Quantcast
Channel: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Viewing all 5205 articles
Browse latest View live

Two Saints, new martyrs from Islam to Orthodox Christianity

June 2, 2015, 10:47 am
$
0
0

Holy New Martyr Constantine the Former Hagarene from Mytilene († 1819) 
 
St. Constantine the Hagarene (Feast Day - June 2)
MYSTAGOGY

Ελληνικά για τους αγίους στο:Μουσουλμάνοι που αγίασαν ως χριστιανοί
 
Constantine, whose Muslim name we do not know, was born to Muslim parents, on the island of Mytilene, in the village of Psilometopon. His father died when he was quite young. His mother therefore saw to his Muslim upbringing.

At the age of fifteen, Constantine was afflicted with smallpox, which caused him to go blind. Taking pity on him, a pious Orthodox Christian woman asked Constantine's mother for permission to take him to a nearby Orthodox shrine with Holy Water. The woman washed Constantine in the sacred font and he was cured.

Shortly afterwards, his mother remarried and moved to the city of Magnesia in Asia Minor. His stepfather, despite being a Muslim, proved to be a drunk and beat him regularly. Consequently, Constantine left home with his three brothers. His and his oldest brother moved to the city of Smyrna, where they opened a vegetable store.

Constantine assisted his brother and was engaged in delivering vegetables. This duty often took him to the headquarters of Metropolitan Kallinikos II, where he would often stop and listen to religious readings. Slowly but surely his love for the Christian message he heard grew. In addition, he made friends with two Christian young men with whom he grew very close.

At that time plague was rampant in Smyrna. All three young men went to the Church of Saint George and lit candles, praying for deliverance. But a strange thing then happened. Saved from the plague, Constantine nevertheless turned and began living a very dissolute life. But he soon came to his senses and left for the Holy Mountain.


Constantine first stopped at New Skete. His arrival on the Holy Mountain caused quite a stir because he was a Muslim. The fathers of the Monastery of Saint Paul were reluctant to accept him, fearing repercussions from the Muslim authorities, and passed him on to the Monastery of the Great Lavra where he was also refused admission. From there Constantine went on to the Skete of Saint Anna where he met and spoke with Father Chrysanthos. Leaving Saint Anna, Constantine headed back to the Great Lavra, but on the way he changed his mind and went instead to the fathers at Kavsokalyva.

There a certain monk named Gabriel advised him to return to Great Lavra. But the fathers of Great Lavra were still afraid to allow him to stay with them. So Constantine was forced to return to Kavsokalyva. There he met Patriarch Gregory V, who retired to the Holy Mountain between his three tenures as patriarch.

Patriarch Gregory spoke with Constantine to test his sincerity in wishing to become a Christian. The patriarch said to him: "Why did you, young man, come to us, the despised ones? What do you seek from us who have nothing, as you can see? Are we not the lowliest of nations, whereas you have the kingdom and the glory and enjoy all the world? Why are you not satisfied when so many desire to enjoy the temporary life which you seem to despise? Come to your senses."

These words caused Constantine to break out in tears. Seeing this, the patriarch realized his sincerity. So he said to him, "Soon I will come to Kavsokalyva and I will baptize you, only prepare yourself, keep yourself pure and, above all, tell no one."

Constantine returned to Kavsokalyva and waited. But he soon became unhappy over the delay in his baptism. His elder, seeing him in this condition, was convinced of his sincerity and readiness and baptized him, giving him the name of Constantine.

After a short time, Constantine went to Iveron Monastery to venerate the miraculous icon of Panagia Portaitissa (Keeper of the Portal) and then went on the the Skete of Saint John the Forerunner where he heard there was an experienced elder who had prepared many for martyrdom. In addition there were in the Skete newly arrived relics of Neomartyrs. Constantine spent time with the elder and returned with a downcast face to his own elder at Kavsokalyva. When asked why he appeared so, Constantine replied, "There is no other reason for my downcast look except that I reverenced the relics of the Neomartyrs, and my soul became completely attached to them. My mind became captive as you see me now, and the desire to imitate their deeds occupied my spirit."

Hearing this, the elder glorified God and said, "Blessed be God, my son, if this is to your liking; only God the omnipotent will initiate and end what you will do."

He then invited a spiritual father to begin Constantine's preparation for his martyrdom. Constantine began fasting for forty days, eating only once a day.


A short time later, Constantine decided to return to Magnesia in Asia Minor where he intended to visit his sister whom he hoped to convince to share his faith in Jesus Christ by having her baptized. Meanwhile Constantine went to his spiritual father for confession and was then given permission to fulfill his desire to become martyr.

Secretly carrying letters of recommendation from Patriarch Gregory V, Constantine sailed to Kydonies. But there were no ships sailing immediately for Smyrna, his destination. In the interval, in order to live, Constantine sold raisins and other dry fruit on the streets until a ship could be found.

One day a servant of the aga recognized him and asked an Orthodox Christian standing nearby, "Who is that man?"

"I don't know," was the answer. "He recently came here, and I don't know from where."

That night the Orthodox Christian sought out Constantine and told him, "I heard this Muslim saying that he knows you, and you are a Muslim. Is it true, or is he trying to undermine you?"

"God forbid," was Constantine's reply. "I am an Orthodox Christian."

That night, unable to sleep, Constantine decided to leave in the morning. He found a ship which was sailing to Smyrna and boarded it, but he was observed by the same Muslim who had recognized him and had him put off the ship and taken to the aga. The latter asked Constantine who he was and how he got there. To this Constantine replied, "I have come from afar and I am on my way to Anatolia. I am an Orthodox Christian and my name is Constantine."

The aga replied, "You are lying to me. What would you say if someone can be fund who knows you as a Muslim, what will you say?"

At that moment, the Muslim appeared and said to Constantine, "Don't I know that you are a brother of a Muslim with whom you were in the vegetable business in Smyrna? How can you lie to us?"

To this Constantine responded boldly and in a loud voice, "I was a Muslim, like you impious and lawless ones, but because I was enlightened by God and was informed that the Muslim faith is transient and only the Orthodox faith is true and pure, and because I recognized my own interest, I became an Orthodox Christian to gain eternal life."

Upon hearing this, the aga ordered Constantine beaten and imprisoned until he came to his senses. he then wrote to the aga of Moschonesia, asking him to come immediately because he was needed. When the aga arrived a few days later, he was told of Constantine who was brought before him. Questioned once more and urged to return to Islam, Constantine refused and was beaten severely and thrown back into prison, where many Christians visited him in secret. Constantine asked them to pray for him, so he would die a faithful death.

Meanwhile, a torturer who had tortured Neomartyr George began applying the same painful measures to Constantine. he devised an iron hat which was heated then placed on Constantine's head. Then lead balls wrapped in a band were pressed up against his temples almost causing his eyes to pop out of his head.

A few days later, Constantine was brought before the vali and was asked if he had changed his mind. He answered, "You are truly tyrants, wild animals, and not rational human beings. But untie me and I will show you who I am."

Constantine was untied, and immediately he made the sign of the Cross and said in a loud voice, "Did you see who I am? So please don't think that I will change my mind and become like you."

Whereupon the aga of Moschonesia became very angry, took out his knife, and cut Constantine cross-wise on his chest. At that moment Constantine's clothes tore and a gold Cross appeared on his chest. This infuriated the Muslims present even more. They fell upon him and beat him. They then enclosed his feet in stocks and bound him with chains. At night he was suspended from the ceiling.


The aga finally realized that Constantine could not be forced or persuaded to deny his Orthodox Christian faith. He decided to send him to Constantinople, to the Admiral of the Fleet, who questioned Constantine when he arrived. But Constantine remained steadfast and was sentenced by the Admiral to be incarcerated in a bath house. There he was visited by a spiritual father who said to him, "To witness is a good thing, Constantine, but think well on how painful the tortures of the infidel Muslims are. Perhaps you will weaken later. If you wish we can see to your release."

Constantine, however, replied, "Holy Father, look at me." He then pushed aside his tunic and revealed his secret parts and thighs. From the many tortures he had undergone, there were huge lacerations on both sides of his legs, both in front of his body and behind, which must have caused him unimaginable pain. Seeing this, the spiritual father reverenced Constantine who said to him, "See that no one dares give any money to free me because in a few days my struggle end as the Theotokos has revealed to me. But please give His All Holiness, Lord Gregory (the Patriarch) my greetings - he knows who I am - and ask him to pray for me."

The next morning Constantine was interrogated again, but remained faithful to Jesus Christ and was beaten once more. At the third questioning, the approach was different. Constantine was offered a high position and riches, but to this he said, "Aga, if you too were to come to recognize the interest of your soul, you would be an Orthodox Christian."

In response, the aga hit Constantine on the chin, ordered him out of the room, and immediately sentenced him to death. His ordeal had lasted forty long days.

After he was hanged, Constantine was buried in a Muslim graveyard because he had been circumcised, but more importantly, the Muslims did it so that he would be inaccessible to Orthodox Christians who would wish to recover his body and honor him.

Thus Constantine the Hagarene from Psilometopon, Mytilene sacrified his life in the city of Constantinople for the love of Jesus Christ on June 2, in the year 1819.

From Witnesses For Christ: Orthodox Christian Neomartyrs of the Ottoman Period 1437-1860, by Nomikos Michael Vaporis, pp. 224-228.

(A manuscript of a Service dedicated to St. Constantine is in the Hut of Saint John the Theologian in Kavsokalyva and in the Monastery of Saint Panteleimon in Mount Athos.)

Apolytikion in the Fourth Tone
 
A light-bearer has risen in the Church of Christ, the memory of your contests has filled her with light, seal of the Martyrs, glorious Constantine; release from deceit the offspring of Hagar, and richly illumine the souls of the faithful, those who celebrate your memory, ever-blessed one.

Holy New Martyr Alexander the Dervish from Thessaloniki († 1794) 
 
St. Alexander the Dervish (Feast Day - May 26)
MYSTAGOGY
Verses

Give your head O straight-forward Alexander,
And receive a crown from the hand of the Lord.

Alexander was a young Orthodox Christian from Thessaloniki who was sent to Smyrna by his parents who sought in this way to protect their son from the local Muslims. Unfortunately, however, Alexander did come under the influence of the Muslim faith and accepted Islam. Moreover, he later made a pilgrimage to Mecca and even became a dervish, that is, a member of a Muslim monastic order.

It was not long, however, before his conscience began to trouble him. He found he could not tolerate the position he was in, that is, he could not stand by silently while Orthodox Christians, to whom he still felt related, were persecuted. To lighten the burden of his conscience, he began to feign insanity. While playing the role of a madman, Alexander tirelessly rebuked the Muslims for the injustices they committed against the Christians.

Later, while in Egypt, some Muslims from the island of Crete plotted to murder him because, as time went by, he sounded more and more like a Christian and less like a Muslim. Before their evil plans could be carried out, Alexander left Egypt and returned to Thessaloniki.

Later he went on to the island of Chios where, still dressed as a dervish, he began to attend Orthodox services, and he continued to preach to the Muslims in Chios, beseeching them to act with justice towards the Orthodox.

From Chios, Alexander returned to Smyrna, the city where he had first abandoned his Orthodox Christian faith. The time had now come for him to witness for Jesus Christ. Voluntarily he appeared before the kadi of the city and told him his story. He said:

"Mulla! I was an orthodox Christian and because of my foolishness I denied my faith and became a Muslim. Later i realized my fomer faith was light, which I lost, while your faith, as I have come to know it, is darkness. So I have come before you to confess I have made a mistake by denying the light and accepting the darkness. I was born an Orthodox Christian! I want to die an Orthodox Christian! Behold, you have heard my decision, mulla, now do to me whatever you wish, for I am ready to endure every torture and to even spill my blood for the love of my Jesus Christ, whom I wrongly denied."

After these words were spoken, Alexander took off his Muslim head covering and replaced it with a Christian one. Those present in the courtroom could not believe their ears. In fact they thought they must be listening to a madman.

But one by one, beginning with the mulla, they began in a soft sympathetic voice to tell him he had spoken unheard of things, and perhaps he was not well and should come to his senses. How could he, a dervish, shame his religion and his integrity in such a manner?

To all of these remonstrances, Alexander responded: "It is true, I was out of my mind, but now frankly I have come to my senses and I confess my iniquity. You say, because I am a dervish, how do I say such things? I truly speak the truth, for I have gone to your Mecca, and have examined all of your faith, and I have understood everything about it to be false and abominable."

The Muslims present responded to Alexander's declarations by saying he must be drunk, and as such they had him put in prison. On the following day when more Muslims gathered around the mulla, Alexander was questioned again but with the same results. The Muslims felt embarrassed that one of their best, a dervish, could renounce Islam and therefore tried very hard to persuade him to give up the notion of returning to Christianity.

They began to flatter him with soft soothing words, reminding him of his position, his integrity as a dervish, and the thought that it would be a pity for him to sacrifice his youth, his very life. They offered him money, clothes, anything he might wish, but none of this made an impression on Alexander who was determined to witness for Jesus Christ and suffer any and all consequences.

Alexander turned a deaf ear to the threats of physical torture and death as he had previously to the flattery and promises of material rewards. Nothing could persuade him to give up Jesus Christ for the religion preached by Muhammad. And so he responded:

"O how foolish you are to bring up death. I came here for this purpose, to die for the love of my sweetest Jesus Christ. You are trying in vain to change my unwavering decision with your deceiving threats and your insignificant promises. As for myself, I think of dying for my holy faith which I wrongly denied and to die to this false life and to gain the other, the eternal one. I was born an Orthodox Christian and I wish to die an Orthodox Christian. This is what I desire, this is what I thirst for. So you do whatever you wish. I am ready to suffer everything for my Master Jesus Christ."

Alexander was returned to prison where he stayed until Friday, a Muslim holy day on which it was customary for the important Muslims of the city to gather about the kadi of each city and attend with services at the mosque. On this occasion, Alexander was the topic of their conversation.

When brought before the kadi for the third time, the same flattery, promises and threats were made. To these Alexander replied by simply saying: "I was born an Orthodox Christian, I wish to die an Orthodox Christian. I will not exchange the light for darkness. I worship Father, Son and Holy Spirit, Trinity consubstantial and undivided." Saying this, he made the sign of the cross.

This was the last straw for the kadi and the Muslims present. Alexander was immediately sentenced to death. He was bound and led to the place of execution accompanied by many Muslims who continued to to try to persuade him to change his mind. To their admonitions, Alexander responded, "I am an Orthodox Christian and I die as an Orthodox Christian."

Many people, Muslims, Orthodox Christians, Westerners and Armenians gathered for the execution. Alexander stood in the center. The executioner then placed his sword in front of Alexander's eyes to frighten him. But the Neomartyr remained calm and unaffected.

Alexander was then ordered to kneel, at which point the order came from the mulla for a stay of execution. The stay continued for an hour during which time Alexander prayed. When he gave no sign of changing his mind or of being willing to convert, the execution proceeded and he was beheaded.

Thus Alexander the dervish from Thessaloniki sacrificed his life for the love of Jesus Christ in the city of Smyrna, Asia Minor on May 26, 1794.

From Witnesses For Christ: Orthodox Christian Neomartyrs of the Ottoman Period 1437-1860, by Nomikos Michael Vaporis, pp. 217-219.


Apolytikion in Plagal of the First Tone
 
In lawful contest Martyr you were valiant, you were wounded after prevailing against the enemy, and you are seen Alexander as a companion of Martyrs. Therefore as its holy offshoot, Thessaloniki honors you, and with longing it proclaims to you: Do not cease interceding for the mercy of those who honor you.

Kontakion in the Third Tone
 
The city of Thessaloniki celebrates today your holy memory, Alexander Neomartyr; you are its own divine offspring and offshoot; you contested in Smyrna with brave resolve for love of the Lord; therefore entreat Him that He may save us all.

Megalynarion
 
You contested lawfully for Christ, Alexander Martyr, and destroyed the enemy; therefore Thessaloniki reverences your memory, honoring your struggles and your contests.
 
The Orthodox Christian sentiment regarding the persecutions of Christians by Islamists
 
↧
Search
↧

Το αθλητικό / αγωνιστικό μούι τάι

June 3, 2015, 2:59 am
$
0
0

Tης Μαρίας Δημητριάδου, από το ιστολόγιό της

Στο τέλος ομιλίας που έγινε στο Χολαργό για τις πολεμικές τέχνες, μια συμπαθέστατη νεαρή κυρία μου είπε ότι συγγενής της, που έχει σχολή πολεμικών τεχνών, την έχει διαβεβαιώσει ότι το μούι τάι είναι καθαρά αθλητικό και δεν έχει σχέση με αυτά που συζητήσαμε. Την παρέπεμψα λοιπόν στο YouTube, όπου με τους όρους αναζήτησης muai thai traditional εμφανίζονται πολλά βίντεο που αναιρούν αυτόν τον ισχυρισμό. Ορίστε μερικά:


Στο πρώτο ο Άγγλος πολεμοτεχνίτης, που έχει λάβει μέρος σε πολλούς αγώνες στην  Ταϊλάνδη, μιλά για τον χορό Γουάι Κρου Ραμ Μούι που γίνεται πριν την έναρξη του αγώνα μούι τάι. Γουάι κρου σημαίνει απόδοση τιμής στον δάσκαλο και ραμ μούι, πυγμαχικός χορός. Εξηγεί ότι ο χορός αυτός έχει σκοπό να κατευνάσει τα πνεύματα, τα οποία μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στον πολεμοτεχνίτη, οπότε αρχικά «σφραγίζεται» το ρινγκ για να μην μπουν τα πνεύματα μέσα, και μετά εκτελείται ο χορός που τους αποδίδει τιμές. 
Υπάρχει, μας λέει, και παραλλαγή του γουάι κρου για μουσουλμάνους, που προσεύχονται στον Αλλάχ, ενώ οι βουδιστές συχνά εισάγουν ινδουιστικά στοιχεία. Τα μόνγκονγκ, τα «ιερά» κεφαλομάντηλα που φορούν οι αγωνιζόμενοι, είναι ευλογημένα από βουδιστές μοναχούς όταν ο αγωνιζόμενος είναι βουδιστής και από ιμάμηδες όταν είναι μουσουλμάνος, ενώ δεν πρέπει να περάσουν κάτω από τα σχοινιά του ρινγκ γιατί χάνουν τη δύναμή τους.


Στο δεύτερο, δυο πολεμοτεχνίτες εκτελούν το χορό.


Στο τρίτο έχουμε άλλη μια εκτέλεση του χορού. Προσέξτε πώς ο πολεμοτεχνίτης στρέφεται στον ουρανό και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα… Αθλητισμός, όχι αστεία!
Αν μια εικόνα λέει όσα χίλιες λέξεις, πόσο μάλλον ένα βίντεο; Και μάλιστα ένα βίντεο όπου ένας δυτικός εξηγεί σε άλλους δυτικούς τι σημασία έχουν οι κινήσεις που βλέπουν;
Σχετικά με τις αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν τον χώρο του Μούι Τάι, η ελληνική Βικιπαίδεια (τελευταία προσπέλαση: 23.05.2015) γράφει:
Οι άνθρωποι της Ταϊλάνδης είναι γνωστοί για τις προλήψεις και την πίστη τους σε κακά πνεύματα και φαντάσματα. Οι Ταϊλανδοί μαχητές του Μουάι Τάι χρησιμοποιούν εδώ και αιώνες ειδικά τατουάζ, φυλαχτά και τελετές για την αύξηση της καλής τύχης τους και για να διώξουν την κακή τύχη και τα κακά πνεύματα που θα μπορούσαν να τους ακολουθήσουν και να τους βλάψουν στο «ρινγκ». Συχνά φορούν κομμάτια οστών των προγόνων τους, τυλιγμένα μέσα στα κεφαλομάντηλα Mongkong (Μογκονγκ) ή σε ένα βραχιόλι δεμένο στο χέρι τους. Τα οστά πιστεύουν ότι εκπροσωπούν τα καλά πνεύματα των προγόνων τους και τους παρέχουν προστασία από τραυματισμούς και κακά πνεύματα. Ιδιαίτερα πιστεύουν ότι τα πνεύματα των προγόνων ενός μαχητή ενσωματώνονται στο κεφάλι. Αυτός είναι ο λόγος που οι Ταϊλανδοί μαχητές φοράνε το Μόνγκονγκ στο κεφάλι και δεν αφήνουν τις γυναίκες να αγγίζουν τα κεφάλια τους. Είναι, επίσης, ο λόγος που πηδούν πάνω από τα σχοινιά για να μπουν στο «ρινγκ», διότι αν πάνε δια μέσου των σχοινιών, τα κεφάλια τους θα μπορούσαν να τα αγγίξουν και να χάσουν τη δύναμή τους. Μερικοί μαχητές, αλλά και απλοί άνθρωποι της Ταϊλάνδης, πηγαίνουν συχνά σε ναούς ή σε κάποιον υψηλόβαθμο ιερέα για να χαράξουν στο δέρμα τους επιγραφές στη Ταϊλανδική γλώσσα. Οι ισχυρές επιγραφές πιστεύουν ότι παρέχουν ειδική προστασία από ορισμένες επιδράσεις, όπως κακή τύχη, φαντάσματα, πνεύματα, κλπ. Άλλα τατουάζ πιστεύουν ότι δίνουν καλή τύχη, δύναμη, θάρρος και μεγάλη διάρκεια ζωής. Συχνά πριν από τους αγώνες, οι μαχητές τρίβουν ειδικά λάδια και φίλτρα στο δέρμα τους για να αγνοούν τον πόνο και να είναι άτρωτοι. Ειδικά φυλαχτά (kreung Rang) φοριούνται γύρω από το λαιμό που επίσης πιστεύεται ότι διαθέτουν ειδικές μαγικές δυνάμεις. Κάποια φυλακτά που περιέχουν γραπτές επιγραφές τυλίγονται σε ένα μικρό κύλινδρο. Άλλα φυλαχτά προέρχονταν από σημαντικούς ναούς και φέρουν την εικόνα του Βούδα. Όποια και αν είναι τα φυλαχτά, τατουάζ, λάδια, φίλτρα ή επιγραφές, έχουν ως σκοπό να δώσουν αυτοπεποίθηση στο μαχητή λόγω των ισχυρών πεποιθήσεών του.
Ο πρόγονος όμως όλων των τελετουργικών του Μουάι Τάι είναι ένας χορός που ονομάζεται Γουάι Κρου Ραμ Μούι (Wai Khru Ram Muay), που εκτελείται από κάθε διαγωνιζόμενο πριν από τον αγώνα. Είναι ένα προσεκτικά χορογραφημένο σύνολο κινήσεων που αποδίδει σεβασμό στους προγόνους του, τους δασκάλους του μαχητή, καθώς και την προπονητική σχολή στην οποία ανήκει και επιδεικνύει τις ικανότητές του όσον αφορά την ισορροπία και τον έλεγχο. Το γονάτισμα ως ένδειξη σεβασμού προς τον Θεό και τον Βούδα και μια προσευχή για την ασφάλεια των μαχητών αποτελούν τα βασικά συστατικά του Wai Khru Ram Muay.
Κλικ εδώ
Πιστεύει κανείς ότι οι άνθρωποι που έχουν επινοήσει όλα αυτά, θα παρήγαγαν φόρμες απαλλαγμένες από θρησκευτικά-μαγικά στοιχεία ώστε να θεωρηθεί το μούι τάι «μαχητικό σπορ» και να μπορεί να εξασκηθεί ως σκέτος «αθλητισμός»; Εγώ πάντως όχι… Όσο για το αν είναι κατάλληλη αθλητική εξάσκηση για χριστιανούς τα «μαχητικά σπορ», αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Επισκεφτείτε επίσης:


Ιστοτρόπιο: βιβλία (& μεταφράσεις κ.λ.π.) Μαρίας Δημητριάδου

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Αυτογνωσία
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας & οι αντίστοιχοι των θρησκειών 
Το Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μου
 
Find an Orthodox christian churches in Thailand and Cambodia. ค้นหาโบสถ์คริสต์ในประเทศไทยและประเทศกัมพูชา. រកឃើញគ្រិស្តអូស្សូដក់ព្រះវិហារពួកគ្រីស្ទាននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។.
↧

An urgent appeal to Orthodox Christians living in the US and Canada. Αμερική: Ζητούνται 20 εθελοντές για την Αλάσκα!...

June 3, 2015, 9:56 pm
$
0
0

ierapostoli.wordpress.com

Επείγουσα έκκληση προς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζουν στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Exhortant les chrétiens orthodoxes vivant aux États-Unis et au Canada. Instar a los cristianos ortodoxos que viven en los EE.UU. y Canadá.
The Orthodox Christian Mission Center (OCMC) is currently seeking 20+ volunteers to fill two teams that will be offering youth retreats in Alaska this July. 
Ζητούνται 20 εθελοντές από τις ΗΠΑ για δύο ιεραποστολικές ομάδες στην Αλάσκα. Πιστεύουμε ότι ανάμεσα στα εκατομμύρια Ορθοδόξων Χριστιανών της Αμερικής θα βρεθούν οι 20 εθελοντές για την ορθόδοξη ιεραποστολή στην Αλάσκα. 



Volunteers are needed for two teams that will serve in Alaska in July by participating in youth conference for Alaskan youth that will teach them the Orthodoxy and equip and encourage them to live the Faith. Apply today!

20+ Volunteers Immediately Needed for Youth Retreat Teams Serving in Alaska this July!

These teams are vital as the Church strives to teach Alaskan youth about the Faith and to help them live it in their daily lives.
The cost to participate on the team serving from July 6th to the 13th is $1,320 plus airfare.
Participation cost for the July 22nd to 30th team is $1,530 plus airfare.For more information, or to apply, visit http://www.ocmc.org/about/open_teams.aspx, e-mail teams@ocmc.org, or call Pres. Renee Ritsi at 1-877-463-6784 ext. 141.

http://ocmc.org/resources/view_article.aspx?AnnouncementId=1155
 
In Alaska, the indigenous Yup’ik people have traditionally identified themselves as Orthodox Christian for the past 200 years. Preservation of this important aspect of their culture will be in the hands of the youth who need to learn about the Faith and connect with the Church. The Orthodox Christian Mission Center (OCMC) has been asked by His Grace Bishop David to send two short-term mission teams to participate in youth camps in the Kuskokwim and Yukon Deaneries.
The first of these teams will serve from July 6th to July 13th. The next team will serve from July 22nd to July 30th. Each team currently only has one volunteer! There is room for 10 more volunteers on each team and your service is greatly needed! As a volunteer you will teach a deeper appreciation of Orthodoxy while challenging young people to live in the fullness of the Faith. Youth workers, church school teachers, and camp counselors are encouraged to apply!
This is a tremendous opportunity for fellowship with our Alaskan brothers and sisters in Christ. The Church faces many challenges as she continues to maintain an Orthodox witness and proclaim Christ while equipping a new generation of future believers and leaders to know and live their faith. Your help is needed!

http://ocmc.org/resources/view_article.aspx?ArticleId=2163
 
Wanted 20 volunteers from the US for two missionary groups in Alaska. We believe that among the millions of Orthodox Christians in America will find the 20 volunteers for the Orthodox mission in Alaska.
 
Recherché 20 volontaires des États-Unis pour les deux groupes de missionnaires en Alaska. Nous pensons que parmi les millions de chrétiens orthodoxes en Amérique trouveront les 20 volontaires pour la mission orthodoxe en Alaska.
 
Se busca 20 voluntarios de los EE.UU. para los dos grupos misioneros en Alaska. Creemos que entre los millones de cristianos ortodoxos en América se encuentran los 20 voluntarios para la misión ortodoxa en Alaska.
 
Требуются 20 добровольцев из США в течение двух миссионерских групп на Аляске. Мы считаем, что среди миллионов православных христиан в Америке найдете 20 добровольцев для православной миссии на Аляске.
Dorit 20 de voluntari din SUA pentru două grupuri misionare din Alaska. Noi credem că, printre milioanele de creștini ortodocși din America vor găsi 20 de voluntari pentru misiunea ortodoxă în Alaska.
 
Потрібні 20 добровольців із США протягом двох місіонерських груп на Алясці. Ми вважаємо, що серед мільйонів православних християн в Америці знайдете 20 добровольців для православної місії на Алясці.
 
გვესაჭიროება 20 მოხალისეები აშშ-დან ორ მისიონერული ჯგუფების Alaska. ჩვენ გვჯერა, რომ მათ შორის მილიონობით მართლმადიდებელი ქრისტიანები ამერიკაში ნახავთ 20 მოხალისეები მართლმადიდებელი მისიის Alaska.
 
Вантед 20 волонтера из САД за две мисионарске групе на Аљасци. Верујемо да међу милиона православних хришћана у Америци најдете 20 волонтера за православне мисије на Аљасци.
 
Wanted 20 доброволци от САЩ в продължение на две мисионерски групи в Аляска. Ние вярваме, че сред милионите православни християни в Америка ще намерите 20 доброволци за мисията Православната в Аляска.

Click:
 
Find an Orthodox Church in Alaska.Discover Ancient Christian Faith in Alaska.
Alaskan Orthodox Church
Orthodox Christmas 2014 in the Archangel Michael Church at Koliganek, Alaska

Saint Innocent Veniaminov & the Native Tribes of Alaska
↧

Δυτικός κόσμος και Άπω Ανατολή, Ταοϊσμός και Χριστιανισμός

June 4, 2015, 3:59 am
$
0
0


 

Αναδημοσιεύουμε τον πρόλογο του κλασικού πλέον έργου του π. Δαμασκηνού Κρίστενσεν Χριστός, το αιώνιο ΤΑΟ. Όλο το βιβλίο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Σύντομη παρουσίασή του εδώ.
Ο π. Δαμασκηνός είναι πρώην βουδιστής και τώρα ορθόδοξος χριστιανός ιερομόναχος στη μονή του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, στην Πλατίνα της Καλιφόρνιας. Γνώρισε την Ορθοδοξία μέσω του π. Σεραφείμ Ρόουζ. Η προσωπική του ιστορία αναφέρεται από τον ίδιο στο συλλογικό έργο Από το Βουδισμό στο Χριστό, εκδ. Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Μήλεσι.

Σήμερα, που στην Κίνα γίνονται Χριστιανοί τριάντα χιλιάδες άνθρωποι την ημέρα – αριθμός άνευ προηγουμένου στην ιστορία – στη Δύση όλο και περισσότεροι άνθρωποι απομακρύνονται από τις χριστιανικές τους ρίζες και ενδιαφέρονται για την αρχαία Κινεζική θρησκεία. Γιατί συμβαίνει μια τέτοια αντιστροφή; Σαφώς, επειδή πολλοί Κινέζοι τώρα βρίσκουν ένα αληθινό βίωμα του Χριστού εν όψει ενός θρησκευτικού διωγμούαπό την κομμουνιστική κυβέρνηση, ενώ οι Εκκλησίες στην Δύση, όπου υπάρχει αφθονία και ελευθερία, τείνουν να χάνουν την επίγνωση της ουσίας του Χριστού και της διδασκαλίας Του.

Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, πολλοί άνθρωποι απομακρύνονται από τον Χριστιανισμό που είχαν γνωρίσει στα πρώτα τους χρόνια, επειδή βρίσκουν ότι οι αλήθειες του καταπνίγονται κάτω από μια επίπλαστη θρησκευτικότητα. Βλέπουν ότι οι άνθρωποι στις Εκκλησίες δεν αλλάζουν και δεν γίνονται καλύτεροι, αλλά μάλλον παρηγορούν τον εαυτό τους και τους άλλους μέσα στην μη αναγεννημένη τους κατάσταση. Βρίσκουν ότι το πνεύμα των δυτικών Εκκλησιών, κατά βάθος δεν διαφέρει και πολύ από το πνεύμα του κόσμου γύρω τους. Αυτές οι Εκκλησίες έχουν αφαιρέσει από τον Χριστιανισμό τον Σταυρό της εσωτερικής κάθαρσης. Έχουν αντικαταστήσει μια άμεση, διαισθητική κατανόηση της Πραγματικότητας και μια αληθινή εμπειρία τού Θεού με το διανοουμενισμό αφ’ ενός και τον συναισθηματισμό αφ’ ετέρου.

Στην πρώτη περίπτωση, ο Χριστιανισμός γίνεται κάτι που μαθαίνεται με αποστήθιση: αν απλώς μάθεις σωστά τις λέξεις – αν απλώς απομνημονεύσεις από τις Γραφές κάποιους στίχους-κλειδιά, αν καταλάβεις διανοητικά το νόημά τους και τους επαναλαμβάνεις, αν ξέρεις πώς να συμπεριφέρεσαι και πώς να μιλάς σύμφωνα με τη θρησκευτική διάλεκτο της συγκεκριμένης Εκκλησίας στην οποία ανήκεις – τότε θα σωθείς. Ο Χριστιανισμός γίνεται τότε μια θρησκεία ξερή, βασισμένη στα λόγια, ένα τυπολατρικό σύστημα, ένα σύνολο από ιδέες και τρόπους συμπεριφοράς και ένας πολιτικός οργανισμός, ο οποίος λειτουργεί με τις ίδιες αρχές, όπως οι κοσμικοί οργανισμοί.

Στη δεύτερη περίπτωση, οι δυτικές Εκκλησίες προσθέτουν το στοιχείο του συναισθηματισμού και του ενθουσιασμού, ώστε να προσδώσουν ζωή στο σύστημά τους. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι εξ ίσου χονδροειδώς υλικόόπως και η θρησκευτική τυπολατρία. Οι άνθρωποι υπνωτίζονται από τις συναισθηματικές καταστάσεις στις οποίες αυθυποβάλλονται, και βλέπουν έναν αντικατοπτρισμό πνευματικής ανόδου, ενώ παραμένουν δεμένοι στον υλικό κόσμο.

Αυτό δεν αποτελεί άμεση αντίληψη της Πραγματικότητας. Δεν είναι το απώτατο. Δεν είναι να απορεί κανείς, που οι δυτικοί πνευματικοί αναζητητές, ακόμη και αν έχουν ανατραφεί σε χριστιανικά σπίτια, αρχίζουν να ψάχνουν αλλού, στις ανατολικές θρησκείες. Επίσης δεν αποτελεί έκπληξη που τόσο πολλοί στρέφονται προς το βαθύ και αινιγματικό έργο της προχριστιανικής Κίνας, το Tao Teh Ching. Διαβάζοντας τον Lao Tzu (σ.σ. Λάο Τσε), διακρίνουν ένα πνεύμα παρόμοιο με αυτό του Ιησού Χριστού. Βλέπουν μια ποιητική αναλαμπή του Χριστού στον Lao Tzu – μια αντανάκλαση η οποία είναι αχνή, αλλά καθαρή παρ’ όλα αυτά.  Και γι’ αυτούς, αυτή η αχνή αλλά καθαρή εικόνα είναι καλύτερη από την εντονότερη αλλά κηλιδωμένη εικόνα Του που συναντούν σε πολλά πράγματα που τώρα περνιώνται για Χριστιανισμός.

Στις παραδόσεις της αρχαίας Κίνας, ο Δυτικός πνευματικός αναζητητής μπορεί να μάθει τα βασικά για την πνευματική ζωή, τα οποία οι Εκκλησίες απέτυχαν να του διδάξουν: πώς να απαλλαγεί από τις καταναγκαστικές σκέψεις και να αποκτήσει ηρεμία του νου, πώς να κόψει τις επιθυμίες του και τις εξαρτήσεις του και πώς να υπερνικήσει τα αρνητικά συναισθήματα.

Κάποιοι μένουν ικανοποιημένοι παραμένοντας σε αυτή την ατραπό. Ωστόσο σε κάποιους άλλους από εμάς, συμβαίνει κάτι παράξενο. Κατά μια έννοια, προοδεύουμε όσο ποτέ πριν, αλλά ταυτόχρονα, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν νιώθουμε πληρότητα.Αφού κατανοήσαμε ότι υπάρχει κάτι πάνω από το βασίλειο του εγώ και των παθών, αντιλαμβανόμαστε ότι θα πρέπει να υπάρχει κάτι ακόμη πιο πάνω – πάνω και από αυτό που παρέχει η αυθεντική κινεζική παράδοση. Και βρίσκουμε ότι, αν και έχουμε αφήσει πίσω μας τις δυτικές Χριστιανικές ομολογίες, δεν μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τον Χριστό.

Φωτο: ο Κινέζος νεομάρτυρας του 1970 π. Στέφανος Wu (βλ. εδώ).

Γιατί αυτό; Κάποιοι θα έλεγαν ότι, ως Δυτικοί, έχουμε τον Χριστιανισμό σαν να λέμε στα γονίδιά μας. Αλλά θα λέγαμε και κάτι παραπάνω: ότι, αν και έχουμε εκτεθεί σε μια αμβλυμένη μορφή Χριστιανισμού, δεν παύει να έχουμε εκτεθεί στο «Χριστικό Ιδεώδες» - όπως το αποκαλούσε ο Ohiyesa, ο μεγάλος αυτός πρεσβευτής της θρησκείας των Ινδιάνων της Αμερικής. Η ίδια η σπερματική ιδέα του Ιησού Χριστού – του Θεού που ενσαρκώθηκε, που κένωσε τον εαυτό Του στη δημιουργία, που μίλησε με τον τρόπο που μίλησε, που πέθανε στο Σταυρό για να επαναφέρει την ανθρωπότητα στην πρωταρχική της κατάσταση και κατά συνέπεια στον Παράδεισο – αυτή η ιδέα είναι από μόνη της τόσο δυνατή, που οι μύθοι και οι διδασκαλίες όλων των θρησκειών του κόσμου ωχριούν σε σύγκριση με αυτήν.

Αλλά, αν ο Χριστός είναι τόσο πιο μεγαλειώδης ώστε να υπερέχει όλων των άλλων, γιατί η θρησκεία της Δύσης η βασισμένη σε Αυτόν, βρίσκεται σε τόσο οικτρή κατάσταση; Γιατί είναι τόσο εξωτερικευμένη, υλιστική και εκκοσμικευμένη; Σίγουρα, πιστεύουμε, ο Χριστός θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από αυτό.

Αλλά δεν είναι μόνο η ιδέα του Χριστού που λειτουργεί στην ψυχή μας. Ο ίδιος ο Χριστός λειτουργεί μέσα σ’ αυτήν. Έχοντας ακούσει την αποκάλυψη του Χριστού, είμαστε τώρα υπεύθυνοι γι’ αυτό, και τώρα ο Χριστός μας βοηθάει να αναλάβουμε αυτή μας την υπευθυνότητα. Μας βοηθάει να έλθουμε σ’ Αυτόν.
Το μονοπάτι μας προς μια αληθινή βίωση τού Χριστού είναι συχνά μακρύ και επίπονο. Εμείς οι σύγχρονοι Δυτικοί έχουμε γίνει πολύ εκλεπτυσμένοι, πολύ περίπλοκοι. Όταν μας μιλάει κανείς για Χριστιανισμό, τα έχουμε ήδη ακούσει: έχουμε ήδη μάθει να αντιδρούμε με ορισμένο τρόπο στις χριστιανικές ιδέες. Τα εξαρτημένα αντανακλαστικά που αυτές οι ιδέες προκαλούν σε μας, συχνά συνδέονται με ένα συναισθηματικό τραύμα από το παρελθόν που μας κάνει είτε να προσκολλώμαστε σ’ αυτές, είτε να εξεγειρόμαστε εναντίον τους. Η προσκόλληση και η εξέγερση δεν είναι παρά δύο όψεις του ιδίου νομίσματος: και οι δύο στηρίζονται στη συναισθηματική εμπλοκή σε λόγια και έννοιες που παρουσιάζονται ως η Πραγματικότητα η ίδια, αλλά δεν είναι.

