιδιαίτερα εφιαλτικά. Συγχρόνως εμφανίζεται ένα είδος «υπέρτατης θεότητας», συνήθως ασώματη και μυστηριώδης (στοιχείο συμβατό με τον αποφατικό χαρακτήρα της ορθόδοξης πατερικής παράδοσης, μάλλον συμπτωματικά), όπως είναι η «Παρουσία», η «Φωνή», η «Πηγή» ή το ουράνιο «Χέρι» στο «Σύμπαν της DC Comics», που συνυπάρχουν με άλλες κοσμικές οντότητες που παρεμβαίνουν στη δική μας πραγματικότητα απειλητικά ή προστατευτικά.
Για την παραποίηση αυτή, που δεν είναι καθόλου χωρίς συνέπειες για τη διαμόρφωση της «θρησκευτικής» σύγχυσης στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η φράση του λημματογράφου του λ. «The Presence» («Η Παρουσία») στην en.wikipedia: «Many references to similar beings appear to be obvious references to the Judeo-Christian sect's supreme deity…» («Πολλές αναφορές σε παρόμοια όντα φαίνεται να είναι προφανείς αναφορές στην υπέρτατη θεότητα της ιουδαιο-χριστιανικής αίρεσης…»). Δεν έχει δηλ. καν υπόψιν ότι τόσο ο ιουδαϊσμός όσο και ο χριστιανισμός δεν έχουν «υπέρτατη» θεότητα, καθότι μονοθεϊστικές θρησκείες (εκτός αν ως αίρεση υπονοεί το γνωστικισμό, που όντως, σε κάποιες εκδοχές του, ήταν ιουδαιοχριστιανική αίρεση και είχε υπέρτατη θεότητα σε ένα πολυθεϊστικό σύμπαν).
Μερικά βιβλικά γεγονότα υποτίθεται ότι είναι μέρος του φανταστικού DC Universe, τροποποιημένα κατά βούλησιν. Για παράδειγμα, ήταν ο «εκπρόσωπος της οργής του Θεού» Eclipso που προκάλεσε τον κατακλυσμό και ο αντικαταστάτης του, ο Spectre, ο οποίος εξαπέλυσε τις δέκα πληγές στην Αίγυπτο και αργότερα διαχώρισε την Ερυθρά Θάλασσα για τον Μωυσή. Επίσης, αν και γίνονται αναφορές στη δημιουργία μέσω μιας Μεγάλης Έκρηξης, το DC Universe μιλάει επίσης για τον Κήπο της Εδέμ (εμπλέκοντας ωστόσο και τη μυθική τερατώδη Λιλίθ ως πρώτη γυναίκα του Αδάμ), αναφέρει τον Κάιν και τον Άβελ κ.τ.λ. (1).
Στα κόμικς Vertigo (μια πιο γκρίζα εκδοχή της υπερηρωικής μυθολογίας, πολύ πιο νεοεποχίτικη, που εμπλέκεται ενίοτε με το DC Universe), στο Hellblazer #64 (το προσωπικό κόμικ του μάγου John Constantine, για τον οποίο βλ. παρακάτω), αναφέρεται πως ο Ιησούς γεννήθηκε από ένωση του αρχαγγέλου Γαβριήλ με την παρθένο Μαρία, ενώ στο Spawn (μια σειρά κόμικς, των εκδόσεων Image Comics) ο «Θεός» εμφανίζεται ως «δίδυμος αδελφός» και θανάσιμος εχθρός του Σατανά, παιδιά και οι δύο της «Μητέρας της Ύπαρξης» («Mother of Existence»).
Πρέπει να προσθέσουμε εδώ τις γνωστές επιρροές του Superman από τον Ιησού Χριστό, που καλλιεργούνται φανερά πλέον και στις σχετικές κινηματογραφικές παραγωγές, που έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας: ο Ζορ Ελστέλνει στη Γη «τον μονογενή του γιο», για να βοηθήσει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο Καλ Ελ (Superman)είναι η πιο γνωστή και χαρακτηριστική περίπτωση υπερήρωα και θυσιάζεται για τους ανθρώπους, πεθαίνει και ανασταίνεται, ενώ είναι επίσης ηθικά αδαμάντινος, δεν λέει ψέματα, δεν σκοτώνει και (όπως αναφέρεται στην πρόσφατη ταινία Man of Steel) είναι τριάντα τριών ετών. Στην ταινία Batman v Superman, που παρουσιάζει και το θάνατο του ήρωα (ο οποίος αργότερα θα αναστηθεί), η σκηνή όπου οι φίλοι του τον ξεκαρφώνουν από το δόρυ που τον θανάτωσε, τον τοποθετούν νεκρό στο έδαφος και τον θρηνούν, εμφανίζει εκπληκτική ομοιότητα (εσκεμμένη προφανώς) με τις απεικονίσεις του Επιταφίου Θρήνου, ενώ σε κάποιο πλάνο βλέπουμε στην άκρη και έναν γυρτό σταυρό, σχηματισμένο από τα ερείπια [δείτε το παρακάτω βίντεο, ιδίως από το 3.18΄΄ και μετά]…


Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος των κόμικς με υπερήρωες (όπως και ο χολυγουντιανός κινηματογράφος) αναπτύσσεται στις ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί ο προτεσταντισμός, δηλ. ένα μωσαϊκό αναρίθμητων αιρέσεων χωρίς ρίζες και παράδοση, όπου εύκολα κάποιος μπορεί να παρασυρθεί και να παρερμηνεύσει όποια χριστιανική ιδέα θέλει, μεταλλάσσοντάς την χωρίς δισταγμούς κατά βούληση. Αυτό σχετίζεται άμεσα και με το χαρακτηρισμό των χριστιανικών στοιχείων στα κόμικς ως «στοιχείων της ιουδαιοχριστιανικής μυθολογίας», αφού ο προτεσταντισμός, συρρικνωμένος στη Βίβλο, αφού απέρριψε τους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η πιο ιουδαϊκή εκδοχή του χριστιανισμού– γι’ αυτό και η «Υπέρτατη Θεότητα» του κόμικς σύμπαντος είναι ένας μοναχικός Θεός ιουδαϊκού τύπου και καθόλου ένας τριαδικός Θεός χριστιανικού τύπου, περισσότερο Θεός της ισχύος παρά της αγάπης.
Παρόλ’ αυτά, ως έφηβος διάβασα πολλά τέτοια κόμικς και δε μπορεί να μου φύγει εντελώς μια συμπάθεια, ιδιαίτερα για μερικούς χαρακτήρες τους. Και σήμερα θέλω να σας μιλήσω για δυο υπερήρωες που συμπαθώ – και που βασίζονται αρκετά στη χριστιανική παράδοση.
Αυτό βέβαια δεν αρκεί για να καταξιώσει την κόμικς μυθολογία ως θετική και ηθοπλαστική. Καλό είναι όμως να γνωρίζουμε τα σημεία διαπολιτισμικών συναντήσεων, πράγμα που συμβάλλει στην αμοιβαία κατανόηση. Όπως καλό είναι ο έφηβος (ή ενήλικας) λάτρης των κόμικς με υπερήρωες να ξέρει πως έχουμε κι εμείς οι ορθόδοξοι τους ήρωές μας, που μάλιστα είναι πραγματικά πρόσωπα κι όχι χάρτινοι χαρακτήρες, όπως οι άγιοι Γέροντες Παΐσιος και Πορφύριος. «Γέροντες» είναι ένας όρος για τους ορθόδοξους χριστιανούς πνευματικούς διδασκάλους, που μεταφέρουν την αρχαία παράδοση του χριστιανισμού μέχρι την εποχή μας, συχνά είναι φορείς των δυνάμεων του Αγίου Πνεύματος με εποπτεία πνευματικών καταστάσεων ασύλληπτων για τις δικές μας αισθήσεις, γεμάτοι αγάπη προς τους συνανθρώπους και πολύ πιο αληθινοί και συναρπαστικοί από κόμικς ομάδες όπως οι Guardians of the Universe, οι Avengers ή οι X-Men – ή οι Watchmen…

Phantom Stranger

Cover of The Phantom Stranger (Jan. 2013) Art by Ethan Van Sciver.
Cover of The Phantom Stranger 
(Jan. 2013) Art by Ethan Van Sciver.

Πρόκειται για έναν υπερήρωα με μεταφυσικές δυνάμεις, που δημιουργήθηκε το 1952 από τους John Broome και Carmine Infantino. Η δράση του τοποθετείται στο «σύμπαν» των εκδόσεων DC Comics (DC Universe). Αν και ανακατεμένος μέχρι κόκαλο με μαγείες και δράση σε σκοτεινούς κόσμους, ο Phantom Stranger (ένας άντρας μυστηριώδης ευγενής, εσωστρεφής, που εμφανίζεται στην κατάλληλη στιγμή, όλους τους βοηθάει και συχνά αντιμετωπίζεται με προκατάληψη) έχει προέλευση έντονα χριστιανική.
Στην πορεία του λογοτεχνικού βίου του διαμορφώθηκαν τέσσερις εκδοχές για την καταγωγή του. Οι τρεις απ’ αυτές βασίζονται στη βιβλική και χριστιανική παράδοση (2):
Ότι ήταν ένας άνθρωπος της βιβλικής εποχής, που σώθηκε από τον Κατακλυσμό με τη βοήθεια ενός αγγέλου. Όμως στη συνέχεια αυτοκτόνησε και του απαγορεύτηκε η είσοδος στην παράδεισο. Έτσι καταδικάστηκε «να περπατήσει τον κόσμο για πάντα και να είναι ένα μέρος της ανθρωπότητας, αλλά και για πάντα να διαχωρίζεται από αυτήν». Ανέλαβε τότε ως θείο χρέος με οδηγεί τους ανθρώπους μακριά από το κακό, σώζοντας μια ψυχή κάθε χρόνο.
Η δεύτερη εκδοχήείναι μια παραλλαγή του μύθου του Περιπλανώμενου Ιουδαίου (3): ένας άνθρωπος με το όνομα Ισαάκ, που η γυναίκα και το παιδί του θανατώθηκαν κατά τη σφαγή των νηπίων. Τότε εκείνος, τυφλός από θυμό, πέρασε τα επόμενα 30 χρόνια σε μια οργή ενάντια στον Ιησού, θεωρώντας Τον αιτία της δολοφονίας των δικών του. Όταν λοιπόν ο Χριστός συνελήφθη και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, ο Ισαάκ δωροδόκησε ένα φρουρό και ανέλαβε ο ίδιος τη μαστίγωσή Του! Η αμαρτία αυτή (μαστίγωσε τον Ιησού συνειδητά κι όχι υπακούοντας σε διαταγές, όπως οι στρατιώτες) τον καταδίκασε να περιπλανιέται μέχρι την Ημέρα της Κρίσεως.
Μετά τη σταύρωση, ο Ισαάκ αναγνώρισε το λάθος του και μετανόησε απέναντι στο Θεό κι έτσι έχει περάσει το υπόλοιπο της ζωής βοηθώντας την κοινωνία, σαν μια προσφορά από τον Θεό, για να τον απελευθερώσει από την ποινή του.
Η τρίτη εκδοχήυπάγεται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Σύμφωνα μ’ αυτήν, ο Φάντομ Στρέιντζερ (Phantom Stranger) είναι «ένα κατάλοιπο του προηγούμενου σύμπαντος». Μια ομάδα υπερπροοδευμένων επιστημόνων προκαλεί καταστροφή του σύμπαντος, το οποίο ξαναγεννιέται και ο Phantom Stranger είναι ένας επιστήμονας από το προηγούμενο σύμπαν που περνάει στο νέο σύμπαν – αυτή η ιστορία μοιάζει κάπως με την ιστορία προέλευσης του Galactus, υπερήρωα της Marvel Comics και είναι η μόνη εκδοχή της προέλευσής του χωρίς, εμφανείς τουλάχιστον, βιβλικές επιρροές.
Τέλος, σύμφωνα με την τέταρτη εκδοχήγια την προέλευση του Phantom Stranger, πρόκειται για έναν έκπτωτο άγγελο που περιπλανιέται στη Γη μετά την επανάσταση του Εωσφόρου. Αυτή την εκδοχή καθιέρωσε σε νεότερες ιστορίες του ο διάσημος ανατρεπτικός σεναριογράφος Alan Moore.

Τη δεκαετία του ’80 διάβασα μια περιπέτεια του Superman, σ’ ένα τεύχος του ομώνυμου κόμικς με τον ελληνικό τίτλο "Το καρναβάλι των ψυχών". Εκεί, ο Άδης (με μορφή φλεγόμενου δράκοντα) αναθέτει σ’ έναν πανίσχυρο δαιμονικό μάγο να τον θανατώσει. Οι υπερήρωες φίλοι του Σούπερμαν, μέλη της Λεγεώνας της Δικαιοσύνης (Justice League), προσκαλούνται από το Phantom Stranger μετά τη δολοφονία και συγκρούονται με το μάγο σ’ ένα σκοτεινό λούνα παρκ, γεμάτο τρομερές παγίδες. Όμως δε μπορούν να τον νικήσουν, γιατί εκείνος διαθέτει μαγικές δυνάμεις, ενώ οι δυνάμεις των υπερηρώων ήταν κατά βάσιν γήινες, απλώς υπερβολικά αυξημένες σε σχέση με τις δικές μας.
Ο μόνος που κατάφερε να τον νικήσει ήταν ο Phantom Stranger, γιατί είναι γνώστης της μαγείας και διαθέτει μεταφυσικές δυνάμεις και όχι απλά υπερδυνάμεις. Και πώς τον νίκησε; Φαινομενικά έπεσε σε μια παγίδα του και σκοτώθηκε – η ψυχή του ταξίδεψε με άνεση πετώντας μέσα στο φλεγόμενο διάδρομο που κατέληγε στο τερατώδες στόμα του Άδη (όπου «καταπίνει τις ψυχές» – ιδέα που θυμίζει στίχους από την υμνογραφία του Πάσχα), άρπαξε στην αγκαλιά του την ψυχή του Σούπερμαν, έκανε στροφή και την ξανάφερε στον απάνω κόσμο! 
Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία; Μα φυσικά: την κάθοδο του Χριστού στον Άδη,στο διάστημα από το θάνατό Του στο σταυρό μέχρι την ανάσταση, κατά την οποία πήρε τις ψυχές των προ Χριστού νεκρών και τις ανέβασε στον ουρανό, δίνοντάς τους την ίδια ευκαιρία σωτηρίας μ’ εμάς, που ζούμε μετά Χριστόν.Η αυτοθυσία του Phantom Stranger, η εις Άδου κάθοδός του και η επαναφορά του Σούπερμαν στη ζωή μπορεί να θεωρηθούν αρνητικά, ως ένα ακόμη βήμα στην απόλυτη νεοεποχίτικη σύγχυση που καλλιεργεί η κόμικς μυθολογία. Εγώ το αντιμετωπίζω ως ένα βηματάκι προσέγγισης με τη χριστιανική παράδοση.

