Φίλε αναρχικέ!...

Καταρχάς θέλω να σου ζητήσω συγγνώµη. Γιατί δεν ξέρω να µιλάω όπως εσύ. Εγώ νιώθω ότι είµαι του συστήµατος, συµβιβασµένος και συµβατός. Βολεµένος κάπως. Εσύ είσαι το αντίθετο· ασύµβατος και ασυµβίβαστος. Ελεύθερος από κλισέ και συµπεριφορές. Αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία, κράτος, δύναµη δηλαδή που θέλει να επιβληθεί δυναστικά, αναγκαστικά. Αγωνίζεσαι. Εγώ δεν αγωνίζοµαι. Γι’ αυτό και η γλώσσα µου, ο λόγος µου δύσκολα θα σε βρει. Το ξέρω ότι εκπέµπω σε συχνότητα πολύ χαµηλή για τ’ αυτιά ενός αναρχικού. Γι’ αυτό προκαταρκτικά σου ζητώ συγγνώµη.

Ήθελα όµως να σου πω πως εχθές βρήκα ένα γράµµα κάπου στη βιβλιοθήκη µου. Μια επιστολή γραµµένη πολύ πίσω, λίγα χρόνια, λέει, µετά το Χριστό. Τη διάβασα· δεν την πολυκατάλαβα. Κάτι σκέψεις µόνο έκανα, σωστές ή όχι, δεν ξέρω. Είπα όµως ότι εσύ θα την καταλάβεις καλύτερα, γι’ αυτό και κάθισα να σου γράψω, να στη δείξω, κι αν θες, βόηθα µε και µένα να την «πιάσω».

Λέει για την εµφάνιση στον κόσµο µιας νέας τότε τάξης ανθρώπων, που άρχισαν να τους ονοµάζουν «Χριστιανούς» (Είναι αυτοί, οι σηµερινοί… άστα, κι εγώ σ’ αυτούς λέω ότι ανήκω). Αλλά λέει κάποια παράξενα γι’ αυτούς, δηλαδή πώς ζούσαν.

Απαντά σε κάποιον Διόγνητο, που είχε κάνει µια ερώτηση: Τι τελοσπάντων είναι η νέα αυτή γενιά των ανθρώπων που µπήκε τώρα τελευταία στη ζωή µας, και πώς συµβαίνει όλοι τους να περιφρονούν τον κόσµο και να καταφρονούν το θάνατο…

Και του απαντά ο επιστολογράφος και του γράφει:
Αυτοί, του λέει, οι Χριστιανοί, εξωτερικά δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους, ούτε καµιά επισηµότητα πάνω τους έχουν. Παρόλα αυτά – στο γράφω όπως το λέει – «οµολογουµένως παρουσιάζουν θαυµαστή και παράξενη στάση ζωής. Κατοικούν στις πατρίδες τους, αλλά σαν προσωρινοί» (σα να πούµε, µετανάστες). Κι εξηγεί την έννοια της πατρίδας γι’ αυτούς: «Κάθε ξένη γη είναι πατρίδα τους, και κάθε πατρίδα τούς είναι ξένη»!
Τι θέλει να πει µ’ αυτό; Θυµήθηκα ότι κάπου, σ’ έναν τοίχο, είχα διαβάσει ένα σύνθηµα που είχες γράψει: «Πατρίδα µας η γη». Κάτι τέτοιο µάλλον θέλει να πει, έ;… Ή όχι;

Φωτο: Ο νέος που καταράστηκε το Θεό, άθεος & ομοφυλόφιλος,φιλόσοφος, ερευνητής της αλήθειας, εραστής της αλήθειας. Σε ενδιαφέρει; Η πορεία του, εδώ& εδώ.

Παρακάτω λέει ότι δεν είναι πατρίδα τους η γη. «Ζουν στη γη, αλλά πολιτεύονται στον ουρανό». Είναι φευγάτοι, λέει. Πατρίδα τους έχουν τον ουρανό. Δεν τους κρατά η γη. Αδέσµευτοι. Ελεύθεροι κι απ’ τους νόµους της βαρύτητας. (Τώρα που στα γράφω αυτά θυµάµαι και κάποιους απ’ αυτούς, πολύ πλούσιους, που µοίρασαν όλη την περιουσία τους κι έµειναν µ’ ένα κοµµάτι ύφασµα µόνο πάνω στο σώµα τους, για να είναι, λέει, ελαφροί, αδέσµευτοι, να µήν τους κρατά η γη. Κι ένας µάλιστα απ’ αυτούς – παπάς ήταν κιόλας, δεσπότης – στην εξουσία που ήρθε να τον απειλήσει µε δήµευση, εξορία, θάνατο, απάντησε: «Βρες τίποτε άλλο να απειλήσεις, γιατί αυτά που λες δεν µ’ αγγίζουν καθόλου· αφού για δήµευση δεν θα βρεις τίποτε να πάρεις, εξορία πάλι δεν ισχύει για µένα, διότι πουθενά δεν είµαι µόνιµα εγκατεστηµένος, και ο θάνατος είναι η µεγαλύτερη ευεργεσία που µπορείς να µου κάνεις, καθώς θα µε φέρεις µια ώρα γρηγορότερα στο Θεό, για τον οποίο ζω»).