Επιπλέον, αυτές οι χριστιανικές ιδέες πρέπει να συναγωνιστούν χιλιάδες άλλες από όλες τις θρησκείες του κόσμου, στις οποίες εμείς οι εκλεπτυσμένοι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε τώρα πρόσβαση. Αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα παράδοξο: ξέροντας ότι οι διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες δεν μπορούν να είναι σωστές όλες ταυτόχρονα, τείνουμε να σχετικοποιούμε την αλήθεια. Η λογική μας αυτό μας υπαγορεύει να κάνουμε. Αλλά, τελικά, όταν εμπιστευόμαστε τη λογική μας, πάντοτε κάνουμε λάθος.

Πώς να το ξεπεράσουμε αυτό; Πώς να γίνουμε μη εκλεπτυσμένοι και μη περίπλοκοι; Μπορούμε απλά να ξεμάθουμε όλα όσα έχουμε μάθει;

Όχι, δεν μπορούμε, αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποστασιοποιηθούμε από αυτά έτσι, ώστε να τα δούμε με άλλο μάτι. Για μας τους Δυτικούς, για να μπούμε πραγματικά στην παλαιά χριστιανική παράδοση και να συλλάβουμε την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού, είναι απαραίτητο να σταυρώσουμε τη λογική μας και να ανυψωθούμε πάνω από το επίπεδο των σκέψεων και των συναισθημάτων. Για μια κοινωνία που βασίζεται στη ρήση του Καρτέσιου «σκέπτομαι, άρα υπάρχω», αυτό φυσικά σημαίνει ένα είδος αυτοκτονίας. Και ακριβώς σε έναν τέτοιον θάνατο του εγώ μάς καλεί ο Χριστός. Ο σύγχρονος Δυτικός Χριστιανισμός μας εκπαιδεύει στο πώς και τι να σκεπτόμαστε. Ενώ ο Χριστός, όπως και ο Lao Tzu πριν από Αυτόν, μας δίδαξαν πώς να μην χρειαζόμαστε να σκεπτόμαστε.

Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε μια απλά εξωτερική κατανόηση των θρησκευτικών ιδεών είναι να αναζητήσουμε, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς μεμψιμοιρία, την Πραγματικότητα πίσω από αυτές. Αν η ταχέως φθίνουσα Δυτική Χριστιανοσύνη έχει εξαντληθεί από την διανοητικοποιημένη ή συναισθηματικοποιημένη θρησκεία, τόσο ώστε να μην μπορεί να διακρίνει την ουσία του Χριστιανισμού, τότε πρέπει, κατά κάποιο τρόπο, να κάνουμε μια καινούργια αρχή. 



Σε αυτό το βιβλίο θα κοιτάξουμε τον Χριστό και το μήνυμά Του όπως θα έκανε ο Lao Tzu, ο οποίος, αν και έζησε πεντακόσια χρόνια προ Χριστού, διαισθητικά είχε αντιληφθεί την παρουσία τού Χριστού μέσα στη δημιουργία. Θα κοιτάξουμε να γίνουμε σαν, όπως έλεγε παραστατικά ο Lao Tzu, το «βρέφος που δεν έχει ακόμη χαμογελάσει», που δεν έχει ακόμη μάθει να αντιδράει σε λόγια και ιδέες, που ξέρει χωρίς να ξέρει πώς ξέρει. Και τότε, ξεκινώντας από την απλότητα, την αθωότητα και την άμεση διαίσθηση του Lao Tzu, θα λάβουμε το μήνυμα τού Χριστού από μια νέα πηγή:  όχι από την σκοπιά της σύγχρονης Δύσης – η οποία το έχει διαστρεβλώσει σε χιλιάδες αντικρουόμενες σχισματικές ομάδες και φιλοσοφίες – αλλά από την άποψη τής παλαιάς Χριστιανικής Ανατολής, η οποία έχει μεταβιβάσει μέχρι τη σύγχρονη εποχή την ουσία της διδασκαλίας τού Χριστού με τρόπο που συνηχεί με τη διδασκαλία τού Lao Tzu, χωρίς να αρνείται όσα είχε διαισθητικά συνειδητοποιήσει ο Lao Tzu, αλλά φέρνοντάς τα σε νέα διάσταση.

Στην κινέζικη παράδοση, η άμεση μετάδοση της σοφίας από δάσκαλο σε μαθητή είναι ζωτικής σημασίας. Στην Ανατολική Χριστιανική Εκκλησία αυτή η μετάδοση ανάγεται στον ίδιο τον Χριστό: μια αδιάσπαστη ιστορική διαδοχή χωρίς θεμελιακές αλλαγές σε απόψεις, σαν αυτές που έγιναν στη Δύσημετά το Σχίσμα το 1054 μ.Χ.

Στη Χριστιανική Ανατολή, βρίσκουμε ξεκάθαρη καθοδήγηση σχετικά με το πώς να αποκτήσουμε ηρεμία, να υπερβούμε τα πάθη, να χειριστούμε τους λογισμούς, και να καλλιεργήσουμε τις αρετές, καθώς επίσης και επακριβείς διδασκαλίες σχετικά με πνευματικές πλάνες, ώστε να οδηγηθούμε με τρόπο πιο ασφαλή και σίγουρο στο μονοπάτι προς τον Θεό.Και, το σημαντικότερο, βρίσκουμε την χωρίς διαστρεβλώσεις Εικόνα τού Χριστού την οποία δεν είχαμε δει σε άλλες Εκκλησίες.Σε Αυτόν τον οποίο το Εξαποστειλάριο των Χριστουγέννων αποκαλεί «Ανατολή Ανατολών»,  βρίσκουμε την Αρχή και το Τέλος του πόθου της ψυχής μας και τη θύρα για την αιώνια ζωή (Αποκάλυψις1:8, κατά Ιωάννη 10:9)

Με την μυστικιστική και στοχαστική παράδοση του Ανατολικού Χριστιανισμού – την οποία θα συζητήσουμε στο Μέρος ΙΙΙ αυτού του βιβλίου – μπορούμε να πάμε πέρα από όποια συνειδητοποίηση μπορεί να είχαμε μέσω των Ανατολικών θρησκειών.Ο σκοπός αυτής της παράδοσης είναι η θέωση, η ολοκληρωτική φώτιση, η τέλεια επικοινωνία με τον Δημιουργό μας και η γέννηση του Ίδιου του Χριστού μέσα μας.

Στον Χριστό βρίσκεται η εκπλήρωση των προσδοκιών των παλαιών. Ο Χριστός δεν καταρρίπτει ό,τι υπήρξε πριν από Αυτόν. Αντίθετα, το εκπληρώνει,  απαλείφοντας απ’ αυτό ό,τι είναι ψεύδος και διατηρώντας ό,τι σε αυτό είναι αλήθεια στο Φως της υπέρτατης αποκάλυψής Του. Οι αλήθειες σε όλες τις αρχαίες θρησκείες και φιλοσοφίες προβάλλουν λαμπερές σε αυτό το Φως, αλλά δεν είναι οι ίδιες αυτό το Φως, ούτε είναι ισάξιες με αυτό. Αν τις δούμε με τα μάτια της πίστης, μπορεί να επιμαρτυρούν για το Φως της αποκάλυψης, όπως κάνουν οι ψυχές των σύγχρονων αναζητητών όταν, μέσα από τη ματιά του Lao Tzu, βρίσκουν και κοιτούν την Αναλλοίωτη Εικόνα του Χριστού, που λάμπει με όλη Του την λαμπρότητα στην παλαιά Χριστιανική Ανατολή.

Ας κοιτάξουμε τώρα μέσα από αυτά τα μάτια. Στους ανθρώπους που έζησαν πριν από τον Χριστό, ο Lao Tzu έδειξε πώς να υψωθούν πάνω από σκέψεις και συναισθήματα ώστε να μπορέσουν να γνωρίσουν τον Νου που βρίσκεται πέρα από τις σκέψεις, να ακούσουν τον Λόγο τον χωρίς ήχο, και να ακολουθήσουν το Tao που δεν αφήνει πατημασιές. Για μας που έχουμε γεννηθεί μετά Χριστόν, ο Lao Tzu μπορεί να κάνει το ίδιο, ούτως ώστε να μας βοηθήσει να μπούμε στο μονοπάτι προς μια αληθινή, πέρα από έννοιες βίωση του Ιησού Χριστού, Αυτού ο οποίος είναι η ενσάρκωση του Λόγου των Ελλήνων, του Wakan Tanka των Ινδιάνων και του Tao των αρχαίων Κινέζων που αναζητούσαν τον Θεό.

Επισκεφτείτε επίσης: 

Η Ορθοδοξία στην Κινα, άλλοτε & τώρα
Άγνωστοι Κινέζοι νεομάρτυρες
Travelers on the Way to the Light

"Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!": Η εξομολόγηση ενός μοναχού
Δίψα και άμεση γνώση του Θεού, Ειρήνη και Αγάπη
Η ιστορία της σχέσης ανθρώπου και Θεού
Η παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού 
Νεανικές διαδρομές - Ώριμοι προορισμοί (Η Μεγάλη Ανατροπή)
Επιστολή ορθόδοξου χριστιανού προς τους αδελφούς μας Ινδιάνους
Αν ο Χριστός είχε πάει στην Ινδία...
Η παρεξηγημένη αγιότητα

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Αυτογνωσία
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας & οι αντίστοιχοι των θρησκειών 

Το Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μου
Η εσωτερική ειρήνη
Η δικτατορία των "πρέπει" - ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα! 
Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
Η Ορθοδοξία στην αρχαία και τη σύγχρονη Δύση
↧

Οσία Σοφία της Αίνου, η μητέρα των ορφανών

June 4, 2015, 7:52 am
$
0
0


e-ΜΗΤΕΡΙΚΟ (ιστολόγιο για τις παλιές και σύγχρονες αγίες, πνευματικές διδασκάλισσες και αγωνίστριες της Ορθόδοξης Εκκλησίας)
 
Στις 4 Ιουνίου η αγία μας Εκκλησία μεταξύ άλλων αγίων προβάλλει και τη σεμνή μορφή «τής οσίας μητρός ημών Σοφίας της ασκητικώς βιωσάσης». Τα ολίγα στοιχεία πού διασώζονται από την ζωή της μάς πείθουν πώς πρόκειται για μια γενναία προσωπικότητα, η οποία παρά την ευαίσθητη γυναικεία της φύσι και τις θλίψεις της ζωής της αγάπησε ισχυρά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και ανεδείχθη αγία.
Τόπος καταγωγής της Αγίας είναι η Θράκη μας και συγκεκριμένα η περιοχή της Αίνου (ανατολικά του Έβρου). Οι γονείς της δε ήσαν περιφανείς σε εκείνον τον τόπο αλλά και πολύ ευσεβείς. Έτσι η Σοφία από τη μικρή της ηλικία δέχθηκε χριστιανική αγωγή και ποτίστηκε η ψυχή της από τον αιώνιο λόγο του Ευαγγελίου.
Σύντομα κάμνει και τη δική της οικογένεια με ένα πιστό νέο. Ανοίγουν το σπιτικό τους στο φώς του Χριστού. Η Σοφία γίνεται μητέρα καλλίτεκνη και πολύτεκνη. Έξι χαριτωμένα παιδιά της εχάρισε ο πανάγαθος Κύριος. Και ασφαλώς πολλές είναι τώρα οι ευθύνες της. Τα παιδιά θέλουν ειδικές περιποιήσεις και φροντίδες. Το καλό νοικοκυριό, η ετοιμασία του φαγητού, του ρουχισμού και τόσα άλλα απαιτούν το δικό τους χρόνο.
Ενώ όμως ζούσε μέσα στους πολλούς αυτούς περισπασμούς του οικογενειακού βίου αλλά και μέσα σε ένα τόσο «ταραχώδη κόσμο», εν τούτοις δεν εμποδίσθηκε «νά ευαρεστή ενώπιον του Θεού» και να «μεταχειρίζεται», όπως γράφει ο ιερός Συναξαριστής, «τάς θεοφιλείς πράξεις και αρετάς».
Η μακαρία αυτή μητέρα δεν έλειπε ποτέ από την Εκκλησία. Από εκεί έπαιρνε την ευλογία και την ειρήνη του Θεού. Και όταν επέστρεφε στο σπίτι της, «ηγρύπνει την νύκτα και κατεγίνετο εις προσευχάς».
Ήταν πολύ ευλογημένη από τον Θεό και ως μητέρα και ως σύζυγος.
Όμως «αι εκλεκταί καρδίαι» δοκιμάζονται από τον Θεό, για να εξαγνισθούν και να δοξασθούν περισσότερο. Και ο Θεός εδιάλεξε για την πιστή του δούλη Σοφία να γευθή το πικρό ποτήριο του θανάτου και των έξι παιδιών της. Ο Κύριος πού της τα εχάρισε, θέλησε τώρα να τα πάρη κοντά Του· να τα ασφαλίση στην ουράνια Βασιλεία Του.
Με απόλυτη ειρήνη ψυχής δέχθηκε η αγία Σοφία το θέλημα του Θεού. Σαν άλλος Ιώβ ημπορούσε να επαναλαμβάνη «ως τώ Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο· είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…» (Ιώβ α´ 21).
Στρέφει τώρα τα βλέμματά της γύρω της, στα παιδιά τα ορφανά. Με όλη της τη στοργή αγκαλιάζει τώρα αυτά. Τα κάμνει δικά της παιδιά. Σαν άλλη φιλόστοργη μητέρα τους τα περιποιείται, τα φροντίζει, θυσιάζεται γι᾽ αυτά. Ευρίσκεται ακόμη στο πλευρό των πονεμένων χηρών. Σαν άγγελος συμπαραστέκεται σε κάθε τους δυσκολία.
Την περιουσία της την διαμοιράζει σε πτωχούς και ανημπόρους. Και η ίδια αποφασίζει να ζήση μέσα στον κόσμο ασκητικά. Με φαγητό λιτό «τόν ολίγον ξηρόν άρτον» και με ποτό το δροσερό νερό.
Υπεραγαπά η αγία Σοφία και το καθήκον της προσευχής. «Οι ψαλμοί του Δαβίδ ήσαν ακαταπαύστως εις το στόμα της. Δεν αδυνάτησεν ούτε ημέλησεν εις την προσευχήν».
Μέσα από τις κατανυκτικές αυτές προσευχές ενώνεται με τον Θεό, τον Κύριό της. Αντλεί δύναμι για το έργο του εξαγνισμού της αλλά και της ασκήσεως της αρετής της ελεημοσύνης. Γράφει ο ιερός Συναξαριστής της, ο όσιος Νικόδημος: «Η ελεημοσύνη την οποίαν έκαμνεν εις όλους τους προσερχομένους πτωχούς ήτο ιλαρά και πλουσία. Νόμιζε δε η τρισολβία ότι ήτο προτιμότερον να στερήται αυτή παρά να αφήση τον πτωχόν να φύγη άδειος από τον οίκον της· και περισςότερον έχαιρεν όταν έδιδε παρά όταν ελάμβανε».
Συνέβαινε δε στο σπίτι της και ένα παράδοξο θαύμα, θαύμα συνεχές. Είχε ένα αγγείο γεμάτο κρασί πού έδιδε σε πτωχές οικογένειες και το οποίο ουδέποτε ωλιγόστευε. Το αγγείο ήτο πάντοτε γεμάτο. Και το θαύμε αυτό το έκρυπτε επιμελώς. Κάποτε όμως ηθέλησε να το φανερώση σε κάποιον συγγενή της, για να εξυμνήση τα μεγαλεία του Θεού. Και από τότε έπαψε να επαναλαμβάνεται το παράδοξο αυτό θαύμα. Η Σοφία λυπήθηκε βαθιά. Στερήθηκε μια τόσο μεγάλη δωρεά. Απέδωσε την αιτία στην αναξιότητά της, την αυτοπροβολή της. Και από τότε ζητούσε με πόνο ψυχής ολοκάρδια το έλεος του Θεού. Και για να τιμωρήση τον εαυτό της για το λάθος της αυτό, αύξησε τους ασκητικούς αγώνες «τόσον ώστε εξηράνθη το σώμα της εις άκρον και ούτε να αναπνεύση εδύνατο».
Και συνέχισε η οσία την βιοτή της μέσα στον κόσμο αγωνιζομένη σκληρά για την αγάπη του Χριςτού. Έζησε συνολικά 53 χρόνια. Και πριν εκδημήση προς τον Κύριο εκάρη Μοναχή.
Ο ιερός υμνογράφος την εγκωμιάζει με ολίγους στίχους: «Ουκ εμποδών σοι κόσμος ώφθη, Σοφία, προς την τελειότητα αρετής φθάσαι». Δηλαδή ο κόσμος πού σου φανερώθηκε με τόσες δυσκολίες, Σοφία, δεν σε εμπόδισε να φθάσης σε τελειότητα αρετής.
Η οσία Σοφία της Αίνου με τα ολίγα στοιχεία της ζωής της πολλά και μεγάλα διδάγματα μάς άφησε. Γίνεται υπόδειγμα για τις μητέρες της σημερινής εποχής.Τις καλεί να καλλιτεκνούν χωρίς να παραμελούν τον προσωπικό τους αγιασμό. Όλα συνδυάζονται σε όσους θέλουν να αγαπούν βαθιά τον Θεό. Τις μαθαίνει ακόμη να σηκώνουν τον σταυρό των θλίψεων, πού επιτρέπει ο Θεός, με χαρά και υπομονή.
Και τέλος διδάσκει όλους πώς η ασκητική ζωή μπορεί να εφαρμοσθή μέσα στον κόσμο. Όταν μάλιστα είναι συνδυασμένη με την ανιδιοτελή ελεημοσύνη, ο Θεός επιτελεί παράδοξα θαύματα. Αρκεί να ζούμε «εν κρυπτώ».
Με τις ευχές της οσίας μητρός ημών Σοφίας ας συνεχίζουμε τον πνευματικό μας αγώνα με περισσότερη ακρίβεια. Τώρα μάλιστα το καλοκαίρι προσεκτικώτερα.
Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» – Αριθ. 1910 (28 Μαΐου 2006)
Δείτε όμως και για τον π. Γερβάσιο Ραπτόπουλο, τον π. Θεμιστοκλήτης Σιέρα Λεόνε, την ενότητά μας Παπάδες που "ΛΕΝΕ"και το έργο αγάπης της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στον Τρίτο Κόσμο.
Επίσης:
↧
↧

Λιβάνι από μια γυναίκα με μεγάλη ανάγκη...

June 5, 2015, 12:11 am
↧

Έτσι πεθαίνουν (δηλαδή, έτσι αρχίζουν να ζουν...) οι αληθινοί άνθρωποι!!!

June 5, 2015, 12:36 am
$
0
0

8 λέξεις...


 
Αμφοτεροδέξιος
 
Δεν θα σας πω το όνομά του...
Είναι σήμερα πάνω από 80.
Πολυγραφότατος,
γεμάτος αγιοπνευματικές εμπειρίες,
τις οποίες με αξιοθαύμαστη επιτυχία μεταλαμπάδευσε,
(κυρίως με το παράδειγμά του
& ύστερα με τα γραφόμενά του...)
στους 2 του γιους.

Σήμερα, δηλαδή για την ακρίβεια
τα τελευταία 2μιση χρόνια,
ζει τις τελευταίες του στιγμές
σε αυτήν εδώ την "γειτονιά",
χτυπημένος από αυτό που,
κατά τους νεότερους Αγίους Πατέρες μας,
έχει γεμίσει τον Παράδεισο ("Ν": εννοεί τον καρκίνο)...
Μέχρι, να του έλθει άνωθεν
"η τελευταία ειδοποίηση της αναχωρήσεως"...


 
Όταν ο γιος του, ο Μ. ,
μπαίνει στο δωμάτιο για να τον δει,
εκείνος του ζητάει "το σύνθημα",
δείχνοντάς του
& με τα 2 κάτισχνα πια χεράκια του
4 & άλλα 4 δάκτυλα...
2 φράσεις από 4 λέξεις η καθεμιά.
Όλο το καταστάλαγμα των 8 & πλέον 10ετιών,
που βρίσκεται πάνω σε αυτό "το χωράφι"...

"Εμοί το ζην Χριστός..."
"Και το αποθανείν κέρδος..." 

("Ν": φράσεις του αποστόλου Παύλου, προς Φιλιππησίους 1, 21, για τις οποίες δες εδώ)

Χρειάζεται κανείς μας κάτι παραπάνω
απ΄αυτές τις συγκλονιστικές 8 λεξούλες;
(Τόσο ισχυρές & "συμπυκνωμένες",
που θα μπορούσαν να "αλλάξουν"ζωές...
Δεν τα κατάφερα να τις "κρατήσω"
μόνο για μένα...Τέτοιες λέξεις
& τέτοιες στάσεις ζωής είναι
για να γίνονται "σλόγκαν"
& όχι για να κρύβονται!!!)

ΥΓ:
Αφιερωμένο στον M.M
& στον έτερο M.M
που αυτόν τον καιρό
"καταγράφει"
& "αποκρυπτογραφεί"
τα βαριά χνάρια του πατέρα του.-

Βράδυ αργά, 29ης Μάη 2015.-

Επιδόρπιο:

"Η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή"(άγιος Πορφύριος)
Το Βραβείο της Θείας μου
Μια λυτρωτική εμπειρία από την ασθένεια του καρκίνου 
Όταν ο Άγγελος έκλαψε… (ένας Άγγελος που βλαστημούσε, γιατί πονούσε)
Δυο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα
Το κελί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε;
 

Παρακαλώ, κάντε μια βόλτα στις ενότητές μας Πόνος και Φωςκαι Άγιοι της διπλανής πόρτας.Και στο post μας Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;. Ο Χριστός μαζί σας.
↧

Rétttrúnaðarkirkjan - The Orthodox Church in Iceland

June 5, 2015, 1:47 pm
$
0
0


A video of John Tavener's 'Prayer of the Heart' which he wrote especially for Bjork. It is a stunning setting of the 'Jesus Prayer' - "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me" (from here).

Ανάρτηση, στα ισλανδικά, για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ισλανδία και για την Ορθοδοξία γενικώς. Αν έχετε φίλους Ισλανδούς, σας παρακαλούμε να τη μοιραστείτε μαζί τους... Ίσως είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να τους κάνετε.
Δείτε επίσης τα αντίστοιχα αφιερώματά μας Den Ortodoxa Kyrkan i Sverige (Σουηδία), Den ortodokse Kirke i Norge (1)& (2) (Νορβηγία), Suomen ortodoksinen kirkko(Φινλανδία), Den Ortodokse Kirke i Danmark (Δανία).Επίσης, αν θέλετε, τις ενότητές Ορθοδοξία στη Σκανδιναβία, Κεντρική Ευρώπη&, καθώς και το αγγλόφωνο 2ο μέρος του παρόντος.
 
Rétttrúnaðarkirkjan
 
is.wikipedia.org

Rétttrúnaðarkirkjan, einnig verið kölluð Austurkirkjan, er kristið samfélag sem telur sig vera runnið beint frá fyrsta kristna söfnuðinum, sem stofnaður var af Jesú og postulunum, og hafa varðveitt órofið samband milli embættismanna kirkjunnar og postulanna gegnum postullegu erfðakenninguna. Hún telur sig einnig hafa best varðveitt siði og hefðir fyrsta safnaðarins og fylgja nánast þeim kennisetningum sem samþykktar voru á fyrstu sjö kirkjuþingunum sem haldin voru á tímanum frá 4. til 8. aldar. Rétttrúnaðarkirkjan er ekki miðstýrð eins og sú kaþólska, heldur eru kirkjudeildirnar sjálfstæðar þjóðkirkjur. Yfir hverri kirkjudeild er patríarki og nýtur patríarkinn í Konstantínópel af hefð meiri virðingar en hinir en er þó einungis álitinn vera „fremstur meðal jafningja“. Á flestum málum er kirkjan kölluð orþodox, en það er orð sem kemur úr grísku orðunum ορθός„rétt“ og δόξα„trú“, það er að segja „hin rétta kenning“.

 Kristur hinn almáttugi, Kristos Pantokrator. Íkon frá Klaustri heilagrar Katarínu á Sínaí-skaga, frá 6. eða 7. öld

Saga
 
Kristni náði fyrst fótfestu í austurhluta rómaveldisþar sem gríska var aðal samskiptatungumálið. Páll postuli og postularnir tólf ferðuðust víða um Rómaveldi og stofnuðu söfnuði. Þeir fyrstu í Antiokkíu, Alexandríu og Jerúsalem og fljótlega einnig í pólitísku aðalstöðunum Róm og Konstantínópel. Með stofnun þessara safnaða skapaðist hinn postullegi arfur en þessi hugmynd hefur skipt meginmáli í sjálfsímynd kirkjunnar sem verndara hinar réttu trúar. Ofsóknir gagnvart kristnum mönnum hættu árið 313 þegar Konstantín mikli veitti þeim trúarfrelsi. Konstantín flutti höfuðborg Rómaveldis frá Róm til Konstantínópel 330. Frá stjórnartíma Theodosiusar I (379 – 395) fóru keisarar Austrómverska ríkisins í vaxandi mæli að ráðskast með málefni kirkjunnar þó þeir væru ekki formlegir yfirmenn.
Rétttrúnaðarkirkjan viðurkennir einungis þessi sjö kirkjuþing:
  1. Fyrsta kirkjuþingið sem kallað var saman af Konstantín keisara í Níkeu í Litlu-Asíuárið 325. Þar var kenningu Aríusar um að Jesús væri aðeins sköpuð vera, æðst slíkra og að Kristur væri önnur himnesk vera ótengd Jesú hafnað. Var þar Jesús Kristur viðurkenndur sonur Guðs, jafn Guði föður að eðli til og ætti að tilbiðja hann sem slíkan.
  2. Annað kirkjuþingið sem var haldið í Konstantínópel árið 381 sem staðfesti Níkeujátninguna. Aðalmál þingsins var að skilgreina Heilagan anda sem jafnan hinum tveimur í Heilagri þrenningu sem hafði verið umdeilt.
  3. Þriðja kirkjuþingið í Efesosárið 431 samþykkti að María mey væri „móðir Guðs“ (sem á grísku er nefnt Theotokos), andstætt kenningum Nestoriusar.
  4. Fjórða kirkjuþingið sem haldið var í Kalkedon árið 451 sem ályktaði að eðli Jesú væri samtímis guð og maður án þess að það blandaðist saman andstætt kenningum eineðlissinna (mónófýsíta).
  5. Fimmta kirkjuþingið í Konstantínópel árið 553 staðfesti og skilgreindi nánar Kalkadon-þingsins um tvíeðli Jesú og afneitaði kenningum Origenesar um líf sálarinnar fyrir fæðingu.
  6. Sjötta kirkjuþingið sem haldið var í Konstantínópel árið 681 lýsti því yfir að Kristur hefði tvo vilja tengda tvíeðli hans, andstætt kenningum eineðlissinna (mónófýsíta).
  7. Sjöunda kirkjuþingið árið 787 sem þekktara er sem Annað Níkeu-þingið. Þar var samþykkt að það væri rétt sýna trúarlegum myndum (íkonum) virðingu en bannaði samtímis gerð þrívídda mynda og dýrkun mynd.
Klofningur Rómaríkis í Austrómverska og Vestrómverska ríkiðá 5. öld leiddi meðal annars af sér að kirkjan skiptist í austur og vesturhluta. Biskupinn í Róm hafði aukið völd sín smám saman og varð embætti hans að því sem kallað er páfaveldi. Páfinn krafðist þess að allar kristnar kirkjur viðurkenndu embætti hans sem leiðtoga og yfirmann kristni. Austurkirkjurnar neituðu að sætta sig við það og ákærðu latnesku kirkjuna um rangtúlkanir á ýmsum trúaratriðum. Klofningurinn varð algjör árið 1054þegar sendimaður páfa skildi eftir bannlýsingu á patríarkanum í Konstantínópelá altarinu í Hagia Sofia kirkjunni. Enn verra verð sambandið þegar krossfarar í fjórðu krossförinni árið 1204 rændu og rupluðu Konstantínópel. Allt frá þeim tíma hafa kaþólska kirkjan og rétttrúnaðarkirkjan verið aðskildar þó samtöl og samskipti milli þeirra hafi verið tekin upp á nýtt á síðustu áratugum.
Árið 1453 féll Kostantínópel, síðasta vígi Býsansríkisins, í hendur Ottómana. Þegar þetta gerðist hafði stærsti hluti þess svæðis í Asíu og Norður-Afríku sem áður hafði fylgt rétttrúnaðarkirkjunni snúist að mestu til íslam, meðal annars Egyptaland. Kristnar kirkjudeildir héldust þó við sem minnihlutahópar og hafa gert allt fram á vora daga í miðausturlöndum. Gríska rétttrúnaðarkirkjan undir stjórn partíarkans í Konstantínópel fékk sérstöðu í Ottómanska veldinu sem sérstakt millet (trúfélag).

Rétttrúnaðarkirkja í Ulan Ude, Rússlandi

Á 9. og 10. öld stundaði rétttrúnaðarkirkjan mikið trúboð í Austur-Evrópu og hafði mikinn framgang. Andstætt kaþólsku kirkjunni notuðu trúboðarnir og hinir nýju söfnuðir tungumál innfæddra við helgigerðir og þýddu fljótlega helgiritin. Kirkjurnar urðu sjálfstæðar einingar, nánast þjóðkirkjur þó tunga og ekki ríkismörk settu mörkin.
Fyrir Októberbyltinguna hafði rétttrúnaðarkirkjan sérstöðu í rússneska keisaradæminu. Hún var hluti af ríkisvaldinu með sérstakt ráðuneyti sem kallað var Heilaga synódan sem heyrði beint undir keisarann sjálfan. Í upphafi sovéttímans var kirkjan hins vegar ofsótt og Stalín lét meðal annars byggja um margar kirkjur sem gripahús og geymslur. Eftir því sem tíminn leið fékk kirkjan meira svigrúm þó svo að stjórnvöld litu hana hornauga og sérlega allt samband við kristna erlendis.
Eftir fall kommúnistastjórnannaí Austur-Evrópu og sérlega í Rússlandi hefur rétttrúnaðarkirkjan endurfengið mikið af fornri stöðu í þjóðfélaginu. Rússneska kirkjan er stærsta kirkjudeild rétttrúnaðarkirkjunnar.

Trú

Rómversk-kaþólska kirkjan og rétttrúnaðarkirkjan álíta sig vera, hver um sig, hin „eina, heilaga, almenna og postullega kirkja“ sem nefnd er í Níkeujátningunni,[1]það er alþjóðakirkjan („hin almenna kirkja“ heitir á grísku kaþolikē ekklēsia). Deilumál milli þessara kirkjudeilda hafa verið fjölmörg, meðal annars hvort altarisbrauðið eigi að vera gerjað (rétttrúnaðarkirkjan) eða ógerjað (kaþólska kirkjan og mótmælendakirkjurnar) og eins hvort Heilagur andi gangi einungis út frá Föðurnum (rétttrúnaðarkirkjan) eða bæði Föðurnum og Syninum (kaþólska kirkjan). Rétttrúnaðarkirkjan leyfir giftum mönnum að vera prestar en það bannar kaþólska kirkjan.
Rétttrúnaðarkirkjan álýtur sig varðveita sömu trú og fyrsta kristna kirkjan og leggur þess vegna mikla áherslu á að viðhalda helgihaldi óbreyttu. Á sama hátt og kaþólska kirkjan leggur rétttrúnaðarkirkjan mikla áherslu á helgi og rétt postullegu erfðakenningarinnar.
Það er einungis hægt að skilja Biblíuna, sem er þungamiðja í trúarkenningunni, í samhengi við Hina heilögu hefð. Rétttrúnaðarkirkjan álítur, andstætt mótmælendakirkjunum, að lestur og íhugun á Biblíunni einni og sér á parti, hið svo nefnda sola scriptura, taki hana úr samhengi við þann heim sem hún skapaðist í og geri hana óskiljanlega. Það er því einungis hægt að skilja ritninguna á réttan hátt innan rétttrúnaðarkirkjunnar.[2]Þar sem aðrir hafa fundið mótsagnir í frásögum Biblíunnar álítur rétttrúnaðarkirkjan að báðar frásagnir séu jafn sannar og séu jafn mikilvægar. „Mótsagnirnar“ eru heilög dulúð sem menn geta ekki skilið.
Altarisganga er einn mikilvægasti þátturinn í trúarlífinu og ganga flestir til altaris ekki sjaldnar en einu sinni í mánuði. Þegar sá sem gengur til altaris bergir brauðið og víninu við altarisgöngu verður brauðið bókstaflega að holdi og vínið að blóði Krists gegnum Heilagan anda. Rétttrúnaðarkirkjan hefur aldrei gert tilraun til að útsýra nánar hverning þetta gerist.[3]
Ætíð er fastað fyrir altarisgöngu en það er misjafnt hversu löng fastan er eða allt frá nokkrum klukkustundum (í grísku rétttrúnaðarkirkjunni) upp í tvo daga, það er frá og með föstudegi til sunnudags (í rússnesku rétttrúnaðarkirkjunni). Börn, hafandi konur og sjúklingar eru undanþegnir föstu. Fasta þýðir hér að þeir sem fast borða hvorki kjöt né mjólkurafurðir meðan á föstu stendur. Kirkjan hafur gefið út ákveðnar reglur um föstu en það er val einstaklingsins hvort hann fastar eða ekki.
Á sama hátt og kaþólikkar, en andstætt mótmælendum, álíta rétttrúarsinnar að dýrlingar, píslarvættir og sérlega guðrækið fólk, geti verið milligöngumenn milli Guðs og manna.

Íkonar

Guðsmóðirin frá Vladimir, Theotokos frá Vladimir eða Vladimirskaya er einn af virtustu íkonunum frá 1131

Íkonar eru helgimyndir, oftast málaðar á tréplötur. Á þeim eru myndir af Jesú, Maríu mey, postulunum og dýrlingum eða sögur úr Biblíunni. Algengastir eru íkonar sem sýna Maríu Guðsmóður. Gerð íkona eru háð ströngum myndbyggingarlegum reglum og hafa aldrei verið ætlað að vera raunsæisverk. Hver íkoni er meira og minna nákvæm eftirmynd þekktrar fyrirmyndar. Þessi hefð helgast af því myndirnar eru taldar búa yfir kynngi og kraftaverkamætti. Íkonar eru mikilvægur þáttur í öllum guðshúsum réttrúarkirkna en þeir eru einnig algengir á heimilum. Mörg kraftaverk eru rakin til áhrifamáttar íkona og sumir þeirra hafa orðið víðfrægir.
Heitið íkon kemur af gríska nafnorðinu εἰκών „eikon“ sem þýðir mynd og sagnorðinu „eikenai“, að líkjast. Íkon er ekki mynd „af“ einhverju heldur er raunveruleiki, andlegur gluggi. Sá sem horfir á það er talinn vera viðstaddur atburðina. Íkoninn á því rétt á sömu virðingu og er heiðraður á sama hátt og persónurnar sem eru á honum.[4]

Krossinn



Venjulegasta krossgerð rétttrúnaðarkirkjunnar

Rétttrúnaðarkirkjan notar margar gerðir af krossum, ein sú algengasta er þriggja þversláakrossinn sem sjá má á mynd hér til hliðar. Efsta þversláin táknar merki það sem Pontíus Pilatus lét negla fyrir ofan höfuð Jesú en í stað latnesku skammstöfunarinnar INRI (Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum, það er „Jesus frá Nasaret, Konungur gyðinga“) þá er notuð grískaINBI eða slavneska samsvörunin ІНЦІ. Neðsta þversláin, sem ekki finnst á svo kölluðum latnesku krossum, hallar ætíð. Sögulegar og biblíulegar heimildir eru fyrir því að slík þverslá hafi verið notuð við krossfestingar í Rómarveldi til að taka þunga af handleggjunum og þar með lengja dauðastríðið. Ástæðan fyrir því að krossgerðin sýnir alltaf að sláin hallar er annars vegar til að sýna píningu Jesú og hins vegar táknrænt að þjófurinn á hægri hönd Jesú kaus réttu leiðina og sá á vinstri hönd gerði það ekki.

Skipulag

Rétttrúnaðarkirkjan er skipulögð að mestu sem þjóðkirkjur. Patríarkinn í Konstatntínópel er viðurkenndur sem fremstur meðal jafningja og hefur úrskurðarvald í ýmsum málum. Yfir hverri þjóðkirkju er patríark, erkibiskup eða metrópólít.
Prestar í rétttrúnaðarkirkjunni geta verið giftir hins vegar verða munkar að stunda skírlífi. Einungis munkar geta orðið biskupar og patríarkar.

Rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi

Tveir söfnuðir á Íslandi tilheyra rétttrúnaðarkirkjunni, Söfnuður heilags Nikulásar úr Moskvupatríarkatinu í Reykjavík ( Rússneska Rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi )með 144 safnaðarmeðlimum og Fæðing Heilagrar Guðsmóður (serbneska rétttrúnaðarkirkjan) með 163 safnaðarmeðlimum.

Heimildir

  • Níkeujátninginá vef Þjóðkirkjunnar.

  • Ware, Timothy. The Orthodox Church. (Penguin Books, 1997): Blaðsíður 199-200.

  • Ware, Timothy. The Orthodox Church. (Penguin Books, 1997): Blaðsíður 283-285.

    1. Ólafur H. Torfason. Íkon - og býsanska arfleifðin að fornu og nýju, á Íslandi og annars staðar. (Reykjavík, 1998).

    Allmennar heimildir
    • Harakas, Stanley H. The Orthodox Church; 455 Questions and Answers. (Light and Life Publishing Company, 1988). ISBN 0-937032-56-5
    • Jaroslav, Pelikan. The Spirit of Eastern Christendom (University of Chicago Press, 1974). ISBN 0-226-65373-0
    • Oeldemann, Johannes. Die Kirchen des christlichen Ostens (2006). ISBN 3-7867-8577-5
    • Ware, Timothy. The Orthodox Church (Penguin Books, 1997). ISBN 0-14-014656-3
    Tenglar
     
    Find an Orthodox church/parish in Iceland. Finna Rétttrúnaðar Christian samfélag á Íslandi. Uppgötvaðu forna kristna trú á Íslandi. Rétttrúnaðar Christian kirkjusóknum á Íslandi.
     
    Find an Orthodox Christian parish in Iceland. Discover ancient christian faith in Iceland, Orthodox christian parishes in Iceland.
    Finna Rétttrúnaðar Christian samfélag á Íslandi. Uppgötvaðu forna kristna trú á Íslandi. Rétttrúnaðar Christian kirkjusóknum á Íslandi. Fagna Rétttrúnaðar kristnu páska (12 apríl 2015) ásamt Rétttrúnaðar kristnir Íslands.