Nightcrawler (Νυχτοβάτης)

Nightcrawler (Kurt Wagner)

Ο Nightcrawler (Kurt Wagner) είναι ένας υπερήρωας που προέρχεται από το Marvel Universe, το φανταστικό σύμπαν των εκδόσεων Marvel Comics, αντίθετα με το Phantom Stranger, που προέρχεται από τις εκδόσεις DC. Στις ελληνικές μεταφράσεις των περιπετειών της ομάδας X-Men, της οποίας είναι μέλος, το όνομά του μεταφράζεται ως «Νυχτοβάτης».
Ο Κουρτ Βάγκνερ (Νυχτοβάτης) είναι δημιούργημα του συγγραφέα Λεν Γουέιν και του σκιτσογράφου Ντέιβ Κόκρουμ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο τεύχος Giant-Size X-Men #1 (Μάιος 1975). Ο Κόκρουμ είχε σχεδιάσει τον Νυχτοβάτη με σκοπό να τον εντάξει στη Λεγεώνα των Υπερηρώων της DC, αλλά η μετακίνησή του στη Marvel άλλαξε τη μοίρα του ήρωα (4).
Ο μύθος των X-Men βασίζεται στην ιδέαότι κάποτε μια γενετική εξέλιξη προκαλεί σε κάποιους ανθρώπους μετάλλαξη, που τους προσδίδει ιδιαίτερες ικανότητες, διαφορετικές στον καθένα (ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς – ο Κύκλωπας π.χ., βασικός ήρωας των X-Men, εκπέμπει καταστροφικές ακτίνες από τα μάτια, άλλος έχει φτερά, άλλος ελέγχει τα μέταλλα, άλλος τον καιρό, άλλος μετατρέπεται σε άνθρωπο από πάγο και παγώνει το νερό, ελέγχοντας τον πάγο που κατασκευάζει κ.τ.λ.). Ο κόσμος φοβάται τους μεταλλαγμένους, οπότε δημιουργούνται δύο ομάδες για να αντιμετωπίσουν αυτό το φόβο (δίνοντας έτσι κι ένα ενδιαφέρον μήνυμα κατά του ρατσισμού): οι X-Men, που επιθυμούν την ειρήνη και προστατεύουν τους κοινούς ανθρώπους, έχοντας πνευματικό πατέρα το σοφό Καθηγητή Χ (Τσαρλς Ξαβιέ, μεταλλαγμένο με πανίσχυρες τηλεπαθητικές δυνάμεις), και η Αδελφότητα των Μεταλλαγμένων («Brotherhood of Mutants») με αρχηγό το σκληρό και εξουσιαστικό Μαγνήτη (Magneto), επίσης πανίσχυρο μεταλλαγμένο με απόλυτη εξουσία στα μέταλλα, που, αν και Εβραίος επιζών του Άουσβιτς, η νοοτροπία του είναι περισσότερο φασιστική.
Γεννημένος στη Γερμανία, ο Νυχτοβάτης είναι μεταλλαγμένος (όπως όλοι οι X-Men) και διαθέτει υπερφυσική ευλυγισία και την ικανότητα να τηλεμεταφέρεται. Η μετάλλαξή του επίσης αφορά στην εμφάνισή του: το δέρμα του είναι βαθύ μπλε, διαθέτει κίτρινα μάτια, ουρά και τρία δάχτυλα στα άκρα. Έχει λοιπόν μια δαιμονική εμφάνιση, που όμως συνδυάζεται με μια εξαιρετικά αγνή ψυχή και έντονη χριστιανική πίστη (ρωμαιοκαθολική), πράγμα που αποτελεί και την ιδιαιτερότητά του απέναντι στους λοιπούς υπερήρωες της σειράς.

οι X-Men

Η ιστορία του Κουρτ Βάγκνερείναι αρκετά συγκινητική, με ισχυρό ανθρωπιστικό μήνυμα. Ανακαλύφθηκε έκθετο βρέφος, μία ώρα μετά τη γέννησή του, από τη Margali Szardos, μια τσιγγάνα βασίλισσα με ισχυρές μαγικές δυνάμεις, ηρωίδα της μυθολογίας της Marvel Comics, που τον μεγάλωσε σαν παιδί της. Μεγαλώνοντας έζησε και δούλεψε σε τσίρκο, είτε μαζί με τη θετή του μητέρα είτε πέφτοντας θύμα εκμετάλλευσης λόγω της δυσμορφίας του (τον εξέθεταν ως άνθρωπο-δαίμονα). Γενικά έζησε πολλές δραματικές περιπέτειες και κάποια στιγμή εντάχθηκε στους X-Men και αργότερα σε μια ηρωική ομάδα με το όνομα Excalibur, υπερασπίζοντας το καλό ενάντια σε σκληρούς υπεραντιπάλους.
Στην πορεία ωστόσο αποκαλύφθηκε ότι γονείς του ήταν η κακή μεταλλαγμένη Mystique και ο δαιμονικός πολέμαρχος Αζαζήλ (Azazel), που την είχε αποπλανήσει σε νεαρή ηλικία, ενώ είχε επίσης ερωμένη του τη Margali Szardos, τη θετή μητέρα και προστάτιδα του Κουρτ.
Ο Αζαζήλ στον κόσμο της Marvel είναι ένας από τους δαίμονες της φυλής Neyaphem, αρχηγός ολόκληρης ορδής δαιμονικών όντων, τρομερά επικίνδυνος σε κοσμικό («συμπαντικό») επίπεδο. Το όνομά του, όπως ξέρουν οι φίλοι του είδους, προέρχεται από το απόκρυφο Βιβλίο του Ενώχ, όπου υποτίθεται πως είναι ένας από τους αρχηγούς των έκπτωτων αγγέλων, που δίδαξε στους άντρες την τέχνη του πολέμου και στις γυναίκες τον αισθησιακό καλλωπισμό. Δεδομένης της γοητείας που ασκεί η δαιμονολογίασε κάθε εποχή και ιδιαίτερα στην εποχή μας, ομώνυμος δαιμονικός χαρακτήρας υπάρχει και στο σύμπαν της DC Comics, όπου θεωρείται ένας από τους τρεις άρχοντες της Κόλασης, μαζί με τον Εωσφόρο και τον Βεελζεβούλ. Βέβαια, στα κόμικς σύμπαντα όλα αυτά δίνονται με παχύ υλικό τρόπο, εντελώς ανθρωπομορφικό, και δεν υπερβαίνουν το επίπεδο μιας εφηβικής αρρενωπής μυθολογίας της βίας – παρότι δεν στερούνται εντελώς ευαισθησίας και κάποιων μηνυμάτων, μέσα σε τρομακτικές καταστάσεις και εφιαλτικές συγκρούσεις.
Έτσι, ο Κουρτ είναι γιος ενός δαίμονα, έχει μορφή δαίμονα, κι όμως η ψυχή του είναι γεμάτη καλοσύνη και πίστη στο Θεό. Η παραδοξότητα αυτή μπορεί να δίνει δυο αντιφατικά μηνύματα:
  • πρώτον, ότι οι δαίμονες δεν είναι και τόσο κακοί στην πραγματικότητα, υπάρχει μέσα τους μια σπίθα καλοσύνης και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους για καλό – άρα αξίζει να τους γνωρίσεις καλύτερα.
  • Δεύτερον (και προσωπικά αυτό θέλω να προσλάβω) ότι σε κάποιον φαινομενικά κακό ή τερατώδη μπορεί να κρύβεται αγάπη και καλοσύνη, άρα δεν πρέπει να κρίνουν επιφανειακά, αλλά βαθιά και χωρίς προκαταλήψεις. Αυτό το δεύτερο μήνυμα είναι φυσικά πολύ χριστιανικό, καθώς η άρση των προκαταλήψεων απέναντι στον άνθρωπο με «τερατώδη» συμπεριφορά είναι βασικό στοιχείο της διδασκαλίας του Χριστού και των αγίων Πατέρων.
Η παιδική ηλικία μάλιστα του Κουρτ (περιθωριακό εγκαταλελειμμένο βρέφος) θυμίζει ανάλογες περιπτώσεις αγίων της αρχαίας (ορθόδοξης) χριστιανικής εποχής, όπως του αγίου Μάμα, του αγίου Κόπρι, του αρχαίου Βρετανού αγίου Ντύφριγκ (Dyfrig), νόθου γιου της κόρης του βασιλιά Πεπιάου (Pepiau, king of Ergyng, περίπου 585 μ.Χ.), που θεράπευσε από λέπρα τον παππού του, παρόλο που είχε κάψει ζωντανή τη μητέρα του ως ανήθικη!

Άλλες περιπτώσεις (;)

Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που εμπλέκονται με χριστιανικά στοιχεία (όλο και γυροφέρνουν γύρω απ’ αυτά οι κόμικς εκδόσεις), αλλά τόσο αναιμικά ή διφορούμενα, που δε θεωρώ πως εντάσσονται στο παρόν άρθρο (αλλά τους αναφέρουμε παρεμπιπτόντως).

Elektra. η ελληνίδα ηρωίδα καλεί σε σιωπή κάνοντας το γνωστό σήμα με τα δάχτυλά της...
Elektra. η ελληνίδα ηρωίδα καλεί σε σιωπή 
κάνοντας το γνωστό σήμα με τα δάχτυλά της...

Η Ηλέκτραείναι ελληνοαμερικάνα (επώνυμο Νάτσιου) και ως εκ τούτου ορθόδοξη χριστιανή. Μάλιστα στην κινηματογραφική ταινία Deardevil (2003), όπου την υποδύεται η Jennifer Garner, βλέπουμε και στιγμιότυπα από την κηδεία του πατέρα της, μια ορθόδοξη τελετή στα ελληνικά. Ωστόσο μυείται στις πολεμικές τέχνες της ανατολής (ιδιαίτερα το νιντζίτσου) και μετατρέπεται σε μέλος δολοφονικής σέχτας, συνεπώς αντίο ορθόδοξες καταβολές, για τις οποίες εξάλλου σίγουρα δεν έχουν ιδέα οι δημιουργοί της. Στη συνέχεια πεθαίνει και ανασταίνεται με τρόπο αποκρυφιστικό, όχι χριστιανικό (είναι λοιπόν μια «ζωντανή νεκρή»), και συνεχίζει την πορεία της ως ένας δημοφιλής αλλά εξαιρετικά διφορούμενος ηρωικός χαρακτήρας της Marvel Comics.

Ο Πέτρος Ρασπούτιν (Κολοσσός), ευγενικός μεταλλαγμένος που μετατρέπει τη σύσταση του σώματός του σε άφθαρτο «βιολογικό χάλυβα», είναι Ρώσος, άρα θα μπορούσε να είναι ορθόδοξος χριστιανός, αλλά κάποτε αυτοπροσδιορίζεται ως άθεος, συνέπεια προφανώς του σοβιετικού κομουνισμού. Η συγγένειά του με το ομώνυμο ιστορικό πρόσωπο (φωτο)αξιοποιείται από τους δημιουργούς του εμπλέκοντάς τον σε μια ιστορία μεταφυσικής κατάρας, που τον φορτίζει αρκετά σε μεταφυσικό επίπεδο, κάθε άλλο όμως παρά χριστιανικό – παρότι παραμένει πάντα αγαθός και ενάρετος…

John_Constantine_Τζον ΚονσταντάινΟ John Constantine, χαρακτήρας της DC και, κυρίως, των Vertigo, είναι ένας μποέμ αντιήρωας αμφιβόλου ηθικής, που πούλησε την ψυχή του σε όλους τους «άρχοντες της κόλασης», ρίχνοντάς τους σε διχόνοια και καταφέρνοντας να μην του την πάρει κανένας. Προικισμένος με το βασανιστικό «χάρισμα» να βλέπει αγγέλους και δαίμονες και να τους πολεμά, είναι κατά βάσιν μάγος και αποκρυφιστής, χωρίς καμιά σχέση με τα εποπτικά και κατά δαιμόνων χαρίσματα των αγίων. Οι ιστορίες του κινούνται σ’ ένα μεταφυσικό κόσμο με χριστιανικό υπόβαθρο. Όμως, αν τον εξετάζαμε με τα κριτήρια των αρχαίων και των ορθόδοξων αγίων διδασκάλων και αγωνιστών, είναι πνευματικά μπλεγμένος με τις δυνάμεις του σκότους και αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση πλάνης… Δημιούργημα του ταλαντούχου Allan Moor φυσικά, που αρέσκεται σε γκρίζους τύπους και σκοτεινές καταστάσεις (γνήσιο παιδάκι της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, υποτίθεται «ποιοτικός»).

Ο Ghost RiderΟ Ghost Riderείναι ένας μοτοσικλετιστής που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο και έκτοτε κυριαρχείται απ’ αυτόν (από έναν διεφθαρμένο άγγελο εκδικητή, αρχικά αγαθό) και τις νύχτες μετατρέπεται σε τερατόμορφο δολοφόνο. Συνήθως εκτελεί εγκληματίες κι έτσι παραμένει στην παράταξη των «καλών υπερηρώων». Δύο κόμικς χαρακτήρες έχουν μετατραπεί κατά καιρούς σε Ghost Rider, ο Johnny Blaze και ο Danny Ketch. Είναι χαρακτηριστικό πως κάποια στιγμή (σε τεύχος του κομίστα Tony Isabella) ο Johnny Blaze έγινε χριστιανός κι έτσι θεραπεύτηκε από το δαίμονα, όμως σε μεταγενέστερη περίοδο του κόμικ εμφανίστηκε ξανά ως δαιμονισμένος, παρακάμπτοντας την έκβαση του Isabella σα να μην υπήρξε, χωρίς οι επόμενοι σεναριογράφοι να μπουν καν στον κόπο να δώσουν κάποια εξήγηση…

Ο «Άγιος των Δολοφόνων», που δολοφονεί το Θεό!