Συνεχίζω να σου µεταφέρω την επιστολή που βρήκα: «Υπακούνε στους θεσπισµένους νόµους (εδώ το καταλαβαίνω, δεν χρειάζεται να µου εξηγήσεις τίποτε), και µέ τη διαγωγή τους νικούν τους νόµους». Πάλι πρόβληµα. Τι θα πει νικούν τους νόµους; Εγώ ξέρω ότι σεις οι αναρχικοί αγωνίζεστε για να πέσουν οι νόµοι. Αυτοί τι θα πει ότι νικούν τους νόµους; Νικώ ξέρω ότι θα πει βρίσκοµαι από πάνω, πατώ µε τα πόδια µου ό,τι έχω νικήσει. Μήπως θέλει να πει ότι, µου δίνει π.χ. ο νόµος το δικαίωµα να τον πάω τον άλλον µέσα, κι εγώ δεν τον πάω; του τη χαρίζω; Αυτό θέλει να πει; Μ’ αρέσει αυτό. Δεν ξέρω τι λες…
Κι άλλα λέει παρακάτω: «Αγαπούν τους πάντες, κι απ’ όλους καταδιώκονται. (Ούτε αυτό το καταλαβαίνω: Πώς, αφού αγαπούν, µισούνται και καταδιώκονται; και πώς αγαπούν, αφού µισούνται;) Περιφρονούνται και καταδικάζονται. Ατιµάζονται, και µέσα στις ατιµώσεις δοξάζονται. (Θέλει να πει, µάλλον, ότι θεωρούν δόξα τους να ατιµάζονται από τους άλλους[!;]). Κακολογούνται, κι αυτοί σκορπούν καλά λόγια. Υβρίζονται, κι αυτοί τιµούν. Κάνουν το καλό, και τιµωρούνται ως κακοί. Τιµωρούνται, και χαίρονται σα να τους δίνουν ζωή…».

Φίλε µου, δεν µπορώ άλλο να παρακολουθήσω το κείµενο αυτό. Μπλόκαρα. Γι’ αυτό σου το δίνω, επειδή νοµίζω εσύ θα το καταλάβεις πιο καλά. Γιατί βλέπω πώς η δική σου θεώρηση έχει κοινά σηµεία µε τη διαγωγή των πρώτων χριστιανών. Εγώ το µόνο κοινό πού έχω µ’ εκείνους είναι το όνοµα. Αν όµως θά ’θελα να ’µουν ειλικρινής µε τον εαυτό µου, θα έπρεπε να το αλλάξω.
Εκτός, σκέφτοµαι, αν αλλάξω διαγωγή. Ξέρω ότι Αυτός του οποίου το όνοµα φέρω, Αυτός είναι που έφερε τα πάνω κάτω στη θεώρηση των πάντων. Αυτός γκρέµισε το πιο φοβερό κατεστηµένο και ανέτρεψε την ισχυρότερη αρχή που κρατούσε µέχρι τότε, την εξουσία της αµαρτίας. Αυτός µού είπε πάλι πως αν θέλω να τον ακολουθήσω, πρέπει να ’χω κρατηµένο µέσα µου ένα µίσος· µίσος για τον εαυτό µου, να ρίχνω δηλαδή γροθιές στη βιτρίνα του εγώ µου, κι έτσι να τον ακολουθώ. Έτσι, µού υποσχέθηκε, θα βρω αληθινά τον εαυτό µου, έτσι και τον διπλανό µου σε µια νέα τάξη πραγµάτων, καµιά σχέση µ’ αυτή που επικρατεί τώρα στον κόσµο.
Τι λες, φίλε αναρχικέ; Δοκιµάζουµε; Εσύ ίσως τον καταλάβεις καλύτερα. Μετά µού λες κι εµένα…

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”,

Τεύχος Φεβρουαρίου 2011
Η επιστολή που αναφέρει ο αρθρογράφος είναι η Επιστολή Προς Διόγνητον. Μπορείς να τη διαβάσεις εδώ (έχει και το αρχαίο μετά απ' τη μετάφραση). Άρθρο για την Επιστολή, εδώ.