    ORTHODOX ICELAND
    Öldugata 44, 101 Reykjavik, Iceland
    ph: +354-6991212
    e-mail: info@orthodox.is
    www.orthodox.is
    www.facebook.com/orthodox.is

    Βρείτε μια ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα στην Ισλανδία. Ανακαλύψτε την αρχαία χριστιανική πίστη στην Ισλανδία, Ορθόδοξες χριστιανικές ενορίες στην Ισλανδία.
    Найдите церковь православную в Исландии.Откройте для себя древнюю христианскую веру в Исландии. православных церквей в Исландии.
    Финд ан цркву православна хришћанска на Исланду. Откријте древну хришћанску веру у Исланду. Православна црква у Исланду.
    Găsiți o biserică creștin ortodox din Islanda. Descoperiți credința creștină antică în Islanda. Creștin ortodox biserici din Islanda.
    Русская Православная Церковь в Исландии * Rússneska Rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi * Russian Orthodox Church in Iceland
    Приходской совет и регистрация в приход
    В субботу, 20 декабря 2014 года в 19.00 в помещении библиотеки Культурно-духовного центра при Свято-Никольском приходе состоялось Приходское собрание, на котором был выбран новый состав Приходского совета под председательством настоятеля прихода священника Тимофея Золотуского:
    Маргарита Фахрутдинова
    Анна Кузьмина
    Роман Захарий
    Любовь Ривина
    Станислав Огурцов,
    Владимир Антонов
    Елена Труфан
    Сергей Филиппов.
    Приходской совет Свято-Николаевского православного прихода, обращается ко всем, кто проживает в Исландии и считает себя православным, независимо от национальности или страны, из которой вы родом.
    Даже если вы приходите в православный храм только по праздникам, большинство из нас родом из православных семей. Сейчас мы можем вспомнить о наших корнях, о нашей общей духовности и зарегистрироваться в Национальном Регистре Исландии как православные, выразив таким образом свою принадлежность к православной христианской традиции. Так мы поддержим нашу общину в стране, где мы живем и уже скорое начало строительства нашего храма. Пропорционально количеству взрослых членов общины также начисляется государственная дотация религиозным организациям, а ведь русскоговорящих в Исландии горазда больше, чем 590 человек, зарегистрированных в приходе на декабрь 2014г.

    Если вы тоже захотите зарегистрироваться, необходимо зайти по ссылке на страницу Национального Регистра http://www.skra.is/Eydublodи заполнить форму A-280-trufelag-lifsskodunarfelag.pdf
    Если будут вопросы или трудности с заполнением анкеты в он-лайн – приходите, пишите на или звоните!

    GSM: 6991212 отец Тимофей
    7775212 Анна, секретарь прихода
    на Facebook
    https://www.facebook.com/retttrunadarkirkja
    http://www.facebook.com/timur.zolotuskiy
    http://www.facebook.com/anna.v.kuzmina
    http://www.orthodox.is/p/blog-page_4.html
    Српска Православна Црква на Исланду – Serbian Orthodox Parish in Iceland.
    Postovani vernici SPC na Islandu

    Zelimo blagovremeno da vas obavestimo o dolasku svestenika za Vaskrs koji je ove godine 12. aprila. I za Vaskrsnje praznike ce svetu liturgiju sluziti svestenik Radomir Acimovic iz Londona, koji ce boraviti na Islandu od petka navece 10. aprila do ponedeljka 13. aprila 2015g.

    Vaskrsnja liturgija sluzice se u nedelju 12. aprila u Friðrikskapeli sa pocetkom u 10:00 casova.

    I ove godine farbace se jaja i bice odrzano takmicenje u tucanju vaskrsnjih jaja. Ukoliko neko zeli razgovor sa svestenikom, da ga ugosti, da osvesta stan ili vodicu molimo da se javi clanovima odbora Milanu Simicu na tel. 777-5629 ili Slobodanu Racunici na tel. 864-0556.

    S verom u Boga i postovanjem
    Dana 24.01.2015
    COUO SPC na Islandu

    http://spc.is/

    Biserica Ortodoxa Romana din Islanda – Romanian Orthodox Community in Iceland
    Preot Timofey Zolotuskiy
    GSM: +354-6991212
    Öldugötu 44, 101 Reykjavík
    http://www.orthodox.is
    info@orthodox.is

    Preot Marcel Oprisan
    GSM: +44 – 7817762075 marceloprisan@yahoo.com
    bisericii “Intampinarea Domnului” din Glasgow
    http://www.rocscotland.org/contact/
    http://romanianorthodoxiceland.blogspot.gr/
    Við bjóðum öllum íbúum landsins til að fagna Dymbilvika (Holy Fimmtudagur, 9 apríl, Holy föstudagur 10 apríl, Holy laugardagur og páska 11 og 12 apríl) og Rétttrúnaðar kristinn Páskar Orthodox kirkja Íslands.     
     
    ORTHODOX EUROPE - ICELAND
     
    Orthodox England
     
    It is a little-known fact that Iceland is the only country in the world to have been uninhabited until its discovery and settlement by Orthodox Christian monks. For the first inhabitants of Iceland were Irish hermits at some time in the late eighth century. How did this happen? 

    Orthodox Christianity was first brought to Ireland from the monasteries of south Wales. Welsh monasticism had in turn come from Gaul, brought from Egypt and Palestine, where it had developed from the example of St John the Baptist and the Gospel. However, Irish monasticism was unique, for it was based not only on withdrawal from the world, but also on penitential exile.
    This brought Irish monks to travel all over the known, and unknown, world. It brought them to live on isolated rocks off the Irish coast or make long voyages to the lonely islands of the North Atlantic, sailing in simple boats, made of skins stretched over a wooden framework, the so-called curach or coracle. The most famous example of this is, of course, St Brendan, called ‘the Voyager’. In primitive but seaworthy craft they voyaged to the Hebrides and Orkneys, then sailed on to Shetland, the Faeroes and Iceland, and finally, perhaps, even further, to Greenland and Vinland (North America). The extent of their voyages can be seen from the occurrence of place-names in Pap on these Atlantic islands, and, in some instances, from the traces of their habitation in caves and cell-like houses.

    In Norse a hermit of this kind was called papi, in Irish pap, pupa (cf. pobba), from the Greek papas, meaning ‘father’. From the Hebrides in the south, to Iceland in the north, there is a whole series of place-names which has this word as an element. Very often such names refer to smaller islands, inaccessible places away from regular routes: Pabbey in the Outer Hebrides, Papa Vestray, one of the remotest and loneliest of the Orkneys, Papa Stour in Shetland and Papey off Alftafjordr, on the east coast of Iceland, an island with precipitous cliffs where landing is difficult. This last was just the sort of place to which the Irish hermits were drawn. Other names in Iceland also bear witness to their isolated dwellings, usually in caves or rock-clefts.
    References are made to these anchorites in the Icelandic chronicles, the Islendingabok and the Landnamabok. Here it is recorded that when Norsemen first landed in Iceland, they found Christians, ‘whom the Norsemen call papar, but they went away because they would not stay here and share with heathen men’. It goes on to say that they ‘left behind them Irish books, bells and croziers; from this one could understand that they were Irish’. 

    However, the earliest reference to them comes from about the year 825, when the Irish monk Dicuil, then living in France, wrote a book called De mensura orbis terrae. Here, speaking of the islands north of Scotland and the location of Thule, he refers to Irish monks in Iceland. Thirty years before, in c. 795, when Dicuil was probably still in Ireland, monks had given him an account of their experiences in the far North. Hermits told him of an island in the North Atlantic. They told him that they had been on the island from late January to late July and that the summer nights there were remarkably light; the sun went down but only as if it were hiding behind a hill. It did not get dark, and one could see to work just as well as if it were bright daylight. One may imagine, he continued, that if one went up onto the highest mountain, one would perhaps see that the sun never disappeared at this time. They related further, he says, that there was open sea around the country but that north of the island, a day’s sail away, they had met the frozen sea. This is the earliest account of Iceland and it confirms what later Icelandic literary sources tell us about Irish anchorites there. 

    We also find other early traces of Christianity in Iceland. A number of the first Norse colonists came from Norse areas in Ireland and the Hebrides and some of them had been instructed in the Christian faith of the Celtic population among whom they had lived. One of them was Helgi the Lean, the forefather of all the most distinguished families in and around Eyjafjordr, who called his farmstead Christian - Eyjafjordr Kristnes. 

    Another is a man called Orlygr Hrappsson. According to the account in the Landnamabok, he was a Norwegian who had been brought up by an Irish bishop in the Hebrides. When he decided to go to Iceland, the bishop gave him consecrated earth, an iron bell, a service-book and other things, and described to him the place where he should build both his farm and a church dedicated to St Columba. Orlygr was blown off course and first made land in the Vestfirbir. From there he sailed south and on Kjalarnes, below Mount Esja, he found the place he was seeking. There he built his home and a church dedicated to St Columba in accordance with his instructions. The text says that Orlygr and his kinsmen put their faith in St Columba, and a later tradition added that the treasures from his first church, the bell and the book, were still in existence in the thirteenth century.

    Yet another settler of the heathen age, Asolfr Alskik, appears to have attempted to introduce Irish Christianity into Iceland. The account of him in the Landnamabok is unfortunately not entirely clear. It seems that on account of his faith, the heathen shunned him and drove him from one place to another in the south of the country. He seems to have been a quiet, peace-loving man, one who would rather give way than fight. Finally, he settled on Akranes and ended his days there as a hermit, taken care of by a friend who was also a Christian. 

    More details concerning these first Christians in Iceland and others like them could be given from literary sources. In conclusion it can be said that these hermits must have been influential in some areas, especially in the south and just north of Reykjavik. However, their Faith was not sufficient to make headway against organized pagan cults and the social order associated with them. It was to be only in 999 (traditionally, though incorrectly, 1000), under pressure from King Olaf Tryggvason in Norway, that Christianity was officially accepted in Iceland. King Olaf, brought up in Russia, baptised in the Isles of Scilly off the Cornish coast and confirmed at Andover in southern England in 994 or 995 by the future St Alphege, insisted that all his people become Christian. Thus, in June 999, ‘one hundred and thirty years after the slaying of Edmund’, the Althing or Icelandic popular assembly, met and officially accepted the demands of the Norse King. 

    It is then the glory of Iceland that it is the only country in the world whose first inhabitants were Orthodox Christian monks. However, it is also the tragedy of Iceland that it only officially came to the Orthodox Faith at the beginning of the Second Millennium, just as that Faith was changing course and so drying up in Western Europe. However, today, at the beginning of the Third Millennium, a Russian Orthodox church is planned for Reykjavik. It remains to be seen whether Icelanders will be able to see into Russian emigrant Orthodoxy and find there the same spirit which enthused the first settlers of Iceland, the Irish monks of the First Millennium. The spirit of St Columba and St Seraphim are indeed one. If Icelanders do come to this understanding, then they will find their Orthodox roots and thus spiritual renewal.

    Holy Columba and Seraphim, pray to God for the Icelandic Folk!
     
    ↧
    Search

    Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου

    June 6, 2015, 2:40 am
    $
    0
    0
     
    Το βιβλίο "Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου"του Αρχιμανδρίτη Γεωργίου [Καψάνη] († Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου 2014), Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους, τυπώθηκε τον Μάιο του 2005 από τις γραφικές τέχνες - εκδόσεις "Μυγδόνια"ως έκδοση της Ιεράς μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους - Άθω.
    Από Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ

    Πρόλογος
    Η θέωσις, ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου
    Η ενανθρώπησις του Θεού αιτία της θεώσεως του ανθρώπου
    Η συμβολή της Θεοτόκου στην θέωσι του ανθρώπου
    Η Εκκλησία, ο χώρος της θεώσεως του ανθρώπου
    Η θέωσις δυνατή διά των ακτίστων ενεργειών του Θεού
    Προϋποθέσεις για την θέωσι
    α) Η ταπείνωσις
    β) Η άσκησις
    γ) Τα άγια Μυστήρια και η προσευχή
    Εμπειρίες της θεώσεως
    Αποτυχία πολλών ανθρώπων να φθάσουν στην θέωσι
    α) Η προσήλωσις στις βιοτικές μέριμνες
    β) Ο ηθικισμός
    γ) Ο ανθρωποκεντρικός ουμανισμός
    Συνέπειες της αγωγής της θεώσεως
    Συνέπειες της αγωγής που δεν οδηγεί στην θέωσι


    Πρόλογος


    Είναι πολύ τολμηρό να ομιλεί κάποιος για την θέωση, όταν δεν την έχει γευθεί. Τολμήσαμε όμως τα υπέρ δύναμιν θαρρούντες εις τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
    Για να μη κρύψουμε από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς αδελφούς μας τον ύψιστο και τελικό σκοπό της ζωής μας, για τον οποίο πλασθήκαμε.
    Για να γίνει σαφές ότι η μόνη ορθόδοξος ποιμαντική είναι η ποιμαντική της θεώσεως και όχι της κατά τα δυτικά πρότυπα ηθικής τελειοποιήσεως του ανθρώπου χωρίς την χάρη του Θεού.
    Για να ποθήσουμε όλοι τα κρείττονα και έτσι να αγωνισθούμε για τα υψηλά και μόνα δυνάμενα να αναπαύσουν κατά βάθος την δίψα της ψυχής για το Απόλυτο, τον Τριαδικό Θεό.
    Για να πλημμυρίσουμε από ευγνωμοσύνη προς τον Πλάστη και Δημιουργό μας για το μεγάλο δώρο Του, την κατά Χάριν θέωση μας.
    Για να νοιώσουμε το αναντικατάστατο της Αγίας μας Εκκλησίας, ως της μόνης επί γής κοινωνίας θεώσεως.
    Για να φανεί το μεγαλείο και η αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως μας, που μόνη αυτή διδάσκει και παρέχει την θέωση στα μέλη της.
    Για να παρηγορηθούν οι ψυχές μας που όσο και αν έχουν δηλητηριαστεί και σκοτισθεί από την αμαρτία, λαχταρούν το φως του προσώπου του Χριστού.
    Ελεήμων Κύριε, ευδόκησε, εν τη άπειρο αγάπη Σου, να μας αξιώσεις να εισέλθουμε στην οδό της θεώσεως, πριν να απέλθουμε από τον παρόντα πρόσκαιρο κόσμο.
    Ελεήμων Κύριε, οδήγησε στην αναζήτηση της θεώσεως του Ορθόδοξους αδελφούς μας, που δεν χαίρονται γιατί αγνοούν το μεγαλείο της κλήσεως των ως "κεκελευσμένων θεών".
    Ελεήμων Κύριε, οδήγησε και τα βήματα των ετεροδόξων Χριστιανών στην επίγνωση της Αλήθειας Σου, για να μην μείνουν έξω του Νυμφώνος Σου, στερημένοι της Χάριτος της θεώσεως.
    Ελεήμων Κύριε, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου! Αμήν.

    Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος.

    Σημείωσις: Το κείμενο αυτό αποτελεί επεξεργασία ομιλιών μου που κατά καιρούς εξεφωνήθησαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος κατόπιν προσκλήσεως υπό των οικείων Σεβασμιότατων Μητροπολιτών.
    Έτσι κατανοείται το ύφος του πονήματος που περιέχει απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα των ομιλιών.
    Σημειωτέον ότι το θέμα αυτό ανέπτυξα, όπου για πρώτη φορά ομιλούσα, θεωρώντας αυτό πρωταρχικό για την πνευματική ζωή.

    Η θέωσις, ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου
     
    Το θέμα του προορισμού της ζωής μας είναι πολύ σοβαρό, διότι αφορά το σπουδαιότερο ζήτημα για τον άνθρωπο: Για ποιο σκοπό ευρισκόμαστε πάνω στην γη. Αν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά στο θέμα αυτό, αν εύρη τον πραγματικό του προορισμό, τότε μπορεί να τοποθετηθεί σωστά και στα επί μέρους και καθημερινά ζητήματα της ζωής του, όπως είναι οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, οι σπουδές του, το επάγγελμα, ο γάμος, η απόκτησις και ανατροφή των παιδιών. Αν όμως δεν τοποθετηθεί σωστά σ'αυτό το βασικό θέμα, τότε θα αποτύχει και στους επί μέρους σκοπούς της ζωής. Διότι τι νόημα μπορούν να έχουν οι επί μέρους σκοποί, όταν στο σύνολο της η ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα;
    Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής δηλώνεται ο σκοπός της ζωής μας, όταν ο ιερός συγγραφεύς μας λέγει, ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο "κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν"Του. Διαπιστώνουμε έτσι την μεγάλη αγάπη που έχει ο εν Τριάδι Θεός για τον άνθρωπο. Δεν τον θέλει απλώς ένα ον με κάποια χαρίσματα, κάποια προσόντα, κάποια ανωτερότητα από την υπόλοιπη κτίση, αλλά τον θέλει θεό κατά Χάριν.
    Ο άνθρωπος φαίνεται εξωτερικά ότι είναι μια βιολογική απλώς ύπαρξη όπως τα άλλα έμβια όντα, τα ζώα. Είναι βέβαια ζώον, αλλά "ζώον... τη προς Θεόν νεύσει θεούμενον", όπως χαρακτηριστικά λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Λόγος εις τα Θεοφάνια, MPG 36, 324, 13). Είναι το μόνο ον που ξεχωρίζει απ'όλη την δημιουργία, το μόνο που μπορεί να γίνει θεός.
    Το "κατ'εικόνα"σημαίνει τα χαρίσματα που έδωσε ο Θεός μόνο στον άνθρωπο, ξεχωριστά απ'όλα τα πλάσματα Του, ώστε να αποτελεί εικόνα του Θεού. Αυτά τα χαρίσματα είναι : Ο λογικός νους, η συνείδηση, το αυτεξούσιο, δηλαδή η ελευθερία, η δημιουργικότητα, ο έρως και ο πόθος του απολύτου και του Θεού, η προσωπική αυτοσυνειδησία και ότι άλλο κάνει τον άνθρωπο να είναι υπεράνω όλης της λοιπής δημιουργίας των εμβίων όντων και τον κάνει να είναι άνθρωπος και προσωπικότης. Ότι δηλαδή κάνει τον άνθρωπο πρόσωπο αυτά είναι τα χαρίσματα του "κατ'εικόνα".
    Έχοντας το "κατ'εικόνα"καλείται ο άνθρωπος να αποκτήσει το "καθ'ομοίωσιν", δηλαδή την θέωση. Ο Δημιουργός, Θεός κατα φύσιν, καλεί τον άνθρωπο να γίνει θεός κατά Χάριν.
    Εδόθησαν λοιπόν από τον Θεό τα χαρίσματα του "κατ'εικόνα"στον άνθρωπο για να φθάσει πολύ υψηλά, να πετύχει με αυτά την ομοίωση του με το Θεό και Πλάστη του, να έχει μια όχι εξωτερική, ηθική σχέση μαζί Του, αλλά μια προσωπική ένωση με τον Δημιουργό του.
    Είναι ίσως πολύ τολμηρό ακόμη και να λέμε και να σκεπτόμαστε, ότι σκοπός της ζωής μας είναι θεοί κατα Χάριν. Όμως η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν μας το απέκρυψαν.
    Υπάρχει δυστυχώς άγνοια στους ανθρώπους εκτός της Εκκλησίας, αλλά και σε πολλούς μέσα στην Εκκλησία. Διότι νομίζουν ότι σκοπός της ζωής μας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, απλώς η ηθική βελτίωση μας, το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ενώ το Ευαγγέλιο, από την Παράδοση της Εκκλησίας και από τους αγίους Πατέρες, μας παραδίδεται ότι σκοπός της ζωής μας δεν είναι αυτό. Το να γίνει δηλαδή ο άνθρωπος μόνο καλύτερος απ'ότι είναι, ηθικώτερος, δικαιότερος, εγκρατέστερος, προσεκτικότερος. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν, αλλά δεν είναι ο μεγάλος σκοπός, ο τελικός σκοπός, για τον οποίο ο Πλάστης και Δημιουργός μας έπλασε τον άνθρωπο. Ποιος είναι αυτός ο σκοπός; Η θέωσις. Το να ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, όχι με ένα εξωτερικό ή συναισθηματικό τρόπο, αλλά οντολογικά, πραγματικά.
    Τόσο υψηλά τοποθετεί η ορθόδοξος ανθρωπολογία τον άνθρωπο. Αν συγκρίνουμε τις ανθρωπολογίες όλων των φιλοσοφικών, κοινωνικών, ψυχολογικών συστημάτων με την ορθόδοξη ανθρωπολογία, θα διαπιστώσουμε πολύ εύκολα πόσο πτωχές είναι, πόσο δεν ανταποκρίνονται στον μεγάλο πόθο του ανθρώπου για κάτι πολύ μεγάλο κι αληθινό στην ζωή του.
    Επειδή ο άνθρωπος είναι "κεκελευσμένος θεός", έχει δηλαδή πλασθεί για να γίνει θεός, αν δεν ευρίσκεται στην πορεία της θεώσεως, αισθάνεται ένα κενό μέσα του, ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Δεν χαίρεται, ακόμη κι όταν προσπαθεί να καλύψει το κενό με άλλες δραστηριότητες. Μπορεί να ναρκώνει τον εαυτό του, να κατασκευάζει ένα κόσμο φανταχτερό αλλά ταυτόχρονα πτωχό, μικρό, περιορισμένο, και να εγκλωβίζεται, να φυλακίζεται μέσα σ'αυτόν κι ο ίδιος. Μπορεί να οργανώνει έτσι την ζωή του, ώστε να μη μένει ποτέ σχεδόν ήσυχος, μόνος με τον εαυτό του. Μπορεί με τους θορύβους, την ένταση, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, την συνεχή πληροφόρηση για οτιδήποτε, να προσπαθεί σαν με ναρκωτικά να ξεχάσει, να μην σκέφτεται, να μην ανησυχεί, να μη θυμάται ότι δεν πορεύεται σωστά, ότι έχει ξεστρατίσει από τον σκοπό του.
    Τελικά όμως δεν αναπαύεται ο ταλαίπωρος σύγχρονος άνθρωπος, έως ότου εύρη αυτό το κάτι άλλο, το ανώτερο που υπάρχει πράγματι στην ζωή του, το αληθινά όμορφο και δημιουργικό.
    Μπορεί ο άνθρωπος να ενωθεί με τον Θεό; Μπορεί να κοινωνήσει μαζί Του; Μπορεί να γίνει θεός κατα Χάριν.

    Η ενανθρώπησις του Θεού αιτία της θεώσεως του ανθρώπου
     
    Λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο θεό. Δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να πετύχει την θέωση αν ο Θεός δεν είχε σαρκωθεί.
    Στους προ Χριστού χρόνους ανεφάνησαν πολλοί σοφοί και ενάρετοι άνθρωποι. Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φθάσει σε αρκετά υψηλά μέτρα φιλοσοφίας περί του αγαθού και περί του Θεού. Η φιλοσοφία τους μάλιστα περιείχε σπέρματα αληθείας, τον λεγόμενο "σπερματικό λόγο". Ήσαν άλλωστε πολύ θρησκευτικοί άνθρωποι, δεν ήσαν καθόλου άθεοι, όπως προσπαθούν να τους παρουσιάσουν μερικοί σύγχρονοι που δεν γνωρίζουν καλά τα πράγματα. Δεν γνώριζαν βεβαίως τον αληθινό Θεό, ήσαν ειδωλολάτρες, όμως ήσαν πολύ ευλαβείς, θεοφοβούμενοι. Γι'αυτό όσοι παιδαγωγοί, δάσκαλοι ή πολιτικοί και πολιτειακοί άρχοντες, ασυνεπείς προς τις μνήμες του γένους των Ελλήνων επιχειρούν να βγάλουν από την ψυχή του ευσεβούς λαού μας την πίστη του προς τον Θεό, χωρίς μάλιστα και την συγκατάθεση του, αυτοί αποτολμούν μίαν "ύβριν", με την αρχαία σημασία της λέξεως. Αποτολμούν ουσιαστικά τον αφελληνισμό του, αφού η Παράδοση των Ελλήνων, της αρχαίας μεταγενέστερης και νεωτέρας ιστορίας μας, είναι Παράδοσις ευλάβειας και σεβασμού προς τον Θεό, πάνω στην οποία βασίσθηκε και βασίζεται όλη η παγκόσμιος πολιτιστική προσφορά του ελληνισμού.
    Στην φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνωνδιακρίνεται μία νοσταλγία για τον άγνωστο Θεό, για την εμπειρία του Θεού. Ήσαν πιστοί, ευλαβείς, αλλά δεν είχαν την σωστή, ολοκληρωμένη γνώση του Θεού, έλειπε η κοινωνία του Θεού. Δεν ήταν δυνατή η θέωσις.

     
    Εικόνες αρχαίων φιλοσόφων στην ιστορική μονή Bachkovo της Βουλγαρίας (από εδώ)
     
    Στην Παλαιά Διαθήκη επίσης έχουμε δίκαιους και ενάρετους ανθρώπους. Όμως η πλήρης ένωση με τον Θεό, η θέωσις, γίνεται δυνατή, κατορθωτή, με την σάρκωση του Θεού Λόγου.
    Αυτός είναι και ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Θεού. Αν σκοπός της ζωής του ανθρώπου ήταν να γίνει απλώς ηθικά καλύτερος, δεν θα ήταν ανάγκη να έλθει στον κόσμο ο Χριστός, να γίνει όλη αυτή η ιστορία της θείας Οικονομίας, της σαρκώσεως του Θεού, ο σταυρός, ο θάνατος, η ανάστασις του Κυρίου, όλα όσα πιστεύουμε οι Χριστιανοί ότι έγιναν δια του Χριστού. Διότι και με τους Προφήτες, με τους φιλοσόφους, με τους δίκαιους ανθρώπους και διδασκάλους θα μπορούσε να διδαχθεί το ανθρώπινο γένος να γίνεται ηθικά καλύτερο.
    Γνωρίζουμε ότι ο Αδάμ και η Εύα παρασύρθηκαν από τον διάβολο και θέλησαν να γίνουν θεοί, όχι όμως συνεργαζόμενοι με τον Θεό, όχι με ταπείνωση, με υπακοή, με αγάπη, αλλά βασιζόμενοι στην δική τους δύναμη, στο δικό τους θέλημα, εγωιστικά και αυτόνομα. Η ουσία δηλαδή της πτώσεως είναι ο εγωισμός. Έτσι υιοθετώντας τον εγωισμό και την αυτάρκεια χωρίστηκαν από τον Θεό, και αντί να πετύχουν των θέωση, πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο: Τον πνευματικό θάνατο.
    Όπως λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Θεός είναι ζωή. Όποιος λοιπόν χωρίζεται από τον Θεό, χωρίζεται από την ζωή. Άρα ο θάνατος και η πνευματική νέκρωση, ο φυσικός δηλαδή και ο πνευματικός θάνατος, ήταν το αποτέλεσμα της παρακοής των πρωτοπλάστων.
     
    Ο Προπάτορας Αδάμ (ο Πρωτόπλαστος), άγιος πλέον, μετά τη σωτηρία του μέσω της ανάστασης του Χριστού (από εδώ).
     
    Γνωρίζουμε όλοι τις συνέπειες της πτώσεως. Ο χωρισμός από τον Θεό έρριψε τον άνθρωπο στην σαρκική, κτηνώδη και δαιμονιώδη ζωή. Το λαμπρό δημιούργημα του Θεού έπεσε βαριά άρρωστο, σχεδόν νεκρό. Το "κατ'εικόνα"αμαυρώθηκε. Ο άνθρωπος μετά την πτώση δεν έχει τις προϋποθέσεις, που είχε πριν να αμαρτήσει, για να προχωρήσει στη θέωση. Σ'αυτήν την κατάσταση της βαριάς ασθένειας, σχεδόν νεκρός, δεν μπορεί πλέον να επαναπροσανατολισθεί προς τον Θεό. Χρειάζεται μια νέα ρίζα στην ανθρωπότητα. Χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος θα είναι υγιής και θα μπορεί να προσανατολίσει πάλι την ελευθερία του ανθρώπου προς τον Θεό.
    Αυτή η νέα ρίζα, ο νέος άνθρωπος, είναι ο Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, που σαρκώνεται για να πολεμήσει την νέα ρίζα, την νέα απαρχή, το νέο φύραμα της ανθρωπότητας.
    Με την σάρκωση του Λόγου, όπως θεολογεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, πραγματοποιείται μία δεύτερα κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Η πρώτη κοινωνία ήταν αυτή στον Παράδεισο. Αυτή όμως διασπάσθηκε. Χωρίστηκε ο άνθρωπος από τον Θεό. Ο πανάγαθος Θεός οικονόμησε τώρα μια άλλη, δευτέρα κοινωνία, ένωση δηλαδή Θεού και ανθρώπων, που να μην μπορεί πλέον να διασπαθή. Διότι αυτή η δευτέρα κοινωνία Θεού και ανθρώπων γίνεται στο πρόσωπο του Χριστού.
    Ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, έχει δύο τέλειες φύσεις: Την θεία και την ανθρώπινη. Οι δύο αυτές τέλειες φύσεις ενώνονται "ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως", στο ένα πρόσωπο του Χριστού, κατά τον περίφημο όρο της Αγίας Δ'Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος, που εν συνόψει αποτελεί την εν Πνεύματι Αγίω θεολογική πανοπλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας κατά των παντός είδους Χριστολογικών αιρέσεων όλων των αιώνων. Έτσι έχουμε ένα Χριστό με δύο φύσεις: την θεία και την ανθρώπινη.
    Τώρα πλέον η ανθρώπινη φύση δια της υποστατικής ενώσεως των δυο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού είναι τελεσίδικα ενωμένη με την θεία φύση. Διότι ο Χριστός είναι αιωνίως Θεάνθρωπος. Ως Θεάνθρωπος ανελήφθη στον ουρανό. ως Θεάνθρωπος κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Ως Θεάνθρωπος θα έλθει να κρίνει τον κόσμο στην δευτέρα Παρουσία Άρα λοιπόν η ανθρώπινη φύση είναι τώρα ενθρονισμένη στους κόλπους της Αγίας Τριάδος. Δεν μπορεί πλέον τίποτε να χωρίσει την ανθρώπινη φύση από τον Θεό. Γι'αυτό τώρα μετά την ενανθρώπηση του Κυρίου, - όσο κι αν ως άνθρωποι αμαρτάνουμε, όσο και αν αποσπασθούμε από τον Θεό -, αν θέλουμε εν μετάνοια να ενωθούμε πάλι με τον Θεό, μπορούμε να το πετύχουμε. Μπορούμε να ενωθούμε μαζί Του, να γίνουμε θεοί κατά Χάριν.

    Η συμβολή της Θεοτόκου στην θέωσι του ανθρώπου
     
    Εικ. από εδώ (μπείτε)
    Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας δίδει αυτήν την δυνατότητα, να ενωθούμε με τον Θεό και να επανέλθουμε στον πρωταρχικό σκοπό που είχε τάξει ο Θεός για τον άνθρωπο. Γι'αυτό αναγγέλλεται από την Αγία Γραφή ως η οδός, η θύρα, ο ποιμήν ο καλός, η ζωή, η ανάσταση, το φως. Είναι ο νέος Αδάμ, ο οποίος διορθώνει το λάθος του πρώτου Αδάμ. Ο πρώτος Αδάμ μας χώρισε από τον Θεό με την ανυπακοή του και τον εγωισμό του. Ο δεύτερος Αδάμ, ο Χριστός, μας επαναφέρει πάλι στον Θεό με την αγάπη Του και την υπακοή Του προς τον Πατέρα, υπακοή μέχρι θανάτου, "θανάτου δε σταυρού". Προσανατολίζει πάλι την ελευθερία μας προς τον Θεό, έτσι ώστε προσφέροντας την σ'Αυτόν να ενωνόμαστε μαζί Του.
    Το έργο όμως του νέου Αδάμ προϋποθέτει το έργο της νέας Εύας, της Παναγίας, η οποία και αυτή διόρθωσε το λάθος της παλαιά Εύας. Η Εύα ώθησε τον Αδάμ στην παρακοή. Η νέα Εύα, η Παναγία, συντελεί στο να σαρκωθεί ο νέος Αδάμ, ο οποίος θα οδηγήσει το ανθρώπινο γένος στην υπακοή του Θεού. Γι'αυτό η Κυρία Θεοτόκος, ως και το πρώτο ανθρώπινο πρόσωπο που επέτυχε την θέωση - κατ'εξαίρετο και ανεπανάληπτο μάλιστα τρόπο -, διαδραμάτισε στο έργο της σωτηρίας μας όχι απλώς βασικό ρόλο, αλλά αναγκαίο και αναντικατάστατο.
    Εάν η Παναγία δεν είχε προσφέρει με την υπακοή της την Ελευθερία της στον Θεό και, κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, τον μεγάλο θεολόγο του ΙΔ'αιώνος, δεν είχε πει το "ναι"στον Θεό, δεν θα μπορούσε να σαρκωθεί ο Θεός. Διότι ο Θεός που έδωσε την ελευθερία στον άνθρωπο δεν θα μπορούσε να την παραβιάσει. Δεν θα μπορούσε να σαρκωθεί, εάν δεν ευρίσκετο μια τέτοια αγνή, παναγία, ακηλίδωτη ψυχή σαν την Θεοτόκο, η οποία θα προσέφερε ολοκληρωτικά την ελευθερία της, την θέληση της, τον εαυτό της όλο στον Θεό, ώστε να Τον ελκύσει προς τον εαυτό της και προς ημάς.
    Οφείλουμε πολλά στην Παναγία μας. Γι'αυτό η Εκκλησία τιμά και ευλαβείται τόσο πολύ την Θεοτόκο. Γι'αυτό ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, συνοψίζοντας την Πατερική θεολογία, λέγει ότι η Παναγία μας έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, ότι είναι θεός μετά τον Θεόν, μεθόριο μεταξύ κτιστού και άκτιστου. "Προΐσταται των σωζόμενων", κατ'άλλη ωραία έκφραση θεολόγου της Εκκλησίας μας. Ο δε άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο νεώτερος αυτός απλανής φωστήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας, αναφέρει ότι και αυτά τα αγγελικά τάγματα φωτίζονται από το φως που λαμβάνουν από την Παναγία.
    Γι'αυτό και από την Εκκλησία μας εγκωμιάζεται ως "τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ".
    Η σάρκωσις του Λόγου και η θέωσις του ανθρώπου είναι το μέγα μυστήριο της Πίστεως και Θεολογίας μας.
    Αυτό ζει κάθε ημέρα η Ορθόδοξος Εκκλησία μας με τα μυστήριά της, την υμνολογία της, τις εικόνες της, με όλη την ζωή της. Ακόμη και η αρχιτεκτονική ενός Ορθόδοξου Ναού αυτό μαρτυρεί. Ο τρούλος των εκκλησιών, πάνω στο οποίο είναι ζωγραφισμένος ο Παντοκράτωρ, συμβολίζει την κάθοδο του Ουρανού στην γη. Ότι ο Κύριος "έκλινεν ουρανούς και κατέβη". Ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος "και εσκήνωσεν εν ημίν", όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιω. α' 14).
    Επειδή δε έγινε άνθρωπος διά της Θεοτόκου, εικονίζουμε την Θεοτόκο την κόγχη του ιερού, για να δείξουμε ότι δι'αυτής ο Θεός έρχεται στην γη και στους ανθρώπους. Αυτή είναι "η γέφυρα δι'ης κατέβη ο Θεός"και πάλι "η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν", η Πλατυτέρα των ουρανών, η χώρα του αχωρήτου, που εχώρησε μέσα της τον αχώρητο Θεό για την σωτηρία μας.
    Στην συνέχεια δείχνει η Εκκλησία μας τους θεωμένους ανθρώπους. Αυτούς που έγιναν θεοί κατα Χάριν, επειδή ο Θεός έγινε άνθρωπος. Γι'αυτό στις Ορθόδοξες Εκκλησίες μας μπορούμε και εικονίζουμε όχι μόνο τον σαρκωθέντα Θεό, τον Χριστό, και την άχραντο Μητέρα Του, την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και τους Αγίους, γύρω και κάτω από τον Παντοκράτορα. Σ'όλους τους τοίχους του Ναού ζωγραφίζουμε τα αποτελέσματα της σαρκώσεως του Θεού: Τους αγίους και θεωμένους ανθρώπους.
    Άρα εισερχόμενοι μέσα σε ένα ορθόδοξο Ναό και βλέποντας την ωραία αγιογράφηση, αμέσως λαμβάνουμε μία εμπειρία: Μαθαίνουμε ποιο είναι το έργο του Θεού για τον άνθρωπο, ποιος είναι ο σκοπός της ζωή μας.
    Όλα στην Εκκλησία ομιλούν για την ενανθρώπηση του Θεού και την θέωση του ανθρώπου.