The Saint of Killers is armed with two Walker Colt revolvers

Μια περίπτωση που χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία αποτελεί ο «Saint of Killers» (Άγιος των Δολοφόνων), αθάνατος και άτρωτος διφορούμενος υπερήρωας των κόμικς Vertigo. Ήταν ένας διεφθαρμένος στρατιώτης του Αμερικανικού Εμφυλίου, που λύγισε από τα βέλη του έρωτα και ξαναβρήκε την ανθρωπιά του. Όμως η αγαπημένη του σύζυγος και το παιδί του δολοφονήθηκαν άγρια από μια συμμορία αδίστακτων εγκληματιών, οι οποίοι τελικά σκότωσαν κι εκείνον.
Η κόλασηδεν τον δέχτηκε, παγωμένη από το υπερφυσικό μίσος του, και ο διάβολος με τον «άγγελο του θανάτου» συμφώνησαν να γίνει εκείνος ο νέος «άγγελος του θανάτου», αφού ο προηγούμενος δεν άντεχε άλλο το επαχθές έργο του. Ο νεκρός άντρας κατέληξε μια φονική μηχανή, η οποία τελικά αντιλήφθηκε ότι ο Θεός είναι αδίστακτος και σκληρός και υποκινεί σαν ψυχρός σκακιστής τις συγκρούσεις αγγέλων και δαιμόνων! Έτσι, ανέβηκε στον ουρανό, αντιμετώπισε τα άπειρα πλήθη των αγγελικών στρατευμάτων, εκτέλεσε το Θεό και κάθισε αποκαμωμένος στο θρόνο Του!...
Την ιστορία του με λεπτομέρειες διαβάστε στο άρθρο:«Saint of Killers: A Man of Infamy and Tragedy»
 
Ελληνικό κόμικ υπερηρώων

Ομάδα Υ - ο Πάνας, ο έφηβος με τα τραγίσια πόδια, σώζεται από ανθρωποθυσία και γίνεται χριστιανός
Ομάδα Υ - ο Πάνας, ο έφηβος με τα τραγίσια πόδια, 
σώζεται από ανθρωποθυσία και γίνεται χριστιανός

Τα τελευταία χρόνια οι ελληνικοί κόμικς τίτλοι ολοένα και αυξάνονται. Κατά βάσιν βέβαια κινούνται στα πρότυπα των αμερικάνικων, που είναι και δύσκολο να ξεπεραστούν λόγω της εκπληκτικής ποικιλίας στοιχείων που έχουν ενσωματώσει.
Ένα ελληνικό κόμικ με υπερήρωες που θεωρώ ενδιαφέρον για το παρόν άρθρο είναι το «Υ», δημιουργία του Θάνου Κόλλια και του Βασίλη Χειλά. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Soultwinkles – «Ψυχής τα λαμπυρίσματα», που εξέδωσαν επίσης τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα και άλλες σειρές.
Στο κόμικ, «Υ»είναι το όνομα μιας ομάδας υπερηρώων που εμφανίζονται ξαφνικά στην Ελλάδα του σήμερα πολεμώντας το έγκλημα. Είναι ο Κυανόλευκος, η Πυθία, το Υγρόν Πυρ, η Ήβη, ο Πάνας, ο Δαίμων και η Κίρκη. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι υπερήρωες, αλλά απατεώνες, επιστρατευμένοι από μια πανίσχυρη εταιρία, που τους εξανάγκασε με εκβιασμό, για να τους χρησιμοποιήσει στη διαφήμιση μιας μεγάλης γκάμας προϊόντων. Αν και η σειρά δε φαίνεται να συνεχίστηκε μετά το 5ο τεύχος, όπου μόλις είχε αρχίσει η προχωράει η πλοκή, υποθέτω πως η ομάδα (εμφανής ο συνειρμός με τη μυθολογούμενη –από… άλλους– «Ομάδα Ε») θα εξελισσόταν σε πραγματικούς μαχητές του εγκλήματος, ενώ κάποια μέλη της διαφαινόταν πως διέθεταν ξεχωριστές δυνάμεις που αγνοούσαν οι εκβιαστές τους.
Στην ιστορία υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σύνδεση με τη θρησκεία: ο «Πάνας», μέλος των «Υ», είναι ένας έφηβος με αγνή ψυχή, που έχει πραγματικά πόδια τράγου, είναι δηλαδή, στην ουσία, μια τερατογένεση. Τον ανακάλυψε νεογέννητο και εγκαταλελειμμένο μια σύγχρονη παγανίστρια ιέρεια, απομονωμένη σ’ ένα νησί, και τον μεγάλωσε με χαρά, θεωρώντας τον δώρο από τους θεούς. Όμως η πρόθεσή της δεν ήταν αγνή: καθώς το αγόρι έγινε έφηβος, ετοιμάστηκε να τον θυσιάσει. Τον έσωσαν την τελευταία στιγμή κάποιοι φαντάροι, που τον έφεραν στον πολιτισμό, τον βάφτισαν, δίνοντάς του το όνομα Παναγιώτης, και του μίλησαν για το Θεό, που, όπως μονολογεί ο νέος κάποια στιγμή, «είναι ένας· κάποτε νόμιζα ότι ήταν πολλοί»…

Οι δικοί μου υπερήρωες!...


Είμαι ένας αναγνώστης των κόμικς και καλώ τους άλλους αναγνώστες να διαβάσουν και τα άλλα που διαβάζω κι εγώ – τα βιβλία της δικής τους πνευματικής παράδοσης, της Ορθοδοξίας. Να γνωρίσουν τους δικούς μας, αληθινούς ήρωες, τους αγίους. Βέβαια κάποιοι μπορεί να είναι προκατειλημμένοι κατά του χριστιανισμού, επηρεασμένοι από μύθους και συκοφαντίες. Δεν πειράζει.
Άνθρωποι με ξεχωριστές ικανότητες («υπερφυσικές» για τα κοινά μέτρα) μαρτυρούνται σε όλες τις θρησκείες. Πολλοί ελέγχονται ως απατεώνες, όμως υπάρχουν και κάποιοι που οι ικανότητές τους είναι αληθινές. Το θέμα είναι ποια είναι η προέλευση αυτών των ικανοτήτων. Η ορθοδοξία δεν θεωρεί αυτονόητο πως ένα ξεχωριστό «χάρισμα» που φαίνεται θετικό (π.χ. της προφητείας ή των ιαμάτων) προέρχεται οπωσδήποτε απ’ το Θεό και, στον ορθόδοξο πνευματικό χώρο, καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια για την αποφυγή της πλάνης. Ο λόγος είναι ότι δεν είναι τα χαρίσματα ή τα αποτελέσματά τους που μας ενδιαφέρουν, αλλά η ενότητά μας με το Θεό εν Χριστώ. Χαρίσματα που δεν προέρχονται απ’ αυτή την ενότητα είναι ενδεχόμενο (αν όχι βέβαιο) να μας οδηγήσουν στην αλαζονεία ή στη λατρεία δαιμονικών όντων, δηλαδή στην αποκοπή από το Θεό, που συνιστά την αιώνια απομόνωση. Ο κίνδυνος δεν είναι μικρός, γιατί, εκτός απ’ το Θεό, κανείς άλλος «θεός», που φαίνεται να μας προικοδοτεί με αγαθά χαρίσματα, δε μας αγαπά.
Στον 20ό αιώνα έχουν περπατήσει στη Γη ορθόδοξοι άγιοι με εκπληκτικά θαυματουργικά χαρίσματα. Είναι οι δικοί μας υπερήρωες, που είναι απόλυτα αληθινοί και τους έχουν γνωρίσει πολύ καλά χιλιάδες άνθρωποι, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Πολλοί απ’ αυτούς παραμένουν άγνωστοι, πολλοί κρύβονται, γιατί η έκθεσή τους στους ανθρώπους ίσως εμποδίσει την πνευματική τους πρόοδο – όμως δεν αδιαφορούν για τους ανθρώπους, αλλά τους προσφέρουν τους ό,τι πολυτιμότερο έχουν: προσεύχονται γι’ αυτούς.
  • Γνωστοί θεοφόροι και χαρισματούχοι άγιοι της εποχής μαςείναι οι μεγάλοι Γέροντες Παΐσιος ο Αγιορείτης, Πορφύριος Καυσοκαλυβίτηςκαι Ιάκωβος Τσαλίκης, Ευμένιος Σαριδάκης (ο «Γελαστός άγιος του Αιγάλεω»), Γεννάδιος και Ευμένιος του Ρεθύμνου, Κλεόπας Ελίε και Γεώργιος Καλτσίου της Ρουμανίας, Σωφρόνιος του Έσσεξ, η Γερόντισσα Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή της Κερατέας, Γαβριήλ και Σεραπίων οι Γεωργιανοί, Εφραίμ Φιλοθεΐτης της Αριζόναςκ.π.ά. Λίγο παλαιότεροι ήταν ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης της Δράμας, ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (Σαγκάη, Παρίσι, ΗΠΑ), η αγία Ματρώνα της Μόσχας η Αόμματη, ο άγιος Ιωάννης ο Ρουμάνος (ερημίτης του Χοτζεβά), ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας, ο άγιος Ιωακείμ ο Νάνος της μονής Κουδουμά (νομός Ηρακλείου Κρήτης) κ.λ.π. Άγιοι της προηγούμενης γενιάς (αναφέρομαι στο 19ο αιώνα), θαυματουργοί ήδη ενώ ζούσαν («δικοί μας X-Men»), είναι ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, οι άγιοι Γέροντες της Όπτινα (Αμβρόσιος, Ιωσήφ, Βαρσανούφιος, Νεκτάριος κ.λ.π.), η αγία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή, ο άγιος Αγάπιος του Βαλαάμ ο Τυφλός, η αγία Παρασκευή του Ντιβέγεβο, ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, οι άγιοι Παρθένιος και Ευμένιος του Κουδουμά κ.π.ά., που, αν θελήσω να τους απαριθμήσω όλους θα χρειαστώ τόμους. Και έτσι συνεχίζεται η παρουσία των μεγάλων θεοφόρων αγίων σε κάθε γενιά, μέχρι την εποχή του Χριστού και των μαθητών Του.
Αντίθετα με τους ήρωες των κόμικς, οι άγιοι δεν έχουν μυστική ταυτότητα, έχουν όμως «μυστική ζωή»: δεν ξέρουμε τη βαθιά προσευχή τους και τους μεγάλους ασκητικούς αγώνες τους. Ίσως μαθαίνουμε λίγα και καταλαβαίνουμε λίγα ακόμη, όμως τι συνέβαινε στον άγιο Γέροντα Σωφρόνιο, όταν προσευχόταν ολονύκτια με υψωμένα τα χέρια «υπέρ του παγκοσμίου Αδάμ» (όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών, ακόμη και των μελλοντικών); Τι συνέβαινε όταν ο άγιος Πορφύριος συμπροσευχόταν και επικοινωνούσε πνευματικά με άλλους ασκητές, σε άλλες χώρες ή σε άλλες ηπείρους; Ποιος ήταν ο πνευματικός αγώνας του Γέροντα Ευμένιου Σαριδάκη στο λεπροκομείο Αθηνών, όπου ζούσε για να υπηρετεί τους λεπρούς; Τι συνέβαινε μέσα στο καλύβι του αγίου Παΐσιου, όπου κατά κανόνα δεν έμπαιναν οι προσκυνητές (αλλά που ο μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος είδε εκπληκτική φωτοχυσία ενώ έψαλλαν την Παράκληση της Παναγίας οι δυο τους, με το Γέροντα); Μυστήρια για μας, που επιζητούμε μια συμβιβασμένη ζωή, συνδυάζοντας οκνηρή προσευχή και επιφανειακό εκκλησιασμό με ξέφρενη κούρσα για οικονομική ανάπτυξη και γήινες απολαύσεις…
Επίσης, οι ιδιαίτερες ικανότητές τουςδεν είναι «δικές τους», αλλά τους προσφέρονται ως δώρο από το Άγιο Πνεύμα, καθώς ενώνονται με τον Τριαδικό Θεό διά της αγάπης. Δεν είναι καρπός πολύμοχθης ασκητικής ζωής ή επιβολής πάνω στα πάθη και τις ανάγκες τους, γιατί μια τέτοια σωματική και ψυχική εκγύμναση μπορεί να την επιτύχει κι ένας σκληρός εγωιστής και να αναπτύξει λόγω της εκπαίδευσής του «ξεχωριστές ικανότητες». «Υπάρχει ακραία άσκηση και εκ του πονηρού» λέει η αγία Συγκλητική, η πνευματική μητέρα των γυναικών της ερήμου του 4ου αιώνα. Τέτοιες ικανότητες δεν μας ενδιαφέρουν – άλλωστε οι άγιοι είναι πολύ ταπεινοί για να νομίζουν πως αξίζουν τη δωρεά της θαυματουργίας. Το δώρο έρχεται, κατ’ αυτούς, δωρεάν, όχι επειδή το επιδίωξαν.
Το μόνο που επιδίωξαν, και επιδιώκει κάθε ορθόδοξος χριστιανός, είναι να πλησιάσουν το Χριστό, όχι δημιουργώντας εγωιστικά ένα «δικό τους δρόμο», αλλά ως μέλη της Εκκλησίας και μαθητές των αγίων Πατέρων, επειδή αυτό βεβαιώνει πως όλοι βρισκόμαστε σε ενότητα αγάπης κι όχι σε αλαζονική απομόνωση. Αξίζει να τους γνωρίσουμε και να μελετήσουμε το δρόμο που βάδιζαν, το δρόμο της δικής μας πνευματικής παράδοσης, το «λιγότερο ταξιδεμένο».

Παραπομπές
 
(1) Λεπτομέρειες και παραπομπές εδώ: en.wikipedia.org / Presence (DC Comics)
(2) Υπάρχουν εδώ: en.wikipedia.org / Phantom Stranger. Σημείωση: για τα «βιογραφικά» των υπερηρώων των αμερικανικών κόμικς χρησιμοποίησα εκτενώς τα αντίστοιχα λήμματα στην en.wikipedia, ενώ για το Νυχτοβάτη και την ελληνική Wikipedia.
(3) Μυθική διήγηση, ιδιαίτερα δημοφιλής κατά το Μεσαίωνα, σύμφωνα με την οποία ένας Εβραίος τσαγκάρης, βλέποντας το Χριστό να λυγίζει από το βάρος του σταυρού, Του φώναξε ειρωνικά: «Προχώρα, Ιησού, μη χασομεράς!». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τιμωρηθεί ο ίδιος με αιώνια περιπλάνηση.
(4) Από το λ. «Νυχτοβάτης» στην ελληνική Wikipedia.