    Η Εκκλησία, ο χώρος της θεώσεως του ανθρώπου
     
    Όσοι θέλουν να ενωθούν με τον Χριστό και διά του Ιησού Χριστού με τον Θεό Πατέρα γνωρίζουν ότι αυτή η ένωσις γίνεται στο σώμα του Χριστού, που είναι η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Ένωσις όχι βέβαια με την Θεία ουσία, αλλά με την θεωμένη ανθρώπινη φύσι του Χριστού. Η ένωσις όμως αυτή με τον Χριστό δεν είναι εξωτερική, ούτε απλώς ηθική.
    Δεν είμαστε οπαδοί του Χριστού, όπως ίσως οι άνθρωποι είναι οπαδοί ενός φιλόσοφου ή ενός διδασκάλου. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, το πραγματικό και όχι το ηθικό, όπως λανθασμένα έγραψαν μερικοί θεολόγοι μη εμβαθύνοντας στο πνεύμα της αγία Εκκλησίας. Ο Χριστός μας παίρνει, τους Χριστιανούς, παρά την αναξιότητα και την αμαρτωλότητα μας, και μας ενσωματώνει στο σώμα Του. Μας κάνει μέλη Του. Και γινόμαστε πραγματικά μέλη του σώματος του Χριστού, όχι ηθικά. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: "μέλη έσμεν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού" ('Εφεσ. ε', 30).
    Βεβαίως ανάλογα με την πνευματική κατάσταση που έχουν οι Χριστιανοί, άλλοτε είναι ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού και άλλοτε νεκρά. Αλλά και νεκρά δεν παύουν να είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας π.χ. που είναι βαπτισμένος, έχει γίνει μέλος του σώματος του Χριστού. Αν δεν εξομολογείται, δεν κοινωνεί, δεν ζει πνευματική ζωή, είναι νεκρό μέλος του σώματος του Χριστού. Όταν όμως μετανοήσει, αμέσως δέχεται την θεία ζωή. Αυτή τον διαποτίζει και γίνεται ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού. Αυτός δεν χρειάζεται να αναβαπτιστεί. Ο αβάπτιστος όμως δεν είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ακόμη και αν ζει ηθική κατ'άνθρωπον ζωή. Χρειάζεται να βαπτιστεί, για να γίνει μέλος του σώματος του Χριστού, για να ενσωματωθεί στον Χριστό.
    Επειδή λοιπόν είμεθα μέλη του σώματος του Χριστού, προσφέρεται η ζωή του Χριστού και γίνεται δική μας ζωή. Και έτσι ζωοποιούμαστε και σωζόμαστε και θεωνόμαστε. Δεν θα μπορούσαμε να θεωθούμε, αν ο Χριστός δεν μας έκανε μέλη του αγίου σώματος Του.
    Δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε, εάν δεν υπήρχαν τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τα οποία μας συσσωματώνουν με τον Χριστό και μας κάνουν, κατά τους αγίους Πατέρες, σύσσωμους και όμαιμους Χριστού. Να είμαστε δηλαδή ένα σώμα και ένα αίμα με τον Χριστό.
    Τι μεγάλη ευλογία, να κοινωνούμε τα άχραντα Μυστήρια! Ο Χριστός γίνεται δικός μας, η ζωή του Χριστού γίνεται δική μας, το αίμα Του γίνεται αίμα μας. Γι'αυτό το λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δεν έχει να δώσει τίποτε περισσότερο απ'αυτό που του δίδει στην θεία Κοινωνία. Ούτε ο άνθρωπος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό τίποτε περισσότερο απ'αυτό που λαμβάνει από τον Χριστό στην θεία Κοινωνία.
    Έτσι λοιπόν βαπτισμένοι, χρισμένοι, εξομολογούμενοι, κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Κυρίου και γινόμαστε και εμείς θεοί κατα Χάριν, ενωνόμαστε με τον Θεό, δεν είμαστε πλέον ξένοι, αλλά οικείοι Του.
    Μέσα στην Εκκλησία, στην οποία ενωνόμαστε με τον Θεό, ζούμε αυτή την νέα πραγματικότητα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο: την καινή κτήση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, του Χριστού, που γίνεται και δική μας ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
    Όλα μέσα στην Εκκλησία οδηγούν στην θέωση. Η θεία Λειτουργία, τα Μυστήρια, η θεία Λατρεία, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η νηστεία, όλα εκεί οδηγούν. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός χώρος της θεώσεως.
    Η Εκκλησία δεν είναι ένα κοινωνικό, πολιτιστικό ή ιστορικό ίδρυμα που μπορεί να ομοιάζει με άλλα ιδρύματα στον κόσμο. Δεν είναι όπως οι διάφοροι θεσμοί του κόσμου. Ο κόσμος ίσως έχει ωραίους θεσμούς, ωραίες οργανώσεις, ωραία ιδρύματα, και άλλα πράγματα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας όμως είναι ο ανεπανάληπτος, μοναδικός χώρος της κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, της θεώσεως του ανθρώπου. Μόνο μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, πουθενά αλλού. Ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, ούτε σε οτιδήποτε άλλο ωραίο και καλό έχει ο κόσμος. Όλα αυτά, όσο καλά και αν είναι, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που προσφέρει η Εκκλησία.
    Γι'αυτό όσο και αν προοδεύσουν οι κοσμικοί θεσμοί και τα συστήματα, δεν μπορούν ποτέ να αντικαταστήσουν την Εκκλησία.
    Είναι δυνατόν, εμείς οι αδύνατοι και αμαρτωλοί άνθρωποι, να περνούμε κρίσεις και δυσκολίες κατά καιρούς, μέσα στην Εκκλησία. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν και σκάνδαλα μέσα στου κόλπους της Εκκλησίας. Και αυτά γίνονται, διότι στην Εκκλησία είμαστε σε πορεία προς την θέωση και είναι πολύ φυσικό να υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Γινόμαστε, αλλά δεν είμαστε θεοί. Όσο όμως και να συμβαίνουν αυτά, εμείς ποτέ δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι στην Εκκλησία έχουμε την μοναδική δυνατότητα να ενωθούμε με τον Θεό.
    Όταν π.χ. πηγαίνουμε στον Ναό για να εκκλησιασθούμε, και συναντούμε εκεί ίσως μερικούς που δεν προσέχουν στη ιερά ακολουθία και συζητούν μάλιστα μεταξύ τους, έτσι ώστε και να αποσπούν προς στιγμήν την προσοχή μας απ'αυτή, έρχεται ένας, εύλογος τάχα, λογισμός που μας λέγει: - "Τι κερδίζεις τελικά που έρχεσαι στην Εκκλησία; Δεν κάθεσαι καλύτερα στο σπίτι σου, όπου θα έχεις και περισσότερη ησυχία και άνεση για να κάνεις προσευχή;".

    Εμείς όμως πρέπει με σύνεση να αντιλέξουμε στον πονηρό αυτόν λογισμό:
    - "Ναι μεν, θα έχω ίσως περισσότερη εξωτερική ησυχία στο σπίτι μου, αλλά δεν θα έχω την Χάρι του Θεού, να με θεώνει και να με αγιάζει. Δεν θα έχω τον Χριστό, ο Οποίος είναι παρών στην Εκκλησία Του. Δεν θα έχω το άγιο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του, που ευρίσκονται στον ιερό Ναό Του, επάνω στην αγία Τράπεζα. Δεν θα συμμετέχω στον μυστικό Δείπνο της θείας Λειτουργίας. Θα είμαι αποκομμένος από τους εν Χριστώ αδελφούς μου, με τους οποίους μαζί συναποτελούμαι το σώμα του Χριστού".
    Έτσι λοιπόν ότι κι αν συμβεί, εμείς δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι σ'αυτήν μόνο ευρίσκουμε τον δρόμο της θεώσεως.

    Η θέωσις δυνατή διά των ακτίστων ενεργειών του Θεού

    Στην Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει την θέωση, επειδή η Χάρις του Θεού, σύμφωνα με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι άκτιστος. Ο Θεός δεν είναι μόνο ουσία, όπως νομίζουν οι Δυτικοί, αλλά είναι και ενέργεια. Εάν ο Θεός ήταν μόνο ουσία, δεν θα μπορούσαμε να ενωθούμε, να κοινωνήσουμε μαζί Του, διότι η ουσία του Θεού είναι φοβερή και απρόσιτη στον άνθρωπο, κατά το "ου γάρ μή ιδή άνθρωπος το πρόσωπον μου και ζήσεται" (Εξ. λγ', 20).
    Ας αναφέρουμε ένα κάπως σχετικό παράδειγμα από τα ανθρώπινα. Αν πιάσουμε ένα ηλεκτρικό καλώδιο γυμνό, θα πεθάνουμε. Όταν όμως ενώσουμε μια λάμπα στο καλώδιο, φωτιζόμαστε. Την ενέργεια του ηλεκτρικού ρεύματος την βλέπουμε, την χαιρόμαστε, μας βοηθεί. Την ουσία του δεν μπορούμε να την πιάσουμε. Κάτι παρόμοιο, ας μας επιτραπεί να πούμε, συμβαίνει και με την άκτιστο ενέργεια του Θεού.
    Εάν θα μπορούσαμε να ενωθούμε με την ουσία του Θεού, θα γινόμασταν και εμείς κατ'ουσίαν θεοί. Δηλαδή, όλα θα γινόντουσαν θεοί, θα υπήρχε μια σύγχυσις, και τίποτε δεν θα ήταν ουσιαστικά θεός. Ότι πιστεύουν με λίγα λόγια στις ανατολικές θρησκείες, π.χ. στον Ινδουισμό, όπου ο θεός δεν είναι προσωπική ύπαρξις, αλλά συγκεχυμένη δύναμις σκορπισμένη σ'όλον τον κόσμο, και στους ανθρώπους και στα ζώα και στα πράγματα (Πανθεϊσμός).
    Εάν πάλι ο Θεός είχε μόνο την αμέθεκτη θεία ουσία χωρίς τις ενέργειες Του, θα παρέμενε ένας θεός αυτάρκης, κλεισμένος στον εαυτό του, ακοινώνητος στα πλάσματα του.
    Ο Θεός, κατά την ορθόδοξο θεολογική θεώρηση είναι Μονάς εν Τριάδι και Τριάς εν Μονάδι. Όπως λέγουν χαρακτηριστικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και άλλοι άγιοι Πατέρες, ο Θεός εμφορείται από μία αγία αγάπη, ένα άγιο έρωτα για τα πλάσματα Του. Από αυτήν την άπειρη και εκστατική αγάπη Του εξέρχεται από τον Εαυτό του και ζητεί να ενωθεί μαζί τους. Τούτο εκφράζεται και πραγματοποιείται με την ενέργεια του, ή καλύτερα με τις ενέργειες Του.
    Με τις άκτιστες αυτές ενέργειες Του ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και συνεχίζει να τον συντηρεί. Δίδει ουσία και υπόσταση στον κόσμο μας με τις ουσιοποιητικές ενέργειες Του. Είναι παρών στην φύση και συντηρεί το σύμπαν με τις συντηρητικές ενέργειες Του. Φωτίζει τον άνθρωπο με τις φωτιστικές του ενέργειες. Τον αγιάζει με τις αγιαστικές ενέργειες. Τον θεώνει, τέλος με τις θεοτικές ενέργειες του. Άρα με τις άκτιστες ενέργειες Του ο άγιος Θεός μπαίνει στην φύση, στον κόσμο, στην ιστορία, στη ζωή των ανθρώπων.
    Οι ενέργειες του Θεού είναι θείες ενέργειες. Είναι κι αυτές Θεός χωρίς να είναι η ουσία Του. Είναι Θεός και γι'αυτό θεώνουν τον άνθρωπο. Εάν οι ενέργειες του Θεού δεν ήσαν θείες, άκτιστες ενέργειες, τότε δεν θα ήσαν Θεός, δεν θα μπορούσαν να μας θεώσουν, να μας ενώσουν με τον Θεό. Θα υπήρχε μια αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Με το να έχει όμως ο Θεός θείες ενέργειες και με τις ενέργειες αυτές να ενώνεται μαζί μας, μπορούμε να κοινωνούμε μαζί του και να ενωνόμαστε με την Χάρι του, χωρίς να ταυτιζόμαστε με τον Θεό, όπως θα γινόταν αν ενωνόμασταν με την ουσία Του.
    Ενωνόμαστε λοιπόν με τον Θεό διά των άκτιστων θείων ενεργειών του κι όχι διά της φύσεως Του. Αυτό είναι το μυστήριο της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής μας.
    Αυτό δεν μπορούν να το δεχθούν οι Δυτικοί αιρετικοί. Επειδή είναι ορθολογιστές, δεν κάνουν διάκριση μεταξύ ουσίας και ενέργειας του Θεού, και λέγουν ότι ο Θεός είναι μόνο ουσία. Γι'αυτό και δεν μπορούν να ομιλούν περί θεώσεως του ανθρώπου. Διότι πως θα θεωθεί κατ'αυτούς ο άνθρωπος, αφού δεν δέχονται άκτιστες αλλά κτιστές τις θείες ενέργειες; Και πώς μπορεί κάτι κτιστό, δηλαδή έξω από τον ίδιο τον Θεό, να θεώσει τον κτιστό άνθρωπο;
    Για να μη πέσουν στον πανθεϊσμό δεν ομιλούν καθόλου για θέωση. Και ποίος τότε απομένει κατ'αυτούς ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου; Απλώς μια ηθική καλυτέρευσις. Αφού δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να θεωθεί με την θεία Χάρι, τις θείες ενέργειες, τι σκοπό έχει η ζωή του; Απλώς να γίνη ηθικά καλύτερος. Αλλά η ηθική τελειοποίηση είναι πολύ λίγο για τον άνθρωπο. Δεν μας αρκεί να γίνουμε απλώς καλύτεροι από πριν, να κάνουμε ηθικές πράξεις. Εμείς ως τελικό στόχο μας έχουμε να ενωθούμε με τον άγιο Θεό. Αυτός είναι ο σκοπός της δημιουργίας του σύμπαντος. Αυτό θέλουμε. Αυτή είναι η χαρά μας, η ευτυχία μας, η ολοκλήρωση μας.
    Η ψυχή του κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν Θεού πλασθέντος ανθρώπου λαχτάρα τον Θεό, ποθεί την ένωση μαζί Του. Όσο ηθικός, όσο καλός κι αν είναι ο άνθρωπος, όσες καλές πράξεις κι αν κάνει, αν δεν εύρη τον Θεό, αν δεν ενωθεί μαζί Του, δεν αναπαύεται. Διότι ο ίδιος ο άγιος Θεός έβαλε μέσα του αυτήν την αγία δίψα, τον θείο έρωτα, τον πόθο για την ένωση μαζί Του, την θέωση. Έχει την ερωτική δύναμη μέσα του, που λαμβάνει από τον Δημιουργό του, για να αγαπά αληθινά, δυνατά ανιδιοτελώς, όπως ο άγιος Δημιουργός του ερωτεύεται τον κόσμο Του, τα πλάσματα Του. Να ερωτεύεται με την αγία αυτή ερωτική φορά και αγαπητική δύναμη τον Θεό. Αν δεν είχε ο άνθρωπος την εικόνα του Θεού μέσα του, δεν θα μπορούσε να αναζητεί το πρωτότυπο της. Ο καθένας μας είμαστε εικόνα του Θεού, και ο Θεός είναι το πρωτότυπο. Η εικόνα ζητεί το πρωτότυπο, και μόνο όταν το βρει αναπαύεται σ'αυτό.
    Τον ΙΔ'αιώνα έγινε μια μεγάλη αναταραχή στην Εκκλησία, την οποία προκάλεσε ένας Δυτικός μοναχός, ο Βαρλαάμ. Άκουσε αυτός ότι οι αγιορείτες μοναχοί ομιλούσαν περί θεώσεως. Πληροφορήθηκε ότι γίνονται άξιοι μετά από πολύ αγώνα, κάθαρση από τα πάθη και πολλή προσευχή, να ενωθούν με τον Θεό, να λάβουν εμπειρία του Θεού, να δουν τον Θεό. Άκουσε ότι έβλεπαν το άκτιστο φως, το οποίο είδαν οι άγιοι Απόστολοι κατά την Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού στο όρος Θαβώρ.
    Έχοντας όμως ο Βαρλαάμ το δυτικό, αιρετικό, ορθολογιστικό πνεύμα αδυνατούσε να αντιληφθεί την γνησιότητα αυτών των θείων εμπειριών των ταπεινών μοναχών, κι έτσι άρχισε να κατηγορεί τους αγιορείτες ως τάχα πλανεμένους, αιρετικούς και ειδωλολάτρες. Έλεγε δηλαδή ότι είναι αδύνατο να βλέπει κανείς την Χάρι του Θεού, επειδή δεν γνώριζε τίποτε περί διακρίσεως ουσίας και ακτίστου ενέργειας στον Θεό.

     
    Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς
     
    Τότε η Χάρις του Θεού ανέδειξε ένα μεγάλο και φωτισμένο διδάσκαλο της Εκκλησίας μας, τον αγιορείτη Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Αυτός με πολλή σοφία και φώτιση από το Θεό, αλλά και από προσωπική του εμπειρία, είπε και έγραψε πολλά και δίδαξε, σύμφωνα και με τις άγιες Γραφές και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, ότι είναι άκτιστο το φως της Χάριτος του Θεού, είναι θεία ενέργεια. Ότι όντως βλέπουν το φως αυτό οι θεωμένοι άνθρωποι ως ανώτατη, ύψιστη εμπειρία της θεώσεως, και βλέπονται μέσα στο φως αυτό του Θεού. Αυτό είναι η δόξα του Θεού, η λαμπρότης Του, τα Θαβώρειο φως, το φως της Αναστάσεως του Χριστού και της Πεντηκοστής, και η φωτεινή νεφέλη της Παλαιάς Διαθήκης. Πραγματικό άκτιστο φως Θεού κι όχι συμβολικό, όπως πλανεμένα νόμιζε ο Βαρλαάμ και οι όμοιοι του.
    Στη συνέχεια όλη η Εκκλησία, με τρεις μεγάλες Συνόδους στην Κωνσταντινούπολη, δικαίωσε τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και κήρυξε πως η εν Χριστώ ζωή δεν είναι απλώς ηθικοποίησις του ανθρώπου αλλά θέωσις, που σημαίνει συμμετοχή στην δόξα του Θεού, θέα του Θεού, της Χάριτος Του, του ακτίστου φωτός Του.
    Οφείλουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη στον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, διότι με την φώτιση που έλαβε από τον Θεό, με την εμπειρία και θεολογία του μας παρέδωσε την διδασκαλία και αιώνιο πείρα της Εκκλησίας σχετικά με την θέωση του ανθρώπου.
    Ο Χριστιανός δεν είναι Χριστιανός επειδή μπορεί απλώς να ομιλεί για τον Θεό. Είναι Χριστιανός διότι μπορεί να έχει εμπειρία του Θεού. Κι όπως όταν αγαπάς πραγματικά ένα πρόσωπο και συνομιλής μαζί του, το αισθάνεσαι, το χαίρεσαι, έτσι συμβαίνει και στην κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν υπάρχει μια εξωτερική απλώς σχέση, αλλά μυστική ένωσις Θεού και ανθρώπου εν Αγίω Πνεύματι.
    Μέχρι σήμερα οι Δυτικοί θεωρούν κτιστή την θεία Χάρι, την ενέργεια του Θεού. Είναι δυστυχώς και τούτο μία από τις πολλές διαφορές μας, που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρώς υπ'όψιν στον θεολογικό διάλογο με του Ρωμαιοκαθολικούς. Δεν είναι μόνο το filioque, το πρωτείο εξουσίας και το "αλάθητο"του πάπα, από τις βασικές διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Παπικών. Είναι και τα ανωτέρω. Αν δεν δεχθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί ότι η Χάρις του Θεού είναι άκτιστος, δεν μπορούμε να ενωθούμε μαζί τους, έστω κι αν δεχθούν όλα τα άλλα. Διότι ποιος θα ενεργήσει την θέωση, αν η θεία Χάρις είναι κτίσμα κι όχι άκτιστος ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος;

    Προϋποθέσεις για την θέωσι

    Λέγουν βέβαια οι άγιοι Πατέρες ότι μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να επιτύχουμε την θέωση. Όμως η θέωσις είναι δώρο του Θεού. Δεν είναι κάτι που επιτυγχάνουμε εμείς μόνοι μας. Φυσικά πρέπει να θέλουμε, να αγωνιζόμαστε και να προετοιμαζόμαστε, για να είμαστε άξιοι, ικανοί και δεκτικοί να δεχθούμε και να φυλάσσουμε το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού, εφ'όσον ο Θεός δεν θέλει τίποτε να κάνη σ'εμάς χωρίς την ελευθερία μας. Πλην όμως η θέωσις είναι δωρεά του Θεού. Γι'αυτό οι άγιοι Πατέρες λέγουν ότι εμείς μεν πάσχουμε την θέωση, ο Θεός δεν ενεργεί την θέωση.
    Διακρίνουμε δε ορισμένες απαραίτητες προϋποθέσεις στην πορεία του ανθρώπου προς την θέωση.

    α) Η ταπείνωσις

    Πρώτη κατά τους αγίους Πατέρας προϋπόθεση για την θέωση είναι η ταπείνωσις. Χωρίς την ευλογημένη ταπείνωση ο άνθρωπος δεν μπορεί να τεθή στην τροχιά της θεώσεως, να δεχθεί την θεία Χάρι, να ενωθεί με τον Θεό. Και μόνο για να αναγνωρίσει ότι σκοπός της ζωής του είναι η θέωσις, χρειάζεται ταπείνωσις. Γιατί πως χωρίς ταπείνωση θα αναγνωρίσεις ότι ο σκοπός της ζωής σου είναι έξω από τον εαυτό σου, είναι στο Θεό;
    Όσο ο άνθρωπος ζει εγωκεντρικά, ανθρωποκεντρικά, αυτόνομα, τοποθετεί τον εαυτό του ως κέντρο και σκοπό της ζωής του. Πιστεύει ότι μπορεί να αυτοτελειωθή, να αυτοορισθή, να αυτοθεωθή. Αυτό είναι άλλωστε και το πνεύμα του σύγχρονου πολιτισμού, της σύγχρονης πολιτικής. Να κάνουμε ένα κόσμο έστω καλύτερο, δικαιότερο, αλλά αυτόνομα. Ένα κόσμο που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο χωρίς αναφορά στον Θεό, χωρίς να αναγνωρίζει ότι ο Θεός είναι η πηγή κάθε καλού. Αυτό το λάθος έκανε κι ο Αδάμ, που πίστεψε πως μόνο με τις δικές του δυνάμεις μπορούσε να γίνει Θεός, να ολοκληρωθεί. Το λάθος του Αδάμ κάνουν όλοι οι ουμανισμοί όλων των αιώνων. Δεν θεωρούν απαραίτητη την κοινωνία με τον Θεό για την ολοκλήρωση του ανθρώπου.
    Όλα τα ορθόδοξα είναι θεανθρωποκεντρικά, έχουν κέντρο τον Θεάνθρωπο Χριστό. Όλα τα μη ορθόδοξα, Προτεσταντισμός, Παπισμός, Μασονισμός, Χιλιασμός, αθεϊσμός, ότι άλλο εκτός Ορθοδοξίας, αυτόν τον κοινό παρονομαστή έχουν: Κέντρο είναι ο άνθρωπος. Σε μας κέντρο είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Γι'αυτό είναι εύκολο να γίνει κανείς αιρετικός, χιλιαστής, μασόνος, οτιδήποτε άλλο, αλλά είναι δύσκολο να γίνει Χριστιανός Ορθόδοξος. Για να γίνεις Χριστιανός Ορθόδοξος, πρέπει να δεχθείς ότι κέντρο του κόσμου δεν είσαι εσύ αλλά ο Χριστός.
    Άρα η αρχή της οδού προς την θέωση είναι η ταπείνωσις, να αναγνωρίσουμε δηλαδή ότι ο σκοπός της ζωής μας είναι έξω από τον εαυτό μας, είναι στον Πατέρα μας, τον Πλάστη και Δημιουργό μας.
    Χρειάζεται ακόμη ταπείνωσις, για να δούμε ότι είμαστε άρρωστοι, ότι είμαστε εμπαθείς, γεμάτοι αδυναμίες και πάθη.
    Κι αυτός πάλι που αρχίζει την πορεία της θεώσεως, πρέπει να έχη διαρκή την ταπείνωση, για να διατηρείται συνεχώς στην πορεία αυτή. Διότι αν δεχθεί τον λογισμό ότι με τις δικές του δυνάμεις τα καταφέρνει καλά και προχωρεί, τότε εισέρχεται μέσα του η υπερηφάνεια. Χάνει ότι κέρδισε και χρειάζεται να αρχίσει πάλι από την αρχή, να ταπεινωθεί, να δει την αδυναμία του, την ανθρώπινη ασθένεια του και να μη βασίζεται στον εαυτό του. Χρειάζεται να βασίζεται στην Χάρι του Θεού, για να μπορεί να βρίσκεται συνεχώς στην πορεία της θεώσεως.
    Γι'αυτό στους βίους των Αγίων μας κάνει εντύπωση η μεγάλη ταπείνωση τους. Ενώ ήταν κοντά στον Θεό, έλαμπαν μέσα στο φως του Θεού, ήταν θαυματουργοί, μυροβλύτες, την ίδια στιγμή επίστευαν για τον εαυτό τους ότι ήταν πολύ χαμηλά, πολύ μακριά από τον Θεό, ότι ήταν οι χειρότεροι από τους ανθρώπους. Αυτή η ταπείνωση τους ήταν που τους έκανε θεούς κατα Χάριν.

    β) Η άσκησις

    Μας λέγουν επίσης οι Πατέρες ότι η θέωσις έχει στάδια. Αρχίζει από τα χαμηλότερα και προχωρεί προς τα υψηλότερα. Έχοντας την ταπείνωση, αρχίζουμε με μετάνοια και πολλή υπομονή τον καθημερινό μας εν Χριστώ αγώνα, την άσκηση της εφαρμογής των αγίων εντολών του Χριστού, για να καθαρισθούμε από τα πάθη. Λέγουν δε οι άγιοι Πατέρες ότι μέσα στις εντολές Του κρύβεται ο ίδιος ο Θεός, κι όταν ο Χριστιανός από αγάπη και πίστη στον Χριστό τις τηρεί, τότε ενώνεται μαζί Του.
    Αυτό κατά τους αγίους Πατέρας είναι το πρώτο στάδιο της θεώσεως, το οποίο ονομάζεται και "πράξις". Είναι η πρακτική αγωγή, η αρχή του δρόμου προς την θέωση.
    Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι ο αγώνας για να ξεριζωθούν τα πάθη από μέσα μας είναι μεγάλος. Χρειάζεται κόπος πολύς, ώστε σιγά-σιγά ο χέρσος εσωτερικός μας αγρός να καθαρίζεται από τα αγκάθια και τις πέτρες των παθών και να καλλιεργείται πνευματικά, ώστε να μπορεί να πέφτει ο σπόρος του λόγου του Θεού και να καρποφορεί. Απαιτείται μεγάλη και συνεχής βία στον εαυτό μας για όλα αυτά. Γι'αυτό ο Κύριος είπε ότι "η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν". (Ματθ. ια', 12). Και πάλι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν: "Δώσε αίμα και λάβε Πνεύμα", δηλαδή δεν μπορείς να λάβεις το Άγιο Πνεύμα, αν δεν δώσεις το αίμα της καρδιάς σου στον αγώνα για να καθαριστείς από τα πάθη, να μετανοήσεις πραγματικά και σε βάθος, και να αποκτήσεις τις αρετές.
    Όλες δε οι αρετές είναι όψεις της μίας και μεγάλης αρετής, της αρετής της αγάπης. Όταν ο Χριστιανός αποκτήσει την αγάπη, έχει όλες τις αρετές. Η αγάπη είναι εκείνη που εκδιώκει από την ψυχή του ανθρώπου την αιτία όλως των κακιών και όλων των παθών, η οποία κατά τους αγίους Πατέρας είναι η φιλαυτία. Όλα τα κακά μέσα μας πηγάζουν από την φιλαυτία, που είναι η αρρωστημένη αγάπη του εαυτού μας. Γι'αυτό η Εκκλησία μας έχει την άσκηση. Χωρίς άσκηση δεν υπάρχει πνευματική ζωή, ούτε αγώνας, ούτε προκοπή. Υπακούμε, νηστεύουμε, αγρυπνούμε, κοπιάζουμε με μετάνοιες, ορθοστασίες, για να μπορούμε να καθαριζόμαστε από τα πάθη μας. Αν η Ορθόδοξος Εκκλησία παύση να είναι ασκητική, παύει να είναι Ορθόδοξος. Παύει να βοηθεί τον άνθρωπος να απαλλάσσεται από τα πάθη του και να γίνεται θεός κατα Χάριν.
    Οι Πατέρες της Εκκλησίας αναπτύσσουν μεγάλη και βαθειά ανθρωπολογική διδασκαλία για την ψυχή και τα πάθη του ανθρώπου. Κατ'αυτούς η ψυχή διακρίνεται στο λογιστικό και παθητικό μέρος. Το παθητικό πάλι περιέχει το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Στο λογιστικό περιέχονται οι λογικές ενέργειες της ψυχής, δηλαδή οι λογισμοί, οι σκέψεις. Το θυμοειδές είναι τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα, η αγάπη, το μίσος. Το επιθυμητικό είναι οι καλές επιθυμίες των αρετών και οι κακές επιθυμίες των ηδονών, των απολαύσεων, η φιλοχρηματία, η κοιλιοδουλία, η σαρκολατρεία, τα σαρκικά πάθη. Αν αυτά τα τρία μέρη της ψυχής, το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό, δεν καθαρισθούν, δεν μπορεί ο άνθρωπος να δεχθεί μέσα του την Χάρι του Θεού, να θεωθεί. Το λογιστικό καθαρίζεται με την νήψι, που είναι η συνεχής τήρησις του νοός από τους λογισμούς, με το να κρατεί δηλαδή του καλούς λογισμούς και να αποδιώχνη του κακούς. Το θυμοειδές πάλι καθαρίζεται με την αγάπη. Και το επιθυμητικό, τέλος, καθαρίζεται με την εγκράτεια. Όλα αυτά πάντως από κοινού καθαρίζονται και αγιάζονται με την προσευχή.

    γ) Τα άγια Μυστήρια και η προσευχή
     
    Εικ. από εδώ
     
    Ο Χριστός εγκαθίσταται στην καρδιά του ανθρώπου με τα άγια Μυστήρια. Με το άγιο Βάπτισμα, το Χρίσμα, την ιερά εξομολόγηση, την Θεία Ευχαριστία. Στους Ορθόδοξους Χριστιανούς που είναι εν κοινωνία Χριστού, ο Θεός, η Χάρις Του, είναι μέσα τους, στην καρδιά τους, διότι είναι βαπτισμένοι, χρισμένοι, εξομολογημένοι, κοινωνημένοι.
    Τα πάθη όμως καλύπτουν την θεία Χάρι, όπως η στάχτη την σπίθα. Με την άσκηση και την προσευχή η καρδιά καθαρίζεται από τα πάθη, η σπίθα της θείας Χάριτος αναζωπυρούται και ο πιστός αισθάνεται τον Χριστό στην καρδιά του, που είναι το κέντρο της υπάρξεως του.
    Κάθε προσευχή της Εκκλησίας βοηθεί στην κάθαρση της καρδιάς. Ιδιαιτέρως όμως βοηθεί η λεγόμενη μονολόγιστος ευχή ή νοερά προσευχή ή καρδιακή προσευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλόν". Αυτή η προσευχή, που ανέκαθεν παραδίδεται στο Άγιον Όρος, έχει το εξής πλεονέκτημα: επειδή είναι μονολόγιστος, δηλαδή μόνο μία πρότασις, μας βοηθεί να συγκεντρώνουμε εύκολα τον νου μας. Συγκεντρώνοντας τον νου μας τον βυθίζουμε στην καρδιά και προσέχουμε εκεί να μη απασχολείται με άλλα πράγματα και νοήματα, ούτε καλά, ούτε κακά, αλλά μόνο με τον Θεό.
    Η άσκησις στην καρδιακή αυτή προσευχή, που μπορεί να γίνει με την Χάρι του Θεού συν τω χρόνω συνεχής, είναι ολόκληρη επιστήμη, τέχνη ιερά, που Άγιοι της Πίστεως μας λεπτομερώς περιγράφουν στα ιερά του συγγράμματα, όπως και σε μια μεγάλη συλλογή πατερικών κειμένων, την "Φιλοκαλία".
    Βοηθεί και χαροποιεί λοιπόν τον άνθρωπο η προσευχή αυτή. Κι όταν προχωρήσει ο Χριστιανός στην προσευχή αυτή, και ταυτοχρόνως η ζωή του είναι σύμφωνη με τις άγιες εντολές του Θεού και της Εκκλησίας, τότε αξιώνεται να λάβει εμπειρία της θείας Χάριτος. Αρχίζει να γεύεται την γλυκύτητα της κοινωνίας του Θεού, να γνωρίζει εκ πείρας το "γεύσασθε και ίδετε ότι Χρηστός ο Κύριος" (Ψαλμ. λγ', 9). Για μας τους Ορθοδόξους ο Θεός δεν είναι ιδέα, κάτι που το σκεπτόμαστε μόνο ή για το οποίο συζητούμε ή διαβάζουμε, αλλά είναι Πρόσωπο, με το Οποίο ερχόμαστε σε ζωντανή και προσωπική κοινωνία, κάτι που το ζούμε, του Οποίου λαμβάνουμε εμπειρία.
    Τότε βλέπουμε τι μεγάλη και άρρητη και ανέκφραστη ευτυχία είναι να έχουμε τον Χριστό μέσα μας και να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
    Πολύ βοηθεί τους Χριστιανούς που είναι στον κόσμο, μέσα στις διάφορες μέριμνες και απασχολήσεις της κάθε ημέρας, να βρίσκουν τουλάχιστον λίγα λεπτά ησυχίας για να ασκούνται σ'αυτήν την προσευχή.
    Τους αγιάζουν βέβαια κι όλες οι κατά Θεόν εργασίες και καθήκοντα, όταν γίνονται ταπεινά και με αγάπη. Όμως χρειάζεται και η προσευχή. Σ'ένα ήσυχο δωμάτιο (είναι καλό ίσως μετά από κάποια μελέτη πνευματική ή αφού ανάψουν το καντήλι εμπρός στις εικόνες και θυμιάσουν), όσο γίνεται μακρυά από θορύβους και απασχολήσεις, και αφού ησυχάσουν από άλλες σκέψεις και λογισμούς, να βυθίζουν τον νου τους στην καρδιά λέγοντας την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλόν (ή την αμαρτωλήν)". Πόση ειρήνη και δύναμη αντλούν οι ψυχές μ'αυτήν την κατά Θεόν ησυχία! Πόσο τις ενισχύει και στις υπόλοιπες ώρες της ημέρας να διατηρούνται ειρηνικές, χωρίς νεύρα και ένταση και άγχος, αλλά να έχουν όλες τις δυνάμεις τους σε αρμονία και ενότητα!
    Μερικοί αναζητούν λίγη ψυχική ησυχία με τεχνητά μέσα σε άλλους χώρους, πλανεμένους και δαιμονικούς, όπως στις ανατολικές λεγόμενες θρησκείες. Προσπαθούν να εύρουν κάποια ησυχία με εξωτερικές ασκήσεις, διαλογισμό, κ.λπ., για να επιτύχουν κάποια ισορροπία ψυχής και σώματος. Το λάθος είναι ότι σ'όλα αυτά ο άνθρωπος, που προσπαθεί να λησμονήσει τις διάφορες σκέψεις και τον υλικό κόσμο, ούτε ουσιαστικά δεν κάνει διάλογο με τον Θεό, αλλά μονόλογο με τον εαυτό του. Καταλήγει δηλαδή πάλι στον ανθρωποκεντρικό και αποτυγχάνει.

    Εμπειρίες της θεώσεως

    Εικ. από εδώ
    Οι εμπειρίες της θεώσεως είναι ανάλογες με την κάθαρση του ανθρώπου. Όσο περισσότερο καθαρισθεί ο άνθρωπος από τα πάθη, τόσο ανώτερη εμπειρία λαμβάνει του Θεού, βλέπει τον Θεό, κατά το "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται" (Ματθ. ε', 8).
    Όταν αρχίζει ο άνθρωπος να μετανοεί, να εξομολογείται και να κλαίει για τις αμαρτίες του, λαμβάνει τις πρώτες εμπειρίες της χάριτος του Θεού. Τέτοιες δε εμπειρίες είναι πρώτα τα δάκρυα της μετάνοιας, που φέρουν χαρά ανεκλάλητη στην ψυχή, και η βαθειά ειρήνη η οποία ακολουθεί. Γι'αυτό και το πένθος αυτό για τις αμαρτίες μας λέγεται "χαροποιόν πένθος", όπως είπε ο Κύριος στους Μακαρισμούς Του: "Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται" (Ματθ. ε', 4).
    Μετά προχωρεί σε ανώτερα στάδια, όπως είναι ο θείος φωτισμός, με τον οποίο φωτίζεται ο νους και βλέπει με άλλη χάρι τα πράγματα, τον κόσμο, τους ανθρώπους.
    Αγαπά τότε ο Χριστιανός τον Θεό περισσότερο Και έρχονται άλλα δάκρυα, ανώτερα, που είναι δάκρυα αγάπης για τον Θεό, θείου έρωτος. Όχι πια για τις αμαρτίες του, διότι έχει την βεβαιότητα ότι ο Θεός συγχώρησε τις αμαρτίες του. Τα δάκρυα αυτά, που φέρουν μεγαλύτερη ευτυχία, χαρά και ειρήνη στην ψυχή, είναι ανώτερη εμπειρία θεώσεως.
    Αποκτά μετά ο άνθρωπος την απάθεια, την ζωή χωρίς τα διαβλητά πάθη, τις εφάμαρτες αδυναμίες. Και είναι τότε ειρηνικός και ατάραχος σε κάθε προσβολή εξωτερική, απαλλαγμένος από υπερηφάνεια, μίσος, μνησικακία, σαρκικές ορέξεις.
    Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο της θεώσεως, το καλούμενο "θεωρία", κατά το οποίο ο άνθρωπος καθαρισμένος ήδη από τα πάθη φωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα, ελλάμπεται και θεώνεται. Θεωρία σημαίνει θέα. Θεωρία του Θεού σημαίνει θέα του Θεού. Για να μπορεί όμως κανείς να βλέπει τον Θεό, πρέπει να είναι θεωμένος άνθρωπος. Άρα θεωρία του Θεού σημαίνει θέωσις.
    Όταν μάλιστα καθαρισθεί τελείως, προσφερθεί τελείως στον Θεό, τότε λαμβάνει και την μεγαλύτερη στους ανθρώπους εμπειρία της θείας Χάριτος, που κατά τους αγίους Πατέρας είναι η θέα του ακτίστου φωτός του Θεού. Αυτό το φως το βλέπουν οι πολύ προχωρημένοι στην θέωση, ελάχιστοι σε κάθε γενεά. Το βλέπουν οι Άγιοι του Θεού, και φαίνονται μέσα σ'αυτό, όπως άλλωστε εικονίζονται στις άγιες εικόνες τους με τα φωτοστέφανα.
    Στον βίο π.χ. του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου αναφέρεται ότι όταν ο Μ. Βασίλειος προσευχόταν στο κελί του, τον έβλεπαν οι άλλοι, όσοι βέβαια μπορούσαν να τον δουν να λάμπει όλος αυτό και το κελί του μέσα σ'αυτό το άκτιστο φως του Θεού, το φως της θείας Χάριτος. Στους βίους πολλών αγίων Νεομαρτύρων της Πίστεως μας, διαβάζουμε πως αφού οι Τούρκοι μετά από φρικτά βασανιστήρια κρεμούσαν τα σώματα τους στις πλατείες των πόλεων προς εκφοβισμό των λοιπών Χριστιανών, πολλές φορές τις νύχτες φαινόταν ένα φως να τους περιλάμπη. Κι έλαμπε τόσο φανερά και έντονα, που οι ίδιοι οι κατακτητές, επειδή αποδεικνυόταν έτσι περίτρανα η αλήθεια της Πίστεως μας, διέτασαν και τα κατέβαζαν, ώστε να μην ντροπιάζονται στους Χριστιανούς, οι οποίοι έβλεπαν πως ο Θεός δόξαζε τους αγίους Μάρτυρας Του.

     
    Ο άγ. νεομάρτυς Νικόλαος εκ Μετσόβου
     
    Η Χάρις της θεώσεως διατηρεί άφθαρτα και τα σώματα των Αγίων, τα άγια λείψανα, μυροβλύζοντα και θαυματουργούντα. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η Χάρις του Θεού αφού πρώτα ενωθεί με τις ψυχές των Αγίων, κατόπιν σκηνώνει και στα άγια σώματα τους, και χαριτώνει κι αυτά. Κι όχι μόνο στα σώματα τους, αλλά και στους τάφους τους, στις εικόνες τους και στους Ναούς τους. Να γιατί προσκυνούμε και ασπαζόμαστε τις εικόνες, τα άγια λείψανα, τους τάφους, τους Ναούς των αγίων. Διότι όλα αυτά έχουν κάτι από την Χάρι του Θεού που είχε ο Άγιος στην ψυχή τους λόγω της ενώσεως του με τον Θεό, λόγω της θεώσεως του.
    Γι'αυτό μέσα στην Εκκλησία απολαμβάνουμε την Χάρι της θεώσεως όχι μόνο με την ψυχή, αλλά και με το σώμα μας, επειδή και το σώμα συγκοπιάζοντας με την ψυχή, ασφαλώς και συνδοξάζεται, ως ναός του ενοικούντος σ'αυτό Αγίου Πνεύματος.
    Αυτή η Χάρις πηγάζοντας από τον άγιο Κύριο, τον Θεάνθρωπο Χριστό, εκχύνεται στην Παναγία μας, στους Αγίους και έρχεται και σε μας τους ταπεινούς.
    Αξίζει να σημειωθεί βέβαια ότι όλες οι τυχόν εμπειρίες του Χριστιανού δεν είναι εκ του ασφαλούς εμπειρίες θεώσεως και πνευματικές. Πολλοί πλανήθηκαν από δαιμονικές η ψυχολογικές εμπειρίες. Για να μη υπάρχει λοιπόν κίνδυνος πλάνης και δαιμονικής επήρειας, πρέπει να αναφέρονται όλες ταπεινά στον Πνευματικό, ο οποίος και με τον παρά Θεού φωτισμού θα διακρίνει την γνησιότητα ή μη αυτών των εμπειριών και θα καθοδηγήσει αναλόγως την εξομογούμενη ψυχή. Γενικώς δε η υπακοή μας στον Πνευματικό είναι εκ των πλέον βασικών σημείων της πνευματικής μας πορείας, διά της οποίας αποκτούμε εκκλησιαστικό πνεύμα μαθητείας εν Χριστώ και εξασφαλίζεται η νόμιμος άθλησις μας που θα μας οδηγήσει στην ένωση μας με τον Θεό.
    Ένας ιδιαίτερος χώρος θεώσεως, εντός πάντοτε της Εκκλησίας, είναι και ο Μοναχισμός, όπου οι μοναχοί αγιαζόμενοι λαμβάνουν υψηλές εμπειρίες ενώσεως με τον Θεό.
    Έτσι, όσο μοναχοί μετέχουν στην θέωση και τον αγιασμό, βοηθούν και όλη την Εκκλησία. Διότι όπως πιστεύουμε οι Χριστιανοί, ακολουθώντας την μακραίωνα Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, ο αγώνας των μοναχών έχει θετική επίδραση στην ζωή του κάθε αγωνιζόμενου πιστού μέσα στον κόσμο. Γι'αυτό στην Ορθοδοξία μας ο λαός του Θεού έχει πολλή ευλάβεια στον Μοναχισμό.
    Στην Εκκλησία μας εξ'άλλου συμμετέχουμε στην κοινωνία των Αγίων, έχουμε την εμπειρία και χαρά της εν Χριστώ ενότητος. Με αυτό εννοούμε ότι μέσα στην Εκκλησία δεν είμαστε άτομα μεμονωμένα, αλλά μία ενότης, μία αδελφότης, μία αδελφική κοινωνία. Κι όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και με τους Αγίους του Θεού που ζουν επί γης σήμερα ή έχουν κοιμηθεί. Αφού και με τον θάνατον ακόμη δεν χωρίζονται οι Χριστιανοί. Ο θάνατος δεν μπορεί να χωρίσει τους Χριστιανούς διότι είναι όλοι τους ενωμένοι στο ανεστημένο σώμα του Χριστού.
    Γι'αυτό κάθε Κυριακή, και κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, είμαστε σ'αυτήν όλοι παρόντες, μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους όλων των αιώνων. Είναι ακόμη και οι συγγενείς μας που έχουν πεθάνει, αν βέβαια είναι ενωμένοι με τον Χριστό. Όλοι εκεί είμαστε και κοινωνούμε μεταξύ μας μυστικά, όχι εξωτερικά αλλά εν Χριστώ.
    Αυτό φαίνεται και στην Προσκομιδή, όπου στο άγιο Δισκάριο, γύρω από τον Αμνό Χριστό, τοποθετούνται οι μερίδες της Παναγίας, των Αγίων και των ζώντων και κεκοιμημένων Χριστιανών. Όλες αυτές οι μερίδες εμβάπτονται, μετά το καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, στο Αίμα του Χριστού.
    Αυτή είναι η μεγάλη ευλογία της Εκκλησίας, το ότι είμαστε μέλη της και μπορούμε να κοινωνούμε όχι μόνο με τον Θεό, αλλά και μεταξύ μας ως μέλη τους σώματος του Χριστού.
    Κεφαλή του αγίου αυτού σώματος είναι ο ίδιος ο Χριστός. Η ζωή έρχεται από την κεφαλή στο σώμα. Το σώμα βέβαια έχει ζωντανά μέλη, αλλά έχει και μέλη που δεν έχουν την ίδια ζωντάνια, δεν έχουν όλα τέλεια υγεία. Τέτοιοι είμαστε οι περισσότεροι από εμάς. Από τον ίδιο τον Χριστό όμως και από τα ζωντανά μέλη του έρχεται η ζωή, το αίμα το υγιές, και στα άλλα μέλη τα λιγότερο υγιή, ώστε σιγά-σιγά να υγιαίνουν και δυναμώνουν κι αυτά. Να γιατί πρέπει να είμαστε μέσα στην Εκκλησία! Για να λαμβάνουμε υγεία και ζωή, αφού έξω από το σώμα της Εκκλησίας δεν υπάρχει αυτή η δυνατότης να αναρρώσουμε και να ζωοποιηθούμε.
    Αυτά όλα φυσικά δεν έρχονται αμέσως. Σ'όλη του την ζωή πρέπει να αγωνίζεται ο Ορθόδοξος Χριστιανός, για να μπορεί σιγά-σιγά με την Χάρι του Θεού, μέσα στην Εκκλησία, με την ταπείνωση, την μετάνοια, την προσευχή, τα άγια Μυστήρια, να αγιάζεται και να θεώνεται.
    Αυτός όμως είναι ο σκοπός της ζωής μας, ο στόχος ο μεγάλος. Δεν έχει τόση σημασία που ακριβώς θα φτάσουμε. Αξία έχει ο αγώνας μας, τον οποίο ο Θεός ευλογεί πλουσίως και στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα.

    Αποτυχία πολλών ανθρώπων να φθάσουν στην θέωσι

    Ενώ λοιπόν έχουμε κληθεί για αυτόν τον μεγάλο σκοπό, να ενωθούμε με τον Θεό να γίνουμε θεοί κατά Χάριν και να απολαύσουμε αυτή την μεγάλη ευλογία, για την οποία μας έπλασε ο Πλάστης και Δημιουργός μας, εμείς πολλές φορές ζούμε σαν να μη υπάρχει αυτό ο μεγάλος, ο υψηλός στόχος. Κι έτσι γεμίζει αποτυχία η ζωή μας.
    Ο άγιος Θεός μας έπλασε για την θέωση. Αν λοιπόν δεν θεωθούμε, όλη η ζωή μας είναι αποτυχία.

    Ας αναφέρουμε μερικές αιτίες γι'αυτό.

    α) Η προσήλωσις στις βιοτικές μέριμνες

    Μπορεί να κάνουμε καλά και ωραία πράγματα. Σπουδές, επάγγελμα, οικογένεια, περιουσίες, φιλανθρωπίες. Όταν βλέπουμε και χρησιμοποιούμε τον κόσμο ευχαριστισιακά ως δώρο του Θεού, τότε όλα συνδέονται μαζί Του και γίνονται δρόμοι ενώσεως με τον άγιο Θεό. Αν δεν ενωθούμε ωστόσο με τον Θεό, αποτύχαμε, όλα είναι άχρηστα.
    Συνήθως οι άνθρωποι αποτυγχάνουν, διότι παρασύρονται από αυτούς τους δευτερεύοντες σκοπούς στη ζωή τους. Δεν βάζουν ως πρώτο και κύριο στην ζωή τους την θέωση. Απορροφούνται από τα ωραία του κόσμου τούτου και χάνουν τα αιώνια. Δίδονται ολοκληρωτικά στα δευτερεύοντα και ξεχνούν το "εν ου έστι χρεία" (βλ. Λουκ. ι', 42).
    Υπάρχει σήμερα ιδίως μία διαρκής απασχόλησις, συνεχείς δραστηριότητες, - ίσως είναι και τέχνασμα του διαβόλου για να πλανά και τους εκλεκτούς - ένεκα των οποίων παραμελούμε την σωτηρία μας. Π.χ. τώρα έχουμε σπουδές, μελέτες, διάβασμα, δεν ευκαιρούμε να προσευχόμαστε, να εκκλησιαζόμαστε, να εξομολογούμαστε, να κοινωνούμε. Αύριο θα έχουμε συνέδρια, συμβούλια, κοινωνικές και προσωπικές ευθύνες, πως να βρούμε χρόνο για τον Θεό! Μεθαύριο γάμο, οικογενειακές μέριμνες, αδύνατο να ασχοληθούμε με τα πνευματικά. Συνεχώς επαναλαμβάνουμε και εμείς στον Χριστό: "ου δύναμαι έλθειν... Ερωτώ σε, έχε με παρητημένον" (βλ. Λουκ. ιδ', 19-20).
    Κι έτσι χάνουν και την αξία τους όλα αυτά τα ωραία και νόμιμα. Όλα αυτά έχουν πραγματική, ουσιαστική αξία, όταν γίνονται με την Χάρι του Θεού, όταν δηλαδή προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα προς δόξαν Θεού. Αλλά και όταν δεν παύουμε να νοσταλγούμε, να επιδιώκουμε αυτό που είναι πέρα από τις σπουδές, πέρα από το επάγγελμα, πέρα από την οικογένεια, πέρα από τις όποιες καλές και ιερές ευθύνες και δραστηριότητες: να ποθούμε την θέωση. Τότε βρίσκουν κι όλα αυτά το πραγματικό τους νόημα και την αιώνιο προοπτική τους και μας ωφελούν.
    Είπε ο Κύριος: "Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν" (Ματθ. στ', 33). Η βασιλεία του Θεού είναι η θέωσις, το να λάβουμε την Χάρι του Παναγίου Πνεύματος. Όταν έλθει η θεία Χάρις και βασιλεύσει μέσα στον άνθρωπο, ο άνθρωπος βασιλεύεται από τον Θεό. Και διά των θεωμένων ανθρώπων έρχεται η Χάρις του Θεού και στους άλλους ανθρώπους και στην κοινωνία. Αλλά κι όπως διδάσκουν οι Πατέρες, στην Κυριακή Προσευχή το "ελθέτω η βασιλεία"σημαίνει "ελθέτω η Χάρις του Αγίου Πνεύματος", που όταν έλθει θεώνει τον άνθρωπο.

    β) Ο ηθικισμός

    Το πνεύμα του δυστυχώς του ηθικισμού που προαναφέραμε, το να περιορίσουμε δηλαδή την χριστιανική ζωή στην ηθική βελτίωση, έχει επηρεάσει αρνητικά, αρκετά και στον τόπο μας, την ευσέβεια και την πνευματικότητα των Χριστιανών. Λόγω δυτικής θεολογικής επιδράσεως πολλές φορές παύουμε να επιδιώκουμε την θέωση.
    Η αγωγή όμως της ηθικής καλυτέρευσις είναι αγωγή ανθρωποκεντρική, με κέντρο τον άνθρωπο. Σ'αυτήν προέχει η ανθρώπινη προσπάθεια κι όχι η Χάρις του Θεού. Φαίνεται όχι μας σώζει η ηθική μας κι όχι η Χάρις του Θεού. Γι'αυτό και σε μια τέτοια κατάσταση και ζωή δεν έχουμε αληθινές εμπειρίες του Θεού, και η ψυχή δεν αναπαύεται πραγματικά, δεν ξεδιψά. Αυτή η αγωγή, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε, μη εκπροσωπώντας το γνήσιο πνεύμα της Εκκλησίας του Χριστού, είναι εν πολλοίς υπεύθυνη και για την αθεΐα και την αδιαφορία προς την πνευματική ζωή πολλών συνανθρώπων μας και δη νέων.
    Αντί να μιλούμε οι γονείς, οι διδάσκαλοι, οι κληρικοί, και όλοι οι εργάτες της Εκκλησίας, στα Κατηχητικά μας, στα κηρύγματα και αλλού, για μια στείρα βελτίωση του ανθρώπου ας παιδαγωγούμε τους Χριστιανούς μας προς την θέωση, όπως είναι το γνήσιο πνεύμα και η εμπειρία της Εκκλησίας. Οι αρετές άλλωστε, όσο μεγάλες κι αν είναι, δεν αποτελούν τον σκοπό της χριστιανικής ζωής μας, αλλά μέσα και τρόπους που μας προετοιμάζουν να δεχθούμε την θέωση, την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, όπως επιγραμματικά διδάσκει ο άγιος Σεραφείμ ο Σάρωφ.

    γ) Ο ανθρωποκεντρικός ουμανισμός

    Ο αυτόνομος ουμανισμός πάλι ως φιλοσοφικοκοινωνικό σύστημα, χωρισμένο, αυτονομημένο από τον Θεό, οδηγεί σε ένα πολιτισμό φιλαυτίας και αδιεξόδου τον σύγχρονο άνθρωπο. Θέλει να μας απομακρύνει από την Ορθόδοξο Πίστη μας εν ονόματι τάχα της αξιοποιήσεως και απελευθερώσεως του ανθρώπου. Υπάρχει όμως μεγαλύτερη αξιοποίησις για τον άνθρωπο από την θέωση;

    Συνέπειες της αγωγής της θεώσεως

    Η αγωγή που δίδει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας με την θεία Λατρεία, την Πατερική θεολογία, τον Μοναχισμό, είναι αγωγή θεώσεως, αγωγή θεανθρωποκεντρική, με κέντρο τον Θεάνθρωπο Χριστό.
    Αυτή δίδει μεγάλη χαρά στην ζωή μας, όταν γνωρίζουμε τι μεγάλο προορισμό έχουμε, τι μακαριότης μας αναμένει.
    Γλυκαίνει τον πόνο σε κάθε δοκιμασία και στεναχώρια της ζωής με την προοπτική της θεώσεως.
    Όταν αγωνιζόμαστε με προοπτική την θέωση, αλλάζει προς το καλύτερο και στάση μας έναντι των συνανθρώπων μας. Όταν δηλαδή βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως υποψήφιους θεούς. Πόσο βαθαίνει και ουσιαστικοποιείται τότε και η αγωγή που δίδουμε στα παιδιά μας! Πόσο θεάρεστα, αγαπούν τότε και σέβονται ο πατέρας και η μητέρα τα παιδιά τους, αισθανόμενοι την ευθύνη και ιερή αποστολή που έχουν απέναντι τους, να τα βοηθήσουν να πετύχουν την θέωση, τον σκοπό για τον οποίο με την Χάρι του Θεού τα έφεραν στον κόσμο! Και φυσικά πως θα τα βοηθήσουν, αν οι ίδιοι δεν κατευθύνονται προς αυτόν τον σκοπό, την θέωση; Αλλά και πόση εκτίμηση θα έχουμε στον εαυτό μας, χωρίς εγωισμό και υπερηφάνεια αντίθεη, όταν συναισθανόμαστε ότι είμαστε πλασμένοι γι'αυτόν τον μεγάλο σκοπό!
    Λέγουν μάλιστα οι Άγιοι Πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας ότι έτσι, ξεπερνώντας την ανθρωποκεντρική φιλοσοφία του εγωισμού και της φιλαυτίας μας, γινόμαστε πραγματικά πρόσωπα, αληθινοί άνθρωποι. Συναντούμε τον Θεό με σεβασμό και αγάπη, αλλά και τον συνάνθρωπο με εκτίμηση κι αληθινή αξιοπρέπεια, βλέποντας τον όχι ως σκεύος ηδονής και εκμεταλλεύσεως αλλά ως εικόνα του Θεού προορισμένο για την θέωση.
    Όσο είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, στο εγώ μας, είμαστε άτομα, όχι όμως πρόσωπα. Μόλις εξέλθουμε από την κλειστή ατομική μας ύπαρξη κι αρχίσουμε, σύμφωνα με την αγωγή της θεώσεως - με την Χάρι του Θεού αλλά και την δική μας συνεργεία - να αγαπούμε, να προσφερόμαστε όλο και περισσότερο σ'Αυτόν και τον πλησίον μας, γινόμαστε πρόσωπα αληθινά. Όταν δηλαδή το εγώ μας συναντήσει το Συ του Θεού και το συ του αδελφού, τότε αρχίζουμε να βρίσκουμε τον χαμένο εαυτό μας. Αφού μέσα στην κοινωνία της θεώσεως, για την οποία πλασθήκαμε, μπορούμε να ανοιγόμαστε, να επικοινωνούμε, να χαιρόμαστε ο ένας τον άλλον πραγματικά κι όχι φίλαυτα.
    Αυτό είναι και το ήθος της θείας Λειτουργίας, στην οποία μαθαίνουμε να ξεπερνούμε το στενό, ατομικό μας συμφέρον, στο οποίο μας εξωθεί ο διάβολος, η αμαρτία και τα πάθη μας, και να ανοιγόμαστε σε κοινωνία θυσίας και αγάπης εν Χριστώ.
    Αναπαύει και ολοκληρώνει πραγματικά τον άνθρωπο η αίσθηση αυτή της μεγάλης κλήσεως του, δηλαδή της θεώσεως.
    Ο ορθόδοξος ανθρωπισμός της Εκκλησίας μας βασίζεται σ'αυτήν την μεγάλη κλήση του ανθρώπου, γι'αυτό και αξιοποιεί στο έπακρο όλες τις δυνάμεις του.
    Ποιος άλλος ανθρωπισμός, όσο προοδευτικός και φιλελεύθερος κι αν φαίνεται, είναι τόσο επαναστατικός όσο ο ανθρωπισμός της Εκκλησίας, που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο Θεό; Τέτοιο όντως υψηλό ανθρωπισμό μόνο η Εκκλησία έχει;
    Γι'αυτό ιδιαίτερα σήμερα, που πολλοί προσπαθούν να ξεγελάσουν του ανθρώπους, και κυρίως του νέους, προβάλλοντας τους ψευτοανθρωπισμούς τους, οι οποίοι κατ'ουσίαν κολοβώνουν τον άνθρωπο και δεν το ολοκληρώνουν, έχει μεγάλη σημασία ο τονισμός αυτής της αγωγής της Εκκλησίας.

    Συνέπειες της αγωγής που δεν οδηγεί στην θέωσι

    Σήμερα οι νέοι άνθρωποι ζητούν εμπειρίες. Δεν αρκούνται σε μία υλιστική ζωή, σε μία ορθολογιστική κοινωνία, όπως τους την παραδίδουμε οι μεγαλύτεροι. Τα παιδιά μας, που είναι εικόνες Θεού, "κεκελευσμένοι θεοί", ζητούν κάτι πέρα από τα λογικά σχήματα μιας υλιστικής φιλοσοφίας και αθέου παιδείας που τους προσφέρουμε. Ζητούν εμπειρίες αληθινής ζωής. Δεν τους αρκεί μάλιστα να ακούν για τον Θεό. Επιθυμούν την εμπειρία Του, το φως Του, την Χάρι Του. Κι επειδή δεν γνωρίζουν πολλοί απ'αυτούς, ότι η Εκκλησία έχει την δυνατότητα να τους αναπαύσει, έχει την εμπειρία που διψούν, μάταια αναζητούν και καταφεύγουν σε διάφορα άλλα φθηνά υποκατάστατα, προκειμένου να εύρουν κάτι το εξωλογικό, το υπέρλογο.
    Και άλλοι μεν οδηγούνται σε ανατολικούς μυστικισμούς, τύπου γιόγκα. Άλλοι στον αποκρυφισμό ή στον γνωστικισμό, τελευταία δε δυστυχώς και σε απροκάλυπτο σατανισμό.
    Αλλά και στην ηθική δεν γνωρίζουν κανένα φραγμό, αφού αυτή χωρισμένη και στερημένη από την ουσία και τον σκοπό της, να τους ενώσει με τον άγιο Θεό, καταντά χωρίς κανένα απολύτως νόημα.
    Έτσι πλεονάζουν τραγικά φαινόμενα όπως ο αναρχισμός και η τρομοκρατία, με τα οποία πολλοί νέοι άνθρωποι που κατά βάθος θέλουν να ικανοποιήσουν ένα δυναμισμό που έχουν μέσα τους, - και που δεν εκπληρώνεται βαθειά αυτό ο πόθος τους, γιατί δεν έτυχαν αυτή της αγωγής της θεώσεως -, και βιαιότητες κατά των συνανθρώπων τους.
    Η πλειονότης των νέων, και όχι μόνο, τον πολύτιμο χρόνο της ζωής τους και τις δυνάμεις τους, που έδωσε ο Θεός για την επιτυχία στον σκοπό της θεώσεως, τα κατασπαταλούν στην ηδονοθηρία και σαρκολατρεία, που, με την ανοχή δυστυχώς και της πολιτείας μερικές φορές, γίνονται τα σύγχρονα είδωλα, οι σύγχρονοι "θεοί", προκαλώντας έτσι μεγάλη φθορά στα σώματα και τις ψυχές τους.
    Άλλοι ζώντας χωρίς καθόλου ιδανικά κατατρίβονται σε διάφορες άσκοπες, ανούσιες και βλαβερές ασχολίες, άλλοι αισθάνονται απόλαυση τρέχοντας υπέρμετρα στους δρόμους - με τραγικές πολλές φορές καταλήξεις τους τραυματισμούς και τον θάνατο -, κι άλλοι πάλι μετά από περιπλανήσεις παραδίδονται άνευ όρων στην δαιμονική εξάρτηση των ναρκωτικών, την νέα αυτή μάστιγα του αιώνος μας.
     
     
    Εικ. από την ανάρτησή μας Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
     
    Και τέλος αρκετοί, μετά από μια σχετικά σύντομη ζωή, γεμάτη από αποτυχίες και απογοητεύσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα δίδουν τέλος στο μαρτύριο της μάταιης αναζητήσεως τους καταφεύγοντας δυστυχώς στην έσχατη μορφή απελπισίας, την αυτοκτονία.
    Δεν είναι αλήτες όλα αυτά τα παιδιά που καταφεύγουν σ'αυτά τα παράλογα και τραγικά. Είναι νέοι, παιδιά του Θεού και παιδιά μας, που απογοητευμένα από την υλιστική, αυτάρκη κοινωνία που τους παραδίδουμε, δεν βρίσκουν αυτό για το οποίο έχουν πλασθεί, το αληθινό, το αιώνιο, που δεν τους το δώσαμε και γι'αυτό και το αγνοούν. Αγνοούν τον μεγάλο σκοπό της ζωής του ανθρώπου, την θέωση. Γι'αυτό και μη βρίσκοντας ανάπαυση σε οτιδήποτε άλλο καταφεύγουν στην απελπισία με τις μορφές που αναφέρθηκαν.
    Σήμερα αρκετοί Ποιμένες της αγίας Εκκλησίας μας, αρχιερείς ιερείς, πνευματικοί, αλλά και λαϊκοί αδελφοί, από αγάπη ανιδιοτελή αναλώνονται καθημερινώς στην καθοδήγηση των νέων μας με σκοπό την θέωση τους. Τους είμαστε ευγνώμονες για την θυσία και προσφορά τους, για το θεάρεστο αυτό έργο τους, με το οποίο διά της Χάριτος του Θεού σώζονται και αγιάζονται ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε.
    Ταπεινά βοηθεί και συμπαραστέκεται στον μεγάλο αυτόν πόνο της Εκκλησίας και το Άγιον Όρος. Το Περιβόλι της Παναγίας μας όντας ένας ιδιαίτερος χώρος αγιασμού και κατά Θεόν ησυχίας, απολαμβάνει την ευλογία της θεώσεως, ζει την κοινωνία του Θεού, έχει έντονη και εναργή την εμπειρία της Χάριτος Του, του Φωτός Του. Γι'αυτό και πολλοί συνάνθρωποι μας, στην πλειοψηφία τους νέοι, ωφελούνται, ενισχύονται, αναγεννώνται εν Χριστώ με κάποιο προσκύνημα τους στον Άθωνα ή και διατηρώντας πιο ιδιαίτερους δεσμούς μαζί του. Κι έτσι χαίρονται τον Θεό στην ζωή τους και αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι είναι Ορθοδοξία, Χριστιανική ζωή, αγώνας πνευματικός, και τι χαρά και μεγάλο νόημα δίδουν αυτά στην ύπαρξη τους. Γεύονται δηλαδή κάτι από το μεγάλο δώρο αυτό του Θεού στον άνθρωπο, την θέωση.
    Ας μη ξεχνούμε λοιπόν όλοι οι Ποιμένες της Εκκλησίας, οι θεολόγοι, οι κατηχηταί, την αγωγή της θεώσεως διά της οποίας οι νέοι άνθρωποι, αλλά και όλοι εμείς οι ταπεινοί, με την Χάρι του Θεού και μέσα στον καθημερινό μας αγώνα, τον αγώνα της μετανοίας και της τηρήσεως των αγίων εντολών Του, αποκτούμε την δυνατότητα να απολαύσουμε αυτή την ευλογία του Θεού, την ένωση μαζί Του, να χαρούμε πολύ δυνατά σ'αυτήν την ζωή, αλλά και να κερδίσουμε την αιώνιο ευτυχία και μακαριότητα.
    Ας ευχαριστήσουμε συνεχώς τον άγιο Κύριο για το δώρο της αγάπης Του. Στην δική Του αγάπη ας ανταποκριθούμε με την δική μας αγάπη. Ο Κύριος θέλει και ποθεί να θεωθούμε. Γι'αυτόν τον σκοπό άλλωστε έγινε άνθρωπος και απέθανε επί του σταυρού. Για να λάμπει ως ήλιος εν μέσω ήλιων, ως Θεός εν μέσω θεών.

    (Πηγή: www.ixthis.gr)

    Διαβάστε περισσότερα κείμενα του γέροντα πατώντας εδώ

    Ακούστε ομιλία του γέροντα με το ίδιο θέμα πατώντας εδώ
     
    Δείτε επίσης:
     
    Οι άγιοι πάντες και τα παιδιά μας
     
    Η Κυριακή των αγίων Πάντων και η αγιότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία 
     
    Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
     
    Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα 
     
     
     
    Άγιοι(ενότητα στο blog μας)
     
    ↧
    ↧

    Η Κυριακή των Αγίων Πάντων &η αρχή της Νηστείας των Αγίων Αποστόλων

    June 6, 2015, 12:53 pm
    $
    0
    0


    Οι άγιοι Πάντες εισερχόμενοι στον παράδεισο (εικ. από εδώ)

    Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου 

    Οι άγιοι πάντες και τα παιδιά μας
     
    Η Κυριακή των αγίων Πάντων και η αγιότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία 
     
    Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες… 
     

    Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα 

    Ευκαιρία για το πρώτο βήμα; Αρχή της Νηστείας των Αγίων Αποστόλων
     
    Και:
     
     

    Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
    Άγιοι(ενότητα στο blog μας)
     
     
    Και:
     
     
    Άγιοι στις 7 Ιουνίου: 
    Αγίων Πάντων, Άγιος Θεόδοτος ο εν Άγκυρα, Αγία Ποταμιαίνη, Όσιος Παναγής Μπασιάς (Παΐσιος)
    14. (γιορτάζουν την 1η Κυριακή του Ιούνη - βλ. γι'αυτούς και εδώ)
    Οι άγιοι νεομάρτυρες της Πολωνίας
     Για την Ορθοδοξία στην Πολωνία δες και:
     
    ↧

    Theosis (deification): The True Purpose of Human Life

    June 7, 2015, 12:42 pm
    $
    0
    0

    By Archimandrite George, Abbot of the Holy Monastery of St. Gregorios, Mount Athos
    Orthodox info
    ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)

    This is an important little book that so clearly and beautifully states the purpose of our lives. For those of you who are searching for the Orthodox Christian response to "What is the meaning of life?", this is the answer.
    Please note that the English edition was completely re-translated in 2006. —Patrick Barnes

    Download the Entire Book in PDF format:

    Flag of the U.S. English Version [386 kb] Flag of Greece Greek Version [15 megs]
    Flag of Russia Russian Version [14 megs] Flag of Bulgaria Bulgarian Version [16 megs]
    Flag of Serbia Serbian Version [14 megs] Flag of Finland Finnish Version [13 megs]
    Flag of Hungary Hungarian Version [11 megs] Flag of Mexican Spanish Version [17 megs]
    Flag of Saudi Arabia Arabic Version [12 megs] Flag of Germany German Version [400kb]

    Translator’s Note
     
    The beauty of this book is its simplicity. In clear and simple terms it states the original purpose of the Christian life—namely Theosis.
    Click here
    Its author Archimandrite George († 2014, June 8) has been the Abbot of St. Gregorios Monastery since 1974. He is well known throughout the Orthodox world both as a theologian and spiritual father. He has written many books and articles on theology and the spiritual life. His works have been translated into many languages.
    The idea of Theosis will be unfamiliar to the Western mind, although it is not a new concept to Christianity. When Christ said, “Repent, for the Kingdom of Heaven is at hand,” [1] this is a call to a life of Theosis.
    Theosis is personal communion with God “face to face.” [2] To the Western mind, this idea may seem incomprehensible, even sacrilegious, but it derives unquestionably from Christ’s teachings. Jesus Christ was the fulfillment of the messianic dream of the Jewish race; [3] His mission to connect us with the Kingdom of God [4]—a Kingdom not of this world. [5] When Jesus said, “You are gods,” [6] “be perfect, just as your Father in Heaven is perfect,” [7] or “the righteous will shine like the sun in the Kingdom of their Father,” [8] this is to be taken literally. For those who are interested, further Biblical evidence for this can be found in Leviticus 11:44-45; 20:7-8; Deuteronomy 18:13; Psalms 82:1,6; Romans 6:22; 1 Corinthians 3:16-17; 2 Peter 1:2-4.
    The whole sacrificial tradition of Israel beginning with the sacrificial offering of Isaac reaches fulfillment in Jesus Christ. St. John the Baptist echoing Isaiah says, “Behold the Lamb of God who takes upon Himself the sins of the world.” [9] St. Paul has this in mind when he says, “If you are Christ’s, then you are descendants of Abraham, and heirs according to the promise,” [10] because “those who believe are children of Abraham.” [11] The name Israel, was given to Jacob by God as an expression of his fidelity. Later this name was inherited by his faithful descendants. This train of thought is expounded in the writings of St. Paul, where he blesses the Church as “the Israel of God;” [12] whilst elsewhere he wrestles with and is pained by his fellow Jews denial of their own Messiah, labeling them “Israel according to the flesh.” [13]
    That is why, the Church —'God’s very own People,” [14]—is also known as the “New Israel,” the “spiritual Israel,” striving to the Heavenly Kingdom. Those first Christians realised that the Kingdom of God was not simply equated with a Jewish state or a single people, but is intended for all humanity. [15] Through repentance we are all called to the true Exodus —to the New Jerusalem [16] —as Christ said, “Do not think that I am come to abolish the Law or the Prophets. I did not come to destroy but to fulfill.” [17]
    The Orthodox Church has retained this original message of Christ unchanged. It is for this reason that the Orthodox Church is both the “body of Christ” [18] and the “faithful bride” [19] who has been true to her lover. It is this Sacred Tradition which guarantees our fidelity to Christ’s mission, and it is with this knowledge that He says “and lo, I am with you always, even to the end of the age.” [20] Christ’s teachings could not be arrived at from the Holy Bible alone; we would simply project our modern concepts onto the early Church. Theosis stems from this tradition in which the early Church, Traditional Christianity, and Orthodoxy are identical. Traditional Christianity gave expression and definition to its Theology through the Church Synods; notable among these being the seven Oecumenical Synods, the Synod of St. Photios of 867 and the Palamite Synods of the fourteenth century. Please note: the Church Synods gave expression and definition to an existent Theology that was fully present within the Church from the day of Pentecost: the same Synods were also responsible for compiling and approving the various books which today are collectively known as the New Testament. The dual task of Orthodox Theology is to define and also to protect from human distortion the teachings of Jesus Christ. As can be seen, Theology is far more than knowledge about God acquired through academic study. Christianity is a living faith, founded on revelation born of the Holy Spirit, [21] giving those counted worthy intimate experience of the Triune God and of spiritual realities. [22] All attempts to understand Christ’s message from a purely rational standpoint will remain partial and incomplete. [23]
    We now live in an age where Western civilization lives and acts contrary to its Christian heritage, yet it still believes that it knows about Christ and His Church. The West fails to appreciate that over one thousand years separate it from this tradition. As a result, the West’s perception and understanding of Christ and His Church has become clouded. Although no longer perceived as such, Christ’s crowning achievement was also humanity’s crowning achievement, and this forms a watershed in human history. Christ’s message was so profound and revolutionary, that it can be said that humanity failed to grasp both its magnitude and its simplicity. As this book was originally intended for an Orthodox Greek-speaking audience, there was much common ground between the book and its audience. This translation has attempted to keep the simplicity present in the original, while continuing to convey the central message as faithfully as possible. Little explanation has been added to adapt it to Western thought, as this might misrepresent the true content of the book.
    In order to understand Christ’s central teaching, we will have to approach certain key words and concepts in a new way and not according to their current English usage. We will have to look at them with an open mind, as if seeing them for the first time. It will be necessary to go back to basics, and in this way see what Christ and the Way meant to the first Christians. Key biblical words such as “psyche,” “heart,” “repentance,” and “nous,” will have to be looked at as if we are seeing them for the first time. For this reason, it was decided to italicise key words and concepts when they first appear and to provide a glossary* to define them.
    Theosis is the Pearl of Great Price alluded to by Christ. [24] It can become a present reality for those who are willing to tread the path, and so it is not exclusively an after-death experience. With Theosis death is transcended. [25] St. Paul alludes to this when he says, “it is no longer I who live, but Christ who lives in me.” [26] Again, while being stoned to death, St. Stephen the first martyr offered himself up to Christ and prayed to God for his persecutors to be forgiven. [27] The Easter chant, “Christ is Risen from the dead, trampling down Death by death, and bestowing life to those in the tombs” also bears witness to this.
    Christianity is victory over death. So may this small book help us all to strive for that one thing needful, that One thing which cannot be taken from us.

    Endnotes

    * The glossary is linked here as a separate file, but is available in the book. See also this study of Orthodox terms, also by St. Gregorios Monastery.
    1. Matthew 4:17.
    2. Cf. Genesis 32:30.
    3. Cf. Deuteronomy 18:15-19; Isaiah 53; Acts 1:6; 2:16-36; 1 Peter 2:6-8.
    4. Mark 1:15.
    5. Romans 14:17.
    6. John 10:34.
    7. Matthew 5:48.
    8. Matthew 13:43; cf Exodus 34:29-35; Luke 9:28-36.
    9. John 1:29.
    10. Galatians 3:29.
    11. Galatians 3:7-9.
    12. Galatians 6:15-16; also cf. John. 1:11-13; Romans 2:28-29; James 1:1.
    13. Romans 9-11; also cf. John. 8:37-40; 10:32-38.
    14. 1 Peter 2:9; cf Colossians 2:11.
    15. Cf. Matthew 3:7-9; Acts 1:8; 11:1-18; 15:16-17; Galatians 3:14;28.
    16. Revelation 21:2-3.
    17. Matthew 5:17.
    18. Colossians 1:18,24; Romans 12:5; 1 Corinthians 12:12-13.
    19. 2 Corinthians 11:2; Revelation 18:23.
    20. Matthew 28:20; cf John. 17:20-22.
    21. John 16:13; Romans 14:17; 1 Corinthians 2:10;13.
    22. Cf. Acts 9:3-7.
    23. 1 Corinthians 2:9.
    24. Matthew 13:45-46.
    25. Cf. Mark 9:1; John 4:14; 8:51; 11:25-26; Romans 5:21; 2 Timothy 1:10.
    26. Galatians 2:20.
    27. Acts 7:59-60.

    PREFACE

    It is very daring for someone to speak of deification (gr. theosis) while not having tasted it himself. But, by the mercy of our Almighty God and Saviour Jesus Christ, we have dared that which is beyond our power:

    So as not to hide from our Orthodox Christian brethren the highest and final purpose of our life, that for which we were created.

    So that it will become explicitly clear that the only Orthodox pastoral treaching is that of deification (gr. theosis), not, as with Western models, the moral perfection of man without God's Grace.

    So that we will all desire the best, in order to struggle for the highest, and the only thing that can deeply quench our psyche's thirst for the Absolute, the Triune God.

    So that we will overflow with gratitude towards our Maker and Creator for His great gift to us, our theosis by Grace.

    So that we can understand the irreplaceable nature of our Holy Church as the only community of theosis on earth.

    So that the magnificence and truth of our Orthodox Faith will be revealed, as the one which alone teaches and provides theosis to its members.

    So that our souls (gr. psyche) should be consoled, for regardless of how much they have been poisoned and darkened by sin, they yearn for the light of Christ's face.

    Merciful Lord, in Thy infinite love, be pleased to make us worthy to enter the path of theosis before we depart from the present, impermanent world.

    Merciful Lord, guide our Orthodox brethren towards the quest for theosis, as they do not rejoice because they are unaware of the magnificence of their vocation as ‘called to be gods’.

    Merciful Lord, also guide the steps of heterodox Christians towards awareness of Thy Truth, so that they are not left outside Thy Bridechamber, deprived of the Grace of theosis.

    Merciful Lord, have mercy on us and on Thy world! Amen.

    The Abbot of the Holy Monastery of St Gregoriou at Agion Oros
    † Archimandrite George

    Note:

    This text constitutes an elaboration of talks, which I gave at different times in various cities in Greece, at the request of the local Most Reverend Metropolitans.

    Thus, the style of the work can be recognized as containing taped excerpts of the talks.

    It is worth noting that I developed this subject wherever I delivered a talk for the first time, as I considered this to be the most fundamental one for spiritual life. 

    DEIFICATION AS THE PURPOSE OF MAN'S LIFE

    The issue of the destiny of our lives is very serious, because it concerns the most important question for man: the purpose for which we are placed on earth. If man takes a correct stance on this subject, if he finds his actual destiny, he can then take also a correct stance regarding particular questions, and those that arise in his daily life, such as his relationships with other people, his studies, profession, marriage and the bearing and upbringing of children. However, if he does not take the correct stance on this basic issue, then he will also fail in his particular goals. Because what meaning can particular goals have, if human life as a whole has no meaning?

    The purpose of our life is declared already by the first chapter of the Holy Bible, when the holy author tells us that God created man ‘in His image and likeness’. We thus ascertain the great love that the Triune God has for man: He does not wish him simply to be a being with certain gifts, certain qualities, a certain superiority over the rest of creation, but He wishes him to be a god by Grace.

    Externally, man seems to be just a biological being, like other living beings, the animals. Of course, he is an animal, but ‘an animal ... which can be deified through its inclination towards God’, as St. Gregory the Theologian characteristically says (Homily on the Epiphany MPG 36, 324, 13). He is the only being that stands apart from all creation; the only one which can become a god.

    ‘In His image’ refers to the gifts which God gave only to man, alone among all His creatures, so that he constitutes an image of God. These gifts are: a rational mind (gr. nous), conscience, and self-authority, in other words freedom, creativity, eros, and the yearning for the absolute and for God, personal self-awareness, and anything else which puts man above all other living beings in creation, and makes him a man and a personality. In other words, everything that makes man a person. These are the gifts of the ‘in His image’.

    Having been formed ‘in His image’, man is called upon to be acquire the ‘in His likeness’, in other words, deification (gr. theosis). The Creator, God by nature, calls man to become a god by Grace.

    The gifts of ‘in His image’ were given to man by God so that that he may ascend very high; so that through them he may attain a likeness to his God and Creator; so that he may have not an external, moral relationship, but a personal union with his Creator.