Διαβάστε επίσης:
↧

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας &πανανθρώπινος διδάσκαλος

September 23, 2018, 1:34 am
$
0
0


"Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου, εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου, εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου… ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, αφού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα. Να τον κάνεις να πει, ανακουφίσθηκα, χάρηκα!
Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν, να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν. Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι. Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ, και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου. Γι’ αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο..." 
(από το ιστολόγιο Γέροντες της εποχής μας).

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Ιχνηλασία ζωής


του ιερομονάχου Σεραπίωνος Σιμωνοπετρίτου
 
«Εγνώρισάς μοι οδούς ζωής· πληρώσεις με ευφροσύνης μετά του προσώπου σου…» (Ψαλμ. 15,11)

Ο Γέροντας αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, Καθηγούμενος της καθ΄ ημάς Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτραςαπό το 1973 έως το 2000, γεννήθηκε στην Νίκαια Πειραιώς το 1934 από ευσεβείς γονείς, η καταγωγή του όμως έχει μικρασιατικές ρίζες. Η εκ πατρός γιαγιά του Ευδοξία ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, ο δε παππούς του Αλέξανδρος κατήγετο από την Σηλυβρία της Θράκης και εφοίτησε στην περιώνυμη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το έτος 1906 μετοίκησαν στα Σήμαντρα της ευλογημένης γης της Καππαδοκίας, όπου εχρημάτισαν δημοδιδάσκαλοι για τις ανάγκες του ελληνισμού, και στην Ελλάδα ήλθαν μετά την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έγγαμοι όντες, επολιτεύοντο ως μοναχοί, αγρυπνούντες και προσευχόμενοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι η γιαγιά εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Ευταξία, η δε μητέρα του ως μοναχή Αιμιλιανή.

 

Ο Γέροντας εκληρονόμησε από τον παππού τα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα του και από την γιαγιά του ανεξάλειπτα πνευματικά βιώματα. Παιδιόθεν έφερε εντός του τον πόθο της αφιερώσεως και επιδιδόταν στην μελέτη του Ευαγγελίου και πολλών πατερικών βιβλίων, καθώς και στην αδιάλειπτη ευχή του Ιησού, απ΄ όπου αρυόταν αυθεντικές απαντήσεις και θείες εμπνεύσεις για την πορεία της ζωής του.
Έλαβε την πρωτοβάθμιον εγκύκλιο παιδεία στα Σήμαντρα Χαλκιδικής, όπου είχε εγκατασταθή η γιαγιά του, ενώ την δευτεροβάθμιον στην Νίκαια Πειραιώς, όπου διέμεναν οι γονείς του, με άριστη πάντοτε επίδοση. Τις σπουδές του συνέχισε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αρχικώς στην Νομική Σχολή επί δύο έτη, εν συνεχεία δε στην Θεολογική, για να λάβη ανάλογη με τις εφέσεις της ψυχής του μόρφωση.
Κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών, με ομάδα ομογνωμόνων και ομοφρονούντων φίλων του από τα γυμνασιακά χρόνια ανέπτυξε σπουδαία δράση, οργανώνοντας κατηχητικά, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, όπου ανεδείχθησαν τα ψυχικά, πνευματικά, ηγετικά και οργανωτικά χαρίσματά του. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές, λόγω της παρεχομένης εκείνη την εποχή αγωγής και κατευθύνσεως, εσκέπτετο την ιερωσύνη, με απώτερον σκοπό την εξωτερική ιεραποστολή· έκρινε όμως ότι θα ήταν καλύτερο να αρχίση την προετοιμασία για τον σκοπό αυτό σε ένα μοναστήρι. Απευθύνεται τότε προς τον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, που μόλις είχε αναλάβει τα ποιμαντικά του καθήκοντα και είχε φήμη φιλομονάχου επισκόπου.

Η κουρά του Γέροντα Αιμιλιανού ως μοναχού

Ήλθε στα Τρίκαλα το 1960 και ανέθεσε τα καθ΄ εαυτόν στον ποιμενάρχη, ο οποίος την 9η Δεκεμβρίου 1960 τον έκειρε μοναχό με το όνομα Αιμιλιανός. Ως μοναχός ενεγράφη στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου. Την 11η του ιδίου μηνός ο σεβασμιώτατος τον χειροτονεί διάκονο στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Τρικάλων και εν συνεχεία τον αποστέλλει σε διάφορες μονές των Μετεώρων, οι οποίες διήρχοντο τότε περίοδο λειψανδρίας, έως ότου τον εχειροτόνησε ιερέα στην Ιερά Μονή Βυτουμά, κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το έτος 1961.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός στο Δούσικο

Μετά την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του εγκατεβίωσε στην Ιερά Μονή Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου, όπου και παρέμεινε επί ένα τετράμηνο, έως τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Στον έρημο και απομονωμένο εκείνον τόπο έζησε σε πλήρη μόνωση και ησυχία, εκζητώντας εμπόνως και εκτενώς τον Θεόν, «τον λυτρούμενον από καταιγίδος και ολιγοψυχίας». Ο Κύριος, εν τη προνοία του, έγινε ευήκοος εις τας μυστικός κραυγάς του, επεφάνη εις τον δούλον του και μεταμορφώνοντας την ύπαρξή του εν τω φωτί, του απεκάλυψε «οδούς ζωής».
Εστράφη πλέον με όλον του τον πόθο και τις δυνάμεις στην μοναχική ζωή και μέσα από τα εναπομείναντα λείψανά της οραματίζεται με ανυπέρβλητο θάρρος και πτεροφυά ελπίδα την αναβίωση και ανακαίνιση της.

Ηγούμενος του Μεγάλου Μετεώρου και πολύπλευρη δραστηριότητά του στην Μητρόπολη Τρίκκης

Στο τέλος του 1961, έχοντας και ο μητροπολίτης Τρίκκης τον ίδιο πόθο για την μοναχική ζωή, τον μετεκάλεσε από το Δούσικο και τον κατέστησε ηγούμενο στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Μεγάλου Μετεώρου. Εκεί, μόνος κατ΄ αρχάς, παρά το πάντοτε εύθραυστον της υγείας του, ενισχύοντας τον εαυτόν του με μεγαλόθυμον υπομονή, αόκνως καλλιεργεί την ασκητική, μυστική και μυστηριακή ζωή. Αγρυπνεί, προσεύχεται αδιαλείπτως και επιδίδεται σε εμβριθέστατη και διαρκή μελέτη πατερικών, ασκητικών και εκκλησιαστικών έργων. Με ακόρεστη δίψα αναζητεί, ευρίσκει και ερευνά κάθε κείμενο που αναφέρεται στην οργάνωση και λειτουργία του ορθοδόξου μοναχισμού και μάλιστα του κοινοβιακού, εμβαθύνοντας στους μοναχικούς θεσμούς της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και στα τυπικά διακεκριμένων αρχαίων μονών.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός στο κιόσκι της Μονής του Μεγάλου Μετεώρου (1963)

Ενώ η πολιτεία του ήταν καθαρώς ασκητική, την 1η Ιανουαρίου του 1962 ο μητροπολίτης του έδωσε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου και του ανέθεσε την διακονία του κηρύγματος, της εξομολογήσεως και της διαπαιδαγωγήσεως της νεότητος στην επαρχία του, ορίζοντας τον προϊστάμενο στον θεομητορικό ναό αγίας Επισκέψεως Τρικάλων. Ήρεμος, εύχαρις πάντοτε και προσηνής, ιεροπρεπής και αρχοντικός, λειτουργεί σχεδόν καθημερινώς, έκτοτε και μέχρι της ασθενείας του, ζει και ζωογονείται εκ του Άρτου της ζωής· «Θεόν φέρων εν τοις σπλάγχνοις του και θεϊκαίς αστραπαίς εξαστράπτων», εξέρχεται εκ των σπηλαίων του ως λύχνος καιόμενος και φαίνων τοις πιστοίς, σαγηνεύοντας τον λαό του Θεού με τα πνευματέμφορα κηρύγματα του και καταρτίζοντας αυτόν «εν πάση σοφία και συνέσει πνευματική».
Στα εξομολογητήρια τον περιεκύκλωνε πλήθος νέων και παιδιών, χάριν των οποίων προσέφερε αφειδώς κόπο, χρόνο, δάκρυα, προσευχή, «έτι δε και την εαυτού ψυχήν». Νέα περίοδος άρχισε από τούδε στην ζωή του σεβαστού Γέροντος. Δεν είναι πλέον μόνος· γίνεται «πατήρ» διά πολλούς «υιούς και θυγατέρας του Θεού», ζει και αισθάνεται ως αληθής απόστολος. Η ζωή του είναι αφιερωμένη στα τέκνα του μετά πάσης ελευθερίας, χωρίς να αναμένη ποτέ, έως τέλους, ούτε την ελάχιστη ανταπόδοση και ανταπόκριση. Εκ του πλήθους αυτών αρκετοί σκέπτονται την μοναχική ζωή και, συν τω χρόνω, εδημιουργήθη ο πρώτος πυρήνας της αδελφότητος της Μονής του Μετεώρου, ενώ άλλοι στρέφονται στον κλήρο η στην οικογενειακή ζωή, όλοι πάντως ως μία ευρύτερη πνευματική οικογένεια με κέντρο το μοναστήρι.
Το 1963 εγκαταστάθηκαν στο Μεγάλο Μετέωρο οι δύο πρώτοι μοναχοί, και από το σχολικό έτος 1965-66 πλειάς μαθητών του γυμνασίου πολιτεύονται πλέον ως δόκιμοι πλησίον του. Την 6η Αυγούστου 1966 ο Γέροντας του, μητροπολίτης Διονύσιος, τον έκειρε μεγαλόσχημο μοναχό. Η ζωή του Μετεώρου και η πορεία του νεαρού, πλην όμως χαρισματούχου τέκνου του, κατευφραίνουν εμφανώς την καρδιά του σεβασμιωτάτου και την γεμίζουν με χρηστές ελπίδες. Στην άρχή της θεμελιώσεως της μοναχικής ζωής στα Μετέωρα συμβουλεύεται και συνάπτει πνευματικούς δεσμούς με σύγχρονες του οσιακές μορφές: Αθανάσιον Χαμακιώτη, παπα-Δημήτρη Γκαγκαστάθη, Αμφιλόχιον Πάτμου, Φιλόθεον Ζερβάκο, Σίμωνα Αρβανίτη, Δαμασκηνόν Κατρακούλη. 
Την ίδια περίοδο συνδέεται με τους διαπρεπείς νυν Σέρβους ιεράρχας και φοιτητάς τότε του Πανεπιστημίου Αθηνών, πνευματικά τέκνα του αγίου Γέροντος και στύλου της σερβικής Εκκλησίας μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς, τον οποίον θα επισκεφθει στην Σερβία (1976), ως Καθηγούμενος πλέον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας. Την ίδια εποχή ο Γέροντας άρχισε και τις προσκυνηματικές του πορείες στο Άγιον Όρος, για να συλλέξει πλούτον πνευματικής εμπειρίας. Γνωρίζεται τότε με τον αείμνηστο Γέροντα Παΐσιο και, φθάνοντας μέχρι την ακρώρεια του Άθωνος, συναντά τον μέγα αθλητή της υπακοής παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτη. Έκτοτε, μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται ιδιαιτέρα πνευματική σχέση, για την οποία ο οσιωθείς παπα-Εφραίμ έλεγε συχνά: «Βρήκα τον απολεσθέντα Γέροντά μου, έναν άλλο Γέρο-Ιωσήφ, τον χρυσόγλωσσο και σεβαστό Γέροντα Αιμιλιανό».
Το 1968, με την κουρά των νεαρών τότε υποτακτικών, απαρτίζει την αδελφότητά του Μετεώρου και, με βαθειά προνοητικότητα η καλύτερα προόραση, θέτει τις βάσεις της κοινοβιακής ζωής. Με το διορατικό του βλέμμα εξ αρχής εκλέγει και προκρίνει ως διάδοχό του τον μαθητή τότε Γυμνασίου Εμμανουήλ Ράπτη, τον σημερινόν Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής μας πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτην Ελισσαίον.Κατά το έτος 1972, μετά από πολυετή δοκιμασία και δυσκολίες, είναι έτοιμος ο πρώτος πυρήνας της γυναικείας μοναστικής αδελφότητος, η οποία με Προεστώσα την νυν Γερόντισσα Νικοδήμη εγκατεστάθη προσωρινά στην Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων, εγγύς των Μετεώρων.Ενώ η γυναικεία αδελφότης ήταν ακόμη στα σπάργανα, ο σοφός Γέροντας ετοίμαζε τον εσωτερικό Κανονισμό της -πνευματική διαθήκη και το μόνο γραπτό κείμενο του-, που σε τελική μορφή παρεδόθη στις αδελφές την 5η Μαΐου 1975, όταν πλέον είχαν εγκατασταθεί οριστικά στο σημερινό Μετόχι.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός στην είσοδο του ηγουμενείου στην Σιμωνόπετρα

Εκλογή του ως Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας

Μετά την αδόκητη προς Κύριον εκδημία του μακαριστού μητροπολίτου Διονυσίου τον Ιανουάριο του 1970, την ανάγκη εξασφαλίσεως περισσότερον ήσυχου και καταλλήλου μοναστικού τόπου για την αδελφότητα, μακριά από τον θόρυβο και τον τουρισμό, καθώς και την επίμονη παράκληση της εν λειψανδρία τότε ευρισκομένης Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, τέλη του 1973, η αδελφότης του Μετεώρου μεταφυτεύεται στο Αγιώνυμον Όρος. Επειδή η θέση του ηγουμένου στην Ιερά Μονή ήτο κενή λόγω κοιμήσεως του μακαριστού αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους, ο Γέροντας την 25η Νοεμβρίου 1973 εκλέγεται από τους παλαιούς αδελφούς της Ιεράς Μονής, κατά τα αγιορείτικα τυπικά, Καθηγούμενος της Μονής και ακολούθως ενθρονίζεται την 17η Δεκεμβρίου από την Ιερά Κοινότητα. Την εγκατάσταση της Μετεωριτικής συνοδίας στον Ιερό Άθωνα εχαιρέτισαν οι Αγιορείται Πατέρες με πολλές ελπίδες· και όντως ακολούθησαν και άλλες συνοδίες, ώστε να αυξηθούν κατά πολύ οι μοναχοί στο Άγιον Όρος.