    Perhaps it is very daring for us even to say or think that our purpose in life is to become gods by Grace. However, neither the Holy Bible nor the Church Fathers have hidden this from us.

    Unfortunately, there exists ignorance in people outside the Church, but also in many within the Church, because they assume that the purpose of our life is, at best, simply moral improvement, to become better men, whereas this is not what is given to us by the Gospel, by the Tradition of the Church, and by the holy Fathers: that man should only improve, become more moral, more just, more self-controlled, more mindful. All these must be done, but they are not the great purpose, the final purpose for which our Maker and Creator formed man. What is this purpose? Deification (gr. theosis) – for man to be united with God, not in an external or a sentimental way, but ontologically, really.

    This is how high Orthodox anthropology places humanity. If we compare the anthropologies of all the philosophies, social and psychological systems with Orthodox anthropology, we will ascertain very easily how poor these are; how they fail to respond to man’s great yearning for something very great and true in his life.

    Since man is ‘called to be a god’, i.e. he was created to become a god, as long as he does not find himself on the path of deification (gr. theosis) he feels an emptiness within himself; that something is not going right; he feels no joy, even when he is trying to cover the emptiness with other activities. He may numb himself, create a fancy world, but at the same time poor, small and limited, and cage and imprison himself inside it. He may organise his life in such a way that he is never quiet, alone with himself. He can try, through noises, tension, television, radio, continuous information about this and that, as if with drugs, to forget, to not think, not worry, not remember that he is not on the right path, that he has strayed from his purpose.

    In the end, however, the wretched, contemporary man finds no rest until he finds that ‘something else’, the greatest thing that actually exists in his life, the truly beautiful and creative.

    Can man unite with God? Can he commune with Him? Can he become a god by Grace? 


    THE INCARNATION OF GOD: THE CAUSE OF MAN'S DEIFICATION 

    The Church Fathers say that God became man in order to make man a god. Man would not be able to attain deification (gr. theosis) if God had not become incarnate.

    Descent to Hades (from here)

    In the years before Christ, many wise and virtuous people had appeared. For example, the ancient Greeks had reached quite high standards of philosophy about the good and about God. Their philosophy, in fact, contained seeds of the truth, the so-called ‘spermaticos logos’. They were very religious people, after all; they were not at all atheist, as some of our contemporaries are trying to present them, who do not know the facts well. But of course they did not know the true God; they were idolaters, yet very pious and god-fearing people. For this reason, by attempting to remove its faith in God from the psyche of our devout people, even without their consent, educators, teachers, politicians and civil governors act in a way inconsistent to the memory of the Greek nation, and so they commit "hubris" (gr. hybris) in the ancient meaning of the word. In essence, they attempt its de-hellenization, because the Tradition of the Greeks, throughout our ancient, recent and modern history, is a Tradition of piety and respect for God, on which all the worldwide cultural contribution of Hellenism was and is based. 

      
    Philosophers of the ancient Greeks with prophets
    in Bachkovo Monastery, Bulgaria (from here)

    In the philosophy of the ancient Greeks we discern a certain yearning for the unknown God; a yearning for the experience of God. They were faithful and pious, but they did not have the correct and completed knowledge of God; Communion with God was lacking. Deification (gr. theosis) was not possible for them.

    In the Old Testament, we also find just and virtuous people. But the full union with God, Theosis, becomes possible, is attained, with the incarnation of the Divine Logos.

    This is the purpose of the incarnation of God. If the purpose of man's life was simply to become morally better, there would be no need for Christ to come into the world, for all these events of divine Providence to take place; for the incarnation of God; the cross, the death and resurrection of the Lord; all that we Christians believe (gr. pistis) to have happened by Christ. The human race could have been taught to become morally better by the prophets, the philosophers, the righteous men and teachers, just as well. 

     
    Adam, the First Man, in the Light of Christ
    (from here)
     
    We know that Adam and Eve were beguiled by the devil and wanted to become gods, but not in collaboration with God; not through humility, obedience, or love; but relying on their own power, their own will, egotistically and autonomously. That is to say that the essence of the fall is egotism. Thus, by adopting egotism and self-reliance, they separated themselves from God, and instead of attaining deification (gr. theosis), they attained exactly the opposite: spiritual death.

    As the Church Fathers say, God is life. So, whoever is separated from God is separated from life. Therefore, death and spiritual mortification are the outcome of the disobedience of the first-created.

    We all know the consequences of the fall. Separation from God cast man into a carnal, bestial and demonic life. The brilliant creation of God fell seriously ill, almost to death. What had been made ‘in His image’ was sullied. Since the fall, man no longer has the preconditions for proceeding to deification (gr. theosis), as he had before he sinned. In this situation of grave illness, almost dead, he can no longer re-orient himself towards God. Thus there is a need for a new root for humanity; a need for a new man, who will be healthy and able to redirect the freedom of man towards God.

    This new root, the new man, is the God-man, Jesus Christ, the Son and Logos of God, who incarnates to become the new root, the new beginning, the new leaven of humanity.

    As St. Gregory Nazianzen, the Theologian, says in his theological writings, with the incarnation of the Logos a second communion between God and humanity is realised. The first such communion was in Paradise. This, however, was broken. Man was separated from God. The all-good God then provided for another, a second communion, which can no longer be severed, that is, a union of God and men. Because this, the second communion of God and men happens in the person of Christ.

    The God-man Christ, the Son and Logos of God the Father, has two perfect natures: divine and human. These two perfect natures are joined ‘without change, without confusion, without separation, and without division’ in the one person of Christ, according to the famous definition of the Fourth Holy Œcumenical Council at Chalcedon, which, in summary, constitutes the theological armor of our Orthodox Church, given under the guidance of the Holy Spirit, against Christological heresies of all kinds throughout all ages. Thus, we have one Christ with two natures, divine and human.

    Now then, by means of the union of the two natures in the person of Christ, human nature is irrevocably united with devine nature. Because Christ is the eternal God-man. As the God-man, He ascended to heaven. As the God-man, He sits on the right hand of the Father. As the God-man, He will come to judge the world at the Second Coming. Threfore, human nature is now enthroned in the bosom of the Holy Trinity. No longer can anything cut off human nature from God. So, now, after the incarnation of the Lord – no matter how much we as men sin, no matter how much we detach ourselves from God – if, through repentance, we wish to unite again with God, we can succeed. We can unite with Him and so become gods by Grace. 

    THE CONTRIBUTION OF THE THEOTOKOS TO MAN'S DEIFICATION 

    Theotokos with Saints (from here)
    So, the Lord Jesus gives us this possibility, to unite with God, and return to the primal purpose, which God ordained for man. This is why He is described in Holy Scripture as the way, the door, the good shepherd, the life, the resurrection, the light. He is the new Adam, who rights the wrong of the first Adam. The first Adam separated us from God with his disobedience and his egotism. With His love, and His obedience to the Father, obedience unto death, to ‘death on the cross’, the second Adam, Christ, brings us back once more to God. He once again orients our freedom towards God, so that, by offering it to Him, we unite with Him.

    But the work of the new Adam pre-supposes the work of the new Eve, the Panaghia who, as well, put right the wrong done by the old Eve. Eve drove Adam to disobedience. The new Eve, the Panaghia, contributes to the incarnation of the new Adam who will guide the human race towards obedience to God. For this reason, as the first human person who achieved theosis– in an exceptional and indeed unrepeatable, way – the Lady Theotokos played a role in our salvation, which was not only fundamental, but also necessary and irreplaceable.

    According to the saintly Nicholas Cabasilas, the great 14th century theologian, had the Panaghia, in her obedience, not offered her freedom to God – had she not said ‘yes’ to God – God would not have been able to incarnate. Because God, who had given freedom to man, would not have been able to violate it. He would not have been able to incarnate had there not been such a pure, all-holy, immaculate psyche as the Theotokos, who would completely offer her freedom, her will, all of herself to God, so as to draw Him towards herself and towards us.

    We owe much to the Panaghia. This is why our Church honours and venerates the Theotokos. This is why St. Gregory Palamas, summarizing Patristic theology, says that our Panaghia holds the second place after the Holy Trinity; that she is god after God; the borderline between the created and the uncreated. ‘She leads those being saved’, according to another fine expression by a theologian of our Church. And St. Nicodemus of the Holy Mountain, the steadfast luminary and teacher of the Church, pointed out that the angelic ranks themselves are illumined by the light they receive from the Panaghia.

    This is why she is praised by our Church as ‘more honourable than the Cherubim and incomparably more glorious than the Seraphim’.

    The incarnation of the Logos and the Theosis of man are the great mystery of our Faith and Theology.

    Our Orthodox Church lives this every day with its Mysteries, its hymns, its icons, its whole life. Even the architecture of an Orthodox Church witnesses to this. The great dome of the churches, on which the Pantocrator is painted, symbolises the descent of Heaven to earth; it tells us that the Lord ‘bent down the Heavens and descended’. The Evangelist St. John writes that God became man ‘and dwelt among us’ (Jn. 1:14).

    And because He became man through the Theotokos, we depict the Theotokos in the apse of the altar, to indicate that through her God comes to earth and to men. She is ‘the bridge by which God descended’, and again, ‘she who conducts those of earth to Heaven’, the apse of the heavens, the space of the uncontainable, who contained the uncontainable God within herself for our salvation.

    To continue, our Church depicts deified men: those who became gods by Grace because God became man. This is why in our Orthodox churches we can depict not only the incarnate God, Christ, and His immaculate Mother, the Lady Theotokos, but also the saints around and below the Pantocrator. On all the walls of the Church we paint the results of God’s incarnation: the sainted and deified men.

    Therefore, upon entering an Orthodox Church and seeing the beautiful icons of saints, we immediately receive and experience: we relize the work of God on man's behalf and the purpose of our life.

    Everything in the Church speaks of the incarnation of God and the deification of man. 


    THE PLACE OF MAN'S DEIFICATION 

    Those who wish to unite with Christ, and, through Jesus Christ, with God the Father, recognise that this union is realized in the body of Christ, which is our Holy Orthodox Church. A union, Of course, not with the Divine essence, but with the deified human nature of Christ. But this union with Christ is not external, nor is it simply moral.

    We are not followers of Christ in the way that some perhaps follow a philosopher or a teacher. We are members of Christ's body, the Church. The Church is the body of Christ, the real body, not a moral one, as some theologians have mistakenly written, not having looked deeply into the spirit of the Holy Church. In spite our unworthiness and sinfulness, Christ takes us Christians and incorporates us into His body. He makes us members of Himself. And so we become real members of the body of Christ, not just morally. As the Apostle Paul puts it, ‘We are members of His body, of His flesh, and of His bones’ (Eph. 5:30).

    Certainly, depending on the spiritual state of Christians, they are sometimes living members of Christ's body, and at other times dead. Yet, even as dead members, they do not cease to be members of Christ's body. For example, someone who is baptised has become a member of Christ's body. If he does not confess, does not take Communion, does not live a spiritual life, he is a dead member of Christ's body. But when he repents, he immediately receives divine life. This permeates him and he becomes a living member of Christ's body. He does not need to be re-baptised. Someone who has never been baptised, however, is not a member of Christ's body, even if he lives a life which is moral by human standards. He needs to be baptised in order to become a member of Christ's body, to become incorporated into Christ.

    So, because we are members of Christ's body, Christ's life is offered to us and it becomes our life. And thus we are enlivened, saved, and deified. We could not be deified, had Christ not made us members of His Holy body.

    We could not be saved if the Holy Mysteries of the Church did not exist, which make us one body with Christ, and by which, according to the Church Fathers, we share the same flesh and the same blood as Christ, in other words, to become one body and one blood with Christ.

    What a great blessing that we partake of the immaculate Mysteries! Christ becomes ours; Christ's life becomes ours; His blood becomes our blood. This is why St. John Chrysostom says that God has nothing more to give man than what he gives him in Holy Communion. Neither can man ask for anything beyond what he receives from Christ in Holy Communion.

    This way then, having been baptised, chrismated, and having confessed, we commune through the Body and Blood of the Lord, and we too become gods by Grace; we unite with God; we are no longer strangers, but His intimates.

    Inside the Church in which we unite with God, we live this new reality which Christ brought to the world: the new creation. This is the life of the Church, of Christ, which becomes ours as a gift from the Holy Spirit.

    Everything in the Church leads to deification (gr. theosis). The Holy Liturgy, the Mysteries, divine Worship, the Gospel sermon, the fasting; they all lead to this one thing. The Church is the sole place of deification.

    The Church is not a social, cultural, or historical institution, and it does not resemble any other institution in the world. It is not like the different establishments of the world. Perhaps the world has fine establishments, fine organisations, fine institutions and other fine things. But our Orthodox Church is the inimitable, the sole place for the communication of God with man; of man's deification. Only within the Church can man become a god, and nowhere else. Neither in universities, nor in social service foundations, nor in any of the fine and good things that the world has. All these, however good they may be, they are not able to offer what the Church offers.

    This is why, no matter how much worldly institutions and systems progress, they can never replace the Church.

    It is possible that we weak and sinful men go through crises and difficulties from time to time within the Church. It is possible even for scandals to happen in the bosom of the Church. All these happen in the Church because we are as yet on the way to Theosis, and it is very natural that human weaknesses still exist. We are becoming gods, but not yet. So, no matter how often these things occur, we will not leave the Church, because within the Church we have the only possibility to unite with God.

    For example, when we go to Church to attend the service, we may meet people there who do not pay attention to the holy service; who hold conversations and distract our attention. Then along comes a seemingly reasonable thought which says: ‘What do you gain by coming to Church? Might it not be better to sit at home in greater peace and comfort?’

    We, However, must prudently contradict this evil thought: ‘Yes, perhaps on the one hand I will have more outward peace at home, but I will not have God’s Grace to deify and sanctify me. I will not have Christ, Who is present in His Church. I will not have His Holy Body and His precious Blood, which are on the holy Altar in His holy Church. I will not partake in the Mystical Supper of the Holy Liturgy. I will be cut off from my fellow brethren in Christ, together with whom we form Christ's body.’

    So, nomatter what happens, we will not leave the Church, because only within it do we find the path to deification (gr. theosis). 
     
    DEIFICATION IS POSSIBLE THROUGH THE UNCREATED ENERGIES OF GOD

    In the Orthodox Church of Christ man can achieve daification because, according to the teachings of the Holy Bible and the Fathers of the Church, the Grace of God is uncreated. God is not only essence, as the West thinks; He is also energy. If God was only essence, we could not unite with Him, could not commune with Him, because the essence of God is awesome and unapproachable for man, in accordance with: ‘Never will man see My face and live’ (Exod. 33:20).

    Let us mention a somwhat relevant example from things human. If we grasp a bare electric wire, we will die. However, if we connect a lamp to that wire, we are illuminated. We see, enjoy, and are assisted by the energy of electric current, but we are not able to grasp its essence. Let us say that something similar happens with the uncreated energy of God.

    If we were able to unite with the essence of God, we too would become gods in essence. In other words everything would become a god, and there would be confusion so that, nothing would be essentially a god. In a few words, this is what they believe in the Oriental religions, e.g. in Hinduism, where the god is not a personal existence but an indistinct power dispersed through all the world, in men, in animals, and in objects (Pantheism).

    Again, if God had only the divine essence – of which we cannot partake – and did not have His energies, He would remain a self-sufficient god, closed within himself and unable to commune with his creatures.

    God, according to the Orthodox theological view, is One in a Trinity and a Trinity in One. As St. Maximus the Confessor, St. Dionysius the Areopagite, and other holy Fathers repeatedly say, God is filled with a divine love, a divine eros for His creatures. Because of this infinite and ecstatic love of His, He comes out of Himself and seeks to unite with them. This is expressed and realised by means of His energy or, better, His energies.

    St. Maximus the Confessor.Icon from here.

    With these, His uncreated energies, God created the world and continues to preserve it. He gives essence and substance to our world through His essence-creating energies. He is present in nature and preserves the universe with His preserving energies; He illuminates man with His illuminating energies; He sanctifies him with His sanctifying energies. Finally, He deifies him with His deifying energies. Thus, through his uncreated energies, holy God enters nature, the world, history, and men's lives.

    The energies of God are divine energies. They too are God, but without being His essence. They are God, and therefore they can deify man. If the energies of God were not divine and uncreated, they would not be God and so they would not be able to deify us, to unite us with God. There would be an unbridgeable distance between God and men. But by virtue of God having divine energies, and by uniting with us by these energies, we are able to commune with Him and to unite with His Grace without becoming identical with God, as would happen if we united with His essence.

    So, we unite with God through His uncreated energies, and not through His essence. This is the mystery of our Orthodox faith and life.

    Western heretics cannot accept this. Being rationalist, they do not discern between the essence and the energy of God, so, they say that God is only essence. And for this reason they cannot speak about man's deification (gr. theosis). Because, according to them, how could man be deified when they do not accept that the divine energies are uncreated, but regard them as created? And how could something created, i.e., something outside God, deify created man?

    In order not to fall into pantheism, they do not speak at all about deification (gr. theosis). What then, according to them, remains as the purpose of man's life? Simply moral improvement. In other words, since man cannot be deified by means of divine Grace, the divine energies, what purpose does his life have? Only that he becomes morally better. But moral perfection is not enough for man. It is not enough for us simply to become better than before, to perform moral deeds. We have as our final aim to unite with holy God Himself. This is the purpose of the creation of the universe. This is what we desire. This is our joy, our happiness, and our fulfillment.

    The psyche of man, who is created in the image and likeness of God, yearns for God and desires union with Him. No matter how moral, how good man may be, no matter how many good deeds he may perform, if he does not find God, if he does not unite with Him, he finds no rest. Because holy God Himself placed within him this holy thirst, the divine eros, the desire for union with Him, for deification (gr. theosis). He has in himself the erotic power, which he receives from his Creator, in order to love truly, strongly, selflessly, just as his holy Creator falls in love with His world, with His creatures. This is so that with this holy erotic impetus and loving power, he falls in love with God. If man did not have the image of God in himself, he would not be able to seek its prototype. Each of us is an image of God, and God is our prototype. The image seeks the prototype, and only when it finds it does it find rest.

    In the fourteenth century, there was a great upheaval in the Church which was provoked by a Western monk, Barlaam. He heard that Athonite monks talked about deification (gr. theosis). He was informed that, after much struggle, cleansing of the passions, and much prayer, they became worthy to unite with God, to have experience of God, to see God. He heard that they saw the uncreated light which the holy Apostles had seen during the Transfiguration of our Saviour Christ on Mount Tabor.

    But, having the Western, heretical, rationalistic spirit, Barlaam was unable to perceive the authenticity of these divine experiences of the humble monks, and so, he began to accuse the Athonite monks as though it was they who were deluded, heretical, and idolatrous. In other words he was saying that it was impossible for someone to see the Grace of God, because he knew nothing about the distinction between the essence and the uncreated energy of God.

      

    Then, God's Grace brought out a great and enlightened teacher of our Church, the Athonite St. Gregory Palamas (icon), Archbishop of Thessaloniki. With much wisdom and enlightenment from God, but also from his personal experience, he said and wrote much which taught, in accordance with the Holy Scriptures and the Holy Tradition of the Church, that the light of God's Grace is uncreated; that it is a divine energy. That, in fact, deified men see this light as the ultimate, the highest experience of deification (gr. theosis), and that they are seen within this light of God. This is the glory of God, His splendour, the light of Mount Tabor, the light of Christ's Resurrection and of Pentecost, and the bright cloud of the Old Testament. It is the real uncreated light of God, and not symbolic as Barlaam, and others like him, believed in their delusion.

    Subsequently, in three great Synods at Constantinople, the whole Church justified St. Gregory Palamas, declaring that life in Christ is not simply the moral edification of man, but deification (gr. theosis), and that this means participation in God’s glory, a vision of God, of His Grace and His uncreated light.

    We owe great gratitude to Saint Gregory Palamas, because, with the illumination he received from God, with his experience and his theology, he bequethed to us the teaching and eternal experience of the Church concerning the deification (gr. theosis) of man. A Christian is not a Christian simply because he is able to talk about God. He is a Christian because he is able to have experience of God. And just as, when you really love someone and converse with him, you feel his presence, and you enjoy his presence, so it happens in man's communion with God: there exists not a simply external relationship, but a mystical union of God and man in the Holy Spirit.

    Even now, Westerners consider the divine Grace, or the energy of God, as something created. Unfortunately, this also is one of the many differences which must be seriously taken into consideration in theological dialogue with the Roman Catholics. It is not only the filioque, the primacy of authority, and the ‘infallibility’ of the Pope which are basic differences between the Orthodox Church and the Papists. It is also the above. If the Roman Catholics do not accept that the Grace of God is uncreated, we cannot unite with them even if they accept all the other points. For who is able to effect deification (gr. theosis), if divine Grace is a creation and not an uncreated energy of the All-Holy Spirit?

    QUALIFICATIONS FOR DEIFICATION

    The holy Fathers certainly say that within the Church we can attain deification (gr. theosis). Yet deification is a gift from God. It is not something that we can attain on our own. Naturally, we must want, struggle, and prepare ourselves so that we are worthy, capable, and receptive enough to accept and guard this great gift from God, since God does not wish to do anything to us without our freedom. Never the less, Theosis is a gift of God. For this reason, the holy Fathers say, on the one hand, that we "suffer" deification (gr. theosis), and on the other hand, that God actuates Theosis.

    We also discern certain necessary qualifications on the path of man to deification:

    1) Humility

    According to the holy Fathers, the first necessary qualification is humility. Without blessed humility, man cannot be put on the right course for Theosis, cannot accept the divine Grace and so unite with God. Simply to acknowledge that Theosis is the purpose of our life demands humility, because without humility, how will you acknowledge that the purpose of your life is outside yourself; that it is in God?

    So long as man lives egocentrically, anthropocentrically, autonomously, he places himself at the centre and purpose of his own life. He believes that he can be perfected by his own efforts; defined by his own efforts; deified by his own efforts. This is the spirit of contemporary civilisation, contemporary philosophy, contemporary politics: to create an even better world, even more just, but to do this autonomously, by oneself; to create a world which will have man at its centre with no reference to God; with no acknowledgement that God is the source of all good. This is the fault that Adam committed, believing that, with only his own powers, he could become God, could complete himself. The fault of Adam is one that all humanistic creeds make throughout all the ages. They do not consider that communion with God is indispensable for the completion of man.

    Everything Orthodox is theanthropically centred; its centre is the God-man Christ. Everything that is not Orthodox has this common denominator: its centre is man, whether it is Protestantism, Papism, Freemasonry, Millenarianism, atheism, or whatever else is outside Orthodoxy. For us, the centre is the God-man Christ. This means it is easy for someone to become a heretic, a Millenarianist, a Mason or whatever else, but it is difficult to become an Orthodox Christian. To become an Orthodox Christian, you must first accept that the centre of the world is not yourself but Christ.

    Thus, the beginning of the path towards Theosis is humility, i.e. that we acknowledge that the purpose of our life is outside us; is with our Father, our Maker and Creator.

    Humility is needed to see that we are sick, that we are bigoted, that we are full of weaknesses and passions.

    Again, to persist on this path, someone who begins the path of Theosis must have constant humility, for if he accepts the thought that he manages perfectly well just by using his own powers, then pride enters him; he loses what he has gained and must start again from the beginning; to become humble, to see his weakness, his human sickness, and learn not to rely on himself. In order to find himself continuously on the path of Theosis, he needs to depend on the Grace of God.

    Therefore, in the lives of the saints, their great humility impresses us. While they were near God, they shone within the light of God; they were miracle-workers; they gave off myrrh; yet at the same time they believed about themselves that they were very lowly, very far from God, that they were the worst of men. It was this humility of theirs that made them gods by Grace.

    2) Asceticism

    The holy Fathers also tell us that Theosis has stages. It begins from the lowest and progresses to the highest. Once we have humility, in order to become cleansed from the passions we start our asceticism by applying the holy commandments of Christ, beginning our daily struggle in Christ with repentance and much patience. The holy Fathers say that within His commandments God himself lies hidden. When a Christian observes them out of love and faith in Christ, then he unites with Him.

    According to the holy Fathers, this first stage of Theosis is also called ‘praxis’. This is practical guidance given at the start of the path towards Theosis.

    Naturally, this is not at all easy, because the struggle to uproot the passions from within us is great. Much effort is required, so that gradually our inner wasteland is cleansed from the thorns and stones of the passions so that it can be cultivated spiritually, and so that the seed of God’s logos may fall and bear fruit. Great and continuous effort towards ourselves is necessary for all this. Therefore the Lord said that ‘the Kingdom of God suffers violence, so the violent seize it’ (Matthew. 11:12). And again, the holy Fathers teach us: ‘give blood and receive Spirit’, i.e. you cannot receive the holy Spirit if you do not give the blood of your heart to the struggle to cleanse yourself from the passions, in order to repent really and in depth, and in order to acquire the virtues.

    All the virtues are aspects of the one great virtue, the virtue of love. When a Christian acquires love, he has all the virtues. It is love that expels the prime cause of all the evils and all the passions from the psyche of man. This cause, according to the holy Fathers, is selfishness. All the evils within us spring from selfishness, which is a diseased love for one's own self. This is the reason why our Church has asceticism. Without asceticism, there is no spiritual life, no struggle, and no progress. We obey, fast, keep vigil, labour with prostrations, and stand upright, all so that we may be cleansed of our passions. If the Orthodox Church ceases to be ascetical, it ceases to be Orthodox, because then it ceases to help man rid himself of his passions in order to become gods by Grace.

    The Church Fathers developed a great and profound anthropological teaching on the psyche and the passions of man. According to them, in the psyche you can distinguish intelligent and passible parts. The passible, again, comprises passionate and desiring parts. The intelligent part contains the reasoning powers of the psyche; the thoughts and cognitive powers. The passionate parts are the positive and negative emotions; love and hate. The desiring part contains the good desires of the virtues and the bad desires for pleasure; for enjoyment, avarice, gluttony, the worship of the flesh and the carnal passions. Unless these three parts of the psyche, the intelligent, the passionate, and the desiring, are cleansed, man cannot receive the Grace of God within himself, and cannot be deified. The intelligent part is cleansed by watchfulness, which is the continuous guarding of the nous from thoughts, keeping the good thoughts and rejecting the bad. The passionate part, again, is cleansed by love. Finally, the desiring part is cleansed by self-control. All these parts are both cleansed and sanctified by prayer.

    3) The Holy Mysteries and Prayer
     
    "Drink fromthis, all". Icon from here

     Christ installs Himself in the heart of man through the Holy Mysteries: Holy Baptism, Chrismation, Holy Confession and the Divine Eucharist. Those Orthodox Christians who are in communion with Christ have God and His Grace within them, in their hearts, because they have been baptised, chrismated, have confessed and have received Holy Communion.

    The passions cover Divine Grace as ashes bury a spark. Through asceticism and prayer, the heart is cleansed of the passions, the spark of Divine Grace is rekindled, and the faithful Christian feels Christ in his heart; the centre of his existence.

    Every prayer of the Church helps to cleanse the heart, but the so-called prayer of a single-phrase, also known as noetic prayer or prayer of the heart, is particularly helpful: ‘Lord Jesus Christ, have mercy on me, a sinner’. This prayer, which has always been handed down on the Holy Mountain, has the following advantage: because it is only one sentence it helps us to concentrate our nous more easily. Concentrating our nous, we immerse it in our heart, and then pay attention to make sure it is not busy there with other things and ideas, good or bad; that it is busy only with God.

    The practice in this prayer of the heart, which with God’s Grace may in time become continuous, is a whole science, a holy art which the Saints of our Faith describe in detail in their holy writings, and also in a large collection of Patristic texts called the ‘Philokalia’.

    This prayer helps and gladdens man, and when the Christian progresses in this prayer and at the same time his life follows the holy commandments of Christ and His Church, then he is worthy to receive the experience of Divine Grace. He starts to taste the sweetness of communion with God, to know from experience ‘O taste and see that the Lord is good’ (Ps. 34:8 ???). For us Orthodox, God is not an idea, something that we think about, that we discuss or read about, but a Person with Whom we come into living and personal communion, It is something we live, and somebody from Whom we receive experience.

    Then we see what a great, unspeakable and inexpressible joy it is to have Christ within us and to be Orthodox Christians.

    Within their different concerns and every day occupations, it helps Christians who are in the world so much to find at least a few minutes silence to exercise themselves in this prayer.

    Certainly, when fulfilled with humility and love, all labours and obligations directed to God sanctify us, but prayer is also required.

    In a quiet room (perhaps after some spiritual reading, or after lighting a small oil lamp in front of the icons and burning incense), as far as possible away from noise and activity, and after other considerations and thoughts have fallen quiet, they should sink their nous into the heart by saying the prayer: ‘Lord Jesus Christ, have mercy on me, a sinner’. How much peace and strength the psyches draw from the silence of God! How much this strengthens them during the day so that they can keep themselves peaceful without nervous tension and anxiety, but have all their forces united in harmony!

    Some people in other places seek silence of the psyche by using artificial means that are deluded and demonic, as in the so-called Oriental religions. They try to find a certain silence by using external exercises, meditation etc., to achieve a certain balance of psyche and body. The fault in all these is that properly speaking, even when man tries to forget the various considerations of the material world he does not have a dialogue with God, but only a monologue with himself, so that once again he ends up in anthropocentrism, and in this way he fails.

    EXPERIENCES OF DEIFICATION

    Experiences of Theosis are proportional to the purity of man. The more someone is cleansed from the passions, the higher the experience he will receive from God; he sees God just as it was written: ‘Blessed are the pure in heart, for they shall see God’ (Mt. 5:8).
    St Symeon the New Theologian

    When man starts to repent, to confess, and to cry for his sins, he receives the first experiences of God’s Grace. Such experiences are first of all tears of repentance, which bring inexpressible joy to the psyche, and then the deep peace which follows this. For this reason, this mourning for our sins is called “gladsome mourning”, as the Lord also said in His Beatitudes: “Blessed are those who mourn, for they shall be comforted” (Mt. 5:4).

    Afterwards, we proceed to higher stages by divine illumination in which the nous is illumined and sees things, the world, and men with another grace.

    Then the Christian loves God more, and new and different tears come, higher ones, which are tears of love for God, tears of divine eros. Then he no longer weeps for his sins, because he has the certainty that God has forgiven his sins. These new tears, which bring to the psyche a greater happiness, joy, and peace, are a higher experience of Theosis.

    Afterwards, man acquires dispassion: a life without deceitful passions and sinful weaknesses. Then he is peaceful and undisturbed from every external assault, having been delivered from pride, hatred, spitefulness, and desires of the flesh.

    This is the second stage of Theosis, called ‘theoria’, in the course of which man, having already been cleansed from the passions, is illumined by the Holy Spirit, is made luminous on the way to becoming deified. Theoria means view. Theoria of God means a view of God. To see God, he must be a deified man. Thus, theoria of God also means Theosis.

    Of course, when he has been thoroughly cleansed and has offered himself entirely to God, then he also receives the greatest experience of divine Grace available to men, which, according to the holy Fathers, is the vision of the uncreated light of God. Those who are very advanced in Theosis see this light, very few in each generation. God's Saints see it and appear within it, and, incidentally, this is what the halos in the holy icons show us.

    For example, in the life of St. Basil the Great, it is said that when St. Basil was praying in his cell, those who were able to see him saw that he himself, and even his cell, were shining within this uncreated light of God, the light of divine Grace. In the lives of many of the New-Martyrs of our Faith we read that, after horrible tortures, when the Turks hung their bodies in the squares of the town to intimidate other Christians, on many nights a light appeared around them. It shone so clearly and brightly that, because in this way the truth of our Faith was so brilliantly revealed, the conquerors ordered them taken down so that they would not be ashamed before the Christians, who saw how God glorified His holy Martyrs. 

     
    St New Martyr Nickolaos from Metsovo (icon from here).

    The Grace of Theosis preserves the bodies of the Saints incorruptible, and these are the holy relics which exude myrrh and work miracles. As St. Gregory Palamas says, the Grace of God, having first united with the psyches of the Saints, afterwards shrouds their holy bodies and fills these too with Grace: not only their bodies, but also their graves, their icons, and their Churches. Here is the reason why we venerate and kiss the icons, the holy relics, the graves, and the Churches of the Saints. Through Theosis, all these have something of the Grace of God which the Saint had in his psyche because of his union with God.

    Therefore, in the Church, we enjoy the Grace of Theosis not only with our psyche, but also with our body, because as the temple of the Holy Spirit Who dwells in it, and shares its struggles with the psyche, the body is surely glorified.

    The Grace springing from the holy Lord – the God-man Christ – is poured out into our Panaghia, into the Saints, and it also comes to those of us who are humble.

    It is certainly worth noting that the experiences of the Christian are not always experiences of Theosis and so spiritual. Many people have been deluded by demonic or psychological experiences. In order that there is no danger of delusion and no demonic influence, all of this must be humbly mentioned to the Spiritual Father, who, illumined by God, will discern whether these experiences are genuine or not, and he will give appropriate direction to the psyche who is confessing. Generally, our obedience to the Spiritual Father is one of the most basic points of our spiritual path. Through it we acquire an ecclesiastical spirit of discipleship in Christ by which the legitimacy of our exertion is confirmed in order to guide us towards union with God.

    Within the Church, a special domain of Theosis is monasticism, where the monks, having been sanctified, receive high experiences of union with God.

    Many of the monks who experience Theosis and sanctification also help the whole Church, for, as we Christians believe following the age-long holy Tradition of the Church, the struggle of the monks has a positive effect on the life of every struggling faithful in the world. In our Orthodoxy, the people of God have great reverence for Monasticism because of this.

    After all, in the Church we partake in the communion of the Saints, and experience the joy of union with Christ. By this we mean that within the Church we are not isolated members but a unity, a brotherhood, a fraternal community ... not only among ourselves, but also with the Saints of God, those who are living on earth today and those who have passed away. Not even at death are Christians divided. Death is unable to separate Christians because they are all united in the resurrected body of Christ.

    Therefore, every Sunday and every time the Divine Liturgy is celebrated, we are all present in it together with all the Angels and all the Saints through all the ages. Even our departed relatives are present, if, of course, they are united with Christ. We are all there and communicate amongst ourselves mystically, not externally, but in Christ.

    This is evident during the Prothesis, where the portions for the Panaghia, the Saints, and the living and departed Christians, are all placed on the Holy Paten around Christ the Lamb. After the sanctification of the Holy Oblation, all these portions are immersed in the Blood of Christ.

    This is the great blessing of the Church, that we are her members and, as members of Christ’s body, can communicate not only with God but also between ourselves.

    The head of this body is Christ Himself. Life comes from the head to the body. The body certainly has living members, but it also has members which do not have the same vitality; not all the members have perfect health. This applies to the majority of us. Life comes from Christ Himself and his living members; the healthy blood also comes to other less healthy members, so that slowly, slowly, they also become healthy and strong. This is why we must be in the Church … in order to receive health and life, because outside the body of the Church there is no possibility that we can recover and become enlivened.

    All of this, of course, does not come about immediately. Throughout the whole of our life the Orthodox Christian must struggle, so that, slowly-slowly within the Church, with the Grace of God, with humility, repentance, prayer, and the holy Mysteries, he may be sanctified and deified.

    This, however, is the purpose of our lives; the great aim. It is not so important exactly how far we progress. Our struggle itself, which God blesses abundantly, has value both in the present age and in the age to come. 
     
    THE FAILURE OF MANY PEOPLE TO REACH DEIFICATION

    So, while we have been called for this great purpose; to unite with God; to become Gods by Grace; and to enjoy this great blessing for which our Maker and Creator made us, but we often live as if this great and noble aim does not exist for us. Because of this, our life is filled with failure.

    Our holy God moulded us for Theosis, so if we are not deified, our whole life is a failure.

    Let us mention some of the reasons for this.

    1) Attachment to the basic cares of life

    We may do good and beautiful things; we may study, have a profession, raise a family, acquire property or perform charitable deeds. When we see and use the world eucharistically, as a gift from God, then everything joins with Him and becomes a path to union with God. If, even then, we do not unite with God, we have failed, and it has all been useless.

    People usually fail because they are misled by the various secondary purposes of life. They do not place Theosis first and primary. They are absorbed by the beautiful things of the world and lose sight of the eternal. They give themselves completely to secondary purposes, and forget ‘the one thing necessary’ (cf. Lk. 10:42).

    Particularly today, people are constantly occupied, and we neglect our salvation for the sake of these everyday activities. Perhaps this is a scheme of the devil to delude even the chosen ones. For example, we now spend time learning, studying, reading; we have no time to pray, to go to Church, or to confess and take Holy Communion. Tomorrow we will have meetings and councils, personal and social obligations; how will we find time for God? The day after tomorrow we will have weddings, family cares; it is impossible to engage in spiritual things. We, too, continually repeat to God: ‘I cannot come … I ask you to have me excused’ (cf. Lk. 14:19-20).

    So, all the beautiful and legitimate things lose their value.

    All these things have real and substantial value when undertaken with the Grace of God, for example, when we try to do everything for the glory of God; but only when we do not stop yearning and continue to pursue what is beyond studies, beyond profession, beyond family, beyond all the good and holy responsibilities and activities; only when we continue to desire Theosis as well, then all these find their real meaning in an eternal perspective. It is then that they are of benefit to us.

    The Lord said: ‘seek first the Kingdom of God, and all these things shall be added unto you’ (Mt. 6:33). The Kingdom of God is Theosis, it is when we receive the Grace of the All-Holy Spirit. When divine Grace comes and reigns within man, that man is ruled by God, and through these deified men, the Grace of God comes to other men and to society. But as the Fathers teach, in the Lord’s Prayer, ‘Thy Kingdom come’ means ‘the Grace of the Holy Spirit come’. When it arrives, it is this which deifies man.

    2) Moralism

    Unfortunately, the spirit of moralism which we mentioned earlier, i.e., basing the Christian life on moral improvement, has adversely influenced the piety and spirituality of Christians to a significant degree even here in our land. We often cease to pursue Theosis because of Western influences on our theology.

    Guidance that only aims for moral improvement is anthropocentric – it is centred on man, and in it, human effort dominates, and not the Grace of God. It then seems as if it is our own morality that saves us, and not the Grace of God. Life under these conditions does not give us genuine experiences of God, therefore the soul is not truly satisfied because its thirst remains unquenched. This method of guidance has been tried, and it failed because it does not represent the genuine spirit of Christ’s Church. It is often responsible for atheism and for many people’s indifference towards the spiritual life, especially among the young.

    In our catechisms, sermons and everything said by parents, teachers, clergy and other workers of the Church, instead of talking about sterile improvements of mankind, let us educate Christians towards Theosis. This is the genuine spirit and experience of the Church. Otherwise, the virtues, regardless of how great they may be, do not, in fact, fulfill the purpose of the Christian life. They are simply ways and means which prepare us to accept Theosis, the Grace of the Holy Spirit, as St. Seraphim of Sarov taught so clearly.

    3) Anthropocentric humanism

    This self-sufficient humanism is a socio-philosophical system which is separated from and made independent of God. It leads contemporary man to a civilization based on selfishness, and this has brought modern humanity to an impasse. In the name of the development and liberation of humanity it wishes to estrange us from our Orthodox Christian Faith.

    But is there any greater development possible for man than Theosis? 
     
    CONSEQUENCES OF GUIDANCE FOR DEIFICATION

    The guidance that our Orthodox Church offers, with the Holy Services, Patristic theology, Monasticism, is theanthropocentric guidance. Its centre is the God-man Christ, and it leads to Theosis.

    This brings great joy into our life when we know what a great destiny we have, and what blessedness awaits us.

    To set our sights on Theosis sweetens the pain in every trial and all the worries of life.

    When we are struggling towards the aim of Theosis, that is to say, when we see one another as prospective gods, our attitude towards our fellow men changes for the better. How much deeper and more substantial will be the guidance which we will then give our children! In what a God-pleasing way a father and mother will then love and respect their children, feeling the responsibility and holy charge which they have towards them; how much will they then help them, by the Grace of God, to attain Theosis, the purpose for which they brought them into the world! And how will they naturally help them, if they themselves are not oriented towards that purpose, towards Theosis? How much more respect will we have for ourselves when we feel that we have been moulded for this great purpose; when we are without the egotism and pride which opposes God!

    Certainly, the Holy Fathers and great theologians of the church say that it is in this way, by overcoming our self-love and the anthropocentric philosophy of egotism; that we become real people, true men. Then we will meet God with reverence and love, but also meet our fellow man with respect and true dignity not seeing him as a tool of pleasure and exploitation, but as an icon of God destined for Theosis.

    As long as we are closed within ourselves - within our ego – we are individuals but not persons. Once we exit from our closed individual existence and begin, in agreement with this guidance based on Theosis, with the Grace of God, but also with our own cooperation – to love, to offer ourselves all the more to Him and to our neighbour, we become true persons. This is to say that when our "I" encounters the "Thou" of God, and the "you" of our brother, then we begin to find our lost self. For within the communion in Theosis for which we were moulded, we are able to open up, to communicate, to really enjoy one another … and not only in a selfish way.

    This is the ethos of the Divine Liturgy, in which we learn to overcome the narrow, atomistic interest to which the devil, our sins, and our passions compel us, and instead learn to open up to a communion of sacrifice and love in Christ.

    An awareness of this great calling of his, i.e. of Theosis, comforts and really completes man.

    The Orthodox humanism of our Church is based on this great calling of man, and therefore it develops all his powers to the extreme.

    What other form of humanism, however progressive and liberal it may appear, is as revolutionary as that of the Church which is able to make man a god? Only the humanism of the Church reaches so high.

    Today especially, when so many attempt to deceive the people, and in particular the young, by projecting false humanisms which in effect maim man and do not complete him, the emphasis given in this guidance of the Church has great importance.
     
    CONSEQUENCES OF GUIDANCE THAT DOES NOT LEAD TO DEIFICATION

    Today, young people seek experiences. They are not content with a materialistic life; nor with the rationalistic society that we their elders hand down to them. Our children, being icons of God, ‘called to be gods’, seek something beyond the logical forms of the materialistic philosophy and atheistic education we offer to them. They seek experiences of true life. And, certainly, it is not sufficient for them to be told about God. They desire experience of Him, of His light, of His Grace. Many of them search in vain, resorting to many cheap substitutes to find something outside or beyond logic because they do not know that the Church has both the ability to comfort them and the experience they thirst for.

    Others are led to Oriental mysticisms such as yoga; yet others to occultism or gnosticism, and finally, unfortunately, even to outright satanism.

    Even in morality they do not know any boundary, for morality, once severed from its essence and deprived of its purpose, which is to unite them with holy God, ends up by having absolutely no meaning.

    Then tragic phenomena such as anarchy and terrorism become commonplace, so that many young people give themselves to every type of extremism and violence against their fellow men; deep down they wish to satisfy a dynamism which they have within themselves. This deep yearning of theirs is not fulfilled simply because they did not chance upon this guidance of Theosis.

    The majority of young people, and not only the young, squander the precious time of their lives, as well as the powers which God gave them for achievement of the purpose of Theosis, in hunting for pleasure and carnal worship. Unfortunately, it is often with the tolerance of the state that these become their contemporary idols, their contemporary ‘gods’, thus causing great corrosion to their bodies and psyches.

    Living without any ideals whatsoever, others waste away in various purposeless, vapid, and harmful occupations; some feel pleasure in driving cars at excessive speeds on the roads – often with tragic results of injury and death – and others, again, after many explorations, surrender unconditionally to a demonic dependence on drugs, the new plague of our age.

    Finally, enough people, after a relatively short life full of failure and disappointment, consciously or unconsciously seek an end to the torment of their vain quest, unfortunately resorting to the extreme form of desperation, suicide.

    Not all the young people who resort to these irrational and tragic things are hooligans. They are young people, children of God, our children too, who, disappointed by the materialistic, self-seeking society which we bequeath to them, do not find that for which they were moulded; the true, the eternal. We did not give it to them, and so they do not know it. They do not know the great purpose of man's life, Theosis. Then, not finding peace in anything else, they resort in desperation to the forms which we have mentioned.

    Today, out of selfless love, many Shepherds of our holy Church; bishops, priests, spiritual fathers, and lay brothers, devote themselves daily to the guidance to our youth towards the aim of Theosis. We are grateful to them for their sacrifice and offering: for this God-pleasing work of theirs, with which, by the Grace of God, psyches for whom Christ died are saved and sanctified.

    Humbly, the Holy Mountain helps and assists in this great distress of the Church. The Garden of our Panaghia, being a special place of sanctity and silence dedicated to God, savours the blessing of Theosis, lives communion with God, and has intense and vivid experience of His Grace and His Light, so that many of our fellow men, the majority of them young, benefit from and are strengthened and reborn in Christ by a pilgrimage to Mount Athos, or by maintaining more specific connections with it. In this way, people enjoy God in their life, and begin to understand what Orthodoxy is, what Christian life is, what spiritual struggle is, and what joy and great meaning these things give to their existence. This is to say, they taste something of this great gift of God to man, Theosis.

    Let all of us, Shepherds of the Church; theologians; catechists; not forget about guidance for Theosis, by which the young people, but also all we the humble, with the Grace of God and within our daily struggle, the struggle of repentance and observance of His holy commandments, acquire the possibility of enjoying this blessing of God, this union with Him, to enjoy it very strongly in this life, but also to gain eternal happiness and blessedness.

    Let us continually thank the holy Lord for the gift of Theosis, which is a gift of His love. Let us reciprocate His love with our own love. The Lord wants and desires us to be deified. After all, for this purpose He became man and died upon the Cross so that He shines as the Sun amidst suns, and God amidst gods.
     
    GLOSSARY

    Askesis:
    The effort or spiritual training waged by Christians to keep the commandments, to purify the heart from passions and to practice the virtues, together with prayer and related activities, so as to bring harmony between the body, soul and God.

    Avaton:
    The prohibition of women in Agion Oros. A mandated aspect of its autonomous status, which is enshrined in the constitution of Greece.

    Diakonia, diakonima, diakonimata (pl.):
    Service or ministration, in other words the assigned work tasks of a monk.

    Evergetinos:
    A collection of texts, primarily short stanzas and anecdotes from monastic life, illustrating the struggles and rewards of monastic life.

    Faith:
    See pistis


    Gerontas, gerontes (pl.):
    Also called Elder, or Staretz, an honorific appellation of a spiritually developed monk or a senior monk in a monastery, such as the abbot.

    Hesychia, hesychast, hesychastic:
    Silence, stillness. Stilling of the thoughts, but not emptiness, whereby the nous may descend into the heart through the Jesus prayer. It is the inner attentiveness in prayer which brings the remembrance of God and the grace of the Holy Spirit.

    Kelli, kellia (pl.):
    A monk’s cell in a monastery. Also, in Agion Oros, a dwelling, something like a farmhouse with a small chapel, where the monks pray and work out their salvation.

    Koenovion, Cenobitic:
    A monastery where all monks follow the same rules.

    Lavra:
    A monastery.

    Nepsis, neptic:
    Nepsis is vigilance of the nous and watchfulness at the gates of the heart, so that every thought that moves in it can be controlled. Neptic is an adjective pertaining to the method used for nepsis.

    Nous, noetic:
    Often translated as mind. The highest faculty of man, through which, upon purification, he can contemplate God, and the inner essences of created things, by means of direct apprehension or spiritual perception. Noetic understanding is not intellectual, but it comes from immediate spiritual experience.

    Panaghia:
    Lit. gr. "all holy". Mary, the mother of our Lord Jesus Christ, the Theotokos.

    Pistis:
    Faith. The modern idea of faith, based on Aquinas's differentiation of knowledge from blind belief, is not what is meant in traditional Christianity. Although it can be a component of what the fathers of the Church, such as Saint Maximos the Confessor, referred to as "preliminary faith", it can only be considered an initial stage in our ascent towards knowledge and the Word, which is true faith based on experience, a gift of God. At a higher stage, faith (Gr. pistis) leads to noetic knowledge (Gr. gnosis) that is founded on experience and completed by inspiration and, therefore, cannot be overthrown by reasoned argument. It changes the heart, it causes substantial changes in being, it can move mountains, and it leads to salvation.

    Psyche:


    Skete:
    Typically similar in appearance to a small village, where kellia are built around a central Church. Each kelli performs its daily prayers independently except on Sundays and on feastdays, where theygather together in the main Church to worship.

    Theanthropic:
    Pertaining to theanthropos, man-god.

    Theosis
    The deification of man. According to the Orthodox Tradition, man’s purpose in life is to achieve union with God, and to become god by grace. Acquisition of the Holy Spirit; self-realization.

    Theotokos
    The Mother of God (from gr. Theos = God, teko = to give birth). The Virgin Mary. More here.
     
    See also:

    Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony 
    Faith And Science In Orthodox Gnosiology and Methodology
     
    The Monastery of the Holy Cross, Roveredo, Swizterland.
    Holy Cross Orthodox Monastery, Roveredo,Switzerland (click here& here)


    ↧

    Ορθοδοξία: Η ελπίδα των λαών της Ευρώπης

    June 8, 2015, 4:05 am
    $
    0
    0

    Εικ. από εδώ

    Του π. Γεωργίου [Καψάνη] († Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου 2014), Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους
    Το κάλλος θα σώσει τον κόσμο
     
    Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτε­λούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ'όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί πα­ράγοντες. Αφ'ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρη­σκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ'όψιν κα­τά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητή­σεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.

    Τί σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώ­πης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστια­νική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;

    Όσοι καλοπροαίρετα αγωνίζονται για την ενίσχυσι της χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης ομιλούν συ­νήθως γι'αυτήν ωσάν να πρόκειται για ένα ιστορικό δεδομένο ή έναν κώδικα χριστιανικών αρχών και αξιών, στις οποίες ημπορούν να συγκλίνουν οι χριστιανι­κοί λαοί με την βοήθεια των οικουμενικών επαφών και διαχριστιανικών διαλόγων. Οι Χριστιανοί της Ευρώ­πης επιδιώκουν να την εξασφαλίσουν θεσμικά, επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του θρησκευτικού αποχρωματισμού της ηπείρου των, την αλλοίωσι της χριστιανι­κής της ιδιοπροσωπίας λόγω των πληθυσμιακών μετα­βολών (μετανάστευσιςκ.λπ.) ή τον αποκλεισμό των χριστιανικών "διεκκλησιαστικών"οργανισμών από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ευρώπη. Ακολουθών­τας την ίδια λογική, και οι προτάσεις επισήμων Ορθοδόξων εκπροσώπων επικεντρώνονται στην ενίσχυσι μιας θεσμικής χριστιανικής παρουσίας στην Ευρώπη.

    Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυ­τοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστια­νική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κά­ποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτό­τητα.

     * * *

    Ζώντες στο περιβάλλον του Αγίου Όρους και στην πνευματική ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί, αντι­λαμβανόμεθα ότι η Ορθόδοξος κληρονομιά μας δεν πρέπει να μετρήται με τα μέτρα του κόσμου τούτου. Τα τελευταία χρόνια γινόμεθα μάρτυρες της ευλαβείας και της βαθειάς πίστεως των προσκυνητών του Αγίου Όρους, πολλοί εκ των οποίων έρχονται με πολύ κόπο και με μεγάλα έξοδα από τις ομόδοξες χώρες της Βαλ­κανικής και από την Ρωσσία.

    Στην συνείδησι όλων αυτών των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όσων εκπροσωπούν στην χώρα τους, η Ορθοδοξία δεν έχει συνήθως την έννοια, που της αποδίδουν όσοι την βλέπουν ή την αντιμετωπί­ζουν με ιδεολογικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια, όσοι δηλαδή συνηθίζουν να βλέπουν στην καθ'ημάς Ανατο­λή αντιδυτικά «Ορθόδοξα» τόξα παράλληλα προς τα μουσουλμανικά, ή θεωρούν την Ορθοδοξία ως εθνικι­στική δύναμι των λαών που την ασπάζονται.

    Όσο και αν οι Ορθόδοξοι δημιουργούμε τέτοιες εντυπώσεις, λό­γω των προσωπικών μας ατελειών ή των συλλογικών μας αστοχιών, έχουμε βαθειά ριζωμένη στην συνείδη­σί μας την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ουράνιο, ακατάλυτο: είναι το ανεκτί­μητο δώρο του αγίου Τριαδικού Θεού στον κόσμο, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδα 3), την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διασώζει ακέραια, χωρίς αιρετικές παραχαράξεις, και την οποία με πολ­λές θυσίες διαφυλάξαμε σε δύσκολους καιρούς, προκει­μένου να μη χάσουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

    Οι Ορθόδοξοι λαοί είμαστε ηλεημένοι από τον άγιο Θεό να φέρωμε την σφραγίδα του Ορθοδόξου αγίου Βα­πτίσματος, να κοινωνούμε της αγίας Ορθοδόξου Ευχα­ριστίας, να ακολουθούμε με ταπείνωσι την δογματική διδασκαλία των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων ως μοναδική οδό σωτηρίας, και να τηρούμε «την ενότη­τα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. δ' 3). Φέρομε ομολογουμένως την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β'Κορ. δ' 7), εν τούτοις όμως αυτή συνιστά Χάριτι Θεού τον λόγο «της εν ημίν ελπίδος» (Α'Πέτρ. γ' 15).

    Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι απλώς κιβω­τός της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Πρωτίστως και κυρίως είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολι­κή Εκκλησία.

    Για να μη χάσουν την ελπίδα της εν Χριστώ αιωνίου σωτηρίας, σε εποχές δύσκολες οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων διετήρησαν την Ορθόδοξο Πίστι τους με την θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, αντιστεκόμενοι τόσο στον εξισλαμισμόόσο και στον εξουνιτισμό(1). Γι'αυτό η πρόσφατος, μετά την κατάρρευσι των αθεϊστικών καθεστώτων, αναζωπύρωσις της Ουνίας και η δραστηριότης των νεο-προτεσταντικών Ομολογιών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών αποτελούν σοβαρότατες προκλή­σεις για τους Ορθοδόξους. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζωνται, επειδή για μία ακόμη φορά θέτουν υπό διακινδύνευσι την σωτηρία απλοϊκών ψυχών, «υ­πέρ ων Χριστός απέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ' 15).

    Στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου, τις εκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται Ορθόδοξες ενορίες, η Ορθό­δοξος παρουσία πρέπει να είναι σεμνή μαρτυρία περί του αυθεντικού Χριστιανισμού, τον οποίον στερήθη­καν επί αιώνες οι κοινωνίες αυτές, λόγω των παπικών και προτεσταντικών παρεκκλίσεων από την αποστο­λική Πίστι. Κάθε φορά που η νοσταλγική αναζήτησις της ανόθευτου χριστιανικής Πίστεως κορυφώνεται στην επιστροφή ετεροδόξων Χριστιανών στην αγκάλη της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, εκφράζεται η ιεραποστολική φύσις της Εκκλησίας. Επιστρέφοντες οι ετερόδοξοι στην Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν εγκαταλείπουν μία εκκλησία για να ασπασθούν μία άλλη, όπως λανθασμένα θεωρεί­ται. Στην πραγματικότητα αφήνουν ένα ανθρωποκεν­τρικό εκκλησιαστικό σχήμα και επανευρίσκουν την μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και επαναπροσανατολίζονται στην πορεία της θεώσεως.

    Δυστυχώς, αντίθετη κατεύθυνσι ακολουθεί ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός, τον οποίον εκφράζουν θε­σμικά όργανα της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως και φορείς του παποκεντρικού Οικουμενισμού. Επει­δή παραθεωρούν την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία και ακολουθούν την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» ή την νεωτέρα ρωμαιοκεντρική θεωρία των «αδελφών εκκλησιών», θεωρούν ότι η Αλήθεια της Αποστολικής Πίστεως, ή μέρος αυτής, διασώζεται σε όλες τις Χρι­στιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Γι'αυτό κατευθύ­νουν τις προσπάθειές τους στην πραγματοποίησι μιας ορατής ενότητος των Χριστιανών, ανεξαρτήτως βαθυτέρας ενότητος στην Πίστι.

    Υπό την έννοια αυτή η οικουμενιστική "θεολογία"εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδα­σκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, μεθερμηνεύει το πρωτείο εξου­σίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, ονο­μάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.

    Πρόκειται για έναν επιπόλαιο οικουμενισμό, για τον οποίο έγραφε εύστοχα ο αείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επι­θυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πι­στεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμό­τητα να ρευστοποίηση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νο­μίζει πως μπορεί να συμφιλίωση με αμοιβαίες υποχω­ρήσεις δογματικές θέσεις ή γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες. Οι δυο αυτοί τρόποι, με τους οποίους αντιμετωπίζεται -ή παραθεωρείται- η πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ε­λαστικότητα ή κάποια σχετικοποίηση της αξίας που α­ποδίδεται σ'ωρισμένα άρθρα πίστεως των εκκλησιών. Η σχετικοποίηση αυτή αντικαθρεφτίζει ίσως την πο­λύ χαμηλή σημασία, που ωρισμένες χριστιανικές ομά­δες -στο σύνολό τους ή σ'ωρισμένους από τους κύ­κλους τους- δίνουν σ'αυτά τα άρθρα της πίστεως. Προ­τείνουν πάνω σ'αυτά, από ενθουσιασμό ή διπλωματι­κή νοοτροπία, συναλλαγές και συμβιβασμούς, ακριβώς γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν με αυτά που προ­τείνουν. Οι συμβιβασμοί όμως αυτοί παρουσιάζουν με­γάλο κίνδυνο για Εκκλησίες, όπου τα αντίστοιχα άρ­θρα έχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμής. Για τις Εκκλησίες αυτές παρόμοιες προτάσεις συναλλαγής και συμβιβασμού ισοδυναμούν με απροκάλυπτες επιθέ­σεις» (2).

    Παραλλήλως οι προτεσταντικές Ομολογίες, οι οποί­ες έχουν φθάσει μέχρις αρνήσεως θεμελιωδών δογμάτων Πίστεως (της ιστορικότητος της Αναστάσεως, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.) και αποδοχής αντιευαγγελικών ηθών (γάμος ομοφυλοφίλων κ.λπ.), εξισώ­νονται στα πάνελς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τις αγιώτατες Τοπικές Ορθόδοξες Εκ­κλησίες. Η θεωρία της «απομυθεύσεως», η "θεολογία"του "θανάτου του Θεού", η χειροτονία γυναικών σε ιε­ρατικούς βαθμούς, η ιερολογία γάμου ομοφυλοφίλων, αναμφίβολα δεν αποτελούν στοιχεία της χριστιανικής μας ταυτότητος.

    Ο προτεσταντισμός περιήλθε σε βαθύτατη κρίσι πί­στεως. Ο Frank Schaeffer, ο επώνυμος αμερικανός προ­τεστάντης που μετά από πολυετή και σκληρή προσω­πική αναζήτησι έγινε Ορθόδοξος, στο βιβλίο του Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σε ελληνική μετάφρασι με τίτλο: Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών (2), εκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλά ενδιαφέ­ροντα στοιχεία, που αποκαλύπτουν την έκπτωσι του προτεσταντισμού από την Αλήθεια της Μιας Αγίας Κα­θολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

    Προέκτασι και αναπόφευκτη συνέπεια του διαχρι­στιανικού συγκρητισμού αποτελεί ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, ο οποίος αναγνωρίζει δυνατότητα σω­τηρίας σε όσους ανήκουν σε μία από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ορθόδοξος επίσκοπος έγραψε ότι «κατά βάθος, μία εκκλησία και ένα τέμενος [τζαμί]... αποβλέ­πουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του άνθρω­που» (3). Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός δεν διστάζει ακόμη να αναγνωρίση σωτηριώδεις οδούς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου (4). Προ ολίγων ετών καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε ότι ημπορεί να ανάψη κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, όπως και μπροστά στο άγαλμα μιας από τις θεές του Ινδουι­σμού.

    Ορθόδοξοι επίσκοποι, κληρικοί και θεολόγοι έχουν δυστυχώς επηρεασθή από την συγκρητιστική αυτή νο­οτροπία. Με τις θεολογικές τους απόψεις, τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι άρχοντες και διανοούμενοι συνήθως ακούουν και αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξες, συντελούν ώστε η νοοτροπία αυτή να υπερβή τα στενά όρια των προσωπικών τους αντιλήψεων και να αποτελέση "γραμ­μή"με στόχους και επιδιώξεις. Σε αυτή την προοπτι­κή η αγάπη, χωρίς αναφορά στην δογματική αλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ενότητος των Χριστιανών, ενώ η εμμονή στις παραδοσιακές Ορθόδοξες θεολογικές θέσεις αποδοκιμάζεται ως μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμός.

    Όσον αφορά το πως η οικουμενιστική νοοτροπία οικοδομεί τον τύπο μιας κατ'επίφασιν χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικές οι «δεσμεύσεις» των εκπροσώπων των χριστιανικών εκκλη­σιών που υπέγραψαν την Οικουμενική Χάρτα στις 22 Απριλίου 2001(5).

    Όμως η "χριστιανική"αυτή ταυτότητα της Ευρώπης πολύ απέχει από την αληθινή χριστιανική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών. Πρέπει να τονισθή με κάθε έμφασι ότι αδικείται η Ευρώπη, όταν της προσάπτωμε μία ταυτότητα που δεν είναι αληθινά χριστιανική αλ­λά μόνο κατ'επίφασι. Ένας νοσηρός, ένας νοθευμένος, Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστιανισμός των κατακομ­βών της Ρώμης, του αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου, των Ορθοδόξων μοναχών της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, γενικώς ο Χριστιανισμός της πρώτης χιλιετίας. Ένας νοθευμένος Χριστιανισμός δεν ημπορεί να προστατεύση την Ευρώπη από την εισβολή μη χριστιανικών αντι­λήψεων και ηθών στις κοινωνίες της.

    Είναι ήδη γνωστό ότι οι πολλοί Ευρωπαίοι κουρά­σθηκαν από τον ξηρό ορθολογισμό, νοσταλγούν τον χαμένο μυστικισμό, και γι'αυτό ασπάζονται τον μουσουλμανισμό, τον βουδισμό ή τον ινδουισμό, παραδί­δονται στον εσωτερισμό ή επιδιώκουν μεταφυσικές εμ­πειρίες σε νεοεποχιτικά κινήματα. Αναφέρεται ότι μόνο στην Ιταλία λειτουργούν περί τα 500 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ στην Γαλλία το 5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.

    Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια. Στο κέντρο της έχει τον Χριστό. Σε αυτήν όλα είναι θεανθρώπινα, γιατί όλα προσφερόμενα στον Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται από την άκτιστο Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι'αυτό ημπορεί να αναπαύση τις ψυχές που αναζητούν καλοπροαίρετα την ελευθερία τους α­πό τον ασφυκτικό κλοιό του ορθολογισμού, του επι­στημονισμού, του υλισμού, του ιδεαλισμού, της τεχνο­κρατίας. Γι'αυτό δεν πρέπει να συρθή η Ορθοδοξία μέ­σα στην συγκρητιστική χοάνη, δεν πρέπει να χαθή η ελπίς του σύμπαντος κόσμου.

    Ως Ορθόδοξοι ποιμένες και ως Ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να διαφυλάξωμε την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Απόστολος των Ε­θνών παραγγέλλει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου και στους ποιμένας της Εκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδί­ου αίματος» (Πράξ. κ' 28). Και ο ίδιος στον πιστό λαό της Θεσσαλονίκης και όλης της Εκκλησίας: «αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε» (Β'Θεσ. β' 15).

    Η Γηραιά Ήπειρος στον τομέα της Πίστεως έχει α­στοχήσει. Η Νέα Εποχή απειλεί ανοικτά πλέον τις ευ­ρωπαϊκές κοινωνίες με αποχριστιανισμό. Δεν είναι πα­ράδοξο. Η Ευρώπη έστρεψε τα νώτα στον Χριστό, κάποτε τον έδιωξε, όπως εύστοχα παρατηρούν ο Ντοστογιέφσκυ στον Μέγα Ιεροεξεταστή (6)και ο άγιος Νι­κόλαος επίσκοπος Ζίτσης (7).

    Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να εκδηλώση το χάρισμα και την αποστολή της, να διακηρύξη στους λαούς της Ευρώπης ότι, εάν υπάρχη κάτι που μπορεί να σώση την Ευρώπη σε αυτή την κρίσιμη φάσι της ιστο­ρίας της, είναι η Ορθοδοξία. Ας μη στερήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Ορθόδοξο Εκκλησία μας την δυνατότη­τα να δώση αυτό το σωτήριο μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης, εξισώνοντας την Ορθόδοξο Πίστι με την αίρεσι στην συγκεχυμένη προοπτική και το ασαφές όρα­μα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Μπορούμε να συντελέσουμε σε έναν υγιή, απολύτως Ορθόδοξο, Οικουμενισμό, αποκαλύπτοντας στους ετεροδόξους Χρι­στιανούς το Μυστήριο του Θεανθρώπου και της Εκ­κλησίας Του, και διακηρύσσοντας μαζί με τον μακαρι­στό και ομολογητή Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς: «Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά, οικουμενι­στικά, παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύρι­ος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική, Αγιοπατερική, Αγιοπαραδοσιακή, Αγιοσυνοδική, Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, ό­πως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και "κατ'άν­θρωπον"· κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάν­θρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και α­πορρίπτει την Εκκλησίαν... Η μόνη σωτηρία από αυ­τό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολι­κή επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων. Τούτο δε σημαί­νει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των και εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Άγιου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των... Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θε­ού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ού­τε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άν­θρωπος (8).


    ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ:

    (1) Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Ο­σίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδη­σία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», στον συλλογικό τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (αφιέ­ρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διο­νύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. επίσης Αθανασίου Γιέβτιτς, επισκόπου Βανάτου (νυν πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), «Η Ουνία εναντίον της Σερβικής Ορθοδοξίας», στον συλλογικό τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», εκδ. Αρμός, Αθήναι 1992. Περί της δραστηριότητος της Ουνίας στην Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Αγίων», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.

    (2) Dimitru Staniloae, «Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό», έκδ. Ά­θως, Πειραιεύς 1976, σ. 19-20.

    (3) «Ορθοδοξία και Ισλάμ», έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.

    (4) Ένθ'ανωτ., σ. 9-11.

    (5) Βλ. Περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.

    (6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Αδελφοί Καραμάζωφ», έκδ. Γκοβόστη, Α­θήναι, σ. 99-121.

    (7) Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οι­κουμενισμός», έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974, σ. 238 και 251-252.

    (8) Ένθ'ανωτ. σ. 256-257.

    Επισκεφτείτε, αν θέλετε, και:
     
    Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)
    Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης (& η Ορθοδοξία στους σύγχρονους δυτικούς λαούς)
    Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
    Η νόσος του δυτικού ανθρώπου (& η θεραπεία της)
    Οι Ορθόδοξοι Άγιοι που ευαγγέλισαν τη Δυτική Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες

    Βασικές διαφορές ορθόδοξων και καθολικών 
    Ορθόδοξοι άγιοι της δύσης(περιεκτικό αφιέρωμα με αρκετά άρθρα)

    Η απουσία της Ορθόδοξης Ιεραποστολής από το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας... 
    (ενότητα)
    ↧

    Η Αγία Παρθενομάρτυς Καλλιόπη (8 Ιουνίου)

    June 8, 2015, 11:56 am
    $
    0
    0

    e-ΜΗΤΕΡΙΚΟ

    ΕικόναΈζησε στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Χαρακτηριστική ήταν η ομορφιά του σώματος της, αλλά εκείνο πού τη διέκρινε ήταν η ομορφιά της ψυχής της. Πολλοί νέοι, θαμπωμένοι από τα κάλλη της, προσπάθησαν να τη δελεάσουν με διάφορους τρόπους στις ηδονές του κόσμου. Η Καλλιόπη, όμως, αφοσιωμένη στο Χριστό, έφραξε τα αυτιά της στις σειρήνες των σαρκικών ηδονών και με όλη της την ψυχή αφιερώθηκε στην περιποίηση των ασθενών και στη βοήθεια των φτωχών. 
    Όταν ο Δέκιος εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των χριστιανών, τότε συνελήφθη και η Καλλιόπη και οδηγήθηκε μπροστά στον κριτή. Αυτός μόλις την είδε, θαύμασε την ωραιότητά της και προσπάθησε με κάθε τρόπο να τη σύρει στη ζωή των ηδονών της ειδωλολατρίας. Αλλά η αγνή Καλλιόπη, με ηρωική σταθερότητα θέλησης, έμεινε αμετακίνητη στην πίστη της προς το Χριστό. 
    Τότε ο έπαρχος διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν, τη χαράκωσαν με μαχαίρια και έκαψαν τις πληγές της. Τελικά την αποκεφάλισαν, και κατατάχθηκε στους ανθρώπους που “ουκ ήγάπησαν την ψυχήν αυτών άχρι θανάτου” (Αποκάλυψις Ιωάννου, ιβ’ 11). Δηλαδή, που δεν αγάπησαν τη ζωή τους, αλλά την περιφρόνησαν μέχρι θανάτου για το Χριστό.

    Απολυτίκιον. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
     
    Του Σωτήρος το κάλλος εκ ψυχής αγαπήσασα, καλλιπάρθενε κόρη, Καλλιόπη πανεύφημε, ηγώνισαι στερρώς υπέρ αυτού, και δόξης ηξιώθης θεϊκής· δια τούτο σου την μνήμην την ιεράν, τιμώμεν εκβοώντές σοι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι δια σού, ημίν πταισμάτων άφεσιν.

    Άγιοι στις 8& 9Ιουνίου

    Λίγα λουλούδια για την ημέρα της γυναίκας
    Ορθόδοξα ιστολόγια γυναικών 
    Κορίτσια μάρτυρες (ένα κάπως "ανατρεπτικό" post) 
    Η πιο sexy απ'όλες...
    Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...
    Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
    Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
    ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
    Ζήσε πέρα από τα όρια!
    ↧
    ↧

    Orthodoxy: The hope of the people of Europe

    June 8, 2015, 12:38 pm
    $
    0
    0

    The map from here
     
    Pemptousia
    ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Ορθοδοξία: Η ελπίδα των λαών της Ευρώπης
     
    Our awareness of ourselves as Orthodox Christians does not permit us to overlook the fact that Orthodoxy and Western Christianity cannot share a single ‘Christian identity’. On the contrary, it compels us to stress the fact that Orthodoxy is Europe’s long-forgotten original Christian faith, which at some point should once again serve as the basis of its Christian identity. 

    By Archimandrite George († 2014, June 8), Abbot of the Holy Monastery of St. Gregorios, Mount Athos

        The United Europe of the twenty-first century is striving to find its identity. The question of ‘European identity’ did not use to be a serious concern since it was originally shaped only by economic and political factors. However, from the moment that cultural and particularly religious factors had to be taken into account in the attempt to define it, there have been serious debates, sharp disagreements and bitter disputes over the question of whether the ‘European Constitution’ should make any reference to Europe’s Christian identity.
       But what does the ‘Christian identity of Europe’ mean to our Orthodox peoples? How Christian is the ‘Christian identity of Europe’?
       All those well-meaning individuals who are striving to strengthen the concept of Europe’s Christian identity usually speak of it as if it were an historical fact or a code of Christian principles and values that the Christian peoples of Europe can jointly adhere to through the aid of ecumenical contacts and inter-Christian dialogues. The Christians of Europe want to see the concept enshrined in Europe’s institutional framework because they are afraid that their continent’s religious identity might be weakened and its Christian character adulterated as a result of population changes (migration etc.), or that Christian ‘inter-church’ organisations might be excluded from the European centres of decision-making. Following the same logic, even the proposals of official Orthodox representatives focus on strengthening an institutional Christian presence in Europe.

    The Orthodox Church

       Living as I do in the environment of Mount Athos and the spiritual climate that it creates, I can see that our Orthodox heritage should not be measured by the standards of this world. In recent years I have witnessed the piety and deep faith of the pilgrims visiting Athos, many of whom come at the cost of great effort and expense from the Balkan countries and from Russia.
       In the minds of all these pious Orthodox Christians and of all those they represent back in their home countries, Orthodoxy does not usually mean the same thing as it does to those who view it or regard it with ideological or sociological criteria – those people who usually see anti-Western ‘Orthodox crescents’ here in the Orthodox East similar to those in the Moslem world, or regard Orthodoxy as a nationalistic force in the peoples that embrace it. No matter how much we Orthodox create such impressions as a result of our personal failings or collective errors, we deeply believe that Orthodoxy is something much more substantial, sublime and imperishable: it is the priceless gift of the Holy Triune God to the world, the ‘faith entrusted once for all to the saints’ (Jude 3), which our Orthodox Church preserves in its fullness, free of heretical distortions, and which we have conserved through difficult times in order not to lose our hope of eternal life.
       We Orthodox peoples have been deemed worthy by God in His mercy to bear the seal of Orthodox Holy Baptism, to partake in the Orthodox Holy Eucharist, to follow humbly the doctrinal teachings of the seven Ecumenical Councils as the only way to salvation, and to keep ‘the unity of the Spirit in the bond of peace’ (Ephesians 4: 3). We do indeed bear the legacy of the Orthodox Faith ‘in jars of clay’ (II Corinthians 4: 7), yet by the grace of God this represents the reason for ‘the hope that is in us’ (I Peter 3: 5).
       Our Orthodox Church is not merely an ark of our national historical heritage. It is first and foremost the One, Holy, Catholic and Apostolic Church.
       So as not to lose the hope of their eternal salvation in Christ the Orthodox peoples of the Balkans preserved their Orthodox faith through the sacrifices of thousands of neo-martyrs, who withstood both conversion to Islam and conversion to the Uniate Church.1 For this reason, the recent resurgence of the Uniates that has occurred since the collapse of the atheist regimes, together with the active proselytising of neo-Protestant denominations among Orthodox populations, represent serious challenges to the Orthodox. And as such they should be faced because once again they jeopardise the salvation of simple souls ‘for whom Christ died’ (cf. Romans 14: 15).
       In the traditionally Roman Catholic and Protestant societies of the West, moreover, where Orthodox parishes exist and operate, the Orthodox presence should be a humble witness to authentic Christianity, which these societies have been deprived of for centuries due to the papal and Protestant deviations from the Apostolic Faith. Each time that the nostalgic search for the pure, unadulterated form of the Christian faith culminates in the return of heterodox Christians to the embrace of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, the Orthodox Church, the missionary character of the Church is expressed. In returning to the Orthodox Church, Christians of other denominations do not abandon one church in order to embrace another, as many mistakenly believe. In reality they leave an anthropocentric form of church and rediscover the one and only Church of Christ, they become members of the Body of Christ and are put back on the road to deification.

    Theology and ‘theology’…

       Unfortunately, ecumenism, that syncretistic philosophy expressed by institutional organs of the so-called Ecumenical Movement and representatives of papocentric ecumenism, is heading in the opposite direction. As they ignore Orthodox ecclesiology and follow the Protestant ‘Branch Theory’ or the recent Rome-centred theory of ‘sister churches’, they believe that the Truth of the Apostolic Faith, or part of it, is preserved in all Christian churches and denominations. This is why they direct their efforts towards achieving a visible unity amongst Christians, regardless of the deeper unity of the Faith.
       In this sense ecumenist ‘theology’ equates Orthodox Baptism (threefold immersion) with the Roman Catholic rite of aspersion, regards the Filioque heresy as doctrinally equal to the Orthodox teaching on the procession of the Holy Spirit only from the Father, interprets the Pope of Rome’s primacy of authority as a primacy of service, and views as a theologoumenon (theological opinion) the Orthodox teaching on the distinction between God’s essence and energies and God’s uncreated grace.
       This is a superficial ecumenism, about which the late departed Father Dumitru Staniloae aptly wrote: ‘Every now and then, out of the great desire for unity, a facile enthusiasm emerges, which believes that reality can be relatively easily transformed and reshaped by strength of feeling. A diplomatic and conciliatory mentality also emerges, which believes that doctrinal positions or other more general problems that keep the churches apart can be reconciled through mutual concessions. These two ways of dealing with – or ignoring – reality display a certain elasticity in, or tendency to relativise, the value they attribute to some of the churches’ articles of faith. This tendency to relativise perhaps reflects the very low importance that certain Christian groups – either in part or in whole – attach to these articles of faith. Out of enthusiasm or their diplomatic mentality, they propose deals or compromises on these articles of faith precisely because they have nothing to lose with what they are proposing. These compromises, however, represent a great danger to churches in which the relevant articles are of utmost importance. To these churches, proposals regarding deals and compromises of this kind amount to undisguised attacks’.2
       At the same time, the Protestant denominations, which have gone so far as to deny certain fundamental doctrines of the Faith (the historicity of the Resurrection, the perpetual virginity of the Mother of God, etc.) and to accept practices that are counter to the spirit of the Gospels (marriage between homosexuals), are accorded equal status on the panels of the World Council of Churches with the most-holy local Orthodox Churches. The theory of the ‘demythologisation’, ‘theology’ or ‘death’ of God, the ordination of women priests, and the celebration of homosexual marriages by priests certainly do not form part of our Christian identity.
       Protestantism is experiencing a profound crisis of faith. In his book Dancing Alone: The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion (Regina Orthodox Press, Salisburg, USA), Frank Schaeffer, the well-known American Protestant who became Orthodox after a long and arduous personal quest, provides a lot of interesting information showing how far Protestantism has fallen away from the Truth of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church.