Σιμωνόπετρα. Με τον τότε ηγούμενο της Ι. Μονής Φιλοθέου, αρχιμ. Εφραίμ[νυν στην Αριζόνα] (1973)

Ο σεβαστός Γέροντας, συγχρόνως με την αγρυπνητική ζωή του, την Θεία Λειτουργία και τα λοιπά καθήκοντά του, επιδόθηκε στην αναδιοργάνωση της εσωτερικής ζωής της νέας αδελφότητος. Με σοφία και διάκριση προσλαμβάνει την αγιορείτικη παράδοση με τα υπάρχοντα τυπικά της, θέτει και την προσωπική του σφραγίδα -«στοίχων τοις θείοις Κανόσι» των αγίων Πατέρων, τους οποίους τόσο πολύ αγάπησε και με διακαή δίψα και κόπο έφερε και πάλι στο φως- και δημιουργεί το τυπικό της Μονής. Εκκεντρίζει με σεβασμό και αγάπη στην πείρα των παλαιών γερόντων τον νεανικό ενθουσιασμό, την αφοσίωση και τον ζήλο των νεωτέρων μοναχών, αυξάνοντας κατα πολύ την αδελφότητα. Με την εν γένει χρηστή διοίκησή του και την πατρική διαποίμανση ανώρθωσε το κύρος και προέβαλε την μακραίωνα παράδοση της παλαιφάτου αυτής Ιεράς Μονής.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός στα Κατουνάκια με τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμκαι τον Σέρβο μητροπολίτη Αθανάσιο Γιέφτιτς το 1988

Οργάνωση και ενίσχυση των μετοχιών της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Μετά την τακτοποίηση της συνοδίας του στο Άγιον Όρος, ενδιαφέρεται πατρικώς για την εγκαταβίωση της συμπηχθείσης γυναικείας αδελφότητος στην Ορμύλια Χαλκιδικήςτην 5η Ιουλίου του 1974, στο παλαιό Βατοπαιδινό μετόχι Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το οποίο αγοράσθηκε από την Ιερά Μονή μας, και με την έγκριση του επιχωρίου επισκόπου και την συνδρομή της Ιεράς Κοινότητος κατέστη και λειτουργεί έκτοτε ως Μετόχιον αυτής.

Το καθολικό της Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ορμύλια

Μύριους κόπους και πόνους κατέβαλε για την ανακαίνιση του ερειπωμένου και μικρού αυτού Μετοχίου, του οποίου κατηξιώθη να γίνη σοφός και μεγαλόφρων κτίτωρ, διότι τα πάντα έπρεπε να αρχίσει εκ του μηδενός. Εξασφαλίζοντας την απαραίτητη για την ησυχία πέριξ του Μετοχίου έκταση, άρχισε το 1980 την κτιριακή ανοικοδόμηση, «ευδοκία και χάριτι Θεού» αλλά και με την συνδρομή του πιστού λαού, ώστε σε μία περίπου δεκαπενταετία αναπτύχθηκε ένα μεγάλο Κοινόβιο. Απερίγραπτη ήταν η χαρά και η συγκίνηση του κατά την θεμελίωση του Καθολικού του Μετοχίου την 14η Σεπτεμβρίου 1980 από τον μητροπολίτη Κασσανδρείας κυρό Συνέσιο, στο σεπτό πρόσωπό του οποίου συνήντησε τον διακριτικό και νουνεχή επίσκοπο. Το Μετόχι, την 25η Οκτωβρίου 1991 διά Σιγιλιώδους Πατριαρχικού Γράμματος της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, έλαβε Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή αξία.
Ακολουθώντας το παραδείγμα των Πατέρων, των βοηθούντων τους εν ανάγκαις και ασθενείαις συνανθρώπους, ιδρύει το 1982 πλησίον του Μετοχίου το Κέντρον πνευματικής και κοινωνικής συμπαραστάσεως «Παναγία η Φιλανθρωπινή» -κληροδότημα του αειμνήστου καπετάν Ιωάννου Χατζηπατέρα-, το οποίο λειτουργεί με την εποπτεία και φροντίδα της γυναικείας αδελφότητος, ως ταπεινή και ανιδιοτελής προσφορά στον λαό της περιοχής.
Ο Γέροντας θεωρούσε ως Σιμωνόπετρα και όλα τα Μετόχια της: την Ανάληψη στην Αθήνα, τον Άγιο Χαράλαμπο στην Θεσσαλονίκη, τον Όσιο Νικόδημο στον Πεντάλοφο Γουμενίσσης· και στην Γαλλία τον Άγιο Αντώνιο, την Μεταμόρφωση και την Αγία Σκέπη. Για όλα έδειξε ενδιαφέρον, στοργή και συμπαράσταση, διότι πολλοί συγκομίζονται εκεί, βρίσκοντας την Εκκλησία τόσο κοντά τους.
Ιδιαίτερη πρόνοια και επιμέλεια έδειξε για τους προστρέχοντας εις αυτόν ετεροδόξους αλλοδαπούς, πολλούς εκ των όποιων εκατήχησε, εβάπτισε και έκειρε. Ανάμεσα τους ξεχωριστή θέση κατέχουν οι αρχιμανδρίται π. Πλακίδας Deseille και π. Ηλίας Ragot, μαζί με τις συνοδίες τους· από αυτές, κατά το διάστημα 1979 έως 1984 και με την διαρκή καθοδήγηση και συμπαράσταση του Γέροντος, γεννήθηκαν, όπως αναφέραμε, τα τρία Μετόχια της Σιμωνόπετρας στην Γαλλία: ένα άνδρωο, του Αγίου Αντωνίου, και δύο γυναικεία, της Αγίας Σκέπης και της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, τα οποία αποτελούν φυτώρια του Ορθοδόξου μοναχισμού στην Δύση.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός με τον Γέροντα Σωφρόνιοστην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ

Από το 1980 μετέβη μερικές φορές στα Μετόχια της Γαλλίας, για να κατευθύνει και να ενισχύσει τις νέες αδελφότητες. Επισκέφθηκε τότε και τον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Essex Αγγλίας, με τον οποίον συνδέθηκε με αμοιβαία αγάπη και βαθειά πνευματική σχέση· το 1988 μάλιστα παρέστη στις εκεί τελετές αγιοποιήσεως του Γέροντος Σιλουανού και των εγκαινίων του ομωνύμου ναού του, ενώ το 1993, λίγο προ της κοιμήσεως του Γέροντος Σωφρονίου, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του να ευλόγηση την τελευταία κατοικία του στην νεόκτιστη κρύπτη. Ο Γέροντας συμμετείχε ως Καθηγούμενος στα κοινά του Αγίου Όρους στις συνάξεις των ανωτάτων θεσμικών οργάνων του, της Δισενιαυσίου Ιεράς Συνάξεως και της Εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως, με την πείρα δε και διάκριση του συνέβαλε προθύμως στην διευθέτηση πολλών αγιορείτικων υποθέσεων. Εκπροσώπησε επίσης πολλές φορές το Άγιον Όρος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην Ελληνική Πολιτεία και αλλού, ως μέλος Ιεροκοινοτικών Επιτροπών και εξαρχικών αποστολών.
Εργαζόμενος κυρίως ως πνευματικός πατήρ της Μονής του και της αδελφότητος του εν Ορμυλία Ιερού Μετοχίου, τον περισσότερο χρόνο του διέθετε τόσο στην πληροφορία της διακονίας αυτής, όσο και στην εντρύφηση της μοναχικής ζωής στην φιλτάτη του μόνωση και ησυχία. Η αγάπη του όμως για τον λαό του Θεού και την Εκκλησία τον έκανε να ανταποκρίνεται ενίοτε και στις προσκλήσεις των κατά τόπους αρχιερέων η και άλλων φορέων, για ομιλίες η συμμετοχή του σε θεολογικά-μοναχικά συνέδρια στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή άλλου, προς καταρτισμόν του χριστεπωνύμου πληρώματος.
Προορώμενος τον Κύριον ενώπιον του διά παντός, αντιπαρήρχετο με πολλήν φυσικότητα και απόλυτον ηρεμία και χαρά κάθε δυσκολία, δεχόμενος τα πάντα ως θεία ευλογία. Με την αυτή διάθεση δέχθηκε και την μεγάλη πυρκαϊά του Αυγούστου του 1990, η οποία κατέκαυσε το Άγιον Όρος και απείλησε σοβαρά την Μονή μας.

Στην Ιερά Μονή Τσέλιε Σερβίας με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς

Απόσυρση του Γέροντα Αιμιλιανού στο μετόχι της Ορμύλιας

Στις αρχές του 1995 ένας μόνιμος κλονισμός της υγείας του υποχρέωσε τον σεβαστό Γέροντα να αποσυρθεί σταδιακώς από τα ηγουμενικά καθήκοντά του και να εγκατάλειψη το περιπόθητο μοναστήρι του και το πεφιλημένο του Άγιον Όρος. Το έτος 2000 ο σεπτός Πατήρ παρέδωσε την σκυτάλη της ηγουμενίας στον νύν Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτην Ελισσαίον, ο οποίος με υϊικόν σεβασμό συνεχίζει το έργο του και ο ίδιος εφησυχάζει στο Μετόχι της Ορμύλιας, «ανταναπληρών τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί αυτού, υπέρ του σώματος του Χριστού, ο έστιν η Εκκλησία», με πολλή υπομονή και καρτερία.
Από τον πλούσιον πνευματικόν αμητόν του Γέροντος ελάχιστα κείμενα είδαν το φως της δημοσιότητος κατά τις ημέρες της δράσεως του, διότι ο ίδιος, έχοντας ως μόνον σκοπό τον καταρτισμό και την οικοδομή των πνευματικών του τέκνων ή του ποιμνίου της Εκκλησίας, απέφευγε ταπεινοφρόνως την έκδοσή τους.
Ο λόγος του Γέροντος Αιμιλιανού χαρακτηρίζεται από την βιωματική προσέγγιση των θεμάτων, την βαθειά ανάλυση των νοημάτων και το πηγαίον της εκφράσεως. Οι κατηχήσεις του αποτελούν πολύτιμη κληρονομιά και παρακαταθήκη για τους μοναχούς του· κρατήρ πεπληρωμένος «οίνου άκρατου», ο οποίος με την επ΄ εσχάτων σιωπή του κατέστη «περικεχρυσωμένος και περιηργυρωμένος», διαφυλάσσεται από τις δύο αδελφότητες ως τιμαλφέστατον κειμήλιο και εκχέεται στην Εκκλησία του Θεού ως διακονία αγάπης.
Την καταγραφή των πολυπληθών κατηχήσεων και ομιλιών του ανέλαβε η γυναικεία αδελφότης του Μετοχίου Όρμυλίας, η οποία και προέβη στην έκδοσή τους το έτος 1995, εγκαινιάζοντας την σειρά «Κατηχήσεις και Λόγοι». Στα πλαίσια της σειράς αυτής έχουν κυκλοφορήσει τέσσερεις τόμοι: Σφραγίς Γνήσια (1995), Ζωή εν Πνεύματι (1998), Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω (1999), Θεία Λατρεία – Προσδοκία και όρασις Θεού (2001). Παράλληλα με την ελληνική έκδοση, οι Κατηχήσεις μεταφράζονται στην γαλλική, αγγλική, ρουμανική, ρωσική και σερβική γλώσσα.
Η δημοσίευση συνόλου του πνευματικού έργου του πολυφθόγγου Πατρός αποτελεί φροντίδα υϊικής αγάπης και αιωνίου ευγνωμοσύνης των τέκνων του, και αναμένεται να καλύψη σε πολλούς τόμους ποικιλία θεμάτων: ομιλίες και κηρύγματα, ερμηνεία ασκητικών Πατέρων (αββά Ησαΐου, Ησυχίου πρεσβυτέρου, Γρηγορίου Σιναΐτου, Μαξίμου του Ομολογητού, οσίου Θαλασσίου, οσίου Θεογνώστου), ερμηνεία μοναστικών κανόνων (Αντωνίου του Μεγάλου, αγίου Αυγουστίνου, αγίου Μακαρίου, αγίου Παχωμίου), μοναχικοί θεσμοί και πρακτική ζωή (μοναχισμός, μοναχικός κανών, η ζωή του μονάχου, σχέσεις Γέροντος και υποτακτικού), ερμηνεία βίων αγίων (οσίου Νείλου του Καλαβρού, οσίου Ρωμύλου), ερμηνείες Βιβλικών, υμνολογικών και θεολογικών κειμένων (ψαλμών, προφητειών, ύμνων, κ.ά.).
Η ηγουμενία του Γέροντος στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας αξιολογείται ήδη ως μία από τις ευλογημένες περιόδους της νεωτέρας ιστορίας της Μονής, για την οποία η ιδία σεμνύνεται, συμπίπτει δέ, θεομητορική προστασία, με την ευρύτερη αθρόα επάνδρωση και ακτινοβολία συνόλου του Αγίου Όρους. Όπως το διατυπώνει όμως ο ίδιος, «η μοναστική αδελφότης του Κοινοβίου, ζώσα με τον ίδιον αυτής ρυθμόν, ζη ουσιαστικώς εν τη Εκκλησία διά την Εκκλησίαν, ως η καρδία η μέλος τι σώματος, και δεν εκτιμάται από την ανάπτυξιν δραστηριότητος αλλά, κυρίως, από την εραστικήν αναζήτησιν του Θεού. Ούτως οι μοναχοί αποβαίνουν θεοειδείς, ελκύοντες και τους άλλους προς την θείαν ζωήν» (Τυπικόν Ιερού Κοινοβίου Ορμυλίας).

Δείτε επίσης:

↧
↧

Μπορούν τα παιδιά μας να αλλάξουν τον κόσμο;

September 23, 2018, 2:23 am
$
0
0

Τα παιδιά σήμερα αλλάζουν τον κόσμο με το να παθαίνουν και όχι να επεμβαίνουν. Μας θυμίζει αυτό τον Χριστό μας, που άλλαξε τον κόσμο με τα χέρια σταυρωμένα στον Σταυρό. Τα παιδιά είναι τύπος Χριστού αυτήν την ώρα. Κι εμείς είμαστε οι σταυρωτές τους. 
Μια ενδιαφέρουσα και πολύ χρήσιμη συζήτηση, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017 στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει 2017».
Συμμετέχουν: Ο Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλοςκαι ο κ. Κωνσταντίνος Γανωτής, Συγγραφέας – Εκπαιδευτικός. Συντονίζει η Συγγραφέας και Ραδιοφωνική Παραγωγός κα Σοφία Χατζή. Από την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ.
 
Κατηγορία: Κοινωνικά θέματα, Πνευματική ζωή
Θέμα: Κοινωνικά θέματα, Οικογένεια, Παιδιά και γονείς
  
↧

Παναγία Μυρτιδιώτισσα, άγιοι Θέκλα, Κόπρις, Σιλουανός ο Αθωνίτης (24 Σεπτεμβρίου) - Panagia "of the Myrtle Tree" - Saint Silouan

September 24, 2018, 3:10 am
$
0
0

Μια εορταστική & προσευχητική επίσκεψη, παρακαλώ, στα:
 
Παναγία Μυρτιδιώτισσα, άγιοι Θέκλα, Κόπρις, Σιλουανός ο Αθωνίτης (24 Σεπτεμβρίου) - Panagia "of the Myrtle Tree" - Saint Silouan 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Δίψα και άμεση γνώση του Θεού - Ειρήνη & Αγάπη
 
Διαμάντια από τη διδασκαλία του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη 

Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου (άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης)
 
Mother of God "of the Myrtle Tree", St. Thekla the First Martyr & St. Silouan the Athonite (September 24)
 
Monastery of Saint Silouan the Athonite in Saint-Mars-de-Locquenay, France

Κι εκεί που ζύγιζε ρεβύθια, ο Νικόλαος ...αγίασε! (άγιος Νικόλαος ο Καρπενησιώτης, ο νεομάρτυρας)
 
Άλλοι άγιοι στις 23, 24& 25του Σεπτέμβρη (όπως η σύλληψη του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου - δηλ. η εγκυμοσύνη της αγίας Ελισάβετ - ο άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας ο εξ Αγαρηνώνκαι ο μεγάλος άγιος της Ρωσίας Σέργιος του Ραντονέζ). 

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη († 23 Σεπτεμβρίου 2016), αιωνία η μνήμη 
↧
Search

Mother of God "of the Myrtle Tree" (Kythera Island), St. Thekla the First Martyr & St. Silouan the Athonite (September 24)

September 24, 2018, 3:18 am
↧

Διάλογος του Μητροπολίτη Κορέας Αμβρόσιου με Προτεστάντες πάστορες

September 26, 2018, 12:45 am
$
0
0

ΟΟΔΕ
Για την καταγραφή: Α. Δ. Κοντογιαννακοπούλου

1η ΕΡΩΤΗΣΗ:Συμφωνείτε με την θεωρία τών ΡΚαθολικών περί τού Πέτρου και τής “πέτρας”, με την οποία δικαιολογούν το πρωτείο τού Πάπα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Ασφαλώς όχι. Για μάς τους Ορθοδόξους τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Οι Μαθητές, με κεφαλή τους τον Χριστό, ήσαν μεταξύ τους ίσοι και κανένας ποτέ δεν διανοήθηκε να προβάλει τον εαυτό του ως πρώτο και μοναδικό εκπρόσωπο τού Χριστού στην γη. Το συνοδικό σύστημα, το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία ακολουθεί στο διάβα τών αιώνων με θρησκευτική ευλάβεια έχει ως πρότυπό του την δωδεκάριθμη ομάδα τών Μαθητών τού Χριστού και εν συνεχεία την Αποστολική Σύνοδο τών Ιεροσολύμων (περί το 49 μ.χ.). Ο συνοδικός θεσμός διατήρησε τον θεμελιώδη χαρακτήρα τής Ορθόδοξης Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων και την προφύλαξε από την απολυταρχία και την αναρχία τής ρωμαιοκαθολικής και τής προτεσταντικής Δύσης αντιστοίχως.
Βεβαίως η ισότητα τών Μαθητών ή τών Επισκόπων – μελών μιας συνόδου μεταξύ τους δεν σήμαινε αναρχία. Η έννοια τού πρώτου, βασισμένη στην αρχή τού «πρώτος μεταξύ ίσων», ήταν σε ισχύ από την αρχαία Εκκλησία. Οι Επίσκοποι τών πέντε μεγάλων εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων (Πενταρχία) κατείχαν την θέση τού πρώτου στην διοίκηση τής περιοχής τους, αλλά ήσαν μεταξύ τους ίσοι. Ο θεσμός τής Πενταρχίας τών πατριαρχών αναγνωριζόταν ήδη από την Δ´ Οικουμενική Σύνοδο (451) ως η ανώτατη διοικητική αρχή στην Εκκλησία. 
Πρωτείο εξουσίας, όπως το αντιλαμβάνονται οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν είχε ποτέ κανένας. Στον επίσκοπο Ρώμης όλοι αναγνώριζαν πρωτείο τιμής και όχι εξουσίας. Κανένας δεν τον ανεγνώριζε ως τον μοναδικό, δήθεν, διάδοχο τού Πέτρου, που είχε, τάχα, το δικαίωμα τής απόλυτης αρχηγίας και κυριαρχίας σ'ολόκληρη την ανά την οικουμένη χριστιανική Εκκλησία. 
Τα λόγια τού Χριστού «συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτ. 16:18) σημαίνουν ότι ο Χριστός θα οικοδομήσει την Εκκλησία Του όχι στο πρόσωπο τού Πέτρου, αλλά στην ξεκάθαρη ομολογία του: «συ ει ο Χριστός ο Υιός τού Θεού τού ζώντος» (16:16), που έκανε ο Πέτρος ως απάντηση στην ερώτηση τού Χριστού προς τους Μαθητές: «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;» (16:15) Ο Χριστός δεν κατέστησε τον Πέτρο ποιμένα τών άλλων Αποστόλων. Γι'αυτό ο Πέτρος ονομάζει τον εαυτό του «συμπρεσβύτερον» (1 Πέτρ. 5:1), γιατί αναγνωρίζει τους υπόλοιπους Αποστόλους ισότιμους, με τον Χριστό ως τον μόνον «αρχιποιμένα» τους. (1 Πετρ. 5:4)
 
2η ΕΡΩΤΗΣΗ:Ως γνωστόν, οι ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι προσπαθούν να στηρίξουν το πρωτείο τού Πάπα και στην συνομιλία τού Αναστάντος Κυρίου με τον Πέτρο. Τι απάντηση δίνετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Πράγματι οι Ρωμαιοκαθολικοί υποστηρίζουν ότι ο Χριστός, στην σχετική συνομιλία Του με τον Πέτρο (Ιω. 21:15-17) τον κατέστησε ποιμένα τών προβάτων του. Έτσι συμπεραίνουν λανθασμένα ότι ο επίσκοπος Ρώμης, ως διάδοχος τού Πέτρου έχει το αποκλειστικό δικαίωμα τού πρωτείου εξουσίας. Είναι γνωστόν, όμως, ότι ο Πέτρος, πριν από την Ρώμη έκανε ποιμαντικό έργο στα Ιεροσόλυμα. 
Εκεί, καθώς γνωρίζουμε από το βιβλίο τών Πράξεων κήρυξε μετά παρρησίας τον λόγο τού Θεού αμέσως μετά την Πεντηκοστή (Πρ.2:14-36), και δεν σταμάτησε το κηρυκτικό του έργο ακόμη και όταν τον φυλάκισαν μαζί με τους άλλους Αποστόλους λέγοντας στο συνέδριο τών Ιουδαίων το: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». (Πρ. 5:29) 
Παρ όλα αυτά ο επίσκοπος τής Ιερουσαλήμ ποτέ δεν τόλμησε να διεκδικήσει πρωτείο εξουσίας, λόγω τής «συγγένειάς» του με τον Πέτρο, όπως το κάνει ο Πάπας. Το ίδιο ισχύει και για τον επίσκοπο τής Αντιόχειας, στην οποία έδρασε επίσης ο Πέτρος και εθεωρείτο, κατά την αρχαιότητα, πρώτος επίσκοπός της.
 
3η ΕΡΩΤΗΣΗ:Νομίζετε ότι η ισότητα έχει σχέση με την ενότητα τής Εκκλησίας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Βεβαιότατα. Η ενότητα τής Εκκλησίας τής πρώτης χιλιετίας διαφυλάχτηκε με την πεποίθηση ότι οι Επίσκοποι, όπως οι Μαθητές τού Χριστού, ήσαν μεταξύ τους ίσοι. Αλλά δυστυχώς ο επίσκοπος τής Ρώμης με την παράλογη αξίωσή του περί τού πρωτείου εξουσίας προκάλεσε το ολέθριο Μεγάλο Σχίσμα (1054) και έγινε η αιτία τής διαιρέσεως τού χριστιανικού κόσμου μέχρι σήμερα. Γιατί όταν ο Πάπας αποκόπηκε από τις τέσσερες άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες και έμεινε απομονωμένος άρχισε, όπως ήταν φυσικό, τον κατήφορο τών δογματικών παρεκκλίσεων από την ορθή πίστη τής Αρχαίας Εκκλησίας. Και ως γνωστόν αυτό είχε ως αποτέλεσμα την γέννηση τής θρησκευτικής Μεταρρύθμισης τού 16ου αι. 
Έτσι, δυστυχώς, ο Λούθηρος, ο Καλβίνος και οι άλλοι πρωτεργάτες τού Προτεσταντισμού, ενώ δικαιολογημένα διαμαρτυρήθηκαν για τις παρεκτροπές και τα σκάνδαλα τής Εκκλησίας τής Ρώμης, κατέφυγαν στο άλλο άκρο καταργώντας την Παράδοση, τον Κλήρο, τα Μυστήρια κ.λπ. Σήμερα, ύστερα από πεντακόσια χρόνια, αντικρύζουμε το θλιβερό φαινόμενο σχεδόν κάθε κήρυκας να δίνει την δική του ερμηνεία στην Αγία Γραφή και κάθε φιλόδοξος ποιμένας να ιδρύει την δική του εκκλησία. Οι πολλές χιλιάδες τών προτεσταντικών Ομολογιών, που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, είναι η απόδειξη τών ανωτέρω. Ο Λούθηρος ζητούσε την Μεταρρύθμιση τής Εκκλησίας, σήμερα όμως γινόμαστε μάρτυρες, κυρίως στην Ασία, στην Αφρική και στην Λατινική Αμερική, τού κατακερματισμού τής Εκκλησίας χωρίς βάσεις εκκλησιολογικές. Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να αναφέρω το εξής παράδειγμα:
Στην περιοχή τού Καθεδρικού Ναού τής Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας, στο Aheong-dong, σε απόσταση 20-30 μέτρων περιμετρικά τού Ναού μας υπάρχουν τρεις προτεσταντικές Εκκλησίες διαφορετικής ομολογιακής κατεύθυνσης. Το ερώτημα είναι εύλογο: Γιατί υπάρχουν αυτές οι τρεις διαφορετικές εκκλησίες στον ίδιο χώρο; Σε τι διαφέρουν δογματικώς μεταξύ τους, ώστε να τους εμποδίζει να ενωθούν σε μία εκκλησία και να επικοινωνούν η μία με την άλλη; Θα σάς ήμουν ευγνώμων εάν μού δίνατε μια πειστική απάντηση. (Ουδέν σχόλιον απ'το ακροατήριο, παρά μόνον συγκαταβατικά χαμόγελα αμηχανίας!)
 