    Inter-religious syncretism

       A logical extension and inevitable consequence of inter-Christian syncretism is inter-religious syncretism, which recognises the possibility of salvation for anyone belonging to one of the monotheistic religions. An Orthodox bishop has written that: ‘at bottom, both churches and temples (mosques) aim to enable man to achieve the same spiritual self-fulfilment’.3 Inter-religious syncretism does not even hesitate to recognise paths to salvation in all of the world’s religions.4
       A few years ago a professor at Athens University wrote that he could light a candle before an icon of the Virgin Mary just as easily as he could light one before a statue of a Hindu goddess.
       Orthodox bishops, clergy and theologians have, unfortunately, been influenced by the syncretistic mentality. Through their theological views, which worldly rulers and intellectuals usually listen to and recognise as Orthodox, they help this mentality, which is initially a matter of purely personal opinion, to become an official ‘line’ with specific goals and objectives. From this point of view, love, without reference to doctrinal truth, becomes the main criterion of Christian unity, while insistence on traditional Orthodox theological positions is denounced as bigotry and fundamentalism.
       As for how the ecumenist mentality can construct a superficially Christian identity for Europe, the ‘commitments’ made by the representatives of the Christian churches who signed the Ecumenical Charter on 22 April 2001 are characteristic.5

    The true identity

       Yet this ‘Christian’ European identity is a far cry from the true Christian identity of the peoples of Europe. It cannot be too highly stressed that we do Europe a grave injustice when we ascribe an identity to her that is not truly but only superficially Christian. A morbid, adulterated form of Christianity is not the Christianity of the catacombs in Rome, of St. Irenaeus, Bishop of Lyons, of the Orthodox monks of Scotland and Ireland, or of Christendom as a whole in the first millennium. An adulterated form of Christianity cannot protect Europe’s societies from an invasion of non-Christian ideas and morals.
       It is already a well-known fact that many Europeans have grown tired of sterile rationalism and long for a lost mysticism, and this is why they are embracing Islam, Buddhism or Hinduism, turning to esoteric religions or seeking metaphysical experiences in New Age movements. In Italy alone there are about 500 mosques in operation, while in France 5% of the population is Moslem.
       The Orthodox Church holds the Truth. It has Christ at its centre. Everything in it is theanthropic because everything that is offered up to the Lord, the Theanthropos, is filled with the uncreated Grace of the Holy Spirit. This is why it can provide comfort and relief to those souls who earnestly seek release from the suffocating grip of rationalism, scientism, materialism, idealism and technocracy. This is why Orthodoxy should not be dragged into the syncretistic melting-pot, and why the hope of the whole world should not be lost!
       As Orthodox pastors and Orthodox believers we have a duty to preserve the sacred legacy of our Orthodox faith. St. Paul exhorts both the elders at Ephesus and our own Church leaders today to ‘keep watch over yourselves and all the flock of which the Holy Spirit has made you overseers. Be shepherds of the church of God, which he bought with his own blood’ (Acts 20: 28). And to the faithful in Thessalonica and the Church as a whole he said: ‘…stand firm and hold to the teachings we passed on to you’ (II Thessalonians 2: 15).

    A healthy ecumenism

       In the sphere of faith the ‘Old Continent’ has gone astray. The New Age is now openly threatening to de-Christianise European society. There is nothing strange about this. Europe has turned its back on Christ, and at some point banished Him, as Dostoevsky aptly observes in ‘The Grand Inquisitor’6, and the holy Bishop Nicholas of Ochrid and Zitsa also notes.7
       The Orthodox Church must reveal its gift and mission; it must proclaim to the peoples of Europe that, if there is something that can save Europe at this critical phase of its history, it is Orthodoxy. Let us ourselves not deprive our Orthodox Church of the opportunity to give this message of salvation to the peoples of Europe by placing the Orthodox Faith on the same par as heresy in the confused perspective and vague vision of syncretistic ecumenism. We can contribute to a healthy, entirely Orthodox form of ecumenism by revealing the mystery of the Theanthropos and His Church to Christians of other denominations and by proclaiming with the late Elder Justin Popovitch, confessor of the Faith:
       ‘The way out from all the impasses – of humanism, ecumenism and papism – is the historical figure of the Theanthropos, Our Lord Jesus Christ, and His historic theanthropic creation, the Church, of which He is the eternal head, while the Church is His eternal Body. The Apostolic, Catholic and Orthodox Faith of the Seven Ecumenical Councils, the Holy Church Fathers and Holy Tradition is the remedy that can restore to new life the member of any heresy, whatever its name. In the final analysis, all heresies are created by man and “after the manner of man”; each of them puts man in the place of the Theanthropos, or replaces the Theanthropos with man, and in so doing denies and rejects the Church… The only way to salvation from this predicament is the Apostolic and Theanthropic Faith, that is to say, a complete return to the theanthropic way of the Holy Apostles and the Holy Church Fathers. This means a return to their immaculate Orthodox faith and to Christ the Theanthropos, to their blessed theanthropic life in the Church through the power of the Holy Spirit, to their freedom in Christ… Otherwise, without the way of the Holy Apostles and the Holy Church Fathers, without following the course charted by them to serve the one true God in all worlds, without worshipping the one true and immortal God, Christ the Theanthropos and Saviour, man is bound to flounder in the dead sea of civilised European idolatry and, instead of the True and Living God, he is bound to worship the false gods of this age, in which there is no salvation, no resurrection and no means of deification for the sad creature called man.’8   

    REFERENCES
    1. Archimandrite George Kapsanis, Abbot of Gregoriou Monastery on Mount Athos, ‘I Ecclesiologiki Autosyneidesia ton Orthodoxon apo tis Aloseos mechri ton archon tou 20ou aionos’ (The Ecclesiological Self-Awareness of the Orthodox from the Fall up until the Early 20th Century), in the collective volume EIKOSIPENTAETIRIKON (A Tribute to Metropolitan Dionysios of Neapolis and Stavroupolis), Thessaloniki, 1999, p. 124. See also Atanasije Jevtic, Bishop of Banat (retired Bishop of Zahumlje and Herzegovina), ‘I Ounia enantion tis Servikis Orthodoxias’ (The Uniate Church against Serbian Orthodoxy) in the collective volume I OUNIACHTHES KAI SIMERA (The Uniate Church Yesterday and Today), Armos Pubs., Athens 1992. On the activity of the Uniate Church in Transylvania see 30 Vioi Roumanon Agion (The Lives of 30 Romanian Saints), Orthodoxos Kypseli, Thessaloniki, 1992, p. 123.
    2. Dumitru Staniloae, Gia enan Orthodoxo Oikoumenismo (Towards an Orthodox Ecumenism), Athos Pubs., Piraeus, 1976, pp. 19-20.
    3. Orthodoxia kai Islam (Orthodoxy and Islam), Holy Monastery of Gregoriou, 1997, p. 16.
    4. Ibid., pp. 9-11.
    5. See the journal Apostolos Varnavas, Nicosia, Cyprus, no. 10, 2001, pp. 411-23.
    6. F. Dostoevsky, The Brothers Karamazov.
    7. Archimandrite Justin Popovitch, Orthodoxos Ekklisia kai Oikoumenismos (The Orthodox Church and Ecumenism), Orthodoxos Kypseli, Thessaloniki 1974, p. 238 and pp. 251-52.
    8. Loc. cit.

    Please, click here:

    Theosis (deification): The True Purpose of Human Life
    Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need... Travelers on the Way to the Light
    Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Catholic ChurchThe Way - An introduction to the Orthodox Faith  
    Protestants ask: Why be Orthodox?
    The Road to Rome? Why Orthodoxy Deserves a Look 
    Liturgy, Sacraments, & All That Jazz: Ten Reasons I Joined the Orthodox Church
    LIVE, BEYOND THE LIMITS!

    Roman Catholics met Orthodoxy
    Klaus Kenneth, the spiritual traveler  
    Through Closed Doors
    The Impossibility of Aloneness: When Christ Found Me in the Himalayas
    ↧

    Με τα αγόρια πίσω από τα κάγκελα...

    June 9, 2015, 7:14 am
    $
    0
    0


     
     
    Έλενα - Τι και πώς

    Ήταν ωραίο το απόγευμα αλλά είχε… κάγκελα!
    Τα αγόρια άλλα κρεμασμένα στην περίφραξη της μεγάλης αυλής και άλλα μόνα ή με παρέα στις γωνιές γελούσαν ή μελαγχολούσαν, ούρλιαζαν ή σώπαιναν –με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν οι παραπεταμένοι όσο ακόμη διεκδικούν-.
    Χρόνια τώρα πηγαίνουμε -και το θεωρώ ευλογία Θεού-, χρόνια τώρα (μια φορά την εβδομάδα) με τον Σύλλογο Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος» περνούμε πίσω από τα κάγκελα.
    Βλέπουμε αυτά τα αγόρια που σπανίως είναι ίδια καθώς άλλα φεύγουν , άλλα δραπετεύουν και άλλα απλά δεν θέλουν να μας δουν και απομονώνονται στον θάλαμο, ενώ την προηγούμενη φορά ήθελαν…..
    Σε τούτη την επίσκεψη αποχαιρετιστήκαμε για το καλοκαίρι με πίτσες, αναψυκτικά και παγωτά που πρόσφερε ο Σύλλογος και κάποιοι φίλοι που… αγαπούν.
    Έμοιαζε κάπως σαν γιορτή (λέμε τώρα) και τα παιδιά ζώντας κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά τους, ξόδευαν σ’ αυτό κάποιες τελευταίες ελπίδες πως κάποιος νοιάζεται γι’ αυτά.
    Δεν είναι φυλακισμένα, δεν είναι ελεύθερα, δεν είναι σωφρονισμένα (ούτε πρόκειται), δεν είναι ένοχα, δεν είναι αθώα, δεν υπάρχουν για την Πολιτεία η οποία τα στοίβαξε εκεί μέσα δίχως πρόγραμμα και δίχως σκοπό.
    Υποτίθεται πως η ταμπέλα «Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων» λέει την αλήθεια. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ουδέν ψευδέστερο.
    Στην ουσία πρόκειται για πλάσματα παρατημένα (τις περισσότερες φορές) από τις οικογένειές τους τα οποία πληρώνουν τον όποιο παραβατισμό τους πανάκριβα καθώς το σύστημα -με αυθάδεια- τα προετοιμάζει για τις φυλακές ενηλίκων!
    Ο διευθυντής και οι φύλακες παλεύουν με νύχια και με δόντια την κρατική αναλγησία αλλά αυτό δεν φτάνει.
    Όταν τελείωσαν οι πίτσες έπεσε μια μελαγχολία στην μεγάλη αυλή. Ήξεραν ότι θα φύγουμε, γνωρίζαμε πως ίσως να μην τα ξαναδούμε….το φθινόπωρο, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πολύ μακριά.
    Μας αγκάλιαζαν, μας χάιδευαν, κάποιοι «ειδικοί» λένε πως δεν πρέπει αλλά το μέσα μας έλεγε πως δεν θα έχουν κάτι πιο ήμερο από αυτά τα χάδια, για να φτιάξουν ευτυχισμένες αναμνήσεις….
    Ήθελα πολύ να κλάψω όταν κάποια σφίχτηκαν πάνω μου, πριν ανοίξω την μεγάλη πόρτα για να φύγω. Δεν έπρεπε όμως. Τους φίλησα στα μάγουλα και αυτά άρχισαν να τραγουδούν…οι τσιγγάνοι Χριστοδουλόπουλο, άλλοι Βέρτη, ένας από τον Έβρο έναν τούρκικο αμανέ.
    Κάτι ήθελαν να μας πουν, κάπως να μας κρατήσουν ακόμη λίγο….
    Ίσως να μην μας αγαπούν αλλά απλά να είμαστε.. το διαφορετικό τους απόγευμα.
    Δεν μας νοιάζει όμως αυτό. Μας ενδιαφέρει να αγαπάμε μείς!
    Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη ότι τα αγαπάω αλλά ένιωσα τόσο μόνη μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο, μου έλειψαν τόσο άμεσα, ένιωσα σχεδόν έρημη δίχως τα πονηρούλικα χαμόγελα και τα κόλπα τους που έβαλα τα κλάματα μουρμουρίζοντας «είναι μακριά ο Σεπτέμβρης».
    Για να πω την αλήθεια, δεν είναι μόνο αυτό.
    Είναι και που τρέμω μην κάποιο απ’ αυτά μου βγει φάντης, μπαστούνι σε κανένα δελτίο ειδήσεων να έχει κάνει κάτι φοβερότερο μιας κλεψιάς….Όχι δεν θέλω με τίποτε κάτι τέτοιο, γιατί τα αγαπώ ρε παιδί μου.
    Και –για να τα λέμε όλα- με τρελαίνει που αυτά τα «μωρά» των δέκα και δώδεκα ετών δεν έχουν την μαμά τους να τα σταυρώνει το βράδυ πριν κοιμηθούν και με πονάει το βλέμμα των «μεγάλων» που στα 16 και 17 τους έχουν προλάβει να πληγωθούν και να μισήσουν για δέκα ζωές.
    Όμως με παρηγορεί ο τρόπος που έλεγαν τα ονόματά μας, σαν να μην είχαν ποτέ παίξει «κλέφτες κι’ αστυνόμους» live, σαν απλά ο καυγάς να ήταν για ένα κομμάτι πίτσας ακόμη, όπως θα έκανε ο κάθε πλεονέκτης έφηβος.
    Αυτό σημαίνει πως δεν χάθηκε η ελπίδα να αγαπηθούμε τόσο όσο χρειάζεται να σωθούμε: Τα αγόρια από τις παγίδες της κοινωνίας μας και μεις από τις αναστολές της αγάπης.
    Μάριε, μην φοβάσαι……Σ’ αγαπώ.
    Σωτήρη, πιστεύω σε σένα….
    Γιώργο, αλήθεια φεύγεις; Σκέψου εσύ στρατιώτης…

    Θεέ μου φύλαγε αυτά τα αγόρια. Δεν έχουν άλλον από σένα. Και να είσαι εκεί τις νύχτες που βγαίνουν τα παράπονα, τότε που μαλακώνουν και οι…σκληροί και κρύβονται κάτω από τις κουβέρτες για να κλάψουν, έτσι…δίχως λόγο. 

    Παρακαλώ, ένα κλικ και:

    "Αντίο, ολόδικέ μου Θεέ..." - Ένας "ευγνώμων ληστής"του 20ού αιώνα
    Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους
    "Πες του Χριστούλη να με δεχτεί...", και ξεψύχησε
    π. Μωυσής Μπέρυ
    π. Μωυσής Μπέρυ: από τις συμμορίες στον Κήπο του Θεού
    Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιοςΣτις αθεϊστικές φυλακές της Ρουμανίας (και β΄ μέρος εδώ).Από το Ημερολόγιο της Ευτυχίας, του Νικολάε Στάινχαρτ. Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάναςΟι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας... (ντοκιμαντέρ για ένα συστηματικό πρόγραμμα ορθόδοξης πνευματικότητας στις φυλακές)
    Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
    Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ (ενότητα στο blog μας)

    Και:
    Πόνος & Φως
    Άγιοι της διπλανής πόρτας 
    Σύγχρονοι άγιοι
    Ιστορίες Φωτός
    Αγάπη
    Ψυχοθεραπευτικά
    ↧
    Search

    Δυο Κινέζοι κληρικοί

    June 9, 2015, 3:00 pm
    $
    0
    0

    π. Μιχαήλ Βαν Τσιουανσέν († 2 Ιουνίου 2015)

    romfea.gr
    Η Μαρτυρία του Χριστού στα σύγχρονα έθνη
     
    Στον 91ο έτος της ηλικίας στις 2 Ιουνίου 2015 στη Σαγκάη λόγῳ ασθενείας απεβίωσε ο γηραιότερος κληρικός της Αυτονόμου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κίνας Ιερέας Μιχαήλ Βαν Τσιουανσέν.


     
    Ο Σαγκάης Συμεών Ντου
    Ο π. Βαν Τσιουανσέν γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1924 και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Σαγκάης Συμεών Ντουτο 1958.
    Το 2008 την εορτή της Πεντηκοστής με άδεια τον αρχών ο Ιερέας Μιχαήλ Βαν για πρώτη φορά συμμετείχε στην ακολουθία στο χώρο του Γενικού Προξενείου της Ρωσίας κατά την οποία του απονεμήθη μετάλλιο του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ Α’ Τάξεως. Τη διάκριση αυτή ο κληρικός έλαβε με ευλογία του μακαριστού Πατριάρχου Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Αλεξίου Β’ σε ανάμνηση της χορηγίας του καθεστώτος αυτονόμου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Κίνας. Έκτοτε ο πατήρ Μιχαήλ συλλειτούργησε κατά τις ακολουθίες τις οποίες τελούσε στη Σαγκάη ο Πρωθιερέας Αλέξιος Κισελέβιτς.
    Ως εφησυχάζων και παρά την ηλικία του ο πατήρ Μιχαήλ πήρε ενεργό μέρος στην αναβίωση της Ορθοδοξίας στην Κίνα. Το Σεπτέμβριο 2009 τέλεσε τα εγκαίνια του Ιερού Ναού Αγίου Ιννοκεντίου Ιρκούτσκ στο Labu dalin (περιοχή της Εσωτερικής Μογγολίας).
    Η πρώτη ακολουθία μετά την κοίμηση το 2000 του τελευταίου Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίας Σκέπης της Χαρμπίν Ιερέα Γρηγορίου Τζου Σίπου ήταν η Θεία Λειτουργία την οποία ο Ιερέας Μιχαήλ Βαν τέλεσε την περίοδο του Πάσχα στις 11 Απριλίου 2010.
    Τον Ιούνιο 2012 συλλειτούργησε με τον Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, Πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Σαγκάης.
    Μετά το πέρας της Θείας Συνάξεως ο Πρόεδρος του ΤΕΕΣ εξέφρασε τις ευχαριστίες και τον θαυμασμό του προς τον πατέρα Μιχαήλ και τους λοιπούς Κινέζους Ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι «παρ'όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια κράτησαν σταθερά την Ορθόδοξη πίστη σε όλη τη ζωή τους». 


     
     Στις 15 Μαΐου 2013 κατά την πρώτη στην ιστορία επίσκεψη στην Κίνα του Προκαθημένου της Ρωσικής Εκκλησίας ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος με μεγάλη συρροή του κόσμου προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Σαγκάης. Ανάμεσα στους συλλειτουργήσαντες ήταν και ο Ιερέας Μιχαήλ Βαν Τσιουανσέν.
    Απευθυνόμενος προς τους κληρικούς της Ορθοδόξου Αυτονόμου Εκκλησίας της Κίνας τον Ιερέα Μιχαήλ Βαν, τον πρωτοδιάκονο Ευάγγελο Λου και τον υποδιάκονο Παπία Φου, ο κ. Κύριλλος τόνισε ότι παρά την ηλικία τους αισθάνεται κανείς τη μεγάλη εσωτερική δύναμή τους. Μαζί με τον Κινέζικο λαό διήλθαν μέσα από τις διάφορες περιπέτειες της ιστορίας και σήμερα είναι μάρτυρες της αναγεννήσεως της Κίνας και της επαναλειτουργίας αυτού του Ιερού Ναού.
    Σημειωτέον ότι ο πατήρ Μιχαήλ Βαν ήταν πνευματικός καθοδηγητής της Κινεζικής Ορθόδοξης κοινότητας της Σαγκάης και στο μέτρο των δυνάμεών του συνέβαλε στην ανάδειξη νέων Κινέζων κληρικών.
    Η εξόδιος ακολουθία του Ιερέα Μιχαήλ Βαν τελέστηκε στις 6 Ιουνίου στη Σαγκάη. Για να προσκυνήσουν τη σορό του γηραιότερου Κινέζου κληρικού στη Σαγκάη έφθασαν Ορθόδοξοι χριστιανοί από όλη την Κίνα, συμπεριλαμβανομένου και του διακόνου Αλεξάνδρου Γιουϊ Σι, φοιτητή της Ιερατικής Σχολής Αγίας Πετρουπόλεως.
    Ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος και ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του ΤΕΕΣ, απέστειλαν τα συλλυπητήρια γράμματά τους προς την πρεσβυτέρα Τατιανή.
     
    π. Ηλίας Ουέν († 9Ιουνίου 2007), ο τελευταίος ιερέας που λειτουργούσε με τον άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς
    Υπήρξε, κατά την εποχή του, ο 8ος παλαιότερος εν ζωή άνθρωπος στον κόσμο.


    Πρωθιερέας PEREKRESTOV Peter
    Σαν Φρανσίσκο
    Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ηλίας Wen (Wen Zǐzhèng στα κινέζικα) γεννήθηκε στο Πεκίνο, στη Κίνα, το 1896. Στην ηλικία των επτά χρονών με βούληση δική του και με την άδειά από, τους γονείς βαφτίστηκε στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Από το 1905 έως 1914 σπούδασε στη σχολή Αποστολή και 1915 – 1918 στο Πεκίνο στο Θεολογικό Σεμινάριο. Το 1931 χειροτονήθηκε Διάκονος της ιεροσύνης από τον Αρχιεπίσκοπο Simonκαι διακονούσε στην Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Σαγκάη. Μετά την ολοκλήρωση του νέου Σαγκάης καθεδρικό ναόπρος τιμή της Μητέρας του Θεού «Surety of Sinners», «Εγγύησης των αμαρτωλών», ο πατηρ Ηλίας υπηρέτησε εκεί Το 1946 με το διάταγμα του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου (Μαξίμοβιτς)έγινε πρύτανης του καθεδρικού ναού.



    ΣΤΗ ΣΑΓΚΑΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

    Λίγο αργότερα, λόγω των κομμουνιστών ο πατήρ Ηλίας αναγκάστηκε να φύγει από την Κίνα. Κατέληξε στο Χονγκ Κονγκ, όπου ίδρυσε την ενορία της Ανάστασης. Ο π. Ηλίας έκανε πολλά χρόνια στο Χονγκ Κονγκ για να βοηθήσει τους Ρώσους μετανάστες. Το 1957 ο π. Ηλίας πήγε στις ΗΠΑ, όπου τοποθετήθηκε στην εκκλησία της Μητέρας του Θεού JOY OF ALL WHO SORROW ("Πάντων θλιβομένων η Χαρά") στο Σαν Φρανσίσκο.
    Πριν την αναχώρησή του από το Χονγκ Κονγκ έλαβε την ευλογία του αγίου Ιωάννη (Μαξίμοβιτς). O άγιος Ιωάννης αναφέρθηκε στον π. Ηλία ως εξής:
    «O π. Ηλίας Wen άρχισε την υπηρεσία του στην Εκκλησία σε νεαρή ηλικία κατά τη ρωσική εκκλησιαστική αποστολή στο Πεκίνο. Είχε ζήλο και την επιμέλεια και συνέχισε την υπηρεσία του σε όλα τα επίπεδα στη Σαγκάη. Πιστότητα, σταθερότητα και μια άψογη ζωή χαρακτηρίζει τον πατέρα Ηλία η ζωή του ως ιερέας. Με αυτά τα ωραία χαρακτηριστικά υπηρέτησε στην κοινότητα του Χονγκ Κονγκ κατά τη διάρκεια των τελευταίων οκτώ ετών».
    Το 1981 με διάταγμα της Συνόδου των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έξω από τη Ρωσία (Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς) ο πατήρ Ηλίας ανυψώθηκε στο αξίωμα του Πρωτοπρεσβυτέρου.



    Το 1996 ο π. Ηλίας γιόρτασε τα 100 γενέθλια του στην ενορία του.
    Στα τέλη του 2000 μετακόμισε στο σπίτι του γιου του.
    Στις Σάββατο, 9 Ιουνίου 2007, ο Πρωτοπρεσβύτερος Ηλίας Wen εκοιμήθη στην ηλικία των 110. Ήταν η όγδοος παλαιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Το μυαλό του παρέμεινε υγιές πριν από την κοίμηση του. Γεννήθηκε το 19ο αιώνα, βαφτίστηκε τον 20ό αιώνα, όταν η Ρωσική Εκκλησία ήταν αδιαίρετη. Επέζησε της διαίρεσης της Ρωσική Εκκλησία και την κουμουνιστική περίοδο της πατρίδας του από τους κομμουνιστές και κοιμήθηκε τον 21ο αιώνα. Με το έλεος του Θεού η κοίμησή του πραγματοποιήθηκε λίγες εβδομάδες μετά την ένωση της Ρωσικής Εκκλησίας.

     
    ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ 110 ΕΤΩΝ, 19-11-2006

    Δείτε επίσης:

    Elias Wen
    Η Ορθοδοξία στην Κίνα, άλλοτε & τώρα
    Άγνωστοι Κινέζοι νεομάρτυρες
    Για τις σημερινές θρησκευτικές διώξεις στην Κίνα  

    台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan 
    Orthodox martyrs blood, saints and spiritual agonists in China 
    Ιερά Μητρόπολις Χογκ Κογκ και Ν.Α. Ασίας: http://www.omhksea.org/.
    Ιστοσελίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν: http://theological.asia/

    ↧

    Ο Σκλαβενίτης, η ΜΑΚΡΟ και η Παναγία στους Τράχωνες...

    June 10, 2015, 7:12 am
    $
    0
    0


    Από το ιστολόγιοgeitoniamou.gr - καθημερινός οδηγός επιβίωσης

    Η Διοίκηση της ελληνικής εταιρείας Σκλαβενίτη ήρε όλα τα υφιστάμενα εμπόδια που είχε ορθώσει η τέως διοίκηση της γερμανικής εταιρείας ΜΑΚΡΟ αποκλείοντας την τοπική κοινωνία να επισκέπτεται για θρησκευτικούς, εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς λόγους τον Βυζαντινό Ναό του 12ου αιώνα των Εισοδίων της Θεοτόκου στο κτήμα Τράχωνες.
    Σήμερα έγινε συνάντηση, στα γραφεία της ΜΑΚΡΟ, μεταξύ του εκπροσώπου της Επιτροπής Κατοίκων Αλίμου για τους Τράχωνες π. Διονυσίου και του Διευθύνοντος Συμβούλου της εταιρείας Σκλαβενίτη κ. Γεράσιμου Σκλαβενίτη, του νέου Γενικού Διευθυντού της εταιρείας ΜΑΚΡΟ και του κ. Δημ. Ζαμπέλη, Διευθυντικού στελέχους της εταιρείας Σκλαβενίτη.

    Στη συνάντηση συζητήθηκαν τα πάγια αιτήματα των κατοίκων, τα οποία είναι:
    1. Να λειτουργεί ο Ναός και κάθε Σάββατο (7-12 π.μ.) για να δίνεται η δυνατότητα του εκκλησιασμού και στους εργαζόμενους.
    2. Να επιτρέπεται στους μαθητές σχολείων να επισκέπτονται τον Ναό όποτε τους το επιτρέπουν οι εκπαιδευτικές τους υποχρεώσεις για να υλοποιούν πολιτιστικά προγράμματα ή για να εκκλησιαστούν.
    3. Να ξαναρχίσουν τα περιβαλλοντικά μαθήματα και επισκέψεις από το ΚΠΕ Αργυρούπολης στο ανοικτό ρέμα των Τραχώνων που διέρχεται στο κτήμα.

    Ο κ. Γεράσιμος Σκλαβενίτης έκρινε δίκαια τα αιτήματά μας και τα απεδέχθη στο σύνολό τους όπως τους τέθηκαν. Μας διαβεβαίωσε ότι θα είναι δίπλα μας και θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να μας δοθούν τα «κλειδιά» του Ναού. Μας πληροφόρησε ότι δεν σκοπεύει να αλλοιώσει το όμορφο καταπράσινο κτήμα με επιχειρηματικές δραστηριότητες και ότι ο «άνθρωπος» και το περιβάλλον είναι στις προτεραιότητες της εταιρείας.
    Η εταιρεία Σκλαβενίτη είναι μια αμιγώς ελληνική εταιρεία που σκέπτεται και πράττει Ελληνικά και Χριστιανικά. Η εταιρεία είναι δίπλα στον πολίτη και το πράττει διακριτικά, διότι όπως φαίνεται τους ενδιαφέρει η ουσία και όχι η προβολή. Ο λαός πρέπει να στηρίζει τις εταιρείες που αφουγκράζονται τις επιθυμίες τους και ικανοποιούν τις ανάγκες του και μια από αυτές είναι η εταιρεία Σκλαβενίτης.
    Αύριο Σάββατο στις 7.00΄ το πρωί θα γίνεται πράξη η απόφαση και θα τελεσθεί θεια λειτουργία στο βυζαντινό εκκλησάκι των Εισοδίων της Θεοτόκου στο κτήμα Τραχώνων, είσοδος από Αρχαίου Θεάτρου.
    Ευχαριστούμε την εταιρεία Σκλαβενίτη και τον κ. Γεράσιμο Σκλαβενίτη. Τους ευχόμαστε Υγεία και προκοπή.

    ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΛΙΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΧΩΝΕΣ
      
    Η συνέχεια (από εδώ):

    Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015, στο βυζαντινό εκκλησάκι των Εισοδίων της Θεοτόκου, τελέστηκε  η λειτουργία. "Ζήσαμε στιγμές Αγίου Όρους"από τον πατέρα Εμμανουήλ Μήτρου, από τον Άγιο Γεώργιο Αργυρουπόλεως. Πραγματικά έτσι είναι φίλες και φίλοι… Άλλη μια όμορφη ημέρα στο κτήμα Τραχώνων…

     
     
    "Ν": Απ'όταν λάβαμε αυτή την είδηση και τη συζητήσαμε με φίλους, είδαμε πολλά θετικά σχόλια για την εταιρεία Σκλαβενίτη, που επιβεβαιώνουν αυτό που γράφουν οι συντάκτες του παραπάνω, ότι είναι έντιμη και πράττει ελληνικά και χριστιανικά.
    Συγχαίρουμε λοιπόν, μαζί με όλο το ορθόδοξο διαδίκτυο, που η είδηση έχει κάνει το γύρο του. Δόξα τω Θεώ. Ας είναι ευλογημένη η γενικότερη προσπάθειά τους (και ΚΑΘΕ παρόμοια) και ας έχει μιμητές.
    Τέτοια χρειάζεται η πατρίδα, τέτοια χρειάζεται ο λαός μας. Τέτοια χρειαζόμαστε όλοι μας.
    ↧
    ↧

    11 Ιουνίου, μέρα αγαπημένων αγίων...

    June 10, 2015, 1:49 pm
    $
    0
    0

    Όπως κάθε χρόνο, δόξα τω Θεώ, το ιστολόγιό μας γιορτάζει και φέτος την 11η Ιουνίου, ημέρα μνήμης αγαπημένων μας αγίων:
    επέτειος του θαύματος της παράδοσης από τον αρχάγγελο Γαβριήλ του ύμνου της Παναγίας "Άξιον εστί", μπροστά στην ομώνυμη εικόνα του Αγίου Όρους,
    μνήμη των αγίων:
    Βαρνάβα και Βαρθολομαίου (Ναθαναήλ) των αποστόλων,
    Λουκά του Ιατρού, αρχιεπισκόπου Κριμαίας,
    των αγίων Κινέζων μαρτύρων του 1900.
    Ένα κλικ αγάπης εδώλοιπόν, που θα σας οδηγήσει στο πάρτι μας (the party is here, όπως λένε)...
    Γίνεται επίσης αναφορά στους αγίους μας Ονούφριο και Πέτρο τον Αθωνίτη, της 12ης Ιουνίου!

    Και μην τους ξεχάσουμε:

    Οι άγιοι κάτοικοι της Λευκής Λίμνης... (9 Ιουνίου)

    Άλλοι άγιοι στις 10, 11& 12Ιουνίου!
    Έτη πολλά και ευλογημένα, καλό παράδεισο.
    ↧

    Icon and Hymn of Theotokos "Axion Estin"

    June 11, 2015, 11:25 am
    $
    0
    0

    en.wikipedia.org
    Ελληνικά για το θέμα εδώ.

    Axion estin (Greek: Ἄξιον ἐστίν, Slavonic: Достóйно éсть, Dostóino yesť), or It is Truly Meet, is a megalynarion and a theotokion, i.e. a magnification[1] of and a Hymn to Mary which is chanted in the Divine Services of the Eastern Orthodox and Eastern Catholic["N":     Unia] Churches. It is a troparion and a sticheron composed in honor of the Theotokos, a name of the Virgin Mary. The same name also refers to a style of icon of the Theotokos.

    Hymn
     
    Russian iconDostóino yesť (Axion Estin), 19th century.
    Text

    The hymn in Greek is:

    Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς,
    μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον,
    τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον
    καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
    Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ
    καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ,
    τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,
    τὴν ὄντως Θεοτόκον,
    σὲ μεγαλύνομεν.

    One translation of the hymn goes as follows:

    It is truly right to bless thee, O Theotokos,
    thou the ever blessed, and most pure, and the Mother of our God.
    Thou the more honorable than the cherubim,
    and beyond compare more glorious than the seraphim,
    who without corruption gavest birth to God the Word,
    thou the true Theotokos, we magnify thee. 

    History

    The second half of the hymn, beginning with the words, "More honorable than the cherubim..." is the older part of the hymn, and is an Irmos attributed to St. Cosmas the Hymnographer († 773). The introduction, "It is truly meet..." was, according to tradition, revealed by the ArchangelGabriel to a monk on Mount Athos. 

    Liturgical use

    The hymn is chanted at Matins, Compline, and other services; but its most important occurrence is at the Divine Liturgy, where it is chanted at the conclusion of the Anaphora. The second half of the hymn, "More honorable…" is frequently chanted before the dismissal which concludes services.

    Often, the chanting of this hymn is followed by either a metania or a prostration. 

    Hymns in place of the Axion Estin


    Icon of the Theotokos, "All of Creation Rejoices in Thee."

    During the Divine Liturgy, Axion Estin is sometimes replaced by another hymn to the Theotokos. These hymns are referred to in the service books as "in place of Axion Estin" (Slavonic: Задостойнникъ, Zadostoinnik), or by the term "eis to Exairetos", meaning "at the Especially (petition)," from the petition that precedes them calling "especially" for the intercessions of the Theotokos.

    At the Liturgy of St. Basil, it has since the 14th century[2] been replaced by the hymn:

    In Greek:

    Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις.
    Ἀγγέλων τὸ σύστημα καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος,
    ἡγιασμένε ναὲ καὶ παράδεισε λογικέ,
    παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη
    καὶ παιδίον γέγονεν, ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων Θεὸς ἡμῶν·
    τὴν γὰρ σὴν μήτραν θρόνον ἐποίησε,
    καὶ τὴν σὴν γαστέρα πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο.
    Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις
    δόξα σοι.

    Translation thereof:

    All of Creation rejoices in thee, O full of grace:
    the angels in heaven and the race of men,
    O sanctified temple and spiritual paradise,
    the glory of virgins, of whom God was incarnate
    and became a child, our God before the ages.
    He made thy body into a throne,
    and thy womb more spacious than the heavens.
    All of creation rejoices in thee, O full of grace:
    Glory be to thee.

    On the Great Feasts, it is replaced by the Irmos of the ninth Ode of the Canon of the Feast. 


    Video from here.
     
     

    Icon and Origin

    Axion Estin is also the name given to the icon of the Theotokos (Mother of God) before which, according to tradition, the hymn was revealed. It stands in the high place of the altar (sanctuary) of the katholikon (main church) of Karyes on Mount Athos.

    According to tradition, an Elder and his disciple lived in a cell [1] on Mount Athos. One Saturday night the Elder left to attend the All-Night Vigil in Karyes. He told his disciple to chant the service alone. That evening an unknown monk who called himself Gabriel, came to the cell, and they began the Vigil together. During the Ninth Ode of the Canon, when they began to sing the Magnificat, the disciple sang the original hymn "More honorable than the Cherubim…" and afterwards the visiting monk chanted it again, but with "It is truly meet…" preceding the original Irmos. As he sang, the icon began to radiate with Uncreated Light. When the disciple asked the visiting monk to write the words of the new hymn down, he took a roof tile and wrote on it with his finger, as though the tile were made of wax. The disciple knew then that this was no ordinary monk, but the Archangel Gabriel. At that moment the Archangel disappeared, but the icon of the Mother of God continued to radiate light for some time afterward.

    The Eleousa ("merciful") Icon of the Mother of God, before which the hymn "It Is Truly Meet" was first chanted, was transferred to the katholikon (main church) at Karyes, known as the Protaton. The tile, with the hymn written on it, was taken to Constantinople when St. Nicholas II Chrysoberges was Patriarch (984-996). The hymn became integrated in the Eastern Orthodox worship books and since then it plays an important role in everyday worship, being chanted in the Divine Liturgy of St. John Chrysostom and recited at the Compline.

    Since that time the icon has been considered the protector of the Holy Mountain and its holiest object. 

    Feast Day

    The feast day celebrating the revelation of the hymn by the Archangel Gabriel, and the Icon of the Theotokos of the same name, is celebrated on June 11.
     
    See also

    Axion Esti Encomium
    Agni Parthene
    Hymns to Mary
    Ye Watchers and Ye Holy Ones
     
    References

    [1] In the archaic sense of the word; see "magnification". "magnify". Online Etymology Dictionary.

    [2] "Venerable Gregory Domesticus of the Great Lavra of Mt Athos", Retrieved 2014-04-15

    External links

    The Official site of the Holy Cell Axion Estin, on Mt. Athos
    The Revelation of Axion Estin
    It is Truly Meet the Synaxarion of the feast (note: the icon depicted here is not "Axion Estin")
    Miraculous Icon of Axion Esti
    Theotokos(tag)
    Icons of the Theotokos
    ↧

    التأله هدف حياة

    June 12, 2015, 3:27 am
    $
    0
    0
    ↧
    Viewing all 5205 articles
    Browse latest View live
    More Pages to Explore .....
    Search

    Latest Images

    Οικολογικό Πάσχα

    Οικολογικό Πάσχα

    April 18, 2024, 2:07 pm
    ΚΚΕ Αργολίδας: Στις ευρωεκλογές να εκφραστεί η αντίθεση μας για την πολιτική...

    ΚΚΕ Αργολίδας: Στις ευρωεκλογές να εκφραστεί η αντίθεση μας για την πολιτική...

    April 18, 2024, 12:31 am
    Νέα κινηματογραφική εβδομάδα από σήμερα Πέμπτη 18 Απριλίου στο Cine Όαση...

    Νέα κινηματογραφική εβδομάδα από σήμερα Πέμπτη 18 Απριλίου στο Cine Όαση...

    April 18, 2024, 12:19 am
    Η δύναμη του Φιλελληνισμού | Μια συζήτηση με τον Δρ. Βασίλη Κατσικιώτη

    Η δύναμη του Φιλελληνισμού | Μια συζήτηση με τον Δρ. Βασίλη Κατσικιώτη

    April 17, 2024, 11:25 am
    Cheeseball Day - Ημέρα τυρομπάλας

    Cheeseball Day - Ημέρα τυρομπάλας

    April 16, 2024, 11:00 pm
    Ξεκίνησε η δίκη του Ν.Τραμπ: Η κόρη του δικαστή είναι σύμβουλος των...

    Ξεκίνησε η δίκη του Ν.Τραμπ: Η κόρη του δικαστή είναι σύμβουλος των...

    April 15, 2024, 11:17 pm
    Τουλάχιστον 63.000 ψήφισαν στις προκριματικές του ΣΥΡΙΖΑ: Ποιοι προηγούνται...

    Τουλάχιστον 63.000 ψήφισαν στις προκριματικές του ΣΥΡΙΖΑ: Ποιοι προηγούνται...

    April 15, 2024, 1:54 am
    Δ. Παπαγιαννόπουλος: 40 χρόνια χωρίς τον μεγάλο ηθοποιό, τον μοναχικό και...

    Δ. Παπαγιαννόπουλος: 40 χρόνια χωρίς τον μεγάλο ηθοποιό, τον μοναχικό και...

    April 14, 2024, 1:03 pm
    Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς για την Δ΄ Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής

    Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς για την Δ΄ Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής

    April 13, 2024, 8:50 pm
    Η κίνηση πηγή υγείας και ευεξίας για τα παιδιά – Σημαντικό το σχολείο στην...

    Η κίνηση πηγή υγείας και ευεξίας για τα παιδιά – Σημαντικό το σχολείο στην...

    April 13, 2024, 4:56 am