4η ΕΡΩΤΗΣΗ:Γιατί υπάρχει στους ορθόδοξους ναούς το ιερό βήμα, το οποίο μάλιστα είναι κλεισμένο με το τέμπλο και γι αυτό δεν βλέπουν οι λαϊκοί τι κάνουν οι ιερείς μέσα σ'αυτό; Αυτό δεν είναι διάκριση μεταξύ Κλήρου και Λαού; Μπορεί να αλλάξει αυτή η παράδοσή σας;
 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Κατ αρχήν πρέπει να τονίσουμε ότι ο ναός στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνον ένας ευκτήριος οίκος, ένας τόπος συνάθροισης τών πιστών, αλλά είναι τόπος άγιος και ιερός. Ο κάθε ναός εγκαινιάζεται με ειδική Ακολουθία και στο εξής είναι τόπος αποκλειστικά αφιερωμένος στον Θεό και στην Λατρεία Του. Μ'άλλα λόγια δεν είναι μια αίθουσα κηρύγματος, η οποία, εάν για τον ένα ή τον άλλο λόγο σε κάποια στιγμή δεν μάς εξυπηρετεί, είναι δυνατόν να αντικατασταθεί με μια νέα και η παλιά να μετατραπεί σε καφενείο, εστιατόριο ή ό,τι δήποτε άλλο.
Ο ορθόδοξος ναός είναι η ορατή κατοικία τού Θεού. Είναι ο επίγειος ουρανός στον οποίο ο επουράνιος Θεός ενοικεί και εμπεριπατεί. (πρβλ. 2 Κορ. 6:16) Υπενθυμίζω ότι στην Παλαιά Διαθήκη (Εξ. 25 κ.εξ.) ο ίδιος ο Θεός έδωσε εντυπωσιακές λεπτομερειακές παραγγελίες για το πώς έπρεπε οι Ισραηλίτες να κατασκευάσουν την Σκηνή τού Μαρτυρίου.
Ο Ναός έχει αναγωγικό χαρακτήρα. Γι'αυτό συμβολικά συνήθως ανεβαίνουμε σκαλοπάτια για να εισέλθουμε, αφήνοντας πίσω μας τις κοσμικές μέριμνες και εισερχόμενοι στον πνευματικό κόσμο τής Βασιλείας τού Θεού. «Εν τω ναώ εστώτες τής δόξης Σου, Κύριε, εν Ουρανώ εστάναι νομίζομεν» ψάλλουμε σε έναν ωραίο ύμνο τής Εκκλησίας μας. Και η διαίρεσή του επίσης σε Πρόναο, Κυρίως Ναό και Ιερό Βήμα έχει αναγωγικό συμβολισμό. Ο ένας χώρος μάς οδηγεί κλιμακωτά στον άλλο φθάνοντας στο υψηλότερο σημείο τού ναού στο Ιερό Βήμα, δηλαδή στα Άγια τών Αγίων. Εκεί βρίσκεται το άγιο Θυσιαστήριο, που συμβολίζει το υπερουράνιο Θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένα αφ'ενός μεν το Άγιο Αρτοφόριο με το Σώμα και το Αίμα τού Χριστού και αφ'ετέρου το ιερό Ευαγγέλιο στο κέντρο, για να μάς τονίζουν και τα δύο με ορατό τρόπο την δογματική αλήθεια ότι ο Χριστός και ο Λόγος Του είναι το παν, είναι το κέντρο τής ζωής μας.
Το Ιερό Βήμα έχει τις ρίζες του στα Άγια τών Αγίων τής Σκηνής τού Μαρτυρίου στην έρημο τού Σινά και αργότερα τού Ναού τού Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα. Δεν είναι νεώτερη δική μας εφεύρεση. Το τέμπλο διακρίνει τον Κυρίως Ναό από το Ιερό Βήμα, όπως χώριζε το «καταπέτασμα» στον Ναό τού Σολομώντος τα Άγια, που εισέρχονταν μόνον ο Λαός και οι Ιερείς, από τα Άγια τών Αγίων, που εισήρχετο κατά την εορτή τού Εξιλασμού «άπαξ τού ενιαυτού μόνος ο Αρχιερεύς» κατ εντολή τού Θεού. (Λευτ. 16:34, Εβ.9:7) Το τέμπλο μάς βοηθά να καταλαβαίνουμε Κλήρος και Λαός την ιδιαίτερη ιερότητα τού χώρου. Γι'αυτό και το φρουρούν οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που βρίσκονται στην νότια και βόρεια πύλη του. Στην αρχαία Εκκλησία αρχικά η διάκριση τού Κυρίως Ναού από το Ιερό Βήμα γινόταν με κουρτίνα ή το επιστύλιο και εν συνεχεία με το τέμπλο, που ήταν μαρμάρινο, ξύλινο ή σιδερένιο χαμηλό κιγκλίδωμα. Το ψηλό τέμπλο είναι πολύ μεταγενέστερο. 
Παρ όλα αυτά όμως με την μία ή την άλλη μορφή του το τέμπλο μάς προστατεύει από την αποϊεροποίηση τού χώρου. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον θώρακα στο ανθρώπινο σώμα, που προστατεύει την καρδιά από τα βέβηλα ή απρόσεκτα χέρια. Η «καρδιά» τού Ιερού Ναού είναι το Άγιο Θυσιαστήριο. Γι αυτό δεν είναι δυνατόν στον καθένα να έχει πρόσβαση σ'αυτό. Παρά μόνον οι λειτουργοί για το τελετουργικό μέρος τής Λατρείας. Η απαίτηση να τα βλέπουμε όλα και να τα κατανοούμε όλα είναι απόρροια σχολαστικής νοοτροπίας. 
Ας μη ξεχνάμε ότι ο Θεός παρουσιάστηκε στον Μωϋσή στον «γνόφο» (Εξ.20:21) και ο Χριστός αποκάλυψε τις μεγάλες αλήθειες τής πίστεώς μας «εν παραβολαίς… και χωρίς παραβολής ουδέν ελάλει» (Μτ.13:34). Ο Θεός αποκαλύπτεται όχι στους περίεργους αλλά στους «πτωχούς τω πνεύματι» και στους «καθαρούς τη καρδία» (Μτ.5:3 και 8), που σαν τον Τελώνη δεν νιώθουν άξιοι να κυττάζουν τον ουρανό αλλά με το πρόσωπό τους σκυμμένο στη γη επαναλαμβάνουν το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». (Λκ.18:13)
Απαντώντας με δύο λόγια στο ερώτημα θα έλεγα ότι το τέμπλο δεν νοείται «σαν χώρισμα, αλλά σαν σχήμα ενότητας ανάμεσα στα δύο μέρη τού ναού». (Λ. Ουσπένσκυ) Ο Χριστός στο κέντρο και δεξιά και αριστερά Του η Θεοτόκος, ο Βαπτιστής, οι Άγγελοι, οι Απόστολοι, οι Άγιοι σε στάση δεήσεως (προσευχής) επικοινωνούν με την επί γης στρατευομένη Εκκλησία. Οι πιστοί ατενίζοντας τα πρόσωπα τών εικόνων τού τέμπλου κατά την ώρα τής Λατρείας έχουν ορατή επικοινωνία με την θριαμβεύουσα Εκκλησία και ενώνονται με τον Χριστό δια τής συμμετοχής τους στο Δείπνο τής Βασιλείας.
 
5η ΕΡΩΤΗΣΗ:Ποια είναι η προτεραιότητα τής πνευματικής ζωής σύμφωνα με την διδασκαλία τής Εκκλησίας σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:«Ο αγιασμός ημών». (1 Θεσ.4:3) Ο ίδιος ο Θεός μάς το είπε: «Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί». (Λευϊτ. 20:7,26 και 1 Πετρ. 1:16). Η αγιότητα, λοιπόν, είναι ο μοναδικός προορισμός μας. Η αγιότητα είναι ο σκοπός τής Εκκλησίας άνευ τού οποίου δεν έχει λόγο υπάρξεως. Αλλά τι σημαίνει αγιότητα; Αγιότητα σημαίνει να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα και να ενωθούμε με τον Θεό. Να γίνουμε θεοί κατά χάριν. Αυτό σημαίνει ο θεολογικός όρος «θέωσις», κατά τους Πατέρες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Θεός μάς έπλασε «κατ εικόνα» και «καθ όμοιωσιν» δική Του για να ζούμε αιώνια μαζί Του. Αυτό που χάσαμε μετά την πτώση, το ξανακερδίζουμε εάν θέλουμε ζώντας «εν Χριστώ». Ο Χριστός ήρθε όχι για να μάς κάνει «καλούς» ανθρώπους, αλλά «αγίους». “Αυτός γαρ (ο τού Θεού Λόγος) ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν” (Μ. Αθανασίου, Περί Ενανθρωπήσεως 54, ΒΕΠ 30:119). Ήρθε να μάς θεώσει, να μάς εξαγιάσει ψυχοσωματικά και να μάς χαρίσει αιώνια ζωή.
Στο έργο τού αγιασμού μας αλάνθαστοι οδηγοί μας είναι όλοι οι Άγιοι. Δηλαδή οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Μάρτυρες, οι Αποστολικοί Πατέρες, οι Όσιοι, οι άγιοι Πατέρες και η μακρά αλυσίδα όλων «τών αγίων, ως φίλων τού Θεού» (Ιω. Δαμασκηνού, PG 94, 1252) από τον πρώτο αιώνα μέχρι την εποχή μας.
Όπως όταν θέλεις να ανέβεις σε μια βουνοκορφή χρειάζεσαι έναν οδηγό για να μη χάσεις τον δρόμο, έτσι στον δρόμο προς την Βασιλεία τού Θεού οι Άγιοι είναι οι οδοδείκτες μας. Ο κάθε Άγιος με την διδασκαλία και την ζωή του μάς επαναλαμβάνει τα λόγια τού αποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». (1 Κορ.11:1)
Γι αυτό τον λόγο το κήρυγμά μας πρέπει να είναι πάντοτε σωτηριολογικό.
 
6η  ΕΡΩΤΗΣΗ:Πώς βλέπετε την κορεατική κοινωνία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Το γεγονός ότι η Κορέα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε αυτοκτονίες είναι λίαν αποκαλυπτικό τής βαθειάς κρίσης που διέρχεται η κορεατική κοινωνία. Βλέποντας το θέμα με διάθεση όχι κριτικής αλλά αυτοκριτικής καταθέτω ταπεινά το συμπέρασμά μου ότι ως Χριστιανοί έχουμε αποτύχει. Καυχόμαστε ότι ο Χριστιανισμός έχει εξαπλωθεί πολύ τα τελευταία εκατό χρόνια στην Κορέα. Αλλά φαίνεται, δυστυχώς, ότι το πνεύμα τού Χριστού δεν έχει επηρεάσει ακόμη ουσιαστικά τους ανθρώπους. Γιατί εάν οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ότι η ζωή είναι πολύτιμο αγαθό τού Θεού και ότι ο οποιοσδήποτε τρόπος αφαίρεσής της είναι μεγάλη αμαρτία, τότε η πνευματικότητά μας βρίσκεται στο ναδίρ.
Και με στενοχωρεί πολύ, συγνώμη που θα το πω, ότι το NCCK και άλλοι χριστιανικοί φορείς δεν αντιδρούν όσο θα έπρεπε. Νομίζω ότι ήταν πολύ αποτελεσματικό να κάνουμε όλοι μαζί μια μεγάλη εκστρατεία ενημερώσεως τής κοινωνίας κατά τών αυτοκτονιών. Να ομολογήσουμε ξεκάθαρα την διαφωνία μας προς όλους όσοι πιστεύουν ότι η αυτοκτονία είναι σε πολλές περιπτώσεις «ηρωική πράξη» ή μια «καλή λύση» και να διακηρύξουμε την πίστη μας στην ιερότητα τού ανθρωπίνου σώματος, που πηγάζει από την πίστη μας στην Ανάσταση τού Χριστού.
 
7η ΕΡΩΤΗΣΗ:Μιλήστε μας για την γιορτή τής Αναστάσεως τού Χριστού στην Ορθόδοξη Εκκλησία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που λέγεται και είναι «Εκκλησία τής Αναστάσεως» δίνουμε μεγάλη έμφαση στην Ανάσταση τού Χριστού. Αυτό φαίνεται από την μακρά περίοδο προετοιμασίας πριν το Πάσχα, τις μεγάλες και υψίστου κάλλους και θεολογίας Ακολουθίες τής Μ. Εβδομάδος και τις σαράντα μέρες τού εορτασμού τού Πάσχα.
Γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι η Κυριακή τού Πάσχα στις εκκλησίες σας είναι σχεδόν μια συνηθισμένη Κυριακή, χωρίς ιδιαίτερο τελετουργικό. Ενώ τα Χριστούγεννα γίνεται τόσος πολύς θόρυβος με τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα στολίδια, τα πολύχρωμα φώτα στους δρόμους, τα κάλαντα και την ανταλλαγή ευχών Merry Christmas από Χριστιανούς και μη, το Πάσχα έρχεται και φεύγει χωρίς να γίνεται σε πολλούς αντιληπτό.
Και στην Ορθόδοξη Εκκλησία βεβαίως δίνουμε μεγάλη σημασία στην εορτή τών Χριστουγέννων, γιατί είναι η «μητρόπολις τών εορτών», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Αλλά «ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών… ματαία η πίστις υμών». (1 Κορ.15:14, 17) Η πίστη μας είναι θεμελιωμένη στην Ανάσταση τού Χριστού. Και από την Ανάσταση τού Χριστού ως κέντρο και αφετηρία οικοδομείται όλη η ζωή μας. Εάν πιστεύουμε στην Ανάσταση τού Χριστού, τότε πιστεύουμε και στην ανάσταση τών νεκρών. Τότε ο σεβασμός και η προστασία τής επίγειας ζωής μας είναι το σκαλοπάτι για την απόκτηση τής αιώνιας ζωής.
 
8η ΕΡΩΤΗΣΗ:Γιατί εσείς οι Ορθόδοξοι επιμένετε τόσο πολύ στο θέμα τών εικόνων; Τι ρόλο παίζουν οι εικόνες στο θέμα τής σωτηρίας μας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Όπως είπαμε στην πρώτη ερώτηση ο Ορθόδοξος Ναός με την δομή, την αρχιτεκτονική και τα σύμβολά του έχει αναγωγικό χαρακτήρα.
Έτσι και οι εικόνες, κατ εξοχήν την ώρα τής Λατρείας, έχουν αναγωγικό χαρακτήρα. Μ'άλλα λόγια οι εικόνες δια τού αναγωγικού και διδακτικού χαρακτήρα τους, γίνονται παιδαγωγοί εις Χριστόν (πρβλ. Γαλ. 3:24). Στην αίθουσα π.χ. που βρισκόμαστε τώρα, μπροστά μας έχουμε ένα τοίχο. Κανένας μας δεν μπορεί να δει τι υπάρχει πίσω απ'αυτόν. Αντίθετα, στον απέναντι τοίχο με το μεγάλο παράθυρο μπορούμε να δούμε ένα μεγάλο μέρος τής όμορφης πόλης μας. Αυτό τον ρόλο παίζουν και οι εικόνες: είναι ένα παράθυρο απ'το οποίο μπορούμε να δούμε ζώντες ακόμη στην γη τον πνευματικό κόσμο τού Ουρανού. Βλέποντας, μ'άλλα λόγια την εικόνα τού Χριστού με τον νου και την καρδιά μας επικοινωνούμε με τον ίδιο τον Χριστό.
 
9η ΕΡΩΤΗΣΗ:Ναι, αλλά γιατί φιλάτε τις εικόνες;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν ένας στρατιώτης στέλνει στην μητέρα του μια φωτογραφία, εκείνη την παίρνει με λαχτάρα στα χέρια της και πολλές φορές την φιλάει δακρυσμένη. Φυσικά, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, δεν φιλάει το άψυχο χαρτί τής φωτογραφίας, αλλά νοερά το παιδί της, που βρίσκεται μακρυά της. Αυτό συμβαίνει και με τις εικόνες.  «Διότι η τής εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει», διδάσκει από τον 4ο αι. ήδη ο Μ. Βασίλειος (Περί Αγίου Πνεύματος, 18:45). Έτσι την ώρα τής κατ οίκον προσευχής ή τής κοινής λατρείας οι εικόνες μάς οδηγούν νοερώς στην θέα τής Βασιλείας τού Θεού.
 
10η ΕΡΩΤΗΣΗ:Καλά όλα αυτά, αλλά πώς συμβιβάζεται η προσκύνηση τών εικόνων με την ρητή εντολή τού δεκαλόγου «ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα…»; (Εξ. 20:4 και Δευτ. 5:8)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Δεν χωρεί καμμιά αμφιβολία ότι η εντολή τού δεκαλόγου είναι λίαν απαγορευτική. Αυτό άλλωστε έχει αποφασισθεί κατηγορηματικά και από την εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο (787), που ασχολήθηκε ειδικά με το θέμα τών εικόνων. Αλλά οι εικόνες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν παραβαίνουν την εν λόγω εντολή για τον εξής λόγο. Όπως θα διαπιστώσετε εάν επισκεφθείτε π.χ. τον Καθεδρικό Ναό τού Αγίου Νικολάου στην Σεούλ ή τις άλλες ενορίες τής Μητρόπολής μας, ανάμεσα στις πολύ ωραίες τοιχογραφίες τού ναού ή στις φορητές εικόνες, δεν θα βρήτε πουθενά εικόνα τού Θεού Πατέρα. Μόνο το δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, τον Θεό λόγο που έγινε «σαρξ» (Ιω.1:14) εικονίζουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. 
Τον Θεό Πατέρα που είναι Πνεύμα και δεν τον είδε κανείς δεν μπορούμε να τον εικονίσουμε, γιατί είναι «απερίγραπτος». Τον Υιό όμως που έγινε Άνθρωπος για την σωτηρία μας τον εικονογραφούμε όπως τον είδαμε κατά την επί γης παρουσία Του. «Όταν ορατός σαρκί ο αόρατος γένηται, τότε εικονίσεις το τού οραθέντος ομοίωμα» γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (PG 94,1240). Δεν εικονίζουμε την θεία φύση Του, που επίσης είναι «απερίγραπτη», αλλά την υπόσταση, δηλαδή το πρόσωπο τού ενανθρωπίσαντος Υιού και Λόγου τού Θεού. «Ου την αόρατον εικονίζω θεότητα, αλλ'εικονίζω Θεού την οραθείσαν σάρκα». (Ιω. Δαμασκηνού, Λόγος Α´, PG 94,1236) 
Όποιος μ'άλλα λόγια αρνείται την εικονογράφηση τού Χριστού είναι σαν να αρνείται την Ενσάρκωσή Του, «εχθρός εστι τού Χριστού». (Ιω. Δαμασκηνού, Λόγος Β´, PG 94,1296 και 1333)
Θα μού επιτρέψετε να συμπληρώσω ότι και το τρίτο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, το Άγιον Πνεύμα το εικονίζουμε μόνον συμβολικά όπως δηλαδή παρουσιάστηκε στον κόσμο: σαν περιστέρι και σαν γλώσσα φωτιάς.
Οι Ορθόδοξοι δεν λατρεύουν τις εικόνες, αλλά τις τιμούν. Και όπως αντιλαμβάνεστε υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ λατρείας και τιμής. «Οίδα διαφοράν προσκυνήσεως… Έτερον γαρ εστιν η τής λατρείας προσκύνησις, και έτερον η εκ τής τιμής προσαγομένη τοις κατά τι αξίωμα υπερέχουσιν» (Ιω. Δαμασκηνού, Λόγος Α´, PG 94,1240).
 
Τελειώνοντας, θέλω να σημειώσω ότι όπως είδατε στις απαντήσεις μου υπήρχε και το στοιχείο τής αυτοκριτικής, δεδομένου ότι και η Ορθόδοξη Μητρόπολη Κορέας είναι μέλος τού NCCK. Θεωρώ μεγάλης σημασίας το γεγονός ότι μπορούμε να συζητούμε σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο θεολογικά θέματα, στα οποία έχουμε, δυστυχώς, διαφοροποιήσεις. Όμως με τον διάλογο τής αγάπης και τής αλήθειας είναι σίγουρο ότι μπορούμε να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο και να προωθήσουμε το πνεύμα τής ενότητας μεταξύ μας σε σωστές εκκλησιολογικές βάσεις. Σάς ευχαριστώ θερμότατα για την πρόσκλησή σας, τις εύστοχες ερωτήσεις σας και την προσοχή σας.

Δείτε επίσης

  
↧
↧

Το "ουδετερόθρησκο"σχολείο, η Ευρώπη &ο σύγχρονος κόσμος...

September 26, 2018, 1:43 am
$
0
0


Διαβάζουμε σε αυτότο ρεπορτάζ:
Ο Σταύρος Θεοδωράκης σημείωσε ότι το ουδετερόθρησκο σχολείο δεν είναι παραχώρηση στους μουσουλμάνους, αλλά είναι η εξέλιξη, η Ευρώπη και ο σεβασμός στα σύγχρονα δικαιώματα του ανθρώπου. Υποστήριξε ότι στη χώρα μας τις αποφάσεις δεν τις καθορίζει η πολιτεία, λαμβάνοντας υπόψη τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, τα νέα δικαιώματα και τις συζητήσεις που γίνονται στον σύγχρονο κόσμο, αλλά οι αποφάσεις λαμβάνονται μετά από παζάρια με την εκκλησιαστική ιεραρχία.
«Η ιεραρχία της εκκλησίας είναι αυτή που καθορίζει το αν θα αλλάξουν ή δεν θα αλλάξουν τα θρησκευτικά βιβλία και σε ποιο βαθμό θα υπάρξουν παραχωρήσεις. Μέχρι σήμερα, με μικρές διαφορές ως προς την ένταση, οι κυβερνήσεις επέλεξαν τη συναλλαγή και τη στασιμότητα, απέναντι στην αναθεώρηση και την πρόοδο», είπε.
Κι όμως, θα περίμενα από έναν, κατά τεκμήριο, μορφωμένο και σοβαρό άνθρωπο, που έχει φανεί στο δημοσιογραφικό του παρελθόν να σέβεται την Εκκλησίακαι όσα αυτή μεταφέρει μέσα στους αιώνες, να αντιλαμβάνεται ότι στην Ευρώπη και στο "σύγχρονο κόσμο", που επικαλείται, δεν υπάρχει καμιά εξέλιξη και κανείς σεβασμός στα δικαιώματα του ανθρώπου, "σύγχρονα" (;) ή διαχρονικά. Υπάρχει μόνο η δικτατορία των πολυεθνικών, που υλοποιείται μεταξύ άλλων και με τους πολιτικούς μαριονέτες τους. Η δικτατορία των πολυεθνικών, που έχει βυθίσει στο χάος και στην εξάρτηση (από τα iphone, τις σελίδες κοινωνικές δικτύωσης, τα πρότυπα συμπεριφοράς, αλλά και ουσίες) ΟΛΟΚΛΗΡΗ τη νέα γενιά!!!
Ε λοιπόν όχι, αδελφέ μου Σταύρο, κανένα "ουδετερόθρησκο" (δηλ. άθρησκο) σχολείο δεν θα υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο ένα ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ σχολείο, που θα καλλιεργεί το φρόνημα ορθόδοξων χριστιανών εφήβων, νέων, και στη συνέχεια ενηλίκων ανθρώπων με κριτική σκέψη (που παρά τις φλυαρίες μερικών ιδεολογικά προκατειλημμένων, είναι βασικό χαρακτηριστικό της Ορθοδοξίας, αλλά ΟΧΙ του σύγχρονου εξαρτημένου και τηλεκατευθυνόμενου ανθρώπου), αγάπη, γενναιότητα και στόχους που ξεκινούν από εδώ και προεκτείνονται στην αιωνιότητα.
Για το ότι η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια του Θεού που έγινε άνθρωπος και των ανθρώπων που γίνονται θεοί εν Χριστώ, εδώ.

Παρακαλώ, χρειαζόμαστε ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, όχι ρομποτάκια των πολυεθνικών!
Βλέπουμε πολύ καθαρά πού πηγαίνει η "ουδετερόθρησκη" (αν και γεμάτη μαύρη μαγεία, ινδουισμό, ειδωλολατρία, σατανισμό κ.λ.π.) σύγχρονη κοινωνία - πού την πηγαίνουν εκείνοι που έχουν την εξουσία: ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε κόλαση!
Η Ορθοδοξία είναι η βάρκα μας, η κιβωτός μας. Γύρω λυσσομανούν τα κύματα, αρπάζουν εμάς και τα παιδιά μας και τα βουλιάζουν στο βυθό. Αυτό θέλεις, Σταύρο, αυτό θέλεις, κ. Υπουργέ και κάθε Υπουργέ Παιδείας; Αν είστε κι εσείς αχυράνθρωποι του συστήματος, απλά πείτε το να ξέρουμε.
Αυτά και συγγνώμη που πήρα λίγο ανάποδες, αλλά καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό.
Ας είμαστε όλοι συγχωρημένοι, όπως μας διδάσκουν ο Χριστός μας και οι άγιοί μας και όχι κανένα "ουδετερόθρησκο"συστημικό κατασκεύασμα...
Τα ίδια έχω να πω και στο "Ρουβίκωνα", που εισέβαλε σε μια εκκλησίαφωνάζοντας κατά την ώρα της θείας λειτουργίας (μόνο ο Χριστός δεν αξίζει σεβασμό, προφανώς, κατά τους διάφορους δήθεν "αντιεξουσιαστές", είναι γνωστό αυτό) και μετά έγραψε: "Κανένας άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι ούτε “ποίμνιο”".
Μα ποίμνιο, ευλογημένοι, λεγόμαστε επειδή τα πρόβατα είναι ειρηνικά ζώα και όχι άγρια, και επειδή ο Ποιμένας μας (ο Χριστός) είναι και αμνός, που πρόσφερε τη ζωή Του για να ζήσει ο κόσμος! Οι χριστιανοί έρχονται "ως πρόβατα εν μέσω λύκων", όχι σαν λύκοι αιμοβόροι, είπε ο Χριστός. Δεν καταλαβαίνετε ούτε αυτά τα απλά, αλλά τόσο βαθιά, νοήματα;
Φυσικά, καμιά φορά υποκύπτουμε στις αδυναμίες μας και γινόμαστε "λυκοειδείς"όπως οι έξω, γιατί είμαστε άνθρωποι, προχωράμε σ'ένα δρόμο, δεν έχουμε φτάσει στο τέρμα του δρόμου - αυτό το τέρμα, που μας καλεί και καλεί κι εσάς και όλο τον κόσμο... Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ονομαζόμαστε ποίμνιο επειδή δήθεν είμαστε άβουλοι και κατευθυνόμενοι (εσείς;).
Όταν εσείς συμπεριφέρεστε ως λύκοι, οι άνθρωποι μέσα στην εκκλησία είναι ποίμνιο, γι'αυτό δεν σαν έσπασαν στο ξύλο και δεν σας πέταξαν έξω! Ούτε αυτό το καταλαβαίνετε; Τότε πηγαίνετε στο γήπεδο να κάνετε τους λεβέντες, όπου δεν υπάρχουν "πρόβατα", αλλά θηρία ανήμερα (ουδετερόθρησκα, σαφώς), και ίσως καταλάβετε όχι μόνο το νόημα του "ποιμνίου", όταν χρησιμοποιείται ο όρος στην Εκκλησία, αλλά και τη διαφορά του καλού (που προσεύχεται για σένα, ενώ του φέρεσαι χυδαία και βίαια) και του κακού (που θα σε τσακίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα)...
Ευχαριστώ.

Και, αν θέλετε:

Εφηβεία και αναζήτηση του Θεού
Γιατί πολλά παιδιά και έφηβοι παρουσιάζουν αυτοκτονική συμπεριφορά;
Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
Άντε και πίστεψα – Τώρα τι κάνουμε;
Αυτογνωσία
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Το σύνδρομο της Κόλασης
Είσαι ο άνθρωπός μου;

Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
Σεξ στην εφηβεία
Αναρχία και (αιώνια) ζωή

Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία 
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;
Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)
Αυτογνωσία
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου 
Το χριστιανικό κράτος
 

Φιλόσοφοι και αρχαία θρησκεία
Αρχαία φιλοσοφία και χριστιανισμός
Η συνάντηση του Ελληνισμού με το Χριστιανισμό (σειρά: Δεν είσαι μόνος)
Ένθεοι περίπατοι στην Ομήρου Οδύσσεια 
Για την αρχή της σχολικής χρονιάς...
Ο άγιος των Εξαρχείων, που δεν είχε ούτε για νοίκι...
Αντιεξουσιαστές και Μεγάλη Παρασκευή!... 
↧

Άγιοι στην έξοδο του Σεπτέμβρη...

September 26, 2018, 11:20 pm
$
0
0
↧

Έκθεση Αφρικανικής Τέχνης από την Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

September 27, 2018, 1:14 pm
$
0
0

Αγιογραφία αιθιοπικής τεχνοτροπίας σε δέρμα γίδας

Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

Η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, από το έτος 1963 που ιδρύθηκε, αγκαλιάζει με στοργή τους λαούς της Αφρικής με την παροχή πνευματικής και ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο αείμνηστος ιδρυτής και μεγάλος ευεργέτης Παναγιώτης Παπαδημητρακόπουλος με ζήλο και μακροχρόνια προσπάθεια συνέλεξε πολύτιμα είδη από συνεργούς ιεραποστόλους, που τα είχαν λάβει από ιθαγενείς χάριν δώρου.
Με περισσή συγκίνηση, η Αδελφότητά μας εκθέτει για πρώτη φορά στο κοινό τα είδη αυτά που συλλέχτηκαν από τους πρωτοπόρους ιεραποστόλουςπ. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο, π. Αθανάσιο Ανθίδη, π. Χαρίτωνα Πνευματικάκι, Πατριάρχη Πέτρο Ζ΄, Επίσκοπο Νεκτάριο Κελλή, π. Κοσμά Γρηγοριάτη και μάμα Σταυρίτσα Ζαχαρίου. Οι προαναφερόμενοι ανέτειλαν το ανέσπερο φως της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης στις ψυχές των αδελφών μας λαών, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο νους ταξιδεύει στο παρελθόν… Προσεγγίζει την καθημερινή ζωή των Αφρικανών με τη μορφή έργων τέχνης αλλά και χειρωνακτικών εργαλείων, που χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι και σε άλλες βιοτικές ανάγκες στις αχυροκαλύβες τους στη ζούγκλα. Η αισθητική απεικόνιση των έργων δείχνει ότι το βέλος της διάνοιάς τους στοχεύει στην αναζήτηση του ωραίου καλλιτεχνικού, αγγίζοντας την τελειότητα.
Για προγραμματισμό επισκέψεων και ξεναγήσεων, συμπληρώστε τη φόρμα που θα βρείτε εδώ.

Εγκαίνια έκθεσης Αφρικανικής τέχνης από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β΄



Το βίντεο από εδώ.
Περισσότερα ιεραποστολικά βίντεο εδώ.
↧
Viewing all 5803 articles
Browse latest View live
Search